Τα Χρονικά του Κόϊου (2) Ένας θνητός Θεός

[DimitrisX]

ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΟΥ ΚΟΪΟΥ

2 - ΕΝΑΣ ΘΝΗΤΟΣ ΘΕΟΣ

 

Συγγραφέας: DimitrisX

 

Είδος: Επιστημονική Φαντασία

 

Βία: Όχι

 

Σεξ: Όχι

 

Αριθμός Λέξεων: 3830

 

Αυτοτελής: Αποτελεί τμήμα της σειράς αυτοτελών διηγημάτων «Τα Χρονικά του Κόϊου», αλλά δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει κανείς το πρώτο διήγημα για να καταλάβει τι γίνεται.

 

Σχόλια: Προτιμήστε την σε MSWord έκδοση. Παρακαλώ να είστε αυστηροί στο σχολιασμό σας.

 

 

Ενότητα 1 - Απόδραση

 

 

- «Αλεξέϊ! Αλεξέϊ! Βρες γρήγορα την αδελφή σου. Πρέπει να τρέξουμε στα σημεία εκκενώσεως. Σε λίγο περνάνε οι δορυφόροι των Δυτικών και δεν πρέπει να καθυστερήσουμε. Γρήγορα!», φώναξε η Γκαλίνα Τούτσεβα.

 

 

 

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην εισακουστεί. Αποτελούσε ηγετική μορφή στο σπιτικό της, τόσο όταν ζούσε ο άντρας της όσο και όταν τον έχασε σε αυτόν τον καταραμένο πόλεμο. Ο ηγετικός της χαρακτήρας ενισχυόταν από το εντυπωσιακό της παρουσιαστικό. Ήταν ψηλή και γεροδεμένη με λευκό δέρμα, μακριά ίσια ξανθά μαλλιά και γκρίζα μάτια. Το διπλό ρόλο που είχε επωμιστεί στην οικογένειά της, τον έφερνε άξια εις πέρας, όπως κι εκείνον της προϊσταμένης του τμήματος Βιολογίας της Επιστημονικής Κοινότητας (Ε.Κ.).

 

 

 

Ο νεαρός Αλεξέϊ ακολούθησε αμέσως την εντολή της μητέρας του και έτρεξε να βρει την Κατρίνα, τη μικρή του αδελφή. Ήξερε ότι θα την έβρισκε μέσα στο παλιό μπαούλο του παππού Γκρεγκόρι, ο οποίος είχε επίσης χαθεί στο Μεγάλο Πόλεμο, ή τουλάχιστον έτσι ευχόταν. Ανέβηκε την ξύλινη εσωτερική σκάλα και κατευθύνθηκε στην αποθήκη, όπου φύλασσαν το παλιό μπαούλο.

 

 

 

- «Κατρίνα, πού είσαι; Ήλθε η ώρα να φύγουμε!», φώναξε.

 

 

- «Δεν θέλω να έλθω. Φοβάμαι!», έσκουξε η μικρή Κατρίνα μέσα από το μπαούλο.

 

 

 

- «Εκεί μέσα είσαι, πάλι; Βγες έξω, Κατρίνα μου.», της είπε όσο πιο ψύχραιμα και γλυκά μπορούσε. Η μικρή είχε την ισχυρογνωμοσύνη της μητέρας της και δεν αντιδρούσε καλά στις έντονες υποδείξεις, γεγονός που γνώριζε πολύ καλά ο αδελφός της.

 

 

- «Εκεί που πάμε έχει τόσα μπαούλα, όσα δεν μπορείς να φανταστείς. Θα παίζουμε όλων των ειδών τα παιγνίδια μέχρι να βαρεθείς.», της είπε.

 

 

 

- «Τόσα πολλά; Αλήθεια; Τότε να βγω. Αλλά να θυμάσαι ότι μου το υποσχέθηκες.», του απάντησε και βγήκε αμέσως.

 

 

 

Το κρυφτό της μικρής Κατρίνα δεν τους καθυστέρησε πολύ, διότι η απόσταση από το σπίτι, που τους είχε παραχωρηθεί από το Ανώτατο Συμβούλιο των Στρατηγών της Ηνωμένης Ανατολής (Α.Σ.Σ.Η.Α.) μέχρι την πλατφόρμα αναχωρήσεως δεν ήταν μεγάλη. Έπρεπε να ακολουθήσουν το κίτρινο μονοπάτι (το χαρακτηριστικό χρώμα του τμήματος Βιολογίας) και να κατευθυνθούν στο αντίστοιχο σημείο που θα τους περίμενε το βαγόνι εκκενώσεως. Αν αργούσαν πάνω από πέντε λεπτά, το αυτοματοποιημένο βαγόνι θα αναχωρούσε χωρίς αυτούς. Οι αποσκευές τους ήταν έτοιμες και αποθηκευμένες στο σκάφος εδώ και καιρό, χωρίς να γνωρίζουν τίποτα οι αξιωματούχοι της Α.Σ.Σ.Η.Α..

 

 

 

- «Γιατί αναχωρούμε έτσι ξαφνικά, μαμά;», ρώτησε γεμάτη περιέργεια η μικρή Κατρίνα.

 

 

 

- «Πράγματι. Δεν ακούστηκε καμία ανακοίνωση από τα μεγάφωνα.», συμπλήρωσε ο Αλεξέϊ.

 

- «Δεν χρειάζεται να ανησυχείτε. Έγινε απλώς μια μικρή αλλαγή στο χρονοδιάγραμμα αναχώρησης.», είπε η μητέρα τους.

 

 

 

Ο Αλεξέϊ κατάλαβε αμέσως ότι συνέβαινε κάτι πολύ περισσότερο από μια μικρή αλλαγή στο χρονοδιάγραμμα, αλλά προτίμησε να μην μιλήσει. Η αλήθεια ήταν ότι είχε ενεργοποιηθεί το σχέδιο αποδράσεως του Ιβάν Ρομάνοφ, προϊσταμένου της Ε.Κ., και ότι οι τρεις τους θα αποτελούσαν πλέον δραπέτες. Η Γκαλίνα είχε προσπαθήσει πολλές φορές να μάθει τον τόπο προορισμού τους, αλλά αποτελούσε επτασφράγιστο μυστικό. Γνώριζε, όμως, ότι δεν είχε τόση σημασία ο προορισμός, παρά μόνο η ασφάλεια των παιδιών της. Η οικογένειά της είχε ήδη πληγεί από τον Πόλεμο του Νερού -είχε χάσει το σύζυγο και τους γονείς της- και δεν θα άφηνε καμία άλλη απειλή να τους πλήξει. Και τώρα αντιμετώπιζε τη μεγαλύτερη απειλή απ’ όλες: την επιβίωση του ανθρώπινου είδους.

 

 

 

Όσες φορές και να το σκεπτόταν δεν μπορούσε να χωνέψει πώς ξεκίνησαν όλα αυτά. «Για πόσον καιρό οι θρησκευτικές και κοινωνικές αντιθέσεις χωρίζουν τη Δύση με την Ανατολή; Γιατί τόσο μίσος;», σκεπτόταν η Γκαλίνα. Ήξερε πολύ καλά, όμως, ότι παρ’ όλες τις πολιτισμικές διαφορές το βαθύτερο αίτιο αυτής της αντιπαλότητας ήταν ο απόλυτος έλεγχος των ολοένα και λιγότερων πλουτοπαραγωγικών πόρων του πλανήτη. Όταν τα φαινόμενα λειψυδρίας σε παγκόσμια κλίμακα έκαναν το νερό το πολυτιμότερο αγαθό, τότε δημιουργήθηκε ένα ακόμα μέτωπο στην αιώνια κόντρα τους. Την σπίθα άναψε η τυχαία ανακάλυψη ενός τεράστιου υδάτινου ορίζοντα κάτω από τα Καυκάσια Όρη από τους δορυφόρους των Δυτικών. Ο πόλεμος δεν άργησε να ξεσπάσει. Η κλίμακα καταστροφής της πλανητικής επιφάνειας ήταν τόσο μεγάλη από τους συνεχείς βομβαρδισμούς με διατρητικές οβίδες υπεδάφους, που είχε προκληθεί ένα ανεπανόρθωτο κτύπημα στις τεκτονικές πλάκες. Εξαιτίας της ανθρώπινης απληστίας, οι ημέρες της Γης ήταν μετρημένες. Οι στρατηγοί και των δύο φατριών, όμως, δεν μπορούσαν ακόμα και τώρα να αντιληφθούν όλα αυτά. Τους ένοιαζαν μόνο οι μάχες τους και το πώς θα κατατροπώσουν ο ένας τον άλλο. Συμπεριφερόντουσαν σαν παίκτες ενός φρικτού παιγνιδιού, το οποίο λάμβανε χώρα σε μια σκακιέρα στο μέγεθος του πλανήτη. Ενός παιγνιδιού που δεν θα έβρισκε ποτέ κανένα νικητή.

 

 

 

Με αυτές τις σκέψεις να τριγυρίζουν το κεφάλι της Γκαλίνα, το βαγόνι εκκενώσεως ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα και έφθασε σε πολύ λίγο χρόνο στο σημείο επιβίβασης. Βρέθηκαν μπροστά από την είσοδο του ανελκυστήρα 4Β, όπου τους περίμενε ο Σεργκέϊ -βοηθός της Γκαλίνα από το εργαστήριο- και μέσα σε λίγες στιγμές βρισκόντουσαν στο εσωτερικό του σκάφους. Το μυστικό σχέδιο αποδράσεως πήγαινε κατά γράμμα. Ο Ιβάν κατάφερε να εκμεταλλευτεί το κενό επιτήρησης από το προσωπικό ασφαλείας. Κι αυτό, διότι, εξαιτίας της επερχόμενης σάρωσης των κατασκοπευτικών δορυφόρων της Δυτικής Συμμαχίας, σχεδόν όλο το προσωπικό ασφαλείας έπρεπε να βρίσκεται στους Σταθμούς Αμύνης και Αναχαίτισης, αφήνοντας την Επιστημονική Κοινότητα ανεπιτήρητη για ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, αρκετό, όμως, για τα σχέδια του πανούργου Ρομάνοφ. Ο αρχιστράτηγος Νικολάϊ Μλαντένοφ δεν θα ήξερε τί τον κτύπησε, όταν θα έβλεπε τις Υπερκιβωτούς να εκτοξεύονται χωρίς αυτόν και τους ομοίους του.

 

 

 

Δεν υπήρχε χειρότερος εχθρός από αυτόν. Ο «Κόκκινος» Νικολάϊ, όπως τον ονόμαζαν οι εχθροί του -μόνο τέτοιους είχε- χρησιμοποιούσε τους πάντες για να πετύχει τους καταχθόνιους σκοπούς του και δεν είχε διστάσει να θυσιάσει τα μέλη της ίδιας του της οικογένειας, όταν χρειάστηκε, για να σωθεί ο ίδιος. Μισούσε τους επιστήμονες και κυρίως τον Ιβάν, εξαιτίας μιας παλαιότερης κόντρας που είχαν, όταν υπηρετούσαν και οι δύο στην Ανατολική Συμμαχία. Τους θεωρούσε πάντα απειλή, αλλά του ήταν χρήσιμοι για να εξασφαλίσει ένα σχέδιο διαφυγής από την επερχόμενη καταστροφή: το Σχέδιο Δευκαλίων.

 

 

 

Μέσα στη δίνη του πολέμου, ανεξάρτητοι ανατολικοί επιχειρηματίες και επιφανείς επιστήμονες της R.F.S.A. (Ρωσία), της NASA (Η.Π.Α.), της ESA (απομεινάρια της Ε.Ε.), της C.N.C.A. (Κίνα) και της J.A.X.A. (Ιαπωνία), συνέστησαν μια εντυπωσιακή διεθνή συνεργασία υπό τις οδηγίες του Ιβάν Ρομάνοφ: το Σχέδιο Δευκαλίων. Παρόλο ότι τα κράτη τους ανήκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα, βλέποντας τον κίνδυνο του παγκόσμιου ολέθρου να πλησιάζει απειλητικά, τα μέλη του Σχεδίου κατέβαλαν τιτάνιες προσπάθειες για την κατασκευή διαστημοπλοίων ικανών για πλήρως επανδρωμένα διαστημικά ταξίδια μεγάλης κλίμακας: τις Υπερκιβωτούς. Η κατασκευή τους έγινε στις ευρασιατικές στέπες, βρίσκοντας αναπάντεχη σκέπη υπό μια φατρία της Ανατολικής Συμμαχίας, την Α.Σ.Σ.Η.Α, που καθοδηγούσε ο αρχιστράτηγος Νικολάϊ Μλαντένοφ. Παρά το τεράστιο μέγεθος του εν λόγω εγχειρήματος, εξασφάλισαν μεγάλη μυστικότητα και προστασία από το αντι-κατασκοπευτικό δορυφορικό δίκτυο Δυτικών και Ανατολικών. Απώτερος σκοπός του Μλαντένοφ, όμως, ήταν να εκμεταλλευτεί στρατιωτικά τις όποιες ανακαλύψεις του Σχεδίου για να αποκτήσει στρατηγικό πλεονέκτημα στην τελευταία πράξη του πολέμου, ή, αν το σχέδιό του αποτύγχανε, να έχει τον πρώτο λόγο στη μοναδική έξοδο διαφυγής από τον πλανήτη.

 

 

«Δευκαλίων, Υπερκιβωτοί...αυτός ο Ιβάν και οι μυθολογικές του εμμονές...», μουρμούριζε συχνά η Γκαλίνα. Και δεν ήταν η μόνη που παραπονιόνταν για τις θρησκευτικές προλήψεις, την αρχαιολατρεία και την αυταρχική συμπεριφορά του προϊσταμένου του Σχεδίου Δευκαλίων, Ιβάν Ρομάνοφ. Αυτή του η συμπεριφορά βασιζόταν στην ψευδο-πεποίθησή του ότι αποτελούσε γνήσιο απόγονο της βασιλικής ρωσικής δυναστείας των Ρομάνοφ, η οποία είχε ως γνωστόν λήξει στα μέσα του 18^ου αιώνα μ.Χ.. Η μεγαλομανία του, όμως, δεν στάθηκε εμπόδιο στην αναγνώριση της επιστημονικής και ηγετικής του ιδιοφυΐας από την πλειονότητα των συναδέλφων του. Το Σχέδιο Δευκαλίων, αλλά και το σχέδιο διαφυγής της Ε.Κ., ήταν δικής του έμπνευσης. Η δική του ομάδα είχε επαληθεύσει την ανακάλυψη των υδάτινων κοιτασμάτων του Καυκάσου από τους Δυτικούς, καταφέρνοντας, μάλιστα, να αποδράσει έγκαιρα από τα δεσμά της Ανατολικής Συμμαχίας.

 

 

 

«Πόσο βαριά έπρεπε να πληρώσουμε το τίμημα της απληστίας μας; Τί κερδίσαμε από τους συνεχείς πολέμους και τις συγκρούσεις; Ήμασταν τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας που έπρεπε να αλληλοεξοντωθούμε;», άρχισε να μονολογεί σιωπηρά η Γκαλίνα. Τις τελευταίες ημέρες, ανάμεσα στους εξαντλητικούς ρυθμούς του εργαστηρίου και της μυστικής μελέτης του σχεδίου απόδρασης, η Γκαλίνα έπιανε τον εαυτό της να κάνει μια ανασκόπηση της ζωής της, αλλά και του κόσμου που γκρεμιζόταν γύρω της και τον οποίο θα εγκατέλειπε για πάντα. Μάταια, όμως, έψαχνε απαντήσεις για τις πράξεις της αβυσσαλέας και βάναυσης ανθρώπινης φύσης. Δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι, κατά βάθος, ο άνθρωπος επιθυμεί την κυριαρχία και την καταστροφή και χρησιμοποιεί προφάσεις, όπως η πρόοδος, οι νέες ιδέες, η καινοτομία, η παραγωγικότητα, το κέρδος και η ευδαιμονία με σκοπό να καλύψει την κούραση και τις κατά καιρούς τύψεις του και μετά να συνεχίσει το καταστροφικό του έργο.

 

 

 

Λίγη σημασία είχαν, όμως, αυτά. Η Γκαλίνα και τα παιδιά της ήταν ασφαλή μέσα στην Υπερκιβωτό Β’ και η αντίστροφη μέτρηση για την αναχώρηση είχε ξεκινήσει. Με βάση τις πληροφορίες του βοηθού της, Σεργκέϊ, όλο το προσωπικό της Ε.Κ. είχε επιβιβαστεί μαζί με τους εκλεκτούς του Ιβάν και του επιτελείου του. Οι τρεις Υπερκιβωτοί είχαν κλειδώσει τις μπουκαπόρτες τους και ήταν γεμάτες από ανθρώπους -επιλεγμένους αυστηρά από τον Ιβάν και τα υπόλοιπα μέλη της Ε.Κ.- και τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα του ανθρώπινου πολιτισμού σε μοριακή και ψηφιακή μορφή. Τα μόνα που ακούγονταν, πλέον, ήταν ο ήχος των μηχανών και οι συναγερμοί της υπόγειας βάσης της ΑΣ.Σ.Η.Α.. Το προσωπικό της βάσης και ο ίδιος ο αρχιστράτηγος ήταν ανήμποροι να αντιδράσουν στην ήδη τετελεσμένη κατάσταση, που είχε επιβάλλει η ιδιοφυΐα του Ρομάνοφ.

 

 

 

- «Επιτέλους! Είμαστε ασφαλείς!», αναφώνησε η Γκαλίνα με δάκρυα στα μάτια, αγκαλιάζοντας σφικτά τα δύο παιδιά της.

 

 

 

Καθώς τα τεράστια σκάφη εκτοξεύονταν στον ουρανό μέσα από τα καμουφλαρισμένα σιλό της υπόγειας βάσης, οι φλόγες των πυρηνικών καυσαερίων από τους πανίσχυρους πυραύλους Zenit X των Υπερκιβωτών είχαν κάψει τα πάντα στο διάβα τους. Μέσα σε λίγη ώρα, ερείπια κείτονταν στις υπόγειες αίθουσες και τις σήραγγες της βάσης της Α.Σ.Σ.Η.Α. Οι κατασκοπικοί δορυφόροι και των δύο φατριών έστελναν εκκωφαντικά σήματα συναγερμού στις βάσεις τους για το μέγεθος της καταστροφής. Κανείς δεν πρόλαβε να αντιδράσει και να αναχαιτίσει εγκαίρως τα τρία άγνωστα στίγματα των ραντάρ που εξορμούσαν προς το άγνωστο του διαστήματος. Δεν θα αργούσαν να ανακαλύψουν τι συνέβαινε τόσον καιρό κάτω από το μύτη τους και τι επιπτώσεις θα είχαν για τους ιδίους τα αστεία πολεμικά παιγνίδια τους.

 

 

 

Ενότητα 2 – Τελικός Προορισμός

 

 

 

- «Χιλιάδες έτη φωτός από τον μητρικό μας πλανήτη και η Νέα Εδέμ είναι όμοια με εκείνη των πατέρων μας, έτοιμη να μας υποδεχθεί! Επιτέλους, έλαβε τέλος η μεγαλύτερη περιπέτεια του ανθρώπινου είδους που για ακόμη μια ακόμη φορά απέδειξε ότι μπορεί να ξεπερνά κάθε δυσκολία.», είπε με έπαρση ο Ιβάν.

 

 

 

- «Αποδεικνύεται ότι η πεφωτισμένη ηγεσία μας έφερε εις πέρας τη δυσκολότερη δοκιμασία που πέρασε ποτέ ο πολιτισμός μας. Η αρχική μας θέση ότι στο ηλιακό σύστημα του Άλφα Κενταύρου βρίσκεται το μέλλον του ανθρώπινου είδους ήταν απολύτως ορθή.», συνέχισε.

 

 

 

Έμοιαζε σαν ψέμα, αλλά το εικοσαετές ταξίδι των τελευταίων επιζώντων του ανθρώπου έμοιαζε να φτάνει στο τέλος του. Έχοντας ταξιδέψει 4,37 έτη φωτός, έφτασαν στο διπλό ηλιακό σύστημα του Άλφα Κενταύρου. Αυτός ήταν ο μυστικός προορισμός του ανθρώπου τον οποίο ο Ιβάν δημοσιοποίησε λίγο μετά την επιτυχή απόδρασή τους από τη βάση της Α.Σ.Σ.Η.Α.. Με το που έφτασαν στον προορισμό τους, ξεκίνησαν να στέλνουν δεκάδες αποστολές ρομποτικών δειγματοληπτών σε όλους τους πλανήτες του συστήματος, αλλά κανένα εύρημα δεν άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας. Καμία πλανητική ατμόσφαιρα δεν παρείχε ούτε στο ελάχιστο πιθανότητες αποίκησης.

 

 

 

Τα τελευταία νέα, όμως, ήταν συνταρακτικά. Λόγω της ατμόσφαιράς του ο έβδομος πλανήτης του Κενταυριανού συστήματος ήταν όχι απλώς αποικίσιμος, αλλά σχεδόν όμοιος με τη Γη! Αποτελούνταν από ένα μείγμα αζώτου (80%), οξυγόνου (25%) και λοιπών αερίων (5% όζον, διοξείδιο του άνθρακα, υδρογόνο κ.ά.). Οι πρώτες φωτογραφίες παρουσίαζαν ένα μονο-ηπειρωτικό πλανήτη, όπως ήταν η προϊστορική Γαία, με τη μοναδική ηπειρωτική επιφάνεια να περιβάλλεται από ένα τεράστιο θαλάσσιο ωκεανό. Υπήρχαν φωτογραφίες δύο πόλων, οι οποίοι περιβάλλονταν από μια λευκή επιφάνεια, η οποία δεν θύμιζε πάγο, αλλά νέφη. Πολλά ερωτήματα γεννήθηκαν στο μυαλό των μελών του Συμβουλίου των Πεφωτισμένων, λόγω των νέων συνταρακτικών δεδομένων, αλλά αυτά μπορούσαν να περιμένουν.

 

 

 

- «Νομίζω ότι θα πρέπει να ανακοινώσουμε τα νέα και στα υπόλοιπα πληρώματα και στη συνέχεια σε όλα τα μέλη της αποστολής. Τόσο ευχάριστες ειδήσεις μόνο καλό θα κάνουν στο ηθικό όλων.», είπε Γκαλίνα.

 

 

 

Η ρωσίδα βιολόγος ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη με το ηθικό όλων των μελών της αποστολής, γεγονός που την έκανε ιδιαίτερα αγαπητή τόσο στα μέλη της Άρχουσας Τάξης όσο και στα υπόλοιπα μέλη της αποστολής. Έχοντας εξασφαλίσει την επιβίωση των παιδιών της, είχε στρέψει το ενδιαφέρον της προς όλο τον υπόλοιπο πληθυσμό των Υπερκιβωτών. Η έμπρακτη υποστήριξη και η αγάπη που έδειχνε σε όλους ανεξαιρέτως τους επιζώντες της ανθρωπότητας, απέδιδε αισιοδοξία στην ίδια για το μέλλον της αποστολής και μια αύρα εμπιστοσύνης από τη μεριά των Προστατευομένων. Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό δεν είχε διαφύγει της προσοχής του Ρομάνοφ.

 

 

 

Παρόλη την αποδεδειγμένα αποτελεσματική ηγεσία του Ιβάν, ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά του είχαν αλλάξει προς το χειρότερο. Από τη στιγμή της επιτυχούς απόδρασής τους μέχρι την αναπάντεχη εύρεση της Νέας Εδέμ -όπως ο ίδιος ονόμασε τον έβδομο πλανήτη- η αλαζονική συμπεριφορά και ο αυταρχισμός του είχαν φτάσει σε ανησυχητικά ύψη. Θεωρούσε εαυτόν και το επιτελείο του Άρχουσα Τάξη και όλους τους υπολοίπους «προστατευόμενούς» του, γεγονότα που είχαν αποδεχτεί πλήρως όλοι όσοι τον πλαισίωναν, πλην της Γκαλίνα. Και αυτό ανησυχούσε, αλλά και γοήτευε τον Ρομάνοφ.

 

 

 

Ωστόσο, η μητρική συμπεριφορά της ρωσίδας βιολόγου λειτουργούσε υπέρ του Ρομανόφ. Το ταξικό χάσμα που είχε δημιουργήσει από τους Προστατευόμενους και η σχέση της Γκαλίνα μαζί τους τον έκανε «αόρατο». Έτσι, εκμεταλλευόμενος την απληστία των υπολοίπων Πεφωτισμένων, θεμελίωνε σιγά-σιγά το τυραννικό καθεστώς του.

 

 

Μέσα σε διάστημα μιας μόλις εβδομάδας -ακολουθούνταν ακόμα ο γήϊνος τρόπος μέτρησης- έγιναν όλες οι απαραίτητες μετρήσεις και έρευνες, ώσπου βρέθηκε τελικά το μέρος όπου θα προσεδαφιζόντουσαν ασφαλώς οι Υπερκιβωτοί και θα ξεκινούσαν οι διαδικασίες αποίκισης. Η Γκαλίνα τέθηκε επικεφαλής του τομέα χλωρίδας και πανίδας της Νέας Εδέμ με σκοπό να δει τις δυνατότητες φυτικής καλλιέργειας και κτηνοτροφίας στο νέο πλανήτη. Στη διάθεσή της είχε όλες τις τράπεζες DNA, τα θερμοκήπια της Υπερκιβωτού Α’ και το κατάλληλο προσωπικό με προεξάρχοντα τον έμπιστό της Σεργκέϊ.

 

 

 

- «Πιστεύετε ότι το νέο μας σπιτικό είναι τόσο φιλόξενο όσο λένε, κυρία;», τη ρώτησε ο Σεργκέϊ.

 

 

 

- «Δεν μπορώ να πιστέψω κάτι διαφορετικό, Σεργκέϊ. Κι εγώ κρατώ τις επιφυλάξεις μου γι’ αυτό το θείο δώρο, αλλά είμαστε όλοι πολύ εξαντλημένοι από το ατελείωτο ταξίδι για να μην καλοδεχτούμε την τύχη μας.», του απάντησε η βιολόγος. Ο Σεργκέϊ κατένευσε και έδωσε την αναφορά υλικών στην προϊσταμένη του.

 

 

 

- «Θα τα βρείτε όλα εντάξει, κυρία.», της είπε.

 

 

 

- «Δεν αμφέβαλα ποτέ, Σεργκέϊ. Μήπως είναι καιρός να σταματούσες να με αποκαλείς έτσι, τουλάχιστον όταν ο Ιβάν δεν είναι παρών;», του απάντησε.

 

 

 

- «Ο Πεφωτισμένος είναι πάντα παρών, κυρία. Δεν θα επέτρεπα σε τίποτα, ούτε σε μία τυπικότητα, να μου στερήσει τη δυνατότητα να σας υπηρετώ.», αποκρίθηκε ο πιστός Σεργκέϊ και συγκίνησε για πολλοστή φορά τη Γκαλίνα.

 

 

 

Ενότητα 3 – Νέα Αρχή

 

 

 

- «Και το όνομα αυτού: ΚΟΪΟΣ !!!», φώναξε ο Αστραίος εν μέσω πανηγυρισμών.

 

 

 

Αυτό ήταν το όνομα του νέου σπιτιού της ανθρωπότητας δια στόματος του πρώην Πεφωτισμένου και νυν Αστραίου, Ιβάν Ρομάνοφ. Ήταν η αρχή ενός νέου κεφαλαίου για τους επιζώντες της καταστροφής της Γαίας και όλοι ήταν ενθουσιασμένοι. Όλα τα στάδια της αποίκησης είχαν στεφθεί με απόλυτη επιτυχία στο εντυπωσιακά φιλόξενο περιβάλλον του Κόϊου. Μπροστά στην αναπάντεχη ανακάλυψη του νέου σπιτιού της ανθρωπότητας, κανείς δεν έδωσε σημασία στις κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές που συντελούνταν στις τάξεις των πρώην ανθρώπων και νυν κοϊανών. Ο Αστραίος είχε εισαγάγει με απόλυτα επιτυχή τρόπο σαρωτικές θεσμικές αλλαγές, όπως νέο πολίτευμα, νέα αξιώματα και εξουσίες, τα οποία οδηγούσαν σε ένα καθαρά τυραννικό καθεστώς.

 

 

 

- «Πάντα του άρεσε ο ρόλος του ηγέτη. Είναι το μόνο που κάνει καλά. Κάποτε θα πέσει, όμως.», είπε ψυχρά η Γκαλίνα.

 

 

 

- «Με όλο το σεβασμό, αλλά η κυρία θα πρέπει να προσέχει τις εκφράσεις της για τον ανώτατο άρχοντα. Είναι γνωστό ότι έχει παντού αυτιά.», προειδοποίησε την αρχηγό του ο Σεργκέϊ.

 

 

 

- «Άλλαξαν τόσα πολλά από τότε που ήρθαμε εδώ. Σιγά-σιγά γινόμαστε αυτό που καταδικάσαμε στις στάχτες. Φοβάμαι ότι η αλαζονεία και η απληστία μας οδηγούν από μια νέα αρχή σε ακόμα ένα τέλος.», είπε γεμάτη πικρία.

 

 

 

- «Τί πάθατε και νιώθετε έτσι σήμερα; Σήμερα είναι ημέρα χαράς. Όλες οι προσπάθειές μας στέφθηκαν με επιτυχία. Η αποίκιση ήταν απολύτως επιτυχής.», παρατήρησε ο Σεργκέϊ.

 

 

- «Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν έχουν σημασία όλα αυτά, όσο παραμένει στην εξουσία ο Ιβάν. Είναι ικανός να τα καταστρέψει όλα από ένα απλό καπρίτσιο. Είμαι η μοναδική Επιστήμονας με λαϊκό έρεισμα και με φοβάται γι’ αυτό. Πρέπει κάτι να κάνω!». Ο Σεργκέϊ δεν έκανε το παραμικρό σχόλιο.

 

 

 

Ήταν γνωστό ότι οι σχέσεις των δύο Πεφωτισμένων δεν ήταν καλές εδώ και καιρό. Η Γκαλίνα σε καμία περίπτωση δεν αποδεχόταν τα περί ανωτερότητας του Ρομάνοφ και της κλίκας του έναντι όλων των υπολοίπων. Είχαν ξεκινήσει όλοι μαζί, με σκοπό να βοηθήσουν τους τελευταίους επιζώντες του ανθρώπινου πολιτισμού να βρουν μια νέα Γη της Επαγγελίας και να συνεχίσουν όλοι μαζί μακριά από τα καταστροφικά λάθη του παρελθόντος. Η κατάσταση, όμως, είχε εκτροχιαστεί από εκείνη την πρώτη υπόσχεση στους τότε δραπέτες της Α.Σ.Σ.Η.Α. και κατέληγε, όπως συνεχώς συνέβαινε στην ανθρώπινη ιστορία, στον πόθο για εξουσία.

 

 

 

Γνώριζε, επίσης, ότι εκείνος ήταν κρυφά ερωτευμένος μαζί της, αλλά αυτό την έκανε να αισθάνεται ακόμα χειρότερα γι’ αυτόν και για τον εαυτό της. Κάποτε τον θεωρούσε έναν ιδιότροπο, αλλά χαρισματικό ηγέτη. Τώρα τον μισούσε όπως έναν αδίστακτο τύραννο, αλλά ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τον ανατρέψει. Είχε σκεφθεί να προχωρήσει σε πραξικόπημα, το οποίο ήταν αρκετά πιθανό να επιτύχει, αλλά δεν θα επέτρεπε ποτέ την οποιαδήποτε ικανοποίηση του εγωϊσμού της εις βάρος της ευδαιμονίας των συμπολιτών της μετά από την τεράστια δοκιμασία που πέρασαν όλοι στις Υπερκιβωτούς. Κι όμως η σκέψη αυτή δεν την άφηνε παντελώς αδιάφορη.

 

 

 

Αηδιασμένη από το θέαμα και τις ψεύτικες υποσχέσεις του αυτοαποκαλούμενου Αστραίου, αποχώρησε πεζή μαζί με τον Σεργκέϊ προς τις κατοικίες τους στον κίτρινο τομέα. Συνήθιζε να κυκλοφορεί πεζή, για να έρχεται σε επαφή με τον κόσμο και να αφουγκράζεται τις χαρές και τις αγωνίες τους. Από τη συντροφιά της δεν έλειπε ποτέ ο πιστός της βοηθός. Μετά από είκοσι μέτρα έστριψαν δεξιά μέσα σε ένα υποφωτισμένο σοκάκι που οδηγούσε προς τον μπλε τομέα των Νομικών.

 

 

 

- «Δεν θα βαρεθώ ποτέ τις βόλτες μας, Σεργκέϊ.», είπε στο φίλο της.

 

 

 

- «Σας ευχαριστώ που με τιμάτε, κυρία.», της αποκρίθηκε και ξαφνικά κοντοστάθηκε. Έμεινε ακίνητος και τα μάτια του γούρλωσαν.

 

 

 

- «Τί έπαθες πάλι, Σεργ....», πρόλαβε να πει και ένας οξύς πόνος στη σπονδυλική της στήλη την έκανε να παγώσει.

 

 

 

Γύρισε τα μάτια της προς τον Σεργκέϊ και τον είδε να σωριάζεται στο έδαφος με ένα μεταλλικό βέλος να προεξέχει από τον αυχένα του. Προτού προλάβει να συνειδητοποιήσει τί γινόταν, όλα σκοτείνιασαν γύρω της και λιποθύμησε.

 

 

 

Ένιωσε να κρυώνει. Ένα αφύσικο κρύο που το αισθανόταν μέχρι τα κόκαλά της. Με δυσκολία άνοιξε τα μάτια της, αλλά η όρασή της ήταν θολή. Δεν μπορούσε να νιώσει τα άκρα της, ούτε μπορούσε να κουνηθεί. Προφανώς είχε ναρκωθεί και είχε οδηγηθεί σε κάποιο τεχνητό περιβάλλον. Το πιθανότερο ήταν να την τοποθέτησαν σε θάλαμο κρυογονικής. Προσπάθησε να ανασύρει από τη μνήμη της το τελευταίο πράγμα που της ερχόταν στο νου. Ήταν μια εικόνα των παιδιών της και μια φευγαλέα εικόνα του Σεργκέϊ να κείτεται στο έδαφος.

 

 

 

- «Στη θέση σου θα ανησυχούσα για εμένα και όχι για ένα βοηθό εργαστηρίου.», άκουσε μια βραχνή φωνή να της λέει. Δεν ήταν σε θέση να δει καθαρά ή να απαντήσει, αλλά θα αναγνώριζε παντού τη φωνή του Ιβάν Ρομάνοφ. Μπορούσε να τον φανταστεί να στέκεται από πάνω της με το γεμάτο κομπασμό ύφος του.

 

 

 

- «Είναι κρίμα μια γυναίκα όπως εσύ να αναλώνεται σε αντικαθεστωτικές δραστηριότητες, ενώ θα μπορούσε να είναι ασφαλής στο πλάϊ ενός αυτοκράτορα. Εγώ θα λάμβανα τις δύσκολες αποφάσεις και εσύ θα χαλιναγωγούσες το λαό. Ο κοϊανός πολιτισμός θα ωφελούνταν από το δεσμό μας.», συνέχισε το λογύδριό του, γνωρίζοντας ότι δεν θα είχε αντίλογο.

 

 

 

- «Δυστυχώς για εμένα ήταν πολύ δύσκολο να σε αντιμετωπίσω, λόγω των προσωπικών μου αισθημάτων και του έντονου λαϊκού ερείσματος που έχεις. Δυστυχώς για εσένα έκανες τη λάθος επιλογή να μου εναντιωθείς. Μια ιδιοφυΐα, όπως εγώ, δεν πτοείται από την οποιαδήποτε δυσκολία. Απεναντίας, κάθε εμπόδιο αποτελεί ένα κίνητρο για τελειοποίηση.», είπε και έκανε μια μικρή παύση.

 

 

 

Η αγωνία της μεγάλωνε, διότι γνώριζε ότι ο Ιβάν είχε καταστρώσει και εκτελέσει στην εντέλεια ένα σατανικό σχέδιο, του οποίου οι συνέπειες θα ήταν τρομακτικές. Η αγωνία της για την οικογένεια, τους φίλους της και τον υπόλοιπο πληθυσμού του πλανήτη την έκανε να θέλει να ουρλιάξει, αλλά δεν είχε πια τον έλεγχο του σώματός της. Δεν είχε καμία άλλη επιλογή από το να τον αφήσει να τη βασανίζει μέχρι τέλους.

 

 

- «Είτε το θέλεις είτε όχι...», συνέχισε, «...εμείς οι δύο θα αποτελέσουμε το ηγετικό δίδυμο που έχει ανάγκη ο κοϊανός πολιτισμός για να σταθεί στα πόδια του και να ξεπεράσει εκείνο το βδέλυγμα της αρχαίας εποχής. Εγώ και οι Πεφωτισμένοι μου θα συνεχίσουμε το έργο μας και εσύ θα αποτελέσεις το αθάνατο σύμβολο της ηγεσίας μας. Θα κείτεσαι στον κρυογονικό σου θάλαμο για αιώνες και σε κοινή θέα στο Κοϊανό Μέγαρο, όπου θα μπορούν όλοι να θαυμάζουν τον Αθάνατο Μέγα Ιστορικό! Θα έχεις δύο προνόμια που θα ζήλευε κάθε άνθρωπος. Θα ζήσεις αιώνια και θα μπορείς να παρακολουθήσεις από πρώτο χέρι όλο το φάσμα της κοϊανής ιστορίας τη στιγμή που θα γράφεται.», είπε και πλησίασε στο τζάμι της κρυογονικής μονάδας πάνω από το παγωμένο πρόσωπο της Κατρίνα.

 

 

- «Δεν χρειάζεται να με ευχαριστήσεις. Είναι η θέση που σου αξίζει.», κατέληξε και περπάτησε αργά προς τη έξοδο του θαλάμου.

 

 

 

Ένα δάκρυ προσπάθησε δειλά να βγει από τα μάτια της Κατρίνα, αλλά πάγωσε σχεδόν αμέσως στο μάγουλό της. Δεν περίμενε ποτέ ότι θα καταλήξει έτσι, τόσο άδοξα και ύστερα από τόσες δοκιμασίες. Ήταν ακόμα ένα κεφάλαιο στη γεμάτη πόνο ανθρώπινη ιστορία.

 

 

 

Ενότητα 4 - Ένας θνητός θεός

 

 

«Πόσος καιρός να έχει περάσει, άραγε; Δεν θυμάμαι πια. Εδώ ο χρόνος κυλά πολύ διαφορετικά απ’ όσο θυμάμαι. Δεν υπάρχουν λεπτά, ώρες, ημέρες παρά μόνο στιγμές. Στιγμές αγωνίας, στοχασμού, απελπισίας, ξεκούρασης, λύπης ή χαράς. Δεν θυμάμαι πόσο καιρό βρίσκομαι εδώ, αλλά ξέρω ότι σιγά-σιγά ξεχνάω ποια ήμουν. Οι μνήμες που έχω είναι συγκεχυμένες: λευκά τοπία, όμορφα δάση, εικόνες καταστροφής και τεράστια διαστημόπλοια. Οι μνήμες, όμως, που δεν σταματούν να με συνοδεύουν είναι η μορφή ενός ανθρώπου να κείτεται στο έδαφος και τα πρόσωπα δύο παιδιών να μου χαμογελάνε. Δεν θυμάμαι τα χαρακτηριστικά τους, παρά μόνο την παρουσία τους. Δύο λεπτές σιλουέτες να με κάνουν να παραλύω ολόκληρη από την αγωνία μήπως και τις χάσω. Μια αγωνία αγνή και ιερή, δίχως τον ερωτικό πόνο και την απελπισία που τον ακολουθεί. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο.».

 

 

«Καιρό έχω να ακούσω θορύβους ή φωνές, εκτός από εκείνες που κατοικούν μέσα στο μυαλό μου. Αλλά τί σημασία έχουν αυτά, εφόσον δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος ή ποια ήμουν; Τί έκανα για εξελιχθώ έτσι; Ήμουν ένας άξιος ή φαύλος άνθρωπος; Το αποδέχθηκα ή μου επιβλήθηκε; Όσο περνάει ο καιρός, όμως, όλο και λιγότερη σημασία έχουν αυτά τα ερωτήματα. Έχει μείνει μόνο η απελπισία που μου προκαλούν οι σκέψεις και οι τύψεις μου. Καμιά φορά ακούω κάποιους ήχους και βλέπω θολά πρόσωπα να με παρακολουθούν. Οι περισσότερες λέξεις που φτάνουν στα αυτιά μου δεν βγάζουν νόημα, αλλά συνεχώς επαναλαμβάνουν μία: Αθάνατος!».

 

Ένας θνητός Θεός.doc

[Eugenia Rose]

Η ιστορία έχει πολύ ψωμί για να είναι ένα μόνο διήγημα. Μάλλον προς νουβέλα πηγαίνει. Η γραφή σου είναι καλή. Μου δίνει την εντύπωση πως ενώ έχεις χτίσει την μελλοντική εξέλιξη ενός Ψυχρού Πολέμου, την λες περιληπτικά. Εννοώ πολύ καλή πλοκή, αλλά πρέπει να αναπτυχθεί. Επίσης την αρχή τα πολλά ονόματα, των ηρώων και τα αρχικά των χωρών με μπέρδεψαν, και χρειάστηκε λίγος χρόνος να μπορέσω να το παρακολουθήσω. Εκφράσεις όπως «χρησιμοποιούσε τους πάντες για να πετύχει τους καταχθόνιους σκοπούς του» είναι tell. Καλύτερα να το δείξεις με κάποιον τρόπο. Γενικά μπορείς να πεις πολλά με τέτοια πλοκή και θα μου άρεσε να διαβάσω αυτήν την ιστορία ανεπτυγμένη. Καλή επιτυχία!

 

Υ.Γ. Μα καταχθόνιους;

Edited September 24, 2011 by Eugenia Rose

[alkinem]

Ήταν μια εξαιρετικά δομημένη ιστορία, με άψογο, σχεδόν επαγγελματικό θα τολμήσω να πω, τρόπο γραφής. Αναλώθηκες όμως πολύ στις λεπτομέρειες, αν και πρέπει να ομολογήσω πως οι περισσότερες ήταν απαραίτητες,και δεν κατόρθωσες να δώσεις μια επαρκή εικόνα του τύπου της εξέλιξης που είχες στο μυαλό σου. Ακόμα κι έτσι όμως, η ιστορία ήταν κάτι παραπάνω από καλή.

 

Και τέλος, δυο παρατηρήσεις.

 

1)Υπάρχει μεγάλη διχογνωμία μεταξύ των ιστορικών για το πότε πραγματικά έληξε η δυναστεία των Ρομάνοφ. Δε θα παραθέσω εδώ λεπτομέρειες, μια ματιά αν ρίξει κάποιος στη Wikipedia θα έχει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες. Πάντως η επίσημη θέση είναι πως η δυναστεία των Ρομάνοφ έληξε το 1917, με τη Ρώσικη Επανάσταση.

 

2)Αναφέρεσαι στη σύσταση της ατμόσφαιρας του Κόϊου και λες

 

Αποτελούνταν από ένα μείγμα αζώτου (80%), οξυγόνου (25%) και λοιπών αερίων (5% όζον, διοξείδιο του άνθρακα, υδρογόνο κ.ά.)

 

Το συνολικό ποσοστό είναι 110%. Μάλλον κάποιοι αριθμοί πρέπει να πάνε προς τα κάτω.

 

[DimitrisX]

(Αφαίρεση διευκρινήσεων)

 

Να με συγχωρείς, Βάσω.

Edited September 25, 2011 by DimitrisX

[Guest old#2065]

Μια πολύ ενδιαφέρουσα αφήγηση, που εύκολα θα ήταν τμήμα μιας ταινίας που θα παρακολουθούσα με ανδιαφέρον. Το στοιχείο αυτό βέβαια, ότι προσπαθεί δηλαδη να καλύψει τις ανάγκες της υπόλοιπης περιπέτειας να είναι ίσως και το αδύνατο σημείο της. Αναγκάζεται να αναλωθεί σε λεπτομέρειες, και λόγω έλλειψης χώρου, δεν ολοκληρώνει τους χαρακτήρες αυτού του επεισοδείου.

Καλή προσπάθεια Δημήτρη, καλή επιτυχία.

(Όσο για το 110% ε γώ ξέρω ότι σε πρόλαβε ο mesmer και κλείδωσε το τόπικ πριν προλάβεις να το διορθώσεις).

[Mesmer]

Μ’ άρεσε που έμαθα για το πώς ξεκίνησε το έπος του Κόιου, το γιατί οι άνθρωποι αποφάσισαν να φύγουν από εκεί, το πώς κάποιοι ευνοήθηκαν έναντι άλλων. Στοιχεία όπως η αδικία που υπάρχουν σε κάθε ιστορία του ίδιου είδους και την κάνουν πιο αληθινή.

 

Σε ορισμένα σημεία του διηγήματος έπεφταν πολύ μαζεμένες οι πληροφορίες κι αυτό ήταν μάλλον επειδή προσπαθούσες να πεις πολλά μέσα σε περιορισμένο χώρο.

 

- «Δεν χρειάζεται να ανησυχείτε. Έγινε απλώς μια μικρή αλλαγή στο χρονοδιάγραμμα αναχώρησης.», είπε η μητέρα τους.

 

Ο Αλεξέϊ κατάλαβε αμέσως ότι συνέβαινε κάτι πολύ περισσότερο από μια μικρή αλλαγή στο χρονοδιάγραμμα, αλλά προτίμησε να μην μιλήσει. Η αλήθεια ήταν ότι είχε ενεργοποιηθεί το σχέδιο αποδράσεως του Ιβάν Ρομάνοφ, προϊσταμένου της Ε.Κ., και ότι οι τρεις τους θα αποτελούσαν πλέον δραπέτες. Η Γκαλίνα είχε προσπαθήσει πολλές φορές να μάθει τον τόπο προορισμού τους, αλλά αποτελούσε επτασφράγιστο μυστικό.

 

Μια παράγραφος, πολλές παρατηρήσεις.

 

Μην βάζεις και παύλες και εισαγωγικά για τους διαλόγους, χρησιμοποίησε ένα από τα δύο.

 

Αλλάζεις οπτική γωνία μέσα σε μία παράγραφο.

 

Μην επαναλαμβάνεσαι: Ο Αλεξέϊ κατάλαβε αμέσως ότι συνέβαινε κάτι πολύ περισσότερο από μια μικρή αλλαγή στο χρονοδιάγραμμα, αλλά προτίμησε να μην μιλήσει.

 

 

 

(Όσο για το 110% ε γώ ξέρω ότι σε πρόλαβε ο mesmer και κλείδωσε το τόπικ πριν προλάβεις να το διορθώσεις).

Καλά τού έκανα.

Edited September 25, 2011 by Mesmer

[Asgaroth]

Η ιστορία για εμένα ξεκίνησε πολύ καλά, έκανε μια μεγάλη κοιλιά και τελείωσε ξανά καλά.

Μερικές διευκρινήσεις. Εκτός αν αναφέρεσαι σε εναλλακτική ιστορία η δυναστεία των Ρομανώφ τελείωσε τον 20 αιώνα (1917) με την εκτέλεσή τους από τους Μπολσεβίκους στον ρωσικό εμφύλιο. Επίσης μου φαίνεται κάπως παράξενο, να μην ήξεραν ήδη πριν στείλουν τα bots για το ποιοι πλανήτες μπορούσαν να υποστηρίξουν ζωή.

Μου άρεσε που καταπιάστηκες με Ρώσους και όχι με το κλασσικό Αμερικανικό μοτίβο. Επίσης ωραία ήταν η εξέλιξη του Ρωμανόφ σε μια τσαρικού-σταλινικού τύπου εξουσία, μια ειρωνία θα λέγαμε για τις τάσεις των Ρώσων όσον αφορά την εξουσία. Ωραία τα κοινωνικά θέματα που θίγεις.

Το κομμάτι όντως είναι προορισμένο για κάτι μεγαλύτερο. Σε κάποιο σημείο πνίγηκα από την εξιστόριση, τα ονόματα και τις περιγραφές και έχασα τον ειρμό. Εκεί λοιπόν έκανε μια κοιλιά το κομμάτι, όπου διάβαζα ασθμαίνοντας, και περιμένοντας να δω που θα μπει το κομμάτι εξέλιξη στο προσκήνιο.

Στο τέλος λοιπόν, το οποίο ήταν ενδιαφέρον, επανήλθα αν και έχοντας κάποιες μικρές ενστάσεις ως προς το πόσο θεωρείται εξέλιξη η ζωή της ηρωίδας πια.

Αυτό που μπορώ να πω σίγουρα είναι πως θα ήθελα να διαβάσω την ιστορία στον πραγματικό χώρο που της πρέπει μιας και εδώ νοιώθω πως έχει συμπιεστεί.

[mman]

Στα σχόλιά μου πιθανόν να επαναλαμβάνω προηγούμενα σχόλια άλλων. Το κάνω, αφενός για να μην ψάχνω τι να αφαιρέσω από τα ήδη έτοιμα σχόλιά μου και αφετέρου γιατί έτσι επιβεβαιώνω / ενισχύω αυτά που επαναλαμβάνω.

 

Δεν διευκρινίζεις επαρκώς γιατί οι «Πεφωτισμένοι» και οι «Προστατευόμενοι» είναι αυτοί που είναι και χαρακτηρίζονται έτσι.

Δεν υπάρχουν πλανήτες στο ηλιακό σύστημα του Α του Κενταύρου. Αυτό από μόνο του δεν είναι απαγορευτικό για να διαβάσω την ιστορία, αλλά το ότι έφτασαν εκεί και άρχισαν τότε να ψάχνουν αν κάποιοι από τους πλανήτες είναι κατοικήσιμοι, είναι. Θα ήξεραν από πριν ότι μπορούσαν εκεί να στήσουν σχετικά εύκολα μια αποικία –είναι κάτι που μπορείς να το «δεις» σε πολύ πιο μακρινούς πλανήτες. Ευτυχώς διορθώνεται εύκολα.

Γενικά, οι χαρακτήρες είναι υπερβολικά ασπρόμαυροι. Είναι ή καλοί ή κακοί. Δεν το θες αυτό, αφενός γιατί οι πραγματικοί άνθρωποι έχουμε και τις φωτεινές και τις σκοτεινές μας πλευρές, και αφετέρου γιατί οι πιο γκρίζοι χαρακτήρες κάνουν τις ιστορίες πολύ πιο ενδιαφέρουσες. Κάνεις μια μικρή προσπάθεια με τον Ρομανόφ στην αρχή, αλλά δεν είναι αρκετή. Η ηρωίδα και ο βοηθός της είναι εντελώς εξιδανικευμένοι.

Τα παιδιά της εμφανίζονται στην αρχή και ξεχνιούνται μετά. Παραμένουν χαρακτήρες σκιές.

Νομίζω ότι η ιστορία έχει πολύ μικρή συνάφεια με το θέμα. Σε τι διαφέρουν βιολογικά οι κοϊανοί από τους ανθρώπους;

Ενδιαφέρουσα η μοίρα που επιφύλαξες στην ηρωίδα σου, σίγουρα το πιο θετικό χαρακτηριστικό της ιστορίας κατά τη γνώμη μου.

[niceguy0973]

Καλογραμμένη, αλλά δυστυχώς όχι ιδιαίτερα του γούστου μου. Μου άρεσε και μένα η αρχή και το τέλος αλλά κάπου στην μέση με κούρασε. Καλή επιτυχία και σε σένα!

[Roland]

Σε ολο το κειμενο πιστευα οτι η Γκαλινα θα εβρισκε καποιο τροπο για να εκθρονισει τον Ρομανοφ..Η ανατροπη του τελους με εξεπληξε ευχαριστα και μπορω να πω οτι ηταν πολυ πετυχημενη..Και επισης και η εικονα στο τελος με την Γκαλινα να βρισκεται στον κρυογονικο θαλαμο σαν αξιοθεατο ηταν πολυ καλη και προσεδιδε μια νοτα μελαγχολιας στο κειμενο..

Σε μια τελευταια αναλυση μπορω να πω οτι θα με ενδιεφερε να διαβασω ολο το χρονικου του Κοϊου.

[Ροη]

Δεν έχω διαβάσει τα υπόλοιπα χρονικά. Το συγκεκριμένο διήγημα είχε καλό σχεδιασμό και πολύ ανάλυση, ομολογώ πάντως πως με κούρασαν λίγο τα ακρωνύμια και οι υπερβολικά μελοδραματικοι διάλογοι. Δεν το συνεδεσα με τον μύθο των Ρομανώφ, το βλέπω σαν μια κλασσική ιστορία ε.φ., οπού οι άνθρωποι μεταφέρουν τα ίδια πάθη, τις ίδιες αναπόδραστες συμπεριφορές και ελλατώματα όπου και να πάνε. Και σαν τέτοια πέτυχε. Δεν υπάρχει νέα αρχή.

[lizbeth_covenant]

Αυτό το διήγημα έδινε την εντύπωση της μεγάλης περίληψης μιας μεγάλης νουβέλας! Πολύ τρέξιμο, πολύ τρέξιμο! Κι αυτό ήταν μεγάλη αδυναμία δυστυχώς.

 

Ξεκινάς με μια σκηνή που βγάζει κάτι πιο προσωπικό. Δυο παιδιά με τη μητέρα τους, το κοριτσάκι που φοβάται... Μετά τα παιδιά τα ξεχνάς τελείως και εκτός αυτού, το διήγημα αλλάζει ύφος. Αρχίζει το ταξίδι και το τρέξιμο. Έχεις πολλά γεγονότα σε λίγες λέξεις, ήρωες που δεν αναπτύσσονται πλήρως και σωστά (λες με λόγια πως είναι ο κάθε ήρωας, αλλά δεν μας το δείχνεις μέσα απο λόγια και καταστάσεις).

Γενικά νομίζω ότι ήταν λάθος επιλογή να γράψεις μια μεγάλη ιστορία σε μικρή! Δε θα χωρούσε ότι και να έκανες, παραήταν πολλά τα γεγονόταν και όσα ήθελες να δείξεις!

 

Ελπίζω να τη δούμε κάποια στιγμή σε περισσότερες λέξεις!

Καλή επιτυχία!

[TheTregorian]

Η ιστορία θα μπορούσε να είναι πολύ ωραία αν την είχες διαχειριστεί σωστά. Δυστυχώς βρήκα πολλά σημεία που δεν είναι ρεαλιστικά και υπήρχαν αρκετά επιστημονικά και συγγραφικά ατοπήματα.

 

Ξεκινάς την ιστορία με τα παιδιά, τους δίνεις πολύ χώρο και μετά τα ξεχνάς κυριολεκτικά! Για ποιο λόγο να ενταχθούν στην ιστορία εφόσον η μητέρα τους, εν τέλει, είναι η πρωταγωνίστρια; Δεν προσφέρουν κάτι για να την αναπτύξουν, απλά μεταδίδουν μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στην αρχή και τέλος. Δεν καταλαβαίνω ποιοι είναι οι "Δυτικοί" και ποιοι είναι οι "Ανατολικοί". Με ποια λογική έχει ενωθεί ο κόσμος σε κάτι τέτοιο και ποιες περιοχές περιλαμβάνει δηλαδή; Ο κίνδυνος του κόσμου απ' τις βόμβες διατρήσεως καθώς και το υποτιθέμενο πρόβλημα που δημιούργησαν είναι άτοπα κατά τη γνώμη μου. Ας με διορθώσει όποιος γνωρίζει πολύ καλά το θέμα, αλλά αυτές οι βόμβες πλήττουν υπόγεια καταφύγια. Δεν πιστεύω ότι οι λιθοσφαιρικές πλάκες μπορούν, πραγματικά, να επηρεαστούν από κάτι τέτοιο. Είχες πολλούς τρόπους να δείξεις έναν κόσμο που καταρρέει. Γιατί να επιλέξεις κάτι τέτοιο που είναι γενικά αφελές και μου θυμίζεις κάτι απαράδεκτες, επιστημονικά, ταινίες του στυλ "Ο πυρήνας" και "2012"; Επίσης, δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλες αυτές οι διαστημικές εταιρίες που είναι άκρως κρατικές και κοινοτικές και βρίσκονται υπό αυστηρή χρηματοδότηση απ' τα κράτη, θα έκαναν το σχεδιασμό και θα υλοποιούσαν ένα τόσο φιλόδοξο σχέδιο χωρίς να τους αντιληφθούν. Είναι πρακτικώς αδύνατο... Κατά την αφήγηση του παρελθόντος αναλώνεσαι στην ανάλυση άπειρων γεγονότων κι ονομάτων. Ο αναγνώστης χάνει την μπάλα εκεί νομίζω... Πολλές φορές υποχρεώθηκα να κοιτάω πίσω. Επίσης η αφήγηση σου είναι πολύ στείρα, ένιωθα ότι διάβαζα βιβλίο ιστορίας κι όχι λογοτεχνία.

 

Μετά την αναχώρηση των ηρώων, όλα τριγυρίζουν γύρω απ' τις πράξεις του "δικτάτορα" και της επιστήμονα. Κι οι δύο είναι πολύ κλασσικές φιγούρες, χωρίς βάθος και με αναμενόμενη συμπεριφορά. Οι χαρακτήρες τους "ανακοινώνονται" από σένα και δεν προωθούνται απ' την ιστορία κι αυτό συνεχίζει να κάνει το κείμενο να μοιάζει πιο πολύ ιστορικό παρά λογοτεχνικό. Ο επερχόμενος θάνατος της ηρωίδας σου είναι αναμενόμενος απ' την εξέλιξη. Όλα δείχνουν πως δε συμφέρει τον δικτάτορα και σίγουρα θα 'χει πρόβλημα κι η ίδια θα 'πρεπε να το γνωρίζει και να 'ναι πιο διπλωματική. Η κατάληξη της μοιάζει πιο πολύ σαν "τέχνασμα" για να είσαι εντός θέματος και πάλι δεν πείθομαι και δεν καταλαβαίνω και πολύ το τι ήθελε να κερδίσει ο δικτάτορας απ' αυτό. Δεν πείθομαι απ' τους λόγους του, δηλαδή. Ο πλανήτης μένει εντελώς αναξιοποίητος. Αυτό δε θα με πείραζε αν δεν έδινες αυτές τις λεπτομέρειες για τα περίεργα που βλέπουν στην επιφάνειά του. Μου εξάπτεις τη φαντασία μ' αυτόν και τελικά το παρατάς. Υπάρχει εκεί κι ένα λάθος με τη σύσταση, αλλά σίγουρα είναι τυπογραφικό. Τέλος, θα μπορούσες, λόγω του μεγάλου ταξιδιού, να μας δείξεις το πως άλλαξαν οι άνθρωποι μέσα στα διαστημόπλοια. Έχουν περάσει δύο δεκαετίες εκεί μέσα, μεγάλωσαν ισόποσα επιπλέον. Έπρεπε να το κάνεις σαφές αυτό απ' τον τρόπο συμπεριφοράς τους, πως άλλαξαν.

 

Ελπίζω να μην ήμουν πολύ αποκαρδιωτικός, απλά είδα ότι ζήτησες αυστηρά σχόλια κι είπα να πω ειλικρινά ό,τι είδα για να σε βοηθήσω στις διορθώσεις σου. Καλή συνέχεια και καλή επιτυχία!

Edited September 27, 2011 by TheTregorian

[dagoncult]

Με κούρασε κάπως. Δύο λόγοι γι’ αυτό.

1)Είχε πάρα πολλή αφήγηση με αποτέλεσμα η ζωντανή δράση να κυλάει πάρα πολύ αργά και να πνίγεται από τον όγκο των ενδιάμεσων πληροφοριών.

2)Συνέβαιναν πάρα πολλά για να μπορέσω να τα παρακολουθήσω με ευκολία (από τη Γη φτάσαμε στον Κόιο ). Επιπλέον δεν με βοήθησαν και τα διάφορα ονόματα οργανισμών, ομοσπονδιών κλπ.

Είναι η τέταρτη ιστορία του διαγωνισμού κι ακόμα νιώθω ότι δεν έχω δει την Εξέλιξη όπως την περίμενα όταν ανακοινώθηκε το θέμα.

 

Υγ: Στο τέλος δεν θα έπρεπε να λένε

’αθάνατη’ αντί για ‘αθάνατος’;

 

[khar]

Για μένα το πιο ενδιαφέρον κομμάτι ήταν το τελευταίο με την προδοσία, την παγωμένη ηρωίδα και τον τρόπο που έβλεπε τον κόσμο. Δυστυχώς ήταν πολύ λίγο. Δίνεις πάρα πολλές πληροφορίες σαν επεξήγηση ενώ πάντα είναι καλύτερα να ενσωματώνονται αρμονικά στη διήγηση. Γενικά η ιστορία έχει ένα παλαιομοδίτικο στυλ, θυμίζει παλιότερα κείμενα επιστημονικής φαντασίας και αυτό εμένα δεν μου άρεσε. Φυσικά το γεγονός ότι είναι μέρος κάποιου μεγαλύτερου κειμένου, δημιουργεί προβλήματα που δεν λύνονται όταν το διαβάζεις αυτοτελώς.

 

 

[Stanley]

Πιο πολύ "διήγημα" από το προηγούμενο του Κόϊου, αλλά και πάλι είχε αρκετή εξιστόρηση, αυτά που είπαν και παραπάνω. Μου άρεσε που έβαλες τους Ρώσους στο παιχνίδι και οι τελευταίες σκέψεις της ηρωίδας, καθώς και μερικές εύστοχες κοινωνικές τοποθετήσεις, αν και δόθηκαν λίγο στο πιάτο. Ήταν, πιστεύω, μια καλή προσπάθεια, που, συμπιεσμένη σε χώρο πολύ μικρότερο από αυτόν που χρειάζεται, εμφανίζει διογκωμένες αδυναμίες.

[Big Fat Pig]

Χρειάζεται να εστιάσει ακόμα πιο κοντά στους χαρακτήρες της αυτή η ιστορία. Προσπαθείς να αφηγηθείς ένα έπος ταυτόχρονα με την ιστορία της ηρωίδας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχεις πλάσει έναν κόσμο με άφθονο ιστορικό και πολιτικό βάθος. Αλλά αυτό σε παρασέρνει, στέκεσαι σε μεγάλη απόσταση. Δες τον κόσμο σου με μικροσκόπιο. Είναι καλή η ιστορία της Γκαλίνα, ειδικά το τέλος. Αλλά δεν έχεις επενδύσει αρκετά πάνω της ώστε να συγκινήσεις όπως όφειλες. Η γραφή αν και μου φάνηκε "τεχνικά" σωστή, θέλει να χαλαρώσει, να γίνει πιο άνετη, να λύσει λίγο τη γραβάτα και να σηκώσει και κανένα μανίκι.

[Mindtwisted]

Αυτό που μου άρεσε σ' αυτή την ιστορία ήταν κυρίως το τέλος, δηλαδή η οπτική της γυναίκας όπως περνούσε ο χρόνος.

 

Κατά τα άλλα το κείμενο είναι πολύ συμπυκνωμένο, σαν ιστορικό, κάτι που μου άρεσε, γιατί μου αρέσει ο τόνος των βιβλίων ιστορίας, αλλά πρέπει να αξιολογήσω λίγο αρνητικά όταν πρόκειται για διήγημα.

 

Νομίζω πάντως οτι είναι πολύ καλύτερο από το προηγούμενο.

Πρέπει, ίσως, να καταφέρεις να συγκρατήσει αυτή την παρόρμηση που έχεις να μας τα πεις όλα και να εστιάσεις σε ένα σημείο.

 

Καλή επιτυχία!!!

[aScannerDarkly]

Σε σύγκριση με την πρώτη σου ιστορία, έχει το συν ότι έχεις, ως αφηγητής, κατέβει πιο χαμηλά, πιο κοντά στους ήρωές σου, και μπορούμε να τους παρακολουθήσουμε έστω και λίγο ως ανθρώπους κι όχι ως απλές παρουσίες της Ιστορίας. Το κακό είναι ότι οι χαρακτήρες είναι μάλλον στοιχειώδεις - ο μεγαλομανής δικτάτορας και η "αρχόντισσα" που νοιάζεται για το λαό της.

 

Ο λόγος είναι άνετος. Καμιά φορά όμως, στην προσπάθειά σου να την κάνεις πιο "λογοτεχνικό", οι εκφράσεις που χρησιμοποιείς είναι επιτηδευμένς και μοιάζουν αφύσικες. Επίσης, υπάρχουν πολλά πράγματα που θες να πεις και απλώς... τα λες. Τα λες με υπερβολική ευθύτητα, και μάλιστα χωρίς την παραμικρή απόσταση ως αφηγητής. Αυτό είναι ένα στοιχείο μη λογοτεχνικό. (πχ ο Ρομάνοφ ήταν κακός. Τέρμα. Θα έπρεπε αυτό να το αφήσεις να φανεί και ο αναγνώστης να βγάλει μόνος του το συμπέρασμά του). Μετά υπάρχουν οι σκέψεις της Γκαλίνα, οι οποίες είναι επίσης "καθοδηγητικές" προς τον αναγνώστη και πολλές φορές, επίσης αφύσικες ως έκφραση. πχ, «Πόσο βαριά έπρεπε να πληρώσουμε το τίμημα της απληστίας μας; Τί κερδίσαμε από τους συνεχείς πολέμους και τις συγκρούσεις; Ήμασταν τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας που έπρεπε να αλληλοεξοντωθούμε;», άρχισε να μονολογεί σιωπηρά η Γκαλίνα - πολύ δημοσιογραφικό. Ακόμα όμως και χωρίς μεγάλες αλλαγές στην έκφραση, θα άφηνε καλύτερη εντύπωση αν οι σκέψεις περνούσαν μέσα στην αφήγηση, χωρίς χρήση ευθέως λόγου. πχ - Πόσο βαριά έπρεπε τελικά να πληρώσουν το τίμημα της απληστίας τους; Τι είχαν κερδίσει από τους συνεχείς πολέμους; Αν δε βάζεις τα λόγια στο στόμα κάποιου ανθρώπου, αλλάζει η εντύπωση που αφήνουν.

Επίσης, όχι παύλες και εισαγωγικά, ή το ένα ή το άλλο (προσωπική μου άποψη - εισαγωγικά). Και ποτέ τελεία μέσα από τα εισαγωγικά: Είτε "Είμαι ο Αστραίος", είπε ο Ρομάνοφ ή Ο Ρομάνοφ είπε, "Είμαι ο Αστραίος".

Το τέλος πολύ δυνατό, το πιο δυνατό χαρτί του διηγήματος.

Η συνάφεια με το θέμα, έτσι κι έτσι.

Edited October 3, 2011 by aScannerDarkly

[Sonya]

Μια ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά το κουστούμι της δεν αναδεικνύει πλήρως την σιλουέτα.

 

-Κάτι επεξηγηματικοί λόξυγγες και αρχικά με πολλές τελίτσες που περισσεύουν (π.χ τα νυν αρχικά των τέως χωρών, Κίνας, Ιαπωνίας κλπ. Ο αναγνώστης δεν τα ξανασυναντά και δεν θα 'πρεπε να καταναλώσει θερμίδες για να βγάλει άκρη με τον αχταρμά των αρχικών που δεν του λένε τίποτα)

-Λίγο στερεοτυπικοί οι χαρακτήρες. Θα τους ήθελα πιο πολυδιάστατους κι ανθρώπινους κι όχι τόσο ακραίους.

-Υπάρχουν μερικές (σχεδόν παιδικές) επιστημονικές αναληθοφάνειες (no way θα ρίσκαραν να ψάξουν για κατοικήσιμο πλανήτη αφού είχαν φάει είκοσι χρόνια να φτάσουν μέχρι το ηλιακό σύστημα. Α, και το ποσοστό της αρμόσφαιρας βγάζει 110% :Ρ)

-Μας πετάς ονόματα ασχέτων που δεν τα κάνουμε τίποτα και τα παιδιά που από δέκα χρονών θα έχουν γίνει τριάντα (θα 'χουν κάνει ίσως και δικά τους παιδιά, τι σκατά άλλο να κάνουν μέσα σ' ένα διαστημόπλοιο είκοσι χρόνια και ποιος θυμήθηκε να φέρει και καπότες!!!), τ' αφήνεις να πάνε για βρούβες.

-Μας λες ότι έχει περάσει μια εικοσαετία, αλλά δεν το βλέπουμε. Η βιολόγος (που για να έχει μια καριέρα πίσω της και δύο παιδιά θα πρέπει να 'ταν τουλάχιστον 35 χρόνων όταν ξεκίνησε, άρα τουλάχιστον 55 όταν έφτασε), συμπεριφέρεται σαν εικοσάχρονη ακτιβίστρια, ο δε ήβουλ αφεντικός σαν καψουρεμένο κι ανώριμο δεκάχρονο κι όχι σαν εξηντάρης (πάνω κάτω) που θα 'πρεπε να είναι.

-Όλοι αυτοί οι τίτλοι κι ο φόβος κι η θεοποίηση... μιλάμε για ανθρώπους μορφωμένους, έκαναν ένα ταξίδι είκοσι χρόνων μ' αυτόν τον μπαγλαμά στο τιμόνι, είναι λίγο τραβηγμένο απ' τα μαλλιά να τον είχαν τόοοοοοοσο ψηλά πια.

 

+Ω, τι ωραίο τέλος!

+Αν και απλή, η γραφή δεν είναι προβληματική. Προσωπικά θα έβγαζα τα ιτάλικς απ' τους διαλόγους, αλλά οκ

+Δείχνει να είναι μια δουλεμένη δυστοπία, είσαι κάτοχός της και δεν βγάζεις ανασφάλειες

 

(Τα - είναι πολλά γιατί ζήτησες αυστηρότητα :Ρ Για να μάθεις άλλη φορά να προσέχεις τι ζητάς Δημητρησέξ :Ρ)

[RedAlf]

Πόλεμος, καταστροφή της Γης και διαστημικές κιβωτοί. Χωρίς τρελή πρωτοτυπία, βάζεις όλα τα στοιχεία ενός καταστροφολογικού σεναρίου στη Γη. Και μετά η νέα Εδέμ (πρόσεξε το άζωτο είναι 70% για να βγαίνουν οι πράξεις) στην οποία ισχύουν τα ίδια πράγματα που οδήγησαν στην καταστροφή της Γης. Θα περίμενε κανείς ότι κάτι θα μαθαίναμε από τη καταστροφή της.

Τρομακτική η αιώνια τιμωρία στον ανυπάκουο, αν και θα μου άρεσε να υπάρχει και κάποιος άλλος λόγος που την κρατούν ζωντανή όπως π.χ. να την χρησιμοποιούν κάπως ή πραγματικά να καταγράφει-βλέπει την ιστορία αν και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτή.

Καλή επιτυχία!

[vinegrete]

Μου άρεσε παρα πολυ. Αυτο μονο

[deadend]

Προχωράμε βλέπω την σειρά και στήνουμε επεισόδια που θα φέρουν νέα επεισόδια… Να δούμε αν ο επόμενος διαγωνισμός θα σου δώσει έμπνευση και ακόμα καλύτερα, όταν το γυρίσεις θα αναφέρεις το sff…

 

καλή επιτυχία

Edited October 9, 2011 by deadend

[wordsmith]

-Πολύ tell.

-Κάποια εκφραστικά λάθη, αλλά διορθώνονται.

-Οι Ρομανώφ μας τελείωσαν τον 20ό αιώνα.

-Αρκετές μελοδραματικές εκφράσεις: ο νεαρός Αλεξέι και η μικρή Κατρίνα και οι καταχθόνιοι σκοποί και ο φοβερός κακός λύκος και η αθώα μικρή κοκκινοσκουφίτσα.

-Ενδιαφέρουσα ιδέα και μπορείς να βγάλεις πολύ μεγαλύτερο κείμενο απ' αυτήν. Εδώ την πέρασες τρέχοντας.

-Στο τέλος της 3ης ενότητας με μπερδεύεις που αναφέρεις την Κατρίνα. Τελικά η Κατρίνα ή η Γκαλίνα είναι που μπήκε στην κατάψυξη; Και η Κατρίνα, δηλαδή, ήταν επί 20 χρόνια στον πάγο; Ή κάτι δεν κατάλαβα εγώ ή κάτι ξέχασες εσύ.

-Το δυνατό σημείο είναι ότι τα έχεις σκεφτεί όλα αυτά πολύ καλά και έχεις στο μυαλό σου μια ολοκληρωμένη δυστοπία. Αλλά για διήγημα έπρεπε να διαλέξεις μια πιο μικρή ιδέα, να μπορεί να αναπτυχθεί σε τόσο μικρή έκταση. Ή να διάλεγες να περιγράψεις μόνο μία σκηνή απ' όλο αυτό, μια όπου να συνειδητοποιούν οι ήρωες κάτι πολύ βασικό/συγκλονιστικό/ξέρω γω.

-Μπράβο που, σε σχέση με το άλλο που έχεις γράψει, έκανες μια προσπάθεια για λίγο πιο show. Αλλά ήταν πολύ λίγο...

 

-Και εκτός θέματος, νομίζω.

[Mors Planch]

-Πολύ tell.

-Κάποια εκφραστικά λάθη, αλλά διορθώνονται.

-Οι Ρομανώφ μας τελείωσαν τον 20ό αιώνα.

 

Να παρατηρήσω απλά ότι η δυναστεία μπορεί να μας τέλειωσε αλλά το επώνυμο υπάρχει στη Ρωσία. Παραλίγο το 1985 να γίνει και Ρομανωφ ΓΓ του ΚΚΣΕ αντί για τον Γκορμπατσώφ. http://en.wikipedia.org/wiki/Grigory_Romanov Επιπλέον ακόμα και η ίδια η δυναστεία μπορεί να μας τέλειωσε σαν κυβερνήτες της Ρωσίας και απευθείας απόγονοι του τελευταίου τσάρου αλλά έχει αφθονα μέλη εν ζωή που αλληλοτρώγονται για το ποιός είναι τσάρος χωρίς βασίλειο. Οπότε δε βλέπω γιατί το επώνυμο δεν μπορεί να χρησημοποιηθεί. Ωστόσα έχω την εντύπωση ότι η γυναικεία εκδοχή του είναι Ρομανόβα όχι Ρομανώφ.

 

Για την ίδια την ιστορία όπως και στην πρώτη ιστορία του Κοϊου η ερώτηση παραμένει για το ποιοί είναι οι καλοί, αν υπάρχουν καλοί. Διότι οι επίσημοι καλοί μόνο καλοί δεν είναι...

 

Οπότε περιμένουμε και την τρίτη ιστορία,,,