Ο Κύριος Μίμος

[Eugenia Rose]

Όνομα Συγγραφέα: Eugenia Rose

Είδος: Eπιστημονική Φαντασία

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 3.679

Αυτοτελής; Ναι

 

 

 

 

 

 

Ο Κύριος Μίμος

 

 

 

 

To πλάσμα που τάραξε την πράσινη επιφάνεια του νερού, διέσχισε γρήγορα την λίμνη και έφτασε στην άλλη άκρη. Ο Πωλ είχε μουδιάσει για μερικά λεπτά στην θέση του, παρατηρώντας το. Γεμάτος περιέργεια αποφάσισε να διανύσει την απόσταση από την όχθη χωρίς να σταματήσει να το κοιτάει.

 

 

 

Η λίμνη ήταν μεγάλη και θα χρειαζόταν μερικά λεπτά για να φτάσει περπατώντας. Αν είχε όντως δει αυτό που νόμισε ότι είδε, τότε αυτή θα ήταν η πιο σημαντική μέρα της μικρής ζωής του. Ευτυχώς ο κύριος ‘Αντριους είχε φύγει και έτσι μπορούσε να το ερευνήσει με την ησυχία του. Ήταν πλέον απόγευμα, το φως λιγόστευε και δεν μπορούσε να διακρίνει παρά μόνο λίγα εκατοστά μέσα στην λίμνη από εκεί που βρισκόταν. Ενδόμυχα επαινούσε τον εαυτό του, που αποφάσισε να αγνοήσει τους φίλους του, και να ακολουθήσει τον καθηγητή του. Είχε δει πολλά ενδιαφέροντα τις λίγες ώρες που πέρασε εκεί. Και τώρα αυτό.

 

 

 

Έπεσε με τα γόνατα στην λάσπη της όχθης. Είχε λερωθεί ήδη, οπότε λίγο ακόμη δεν θα άλλαζε κάτι.

 

 

 

Μυρίζει ανυπόφορα.

 

 

 

Παραμέρισε μικρούς θάμνους και καλάμια που τον εμπόδιζαν να δει. Έσκυψε πάνω από την επιφάνεια της λίμνης και προσπάθησε να δει καλύτερα. Όχι πολύ μακριά ένα μεγάλο σκουροπράσινο φύλλο έπλεε. Κάτι μέσα του, έλεγε να μην σταματήσει να το παρακολουθεί. Ένας παφλασμός. Μετά ένας άλλος. Αισθάνθηκε τη καρδιά του να χτυπά γρηγορότερα. Μπορούσε μόνο να ευχηθεί στην τύχη να του χαμογελάσει άλλη μια φορά. Ξαφνικά το φύλλο παραμέρισε και ένα μικρό κεφάλι πρόβαλε από κάτω του.

 

 

 

Ήταν ό,τι πιο παράξενο είχε δει ποτέ του. Το κεφάλι του είχε το μέγεθος γροθιάς μικρού παιδιού. Το δέρμα του είχε ένα ιριδίζον χρώμα που δημιουργούσε μικρά ουράνια τόξα, αντανακλώντας τις λιγοστές αχτίδες ηλίου που απέμεναν. Τα μάτια του κατάμαυρα, σχιστά, βρίσκονταν στο πλάι του προσώπου του. Ναι, το πλάσμα είχε πρόσωπο. Είχε ακόμα δύο τρυπούλες στην θέση της μύτης και ένα άνισα μεγάλο στόμα, το οποίο δεν έκανε πολλές κινήσεις. Μόνο άνοιγε και έκλεινε. Δεν έβγαζε καν ήχους.

 

 

 

Για μερικές στιγμές είχε την εντύπωση πως περιεργάζονταν ο ένας τον άλλον Ένας ήχος σαν γουργουρητό άρχισε να βγαίνει από το σημείο που ήταν βυθισμένο. Το περίεργο ον πλατάγισε δύο πτερύγια που, μέχρι εκείνη την ώρα, ήταν κολλημένα στα πλάγια του κορμού του και ανυψώθηκε. Σύντομα, βρισκόταν έξω από την λίμνη πετώντας πολύ κοντά στο πρόσωπο του. Αυτός ένιωθε ανήμπορος να κινηθεί από ένα συνδυασμό περιέργειας και φόβου. Τα χέρια του πλάσματος έμοιαζαν με οστέινα καλαμάκια και άρχιζαν εκεί που τελείωναν τα πτερύγια. Η ουρά του ήταν ψαρίσια και στενόμακρη. Πόδια δεν είχε. Όταν το ακούμπησε ο Πωλ με τον δείκτη του, αυτό έπεσε στο έδαφος και σύρθηκε προς το μέρος του σαν φίδι.

 

 

 

Έκπληκτος με τον εαυτό του, δεν έτρεξε τρομαγμένος από το αηδιαστικό σούρσιμο αυτού του πλάσματος. Αντίθετα έσκυψε και το έπιασε. Ο κορμός ήταν γλοιώδης, του θύμισε ψόφιο ψάρι. Ήταν πολύ σκληρόπετσο και τσιμπούσε στο γερό πιάσιμο του παιδιού. Ο Πωλ χαλάρωσε λίγο την λαβή του και το έφερε πολύ κοντά στο στόμα του.

 

 

 

«Είσαι νεράιδα ή γοργόνα;» το ρώτησε ανοιγοκλείνοντας το στόμα του πολύ αργά.

 

 

 

Το πλάσμα τίναξε τα πτερύγια του σκορπίζοντας μια ασημίζουσα σκόνη στον αέρα. Ο Πωλ κοίταξε γύρω του με δέος. Όσο το παρατηρούσε του φαινόταν πιο ενδιαφέρον, πιο γλυκό.

 

 

 

«Θες να έρθεις μαζί μου;»

 

 

 

Το γουργουρητό επανήλθε. Αυτή την φορά εντόπισε από πού. Ερχόταν από το στέρνο του πλάσματος. Βολεύτηκε στο χέρι του σαν να συμφωνούσε.

 

 

 

«Εντάξει λοιπόν γοργονονεραίδα, πάμε σπίτι».

 

 

 

 

 

*

 

«Ο άνθρωπος είναι το κυρίαρχο είδος στον πλανήτη. Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Για να γίνει το κυρίαρχο είδος έπρεπε να κατακυριεύσει τη γη. Να αλλάξει την φύση όπως τον εξυπηρετούσε. Να αυξηθεί και να πληθύνει και να εξοντώσει τα άλλα κυρίαρχα είδη. Μήπως τελικά η Βίβλος ήταν οδηγός επιβίωσης και επικράτησης του ανθρωπίνου είδους;» σημείωσε ο καθηγητής Άντριους στο σημειωματάριο που κουβαλούσε πάντα μαζί του, καθώς έπαιρνε το δρόμο του γυρισμού.

 

 

Ήταν πολύ ικανοποιημένος. Επιτέλους τώρα είχε κάτι. Για την ακρίβεια είχε παραπάνω από κάτι. Είχε πολλά. Βιαζόταν να γυρίσει στο εργαστήριό του στο Γυμνάσιο του Βερν. Εκείνο το μικρό δωμάτιο με τους θησαυρού του. Με την πρόσφατα τοποθετημένη πόρτα ασφαλείας. Την είχε πληρώσει από την τσέπη του αυτή την πόρτα. Όλα θα πήγαιναν καλά. Γιατί ο καθηγητής Άντριους ήταν έξυπνος. Ο καθηγητής Άντριους είχε ένα σχέδιο.

 

 

Με την βοήθεια του αγοριού είχε καταφέρει να συλλέξει όλο το υλικό που ήθελε από το περιβάλλον της λίμνης.

 

 

«Να θυμηθώ να του ανεβάσω λίγο τον βαθμό» είπε αφηρημένα.

 

 

 

Σκεφτόταν πως αν δεν είχαν στραβώσει όλα τόσο πολύ στη ζωή του, το αγόρι στη λίμνη θα ήταν ο γιος του. Τώρα πια είχε άδειες επισκέψεων μόνο τις γιορτές με δικαστική εντολή. Επί δέκα χρόνια τον έβλεπε μια φορά το χρόνο, το πολύ δύο. Αλλά σύντομα αυτό θα άλλαζε.

 

 

 

Περπάτησε γρήγορα στον σκοτεινό διάδρομο του σχολείου. Ο επιστάτης δεν ήταν εκεί. Κοίταξε γύρω του πριν βγάλει το κλειδί και ανοίξει τα δύο λουκέτα που σφράγιζαν την πόρτα. Μπήκε μέσα και σχεδόν πέταξε πάνω στο γραφείο του την σακούλα με τα δείγματα. Πλησίασε το σκεπασμένο αντικείμενο στο βάθος. Αφαίρεσε με προσοχή το κάλυμμα και εξέτασε το γυάλινο βάζο που κρυβόταν από κάτω. Μέσα στο υγρό του Μπούιν, σε απόλυτη ακινησία, βρισκόταν ένα hydrohomomimus. Έτσι είχε ονομάσει το πλάσμα που “ψάρεψε” πριν ένα μήνα στην λίμνη νεκρό. Του άρεσε πολύ το όνομα. Έτσι θα ονόμαζε αυτό το νέο είδος, που είχε ανακαλύψει μόνο αυτός. Το είχε σκεφτεί παλιά, όταν είχε πρωτοσυναντήσει ένα από αυτά. Το πλάσμα απ’ το νερό που μιμείται τον άνθρωπο, βρισκόταν στα χέρια του.

 

 

«Οι μαλάκες από το Ινστιτούτο θα τρελαθούν!» φώναξε και μία μικρή κραυγή χαράς του ξέφυγε.

 

Για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό κάτι είχε ξυπνήσει μέσα του. Ήθελε να γυρίσει πίσω, να μπει πάλι στο παιχνίδι. Τώρα είχε μια ευκαιρία.

 

 

 

Το λεπτό κρανίο του πλάσματος είχε ανοίξει, και ένας αρκετά ευμεγέθης, για το σώμα του, εγκέφαλος επέπλεε στο υγρό.

 

 

 

Οι συνάψεις και η αρτιότητα του εγκεφάλου αυτού του πλάσματος ήταν εντυπωσιακή. Κρίνοντας από αυτό, το είδος που είχε μπροστά του θα πρέπει να ήταν το δεύτερο εξυπνότερο αμέσως μετά τον άνθρωπο. Και όχι μόνο. Προσωπικότητα, λογική συναισθήματα, όλα βρίσκονταν μπροστά του σε μία μάζα από νευρώνες και λίπος.

 

 

 

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε hydrohomomimus. Παιδί ακόμα, στο δάσος κοντά στο σπίτι που μεγάλωσε, είχε μια λίμνη, πολύ μικρότερη από του Βέρν. Τότε τα hydrohomomima ήταν πολύ ντροπαλά και φοβισμένα. Ζούσαν αόρατα από τον άνθρωπο. Κρύβονταν όποτε συναντούσαν άλλη μορφή ζωής. Έτσι κάνουν όλα τα αδύναμα ζώα όταν απειλούνται. Οι ντόπιοι τους είχαν δώσει διάφορες αφελείς ονομασίες, “στοιχειά”, “νεράιδες”, “γοργόνες”.

 

 

Κάτι είχε αλλάξει από τότε. Το κατάλαβε όταν επισκέφτηκε την λίμνη. Το κρανίο τους ήταν το πρώτο πράγμα που παρατήρησε, όταν βρήκε το νεκρό hydrohomomimus πίσω από τις καλαμιές. Ελαφρώς μεγαλύτερο από ότι το θυμόταν και το κυριότερο, πιο ανθρωπόμορφο από ποτέ. Ο ενθουσιασμός που ένιωσε εκείνη την στιγμή, γρήγορα μετατράπηκε σε κάτι άλλο.

 

 

Ένας σουβλερός πόνος στο σβέρκο και τα πλευρά του, τον έκαναν να πεταχτεί όρθιος. Μια ντουζίνα από δαύτα είχαν μαζευτεί γύρω του και τον τρυπούσαν με τα οστέινα χέρια τους. Πανικόβλητος άρπαξε το νεκρό του είδους τους και έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Αυτά τον ακολούθησαν μέχρι τις παρυφές της πόλης. Τον κυνήγησαν, πράγμα πρωτόγνωρο, με μία ορμή που του θύμισε ανθρώπινο μίσος. Μια πρόχειρη νεκροψία το ίδιο βράδυ στο εργαστήρι του έδωσε ένα μέρος της απάντησης. Εξέλιξη. Αυτά τα πλάσματα μέσα σε ελάχιστο χρόνο είχαν διανύσει αιώνες, αν όχι χιλιετηρίδες, σε αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί ως η εξελικτική τους αλυσίδα. Για να ολοκληρώσει το παζλ έπρεπε να μάθει ποιος ή, μάλλον, τι ευθυνόταν.

 

 

 

*

 

 

 

 

Ο ήλιος μπήκε βίαια στο δωμάτιο όταν η μητέρα του άνοιξε τις γρίλιες.

 

 

«Ξύπνα αγάπη μου. Πήγε οκτώ. Ώρα να πας σχολείο».

 

 

Τα μάτια του Πωλ αρνούνταν να ανοίξουν. Είχε κουραστεί πολύ την προηγούμενη μέρα. Το βράδυ δεν κατάφερε να κοιμηθεί. Περιεργαζόταν το νέο του κατοικίδιο για ώρες, ώσπου τον πήρε ο ύπνος με τα ρούχα.

 

 

«Από δω και πέρα λιγότερα παιχνίδια με τους φίλους. Αν δεν σταματήσεις να έχεις τόσο χαμηλούς βαθμούς, δεν θα ξαναβγείς Σαββατοκύριακο» είπε κοιτάζοντάς τον με το πιο αυστηρό της ύφος.

 

 

Για κάποιο λόγο αυτή η απειλή δεν τον τρόμαξε.

 

 

Ποιoς τους χρειάζεται τους φίλους όταν έχει ένα τέτοιο παιχνίδι όλο δικό του;

 

 

«Εντάξει μαμά» είπε.

 

 

Έκανε να σηκωθεί. Κάτι τον ενοχλούσε στο δεξί του χέρι. Μια φαγούρα ξεκινούσε από την παλάμη και έφτανε ως τον αγκώνα του. Αποφάσισε να μην της δώσει σημασία. Έσκυψε κάτω από το κρεβάτι του. Εκεί, μέσα σε μια λεκάνη με νερό κοιμόταν ο νέος του φίλος. Τράβηξε την λεκάνη προς το μέρος του. Το νερό είχε το ίδιο ημιδιαφανές πράσινο χρώμα με την λίμνη, πιο απαλό αυτήν την φορά. Το πλάσμα άνοιξε τα μάτια του και τον κοίταξε. Το γουργουρητό επανήλθε. Άρχισε να πετάει αδύναμα, ακολουθώντας τον Πωλ στο δωμάτιο.

 

 

«Σήμερα πρέπει να πάω σχολείο. Εσύ δεν μπορείς να έρθεις μαζί μου».

 

 

Ο φίλος του δεν φάνηκε να διαφωνεί. Δεν μπορούσε άλλωστε. Όποτε άνοιγε το στόμα του δεν έβγαινε κανένας απολύτως ήχος. Αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος που συμπαθούσε τόσο αυτό το πλάσμα. Οι κινήσεις και οι αντιδράσεις του, τού θύμιζαν έντονα άνθρωπο. Όμως, αντίθετα με τους ανθρώπους που τον περιτριγύριζαν, δεν του θύμιζε ποτέ πόσο χαζός ήταν.

 

 

«Ούτε βλάκας ούτε τίποτα ε;» ρώτησε το πλάσμα χαμογελώντας «Θα σε λέω κύριο Μίμο».

 

 

 

 

 

 

 

Αυτός είναι.

 

 

Ο Πωλ παρακολουθούσε κρυφά τον καθηγητή στις τουαλέτες των αγοριών. Τον έπιασε τυχαία με την άκρη του ματιού του καθώς προχωρούσε στον διάδρομο. Είχε αργήσει και βιαζόταν να μπει στην τάξη. Δεν ήθελε να χειροτερεύσει το ήδη βεβαρημένο ιστορικό του. Ο καθηγητής του φορούσε ίδια ρούχα με χτες. Τα μαλλιά του κολλούσαν στο μέτωπό του. Κοιτούσε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Αποφάσισε να μην του μιλήσει και να πάει κατευθείαν στην τάξη.

 

 

Είμαι βλάκας. Άφησα το παράθυρο ανοιχτό.

 

 

Αυτή η σκέψη γύριζε στο μυαλό του από την στιγμή που πέρασε την αυλόπορτα. Τώρα ήταν αργά δεν μπορούσε να φύγει. Ο επιστάτης στεκόταν και παρακολουθούσε σαν Κέρβερος τις κινήσεις των ταραξιών. Και ναι, ήταν ένας από αυτούς. Αποφάσισε πως θα κουβαλούσε αυτό το άγχος μαζί του για την υπόλοιπη μέρα. Άραγε το ζωάκι του να έφυγε; Έδειχνε πως ήθελε να έρθει μαζί του. Άμα πάθαινε κάτι δεν θα συγχωρούσε τον εαυτό του. Μπορεί να έφταιγε ότι το σκεφτόταν συνέχεια, αλλά μέσα στην φασαρία του διαδρόμου νόμισε πως άκουσε έναν ήχο σαν γουργουρητό.

 

 

 

 

 

*

 

 

 

 

«Κύριε το χέρι σας τρέχει αίμα».

 

 

 

Δεν είχαν περάσει πέντε λεπτά από τότε που ξεκίνησε το μάθημα. Προσπάθησε να μην δώσει σημασία στον πόνο, αλλά το χέρι του απαιτούσε την προσοχή του. Το είχε δέσει πολύ καλά. Παρολαυτά η άκρη του επιδέσμου, αυτή που τύλιγε τα τρία του δάχτυλα, είχε μουσκέψει. Το ύφασμα είχε πάρει ένα κιτρινοκόκκινο χρώμα που πλέον δεν μπορούσε να αγνοήσει.

 

 

 

«Συνεχίστε στην σελίδα είκοσι επτά. Επιστρέφω» είπε και έφυγε βιαστικά για τις τουαλέτες.

 

 

Σήκωσε το χέρι του και κοίταξε τα τρία δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Με το άλλο χέρι ξεδίπλωσε αργά τον επίδεσμο. Το πρώτο πράγμα που έφτασε στα ρουθούνια του ήταν η μυρωδιά του σάπιου κρέατος. Όταν αφαίρεσε και τις γάζες μπόρεσε να δει ξεκάθαρα. Αίμα, δέρμα που κρεμόταν και πύον πρόβαλαν κάτω από ύφασμα. Φουσκάλες είχαν δημιουργηθεί εκεί που τα δάχτυλα ενώνονταν, και δεν μπορούσε να κλείσει το χέρι του. Όσο το κοιτούσε, είχε την εντύπωση πως η εξωτερική στιβάδα του δέρματός του όλο και λιγόστευε. Μια νέα κόκκινη, ματωμένη στιβάδα εμφανιζόταν σταδιακά και πονούσε, πολύ.

 

 

 

Το ατύχημά του ήταν δώρο της μοίρας.

 

 

«Το βρήκες!»

 

 

Επαναλάμβανε την ίδια φράση όσο έμεινε εκεί για να αλλάξει γάζες. Τα μάτια του έτσουζαν και το σώμα του ήταν μουδιασμένο από την κούραση. Το μυαλό του όμως υπερλειτουργούσε. Παρελθόν, παρόν και πιθανό μέλλον περνούσαν με τυχαία, συνειρμική σειρά στην επιφάνεια της συνείδησής του και χάνονταν για να εμφανιστούν και πάλι σε λίγο.

 

 

Τον κατηγόρησαν για ανθρωπομορφισμό, την χειρότερη από τις αμαρτίες των βιολόγων. Απέδωσε στα πειραματόζωα ανθρώπινες αρετές, λογική, συνείδηση, γλώσσα, στρατηγική. Τον είχαν προειδοποιήσει να μελετά την συμπεριφορά τους και να μην βρίσκει ανύπαρκτα βαθύτερα συναισθήματα. Δεν τους άκουσε. Κυρίως γιατί και αυτοί ζώα ήταν. Το κυρίαρχο είδος. Το δικό του είδος.

 

 

Μετά από πολλές ώρες και μετρήσεις ήταν σίγουρος. Αυτά τα πλάσματα δάγκωσαν το μήλο του Αδάμ και της Εύας και μπήκαν στον κόσμο της γνώσης. Τον δικό τους κόσμο. Το δηλητήριο που του έκαψε τα δάχτυλα καθώς βύθιζε το χέρι του στο βάζο, ήταν η απάντηση που έψαχνε. Στην λίμνη δεν ήταν τόσο απρόσεκτος, εκεί ήξερε τι αντιμετώπιζε.

 

 

Σκέτο οξύ.

 

 

Η λίμνη ήταν μολυσμένη, ήταν γνωστό. Γι’ αυτό ο Δήμος την είχε κλείσει, αλλά με τον καιρό και αυτό ξεχάστηκε. Οι ευεργέτες της πόλης φρόντισαν με ζήλο να ξεχαστεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ο κόσμος όμως δεν ήταν ούτε χαζός, ούτε τρελός. Κανείς δεν πλησίαζε την λίμνη.

 

 

Μόνο ένας τρελός που μετά έφερε και ένα χαζό για παρέα.

 

 

Παρασύρθηκε τόσο από τον εγκέφαλο αυτών των πλασμάτων που ξέχασε το υπόλοιπο απίθανο σώμα τους. Έριξε μια πιο προσεκτική ματιά στο βάζο. Το ιριδίζον δέρμα του, μία πυκνή στιβάδα από μικρά λέπια, είχε ξεθωριάσει. Μια ασημίζουσα σκόνη αιωρούνταν στο υγρό. Σιγά σιγά διαλυόταν μέσα σε αυτό. Απαλές πράσινες ανταύγειες το φώτιζαν όλο και περισσότερο. Γιατί δε κάηκε τότε, όταν έπιασε το πλάσμα την πρώτη φορά χωρίς γάντια;

 

 

Ύστερα κατάλαβε. Η απάντηση ήταν το πράσινο. Το δηλητήριο λειτουργούσε αποτελεσματικά μόνο σε υδάτινο περιβάλλον. Ως στερεά ουσία το πολύ πολύ να δημιουργούσε ερεθισμό στο δέρμα. Όταν ανάλυσε το υγρό στο μικροσκόπιο η κινητικότητα των σωματιδίων τον άφησε άφωνο. Ζωντανοί οργανισμοί διέτρεχαν το υγρό στοιχείο, συγκρούονταν και απλώνονταν σε όλο το μήκος του. Πολλαπλασιάζονταν με απίστευτη ταχύτητα. Οι ανταύγειες ήταν απλά η εντύπωση που έδινε η γραμμή αναπαραγωγής τους στο ανθρώπινο μάτι.

 

 

Τα χημικά σε συνδυασμό με το γενετικό τους υλικό, είχαν επιφέρει ένα καταπληκτικό και επικίνδυνο αποτέλεσμα σε όλο τους το είναι. Ενώ το μυαλό τους άρχισε να γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο, το σώμα τους υιοθέτησε αυτές τις ουσίες σαν φυσιολογικές ώστε να μην εξοντωθεί το είδος τους. Ύστερα έκανε αυτό που ήξερε πιο καλά, τις μιμήθηκε. Πλέον παρήγαγαν τοξικούς μικροοργανισμούς με θανατηφόρα αποτελέσματα. Πόσα hydrohomomimus πρέπει να πέθαναν και πόσα μεταλλαγμένα να γεννήθηκαν για να δημιουργηθεί αυτή η γενιά.

 

 

Καταπληκτικοί μίμοι τα άτιμα.

 

 

Στο μυαλό του προσπαθούσε να οργανώσει τα στοιχεία που θα έστελνε στο Ινστιτούτο. Για να τους ιντριγκάρει περισσότερο, θα πρόσθετε μερικές φωτογραφίες του πλάσματος. Ναι οι φωτογραφίες ήταν απαραίτητες. Οι συνάδελφοί του βρίσκονταν σε πλήρη άρνηση για κάθε τι ασυνήθιστο. Δεν ήθελε να αφήσει ούτε μια μικρή πιθανότητα να μην τον καλέσουν για ακρόαση. Το κουδούνι ήχησε μέσα στις τουαλέτες και διέκοψε τον ειρμό του. Η σκέψη ότι έπρεπε να διδάξει του φαινόταν ανυπόφορη. Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του και βγήκε.

 

 

 

Το μάθημα του φάνηκε ατελείωτο. Ούτε που θυμόταν τι παρέδωσε. Απλά μίλαγε ακατάπαυστα κοιτώντας το ρολόι του κάθε τόσο. Περίμενε λίγο μέχρι να αδειάσει ο διάδρομος. Ένιωθε πιο ασφαλής όταν άνοιγε την πόρτα και δεν υπήρχε κανείς τριγύρω. Μπαίνοντας σκόνταψε σε έναν όγκο στο πάτωμα. Ένιωσε σαν να πατάει σε κάτι υγρό. Τίναξε το πόδι του και έγειρε στην πόρτα που έκλεισε με δύναμη. Πάτησε τον διακόπτη. Το βάζο βρισκόταν σπασμένο και το οξύ είχε γεμίσει το δάπεδο του εργαστηρίου. Κοίταξε γύρω του. Το νεκρό πλάσμα δεν φαινόταν πουθενά.

 

 

«Μα πως…» μουρμούρισε σφίγγοντας τα δόντια του.

 

 

Του πήρε μερικά λεπτά να συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει. Το βλέμμα του έπεσε στα ίχνη από το υγρό, που οδηγούσαν στην άκρη του τοίχου πίσω απ’ το γραφείο. Εκεί ένας αγωγός έχασκε ανοιχτός. Τον χρησιμοποιούσαν όταν ακόμα το εργαστήριο λειτουργούσε για να το καθαρίζουν ευκολότερα.

 

 

«Δεν μπορούσα να το ξέρω. Ούτε παιδί δεν χωράει να περάσει από μέσα» δικαιολογήθηκε στον εαυτό του.

 

 

Ένιωθε τα πόδια του να κόβονται. Ιδρώτας άρχισε να τρέχει στο πρόσωπό του και δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Δεν είχε προλάβει να τραβήξει τις φωτογραφίες. Είχε χρησιμοποιήσει όλο το δείγμα ιστού. Πέρα από νούμερα και λίγο υγρό δεν είχε τίποτα. Τίποτα. Δεν περίμενε να συμβεί αυτό. Τα είχε υποτιμήσει. Λίγες φωνές και αρκετές βρισιές αργότερα, είχε πάρει την απόφασή του.

 

 

Θα τη στείλω.

 

 

Ήξερε πως στο Ινστιτούτο θα τον χλευάζανε μόλις διάβαζαν την επιστολή του. Όμως δεν τον ένοιαζε πλέον. Θα είχε μοιραστεί τα στοιχεία και με άλλους. Τώρα θα ήξεραν και αυτοί, δεν θα είχαν δικαιολογία. Όταν θα ερχόταν η κατάλληλη στιγμή θα τους το έτριβε στην μούρη. Τότε θα καταλάβαιναν τι σημαίνει επιστήμονας.

 

 

Εντάξει, και αναγνωρισμένος μετά τον καιρό μου καλά είναι.

 

 

 

*

 

 

 

 

Ο Πωλ αγνόησε τις φωνές του καθηγητή του και προσπέρασε γρήγορα το εργαστήριο. Τον είχε τρομάξει αρκετά σήμερα για να μην θέλει να τον ενοχλήσει. Εξάλλου βιαζόταν πολύ. Γύρισε τρέχοντας σπίτι. Πλησιάζοντας είδε το παράθυρο που έχασκε ανοιχτό. Ένιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι.

 

 

Πάει, τον έχασα.

 

 

Άνοιξε γρήγορα την εξώπορτα και ύστερα όρμησε στο δωμάτιό του. Έψαξε όλες τις πιθανές κρυψώνες. Τίποτα. Βγήκε στον μικρό διάδρομο και μπήκε στην κουζίνα. Πάνω σε ένα μάτι μία κατσαρόλα έβραζε σιγανά. Στο πάτωμα κοντά στο παράθυρο, το πλάσμα βρισκόταν ξαπλωμένο. Το κρανίο του ανοιγμένο και ο εγκέφαλος του χυμένος έξω.

 

 

 

«Κύριε Μίμε!»

 

 

 

Το παιδί έσκυψε από πάνω του και το έσπρωξε απαλά με το χέρι του. Δάκρυα ξεκίνησαν να ανεβαίνουν στα μάτια του. Λίγο πριν αρχίσουν οι λυγμοί, άκουσε θόρυβο πίσω του. Γύρισε. Το πλάσμα ήταν εκεί. Τον κοιτούσε με το ίδιο εξονυχιστικό βλέμμα.

 

«Είσαι καλά; Νόμιζα σε έχασα» είπε με ανακούφιση «ο φίλος σου… πέθανε;»

 

 

 

Κανένας ήχος. Μόνο το γουργουρητό ήρθε αδύναμα από το πλάσμα να τον καθησυχάσει. Ο κύριος Μίμος ήταν καλά, αυτό είχε σημασία. Πέρα από αυτό και τον ήχο του νερού που έβραζε, στο σπίτι επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Δεν άκουγε ούτε τα νευρικά βήματα της μάνας του από κάποιο άλλο δωμάτιο. Η κατσαρόλα είχε λιγοστό νερό και το περιεχόμενό της ανέδυε μυρωδιά καμένου. Ένιωσε το στόμα του να κολλάει. Το τρέξιμο του είχε φέρει δίψα. Πήρε την κόκκινη κούπα απ’ το ντουλάπι. Άνοιξε την βρύση και άφησε το νερό να τρέξει.

 

 

Στάθηκε. Μια σκέψη του πέρασε από το μυαλό. Άφησε την κούπα στο τραπέζι. Έβγαλε το κεφάλι του έξω από το παράθυρο της κουζίνας και κοίταξε στον κήπο.

 

 

«Μαμά, μπαμπά!»

 

 

 

Το πλάσμα τον παρατηρούσε ταξιδεύοντας με τα μικρά του πτερύγια στον χώρο. Πέρασε πάνω τα έπιπλα και σταμάτησε στο τραπέζι. Αιωρήθηκε για λίγα δευτερόλεπτα. Λίγο από το ιριδίζον σαν ουράνιο τόξο δέρμα του ξεφλούδισε απότομα. Μερικά λέπια έφυγαν. Ασημίζουσα σκόνη έπεσε απαλά στο κόκκινο ποτήρι. Διαλύθηκε αμέσως μέσα του.

 

 

Ο μικρός μπερδεμένος γύρισε και το κοίταξε.

 

 

«Μήπως τους είδες;»

 

 

Το πλάσμα ανοιγόκλεισε το στόμα του χωρίς να βγάλει κανέναν ήχο.

 

 

«Τι σε ρωτάω».

 

 

Σήκωσε την κούπα και την έφερε στα χείλη του. Για μια στιγμή του φάνηκε πως μερικές αχνές πράσινες ανταύγειες φώτισαν το νερό. Δεν έδωσε σημασία. Ήπιε λαίμαργα το περιεχόμενο. Αντί να σβήσει την δίψα του, κάτι άλλο άρχισε ξαφνικά να του καίει το λαιμό. Το οξύ του έλιωσε τις φωνητικές χορδές τόσο γρήγορα όσο το νερό διένυε την απόσταση από τον φάρυγγα στον οισοφάγο.

 

 

«Αααααααααααα…»

 

 

Η φωνή ξεκίνησε με δύναμη αλλά χαμήλωσε γρήγορα και μετά σταμάτησε τελείως. Η κούπα έπεσε από το χέρι του, αναπήδησε στο παπούτσι του και έσπασε στον απέναντι τοίχο. Το παιδί έβαλε τα χέρια στο λαιμό του και τον κράτησε, πιέζοντας τον δυνατά. Άρχισε να βήχει. Κοίταξε το πλάσμα με γουρλωμένα μάτια. Αυτό, ατάραχο περίμενε υπομονετικά. Υγρά βγήκαν από το στόμα του Πωλ καθώς αυτός γρύλιζε και έτρεμε σύγκορμος. Τα πόδια του δεν τον κρατούσαν άλλο. Έπεσε κάτω και σπαρτάρησε σαν ένα άλλο πλάσμα, οικείο στον κύριο Μίμο. Ύστερα έπαψε να παλεύει. Το άψυχο σώμα του αφέθηκε στην μανία με την οποία το οξύ κατέτρωγε τις σάρκες του.

 

 

Ο κύριος Μίμος σιωπηλός όπως πάντα, πλησίασε το νεκρό πλάσμα. Ήρθε κοντά του και ανοίγοντας το στόμα του, το δάγκωσε στη ράχη. Βγήκε πετώντας από το παράθυρο της κουζίνας. Περνώντας έξω από το μπάνιο έριξε μια τελευταία ματιά στο μισοφαγωμένο πτώμα που μούλιαζε στην μπανιέρα. Τα χέρια της, γραπωμένα ακόμα από την κουρτίνα του μπάνιου, σαν να ζητούσαν βοήθεια. Το κεφάλι ακουμπούσε κολλημένο στον τοίχο σε αφύσικη στάση. Η τσακισμένη έκφραση του προσώπου της πρόδιδε τον πόνο που είχε νιώσει. Ήταν τα μόνα σημεία που είχαν ακόμα σάρκα επάνω τους. Μία βαριά μυρωδιά έβγαινε από το παραθυράκι. Πράσινες ανταύγειες φώτιζαν τον σκελετό της. Βυθισμένος στο νερό, έμοιαζε να έπλεε εκεί σαν από πάντα.

 

 

Έβαλε όλη την δύναμή του στα δύο μικρά του πτερύγια. Ανυψώθηκε όσο πιο πολύ μπορούσε. Ο δρόμος για την λίμνη ήταν μακρύς.

 

 

 

 

 

*

 

 

 

 

Το γράμμα από το Ινστιτούτο ήρθε αργότερα εκείνη την μέρα στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο. Είχε άγχος για την απάντηση αν και ήξερε περίπου ποια θα ήταν. Περίπου. Ένιωθε το χέρι του να χειροτερεύει. Τα μάτια του διέτρεχαν νευρικά πάνω κάτω το κείμενο καθώς διάβαζε. Τα άκρα του τρεμόπαιζαν από τα νεύρα.

 

 

Κύριε Τσάρλς Άντριους

 

 

«Κύριε! Ούτε καν καθηγητά, οι αλήτες».

 

 

Μετά λύπης μας σας πληροφορούμε ότι τα στοιχεία τα οποία μας αποστείλατε δεν κρίνονται επαρκή για να λάβετε πρόσκληση για ακρόαση ενώπιον του Διοικητικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου. Χωρίς επαρκείς αποδείξεις καθίσταται αδύνατο να γίνει πιστευτή η ύπαρξη ενός τέτοιου είδους. Προσωπικά δε εγώ, θεωρώ θρασύτατη την προσπάθειά σας να εμπλέξετε το ινστιτούτο σε κυνήγι μαγισσών για δεύτερη φορά, ιδιαίτερα μετά την απομάκρυνσή σας από αυτό. Η δε παράγραφος που ακολουθεί, απόσπασμα της δικής σας επιστολής, κρίθηκε ως η πλέον παραληρηματική από μένα και τη θεωρώ ίσως ικανή για να αμφισβητηθεί η ψυχική σας κατάσταση.

 

 

«Τα Hydrohomomima θα γίνουν το κυρίαρχο είδος στον πλανήτη. Για να γίνουν το κυρίαρχο είδος πρέπει να κατακυριεύσουν τη γη. Να αλλάξουν την φύση όπως τα εξυπηρετεί. Να αυξηθούν και να πληθύνουν και να εξοντώσουν το κυρίαρχο είδος. Τον άνθρωπο. Μήπως τελικά η Βίβλος ήταν οδηγός επιβίωσης και επικράτησης κάθε πιθανού είδους;»

 

 

Θα σας παρακαλούσα να μην μας ξαναενοχλήσετε με άδειες απειλές αν δεν θέλετε να υποστείτε τις νομικές συνέπειες.

 

 

Καθηγητής Γιόνας Κ. Μάθιους

 

Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου

 

Ινστιτούτου Θαλασσίων Ερευνών και Υδρόβιας Ζωής

 

 

*

 

 

Πολλά μικρά γουργουρητά που μπλέκονταν με τους ήχους της φύσης ακούστηκαν όταν έπεσε το σκοτάδι. Προσεκτικά αλλά σταθερά, ο κύριος Μίμος και οι σύντροφοι του πλησίασαν το μεγάλο κτίσμα λίγο πιο έξω από την πόλη. Ζώα, μεγάλα και μικρά, φυτοφάγα και αρπακτικά, κρύφτηκαν στις φωλιές τους. Παραμέρισαν όπως θα έκαναν αν έβλεπαν μπροστά τους τον μεγαλύτερό τους εχθρό, τον άνθρωπο. Αλλά αυτή η νύχτα δεν άνηκε στο ανθρώπινο είδος. Τα πλάσματα κύκλωσαν το υδραγωγείο της πόλης. Ο άνθρωπος θα ήταν ο τελευταίος που θα μάθαινε να φοβάται τον κύριο Μίμο. Αλλά θα μάθαινε.

Edited September 23, 2011 by Eugenia Rose

[DinoHajiyorgi]

Hee-Hee-Hee! One more green and slimy tale from the Crypt! Αχ Ευγενία, βαθιά άβυσσος η πηγή των εμπνεύσεων σου, ταυτόχρονα μοχθηρή και σκοτεινή. Άλλο ένα διήγημα στην κατηγορία των pulp-comiks, και άξιο του είδους του.

[Mindtwisted]

Λοιπόν, αυτή η ιστορία μου άρεσε πιο πολύ τη δεύτερη φορά που τη διάβασα.

 

Έχει αυτή την ατμόσφαιρα βιολογικού θρίλερ, που συνήθως μου αρέσει να γελάω χαιρέκακα όταν πεθαίνει κάποιος και να σκέφτομαι πώς θα πεθάνουν οι υπόλοιποι και με ποιά σειρά.

 

Ειδικά ο "επιστήμονας" είχε πολλή πλάκα:

Γιατί ο καθηγητής Άντριους ήταν έξυπνος. Ο καθηγητής Άντριους είχε ένα σχέδιο.

Δεν ξέρω πώς μου χτύπησε έτσι, αλλά με έπιασαν τα γέλια. Γενικά πήγαινε γυρεύοντας από την αρχή γιατί δρούσε μπακαλίστικα και μετά έδινε και συγχαρητήρια στον εαυτό του. Για αρχή δεν φορούσε γάντια κι έχωνε τα χέρια του σε μολυσμένο νερό, έτσι απλά, και άγγιζε και ένα πλάσμα που ζει σε μολυσμένα ύδατα. Επίσης, αντί να φωτογραφίσει το πλάσμα στο βιότοπο όπου το ανακάλυψε, περίμενε να κάνει πρώτα ανατομία, που ουσιαστικά σημαίνει να πετσοκόψεις το πτώμα, (άρα δεν μπορείς να φωτογραφίσεις μετά), και ούτε εκεί τράβηξε φωτογραφίες τον εγκέφαλο και τα λοιπά όργανα. Αν ήθελες να δημιουργήσεις ένα ματαιόδοξο, αλλά γενικά ανίκανο επιστήμονα το κατάφερες πολύ καλά.

 

Επίσης μου άρεσε πολύ η ιδέα οτι ο μίμος απέκτησε με κάποιο τρόπο ένα είδος συμβιωτικού βακτηρίου που τον προστατεύει από τις τοξίνες και τις εξαπλώνει ταυτόχρονα. Πραγματικά υπάρχουν τοξίνες που προκαλούν εγκαύματα και τέτοια καταστροφή, νομίζω είναι και το δηλητήριο της θαλάσσιας σφήκας, (Μια μέδουσα με πλοκάμια έως 60 μέτρα).

 

Α και κάτι σχετικά ασήμαντο, όταν γράφουμε επιστημονικές ονομασίες ειδών υπάρχει ειδική ονοματολογία. Χρησιμοποιούνται δύο λέξεις, πρώτα το γένος με κεφαλαίο και μετά το είδος με μικρό, (όλο μαζί είναι η ονομασία του είδους) και Italics όπως σωστά έβαλες. Πχ Ηydro homomimus αφού δεν μπορεί να καταταχθεί σε κάποιο από τα υπάρχοντα γένη.

 

Αυτά, μου άρεσε αρκετά.

καλή επιτυχία!!!

[Guest old#2065]

Μια διαφορετική προσέγγιση στον διαγωνισμό.

Συμφωνώ με τον Ντίνο και θα το απολάμβανα σε κομικ.

Συμφωνώ και με τον Κωνσταντίνο, ότι παρόλο τον τρόμο και το μακελειό, υποβόσκει ένα χιούμορ.

Ενδιαφέρον.

Γνωρίζοντας τις συνθήκες πίεσης (χαμένο αρχείο κλπ) κάτω από τις οποίες το ολοκλήρωσες, το αποτέλεσμα είναι περισσότερο από ικανοποιητικό.

Καλή επιτυχία Ευγενεία.

[Mesmer]

Πολύ ενδιαφέρον πλάσμα ο κύριος Μίμος. Μου άρεσε ο τρόπος που το παρουσίασες, τόσο οπτικά, όσο και ηθοπλαστικά. Δεν ξεχνάει, περιμένει υπομονετικά μέχρι να βρει τον τρόπο να δράσει.

 

Σε κάποια σημεία μού φάνηκε πως υπήρχε μια σχετικά εύκολη εξέλιξη της ιστορίας. Σαν να βιαζόσουν λίγο. Ίσως φταίει το κομμάτι που έχασες κι έπρεπε να ξαναγράψεις.

 

 

[niceguy0973]

Ευγενία, ακόμα κι αν δεν είχες βάλει την φωτογραφία από το τερατάκι, νομίζω πως θα το έβλεπα μπροστά μου, καθώς διάβαζα την ιστορία σου. Πολύ ζωντανή και καλογραμμένη. Το τέλος της επίσης μου άρεσε πολύ. Καλή επιτυχία μικρή μου!

[mman]

(Στα σχόλιά μου πιθανόν να επαναλαμβάνω προηγούμενα σχόλια άλλων. Το κάνω, αφενός για να μην ψάχνω τι να αφαιρέσω από τα ήδη έτοιμα σχόλιά μου και αφετέρου γιατί έτσι επιβεβαιώνω / ενισχύω αυτά που επαναλαμβάνω.)

 

Καλή η ιδέα του Μίμου, αν και πολύ ομιχλώδης ο τρόπος της ταχύτατης εξέλιξής του. Όχι άσχημη προσπάθεια παρουσίασης ενός άγνωστου είδους, με μια ξεκάθαρη πατίνα περασμένων δεκαετιών, η οποία δεν ξέρω αν σου βγήκε επίτηδες. Εκεί που πάσχει η ιστορία είναι κυρίως στον χαρακτήρα του καθηγητή, ο οποίος παρουσιάζεται πολύ παρορμητικός, στα όρια του ανώριμου. Πολύ καλύτερος ο χαρακτήρας του παιδιού.

Αν μπορούσες να αποφύγεις το flashback του καθηγητή, το διήγημα θα κέρδιζε σε ζωντάνια.

Δυστυχώς το τέλος δεν μπορεί να ξεφύγει από μια πολύ πεπατημένη εκδοχή.

[Ροη]

Πολύ καλή ιστορία, στα θετικά η μικρή, αλλά καλογραμμένη, τύπου alien, δόση gore στο τέλος. Θα ήθελα λίγο περισσότερη ανάλυση όσον αφορά το όνομα του κου μίμου, πέρα απο την ενσωμάτωση των δηλητηρίων στην εξέλιξη του(ποια τα χαρακτηριστικά που έκλεψε απο τον άνθρωπο- η βία, η ανάγκη υπερίσχυσης) και πώς έγινε αυτό. Ο χαρακτήρας του παιδιού πολύ συμπαθής, παρουσίαση μιας άλλης ανθρώπινης πλευράς, την οποία όμως τα πλάσματα δεν αντέγραψαν. Καθάρματα.

[Cassandra Gotha]

Πολύ ωραίο, Ευγενία, μπράβο! Το απόλαυσα από την αρχή μέχρι το τέλος, και το πιο ωραίο είναι ότι δεν μου αρέσουν αυτές οι ιστορίες, δεν διαβάζω ούτε βλέπω ταινίες με τέτοια θέματα (πχ δεν έχω δει ούτε ένα Άλιεν ολόκληρο, απλά δεν βρήκα το λόγο).

Επίσης διαβάστηκε άνετα, ούτε που κατάλαβα πότε έφτασα στο τέλος. Ο λόγος ήταν στρωτός και χωρίς λάθη.

Το πιο εντός θέματος διήγημα από όσα έχω διαβάσει ως τώρα.

Δεν έχω να πω κάτι άλλο, μου άρεσε και δεν βρήκα προβλήματα.

 

Μια αξιοπρόσεκτη συμμετοχή.

[Stanley]

Η ιστορία, αναμενόμενα, δεν είναι καθόλου του γούστου μου, ωστόσο μπορώ να πω ότι την διάβασα πιο ευχάριστα κι εύκολα από μερικές άλλες του διαγωνισμού. Με δυσκόλεψε η δομή του κειμένου σου αρκετά. Μου άρεσε η σκοτεινή ατμόσφαιρα και το "υποβόσκον χιούμορ" που ανέφεραν και πιο πάνω. Καλή επιτυχία.

[deadend]

Πολύ ωραία επικίνδυνα τα πλασματάκια σου! Μου άρεσε η ιστορία και η φρίκη που προχωράει με αργά βήματα.

 

 

 

 

 

Καλή επιτυχία

 

 

 

[alkinem]

Η ιστορία σου με άφησε αρκετά μπερδεμένο. Όταν τέλειωσα την ανάγνωσή της, δε μπορούσα με βεβαιότητα να πω αν αυτό που είχα διαβάσει ήταν Ε.Φ ή Fantasy.

 

Έχοντας διαβάσει κι άλλες ιστορίες σου, ξέρω πώς μπορείς να γράψεις πολύ καλύτερα. Πραγματικά αυτό το κείμενο μου φάνηκε αρκετά προχειρογραμμένο. Η ιδέα σου ήταν καλή, αλλά δεν την ανέπτυξες ικανοποιητικά και ιδιαίτερα το τέλος ήταν κάτι παραπάνω από αδύναμο.

 

Συνοπτικά η ιδέα ήταν καλή, η εκτέλεση άσχημη και το γενικό αποτέλεσμα μέτριο.

[khar]

Πετυχαίνεις μια απειλητική ατμόσφαιρα που κλιμακώνεται μέχρι το τέλος. Η γραφή δεν σε δυσκολεύει και διαβάζεται άνετα. Είναι κάπως προβλέψιμο, τα πιο πολλά κομμάτια του παζλ τα δίνεις πολύ νωρίς κι έτσι χάνει μέρος του σασπένς. Οι ενδιάμεσες φράσεις, πότε βοηθούν και πότε διακόπτουν τη ροή. Ίσως θα έπρεπε να τις περιορίσεις. Υστερεί σε πρωτοτυπία. Και η ιδέα στη γενική της μορφή είναι χρησιμοποιημένη και ο τρόπος που εξελίσσεται η ιστορία μοιάζει συνηθισμένος.

 

 

[Asgaroth]

Δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο ως ιστορία, αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα φαντάζομαι μιας και για εμένα κινείται σε πιο χόρορ μονοπάτια, με διάχυτο χιούμορ βέβαια. Τα πλάσματα τα περιγράφεις πραγματικά ικανοποιητικότατα. Έχω σχηματίσει ακριβώς την εικόνα τους στο μυαλό μου, να πεταρίζουν και να στάζουν τριγύρω. Απ ότι διάβασα παραπάνω είχες χάσει το αρχείο σου, παρόλα αυτά όμως εμένα μου φάνηκε πολύ προσεγμένο. Όπως λέει ο ντίνος θα ήταν ένα φοβερό κόμικ (Μπαρκεροειδές)

[lizbeth_covenant]

Αυτή η ιστορία είναι μέσα στο θέμα σίγουρα!!!

Είναι απ' τις ιστορίες που μου αρέσουν, με περίεργα πλάσματα που έχουν εξελιχθεί! Μου θυμίζει κάτι ωραίες εποχές x files!

 

Κοίτα, ήταν πολύ καλή προσπάθεια. Μου άρεσε η ιδέα, απλά βρήκα κάποια προβληματάκια στην απόδοση. Σε κάποιες σκηνές, ένιωσα ότι βιάζεσαι λίγο, ότι τρέχεις! Και αυτό το γεγονός χαλούσε την ατμόσφαιρα που είχες φτιάξει και την δική μου αγωνία. Για παράδειγμα, εκεί που καμιά ντουζίνα απο αυτά τα πλασματάκια επιτίθονται στον καθηγητή. Νομίζω, αυτή η σκηνή τελειώνει πολύ γρήγορα και βιαστικά μέσα σε 9 σειρούλες, ενώ το κυνηγητό φτάνει ως τις παρυφές της πόλης! Και μέσα σε αυτές τις σειρούλες χώνεις και την νεκροψία που κάνει αργότερα. Δηλαδή, που είναι ο τρόμος που περίμενα σ' εκείνη τη φάση; Η περιπέτεια, η αγωνία του καθηγητή, το τρέμουλο που θα ένιωθε μετά απο αυτό; Υπήρχαν μερικά ακόμα σημεία που έδειχναν βιασύνη, αλλά αυτό ήταν το πιο χτυπητό που πρόσεξα!

 

Πιστεύω γενικά, ότι θα μπορούσες να βγάλεις αρκετό τρόμο με αυτό το διήγημα και αυτό το τόσο ζωντανό πλάσμα που μας έδωσες(ωραίες περιγραφές btw).

Θα μπορούσες να εκμεταλλευτείς τη σκηνή με τον καθηγητή και να μας δείξεις μετά το παιδάκι να παρατηρεί το πλάσμα στο δωμάτιο του, να κοιμούνται στον ίδιο χώρο και να νιώθουμε το φόβο ότι κάτι τρομερό θα συμβεί! Γενικά θα μπορούσες να πλέξεις τις σκηνές με τέτοιο τρόπο που να βγει ένα πολύ δυνατό αποτέλεσμα!

 

Κάτι πήρε το μάτι μου για ατυχίες και χαμένο αρχείο, οπότε υποθέτω είχες πρόβλημα με το χρόνο! Συμβαίνουν αυτά! Γι' αυτό είπα να σχολιάσω πως θα μου άρεσε περισσότερο, σε περίπτωση που ασχοληθείς ελεύθερα με τον ωραίο σου Μίμο, να κάνεις κάποιες αλλαγές που θα σκεφτείς, άνετη απο χρόνο! Ως φαν του είδους τέτοιων ιστοριών θα την ξαναδιάβαζα ευχάριστα!

 

Καλή επιτυχία!!

[Mors Planch]

Λοιπόν δεν το λές κι ακριβώς σκληρή επιστημονική φαντασία. Ο καθηγητής παραβιάζει κάθε κανόνα στο επάγγελμα, ενώ τόσο η βιολογία όσο και η ταχύτητα της εξέλιξης των Μίμων δεν είναι καθόλου αληθοφανεί

 

Τούτων λεχθέντων οι Μίμοι θα μπορούσαν να γίνουν ενα ωραιότατο επεισόδιο στο Twilight Zone. Η ιδεα δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη μεν αλλά από την άλλη της δίνεις μια φρέσκια, όχι και τόσο συνηθισμένη εκδοχή. Η ιδέα ότι τα πραγματικά επικίνδυνα πλάσματα για τον άνθρωπό δεν είναι ούτε ο Γκοτζίλλα ούτε το όποιο τερας αλλά πλασματα με νοημοσύνη σαν τη δική του είναι πολύ καλή ενώ το κείμενο διαβάζεται ευκολά και γρήγορα καλύπτοντας τις διάφορες αναληθοφάνειες στο μυαλό του αναγνώστη. και οι αναληθοφάνειες δεν είναι χειρότερες από αυτές που είχαν πάμπολα επεισόδια της σειράς κι όχι μόνο. Στα υπέρ η διαχυτη ατμόσφαιρα φόβου με μια δόση φθοράς; που αποπνέει το κείμενο. Και η ζωγραφία του Μίμου φυσικά.

 

Σαν σύνολο θα ήταν ακόμα καλύτερο αν ήταν μεγαλύτερο αλλά υπάρχει και το όριο λέξεων στη μέση φυσικά...

[TheTregorian]

Ουάου!! Ένα διήγημα κλασσικής μετάλλαξης που σέβεται τις βάσεις του φάνταζι στην εξέλιξη! Ευγενία το διήγημα μου άρεσε πάρα πολύ! Δεν ήταν κάτι τρομερά πρωτότυπο σαν επιλογή, όχι... αλλά μου άρεσε όπως μου αρέσουν κι αυτές οι κλασσικές ταινίες με μετεωρίτες, τα ζόμπι σ' ένα περιβάλλον τρόμου και τα λοιπά. Είναι all time classic! Μ' άρεσε η ατμόσφαιρα κι η περιέργεια που καλλιέργησες απ' την αρχή μέχρι και το τέλος και πως αυτό τελικά κατέληξε. Πολύ ενδιαφέρον το μεταλλαγμένο πλάσμα σου, μυστηριώδες και... τρομαχτικό, όπως θα 'πρεπε να 'ναι ένα τέτοιο πλάσμα! Μου θύμισε πολύ η όλη φάση έναν άλλο μίμο, συγκεκριμένα την ταινία Mimic, υποθέτω την γνωρίζεις (αν όχι να το κάνεις!). Εγώ πήρα ό,τι ήθελα απ' αυτή την ιστορία. Δύο ενστάσεις μόνο έχω κι αυτές ελπίζω να μην είναι δικό μου πρόβλημα - απροσεξία και σε κουράζω τσάμπα:

 

1) Ο Μίμος τελικά μιμόταν όντως τον άνθρωπο; Και πως ακριβώς το έκανε, δε φάνηκε κάτι τέτοιο στην πράξη νομίζω. Απλά σαν κινήσεις κι εκφράσεις;

2) Ο τρόπος μετάλλαξης του αρχικού είδους καθώς κι ο μηχανισμός του για ταχύτατη κι επιτυχημένη αναπαραγωγή κι εξάπλωση, ήταν λίγο μπερδεμένος στα δικά μου μάτια και δεν είμαι σίγουρος ότι τον κατανοώ πλήρως και τον πιστεύω ρεαλιστικά. Υποθέτω ότι ο μίμος άρχισε να παράγει τοξίνες και να μπορεί να ζει σ' αυτές και να τις χρησιμοποιεί για τους αντιπάλους. Ωστόσο οι μικροοργανισμοί που κολλούσαν; Σ' ένα τόσο τοξικό περιβάλλον, αμφιβάλλω αν θα επιβίωναν... Και πάλι όλα αυτά έγιναν πολύ γρήγορα...

 

Αυτά βασικά μ' έμπλεξαν και με προβλημάτισαν λίγο. Κατά τ' άλλα εγώ σου βγάζω το καπέλο (ή τη ρόμπα, αν θες για να 'μαστε πιο κοντά στο επιστημονικό αντικείμενο!)

 

Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία!

Edited September 30, 2011 by TheTregorian

[Mindtwisted]

Υποθέτω ότι ο μίμος άρχισε να παράγει τοξίνες και να μπορεί να ζει σ' αυτές και να τις χρησιμοποιεί για τους αντιπάλους. Ωστόσο οι μικροοργανισμοί που κολλούσαν; Σ' ένα τόσο τοξικό περιβάλλον, αμφιβάλλω αν θα επιβίωναν... Και πάλι όλα αυτά έγιναν πολύ γρήγορα...

 

Ο μίμος άρχισε να συμβιώνει με τους μικροοργανισμούς οι οποίοι παρήγαγαν τις τοξίνες. Λογικά θα είχαν αναπτύξει κάποιο μηχανισμό που τις απενεργοποιεί, κάποιο ένζυμο πχ. Επίσης τα βακτήρια είναι πολύ ανθεκτικά, υπάρχουν μερικά που επιζούν μέσα σε κρυσταλλους αλατιού, σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, σε πολύ όξινα ή αλκαλικά περιβάλλοντα ή ακόμα και στις ράβδους των πυρηνικών αντιδραστήρων. Ανάλογα με το περιβάλλον που προτιμά το κάθε είδος και με τις συνθήκες στις οποίες έχει εξειδικευτεί να επιβιώνει.

[TheTregorian]

Υποθέτω ότι ο μίμος άρχισε να παράγει τοξίνες και να μπορεί να ζει σ' αυτές και να τις χρησιμοποιεί για τους αντιπάλους. Ωστόσο οι μικροοργανισμοί που κολλούσαν; Σ' ένα τόσο τοξικό περιβάλλον, αμφιβάλλω αν θα επιβίωναν... Και πάλι όλα αυτά έγιναν πολύ γρήγορα...

 

Ο μίμος άρχισε να συμβιώνει με τους μικροοργανισμούς οι οποίοι παρήγαγαν τις τοξίνες. Λογικά θα είχαν αναπτύξει κάποιο μηχανισμό που τις απενεργοποιεί, κάποιο ένζυμο πχ. Επίσης τα βακτήρια είναι πολύ ανθεκτικά, υπάρχουν μερικά που επιζούν μέσα σε κρυσταλλους αλατιού, σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, σε πολύ όξινα ή αλκαλικά περιβάλλοντα ή ακόμα και στις ράβδους των πυρηνικών αντιδραστήρων. Ανάλογα με το περιβάλλον που προτιμά το κάθε είδος και με τις συνθήκες στις οποίες έχει εξειδικευτεί να επιβιώνει.

 

Ως φοιτητής χημείας κι υποψήφιος μεταπτυχιακός στη βιοχημεία, ντρέπομαι για την κοτσάνα που πέταξα για τους μικροοργανισμούς κι όσα λες όντως τα γνωρίζω κι εγώ! Ευχαριστώ για τη διευκρίνηση και συγνώμη Ευγενία!

[Tattoman]

Ωραία η ιστορία σου.... πολύ καλή και ζωντανή η περιγραφή του πλάσματος σου που με έκανες να το λατρέψω. Ταυτίστικα με το παιδι αλλά όχι με τον καθηγητή και θα συμφωνησω με τον mman σε αυτό το θέμα. Η γραφη σου είναι ευκολοδιάβαστη και η ιστορία κυλάει καλά. Στο τέλος με έκανες να ξαναδιαβάσω καμια δυο παραγράφους παραπάνω για να το δέσω με τ υποληπο κείμενο. Καλή σου επιτυχία!!!!!!!

[Big Fat Pig]

Χεχεχε. Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί βέβαια. Όμως η εκτέλεση σε δικαιώνει. Οι χαρακτήρες, το αδιόρατο χιούμορ και το συμπαθέστατο τερατάκι κερδίζουν την παράσταση, με αποτέλεσμα να μην βαριέσαι καθόλου που διαβάζεις "μια απ' τα ίδια". Ο καθηγητής (που εμένα μου άρεσε σε γενικές γραμμές) με λίγη δουλειά θα γίνει πολύ καλύτερος.

Νομίζω ότι λίγο χτένισμα και ίσως μία λιγότερο κοινότυπη τελική σκηνή θα βοηθούσαν πολύ την ιστορία.

Πολύ ωραία πάντως. Διασκέδασα, ενώ συνήθως τα βαριέμαι αφόρητα αυτά τα σενάρια...

[wordsmith]

Μμ. Το καλύτερο σημείο είναι οι περιγραφές και η πειστικότατη τεχνικούρα. Άντε και ο χαρακτήρας του παιδιού και η συμπεριφορά του. Αλλά νομίζω ότι θέλει λίγο μάζεμα, κινείται αργά και θα ήταν καλύτερο αν το μίκραινες. Συμφωνώ ότι ο καθηγητής είναι καρικατούρα και ότι η ιδέα στερείται πρωτοτυπίας. Το στοιχείο τρόμου είναι καλή ιδέα και η τελική σκηνή με το παιδί και τη μητέρα είναι πολύ πετυχημένη. Γενικά ήθελε λίγο χτένισμα ακόμα.

[dagoncult]

Δεν ξέρω… νομίζω ήταν καλή ιδέα, αλλά πιστεύω η εκτέλεση θα μπορούσε να είναι και καλύτερη. Λίγα λόγια γι’ αυτό:

 

 

-Ένα πέρασμα για κάποια (πολύ λίγα) τυπογραφικά.

-Η εναρκτήρια πρόταση. ‘To πλάσμα που τάραξε την πράσινη επιφάνεια του νερού, διέσχισε γρήγορα την λίμνη και έφτασε στην άλλη άκρη.’ Αυτό το ‘που’ με χάο( ω; )σε. Όπως το βλέπω θα ήταν καλύτερα αν έλειπε. Το αναφέρω γιατί είναι τα πρώτα λόγια που διαβάζει ο αναγνώστης.

-Η αναφορά στο παιδί του, που το βλέπει μια-δυο φορές το χρόνο θα μπορούσε και να λείπει ή, αν όχι, να ήταν περισσότερο αναπτυγμένη. Τώρα δεν φαίνεται να εξυπηρετεί σε κάτι.

-‘Τότε τα hydrohomomima…’ Όχι hydrohomomimus;

-‘Ένας σουβλερός πόνος στο σβέρκο και τα πλευρά του, τον έκαναν να πεταχτεί όρθιος. Μια ντουζίνα από δαύτα είχαν μαζευτεί γύρω του και τον τρυπούσαν με τα οστέινα χέρια τους. Πανικόβλητος άρπαξε το νεκρό του είδους τους και έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Αυτά τον ακολούθησαν μέχρι τις παρυφές της πόλης. Τον κυνήγησαν, πράγμα πρωτόγνωρο, με μία ορμή που του θύμισε ανθρώπινο μίσος. Μια πρόχειρη νεκροψία το ίδιο βράδυ...’ Εδώ ήρθαν κάπως εύκολα τα πράγματα. Τον κυνήγησαν μέχρι τις παρυφές της πόλης και δεν πήρε χαμπάρι κανείς; Και, έτσι κι αλλιώς, γιατί μόνο μέχρι τις παρυφές της πόλης; Επίσης, το ίδιο το κυνηγητό το προσπέρασες με τρεις γραμμές, και μετά τσουπ, να ’μαστε στο εργαστήριο.

-Δεν με βοήθησαν τα μεγάλα κενά μεταξύ των παραγράφων.

-Λίγο αυστηρός ήμουν ως εδώ. Σόρυ. Ωστόσο, πρέπει να πω ότι το τέλος ήταν πολύ του γούστου μου. Ειδικά οι δυο τελευταίες προτάσεις μού έβγαλαν ένα ευχάριστο ανατρίχιασμα.

 

[Man_from_Earth]

Μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα γιατί ενώ η χρήση της γλώσσας ήταν καλή (όμορφοι συμβολισμοί, εικόνες) η πλοκή έχει θέματα...

 

Η εξέλιξη ήταν πολύ απότομη. Δεν μπορεί απο τον άνθρωπο να υπάρξει εξέλιξη σε κάτι που μοιάζει τόσο λίγο με άνθρωπο..Είναι σα να λέμε οτι το ψάρι εξελίχθηκε σε άνθρωπο χωρίς τα ενδιάμεσα στάδια. Δεν είμαι ειδικός στο θέμα αυτό βέβαια οπότε ας μας πει και ο Tregorian που είναι..

 

Παρόλα αυτά μου άρεσε το unhappy (για τον άνθρωπο) end το οποίο ήταν μια καλή αποφυγή του κλισέ της κυριαρχίας του ανθρώπου στο νεοεμφανιζόμενο είδος. Βέβαια φαινομενικά αντιφάσκω γιατί σε άλλο διήγημα διαμαρτυρήθηκα που τελικά δεν επικρατεί ο άνθρωπος επι του "νέου είδους", εκεί όμως το νέο είδος ήταν ανθρώπινο δημιούργημα ενώ εδώ όχι. Λίγη σημασία έχουν αυτά βέβαια καθώς είναι υποκειμενικά.

 

Τέλος πολύ καλό στοιχείο ήταν η άποψη του διωγμένου επιστήμονα, όπως εκφράστηκε. Καλή επιτυχία!

[RedAlf]

Επιστημονικής Φαντασίας και τρόμου ταυτόχρονα λοιπόν και με δόσεις μαύρου χιούμορ…

Ωραία γραμμένο το κείμενο και φαντάζομαι ότι αν δεν είχες χάσει την δουλειά σου στην αρχή θα ήταν ακόμα καλύτερο.

Νομίζω πολύ σωστή η σκέψη σου για τους μίμους, ότι δηλαδή για να επιβιώσουν σε εχθρικό περιβάλλον αναγκάστηκαν να μάθουν να συμβιώνουν με τα θανατηφόρα μικρόβια. Πολύ αληθοφανής και η αντιπαράθεση μεταξύ των επιστημόνων και της απόδοσης ανθρωπομορφισμού στον ήρωα.

Όσο για το τέλος...

 

Ελπίζω να μην μάθουμε!

 

 

Καλή επιτυχία...