Nihilio Posted January 26, 2011 Share Posted January 26, 2011 (edited) Είδος: τρόμος Βία; Ναι Σεξ; Ναι Αριθμός Λέξεων: 1990 Αυτοτελής; Ναι ---------- - Μ' αγαπάς; - Ναι - Και τι μου δίνεις; “Ορέστη, από εδώ η Νάσια.” Γύρισα και κοίταξα την καινούρια επισκέπτρια. Καλοδιατηρημένη σαραντάρα, με αρμονικές καμπύλες και κοντά ξανθά μαλλιά. Τα γκριζοπράσινα μάτια της ήταν ζωηρά και έντονα, ενώ οι ρυτίδες γέλιου της ήταν κάτι παραπάνω από εμφανείς στο πρόσωπό της. Φορούσε ένα απλό τιρκουάζ φόρεμα και ανάλογου χρώματος παπούτσια. Και ανέδιδε το πιο γλυκό άρωμα. Έκανε τα σάλια μου να τρέχουν, μετά βίας μπόρεσα να συγκρατηθώ. Αυτή, σα να οσμίστηκε την πείνα μου, μύρισε ακόμα πιο όμορφα. “Χαίρω πολύ,” μου είπε και δεν μπόρεσα παρά να θαυμάσω τον ώριμο ερωτισμό της. “Η Νάσια μόλις επέστρεψε από το Μάντσεστερ,” είπε η Μυρτώ και μετά, σαν καλή οικοδέσποινα, μας άφησε μόνους και έτρεξε στην κουζίνα. Ώστε ο Αργύρης και η Μυρτώ μου ετοιμάζουν συνοικέσιο, σκέφτηκα και χαμογέλασα ελαφρά. “Και τι έκανες στο Μάντσεστερ,” τη ρώτησα μετά από λίγο. “Ήμουν καθηγήτρια αρχαιολογίας,” μου είπε. “Δέχτηκα όμως μία θέση στην Αθήνα και αποφάσισα να επιστρέψω στην πατρίδα.” “Θα πρέπει να ήταν δύσκολο,” της είπα, “άφησες μια ζωή πίσω σου.” “Μόνο έναν πρώην άντρα,” μου είπε και ένιωσα ένα κύμα θλίψης να την πλημμυρίζει. “Και το παιδί μας. Και τη μητριά του.” Σώπασα για λίγο και την άφησα να πιει το απεριτίφ της. Μπορούσα να ξεχωρίσω πότε μια καρδιά είχε πληγωθεί. Έπρεπε να ομολογήσω ότι ο Αργύρης και η Μυρτώ διάλεξαν πολύ καλή υποψήφια για να γεμίσει το κενό που μου άφησε η Μαρίνα. Το κενό στη θέση που κάποτε βρισκόταν η καρδιά μου. Υπό άλλες συνθήκες δε θα μπορούσα παρά να γοητευτώ από το δυναμισμό και τη γοητεία που η διαμονή της στον Ευρωπαϊκό Βορρά την είχε κάνει να εκπέμπει με τόση άνεση. Ήταν όμως το άρωμά της αυτό που με κέρδισε. Καθ όλη τη διάρκεια του δείπνου, μου έριχνε κοφτά βλέμματα και ένιωθα την πείνα μέσα μου να γίνεται όλο και πιο έντονη. Αυτή έβλεπε τον πόθο στα μάτια μου και χαμογελούσε αχνά, σίγουρη για την κατάκτησή της. Μετά το φαγητό, κάθισε απέναντί μου στο καθιστικό, σταύρωσε τα υπέροχα πόδια της με νόημα και με ρώτησε αν μου αρέσει το θέατρο. “Και σε ποιον δεν αρέσει;” της απάντησα δήθεν αδιάφορος. “Τέλεια,” είπε, “τι θα έλεγες να πηγαίναμε να δούμε καμία παράσταση;” “Δεν είναι υπέροχη;” με ρώτησε η Μυρτώ την επόμενη μέρα στη δουλειά. “Είστε πολύ ταιριαστό ζευγάρι...” “Δεν ξέρω,” της είπα, “είναι νωρίς ακόμα...” “Ως πότε θα θρηνείς για τη σκύλα; Έχουν περάσει δύο ολόκληρα χρόνια.” “Δεν είναι τόσο απλό,” ψιθύρισα. Τελικά ήταν απλό. Πειραματική παράσταση κάποιου φίλου της, θεατρικού συγγραφέα και σκηνοθέτη. “Θα με αφήσεις να το υπομένω μόνη μου αυτό το μαρτύριο;” με είχε ρωτήσει και ο ιππότης μέσα μου δέχτηκε αμέσως. Ούτε η γραμμή του τηλεφώνου δεν μπορούσε να συγκρατήσει το μεθυστικό άρωμά της. Στο ημίφως της αίθουσας ακούμπησε το χέρι της πάνω στο πόδι μου. “Δεν είναι άθλια η ερμηνεία;” με ρώτησε, ενώ μια νεαρή ηθοποιός απάγγελε άλλον έναν μονόλογο για τη μοναξιά. “Όλο το έργο είναι άθλιο,” της είπα. “Στο επόμενο ραντεβού μας θα διαλέξεις εσύ το μέρος,” μου είπε. Το άρωμά της με διαπέρασε ολόκληρο, κάνοντας την πείνα μου ακόμα πιο ανυπόφορη. Δεν είναι ακόμα έτοιμη, μου είπε μια φωνή μέσα μου και ήξερα ότι είχε δίκιο. Ήταν νωρίς ακόμα. Την επόμενη μέρα περπατούσα για να πάω στη δουλειά. Ήμουν τόσο αφηρημένος που μόλις την τελευταία στιγμή πρόσεξα την ψόφια γάτα. Ένας οδηγός την είχε πατήσει και το κουφάρι της είχε μείνει στην άκρη του οδοστρώματος. Με μια δεύτερη ματιά πρόσεξα άλλη μία αποτρόπαιη λεπτομέρεια: ο θώρακας του ζώου είχε ανοίξει στα δύο και η καρδιά του είχε πεταχθεί στο πεζοδρόμιο. Η αρτηρία της ήταν ο ομφάλιος λώρος της με το κουφάρι που κάποτε κινούσε. Λίγο ακόμα και θα την είχα πατήσει. Καμία καρδιά δεν αξίζει να τσαλαπατηθεί έτσι, μου είπα και αποφάσισα ότι δε θα ξανατηλεφωνούσα στη Νάσια. Η πείνα μου με καλούσε κοντά της. Την εβδομάδα που πέρασε υπέφερα. Τη μισή μέρα ήμουν κουλουριασμένος στο κρεβάτι μου, την άλλη μισή έσερνα το κορμί μου μέσα στο σπίτι. Είχα ζητήσει να πάρω αναρρωτική άδεια από τη δουλειά (“Πώς και έτσι;” με ρώτησε ο υπεύθυνος προσωπικού) και προσπαθούσα να αντισταθώ στο κάλεσμά της. Πίστευα ότι θα ήταν πιο εύκολο, αλλά όταν νιώσεις για πρώτη φορά την πείνα τότε τίποτα δε μπορεί να κρατήσει τα λουριά σου. Ούτε καν ο ίδιος σου ο εαυτός. Τις τρεις πρώτες μέρες με κάλεσε αρκετές φορές στο τηλέφωνο. Το άφηνα να χτυπάει και έμπηγα βαθιά τα νύχια μου στις παλάμες μου, προσπαθώντας να μην το σηκώσω. Την τρίτη μέρα παραλίγο να μη τα καταφέρω. Πάγωσα, με το χέρι μου απλωμένο πάνω από το ακουστικό, αλλά το βλέμμα μου συνάντησε τα μάτια μου στον καθρέφτη και ο τρόμος μου με συγκράτησε. Έτσι με κάνει η πείνα; Δεν με ξανακάλεσε. Και, όσο η ανάμνηση της ευωδίας της έσβηνε από τη μνήμη μου, τόσο ένιωθα την πείνα να υποχωρεί. Μη το σκέφτεσαι καν, μου έλεγα, την ελέγχεις, δε σε ελέγχει. Όμως δεν πίστευα λεπτό τα ψέματα μου. Η άδεια τελείωσε και επέστρεψα στο γραφείο. Στο ίδιο πεζοδρόμιο που πριν μία εβδομάδα αντίκρισα τη νεκρή γάτα, τώρα είδα μια άμορφη μάζα από γούνα και λιωμένη σάρκα, η καρδιά της ένας μικρός λεκές από σκουροκόκκινο πολτό πάνω στις πλάκες. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για μια διαλυμένη καρδιά, συνειδητοποίησα και πήρα τη Νάσια τηλέφωνο. Αυτή τη φορά διάλεξα ένα ήσυχο μπιστρό κοντά στο σπίτι μου. Ήρεμη μουσική, καλό φαγητό και αρκετό ποτό για να κρύψει την κρυφή μου όρεξή. Δεν έδειχνε να την προσέχει, αντίθετα έτρωγε προσεχτικά, έπινε με χάρη και, το κυριότερο, μου έριχνε έντονες ματιές και έστελνε προς το μέρος μου κύματα από το άρωμά της. Όταν, στο τέλος της βραδιάς με ρώτησε αν θα ήθελα να την καλέσω σπίτι μου για ένα ποτό, η πείνα μου απάντησε 'ναι'. Ήμασταν καθισμένοι στον καναπέ μου, με τα φώτα χαμηλωμένα και πίνοντας από ένα ποτήρι ουίσκι. Και μετά εκείνη έσκυψε το κεφάλι της στο στήθος μου και μου ψιθύρισε: “Σ' αγαπώ.” “Και τι μου δίνεις;” τη ρώτησα, χαϊδεύοντας τα μαλλιά της. Αυτή σηκώθηκε, στάθηκε μπροστά μου και ανασήκωσε τη φούστα της. Δε φορούσε εσώρουχο. Μπορεί να μην ήταν η απάντηση που περίμενα, αλλά μου έκανε για τώρα. Το δεξί μου χέρι τυλίχθηκε πίσω από την πλάτη της και την τράβηξε προς το μέρος μου, ενώ το αριστερό μου χώθηκε απαλά ανάμεσα στα άψογα ξυρισμένα χείλη της. Είχε έρθει η στιγμή που θα έκρινε τις επόμενες μέρες μας μαζί. Ξύπνησα μέσα στο ημίφως από τη λάμπα στο χωλ και παρακολούθησα το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει κάτω από το σεντόνι μας. Το άρωμα που έβγαζε το κορμί της ήταν μεθυστικό. Ένιωσα τα σωθικά μου να αναδεύονται. Είναι σχεδόν έτοιμη... Γιατί, Θεέ μου; Το τηλέφωνο διέκοψε τον μεταμεσονύκτιο διαλογισμό μου. Για άλλο ένα βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, η πείνα και ανθρωπιά σε μια διαμάχη που δε με άφηνε να κλείσω μάτι. Η Νάσια ήταν στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. Έκλαιγε. Τα έχασα. “Μπορείς να έρθεις από εδώ;” είπε και εγώ πάγωσα. Φαγητό! Γρύλισε η πείνα μέσα μου και όλη η ανθρωπιά που μου είχε απομείνει κρύφτηκε στο καβούκι της. Το σαλόνι της μύριζε βότκα και νικοτίνη. Τα μάτια της δύο πηγές τους για ποταμούς που διέτρεχαν το πρόσωπό της και πότιζαν με αλμυρό νερό το στέρνο μου. “Σήμερα ήταν τα γενέθλια της κόρης μου,” είπε ξέπνοα. “Καταλαβαίνω,” αποκρίθηκα. Δεν καταλάβαινα. “Εγώ φταίω για όλα,” συνέχισε. “Ήμουν ευτυχισμένη με τον Τζορτζ. Δεν είχα λόγο να αρχίσω να κοιμάμαι με μια σειρά από συναδέλφους.” “Για αυτό πήρατε διαζύγιο;” τη ρώτησα. “Ναι. Και για αυτό πήρε και την επιμέλεια. Και τώρα το παιδί μου είναι μαζί με εκείνη.” “Κάνε υπομονή,” της είπα, “θα την ξαναδείς τα Χριστούγεννα, έτσι δεν είναι;” “Ναι. Αλλά νιώθω σα να έχω ένα κενό στην καρδιά μου.” Την έσφιξα στην αγκαλιά μου και φίλησα απαλά το μέτωπό της. Ήξερα πολύ καλά πως ένιωθε. Αργότερα δοκιμάσαμε να κάνουμε έρωτα, αλλά με σταμάτησε στα μισά. Δε μπορώ, μου είπε, όχι απόψε. Το άρωμά της όμως ήταν πιο μεθυστικό από ποτέ. Είναι έτοιμη, γρύλισε η πείνα στο κεφάλι μου. Το ξέρω, της απάντησα, ενώ προσπαθούσα να παρηγορήσω τη Νάσια. “Μια ηλίθια πουτάνα είναι!” φώναξα στον καθρέφτη μου. “Μην είσαι τόσο μαλάκας, μια καθηγητριούλα είναι που πήρε τα πτυχία της στα τέσσερα και τα έκανε σκατά! Πάω στοίχημα ότι ακόμα και η κόρη της τη μισεί!” Ο καθρέφτης με κοίταξε αμίλητος. “Δε λες τίποτα, ε;” του είπα. Κενό βλέμμα. Σιωπή. “Μαλάκα!” ούρλιαξα και όρμισα στον καθρέφτη. Μόνο όταν ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί διαπέρασε την παλάμη μου και κόντεψε να μου βγάλει το μάτι σταμάτησα και κοίταξα το αίμα μου να ξεραίνεται στα θραύσματα εμπρός μου. Κοίταξα τις κατακομμένες γροθιές μου και ούρλιαξα δυνατά. Είναι έτοιμη, γρύλισε το πεινασμένο θηρίο μέσα μου. Βρισκόταν στην αγκαλιά μου, ζαλισμένη από το σεξ που κάναμε, όταν της έκανα την κρίσιμη ερώτηση: “Μ' αγαπάς;” “Ναι.” “Και τι μου δίνεις;” “Σοβαρέψου,” με μάλωσε, “δεν είμαστε παιδάκια!” “Μαζί σου νιώθω σα μωρό.” “Κόλακα!” με ψευτομάλωσε και χώθηκε πιο βαθιά μέσα στην αγκαλιά μου. “Τι μου δίνεις λοιπόν;” Τα χείλη μου χάιδεψαν τα μαλλιά της. “Την αγάπη μου.” “Και τι άλλο;” Τα χέρια μου σφίχτηκαν στην πλάτη της. Μου ψιθύρισε στο αυτί μου και κοκκίνισε από ντροπή. “Αυτό μου το έδωσες ήδη,” της είπα, και την ανασήκωσα για να τη φιλήσω στα χείλη. “Τα χείλη μου,” είπε εκείνη και εγώ κατέβασα τα δικά μου χαμηλά, στο λαιμό της και τέλος στο στήθος της. “Μόνο αυτά μου δίνεις;” ρώτησα ανάμεσα στα φιλήματα. “Όχι,” χαχάνισε εκείνη, “σου δίνω και την ψυχή μου. Και την καρδιά μου. Και-” Πάγωσε μόλις ένιωσε το πρώτο δάγκωμα. Είχε πει τη λέξη-παγίδα, όπως είχα κάνει κι εγώ δύο χρόνια πριν. Και τώρα έβλεπα ζωγραφισμένη στην έκφρασή της τη φρίκη. Τη φρίκη που είχα νιώσει κι εγώ, όταν ένιωσα τη Ματίνα να αλλάζει για πρώτη φορά. Ήξερα τι έβλεπε η Νάσια. Το τρέμουλο κάτω από το δέρμα μου, καθώς τα οστά άλλαζαν θέση, το πως η γνάθοι μου επιμηκύνονταν σε σαγόνια τσακαλιού, τα δόντια μου μάκραιναν και βυθίζονταν μέσα στη σάρκα της. Έβγαλε ένα βογγητό οδυνηρής ηδονής, καθώς έφτανα στα κόκαλα του στέρνου της και έναν πνιχτό αναστεναγμό όταν τα τράβηξα με δύναμη και τα έσπασα, ανοίγοντας το δρόμο για την καρδιά της. Τη δάγκωσα με δύναμη και την καταβρόχθισα ολόκληρη. Το αίμα της, άλικο και ζεστό, πετάχτηκε σαν πίδακας από την πληγή. Με τύφλωσε, πότισε κόκκινες τις τρίχες που είχαν φυτρώσει σε όλο μου το σώμα. Όμως δεν ήταν ούτε η σάρκα ούτε το αίμα αυτό που ήθελα από τη Νάσια. Πεινούσα για την αγάπη που έκρυβε μέσα της, την αγάπη της για εμένα που τόσο ποθούσα. Την αγάπη που τόσο μου έλειπε, από τότε που η Ματίνα καταβρόχθισε τη δικιά μου καρδιά. Όταν τελείωσα, η Νάσια ήταν ένα σάρκινο κουρέλι πεταμένο στο πάτωμα κι εγώ γονατιστός από πάνω της, γυμνός και χορτασμένος. Έμοιαζε τόσο με τη νεκρή γάτα τη στιγμή εκείνη που κόντεψα να βάλω τα γέλια. Ή και τα κλάμματα. Και οι δύο μας ήμασταν καταλερωμένοι από το αίμα της. Σηκώθηκα αργά, χορτασμένος. Μετά από δύο χρόνια το κενό που άφησε στην καρδιά μου η Ματίνα είχε χαθεί. Ήξερα ότι θα αργούσα αρκετά χρόνια να το ξανανιώσω. Χωρίς δεύτερη σκέψη πήγα στο δίπλα δωμάτιο για τα εργαλεία που είχα αφήσει εκεί. Δε θα ήμουν όπως η Ματίνα, θα φρόντιζα για το σώμα της Νάσιας πριν προλάβει η σάρκα της να γιάνει. Ένας μπαλτάς, ένα τσεκούρι, ένα πριόνι, πολλές σακούλες σκουπιδιών και μετά φωτιά. Ήλπιζα ότι έτσι θα την γλύτωνα από μια ψεύτικη ζωή τυραννισμένη από την πείνα μου. Την πείνα με την οποία με καταράστηκε η Ματίνα. Ελπίζω μονάχα η αγάπη που καταβρόχθισα να κρατήσει την πείνα μακριά μου για αρκετά χρόνια ακόμα. Δεν αξίζει η θυσία της Νάσιας να σβήσει τόσο γρήγορα. Edited January 26, 2011 by Nihilio 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
iliosporos Posted January 26, 2011 Share Posted January 26, 2011 Aυτά παθαίνω όταν κάνω τόσο πολύ καιρό να μπω στο sff! Ξεχνάω ότι υπάρχουν τόσες υπέροχες ιστορίες που κρύβονται στις ιστοσελίδες του και κάθε φορά εκπλήσσομαι ευχάριστα, λες και μου τραβάνε το χαλί απότομα κάτω από τα πόδια (ότι είχε πάθει και ο Ντίνος όταν είδε πρώτη φορά το Avatar)! Mιχάλη μου άρεσε πολύ η ιστορία, μου άρεσε ο τρόπος που έχτισες τους χαρακτήρες, μου άρεσε πολύ η Νάσια (όχι απλά σαν milf, γενικότερα σαν τύπος) και ευχαριστήθηκα τη μάχη μεταξύ πείνας και εγκράτειας του ήρωα μέχρι την (άψογα γραμμένη) τελική σκηνή! Την ιστορία την αγάπησα! Τι της δίνω;;;;; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
NIKANTHI Posted January 27, 2011 Share Posted January 27, 2011 Εκπληκτικοί διάλογοι φίλος ,ειλικρινά σαγηνευτικοί, απίστευτοι, το τέλος μόνο θα ήθελα να είναι πιο <φευγάτο>, έτσι ηλπιζα ,έτσι το όλο σου δημιούργημα με έκανε να πίστευα, ο λυκάνθρωπος ήταν λίγο. αν μου επιτρέπεται συνηθισμένο, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου ,πέραν το γούστου συγχαρητήρια ………. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted January 27, 2011 Share Posted January 27, 2011 Αρκετά καλή η ιστορία σου... Βασικά βρήκα ορισμένα σημεία λιγότερο ρεαλιστικά. Ποιος παράδειγμα θα έλεγε "Κοιμήθηκα με μια σειρά από συναδέλφους;" Η αρχή μου φάνηκε κάπως βιαστική και συμπυκνωμένη. Λογικό βέβαια αν σκεφτείς ότι έπρεπε να αναπτύξεις περισσότερο το κομμάτι της πείνας και έπρεπε να αφιερωθείς εκεί. Οι σκηνές με τη γάτα, τον καθρέφτη και το τέλος ήταν τα καλύτερα σημεία. Ήθελα να δω λίγο περισσότερο την εσωτερική μάχη μεταξύ θύμα και θύτη. Ξέρεις, σε φάση "Δεν είναι σωστό..." "Το έχω ανάγκη..." ε γενικά αυτά. Καλή επιτυχία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted January 27, 2011 Share Posted January 27, 2011 Δεν ξέρω ακριβώς ποιες είναι οι επιρροές σου, αλλά μου θύμισε πάρα πάρα πολύ το Perfection in Darkness. Το τέλος ήταν πολύ του γούστου μου, λίγο σλίπστριμ, λίγο σουρρεαλιστικό, λίγο μακάβρια ρομαντικό, πολύ δυνατό και όμορφο ταυτόχρονα, ενώ οι διάλογοι στ΄αλήθεια εξαιρετικοί. Γενικά, αυτή η τρομώδης τρυφερότητα και ερωτική πικρία είναι ωραία στοιχεία, που τα είχα εντοπίσει και στο Perfection. Αν και δεν μου άρεσε τόσο όσο εκείνο, σίγουρα είναι αρκετά καλή ιστορία, με ορισμένα όμως ελαττώματα. Οι χαρακτήρες μου φάνηκαν λίγο βιαστικοί και βολικοί για τον σκοπό της υπόθεσης, μερικά πράγματα και κινήσεις γίνονταν πολύ εύκολα. Δεν μου άρεσε, επίσης, η πολύ συχνή αναφορά της λέξης ΄΄πείνα΄΄ και των παραγώγων της. Πιστεύω πως θα μπορούσε να δώσεις κι άλλα, αφού είχες και κάμποσο χώρο ακόμα, να ανατττύξεις λίγο παραπάνω τα πρόσωπα, αφού ουσιαστικά δεν είχαμε δράση και σε αυτά βασιζόταν η εξέλιξη της ιστορίας. Ο τίτλος, τέλος, δεν μου άρεσε και πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted January 27, 2011 Share Posted January 27, 2011 Πραγματικά μου άρεσε. Θα μπορούσες βέβαια να το αναπτύξεις λίγο περισσότερο, μα ακόμα κι έτσι η ιστορία είναι ολοκληρωμένη και δεν υπάρχουν κενά στην αφήγηση. Στρωτές περιγραφές, καλοι διάλογοι και γενικά μια ακόμα καλή ιστορία από μέρους σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ορφέας Κάππα Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 Επίσις απ' τα καλύτερα κατα τη γνώμη μου, στο διαγωνισμό. Με συνεπήρε, έχεις περιγράψει πολύ καλά κάποιες συμπεριφορές που υιοθετούμε νομίζω όλοι μας όταν έχουμε πρόθυμο θυλικό απέναντί μας. Και στις εσωτερικές πάλεις ταυτίστηκα πολύ, για άλλους λόγους βέβαια. Δεν μπορώ να σε κρίνω αντικειμενικά (ούτε και κανένα άλλο βασικά στο sff) γιατί είναι το μόνο δικό σου που έχω διαβάσει, αλλά ο τρόπος σου με προκαλεί να τσεκάρω κι άλλα. Bravisimo! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 Μιχάλη, το διήγημα σου είναι στα αναμενόμενα υψηλά στάνταρ που θα περίμενα από εσένα. Καλογραμμένο, φρικιαστικό, με ωραία ανεπτυγμένους χαρακτήρες. (Πως θα ήταν άραγε αν έλεγες την ιστορία από την οπτική της γυναίκας; ) Ενώ στις επιμέρους λεπτομέρειες η ιστορία σου έκρυβε κάποιες εκπλήξεις, το καθεαυτού φινάλε μας το δίνεις εσύ, ολοφάνερα από την αρχή. Ίσως δεν αποφευγόταν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 Ρομαντισμός και τρόμος; Που σε βάζω; Κι αν πέσεις; Πολυεπίπεδη ανάγνωση, σαν παιχνίδι, αλλά έχασε στο στοιχείο του τρόμου σε κέρδος της ευαισθησίας. Μου αρέσει! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted January 30, 2011 Share Posted January 30, 2011 Ωραία ιστορία, καλογραμμένη, που εξελίσσεται ομαλά μέχρι να φτάσει στην αποκάλυψή της. Μου άρεσε η συνεχή πάλη του ήρωα με την πείνα του μέχρι να του προσφέρει η γυναίκα αυτό που ορεγόταν. Πολύ καλοί οι διάλογοι, που κάνουν το διήγημα να διαβάζεται γρήγορα, σαν να μην θέλει να σ’ αφήσει να περιμένεις. Αν και το τέλος ήρθε περίπου όπως το περίμενα, δεν μου έκανε μεγάλη εντύπωση το λυκανθρωπίστικο της υπόθεσης. Θα ήθελα κάτι παρόμοιο, αλλά λίγο διαφορετικό. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ad Noctum Posted January 31, 2011 Share Posted January 31, 2011 Περίμενα μία ανατροπή, μπορώ να πω. Θα ξετρελενόμουν με την ιδέα να έτρωγε την Μυρτώ αντί της Νάσιας ας πούμε, εκεί που δεν το περιμέναμε. Επίσης, για να πω την αλήθεια, εγώ δεν το περίμενα ότι ήταν λυκάνθρωπος! Πολύ καλή ιστορία, με αρκετά καλή παρουσίαση των συναισθημάτων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bonanza Jellybean Posted January 31, 2011 Share Posted January 31, 2011 Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου αν και θα μπορούσες να την αναπτύξεις λίγο περισσότερο για να γίνει τέλεια. Αγαπημένη μου σκηνή αυτή με τη γάτα στο δρόμο σε αντιδιαστολή με το κουφάρι της Νάσιας αφού της έχει φάει την καρδιά. Συνδυάζεις πολύ πετυχημένα τη στοργή με την πείνα και την εγκράτια του πρωταγωνιστή. Η τελευταία σκηνή πολύ δυνατή. Μπράβο! Σου εύχομαι καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 31, 2011 Share Posted January 31, 2011 Στα αρνητικά κάποια εκφραστική ακαμψία, σαν να είναι το κείμενο μετάφραση, πολύ "γραπτό" ύφος ακόμα και στους διαλόγους, πολύ "αποστειρωμένο", όχι αρκετά συναισθηματικό και ζωντανό. Πρέπει να το προσγειώσεις λίγο. Κάποια μικρά εκφραστικά λάθη. Έχεις κάνει λάθος και στο όνομα, Μαρίνα την πρώτη φορά, Ματίνα στο τέλος. Δεν είναι καθόλου ατμοσφαιρικό, δεν περιγράφεις τίποτα άλλο εκτός από τη συμπεριφορά των χαρακτήρων, άντε και την εμφάνιση της Νάσιας. Στα θετικά αυτό με τη γάτα: πολύ πρωτότυπο, εκφραστικό και showing, αντί telling. Εξαιρετική ιδέα επίσης η ιδιομορφία του λυκάνθρωπου: μπορεί να φάει μόνο καρδιές που του προσφέρονται αυθόρμητα, αν κατάλαβα καλά. Στους χαρακτήρες έδωσες αρκετές διαστάσεις, δε μπορώ να πω ότι ήταν στερεότυποι, αλλά λίγο τους έλειπε για να είναι. Ωραίος επίσης ο συμβολισμός: κάποιος που τον έχουν πληγώσει(=του έχουν φάει την καρδιά), δε μπορεί να κρατηθεί και πληγώνει τους άλλους, ακόμα και αν δε φταίνε. Καθόλου πρωτότυπο αυτό καθεαυτό, αλλά το λες με πρωτότυπο τρόπο, σε στυλ Friday 13th. Μήπως με αυτόν τον τρόπο αυτός έγινε λυκάνθρωπος, τρώγοντάς του η Ματίνα την καρδιά; Γενικά καλή προσπάθεια, κάποιες πολύ καλές ιδέες, αλλά το σύνολο δε με ενθουσίασε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Storyteller Posted February 1, 2011 Share Posted February 1, 2011 Δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε.. Λείπει νομίζω η ατμόσφαιρα και πέρα από μία πρόταση που δεν την κατάλαβα λόγο μάλλον εκφραστικού λάθους, δεν κατάλαβα το τι συνέβη τελικά. Τον είχε δαγκώσει έτσι και η Ματίνα και έγινε λυκάνθρωπος και γιαυτό είχε αυτή τη πείνα? Απλά τον είχε πληγώσει κι έτυχε να είναι λυκάνθρωπος? Μου φαίνεται είναι αρκετά ασαφές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 1, 2011 Share Posted February 1, 2011 Μια ιστορία με ρομαντικές προεκτάσεις. Θα έλεγα ότι αν εξαιρούσε κανείς το σύγχρονο περιβάλλον θα μπορούσε άνετα να ανήκει και σε γοτθικό περιβάλλον. Είχε το dark romance εκείνης της εποχής. (Για μένα, καλό). Στα συν Πως η πείνα είναι παρούσα από την αρχή, πως έχουμε μια υποψία τι πάει να γίνει αλλά δεν είναι αυτό ακριβώς που νομίζουμε. Καλό το twist. Η ιδέα ότι για να εισβάλει το κακό στο χώρο σου (ή σ' αυτή την περίπτωση ακόμα βαθύτερα και να πάρει την καρδιά σου) χρειάζεται να δώσεις με κάποιο τρόπο την άδεια. Έχει μια αρχετυπική ποιότητα που μου αρέσει. Ο τρόπος που μεταφέρεται το κακό. Υπάρχει μια συμμετρία -κάτι σαν ανταπόδοση, αλλά χωρίς ακριβώς δικαιοσύνη. Στα πλην Μου έλειψε λίγο η ένταση. Δεν είμαι εντελώς σίγουρη γιατί, ούτε και αν έχω δίκιο, αλλά ενώ φαίνεται η πείνα του ήρωα έντονη, κάτι λίγο μου λείπει. Είναι πολύ λίγο και δεν ξέρω και αν έχω και δίκιο, οπότε δεν το αξιολογώ σαν σοβαρό πρόβλημα. Συνολικά ήταν από τις ιστορίες του διαγωνισμού που μου άρεσαν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted February 2, 2011 Share Posted February 2, 2011 (edited) Απλό, λιτό και δυνατό, όπως πρέπει να είναι ο τρόμος κατ'εμέ. Επίσης ένα από τα τρία που συναγωνίστηκαν για την πρώτη θέση στους ψήφους μου, μπορώ να πω ότι τελικά την έχασε από τη σκηνή με τη γάτα.... Α, και πολύ καλό το φινάλε! Edited February 2, 2011 by SpirosK Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted February 2, 2011 Share Posted February 2, 2011 Καλό το πρώτο πρόσωπο. Η ιστορία ίσως βγαίνει λίγο άνευρη σε κάποια σημεία. Ο τρόμος για μένα δεν είχε να κάνει με το υπερφυσικό, αλλά με την αλληγορία που αναδεικνύεται έντονα με το τέλος του κειμένου. Πολλά μπράβο γι’ αυτό . Υπήρξε ένα σημείο στους διαλόγους στο οποίο σκόνταψα (η Νάσια εξηγεί την κατάστασή της στον Ορέστη). Εκεί έμοιαζε σαν να έδινες πληροφορίες, ενώ ταυτόχρονα σκέφτηκα ότι μάλλον θα έπρεπε ήδη να έχουν μιλήσει γι’ αυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω αν η σκηνή με τη γάτα εξυπηρετεί κάτι, ίσως να γλίτωνες και λέξεις αν έλειπε, ώστε να έδινες κι άλλα στοιχεία για τις σκέψεις και το κόλλημα του Ορέστη με τη Ματίνα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted February 3, 2011 Share Posted February 3, 2011 (edited) Η ιστορία έχει μερικά πολύ καλά στοιχεία και την παρακολούθησα χωρίς προβλήματα. Έχει μία ωραία ανατροπή (την Ματίνα) , έξυπνη γραφή για ανάγνωση σε δύο επίπεδα με την πονηρή χρήση των λέξεων "καρδιά" και "κενό", μία προϋπόθεση εξίσου έξυπνη προκειμένου να μπορέσει να ικανοποιηθεί η πείνα. Και φυσικά πρωταγωνιστής ο αγαπημένος μου λυκάνθρωπος ( που έχει εκτοπιστεί τελευταία από βαμπίρ φλώρους και παρακατιανά ζόμπι ) . Και ενώ όλα αυτά είναι ικανές προϋποθέσεις σε συνδυασμό με μια αξιοπρεπή πλοκή, η ιστορία προδίδεται από τους χαρακτήρες της που ουσιαστικά υπάρχουν απλώς για να εξυπηρετήσουν την εξιστόρηση. Η πείνα υπάρχει μεν αλλά δεν βιώνω καθόλου από το (διπλό) δράμα που λογικά ζει ο πρωταγωνιστής. Ταυτόχρονα όλα του προσφέρονται στο πιάτο: συνοικέσιο, εύκολη γυναίκα (μέχρι και εσώρουχο δε φορούσε). Τέλος το συναίσθημα πάνω στο οποίο φαίνεται ότι θέλει να ποντάρει η ιστορία πάει περίπατο καθώς μένουμε στην προκλητική και θελκτική οπωσδήποτε εξωτερική εικόνα της σαραντάρας εξ Αγγλίας Νάσιας και δίνοντας βάρος στη σεξουαλική έλξη. Σε όλα αυτά προσθέτω και την γραφή που είναι καλή μεν και χωρίς προβλήματα, αλλά πολύ απρόσωπη τη στιγμή που θέλει να παρακολουθεί από τόσο κοντά τον ήρωα και τα διλήμματα του. Θεωρώ δηλαδή πολύ εύστοχο τον χαρακτηρισμό "αποστειρωμένο" της wordsmith. Καλή επιτυχία! Edited February 3, 2011 by Big Fat Pig Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted February 3, 2011 Share Posted February 3, 2011 Μιχάλη, σταμάτα να βλέπεις Twilight και να διαβάζεις βαμπιρομελό. Δεν είσαι εσύ αυτός, αγόρι μου. Τι σαχλαμπούχλες ήταν αυτές με καρδούλες κι αστεράκια; Don't get me wrong, η ιστορία δεν είναι τραγική, απλά δεν είναι κάτι που θα έγραφε ο κάφρος τιποτένιος μου φίλος. Είναι πολύ sentimental ακόμα και για τα δικά μου δεδομένα. Ο τρόμος της επιφανειακός, η πείνα καλή μεν, αλλά την ήθελα πιο άγρια και το background πιο ρηχό κι από κουταλάκι του γλυκού. Σε κράζω γιατί σ' αγαπάω και ξέρω την πραγματική δύναμη της πένας σου και ιστορίες πραγματικού τρόμου που έχεις γράψει. Αυτή δεν θέλει ρετούς απλό για να τιμάει τ' όνομά σου, θέλει να την πάρεις απ' την αρχή αλλιώς. Καρδουλοφάγο κτήνος. :Ρ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted February 3, 2011 Share Posted February 3, 2011 Ναι, δεν έχω να προσθέσω τίποτε στους τρεις προλαλήσαντες (και δεν έβαλα εγώ τα +). Έχω διαβάσει πολύ καλύτερα δικά σου, για αυτό το λέω, μη με παρεξηγείς. Εδώ ξεχωρίζω μόνο τη φανερή, μεγάλη άνεση στη γραφή και τις σκηνές με τη γάτα, που μου άρεσαν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted February 4, 2011 Share Posted February 4, 2011 Όλα καλά και άγια (που λέει ο λόγος), αλλά έχω το ίδιο ακριβώς πρόβλημα που είχα και με το "Άσε το κακό να μπει". Ο συνδυασμός πραγματικότητας/υπερφυσικού τρόμου δε λειτουργεί με τίποτα. Έχω κι ένα θέμα με τη Νάσια. Βρήκα τη συμπεριφορά της αλλοπρόσαλλη. Με προέκυψαν ένα σωρό ενστάσεις. - Μια γυναίκα ετών σαράντα, χωρισμένη, με παιδί, με όλα αυτά τα μπαγάζια τέλος πάντων, ε δεν το ξεστομίζει το "σ' αγαπώ" στο β' ραντεβού! - Ούτε κάνει βλακείες στο χώρο εργασίας της, παίρνοντας σβάρνα τους συναδέλφους της. Νυμφομανής είναι; - Και δύσκολα παρατάει το παιδί στον πρώην και την "άλλη". Άσε που δε νομίζω ότι ένα βρετανικό δικαστήριο (δεν ξέρω κιόλας, αλλά με φαίνεται πολύ απίθανο) θα αφαιρούσε την κηδεμονία από τη μητέρα επειδή αυτή απάτησε τον άντρα της. Θα το έκανε όμως, αν η μητέρα έχει σοβαρά προβλήματα: κάποια ψυχασθένεια ή/και κατάχρηση ουσιών. Το οποίο επίσης θα δικαιολογούσε ΚΑΙ το αλλοπρόσαλλο φέρσιμο. Είναι λοιπόν η Νάσια ναρκομανής; Αλκοολική; Πάσχει από βαριά κατάθλιψη; Αν είναι πες το μας, μη μας αφήνεις να μαντεύουμε. Μ' άρεσαν όμως τα σημεία που φαίνεται να ελέγχει συνειδητά τη μυρουδιά της, καλό αυτό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 4, 2011 Share Posted February 4, 2011 Πραγματικά πολύ καλή ιστορία. Δεν είμαι σε θέση να σου εξηγήσω ακριβώς σε ποια επίπεδα με ικανοποίησε, όμως θα προσπαθήσω: Έγραψες μια ιστορία τρόμου, καθαρόαιμη. Όμως το έκανες με ευαισθησία. Χωρίς ψευτοντροπές και δισταγμούς, αλλά με ευαισθησία. (Ναι, γίνεται! ) Και αυτό την έκανε ακόμα πιο τραγική, φρικτή. Μπράβο, Nihilio, είναι από τις καλύτερες που έχω διαβάσει σε όλες τις βιβλιοθήκες του forum. Δεν έχω κανένα σχόλιο, καμιά "διόρθωση". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted February 5, 2011 Share Posted February 5, 2011 Δε θα έλεγα πως είναι και το καλύτερό σου. Ταλαντεύεται ανάμεσα σε τρομο-σπλάτερ και ρομαντική ιστορία αγάπης, χωρίς να καταφέρνει να τα συνδυάσει αρμονικά. Και, εκφραστικά, φυσικά και κερδίζει ο τρόμος, καθώς η ευαίσθητη πλευρά της ιστορίας παρουσιάζεται με λίγο άγαρμπο λόγο – πληγωμένες και τσαλαπατημένες καρδιές που δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Και, παρ' όλ' αυτά τα ρομαντικά, ο ήρωας δείχνει να ακολουθεί αποκλειστικά τη λίμπιντό του. Ο ίδιος ο χαρακτήρας της γυναίκας μου φάνηκε άχρωμος. Τηλεοπτικός. Άλλωστε, μόνο στην τηλεόραση λένε “κοιμήθηκα με κάποιον”. Κι αυτό το, τόσο χρήσιμο “σ' αγαπώ” μάλλον έρχεται πολύ εύκολα. Η μεταμόρφωση σε λυκάνθρωπο έρχεται από το πουθενά και μάλλον χαλάει την ατμόσφαιρα. Είναι φυσικά γραμμένη στα γνωστά στάνταρ λόγου και ατμόσφαιρας, με γερή δόση τρόμου, αλλά σίγουρα μπορείς καλύτερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Soul_walker Posted February 5, 2011 Share Posted February 5, 2011 (edited) Σκηνές όπως αυτής της γάτας διατρέχουν το κείμενο χαρίζοντάς έναν τέλειο καθρέπτη στον ήρωα, έναν ήρωα με μεταφορικά και κυριολεκτικά ραγισμένη καρδιά. Έναν ήρωα που αναγκαστικά επαναλαμβάνει ότι του έχουν κάνει, αλλά έστω βρίσκει μια διέξοδο. Περίεργα ηθική η τελική του πράξη, αλλά θεωρητικά της έκανε χάρη (τώρα να μην την έτρωγε θα ήταν καλύτερο, αλλά τι να κάνεις…μια ραγισμένη καρδιά ωθεί σε περίεργες πράξεις.) Ωραίο κείμενο, απλό αλλά δυνατό με το θέμα μιας κατεστραμμένης σχέσης να είναι κεντρικός άξονας σε μια ρεαλιστική/μεταφυσική ιστορία. Edited February 5, 2011 by Soul_walker Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted February 6, 2011 Share Posted February 6, 2011 (edited) Μετά την ανάγνωση της ιστορίας σου βλέπω με άλλο μάτι τις παραχωρήσεις της καρδιάς μας σε τρίτους... Δυνατή ιστορία με τη δύναμή της να προέρχεται κυρίως από την τελευταία σκηνή. Και πετυχημένη. Πετυχημένη, γιατί σου δημιουργεί μια απορία και μια αγωνία σχετικά με την έννοια του αν είναι έτοιμη ή όχι. Ψάχνεσαι κι αναρωτιέσαι για ποιο πράγμα δεν είναι έτοιμη ακόμα. Δηλαδή ο τύπος ήταν κάτι σαν βρυκόλακας, μόνο που αντί για αίμα έτρωγε καρδιές; :tongue: Edit: Να τι παθαίνει κανείς όταν δε γράφει κατ'ευθείαν το σχόλιο: ξεχνάει... Άρα, λυκάνθρωπος ήταν ο κύριος! :tongue: Καλή επιτυχία, Μιχάλη! Edited February 6, 2011 by Lady Nina Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.