Κόϊος: Ο 7ος Πλανήτης

[DimitrisX]

Kόϊος: Ο 7ος Πλανήτης

 

Συγγραφέας: DimitrisX

Είδος: Επιστημονική Φαντασία

Βία: Όχι

Σεξ: Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2711

Αυτοτελής: Όχι (περιέχει το προοίμιο και τη γενική παρουσίαση του κόσμου)

Σχόλια: Το παρόν διήγημα αποτελεί το σκελετό μιας τηλεοπτικής σειράς ΕΦ, που θα ήθελα κάποτε να παρακολουθήσω ως θεατής. Θεωρήστε, λοιπόν, ότι δεν είστε απλώς αναγνώστες ή κριτικοί, αλλά τηλεοπτικοί παραγωγοί, που θα εκτιμήσουν αν το παρόν αξίζει να παραχθεί ή όχι. Οι παράγραφοι δεν εμφανίζονται, όπως στο Word, αλλά τουλάχιστον φαίνεται ποιες είναι.

 

Ενότητα 1 - Η Μεγάλη Καταστροφή

 

Με την αυγή του 21^ου αιώνα, το ανθρώπινο γένος ακολουθούσε μια αντιφατική πορεία τεχνολογικής προόδου και πολιτισμικής παρακμής. Ως το ισχυρότερο ον του πλανήτη ζούσε εις βάρος της υπόλοιπης πανίδας, απομυζώντας τους πόρους και τη χλωρίδα του. Έτσι, λίγο πριν τη συμπλήρωση του πρώτου τετάρτου του αιώνα, ο μεγάλος φόβος των επιστημόνων και το αδιανόητο για τις αφελείς μάζες συνέβη: η Μεγάλη Καταστροφή. Ο λόγος δεν ήταν άλλος από τον Πόλεμο του Νερού, γνωστού και ως Τελευταίου Πόλεμου.

 

Οι θρησκευτικές και κοινωνικές αντιθέσεις και κυρίως ο απόλυτος έλεγχος των ολοένα και λιγότερων πλουτοπαραγωγικών πόρων του πλανήτη, ήταν ανέκαθεν τα αίτια της αντιπαράθεσης των κρατών της Δύσης και της Ανατολής. Οι αντιθέσεις, όμως, αυτές έφτασαν σε ακραίο σημείο. Όλα ξεκίνησαν από την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2016 μ.Χ.) και του κενού εξουσίας, που άφησε στην πολιτική ισορροπία του πλανήτη. Δύο χρόνια μετά, οι πολιτισμικές αντιθέσεις των δυτικών και των ανατολικών χωρών έφτασαν στο απροχώρητο και αποτέλεσαν για πολλοστή φορά - η ιστορία δεν ήταν ποτέ καλός σύμβουλος του ανθρώπου - την πρόφαση για το σχηματισμό των δύο αντιπάλων στρατοπέδων: της «Ένωσης Δυτικών Δημοκρατιών» και της «Ανατολικής Συμμαχίας». Τα πραγματικά αίτια, όμως, παρέμειναν τα ίδια: η συνεχώς αυξανόμενη ανάγκη για ενέργεια και πλούτο, ο συνεχώς μειούμενος όγκος των ορυκτών πόρων του πλανήτη και η παράλογη άρνηση για τη χρήση εναλλακτικών πόρων ενέργειας. Το μόνο που έλειπε ήταν μια οποιαδήποτε αφορμή για την πυροδότηση των εχθροπραξιών. Και το φυτίλι δεν άργησε να ανάψει.

 

Η πλειονότητα των δορυφορικών συστημάτων των δύο αντιπάλων, ακόμα και του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, χρησιμοποιούνταν πλέον για επιχειρήσεις κατασκοπείας. Εν μέσω της παρακολούθησης του υπεδάφους του Καυκάσου με σκοπό την ανακάλυψη της στρατιωτικής υποδομής του ρωσικού μετώπου, οι Δυτικοί ανακάλυψαν τεράστιους υδάτινους ορίζοντες. Μετά από λεπτομερείς έρευνες των επιστημονικών τους επιτελείων - τα αποτελέσματα των οποίων έγιναν αμέσως γνωστά στους Ανατολικούς μέσω των κατασκόπων τους - απεδείχθη ότι με την πάροδο των αιώνων και τις συνεχόμενες τεκτονικές αναταραχές, η Κασπία και η Μαύρη Θάλασσα δημιούργησαν τεράστιους θύλακες αλμυρού νερού κάτω από Καύκασο. Η τεράστια βραχώδης μάζα της οροσειράς και η ιδιαίτερη σύστασή της (σπάνιο κράμα από γρανίτη, βασάλτη, σίδηρο και πυρίτιο) λειτούργησε ως φίλτρο φυσικής αφαλάτωσης με αποτέλεσμα τη δημιουργία του μεγαλύτερου υδάτινου ορίζοντα ανατροφοδοτούμενου πόσιμου νερού στον πλανήτη.

 

Όπως ήταν αναμενόμενο, το νερό - σε συνδυασμό με τα συνεχώς αυξανόμενα φαινόμενα λειψυδρίας και ξηρασίας σε παγκόσμια κλίμακα - έγινε το πολυτιμότερο αγαθό. Οι συγκρούσεις για τον έλεγχο και τη διανομή του ήταν φυσικό επακόλουθο για την πολεμοχαρή ανθρώπινη φύση, και δεν άργησαν να καταλήξουν στον τελευταίο, όπως εξελίχθηκε, παγκόσμιο πόλεμο. Το φυτίλι είχε πια ανάψει.

 

Μέσα στη δίνη του πολέμου, ανεξάρτητοι ανατολικοί επιχειρηματίες και επιφανείς επιστήμονες της R.F.S.A. (Ρωσία), της NASA (Η.Π.Α.), της ESA (απομεινάρια της Ε.Ε.), της C.N.C.A. (Κίνα) και της J.A.X.A. (Ιαπωνία), συνέστησαν μια εντυπωσιακή διεθνή συνεργασία: το Σχέδιο Δευκαλίων. Παρόλο ότι τα κράτη τους ανήκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα, βλέποντας τον κίνδυνο του πυρηνικού ολέθρου να πλησιάζει απειλητικά, τα μέλη του Σχεδίου κατέβαλαν τιτάνιες προσπάθειες για την κατασκευή διαστημοπλοίων ικανών για πλήρως επανδρωμένα διαστημικά ταξίδια μεγάλης κλίμακας. Η κατασκευή τους έγινε στις ευρασιατικές στέπες, βρίσκοντας αναπάντεχη σκέπη στην Ανατολική Συμμαχία. Παρά το τεράστιο μέγεθος του εν λόγω εγχειρήματος, εξασφάλισαν μεγάλη μυστικότητα και προστασία από το αντι-κατασκοπευτικό δορυφορικό δίκτυο των Ανατολικών, οι οποίοι, βεβαίως είχαν τους δικούς τους απώτερους σκοπούς. Ήθελαν να εκμεταλλευτούν στρατιωτικά τις όποιες ανακαλύψεις του Σχεδίου για να αποκτήσουν στρατηγικό πλεονέκτημα στην τελευταία πράξη του πολέμου, ειδάλλως - «...εάν οι καταραμένοι επιστήμονες έχουν δίκιο...», όπως συνήθιζε να λέει ο αρχιστράτηγος Νικολάϊ Μλαντένοφ - να έχουν τον πρώτο λόγο στη μοναδική έξοδο διαφυγής από τον πλανήτη.

 

Οι προϊστάμενοι του Σχεδίου - μετέπειτα γνωστοί ως Άρχουσα Τάξη - δεν έτρεφαν αυταπάτες για τις πραγματικές προθέσεις των Ανατολικών. Ερήμην, λοιπόν, των ανατολικών αξιωματούχων και μετά από πολλές δολοπλοκίες, επέλεξαν ως μέλη του πληρώματος και επιβάτες τα συγγενικά πρόσωπα α’ βαθμού όλων όσων εμπλέκονταν άμεσα στο Σχέδιο, σημαντικούς για το έργο τους επιστήμονες, καλλιτέχνες και νομικούς και το DNA των σημαντικότερων ηγετικών μορφών (πολιτικών και στρατιωτικών) του πλανήτη. Η φυσική παρουσία των τελευταίων κρίθηκε απαγορευτική, ως τιμωρία για τις πράξεις τους, οι οποίες έφεραν το ανθρώπινο γένος ένα βήμα πριν τον αφανισμό.

 

Έτσι, παρόλες αυτές τις ακραίες πολιτικές και καιρικές συνθήκες, που επικρατούσαν στη Σιβηρία, κατασκευάστηκαν τρία τέτοια σκάφη, οι Υπερκιβωτοί. Δείγματα της χλωρίδας και της πανίδας του πλανήτη μας ήταν τα πρώτα που επιλέχθηκαν και αποθηκεύτηκαν σε ειδικούς χώρους της Υπερκιβωτού Α’, όπως και υλικά κατασκευής υπέργειων και υποβρύχιων οικισμών. Στις υπόλοιπες δύο θα συγκεντρώνονταν οι τυχεροί επιβάτες.

 

Ο προορισμός του ταξιδιού επιλέχθηκε με τεράστιο ποσοστό κινδύνου, εξαιτίας της έλλειψης δορυφόρων και διαστημικών αποστολών χαρτογράφησης του διαστήματος, καθώς χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για στρατιωτικούς σκοπούς. Αποτελώντας για δεκαετίες τον μοναδικό κοινό τόπο των επιστημόνων της Γης, ότι περιέχει πλανήτες όμοιους με τον μητρικό μας, το αστρικό σύστημα του Άλφα Κενταύρου επιλέχθηκε ως ο τελευταίος προορισμός του ανθρώπου.

 

Ενότητα 2 - Νέα Εδέμ

 

Το ταξίδι και οι λεπτομέρειές του έχουν χάσει πλέον τη σημασία τους. Η εύρεση του τελικού προορισμού μας ήταν αναπάντεχη, όπως και η αφορμή της Μεγάλης Καταστροφής. Ένας υδάτινος κόσμος από τους συνολικά επτά του Κενταυριανού ηλιακού συστήματος αποφασίστηκε ομόφωνα και εν μέσω πανηγυρισμών ως η νέα πατρίδα του ανθρώπου: ο Κόϊος (αρχικώς ονομαζόμενος Νέα-Εδέμ).

 

Ο Κόϊος είναι ένας μονο-ηπειρωτικός πλανήτης, όπως ήταν η Γη κατά τα προϊστορικά της χρόνια, γνωστή ως Πανγαία. Η μοναδική ήπειρος καλύπτει το ¼ της συνολικής του επιφάνειας και το υπόλοιπο είναι νερό. Η ατμόσφαιρά του είναι σχεδόν ίδια με εκείνη της Γης και αποτελείται από ένα μείγμα αζώτου (80%), οξυγόνου (25%) και λοιπών αερίων (5% όζον, διοξείδιο του άνθρακα, υδρογόνο κ.ά.). Η ημέρα διαρκεί 30 ώρες με 20 ώρες φως και 10 ώρες σκότος. Μόνο ένα τμήμα της συνολικής ηπειρωτικής επιφάνειας είναι πεδινό και με κλίμα φιλικό προς την αγροτική καλλιέργεια και την κατασκευή οικισμών. Το υπόλοιπο αποτελείται από απόκρημνες οροσειρές και λόφους, που ξεπερνά σε υψόμετρο την κορυφή του Έβερεστ στην αρχαία Γη.

 

Χωρίς να περάσει ούτε μία εβδομάδα (σύμφωνα με τα γήϊνα πρότυπα) αναμονής από την ανακάλυψη του νέου αυτού κόσμου, οι ταξιδιώτες των τριών Υπερκιβωτών προσεδαφίστηκαν στο μοναδικό σημείο της ηπείρου, όπου μπορούσαν να εγκατασταθούν. Η Πόλις, όπως ονομάστηκε, είναι μια περιοχή πεδινή και εύφορη, η οποία δεν υποφέρει από ακραία καιρικά φαινόμενα, χάρις στις οροσειρές και τους λόφους που την περιστοιχίζουν και σχηματίζουν ένα φυσικό προστατευτικό τοίχος. Η επιφάνειά της είναι παρόμοια με εκείνη της Αττικής, που βρισκόταν στην ελληνική επικράτεια της κατεστραμμένης πια Γης.

 

Ο τεράστιος θαλάσσιος όγκος του πλανήτη ανάγκασε τους αποίκους να κατασκευάσουν σιγά-σιγά υποθαλάσσιες βάσεις (Θαλάσσιες Πόλεις), αρχικώς για την έρευνα της γεωφυσικής του πλανήτη και στη συνέχεια, αν κρινόταν ασφαλές και επιτρεπτό, τη σταδιακή εποίκιση των ωκεανών.

 

Τα μέλη της Άρχουσας Τάξης, που αυτοπροσδιορίζονταν πλέον ως Πεφωτισμένοι, έθεσαν τις αρχές της «Έναρξης του Κοϊανού Πολιτισμού» (ο όρος «νεο-ανθρώπινος πολιτισμός» εγκαταλείφθηκε, διότι αναφερόταν στην Αρχαία Εποχή) και προχώρησαν σε σαρωτικές μεταρρυθμίσεις:

 

- Ως ημερολογιακό σύστημα διατηρήθηκε το Ιουλιανό, μετονομαζόμενο σε Κοϊανό, με την καταμέτρηση να ξεκινά από το έτος Μηδέν.

 

- Καμμία αναφορά δεν επετράπη σε θρησκευτικά χαρακτηριστικά, όπως π.Χ. και μ.Χ., αλλά και σε αναφορές όπως Προ και Μετά της Μεγάλης Καταστροφής.

 

- Η εποχή πριν την Καταστροφή ονομάστηκε Αρχαία και η μετά την αποίκηση Νέα, με κάθε αναφορά στην Αρχαία Εποχή να αποτελεί ύβρη.

 

- Όρισαν ως τρόπο διακυβέρνησης του κοϊανού πολιτισμού την ιεραρχική δημοκρατία.

 

- Το ρόλο της διακυβέρνησης τον ανέλαβε το Συμβούλιο των Πεφωτισμένων, αποτελούμενο από Επιστήμονες, Νομικούς και Πνευματικούς, ενώ συμβουλευτικός ρόλος παραχωρήθηκε στον έναν και μοναδικό Στρατηγό. Ο τελευταίος έφερε το στίγμα «Βεελζεβούλ» (η μοναδική θρησκευτική αναφορά που επετράπη) ως τιμωρία για την αποκλειστική ευθύνη, που έφεραν οι πολεμοχαρείς στρατιωτικοί για την καταστροφή της Γης και του πάλαι ποτέ ανθρώπινου πολιτισμού.

 

- Όσοι δεν ανήκαν στις βαθμίδες των Πεφωτισμένων αποτελούσαν τους Προστατευόμενους, οι οποίοι είχαν την υποχρέωση της σχεδόν απόλυτης υπακοής προς τους άρχοντες.

 

Ενότητα 3 – Σχίσμα

 

Όπως όλα έδειχναν, η σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου πολιτισμού ακολούθησε κι αυτή τους αποίκους, παρόλες τις προσπάθειες των Πεφωτισμένων για ένα νέο ξεκίνημα χωρίς τα λάθη του παρελθόντος. Ο αρχικός ενθουσιασμός εύρεσης της καινούργιας πατρίδας δεν άργησε να δώσει τη θέση του στην απελπισία. Είχαν περάσει 50 χρόνια από τον ερχομό μας στον Κόϊο και οι πληγές του φασιστικού συστήματος διακυβέρνησης του Συμβουλίου των Πεφωτισμένων ήταν πλέον εμφανείς και αδύνατο να επουλωθούν: κοινωνικές και φυλετικές ανισότητες, ελάχιστες προοπτικές ευημερίας, ανυπαρξία ελεύθερης εμπορικής δραστηριότητας και κάθε μορφής πρωτοβουλίας. Ο Ανώτατος Άρχων ή Αστραίος είχε πάψει προ πολλού να αποτελεί πηγή έμπνευσης και ελπίδας, με τους εκάστοτε «σωτήρες» να παρουσιάζονται και να εξαφανίζονται σαν διάττοντες αστέρες, προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν το κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε. Έντονες διαφωνίες στην πλειονότητα των ζητημάτων και παρασκηνιακές δολοπλοκίες αποτελούσαν πλέον την ημερήσια διάταξη των ζητημάτων στις τάξεις των Πεφωτισμένων, με τους Προστατευόμενους να νιώθουν πλέον αβοήθητοι.

 

Έτσι, ο υποβαθμισμένος ρόλος του Βεελζεβούλ, αξίωμα το οποίο κουβαλούσε όλα τα αμαρτήματα της Αρχαίας Εποχής, ανέκτησε ξαφνικά την αρχαία αίγλη του, χάρις στις ηγετικές ικανότητες του τότε Στρατηγού, ο οποίος έμεινε γνωστός ως Πελαγαίος. Ο μυστηριώδης αυτός τύπος θύμιζε στο παρουσιαστικό του το στερεότυπο των αξιωματικών της ναζιστικής Γερμανίας (περίοδος της Αρχαίας Εποχής). Ήταν ξεκάθαρος, λιγομίλητος και απτός στο λόγο του, τόσο εντός του Συμβουλίου, όσο και στις δημαγωγίες του. Δεν φοβόταν να προτείνει και να πράξει, σύμφωνα με τα πιστεύω του, αναλαμβάνοντας πάντα την ευθύνη των αποφάσεών του. Οι δημόσιοι λόγοι του ήταν πολύ έξυπνα διατυπωμένοι έτσι ώστε χωρίς να κατηγορεί άμεσα τους θεσμούς και τα πρόσωπα του υπάρχοντος καθεστώτος (άρα και το δικό του αξίωμα) για την κατάντια του υπό σχηματισμό κοϊανού πολιτισμού. Με αυτόν τον τρόπο, έβαζε τον θεμέλιο λίθο της δικής του ανέλιξης σε νέο ηγέτη και εμπνευστή μιας νέας - ακόμα - εποχής. Η συνωνυμία του στίγματός του κατά τους Πεφωτισμένους με τον μεγαλύτερο εκ των τριών ήλιων (αντικείμενο λατρείας για όλο και περισσότερους Προστατευόμενους) τον είχε ανάγει σε πραγματικό Μεσσία στα μάτια των απανταχού απελπισμένων του Κόϊου.

 

Εν μέσω αυτής της κοινωνικο-πολιτικής παρακμής, ένα σημαντικό τμήμα του αρχικού αποικιακού πληθυσμού αποφάσισε να αναχωρήσει για τις Θαλάσσιες Πόλεις. Τη στάση τους αυτή υποκίνησε ο Πελαγαίος, ο οποίος είχε ορισθεί απλός επόπτης της μετατροπής των Θαλάσσιων Πόλεων από ερευνητικά κέντρα σε αυτάρκεις οικιστικές μονάδες. Στην πράξη, όμως, κινήθηκε υπό άκρα μυστικότητα, επιλέγοντας έμπιστο προσωπικό από δυσαρεστημένους Ομοίους και Επιστήμονες και καταπιεσμένους Είλωτες, εξασφαλίζοντας όσους πόρους χρειαζόταν με οποιονδήποτε τρόπο (συνήθως βίαιο) για την υλοποίηση των απώτερων στόχων του.

 

Η κίνηση αυτή - γνωστή ως Σχίσμα - είχε ως συνέπεια τη διάσπαση του υπό σχηματισμό κοϊανού πολιτισμού σε Αρχικούς (ή Ηπειρωτικούς) και Θαλάσσιους (ή Πελαγαίους). Λίγο πριν την αναχώρηση του πληθυσμού προς το νέο υδάτινο σπίτι τους, ο εμπνευστής του Σχίσματος παραιτήθηκε του αξιώματός του, θέλοντας έτσι συμβολικά να καταδικάσει το υπάρχον καθεστώτος των Πεφωτισμένων.

 

Οι Θαλάσσιοι δεν επέτρεψαν καμία μορφή επικοινωνίας με τους Αρχικούς. Φήμες λένε ότι παράλληλα με τα έργα υποδομής και ανασυγκρότησης των Θαλάσσιων Πόλεων, ο πρώην Στρατηγός κατασκεύασε πανίσχυρα οπλικά συστήματα. Μέχρι και σήμερα, πάντως, κανείς δεν έχει ακούσει το παραμικρό για τον Πελαγαίο και τους Θαλασσινούς του, αλλά γνωρίζοντας το χαρακτήρα και τις γεμάτες επεκτατισμό προθέσεις του, η επίθεση κατά των Αρχικών δεν θα αποτελεί για πολύ καιρό ακόμα ένα απλό ενδεχόμενο.

 

Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, οι φατρίες, η αντιπαλότητα, ο επεκτατισμός και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία, που οδήγησαν τον αρχαίο ανθρώπινο πολιτισμό στην καταστροφή, έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους στην μέχρι πρότινος ονομαζόμενη Νέα Εδέμ.

 

Ενότητα 4 – Κόϊος και Κοϊανοί

 

Είναι μαγευτικό να βλέπεις τους ήλιους να ανατέλλουν. Οι ήλιοι είναι οι μόνες ελπίδες, που έχουν μείνει ζωντανές σ’ αυτόν τον μίζερο τόπο: η ελπίδα του Φωτός. Τόσο όμορφη (άρα ισχυρή), αλλά συνάμα τόσο σύντομη και φευγαλέα όσο η ανατολή. Τα συστατικά της κοϊανής κοινωνίας αποτελούν τον καθρέπτη της τελευταίας περιόδου της Αρχαίας Εποχής: η διεφθαρμένη εξουσία, οι διεφθαρμένοι και απρόσιτοι εξουσιαστές, οι δεισιδαιμονίες και οι ξεχασμένοι μύθοι των γηραιότερων, οι ψευδο-προφήτες, οι καταστροφολόγοι και οι «σωτήρες», που τους διαδέχονται κάθε φορά. Είναι τόσοι πολλοί, πλέον, και τόσο πομπώδη και εξωφρενικά τα λεγόμενά τους, που η παραμικρή είδηση για τη «νέα ως εκ θαύματος λύση που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο» είναι μια ακόμα αφορμή για τη δημιουργία φατριών και συγκρούσεων. Ο καθένας μας έχει βυθιστεί τόσο πολύ στη λήθη και τη μιζέρια του, που οι λέξεις «όραμα» και «ελπίδα» αποτελούν πλέον ανέκδοτο - αν όχι ύβρη - και μια ακόμη αφορμή για βιαιοπραγίες. Η θρησκεία έχει δώσει προ πολλού τη θέση της στη δεισιδαιμονία, όπως και η πίστη στο φανατισμό, η δικαιοσύνη στην εκδίκηση και η πολιτική στη δημαγωγία. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν ανάγει σε ιεροτελεστία το χρονικό διάστημα της ανατολής των τριών ήλιων, μην έχοντας πού αλλού να πιστέψουν. Ο Εωσφόρος, ο Υιός του και ο Ιμπλίς είναι οι μοναδικές (κυριολεκτικά και μεταφορικά) αχτίδες φωτός στον Κόϊο, γι’ αυτό κι έχουν αναχθεί από ένα απλό φυσικό γεγονός, σε σύμβολο λατρείας.

 

Οι γηραιότεροι λένε ότι έτσι ήταν στις τελευταίες ημέρες της Γης, το μητρικό μας πλανήτη, αλλά ποιος να ακούσει ένα γέρο φαντασιόπληκτο; Η ιστορία δεν υπήρξε ποτέ καλός σύμβουλος του ανθρώπινου γένους. Ποτέ ο άνθρωπος δεν ακολούθησε τις διδαχές της. Ήταν τόσο εκκωφαντικός ο θόρυβος και τόσο φρικιαστική η εικόνα καταστροφής της Γης, που κανείς δεν ήθελε να θυμάται το παρελθόν (ούτε και να διδαχθεί από αυτό), έστω κι αν έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε. «Η ιστορία δεν μας αφήνει να ξεχάσουμε και μας κρατά δέσμιους στην Αρχαία Εποχή», λένε οι Πνευματικοί. «Θέλουμε να απαλλαγούμε από το παρελθόν για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Κάτω οι παλαιο-ιστορικοί και οι γέροντες φαντασιόπληκτοι! Θάνατος στους Γήϊνους! Ζήτω οι Κοϊανοί!». Αυτό είναι το «πνευματικό» τους έργο: η εγκαθίδρυση της Μοναδικής Ιστορίας. Οι Βογόμιλοι και τα τσιράκια τους, οι Σηθιανοί, δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να αποθαρρύνουν τους Κοϊανούς από κάθε μορφή πίστης και ελπίδας για ο,τιδήποτε διαφορετικό από αυτό που τους επέβαλαν οι Πεφωτισμένοι. Κηρύττουν με κάθε τρόπο και πυγμή ότι «Η Αλλαγή είναι η μήτηρ κάθε κακού» και ότι «Η γνώση είναι ένα πολύ επικίνδυνο όπλο για να χρησιμοποιηθεί κατά την άσκηση οποιασδήποτε εξουσίας. Μόνο ο Αστραίος έχει τη σοφία και την ικανότητα να τη χρησιμοποιήσει και ο Αθάνατος να τη διατηρήσει». Αυτός είναι ο κόσμος των Πεφωτισμένων και των πιστών ακολούθων τους. Μια κατ’ ευφημισμό Νέα Εδέμ, όπου ο Πελαγαίος εμφανίστηκε όχι ως ο φορέας της απαγορευμένης γνώσης, σαν τον όφη του προπατορικού αμαρτήματος, αλλά της ελπίδας ενός νέου υδάτινου κόσμου.

 

Ενότητα 5 – Η Ελπίδα του Νερού

 

Πώς τα γνωρίζω, όμως, όλα αυτά; Πώς μου επιτρέπεται να σας εξιστορώ, λεπτομέρειες της Αρχαίας Εποχής; Πώς τολμώ να αντιτίθεμαι στο δόγμα της Μοναδικής Ιστορίας; Κι όμως, μπορώ, διότι είμαι ο Μέγας Ιστορικός: εκείνος που επωμίζεται το βάρος της αρχαίας γνώσης, εγγυάται τη διατήρηση της Μοναδικής Ιστορίας και απολαμβάνει το δώρο της Αθανασίας. Είμαι, πλέον, ένα ξέχωρο και ανώτερο ον εν σχέσει με τους Προστατευόμενους ακόμα και τους Πεφωτισμένους άρχοντες. Ένα τέτοιο ον δεν μπορεί να συνυπάρχει με τους κοινούς θνητούς, παρά μόνο σε απομόνωση μακριά από την κοϊανή παρακμή για να τελέσει απερίσπαστο το σχεδόν θεάρεστο (όπως θα λέγαμε στην Αρχαία Εποχή) έργο του: τη διατήρηση του δόγματος, που το Συμβούλιο των Πεφωτισμένων κατέστρωσε κατά τη διάρκεια της φυγής μας από την κατεστραμμένη πια Γη. Απελευθερωμένο από τη δυστυχία, τους πολέμους και όλα τα αρνητικά της ανθρώπινης φύσης, το δόγμα αυτό αποτέλεσε το πρωτόλειο της Μοναδικής Ιστορίας, τον ύμνο της Νέα Τάξης, που οδήγησε σε ένα ακόμα αδιέξοδο.

 

Το έργο μου είναι κάθε άλλο από θεάρεστο. Είναι, ίσως, χειρότερο και από την εποχή που ήμουν Αστραίος, ο ανώτατος άρχων και σύμβολο της Νέας Τάξης, της Έναρξης του Κοϊανού Πολιτισμού, που αντί να αποτελώ σύμβολο ελπίδας, ήμουν ο πρωτεργάτης και συντηρητής μιας νέας παρακμής, την οποία συνεχίζω να υπηρετώ σαν αθάνατο σύμβολο.

 

Όλη αυτή η γνώση και να μην μπορώ να τη μοιραστώ, να τη διδάξω, να τη χαρίσω! Να μην μπορώ να διορθώσω τις κακές αποφάσεις και παραλήψεις μου και να παρακολουθώ με τα μάτια του μυαλού μου, ανήμπορος, τους Προστατευόμενούς μου να βυθίζονται στα ίδια λάθη και τα ίδια αδιέξοδα για μια ακόμη φορά. Μόνος σε μια κάψουλα κρυογονικής με το σώμα μου παγωμένο και το μυαλό μου ενεργό, βλέποντας ξανά και ξανά τις ίδιες ιστορίες, τα ίδια γεγονότα και τα ίδια πρόσωπα να υποκύπτουν πάλι στην έπαρση και τις επεκτατικές τους ορέξεις. Και στο τέλος, η εικόνα μιας ακόμη καταστροφής να πλησιάζει απειλητικά. Μιας απειλής που αναδύεται από το νερό, το στοιχείο που αποτέλεσε την αφορμή της Μεγάλης Καταστροφής, που φέρει το μανδύα της ελπίδας και ακούει στο όνομα: Πελαγαίος.

Παράρτημα 1 - Ονοματολογία.doc

Παράρτημα 2 - Πηγή Ονοματολογίας.doc

ΚΟΪΟΣ - Ο 7ος Πλανήτης.doc

Edited March 16, 2011 by DimitrisX

[Ad Noctum]

Δημήτρη, αν δεν κάνω λάθος αυτή είναι η πρώτη σου ιστορία που μοιράζεσαι μαζί μας. Καλά γραψίματα λοιπόν

 

Φαντασία έχεις, αρκετή. Και πολύ ωραίες ιδέες έχεις, αρκετές. Πιστεύω ότι αν διαβάζαμε διηγήματα από κάθε κεφάλαιο - ενότητα που μας αναφέρεις, θα είχαμε πολύ όμορφες ιστορίες, οπότε απλά θα σε παροτρύνω να ξεκινήσεις να γράφεις (αν δεν έχεις γράψει ήδη).

 

Αν ήμουν τηλεοπτικός παραγωγός (όπως μας ζητάς να δούμε το κείμενο) σίγουρα δεν θα το έκανα σειρά, γιατί πιστεύω ότι θα είχε τρομερό κόστος παραγωγής. Όμως σαν ιστορία έχει βάση και θα μπορούσε με πολύ εμπλουτισμό να γίνει κάτι αρκετά όμορφο. Χωράει πολύ ανάπτυξη και κάθε ενότητα θα μπορούσε να είναι μία ολόκληρη σεζόν!

 

Αυτά...

[alkinem]

Σίγουρα ενδιαφέρον. Φαντασία έχει μπόλικη, αλλά είναι δύσκολο να κριθεί σαν ιστορία, γιατί απλά η διάρθρωση του κειμένου δεν είναι τέτοια.

Σε γενικές γραμμές μου θύμισε το Battlestar Galactica, όχι την ίδια τη σειρά αλλά το background της ιστορίας, δηλαδή πως οι 12 φυλές εγκατέλειψαν τον Κομπολ

Το 1ο παράρτημα θα ήταν προτιμότερο να το είχες ενσωματώσει στην ιστορία. Χώρο είχες και θα της είχε δώσει ένα πιο "λογοτεχνικό" ύφος.

Γενικά καλή προσπάθεια και σίγουρα αν εξασκηθείς λίγο θα βελτιωθείς στο γράψιμο.

 

ΥΓ.

Αν ήμουνα παραγωγός, θα με τραβούσε η ιδέα αλλά θα δίσταζα να την υλοποιήσω γιατί απλά η εποχή δεν είναι ευνοϊκή για σειρές Ε.Φ.

[Salonikia]

Μπροστά στους κολοσσούς που προελάλησαν,τα δικά μου λόγια θα ήταν φτωχά και περιττά.

Καλή Επιτυχία

[NIKANTHI]

Είναι απίστευτο αυτό που έγραψες. Δεν έχω ξαναδεί τόσο πλούσιο λεξιλόγιο, λες και ήμουν στην NASA και ενημερωνόμουν για τον πλανήτη που μας περιέγραψες. Ίσως θα έπρεπε να γράψεις μια ιστορία και να μην είναι τόσο γενικές η περιγραφές σου .

 

 

[David1778]

Δημήτρη καλή συγγραφική σταδιοδρομία σου εύχομαι. Λοιπόν, το κείμενο αυτό κατ' εμέ δεν αποτελέι διήγημα και δεν θα μπορούσε και να γίνει στην παρούσα μορφή λόγω όγκου πληροφορίας. Γι' αυτό δεν θα το κρίνω ως διήγημα. Όπως λες κι εσύ είναι σκελετός (σενάριο) τηλεοπτικής σειράς. Εγώ τέτοια σειρά θα πέθαινα να τη δώ! Δεν ξέρω τι θα έλεγαν οι παραγωγοί του SyFy όσον αφορά το κόστος και δεν με ενδιαφέρει. Το σενάριο δίνει μια αύρα αυθεντικότητας και ρεαλισμού, παρότι όπως είπε και ο John82 θυμίζει σε γενικές γραμμές το Galactica. Η γραφή σου παρότι είναι η πρώτη σου προσπάθεια, είναι αρκετά ώριμη. Συγχαρητήρια, καλή επιτυχία και καλή συνέχεια (θέλω κι' άλλα τέτοια σενάρια!).

[Tiessa]

Δημήτρη, τα καλά νέα είναι πως αυτή η σειρά θα είχε πολύ υλικό.

Επίσης, η σύλληψη του κόσμου σου, θα έβγαζε ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα. Η κοσμοπλασία και η ιστορία του αξίζουν να ερευνηθούν με μια πολύ μεγαλύτερη ιστορία.

Τα κακά νέα, που ήδη άρχισαν να καταφθάνουν, είναι ότι το κείμενο δεν μπορεί να σταθεί ως διήγημα. (Άσε, μιλάω και εκ πείρας, γιατί κι εγώ ζορίζομαι πολύ να γράφω μικρά κείμενα. Ό,τι και να σκεφτώ σέρνει και μια κοσμοπλασία πίσω του...)

Το βασικότερο πρόβλημα δεν είναι μόνο η υπερβολική ποσότητα πληροφορίας που υπάρχει μέσα, αλλά και ο τρόπος που δίνεται. Επειδή ξεκινάει σαν να είναι ένα ιστορικό κείμενο δεν μας επιτρέπει να ταυτιστούμε με κάποιον ήρωα. Βασικά περνάει ένα πολύ μεγάλο μέρος της ιστορίας μέχρι να φανεί κάποιος αφηγητής. Αυτό δεν θα πείραζε ίσως σε ένα μυθιστόρημα, αλλά δεν βοηθάει στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας. Αν βλέπαμε πρώτα τον αφηγητή, να αναφέρεται στην κατάστασή του και στους φόβους του και στην πορεία μάς εξηγούσε πώς έφτασαν σ' αυτόν τον κόσμο, θα ήταν πολύ καλύτερο το αποτέλεσμα.

 

Συνέχισε να γράφεις και να επεκτείνεις την ιστορία. Σ' αυτόν τον κόσμο αξίζουν πολύ περισσότερα από 2-3 χιλιάδες λέξεις.

[wordsmith]

Πάρα πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά, αν και μάλλον συμβαίνουν υπερβολικά πολλά πράγματα και πολύ γρήγορα (ως αναγνωστικός χρόνος, εννοείται). Μπράβο που το πήρες τόσο φιλόδοξα και σοβαρά και έφτιαξες έναν ολόκληρο κόσμο, με ένα σωρό πληροφορίες( σε σημείο που να βαρυστομαχιάζω μέχρι να τις καταλάβω όλες).

Αλλά το μεγάλο μείον είναι το ύφος: με απερίγραπτα πολύ tell και καθόλου show, αυτό δεν είναι διήγημα, είναι περίληψη μυθιστορήματος/τηλεοπτικής σειράς, κάτι που το καταλαβαίνεις και ο ίδιος. Χτυπάς το στόχο με δύναμη και ενθουσιασμό, αλλά ξεκάθαρα όχι στο κέντρο.

Μια απορία: ο λόγος που έχτισαν υποθαλάσσιες πόλεις ήταν η μεγάλη έκταση των θαλασσών; Αφού και στη γη τέτοια δεν είναι η αναλογία νερού/ξηράς, 1/4 χώμα και 3/4 νερό;

Επίσης παρατήρησα μια κάποια ακαμψία στην έκφραση και τη σύνταξη, τόσο μικρή, όμως, που την παρασέρνει ο ενθουσιασμός σου και η λεπτομερής οργάνωση του κόσμου σου.

Δεν έχω διαβάσει το Dune, αλλά κάτι μου λέει ότι, αν το είχα διαβάσει, θα έβρισκα ομοιότητες και επιρροές. Δεν το διάβασες πρόσφατα;

[BladeRunner]

Είναι γραμμένο έτσι όπως έπρεπε να είναι. Δεν πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο διήγημα, αλλά για μια παρουσίαση που σε εισάγει σε έναν νέο κόσμο. Πρόκειται, ουσιαστικά, για τον σκελετό μιας σειράς ή ενός μυθιστορήματος. Είναι ενδιαφέρον, καλογραμμένο και θέλεις να δεις και άλλα πράγματα. Δημήτρη, καλό θα ήταν να δουλέψεις πάνω σε αυτό και να φτιάξεις μια ολοκληρωμένη ιστορία 500-600 σελίδων, σε στιλ DUNE. Γιατί όχι; Να γράφεις ξέρεις, φαντασία έχεις, μόνο η όρεξη μένει.

[Stanley]

Δημήτρη, για πρώτο πρώτο διήγημα ήταν μια πολύ καλή προσπάθεια! Ξέρεις να χειρίζεσαι σωστά την γλώσσα κι αυτό βοηθάει, διαβαζόταν πολύ εύκολα και στρωτά,είχε ωραίο ρυθμό και ροή,πράγματα πολύ σημαντικά στο συγγραφικό επίπεδο. Πολύ καλό αυτό με τα παραρτήματα και γενικότερα ο κόσμος που έχτισες,είναι πολύ φιλόδοξος και μεγαλόπρεπος,ενώ δεν έλειψαν και οι αναφορές στην σημερινή πολιτική κατάσταση.

 

Από την άλλη, εγώ ειδήμων για ΕΦ δεν είμαι,αλλά σαν κάπως γνωστή μου φάνηκε.Θέλω να πω, όλη αυτή η εποποιία και ο αποικισμός πρέπει να παίζουν πολύ στην ΕΦ. Επίσης, το μεγαλύτερο "αρνητικό" ήταν ότι είχε λίγο δημοσιογραφική γραφή, σαν να διάβαζες Ιστορία(με Ι κεφαλαίο) και δεν υπήρχε κάποιος πρωταγωνιστής για να νοιαστείς πιο ανθρώπινα-εκτός βέβαια από την ίδια την ανθρωπότητα.

 

Την απόλαυσα την ιστορία, να την συνεχίσεις και να συνεχίσεις και να γράφεις. Βάλε λίγο πιο πολύ τον άνθρωπο μέσα να δεις πώς σου πάει και έχεις τις πρώτες ύλες για να βγάλεις καλά πράγματα.

Καλή επιτυχία.

[Lady Nina]

Τι ωραία έκπληξη ήταν αυτή, Δημήτρη; Ήμουν βέβαιη πως κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα σε πείθαμε να αρχίσεις να γράφεις! Στα της ιστορίας σου τώρα, που πράγματι είναι μια πιθανή εκδοχή της Iστορίας. Μου άρεσε ο τρόπος που την έγραψες κι ας θυμίζει αφήγηση ιστορικού. Καταλαβαίνω ότι προσπάθησες να χωρέσεις την ιστορία ενός ολόκληρου κόσμου μέσα σε ελάχιστες λέξεις, όμως το γραπτό σου θα ήταν ίσως πιο πετυχημένο, αν αφαιρούσες κάποιους πλεονασμούς από την αρχή και προσέθετες επιπλέον πληροφορίες στο κυρίως θέμα μας, που είναι ο Κόϊος. Πιστεύω, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε περισσότερα για την πόλη Πόλις, πώς ήταν χτισμένη, με τι υλικά, πώς τρέφονταν οι άνθρωποι εκεί, οι Κοϊανοί, και με τι ασχολούνταν. Η συμμετοχή σου, πάντως, μου άρεσε πολύ – ακόμη κι αν δεν ήταν το πρώτο σου δείγμα γραφής, θα μου άρεσε δηλαδή. Τέτοιου είδους σενάρια είναι από τα αγαπημένα μου και αν κάποιος γύριζε σειρά με τέτοιο θέμα, θα ήθελα οπωσδήποτε να τη δω. Καλή συνέχεια με το γράψιμο και καλή επιτυχία!

[Mors Planch]

Το να είναι γραμμένο το διήγημσ σαν ιστορικό κείμενο δεν είναι απαραιτήτως κακό. Το For Want of a Nail του Sobel που είναι κλασσικό έργο στο είδος του (Εναλλακτική Ιστορία βεβαίως βεβαίως ) είναι γραμμένο σαν κανονικό βιβλίο ιστορίας συμπληρωμένο με βιβλιογραφία 475 φανταστικών τίτλων, 862 παραπομπές σε φανταστικά άρθρα και τη φανταστική βιβλιογραφια και φυσικά πρόλογο που ευχαριστεί τους φανταστικούς συντελεστές του βιβλίου.

 

Ίσως λιγάκι πομπώδες; στο ύφος αλλά από την άλλη αυτό ταιριάζει απόλυτα στο χαρακτήρα του αφηγητή, τουλάχιστον όπως τον καταλαβαίνω εγώ από τα συμφραζόμενα που αφήνονται να εννοηθούν ανάμεσα στις γραμμές. Αυτό που διαβάζουμε δεν είναι μια αντικειμενική ιστορία του 21ου αιώνα της Γής και του αποικισμού του Κόιου. Είναι η ιστορία της Γής και του αποικισμού του Κενταύρου όπως αυτή περιγράφεται από ένα πρώην ηγέτη του Κόιου και μέλος της άρχουσας τάξης της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που από της περιγραφές του ίδιου του αφηγητή μάλλον προς ολοκληρωτικό καθεστώς φέρνει παρά προς όμορφο αγγελικά πλασμένο κόσμο. Θα προχωρούσε ένα βήμα παραπέρα για να ισχυριστώ ότι ίσως οι θαλάσσιες αποικίες να είναι οι καλοί της υπόθεσης... αν υπάρχουν καλοί.

 

Συνολικά δεν το βρίσκω καθόλου κακό. Σίγουρα το θέμα χωρά άνετα αρκετά ακόμα διηγήματα και μόνο για να περιγράψουν τον κόσμο με λεπτομέρεια...

[aScannerDarkly]

Δημήτρη, στην αρχή μας λες πως έχεις στο μυαλό σου αυτή την ιστορία ως σκελετό μιας τηλεοπτικής σειράς. Αυτό είναι και το κακό της: Τη διηγείσαι ακριβώς έτσι, λες και παρουσιάζεις την ιδέα σου σε κάποιον τηλεοπτικό παραγωγό, όχι σαν διήγημα. Μας λες τα πάντα και δεν αφήνεις να φανεί τίποτα. Αφηγείσαι επιγραμματικά ιστορικά γεγονότα, τα κρίνεις και μας λες τις συνέπειές τους.

 

Ως σύλληψη, σίγουρα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, και θα μπορούσε να δώσει μια πραγματικά καλή σειρά. Έχω ωστόσο κάποια σημεία να παρατηρήσω:

 

• Ο κόσμος, ο προορισμός σωτηρίας του ανθρώπινου γένους, δείχνει να επιλέγεται πολύ επιπόλαια, σχεδόν στην τύχη, ενώ είναι μια απόφαση που θα έπρεπε να παρθεί μετά από διεξοδικότατη έρευνα
• Δε με πείθει η σκοπιμότητα των θαλάσσιων πόλεων. Σε μια τεράστια ήπειρο δεν υπήρχε ούτε ένα δεύτερο φιλόξενο μέρος; Κι ακόμη κι αν δεν υπήρχε, δε θα ήταν πιο εύκολο να διαμορφώσουν την ξηρά, από ό,τι να ζήσουν στο νερό; Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ σημαντικές για την ιστορία σου, αλλά θα πρέπει να υποστηρίξεις την ύπαρξή τους καλύτερα.
• Δεν ξέρω αν είναι ρεαλιστικό μία καινούργια κοινωνία να ξεκινάει τόσο απολυταρχικά, φασιστικά. Το βέβαιο είναι πάντως ότι δε δικαιολογείται πουθενά η λέξη δημοκρατία στο όνομα του πολιτεύματος που περιγράφεις.
• Η αιτία της ύπαρξης και ο ρόλος του αφηγητή νομίζω πως πρέπει να γίνουν πιο σαφή.

Μιας και είναι η πρώτη φορά που μας παρουσιάζεις κάτι δικό σου, σκέφτηκα να σου κάνω και κάποιες παρατηρήσεις πάνω στο κείμενο.

 

ΥΓ: Η συνάφεια με το θέμα του διαγωνισμού είναι μάλλον μικρή.

DimitrisX-ΚΟΪΟΣ - Ο 7ος Πλανήτης.doc

Edited March 31, 2011 by aScannerDarkly

[DinoHajiyorgi]

Φίλε μου Δημήτρη, κατ'αρχήν, μπράβο για το μεράκι σου, έχεις χτίσει μια πλούσια Ιστορία που μπορεί να φτιάξει μια, όντως πολυέξοδη, τηλεοπτική σειρά, ή μια ενδιαφέρουσα σειρά βιβλίων.

 

Στο περιορισμένο αυτό διάστημα που διαβάζουμε αυτά τα διηγήματα (αν και είναι το σθένος μου πεσμένο αυτόν τον καιρό, κι όχι ο χρόνος μου λίγος) δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω όλο σου το κείμενο, καθώς πήρα γρήγορα την γενική εικόνα. Κυρίως όμως γιατί: Αυτό δεν είναι διήγημα, και άρα δεν το βλέπω να ανήκει εδώ ως πρέπει.

 

Αν είχα τη δύναμη να μελετήσω όλα όσα έχεις γράψει, θα έμπαινα στον πειρασμό να διαλέξω ένα οποιοδήποτε κομμάτι του σκελετού σου (σχετικό με τον πλανήτη σου) και να γράψω σε μορφή fan fiction ένα διηγηματάκι με δευτερεύοντες ή τριτεύοντες χαρακτήρες, μόνο και μόνο για να σε ρωτήσω στο τέλος: Γιατί δεν το έκανες εσύ; Έχεις την κοσμοπλασία. Έχεις τους πρωταγωνιστές. Διάλεξε έναν από αυτούς ή κανέναν, βάλε κεντρικό χαρακτήρα έναν οικοδόμο να δουλεύει στις σκαλωσιές ενός ουρανοξύστη στον Κόϊο, και μπουμ δώσε μου μια ιστορία απόλυτα αυτοτελή. Γιατί όχι;

Edited March 31, 2011 by DinoHajiyorgi

[deadend]

Τι κάνετε κύριε Δημήτρη μας; Πώς είναι η σύζυγος, τα παιδιά, καλά;

 

 

 

Re, ποιος σου είπε ότι θέλουμε να δούμε πως οργανώνεται ένα σωστό έργο; Σαν δεν ντρέπεσαι να κάθεσαι να κάνεις έρευνα, να κρατάς αρχείο σημειώσεων με τάξη και επιμέλεια διαβάζοντας λεξικά!

 

 

Αμ, το άλλο να υπάρχει οργανωμένο παράρτημα με τους βασικούς άξονες του κόσμου σου!

 

Ποιος νομίζεις ότι είσαι ο dr Καζαντζάκης ή ο phd Stephen Edwin King;

 

Γιατί ρε παιδί μου κάθεσαι και γράφεις όλους τους παραμέτρους του κόσμου σου με ακρίβεια και δεν ξεκινάς να γράψεις κι όπου σε βγάλει με 200.000 τρύπες;

 

Όσο δε με το να έχεις καθορίσει τον χαρακτήρα του αφηγητή σου αυτό είναι άνω ιπποποτάμων!

 

 

 

Για να μάθεις μπες πρώτος στην επιλογή μου και περιμένω σε κάθε διαγωνισμό του ssf τουλάχιστον από ένα διήγημα 3000 λέξεων. Εμ, πως!

[Mesmer]

Λοιπόν, Δημήτρη, έχεις πλάσει ένας πολύ ενδιαφέροντα κόσμο, που έχει μια εξίσου ενδιαφέρουσα ιστορία να αφηγηθεί. Θα ήθελα κι εγώ να δω μια σειρά ΕΦ βασισμένη σε αυτό.

 

Εδώ, όμως, δεν μας λες μια ιστορία, παρά μας εξιστορείς αυτά που έγιναν. Σε μερικά σημεία ένιωθα πως διάβαζα βιβλίο Ιστορίας. Θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον αν ξεκινούσες την ιστορία σου από τον πλανήτη, έχοντας ως κεντρικό ήρωα τον Μέγα Ιστορικό και μέσω αυτού να μας έλεγες και την ιστορία της αποίκησης του πλανήτη, αλλά και τις περιπέτειες του ίδιου μέχρι να φτάσει εκεί που είναι.

 

Ως πρώτη προσπάθεια συγγραφής την βρίσκω πολύ καλή. Γενικά, ήταν πολύ καλογραμμένο και προσεγμένο ως κείμενο.

 

 

[Αλχημιστής]

Αρχικα, μου αρεσε η περιγραφη της καταστροφης του πλανητη και του εποικισμου που ακολουθησε. Εφοσον, αυτή η ιστορια απότελει κομματι μεγαλυτερου εργου λειτουργει πολύ καλα ως εισαγωγη και μου δινει κινητρο να διαβασω τη συνεχεια όταν γραφτει.

 

Μερικες ενστασεις που ισως βοηθησουν ώστε να μην υπαρχουν σκοτεινα σημεια.

 

Πως καταφεραν οι υπερκιβωτοι να φυγουν από τη γη, χωρις να επεμβει ο στρατος και οι πολιτικες δυναμεις (αφου από ότι καταλαβα δεν συμπεριληφθηκαν στην αποστολη)? Το λεω γιατι τα επιστημονικα προγραμματα ελεγχονται κυριως από πολιτικες δυναμεις και οι δορυφοροι θα ειχαν εντοπισει στη σιβηρια τοσο μεγαλες κατασκευες .

 

Επισης, ηθελα μεγαλυτερη περιγραφη της δομης της νεας κοινωνιας στον κοιο, αλλα και του ιδιου του πλανητη. Γινεται να υπαρχει ενας πλανητης τοσο κοντα στη γη με σχεδον πανομοιοτυπες συνθηκες ( θερμοκρασια, πιεση)και γεωγραφια?

 

Παντως, μου αρεσε η ιδεα του πολεμου για το νερο που είναι και αρκετα ρεαλιστικος, όπως και της παρακμης της Ε.Ε. Γενικα, ως αναγνωστης διαβασα το διηγημα ευχαριστα και ως τηλεθεατης θα ηθελα να δω το σεναριο αυτό να γινεται τηλεοπτικη σειρα! Το ευχομαι!

 

 

[Mors Planch]

Αρχικα, μου αρεσε η περιγραφη της καταστροφης του πλανητη και του εποικισμου που ακολουθησε. Εφοσον, αυτή η ιστορια απότελει κομματι μεγαλυτερου εργου λειτουργει πολύ καλα ως εισαγωγη και μου δινει κινητρο να διαβασω τη συνεχεια όταν γραφτει.

 

Μερικες ενστασεις που ισως βοηθησουν ώστε να μην υπαρχουν σκοτεινα σημεια.

 

Πως καταφεραν οι υπερκιβωτοι να φυγουν από τη γη, χωρις να επεμβει ο στρατος και οι πολιτικες δυναμεις (αφου από ότι καταλαβα δεν συμπεριληφθηκαν στην αποστολη)? Το λεω γιατι τα επιστημονικα προγραμματα ελεγχονται κυριως από πολιτικες δυναμεις και οι δορυφοροι θα ειχαν εντοπισει στη σιβηρια τοσο μεγαλες κατασκευες .

 

Επισης, ηθελα μεγαλυτερη περιγραφη της δομης της νεας κοινωνιας στον κοιο, αλλα και του ιδιου του πλανητη. Γινεται να υπαρχει ενας πλανητης τοσο κοντα στη γη με σχεδον πανομοιοτυπες συνθηκες ( θερμοκρασια, πιεση)και γεωγραφια?

 

 

 

Ναι τπ πώς εφυγαν οι υπερκιβωτη είναι μια ερώτηση. Όπως και γιατί ένας πολιτισμος που μπορει να φτιαχνει αστρόπλοια δεν μορει να εκμεραλλέυται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του ηλιακού συστήματος. Αλλά μπορεις να πείς ότι εςίναι αναγκαία προοικονομία για τη δημιουργία της ιστορίας.

 

Όσι για το αν μπορεί να υπάρχει ο πλανήτης τόσι κοντά στη Γή σίγουρα. Ο Α του Κένταυρου είναι σχεδόν πανομοιότυπος με τον ήλιο και οι Β, Γ αρκετά μακριά ώστε να επιτρέπουν κάποιες σταθερές τροχιές. Για αυτό άλλωστε και ο Α του Κενταυρου έχει πλανήτες σαν τη γή σε τόσες ιστορίες ΕΦ...

[Mindtwisted]

Λοιπόν, το κείμενο, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι εντελώς διήγημα. Μοιάζει πιο πολύ με σκελετό μυθιστορήματος. Νομίζω οτι με καλύπτει σε πολύ μεγάλο βαθμό ο Χατζηγιώργης. Θα μπορούσες να έχεις γράψει πάρα πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες παίρνοντας πακέτα πληροφοριών από το παραπάνω.

 

Σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι μια παράθεση γεγονότων, η οποία είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά δεν υπάρχει κάποιος χαρακτήρας ώστε να ταυτιστεί ο αναγνώστης μαζί του.

Αν ήταν να γίνει τηλεοπτική σειρά με αυτό το setting θα προτιμούσα να έβλεπα γραμμένο το πρώτο επεισόδιο και μετά όλο το σκελετό της. Σε μια τηλεοπτική σειρά οι χαρακτήρες είναι, αν μη τι άλλο, το πιο σημαντικό στοιχείο.

 

Αυτά, καλή επιτυχία!

[anysias]

Τι φαντασία! Έχεις φτιάξει ένα δικό σου κόσμο, το αντιλαμβάνεσαι; Διάβασα την ιστορία ενός ολόκληρου κόσμου και είναι δικό σου δημιούργημα. Θα ήθελα πολύ να το έβλεπα σα σειρά όμως ακόμα πιο πολύ θα τρελαινόμουν να το διάβαζα σαν σειρά μυθιστορημάτων. Πιστεύω ότι μπορείς να το κάνεις και αυτό!

 

Είμαι και εγώ καινούργιος και έκανα την πρώτη μου εμφάνιση σε αυτό τον διαγωνισμό. Δεν έχω και γνώσεις πάνω στο θέμα της συγγραφής αλλά Δημήτρη αυτό που διάβασα όσο εκπληκτικό και αν ήταν μου φάνηκε σαν περίληψη. Μπορεί και να έχω άδικο αλλά αυτή την αίσθηση μου δίνει. Η γνώμη μου, αν μετράει, είναι ότι μπορείς να γράψεις μια καλή ιστορία- πλάθεις κόσμους για το Θεό!- και ο γραπτός λόγος σου είναι οργανωμένος. Αν έπαιρνες ένα κεφάλαιο και το έκανες διήγημα με ένα δυνατό χαρακτήρα θα ήταν τέλειο. Κάντο! Εγώ θα το διαβάσω πρώτος. Καλή επιτυχία σου εύχομαι.

 

 

[DimitrisX]

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και τις πολύ χρήσιμες παρατηρήσεις και διορθώσεις σας.

Να 'στε όλοι καλά.

Edited April 3, 2011 by DimitrisX

[Andkand]

Δημήτρη, εντυπωσιάζεις με τη φαντασία σου και τις λεπτομέρειες που δίνεις.

 

Σαν σενάριο σειράς ή σαν βάση για να γραφτεί βιβλίο επιστημονικής φαντασίας είναι πολύ καλό!

 

Χρησιμοποιείς λόγο που θα τον χαρακτήριζα δημοσιογραφικό (χωρίς να το θεωρώ απαραίτητα κακό) - Για να καταλάβεις, κατέληξα να διαβάζω το κείμενο σου μετά από παρότρυνση σε σχόλιο του δικού μου πρώτου διηγήματος στο sff, στο οποίο συγκρίνουν το στυλ γραφής μας ;)

 

Μου άρεσε στο τέλος που αποκαλύπτεις την ιδιότητα του αφηγητή!

 

 

[dagoncult]

Δεν μπορώ να δω το κείμενο ως κανονικό διήγημα, επομένως δεν έχω κάποια ιδιαίτερα σχόλια να κάνω.

Ερώτηση: Γιατί το τελευταίο μέρος λέγεται ‘Η Ελπίδα Του Νερού’ κι όχι ‘Η Απειλή Του Νερού’ ;

[DimitrisX]

Δεν μπορώ να δω το κείμενο ως κανονικό διήγημα, επομένως δεν έχω κάποια ιδιαίτερα σχόλια να κάνω.

Ερώτηση: Γιατί το τελευταίο μέρος λέγεται ‘Η Ελπίδα Του Νερού’ κι όχι ‘Η Απειλή Του Νερού’ ;

 

Με απασχόλησε κι εμένα αυτό, όταν το έγραφα.

Αρχικώς χρησιμοποίησα τον όρο "Απειλή", αλλά τελικώς επέλεξα το "Ελπίδα".

Κι αυτό, διότι μου φάνηκε αρκετά ειρωνική η έννοια της ελπίδας σε ένα τόσο πεσιμιστικό κείμενο, όπου η ανθρώπινη φυλή ό,τι κι αν πράξει θα καταλήξει στα ίδια λάθη, χωρίς να έχει μάθει τίποτα από την ιστορία της.

Edited May 10, 2011 by DimitrisX