Ένας ξύπνιος άνθρωπος

[Naroualis]

Όνομα Συγγραφέα: Ευθυμία Δεσποτάκη (a.k.a Naroualis)

Είδος: ηρωική φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων:

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Για τον διαγωνισμό φάντασι, Μαΐου 2011. Στη διάθεσή σας.

Αυτή η όαση ήταν πολύ μακριά.

Όπως επίσης και η πολυλογία του Ρεμπεφερές, αλλά τουλάχιστον αυτό το τελευταίο, ο Κανίτε μπορούσε να το συντομέψει. Φαντασιώθηκε ότι έλυνε το λουρί του κεφαλοθραύστη με μια χαριτωμένη κίνηση, τον στριφογύριζε έξι φορές πάνω από το κεφάλι του, λίγο επιδεικτικά, να δώσει έμφαση, και μούγκριζε σε μια γλώσσα που θα μπορούσε να καταλάβει ο καθένας, από την Εστρουάγια μέχρι και το Πουάν, στην Εσχατιά του Κόσμου, «Θα βγάλεις επιτέλους το σκασμό, μη σου ανοίξω το κεφάλι στα δύο σα καρπούζι;»

Αλλά δεν το έκανε. Ήταν ξύπνιος άνθρωπος, πάει να πει, ήξερε πότε τον έπαιρνε να κάνει βλακείες και πότε όχι. Και τούτη τη στιγμή, με την έρημο ν’ απλώνεται γύρω και μπροστά του για μίλια και μίλια, με μόνη του ελπίδα επιβίωσης τα διάφορα ξόρκια και φίλτρα του νεαρού μάγου, δεν τον έπαιρνε να κάνει το χατίρι της καρδιάς του και να κόψει τον πολυλογά στα δύο, από ώμο έως βουβώνες.

Έτριψε το σβέρκο του κι άπλωσε απαλά ένα χέρι να κάνει τον άλλο να σταματήσει να μιλάει -που ανάθεμα τους Δαιμόνους, τι έλεγε τόση ώρα, ούτε που είχε προσέξει. Ο Ρεμπεφερές στένεψε τα μάτια του και σταμάτησε απότομα, στη μέση μιας φράσης.

-Ο ήλος πέφτει χαμηλά και εδώ βραδιάζει απότομα, είπε ο Κανίτε. Ας φτάσουμε στη βάση της αμμοθίνας κι ας σταματήσουμε για το βράδυ.

-Πόσο δρόμο έχουμε μετά;

-Δε μπορώ να είμαι σίγουρος. Πάντως θα φτάσουμε πριν την ισημερία, αυτό είναι σίγουρο. Αν καταφέρουμε να δούμε την όαση, τότε θα έχουμε μία, το πολύ δύο μέρες μπροστά μας.

Ο μάγος έδειξε να αναστατώνεται. Ή μάλλον να προσπαθεί να κρύψει την αναστάτωσή του. Και πάλι, για πολλοστή φορά από τη μέρα που ξεκίνησαν γι’ αυτό το ταξίδι, ο Κανίτε δεν έμεινε καθόλου ευχαριστημένος απ’ τη συμπεριφορά του συντρόφου του. Ίσως γιατί ήταν ξύπνιος άνθρωπος και δεν ήθελε να του συμβεί τίποτε κακό.

Η νύχτα του έκανε το χατίρι κι έπεσε απότομα. Ίσα που είχαν προλάβει να ξεπεζέψουν από τις καμήλες. Ο Ρεμπεφερές βιάστηκε ν’ ανάψει φωτιά, τρίβοντας δύο κρυστάλλους μεταξύ τους και να τη φουντώσει με μερικά αποξηραμένα φυλλαράκια από κάποιο μυστήριο μαντζούνι που βρωμοκοπούσε σα σφάγιο. Ο Κανίτε δε διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτό. Άλλωστε στο χωριό του στο νότο, η μάνα του μαγείρευε σε φωτιά όπου έκαιγαν αποξηραμένες σβουνιές αγελάδας.

Έφαγαν σιωπηλοί, φαγητό που μαγείρεψε και πάλι ο μάγος. Αυτή τη φορά, στο αποξηραμένο μαντζούνι είχε προσθέσει λίγο από το αίμα του, για να το κάνει ν’ αλλάξει γεύση. Του είχε δείξει πώς γινόταν αυτό κι ο Κανίτε είχε δείξει μεγάλο ζήλο να μάθει. Τότε του είχε δείξει και πώς ν’ ανάβει φωτιά με τους κρυστάλλους. Δεν ήθελε ιδιαίτερο μαγικό ταλέντο, το μόνο που χρειαζόταν ήταν να θυμάται να πει την κατάλληλη λέξη με την κατάλληλη προφορά στην κατάλληλη στιγμή.

Η ησυχία της νύχτας στην έρημο, ειδικά για κάποιον που είχε γεννηθεί κι μεγαλώσει μέσα στις πολύβουες πόλεις της Εστρουάγια, ήταν μεγάλο βασανιστήριο. Ο νεαρός μάγος έδειχνε να μη μπορεί να το συνηθίσει, τις δέκα μέρες που ταξίδευαν. Ακόμη και πριν μπουν στην έρημο, στα περιβόλια του κάμπου του Λεζαμαλέχ, ξάπλωνε κι στριφογυρνούσε και πού και πού ξεφυσούσε, λες κι είχε βαρυστομαχιά. Κάθε φορά προσπαθούσε να πιάσει κουβέντα στο σύντροφό του, αλλά κάθε φορά ο Κανίτε του γύριζε την πλάτη και τον αγνοούσε μέχρι που τον έπαιρνε ο ύπνος.

Όμως απόψε ήταν η σειρά του μισθοφόρου να θέλει κουβέντα.

-Πάμε άλλη μια φορά το σχέδιο.

Ο άλλος αναστέναξε.

-Δεν έχεις βαρεθεί τόσες φορές που το είπαμε ξανά και ξανά;

-Ρεμπεφερές, κάνε εσύ τα μαγικά σου και άσε σε μένα τα υπόλοιπα, είπε ξύνοντας το στήθος του. Για να το κάνεις αυτό, πρέπει να κάνουμε το σχέδιο επαναλήψεις και πρόβες συνέχεια.

Γι’ άλλη μια φορά, ο μάγος στένεψε τα μάτια του. Το έκανε πολύ συχνά τώρα τελευταία, από τότε που μπήκαν στην έρημο. Ο Κανίτε πίστευε ως ένα σημείο ότι πιθανόν να του ετοίμαζε κάτι και υποψιαζόταν ότι αυτό το κάτι τον περίμενε μετά την κλοπή του Λίκνου και πριν την επιστροφή στην Εστρουάγια και τον Πύργο των Μάγων. Αλλά είχε στο μυαλό του κι άλλα πράγματα, μετά το πέρας της κλοπής κι αυτά ήταν που τον έκαναν να μπορεί να ελέγξει τον εκνευρισμό και την καχυποψία του. Έτσι ή αλλιώς θεωρούσε ότι ήταν κατά το δυνατόν καλυμμένος.

Ο άλλος αναστέναξε, έκλεισε τα μάτια και στράβωσε το στόμα, λες κι είχε κάτι στα πίσω δόντια και τον ενοχλούσε. Άρχισε να λέει με βαριεστημένη φωνή.

-Φτάνουμε κοντά στην όαση. Περιμένουμε να νυχτώσει. Μόλις βγει το φεγγάρι, εγώ δημιουργώ μια σφαίρα αορατότητας και σε κλείνω μέσα. Ξεκινάω να περπατάω προς την όαση έξω από τη σφαίρα αορατότητας, κι εσύ με ακολουθείς. Σε οδηγώ μέσα στην όαση, δίπλα από τη λίμνη και ανάμεσα στα δέντρα, στον καταυλισμό. Οι άντρες του εμίρη θα προσπαθήσουν να με σταματήσουν, αλλά δε θα τα καταφέρουν, γιατί θα τους δείξω το εγκόλπιο του Πύργου των Μάγων. Θα ζητήσω τη βοήθειά τους, γιατί με ακολουθεί ένα αόρατο τζιν. Εφόσον θα μπορούν να δουν τις πατημασιές σου πάνω στην άμμο, θα με πιστέψουν. Θα με πάνε μπροστά τον εμίρη κι εκείνος θα μου επιτρέψει να κοιτάξω μέσα στο Στεγνό Πηγάδι. Τότε θα κατέβω κάτω κι εσύ θα με ακολουθήσεις κι όταν φτάσουμε σε μέρος που να μη μας βλέπουν, θα σηκώσω τη σφαίρα αορατότητας. Εσύ θα σταθείς μπροστά στον Καθρέφτη των Απλών κι εγώ θα διαβάσω το ξόρκι που είναι γραμμένο στην κορνίζα του. Και τότε ο Καθρέφτης θα φτύσει το πετράδι της καρδιάς του. Θα βάλεις το πετράδι στο σάκο μου, χωρίς να με αγγίζει πουθενά σε γυμνό δέρμα κι ύστερα θα ανέβεις πρώτος από το Στεγνό Πηγάδι. Ο εμίρης κι οι άντρες του θα νομίσουν ότι το τζιν κατέλαβε το σώμα μου κι έτσι θα διαφύγουμε ανενόχλητοι.

Ο Κανίτε κούνησε το κεφάλι του ικανοποιημένος.

-Αν υπάρχουν άντρες του εμίρη στους λόφους γύρω από την όαση, τι κάνουμε; ρώτησε.

Ο Ρεμπεφερές έδειξε να εκνευρίζεται. Το βλέμμα του θόλωσε καθώς το στύλωνε στη φωτιά.

-Μισθοφόρε, πριν από δέκα μέρες έδωσα εξετάσεις για να πάρω την άδεια να κάνω την τελευταία μου εργασία για τον Πύργο. Όταν γυρίσουμε, πάλι εξετάσεις θα δώσω, μπροστά σε όλους του Δασκάλους του Πύργου, ώστε να μου δοθεί η δύναμη να κάνω ξόρκια λίιιιιγο πιο σημαντικά από το ν’ ανάβω φωτιά και να μαγειρεύω χωρίς υλικά. Ακόμη και τη σφαίρα αορατότητας, για να αποκτήσω το ξόρκι της, εξετάσεις έδωσα. Μη μου κάνεις κι εσύ τώρα εξέταση, να χαρείς.

-Αν υπάρχουν άντρες του εμίρη στους λόφους γύρω από την όαση, τι κάνουμε;

-Κανίτε…

-Αν υπάρχουν άντρες του εμίρη στους λόφους γύρω από την όαση, τι κάνουμε;

Ο μάγος αναστέναξε υποχωρώντας.

-Δήθεν σε καρφώνω ότι είσαι μάγος και σε κλείνω στη σφαίρα αορατότητας στην πρώτη ευκαιρία. Μετά αντί να πω ότι με κυνηγάει τζιν, θα πω ότι με κυνηγάς εσύ.

-Γιατί σε κυνηγάω;

-Γιατί κοιμήθηκα με τη μητέρα σου για να σου κλέψω τα γριμμόριά σου.

Ο Κανίτε κούνησε το κεφάλι του σχεδόν ευχαριστημένος. Ο νεαρός μάγος είχε κάνει πολλά λάθη τις προηγούμενες φορές που ερωτήθηκε σχετικά. Σήμερα τα είχε πει καλύτερα από ποτέ. Καλός οιωνός αυτός, αν και ο μισθοφόρος σπάνια πίστευε σε οιωνούς.

-Άντε, καληνύχτα, είπε και έπεσε πίσω, με τα χέρια πίσω από το κεφάλι του και τα πόδια προς τη φωτιά.

Είχε αρχίσει να γλαρώνει όταν άκουσε το Ρεμπεφερές να λέει:

-Να σου κάνω κι εγώ μια ερώτηση;

Δεν άνοιξε καν τα μάτια του.

-Τι;

-Αν για κάποιο λόγο δεν καταφέρω να διαβάσω το ξόρκι στην κορνίζα του καθρέφτη;

Κράτησε τα μάτια του κλειστά, αλλά η καρδιά του χτύπησε δυνατά. Άραγε ήταν χούι των μάγων του Πύργου να προειδοποιούν πριν σε προδώσουν; Γιατί σίγουρα οι υπόλοιποι μάγοι που είχε γνωρίσει στη ζωή του δεν είχαν αυτό το καλό συνήθειο.

-Τότε θα πρέπει να θυμάσαι ότι ακόμα κι όταν είναι μαγικά αόρατος ο κεφαλοθραύστης μου είναι το ίδιο φονικός, όπως επίσης κι ότι κάποιος κάποτε θα βρεθεί να με ξανακάνει ορατό αφού εσύ θα έχεις πεθάνει.

Δεν ξαναμίλησαν ως το πρωί. Ο Κανίτε πίστεψε για μια στιγμή ότι ούτε και θα κοιμόταν ως το πρωί, μιας κι η κατάσταση είχε αρχίσει να πηγαίνει εκεί που ο ίδιος φοβόταν ότι θα πήγαινε. Ωστόσο, κατάφερε να αφεθεί στη γλύκα του ύπνου, όταν συνειδητοποίησε ότι και αυτήν την περίπτωση την είχε προβλέψει.

***

Η όαση ξεχώριζε πρασινωπή και σκούρα, κυματιστή στη λάβρα του μεσημεριού, όταν την πρωτοείδε ο Κανίτε. Χαμογέλασε και γύρισε να μιλήσει του Ρεμπεφερές, αλλά τον είδε να κοιτάζει ίσα μπροστά, με τα μάτια μισόκλειστα. Ανησύχησε. Η όλη υπόθεση έκλεινε προς το αναμενόμενο τέλος της κι όμως, παρά που τα ‘χε όλα προβλέψει, κάτι τον ενοχλούσε, κάτι υπήρχε που δεν το είχε συμπεριλάβει στα σχέδιά του.

Κι αυτό το κάτι, προφανώς και ήταν τα σχέδια του μάγου για τον ίδιο.

Δε συνάντησαν άντρες του εμίρη στους λόφους. Σύρθηκε όσο πιο κοντά μπορούσε και είδε όλη τη φυλή να παρακολουθεί μια μονομαχία: δύο άντρες γυμνοί από τη μέση και πάνω και αλειμμένοι με φοινικέλαιο που πάλευαν με γυμνές γροθιές. Πρωτόγονα πράμματα. Υπέθεσε, καθώς γλιστρούσε πάλι πίσω στους λόφους, ότι θα ήταν κάτι σημαντικό, για να τα έχουν όλα παρατήσει έτσι και να χαζεύουν δυο λαδωμένους να παλεύουν κωμικά. Αλλά αυτό καθόλου δεν τον ένοιαξε.

Πιο πολύ τον ένοιαξε η φάτσα του Ρεμπεφερές. Ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα όπως του είχε πει, αλλά κάπως τεντωμένος προς τα μπρος, σα σαύρα που ετοιμάζεται να επιτεθεί. Κι είχε πάλι τα μάτια του στενεμένα. Και το κεφάλι του εξείχε πολύ από το φρύδι της αμμοθίνας. Ο Κανίτε θύμωσε με τον ηλίθιο που έκανε ότι μπορούσε για να αποτύχει το σχέδιό του. Και για τιμωρία, αλλά κυρίως γιατί οι συνθήκες ήταν ιδανικές έβαλε μπρος το εφεδρικό του σχέδιο.

-Είναι όλοι μαζεμένοι στην όαση, κοντά στη λίμνη, είπε σιγανά λες και θα μπορούσαν να τους ακούσουν οι άντρες του εμίρη. Έχουν κάποια γιορτή, νομίζω θα κρατήσει τόση ώρα όση χρειαζόμαστε. Αλλαγή σχεδίου. Πάμε τώρα στο Στεγνό Πηγάδι, κατεβαίνουμε μόνοι μας κάνουμε τη δουλειά μας και φτάνουμε στην Εστρουάγια πριν καταλάβουν ότι περάσαμε από τη γειτονιά τους. Μπες μπροστά.

Ο νεαρός μάγος τον κοίταξε για μερικές στιγμές σαστισμένος. Άνοιξε το στόμα του να διαμαρτυρηθεί, αλλά το ξανάκλεισε σφίγγοντας τα χείλη του με μανία. Το πρόσωπό του ήταν νεκρικά χλωμό κι αν τελικά κατάφερε να μιλήσει, η φωνή του ήταν κάτι λιγότερο από θυμωμένος ψίθυρος.

-Γιατί έχεις την εντύπωση ότι ξέρω πού είναι το Στεγνό Πηγάδι ή πώς μπαίνει κανείς μέσα;

Δεν πρόλαβε να κλείσει το στόμα του. Το μαχαίρι που είχε πάντα πάνω του ο Κανίτε βρέθηκε στο χέρι του αστραπιαία κι η αιχμή του μαυρισμένη με φούμο για να μη γυαλίζει ούτε τη μέρα ούτε τη νύχτα, άγγιξε απλά το καρύδι του λαιμού του άλλου.

-Όχι απλά έχω την εντύπωση ότι το ξέρεις, αλλά είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Σε άκουσα τη μέρα που με προσέλαβες να το λες στο Δάσκαλό σου, στον Πύργο των Μάγων. «Αν δεν πετύχει το σχέδιο του μισθοφόρου, ξέρω πού να πάω και τι να κάνω», έτσι δεν του είπες; Άρα, ξέρεις. Ξεκίνα λοιπόν. Γιατί αν μας βρει εδώ ο εμίρης, θα φροντίσω με όλες μου τις δυνάμεις να έχεις ακριβώς την ίδια μοίρα με μένα, κατάλαβες;

Ο Ρεμπεφερές έχασε αρκετή από τη νεανική του σπιρτάδα στα λόγια του Κανίτε. Σήκωσε το χέρι του και σκούπισε προσεκτικά τον ιδρώτα από το μέτωπό του. Η αιχμή του μαχαιριού ακουμπούσε ακόμη στο καρύδι του λαιμού του.

-Από ‘δω, έκανε απλά.

Έκαναν το γύρω της όασης, προστατευμένοι από τα αδιάκριτα βλέμματα. Βρέθηκαν σε ένα σημείο όπου οι αμμοθίνες σχημάτιζαν ένα διάσελο κι από ‘κει σύρθηκαν πολύ προσεκτικά ως τη γραμμή των φοινίκων. Ο μάγος πήγαινε μπροστά κι ο μισθοφόρος τον ακολουθούσε, με όλες του τις αισθήσεις σε επιφυλακή. Ήταν δύσκολη η στιγμή, η προδοσία που περίμενε πλησίαζε. Κι έπρεπε να προσέχει τον προδότη, αν ήθελε να βγει ζωντανός.

Με κάλυμμα τον κορμό μιας χουρμαδιάς, ο Ρεμπεφερές σηκώθηκε στα πόδια του και έριξε μια ματιά προς τ’ ανατολικά. Έχωσε τα χέρια του στο σακούλι με τα σύνεργά του κι έβγαλε ένα διαφανή και πολύ λεπτό κρύσταλλο, τον έσπασε στα δύο με μια κίνηση κι έδωσε το μισό του Κανίτε, που τον είχε ήδη μιμηθεί. Σήκωσε έπειτα τα μανίκια της κελεμπίας του και τα κούμπωσε στα κουμπιά των ώμων. Κρατώντας τον κρύσταλλο με τα δυο του χέρια, μουρμούρισε μια επωδό.

Η άμμος εξαφανίστηκε κάτω από τα πόδια τους κι ο ουρανός σκοτείνιασε πάνω από τα κεφάλια τους. Από ένστικτο που δεν έλεγχε, ο μισθοφόρος έφερε το χέρι στον κεφαλοθραύστη, αλλά τελικά κατάφερε να επιβληθεί στους φόβους του και να τραβήξει τα μάτια του από το μάγο.

Βρίσκονταν μέσα σ’ ένα σπήλαιο. Ήταν σκοτεινό και κάπως υγρό, αλλά ο Κανίτε το αναγνώρισε από τις περιγραφές του Ρεμπεφερές: ήταν όντως το Στεγνό Πηγάδι. Ήταν ο τόπος όπου οι θεοί είχαν κρύψει τον Καθρέφτη των Απλών, το κάτοπτρο που μόνο όσοι δεν είναι μάγοι μπορούν να σταθούν μπροστά του. Το θησαυρό που ο γέρος εμίρης είχε ορκιστεί από τον πατέρα και τον παππού του να προστατεύει και που με τη σειρά του είχε ορκίσει τους γιούς και τους εγγονούς του να κάνουν το ίδιο.

Το κάτοπτρο που θα χάριζε την καρδιά του σε όποιον κατάφερνε να διαβάσει το ξόρκι που ήταν γραμμένο στην κορνίζα του. Λέξεις που οι απλοί δε μπορούσαν να διαβάσουν κι οι μάγοι δεν επιτρεπόταν να τις μάθουν σε απλούς. Κι ο μύθος έλεγε ότι αν κάποιος είχε στα χέρια του την καρδιά του Καθρέφτη, ένα ατίμητο πετράδι, τότε μπορούσε να γίνει ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου.

Ο μάγος πήρε να βαδίζει. Κάποιο αντιφέγγισμα φώτιζε το σπήλαιο κι ο διάκοσμός του στραφτάλιζε εκεί που δεν το περίμενες. Κάτω από τα πόδια τους έτριζαν πέτρες στρογγυλεμένες από νερό που δεν έτρεχε πια εδώ κι αιώνες. Σταλακτίτες και σταλαγμίτες είχαν σταματήσει να μεγαλώνουν, κρέμονταν ή τεντώνονταν προς την κατεύθυνση ο ένας του άλλου, σαν εραστές που απλώνουν τα χέρια πριν αγκαλιαστούν. Ο Κανίτε ένιωσε κάτι να τον πλακώνει, ένα αίσθημα στάσης πριν την καταιγίδα. Μια πίεση στους κροτάφους που του έλεγε να φύγει από ‘κει όσο πιο γρήγορα γινόταν.

Το σπήλαιο ήταν μια σειρά από διαδρόμους κι ύστερα από αρκετή ώρα οδηγούσαν σε μια αίθουσα. Ο μισθοφόρος περίμενε μεγαλεία και εντυπωσιακά σκηνικά, άλλωστε οι θεοί είναι γνωστοί για τη μεγαλομανία τους και την ανάγκη τους να στολίσουν τα μυστικά μέρη. Ωστόσο, τίποτε μεγαλειώδες δεν είχε το μέρος όπου ο Ρεμπεφερές αρνήθηκε να μπει πρώτος. Ήταν ένα στενάχωρο γούβωμα στο βράχο, πασπαλισμένο με κοκκινόλευκη σκόνη και γεμάτο με σε κοφτερές πέτρες. Στη μέση της αίθουσας ήταν ο Καθρέφτης κι αυτό ήταν όλο.

Αλλά ο Καθρέφτης… ο Καθρέφτης ήταν το μεγαλειώδες της εικόνας. Ήταν ορθογώνιος, καρφωμένος στο χώμα, έτσι ώστε η μικρή κάτω πλευρά της κορνίζας του δεν ήταν ορατή. Ήταν επίσης γερτός, η αριστερή του πλευρά πιο βαθιά χωμένη στο έδαφος από τη δεξιά. Το κάτοπτρο ήταν φτιαγμένο από τέλεια γυαλισμένο ασήμι και η κορνίζα από μπρούτζο. Τα σκαλίσματα τού φαίνονταν σα ζωγραφιές, ήξερε όμως ότι στα μάτια του μάγου που στεκόταν πίσω του, οι ζωγραφιές ήταν γράμματα και λέξεις μιας γλώσσας πιο ιερής απ’ οποιαδήποτε άλλη.

Παρά τους φόβους του, ο Κανίτε στάθηκε μπροστά στον Καθρέφτη όπως είχαν συμφωνήσει. Ο νεαρός μάγος τον οδήγησε να σταθεί με τρόπο που να μην καθρεφτίζεται τίποτε άλλο πάνω του, παρά μόνο ο μισθοφόρος. Κι ύστερα, άκουσε βήματα πίσω του κι ένιωσε τη θέρμη ενός ανθρώπινου σώματος να πλησιάζει.

Περίμενε ν’ ακούσει το ξόρκι.

Περίμενε λίγο ακόμα.

Ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Το χέρι του ήταν κολλημένο στη λαβή του κεφαλοθραύστη. Κι η πλάτη του, κάτω από την κελεμπία του, ήταν προστατευμένη από τρία στρώματα επεξεργασμένο δέρματος, πανοπλία που άλλοι θα σκότωναν για να έχουν στο πεδίο της μάχης.

Άκουσε το Ρεμπεφερές να παίρνει μια βαθιά ανάσα. Θα πει το ξόρκι ή θα με σκοτώσει;

-Κανίτε… δε βλέπω.

Αυτό δεν το περίμενε. Ζάρωσε τα φρύδια του μένοντας ωστόσο εντελώς ακίνητος.

-Τι θα πει δε βλέπεις; Δε μπορώ να σταθώ αλλιώς εσύ με έβαλες έτσι.

-Δε βλέπω τα γράμματα στην κορνίζα. Δε… δε μπορώ να τα ξεχωρίσω.

Ξαφνικά στο μυαλό του μισθοφόρου άρχισαν να επαναλαμβάνονται διάφορες σκηνές των προηγούμενων ημερών. Ο νεαρός να στενεύει τα μάτια του όταν τον κοιτούσε. Ο νεαρός να μη δείχνει να έχει δει την όαση, όταν ο ίδιος την έβλεπε πεντακάθαρα μπροστά τους. Ο νεαρός να στενεύει τα μάτια του σε κάθε χειρονομία που έκανε ο Κανίτε, όταν στέκονταν σε απόσταση ο ένας από τον άλλο.

-Δε… δε μπορώ να δω τόσο μακριά…

Ο Κανίτε γέλασε. Γέλασε πολύ και δυνατά, με την καρδιά του. Κάποια στιγμή μάλιστα δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια του, ειδικά όταν ο Ρεμπεφερές άρχισε να του εξομολογείται μυξοκλαίγοντας σα σκολιαρούδι ότι γι’ αυτό είχε καθυστερήσει τόσο να αποφοιτήσει από τον Πύργο των Μάγων, γιατί η μειωμένη του όραση τον εμπόδιζε να εκτελέσει κάποια πολύ βασικά ξόρκια.

Γελούσε, αλλά το γέλιο το ήταν γεμάτο πίκρα και κάποια από τα δάκρυα που στάξαν ήταν πικρά φαρμάκι. Και τώρα; Δεν υπήρχε εφεδρικό σχέδιο γι’ αυτήν την περίπτωση. Γιατί ο μικρός δεν του το είχε πει εξαρχής; Κάτι θα είχε σκεφτεί σχετικά. Κάτι θα είχε προνοήσει.

Πήρε πολλές βαθιές ανάσες να συνέλθει, τα μάγουλά του τον πονούσαν από τα γέλια. Ηρέμησε, ενώ ο άλλος πίσω του είχε σταματήσει να μιλάει και ρουθούνιζε, σα να ρούφαγε τη μύτη του. Το μυαλό του, μετά την έντονη στιγμή της αποκάλυψης, άρχισε και πάλι δουλεύει με το γνωστό, σταθερό ρυθμό. Εκείνον το ρυθμό που πάντα μα πάντα είχε καλά αποτελέσματα.

Είπε του μάγου να ξαναβγεί από την αίθουσα του Καθρέφτη και τον ακολούθησε. Έκανε δυο τρύπες στην κελεμπία του, στο αριστερό μανίκι, και του εξήγησε το νέο σχέδιο. Θα τον κάλυπτε με την κελεμπία μέχρι να φτάσει και ν’ αγγίξει την κορνίζα και τότε, εκεί όπου ο μάγος δε θα μπορούσε να καθρεφτιστεί, θα τον έβαζε να διαβάσει το ξόρκι μέσα από τις τρύπες της κελεμπίας.

Κι ύστερα θα μπορούσε εκτός από ξύπνιος να γίνει κι έξυπνος. Κι ίσως και λίγο πλούσιος. Και διάσημος. Στην Εστρουάγια εκτιμάται η εξυπνάδα και τα ηρωικά κατορθώματα τόσο πολύ, όσο λίγο εκτιμάται ένας μύωπας μάγος από τους Δασκάλους του.

[DinoHajiyorgi]

Ασυνήθιστος τίτλος για φάνταζυ, την βρήκα και λίγο ασυνήθιστη σαν φάνταζυ περιπέτεια, τις περιπέτειες που μας έχεις συνηθίσει δηλαδή. Χαμηλών τόνων, καθώς ένα κάποιο «μπαμ» που περιμένεις και φοβάσαι δεν έρχεται ποτέ. Δεν το θεωρώ κατ’ανάγκη κακό αυτό, και ως μη φανατικός αναγνώστης έχω κυρίως την δική σου διηγηματογραφία ως οδηγό, οπότε το δέχομαι σαν ένα ανέκδοτο (όχι ακριβώς καλαμπούρι) της φάνταζυ σκηνής.

 

Λείψανε κάποια καρυκεύματα που θα έδεναν αυτούς τους δύο σαν ζευγάρι, σημαντικό συστατικό για να ζεσταθεί ο αναγνώστης τους ήρωες, κάτι που θα ανέβαζε το σασπένς της αποστολής. Έτσι όπως είναι, είναι φανερό ότι αυτοί οι δύο όπως ήταν ξένοι πριν το ξεκίνημα της αποστολής, ξένοι θα παρέμεναν και μετά το τέλος της. Αυτό βγάζει μια ψυχρότητα, και σχεδόν χαραμίζεται η αβανταδόρικη (αστεία) εκείνη στιγμή που ο μάγος φανερώνει το πρόβλημα του.

[wordsmith]

Γιατί, καλέ, μας κόβεις στη μέση; Τι έγινε τελικά, το κλέψανε ή όχι; Με έβαλες ωραία ωραία μέσα στην ατμόσφαιρα, μου γνώρισες τους χαρακτήρες, με έκανες να τους συμπαθήσω και να ενδιαφερθώ για τη μοίρα τους και... τι; Μήπως είναι απόσπασμα από κάτι μεγαλύτερο και απλώς το έκοψες και το άπλωσες εδώ επειδή είχε σχέση με όραση; Θέλω κι άλλοοοοο!

[anysias]

Μια καλογραμμένη ιστορία. Μου άρεσε το πόσο εύκολα την διάβασα και σε αυτό βοήθησε ο τρόπος γραφής σου και οι όμορφες περιγραφές. Ωραίοι χαρακτήρες καθόλου ρηχοί, με ρεαλιστικούς προβληματισμούς που τους γείωσε –σε σχέση με το πρότυπο που είχα στο μυαλό μου για τους μισθοφόρους και τους μάγους- και μπόρεσα να ταυτιστώ μαζί τους. Επίσης ήταν και ανατροπή η εξέλιξη για εμένα. Νόμιζα ότι είχα προβλέψει το τέλος αλλά η ιστορία ήταν μια έκπληξη. Τελείωσε όμως κάπως απότομα; Ή μήπως τελείωσε την κατάλληλη στιγμή αλλά εγώ ήθελα περισσότερο; Είμαι πιο κοντά στο δεύτερο αφού δεν με χάλασε καθόλου. Το μόνο που βρήκα είναι μικρό και ασήμαντο και μηδαμινό ‘’πασπαλισμένο με κοκκινόλευκη σκόνη και γεμάτο με σε κοφτερές πέτρες.’’

 

Καλή σου επιτυχία!

 

 

 

 

[Mesmer]

Ενδιαφέρουσα η διαδρομή των δύο ηρώων μέσα στην έρημο, ο τρόπος που επικοινωνούσαν, η αμοιβαία έλλειψη εμπιστοσύνης, αλλά και η συμμαχία κάτω από τον κοινό σκοπό.

 

Περίμενα ότι κάτι θα συνέβαινε μ' εκείνο το μισοκλείσιμο των ματιών του μάγου, αλλά όχι αυτό που ήρθε! Έξυπνο και χιουμοριστικό, μια εύθυμη νότα για το τέλος.

 

Γενικά, όμως, μου έλειψε η περιπέτεια και η δράση που ήθελα να δω καθώς πλησίαζαν στην όαση. Όλα τούς ήρθαν πολύ εύκολα και βολικά.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Τι γλυκιά και τρυφερή ιστορία! Ευχαριστώ

[Innerspaceman]

Γενικά μου άρεσε αρκετά.

 

Ειδικά οι δύο χαραχτήρες που έπλασες, τους βρήκα τέλειο ζευγάρι, είχαν ένα ιδιαίτερο υποβόσκων χιούμορ . Ζωντανοί, έζησα μαζί τους την περιπέτεια .

 

Πρόσεξε όμως και την εικόνα του κειμένου, τις παραγράφους, τα κενά κτλ Έχασε κάποιους "πόντους" απο αυτό.

 

Στο τέλος, εκτός απ' ότι ο μάγος ήταν γκαβούλιακας και το "κωμικό¨" του θέματος , και κάτι άλλο νομίζω ήθελες να πεις, αλλά δεν το πολυκατάλαβα. Κάτι το διδακτικό μάλλον.

 

Τελικά τι ήταν όλο αυτό, ήταν μόνο μια αποστολή; Μια αποστολή, για αυτό το τόσο πολύτιμο πετράδι του καθρέφτη; Και γιατί έστειλαν ένα μύωπα μάγο, αν ήταν τόσο σημαντική; Μήπως, ήταν μια αλληγορική ιστορία και η ίδια η αποστολή ήταν ένα Μάθημα για τον ίδιο τον επίδοξο Μάγο (αλλά ίσως και για τον "μισθοφόρο μαχητή") ; Μήπως το μόνο πολίτιμο πετράδι που θα τους έκανε πιο έξυπνους, ήταν να καταλάβει/βούν μέσα απο αυτή την αποστολή, την αδυναμία και την ανοήσια του/τους ;

 

Γιατί μόνο με αυτή την λογική καταλαβαίνω και το τέλος:

 

"Κι ύστερα θα μπορούσε εκτός από ξύπνιος να γίνει κι έξυπνος. Κι ίσως και λίγο πλούσιος. Και διάσημος. Στην Εστρουάγια εκτιμάται η εξυπνάδα και τα ηρωικά κατορθώματα τόσο πολύ, όσο λίγο εκτιμάται ένας μύωπας μάγος από τους Δασκάλους του."

 

Όχι; Αν είναι αυτό πάντως , δεν μου το πέρασες και τόσο (ίσως να μην ήμουν και πολύ προσεκτικός)

 

(επίσης το ... θα μπορούσε εκτός απο ξύπνιος ... που κολλάει; )

 

Κάτι δεν κατάλαβα σίγουρα.

Edited May 28, 2011 by Innerspaceman

[Mors Planch]

Και μετά από πολλές και επικίνδυνες περιπέτειες οι ήρωες μας φτάνουν στο στόχο τους για να αποδειχθεί οτι ο μάγος είναι μύωψ. Ευρηματικό.

[Eugenia Rose]

Άλλη μια χιουμοριστική (στο τέλος) ιστορία γι αυτό τον διαγωνισμό. Μου άρεσαν οι περιγραφές και γενικά το κλίμα ήταν αρκετά περιπετειώδες τόσο που σίγουρα δεν περίμενα το ευτράπελο στο τέλος. Βέβαια ο Κανιτέ μου φάνηκε αρκούντως ξύπνιος ώστε να μην χρειάζεται να γίνει και έξυπνος. Ο πολυμήχανος Οδυσσέας δηλαδή τι ήταν; Μου άρεσαν επίσης πολύ οι λύσεις που έβρισκες στα προβλήματα που παρουσιάζονταν. Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

 

 

[Tiessa]

 

 

Λοιπόν, θες το ποστεράκι που είχες βάλει, θες η δική μου μυωπία, θες που είχες πει αρχικά ότι έχει γέλιο -κι ας το πήρες πίσω μετά- υποψιάστηκα πολύ νωρίς τι συνέβαινε όταν ζάρωνε τα μάτια ο μάγος.

 

 

Αυτό, για κάποιο λόγο δε μου στέρησε καθόλου την αναγνωστική ευχαρίστηση. Ίσα-ίσα που διάβαζα κι έλεγα: μα τι βλάκας, ακόμα να πάρει είδηση ποιο είναι το πρόβλημα, μουχαχα!

Δεν μπορώ να σου πω πόσο ευχαριστήθηκα όταν έφτασα στο τέλος και διαπίστωσα ότι καλά είχα καταλάβει.

 

Χωρίς πλάκα τώρα, παρόλο που ευχαριστήθηκα την ιστορία, έναν προβληματισμό μού τον άφησε. Θυμήθηκα μια κουβέντα που είχα κάνει πριν από μερικούς μήνες με έναν φίλο, με αντίστοιχο πρόβλημα, όπου και κουβεντιάζαμε για το πόσο περιορισμένη θα ήταν η ζωή μας αν ζούσαμε στην αρχαιότητα και ακόμα και αν θα είχαμε εξελικτικό μειονέκτημα σε παλιότερες εποχές. Η απάντηση φυσικά είναι ναι. Και ο δικός σου μάγος έχει επίσης μεγάλο μειονέκτημα και γι αυτό ταυτίστηκα μαζί του.

 

Χαίρομαι που διάβασα αυτή την ιστορία. Παρόλο που οι τόνοι έμειναν χαμηλά, είχε μια δόση ρεαλισμού σε πτυχές που σπάνια συναντάμε σε φάντασυ και γι αυτό την ευχαριστήθηκα διπλά: μια όταν υποψιαζόμουνα τι συμβαίνει και μια στη δεύτερη ανάγνωση που τσιμπούσα από μέσα τις μικρολεπτομέρειες.

[Lady Nina]

Ευθυμία, το φινάλε είναι όλα τα λεφτά. Η ιστορία σου στο κατάλληλο μέγεθος, χωρίς να κουράζει και παράλληλα χωρίς να βομβαρδίζει με πληροφορίες –εκτός ίσως

από την περιγραφή του σχεδίου,

αλλά εκεί μάλλον δε θα μπορούσε να δοθεί αλλιώς. Κάτι άλλο που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν τα ονόματα. Γενικώς, ξετρελαίνομαι για τις ονομασίες που δίνεις στους χαρακτήρες και τις τοποθεσίες των ιστοριών σου. Δεν έχω κάποια άλλη παρατήρηση να κάνω για την ιστορία. Καλή επιτυχία!

[Cassandra Gotha]

Τον φουκαριάρη, εκεί που τον εξετάζει για το σχέδιο, τον λυπήθηκα!

 

 

 

Κάποια στιγμή, γύρω στη μέση, στάθηκα για να σκεφτώ "μα πού είναι η Όραση;" και αμέσως κατάλαβα τι γινόταν! Αυτό ήταν πολύ καλή στιγμή. Έξυπνο! Ακόμη κι αν το διάβαζα χωρίς να υπάρχει ο διαγωνισμός, και δεν καταλάβαινα τίποτε ως το τέλος, το ίδιο ωραία αίσθηση θα μου άφηνε η αποκάλυψη.

 

 

Και έχεις απόλυτο δίκιο, άλλο ξύπνιος, άλλο έξυπνος. Το μόνο ερώτημα είναι αν κάποιος θα ήθελε πραγματικά αυτό το δώρο (να γίνει ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου).

 

Η ιστορία δεν είναι όσο καλογραμμένη μας έχεις συνηθίσει, δεν έχει τη σπιρτάδα των κειμένων σου. Είναι αξιοπρεπέστατη, αλλά της λείπει ο χαρακτήρας σου, νομίζω. Της λείπουν το χρώμα και το άρωμα που συνήθως εμπλουτίζουν τις σελίδες σου.

 

Ο Κανίτε μου άρεσε, και ο Ρεμπεφερές (μάγισσα των ονομάτων, μάγισσα! ) απέσπασε τον οίκτο μου (μα τι άλλο να νιώσει κανείς για έναν μαθητευόμενο μάγο στην κατάστασή του; ).

Αλλά μου έλειψε αυτό το κάτι παραπάνω που θα έκανε αυτό το κείμενο πιο ζωντανό.

 

 

ΖΗΤΩ Η ΜΑΓΕΙΑ!

[Mindtwisted]

Χαχαχα, έχει μυωπία λέει, χαχαχα

 

Μου άρεσε πολύ αυτή η ιστορία. Παρακολούθησα την πορεία με ενδιαφέρον και το τέλος είχε πολλή πλάκα, δεν το είχα δει να έρχεται.

 

Καλή επιτυχία!!!!!

[Nihilio]

Κλασική S&S ιστορία, βγαλμένη θαρείς από τον θείο Fritz. Οι χαρακτήρες ενδιαφέροντες, οι διάλογοι καλογραμμένοι και η γραφή εξαιρετικά στρωτή. θα ήθελα κι άλλο, αλλα τελειώνει σε ένα πολύ πετυχημένο σημείο.

Της λείπει όμως το "bang" που θα της δώσει το κάτι παραπάνω, που θα σε κάνει να τη θυμάσαι. Το punchline στο τέλος δε μου φάνηκε αρκετά δυνατό.

[KELAINO]

Δεν έχω να προσθέσω κάτι. Ευρηματικότατο το εύρημα, τρία ζήτω για τις ανεξερεύνητες πτυχές του φάνταζυ, όλα καλά όλα ανθηρά... αλλά πού είναι μια κορύφωση;

[dagoncult]

Ωραία ιστορία.

Με πήγε ταξιδάκι με τις εναλλαγές στις σκηνές και τη συνεχή κατά τη γνώμη μου προώθηση της δράσης.

Είχε νομίζω πινελιές χιούμορ (ίσως θα μπορούσαν να είναι και πιο έντονες αυτές οι πινελιές).

 

Αν και δίνονται στοιχεία για τη μυωπία του Ρεμπεφερές, η αποκάλυψη ήρθε για μένα κάπως απρόσμενα (με την έννοια ότι είχε ψιλοφύγει από το μυαλό μου το ότι ο μάγος ανοιγόκλεινε συνέχεια τα μάτια του κλπ).

 

Νομίζω πως θα ήθελα ένα πιο μεγάλο φινάλε. Τώρα βρήκα το κλείσιμο (ειδικά την τελευταία παράγραφο) κάπως γρήγορο, γεγονός που με παραξένεψε πρέπει να πω, μιας και έπαιζαν ακόμα μια 800αριά λέξεις.

 

edit: spoiler

Edited June 8, 2011 by dagoncult

[Howard Crease]

Όπως λέει και ο Innerspaceman παραπάνω, το κείμενό σου είχε ένα χιούμορ κρυμμένο κάτω από τις γραμμές -που σε σημεία το φανερώνεις χωρίς ντροπή- και αυτό μου άρεσε! Επίσης, μου άρεσαν οι χαρακτήρες, οι οποίοι φαντάζουν ιδανικοί για μια τέτοια αποστολή -αν και κάπως υπερβολικά τυχεροί, μιλώντας για την πάλη των λαδωμένων που τους εξασφάλισε εύκολη είσοδο στην σπηλιά. Το μόνο παράπονο που έχω είναι η ανύπαρκτη κορύφωση, αν και νομίζω πως γι αυτήν επανορθώνεις με την τραγελαφική ανατροπή του μύωπα μάγου. Σε γενικές γραμμές, όμορφη και απλή ιστορία.

Α! Να προσθέσω πως εκεί που ο Κανίτε επαναλαμβάνει την ερώτηση για τους άντρες πάνω στους λόφους ξανά και ξανά, άρχισα να γελάω μόνος μου. Μακράν η αγαπημένη μου σκηνή!

[Sonya]

Σαν μύωψ, συμπονώ τον φουκαρά Ρεμπεφερές με το πανίσχυρο όνομα. Ανάλαφρη ιστορία, όμορφη και τσαχπίνα. Ίσως να την απολάμβανα περισσότερο αν δεν είχα καταλάβει απ' την αρχή το πρόβλημα του μάγου.

[SpirosK]

Ευχάριστο κείμενο, με αρκετό χιούμορ. Ένα-δύο εκφραστικά ("στάση πριν την καταιγίδα", "μεγαλειώδες της εικόνας") και το ημιτελές του όλου πράγματος αφαιρούν λίγο για μένα. Καλό πάντως.

[Nienor]

Χιχι, εγώ που ήμουνα εκτός της μονομανίας που σε πιάνει όταν τις διαβάζεις ζεστές με το θέμα, δεν το είχα πιάσει από την αρχή το προβλημά του, το κατάλαβα στην αποκάλυψη, αν και ήμουνα σχεδόν σίγουρη πως με κάποιο τρόπο τον είχε παρεξηγήσει το μαγούλη σου, αλλά κι αυτό ακόμα επειδή ξέρω τα τερτίπια που κάνει η πένα σου όταν όντως προετοιμάζεις προδοσία

 

Έχεις αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον ταλέντο να τσιμπάς ένα πραγματάκι από την καθημερινότητα μου και να το χώνεις σε μια ιστοριούλα (παραγραφούλα ή λεξούλα άλλες φορές) και να το αναγάγεις σε υπόθεση με τον καλύτερο τρόπο, έτσι που να γλυκαίνεις την ώρα που ασχολούμαστε με τις γραμμές σου όσο δεν πάει. Σου πάει αυτό το χιούμορ το γλυκό, το σχεδόν παιδικό, ίσως ακόμα περισσότερο κι από τα γκαγκς ή το σέξι που τα έχεις εξίσου καλά.

 

Πιστεύω κι εγώ πως μάλλον χρειαζόταν το κείμενο μια παράγραφο ακόμα. Όχι για να μάθω αν τα κατάφεραν, τα κατάφεραν, είμαι σίγουρη για αυτό, αλλά για να το ξεφουσκώσεις, να περάσεις λίγο πιο ομαλά από την ύπαρξης ιστορίας στην ανυπαρξία της.

 

Γενικά όμως είναι εξαιρετικά χαριτωμένο και πέρασα πολύ πολύ καλά μαζί του.

[Naroualis]

Γενικά:

 

Καταρχήν σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, κυρίως γιατί μου είπατε εκείνο που πραγματικά με ενοχλούσε και δε μπορούσα να το εντοπίσω: ότι δεν υπάρχει σαφής κορύφωση. Υπάρχει φυσικά κι η δικαιολογία γι’ αυτό. Η ιστορία ξεκίνησε να γράφεται μερικές μέρες πριν την λήξη της διορίας, αλλά η ιδέα ολοκληρώθηκε στο μυαλό μου μια ώρα πριν λήξει ο διαγωνισμός κι η πρώτη γραφή ολοκληρώθηκε έξι λεπτά πριν το ανεβάσω στο σφφ, πράγμα που έγινε οχτώ (8) λεπτά πριν λήξει ο διαγωνισμός… Όπως είναι φυσικό, το πήρε η μαύρη θάλασσα.

 

Θα μου πεις, γιατί το ανέβασες έτσι; Εεεε, το ήθελα πάρα πολύ να το ανεβάσω. Ελπίζω να μην το θεωρήσετε ως αδιαφορία ή αρπακωλιά. Την αγαπώ πολύ την ιδέα αυτή κι ήθελα πάρα πολύ να τη μοιραστώ μαζί σας.

 

Η ιστορία τελικά είχε ως εξής: ο Ρεμπεφερές είναι μαθητευόμενος μάγος στον Πύργο. Για να πάρει το πτυχίο του, ε, δεν πρέπει να κάνει μια πτυχιακή; Η πτυχιακή του είναι η κλοπή του πετραδιού. Για να τα καταφέρει προσλαμβάνει τον Κανίτε -απόλυτα δεκτό για έναν μάγο. Ο δε Κανίτε είναι ένας απλός μπράβος, που έχει κάποιες ανησυχίες. Αναρωτιέται αν το να γίνει έξυπνος (δηλαδή να αντιλαμβάνεται και να μαθαίνει εύκολα) θα τον βοηθήσει στη δουλειά του. Ξέρει ότι είναι ξύπνιος (μπορεί δηλαδή να ελιχθεί με ό,τι διαθέτει και να καταφέρει να ολοκληρώσει ό,τι αναλαμβάνει) αλλά θεωρεί ότι το να γίνει και έξυπνος θα τον κάνει ακόμη καλύτερο στη δουλειά του, ακόμα πιο πλούσιο ίσως.

 

Ειδικά:

 

@ ΝτίνοΧ: Θεωρώ τον τίτλο ειλικρινά ελεεινό. Δεν ξέω τι να τον κάνω, πώς να τον διαχειριστώ. Όπως επίσης δεν είμαι και εντελώς σίγουρη ότι δε θέλω να μείνουν ξένοι οι δυο τους μετά τη λήξη της ιστορίας.

 

@ wordsmith: Μα, φυσικά και το κλέψανε. Όλα τα σχέδια του Κανίτε είναι foolproof άλλωστε… Και όχι, δεν είναι απόσπασμα, ούτε και πιστεύω ότι πρόκειται να μεγαλώσει σημαντικά μετά τις διορθώσεις. Η οπτική γωνία του Κανίτε ήταν πρακτικά εξοντωτική να την ακολουθήσω, κυρίως διότι εγώ δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, οπότε περαιτέρω σχέδια είναι απαγορευτικά.

 

@ Ανυσία: Δεν είμαι σίγουρη ότι έπρεπε να έχει λίγο περισσότερο, μάλλον προς το όχι κλίνω, αλλά για μένα η ιστορία τους λήγει εδώ. Αν εσύ θέλεις περισσότερο, ε, αυτό είναι από τα καλύτερα κομπλιμέντα που μου έχουν κάνει ποτέ. Να ‘σαι καλά.

 

@ Μέσμερ: όντως τους έρχονται πολύ βολικά. Πρώτον γιατί η συγγραφέας δεν είχε χρόνο και δεύτερον γιατί δεν είχε λέξεις για να το γράψει. Η διόρθωση πιθανότατα θα τους φέρει εκεί που θα ήταν αναμενόμενο να έρθουν, ενώπιον του εμίρη δηλαδή. Πάντα υπό το μισόκλειστο βλέμμα του Ρεμπεφερές… :Ρ

 

@ Μάρβιν: όχι κοριτσάκι μου, ΕΓΩ ευχαριστώ.

 

@ Innerspaceman: το θέμα της διαμόρφωσης του κειμένου ήταν καθαρά θέμα word. Για την ακρίβεια, για ν’ αποφύγω να μου κόψει κενά μεταξύ των λέξεων το αντέγραψα πρώτα σε wordpad και μετά το αντέγραψα από το wordpad στο σφφ. Περίμενα να δω αν η Κέλλυ θα δώσει παράταση και μέχρι να πει το όχι, ο Στέφανος είχε κλειδώσει το τόπικ, οπότε δεν κατάφερα να κάνω τις αλλαγές και τις μορφοποιήσεις που ήθελα. Bummer.

 

@ Mors Planch: Σας μιλ μερσώ, μουσιού. J

 

@ Ευγενία: Ο Οδυσσέας ήταν ξύπνιος, αλλά και έξυπνος. Ήξερε όχι μόνο να χρησιμοποιήσει τον Δούρειο ίππο, αλλά και να τον φτιάξει, έτσι δεν είναι; Όταν είσαι μόνο ξύπνιος έχεις κάποιες δυνατότητες περιορισμένες, διότι δεν είσαι απαραίτητα και πολύ έξυπνος ώστε να μαθαίνεις τα πάντα με τη μία. Ας πούμε ότι έξυπνος είναι ο ευφυής στα θεωρητικά. Ενώ ξύπνιος ο ευφυής στα πρακτικά. Ο Κανίτε σκέφτεται ότι θα ήταν ωραίο να τα συνδυάσει και τα δύο.

 

@ Τιέσσα: είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγο καιρό που ένα διήγημά μου σε βάζει σε σκέψεις. Και με τρελαίνει αυτό, κοριτσάκι μου. Απλά με τρελαίνει.

 

@ Λαίδη (διότι μία είναι η Λαίδη εδώ μέσα…): Χαίρομαι που σου άρεσε, καλή μου. Να ‘σαι καλά.

 

@ Κασσάνδρα: αν διαβάσεις την αρχή του σχολίου μου θα δεις γιατί πιστεύω πώς κάποιος σαν τον Κανίτε θα ήθελε να γίνει ΚΑΙ έξυπνος.

 

@ Mindtwisted: Είναι όνειρο ζωής να κάνω τους άλλους να γελούν. Να ‘σαι καλά!

 

@ Τιποτένιος: Ε, άει στο καλό σου, με το Λάιμπερ! Θα πέσει φωτιά να μας κάψει!

 

@ Κελαινώ: έρχεται κι η κορύφωση, στις διορθώσεις. Point absolutely taken.

 

@ Δάγων: επίσης θα σε παραπέμψω στις διορθώσεις. Οι οποίες θα ανεβούν μάλλον αρχές φθινοπώρου. Έχω σχέδια.

 

@ Howard: Θένκ γιου, καλέ μου.

 

@ Σόνυα: ίσως και να πόνταρα στο ότι υπάρχουν τόσοι μύωπες εδώ μέσα… if you know what I mean.

 

@ ΣπύροςΚ: Μερσώ πολύ.

 

@ Νίενορ: επιτέλους σε ξανακούω μετά από τόσον καιρό κι αυτό μου είναι αρκετό. Κι επιτέλους βρίσκω έναν άνθρωπο που είναι ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ, μα μέσα καταμέσα όμως. Είναι ο πιο αγαπημένος μου τρόπος έμπνευσης, ένα μικρό πραγματάκι της καθημερινότητας που να μπορώ να στήσω πάνω του ένα χαριτωμένο πανηγυράκι.

 

Εδίτιον το επεξηγηματικόν: λάθος μαθηματικές πράξεις...

Edited June 16, 2011 by Naroualis