wordsmith Posted March 24, 2011 Share Posted March 24, 2011 Όνομα Συγγραφέα: Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου Είδος: φάντασυ, αν και η ιδέα είναι από λεπτομέρεια ταινίας εφ Βία; καμία Σεξ; σχέση Αριθμός Λέξεων: 3145 Σχόλια: Επειδή, χάριν ακρίβειας, έκατσα και έκανα υπολογισμούς και μάλιστα χωρίς κομπιουτεράκι, σας βάζω ένα κουίζ: Τι ύψος έχει περίπου ένας Ελαχιστοκοσμίτης; Το κλειδί της πόλης «Μπαμπά...». Καθώς η Ενκελέσδα άνοιξε το στόμα να μιλήσει, ο Κέινο δε μπόρεσε να μην κρυφοκοιτάξει με καμάρι τη γλωσσίτσα της: τα διχαλωτά της άκρα είχαν πλέον τελείως αποκολληθεί το ένα από το άλλο, σημάδι ότι η μικρούλα είχε πια βγει για τα καλά από τη νηπιακή ηλικία και είχε μπει στην παιδική. Δε θα αργούσε η μέρα που θα της στερέωναν τελετουργικά το ειδικά φτιαγμένο λυχνάρι ανάμεσα στα μαλακά ακόμα κερατάκια, θεωρώντας την αρκετά μεγάλη για να καταλαβαίνει πότε η φλόγα κόντευε να σβήσει και να αλλάζει το φιτίλι με καινούριο. Οι μεμβράνες ανάμεσα από τα δάχτυλά της, βέβαια, δε θα έφευγαν τόσο σύντομα - είχε καιρό ακόμα για την ενηλικίωση... Ο Κέινο δεν το πίστευε ποτέ ότι θα ένιωθε τέτοια τρυφερότητα για ένα μικρό θηλυκό, έστω και δικό του, τόσο που να χρειάζεται να το κρύβει, για να τον παίρνει στα σοβαρά η Ενκελέσδα άμα μεθαύριο έπρεπε κάπου κάπου να τη μαλώνει. Αυτός, από την αρχή της εγκυμοσύνης της Ρανς, προτιμούσε αρσενικό, για να μπορεί, όταν θα μεγάλωνε, να το στέλνει να ελέγχει τους πυρσούς που ζέσταιναν τα μαυροβλάσταρα στο μποστάνι, χωρίς να φοβάται μήπως πάθει κανένα έγκαυμα, μήπως αποκτήσει καμιά ουλή που δε θα 'φευγε και άντε να το παντρέψει μετά. Αλλά, όταν είχε γεννηθεί η κόρη του... «Μπαμπά, τι υπάρχει έξω από την πόλη;» Ο Κέινο δόξασε τις Δυνάμεις που, τη στιγμή της ερώτησης, δεν είχε γυρισμένο ολόκληρο το πρόσωπό του προς την Ενκελέσδα και έτσι είχε προλάβει να καμουφλάρει τον πανικό κάτω από μια έκφραση απλής έκπληξης. Όχι ότι είχε βρει και τι να πει, βέβαια. Αλλά πετάχτηκε η Ρανς: «Ενκελέσδα! Τι λόγια είναι αυτά; Τα καλά παιδάκια δε ρωτάνε τέτοια πράγματα! Μόνο οι άπιστοι! Θέλεις να σε τιμωρήσουν οι Δυνάμεις;» Πνίγοντας έναν αναστεναγμό, ο Κέινο αποτραβήχτηκε, ρίχνοντας μια ματιά ευγνωμοσύνης στη γυναίκα του, που συνέχιζε: «Τίποτα δεν υπάρχει έξω από την πόλη! Και όσοι άπιστοι πήγαν να το ψάξουν, το μετάνιωσαν, γιατί, γυρίζοντας, πέσανε σωρό πάνω τους οι κακοτυχίες! Τα παιδιά τους αρρώσταιναν, τα βλαστάρια τους ξεραίνονταν, οι πυρσοί στα μποστάνια τους έσβηναν χωρίς λόγο και, όσο κι αν τους ξόρκιζαν οι Ιερείς των Δυνάμεων, η κατάρα άργησε πολύ να φύγει! Γι' αυτό, Ενκελέσδα μου, ούτε να σου περνάνε από το μυαλό τέτοιες κουβέντες!» Τι υπήρχε έξω από την πόλη... Ο Κέινο έφτιαξε μηχανικά το λυχνάρι ανάμεσα στα δικά του κέρατα και πήρε βαθιά ανάσα. Αυτή ήταν η μόνη ερώτηση που οι Ελαχιστοκοσμίτες έτρεμαν περισσότερο από το «Πώς γίνονται τα παιδιά;». Ένα πλήθος φήμες και θρύλοι κυκλοφορούσαν πάνω σ' αυτό το θέμα και έπνιγαν με τον αριθμό τους και την ποικιλία τους την αλήθεια. Αν τελικά περιείχαν έστω και το παραμικρό ψήγμα απ' αυτήν. Κάποιοι λεγόταν πως είχαν τολμήσει να απομακρυνθούν από την πόλη αρκετά ώστε να χάσουν από τα μάτια τους ακόμα και το Μεγάλο Ναό των Δυνάμεων, το ψηλότερο κτίριο του Ελαχιστόκοσμου, που ξεχώριζε, ολόκληρος από πέτρα, ανάμεσα στα χαμηλά σπιτάκια από καλάμια μαυροβλάσταρων πλεγμένα πάνω σε πέτρινους σκελετούς. Όλοι είχαν ακούσει για τις τιμωρίες που τους είχαν βρει. Άλλοι έλεγαν πως οι Δυνάμεις τούς είχαν ανάψει στα σωθικά μια φωτιά που τους είχε κάψει ολόκληρους και τους είχε μετατρέψει σε λοφάκια από την απαλή, γόνιμη άμμο που πατούσαν και καλλιεργούσαν οι Ελαχιστοκοσμίτες. Άλλοι ότι οι παραστρατημένοι είχαν ενωθεί με το τίποτα, είχαν εξαϋλωθεί και κυκλοφορούσαν πλέον μέσα στην πόλη σαν φαντάσματα, χώνοντας στα κεφάλια των Ελαχιστοκοσμιτών άπιστες σκέψεις. Η Ρανς είχε, σοφά, προτιμήσει την καταλληλότερη για το μυαλό της Ενκελέσδα εκδοχή των κακοτυχιών. Ο Κέινο, στα νιάτα του, είχε ψαχουλέψει σ' αυτό το κουβάρι παραμυθιών και είχε επιλέξει να πιστέψει αυτό που του φαινόταν ότι περιείχε λιγότερη φαντασία απ' όλα: κάποιοι, με την ψυχή στο στόμα, είχαν περιπλανηθεί μέχρι εκεί που τελείωνε η άμμος και είχαν παρατηρήσει πως το έδαφος παραπέρα γινόταν σκληρό, λείο, κρύο, συμπαγές και άδειο. Αμέσως μετά ο πανικός είχε πνίξει μέσα τους την περιέργεια και είχαν γυρίσει στην πόλη τρέχοντας σαν να τους κυνηγούσαν οι Δυνάμεις. Τα ίχνη των ποδιών τους, που, από τη βιασύνη, δεν πατούσαν καν ολόκληρα στην άμμο, οι κάτοικοι των πιο κοντινών σπιτιών τα είχαν περιφράξει και τα έδειχναν σε όποιο παιδί δεν έτρωγε τα μαυρόχορτά του και σε όποιον έφηβο στραβομουτσούνιαζε μπροστά στο ταίρι που του είχαν διαλέξει οι γονείς του. Ο Κέινο είχε σταθεί στο γεγονός ότι αυτοί, τουλάχιστον, είχαν αναφέρει αυτό που είχαν δει με τα μάτια τους, όχι κανένα παραμύθι των παππούδων τους. Βέβαια, μετά από λίγες μέρες, ακόμα και αυτοί, οι αυτόπτες μάρτυρες, είχαν αρχίσει να καρυκεύουν τις διηγήσεις τους με τέρατα, σαρκοφάγα φυτά και μουδιαστικές ομίχλες, όχι μόνο για να διατηρήσουν το ενδιαφέρον του ακροατηρίου τους, αλλά και για να θάψουν το φόβο τους κάτω από τη φαντασία. Ο Κέινο είχε σταματήσει να δίνει σημασία αμέσως μετά την παρατήρηση ότι το έδαφος έξω από την πόλη έμοιαζε φτιαγμένο από το ίδιο υλικό με το Σύμβολο των Δυνάμεων. Το αντικείμενο με αυτό το όνομα βρισκόταν στην κορυφή του Μεγάλου Ναού, φωτισμένο με τους μεγαλύτερους πυρσούς για να φαίνεται από παντού. Με το τεράστιο μέγεθος και βάρος του, έλεγαν οι Ιερείς, οι Δυνάμεις ήθελαν να θυμίσουν στους Ελαχιστοκοσμίτες πόσο ανώτερες ήταν απ' αυτούς και πόσα δεινά τούς περίμεναν αν παράκουαν τις εντολές τους. Ήταν ένα πλακουτσωτό μακρινάρι από κάποιο άγνωστο λείο υλικό, με μήκος όσο το μπόι είκοσι εννέα ενηλίκων Ελαχιστοκοσμιτών. Η μια του άκρη κατέληγε σε έναν κυκλικό δίσκο, με διάμετρο το ύψος δεκατεσσάρων, περίπου, αντρών. Αυτό έδειχνε, έλεγαν οι Ιερείς, ότι, όπως όλα τα σημεία της περιμέτρου ενός κύκλου απέχουν εξίσου από το κέντρο, έτσι και οι ψυχές όλων των Ελαχιστοκοσμιτών είχαν την ίδια αξία για τις Δυνάμεις. Στη μέση του κύκλου υπήρχε και μια τρύπα, δυο φορές σαν το κεφάλι του Κέινο, που συμβόλιζε τους άπιστους και θύμιζε στους πιστούς πόσο εύκολο ήταν να εξωκείλουν αν δεν επαγρυπνούσαν. Αυτή η ατελείωτη μακρόστενη πλάκα, λοιπόν, χωρίς να είναι κοφτερή στα πλάγια, κατέληγε σε μια τριγωνική μύτη. Η αριστερή της ακμή ήταν ίσια, αλλά η δεξιά σχημάτιζε ανισόμετρα δοντάκια, εσοχές και εξοχές ακανόνιστες, για τις οποίες υπήρχαν δύο ερμηνείες. Άλλοι Ιερείς λέγανε ότι η ίσια πλευρά συμβόλιζε την ισότιμη μεταχείριση που θα είχαν όλες οι ενάρετες ψυχές, όταν θα ερχόταν η ώρα τους να συναντήσουν τις Δυνάμεις, και η άλλη τις τιμωρίες των άπιστων, που θα ποικίλλαν ανάλογα με τα αμαρτήματά τους. Άλλοι, όμως, θεωρούσαν προφανές ότι οι ασύμμετρες προεξοχές αποτελούσαν γράμματα κάποιου μυστικού αλφαβήτου με το οποίο οι Δυνάμεις τούς είχαν στείλει ένα μήνυμα. Όποιος κατάφερνε να το αποκρυπτογραφήσει θα γινόταν ο Εκλεκτός, ο Μεσσίας που θα έσωζε τους Ελαχιστοκοσμίτες από την αμαρτία και τον πειρασμό με τις φωτισμένες υποδείξεις που θα διάβαζε στο Σύμβολο. Όταν οι σοδειές των Ισοτιμιστών ξεπερνούσαν κατά πολύ εκείνες των Μεσσιανιστών ή το αντίθετο, οι πιο φανατικοί περιόδευαν στις συνοικίες των αντιπάλων ανεμίζοντας καλάμια μαυροβλάσταρων και φωνάζοντας «Πού είναι ο Εκλεκτός σας τώρα;» ή «Πού είναι η δικαιοσύνη σας τώρα;». Ιδεολογικά ο Κέινο έκλινε μάλλον προς τη μεριά των Ισοτιμιστών, αλλά είχε σχεδόν πάψει να το δηλώνει και να παίρνει θέση στις συζητήσεις, γιατί μια φορά είχε βρεθεί τυχαία στη μέση μιας τέτοιας σύρραξης και είχε φάει μια δαγκωνιά που του είχε αφήσει σημάδι. Το Σύμβολο επιτρεπόταν να το αγγίξουν μόνο οι ανώτεροι Ιερείς και μάλιστα όχι με τα μπροστινά τους πόδια, αλλά με τα ιερά φτερά. Με αυτά, κατά τη διάρκεια ειδικών τελετών, μάζευαν πάνω από το Σύμβολο την ιερή σκόνη και τη μοίραζαν στους πιο άξιους Ελαχιστοκοσμίτες. Εκείνοι τη σκορπούσαν στα χωράφια τους, φύτευαν μέσα της μαυροβλάσταρα και δέχονταν έτσι την ευλογία των Δυνάμεων για τη σοδειά τους και το μέλλον τους. Τα κουτσομπολιά, βέβαια, λέγανε ότι την ιερή σκόνη την έδιναν οι Ιερείς όπου ήθελαν εκείνοι, ανάλογα με το ποιος αγρότης είχε κάνει τη μεγαλύτερη προσφορά στους Ναούς σε μαυροβλάσταρα, καλαμόπλεχτα αντικείμενα, πέτρινα στολίδια και δούλους. Όχι, τον Κέινο δεν τον ένοιαζαν όλα αυτά, οι ερμηνείες των ιερών μηνυμάτων και οι μηχανορραφίες των Ιερέων. Εκείνος κοίταζε μόνο το χωράφι του, τη Ρανς και την Ενκελέσδα του. Μα τις Δυνάμεις! Άκου «τι υπήρχε έξω από την πόλη»! Τι θα 'λεγε ο κόσμος αν μάθαινε τι κουβέντες έκανε το παιδί ενός αξιοπρεπούς Ελαχιστοκοσμίτη σαν τον Κέινο; Για λίγες στιγμές, εξέτασε σοβαρά την προοπτική να την πάει σε κάποιο Ναό των Δυνάμεων για να της κάνουν οι Ιερείς εξορκισμό. Θα του κόστιζε τα φτερά της κεφαλής του, βέβαια, αλλά δε μπορούσε να διακινδυνέψει να της βγάλουν κανένα παρατσούκλι, καμιά φήμη άπιστης, αγγιγμένης από τα φαντάσματα, και άντε να την παντρέψει μετά! Πάνω σε τέτοιες σκέψεις τον βρήκε εκείνο που ονομάστηκε αργότερα «Θυμός των Δυνάμεων». Κράτησε ελάχιστα δευτερόλεπτα κι αυτό, σε συνδυασμό με τον τρελό πανικό που προκάλεσε, πολλαπλασίασε αφάνταστα τις μετέπειτα μαρτυρίες. Οι πιο επίμονοι έφτασαν να αρπαχτούν στο ξύλο, μην καταφέρνοντας να βρουν με συζητήσεις τι ήταν αλήθεια και τι όχι από τους ισχυρισμούς του καθενός. Ο Κέινο ήταν σίγουρος πως είχε νιώσει το έδαφος ολόκληρης της πόλης του Ελαχιστόκοσμου να ταρακουνιέται άγρια, μέχρι που αρκετά καλαμένια σπίτια έπεσαν το ένα πάνω στο άλλο και ακόμα και μερικές πέτρες του Μεγάλου Ναού των Δυνάμεων ξεκόλλησαν και τσάκισαν κεφάλια, κόκαλα και ουρές κάποιων από κάτω. Ταυτόχρονα, με υπόκρουση υστερικά ουρλιαχτά και κλάματα, ο ουρανός, ο πάντα κατάμαυρος και σιωπηλός ουρανός του Ελαχιστόκοσμου, άρχισε να ξεχύνει φωτιά! Μια στενή λουρίδα φως φάνηκε ξαφνικά, σε ένα σημείο του ουρανού πιο ψηλό από ό, τι είχαν ποτέ φανταστεί οι Ελαχιστοκοσμίτες. Ύστερα, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, η λουρίδα αυτή φάρδυνε, έγινε ένα πελώριο τετράγωνο, τόσο που τις άκρες του δε μπορούσαν πια να τις δουν, και το φως έλουσε όλη την πόλη! Αλλά η φρίκη δε σταμάτησε εκεί. Όσο οι Ελαχιστοκοσμίτες αντιδρούσαν λες και το φως ήταν βραστό λάδι, το φωτεινό τετράγωνο γέννησε ένα τέρας! Ένα στεγνό σκουλήκι στο χρώμα της άμμου, γιγάντιο, που διακλαδωνόταν σε πέντε αρθρωτά πόδια με κάτι σαν κεράτινες πλάκες στις άκρες τους, κατέβηκε από τον ουρανό και σκόρπισε και τα τελευταία ίχνη ψυχραιμίας των Ελαχιστοκοσμιτών. Ο Κέινο το έβαλε στα πόδια ουρλιάζοντας κι ο ίδιος, μην προσέχοντας πια τίποτα γύρω του, παρά μόνο πού πατούσε, μέχρι να φτάσει στο σπίτι του και να γίνει ένα σφιχτό τρεμάμενο κουβάρι μαζί με το σώμα της Ρανς. Η Ενκελέσδα κοιμόταν και, καθώς είχε πάντα πολύ βαρύ ύπνο, δεν την ξύπνησαν. Ίσως ήταν η μόνη σε όλη την πόλη που δεν πήρε χαμπάρι τι συνέβη «τότε που θύμωσαν οι Δυνάμεις». Ή μάλλον η μόνη που τα έμαθε όλα από άλλους και δεν είδε τίποτα η ίδια. Μόλις ο Κέινο και η Ρανς ένιωσαν το έδαφος σταθερό κάτω από τα πόδια τους για αρκετή ώρα ώστε η περιέργειά τους να ξεπεράσει το φόβο, τόλμησαν να ξεμυτίσουν. Ο ουρανός, που είχε ξανασκοτεινιάσει, τους έδωσε θάρρος. Αλλά στους δρόμους γείτονες και ξένοι, γνωστοί και άγνωστοι, έτρεχαν κλείνοντας με τα μπροστινά τους πόδια άλλοι τα μάτια και άλλοι τα αυτιά τους, με τα λυχνάρια ανάμεσα στα κέρατά τους αφημένα να σβήσουν, και φωνάζοντας με κλάματα «Συμφορά! Συμφορά!» Αυτό έφτασε στη Ρανς για κάνει μεταβολή και να ξαναμπεί στο σπίτι. Ο Κέινο, όμως, δεν καταδέχτηκε να αντιδράσει όπως μια γυναίκα και πίεσε τον εαυτό του να βγει έξω. Με τους ώμους σφιγμένους, σαν να περίμενε καμιά σφαλιάρα από τον ουρανό, ο Κέινο έφτασε, όσο πιο γρήγορα γινόταν πατώντας στις μύτες, στην κεντρική πλατεία. Εκεί ήταν μαζεμένος αρκετός κόσμος που χειρονομούσε ανάμεσα σε λυγμούς και μοιρολόγια, με την πλάτη στραμμένη στον Κέινο. Η απορία του κράτησε μόνο λίγες στιγμές, μέχρι να ξεκολλήσει τα μάτια από το πλήθος και να κοιτάξει τη σκηνή από πιο μακριά. Αναπήδησε από φρίκη. Το Σύμβολο των Δυνάμεων έλειπε! Ο Ναός είχε μισογκρεμιστεί και ο ψηλότερός του πυργίσκος έμοιαζε τώρα με ούλο βίαια ξεριζωμένου δοντιού. Και στην κορυφή του είχαν απομείνει, σπασμένες και άδειες, σαν μπροστινά πόδια απλωμένα προς τον ουρανό σε μάταιη παράκληση, οι άκρες του πλεκτού σκελετού που στήριζε, ως τώρα, το Σύμβολο. Το μαύρο του χρώμα, από το αίμα Ελαχιστοκοσμιτών με το οποίο είχαν βάψει τα χοντρά πλεγμένα καλάμια, τον έκανε να φαίνεται σαν καρβουνιασμένος. Για λίγες στιγμές, σαν μέσα σε εφιάλτη, ο Κέινο βρέθηκε να απορεί που οι Ελαχιστοκοσμίτες ήταν ακόμα ζωντανοί και δεν είχαν εξαφανιστεί σαν φλόγες κεριών μπροστά στην αναπνοή κάποιου θεού. Ύστερα σκούπισε τα δάκρυά του και άρπαξε από το λαιμό τον πιο ήρεμο από τους κοντινούς του. Τον τράνταξε άγρια και η φωνή του ακούστηκε σαν μουγκρητό: «Τι έγινε; Πού πήγε; Λέγε! Είδες; Ποιος είδε;» «Το πήρε!» Ο άλλος είχε χάσει τις περισσότερες λέξεις και μόνο αυτές του είχαν μείνει. «Το τέρας το πήρε! Οι Δυνάμεις... οι Δυνάμεις...» Ο Κέινο τον πέταξε πέρα σαν άδειο σακί. Στάθηκε για λίγο άφωνος ανάμεσα στα κορμιά με τις φολίδες ανασηκωμένες από την ταραχή και τελικά έκανε πίσω. Βγήκε από το πλήθος σπρώχνοντας και άρχισε να τρέχει μέσα στην πόλη, χωρίς σκοπό, σαν τρελός που ψάχνει με αγωνία για κάτι ανύπαρκτο. Είδε σπίτια πεσμένα ή γερμένα τόσο που απορούσες πώς στέκονταν. Είδε και τους μεγάλους βωμούς όπου έκαιγαν ατέρμονα φωτιές στο κέντρο κάθε πλατείας να έχουν σβήσει ή γκρεμιστεί εντελώς. Ο Ελαχιστόκοσμος είχε πλέον την όψη μιας πόλης-φάντασμα, σαν αυτές στα παραμύθια που διηγούνταν στα παιδιά τους για να κάτσουν φρόνιμα. Μέχρι τώρα θεωρούσαν ακόμα παιδί όποιον πίστευε ότι τέτοια μέρη υπήρχαν στα αλήθεια. Από σήμερα, όμως... Αρκετές ώρες ακόμα οι Ελαχιστοκοσμίτες τις πέρασαν κλαίγοντας, μοιρολογώντας, πλάθοντας με το μυαλό τους ιστορίες φρίκης και κοιτάζοντας τον μαύρο ουρανό ανάμεσα από τρεμάμενα δάχτυλα. Ο χρόνος λες και είχε παγώσει, κανείς δε νοιαζόταν αν ήταν ώρα να βάλει το παιδί του να κοιμηθεί ή να ελέγξει αν οι πυρσοί συνέχιζαν να ζεσταίνουν τα μαυροβλάσταρα. Η Ενκελέσδα είχε ξυπνήσει, είχε ρωτήσει, είχε πάρει μισή απάντηση ανακατεμένη με δάκρυα και το είχε σκάσει για να πάει να παίξει με το αγοράκι του γείτονα. Ο Κέινο είχε ηρεμήσει τη Ρανς λέγοντάς της ότι ήταν καλύτερα έτσι από το να βάλει κι αυτή τα κλάματα και να πρέπει να την παρηγορήσουν. Έφτασε, όμως, κάποτε η στιγμή που ο κουρνιαχτός της τρομάρας κατακάθισε, όχι για άλλο λόγο, αλλά μόνο και μόνο επειδή είχε περάσει πολλή ώρα απραξίας και μουδιάσματος. Οι ώμοι του Κέινο χαλάρωσαν και από το μυαλό του πέρασε διστακτικά η σκέψη να ξαναβγεί έξω, να συναντήσει κι άλλους, να μιλήσουν, να μασήσουν τη συμφορά, μήπως και την κατάπιναν πιο εύκολα. Πάνω που άνοιγε το στόμα του να πει «Ρανς, εγώ λέω να...», ακούστηκαν οι φωνές των τελάληδων: οι Ιερείς των Δυνάμεων καλούσαν τους Ελαχιστοκοσμίτες να μαζευτούν στις πλατείες, να ακούσουν το νέο θέλημα των θεών τους. Με κάθε επανάληψη του μηνύματος, το πλήθος των ίδιων των τελάληδων όλο και μεγάλωνε και οι φωνές τους γίνονταν πιο επιτακτικές και αγριεμένες - μόνο που δεν έβριζαν. Πρώτη φορά έβλεπε ο Κέινο τόσον πολύ κόσμο στους δρόμους! Τα σπίτια ερήμωσαν, ακόμα και οι ανάπηροι ζήτησαν να τους σηκώσει κάποιος στα χέρια, στρατιές από παιδάκια βρήκαν ευκαιρία να τρέξουν και να κυνηγηθούν αλαλάζοντας, μέχρι να φάνε κανένα χαστούκι από τους πιο ευσεβείς, ενώ, από την άλλη, μανάδες έσφιγγαν στην αγκαλιά τους μωρά που κλαίγανε. Ο Κέινο θα καθόταν να χαζέψει με το στόμα ανοιχτό, αλλά έπρεπε να βοηθήσει τη Ρανς, που έσουρνε με το ζόρι την Ενκελέσδα, επειδή είχε πεισμώσει και αρνιόταν να περπατήσει, γιατί την είχαν πάρει από το παιχνίδι της. Στην κεντρική πλατεία, του Μεγάλου Ναού των Δυνάμεων, είχε συγκεντρωθεί το μεγαλύτερο πλήθος. Ελαχιστοκοσμίτες κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης είχαν αφήσει στη μέση ό,τι κι αν κάνανε και είχαν συρρεύσει κατά εκατοντάδες, άλλοι με τα πούπουλά τους ανακατεμένα, άλλοι ακόμα μασουλώντας το φαγητό τους, άλλοι κρατώντας στο χέρι τα μαυροβλάσταρα που είχαν μόλις μαζέψει, άλλοι προσπαθώντας, την ώρα που περπατούσαν, να ξανανάψουν τα λυχνάρια τους που είχαν σβήσει από την τρεχάλα. Σούσουρο, φωνές, κλαψουρίσματα, ψιθυριστές συζητήσεις, τσιρίδες μωρών και η αγριεμένη γκρίνια της Ενκελέσδα, όλα έπαψαν ως δια μαγείας όταν, στην κορυφή του δεύτερου ψηλότερου πυργίσκου του Ναού, ξεπρόβαλε ο Αρχιερέας. Το λυχνάρι ανάμεσα στα κέρατά του ήταν στολισμένο με σκαλίσματα και, στην πιο επίπεδη από τις μεγάλες πέτρινες χάντρες που κρέμονταν από το λαιμό του, είχε ζωγραφιστεί, με το μαύρο αίμα των Ελαχιστοκοσμιτών, μια αναπαράσταση του Συμβόλου. Η φωνή του, στεντόρεια, έδινε την εντύπωση ότι θα μπορούσε να ακουστεί όχι μόνο σε όλη την πλατεία, αλλά και σε όλη την πόλη, ακόμα και αν δεν είχαν σιγήσει όλοι οι άλλοι θόρυβοι. «Αδελφοί μου, οι Δυνάμεις μάς δοκιμάζουν και πάλι». Σταμάτησε και αφουγκράστηκε και ο Κέινο ήξερε γιατί: πάνω στη φράση «μας δοκιμάζουν», άλλες φορές, κάποιοι ακροατές υποψιάζονταν πού θα κατέληγε η ομιλία και άρχιζαν να διαμαρτύρονται ότι δε μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερα δώρα στο Ναό, οι σοδειές τους σε μαυροβλάσταρα ίσα που έφταναν για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Αλλά τώρα η απόλυτη σιωπή δε διαταράχτηκε. «Οι Δυνάμεις, αδελφοί μου, κρίνουν ότι δεν τις λατρεύουμε αρκετά. Θεωρούν ότι έχουμε παραπλανηθεί και δηλώνουμε πίστη αλλού και όχι σ' αυτές». Οι Ελαχιστοκοσμίτες και πάλι δε μίλησαν, αλλά πολλά πρόσωπα στράφηκαν για να κοιταχτούν με ανήσυχη απορία. «Το ξέρω, αδελφοί μου, ότι η ευλάβεια βασιλεύει ανάμεσά σας και δε σας κατηγορώ. Αλλά κάναμε όλοι ένα λάθος, που μου αποκαλύφθηκε κι εμένα μόλις σήμερα, με την τρομερή συμφορά που μας βρήκε». Κάποιοι λυγμοί ξέφυγαν από το ακροατήριο και κάποια μωρά τούς θεώρησαν σύνθημα για να ξαναρχίσουν κι αυτά το κλαψούρισμα. Ο Αρχιερέας περίμενε να ξαναγίνει ησυχία πριν συνεχίσει. «Αδελφοί μου, αμαρτήσαμε! Τόσον καιρό λατρεύαμε το Σύμβολο των Δυνάμεων περισσότερο από τις ίδιες! Γι' αυτό μας το πήραν, για να μας φέρουν στον ίσιο δρόμο!» Οι Ελαχιστοκοσμίτες αναταράχτηκαν, σαν να πέρασε ανάμεσά τους άνεμος, που είχε τον ήχο χιλιάδων τρομαγμένων ψιθύρων. Αλλά αυτή τη φορά ο Αρχιερέας δεν έκανε παύση: «Αδελφοί μου, είμαι σίγουρος ότι οι Δυνάμεις θα καταλάβουν ότι δεν το κάναμε επίτηδες, αλλά πέσαμε θύματα πλάνης, και δε θα μας τιμωρήσουν περισσότερο. Αλλά πρέπει κι εμείς να τους δείξουμε ότι πιστεύουμε σ' αυτές ακόμα και χωρίς το Σύμβολό τους». Ο Κέινο σούφρωσε τα χείλη του. Ήταν σίγουρος ότι ο Αρχιερέας θα άρπαζε την ευκαιρία να ζητήσει ακόμα μεγαλύτερες προσφορές στους Ναούς, ο παλιόγερος, είτε το θεωρούσε αναγκαίο σαν Ιερέας είτε όχι. Αλλά δε μίλησε. Τον απορρόφησε το θέαμα της Ενκελέσδα που του είχε ζητήσει να τη σηκώσει στην αγκαλιά του για να βλέπει καλύτερα και παρακολουθούσε με μάτια γουρλωμένα και στόμα ανοιχτό. «Αδελφοί μου, δε θα σαν ζητήσω αυτή τη φορά να δείξετε την ευλάβειά σας με υλικές προσφορές, άλλωστε αυτό είναι και το νόημα του μηνύματος που μας έστειλαν οι Δυνάμεις παίρνοντάς μας το Σύμβολο». Οι φολίδες του Κέινο σηκώθηκαν όρθιες: ο Μέγας Αρχιερέας των Δυνάμεων φοβόταν! «Θα πρέπει, όμως, αδελφοί μου, να προσευχόμαστε πιο συχνά. Να δείξουμε στις Δυνάμεις ότι δε διστάζουμε να τους αφιερώνουμε τη σκέψη μας όχι μόνο πέντε φορές τη μέρα, όπως ήταν μέχρι σήμερα, αλλά δέκα! Μόνο έτσι μπορεί κάποτε να πάρουμε πίσω το Σύμβολο! Σας έχω εμπιστοσύνη, ξέρω πως για την ευλάβειά σας αυτό δε θα είναι βάρος. Από αυτή τη στιγμή, λοιπόν, κηρύσσω σαν ώρες προσευχής τις...». Η Ενκελέσδα έβαλε τα κλάματα. Αλλά μόνο ο Κέινο το πήρε χαμπάρι, γιατί όλοι οι υπόλοιποι γύρω του είχαν κιόλας πέσει στα γόνατα και δόξαζαν τις Δυνάμεις με φωνές και χτυπήματα του κεφαλιού τους στο έδαφος, στην απαλή γόνιμη άμμο του Ελαχιστόκοσμου. 20/3/2011 Ελαχιστόκοσμος.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted March 30, 2011 Share Posted March 30, 2011 Αρχικά θα τολμήσω να δώσω μιαν απάντηση στο κουίζ Το ύψος κάθε Ελαχιστοκοσμίτη είναι περίπου1,8 χιλιοστά. Τώρα, στα της ιστορίας. Γράφεις ωραία και τελικά οδηγείς την ιστορία σε τελείως διαφορετικά μονοπάτια από αυτά που αρχικά φαντάζεται ο αναγνώστης. Όσα έγραψες θα μπορούσαν να είναι και μια σατυρική κριτική πάνω στο φαινόμενο της θρησκείας και πως οι άνθρωποι τελικά θεοποιούν κάτι επειδή απλά αισθάνονται την ανάγκη να λατρέψουν. Πραγματικά πολύ ωραία, με σωστή χρήση της γλώσσας και ειλικρινά το διασκέδασα πάρα πολύ διαβάζοντάς την. Καλή επιτυχία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted March 30, 2011 Share Posted March 30, 2011 Κατάλαβα καλά; Στις πυγολαμπίδες αναφέρεσαι; By the way, το ύψος ενός Ελαχιστοκοσμίτη είναι 2,76mm, σύμφωνα με τους δικούς μου υπολογισμούς. Συμπτίπτουν με τους δικούς σου; Είναι ιδέα μου ή κάθε φορά που γράφεις φάνταζυ, παρουσιάζεις μια ιδιαίτερη αδυναμία στα θρησκευτικά θέματα; Μου άρεσε η ιστορία σου, ήταν γλυκιά σαν παραμυθάκι –ποιός το λέει αυτό, ε; Τα ονόματα ήταν ενδιαφέροντα και η γραφή στρωτή. Σε κάποια σημεία μόνο, εκεί που περιγράφεις γνωστά σε εμάς πράγματα: το κλειδί και το χέρι –και όποιος άνοιξε το spoiler κακό του κεφαλιού του! ο λόγος σαν να σκαλώνει κάπως, σαν να γίνεται άβολος, με την έννοια ότι φανερώνει κάποια αμηχανία. Πάντως μου άρεσε ιδιαίτερα η ερμηνεία που δίνεται για το κλειδί. Επί τη ευκαιρεία, σκέψου μήπως αλλάξεις τον τίτλο, γιατί είναι mega spoiler, εκτός κι αν το έκανες ηθελημένα, ώστε να καταλάβουν και οι πιο κουτοί περί τίνος πρόκειται. Καλή επιτυχία σου εύχομαι! Και συγγνώμη για τα πολλά spoiler!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted March 31, 2011 Share Posted March 31, 2011 Νομίζω ότι κάνεις spoiler στον εαυτό σου – όχι με τον τίτλο, αλλά με την ονομασία του Ελαχιστόκοσμου. Δεν μπόρεσα να συμπεράνω αν οι Ελαχιστοκοσμίτες είναι κάτι συγκεκριμένο, πχ έντομο, ή αν είναι απλά ένας πολύ μικρός και παράξενος λαός που ζει ανάμεσά μας κι εμείς δε βλέπουμε. Μάλλον σε αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η φύση της άμμου – αλλά ομολογώ ότι δεν μπόρεσα να βρω σε τι αναφέρεται. Πάντως δεν πρέπει να είναι πυγολαμπίδες, γιατί το φως, όπως λέει και το όνομά τους, οι πυγολαμπίδες το έχουν στον πισινό τους. Νομίζω ότι κάνεις μια ελαφρά κατάχρηση των θαυμαστικών, ενώ όταν περιγράφεις το “τέρας”, μοιάζεις να φοβάσαι ότι δε θα το καταλάβουμε και η έκφραση γίνεται λίγο αδέξια και υπερβολικά περιγραφική, ενώ δε χρειάζεται (προσωπικά είχα καταλάβει τι θα ήταν και πριν το περιγράψεις). Κατά τα άλλα, γλωσσικά είναι φυσικά άψογο, και η σάτιρα της θρησκοληψίας (κι ένα κλείσιμο του ματιού στην περίοδο της εικονολατρίας;) πολύ πετυχημένη κι εύστοχη. ΥΓ: Το ύψος των κατοίκων εξαρτάται από το κλειδί που έχει ο καθένας. Με την ευκαιρία, είναι υπερβολή να λες ότι είχε το ύψος 29 αντρών – δεν έχουν όλοι ακριβώς το ίδιο ύψος, μπορείς να πεις γύρω στους 30. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted March 31, 2011 Share Posted March 31, 2011 Μάλλον σε αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η φύση της άμμου – αλλά ομολογώ ότι δεν μπόρεσα να βρω σε τι αναφέρεται. Για την άμμο, μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να αναφέρεται στη σκόνη. Επομένως, αφού δεν είναι πυγολαμπίδες, μήπως είναι ακάραια; Λέω γω τώρα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted March 31, 2011 Share Posted March 31, 2011 Στην αρχή νόμισα ότι επρόκειτο για μια πόλη δράκων. Ο τίτλος "Ελαχιστόκοσμος" είχε να κάνει με την πίστη τους ότι όλο το σύμπαν ήταν η πόλη τους, και όχι το μέγεθος τους. Μετά σκέφτηκα τις κατσαριδούλες. Για να προσκυνούν τόσο καιρό το κλειδί ανενόχλητες, αυτό θα είχε πέσει από τις χαραμάδες κάτω από κάποιο ξύλινο πάτωμα. Γνωστή η εμμονή της συγγραφέως με τα θρησκευτικά καθεστώτα, εδώ όμως τι τρέχει; Το μήνυμα είναι ότι όλοι τρόμαξαν τόσο πολύ, ώστε ακόμα και οι ιερείς έγιναν επιτέλους ευσεβείς; Το βρίσκο λίγο. Και αδύναμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted March 31, 2011 Share Posted March 31, 2011 Χα! Μίλησε ο έτερος μηχανικός πριν από μένα και με πρόλαβε. ΥΓ: Το ύψος των κατοίκων εξαρτάται από το κλειδί που έχει ο καθένας. Προφανώς. Πάμε και στα σοβαρότερα τώρα: Ωραία η σύλληψη. Είναι βέβαια ένα θέμα που το έχουν πραγματευτεί πολλοί, αλλά η καλή γραφή και ο λεπτός σαρκασμός που υπάρχει κάτω από τις κουβέντες -είτε έχουν να κάνουν με τις δύσκολες ερωτήσεις είτε έχουν να κάνουν με τα θρησκευτικά ζητήματα- βοηθάει να το δούμε από μια άλλη οπτική γωνία. Στα συν η περιγραφή του κόσμου. Δεν με νοιάζει τι είναι οι ελαχιστοκοσμίτες. Στα μάτια μου φαίνονται πολύ φανταστικά πλάσματα κι αυτό μου αρέσει. Πάντα με γοητεύει η αλλαγή της κλίμακας. Θα ήθελα να ερχόμουνα πρόσωπο με πρόσωπο μαζί τους, να κάνω μια βόλτα μέσα στα σπίτια τους και να δω από μακριά το Σύμβολό τους. Επίσης σκέφτομαι ότι και η χρονική κλίμακα της ζωής τους πρέπει να είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας, αφού έχουν προλάβει να λατρέψουν το Σύμβολο, να δημιουργήσουν θρησκεία, κοσμοθεωρίες και όλα τα σχετικά. Τι μου έλειψε; Λίγο παραπάνω Πόλη ίσως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted March 31, 2011 Share Posted March 31, 2011 (edited) Ακριβώς ό,τι λες στο δεύτερο σπόιλερ σκεφτόμουν κι εγώ, και ήθελα να το προσθέσω. Επειδή η αίσθηση του χρόνου που έχουν οι Ελαχιστοκοσμίτες είναι προφανώς διαφορετική από τη δική μας, γι' αυτούς δηλαδή ο χρόνος πρέπει να κυλάει πολύ πιο αργά, το τρομακτικό συμβάν ίσως θα έπρεπε, βλέποντάς το μέσα από τα μάτια τους, να έχει διαρκέσει τρομερά πολύ. Edit: Spoiled Edited March 31, 2011 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted March 31, 2011 Share Posted March 31, 2011 (edited) Ακριβώς ό,τι λες στο δεύτερο σπόιλερ σκεφτόμουν κι εγώ, και ήθελα να το προσθέσω. Επειδή η αίσθηση του χρόνου που έχουν οι Ελαχιστοκοσμίτες είναι προφανώς διαφορετική από τη δική μας, γι' αυτούς δηλαδή ο χρόνος πρέπει να κυλάει πολύ πιο αργά, το τρομακτικό συμβάν ίσως θα έπρεπε, βλέποντάς το μέσα από τα μάτια τους, να έχει διαρκέσει τρομερά πολύ. Χμμ... Σωστό κι αυτό. Πάντως, τα βλέπω τα σάπια, Scanner. Μόλις λυθεί η σιωπή της wordsmith θα μας ανακηρύξει και μας τρελούς επιστήμονες. Edit: Και μια που το είχα σε spoiler, δεν το βάζεις σ' ένα spoilerάκι κι εσύ; Edited March 31, 2011 by Tiessa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 31, 2011 Share Posted March 31, 2011 (edited) Πολύ ευφάνταστο διήγημα. Όμορφα πλάσματα, όμορφος κόσμος. Πολύ καλή γραφή, που έρεε και με παρέσυρε στην ανάγνωσή του. Όντως σου αρέσει να καταπιάνεσαι με θρησκευτικά θέματα. Η ιστορία μύριζε λίγο «Ναρνενκέμεν». Είχε και την πλάκα του, είχε στιγμές έντασης, είχε μυστήριο. Αλλά το τέλος του δεν μου έδωσε αυτά που περίμενα. Ήθελα να μάθω λίγα παραπάνω γι’ αυτόν τον κόσμο. Edited March 31, 2011 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted March 31, 2011 Share Posted March 31, 2011 +καλό γράψιμο, κλπ, κλπ πολλά καλά που με κάλυψαν ήδη Άλλα τα κακά νέα είναι ότι μου μοιάζει με κάτι που είχα διαβάσει δεν θυμάμαι που και έλεγε για έναν μικρούλη σκορπιό που πολέμησε γενναία σε μια τέτοια εισβολή εναντίων των γήινων διαστημοπλοίων. Ξέρω ότι δεν έχεις διαβάσει την ιστορία από τις συζητήσεις που έχουμε κάνει και η ομοιότητα των πλασμάτων σου είναι τυχαία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αλχημιστής Posted March 31, 2011 Share Posted March 31, 2011 Πολύ καλογραμμενη ιστορια με γλωσσα που ρεει και γραφη που ταιριαζει σε επαγγελματια συγγραφεα. Μου αρεσε η περιγραφη των ελαχιστοκοσμιτων αλλα και του κοσμου τους. Πολύ πρωτοτυπη η κοινωνια, αλλα και επικαιροι οι φοβοι τους και οι δεισιδαιμονιες τους που μου φανηκαν αλληγορικες και ταιριαζουν αναλογικα και στην ανθρωπινη κοινωνια. Οι περιγραφες μου φανηκαν πολυπλοκες και χρειαστηκε να τις διαβασω αρκετες φορες για να κατάλαβω τι συνεβαινε. Ακομα, αν και βρηκα τελικα μετα απο πολλες αναγνωσεις οτι το συμβολο των δυναμεων ηταν ενα κλειδι δεν μπορεσα να σχηματισω μια εκονα της τοποθεσιας της πολης και αν εχει σχεση με τον πραγματικο κοσμο. Τελικα, το διηγημα ολοκληρωνεται χωρις να αφηνει κενα μεν, αλλα με μια γλυκοπικρη γευση αφου δεν μαθαινουμε τιποτα περισσοτερο για τις δυναμεις και τις τυχες των πρωταγωνιστων. Χωρις να χανει το ιδιο το διηγημα όπως τελειωνει, προσωπικα θα ηθελα κατι περισσοτερο, γι’ αυτό θεωρω πως η ιδεα θα ηταν πολύ καλη και για μεγαλυτερου μεγεθους εργο. Γενικα, ένα πολύ καλο διηγημα με έναν ομορφο κοσμο που περιγραφεται με δεξιοτεχνια, αλλα χρειαζεται μια πιο αναλυτικη προσεγγιση για να καταλαβει ενας αδαης αναγνωστης, όπως εγω, τι ακριβως συμβαινει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
David1778 Posted April 1, 2011 Share Posted April 1, 2011 Το κείμενο προδίδει την εξαιρετική ικανότητα της συγγραφέως. Είναι προσεγμένο και εύμορφο. Έχει ενα γαργαλιάρικο ύφος θα έλεγα αν επιτρέπεται! Υπάρχει φαντασία με πλούτο και πειστικότητα. Αρνητική η απουσία ενεργητικής πλοκής και το χλιαρό πλήν συμβολικό τέλος. Μπορώ να πω χωρίς αμφιβολία οτι μου άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
anysias Posted April 1, 2011 Share Posted April 1, 2011 (edited) Χειρίζεσαι τέλεια τον γραπτό λόγο, σε τέτοιο σημείο που με κάνει να νιώθω χάλια όταν κοιτάω τα δικά μου γραπτά και ζήλια όταν διαβάζω το δικό σου! Καταπληκτική ιδέα. Θα μπορούσε να γίνει σειρά ολόκληρη αν αναλογιστεί κανείς με πόσα αντικείμενα του δικού μας κόσμου θα έρχονταν σε επαφή οι ελαχιστοκοσμίτες… Σκέψου το! Το μόνο που μπορώ να πω ότι με ενόχλησε( μη φανταστείς τίποτα το τραγικό, απλά στάθηκα σε εκείνο το σημείο λίγο παραπάνω) είναι η υπερβολικά αναλυτική περιγραφή του αντικειμένου λατρείας τους. Θα έμπαινε περισσότερη πλοκή αν την μείωνες λιγάκι. Εκτός βέβαια αν ο σκοπός σου ήταν να τονίσεις το μέγεθος του κόσμου και τον ελαχιστοκοσμιτών… Το κλειδί της πόλης είναι το κλειδί της ιστορίας καθώς ρίχνει φώς σε κάποια αρχικά ερωτήματα και εξάπτει την φαντασία σε άλλα. Ο πατέρας φοβερός χαρακτήρας! Μπράβο. Είναι πειστικός ( η ατάκα ‘και άντε να την παντρέψει μετά!’ είναι η κλασική έγνοια του γονέα και ειδικά του πατέρα! Καλή επιτυχία. Edited April 1, 2011 by anysias Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mors Planch Posted April 2, 2011 Share Posted April 2, 2011 Το ύψος του μέσου άρρενος ελαχιστοκοσμίτου; Περί τα 1.643mm Ο χάρακας μου ισχυρίζεται ότι η διάμετρος του δίσκου ενός κλειδιού είναι 23 mm ergo... Το κείμενο είναι πολύ καλά γραμμένο. Ο κόσμος βέβαια δε μπορεί παρά να μου δημιουργεί κάποιες απορίες. Θα κρύψω την πρώτη Μπορεί ένα είδος με μέγεθος <2μμ να αναπτύξει νοημοσύνη; Όχι αλλά η συγγραφευς έβαλέ την ιστορία στη βιβλιοθήκη φαντασίας οπότε θα το αντιπαρέλθω. Αλλωστε δεν είναι η πρώτη ιστορία ΕΦ που το κάνει... η δεύτερη είναι βέβαιο πως αλληλεπιδρά η ύπαρξη των Ελαχιστοκοσμιτών με τους ανθρώπους. Δεδομένου του μεγέθους τους οι Ελαχιστοκοσμίτες είναι ορατοι με το γυμνό μάτι. Και αν αυτό ισχύει για τους ίδιους τότε ισχύει και για την τεχνολογία τους είτε αναφερόμαστε σε σπίτια, αποθήκες και ναούς, είτε στα φανάρια που φορούν, είτε στις καλλιέργειες τους. Τούτου δοθέντος πως αντιδρούν οι άνθρωποι στην παρουσία τους; Θα πετούσες κάτω τα κλειδιά σου αν ήξερες ότι θα καταστρέψουν μισή πόλη; Θα πρόσεχες που πατάς; Όσο για τη θρησκεία των Ελαχιστοκοσμιτών... Θα τολμούσε κάποιος να πεί ότι οι καταστροφές και οι οργή των θεών θα παίζουν κεντρικό ρόλο ... με τα απτά θαύματα που το αποδυκνείουν.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DimitrisX Posted April 3, 2011 Share Posted April 3, 2011 Πολύ καλή η χρήση της γλώσσας και εξαιρετική η περιγραφή του κόσμου, που δημιούργησες. Οι διάλογοι εναλάσσονταν πολύ σωστά και λειτουργικά με την περιγραφή, γεγονός που με έχει εντυπωσιάσει με σχεδόν όλους τους διαγωνιζόμενους. Θα προτιμούσα άλλο τέλος (γεγονός υποκειμενικό για το οποίο δεν ευθύνεται ποτέ ο συγγραφέας), αλλά αυτό που επέλεξες εξυπηρέτησε μια χαρά την ιστορία σου. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted April 3, 2011 Share Posted April 3, 2011 Για να μιλήσει κι άλλος τρελός επιστήμονας -τρομάρα μου- τώρα. Ως γνωστόν, μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες με αναφορές σε θεούς και δαίμονες, ιδιαίτερα αυτές που τα βάζουν με ιερατεία και λοιπά. Η γλώσσα σου είναι πολύ καλή, μερικά θαυμαστικά παραπάνω τα είδα κι εγώ, αλλά διαβάστηκε πολύ εύκολα κι ευχάριστα. Όμως, η ιστορία στο σύνολό της είναι αδύναμη. Κατ΄αρχήν, δεν έχει πρωταγωνιστή. Ωραία τα ονόματά τους, αλλά πολύ κομπάρσικη αυτή η οικογένεια, στιγμή δεν νοιάστηκα. Κυρίως, όμως, το τέλος μου φάνηκε πολύ άτονο. Δηλαδή, τι; Μια ακόμα συνωμοσία από τον κλήρο για να ελέγξει τους πιστούς, με άφησε με μια αίσθηση ΄΄ε,τέλειωσε;΄΄. Το όλο σκηνικό θύμισε πολύ Ναρνενκέμεν, αλλά σε αρκετά λιγότερο πετυχημένο αποτέλεσμα. Επιπλέον, δεν μου αρέσουν γενικά οι αναδρομές στην αφήγηση, δηλαδή να μαθαίνουμε από τον συγγραφέα πώς είναι τα πράγματα, σε στιλ εξιστόρησης. Λίγο άκυρο, ίσως, σχόλιο. Κάθεσαι και περιγράφεις σε 2 παραγράφους το σύμβολο, και μετά λες εμένα ότι φλυαρώ στις ιστορίες μου; Δηλαδή, ήμαρτον, που θα έλεγε κι ο Γεωργίου! Για τους Ελαχιστοκοσμίτες ούτε εγώ κατάλαβα τι παίζει. Αλλά πυγολαμπίδες μου φαίνεται λιγάκι δύσκολο να είναι.Μου άρεσε που το άφησες έτσι φλου, αλλά το παράκανες από ένα σημείο και μετά:φτερά, φολίδες, κέρατα,ουρές... Καλή ιστορία, αλλά λιγάκι στεγνή. Καλή επιτυχία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
NIKANTHI Posted April 3, 2011 Share Posted April 3, 2011 (edited) Ωραία ιστορία μόνο τα ονόματα ήταν λίγο δυσκολοδιάβαστα. Ίσως δεν έκανες καλά που δεν μας περιγραφείς τι ήταν τελικά τα πλάσματα για τα όπια διήγησε, επειδή δεν είναι έργο να τα βλέπαμε κάλο θα ήταν να μας το έλεγες ώστε να ξέρουμε περί τίνος απευθύνεσαι, είναι σαν να ακούς μια αναμετάδοση αγώνα και ποτέ να μην σου λένε το σκορ , Η το ποιές ομάδες αγωνίζονται . Edited April 3, 2011 by NIKANTHI Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ad Noctum Posted April 4, 2011 Share Posted April 4, 2011 Μου άρεσε: Όλη η ιδέα του κόσμου που έπλασες! Υπέροχος και παραμυθένιος! Δεν μου άρεσε: Τα δύσκολα ονόματα. Ενκελέσδα; Για γλωσσοδέτης μου μοιάζει Γενικά: Παραμυθένια ατμόσφαιρα, υπέροχος γραπτός λόγος, μία γενικά πολύ όμορφη ιστορία. Τελικά ο τίτλος ποιός είναι: "Ελαχιστόκοσμος" ή "Το κλειδί της πόλης"; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tattoman Posted April 6, 2011 Share Posted April 6, 2011 Ωραία ιστορία, με μεστή, σοβαρή γραφή και σταθερότητα. Μου άρεσε ο κόσμος σου και μας δείνεις αρκετές πληροφορίες για αυτόν ειδικά σε ένα σημείο λίγο μετά την αρχή. Σε εκείνο το σημείο κουράστικα ελαφρώς γιατί πέσαν πολλές πληροφορίες μαζεμένες, αλλά δεν είναι κάτι το σημαντικό. Μου άρεσε και η περιγραφή του σημείου της ομιλίας στο τέλος, αλλά μου έλειψε αυτό το ιδιαίτερο τέλος, που ή θα ανατρέψει, ή θα δώσει άλλη διάσταση στο διήγημα. (κάτι που είχες κάνει στον προηγούμενο διαγωνισμό, με τους ¨Πιστούς του Ν....." δεν θυμάμαι τώρα)...Αυτά, καλή επιτυχία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 17, 2011 Author Share Posted April 17, 2011 (edited) Spoilers πολλά - προσοχή! Χεεχεχε! Σας έβαλα όλους να μετράτε τα κλειδιά σας με τη μεζούρα, ε; Και όχι, το μέγεθος των Ελαχιστοκοσμιτών δεν εξαρτάται από το είδος του κλειδιού - μιλάω για ένα συγκεκριμένο είδος κλειδιού. Δεν είναι όλα τα κλειδιά στρογγυλά από τη μία, ούτε έχουν όλα τα κλειδιά δοντάκια σε όλο το μήκος της μιας τους ακμής. Το κλειδί στο οποίο αναφέρομαι είναι έτσι: Και καμία σχέση με κλειδιά σαν κι αυτά: Όσκαρ λύσης του μυστηρίου στον David1778: κι εμένα 1,8 χιλιοστά μου βγήκε. Όσκαρ τρελού επιστήμονα στον Αλχημιστή(και στον Esteldor, που μου έστειλε την ίδια ερώτηση με πμ), ο οποίος χρειάστηκε πολλές αναγνώσεις για να καταλάβει... αυτό που λέει ο τίτλος. Όπως βλέπεις, αγαπητή Lady Nina, δεν είναι καθόλου spoiler ο τίτλος, ίσα ίσα για κάποιους δε φτάνει ούτε αυτός για να καταλάβουν για τι αντικείμενο πρόκειται. Γι' αυτό ας παραμείνει "Το κλειδί της πόλης" και μόνο χάριν ευκολίας "Ελαχιστόκοσμος". Οι Ελαχιστοκοσμίτες δεν υπάρχουν στα αλήθεια, δεν είναι έντομα ή κάτι τέτοιο. Ποιος είπε κάτι για πυγολαμπίδες; Όχι, είναι κάτι σαν δρακάκια με πούπουλα στο κεφάλι. Εντάξει, υποθέτω ότι κάτι με μέγεθος 2 χιλιοστά δε μπορεί να αναπτύξει νοημοσύνη, αλλά δε μπορεί να αναπτύξει ούτε θρησκευτικό δέος για κάτι στο μέγεθος ενός κλειδιού. Τώρα, γιατί 29 και όχι 30... Το 29 είναι κάτι σαν υπογραφή μου - και στο "Μάτια από σκοτάδι" η σουίτα έχει το νούμερο 29. Κάποια στιγμή θα σας πω τι σημαίνει... Το όνομα Ενκελέσδα (το περίμενα ότι θα το σχολίαζε κάποιος) σας πληροφορώ ότι δεν το επινόησα εγώ, ούτε το πήρα από βιβλίο ή ταινία. Είναι κανονικό γυναικείο όνομα, το βρήκα στο αλβανικό διαβατήριο μιας πελάτισσας, μου άρεσε σαν εξωτικό και το χρησιμοποίησα. Ο Κέινο, από την άλλη, είναι ο γάτος του Lion-O (Thundercats). Το ξέρω, δε θα τον θυμάται κανείς, γιατί εμφανίζεται ελάχιστα σε ένα ταξίδι στο παρελθόν, και είναι ένας ασπρόγκριζος πάνθηρας. Μου άρεσε το όνομα ως πολύ απλό και ταυτόχρονα αρκετά πρωτότυπο. Ο δικός μου Κέινο ως χαρακτήρας είναι αρκετά ορθολογιστής, δεν είναι και από τους φανατικούς θρησκόληπτους, αλλά όσο νά' ναι εκεί μέσα δε γίνεται να είναι και πολύ μοντέρνος στις αντιλήψεις του. Τι άλλο; Αυτό για το χρόνο και το αν κυλάει πιο αργά για τους Ελαχιστοκοσμίτες δεν το είχα σκεφτεί, Βάσω και Scanner. Αλλά δε νομίζω ότι θα άλλαζε κάτι σημαντικό αν το έβαζα. Τι κρίμα που δεν είχα διαβάσει, πριν γράψω το παρόν, το Truckers! του Terry Pratchett! Πολύ πιο ολοκληρωμένη εκτέλεση της ίδιας ιδέας... Αν και μάλλον, αν το είχα διαβάσει, θα παρατούσα εντελώς την ιδέα, κυριευμένη από το σύνδρομο "Πού πας, ρε Καραμήτρο;" και θα έψαχνα για άλλη. Η ιδέα είναι από λεπτομέρεια της ταινίας "Men in black": οι δύο πράκτορες ανοίγουν ένα ντουλαπάκι τύπου locker για να πάρουν ένα κλειδί και βρίσκουν μέσα μια φυλή μικροεξωγήινων που λατρεύει το κλειδί σαν δισκοπότηρο. Όταν τους το παίρνουν, η λατρεία τους παίρνει άλλη τροπή, σαν να έγινε κάποια Δευτέρα Παρουσία. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, το πώς, δηλαδή, κάτι ασήμαντο για κάποιον μπορεί να γίνει πολύ σημαντικό υπό άλλες συνθήκες, κυρίως μεγέθους. Απλώς ο δικός μου Ελαχιστόκοσμος βρίσκεται μέσα σε ένα συρτάρι - γι' αυτό και γίνεται σεισμός όταν κάποιος το ανοίγει. Αν ήταν κουτί, θα άνοιγε χωρίς να μετακινηθεί ολόκληρο. Stanley, όταν λέμε ότι φλυαρείς στις ιστορίες σου, δεν εννοούμε (μόνο) ότι δεν υπάρχει δράση, εννοούμε ότι γράφεις με πολλά επίθετα που δε χρειάζονται. Και ναι, στο δικό μου δεν υπάρχει δράση, είναι απλώς ένας "τουριστικός οδηγός" του Ελαχιστόκοσμου. Όσκαρ βαθυστόχαστης ανάλυσης στον κο Τουίτι μας, που έψαξε και βρήκε σώνει και καλά ένα "μήνυμα", αν και του φάνηκε "αδύναμο". Όχι, δεν είχα σκοπό να βάλω κανένα μήνυμα εδώ, απλώς μου άρεσε η κοσμοπλασία και ήθελα να αναπτύξω τη σκηνή της ταινίας, να πλουτίσω λίγο αυτόν τον τόσο περιορισμένο κόσμο. Το απόλυτο διήγημα με αυτό το θέμα είναι το ΦΟ-ΒΕ-ΡΟ "Αιρέσεις του Υπέρογκου Θεού", του Brian Aldiss! Η ανθρωπότητα σε ρόλο Ελαχιστοκοσμιτών! Το προτείνω ανεπιφύλακτα. Ευχαριστώ ξανά όλους όσους το διάβασαν, ακόμα περισσότερο όσους σχολίασαν και ακόμα περισσότερο όσους το ψήφισαν σε ψηλή θέση. Ελπίζω να σας άρεσε. Το ηθικό δίδαγμα είναι: καθαρίζετε συχνά τα συρτάρια σας, γιατί δεν ξέρετε τι μπορεί να αναπτυχθεί εκεί μέσα! Edited April 17, 2011 by wordsmith Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
David1778 Posted April 17, 2011 Share Posted April 17, 2011 Όσκαρ λύσης του μυστηρίου στον David1778: κι εμένα 1,8 χιλιοστά μου βγήκε. Δεν ήταν και τίποτα δύσκολο! Παιχνιδάκι! Piece of cake! Έβαλα τον John82 να το λύσει για μένα, εφόσον εγώ απαξιούσα καν να ασχοληθώ με κάτι τόσο πανεύκολο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted April 17, 2011 Share Posted April 17, 2011 Spoilers πολλά - προσοχή! Χεεχεχε! Σας έβαλα όλους να μετράτε τα κλειδιά σας με τη μεζούρα, ε; Και όχι, το μέγεθος των Ελαχιστοκοσμιτών δεν εξαρτάται από το είδος του κλειδιού - μιλάω για ένα συγκεκριμένο είδος κλειδιού. Δεν είναι όλα τα κλειδιά στρογγυλά από τη μία, ούτε έχουν όλα τα κλειδιά δοντάκια σε όλο το μήκος της μιας τους ακμής. Το κλειδί στο οποίο αναφέρομαι είναι έτσι: Προφανώς, προσπαθείς να μας εξαπατήσεις, ε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted April 17, 2011 Share Posted April 17, 2011 Όσκαρ λύσης του μυστηρίου στον David1778: κι εμένα 1,8 χιλιοστά μου βγήκε. Δεν ήταν και τίποτα δύσκολο! Παιχνιδάκι! Piece of cake! Έβαλα τον John82 να το λύσει για μένα, εφόσον εγώ απαξιούσα καν να ασχοληθώ με κάτι τόσο πανεύκολο. Ε, όπως και να το κάνουμε, είναι μεγάλη ικανοποίηση να ξέρω πως έδωσα τη σωστή απάντηση σε αυτό το, υπέρτατης συμπαντικής σημασίας, ερώτημα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted April 25, 2011 Share Posted April 25, 2011 Στα συν η γερή δόση φαντασίας. Ο τίτλος έτσι κι έτσι. Από τη μέση και με μετά με κράτησε, ήθελα να δω που θα πάει το πράγμα. Καλογραμμένο, ίσως έπαιρνε και λιγότερες εξηγήσεις/πληροφορίες (αν και κάτι τέτοιο είναι μάλλον δύσκολο όταν πρέπει να συστήσεις στον αναγνώστη έναν καινούριο κόσμο). Αυτό που θα έλεγα είναι ότι το κλείσιμο υστερεί. Το βρήκα κάπως ξερό για τα γούστα μου (ίσως χρειαζόμουν κάτι πιο κορυφωματικό). ΥΓ1: Μου άρεσε η ιδέα με τους Ισοτιμιστές και τους Μεσσιανιστές (ταυτόχρονα όμως ίσως πρόκειται για μια πληροφορία που δεν είναι και τόσο απαραίτητη, όπως έγραψα πιο πάνω). ΥΓ2: Η φάση με το τι συμβαίνει έξω από την πόλη δεν αξιοποιήθηκε αρκετά κατά τη γνώμη μου. Μ’ αυτό δεν εννοώ ότι η ιδέα δεν αναπτύχθηκε στο κείμενο, αλλά ότι δεν έπαιξε κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στην πλοκή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.