Sonya Posted May 28, 2012 Share Posted May 28, 2012 Όνομα Συγγραφέα: Σόνια Είδος: τυπικό φάνταζι Σεξ: όχι Βία: όχι Λέξεις: 3012 Σχόλια: βασισμένο σε ιδέα του Αντώνη Λιακάκη (isamu dyson), η οποία έφτασε ως εμένα διά μέσου του Σταμάτη Σταματόπουλου (Nirgal) κατά τη διάρκεια του ταξιδιού επιστροφής από Σύρο. Ευχαριστώ πολύ αμφότερους. Αρχείο: Εφτά Μέρες.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted June 1, 2012 Share Posted June 1, 2012 Χα! Πρώτο σχόλιο! Όμορφη η ιστορία σου Σόνυα, όμορφη και λυπητερή (πολύ λυπητερή Ερινύα). Μου άρεσε ο λυρισμός στην γραφή σου και ο τρόπος που πέρασες την «ευθανασία» του Ντρέντ. Αλλά το μεγαλύτερο ερώτημα ήταν «οι γονείς κάνουν αυτό που είναι καλό για μας ή αυτό που είναι καλό γι αυτούς;». Κρίμα που δεν μάθαμε τι αποφάσισε τελικά η Αλντεμί, αλλά το σκηνοθετικό κόλπο της τελευταίας παραγράφου που κλείνεις με την στιγμή που ξεκινάει η ανθρώπινη σχέση των δυό τους το βρήκα πολύ καλό. Καλή επιτυχία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Esteldor Posted June 1, 2012 Share Posted June 1, 2012 Δεν έχω λόγια... Τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες σε τρεις διαφορετικούς χρόνους που δένουν αρμονικά. Το ότι άφησες την επιλογή της μητέρας να την κρίνει ο αναγνώστης με βάση τα όσα έχουν ειπωθεί ήταν πολύ καλή κίνηση. Κατά τη γνώμη μου του έκανε το χατίρι. Μπράβο Σόνυα, πολύ καλό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted June 1, 2012 Share Posted June 1, 2012 Το ξέρεις ότι δε μου αρέσει καθόλου αυτό έτσι? Θέλω να μου λένε το τέλος, δε θέλω να βάζω το δικό μου Ήτανε όμως πάρα πολύ όμορφο, πολύ ώριμο βασικά, πολύ λυρικές και δυνατές ταυτόχρονα οι αλλαγές ανάμεσα στους κόσμους, με μελετημένο μοντάζ. Λοιπόν, στο συγχωρώ. Φυσικά το δικό του πέρασε, αλλά την λυπάμαι την έρημη και δεν τον πολυσυμπαθώ που της κάνει αυτό... Καλή επιτυχία Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 1, 2012 Share Posted June 1, 2012 Χριστίνα μου, διαβάζοντας το διήγημα σου είχα την ζωηρή αίσθηση ότι από την Ερινυακή σου πένα είχε ξεπηδήσει κάτι σημαντικό, είχα έρθει όμως αδιάβαστος στις πανελλήνιες και δεν μπορούσα να ξεδιαλύνω την εξίσωση. Αυτό ήταν σίγουρα η χειρότερη περίπτωση διηγήματος για να το γράψεις με τα κεφάλαια του να σε πηγαίνουν εμπρός και πίσω στον χρόνο. Απλά μεγάλωσαν τον πονοκέφαλο μου. Που έμεινα μετεξεταστέος: Η μητέρα του παιδιού ήταν κι αυτή ιέρεια ή όχι; Αν ήταν, μόνο οι ιέρειες γεννούσαν ονειροψυχές; Αν δεν ήταν, υπήρχαν και κανονικά μωρά ή όλα τα μωρά έχουν αυτή τη προέλευση. Πολλές φορές μπέρδευα την ταυτότητα της ιέρειας με της μητέρας, από ποιαν κρυβόταν η ονειροψυχή και ποια ήταν η εξαιρετική εκείνη υπόσχεση και αθέτηση της που έπαιξε όλο αυτό το δράμα; Τελικά είναι παγίδα για όλους μας: Γράφουμε fantasy, δεν μπορούμε όμως απλά να πούμε την ιστορία μας, πρέπει να δηλώσουμε κανόνες και συμβάσεις που ορίζουν τον κόσμο μας, έτσι ώστε το δράμα, ή η ανατροπή της ιστορίας μας να βγουν όπως τη θέλουμε. Σε κάθε μας διήγημα δηλαδή δίνουμε μάθημα και λέμε μια ιστορία, και ο αναγνώστης είναι υποχρεωμένος και να μελετάει και να διαβάζει μια ιστορία. Θέλει πολύ δουλειά και τέχνη για ένα εξαίσιο αποτέλεσμα, δουλειά που ο χρόνος γραφής ενός διηγήματος για τους διαγωνισμούς δεν επιτρέπει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted June 1, 2012 Share Posted June 1, 2012 (edited) Xρειάστηκε να το ξαναδιαβάσω για να το καταλάβω, λόγω των χρονικών περαδώθε και κάμποσων φράσεων που θα μπορούσαν να λείπουν ή να έχεις πει τα ίδια με λιγότερες λέξεις. Πολύ ωραία και ποιητικά γραμμένο, αλλά αρχίζεις και μοιάζεις επικίνδυνα με τα χειρότερα σημεία των κειμένων του mman: περιγράφεις συναισθήματα, αντί για πράξεις/γεγονότα/έστω εκφράσεις προσώπου και στάσεις σώματος που τα δείχνουν. Θέλω να πω, από αυτή την ιστορία λείπει εντελώς το σκηνικό: δεν ξέρουμε σε τι είδους περιβάλλον συμβαίνουν όλα αυτά - αν δεν έλεγες κάπου για "πέτρινη αγκαλιά της Βαγκαμάχ"(ωραία παρομοίωση), θα μπορούσε όλο αυτό να συμβαίνει και στη σημερινή εποχή, το πολύ πολύ σε καμιά σέκτα κάποιας περίεργης θρησκείας που μιλάει με τα αγέννητα μωρά(ή έτσι νομίζει). Όλα σαν να συμβαίνουν στο μυαλό/στην καρδιά των χαρακτήρων(λες και έχουν πέσει σε κώμα*). Ο τίτλος είναι τύπου "δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω", αλλά οκ. Μου χτύπησε αρκετά, ως έλλειψη, το πόσο απλά λες "να τον σκοτώσω" και "είχαν καεί τελείως, έπρεπε να κοπούν". Εεεε... δεν έπρεπε να τονιστούν περισσότερο αυτά, μια και έχουν τόση σημασία; Και γιατί έπρεπε οπωσδήποτε η μάνα του να είναι αυτή που θα τον σκοτώσει; Άλλους γνωστούς/φίλους/αγαπημένους δεν έχει ή δεν παίζουν κανένα ρόλο; Και μέχρι τα δεκαεννιά έχει πάρει τις 3 πιο σημαντικές αποφάσεις της ζωής του; Και γιατί χρειαζόταν να έχει δεσμευτεί η μητέρα του να τον βοηθήσει με το λαούτο και με την κοπέλα; Αν δεν ήταν υποχρεωμένη να του κάνει τρεις χάρες, δηλαδή, θα του τα αρνιόταν αυτά τα δύο; Ειδικά το λαούτο δεν είναι τόσο τρομερό, νομίζω - γιατί να μην το δεχόταν η μάνα έτσι κι αλλιώς; Και δεν είναι θέμα μόνο ελευθερίας να μπορεί να πεθάνει αν θέλει, σαν πολύ απλό το κάνεις. Μόνο η άρνηση της μητέρας ήταν το πρόβλημα; Η υπόλοιπη κοινωνία δεχόταν την ευθανασία τόσο εύκολα; Μήπως αν τους έβαζες σε καμία κοινωνία απομονωμένη, ινδιάνικη, βεδουίνικη, από αυτές που θεωρούν(θεωρούσαν) το θάνατο κάτι σαν μέσο εξαγνισμού και μοναδική λύση σε ορισμένες περιπτώσεις(ατίμωσης, αποτυχίας, αχρηστίας στην κοινωνία λόγω γηρατειών ή αναπηρίας, ξέρωγω). Γενικά είμαι υπέρ της υπόθεσης που είναι ειδικά κατασκευασμένη για να προκαλεί σκηνές δραματικά φορτισμένες, αλλά το παρακάνεις. Εδώ σαν να υπάρχουν μόνο οι δραματικά φορτισμένες σκηνές και όλα τα υπόλοιπα περνιούνται στα γρήγορα. Θα ήταν πιο συγκινητικές αν παρεμβάλλονταν ανάμεσά τους και άλλα γεγονότα και περιγραφές, που να μας έβαζαν στον κόσμο εκείνο και να δημιουργούσαν ατμόσφαιρα/περιβάλλον/σκηνικό. Καλό, αλλά σαν μια γλυκιά και τρυφερή καρδιά χωρίς σώμα. *σόρι για την κακία edit: spoiler Edited June 1, 2012 by wordsmith Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
OxAp0d0 Posted June 1, 2012 Share Posted June 1, 2012 Μια ιστορία που αρχίζει ονειρικά, μας δείχνει παραμυθένιες εικόνες και τελειώνει με δυο επιλογές, η μία χειρότερη από την άλλη και μαύρη μαυρίλα... Damn you Sonya, μου είχε κολήσει και τη σκεφτόμουν για ώρες αφού την είχα διαβάσει. Άψογη διαχείριση του θέματος με τις τραγικές συνέπειες της υπόσχεσης που δόθηκε. Μου άρεσε που το άφηνες εκεί και δεν έδειχνες την απόφαση της μάνας. Τις τεχνικούρες τις ανέλυσε ο Ντίνος πιο πάνω (κι εγώ μπερδεύτηκα την 1η φορά με το "μητέρα" που έλεγε ο ήρωας), σίγουρα δεν είναι κάτι που έχει μπει σε καλούπι fantasy. Με μια πιο προσεκτική ματιά όμως δε μπορώ να βρω κανένα ψευγάδι στη γραφή ή στη δομή του. Damn you λοιπόν Sonya, μου κάνεις τη ζωή δύσκολη (εμ, πρέπει να ψηφίσουμε κι όλας). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted June 2, 2012 Share Posted June 2, 2012 (edited) Γενικά είμαι υπέρ της υπόθεσης που είναι ειδικά κατασκευασμένη για να προκαλεί σκηνές δραματικά φορτισμένες, αλλά το παρακάνεις. Εδώ σαν να υπάρχουν μόνο οι δραματικά φορτισμένες σκηνές και όλα τα υπόλοιπα περνιούνται στα γρήγορα. Θα ήταν πιο συγκινητικές αν παρεμβάλλονταν ανάμεσά τους και άλλα γεγονότα και περιγραφές, που να μας έβαζαν στον κόσμο εκείνο και να δημιουργούσαν ατμόσφαιρα/περιβάλλον/σκηνικό. Καλό, αλλά σαν μια γλυκιά και τρυφερή καρδιά χωρίς σώμα. Μ' αυτό ακριβώς θα συμφωνήσω κι εγώ. Κατάλαβα τι έγινε (νομίζω, δεν μπήκα και στις τεχνικές λεπτομέρειες, δε μου χρειάστηκε), μου άρεσε πολύ η περιγραφή των ονείρων των μωρών, αλλά νομίζω πως σε πολλά σημεία η (κατά τ' άλλα ωραία) γραφή έγινε υπερβολικά λυρική, σε βαθμό που αισθανόμουν να εκβιάζεις τη συγκίνηση αντί αυτή να προκύπτει από αυτά που συμβαίνουν (που είναι έτσι κι αλλιώς αρκούντως δραματικά). Θα συμφωνήσω κι εγώ πως το στήσιμο της ιστορίας ήταν πολύ καλό. Λίγη εγκράτεια αν την ξαναγράψεις και θα είναι τέλεια. Σ' αυτήν την περίπτωση νομίζω πως ισχύει το "less is more" Βέβαια, γούστα είναι αυτά, έτσι; Edited June 2, 2012 by Ayu Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted June 2, 2012 Share Posted June 2, 2012 (edited) Ολόκληρο το διήγημα είναι ένα όνειρο. Από αυτά που βλέπουν οι ονειροψυχές πριν γεννηθούν. Στο τέλος, η Αλντεμί ξυπνάει έτοιμη για να πάρει την απάντηση. Και γνωρίζει πλέον καλά, ότι οι υποσχέσεις πρέπει να τηρούνται. Ονειρικό διήγημα που παραθέτει ηθικούς προβληματισμούς. Μου θύμησε και την Ερμητική εκδοχή, ότι η ενσάρκωση είναι η κόλαση της ψυχής. Και συγκεκριμένα μια συγκλονιστική φράση, που δυστυχώς δεν θυμάμαι που ακριβώς την έχω διαβάσει. ''Πόσο πιο ταιριαστή θα μπορούσε να είναι η εικόνα, κάποιου που πετάγεται στην κόλαση, αν όχι σκίζοντας σάρκες, βγαίνοντας μέσα από αίματα και πόνο και κλαίγοντας με λυγμούς;'' Και μόνο που με '' πήγε'' σε τόσο βαθή και σκοτεινά σημεία η ιστορία σου, μου είναι αρκετό. Καλή επιτυχία. Edited June 2, 2012 by abuno Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted June 2, 2012 Share Posted June 2, 2012 Όμορφη και συγκινητική ιστορία, γεμάτη εικόνες και δυνατά συναισθήματα, όπως μας έχεις συνηθίσει. Πολύ ιδιαίτερος ο κόσμος των ονειροψυχών, οι βόλτες στα όνειρα των ανθρώπων και οι επιθυμίες που ξυπνούν μέσω αυτών. Μου άρεσαν όλα αυτά, τα απόλαυσα, και στεναχωρήθηκα για τους ήρωες, που καθένας τους περνούσε τα δικά του πάθη. Στην αρχή με μπέρδεψε λίγο αυτό το μπρος-πίσω στο χρόνο, αλλά στο τέλος τα κατάφερα και βρήκα την άκρη. Κάτι άλλο που θα ήθελα, είναι ένα πιο δυνατό κλείσιμο. Ενώ μας φορτίζεις συναισθηματικά σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, το τέλος είναι πιο αδύναμο, αφού μας λες κάτι που μας έχει ήδη γίνει γνωστό. Τουλάχιστον έτσι το είδα εγώ. Κατά τα άλλα, μου άρεσε πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βαγγέλης Posted June 5, 2012 Share Posted June 5, 2012 Θα συμφωνήσω με wordsmith και Ayu. Επίσης, οι σκηνές μου φάνηκαν πολύ σύντομες, θα τις προτιμούσα πιο μεγάλες. Κατα τα άλλα μου άρεσε το θέμα και οι αλλάγές στο χρόνο που σε έκαναν να το ξαναδιαβάσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted June 5, 2012 Share Posted June 5, 2012 Στο εκάστοτε νήμα γράφω τα γενικά σχόλιά μου πάνω στην κάθε ιστορία. Αν κάποιος ενδιαφέρεται για πιο αναλυτικά σχόλια, πάνω στο ίδιο το κείμενο, ας μου στείλει πμ. Εντάξει, η ιδέα είναι εξαιρετική. Πάνω στη γραφή, μόνο ψιλοπράγματα έχω σημειώσει, γιατί κατά τα άλλα είναι ιδανική για το κλίμα της ιστορίας σου. Ένα μόνο σημαντικό στοιχείο μού έλειψε, το οποίο νομίζω πως πρέπει να δικαιολογηθεί: ο Ντρεν δίνει την εντύπωση πως είναι κάποιου είδους αγαπημένο παιδί της θεάς. Εκτός του ότι ζητάει μια ξεχωριστή συμφωνία με τη μέλλουσα μάνα του, η θεά του δίνει τη δυνατότητα να θυμάται, ακόμα και όταν γεννηθεί. Θεωρώ ότι είναι πιθανό κι άλλοι να έχουν ζητήσει κάτι τέτοιο στη θέση του, αλλά θεωρώ επίσης πως ελάχιστοι, ίσως και κανείς να μην το έχουν καταφέρει. Μια μικρή λεπτομέρεια μόνο, που, κι αν δε βρεις τρόπο να την καλύψεις πειστικά, δε χάλασε κι ο κόσμος. Η κατακερματισμένη αφήγηση μπερδεύει λίγο. Ίσως να μπορούσες να τη μαζέψεις λίγο και να κάνεις ενότητες πιο μεγάλες και λιγότερες σε αριθμό, ώστε να γίνει πιο εύκολο για τον αναγνώστη να ακολουθήσει. Αυτές όμως δεν είναι παρά δευτερεύουσες λεπτομέρειες. Η πραγματικότητα είναι ότι πρόκειται για μια υπέροχη ιστορία ειπωμένη με υπέροχο τρόπο. Από τις καλύτερές σου, ίσως η καλύτερη, που έχω διαβάσει, και μέχρι στιγμής η καλύτερη που έχω διαβάσει στον διαγωνισμό. Ο τίτλος μόνο δε μου αρέσει και τόσο, νομίζω πως αξίζει κάτι πιο όμορφο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted June 5, 2012 Share Posted June 5, 2012 (edited) Κι αυτή η ιστορία μου άρεσε, πολύ. Έχει αρκετά καλή ατμόσφαιρα και πολύ δράμα συγκεντρωμένο. Ίσως έκανες καλά που άφησες το τέλος μετέωρο γιατί είναι εντελώς δίκοπο μαχαίρι η απόφαση και νομίζω οτι ο πιο τραγικός χαρακτήρας είναι η μάνα: Της έπεσε ονειροψυχή με περιέργειες του στυλ: "Η μπριζόλα να είναι κόκκινη από μέσα και ζουμερή, αλλά χωρίς αίμα και χωριστά τη σάλτσα από το ρύζι και να μην βάλεις βασιλικό για ντεκόρ αλλά άνηθο κι άλλαξε τραπεζομάντηλο γιατί δε μ' αρέσει αυτό το σχέδιο, αλλιώς θα κάτσω να λιμοκτονήσω". Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν δεν ήθελε να έχει γεννηθεί και να θυμάται οτι είναι ονειροψυχή τίποτα από όλα αυτά δε θα είχε συμβεί. Και γιατί να θυμάται δηλαδή; Γιατί να έχει αυτός ξεχωριστή μεταχείρηση από όλες τις άλλες ονειροψυχές. Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που έπαθε όλα αυτά, η Βάγκαμαχ δουλεύει με μυστήριους τρόπους και τα ρέστα. Ίσως θα έπρεπε να τον προειδοποιήσει, οτι τα πράγματα δουλεύουν με συγκεκριμένο τρόπο για κάποιο λόγο. Κι ίσως αυτός θα έπρεπε να εμπιστευτεί τη γυναίκα που θα γινόταν μάνα του. Είναι πραγματική αγάπη αυτή που προσπαθεί να σε πνίξει ή αυτή που σου επιβάλλει όρους; Ακόμα και ανάμεσα σε μια μητέρα και το παιδί της; Αυτός ήθελε να σιγουρευτεί, αλλά αυτό που φοβόταν οτι θα του έκανε η μητέρα του, το έκανε αυτός στην ίδια. Όμως εδώ μπαίνουμε σε άλλα μονοπάτια. Δεν αναλύω άλλο γιατί θα γράψω σεντόνι. Νομίζω οτι αυτή την ιστορία θα τη σκέφτομαι πολύ καιρό ακόμα. Καλή επιτυχία!!! Edited June 5, 2012 by Mindtwisted Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted June 6, 2012 Share Posted June 6, 2012 (edited) Η ιστορία μου άρεσε αρκετά, παρότι δεν είμαι φίλος των τελείως δραματικών κειμένων . Το μόνο πράγμα που δυσκόλευσε κάπως την ανάγνωση μου ήταν η αφήγηση με τα πέρα-δώθε της και κάποιες φορές που η γλώσσα γινόταν υπερβολικά λυρική, όπως είπαν και άλλοι Και κάτι στο κείμενο που δεν κατάλαβα: Έχω την ίδια απορία με τον Scanner και εγώ. Γιατί ο Ντρεν είχε τόσο ειδική μεταχείρηση; Εξηγείται βέβαια εάν η όλη ιστορία είναι όνειρο, όπως είπε ο Abuno, αλλά εάν δεν είναι όνειρο τελικά η ιστορία, νομίζω πως μάλλον θα ήθελα να ξέρω, μιας και καθορίζει κάπως την ροή του διηγήματος/spoiler] Καλή επιτυχία! edit:ξέχασα να πω πως μου άρεσε πως είχαν συναντηθεί παλιότερα ο Ντρεν με την Λυάν Edited June 6, 2012 by jjohn Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted June 9, 2012 Share Posted June 9, 2012 (edited) Προβληματιστικα για το τι πρεπει να γραψω σαν κριτικη...ειναι πολλη καλη ιδεα και τα κομματια αν τα παρεις ανεξαρτητα το ενα απο το αλλο καλογραμμενα και ομορφα στημενα, αλλα χρειαστηκε να το διαβασω 2-3 φορες (ειδικα καποια σημεια) για να καταλαβω τι συμβαινει... οι μπερδεμενες χρονικες περιοδοι δεν πιστευω πως απεδωσαν... τεινω να συμφωνησω με τον Χατζηγιωργη την Ayu και την Wordsmith (οχι στο σημειο που λεει πως οι χαρακτηρες μιλουν σαν σε κωμα-εμενα αυτο μου αρεσε γιατι δινει ακριβως την ατμοσφαιρα)...δεν ξερω αν το πολυ μπερδεμα τελικα ειναι ο καλυτερος τροπος για την παρουσιαση ενος ωραιου θεματος... σκεφτομαι πως η ιστορια ειναι ομορφη, ωριμη οπως ειπε και η Νιενορ, εχει ευαισθησια, τρυφεροτητα, ενα διλημμα μιας μητερας να σκοτωσει η οχι το παιδι της και να τηρησει την υποσχεση- η τραγικοτητα του κειμενου ειναι ολο το ζουμι του, αλλα απο την αλλη σκεφτομαι και απο την αλλη πως μια ιστορια ειναι τι σου αφηνει στο τελος... τι γευση σου αφηνει οταν τελιωσεις να την διαβασεις και εμενα με κουρασε τοσο να προσπαθω να βρω σε ποια χρονικη περιοδο βρισκομαστε ανα κομματι και ν' αναρωτιεμαι "τι συμβαινει τωρα;" που τελικα η υποθεση ξεθωριασε εχασε κατι και εμεινε το στηψιμο του μυαλου...Ισως το σωστοτερο σχολιο ειναι αυτο της Ayu πως ηθελε εγκρατεια σαν γραψιμο. Edited June 9, 2012 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted June 10, 2012 Share Posted June 10, 2012 Χριστίνα, θα είμαι σύντομος και ειλικρινέστατος: η ιστορία είναι πάρα. Πολύ. Καλή. Είναι η δεύτερη ιστορία που διαβάζω, η οποία καταφέρνει τα πηγαινέλα στην πλοκή και τις οπτικές γωνίες χωρίς να μπερδεύει, γνωρίζοντας πως αν θέλει να εγκλιματίσει τον αναγνώστη, πρέπει να του δείξει αυτές τις πτυχές, και να το κάνει καλά. Και το κάνεις καλά. Οι εναλλαγές είναι ομαλέστατες, μου θύμισαν εκείνο το όνειρο-σιδηρόδρομο που είχα τις προάλλες, στο οποίο επίσης το σκηνικό άλλαζε με πολύ ωραίο και εύπεπτο τρόπο. Σε περίπτωση που το "εύπεπτο" ακούστηκε στραβό, το παίρνω πίσω, και απλά υπογραμμίζω το γεγονός πως κατάφερες να δημιουργήσεις απόλυτα ονειρική ατμόσφαιρα σε μια ιστορία που συνδέεται πάρα πολύ με τα όνειρα, και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Μου άρεσε ο τρόπος που απέδωσες την απελπισία της μάνας, πραγματικά αληθινός. Μου άρεσε το ανύπαρκτο τέλος. Καλά, για τη γλώσσα δεν θα μιλήσω καν, δεν υπάρχει λόγος, οι σκηνές έμοιαζαν να σερβίρονται στο πιάτο. Η μόνη μου ένσταση είναι το πρώτο-πρώτο κομμάτι, το οποίο για κάποιο λόγο μου φαίνεται περιττό. Κατά τ' άλλα, κομπλέ! Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RedAlf Posted June 12, 2012 Share Posted June 12, 2012 Διήγημα που σε κρατάει σε αγωνία και θες να δεις που το πάει. Οι τελικές επιλογές μαύρες και άραχνες, ακριβώς όπως έπρεπε για να μας ανατριχιάσουν! Ήταν όμως λίγο μπερδεμένο, πράγμα ίσως λογικό στις λίγες λέξεις που έπρεπε να περιοριστεί... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted June 12, 2012 Share Posted June 12, 2012 -Βρήκα την ιδέα αρκετά καλή. Δεν εννοώ τόσο τις ονειροψυχές (αφού δεν μου φάνηκαν και πολύ πρωτότυπες), όσο το δίλημμα στο οποίο μπήκε η Αλντεμί. -Τα άλματα δεν πολυλειτούργησαν για 'μένα. Κάποιες φορές έχασα για λίγες στιγμές την μπάλα σχετικά με το πού είμαστε. -Κύλησε πολύ γρήγορα με τη βοήθεια των διαλόγων. Μ' ένα χτένισμα θα κερδίσει κι άλλο (πχ κι εγώ όπως ο ΝτινΧατζ, μπέρδεψα σε φάσεις την Μητέρα με την Αλντεμί) . -Το τέλος: Δεν το βρήκα αρκετά δυνατό. Δεν υπήρχαν πιο δυνατές επιλογές; -Στην δεύτερη ενότητα η Μητέρα λέει δυο πολύ δυνατές ατάκες (με τους γονείς και με τον πόνο και την ευτυχία) -Οι πρώτες δυο-τρεις ενότητες δίνουν έντονα δραματικό τόνο. Σύνολο: Νομίζω πως η ιστορία θα μπορούσε και να ξαναμπεί μία στα πιτς για ένα καλύτερο φορμάρισμα σε σχέση με τα άλματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 13, 2012 Share Posted June 13, 2012 (edited) Τι να σου πω τώρα; Για τα χρονικά πέρα-δώθε που μόνο σκοπό είχαν να μας προετοιμάσουν για το παρόν, και ότι εμένα αυτή η μορφή αφήγησης δεν μου αρέσει πολύ, και ότι προτιμώ να γίνονται πράγματα στο παρόν, πολλά πράγματα, όχι ένα, και ότι... Όχι κυρία μου! Δεν θα σου πω τίποτα, και ξέρεις γιατί; Ξέρεις; Μ' άρεσε, ντε. Δεν έχω σοβαρά σχόλια, και δεν λυπάμαι καθόλου. Για να καταλάβεις, αυτό (ναι, οι δύο γραμμές!) είναι οι σημειώσεις που κράτησα στο αρχείο μου για τον διαγωνισμό: Εφτά Μέρες – Sonya Πολύ ωραίο. Δεν έχω κάτι αρνητικό να σημειώσω. Δεν με ξετρέλανε, μου άρεσε πολύ όμως, κυρίως λόγω συναισθηματικής χειραγώγισης, πανάθεμά την. edit: 1) Για να μην παρεξηγηθώ. Η σκέψη με τα χρονικά πέρα-δώθε ήταν δική μου, δεν σχολίαζα τα προηγούμενα σχόλια (ούτε που τα είχα διαβάσει ακόμα). 2) Κάτι σημαντικό, νά 'ναι καλά ο abuno που μου το θύμισε, γιατί ήθελα κι εγώ να σου το πω: αυτό το παιχνίδι με τις αναμνήσεις φυσικά και είναι πολύ ταιριαστό με το θέμα σου. Όλο το διήγημα μοιάζει με όνειρο. Μα, φυσικά! Edited June 13, 2012 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted June 15, 2012 Share Posted June 15, 2012 Γενικά: Αρκετά διαφορετικό απ’ ότι μας έχει συνηθίσει, με αρκετά πετυχημένη εκτέλεση. Μου άρεσε: Οι ονειρικές εικόνες, οι επιλογές, το πώς κόβεις κάθε ελπίδα για κάτι διαφορετικό. Δε μου άρεσε: Έχεις τιθασεύσει αρκετά τις δραματικές κορώνες, αλλά ίσως να θέλει λίγο ακόμη. Θα ήθελα από πλευράς τεχνικής να μπορώ να ξεχωρίσω πότε μιλάς για το τώρα και πότε γράφεις φλαςμπακ, γιατί έτσι όπως είναι μόνο το μαντεύω κι αυτό δεν είναι και τόσο ευχάριστο για το μέσο γρουσούζη παλιοτεμπέλη αναγνώστη. Επίσης έμεινα λίγο μετέωρη στο τέλος, χωρίς να είμαι και τελείως σίγουρη τι έγινε τελικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 15, 2012 Share Posted June 15, 2012 Ωραία ιστορία, αλλά το μπρος-πίσω-πάνω-κάτω-όνειρο-πραγματικότητα σε shuffle κουράζει. Και κουράζει πολύ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά κάνει και το δράμα να χάνεται μέσα σε ένα "τι έγινε τώρα ρε παιδιά" και να φαντάζει ρηχό. Η ιστορία έχει προοπτικές, αλλά τις χάνει στην εκτέλεση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Loch Moors Posted June 16, 2012 Share Posted June 16, 2012 Μου άρεσε πολύ η βασική ιδέα της ιστορίας. Αυτή η επιλογή και η θέληση να γεννηθείς άνθρωπος ώστε να ζήσεις αυτά που διαφορετικά βλέπεις μόνο ονειρικά, δημιουργεί ένα πολύ γοητευτικό πλαίσιο και δίνει έναυσμα για πολλές σκέψεις και αναλύσεις. Το μπρος πίσω μου άρεσε, ίσως ήθελε να σκέψη και μια συγκέντρωση παραπάνω, αλλά δίνει μια παραπάνω ιδιαιτερότητα. Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν ο δραματισμός και η τραγικότητα, που μου φάνηκαν κάπως υπερβολικά για ένα τόσο σύντομο διήγημα. Δεν είναι απαραίτητα κακό, προσωπικά είναι που δεν μου πολυκάθονται ωραία τέτοιες καταστάσεις ακραίων συναισθημάτων, ο καθένας όμως εκφράζεται όπως θέλει Εν γένη, το διάβασα με πολύ ενδιαφέρον πάντως. Μπράβο λοιπόν και καλή τύχη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 16, 2012 Share Posted June 16, 2012 Δεν υπάρχει περίπτωση να είμαι πρωτότυπη –η μοίρα του αργοπορημένου σχολιαστή. Ό,τι και να πω θα το έχει ήδη πει κάποιος προηγουμένως, γι αυτό και θα είμαι σύντομη. Σχέση με το θέμα: Σαφέστατη και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Μια υπόσχεση που έχει δοθεί σε κάποιον παρελθόντα χρόνο έρχεται να θέσει την ηρωίδα μπροστά σ’ ένα πολύ δύσκολο δίλημμα. Ήταν μια πτυχή που ήθελα να δω πάνω στο θέμα του διαγωνισμού και χάρηκα πολύ που γράφτηκε. Το συν: Η ιδέα με τις ονειροψυχές, η ατμόσφαιρα, η αγωνία, το συναίσθημα. Ήταν μια από τις ιστορίες που με συγκίνησαν ιδιαίτερα. Το πλην: Πέρα από κάποια σημεία που ίσως θα ήθελα λίγο περισσότερες λεπτομέρειες, όπως π.χ. αν ήταν κάτι ιδιαίτερο αυτό που συνέβη ή αν όλα τα παιδιά είχαν επιλογές, δεν νομίζω ότι βρήκα κάτι αρνητικό στη συγκεκριμένη ιστορία. Γι αυτό εξάλλου και μπήκε άνετα στην πεντάδα μου, φτάνοντας τελικά στην κορυφή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.