RedAlf Posted May 28, 2012 Share Posted May 28, 2012 Είδος: Φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 2039 Αυτοτελής; Ναι ΤΟ ΝΕΟ ΚΑΘΗΚΟΝ Η Υπόσχεση είχε δοθεί… Ήταν γέρος. Πολύ γέρος… Είχε δει πολλές περισσότερες μέρες από όσες κανονικά θα έπρεπε οποιοσδήποτε από τη φυλή του να έχει δει. Ήταν ο μόνος που ζούσε ακόμα από τη γενιά του. Ακόμα και η νέα Βασίλισσα, που την θυμόταν μικρό κοριτσάκι, είχε πια γεράσει. Όμως αυτός εκεί, πεισματικά, συνέχιζε να ζει. Να ζει και να διαδίδει το λόγο Του. Να διαδίδει την Υπόσχεσή Του. Πόσες γενιές και γενιές είχαν γαλουχηθεί με την Υπόσχεση. Έτσι μάθαιναν από νεογνά να ζουν, να εργάζονται και να πεθαίνουν εκεί στο μικρό περιορισμένο τους χωριό που ποτέ δε μπορούσε να καλύψει ικανοποιητικά τις ανάγκες τους. Όμως η Υπόσχεση είχε δοθεί και αυτός ήξερε ότι οι θυσίες θα έπιαναν τόπο. Τόσο καιρό μετά, ακόμα θυμόταν τα ακριβή Του λόγια. Οι αναμνήσεις του πριν τους μιλήσει ήταν θαμπές και ανούσιες, γεμάτες σκοτεινά στενά τούνελ και μία ζωή κουβαλήματος και σκαψίματος, όπως όλοι οι υπόλοιποι εργάτες. Και ξαφνικά, μία εκκωφαντική έκρηξη, ένας σεισμός και η φωνή του να έρχεται από τα ουράνια! Και μετά, ως μία ακόμα περίτρανη απόδειξή του θαυματουργού Του λόγου, όλα είχαν γίνει πιο καθαρά. Μπορούσε πια να δει το χωριό τους όπως πραγματικά ήταν. Να καταλάβει τους ουσιαστικούς περιορισμούς που είχαν και γιατί έμοιαζαν συνέχεια να πεινούν και να μην τους φτάνει ο χώρος. Να μιλήσει με τους άλλους εργάτες για τα προβλήματά τους. Και φυσικά να ακούσει και να καταλάβει την Υπόσχεση. Σαν όραμα το λευκό γλυκό Του πρόσωπο είχε προβάλει στα ουράνια. Με τα τεράστια Του μάτια, γεμάτα κατανόηση και αγάπη. Και μία φωνή γλυκιά και τρυφερή. «Ξέρω είναι στενόχωρα εδώ» τους είπε πει, «αλλά σύντομα θα σας μεταφέρω σε μεγαλύτερο σπίτι». Η Υπόσχεση είχε πλέον δοθεί. Και αυτός διέδιδε τον Λόγο Του και περίμενε υπομονετικά την υλοποίηση της. Είχε περάσει φυσικά πολύς καιρός. Οι νέες γενιές συχνά δεν τον πίστευαν και χλεύαζαν την πίστη του σε Αυτόν. Έλεγαν πως η Υπόσχεση ήταν ψεύτικη. Πως οι σεισμοί, που τόσο συχνά χτυπούσαν το χωριό τους, θα προκαλούσαν κάποια στιγμή το τέλος της φυλής τους. Πως κάποια μέρα θα πραγματοποιούνταν οι απειλές εκείνης της λεπτής, αλλά σκληρής και ακλόνητης, φωνής, που έβρισκε συνέχεια ατακτοποίητο το χωριό τους και τους πρόσαπτε και άλλα πολλά που συχνά δεν τα καταλάβαιναν. Πως κάποια μέρα η φωνή της Τσιριχτής Θεάς θα ήταν τόσο ανικανοποίητη που θα φώναζε μέχρι που οι λόφοι θα κατέρρεαν και θα έθαβαν το χωριό τους μια και καλή. Ακόμη και η νέα Βασίλισσα, αν και η μητέρα της την είχε διδάξει καλά, πολύ συχνά έμοιαζε πια να μην τον πιστεύει. Μα πως μπορούσαν να σκέπτονται έτσι, πως μπορούσαν να λένε τέτοια πράγματα, όταν Εκείνος ερχόταν και τους έβλεπε πάντα χαμογελώντας. Τι και αν πλέον τους επισκεπτόταν με μικρότερη συχνότητα; Τι και αν μερικές μέρες δεν μπορούσαν να συγκεντρώσουν ούτε ένα κόκκο σπυρί. Την επόμενη μέρα πάντα έβρισκαν σχεδόν διπλάσιο φαγητό για να συλλέξουν από τα μικρά τους χωράφια. Η ζωή τους ήταν σκληρή, αλλά ήταν σίγουρη και η Υπόσχεση πάντα τους συντρόφευε. Πια ήταν βέβαιος… Για κάποιο λόγο είχε μείνει στη ζωή περισσότερο από όλους τους άλλους της γενιάς του. Ναι ήταν σίγουρος. Πριν αφήσει αυτό τον κόσμο για να Τον συναντήσει, θα έβλεπε με τα ίδια του τα μάτια την υλοποίηση της Υπόσχεσης. «Μπράντ να μην ξεχάσεις να πάρεις και το βαρύ παλτό σου! Κάνει κρύο τα χειμωνιάτικα βράδια στον Πύργο των Μάγων». «Ναι μαμά…» «Τα βιβλία σου τα έβαλες στη κόκκινη βαλίτσα όπως σου είπα;» «Ναι μαμά…» «Τύλιξες το ραβδί σου σε υφάσματα για να μην σπάσει κατά τη μετακόμιση;» «Φυσικά μαμά…» «Όλο ναι και ναι μου λες, αλλά είμαι σίγουρη ότι μόλις τελειώσω με το πακετάρισμα στη σέλα και έρθω στο δωμάτιο σου, θα βρω δεκάδες πράγματα που δεν έχεις ακόμα μαζέψει!» «Θα τα μαζέψω μαμά…» «Μη ξεχνάς ότι το δωμάτιο σου το έχει νοικιάσει από αύριο κιόλας ο κύριος Τζόου και έχουμε ανάγκη τα χρήματα αυτά για τις σπουδές σου». «Το θυμάμαι μαμά…» «… και ξέρεις πολύ καλά ότι δεν πρέπει ποτέ, μα ποτέ, να μπερδεύεις ένα Τρόλ! Γιατί αν κολλήσει ο εγκέφαλος τους, ούτε ο Τικ ο Ουράνιος Γρύλλος δεν μπορεί να προβλέψει τι μπορεί να κάνουν». «Μπορεί να είναι πιο έξυπνος από ότι φάνηκε μαμά…» «Μακάρι… Αλλά ξέρεις πολύ καλά ότι είναι πιο πιθανό να σταματήσει ο γερό-Μπαθ το πρωτοζόμπι να βρωμάει, παρά να χωρέσει η λέξη Τρόλ και η λέξη έξυπνος στην ίδια φράση. Αν αληθεύει ότι το μέγεθος του μυαλού τους είναι σαν φιστικιού, είναι απορίας άξιο πως μπορούν να κινούνται, όχι να σκέφτονται και να μιλούν κιόλας… Κάποιος μάγος θα έχει βάλει το χέρι του να μου το θυμηθείς…» «Μπορεί μαμά…» «Αλλιώς πως γίνεται; Και σου ζητάω τόσο καιρό να ρωτήσεις για αυτό τον Δάσκαλό σου και ακόμα τίποτα…» «Το ξέχασα μαμά…» «Σιγά μη το ξέχασες! Απλά ντρέπεσαι για μένα και τις ερωτήσεις μου…» «Δεν είναι έτσι μαμά…» «Ναι καλά… Δεν θυμάμαι εγώ τη φάτσα σου όταν είχα ρωτήσει τη κυρία Τηθ κάθε πότε κάνει φωτοσύνθεση;» «Μα δεν είναι φυτά τα όρκς μαμά…» «Και εγώ που να το ξέρω μου λες; Σάμπως πήγα σε δάσκαλο εγώ; Αλλά έτσι… Μαθαίνεται πέντε γράμματα και κοιτάτε αφ’ υψηλού τους γονείς σας… Αν σε άκουγε ο πατέρας σου θα του ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι». «Μα μαμά είναι σε στεγνό πρόγραμμα… Έχει να πιει αίμα τέσσερις μήνες τώρα…» «Δεν το εννοούσα έτσι και το ξέρεις… Μη μου αλλάζεις τώρα θέμα!» «Δεν το ήθελα μαμά… (Βέβαια ένα ξόρκι προσωρινής αμνησίας θα ήταν βολικό τώρα)» «Είπες κάτι;» «Τίποτα το σπουδαίο μαμά… Απλά νομίζω ότι τελείωσα με το πακετάρισμα των πραγμάτων μου…» «Έρχομαι να δω… Μπέλλα έχουμε κι άλλα πράγματα να φορτώσουμε. Μην πετάξεις…» Ο Μπράντ ήταν σίγουρος ότι η κραυγή της Μπέλλας θα αναστάτωσε τη γειτονιά. Είχε έναν «ιδιαίτερο» τρόπο να δείχνει τον εκνευρισμό της. Όπως όλοι γνωρίζουν τα «Γουίβερνς» δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για μετακομίσεις. Αλλά λεφτά για δράκο δεν υπήρχαν και με το κάρο δεν θα έφταναν στον Πύργο ούτε του χρόνου. Η μητέρα του μπήκε στο δωμάτιο αναψοκοκκινισμένη και ιδρωμένη από το φόρτωμα. Μόλις όμως είδε το άδειο δωμάτιο του γιού της, αμέσως ξέχασε την κούραση της και τα μάτια της βούρκωσαν. Ο μικρός της γιος δεν θα έμενε πια μαζί τους. Θα πήγαινε να γίνει μάγος… Και αυτή πλέον θα τον έβλεπε από κοντά μόνο στις μεγάλες γιορτές… «Λοιπόν τι λες μαμά; Νομίζω ότι είμαι σχεδόν έτοιμος» είπε ο Μπράντ γυρνώντας να την αντικρίσει. Μόλις όμως είδε το δακρυσμένο πρόσωπο της μητέρας του κατάλαβε ότι δεν θα την γλίτωνε έτσι φθηνά. Η μητέρα του τον αγκάλιασε σφιχτά και άρχισε να κλαίει «Και τι θα κάνω εγώ τώρα που φεύγεις μου λες;» «Μα μαμά ο Πύργος είναι δίπλα…» Η μητέρα του έμοιαζε να μην τον ακούει «Το μικρό μου αγοράκι μόνο του απέναντι στο κόσμο!» «Θα με βλέπεις συχνά μαμά! Θα επικοινωνώ όσο πιο συχνά μπορώ από τις λίμνες επικοινωνίας!». Αυτό έμοιασε να ηρεμεί λίγο την μητέρα του οπότε χαλάρωσε την αγκαλιά της και κοιτώντας τον στα μάτια, τον ρώτησε «Μου το υπόσχεσαι πραγματικά;» «Φυσικά μαμά… Μόλις φτάσω και εγκατασταθώ στο δωμάτιο μου θα πάω αμέσως στη κοντινότερη λίμνη και θα σε καλέσω». Η μητέρα του με το πίσω μέρος του χεριού της σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια της και με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο έπιασε από τους ώμους τον Μπράντ και είπε γεμάτη περηφάνια «Ο γιος μου! Ο μεγαλύτερος μάγος του κόσμου!» και τον αγκάλιασε ξανά. Ο Μπράντ για μία στιγμή υπέμεινε τη σφιχτή αγκαλιά της μητέρας του και στη συνέχεια, με αρκετή προσπάθεια, κατάφερε να απελευθερωθεί. Ήξερε ότι δεν είχε νόημα να προσγειώσει τη μητέρα του και τις προσδοκίες της για το μέλλον του. «Τα έχω μαζέψει όλα» είπε τελικά. «Το μόνο που δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω ακόμα είναι το κουτί. Δε με αφήνουν να το πάρω μαζί μου. Είναι λέει επικίνδυνο να υπάρχουν ζώα στον Πύργο με όλη τη μαγεία που κυκλοφορεί ελεύθερη στη περιοχή». «Τη μυρμηγκοφωλιά; Μα δεν θα τη πετάξεις;» «Δε μου πάει καρδιά…» «Δεν μπορείς να την αφήσεις εδώ… Άλλωστε ποιος θα τη φροντίζει; Να τη πετάξεις! Μυρμήγκια είναι άλλωστε». «Δεν ξέρω ρε μαμά… Από τότε που έγινε εκείνο το ατύχημα με το ξόρκι μεταφοράς νομίζω ότι μπορούν και με καταλαβαίνουν…» απάντησε πλησιάζοντας τη φωλιά και χτυπώντας ελαφρά το τζάμι. «Ατύχημα λες τη μαγική έκρηξη που γκρέμισε το μισό σου δωμάτιο;» απάντησε η μητέρα του. Ο Μπράντ ήθελε να της πει και άλλα. Να της πει ότι του φαίνεται ότι κάποια μέρα είχαν σκάψει τα τούνελ τους στο σχήμα του προσώπου του. Ή ότι είχε την εντύπωση ότι όταν τα κοίταζε αυτός, τον κοίταζαν και αυτά πίσω. Αλλά προτίμησε να μην μοιραστεί τις σκέψεις του αυτές με την μητέρα του. Άλλωστε ήταν μάλλον η ιδέα του. Αντί για αυτό είπε απλά «Σκέφτομαι να τα απελευθερώσω στο δάσος». «Στο δάσος; Μα που; Ξέρεις καλά ότι το κοντινότερο δάσος είναι δύο ώρες περπάτημα… Δε μπορεί να το εννοείς… Πέταξε τα στο μπάνιο. Θα είναι γρήγορο και ανώδυνο». «Ίσως έχεις δίκιο μαμά» απάντησε και σήκωσε τη φωλιά πηγαίνοντας μέχρι το μπάνιο. Άλλωστε ήταν απλά μυρμήγκια. Ήταν σίγουρος ότι, απλώς περπατώντας στους δρόμους της πόλης, είχε λιώσει με τα παπούτσια του πολλά περισσότερα. Πλησίασε τη λεκάνη, άνοιξε τη φωλιά, αλλά λίγο πριν τα αδειάσει είδε τα πανικόβλητα μυρμήγκια μαζεμένα να προσπαθούν να στηρίξουν τα τούνελ τους που κατέρρεαν από τη κίνηση και τα λυπήθηκε. «Σε παρακαλώ μαμά» φώναξε από το μπάνιο. «Νιώθω ότι τους το οφείλω για τις ώρες που μου κράτησαν παρέα. Θέλω να τα απελευθερώσω». Η μητέρα του ήταν τόσο ευάλωτη αυτή τη στιγμή που ο μοναχογιός της έφευγε, που θα τον άφηνε να κάνει τα πάντα. Ακόμα και αν αυτό σήμαινε πολύ γκρίνια από την Μπέλλα που θα έμενε φορτωμένη για ακόμα τέσσερις ώρες. «Καλά, αλλά να είσαι γρήγορος! Πρέπει να ξεκινήσουμε για τον Πύργο!» «Θα είμαι μαμά!» απάντησε ο Μπράντ, φίλησε τη μητέρα του πεταχτά στο μάγουλο και έφυγε από τη πόρτα σχεδόν τρέχοντας, φοβούμενος μη ξανασκεφτεί το θέμα η μάνα του και αλλάξει γνώμη. Ένα λεπτό αργότερα επέστρεψε χωρίς να τον καταλάβει η μητέρα του για να πάρει τη μυρμηγκοφωλιά που είχε ξεχάσει. Σε κάτι λιγότερο από δύο ώρες ο Μπράντ έφτασε στο δασάκι στην άκρη της πόλης. Με προσοχή ακούμπησε το κουτί στο έδαφος και αφαίρεσε τον γυάλινο τοίχο. Πλέον δεν υπήρχε τίποτα να περιορίζει τα μυρμήγκια. Αυτά, διστακτικά στην αρχή, κοίταζαν αριστερά δεξιά το τεράστιο δάσος. Ένα μυρμήγκι που εμφανώς κούτσαινε ήταν το πρώτο που βγήκε από την παλιά τους φωλιά και σιγά σιγά όλα τα υπόλοιπα ακολούθησαν. Ο Μπράντ έμεινε για λίγο σκυμμένος εκεί να τα βλέπει καθώς άρχισαν να ελέγχουν τη γύρω περιοχή και να ψάχνουν φαγητό. Θα ήθελε να είχε περισσότερο χρόνο να τα παρακολουθήσει, αλλά αυτό θα εκνεύριζε ακόμα περισσότερο την Μπέλλα και τη μάνα του, κάτι που δεν ήταν καθόλου συνετό. Έπρεπε να επιστρέψει σπίτι και μάλιστα γρήγορα, αν ήθελε να διασφαλίσει ότι δεν θα έμπαιναν παράξενες ιδέες στο μυαλό της Μπέλλας, όπως το να τον αδειάσει στο κενό καθώς πετούσαν προς τον Πύργο και να το έσκαγε για τα Δρακονήσια. Σηκώθηκε και γύρισε να φύγει, όταν παρατήρησε ότι το μυρμήγκι που κούτσαινε δεν είχε φύγει από τη θέση του. Θα ορκιζόταν ότι αυτό το μυρμήγκι είχε μείνει εκεί και τον κοίταζε με θαυμασμό και κατανόηση… Χα… Κατανόηση… Έπρεπε να ξέρει καλύτερα από το να πιστεύει τέτοιες ανοησίες. Συχνά συμβαίνει να αγαπάμε τα κατοικίδια μας τόσο που τους αποδίδουμε ανθρώπινες ιδιότητες. Απλά το μυαλό του πάλι έπαιζε παιχνίδια. Όμως, ακόμα και έτσι, ένα μυρμήγκι που προκαλούσε τέτοιες σκέψεις, άξιζε ανταμοιβή. Έκοψε ένα μικρό κομμάτι από τον ζαχαρωμένο λουκουμά που είχε αγοράσει καθώς ερχόταν εδώ και τον άφησε μπροστά στο μυρμήγκι που κούτσαινε. «Αυτό είναι για σένα… Να ζήσετε καλά στο νέο σας σπίτι κυρ-μέρμυγκα. Μην αφήσετε κανένα να σας φυλακίσει ή να σας συμπεριφερθεί άσχημα ποτέ ξανά» τους ευχήθηκε πριν πάρει τον μακρύ δρόμο του γυρισμού, πιστεύοντας ότι δεν θα τα έβλεπε ποτέ ξανά. Η Υπόσχεση υλοποιήθηκε! Μας δοκίμασε απειλώντας ότι θα υλοποιούσε τις προσταγές της Τσιριχτής Θεάς και θα έπνιγε τη φωλιά μας στη θάλασσα! Αλλά όταν είδε ότι δεν υποκύψαμε στη μοίρα μας, όταν είδε ότι παλεύαμε ακόμα και τότε να σώσουμε την φωλιά μας, όταν είδε ότι ήμασταν άξιοι της ελευθερίας μας και του Ονόματος Του, μας έφερε εδώ στο μεγάλο σπίτι που μας είχε Υποσχεθεί… Μαζί με ένα Νέο Καθήκον. Να ζήσουμε καλά και πάντα ελεύθεροι, άξιοι της καλοσύνης Του… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted May 30, 2012 Share Posted May 30, 2012 Διασκεδαστική ιστορία, καλογραμμένη και ευκολοδιάβαστη. Επίσης, πέρα από το λογοτεχνικό κομμάτι, μπορεί άνετα να ιδωθεί και σαν κριτική για το φαινόμενο της θρησκείας. Αν στη θέση των μυρμηγκιών βάλουμε τους εαυτούς μας, πολλά ενδιαφέροντα συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν.. Η ιστορία σου γενικά μου άρεσε. Δε με ξετρέλανε κιόλας, αλλά δε με άφησε και παραπονεμένο. Καλή επιτυχία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Esteldor Posted May 30, 2012 Share Posted May 30, 2012 Μπορείς να το αποκαλύψεις τώρα πια. Η μάνα του Μπραντ ήταν Ελληνίδα, έτσι δεν είναι; Διασκεδαστική ιστορία πράγματι. Αν έλειπε η τελευταία παράγραφος ή αν ήταν κάπως διαφορετική θα μου άρεσε περισσότερο. Θα τόνιζε έτσι, ακόμα περισσότερο τη διαφορά των δύο κόσμων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted June 1, 2012 Share Posted June 1, 2012 (edited) Α πολύ μου άρεσε αυτή η ιστορία. Με χτύπησε στο ευαίσθητο σημείο μου, το ζούδια. Όντως είναι πολύ επιτυχημένη η μεταφορά ανθρώπου-μυρμηγκιού τόσο που στην αρχή δεν κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο για ανθρώπους. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να καταλάβει πότε ένα μυρμήγκι τον κοιτάζει, πόσο μάλλον με κατανόηση, και πότε κουτσαίνει. Είναι τόσο μικρά τα άτιμα. Εκτός και αν ήταν κάπως διαφορετικά σε εκείνον τον κόσμο. Χαίρομαι πάντως που είχαν χαρούμενο τέλος (πραγματικά στην σκηνή με το μπάνιο έτσι και τα έπνιγε ήμουνα στο τόσο να τα μπήξω). Καλή επιτυχία. Edited June 1, 2012 by Eugenia Rose Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 1, 2012 Share Posted June 1, 2012 Απλή, λιτή, μικρή ιστορία, που με μια ασυνήθιστη κίνηση, δεν μας πετάει την ανατροπή της με γκράντε τερτίπια. Η απουσία της φανφάρας στο φινάλρ με κέρδισε, καθώς όταν ο ήρωας φθάνει στο δάσος για να ανοίξει το κουτί, είχα ήδη ξεχάσει την εισαγωγή και δεν έκανα άμεσα τον συσχετισμό. Αυτό ήταν έκπληξη για μένα. Λίγο προσοχή στο εισαγωγικό κείμενο, στην αρχή μπέρδεψα την ταυτότητα του ηλικιωμένου αφηγητή με εκείνη της θεϊκής οντότητας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted June 1, 2012 Share Posted June 1, 2012 (edited) Πρωτότυπη, λιτή και απέρριτη ιστορία φαντασίας. Κατάφερες να μετατρέψεις τον πραγματικό κόσμο σε φανταστικό ως δια μαγείας. Απολαμβάνω πολύ την απουσία λογικής και συμβατών κανόνων. (φαντασία) Και ναι! τα μύρμηγκια είναι για τους ανθρώπους, ότι οι άνθρωποι για τους θεούς. Δεν έχω κάτι αρνητικό να πω. Good luck... Edited June 1, 2012 by abuno Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted June 1, 2012 Share Posted June 1, 2012 Αχ! Αυτό εδώ ήτανε πάρα πολύ όμορφο... Με άφησε με μια πολύ ευχάριστη γεύση τελικά, παρόλο που πολύ στεναχωρήθηκα εκεί με την τουαλέτα. Στο διάλογο για λίγο βαρέθηκα κάποια στιγμή, αισθανόμουνα πως όλα εκείνα θα έπρεπε να τα θυμάμαι γιατί κάπου παρακάτω θα μας χρειαζόντουσαν, αλλά ήταν πολύ ευχάριστη η αίσθηση του ότι τελικά ήταν ένας απλός και σατυρικός αντιπερισπασμός για να επιστρέψουμε στο θέμα μας χωρίς να το έχουμε πολύ πρόσφατο για να χαλάσει το τερτίπι του. Μπράβο, μπράβο. Το ευχαριστήθηκα αυτό εδώ πολύ και να σκεφτείς ότι γενικά οι αλληγορίες δε μου πολυαρέσουνε, αλλά ομολογώ πως μου είναι δύσκολο να το εκλάβω σαν μια τέτοια το συγκεκριμένο. Προτιμώ να το σκέφτομαι ως μία πολύ τίμια και όμορφη ιστορία Καλή επιτυχία Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
OxAp0d0 Posted June 1, 2012 Share Posted June 1, 2012 Την πρώτη φορά που διάβασα το διήγημα ήταν αργά, ήμουν ψιλοκουρασμένος... Πέρασα τις πρώτες παραγράφους χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία, αλλά "ξύπνησα" όταν άρχισε ο διάλογος Μπραντ - μαμάς. Η Ελληνίδα μάνα που μετανάστευσε στη Middle Earth ή μάλλον στην Ankh-Morpork! :D Έλιωσα με το «Μα δεν είναι φυτά τα όρκς μαμά…» Τώρα που το ξαναδιαβάζω είδα πόσο καλογραμένο είναι και το πρώτο κομμάτι, μας βάζει ύπουλα στο κλίμα για να μας αποσυντονίσει με τον αστείο διάλογο και να γυρίσει πάλι σοβαρό στην αποκάλυψη του τέλους. Θα συμφωνήσω με τον Esteldor, είναι σαν να μας το τρίβεις στα μούτρα ρε παιδάκι μου με την τελευταία παράγραφο και να λες "Καταλάβατε; Ε; Ε;" Θα μπορούσε να είναι ξανά η σκηνή δοσμένη από την πλευρά των μυρμηγιών, αλλά ίσως λίγο διαφορέτικά, να τονίσει το ζουμί της ιστορίας μεν, χωρίς να κάνει περίληψη του διηγήματος δε. Και μια μικρή προσωπική ένσταση: Μην κλίνεις τα άκλητα, πες "τα ορκ" και όχι "τα ορκς". Είσης το Wyvern, ή "Γουίβερνς" όπως το αναφέρεις. ΟΚ, εγώ και οι υπόλοιποι αρπιτζάδες ξέρουμε τι είναι, αλλά ίσως όχι όλοι οι αναγνώστες κάποιου φανταστικού διηγήματος - τουλάχιστον με την πρώτη ματιά.. Με τα άλλα που αναφέρεις (ορκ και τρολ) δεν έχει και τόσο σημασία, αφού γίνεται εκτενής περιγραφή από τη μάνα και μπορεί κάποιος να καταλάβει τι παίζει ακόμα κι αν δε πιάσει το αστείο. Πολύ καλή ιστορία, από αυτές που 'φχαριστθηκα πολύ στο διαγωνισμό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted June 2, 2012 Share Posted June 2, 2012 Όντως είναι πολύ επιτυχημένη η μεταφορά ανθρώπου-μυρμηγκιού τόσο που στην αρχή δεν κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο για ανθρώπους. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να καταλάβει πότε ένα μυρμήγκι τον κοιτάζει, πόσο μάλλον με κατανόηση, και πότε κουτσαίνει. Είναι τόσο μικρά τα άτιμα. Εκτός και αν ήταν κάπως διαφορετικά σε εκείνον τον κόσμο. Σόρρυ που παίρνω το θάρρος ν' απαντήσω σ' αυτό το σχόλιο, αλλά πέρασα ένα μεγάλο μέρος της προηγούμενης εβδομάδας παρατηρώντας μυρμήγκια (είχαν φωλιά μέσα στο τραπέζι που χρησιμοποιούσα για γραφείο). Ευγενία μου. 1. Υπάρχουν μυρμήγκια σε πολλά μεγέθη, μερικά ιδιαίτερα μεγάλα. 2. Το μυρμήγκι όταν δεν είναι σε μέγεθος ψείρας κουτσαίνει πολύ εμφανώς. Όταν, δε, φταις εσύ γι' αυτό ... άστα, τραγωδία. 3. Δεν ξέρω αν μπορεί ένας άνθρωπος να καταλάβει πότε ένα μυρμήγκι τον κοιτάζει, αλλά εδώ μιλάμε για μαγεμένα μυρμήγκια, και το παιδί είναι ψυχούλα. Πέρα από την πλάκα, όμως, η αλήθεια είναι ότι μυρίστηκα από πολύ νωρίς τι παίζει και δεν μπορώ να πω πως βρήκα την ιδέα ιδιαίτερα πρωτότυπη (πρόχειρα μου έρχεται στο μυαλό ο Ελαχιστόκοσμος της wordsmith) αλλά η εκτέλεση σίγουρα δεν ήταν άσχημη. Για την τελευταία παράγραφο συμφωνώ κι εγώ, δε χρειάζεται. Ευχάριστη ιστορία σε κάθε περίπτωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted June 2, 2012 Share Posted June 2, 2012 Όμορφη και απλά γραμμένη ιστορία, που διαβάστηκε εύκολα. Ίσως να μακρηγόρησες λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε, ειδικά στο κομμάτι της μετακόμισης, αλλά λόγω του μικρού μεγέθους της ιστορίας και των διασκεδαστικών διαλόγων μεταξύ μάνας και γιου δεν φάνηκε και τόσο. Την ανατροπή που ερχόταν, αν και έπρεπε να την είχα δει πιο νωρίς, την κατάλαβα κοντά στο τέλος, κάτι που είναι σίγουρα καλό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted June 3, 2012 Share Posted June 3, 2012 Η ιστορια ειναι τρυφερη. Εχει μια ευαισθησια που σε κερδιζει, αλλα μου θυμιζει τοσα καρτοουν που εχω δει με μυρμηγκια που λιγο μπουχτησα...η μαμα του Μπραντ θυμιζει τοσο πολυ ελληνιδα μανα που ηξερα τι συζητηση θα ακολουθησει...νομιζω πως δεν επρεπε να την παρουσιασεις ετσι που να την ταυτισουμε αμεσως με ελληνιδα... αν και βρηκα την προσφωνηση Τσιριχτη θεα πολλη εξυπνη! Την σκηνη με την τουαλετα την βρηκα ας πουμε λαθος γιατι σε εναν φανταστικο κοσμο που υπαρχουν λιμνες επικοινωνιας, δρακοι μεταφορας, τρολ (αυτες οι ιδεες ειναι πραγματικα καλες) δεν μπορει να εχουν τουαλετα... θα ειχαν αυτοκαθαριζομενα κανατια η κατι αλλο τελοσπαντων... Πιστευω πως αν διορθωνες αυτες τις λεπτομερειες θα γινοταν ακομα καλυτερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted June 5, 2012 Share Posted June 5, 2012 Στο εκάστοτε νήμα γράφω τα γενικά σχόλιά μου πάνω στην κάθε ιστορία. Αν κάποιος ενδιαφέρεται για πιο αναλυτικά σχόλια, πάνω στο ίδιο το κείμενο, ας μου στείλει πμ. Φοβάμαι ότι δεν έχω καλά νέα. Η ιδέα είναι υπερβολικά απλή, έως απλοϊκή, και η υλοποίηση το ίδιο. Ξεκινάς με τον «προφήτη», πετάς ξαφνικά μέσα μια «τσιριχτή θεά» - κι έχω ήδη καταλάβει τι γίνεται με τους κατοίκους του χωριού. Στη συνέχεια μας δίνεις έναν μακροσκελή διάλογο μάνας-παιδιού, ο οποίος στην πραγματικότητα έχει μόνο δύο πράγματα να μεταφέρει στον αναγνώστη – ότι ο μικρός θα φύγει για να πάει στη σχολή και πως αναρωτιέται τι θα κάνει με το κουτί του. Η υπόλοιπη συζήτηση είναι γεμάτη – ατυχείς, κατά τη γνώμη μου – αναφορές σε μαγικά πλάσματα, μέρη και γεγονότα, οι οποίες δεν εξυπηρετούν σε τίποτα και βρίσκονται εκεί μόνο γιατί θέλεις να τις κάνεις, ενώ σκιαγραφεί τον χαρακτήρα μιας υστερικής – και άκρως ενοχλητικής, για μένα – μάνας-καρικατούρας. Το τέλος φτάνει χωρίς καμία απολύτως δυσκολία ή κορύφωση. Ακόμα και τη μάνα του την έπεισε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Για τη γραφή δεν έχω να πω πολλά πράγματα. Κάποια λάθη, όχι πολλά, υπάρχουν, κάνεις όμως μια ελαφρά κατάχρηση των αποσιωπητικών και των θαυμαστικών. Κάποια εκφραστικά λάθη: «Έναν κόκκο σπυρί». Μήπως ένα σπυρί ή έναν κόκκο σιταριού; «Έπρεπε να ξέρει καλύτερα από το να…» He should have known better. Στα Ελληνικά όμως δεν έχει νόημα. Ελπίζω να μη βρίσκεις πολύ σκληρά τα σχόλιά μου, μα δυστυχώς η ιστορία σου δε μου άφησε καθόλου καλή εντύπωση. Σου προτείνω να ξεκινήσεις από κάτι βασικό: για να έχει μια ιστορία ενδιαφέρον, πρέπει να υπάρχει μια κορύφωση. Κάποια δυσκολία, κάποιο εμπόδιο, μια σύγκρουση, κάποιο δίλημμα. Αυτή η ιστορία, πριν από οτιδήποτε άλλο, πάσχει σε αυτό. Δεν υπάρχει κανένα σημείο κορύφωσης. Ακολουθεί απλά μια ευθεία οδό προς το αναμενόμενο τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted June 6, 2012 Share Posted June 6, 2012 Αν και ο διάλογος μάνας-γιου είχε κάποια πλάκα, ήταν μάλλον αχρείαστος. Νομίζω πως η συγκεκριμένη ιδέα θα δούλευε πολύ καλύτερα σαν φλασάκι, μιας και για κείμενο των 2000~ λέξεων υπάρχει πολύ λίγο πραγματικό περιεγχόμενο. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
apelpio Posted June 8, 2012 Share Posted June 8, 2012 Στην αρχή η ιστορία φαίνεται να μη βγάζει πουθενά αλλά ξεγελάει. Το τέλος ήταν απρόβλεπτο και έδωσε νόημα. Υπάρχει και ένας ενδιαφέρον συμβολισμός που όμως θα επωφελούταν από περισσότερη σοβαρήτα. Απ' ότι καταλαβαίνω ομως και απ' τους διαλόγους μεταξή μητέρας και γιου, δεν ήταν αυτή η πρόθεση του συγγραφέα. Μοιάζει περισσότερο να θέλει να γράψει ένα μεγάλο και γκροτέσκο ανέκδοτο, παρά μια αλληγορική ιστορία. Αν αυτός ήταν ο σκοπός τότε πρέπει να πω, πως με κέρδισε. Έχω πέσει κάτω απ' τα γέλια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted June 9, 2012 Share Posted June 9, 2012 Μου άρεσε σαν ιδέα και ειδικά το σημείο που λες ότι η νοημοσύνη των μυρμηγκιών είχε αυξηθεί με μαγικά - αυτό ομολογώ ότι δεν το είχα σκεφτεί εγώ όταν έγραφα αυτό. Αλλά κατά τα άλλα δε μου φάνηκε και τόσο καλογραμμένο: από τη μία δίνεις στοιχεία που δε χρειάζονται (το μεγαλύτερο μέρος του διαλόγου μάνας-παιδιού) και από την άλλη ο κόσμος των μυρμηγκιών νομίζω πως δεν περιγράφεται αρκετά. Επίσης υπάρχουν κάμποσες λέξεις και φράσεις πολύ αταίριαστες: αυτό με την τουαλέτα χαλάει εντελώς τη "μαγική" ατμόσφαιρα, όπως και η λέξη "νεογνά" στην αρχή, και το "έπρεπε να ξέρει καλύτερα από να" είναι πολύ χτυπητός αγγλισμός, όπως λέει και ο Σκάνερ από πάνω. Ο τίτλος επίσης είναι σχεδόν άσχετος: το "νέο καθήκον" ίσα που αναφέρεται στην ιστορία και δε βλέπω το λόγο να μπει στον τίτλο. Γενικά διακρίνω τον ενθουσιασμό σου όταν το έγραφες, αλλά θέλει πολλή δουλειά ακόμα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted June 10, 2012 Share Posted June 10, 2012 Από άποψη πρωτοτυπίας, τουλάχιστον σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ιστορίες που έχω διαβάσει ως τώρα, η ιστορία σου τα πήγε πολύ καλά. Από άποψη υλοποίησης, δυστυχώς ο Scanner πρόλαβε να με καλύψει. Ο διάλογος δεν είχε καθόλου φυσιολογική ροή, γεμάτος με δημιουργήματα που προσπαθούσαν μάταια να περιγράψουν έναν κόσμο ο οποίος τελικά αποδείχθηκε να μην αφορά καν τον "πρωταγωνιστή", αν υπήρχε, της ιστορίας, δηλαδή τα μυρμήγκια. Ιδιαίτερα, να υπογραμμίσω το γεγονός πως κάθε -μα ΚΑΘΕ- φορά που μιλάει ο Μπραντ, το "μαμά" είναι παρόν και από ένα σημείο και μετά ειλικρινά μου ερχόταν να χτυπήσω την οθόνη. Και από τη στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας σου είναι, ουσιαστικά, αυτός ο διάλογος, καταλαβαίνεις την αρνητική του λειτουργία. Κάτι τελευταίο. Το κείμενο ξεκινά -και τελειώνει- με telling. Εννοώ πως αφηγείσαι αντί να περιγράφεις μια συγκεκριμένη σκηνή, και ίσως να στο συγχωρούσα εξαιτίας του ορίου λέξεων το οποίο όμως δεν εκμεταλλεύτηκες στο έπακρο. Γενικά, και με συγχωρείς που τα γράφω τόσο χύμα, έμεινα με τη γεύση μιας υπερβολικά βεβιασμένης προσπάθειας. Καλή επιτυχία, παρ' όλα ταύτα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 12, 2012 Share Posted June 12, 2012 (edited) Λοιπόν, αυτή η ιστοριούλα είναι από εκείνες που μου αρέσει να διαβάζω χαλαρά, να με ξεκουράζουν και να με διασκεδάζουν. Και αυτό ακριβώς πέτυχε! Πολύ ευχάριστη, δροσερή, εύκολη, που πάνω απ' όλα δείχνει ότι περνούσες καλά όταν την έγραφες, και αυτό πάντα με παρασέρνει. Τα κακά νέα είναι ότι ακριβώς επειδή την έγραψες τόσο αυθόρμητα, έχει ξεχειλώσει κάπως. Η σκηνή του πακεταρίσματος έχει έκταση που ίσως να ήταν ανεκτή σε μυθιστόρημα (αλλά και πάλι, ο διάλογος θα έπρεπε να είναι πιο ουσιαστικός και όχι μόνο για ανάλαφρη πλακίτσα). Επίσης, πάρα πολλά "μαμά". Δεν ήταν αστείο, ήταν κουραστικό. Η λέξη "Υπόσχεση" επαναλαμβάνεται το ίδιο κουραστικά (στις πρώτες δύο παραγράφους μέτρησα ήδη τρεις φορές! ) και οι αναφορές σε φανταστικά αλά Dungeons and Dragons πλάσματα τελείως περιττές (δεν πρόσφεραν τίποτα στην πλοκή σου, πέρα από μια προσπάθεια να μας πείσεις ότι ο ήρωας ζει σε έναν κόσμο όπου "κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί"). όταν τα κοίταζε αυτός, τον κοίταζαν και αυτά πίσω. Εεεπ! Αγγλικούρααα... Και χοντρή-χοντρή. Ένα λεπτό αργότερα επέστρεψε χωρίς να τον καταλάβει η μητέρα του για να πάρει τη μυρμηγκοφωλιά που είχε ξεχάσει. Αυτό τι χρησιμότητα είχε; Μου είναι ακατανόητο. Φυσικά, όπως σου ξαναείπα, διασκέδασα, και σ' ευχαριστώ γι' αυτό. Ας πούμε: «Ναι καλά… Δενθυμάμαι εγώ τη φάτσα σου όταν είχαρωτήσει τη κυρία Τηθ κάθε πότε κάνειφωτοσύνθεση;» «Μα δεν είναι φυτά ταόρκς μαμά…» Edited June 12, 2012 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted June 12, 2012 Share Posted June 12, 2012 -Μικρό και γρήγορο το Νέο Καθήκον. -Νομίζω κάπως απλή η ιστορία. -Μέχρι να γίνει η αναφορά στην μυρμηγκοφωλιά , δεν είχα πάρει χαμπάρι τι παίζει, αλλά μετά ψιλοέκανε μπαμ. -Από 'κεί και πέρα, έχω την εντύπωση πως θα είχε το ενδιαφέρον του αν βλέπαμε και μερικές από τις δύσκολες ώρες απ' την οπτική των μυρμηγκιών . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βαγγέλης Posted June 15, 2012 Share Posted June 15, 2012 'Εξυπνο κείμενο και πολύ καλή ιδέα. Το πρόβλημα είναι ότι δε συμβαίνουν πολλά για να δικαιολογήσουν τις 2000 λέξεις. Θα ήθελα να δω κάτι περισσότερο από τα μυρμήργκια και λιγότερα από τις μανάδες μας . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted June 15, 2012 Share Posted June 15, 2012 Γενικά: Χαριτωμένο και με προοπτικές να γίνει πιο χαριτωμένο ακόμα. Μου άρεσε: Η διπλή οπτική γωνία. Αν και πολύ γνώριμη σαν μοτίβο σε μένα ειδικά δουλεύει κάθε φορά. Η ιδέα απλή, σχεδόν κοινότυπη, αλλά εξίσου καλά δουλεύει. Οι μικρές λεπτομέρειες που ζωντανεύουν την αφήγηση. Δε μου άρεσε: Καταρχήν το ότι θα μπορούσε να ήταν τοποθετημένο στον πραγματικό κόσμο και να μην είχε να κάνει με μάγους. Είναι ένα μοτίβο που το έχουμε δει πολλές φορές και δουλεύει (όχι με πολύ πρωτότυπο τρόπο) κάθε φορά. Η χρήση μαγείας που «δικαιολογεί» τη νοημοσύνη των μυρμηγκιών φαντάζει περιττή. Θα μπορούσες, ας πούμε, να μην την αναφέρεις καθόλου. Είναι συνηθισμένοι οι αναγνώστες σου να περιμένουν το αναπάντεχο, πχ να τους δείξεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός μυρμηγκιού. Κάτι άλλο που με δυσκόλεψε ήταν το ότι το προσωπικό σου ύφος αχνοφαίνεται κάπου στην τελευταία σκηνή του κειμένου. Γενικά δείχνεις να μπορείς να χειριστείς το λόγο, μένει μόνο να τον χειρίζεσαι όπως σου αρέσει εσένα κι όχι όπως έχεις δει να τον χειρίζονται άλλοι. Το ότι τα κομμάτια που αφορούν το Μπραντ (που δε χρειάζεται καν να λέγεται Μπραντ κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσες να το τοποθετήσεις σε έναν εντελώς φανταστικό κόσμο) είναι γραμμένο σε στυλ Χάρρυ Πόττερ (μη βαράς, αυτήν την αίσθηση είχα) είναι αναμενώμενο αλλά όχι και τόσο διασκεδαστικό. Υπάρχουν επίσης μικρές ασυνέπειες στο κείμενο πχ, το ότι ο Μπραντ περπάτησε δυο ώρες μόνο και μόνο για ν’ αφήσεις τα μυρμήγκια του ελεύθερα, αλλά είναι μάλλον αμελητέα πταίσματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 16, 2012 Share Posted June 16, 2012 Δεν υπάρχει περίπτωση να είμαι πρωτότυπη –η μοίρα του αργοπορημένου σχολιαστή. Ό,τι και να πω θα το έχει ήδη πει κάποιος προηγουμένως, γι αυτό και θα είμαι σύντομη. Σχέση με το θέμα: Μια υπόσχεση ρητή που τη βλέπουμε στην πορεία να εκπληρώνεται. Το συν: Το κείμενο κύλησε εύκολα και γρήγορα. Ήταν άμεσα κατανοητό και σίγουρα ήταν ευχάριστο. Το πλην: Ότι καταλαβαίνω από πάρα πολύ νωρίς τι παίζεται και τι πάει να γίνει και που δεν υπάρχει κάποια κορύφωση για να δημιουργήσει συγκίνηση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.