Γιούλια

[wordsmith]

Όνομα Συγγραφέα: Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου

Είδος: εφ

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 3420 χωρίς τον τίτλο

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: μετά από πολύ τρέξιμο και ζόρισμα για να προλάβω(ουφ! ουφ!).

Αρχείο:

S2.doc

[Cassandra Gotha]

Ένα ψιλό για αρχή: έχεις πολλές παρομειώσεις. Ωραίες, μερικές πολύ πετυχημένες, δε λέω, αλλά πολλές, που βαραίνουν ένα τόσο μικρό κείμενο. Ειδικά όμως αυτή με ενόχλησε αρκετά, γιατί είναι πολύ καλή για να την "κάψεις" σε ένα διήγημα όπου δεν έχει κανένα ρόλο.

Είδε με τα μάτια του τσουβάλια, καλάθια, παιδιά και ζώα να παραμερίζουν, αποκαλύπτοντας τις ράγες ενός σαραβαλιασμένου τρένου, για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι αυτό να περάσει αγκομαχώντας, και ύστερα να ξαναπαίρνουν τη θέση τους σαν την Ερυθρά θάλασσα πίσω από τον Μωυσή,

Αν την είχες χρησιμοποιήσει κάπου αλλοού, σε κάποια ιστορία που να ταιράζει το θέμα, θα σου έβγαζα το καπέλο.

 

 

 

 

Πάμε τώρα στα της ιστορίας.

Τη διάβασα αρκετά ευχάριστα, είχε καλό ρυθμό, ούτε βιαστικό ούτε αργό, με κράτησε σε ενδιαφέρον. Καλά μέχρι εδώ. Αλλά κάτι δεν κατάλαβα. Στο τέλος

βλέπουμε ότι η Γιούλια έχει κανονίσει όλο αυτό, το να πάει δηλαδή ο Νικολάι στον Μοχσέν; Και τι άλλο; Έχει έρθει και η ίδια από άλλη διάσταση; Μπερδεύτηκα, δεν βρήκα κάτι που να μου κλείνει το μάτι, συζητά η Γιούλια με τον τρελό επιστήμονα για τον Νικολάι και το ότι χρησιμοποιεί τη μηχανή, και αυτό είναι όλο.

 

 

Καλή συμμετοχή, πιο πολύ για τη γραφή της όμως, που ήταν πολύ προσεγμένη.

[Ayu]

Μια που έκανε την αρχή από 'δω η Cassandra ξεκινάω κι εγώ:

 

Η γραφή σου μου άρεσε, όπως και στον προηγούμενο διαγωνισμό.

Την παρομοίωση με την Ερυθρά θάλασσα προσωπικά τη βρήκα πολύ ταιριαστή γιατί

 

δίνει κάτι από το βιβλικό που κάνει ή πίστευε ότι θα κάνει εκεί ο δεύτερος Νικολάι.

 

Επίσης μου έμεινε η παρομοίωση με το κουβάρι στην αρχή. Ίσως θα μπορούσες να κάνεις λίγη περισσότερη οικονομία στις παρομοιώσεις γενικότερα, αν κι εμένα δε μ' ενόχλησαν μέχρι που το είπε η Άννα και το ξαναδιάβασα. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να σου πω συγκεκριμένα "κόψε αυτό."

 

Εδώ:

"Ήταν πολύ χαρούμενος που

είχε ανακαλύψει στην τσέπη του το πορτοφόλι του και το διαβατήριο και δόξασε τη

γραμματεία του νοσοκομείου που, κατά τύχη εκείνες τις μέρες, ενημέρωνε τα αρχεία

της με τα στοιχεία του προσωπικού."

 

μου κακοφάνηκε λίγο που του ήρθαν όλα τόσο βολικά. Δηλαδή αν δεν τα είχες αναφέρει όλα αυτά δεν νομίζω ότι θα καθόμουν να ψειρίσω αν στέκουν, αλλά τώρα τα βόλεψες τόσο καλά που είναι too good to be true.

Εκτός κι αν αυτό είναι από τα hints που αναφέρω παρακάτω!

 

 

Επίσης, νομίζω ότι θα έπαιρνε λίγο περισσότερο συναισθηματικό γέμισμα

στο μέρος της ιστορίας ανάμεσα στους δύο Νικολάι. Ενώ το πρώτο κομμάτι είναι πολύ δυνατό απ' αυτήν την άποψη, το δεύτερο είναι μια ιδέα πιο διεκπεραιωτικό, νομίζω.

 

 

Στο τέλος έχω κι εγώ την ίδια απορία με την Άννα. Δηλαδή έχω την εντύπωση ότι έχει γίνει κάτι πάρα πολύ καλό/κουλ/έξυπνο, αλλά δεν το 'πιασα. Ίσως ήθελε λίγο περισσότερα hints μέσα στην ιστορία.

 

 

Γενικά, από τις πιο δυνατές και προσεγμένες συμμετοχές κατά τη γνώμη μου.

[Loch Moors]

Η ιστορία ξεκινάει δυνατά και σε τραβάει να την ακολουθήσεις. Μου αρέσει ο τρόπος που ενσωματώνεις ωραία τις περιγραφές και τις εκφράσεις που κάνουν το διήγημα να έχει έναν ρυθμό.

Από άποψη υπόθεσης τώρα,

 

αν και η μηχανή που σε μεταφέρει σε άλλους κόσμους δεν είναι κάτι που δεν το περιμένουμε, είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός που συμβαίνει μετά τη μεταφορά κι αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον για μένα

 

 

όπως επίσης και ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας μου άρεσε.

 

Κόλλησα λιγάκι στο τέλος, όπου δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα απόλυτα το τι συνέβη. Έτσι όπως το εξέλαβα είναι ότι

 

ο πρώτος Νικολάι αποφασίζει να μείνει στη θέση του δεύτερου, ώστε να δώσει μια ευκαιρία στο παρόν να εξελιχθεί διαφορετικά (μέσω του γεγονότος ότι ο δεύτερος δεν έχει τα κολλήματα του πρώτου)?

Και η μεταφορά εν τέλη ήταν στημένη από τη Γιούλια, η οποία πόνταρε στο να συμβεί αυτό που έγινε τελικά?

 

 

 

έτσι το πήρα, αλλά με μπέρδεψε αρκετά.

 

Καλή επιτυχίααα

Edited March 8, 2012 by Σουσαμένια Άνοιξη

[Guest Casper]

Κατά τη γνώμη μου μια απο τις δυο καλύτερες ιστορίες του διαγωνισμού. Εντελώς εντός θέματος, πολύ καλή γραφή, καλή σύλληψη και υλοποίηση ιδέας. Ίσως το τελευταίο κομάτι να ήθελε μία ακόμη παράγραφο αναφορικά με την ηρωίδα και τα κινητρα της. Μπράβο κα Κέλλυ.

[Mesmer]

Αυτή η ιστορία μού άρεσε πολύ. Την βρήκα αρκετά διαφορετική από αυτές που μας έχεις συνηθίσει τελευταία, Κέλλυ. Πιο μελαγχολική, πιο καταθλιπτική και, μάλλον, πιο ανθρώπινη. Με μια πλοκή πολύ ενδιαφέρουσα, που η εξέλιξή της σε τραβάει να συνεχίσεις για να μάθεις τι θα συμβεί παρακάτω, και με κάποια μηνύματα που, ίσως, θέλεις να περάσεις, χωρίς να επισκιάζουν την ίδια την ιστορία. Επίσης, ήταν πάρα πολύ εντός θέματος.

 

Η γραφή σου ήταν πολύ καλή, και τη διάβασα εύκολα. Παρόλ’ αυτά, πιστεύω κι εγώ πως κάποιες από τις παρομοιώσεις ήταν λίγο υπερβολικές. Όπως για παράδειγμα αυτή με το δέρμα φιδιού. Πώς να ξέρουμε πώς νιώθει ένα φίδι που άλλαξε δέρμα;

 

Μερικές παρατηρήσεις για την ιστορία.

 

 

 

 

Μου φάνηκε πως ξεκίνησε κάπως απότομα. Επειδή δεν κατάλαβα ποιος ήταν ο λόγος που του Νικολάι τού ήρθε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή να πάρει φόρα και να σηκωθεί να φύγει. Ίσως να ήθελα ακόμη μία νύξη, που θα με βοηθούσε περισσότερο να μπω στο μυαλό του.

 

Αφού πέρασε στην άλλη διάσταση, όντως του ήρθαν αρκετά βολικά κάποια πράγματα. Ακόμη κι αν δεν τα είχες αναφέρει, όπως είπε η Ayu, εγώ και πάλι θα αναρωτιόμουν πώς έγινε και δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα, πχ με το συνάλλαγμα ή την ταυτότητα. Αυτό ίσως θα μπορούσες να το λύσεις αν ο δεύτερος Νικολάι βρισκόταν κάπου πιο κοντά και δεν χρειαζόταν να ψάξει τόσο, ο πρώτος, για να τον βρει.

 

Σίγουρα θα μπορούσαν να υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες για να καταλάβουμε αυτά που συνέβησαν. Τι κατάλαβα εγώ; Η Γιούλια ανησυχούσε πολύ για τον Νικολάι, για τον τρόπο που είχε κλειστεί στον εαυτό, για το πώς χανόταν σιγά-σιγά η κοινωνική του ζωή, ίσως και να πίστευε ότι κάποια στιγμή θα τρελαινόταν. Έτσι, κανονίζει με τον Μοχσέν να δείξει κάτι στον Νικολάι που θα τον ταρακουνήσει για τα καλά και θα τον κάνει να δει τη ζωή με άλλο μάτι. Γι’ αυτόν τον στέλνουν σε μια διάσταση όπου ο εκεί Νικολάι είναι σε ακόμη πιο χειρότερη κατάσταση από τον πρωτό. Κι όταν τον βλέπει κάτι ξυπνάει μέσα του και τον κάνει να ανησυχήσει για τη δική του ζωή, πως θα πρέπει και πάλι να αναλάβει τον έλεγχό της και να ενδιαφερθεί περισσότερο γι’ αυτούς και γι’ αυτά που αγαπάει. Πού φαίνεται αυτό; «Να γυρίσεις... πριν ξεχάσεις πώς γίνονται όλα τα υπόλοιπα και θυμάσαι μόνο πώς να χειρουργείς... δεν είναι πολύ αργά... σώσε όσους μπορείς, αλλά μόνο... όσους μπορείς». Πολύ όμορφο κομμάτι.

 

Μερικές πληροφορίες για το πώς γνωρίζονταν ο Μοχσέν και η Γιούλια, για το γιατί ο Μοχσέν δέχτηκε να την βοηθήσει, για το πώς μια τέτοια ανακάλυψη παράμενε τόσο κρυφή και άγνωστη, αν και μου έλειψαν λίγο, δεν μου ήταν απαραίτητες, επειδή από τη μία μπορούμε να τις συμπεράνουμε και από την άλλη βρήκα την ιδέα εξαιρετική.

 

 

 

Edited March 10, 2012 by Mesmer

[Cyrano]

Μια ιστορία με πολύ ενδιαφέρον φινάλε (μου άρεσε πάρα πολύ), που όμως στο σύνολό της φαίνεται ότι γράφτηκε κάπως βιαστικά και χρειάζεται αρκετό 'χτένισμα'. Παραδόξως, ο πιο καλοσχηματισμένος, πειστικός και γοητευτικός χαρακτήρας είναι αυτός της Γιούλας, παρ' όλο που εμφανίζεται ελάχιστα. Ο χαρακτήρας του Νικολάι θέλει δουλειά για να 'βαθύνει' λίγο. Νομίζω ότι το διήγημα θα ήταν πιο 'σφιχτό' αν κατευθυνόταν σαφώς είτε προς την χιουμοριστική σκοπιά είτε προς μια πιο 'αληθοφανή-περιγραφική' οπτική. Επίσης έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για ένα από εκείνα τα διηγήματα που θα άφηνε δυνατότερη αίσθηση αν ήταν (έως αισθητά) μικρότερο. Σου έχω επισυνάψει τα 'άχαρα' σχόλια.

 

Καλή επιτυχία.

 

 

S2.doc

[alkinem]

Ανάμεικτα συναισθήματα μου άφησε η ανάγνωση της ιστορίας σου Κέλλυ.

Ήταν καλογραμμένη, δεν υπήρχαν γραμματικά ή εκφραστικά λάθη(αυτό έλειπε, να υπάρχουν τέτοια σε δικό σου κείμενο), είχε μια καλή κεντρική ιδέα. Όχι πρωτότυπη, αλλά εγώ δεν είμαι από αυτούς που εναγωνίως αναζητούν την πρωτοτυπία στο κάθε τι.

Λοιπόν, είχες μια καλή ιδέα, αλλά δυστυχώς δεν την εκμεταλλεύτηκες σωστά. Πολλά μέσα στην ιστορία σου γίνονται πολύ εύκολα. Ο Νικολάι έτυχε να εφαρμόσει για πρώτη φορά τη θεραπεία του σε έναν πειραματικό φυσικό, ο οποίος έπειτα ανακάλυψε πως να σχίζει το φράγμα που χωρίζει τις διαστάσεις και να στέλνει ανθρώπους σε όποια αυτός επιθυμεί. Οι ευτυχείς συμπτώσεις δε σταματούν εκεί. Μια τέτοια έρευνα, προφανώς πολυδάπανη, γίνεται από ένα μετανάστη δίχως εμφανείς πόρους, ενώ κανονικά θα έπρεπε να ήταν υπό την αιγίδα ερευνητικών ιδρυμάτων. Κάτι που φυσικά θα απέκλειε τη χρήση της από «κοινούς» θνητούς.

Όταν ο Νικολάι συναντάει τον άλλο του εαυτό, εκείνος τα δέχεται όλα πολύ άνετα. Ακόμα και από κάποιον με επιστημονική κατάρτιση, τα ταξίδι σε παράλληλες διαστάσεις δεν γίνεται τόσο εύκολα αποδεκτό.

Στο τέλος μαθαίνουμε πως όλα ήταν μια «πλεκτάνη» της Γιούλιας, που ήθελε να δείξει στον Νικολάι πως δεν μπορεί να σώσει τους πάντες και πρέπει να δείξει περισσότερη προσοχή στον εαυτό του και στους ανθρώπους που αγαπά. Πως ήξερε όμως εκείνη πως ο Μοχσέν είχε κάνει μια τέτοια ανακάλυψη; Είχε δει την κάρτα του βέβαια, ήξερε πως είναι πειραματικός φυσικός, αλλά και πάλι είναι πολλά αυτά που δεν «κολλάνε».

Γενικά μου άρεσε, αλλά αυτά τα νοηματικά κενά δεν μου επιτρέπουν να τοποθετήσω την ιστορία σου πολύ ψηλά.

Καλή σου επιτυχία.

[abuno]

Ενιδιαφέρουσα ιστορία επιστημονικής φαντασίας με πολύ ωραίους διαλόγους. Με κούρασαν λίγο οι πολλές παρομοιώσεις. Επίσης θεωρώ πολύ τετριμμένο το ταξίδι σε άλλες διαστάσεις μέσω μιας μηχανής. Δεν μου προκάλεσε κανένα συναίσθημα αυτή η ιστορία. Μου άρεσε πολύ η περιγραφή της Κλεντίρα αλλά με ξένισε η αναφορά του Spiderman. Συμφωνώ ότι θα μπορούσε να είναι μικρότερη σε μέγεθος άρα και πιο μεστή. Παρ' όλα αυτά στο τέλος μου άφησε μια γλυκιά ευχαρίστηση.

 

 

Καλή επιτυχία και σε εσένα.

Edited March 12, 2012 by abuno

[Eugenia Rose]

Η ιστορία σου μου άρεσε. Είχε ενδιαφέρουσα πλοκή, πειστικούς χαρακτήρες, και ήταν καλογραμμένη. Ιδιαίτερα μου άρεσαν οι λεπτομέρειες πχ. Spiderman που ταυτίζει τον εαυτό του ο χαρακτήρας και οι περιγραφές της πόλης. Μου άρεσε πολύ το twist στο τέλος που είχε μια δόση χιούμορ. Επίσης ήσουν πολύ εντός θέματος και είδους , πράγμα σημαντικό.

Αν κάτι με μπέρδεψε αυτό ήταν λίγο πριν το τέλος, σε κάποια σημεία δεν είναι πολύ ξεκάθαρο ποιος μιλάει από τους δύο νομίζω και έτσι δεν είμαι και πολύ σίγουρη ποιος γύρισε πίσω και ποιος έμεινε.

Τέλος και εγώ θα φύλαγα την παρομοίωση με την Ερυθρά Θάλασσα για ένα φάνταζυ κείμενο. Είναι πολύ ωραία όμως. Καλή επιτυχία σου εύχομαι.

 

@Cyrano: Γιούλια όχι Γιούλα

Edited March 12, 2012 by Eugenia Rose

[wordsmith]

Επίσης θεωρώ πολύ τετριμμένο το θέμα ταξίδι στο χρόνο και ειδικά με την περιβόητη μηχανή του χρόνου.

 

Σόρι που πετάγομαι, αλλά υπάρχει μέσα στο διήγημα η φράση: "η συσκευή στην οποία είχε μπει δεν ήταν χρονομηχανή". Στο τέλος της 2ης σελίδας.

(Και άλλωστε, αν ήταν, θα ήμουν εκτός θέματος)

 

 

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, εγώ θα διαβάσω και θα σχολιάσω τα δικά σας διηγήματα μόλις ξεμπερδέψω με το φεστιβάλ .

[abuno]

Έχεις δίκιο. Το διόρθωσα.

[anysias]

Πολύ όμορφα γραμμένη, ωραίες περιγραφές. Ωραίος χαρακτήρας γεμάτος προβληματισμούς που μπορείς να ταυτιστείς μαζί του. Μου άρεσε η πλοκή και το πώς χειρίστηκες το θέμα, στο οποίο είσαι μέσα σίγουρα, η εξέλιξη είχε ενδιαφέρον και δεν με ενόχλησε τίποτα προσωπικά. Το τέλος ήταν πάρα πολύ καλό και μου άρεσε πολύ η ιστορία. Πολύ καλή επιτυχία.

[laas7]

Η ιστορια εχει μια καλη κεντρικη ιδεα, η γραφη ειναι ωραια (αν και η παρομοιωση του φιδιου και της Ερυθρας θαλασσας με ξενισαν και εμενα, αλλα στο κατω κατω δυο παρομοιωσεις ειναι μεσα σε ενα κειμενο 2000 περιπου λεξεων... ισως το γεγονος πως η παρομοιωση του φιδιου ειναι τοσο στην αρχη με ξενισε εν τελει). Ειναι περιποιημενη κατα την αποψη μου, δεν εχει λαθη ορθογραφικα η εκφραστικα. Δεν εχω διαβασει πολλα δικα σου κειμενα για να εχω πληρη εικονα, αλλα απο οτι βλεπω και ακουω, νομιζω πως εισαι λεπτολογος και αυτο για μενα ειναι καλο με την εννοια πως καθε μικρη λεπτομερεια μας φερνει πιο κοντα στο "τελειο" η σωστοτερα στο τελειοτερο. Το θεμα του Σπαιντερμαν εμενα δεν με χαλασε, πιστευω πως ολοι λιγο πολυ εχουν ταυτιστει με εναν σουπερηρωα στην παιδικη η οχι ηλικια (εγω τουλαχιστον παραδεχομαι πως εχω φανταστει τον εαυτο μου Τσιταρα, Firestar, Storm, Rogue κτλ απειρες φορες...ειδικα οταν ημουν μικρη οτι κινουμενο σχεδιο και να εβλεπα ηθελα να μπω μεσα στο φιλμ και να το ζησω), επισης για μενα ενας νευροχειρουργος που κανει ερευνα για μια επαναστατικη μεθοδο χειρουργικης θα μπορουσε ανετα να εχει χειρουργικο σκουφακι Σπαιντερμαν... αυτες οι προσωπικοτητες συνηθως ειναι ιδιορυθμες.. εδω "απλοι" χειρουργοι χειρουργουν με π.χ. ροκ μουσικη η εχουν μια ιεροτελεστια-κολημα για να πανε ολα καλα (ξερω προσωπικα τετοιες περιπτωσεις).

Στα αλλα θεματα ομως συμφωνω απολυτα με τον John... το υποβαθρο της ιστοριας εχει κενα, που δεν βοηθουν για να απογειωθει οπως θα μπορουσε πραγματικα. Για να μην ξαναπω οσα εχει ηδη γραψει, θα πω πως δεν καταλαβαινω γιατι η Γιουλια να κανει ολο αυτο με την μηχανη, οταν ο Νικολαι προφανως εχει ηδη τελιωσει την παρουσιαση της μεθοδου του και δινει την εντυπωση πως ψαχνει να την βρει φουλ ερωτευμενος... θα ειχε νοημα να το κανει για να πετυχει γρηγοροτερα τον σκοπο της, που φανταζομαι πως ειναι να ειναι μαζι και να μην τρεχει εκεινος ολη την ωρα με την δουλεια, να της αφιερωνει περισσοτερο χρονο... αλλα τωρα εχει ηδη τελιωσει με την μεθοδο του και την θελει σαν κολασμενος...η κατασταση ειναι τετελεσμενη... ασε που μια γυναικα νομιζω πως αν εβλεπε εναν τυπο (που της αρεσει) να τρεχει σαν τρελος να την βρει, αμεσως μολις εχει τελιωσει απο κατι που θεωρουσε πως θα σωσει την ζωη ανθρωπων-λογικο να το εχει προτεραιοτητα λεω εγω τωρα, θα επρεπε να πεσει ανασκελα γι αυτον... εγω τουλαχιστον θα ειχα πεσει ξερη!

Εν τελει αρχιζω να αντιπαθω την Γιουλια (ενω στην αρχη την καταλαβα) γιατι ουσιαστικα προσπαθει να τον χειραγωγησει με εναν γυναικουλιστικο τροπο... ραδιουργο σχεδιο δεν λεω... αλλα ελαφρως ποταπο...μιχ.

Αυτα σκεφτηκα ...

Ευχομαι καλη επιτυχια!

 

 

[Ροη]

Ενδιαφέροντες χαρακτήρες, γρήγορη δράση, αναπάντεχο τέλος. Ωραία και η ενσωμάτωση της έννοιας του υπερήρωα στα γεγονότα. Μόνο που δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με κανέναν απο τους χαρακτήρες.

Ο πρώτος Νικολάι μοιάζει υπερφιλόδοξος αλλαζόνας, ενώ με τα σχόλια του για τις εκτρώσεις, λίγο μαλάκας βγήκε και ο δεύτερος Νικολάι. Η Γιούλια πάλι, δεν έχει πρόβλημα να χαθεί μια σημαντική ανακάλυψη για την ανθρωπότητα μόνο και μόνο για να έχει λίγο παραπάνω κοντά της τον άντρα της.

[Tattoman]

Λοιπόν....κατ' αρχάς πολύ ωραία ιδέα! Την αναπτύσσεις πολύ καλά αλλάζοντας τα σκηνικά με ενδιαφέρον τρόπο. Ωραίες περιγραφές και παρομοιώσεις που δημιουργούν εικόνες αμέσως. Όμως! Με κούρασε κάπως η γλώσσα σου, μάλλον οι παρομοιώσεις που γίνονταν υπερβολικές σε κάποια σημεία κια έπρεπε να σταθώ για να καταλάβω τι εννοείς. Σε κάποια σημεία κάπως μεγάλες οι προτάσεις σου που εμποδίζουν την άμεση εξέληξη της πλοκής. Όμως μου άρεσε σαν ιστορία! Αυτά Κέλλυ. Καλή επιτυχία!

Edited March 17, 2012 by Tattoman

[dagoncult]

Καλογραμμένη όπως αναμενόταν. Θα την ήθελα κάπως πιο γρήγορη. Οι πολλές πληροφορίες κι οι σκέψεις του Νικολάι (αν και βοήθησαν) την βάρυναν λίγο παραπάνω για 'μένα.

 

Ο διάλογος με τον εαυτό του είχε ενδιαφέρον, όμως τελικά δεν είμαι σίγουρος ότι ήταν αναγκαίο να έχει τέτοια έκταση. ΟΚ, χρησιμεύει για να αντλήσουμε πληροφορίες για τον κόσμο του δεύτερου Νικολάι, αλλά πέρα από αυτό δεν εξυπηρετεί σε κάτι άλλο (εκτός αν υπάρχει κάτι που δεν έπιασα).

 

Το κλείσιμο ήταν πλήγμα στην αναγνωστική μου ευχαρίστηση, αφού δυστυχώς δεν το κατάλαβα καθόλου, ενώ ούτε μπορώ να δικαιολογήσω την αλλαγή ΟΓ.

 

 

 

 

Ψιλά (ως πολύ ψιλά):

 

 

-Νομίζω θέλει μια-δυο λέξεις για το ποιοι είναι ο Πήτερ Πάρκερ κι η Μαίρη Τζέην.

 

 

''Είχε προσπαθήσει να δέσει την πληγή, πριν αρχίσει η αιμορραγία, με λόγια-γάζες: κάθε φορά που γινόταν μια ανακάλυψη τόσο σημαντική όσο η «μέθοδος Σερπ», Γιούλια μου, ήταν φυσικό ο πρωτοπόρος επιστήμονας...''

-Στην αρχή, βραχυκύκλωσα για μερικές στιγμές, αφού νόμισα ότι οι τύποι είναι τόσο μπροστά που έχουν ανακαλύψει κάποιο καινούριο είδος λεκτικής γάζας!!! :) . Αυτά τα 'γινόταν' και 'ήταν' δεν θα λειτουργούσαν καλύτερα σαν 'γίνεται' και 'είναι' ;

 

 

''τόσοι και τόσοι άνθρωποι πέθαιναν χωρίς μια συγκεκριμένη νευροχειρουργική επέμβαση που ως τώρα δεν ήταν δυνατόν να γίνει και ήταν τουλάχιστον ειρωνικό τώρα, που μπορούσε πλέον να τους σώσει, να αφήνει κι άλλες ζωές να χάνονται.''

-Πέρα από τα δύο 'τώρα', ίσως θα ήταν καλύτερο αν αυτή η επέμβαση είχε κάποιο όνομα.

 

 

''που θα ήθελε να βάλει τη φωτογραφία της στην κορνίζα «Μπαμπά, μην τρέχεις» του αυτοκινήτου του''

Τι είναι πάλι αυτό; Αυτοκόλλητο δεν είναι το 'μπαμπά μην τρέχεις';

 

 

''Μέσα από εκείνη την πολυλογία είχε ψαρέψει τη φράση «αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω», την είχε δέσει με μια κορδέλα που έγραφε «Γιούλια» και, κουνώντας καταφατικά το κεφάλι''

-Ωραίο.

 

 

''Είδε με τα μάτια του τσουβάλια, καλάθια, παιδιά και ζώα να παραμερίζουν, αποκαλύπτοντας τις ράγες ενός σαραβαλιασμένου τρένου, για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι αυτό να περάσει αγκομαχώντας, και ύστερα να ξαναπαίρνουν τη θέση τους σαν την Ερυθρά θάλασσα πίσω από τον Μωυσή, πάγκοι με χορταρικά και φρούτα να ξαναστήνονται, τέντες λιγδιασμένες να ξανατεντώνονται και βρώμικα πιτσιρίκια να συνεχίζουν το κυνηγητό τους αναπνέοντας τον καπνό του κάρβουνου''

-Κάπου την έχω δει αυτήν τη σκηνή, στο Σλάμντογκ Μίλιονερ, σε κάποιο ντοκιμαντέρ, στο σισιφώνι... κάπου. Καλή εικόνα. +1

 

 

''αυτό το ύφασμα ήταν βιομηχανικά κατασκευασμένο και είχε επάνω του ένα λογότυπο φιλανθρωπικής οργάνωσης''

-θα μου φαινόταν πιο φυσιολογικό (πάνω στην αφήγηση) αν αναφερόταν κατ' ευθείαν το όνομα της οργάνωσης

 

 

''Στο πίσω μέρος της σκηνής, εκεί όπου έπεφτε η σκιά της, οι δυο Νικολάι αντάλλαξαν σημάδια αναγνώρισης: μέρα γέννησης, τόπος, ονόματα γονέων, σπουδές, απόρρητα ορόσημα παιδικής ηλικίας.''

-Ωραία φάση.

 

 

''Όταν τελείωσαν, έμειναν να κρατάνε ο ένας τον άλλο με τα μάτια.''

-χμμ... έτσι κι έτσι μου φάνηκε αυτό. 'έμειναν' να κοιτάνε ο ένας τον άλλο στα μάτια' ίσως;

 

 

''Ο Νικολάι της ερήμου έγειρε μπροστά σμίγοντας τα φρύδια του:

«Η ποιά!;»''

-κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει λόγος γι' αυτό το θαυμαστικό, αφού στην πρώτη πρόταση έχεις ήδη δείξει την έκπληξη του Νικολάι (της ερήμου). ίσως θα ήταν προτιμότερο να ενισχύσεις το show της έκπληξης και να διώξεις το θαυμαστικό.

[Werecat]

Αν χρειαζεσαι μεταφραση, let me know. And if you need anything clarified, feel free to contact me.

 

Overall, I liked it. I didn’t mind the metaphors and similes in the prose, although sometimes less is more. A cool idea that could benefit from a longer wordcount, if only to weed out those parts that feel a bit too convenient, like the first patient being a physicist and an immigrant at that. He could have become a scientist *after* the surgery, for example.

 

Also, the protagonist does come off as a jerk at times. Most surgeons (and neurosurgeons at that) do have an inflated ego, so that was in-character, but after those comments about sterilizing the women I lost all respect for him. It’s hard to relate with a sexist and racist character, and an unlikable protagonist can’t carry a plot well, even an interesting plot like this.

 

Just some food for thought.

 

And I’m sorry to say that I didn’t get the ending. *hungs head in shame* I *know* there’s something profound in there, but it totally went over my decaffeinated brain. Perhaps make it a little bit simpler for thick-headed readers like me? ;)

 

But it certainly has potential with a little fine-tuning here and there.

 

Thank you for sharing,

 

Christine

 

 

[jjohn]

Πολύ καλή συμμετοχή και σαν γραφή την βρήκα καλύτερη και όχι τόσο "δύσκολη" όσο αυτή της ιστορίας για τον προηγούμενο διαγωνισμό.

Σαν ιστορία τώρα , είχε ενδιαφέρον αν και το

twist

του τέλους δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε.

Καλή συνέχεια!

[wordsmith]

Λοιπόν, ως γενικό σχόλιο στα σχόλια μπορώ να πω ότι αυτή τη φορά συμφωνήσατε: δεν καταλάβατε το τέλος. Ίσως επειδή το διάλογο του τέλους τον έγραψα ακόμα πιο βιαστικά από το ίδιο το διήγημα, στη φάση των διορθώσεων. Έψαχνα να βρω κάτι για να τελειώσει με πιο ενδιαφέροντα τρόπο. Τεσπά, αν μου έρθει η όρεξη και το ξαναπιάσω αυτό το διήγημα, θα αρχίσω το ξήλωμα από το τέλος.

Η βασική ιδέα ήταν το ερώτημα τι έχει περισσότερη σημασία, η προσωπική μας ζωή ή το καλό του γενικότερου συνόλου. Όταν η δουλειά κάποιου είναι να σώζει ζωές, το δίλημμα αυτό γίνεται πιο επιτακτικό.

Οι παρομοιώσεις είναι γύρω στις 10. Λέτε είναι πολλές για 6 σελίδες διήγημα; Μπορεί. Αυτό με την Ερυθρά θάλασσα το έβαλα σχεδόν αυτόματα, σαν τον σαφέστερο τρόπο για να περιγράψω τι συνέβαινε εκεί. Δεν έχει καμιά άλλη σημασία. Και ναι, είναι αρκετές οι παρομοιώσεις που θα μπορούσαν να κοπούν.

Σουσαμένια Άνοιξη: Απορώ τι σου έδωσε την εντύπωση ότι

οι δυο Νικολάι αλλάζουν θέση.

Η παράγραφος όπου ο πρώτος Νικολάι φεύγει από τη διάσταση του δεύτερου, αμέσως πριν το διάλογο του τέλους, νομίζω ότι δεν αφήνει περιθώρια για τέτοια ερμηνεία. Δεν είναι ξεκάθαρο ποιος μένει και ποιος φεύγει;

Ρόη και Werecat: Αυτό με τις στειρώσεις ήταν υπερβολικό, λέτε; Είχα διαβάσει πριν χρόνια ότι ένας πολιτικός σε κάποια χώρα της νότιας Αμερικής, όταν έκανε προεκλογική εκστρατεία, πρόσφερε, σε όποια γυναίκα θα τον ψήφιζε, μια στείρωση δώρο! Στείρωση και όχι έκτρωση, δεν είναι το ίδιο. Μου είχε μείνει η υπόνοια της είδησης αυτής ότι τη στείρωση μπορεί να τη θέλουν και οι ίδιες οι γυναίκες σε κάποιες χώρες που έχουν τόσο μεγάλο πρόβλημα υπερπληθυσμού. Τέλος πάντων, ίσως εγώ να έβγαλα βιαστικά συμπεράσματα από αυτήν την είδηση. Αλλά ένας γιατρός που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η μόνη λύση στα προβλήματα υγείας μιας τριτοκοσμικής χώρας είναι ένα τόσο δραστικό χτύπημα στον υπερπληθυσμό θεώρησα πως είναι ένας ακτιβιστής απελπισμένος: θυσιάζει την προσωπική του ζωή για το καλό της ανθρωπότητας, αλλά βλέπει ότι αυτό δε φτάνει.

Werecat: Αυτό που λες ότι οι χειρουργοί συνήθως έχουν μεγαλύτερη ιδέα για τον εαυτό τους δεν το είχα λάβει υπόψη μου. Ο Νικολάι χρειαζόταν να είναι ένας χαρακτήρας με ανασφάλειες και όχι αποφασιστικός. Δε μπορούμε να υποθέσουμε ότι είχε από μικρός χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτό τον έσπρωξε να γίνει όσο μπορούσε καλύτερος στο επάγγελμά του;

dagoncult: Κοίτα πού κολλάει ο τρελός επιστήμονας! Ναι, κυκλοφορεί και σε αυτοκόλλητο το "Μπαμπά μην τρέχεις", αλλά σίγουρα έχω κάπου διαβάσει ή δει ότι μερικοί βάζουν σ' αυτό τη φωτογραφία των παιδιών τους, για να φαίνεται ότι τάχα τα παιδιά τους τους λένε να μην τρέχουν(και τα αφήσουν ορφανά υποθέτω εννοούν), άρα θα πρέπει να υπάρχει και σε κορνίζα ή κάτι τέτοιο. Λογικό μου φαίνεται. Ευχαριστώ για τα αναλυτικά σχόλια, αλλά, όπως συνήθως, η όρεξή μου να ασχοληθώ με αυτό το διήγημα έχει ξεφουσκώσει. Ίσως αργότερα.