The Gem of Groginey

[subdee]

Όνομα Συγγραφέα: Κώστας Θερμός

Είδος: Low fantasy

Βία; Ναί

Σεξ; Ολίγον

Αριθμός Λέξεων: 3.849

Αυτοτελής; Ναί

Σχόλια: -

Αρχείο: GemOfGroginey.pdf

 

 

The Gem of Groginey

 

Ten days ago in Cyria, Nasur had received an invitation for a meeting. He didn’t know the man but had found the proposed deal interesting. There wasn’t to be much questioning each other’s identity, nor would each other’s motives be of any discussion. But one thing he should have done was ask for the man’s name. He was being careless and that would cost him. In any case, it was too late to do anything about it, so the only thing left was to get the gem and get paid. It was surely better than wasting his evenings away playing his lute for the patrons of The Sleeping Dog and entertaining drunks and whores.

Unfortunate name. How could a dog be sleeping in such a noisy and filthy place anyway? I had to get out of this place, out of this endless loop that I called a life. I was wasting my time, and time is what I don’t have much of. Sure, some people might say that having seen thirty-five winters is still young, but what the hell do they know? They have not seen what I’ve seen. War images. Dead bodies, monstrous enemies, fire, destruction. The screams. Those things just don’t ever leave your head, do they?

Now he was sitting on the edge of his bed, deep in his thoughts, struggling to open his eyes. The morning light was shining on the back of his head, giving him the feeling of a warm hand, a woman’s hand. Ayilia.

He turned his head to the right and saw his dark figure on the mirror above and to the left of the bed. I look like shit. His clothes were on the floor across the bed, next to a plain wooden chair. The red blood stains had become a deep brown which matched the colour of his tunic and trousers.

Sighing, Nasur got up to wash his face and prepare for the day’s simple task. As he got off the bed to stand, he felt the wounds by his ribs stretch – wounds caused by an unfortunate meeting with a ghostly apparition in the middle of the forest south of Cyria. He flinched at the sudden pain but tried hard to ignore it for he could afford no distractions, nothing to take his mind off the day’s mission.

A few minutes later he was stepping down the squeaking stairway to the inn’s common room which was empty but for the innkeeper preparing for another profitable evening.

“Ho! You don’t look like you slept very well”

Nasur grunted and threw him a sideways look. He walked towards him and was about to speak but was interrupted by the burly innkeeper.

“I haven’t prepared much food yet, but I am sure I can cook you up some eggs and prepare some milk.”

“Don’t bother, I just want directions”

“Where to?”

“The village temple”

“That’s easy. Turn left when you get out of the inn and keep going on to the end of the road. Turn right and you will see it. It looks different than all other buildings but if...”

“Thanks”

Nasur turned around and walked out of the inn, leaving the bartender confused but quickly returning to his chores.

As he turned the corner, he saw a building. Its shape was round and squat, only slightly taller than Nasur himself. There was only one entrance, which had no visible handle on the outside. On the flat roof of the building, rose a tall human-shaped statue, black like onyx. It seemed strange to him that he hadn’t noticed it the night before when he entered the town but he quickly dismissed the thought and walked towards it.

As he reached the building he noticed a robed man walking around it, muttering incoherent sounds, oblivious of his presence. He thought not to approach the strange man and guessed that this was the temple he was searching for and thought himself lucky for such a short and easy search.

Pondering how to enter the temple, Nasur saw the robed man - probably the priest - place his palm on a barely visible etching on the wall next to the door, and the door flung open. He threw a quick glance behind him and stepped through. Without hesitation, Nasur followed the priest’s example and placed his palm on the same etching. Predictably, the door opened and he stepped inside, the door closing tightly behind him and a strong current of air addling him as it blew past.

 

 

“Where are we going?” asked Dharek after they had walked through the gates of Groginey. The village had a strange golden colour that contrasted sharply with the surrounding area of deep green forest and black gravel covered ground. The air was cool and fresh, the smell of many herbs hung intensely as they walked through the central market.

“I have no idea. He must be around here somewhere, I am sure.”

Ayilia had left Cyria a day after Nasur. She had overheard the conversation he had with the stranger and had this feeling that Nasur was in trouble. The stranger was no one had ever heard of. She had asked around about him but it appeared that he was not local.

She had had feelings for him ever since he first walked into her father’s inn and asked for a gig. They had talked many times and became good friends. She would usually go to his house at the edge of the Dark Woods west of Cyria - well on the other side of the town - and cook him dinner or clean up his house, just as an excuse to see him.

Once in a while she would try to seduce him by letting her long wavy black hair flow down her back or wearing short skirts to show her smooth ivory legs or leave her blouse slightly open at the top as she would bend in front of him while he was practising his music. He would smile at her, hinting at some sort of affection but never more than that. Their lives went on like that, both of them satisfied with the situation, no one finding the courage to take initiative.

“We should find a place to have some ale. We’ve been travelling through a damn forest for the past three days and I’m feeling a bit dry.”

Ayilia started at Dharek’s words and felt her mind rush back to reality.

“Dry?”

“My throat. It’s dry. Need ale. Underst...”

“There he is!” screamed Ayilia and began to run towards a disk-shaped building. Dharek sprinted after her wanting to catch up when he heard a familiar name.

“Nasur, wait! Don’t go in there!”

Nasur? thought Dharek as he slowed his steps. This will be interesting.

“We have to go after him!” said Ayilia. She turned around to face Dharek but he was gone. What in the world?

A hand appearing suddenly on her right shoulder caused her to turn around and slap the unfortunate person standing there, flat on the nose, cutting it with her platinum ring.

“What the hell was that all about?” cried Dharek, holding his bleeding nose.

“Sorry. Look, if you’re not too badly hurt, could we... Wait, how did you get there?”

“I moved past you just a few moments ago. Didn’t you see me?” said Dharek in a hoarse voice, spitting out the metallic-tasting crimson liquid that inadvertently entered his mouth.

“No I didn’t. So will you help me?”

Dharek grinned. “Of course, I will help you. Just don’t... hit me again.” He pulled out a piece of cloth and wiped his face.

“I won’t.”

“All right, let’s go. I know a way to get us inside.”

Ayilia followed Dharek heading towards the side of the temple, wondering how he knew how to get inside.

 

 

The room in which Nasur was standing was dark and clammy. The only source of light and air was a small rectangular aperture on the ceiling directly opposite. He waited a few heartbeats so that his eyes could adjust to the darkness and then moved towards the aperture. The floor below was slick and Nasur had to step carefully lest he slip and fall on uneven ground.

Below the aperture, he found an empty wall. To the right was a plain undecorated wooden door. It seemed to be the only way out of the room so he opened it.

He stepped through to the next room which seemed to be identical to the one he had just left except it had no other exit. During a careful examination of the room, he heard a clicking sound and he turned to go back but the entrance he had come from was sealed. He was trapped.

Fear had begun to creep in which became sharply intense as he frantically searched the walls of the room for a way out. He had looked everywhere but there was no sign of an exit or a way to open the door.

Panic began to fill Nasur’s mind as he desperately searched again and again. He found nothing. Sweat dripping from his shirt and hair, he looked up at the room’s aperture. The ceiling was low so he reached and put his hand through it hoping to signal anyone that might be on the other side. He took a deep breath to scream out for someone, when suddenly he heard a voice.

 

 

They had entered a small shack that stood beside the disc-shaped building. From there, a stairway led them to a dark cellar below. Dharek grabbed her by her left arm and pulled her towards a wall. As they approached, Ayilia saw chains and shackles hanging from the walls. Realising where this was leading, she tried to pull away.

“Let me go!” she screamed at him, punching with her right arm.

“Be quiet.”

Dharek spun her around by the waist, grabbed her wrists and threw them on the wall as she struggled. Ignoring her loud screams, he locked the shackles in place around her wrists and bent down to do the same to her ankles.

“Why are you doing this?”

Silently, Dharek stared at her for a while, admiring her extraordinarily beautiful body.

“You are indeed a very pretty girl and it pains me to do this. I just thought you should know.”

Something like sadness appeared in his dark eyes. He turned towards a dark cave to his right and began walking away. Just before he disappeared in the gloom, he turned around, anxiety apparent on his face.

“I will be back soon.”

And then he vanished.

Having no choice, she ceased her screaming and began to think of a way to escape.

 

 

“Who’s there? Help me out, I’ve been trapped!” shouted Nasur, his fear noticeable.

Alas, the reply that came seemed to be very close by but yet echoed as if it were on the other side of a large hall.

“I’m sorry Nasur. I am afraid you will not be able to keep your part of the agreement.” said a hissing voice all of a sudden.

Nasur could not determine the location of that strangely familiar voice.

“Wha-?”

“You made a deal with a man you shouldn’t have.”

“Who are you? Where are you?”

“Irrelevant. The only thing I want from you is the gem. Just get it for me and I can help you get out. Now...”

Recognition came to him.

“Dharek,” he grumbled.

“Don't interrupt me again!”

There was a pause and a rustling noise.

“Here.”

He threw a metallic oblong object down the aperture. “Use this to guide yourself to the gem. You have one hour to return before she dies.”

“Before who dies?”

“Your lover Nasur. It was an unplanned meeting but pleasant nonetheless. Now be swift.”

“My lover? Ayilia? She is not my... What is she doing here?”

“Time is running out Nasur.”

“Fine, how do I use this bloody thing?”

“Just hold it in front of you. It will pull you in the direction you need to go.”

Nasur picked up the oblong object and held it as instructed. He felt a small tug slightly to his right and so stepped in that direction. He was being lead towards a wall. As he approached a black man-sized gap appeared ahead, a light cool drift coming from it. Scanning but seeing nothing, he took out a lute pick from his pouch and threw it at the hole. A second later, he heard it bounce off a floor and so he walked through.

 

 

She heard something approaching and looked up startled.

“Who are you?”

“Which way did he go?”

“Umm, that way.” Ayilia pointed towards the cave entrance with one arm, covering her front with the other. “Hey, wait, could you help me get...”

The figure had already been consumed by darkness as it floated towards the cave. What is going on here? What was that thing that just floated by? What is in that cave?

She pulled and tied her blouse at the shoulder where it had ripped and was hanging on her side, fully revealing one of her breasts. Stepping lightly, she followed the path that the others had taken, approached the dark entrance to the cave...

...and bumped her head into the wall, leaving a small trickle of blood flowing down the side. What the? There was no entrance. There was nothing but wet rock, as dark as shadow can be, immovable.

Befuddled, she turned back.

She climbed the ladder that led out of the cellar, glancing behind her. Shortly after, she was outside the shack and running around the building. She saw a robed man mumbling to himself.

“You! Is there an entrance to this temple?”

The priest was taken back by her sudden appearance. He pointed at the wall.

“Yes, there's a door but I can't let you in.”

She grabbed and shook the priest.

“Please! You have to help me find him. He’s inside the temple. I must warn him or he will die!”

“Umm...”

“Open the door!”

“Now hold on...”

“Open it!”

The priest had no choice. He placed his palm on the etching near the door and stepped to the side as the short raven-haired girl rushed inside.

 

 

His feet landed on a bright tile floor. The room was quite small and the air musty. The walls were also tiled with many different colours and the ceiling was a dome made out of dark glass, making the room gloomy. In the middle stood a pedestal with a glass box on top.

He stepped up to the pedestal. Inside the glass box was a dark blue triangular-shaped object that was made out of marble. The Gem of Groginey.

Nasur lifted the glass box, retrieved the gem and threw it in his pouch. He held the oblong object in front of him to guide him out of that place but nothing happened. He shook it back and forth, side to side but there was no response. Now what...

He glanced ahead and saw another wooden door ahead and headed towards it. On his first step the door flung open and a figure appeared.

“Dharek! What...”

Dharek leapt towards him, a scimitar appearing in his hands out of nowhere. He stepped to the right and pushed on Dharek's body as it flew by. Dharek halted and pivoted on his left foot, swinging his weapon high to the side of Nasur’s head but he ducked low, pulled out his knives and stuck one deep into his left knee, ripping through fabric and skin and scraping bone.

Dharek stumbled but gained his balance immediately and made another move towards him as he moved to the other side of the pedestal.

“The gem is mine!” he shouted and kicked the pedestal towards Nasur. The pedestal was heavy and leaned slightly before lolling back to its place like a pendulum.

Another kick on the pedestal and Nasur jumped back and to the left and barely had time to move away before Dharek’s steel scimitar dug into his right shoulder. Stumbling backwards, he threw one of his knives, hitting Dharek with precision on his left eye, forcing him to fall back, screaming in agony.

Blood was thrown everywhere as Nasur staggered towards Dharek, seizing the opportunity to cut his throat open before he regained his posture. The loss of blood from his wounds had made him light-headed which caused him to trip on the fallen pedestal and plummet to the floor , face down. He tried to get up but everything was spinning. Breathing was hard to do and the pain from his shoulder blurred his vision. He felt sudden extreme agony and rolled his eyes to see Dharek, who was holding his face above the cheek where the eye should be, pressing down on Nasur's injured shoulder. Darkness threatened to consume him.

 

 

The outer chamber was bright with arranged seats facing a large podium. Behind the podium was an entrance to another chamber. Ignoring the priest’s warnings, she raced to the other chamber only to find a table, a chair and a large bookcase.

“There has to be another room. A secret entrance!” she thought out loud.

She searched around, moving the bookcase to look behind, only to find nothing but wall. She sat on the chair breathing hard and feeling surrendered.

“Child...”

She started at the priest’s voice and the chair slid, pulling back the carpet beneath it. She looked down and noticed a small crevice on the floor. Quickly she threw the chair back and pulled the carpet away, revealing a trap door. She pulled it open and heard voices.

She stared with contempt at the priest for a moment, then quickly climbed down a rope ladder and closed the trap door behind her, sliding a latch to lock it.

 

 

“You were betrayed.”

Dharek’s face was completely red but this time not from anger. He smiled, his teeth bright white among the blood flowing from his missing eye.

Nasur, barely holding onto consciousness, coughed and blood spilled from his mouth as he spoke.

“That’s obvious. The question is why.”

“Oh, I’m not the one that betrayed you. You should learn more about the people you deal with. Very careless of you Nasur. You used to be sharper when we fought together. Drinking and playing the lute for lowlifes all these years has made you dull. Fortunately for you, I’ll do you a favour and end this pathetic life of yours. Farewell.”

Dharek lifted his sword and aimed straight for Nasur’s head. Nasur closed his eyes, unable to react, and prepared for what he had wished for a long time ago. Peace, quiet.

 

 

The voices were coming from her right. She could barely see anything but had no time to think about that. She had to find Nasur and warn him. She had tried so hard to reach him but had been delayed in the forest by a ghostly figure. For some reason, Dharek had been there to save her but now that didn’t seem to be by chance. He was after Nasur too, but for a completely different reason.

Sadness and anguish surged through her.

 

 

The quiet never came. He opened his eyes and noticed he was still sprawled in a pool of his own blood. For fuck’s sake, why am I still alive...

A loud voice from behind startled him.

“He was right. Our deal was all but an excuse. It really wasn’t supposed to end this way. I wanted Dharek dead, not you. The reason I sent you to Groginey was to have him follow you and pull him away from his cronies in Cyria. Had I killed him there, I would not remain alive for long.”

Nasur looked behind and recognised the black cloaked stranger with whom he had made the deal to retrieve the gem, noticing an odd gleaming in his eyes. He opened his mouth to speak but nothing came out.

“Don’t say anything. I can assure you, you will get compensated for this once we get back to Cyria. Come, let me hold your pouch and get you to a healer first.”

The stranger offered his hand and Nasur rolled on his back and reached with his right hand. The pain was extreme but he ignored it. Wait, how did you find me?

Before he could finish that thought, he saw a golden bladed knife appear in the stranger's left hand and he tried to move but failed. A short moment later the stranger froze in place and he saw the point of a sword piercing the stranger’s body above his stomach, making a gurgling sound and eyes glazing as his life flew from his body. The weapon slid back out and the stranger fell to the floor with a big thump, revealing Ayilia standing there, trembling, trying to comprehend the situation. Nasur’s eyes went wide at the sight of her as he fell back to the bloody floor. Ayilia threw the dripping weapon to the side and knelt beside him.

“I’m sorry my love. I tried so hard to reach you before you got here and I failed. I’m sorry.”

So many things raced through Nasur’s mind as he felt Ayilia’s warm tears drip on his white cloth shirt. He wanted to speak, to thank her. Alas, he could only smile as everything faded away.

 

 

The room was dark but for a small amber light coming from his left. He put his hand over the cloth wrapped around his right shoulder and turned his head to look at the amber light coming from the fireplace to his left. I am home. What happened?

A woman’s voice from the kitchen answered his thought.

“Your shoulder must be hurting a lot. You shouldn’t try to get up, you need rest.”

She was beautiful.

“I must thank you. If it weren’t for you I...”

“If it weren’t for me you’d be dead, aye. I had some trouble bringing you back. We must be careful. There are lots of people looking for that gem.”

“The Gem of Groginey. How did you know? I never...”

Nasur’s body fell back on the divan in his main room unconscious. A black figure rose behind him, and Ayilia stepped back letting out a small yelp.

The shapeless figure quickly covered the wall and fireplace in pure darkness. A thin limb extended from it, and searched inside Nasur’s pouch next to the divan but found not what it was looking for.

“WHERE IS THE GEM!”

The voice was loud and high pitched, like the symphony of a thousand souls screaming from the depths of the Valleys of Death. The figure wrapped Ayilia in shadows as she tried to sprint for the door. Sudden silence fell, a scent of burnt flesh hanging in the air and they both vanished.

 

The Valley of Death,

lays low behind the mountains to the East,

darkness prevails.

 

The ultimate destination,

the final journey,

the payment for all actions,

the endlessness.

 

One cannot escape,

one cannot avoid,

one can only hope,

that once there,

it ends quick.

[OxAp0d0]

Ax, από πού να ξεκινήσω; Πάμε στα αρνητικά πρώτα:

 

1. Η γλώσσα. Πολλά σημεία της ιστορίας μου έδιναν την εντύπωση πως προσπαθούσες να γράψεις στα Αγγλικά, ενώ σκεφτόσουν στα Ελληνικά. Φράσεις όπως «There wasn’t to be much questioning each other’s identity», «The stranger was no one had ever heard» ή η λέξη «aperture» που περισσότερη χρησιμοποιείται με την έννοια του ανοίγματος - κλείστρου, παρά του ανοίγματος – τρύπας.

 

2. Οι περιγραφές. Στην αρχή έχω την εικόνα του ναού σαν ένα μικρό στρογγυλό χτίσμα, αλλά μετά περιγράφεις τον Nasur σε ένα δωμάτιο με γυάλινο θόλο. Που βρέθηκε αυτό; Πως πήγε εκεί; Επίσης όταν πρωτομπαίνει στο ναό είναι σε ένα χαμηλοτάβανο δωμάτιο με ένα άνοιγμα στο ταβάνι. Μετά πάει στο δίπλα δωμάτιο που δεν έχει κανένα άνοιγμα ή έξοδο και η πόρτα κλειδώνει πίσω του. Αργότερα εμφανίζεται ο Dharek που του δίνει το εκκρεμές από το άνοιγμα στο ταβάνι. Ε;

 

3. Οι χαρακτήρες. Πέρα από την Ayilia οι άλλοι κάνουν ότι να ‘ναι. Ειδικά εκείνος ο Dharek. Αρχικά τον βλέπουμε να ταξιδεύει παρέα με την Ayilia, οπότε λέω μάλλον είναι φίλος και του Nasur (αποδεικνύεται γνωστός αργότερα). Μετά δένει την Ayilia και εκβιάζει τον Nasur να κλέψει το Gem. Μετά εμφανίζεται στο δωμάτιο με το πετράδι φωνάζοντας «the Gem is mine!». Για ποιο λόγο; Γιατί να τα κάνει όλα αυτά ενώ μπορούσε να πάρει το πετράδι μόνος του;

 

4. Η φράση « Stumbling backwards, he threw one of his knives, hitting Dharek with precision on his left eye, forcing him to fall back, screaming in agony.» It just rubs me the wrong way.

 

Επίσης δε κατάλαβα το τέλος και τι ήταν αυτό το πνεύμα που προφανώς είχε παίξει ρόλο και στην αρχή της ιστορίας.

 

 

Πάμε και στα θετικά τώρα.

 

Δείχνεις να έχεις κάποιες πολύ όμορφες εικόνες στο μυαλό σου. Ειδικά στην αρχή της ιστορίας υπάρχουν φράσεις όπως το «The morning light was shining on the back of his head, giving him the feeling of a warm hand» που φτιάχνουν όμορφη ατμόσφαιρα. Είμαι σίγουρος επίσης πως οι εικόνες του ναού είναι πιο καλοστημένες στην έμπνευσή τους, παρά στην αποτύπωσή τους με λέξεις.

Γιατί δε δοκιμάζεις να το ξαναγράψεις στα Ελληνικά, έχοντας το ατού της μητρικής γλώσσας με το μέρος σου; Ίσως θα μπορούσες να δώσεις με μεγαλύτερη σαφήνεια αυτό που θες να πεις.

Edited May 30, 2012 by OxAp0d0

[subdee]

Ευχαριστώ για τα σχόλια.

Edited May 31, 2012 by subdee

[DinoHajiyorgi]

Τα αγγλικά τα διαβάζω μια χαρά, γραμμένα όμως από έλληνες, δεν ξέρω γιατί πάντα με κουράζουν. Η Αγγλική γλώσσα πιθανό να σας προσφέρει πιο ζουμερό, fantasy-λεξιλόγιο, αγκομαχώ όμως να μη χαθώ σε αυτό που μετράει, δηλαδή την πλοκή της ιστορίας. Εδώ κατάλαβα τα βασικά, μπερδεύτηκα όμως στις λεπτομέρειες, στο ποιος ζήτησε την αποστολή, γιατί και πραγματικά γιατί. Ποιος ήταν σύμμαχος με ποιον και ποιος πρόδωσε και γιατί πρόδωσε. Υπήρχε φάντασμα ή όχι; Ειλικρινά δεν θα καθίσω να μελετήσω το κείμενο. Αναγνώστης είμαι που διαβάζω κάτι για να περάσω καλά. Το διαβάζω και το κρίνω μία φορά, χωρίς να έχω μόλις τελειώσει άλλο διήγημα για να συνεχίσω με άλλο. Διάβασα το προηγούμενο πριν τέσσερις περίπου ώρες, και το επόμενο από αύριο. Αλλά το κρίνω και το κατατάσω στην ψήφο μου μετά από μία ανάγνωση.

 

Η κοπέλα την μιά στιγμή ήταν δεμένη χειροπόδαρα, την επόμενη στιγμή ήταν ελεύθερη. Έχασα το σημείο που λύθηκε ή το υποθέτουμε ότι κάπως τα κατάφερε;

[alkinem]

Θα συμφωνήσω με τα προηγηθέντα σχόλια. Ούτε κι εγώ μπόρεσα να καταλάβω πως ελευθερώθηκε η Ayilia, διάβασα εκείνο το σημείο δυο ακόμα φορές για να βεβαιωθώ ότι δε μου ξέφυγε κάτι,ούτε τι ήταν το σκιώδες πλάσμα που πήρε την Ayilia και το τέλος μου δημιούργησε την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Πράγματι, πιστεύω πως αν ξαναδούλευες αυτήν την ιστορία στα ελληνικά, θα είχες ένα εντυπωσιακά καλύτερο αποτέλεσμα.

Για το ναό, κάνω τις εξής δύο υποθέσεις.

1) Το κτίσμα ήταν μαγεμένο και το εσωτερικό του φάνταζε τελείως διαφορετικό σε κάθε επισκέπτη.

2)Υπήρχαν κρυφά περάσματα, τα οποία ήταν γνωστά μόνο σε όσους ήταν εξοικειωμένοι με το χώρο. Αυτό βέβαια δημιουργεί κι άλλες απορίες, όπως, για παράδειγμα, πως ο Dharek ήξερε τόσο καλά τη διαρρύθμιση του ναού.

Φυσικά, δεν αποκλείω την πιθανότητα η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο.

Γενικά, προτείνω να το ξαναδουλέψεις γιατί πιστεύω πως έχεις στα χέρια σου κάτι πολύ δυνατό.

Καλή σου επιτυχία.

[jjohn]

Καλούτσικη ιστορία , αλλα με άφησε και εμένα με αρκετές απορίες, κάτι που δυστυχώς δεν μπορώ να παραβλέψω.

κάποιες δικές μου:

Ποιος ήταν ο Dharek και πως ήξερε τόσα πολλά. Τι ήταν αυτό το πνεύμα; Τι έγινε με το gem;

 

Τώρα για τα Εγγλέζικα που είπαν άλλοι, προσωπικά δεν διέκρινα κάποιο πρόβλημα αν και σίγουρα εάν την διάβαζα στα Ελληνικά, θα μου καθόταν καλύτερα.

Καλή επιτυχία!

Edited June 2, 2012 by jjohn

[Mesmer]

Πολύ χορταστική περιπέτεια. Μυστήριο, αγωνία, προδοσίες, είχε απ’ όλα. Ίσως κάποια πράγματα να ήταν λίγο ασαφή ή να μην τα πολυκατάλαβα εγώ καλά, όπως πχ το πόσο εύκολα βοήθησε ο ιερέας την Αΐλια, τι ακριβώς ήταν εκείνος ο ναός, γιατί ο άγνωστος άντρας ήθελε νεκρό τον Ντάρεν, τι έγινε στο τέλος. Φαντάζομαι ότι με περισσότερες λέξεις θα μπορούσες να αναπτύξεις καλύτερα την ιστορία σου.

 

Τα αγγλικά δεν με βοήθησαν να την απολαύσω όσο θα ήθελα, αλλά δεν με κούρασαν κιόλας.

[aScannerDarkly]

Στο εκάστοτε νήμα γράφω τα γενικά σχόλιά μου πάνω στην κάθε ιστορία. Αν κάποιος ενδιαφέρεται για πιο αναλυτικά σχόλια, πάνω στο ίδιο το κείμενο, ας μου στείλει πμ.

 

Φαίνεται από το κείμενο ότι ξέρεις πολύ καλά και αγαπάς το φάντασι. Μπορείς έτσι και χτίζεις το σκηνικό σου πειστικά, παρά την περιορισμένη έκταση που έχεις στη διάθεσή σου.

 

Το πρόβλημα είναι ότι θέλεις πολύ να χτίσεις μια ιστορία περιπετειώδη, με προδοσίες και σκοτεινά μυστικά, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της μάλλον μένει στο μυαλό σου. Το αποτέλεσμα είναι ότι το κείμενο μοιάζει τελείως ασυνάρτητο, με τον αναγνώστη να μην καταλαβαίνει πότε και πώς συνέβη κάτι (πχ πώς απελευθερώθηκε η γυναίκα), γιατί συνέβη, πώς σχετίζεται κάτι με την υπόλοιπη αφήγηση, και τους χαρακτήρες να αντιδρούν χωρίς καμία λογική. Διάφορα πράγματα δικαιολογούνται μέσα από βολικές συμπτώσεις, κάτι που δεν κάνει καλή εντύπωση. Ο Νασούρ καταφέρνει εξαιρετικά εύκολα να μπει στο κτίσμα – κι εξίσου εύκολα τα καταφέρνει και ο Ντάλεκ, ο οποίος τυχαία συμβαίνει να περνάει από εκεί, κι έτσι να εξυπηρετεί και το σχέδιο του παράξενου ξένου (ή μήπως δεν ήταν αυτό τελικά το σχέδιό του; Δεν είμαι βέβαιος). Οι απορίες που αφήνεις είναι τόσες πολλές, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνοψίσω την υπόθεση της ιστορίας με δυο λόγια.

 

Το καλό είναι ότι, αν και είσαι αρχάριος, απ’ όσο ξέρω, η αφήγησή σου δείχνει άνετη και σχετικά πειστική. Έχω την εντύπωση ότι εντόπισα κάποια γλωσσικά λάθη, αλλά δεν είμαι ειδικός.

 

Από άποψη γραφής αφήνεις υποσχέσεις. Πρέπει όμως να βρεις κάποιον τρόπο να ξεμπλέξεις την ιστορία που έχεις στο νου σου. Πιθανότατα χρειάζεται αρκετά μεγαλύτερη έκταση. Αλλά και σε μια τέτοια έκταση νομίζω πως θα μπορούσες να το κάνεις περισσότερο κατανοητό, χωρίς να αλλάξεις σημαντικά την ιδέα σου. Τα λογικά άλματα που κάνεις δεν μπορεί να τα ακολουθήσει ο αναγνώστης χωρίς να τον βοηθήσεις.

Edited June 4, 2012 by aScannerDarkly

[wordsmith]

Αυτό ήταν το πρώτο που διάβασα, από περιέργεια, επειδή δεν έχω διαβάσει άλλο δικό σου. Αλλά ήταν πολλά αυτά που δεν κατάλαβα και το άφησα ασχολίαστο μέχρι να το ξαναδιαβάσω πιο προσεχτικά. Εεεε... ούτε τη δεύτερη φορά έβγαλα νόημα. Ο Nasur μπαίνει στο ναό για να κλέψει το πετράδι, οκ, αλλά δεν έχει κανένα σχέδιο δράσης και αμέσως χάνεται εκεί μέσα; Η κοπέλα δε βλέπουμε πώς λύθηκε και αυτό παίζει ρόλο, δηλ χωρίς να έχει λυθεί δε θα ξαναεμφανιζόταν στην ιστορία. Ο μυστηριώδης τύπος που έστειλε τον Nasur να κλέψει το πετράδι δεν είναι μόνο ένας; Γιατί ο ένας δολοφονείται από την κοπέλα, αφού έχει εξηγήσει πως δεν ήθελε τελικά το πετράδι, αλλά τον Dharek. Αλλά στο τέλος εμφανίζεται και άλλος ένας τέτοιος, που θέλει το πετράδι, το οποίο... πού έχει καταλήξει τελικά; Έστω ότι το πώς λύθηκε η κοπέλα το αποσιωπούμε και εννοείται, αλλά είναι κι άλλα σημεία ξεκρέμαστα. Μήπως το είχες γράψει με πιο πολλές λέξεις και, για να πιάσεις το όριο, έκοψες περισσότερες σκηνές από όσες θα έφταναν για να βγαίνει νόημα;

Κατά τα άλλα, η γλώσσα μού φάνηκε πολύ ατμοσφαιρική και σε μερικά σημεία επαγγελματική, σαν να βγήκε από γνωστό βιβλίο φάντασυ.

Απλώς κάνε την ιστορία λίγο πιο απλή, έχει ψωμί.

[subdee]

Ευχαριστώ όλους για τα σχόλια. Είναι πολύ χρήσιμα στο να με βοηθήσουν να κάνω μια αρχή στο γράψιμο!

 

Η αλήθεια είναι ότι το έκοψα απο σχεδόν 10.000 λέξεις σε αυτό που είναι τώρα. Ήταν βασανιστικό και γι'αυτό υπάρχουν τα κενά. Ξεκίνησα με την ιδέα της ιστορίας αλλά δεν κοίταζα πόσο έγραφα, απλά είχα πάρει φόρα.

 

Πάντως τα λόγια σας είναι ενθαρρυντικά και σκέφτομαι να την πιάσω και να την αναπτύξω μετά το πέρας του διαγωνισμού.

 

Στο θέμα της γλώσσας, η πρώτη μου προσπάθεια ήταν στα Ελληνικά, αλλά απλά δεν μου ακουγόταν σωστά. Ήξερα τι ήθελα να πώ, αλλά δεν μου έβγαζε τον ίδιο ήχο, την ίδια εικόνα στα Ελληνικά. Ίσως χρειάζεται να διαβάσω περισσότερη Ελληνική φανταστική λογοτεχνία!

[Βαγγέλης]

Θα συμφωνήσω με τους απο πάνω. Μπερδεύτηκα αρκετά, αλλά απλά θέλει λίγο σουλούπομα. Κατα τα άλλα με έβαλες να παίζω Neverwinter Nights βραδιάτικα.

[Ayu]

Με κάλυψαν όσοι από πάνω μπουρδουκλώθηκαν ανεπανόρθωτα. Που βέβαια είναι αναμενόμενο αν από τις 10000 λέξεις πήγες στις 3849.

Νομίζω πως για τα προσωπικά μου γούστα, τη μεγαλύτερη δυναμική στο κείμενο έχει το τέλος του, το οποίο, όμως, θα έπρεπε να έχει στηριχθεί από πολύ μεγαλύτερη ανάπτυξη των χαρακτήρων (που φαίνεται να έχεις τη δυνατότητα, από άποψη γραφής, να το κάνεις στη μεγαλύτερη εκδοχή του κειμένου), έτσι ώστε να νοιάζομαι αρκετά γι' αυτό που τους συμβαίνει. Καλή συνέχεια λοιπόν.

[Mindtwisted]

Εμένα ο λόγος μου άρεσε, κυλούσε γρήγορα και με πολλές λεπτομέρειες και ξαφνικά κυλούσε υπερβολικά γρήγορα και η εικόνα στο μυαλό μου έμεινε πίσω, οπότε κάπου στη μέση δεν κατάλαβα τι γινόταν με τη δράση. Το τέλος μου άρεσε, αλλά φαντάζομαι οτι θα το είχα καταλάβει καλύτερα και θα με είχε επηρεάσει περισσότερο αν έπιανα πιο πολύ τη μέση.

 

Νομίζω οτι 10.000 έκδοση θα είναι ενδιαφέρουσα όμως.

 

Καλή επιτυχία!!

[Howard Crease]

Αν και κουράζομαι να διαβάζω κείμενα στα Αγγλικά, η γλώσσα ήταν αρκετά καλή ώστε να μη σταθεί εμπόδιο για να ακολουθήσω την ιστορία.

Όμως Sub, οφείλω να παραδεχτώ πως αν και διάβασα προσεκτικά, και μάλιστα δυο φορές, δεν κατανόησα την πλοκή στο έπακρο. Όλες -μα όλες οι απορίες μου έχουν εκφραστεί από τους προηγούμενους, οπότε δεν θα έχει νόημα να τις επαναλάβω. Και για να γλιτώσω τον κίνδυνο του να φανεί πως τα σχόλιά μου δεν στηρίζονται πουθενά, θα σου πω τα δύο βασικότερα ερωτηματικά που μου δημιουργήθηκαν:

 

1. Ποιος ήταν ο Ντάρεκ και πού ακριβώς κολλούσε στο υπόλοιπο γλυκό.

2. Που, πότε, ποια Κοιλάδα του Θανάτου, πώς σχετίζεται με το πετράδι και τη φιγούρα στο τέλος της ιστορίας.

 

Να προσθέσω πως δεν είχα πρόβλημα με τις διαφορετικές μορφές του ναού σε διαφορετικά σημεία του κειμένου, και μάλιστα είχε ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο άλλαζε η αρχιτεκτονική κάθε φορά.

Τέλος, είμαι σχεδόν βέβαιος πως το 90% των προβλημάτων της ιστορίας σου οφείλεται στις 7 χιλιάδες λέξεις που έκοψες. Θα σου πρότεινα να μην το ξανακάνεις! Δεν είναι προτιμότερο κάθε διαγωνισμός να είναι η αφορμή για τη δημιουργία κάτι καινούριου, που ταυτόχρονα να χωρά στα ομολογουμένως στενά πλαίσια του ορίου λέξεων;

 

 

Καλή επιτυχία!

[abuno]

Η σχέση μου με τα αγγλικά δεν είναι η καλύτερη δυνατή.

 

Τα κενά είναι αντιληπτά και εμφανή. Κατά την γνώμη μου,(όπως ήδη προείπαν και άλλοι) έπρεπε να γράψεις κάτι καινούργιο και όχι να ''πετσοκόψεις'' ένα κατά πολύ μεγαλύτερο κείμενο.

Παρ' όλα αυτά, υπάρχει ένα μυστήριο, μια αγωνία και μια περιπέτεια, που όμως για μένα ''χάνει'' από τη χρήση της αγγλικής.

Θα με ενδιέφερε να διαβάσω την ολοκληρωμένη του μορφή.

 

Καλή σου επιτυχία

Edited June 11, 2012 by abuno

[Eugenia Rose]

Και εγώ είναι η αλήθεια δεν θα διαφοροποιηθώ από τους προηγούμενους. Έχω όλες τις παραπάνω απορίες αλλά καταλαβαίνω ότι προκύπτουν γιατί έχεις κόψει πολλά πράγματα με αποτέλεσμα η πλοκή σου να κάνει άλματα. Έτσι ο αναγνώστης μέχρι να ξαναπροσαρμοστεί στο νέο σκηνικό έχει ξεχάσει τι διάβαζε πριν, και δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Συμφωνώ ότι καλύτερα να έγραφες μια καινούρια ιστορία παρά να προσπαθήσεις να κάνεις την περίληψης τούτης εδώ. Και εγώ έχω κάνει παρόμοιες απόπειρες με όχι τόσο καλά αποτελέσματα. Όμως η ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα και αν ο ναός είναι όντως μαγεμένος και το εσωτερικό του αλλάζει για να παγιδεύσει τους επισκέπτες, είναι ένα πολύ γοητευτικό στοιχείο της ιστορίας και θα έλεγα να το αξιοποιήσεις στο έπακρο όταν την ξαναπεράσεις. Καλή επιτυχία!

Edited June 11, 2012 by Eugenia Rose

[dagoncult]

-Ζορίστηκα πολύ να καταλάβω τι και για ποιον λόγο συνέβαινε. Σ' αυτό έπαιξαν ρόλο (κυρίως) τα κενά στην πλοκή και στο στήσιμο και (δευτερευόντως) τα αγγλικά που μου δημιούργησαν προβλήματα σε κάποια σημεία (πχ οι φράσεις που λέει κι ο OxAp0d0 ).

 

-Επίσης όπως λέει ο OxAp0d0, μου άρεσε κι εμένα η φράση με το φως του ήλιου.

 

ΥΓ:

Υποθέτω η Ayilia λύθηκε σε κάποιες από τις 6000 λέξεις που λείπουν;

 

[laas7]

Συμφωνω με ολους τους παραπανω-μην τα ξαναλεω... εκοψες ενα μεγαλο κειμενο τοσο πολυ για να χωρεσει στο οριο λεξεων του διαγωνισμου που εμειναν πολλα κενα για να μπορεσουμε να καταλαβουμε επακριβως τι εχει γινει-ειναι κριμα. Τα αγγλικα νομιζω πως το αδικουν (δεν μπορω να πω πως συμπαθω τα αγγλικα κειμενα αλλα αυτο ειναι παντα προσωπικο μου γουστο), πιστευω πως σε ελληνικη αποδοση θα ηταν πολυ πολυ καλυτερο. Το φανταζομουν στο μυαλο μου στα ελληνικα μεταφραζοντας οσα διαβαζα και μου ακουγοταν ενδιαφερον, με πλοκη, με ζουμι! Ειναι η προσωπικη μου αποψη, αλλα η ελληνικη ειναι μια αρχαια γλωσσα μεγαλης δυναμης και ειναι αδυνατον να μην μπορει να εκφρασει επαρκως οτι θελουμε να πουμε...το λεξιλογιο δε ειναι τεραστιο... ισως πρεπει να το ξανασκεφτεις και να δοκιμασεις. Δεν πιστευω πως το αποτελεσμα δεν θα σε ικανοποιησει.

 

 

 

[Naroualis]

Γενικά: Ένα κείμενο με όλο τον ενθουσιασμό και τις καλές προθέσεις, που χάνει όμως στην εκτέλεση.

 

 

 

Μου άρεσε: Η ιδέα. Το σκηνικό, που θυμίζει λίγο Λάιμπερ. Το τέλος, που δίνει ακριβώς τη θέση των δύο εν δυνάμει εραστών στον κόσμο.

 

 

 

Δε μου άρεσε: Υπάρχουν τεράστια νοηματικά κενά ανάμεσα στις σκηνές σου, σε σημείο που να μου μοιάζει ότι ανέβασες ένα τεράστιο προσχέδιο κι όχι ολόκληρο το κείμενο*. Αυτό, όσο καλογραμμένο κι αν είναι κάτι, το κάνει εξωφρενικά μη-αναγνώσιμο. Από ένα σημείο κι ύστερα, απλά προχωρούσα παρακάτω, χωρίς να ψάχνω να βρω το πώς και το γιατί. Και η κατάσταση δεν είναι αρκετά ονειρική για να με πείσει ότι αξίζει να το διαβάσω με αυτόν τον τρόπο.

 

 

*πράγμα που βλέπω ότι σχεδόν ισχύει (γράφω τα σχόλιά μου, χωρίς να διαβάσω τα σχόλια των άλλων και δεν ήξερα ότι το είχες ήδη πει αυτό για τις 10,000 λέξεις).

 

 

[Nienor]

Χρησιμοποίησα κι αλλού εκείνη την παρομοίωση με τη φωτογραφία. Εδώ είναι σαν να έχω μια καθαρή και καλοφωτισμένη φωτογραφία από σοβαρό, καλλιτέχνη φωτογράφο που όμως κάπως μετά την είδε ζωγράφος και πήγε και μουτζούρωσε με τις μπογές του διάφορα σημεία της, έτσι που να μη βγαίνει και πολύ νόημα. Γενικά, και παρόλο που το έχω κάνει κι εγώ, δε μου αρέσει καθόλου το πετσόκομμα και κάνει τα πράγματα δύσκολα και για τους δυο μας, και για σένα που το κάνεις και για εμένα που το διαβάζω. Όμως, η διαφορά μας είναι ότι ενώ εσύ στοιχηματίζεις με τον εαυτό σου και είτε πετυχαίνεις στο αποτέλεσμα είτε όχι, εγώ απλά κουράζομαι να βγάλω άκρη και τελικά δεν ενδιαφέρομαι όσο θα έπρεπε, επειδή ακριβώς σου κρατάω μούτρα που κουράστηκα.

 

Και δεν μου φταίει μόνο το πετσόκομα για να είμαι ειλικρινής, μου φταίει και η επιλογή της γλώσσας. Θέλω να σου πω πως γενικά δε μου αρέσει να διαβάζω λογοτεχνία στα αγγλίκά (για να μη νομίζεις πως έχει να κάνει μόνο με το κείμενο) κι ότι περισσότερο διαβάζω (αν και όχι ηθελημένα) τις αγγλικές ιστορίες σαν papers με τεχνικές λεπτομέρειες. Αυτό κάνει το μυαλό μου, από μόνο του. Τις περισσότερες φορές όμως η ιστορία τελικά με συνεπαίρνει κι αυτό το πράγμα σιγά σιγά φεύγει και μένει μόνο στο μυαλό μου ένας λόγος που κάποιος επέλεξε αυτή τη γλώσσα για να γράψει που είναι συνήθως απλά μια παραπάνω αίσθηση. Εδώ δεν έγινε αυτό. Και προσπάθησα πολύ για να γίνει, την ξεκινούσα ξανά και ξανά, έφτανα μέχρι ένα σημείο και μου έλεγα "άσε, δεν είσαι σε φάση, αύριο", αλλά δεν έγινε. Θεωρώ πως δεν υπήρχε κάποιος λόγος για να γραφτεί σε άλλη γλώσσα το κείμενο, πιστεύω πως η ελληνική γλώσσα θα το αναδείκνυε και θα σε έκανε ίσως να πεις περισσότερα πράγματα με λιγότερες λέξεις, όπως χρειαζοσουν για να μην πετσοκοφτεί. Θεωρώ πως σε αυτή την πολύ χορταστική περιπέτεια αξίζει μια τέτοια προσπάθεια, το να την ξαναγράψεις στα ελληνικά. Κι αν θέλεις ίσως μετά να τη μεταφράσεις. Ποντάρω πως έτσι θα έχεις στην πρώτη γραφή ένα 90% αυτής της πολύ όμορφης ιστορίας που μου φαίνεται πως υπήρχε στο μυαλό σου και πως εγώ (ο αναγνώστης γενικά όπου εγώ ) θα έχω έτσι ένα 70% στην πρώτη ανάγνωση, πολύ παραπάνω από ότι έχω τώρα στην τρίτη.

 

Ελπίζω να μη σε στεναχωρώ και εύχομαι καλή επιτυχία.

[Cassandra Gotha]

Δυστυχώς δεν έχω να σου πω κάτι καινούργιο. Δεν κατάλαβα και πολλά, με παίδεψε, χάθηκα.

[Tiessa]

 

 

 

Δεν υπάρχει περίπτωση να είμαι πρωτότυπη –η μοίρα του αργοπορημένου σχολιαστή. Ό,τι και να πω θα το έχει ήδη πει κάποιος προηγουμένως, γι αυτό και θα είμαι σύντομη.

 

 

 

 

Σχέση με το θέμα:

 

Επαρκής και ρητή.

 

Το συν:

 

Μια μεγάλη ιστορία φάντασυ, που έχει πολλά να πει.

 

Το πλην:

 

Μια μεγάλη ιστορία φάντασυ, που δεν χώρεσε δυστυχώς στο όριο των λέξεων και έγινε πολύ μπερδεμένη και αποσπασματική. Επειδή πιστεύω πως εδώ έχουμε την υπόσχεση μιας πολύ καλύτερης ιστορίας, αξίζει να της επιτρέψεις να ξεδιπλωθεί και να δούμε το πλήρες δυναμικό της.