Brainstorm

[Roland]

3.806 Λέξεις

 

 

Ο Γιου τινάχτηκε από το στρώμα και κόντεψε να πέσει από το κρεβάτι του καθώς η φωνή της μαμάς του αντηχούσε μέσα στα τοιχώματα του μυαλού του.

 

« ΞΥΠΝΑ ΓΙΟΥ ΑΝΤΕ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΞΥΠΝΑ».

 

Πόσο την μισούσε κάθε φορά που το έκανε αυτό. Να εισβάλλει έτσι απρόσκλητη με την αγριοφωνάρα της και να βιάζει την γαλήνη του μυαλού του. Και εκείνη ήξερε ότι αυτός μισούσε αυτό το πράγμα, και όμως το έκανε όσο πιο συχνά μπορούσε, για να υπενθυμίζει στον γιο της ότι δεν άνηκε στην δική τους κατηγορία και ότι μια ζωή θα έμενε χαμένος μέσα στα σκοτάδια του ανήμπορου να σκεφτεί, όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι, μυαλό του.

 

« Ξύπνησα μαμά, σταμάτα αυτό το βασανιστήριο». Ούρλιαξε ο Γιου από το καμαράκι που κοιμότανε και με το χέρι του αναζήτησε το κουμπί που ανάβουν τα φώτα στο δωμάτιο του. Ο Γιου, μόλις άναψε το φως, πέταξε τα σκεπάσματα από πάνω του και κατέβασε τα πόδια του στο ξύλινο πάτωμα του δωματίου του. Ανακλαδίστηκε και έτριψε με δύναμη τα μάτια του για να ξυπνήσει για τα καλά. Το ρολόι στο κομοδίνο έδειχνε ότι η ώρα ήταν έξι και πέντε πρώτα λεπτά.

 

« Μια ώρα χαμένος ύπνος». Σκεφτόταν ο Γιου καθώς φόραγε τα ρούχα του και έβλεπε με την άκρη του ματιού του το ρολόι. « Αν ήμουν σαν όλους τους άλλους θα κοιμόμουν τώρα και θα πήγαινα στην δουλειά μου όπως όλοι και όχι με το αυτοκίνητο μου και να έχανα τόσο χρόνο». Γκρίνιαζε από μέσα του ο Γιου καθώς φόραγε και το μπουφάν του και ετοιμαζόταν να βγει από το σπίτι. Η μαμά του δεν φάνηκε πουθενά στα ελάχιστα λεπτά που χρειάστηκε ο Γιου για να ετοιμαστεί και να φύγει από το σπίτι και αυτό δεν του προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ούρλιαζε μέσα στο κεφάλι του κατευθείαν από τον ύπνο της. Το είχε αυτό το χάρισμα όπως και τόσα άλλα χαρίσματα που είχαν όλοι οι άνθρωποι της Νέας Γενιάς, χαρίσματα που δεν τα είχε αυτός και ελάχιστοι άλλοι που γνώριζε, καθώς ήταν παιδιά που δεν πήραν τα γονίδια των γονιών τους και παρέμειναν κανονικοί άνθρωποι. Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό ο Γιου μπήκε στο αυτοκίνητο του και ξεκίνησε για την δουλειά.

 

Καθώς ο Γιου κόντευε να φτάσει στην δουλειά του, στο σπίτι του είχαν αρχίσει να ξυπνάνε και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Η κυρία Ζήτα καθόταν στην κουζίνα και τα πάντα μέσα στο σπίτι κινούνταν από μόνα τους, αρκούσε μια ματιά της μαμά του Γιου για να τα κάνει να αρχίσουν να κάνουν τις διάφορες μικροδουλειές. Σκούπες και φαράσια καθαρίζανε το πάτωμα, το πρωινό ετοιμαζότανε μόνο του και τα πράγματα στο δωμάτιο του Γιου μπαίνανε μόνα τους σε μια τάξη. Η κυρία Ζήτα, όταν τελείωσε με την επίβλεψη αυτών των μικροδουλειών, σηκώθηκε από την καρέκλα και άρχισε να αιωρείται και να κατευθύνεται προς όλους τους χώρους του σπιτιού για να δει αν ήταν όλα εντάξει, ταυτόχρονα άρχισε να μιλάει και με τον άντρα της που εκείνη την ώρα έδενε την γραβάτα του.

 

« Δέλτα τι θα κάνουμε με τον Γιου; Η κατάσταση του δεν δείχνει καμία βελτίωση παρόλα τα χάπια που του δίνουμε και τα φάρμακα που παίρνει».

 

Ο Δέλτα μόλις είχε τελειώσει με τα ρούχα όταν η φωνή της γυναίκας του σκάλισε τον εγκέφαλό του.

 

« Κοίταξε να δεις Ζήτα», είπε αυτός, «ξέρουμε και οι δύο ότι βελτίωση δεν θα δει ο γιος μας ότι και αν κάνουμε. Οι γιατροί ήταν ξεκάθαροι σε αυτό το σημείο ότι όποιος δεν παίρνει από την γέννηση του τα απαραίτητα γονίδια για να εξελιχθεί τότε παραμένει όπως ήταν κάποτε οι παππούδες μας που δεν είχαν δεχτεί την Θεραπεία, θυμάσαι»;

 

Η Ζήτα ένιωσε τα λόγια του άντρα της και δεν του έστειλε άλλες σκέψεις της. Θυμόταν πως ήταν πριν την Θεραπεία και το υπεραναπτυγμένο μυαλό της πονούσε στην σκέψη ότι για μια στιγμή είχαν αντισταθεί και αυτοί στην Θεραπεία και δεν την κάνανε. Μέχρι που λογικεύτηκαν και η ζωή τους άλλαξε προς το καλύτερο και μαζί με αυτούς άλλαξε και η ζωή ολόκληρου του πλανήτη.

 

Από την κρεβατοκάμαρα ακούστηκε ένας κοφτός ήχος, σαν ο αέρας να ορμούσε και να γέμιζε ένα κενό που υπήρχε μέχρι εκείνη την στιγμή, και μετά ησυχία. Ο κύριος Δέλτα είχε φύγει για την δουλειά του. Η κυρία Ζήτα σταμάτησε το πέταγμα της και προσγειώθηκε απαλά στην κουζίνα για να φάει ένα πρωινό που είχε αρχίσει να κρυώνει.

 

Όλα είχαν αρχίσει πριν χρόνια όταν επιστήμονες είχαν αρχίσει να κάνουν πειραματισμούς πάνω σε ένα καινούργιο κομμάτι της επιστήμης των γονιδίων. Σύμφωνα με τις έρευνες του γιατρού που εισήγαγε αυτήν την ιδέα, μπορούσαν οι άνθρωποι με κάποιο τρόπο και με κάποιο ειδικό φάρμακο να αρχίσουν να χρησιμοποιούν το 100% των δυνατοτήτων του εγκεφάλου τους. Μέχρι εκείνη την στιγμή, στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο κοινός άνθρωπος χρησιμοποιούσε το 20% του εγκεφάλου στην καθημερινότητα του και είχε καταφέρει να πετύχει τόσα πολλά επιτεύγματα. Μερικοί φωτισμένοι επιστήμονες εκμεταλλευόταν το 30% με 35% του εγκεφάλου τους και είχαν αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και κάπως έτσι φτάσανε ορισμένοι από αυτούς τους φωτισμένους να πειραματίζονται με τον ανθρώπινο εγκέφαλο για να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα, Έπειτα από πολλά χρόνια άκαρπων προσπαθειών και αποτυχημένων πειραμάτων ένας γιατρός κατάφερε να απομονώσει τον εγκέφαλο από έναν πολύ ιδιοφυή άνθρωπο και έπειτα από μακροχρόνια μελέτη ανακάλυψε το γονίδιο που ευθυνόταν για την αυξημένη ιδιοφυΐα του άντρα. Μέτα από αυτήν την ανακάλυψη τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους και όχι πολύ αργότερα δημιουργήθηκε το εμβόλιο της εξυπνάδας, όπως ονομάστηκε στην αρχή, και κατέληξε στην ονομασία που το δώσανε οι επιστήμονες που το ανακαλύψανε, Η Θεραπεία.

 

Η Θεραπεία άρχισε να χορηγείται στην αρχή σε ανθρώπους-πειραματόζωα για να δούνε αν υπάρχουν παρενέργειες και μετά από μια δοκιμαστική περίοδο, το εμβόλιο άρχισε να διατίθεται ελεύθερα στην αγορά. Τα αποτελέσματα της Θεραπείας ήταν κοσμοϊστορικά. Μετά από την έλευση μισού αιώνα από την διάθεση του φάρμακου στην αγορά ολόκληρο το πρόσωπο του πλανήτη είχε αλλάξει. Αεροπορικές εταιρείες χρεοκόπησαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα καθώς οι νέοι και εξελιγμένοι πλέον άνθρωποι δεν χρειαζόταν το αεροπλάνο για τις μεταφορές τους, έφτανε μόνο να σκεφτούν τον τόπο που ήθελαν να επισκεφθούν και με τον καινούργιο και βελτιωμένο εγκέφαλο τους πραγματοποιούσαν ταξίδια τηλεμεταφοράς. Τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν και οι, κραταιές μέχρι τότε αυτοκινητοβιομηχανίες, καθώς το αυτοκίνητο έπαψε πια να αποτελεί το δημοφιλέστερο μέσο μεταφοράς. Τα σχολεία όπου πήγαιναν άλλοτε τα παιδιά για να μορφωθούν και να μπούνε στην κοινωνία έπαψαν πια να λειτουργούνε καθώς τα παιδιά που γεννιόταν, ο εγκέφαλος τους ήταν τόσο ανεπτυγμένος που αφομοίωνε από μόνος του, ασυνείδητα, όλες τις πληροφορίες που έπαιρνε από το περιβάλλον που το περίκλειε. Σαν αποτέλεσμα αυτό είχε βρέφη μερικών ημερών να μιλάνε κανονικά και να έχουν τις νοητικές λειτουργίες που είχε κάποτε ένας ενήλικος άνθρωπος. Και καθώς τα παιδιά αυτά μεγαλώνανε αναπτυσσόταν κατάλληλα και ο εγκέφαλος τους με αποτέλεσμα να μπορούν να τηλεμεταφέρονται, να πετάνε, να μιλάνε τηλεπαθητικά μεταξύ τους και να μετακινούνε πράγματα μόνο με την δύναμη του μυαλού τους.

 

Όταν η Θεραπεία εφαρμοζόταν σε κάποιον άνθρωπο δημιουργούνταν μια μη αναστρέψιμη διαδικασία και τα γονίδια εξυπνάδας που τοποθετούνταν στο σώμα του ανθρώπου καθόριζαν την ζωή του. Και μεταφερόταν κληρονομικά στις επόμενες γενιές ανθρώπων. Σε ελάχιστες περιπτώσεις κάτι πήγαινε στραβά και ορισμένα παιδιά που γεννιόταν δεν είχαν κληρονομήσει κανένα χαρακτηριστικό από την υπεριδιοφυϊα των γονιών τους και παρέμεναν απλοί νοήμονες άνθρωποι σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

 

Ο Γιου μόλις είχε τελειώσει την βάρδια του στην βιομηχανία που δούλευε και καθόταν στην αυλή για να καπνίσει ένα τσιγάρο μαζί με τον φίλο του τον Ντι από την δουλειά.

 

« Εϊ Γιου άκου ένα ανέκδοτο που άκουσα σήμερα».

 

Ο Γιου αναστέναξε. « Δεν έχω όρεξη για ανέκδοτα Ντι».

 

« Σταμάτα, θα το ακούσεις, είναι καλό».

 

Ο Γιου πήρε το πιο βαριεστημένο ύφος του κόσμου και σφήνωσε το τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη του. Ο φίλος του τράβηξε μια βαθιά τζούρα καπνού και είπε βγάζοντας τον καπνό από την μύτη του.

 

« Τι είναι πρώτα πράσινο και μετά κόκκινο»;

 

Το πρόσωπο του Γιου παρέμενε ανέκφραστο.

 

« Έλα Γιου κάνε μια προσπάθεια να το βρεις». Είπε ο Ντι.

 

Ξαφνικά ο Γιου σηκώθηκε πάνω, έφτυσε το τσιγάρο και το πάτησε με δύναμη.

 

« Ντι βλέπεις τι γίνεται γύρω μας και εσύ συνεχίζεις να επιμένεις στις ίδιες μαλακίες». Είπε ο Γιου.

 

Ο Ντι σάστισε, προς στιγμή, από το ξέσπασμα του φίλου του και ξέχασε το ανέκδοτο.

 

« Τι είναι ρε Γιου; Τι έπαθες πάλι»;

 

Ο Γιου κοίταζε τον Ντι και προσπαθούσε να καταλάβει αν ο φίλος του αστειευόταν ή σοβαρολογούσε. « Σήμερα, δεν ξέρω αν το πρόσεξες αλλά άλλοι δύο συνάδελφοι μας δεν ήρθαν στην δουλειά. Χωρίς να έχουν πει καμιά δικαιολογία από τις προηγούμενες μέρες, και αυτό το ξέρω γιατί είχα μιλήσει μαζί τους και μου λέγανε πόσο ανάγκη είχαν την δουλειά».

 

« Ε εντάξει και τι έγινε τώρα δηλαδή; Μπορεί να αρρώστησαν». Είπε ο Ντι.

 

« Ωω έλα τώρα ρε Ντι, ξύπνα επιτέλους. Αν αρρώσταιναν όλοι αυτοί που έχουν αρχίσει τώρα τελευταία να εξαφανίζονται από την δουλειά κάποια στιγμή θα γινόταν καλά και θα επέστρεφαν αλλά κανείς τους δεν έχει επιστρέψει. Κανείς. Δεν σε βάζει σε σκέψεις αυτό»;

 

Ο Ντι συνοφρυώθηκε ακούγοντας τα λόγια του φίλου του. Για μια στιγμή δεν μίλησε και όταν το έκανε τα λόγια του ήταν σαν ψίθυροι. « Τι θες να πεις Γιου; Ότι εξαφανίζονται οι συνάδελφοι μας»;

 

« Αυτό ακριβώς θέλω να πω, ότι εξαφανίζονται και ότι αργά αλλά σταθερά έρχεται και η δική μας σειρά». Ο Γιου ξεροκατάπιε και συνέχισε. « Το έχω καταλάβει εδώ και καιρό Ντι ότι εμείς δεν έχουμε καμιά θέση στον κόσμο αυτό που έχουνε φτιάξει για αυτούς. Το έχω καταλάβει από το βλέμμα των γονιών μου στο σπίτι μου. Με κοιτάνε όχι σαν το παιδί τους αλλά σαν ένα αποτυχημένο πείραμα. Όχι ότι με παραμελούν και δεν με φροντίζουν αλλά…. Είναι ο τρόπος τους που δεν μπορώ να στον εξηγήσω. Χρησιμοποιούν μέσα στο σπίτι πάντα τις δυνάμεις τους λες και προσπαθούν να μου δώσουν να καταλάβω ότι εγώ δεν είμαι σαν και αυτούς. Λες και προσπαθούν να τονίσουν την θέση τους».

 

Ο Ντι κοίταζε τόση ώρα επιφυλακτικά τον φίλο του αλλά τώρα το πρόσωπο του άρχισε να φωτίζεται. « Έχεις δίκιο Γιου. Και μένα οι γονείς μου έτσι είναι. Σαν να μην υπάρχω, ενώ με την αδερφή μου που είναι σαν και αυτούς έχουν άλλη σχέση. Εγώ είτε ζω είτε πέθανα καρφάκι δεν τους καίγεται».

 

« Αυτό ακριβώς θέλω να σου πω και εγώ», είπε ο Γιου, « δεν τους νοιάζει για μας και όχι απλά δεν τους νοιάζει αλλά μας βλέπουν και σαν μιάσματα που μολύνουμε τον υπέροχο τους κόσμο».

 

Ο Ντι ξαφνικά είχε καταλάβει τι ήθελε να πει ο φίλος του και οι φόβοι του, που τόσο καιρό τους είχε κρυμμένους πολύ καλά, βγήκαν στην επιφάνεια.

 

« Γιου τι θα κάνουμε; Μας εξοντώνουν αργά αλλά σταθερά».

 

Ο Γιου κοιτούσε το φίλο του που είχε τρομοκρατηθεί. « Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουμε Ντι. Δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα απέναντι τους. Μόνο να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά Ντι και να προσέχεις. Έλα τώρα να σε πετάξω σπίτι με το αμάξι μου και μετά να πάω και εγώ στο δικό μου».

 

Ο Ντι ακολούθησε τον Γιου και σε όλη την διαδρομή μέχρι το σπίτι δεν έβγαλαν μιλιά.

 

Φτάνοντας ο Γιου στο σπίτι, πάρκαρε το αυτοκίνητο στους άδειους δρόμους, και μπήκε στην μονοκατοικία που μένανε με τα ρούχα της δουλειάς ξέροντας πόσο το μισεί η μαμά του αυτό.

 

« Μαμά γύρισα». Φώναξε.

 

Το κεφάλι της μαμάς του πρόβαλλε από το άνοιγμα της πόρτας στην κουζίνα και αμέσως οργή θόλωσε το πρόσωπο της.

 

« Σου έχω πει ένα εκατομμύριο φορές να μην μπαίνεις στο σπίτι με τα ρούχα της δουλειάς. Κάθε μέρα το καθαρίζω και μετά γίνεται σκατά πάλι». Ούρλιαξε η κυρία Ζήτα.

 

Ο Γιου προετοιμασμένος για αυτήν της την επίθεση δεν μάσησε τα λόγια του.

 

« Γιατί μήπως κουράζεσαι για να το καθαρίσεις»; Της είπε. « Ε μαμά»; Η φωνή του Γιου έσταζε φαρμάκι.

 

Τα λόγια της μαμάς του έσκασαν σαν κεραυνός μέσα στο κεφάλι του. « Δεν σου πέφτει εσένα λόγος πως καθαρίζω εγώ το σπίτι μου. Εσύ κοίτα να συμμορφωθείς με τους κανόνες που εγώ επιβάλλω για να συνεχίσουμε να ζούμε σαν άνθρωποι».

 

Ο Γιου έπιασε το κεφάλι του με τα χέρια και μόρφασε από τον πόνο που ένιωσε. Διέκρινε στην φωνή της μαμάς του μια στάλα μίσος και αυτό τον θύμωσε ακόμη περισσότερο.

 

« Γιατί τι θα μου κάνεις μαμά αν δεν υπακούω στις εντολές σου; Μήπως θα έρθει μια μέρα που θα εξαφανιστώ από προσώπου γης»;

 

Με αυτά τα λόγια ο Γιου κάθισε στον καναπέ και άρχισε να λύνει τις αρβύλες που φορούσε στην δουλειά. Η μάμα του τον κοίταζε και όταν αυτός πέταξε σε μια γωνιά του καθιστικού τους τα παπούτσια του αυτήν έγινε έξαλλη.

 

« Σήκω αμέσως να μαζέψεις τα παπούτσια σου Γιου. Σήκω πριν με αναγκάσεις να σε κάνω να σηκωθείς με το ζόρι για να το κάνεις».

 

Ο Γιου τινάχτηκε σαν μαριονέτα στον καναπέ και από την μύτη του άρχισε να τρέχει αίμα. Η μαμά του είχε έρθει και είχε σταθεί από πάνω του και τον παρατηρούσε.

 

« Μάζεψε τα Γιου. Δεν θα το πω άλλη φορά».

 

Το αίμα από την μύτη του Γιου εξακολουθούσε να τρέχει με την ίδια ορμή αλλά αυτός δεν το κουνούσε από τον καναπέ. Το πρόσωπο της μαμάς του παραμορφώθηκε από την οργή και ξαφνικά ο Γιου πετάχτηκε με ορμή πάνω και στάθηκε τεντωμένος στα δύο του πόδια. Άρχισε να κάνει κάτι αφύσικα μεγάλα βήματα και να κατευθύνεται προς την μεριά που είχαν πέσει τα παπούτσια. Στο μέτωπο του είχαν σχηματιστεί μεγάλοι κόμποι ιδρώτα.

 

Το μυαλό του Γιου σπαρταρούσε κάτω από την πίεση που του ασκούσε η μαμά του. Προσπαθούσε να ελέγξει το σώμα του αλλά δεν είχε πια καμία δύναμη πάνω στον εαυτό του. Το σώμα του κουνιόταν σαν νευρόσπαστο υπακούοντας στις δυνάμεις της μαμάς του. Από τα μάτια του Γιου άρχισαν να τρέχουν δάκρυα μην μπορώντας να αντέξει τον πόνο που του προκαλούσε. Η κυρία Ζήτα τα είδε αλλά προχώρησε ακάθεκτη στην τιμωρία του παιδιού της. Μετά από πέντε λεπτά όλα είχαν τελειώσει και ο Γιου είχε σωριαστεί μπροστά στην παπουτσοθήκη και προσπαθούσε να ηρεμήσει καθώς το σώμα του τρανταζόταν από σπασμούς. Η μαμά του είχε επιστρέψει στην κουζίνα της και σιγοτραγουδούσε. Ο Γιου ακούγοντας την φωνή της ένιωσε να τον πιάνει απελπισία. Κατόρθωσε να συρθεί μέχρι το δωμάτιο και το κρεβάτι του και έμεινε εκεί για το υπόλοιπο της μέρας καθώς δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί του.

 

Ξημέρωσε μια καινούργια μέρα και στο σπιτικό του Γιου επαναλήφθηκαν τα ίδια πράγματα με την προηγούμενη. Τώρα ο Γιου βρισκόταν στο δρόμο για την δουλειά φορώντας την φόρμα που είχε λερώσει από το αίμα της μύτης του καθώς η μαμά του δεν την είχε πλύνει. Στο μυαλό του σκεφτόταν διάφορα σενάρια για το πώς θα μπορούσε να ξεφύγει από τους γονείς του και όλα τα σενάρια είχαν μια κοινή κατάληξη, τον θάνατο τους. Ο Γιου τους μισούσε. Για όλους τους εξευτελισμούς που τον είχαν υποβάλλει από μικρό, για την ανώτερη δύναμη του μυαλού τους, για την υπεροψία τους και για την αίσθηση που ένιωθε όταν βρισκόταν σπίτι μαζί τους, ότι τον είχαν γραμμένο.

 

Με όλες αυτές τις σκέψεις να στροβιλίζονται στο μυαλό του ο Γιου δεν είχα προσέξει ότι ένα μαύρο βαν πλησίαζε το αυτοκίνητο του με μεγάλη ταχύτητα. Όταν το είδε από τον εσωτερικό καθρέφτη ήταν πια αργά.

 

Ο Γιου δεν πρόλαβε να σκεφτεί πόσο καν να αντιδράσει όταν άκουσε ένα δυνατό κρότο μέσα στο αυτοκίνητο του και αμέσως μετά ένιωσε ένα κρύο μέταλλο να ακουμπάει στον κρόταφο του. Με την άκρη του ματιού του είδε τον κουκουλοφόρο που καθόταν δίπλα του με τεντωμένο το χέρι. Στην άκρη του κρεμόταν ένα μεγάλο περίστροφο.

 

« Δεν χρειάζομαι το όπλο για να σε αναγκάσω να σταματήσεις και το ξέρεις αυτό, απλά το χρησιμοποιώ για να δείχνω σε εσάς τους ‘’ αργούς ‘’ ποιος έχει το πάνω χέρι γιατί μερικοί δεν καταλαβαίνουν». Είπε ο κουκουλοφόρος.

 

Ο Γιου κατάλαβε ότι βρέθηκε πολύ άσχημα μπλεγμένος. « Τι θέλεις από μένα»; Ήταν αυτό που κατάφερε να πει.

 

« Θέλω να σταματήσεις το αυτοκίνητο στην άκρη και όμορφα και ωραία να κατέβουμε και οι δύο από αυτό. Και δεν θέλω ζοριλίκια. Ξέρεις τι μπορώ να σου κάνω για αυτό ας μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Τώρα σταμάτα σιγά σιγά και κάνε στην άκρη».

 

Ο Γιου σκέφτηκε πολύ γρήγορα τις επιλογές του και κατάλαβε ότι ήταν χαμένος από χέρι. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα εναντίον αυτού του τύπου και έτσι άρχισε να κόβει ταχύτητα και να πιάνει στην άκρη του δρόμου.

 

« Έτσι μπράβο καλό παιδί». Επιδοκίμασε την επιλογή του ο κουκουλοφόρος.

 

Με το που σταμάτησε το αυτοκίνητο ο Γιου ένιωσε το σώμα του να κοκαλώνει καθώς αυτός που καθόταν δίπλα του άρχισε να ασκεί πάνω του τις δυνάμεις του. Από το μαύρο βαν δύο συρόμενες πόρτες άνοιξαν και τέσσερις άντρες πήδηξαν έξω και κατευθύνθηκαν προς το αυτοκίνητο του Γιου. Αυτός είχε ήδη βγει έξω με την πίεση του συνοδηγού του και είχε το πρόσωπο του στραμμένο προς την σκασμένη οροφή του αυτοκινήτου του όταν μια μαύρη κουκούλα ήρθε και του σκέπασε το πρόσωπο και το αμέσως μετά δευτερόλεπτο ένα χτύπημα τον έκανε να χάσει τις αισθήσεις του.

 

Βρισκόταν καθηλωμένος σε μια καρέκλα. Ένιωθε το κεφάλι του βαρύ από το χτύπημα και η όραση του ήταν θολή. Συγκεχυμένες εικόνες πέρναγαν μπροστά από τα μάτια του και αυτός δεν μπορούσε να εστιάσει πάνω τους. Οι ήχοι έφταναν τρισδιάστατοι στα αυτιά του και μετά από λίγο λιποθύμησε ξανά. Ένας άντρας τότε τον πλησίασε, φορούσε μια μακριά λευκή ρόμπα και στο χέρι του κρατούσε μια μεγάλη σύρριγα γεμάτη με ένα διάφανο υγρό. Με αυτήν τρύπησε το λαιμό του Γιου και έστειλε στις φλέβες του το φάρμακο. Η αντίδραση του Γιου ήταν άμεση. Το κεφάλι του τινάχτηκε απότομα προς τα πάνω και τα πόδια του άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν όσο τα επέτρεπαν οι σιδερένιες αρπάγες που έσφιγγαν τους αστραγάλους του. Τα χέρια του σφίχτηκαν σε γροθιές αλλά αυτά δεν μπόρεσε να τα κουνήσει καθόλου παρά μόνο έμεινε να ανοιγοκλείνει τα δάχτυλα.

 

« Αφήστε με καθίκια». Είπε ο Γιου καθώς το βλέμμα του είχε ξεθολώσει και είδε τον χώρο γύρω του. Ήταν κυκλωμένος από μερικούς άντρες με μακριές λευκές ρόμπες και όλοι τον παρατηρούσαν χωρίς να βγάζουν μιλιά. Ο Γιου προσπάθησε ξανά να ελευθερωθεί αλλά τα δεσμά του ήταν πολύ σφιχτά και το μόνο που κατάφερε ήταν να πληγώσει τα χέρια και τα πόδια του.

 

« Μην προσπαθείς να ελευθερωθείς, είναι ανώφελο». Τον πληροφόρησε ένας από τους άντρες που τον περιτριγύριζαν. « Και να ξεφύγεις από την καρέκλα, κάτι το οποίο αποκλείεται, δεν έχεις που αλλού να πας εδώ στο εργαστήριο για αυτό κάτσε ήσυχα».

 

« Άντε και γαμήσου». Του πέταξε ο Γιου.

 

« Αν δεν έχεις καταλάβει ακόμη τον λόγο για τον οποίο βρίσκεσαι εδώ μόλις μου έδωσες μια ευκαιρία για να σου δώσω να καταλάβεις. Βρίσκεσαι εδώ για ανάρμοστη συμπεριφορά προς τους γονείς σου και μη εκτέλεση των εντολών τους, κάτι το οποίο αν μείνει ατιμώρητο, εκκολάπτεται, και αργότερα η συμπεριφορά σου, θα δημιουργήσει προβλήματα στην κοινωνία, κάτι το οποίο δεν θέλουμε να συμβεί». Τώρα του είχε μιλήσει ο άντρας που κρατούσε στα χέρια του μια σύριγγα.

 

Ο Γιου ακούγοντας τα λόγια του άντρα ένιωσε την προδοσία των γονιών του και τους μίσησε ακόμη περισσότερο.

 

« Αλλά πολύ χρόνο χάσαμε», είπε ένας από τους άντρες, « ας οδηγήσουμε το υποκείμενο στην αίθουσα αναμόρφωσης».

 

Αόρατα χέρια τράνταξαν την καρέκλα του Γιου τότε και αυτήν στριφογύρισε στον άξονα της και άρχισε να κινείται προς μια διπλή πόρτα και όταν έφτασε κοντά της αυτήν άνοιξε χωρίς τον παραμικρό θόρυβο. Από πίσω του ακολουθούσαν οι άντρες με τις ρόμπες.

 

Ο Γιου είδε και κατάλαβε τι του επιφύλασσαν.

 

Ο χώρος που μπήκαν ήταν μια τεράστια κυκλική αίθουσα και η καρέκλα του Γιου σταμάτησε ακριβώς στο κέντρο της. Από τους τοίχους της αίθουσας έβγαινε ένα σκληρό φως που φώτιζε όλο τον χώρο. Στην αίθουσα δεν υπήρχε καμία επίπλωση παρά μόνο κάτι γυάλινα κυλινδρικά αντικείμενα τοποθετημένα σε μεταλλικές βάσεις και μέσα σε αυτά αιωρούνταν γυμνά σώματα ανθρώπων. Στην κορυφή του κεφαλιού τους, σε όλα τα σώματα, έλειπε ένα κομμάτι από το κρανίο και από εκεί μέσα ξεφύτρωνε ένα χοντρό καλώδιο που περνούσε τον κύλινδρο ανεβαίνοντας προς την οροφή και εκεί ενωνόταν με όλα τα άλλα καλώδια που έβγαιναν από τους κυλίνδρους και δημιουργούσαν έναν κεντρικό αγωγό.

 

Ένας επιστήμονας πλησίασε τον Γιου με μια άλλη σύριγγα στο χέρι και όσο και αν πάλεψε ο δεν κατάφερε να απομακρύνει την βελόνα από το λαιμό του. Μετά το τσίμπημα ένιωσε ευφορία και ο επιστήμονας έσκυψε στο αυτί του και άρχισε να του εξηγεί.

 

« Χωρίς εσάς, τους ‘’ αργούς ‘’ δηλαδή, δεν θα μπορούσαμε ούτε μια μέρα να διατηρήσουμε την υπερφυσική εξυπνάδα μας».

 

Ο Γιου κοίταζε τον επιστήμονα με απλανές βλέμμα και αυτός συνέχισε.

 

« Όταν ο Δρ. Κιου ανακάλυψε την Θεραπεία, ολόκληρος ο κόσμος κλονίστηκε από αυτήν την ανακάλυψη και άλλαξαν οι ζωές όλων των ανθρώπων. Αλλά η Θεραπεία είχε μια ατέλεια που οι επιστήμονες δεν αποκάλυψαν ποτέ στον κόσμο. Αφού υποβαλλόσουν στην Θεραπεία και ο εγκέφαλος σου αναπτυσσόταν ραγδαία μετά από λίγα χρόνια ο εγκέφαλος του ανθρώπου από αυτήν την αλματώδη εξέλιξη εκφυλιζόταν και ο άνθρωπος έχανε τον εαυτό του και πέθαινε μέσα σε μερικές παραληρηματικές ώρες. Τότε ήταν που άρχισαν να γίνονται πειράματα σε κανονικούς ανθρώπους και σε ανθρώπους που είχαν υποβληθεί στην Θεραπεία και οι γιατροί ανακάλυψαν μια ουσία που υπήρχε στον εγκέφαλο των κανονικών ανθρώπων ενώ στον αναπτυγμένο εγκέφαλο των άλλων είχε εξαφανιστεί. Μετά από αλλεπάλληλα πειράματα και αποτυχημένες δοκιμές καταφέραμε να απομονώσουμε αυτήν την ουσία και διοχετεύοντας την σε ανθρώπους που είχαν υποβληθεί στην Θεραπεία διαπιστώσαμε ότι ο εκφυλισμός του εγκεφάλου μειωνόταν στο ελάχιστο και οι καινούργιοι άνθρωποι συνέχιζαν την καινούργια τους ζωή με τις δυνάμεις που είχαν αποκτήσει από την Θεραπεία. Αλλά, όπως καταλαβαίνεις, χρειαζόμασταν ανθρώπους σαν και σένα και για αυτό τον λόγο μερικά παιδιά δεν κληρονομούν την ιδιοφυία των γονιών τους, γιατί έχουμε φροντίσει εμείς για αυτό. Και παρακολουθούμε αυτά τα παιδιά και όταν δείξουν και το παραμικρό σημάδι δυσαρέσκειας προς τον κόσμο που τους περιβάλλει, επεμβαίνουμε και τους χρησιμοποιούμε για τον σκοπό τον οποίο προοριζόταν από την αρχή».

 

Το μυαλό του Γιου είχε θολώσει από το φάρμακο και δεν καταλάβαινε τι του έλεγε ο γιατρός. Είχε συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούσε να ξεφύγει και περίμενε το τέλος του.

 

Ο γιατρός που του μιλούσε ίσιωσε το κορμί του πάνω από τον Γιου και έκανε νόημα στους άλλους να ξεκινήσει η διαδικασία. Από την άκρη της αίθουσας ένας άδειος κύλινδρος έκανε την εμφάνιση του. Ο γιατρός, αφού είδε ότι η διαδικασία ξεκίνησε σωστά, έδωσε μερικές εντολές ακόμη και αποσύρθηκε στο γραφείο του. Μόλις μπήκε μέσα έκατσε βαριά στην πολυθρόνα και πήρε στα χέρια του την φωτογραφία του παιδιού του. Η κόρη του έκλεινε σε λίγες μέρες τους έξι μήνες ζωής και δεν είχε δείξει ακόμη κανένα σημάδι ότι άνηκε στην κατηγορία των εξελιγμένων ανθρώπων…

 

Και ο γιατρός άρχισε να φέρνει στο μυαλό του ένα ερώτημα που είχε πάψει να τον απασχολεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μήπως τελικά υπάρχει Θεός;

 

 

 

 

Edited September 21, 2011 by Roland

[Eugenia Rose]

Ενδιαφέρουσα ιστορία και έξυπνος τίτλος. Εκμεταλλεύτηκες την εξέλιξη σε σχέση με την ανθρώπινη ευφυΐα και την θεωρία πως ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται μόνο ένα μικρό ποσοστό του εγκεφάλου του. Έχω κρατήσει κάποιες σημειώσεις για το διήγημά σου ως απορίες.

Μιλάς για τηλεμεταφορές και για μωρά που μιλάνε μετά από μερικές μέρες αλλά δεν είμαι σίγουρη γι αυτό. Εννοώ πως ακόμα και αν ο εγκέφαλος είχε αναπτυχθεί, δεν ξέρω αν το σώμα τους ήταν αρκετά ανεπτυγμένο για να υποστηρίξει αυτό που λες. Τα μωρά έχουν την οργανική ικανότητα να μιλάνε ακόμα και αν έχουν υπερανεπτυγμένο εγκέφαλο; Το ανθρώπινο σώμα θα άντεχε την τηλεμεταφορά χωρίς ειδικές μηχανές; Καλύτερα να ήταν τόσο έξυπνοι ώστε να εφεύραν μηχανές ή κάτι. Επίσης ενώ το εμβόλιο μένει στα γονίδια των γονιών οι οποίοι έχουν λάβει την θεραπεία, κάποια παιδιά γεννιούνται χωρίς να έχουν κληρονομήσει το γονίδιο από κανένα από τους δύο. Γιατί να μην εφαρμόζεται και σε αυτά η θεραπεία, όπως και στους γονείς όταν ήταν φυσιολογικοί; Εδώ νομίζω είναι η μεγάλη αντίφαση του κειμένου σου. Επίσης στο τέλος λες ότι οι επιστήμονες έχουν φροντίσει να υπάρχουν αυτοί οι κανονικοί άνθρωποι, για να τους παίρνουν εκείνη την ουσία και να την δίνουν στους έξυπνους. Γιατί δεν μπορούν απλά να την κάνουν εμβόλιο ή να την αναπαράγουν τεχνητά με χημεία; Αφού είναι ιδιοφυίες πλέον. Και η κόρη του γιατρού γιατί είναι κανονική; Ο πατέρας της δεν μπορεί να το αποτρέψει αυτό;

Καλή επιτυχία.

 

 

 

[Roland]

Ευγενια ευχαριστω για τον κοπο που εκανες να διαβασεις την ιστορια μου.. Οι αποριες που κρατησες ήταν κατι παραπανω απο σωστες.. Δεν μπορω να στις λυσω γιατι δεν μου περασαν καν απο το μυαλο και ο λογος ειναι οτι εχω πολυ περιορισμενο ελευθερο χρονο..Εγραψα την ιστορια απνευστι σε κατι λιγοτερο απο 5 ωρες αναμεσα σε σημειωσεις αγγλικων, ασκησεις απο μαθητικα τετραδια και στην πιεση να τελειωσω ένα μακροσκελες βιβλιο για να ανεβασω την υποθεση του σε ενα site που γραφω για την λογοτεχνια.. Μεσα σε ολα αυτα δεν εριξα καν δευτερη ματια στην ιστορια μου..Ξερω οτι ειναι λαθος και οτι δεν δικαιολογουμαι με ολα αυτα αλλα αυτην ειναι η αληθεια..Οπως την εγραψα ετσι την ανεβασα..χωρις ουτε ενα χτενισμα..Τελος παντων οι αποριες σου ηταν διαφωτιστικες για μενα και σε ευχαριστω για αυτο..

[aScannerDarkly]

Δε χρειάζεται να δίνεις τις απαντήσεις σου από τώρα. Είθισται οι συμμετέχοντες να απαντούν και να σχολιάζουν την ιστορία τους μετά το τέλος της ψηφοφορίας.

[Mesmer]

Ενδιαφέρουσα ιστορία, σχετικά με το πολυπλοκότερο κατασκεύασμα της φύσης: τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Ωραία η ιδέα σου για το τι συμβαίνει όταν ξεκλειδωθούν όλες οι δυνατότητές του.

 

Μου φάνηκε πως σε μερικά σημεία η εξέλιξη ήρθε εκβιαστικά. Πχ στο σημείο που ο Γιου εξομολογείται τις σκέψεις του στο φίλο του και μετά αντεπιτίθεται στους γονείς του.

 

Η επιλογή των γραμμάτων που δείχνουν το επίπεδο της διανόησης/ικανοτήτων/κατηγορίας είναι κάτι που έχει χρησιμοποιηθεί αρκετά και δεν δίνει κάτι παραπάνω στο διήγημά σου. Χρησιμοποίησε κανονικά ονόματα.

 

Το τέλος, με τον εκφυλισμό των κυττάρων, ήταν καλό και έξυπνο, αλλά κάνεις το λάθος να βάζεις τον κακό να δίνει εξηγήσεις την ώρα που εξοντώνει το θύμα. Κι αλλάζεις οπτική γωνία ακριβώς στο τέλος, για να πεις αυτό που θέλεις.

 

 

[mman]

Στα σχόλιά μου πιθανόν να επαναλαμβάνω προηγούμενα σχόλια άλλων. Το κάνω, αφενός για να μην ψάχνω τι να αφαιρέσω από τα ήδη έτοιμα σχόλιά μου και αφετέρου γιατί έτσι επιβεβαιώνω / ενισχύω αυτά που επαναλαμβάνω.

Οι χαρακτήρες λένε πράγματα που κανονικά είναι ήδη γνωστά σ’ αυτούς, απλώς και μόνο για να τ’ «ακούσει» ο αναγνώστης. Ιδανικά, θέλεις το ανάποδο, ο αναγνώστης να μαθαίνει μαζί με τους χαρακτήρες. Ονόματα όπως Δέλτα και Ζήτα είναι αρκετά παλιομοδίτικα στην Ε.Φ. και επιπλέον δεν είναι πειστικά γιατί δύσκολα θα δίνονταν σε πραγματικούς ανθρώπους.

Η αιώρηση των ανθρώπων είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει πιστευτή. Γενικά, για λόγους αληθοφάνειας, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε κατάφορη παραβίαση φυσικών νόμων.

Μια στοιχειώδης έρευνα είναι απαραίτητη πριν γράψουμε, ώστε να αποφεύγονται φράσεις όπως «επιστήμη των γονιδίων» αντί για Γενετική ή Βιολογία. Επίσης, νομίζω, χωρίς να είμαι σίγουρος, πως η θεωρία ότι ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνο ένα μικρό κομμάτι του εγκεφάλου του έχει ανασκευαστεί –αν υπήρξε πραγματικά κάποια τέτοια συγκροτημένη θεωρία και δεν είναι μόνο αστικός μύθος.

Αντί να παραθέτεις μαζεμένες πολλές επεξηγηματικές πληροφορίες (infodumb: «Όλα είχαν αρχίσει πριν χρόνια…») είναι πάντα καλύτερα να προσπαθείς να τις διαχέεις ομαλά μέσα στο κείμενο και να τις πλέκεις, ώστε να παρουσιάζονται σαν μέρος της πλοκής που αφορά τους χαρακτήρες.

Το infodumb, εκτός από κουραστικό για τον αναγνώστη, γιατί διακόπτει το παραμύθι (πράξη) για να του μάθει πράγματα που «πρέπει» να ξέρει (θεωρία) είναι και χαρακτηριστικό παράδειγμα tell αντί για show, όταν απαιτείται το αντίθετο.

Γίνε συγκεκριμένος για να δώσεις ζωντάνια στην ιστορία σου:

 

«Και κάπως έτσι φτάσανε ορισμένοι από αυτούς τους φωτισμένους να πειραματίζονται με τον ανθρώπινο εγκέφαλο για να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα, Έπειτα από πολλά χρόνια άκαρπων προσπαθειών και αποτυχημένων πειραμάτων ένας γιατρός κατάφερε να απομονώσει τον εγκέφαλο από έναν πολύ ιδιοφυή άνθρωπο και έπειτα από μακροχρόνια μελέτη ανακάλυψε το γονίδιο που ευθυνόταν για την αυξημένη ιδιοφυΐα του άντρα.»

 

Π.χ., στην παραπάνω περιγραφή τα σημειωμένα με κόκκινο είναι τόσο πολλά και τόσο αόριστα, που για πολλούς αναγνώστες δεν μπορεί να επιτευχθεί το περίφημο suspension of disbelief (sod), με αποτέλεσμα να μην εισέλθουν ποτέ στον κόσμο της ιστορίας σου. Δώσε ονόματα, χρονολογίες, IQ, συγκεκριμένα τεστ, ονομασίες γονιδίων. Κάν’ το να φαίνεται πραγματικό.

Στα βρέφη δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα ο νεοφλοιός, οπότε από τη φύση τους δεν μπορούν να επεξεργαστούν πληροφορίες και να αντιδράσουν όπως οι ενήλικοι. Άρα η Θεραπεία θα είχε πολύ μικρότερα αποτελέσματα πάνω τους.

Η ανατροπή στο τέλος (η χρησιμότητα των «αργών») δεν είναι άσχημη. Αν αρχίσεις να αποφεύγεις κάποια βασικά προβληματικά μοτίβα, οι ιστορίες σου θα γίνουν πολύ καλύτερες.

[niceguy0973]

Καλή η ιστορία σου, αλλά δεν με καθήλωσε όπως κάποιες άλλες. Κάποια σημεία της μου άρεσαν αρκετά και μου κράτησαν το ενδιαφέρον. Σου εύχομαι καλή επιτυχία.

[Ροη]

Μου άρεσε η περιγραφή της μελλοντικής αυτής κοινωνίας. Η συμπεριφορά της μητέρας ήταν τρομακτική, ο κεντρικός ήρωας, πιεσμένος, αδικημένος, τραγικός, αλλά το τέλος με απογοήτευσε, μου φάνηκε λίγο απότομο. Παρότι εκτιμώ την προσπάθεια του συγγραφέα να δείξει την εισβολή του τυχαίου σε μια κοινωνία που θέλει να ελέγξει πλήρως την ανθρώπινη συμπεριφορά, θα ήθελα λίγη περισσότερη ανάλυση. Ίσως μια αίσθηση αμφιβολίας απο την πλευρά του επιστήμονα(δεδομένων και των προσωπικών του συνθηκών), παρά την αποστασιοποιημένη προσέγγιση του.

[Guest old#2065]

Το διήγημα αυτό, εγώ το εξέλαβα σαν μιά αλληγορία, για την επιβολή των "πρέπει" μιας κοινωνίας στους νέους και κυρίως στους περιθωριακούς. Ο συγγραφέας παίρνωντας στοιχεία απο κλασικά στερεότυπα, ακόμη και από τον μύθο για βαμπίρ στήνει μιά ιστορία, πιθανόν για να κραυγάσει την καταπίεση που νοιώθει γύρω του. Με καλύπτει αυτή η προσέγγιση, και για το "λογοτεχνικό" είμαι σίγουρος ότι μέσα από τις υποδείξεις που προηγήθηκαν, θα βελτιώνεται σταθερά.

Καλή επιτυχία.

[khar]

Έχεις ένα συνηθισμένο, αλλά ενδιαφέρον σενάριο. Μια εξελιγμένη φυλή και αυτοί που έμειναν πίσω, αλλά είναι αναγκαίοι για κάποιο λόγο. Από εκεί και περα η ιστορία χρειάζεται μεγάλες αλλαγές για να πείσει τον αναγνώστη. Ίσως αν άμβλυνες τις αντιθέσεις να δούλευε καλύτερα. Αν άφηνες μόνο την τηλεπάθεια και την υπερβολική νοημόσυνη στη νέα φυλή, αν ο Γιου μπορούσε να αντιδράσει σωματικά όταν χανόταν ο έλεγχος του μυαλού του, αν δεν μετέφερες πολλές πληροροφορίες μέσω ένθετων κομματιών, αλλά έβρισκες κάποιον καλύτερο τρόπο να τις μεταδώσεις στον αναγνώστη, τότε μάλλον θα αποκτούσε μεγαλύτερη αληθοφάνεια το διήγημα και θα συμπάσχαμε περισότερο με τον ήρωα που δείχνει από την πρώτη γραμμή ότι είναι ξεγραμμένος.

 

 

[lizbeth_covenant]

Γεια σου Roland (όχι απο τη Γαλααδ )

 

Η ιστορία σου ήταν πολύ ενδιαφέρουσα! Αν και το θέμα το έχουμε συναντήσει αρκετές φορές, με τη γραφή σου κατάφερες να με τραβήξεις και να τη διαβάσω ευχάριστα! Μου άρεσε ο πολύ ζωντανός ήρωάς σου και τα καθημερινά και γνωστά σε όλους μας πράγματα που μας ενοχλούσαν στους γονείς μας (όπως το πρωινό ξύπνημα).

Ήταν πολύ επιστημονική φαντασία σίγουρα!!

Δυστυχώς βρήκα κάποια αρκετά σοβαρά προβλήματα μέσα στην ιστορία που δεν μπορώ να τα κάνω απλά στην άκρη.

 

Το μεγάλο ερώτημα είναι: γιατί δεν κάνανε και στα νέα παιδιά τη Θεραπεία; Γινόταν πριν τόσα χρόνια, αλλά τώρα όχι;

Πέρα απ' αυτό, αυτή η ουσία που παίρναν απο τους κανονικούς ανθρώπους, είναι λίγο αφελές να μην μπορούν να την παράγουν με άλλους τρόπους. Ήταν τόσο έξυπνοι αλλά δεν μπορούσαν αυτό;

Και κάμποσα ακόμα προβλήματα αληθοφάνειας, λιγότερο ενοχλητικά, γι' αυτό ας μην απλωθώ!

 

Για να καταλάβεις, μου άρεσε η ιστορία... αλλά η ιστορία τελικά δεν βασίζεται κάπου, δυστυχώς...

 

Εγώ θεωρώ ότι ήταν καλή προσπάθεια πάντως! Καλή επιτυχία!

[alkinem]

Δεν ήταν άσχημη η ιστορία σου.

 

Αν και το πρώτο τρίτο του κειμένου ήταν κάπως κουραστικό, τα υπόλοιπα δύο ήταν αρκετά καλογραμμένα και διαβάστηκαν με μεγάλη άνεση.

 

Περιέγραψες καλά τη μειονεκτική θέση στην οποία βρίσκονται όσοι δεν έχουν εξελιχθεί και την ταπείνωση που βιώνουν, ακόμα και από την ίδια την οικογένειά τους. το τέλος δε ήταν πικρό, αλλά φανέρωνε πως από τη σκληρότητα του μελλοντικού κόσμου δε μπορούν να ξεφύγουν ούτε και αυτοί που κρατάνε τα κλειδιά της εξέλιξης στα χέρια τους.

 

Σε όλο το κείμενο υπάρχουν κάμποσα μικρά εκφραστικά λάθη. Αυτό δείχνει βιασύνη από μέρους σου, καθώς θα μπορούσες να τα είχες αποφύγει εάν ήσουν λίγο πιο προσεχτικός.

 

Αυτά. Καλή σου επιτυχία

[TheTregorian]

Στα θετική η σκέψη σου, η οποία ήταν αρκετά καλή! Ωστόσο η υλοποίηση θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Η γραφή είχε αρκετά προβλήματα (μεγάλες προτάσεις, μεγάλοι διάλογοι, άκομψες φράσεις κτλ). Επίσης μου φάνηκαν πολύ υπερβολικές οι σούπερ δυνάμεις των υπερανθρώπων, όπως και ο τρόπος που αυτό επετεύχθη. Υπάρχουν πολλά σημεία (όπως το ξύπνημα του άντρα, ο τσακωμός με τη μητέρα του) που τους δίνεις πολύ χώρο χωρίς να προσθέτουν κάτι το ουσιαστικό στην ιστορία. Επίσης το ξέσπασμα του ήρωα φαίνεται να έρχεται πολύ απότομα όπως κι όλα τα γεγονότα, ένιωσα δηλαδή ότι η ιστορία δεν είχε μία αρχή, μία μέση κι ένα τέλος. Ένιωσα τη ροή πολύ συνεχόμενη κι αναμενόμενη. Το τέλος μου φάνηκε κάπως μη πιστευτό, καθώς δεν ξέρω κατά πόσο θα επιτρεπόταν να πραγματοποιηθούν αυτές οι δοκιμές αλλά κι οι επεμβάσεις σε ανθρώπους. Οι εξηγήσεις του επιστήμονα στον ετοιμοθάνατο άνθρωπο γίνονται αποκλειστικά για να μάθουμε την ιστορία και δεν ενέχει ρεαλισμό. Για ποιο λόγο να του πει όλα αυτά; Να πεθάνει χαρούμενος ότι έσωσε την ανθρωπότητα; Η αποκάλυψη, λοιπόν, έρχεται πολύ άκομψα. Ακόμα, μια τόσο εξελιγμένη κοινωνία με τόσο έξυπνους ανθρώπους, δε νομίζω ότι θα είχε ανάγκη, πια, τους απλούς ανθρώπους. Θα 'χε, με τη βοήθεια της επιστήμης, βρει αυτή την "ουσία".

 

Εν κατακλείδι... καλή σκέψη, αλλά έπρεπε να πραγματωθεί μάλλον με διαφορετικό τρόπο, ίσως και με άλλη ιστορία. Η συγκεκριμένη επικεντρώνεται πιο πολύ στο να μας περιγράψει το πόσο χλευάζεται ο ήρωας, παρά στην τελική σου αποκάλυψη. καλή συνέχεια και καλή επιτυχία!

[Big Fat Pig]

O mman έκανε πολλές και εύστοχες παρατηρήσεις. Δεν μπορώ να τις επαναλάβω καλύτερα. Δέστες με προσοχή. Εγώ θέλω μόνο να προσθέσω ότι οι πολύ μεγάλες προτάσεις χωρίς σημεία στίξης συνιστούν κουραστικό διάβασμα. Μικρότερες προτάσεις. Σαφέστερες προτάσεις. Να περιγράφουν εικόνες και δράση. Επίσης, οι διάλογοί σου δεν προωθούν την ιστορία, δίνουν μόνο background info. Κι όσοι το κάνουν (προωθούν την πλοκή) είναι αμήχανοι και απρόσωποι, δεν βοηθούν να βγάλουμε συμπεράσματα για τους χαρακτήρες. Αλλάζεις οπτική γωνία μόνο και μόνο επειδή σε βολεύει να δώσεις πληροφορία αλλά αυτό είναι μεγάλο πλην στην αφήγηση.

 

Η αλήθεια είναι πως η ιστορία υπάρχει και δεν είναι κακή. Απλά είναι χαντακωμένη απ' την εκτέλεση. Το καλό της υπόθεσης είναι, πως αυτό ξεπερνιέται με μπόλικη εξάσκηση.

[Mindtwisted]

Λοιπόν, τα περισσότερα από αυτά που είχα σκεφτεί τα έχουν ήδη πει ο mman και ο Big fat pig.

 

Γενικά το κείμενο δεν ήταν κακογραμμένο από άποψης ορθογραφίας και σύνταξης, αλλά η γραφή θα μπορούσε σαφώς να γίνει καλύτερη. Ειδικά οι διάλογοι θα μπορούσαν να είναι πιο προσεγμένοι.

 

Θέλω να επισημάνω κι εγώ μερικά πράγματα, που έχουν αναφερθεί ήδη βέβαια. Ένα είναι ότι αφού η η τροποποίηση στον εγκέφαλο γίνεται με εισαγωγή γονιδίου, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην μπορεί να εφαρμοστεί η αρχική θεραπεία, σε αυτούς που δεν το έχουν κληρονομήσει στις επόμενες γενιές. Επίσης, αντί να σκοτώνουν αυτούς που δεν κληρονόμησαν το γονίδιο, θα μπορούσαν να απομονώσουν την πρωτεΐνη που χρειάζονται και να την παράγουν μαζικά, (όπως κάνουμε σήμερα με την ινσουλίνη κι ένα σωρό άλλες).

 

Αυτά,

καλή επιτυχία!

[DinoHajiyorgi]

Άργησα λίγο να καταλάβω τι έκανες με τα ονόματα των χαρακτήρων. Επειδή ξεκινήσαμε με τον Γιου, μου κόλλησε, και κράτησε σχεδόν μέχρι το τέλος, ότι ο Γιού και η οικογένεια του ήταν... Κινέζοι. Δεν μπορώ να πω τίποτα σε σχέση με τα επιστημονικά της πλοκής. Βρήκα την ιστορία ενδιαφέρουσα, και περίμενα να δω που θα πάει αυτή η ενδο-οικογενιακή ένταση, μέχρι που μας πέταξες σε άλλο κλισέ, εκείνο της παγκόσμιας συνωμοσίας, με την άκομψη επεξήγηση από τον κακό. Το κλισέ που παράτησες, της καταπιεστικής σούπερ-μαμάς, αν αναπτυσσόταν σωστά θα δημιουργούσε, για μένα, μια πιο πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ιστορία.

[wordsmith]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα και σημειώνω επίσης την ικανότητά σου να γράφεις απλά, χωρίς μεγαλοστομίες και κηρύγματα. Αλλά η εκτέλεση έχει αρκετά προβλήματα: Πέρα από τα κενά επιστημονικής αληθοφάνειας που επεσήμαναν και οι προηγούμενοι, εγώ διακρίνω και μια ακαμψία στη γλώσσα, μια έλλειψη άνεσης. Γράφεις σαν να πρόκειται για παιδικό ανάγνωσμα, σαν να απευθύνεσαι σε κάποιον που χρειάζεται υπερβολικά πολλές εξηγήσεις για να καταλάβει τι γίνεται (έτσι μιλάω κι εγώ στη δουλειά στους συνταξιούχους που τα έχουν χαμένα). Αν ήταν όντως διήγημα για παιδιά δε θα είχα πρόβλημα, αλλά το περιεχόμενο δείχνει πως δεν είναι.

Επίσης, μια απορία: πόσων χρονών είναι ο Γιου; Γιατί από τη μια εργάζεται και καπνίζει κι από την άλλη με τη μητέρα του φέρεται σαν ανήλικος, δεν κάνει δουλειές στο σπίτι, πρέπει να τον κυνηγάνε για να τηρεί απλούς κανόνες κλπ.

Διάβασα παραπάνω ότι ανέβασες το διήγημα χωρίς να το ξανακοιτάξεις όταν το έγραψες. Την επόμενη φορά ρίξ' του μερικά χτενίσματα ακόμα.

Καλή επιτυχία.

[anysias]

Roland μπόρεσα να κατανοήσω την αγωνία της μητέρας για τον Γιου να μπει στο καλούπι της κοινωνίας τους, αφού το αντίθετο σήμαινε την κατάληξη που μας έδωσες. Όπως επίσης ένιωσα τσατίλα για το γεγονός ότι όταν τα παιδιά δεν ανταποκρίνονταν στις κοινές προσδοκίες της κοινωνίας τους αντιμετώπιζαν με αυτές τις στερεοτυπικές συμπεριφορές. Λοιπόν αυτή σου η ιστορία θέλει να θίξει κάτι πιο βαθύ… Φυσικά όμως όλο αυτό όπως αποδεικνύεται είναι ενορχηστρωμένα και σχεδιασμένα πριν από την γέννηση του Γιου. Ίσως για αυτό ο πατέρας να κάνει τα στραβά μάτια και προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί τόσο; Η μητέρα από το μητρικό ένστικτο ακόμα προσπαθεί να τον αλλάξει; Δεν γνώριζε για αυτό το σχέδιο για τον Γιου; Για να ξέρω αν είναι να τσατιστώ και μαζί της δηλαδή….

 

Θα είμαι λίγο σκληρός Νικό, αλλά θα περίμενα το ίδιο και από εσένα αν ήμουν στη θέση σου. Δεν θέλω να σε ρίξω αλλά να σε πεισμώσω με τα επόμενα… Οι διάλογοι ήταν λίγο στημένοι και δεν είχαν φυσικότητα. Ο ρυθμός της ιστορίας μας πήγαινε τρέχοντας για να φτάσουμε στην κορύφωση. Η ιδέα ήταν πολύ καλή και το τέλος δεν με απογοήτευσε αλλά στο σύνολό της δεν με ενθουσίασε γιατί κόλλαγα στο πως μας τα έδωσες.

 

 

[dagoncult]

-Νομίζω θέλει κι άλλη δουλειά η ιστορία.

-Ένα πέρασμα για τυπογραφικά θα ήταν επίσης οκ.

-Δεν είχες κάτι πάρα πολύ δυνατό στην πλοκή.

-Η έναρξη

με τη φωνή της μαμάς στο κεφάλι του

μου άρεσε.

-Κατάφερες να κάνεις την μαμά αρκετά αντιπαθητική. Μπράβο.

-Δεν λειτούργησαν πολύ για εμένα τα ονόματα των ηρώων.

-Κάπως ‘εύκολη’ η εξήγηση της Θεραπείας.

-Το τμήμα των πληροφοριών

από την ώρα που φεύγει ο Γιου για τη δουλειά, ως την ώρα που τον συναντάμε να καπνίζει με τον φίλο του

ήταν κάπως μεγαλούτσικο. Ίσως θα μπορούσες να το μικρύνεις ή να το σπάσεις.

-Ο τίτλος: χμμμ… έτσι κι έτσι.

-Ως προς το θέμα Εξέλιξη: Αν και το έπιασες, όπως έγραψα πριν, με έναν σχετικά ‘εύκολο’ τρόπο, ωστόσο ήταν εντός θέματος κατά τη γνώμη μου.

-Σε φάσεις οι διάλογοι παραήταν γειωμένοι.

-Καλό το σκηνικό με τη μαμά και τα παπούτσια.

-Έρχεται λίγο ξαφνικά, απροετοίμαστα η ανακάλυψη του

σχεδίου εναντίον των μη εξελιγμένων ανθρώπων

κατά τη διάρκεια της συζήτησης Γιου-Ντι.

-Ο γιατρός μοιάζει να μπήκε για να δώσει εξηγήσεις.

[deadend]

Νομίζω ότι δεν έχω τίποτα να προσθέσω στα σχόλια, εκτός ότι δεν είχα καταλάβει τα ονόματα και με παραξένεψε πολύ.

 

 

 

 

Καλή επιτυχία

 

 

 

[RedAlf]

Κλασσικό εξελισιακό σενάριο με ωραία τροπή ότι τους είχαν ανάγκη και για αυτό αφήναν να συνυπάρχουν και οι κατώτεροι μαζί με την Νέα Γενιά (όχι ότι δεν το έχουμε ξαναδεί, αλλά το έβαλες ωραία).

Τρία σεναριακά ζητήματα μόνο. Το πρώτο είναι αυτό με τη χρήση του 20% του ανθρώπινου εγκεφάλου που οι νεότερες έρευνες δείχνουν ότι δεν ισχύει ακριβώς, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Το δεύτερο είναι το ζήτημα με την ουσία που παίρνουν από τον εγκέφαλο των απλών ανθρώπων, που είναι κάπως ασαφές και μη συγκεκριμένο για το ποια είναι η ουσία, γιατί δεν παρασκευάζεται τεχνητά, κτλ (λογικό δεν είμαστε νευρολόγοι) αλλά που μου άφησε μία "δυσάρευστη γεύση στο στόμα". Επίσης πρέπει να δικαιολογήσεις πιο καλά στο κείμενο γιατί η μάνα, που υπό φυσιολογικές συνθήκες λατρεύει το παιδί της όσο χαζό και να είναι, ήταν τόσο ψυχρή-κακιά μαζί του (κάτι που δεν ίσχυε και για τον γιατρό στο τέλος όταν κοιτάζει την φωτογραφία της κόρης του).

Γενικά ωραιά, κατανοητή γραφή με κάποια λαθάκια που προαναφέρθηκαν...

[Sonya]

Μια ιστορία που δεν εκμεταλλεύεται σχεδόν καθόλου τις δυνατότητες που έχει.

 

-συντακτικές ατέλεις, κυρίως στα σημεία στίξης. Τίποτα που να μη διορθώνεται μ' ένα ξεσκόνισμα

-υπάρχουν αρκετές αναληθοφάνειες, τόσο στο "επιστημονικό" κομμάτι, όσο και στο ανθρώπινο. Τηλεμεταφορές και τηλεπάθειες και τηλεοτιδήποτε χρειάζονται μια πολύ γερή βάση για να παίξουν σε μη παιδική ΕΦ. Προσπάθησε ν' αποφύγεις τέτοιες υπερβολές. Επίσης, οι ανθρώπινες σχέσεις, κυρίως η σχέση μάνα-παιδί πρέπει να αιτιολογηθεί πάρα πολύ καλά, γιατί είναι τραγικά χάλια

-ονόματα/τρόπος ομιλίας, μερικές φορές νόμιζα ότι βλέπω κακομεταφρασμένο μάνγκα

-δίνεις πληροφορίες μαζικά κι άτακτα. Άσε μας να βιώσουμε το κείμενο με λιγότερες εξηγήσεις και περισσότερες εικόνες

-προσοχή σε λεπτομέρειες όπως: τον τράκαραν (γιατί; μπορούσαν απλά να τον ακινητοποιήσουν με την σκέψη), τον έδεσαν (βλ. προηγούμενη παρένθεση), του εξήγησαν με το νι και με το σίγμα γιατί πρέπει να πεθάνει (γιατί οι κακοί πρέπει πάντα να εξηγούν; Βαριούνται; Νιώθουν τύψεις; Έχουν μικρό Γιαννούκο και πρέπει να δείξουν τη μεγάλη τους δύναμη;)

 

+η ιδέα είναι πολύ καλή! Όχι τόσο η υπερανεπτυγμένη νοημοσύνη, όσο η αναγκαιότητα ύπαρξης "φυσιολογικών" ανθρώπων.

 

Δοκίμασε την ιδέα σου από άλλη οπτική γωνία. Ίσως ενός απ' τους επιστήμονες; Κάποιου που να έχει ηθικό δίλημμα σχετικά με την καθαρή δολοφονία αθώων; Ακόμα και της μάνας; Νομίζω ότι η ιστορία σου θ' απογειωνόταν δοσμένη από κάποιον άλλο χαρακτήρα.

[Loch Moors]

Θα πω πρώτα το πιο χτυπητό μου σχόλιο.. γιατί στο τέλος ο "κακός" επιστήμονας να εξηγεί λεπτομερώς στο θύμα το πανούργο του σχέδιο?

 

Λοιπόν, το ζήτημα του ανθρώπου που φτάνει να χρησιμοποιεί το 100% του εγκεφάλου του ήταν κάτι που περίμενα να το συναντήσω σε κάποιες από τις ιστορίες... Νομίζω όμως ότι έπαιρνε μια αρκετά καλύτερη επεξεργασία. Οι ιδιότητες των πιο εξελιγμένων ανθρώπων μου θυμίζουν λίγο περισσότερο μαγεία και ξόρκια, ίσως όχι τόσο επιστημονική φαντασία. Μου δημιουργήθηκαν επίσης και μερικά ακόμα ερωτηματικά, όπως το γιατί οι γονείς των παιδιών που γεννιούνται φυσιολογικά δεν ζητούσαν να τους γίνει το εμβόλιο της Θεραπείας;

 

Το ότι ο Γιου αρχίζει να διαπιστώνει ότι οι φυσιολογικοί άνθρωποι αρχίζουν να εξαφανίζονται το βρήκα πολύ "ιντριγκαδόρικο" κι εκεί ήταν που είπα να δούμε τι γίνεται τελικά! Η αποκάλυψη του μυστηρίου όμως δεν με ικανοποίησε πλήρως, ίσως έπρεπε να είναι δοσμένη με λίγο πιο έντονο ύφος που να προκαλεί το αίσθημα της αγωνίας.

 

Είναι μια ιστορία με πολύ ψωμί πάντως που σίγουρα μπορείς να την εξελίξεις σε κάτι πολύ όμορφο.

Μπράβο για την προσπάθεια και τη συμμετοχή. Καλή επιτυχία!

[aScannerDarkly]

Η ιδέα φοβάμαι πως ήταν πάρα πολύ προβλέψιμη και πάρα πολύ κλισέ. Και δυστυχώς η γραφή δεν τη βοήθησε να το ξεπεράσει αυτό. Το κείμενο μοιάζει βιαστικά γραμμένο, με πολλά εκφραστικά λάθη και λάθη στη στίξη, επαναλήψεις λέξεων και διάφορα άλλα που διορθώνονται με μια πιο προσεκτική ματιά.

 

Κάπου λες ότι ο Γιου δεν είχε το απαραίτητο γονίδιο, πιο μετά λες ότι η Θεραπεία τους εμφυτεύει γονίδια. Κάποιο μπλέξιμο έγινε εδώ.

Τα ονόματα Γάμμα, Δέλτα κτλ παραπέμπουν σε κάτι εξαιρετικά παλιομοδίτικο και δεν είναι πετυχημένα.

Οι αναφορές "η μαμά του" ή "ο κύριος Δέλτα" δίνουν μια αίσθηση παιδικότητας στο κείμενο, που δεν τη θέλεις.

Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ένας υπερεξελιγμένος άνθρωπος σαν τη μητέρα του Γιου φέρεται υστερικά σαν τη γειτόνισσα απέναντι που βάζει τα σκυλάδικα στη διαπασών και τσιρίζει στην κόρη της.

Σε μια κοινωνία με τόσο ανεπτυγμένη γενετική - ιατρική, που έχει τους πιο αργόστροφους ανθρώπους για πέταμα, δε θα ήταν ούτε δύσκολο, ούτε θα είχαν ηθικούς ενδοιασμούς να παράγουν κλώνους ή "φάρμες" ανθρώπων για να πάρουν τα απαραίτητα κύτταρα.

Η ιστορία με το ποσοστό του εγκεφάλου που χρησιμοποιούμε νομίζω πως είναι ένας από τους μύθους που κυκλοφορούν σαν μεγάλες αλήθειες.

 

Θα σου πρότεινα την επόμενη φορά να παιδέψεις περισσότερο την ιδέα σου. Εδώ δίνεις την εντύπωση πως έγραψες ακριβώς το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες. Και να φροντίσεις περισσότερο τη γραφή και την έκφρασή σου.

Edited October 15, 2011 by aScannerDarkly

[Man_from_Earth]

Εξαιρετική ιδέα, πολλά περιθώρια για βελτίωση στην έκφραση, στην μέθοδο παρουσίασης του κόσμου σου. Μου άρεσε η δυνατή σκηνή της τιμωρίας της μάνας και εκεί αν επέμενες θα έκανες το νέο κόσμο "διαβολικό" και θα έδινε μια σκοτεινή & περιπετειώδη ατμόσφαιρα (στυλ Sin city). Και άλλα πολλά θα μπορούσες να κάνεις, προσφέρεται πραγματικά. Ως έχει, είναι αξιόλογη προσπάθεια. Καλή επιτυχία