Nargathrod Posted January 13, 2013 Share Posted January 13, 2013 Εδώ συζητάμε για το βιβλίο Απόκρημνος Χρόνος του Περικλή Μποζινάκη από τις εκδόσεις Ars Nocturna. ISBN: 978-960-89937 - 4-7 Σελίδες: 198 Ημ/νία Έκδοσης: Νοέμβριος 2008 Εξώφυλλο: Μαλακό Μέγεθος: 14x21 Τιμή 15,79 Αθήνα, κάποιο αόριστο, ίσως, όμως, κοντινό μέλλον... Μια ανυποψίαστη δημοσιογράφος ιατρικών ρεπορτάζ φτάνει σε μια αλλόκοτη ψυχιατρική κλινική στα περίχωρα της πόλης για να καταγράψει τις αντιδράσεις ενός περίεργου ασθενή, ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεών του μέσα από τα κείμενα και τα έργα του, θα ανακαλύψει την εμμονή του απομονωμένου αυτού ανθρώπου με τη δραπέτευση από την τυραννία του χρόνου και των τραυμάτων της μνήμης, ενώ, μαζί με τον αναγνώστη, θα έρθει αντιμέτωπη με τα σκοτεινά θαύματα της ενηλικίωσης και τον τρόπο του απόλυτου κακού που έχει για λημέρι του το έρημο κέντρο μιας πολιτείας που πεθαίνει. Θα βιώσει το δέος του τέλους του χρόνου, και θα κάνει το μοιραίο βήμα για να συναντήσει το άλλο της μισό, διακινδυνεύοντας άθελά της την ίδια της την ύπαρξη. Υπό το πρίσμα της επιστημονικής φαντασίας και με φόντο τα παραμορφωμένα, στρεβλά κτίρια-σκιάχτρα και τα σκιώδη πρόσωπα-μάσκες των κατοίκων μιας άχρονης, ζοφερής πρωτεύουσας σε αποσύνθεση, που σαν να ξεπήδησε από εξπρεσιονιστικούς εφιάλτες, υφαίνεται μια ονειρική και τρομακτική ιστορία με τη μορφή μιας συνεχούς σχεδόν παραίσθησης, έχοντας κεντρικό πυρήνα το φόβο, το θάνατο και τον απόλυτο έρωτα, υλοποιώντας μια πέραν κάθε φαντασίας κάθοδο στα άδυτα του σκοτεινού ασυνείδητου και μια αναμέτρηση με το εφιαλτικό καλειδοσκόπιο μιας παράδοξης δυστοπίας, όπου η γραμμικότητα του χρόνου νοείται μονάχα σαν μια ανεπιστρεπτή, χαμένη πραγματικότητα. Μια βουτιά στην άβυσσο της ύπαρξης και ταυτόχρονα ένα αμείλικτο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο. Αφού δεν υπήρχε το αντίστοιχο τοπίκιο ας ξεκινήσουμε από σήμερα την συζήτηση για το βιβλίο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 23, 2013 Share Posted January 23, 2013 (edited) Αφού δεν κάνει κανείς την αρχή, θα την κάνω εγώ. Εχω μεγάλη αδυναμία στους συγγραφείς που έχουν τόσο ιδιαίτερο ύφος γραφής, ώστε να χαρακτηρίζονται ως "δύσκολοι" από κάποιους, όμως αυτή ακριβώς η δυσκολία τους είναι που με εμπνέει εμένα προσωπικά. Οταν διάβασα αυτό το βιβλίο το βρήκα καλό. Έπειτα φρόντισα να προμηθευτώ το σύνολο των προηγούμενων έργων του Μποζινάκη (σκοτεινά ανέκδοτα, στο λυκόφως εκείνα και ζώνη ερήμωσης). Τα σύστησα σε φίλους μου να τα διαβάσουν κι αυτοί και όταν το επιχείρησαν, το τι άκουσα δεν περιγράφεται. Σε γενικές γραμμές δεν τους άρεσε η γραφή του Μποζινάκη και μάλιστα μερικοί διέκοψαν την ανάγνωση των βιβλίων στη μέση. Δεν συμφωνώ. Αυτό που κάνει ο Μποζινάκης θα μπορούσα να το παραλληλίσω με τη Τζιοκόντα. Μέχρι ο Ντα Βιντσι να δημιουργήσει τη Τζιοκόντα, όλα τα πορτραίτα ήταν αγέλαστα και αυστηρά. Η Τζιοκόντα ήταν το πρώτο πορτραίτο που μειδιούσε. ΔΕΝ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ. Μειδιούσε. Το μειδίαμα είναι το ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ της αυστηρότητας και του χαμόγελου. Έτσι, ο συγκεκριμένος πίνακας πάντρεψε το παρελθόν με το μέλλον. Γι' αυτό και ήταν ορόσημο. Το ίδιο κάνει και ο Μποζινάκης στην ελληνική λογοτεχνία. Η γραφή του παντρεύει το παρελθόν (ως γραφή) με τη φουτουριστική θεματολογία που σηματοδοτεί την αναγέννηση και την αναγνώριση (επιτέλους) του φανταστικού στοιχείου στη λογοτεχνία της Ελλάδας. Λειτουργεί σαν Δούρειος Ιππος που παρουσιάζει στη πιο ακραία μορφή τους τα στοιχεία που είχαν καθιερωθεί ως "τέχνη" μέχρι να εμφανιστεί αυτός και την ίδια στιγμή, σηματοδοτεί την έναρξη (επιτέλους) μιας πιο σύγχρονης και ακομπλεξάριστης οπτικής των πραγμάτων. Σε ότι αφορά το περιεχόμενο, μου άρεσε το εφιαλτικό κοντινό μέλλον που παρουσιάζει (σε όλα του τα έργα, όχι μόνο σε αυτό) και στο οποίο περιγράφει πράγματα που κανείς δεν τόμησε να πει φωναχτά, αλλά όλοι λίγο-πολύ τα έχουμε σκεφτεί βλέποντας το που οδεύουν τα πράγματα στην κοινωνία και κρίνοντας από το παρόν στο οποίο ζούμε. Ευτυχώς διάβασα αυτό το έργο του πρώτα, διότι διαβάζοντας τα προηγούμενά του κατάλαβα ότι εκείνα ήταν καλύτερα. Το "σκοτεινα ανέκδοτα και ιστορίες εφιαλτών" είναι το καλύτερό του για μένα. Στον "απόκρημνο χρόνο" έχουμε στην ουσία δύο ιστορίες που συνδέονται στο τέλος. Και μάλιστα με πολύ πρωτοποριακό τρόπο. Ποιός έχει τολμήσει να τελειώσει την ιστορία του με την ερωτική σκηνή (σεξ) ως κορύφωση; Σε μυθιστόρημα κιόλας; Εγώ δεν έχω ξανατύχει κάποιον. Πρωτοποριακό λοιπόν (από τη μια) όχι όμως ότι με ενθουσίασε ως κατάληξη (από την άλλη). Η μικρή έκταση πάντως (200 σελίδες) λειτουργεί πολύ καλά. Επίσης υπάρχει ο τρόμος για το μέλλον (που υπάρχει σε όλα τα έργα του Περικλή), όμως και επιμέρους τρομαχτικά στοιχεία που τον συγκροτούν. Σε γενικές γραμμές πολύ ωραίο sci-fi horror, αλλά εγώ προτιμώ περισσότερο τα "σκοτεινά ανέκδοτα και ιστορίες εφιαλτών". Edited January 23, 2013 by alien666 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted January 23, 2013 Share Posted January 23, 2013 (edited) Ποιός έχει τολμήσει να τελειώσει την ιστορία του με την ερωτική σκηνή (σεξ) ως κορύφωση; Σε μυθιστόρημα κιόλας; Εγώ δεν έχω ξανατύχει κάποιον. The Da Vinci Code - Dan Brown (ok λίγο πριν το τέλος, αλλά χρειαζόταν για να φτάσουν στο τέλος τέλος γιατί τότε γίνεται η συνειδητοποίηση ) Μην γράψεις περισσότερα όμως για το τέλος του απόκρημνου χρόνου γιατί δεν το έχω τελειώσει ακόμα! Edited January 23, 2013 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 23, 2013 Share Posted January 23, 2013 Ποιός έχει τολμήσει να τελειώσει την ιστορία του με την ερωτική σκηνή (σεξ) ως κορύφωση; Σε μυθιστόρημα κιόλας; Εγώ δεν έχω ξανατύχει κάποιον. The Da Vinci Code - Dan Brown (ok λίγο πριν το τέλος, αλλά χρειαζόταν για να φτάσουν στο τέλος τέλος γιατί τότε γίνεται η συνειδητοποίηση ) Μην γράψεις περισσότερα όμως για το τέλος του απόκρημνου χρόνου γιατί δεν το έχω τελειώσει ακόμα! Τον έχω διαβάσει κι εγώ τον κώδικα Ντα Βίντσι και δεν θυμάμαι καθόλου αυτό που λες. Προφανώς δεν ήταν η κατάληξη και η κορύφωση της ιστορίας. Δηλαδή δεν οδηγούσαν τα πάντα εκεί. Εσκεμένα δεν έγινα αναλυτικός, διότι το τέλος-τέλος δεν το αποκάλυψα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted January 23, 2013 Share Posted January 23, 2013 Εγώ να πω ότι είχα ακούσει αντικρουόμενες κριτικές, κάποιοι θεωρούσαν το έργο πολύ καλό, άλλοι πολύ κακό, και ομολογώ ότι το ξεκίνησα με κάποιες αμφιβολίες, ειδικά επειδή είχα βρεθεί στην παρουσίαση πριν από χρόνια και δεν βρήκα το θέμα και το περιβάλλον πολύ του γούστου μου. Τελικά, παρόλο που περίμενα εντελώς διαφορετικά πράγματα (ή ίσως και γι αυτό), το βρήκα αρκετά καλό. Θα μιλήσω περισσότερο στη συνάντηση για το βιβλίο και στο follow up που θα κληθούμε να γράψουμε μετά. Πολλά +++ στην ερωτική σκηνή που υπάρχει λίγο πριν το τέλος. Νομίζω κι ότι ο λόγος που είναι τόσο κοντά στο τέλος έχει να κάνει με το ίδιο το τέλος. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted January 24, 2013 Share Posted January 24, 2013 Η γενική μου άποψη για το βιβλίο είναι σχετικά κακή. Μου έδωσε την εντύπωση πρώτου ντραφτ. Η πλοκή ήταν, κατά τη γνώμη μου, αδύναμη, οι χαρακτήρες αδούλευτοι και ασυνεπείς (και όχι μόνο στο βαθμό που θα μπορούσε να δικαιολογηθεί από την ιστορία). Η σκηνή σεξ μου φάνηκε εντελώς τσονταριστή, σαν να διάβαζα ξαφνικά ένα άλλο βιβλίο, κακογραμμένο κι αναποφάσιστο ως προς το αν θα μιλήσει για το σεξ ωμά ή με όλα τα κλισέ ενός άρλεκιν (μα, "σάρκινο σκήπτρο"; ). Καταλαβαίνω την αναγκαιότητά της για το φινάλε, αλλά ήταν απροετοίμαστη και υφολογικά εκτός. Από την άλλη, ο συγγραφέας έχει μερικές πολύ ωραίες ιδέες και ιδιαίτερη γραφή, που σε κάποια σημεία γίνεται πραγματικά καλή (αν και συχνά πελαγοδρομεί σε φιλοσοφικουά ασάφειες που ακούγονται ωραία αλλά σημαίνουν λίγα). Επίσης, μου άρεσε πολύ το περιβάλλον της μεταποκαλυπτικής Αθήνας. Και το τέλος. Το τέλος θα το θυμάμαι για καιρό ως κάτι που θα μπορούσα να λατρέψω, αν δεν είχε δοθεί τόσο βεβιασμένα και χωρίς να υποστηρίζεται από το υπόλοιπο έργο. Περισσότερα στη λέσχη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nargathrod Posted January 24, 2013 Author Share Posted January 24, 2013 (edited) Αχ αυτό το τέλος!!! Πλατωνικό θα έλεγα! Θύμισε τον μύθο του για τα δυο μισά! Η κορύφωση με την επανένωση άνδρα γυναίκας και την επιστροφή τους ως μια οντότητα όπως φτιάχτηκαν να προϋπάρχουν πριν την ζήλια της Ήρας και την διάσπαση τους από τον Δία. Καλό βιβλίο αλλά θα μπορούσε να είχε πολύ καλύτερο τέλος... Τουλάχιστον εγώ διαβάζοντας βρήκα 5 διαφορετικά καλύτερα τέλη... Εντάξει ο Μποζινάκης έχει καλή γραφή τι να λέμε. Κάποια σημεία δυνατά κάποια άλλα τελείως αδιάφορα. Δεν κούρασε και διαβάστηκε αρκετά γρήγορα το βιβλίο! (έξι ώρες μου πήρε περίπου) Edited January 24, 2013 by Nargathrod 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.