Jump to content

12 τρόποι να προσεγγίσεις μια ιδέα


Naroualis
 Share

Recommended Posts

1)Έχεις σκεφτεί να γράψεις βιβλίο δημιουργικής γραφής; Γιατί έχω πετύχει μερικά που ωχριούν μπροστά στα δικά σου "άρθρα".

2)Βάλε μερικά παραδείγματα ακόμα, διαισθάνομαι ότι θα είναι πολύ χρήσιμα.

3)Τι γίνεται αν έχεις ένα σκασμό ιδέες αλλά δεν κολλάνε μεταξύ τους αρκετά για να βγει ένα διήγημα, μια ολοκληρωμένη ιστορία τέλος πάντων; Διότι νομίζω ότι δε φτάνει ΜΙΑ ιδέα για ένα διήγημα, χρειάζεται κι άλλες μικρότερες γύρω γύρω να την κεντάνε/αναπτύσσουν/προχωράνε. Εγώ αυτό παθαίνω, έχω καμιά 35ριά άγραφτες ιδέες, άσχετες έως μαλωμένες μεταξύ τους. Και επίσης πάνω εδώ κολλάει μια άλλη συγγραφική συμβουλή που διάβασα πρόσφατα, ότι το να έχεις υπερβολικά πολλές ιδέες καταντάει εμπόδιο, γιατί δεν ξέρεις ποια να πρωτοκάνεις στη μπάντα και ποια να πιάσεις και να επεξεργαστείς.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Πολύ καλό άρθρο, αν κρίνουμε από τις φορές που έγνεψα καταφατικά διαβάζοντάς το. Παρ' όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μια ιδέα είναι μονάχα το 1% (το ρίσκο της κατακραυγής με εμπόδισε από το να γράψω 0.1%).

 

Ως αναγνώστης, ζητώ η επόμενη δωδεκάδα (γιατί δωδεκάδα θα είναι, το νιώθω!) να πραγματεύεται τρόπους να στρώσει κανείς τον κ#λο του και να ΔΟΥΛΕΨΕΙ προκειμένου να στηρίξει επαρκώς μια ιδέα. Έτσι θα είναι ολοκληρωμένο το πακέτο, χεχε.

Link to comment
Share on other sites

1)Έχεις σκεφτεί να γράψεις βιβλίο δημιουργικής γραφής; Γιατί έχω πετύχει μερικά που ωχριούν μπροστά στα δικά σου "άρθρα".

2)Βάλε μερικά παραδείγματα ακόμα, διαισθάνομαι ότι θα είναι πολύ χρήσιμα.

3)Τι γίνεται αν έχεις ένα σκασμό ιδέες αλλά δεν κολλάνε μεταξύ τους αρκετά για να βγει ένα διήγημα, μια ολοκληρωμένη ιστορία τέλος πάντων; Διότι νομίζω ότι δε φτάνει ΜΙΑ ιδέα για ένα διήγημα, χρειάζεται κι άλλες μικρότερες γύρω γύρω να την κεντάνε/αναπτύσσουν/προχωράνε. Εγώ αυτό παθαίνω, έχω καμιά 35ριά άγραφτες ιδέες, άσχετες έως μαλωμένες μεταξύ τους. Και επίσης πάνω εδώ κολλάει μια άλλη συγγραφική συμβουλή που διάβασα πρόσφατα, ότι το να έχεις υπερβολικά πολλές ιδέες καταντάει εμπόδιο, γιατί δεν ξέρεις ποια να πρωτοκάνεις στη μπάντα και ποια να πιάσεις και να επεξεργαστείς.

 

1) Σσσσσς! Κρύβε λόγια! :p

 

Όχι σοβαρά τώρα, δεν είναι κάτι που θα ήθελα πολύ, αλλά βλέπω ότι σιγά-σιγά ίσως καταφέρω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου αυτή τη μία και μόνη φορά που την έβαλα σε σειρά.

 

2) Παραδείγματα για ποιο απ' όλα;

 

3) Χμ. Μου έχει τύχει πολλές φορές και καμία από τις επιλογές που είχα δε μου άρεσε. Η δική μου αντιμετώπιση, (ίσως επειδή έχω ένα κάποιο ποσοστό μοιρολατρείας στο χαρακτήρα μου) ήταν να σφίξω τα δόντια και να επιλέξω τη μία από όλες που θα μπορούσα να ασχοληθώ μαζί της και να έχω τα μεγαλύτερα-ποσοτικά πάντα- αποτελέσματα. Σαφώς ΜΙΑ ιδέα και μόνο δεν μπορείς να την κάνεις και πολλά πράγματα, αλλά γι' αυτό υπάρχει το Νο 8. Σε κάθε ένα από τα επιρεαζόμενα μέλη της ιστορίας έχεις τη δυνατότητα να δοκιμάσεις τις άλλες ιδέες που σε τριγυρίζουν.

 

 

Πολύ καλό άρθρο, αν κρίνουμε από τις φορές που έγνεψα καταφατικά διαβάζοντάς το. Παρ' όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μια ιδέα είναι μονάχα το 1% (το ρίσκο της κατακραυγής με εμπόδισε από το να γράψω 0.1%).

 

Ως αναγνώστης, ζητώ η επόμενη δωδεκάδα (γιατί δωδεκάδα θα είναι, το νιώθω!) να πραγματεύεται τρόπους να στρώσει κανείς τον κ#λο του και να ΔΟΥΛΕΨΕΙ προκειμένου να στηρίξει επαρκώς μια ιδέα. Έτσι θα είναι ολοκληρωμένο το πακέτο, χεχε.

 

Το σκεπτικό μου είναι να πάρω βήμα-βήμα τη διαδικασία της συγγραφής, από το πριν έως και το εντελώς μετά. Οπότε μη φοβάσαι για τίποτα! Ως το τέλος του χρόνου, θα έχουμε να κουβεντιάζουμε τις ερασιτεχνικές μου σαχλαμάρες. :p

 

:good: πολυ ωραιο αρθρο!

 

:give_rose:

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Αγαπητή Naroualis,

ήθελα απλώς να παρατηρήσω οτι συνήθως αποφεύγω να διαβάζω συμβουλές του τύπου "πώς να γράφεις" ή "να γίνεις συγγραφέας" ή κάτι σχετικό γιατί:

α. Με ενοχλούν οι φόρμουλες στη δημιουργία

β. Με αγχώνουν και νιώθω άχρηστη (ως προς τη συγγραφή)

Όμως τα δικά σου άρθρα (και αυτό και το προηγούμενο) ήταν τα μοναδικά που διάβασα και ήταν πραγματικά βοηθητικά, αχγολυτικά και πραγματιστικά, χωρίς αναμασημένες φόρμουλες.

Οπότε, μάλλον χρειάζεται να συνεχίσεις αυτή τη σειρά του "12 πράγματα που...", γαιτί απ' ότι βλέπω το ζητάει και ο λαός (βλέπε τους αποπάνω :) )

Link to comment
Share on other sites

Γενικά συμφωνώ με τα περισσότερα, θα πω μόνο την ένστασή μου ως προς το 1 και ίσως και το 4. Ίσως εξαρτάται από το πώς δουλεύει το μυαλό του καθενός, καθώς και από το ποια μορφή έχει η αρχική ιδέα στον καθένα μας. Τι θέλω να πω: πολύ συχνά η αφετηρία, που συνήθως έρχεται όντως αυθόρμητα, μπορεί για μένα να είναι μία φράση, μια εικόνα, μια εντύπωση, ένα σκηνικό (ή ένα θέμα διαγωνισμού). Από αυτό το σημείο, μέχρι το σημείο του να μπορεί να ονομαστεί ιδέα για ιστορία, υπάρχει πολύς δρόμος, τον οποίο συχνά πρέπει να ζορίσω τον εαυτό μου πάρα πολύ για να διανύσω. Και το ζόρι αυτό μου βγαίνει μάλλον σε καλό, καθώς, αλλιώς, δε θα είχα γράψει παρά ελάχιστα πράγματα.

 

Για το 4, τα όρια υπάρχουν για να μας βοηθούν, όχι όμως για να μην τα ξεπερνάμε. Δε λέω βεβαίως να εμφανίζοντα ξωτικά από το πουθενά σε διήγημα σκληρής ΕΦ, αλλά καμιά φορά και η ιδέα η ίδια βρίσκει τη θέση της κάπου ανάμεσα στους κόσμους.

Link to comment
Share on other sites

Naroualis: Για όλα! Όπου χωράει παράδειγμα, βάλ'το.

 

Αγαπητή Naroualis,

ήθελα απλώς να παρατηρήσω οτι συνήθως αποφεύγω να διαβάζω συμβουλές του τύπου "πώς να γράφεις" ή "να γίνεις συγγραφέας" ή κάτι σχετικό γιατί:

α. Με ενοχλούν οι φόρμουλες στη δημιουργία

β. Με αγχώνουν και νιώθω άχρηστη (ως προς τη συγγραφή)

Όμως τα δικά σου άρθρα (και αυτό και το προηγούμενο) ήταν τα μοναδικά που διάβασα και ήταν πραγματικά βοηθητικά, αχγολυτικά και πραγματιστικά, χωρίς αναμασημένες φόρμουλες.

Οπότε, μάλλον χρειάζεται να συνεχίσεις αυτή τη σειρά του "12 πράγματα που...", γαιτί απ' ότι βλέπω το ζητάει και ο λαός (βλέπε τους αποπάνω :) )

 

Μιτσούκω: Να διαβάσεις και τέτοια, όλο και κάτι χρήσιμο θα τύχει να το έχει σκεφτεί κάποιος άλλος πριν από σένα. Υπάρχει και ένατόπικ όπου προτείνουμε τέτοια βιβλία. Και μην το παίρνεις σαν ύλη για διαγώνισμα, πες ότι τα διάβασες σε περιοδικό. Εμένα μου ανοίγουν την όρεξη για γράψιμο κάτι τέτοια.

Link to comment
Share on other sites

Ευθυμία, θα με παντρευτείς; :rose:

 

Εμένα αυτό εδώ με δυσκολεύει πιο πολύ απ' όλα:

7. Χάραξε τα ποσοτικά όρια της ιδέας σου

 

Προς θεού, μη δοκιμάσεις να κάνεις μυθιστόρημα μια ιδέα που μπορεί να ολοκληρωθεί σε 1000 λέξεις. Κάθε τι έχει το χρόνο του και το χώρο του. Μπορεί αυτό που σκέφτηκες να είναι δυνατότερο αν μας το κεράσεις σφηνάκι, σε 150 λέξεις. Υπάρχουν όμως κι ιδέες που πρέπει να ξεδιπλωθούν αργά, ως οδαλίσκες σε ντιβάνι χαρεμιού. Άσε την ιδέα σου να ανασάνει με την υγειά της. Δε θα σε απογοητεύσει το αποτέλεσμα.

 

Πολύ συχνά έχω μια ιδέα και νομίζω ότι γράφω διήγημα και άλλοι μου λένε ότι αυτό που γράφω είναι μυθιστόρημα. Το κακό είναι ότι δεν μπορώ εύκολα να διακρίνω τι θα έπρεπε από το τι θα μπορούσε να είναι μυθιστόρημα. Νομίζω το ότι το να δίνει ένα διήγημα την εντύπωση ότι έχει από πίσω του αρκετό υπόβαθρο και οι χαρακτήρες αρκετό βάθος ώστε να μπορούν να σταθούν στην έκταση του μυθιστορήματος είναι καλό και δε σημαίνει απαραίτητα ότι το διήγημα δεν είναι ολοκληρωμένο ή ότι πρέπει να γίνει κάτι μεγαλύτερο. Αλλά πώς μπορεί να είναι κανείς σίγουρος;

(Να ομολογήσω βέβαια πως έχω μια αγάπη στη μικρή φόρμα. Τα διαβάσματα που με συγκλονίζουν είναι συνήθως μικρής έκτασης--σου δίνουν μια και βλέπεις αστράκια και δεν τα ξεχνάς ποτέ. Σίγουρα θα μπορούσαν να είναι μεγαλύτερα, αλλά δε χρειαζόταν. Εξάλλου, μπουνιά με μεγάλη διάρκεια γίνεται; Δε γίνεται.)

Τα φώτα σας.

Edited by Ayu
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Αγαπητή Naroualis,

ήθελα απλώς να παρατηρήσω οτι συνήθως αποφεύγω να διαβάζω συμβουλές του τύπου "πώς να γράφεις" ή "να γίνεις συγγραφέας" ή κάτι σχετικό γιατί:

α. Με ενοχλούν οι φόρμουλες στη δημιουργία

β. Με αγχώνουν και νιώθω άχρηστη (ως προς τη συγγραφή)

Όμως τα δικά σου άρθρα (και αυτό και το προηγούμενο) ήταν τα μοναδικά που διάβασα και ήταν πραγματικά βοηθητικά, αχγολυτικά και πραγματιστικά, χωρίς αναμασημένες φόρμουλες.

Οπότε, μάλλον χρειάζεται να συνεχίσεις αυτή τη σειρά του "12 πράγματα που...", γαιτί απ' ότι βλέπω το ζητάει και ο λαός (βλέπε τους αποπάνω :) )

 

Εμ, γι' αυτό σε βοήθησαν, γιατί κι εγώ αυτό το πρόβλημα έχω με τα συμβουλευτικά βιβλία. Παλεύω ένα μήνα να βρω τρόπο να πω αυτά που θέλω να πω χωρίς να "συμβουλεύω".

 

Όπως λένε κι οι Γάλλοι, τουζούρ α βοτρ σερβίς. :)

 

Γενικά συμφωνώ με τα περισσότερα, θα πω μόνο την ένστασή μου ως προς το 1 και ίσως και το 4. Ίσως εξαρτάται από το πώς δουλεύει το μυαλό του καθενός, καθώς και από το ποια μορφή έχει η αρχική ιδέα στον καθένα μας. Τι θέλω να πω: πολύ συχνά η αφετηρία, που συνήθως έρχεται όντως αυθόρμητα, μπορεί για μένα να είναι μία φράση, μια εικόνα, μια εντύπωση, ένα σκηνικό (ή ένα θέμα διαγωνισμού). Από αυτό το σημείο, μέχρι το σημείο του να μπορεί να ονομαστεί ιδέα για ιστορία, υπάρχει πολύς δρόμος, τον οποίο συχνά πρέπει να ζορίσω τον εαυτό μου πάρα πολύ για να διανύσω. Και το ζόρι αυτό μου βγαίνει μάλλον σε καλό, καθώς, αλλιώς, δε θα είχα γράψει παρά ελάχιστα πράγματα.

 

Για το 4, τα όρια υπάρχουν για να μας βοηθούν, όχι όμως για να μην τα ξεπερνάμε. Δε λέω βεβαίως να εμφανίζοντα ξωτικά από το πουθενά σε διήγημα σκληρής ΕΦ, αλλά καμιά φορά και η ιδέα η ίδια βρίσκει τη θέση της κάπου ανάμεσα στους κόσμους.

 

Μαζί σου και στα δύο. Ειδικά στο δεύτερο, αν μπορείς να τοποθετήσεις ένα φάντασι στοιχείο σε μια εφ ιστορία, τότε και πάλι έχεις τοποθετήσεις σωστά την ιδέα σου.

 

 

Κέλλυ, για παραδείγματα πρέπει να το σκεφτώ λίγο καλύτερα. May I have some more time?

Link to comment
Share on other sites

 

Κέλλυ, για παραδείγματα πρέπει να το σκεφτώ λίγο καλύτερα. May I have some more time?

 

Be my quest. Είναι γνώρισμα των μεγάλων καλλιτεχνών, όοοσα και αν δίνουν στο κοινό τους, αυτό να ζητάει κι άλλα :air_kiss:

Link to comment
Share on other sites

3. Μην στρατεύεσαι.

Το ‘παμε μια, το ξαναλέμε δεύτερη και θα το ξαναπούμε όσες φορές χρειαστεί: τον στρατευμένο πολλοί εμίσησαν. Θες να μας πείσεις για το πολίτευμα που θεωρείς ότι θα κάνει την πλατωνική ουτοπία πραγματικότητα; Θες να μας προειδοποιήσεις για την κατάντια του είδους και πού θα μας οδηγήσει; Θες να μας πεις για την μοναδική θρησκευτική σου εμπειρία; Καν’ το, αλλά με σεβασμό τόσο προς τις δικές μας ιδέες, όσο και προς τη νοημοσύνη μας. Πώς να στο πω, αποκλείεται να σε πιστέψω αν δε μου μιλήσεις με επιχειρήματα, ή χειρότερα ακόμη, αν μου μιλήσεις διδακτικά. Κι αυτό ξεκινάει από το πώς θα αντιμετωπίσω την ιδέα σου, όταν μου την παρουσιάσεις. Και το πώς θα μου παρουσιάσεις την ιδέα σου στηρίζεται κυρίως στο πώς εσύ θα τη συλλάβεις. Πείσε με ότι μ' εκείνο το υπόλοιπο του ρητού («την ιδέα ουδείς») αξίζει να ασχοληθώ.

 

Ένα κόλπο θα ήταν όταν βάζει κάποιος μια τέτοια ιδέα, να έβαζε και το αντίθετο της και έτσι να βλέπει ο αναγνώστης τα αντί-επιχειρήματα και ο συγγραφέας μαθαίνει τι έχει να πει η άλλη πλευρά. Μερικές φορές το αποτέλεσμα θα κάνει και τον συγγραφέα να σκεφτεί κάποια πράγματα. Επίσης η ιδέα ενός συγγραφέα μπορεί να είναι κάπου στη μέση δυο άκρων (ή κοντά σε ένα από τα δυο). Έτσι βάζει να πολεμήσουν τα δυο άκρα και μετά τον συμβιβασμό να αποδεικνύεται μετά αυτό που ήθελε να πει ο συγγραφέας. Μια χαρά ε;

 

 

Γενικά συμφωνώ με τα περισσότερα, θα πω μόνο την ένστασή μου ως προς το 1 και ίσως και το 4. Ίσως εξαρτάται από το πώς δουλεύει το μυαλό του καθενός, καθώς και από το ποια μορφή έχει η αρχική ιδέα στον καθένα μας. Τι θέλω να πω: πολύ συχνά η αφετηρία, που συνήθως έρχεται όντως αυθόρμητα, μπορεί για μένα να είναι μία φράση, μια εικόνα, μια εντύπωση, ένα σκηνικό (ή ένα θέμα διαγωνισμού). Από αυτό το σημείο, μέχρι το σημείο του να μπορεί να ονομαστεί ιδέα για ιστορία, υπάρχει πολύς δρόμος, τον οποίο συχνά πρέπει να ζορίσω τον εαυτό μου πάρα πολύ για να διανύσω. Και το ζόρι αυτό μου βγαίνει μάλλον σε καλό, καθώς, αλλιώς, δε θα είχα γράψει παρά ελάχιστα πράγματα. Για το 4, τα όρια υπάρχουν για να μας βοηθούν, όχι όμως για να μην τα ξεπερνάμε. Δε λέω βεβαίως να εμφανίζοντα ξωτικά από το πουθενά σε διήγημα σκληρής ΕΦ, αλλά καμιά φορά και η ιδέα η ίδια βρίσκει τη θέση της κάπου ανάμεσα στους κόσμους.
Μαζί σου και στα δύο. Ειδικά στο δεύτερο, αν μπορείς να τοποθετήσεις

 

Να προσθέσω και τον φανταστικό ρεαλισμό!

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Μην παρατήσεις την ιδέα σου έτσι αμέσως.Βασανίσου μαζί της,

 

Εδώ θα έλεγα: "παίξε μαζί της"

Link to comment
Share on other sites

Μην την αγχώνετε και μας παρατήσει! Ό,τι μας δίνει, όποτε το θέλει, να λέμε ευχαριστώ. Δεν μας χρωστάει τίποτα.

 

(Τι; Για την έμπνευση μιλούσα... :rolleyes: )

 

Εμένα αυτό εδώ με δυσκολεύει πιο πολύ απ' όλα:

7. Χάραξε τα ποσοτικά όρια της ιδέας σου

 

Πολύ συχνά έχω μια ιδέα και νομίζω ότι γράφω διήγημα και άλλοι μου λένε ότι αυτό που γράφω είναι μυθιστόρημα. Το κακό είναι ότι δεν μπορώ εύκολα να διακρίνω τι θα έπρεπε από το τι θα μπορούσε να είναι μυθιστόρημα. Νομίζω το ότι το να δίνει ένα διήγημα την εντύπωση ότι έχει από πίσω του αρκετό υπόβαθρο και οι χαρακτήρες αρκετό βάθος ώστε να μπορούν να σταθούν στην έκταση του μυθιστορήματος είναι καλό και δε σημαίνει απαραίτητα ότι το διήγημα δεν είναι ολοκληρωμένο ή ότι πρέπει να γίνει κάτι μεγαλύτερο. Αλλά πώς μπορεί να είναι κανείς σίγουρος;

(Να ομολογήσω βέβαια πως έχω μια αγάπη στη μικρή φόρμα. Τα διαβάσματα που με συγκλονίζουν είναι συνήθως μικρής έκτασης--σου δίνουν μια και βλέπεις αστράκια και δεν τα ξεχνάς ποτέ. Σίγουρα θα μπορούσαν να είναι μεγαλύτερα, αλλά δε χρειαζόταν. Εξάλλου, μπουνιά με μεγάλη διάρκεια γίνεται; Δε γίνεται.)

Τα φώτα σας.

Κι εμένα με συγκινεί η μικρή φόρμα, και σπάνια δεν με έχει κάπου κουράσει μυθιστόρημα. (Έτσι το λέω, κουβέντα να γίνεται).

 

Νομίζω πως υπάρχει τρόπος να καταλάβεις τι έκταση πρέπει (και όχι μπορεί) να πάρει μια ιστορία. Αν τα όσα γίνονται εκεί είναι δύσκολα και χρονοβόρα, αν μέχρι να εξελιχθούν (και να τα πιστέψει, ή απλά, να μπορέσει να τα παρακολουθήσει ο αναγνώστης) θέλουν παίδεμα... τότε δώσ' του να καταλάβει, γράψε απλωτά. Αυτό είναι το πιο απλό που έχω "πιάσει" μέχρι τώρα. Τώρα, το ότι σου λένε συνήθως "θέλει κι άλλο χώρο", μπορεί να φταίει το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι (που δεν γράφουν, ή δεν διαβάζουν συστηματικά) δεν μπορούν να καταλάβουν ότι και ένα διήγημα είναι ολοκληρωμένη δουλειά. Έχουν μεγάλο κόλλημα με τα μυθιστορήματα, νομίζουν (μάλλον) ότι ένα διήγημα είναι η περίληψη για ένα ωραίο, πληθωρικό μυθιστόρημα. :rolleyes:

 

Ναρού, :give_rose:

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Ωραίο άρθρο.

 

Προσωπικά έχω καταλήξει στη μέθοδο Jack Daniels στο θεμα αυτό, δηλαδή μαζεύω ιδέες και περιμένω το κλικ που θα τις ενώσει σε ένα. Σχεδόν ποτέ μία ιδέα μόνη της δεν αρκεί για μία ιστορία. Κάποια στιγμή όμως θα έρθει η ιδέα εκείνη που θα ενώσει άλλες μικρές ιδέες και εμπειρίες και πράγματα που είδα και μου είπαν και έχω κάτι να ξεκινήσω (και πάνω στο γράψιμο θα κολλήσουν και άλλα πράγματα).

 

Για παράδειγμα, και για να καταλάβετε τι εννοώ, όταν έγραφα το Κατ εικόνα και καθ ομοίωση, η βασική ιδέα είχε έρθει σε βάθος ενός χρόνου.

Το 2011 ένας φίλος μου έκανε σεμινάρια συμβουλευτικής και μας εξηγούσε μία μέρα ότι, αν ο σύμβουλος δεν αποστασιοποιηθεί από τον πελάτη του τότε φλιπάρει και ο ίδιος.

Την ίδια περίπου εποχή είχα την "ευτυχία" (μη ρωτάτε γιατί) να περάσω μέρα μεσημέρι από το δρομάκι πίσω από το Πολυτεχνείο και να δω μια στρατιά από τοξικομανείς. Πάμε και τέσσερα χρόνια πίσω όπου, στη Βουλιαγμένης, είχα δει μετά από προβολή ζομποταινίας έναν τοξικομανή να προχωράει σα ζόμπυ, από εκεί βγαίνει και ο παραλληλισμός.

Είχα βγει για καφέ μία φορά με κάποια φίλη φίλης και μας έλεγε για τη θρησκόληπτη γιαγιά της που της έλεγε, όταν ήταν κοριτσάκι ότι, όπου την αγγίξει άντρας, θα την καίνε με λιωμένο σίδερο στην κόλαση και ότι θεωρούσε φυσικό ότι, όποια κοπέλα ξέφευγε από αυτό το περιβάλλον θα είχε άγρια issues με τη σεξουαλικότητά της.

Το Νοέμβριο λοιπόν είχα γνωρίσει κάποια κοπέλα από Β.Π. που έκανε ψυχολογία "για να γίνει κοινωνική λειτουργός". Και λίγες μέρες αργότερα διάβαζα ένα blog εδώ για την άθλια κατάσταση στο κτήριο του Πολυτεχνείου. Και στο καπάκι θυμάμαι τον εαυτό μου να προχωράει στο δρόμο την Άνοιξη και έπειτα σκέφτομαι μια εικοσάχρονη κοπελίτσα, με Scully look και βλέμμα τρόμου να προχωράει στον ίδιο δρόμο. Νύχτα. Κάτι είχα εκεί, αλλά ακόμα δεν αρκούσε.

Και μετά έρχεται το θέμα του διαγωνισμού (Μεταμόρφωση) και έχω μία ιδέα που κωλώνω να γράψω γιατί παραήταν κάφρικη (και αμφιβάλλω αν θα τη γράψω ποτέ) όταν ξαφνικά (δε θυμάμαι πως ακριβώς) μου έρχεται στο μυαλό η φράση "Δεν ξέρω αν υπάρχει θεός, αλλά σίγουρα υπάρχει διάβολος, γιατί μας έπλασε κατ εικόνα και καθ' ομοίωση". Και εκεί χτυπάνε καμπάνες, γιατί ξαναθυμάμαι την εικόνα της κοπέλας στο δρόμο με τους τοξικομανείς, θυμάμαι τον τοξικομανή ζόμπι, μόνο πως τώρα πια αναδύεται και ένας δαίμονας από τις φλόγες σε έναν κάδο σκουπιδιών. Και οι ζωντανοί νεκροί μεταλαμβάνουν το αίμα του και η κοπέλα τον πλησιάζει. Και ξέρω ότι έχω να γράψω μία ιστορία δαιμονισμού με ηρωίδα μία ψυχολόγο από Βόρεια Προάστια και τοξικομανείς. Που εμπλέκεται προσωπικά με τους ασθενείς, δε μπορεί να διαχωρίσει τον εαυτό της και φλιπάρει.

Και κάπου εδώ θα μου πείτε "ΟΚ, την είχες την ιδέα". Αμ, έλα μου που δεν την είχα. Είχα απλά το σκελετό και έπρεπε να συμπληρώσω με άλλες ιδέες τα κενά.

Πχ, για ποιο λόγο αυτή γύρισε Ελλάδα και έμπλεξε εκεί; Α, ναι, την παράτησε ο γκόμενος για την κολλητή της. Και είχε μέσο.

Αρκεί μόνο αυτό για το messiah syndrome της; Θα μπορούσε αλλά μάλλον... χμ, ας πάμε στην εύκολη λύση, daddy issues. Όχι, παραείναι εύκολη, ας βάλουμε mommy issues για το twist.

Έχουμε και ένα αποτυχημένο love story από την δεύτερη παράγραφο (το Μάρκο) που τη σπρώχνει λίγο ακόμα over the edge όταν την απορρίπτει, αλλά ας τον βάλουμε να πει την ιστορία της δαιμονισμένης (ας είναι καλά η γιαγιά που έλεγα λίγο πιο πάνω) για να πειστεί ότι ίσως κάτι να υπάρχει.

Α, ναι, ας τη βαρέσουμε λίγο ακόμα βάζοντας τη χαζογκόμενα φίλη της (όλοι έχουμε δει κάποια τέτοια) και λίγες pop culture αναφορές για να δέσει η κρέμα. Και σίγουρα έχω αφήσει απέξω άλλες 10 ιδέες που είχα γράφοντας την ιστορία, ίσως γιατί έπαιζαν πολύ μικρότερο ρόλο.

Και ένα λογικό κενό (γιατί ψυχολόγος να μιλάει με πρεζόνια) που λύθηκε γνωρίζοντας την Ελληνική πραγματικότητα.

(edit: Και επειδή είχε γίνει κουβέντα τότε, αρχικά η ηρωίδα λεγόταν Αναστασία-Νατάσσα. Αλλά επειδή ήθελα κάτι πιο Βορειοπροαστιώτικο την ονόμασα Σοφία και την φώναζαν Σόφι, με γιώτα, για να δείχνει πιο ξενόφερτο και σνομπίστικο - αλλά πρέπει να ήμουν ο μόνος που το σκέφτηκε έτσι...)

 

Τι θέλω να πω με όλο αυτό; Καλή η θεωρία της μίας ιδέας, αλλά στην πράξη αυτό που χρειάζεται ο συγγραφέας είναι να ενώσει πολλές μικρές ιδέες σε κάτι εννιαίο. Κάποιες φορές αρκεί μία μικρή ιδέα που, δουλεύοντάς την και κάνοντας τις σωστές ερωτήσεις πάνω της καλύπτει τα κενά με ιδέες που έρχονται. Τίποτα δε γεννιέται σε σωλήνα, μάτια και μυαλά ανοιχτά χρειάζεται για να φιλτράρουμε τα όσα βλέπουμε/ακούμε/διαβάζουμε/βιώνουμε για να τα βάλουμε όλα μαζί σε κάποια ιστορία

Edited by Nihilio
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Ναρουλίνι, λάααααβγιουλαβγιουλαβγιουλαβγιουου :*

 

3. Μην στρατεύεσαι.

 

:bag: :bag: :bag:

 

Και το ξέρω, να πεις ότι δεν το ξέρω..

Link to comment
Share on other sites

Νομίζω το ότι το να δίνει ένα διήγημα την εντύπωση ότι έχει από πίσω του αρκετό υπόβαθρο και οι χαρακτήρες αρκετό βάθος ώστε να μπορούν να σταθούν στην έκταση του μυθιστορήματος είναι καλό και δε σημαίνει απαραίτητα ότι το διήγημα δεν είναι ολοκληρωμένο ή ότι πρέπει να γίνει κάτι μεγαλύτερο.

 

Άει γειά σου. Το σωστό μέγεθος το επιλέγεις εσύ, άσχετα από το τι θα ήθελαν κάποιοι από τους αναγνώστες σου. Σε τελική ανάλυση, αυτό που επιθυμεί πρωταρχικά μια ιδέα είναι να παρουσίασει τη δική σου άποψη στον κόσμο κι όχι την άποψη του κόσμου για σένα. Η δική σου (και δική μου, τι να λέμε τώρα) άποψη είναι ότι ένα μικροσκοπικό διήγημα είναι ικανό να παρέχει βάθος σε χαρακτήρες, υπόβαθρο, πλοκή. Αν το κοινό wants some more, τόσο το καλύτερο. Θα διαβάσει το επόμενο κείμενό σου με ακόμη μεγαλύτερη λαχτάρα.

 

Νομίζω πως υπάρχει τρόπος να καταλάβεις τι έκταση πρέπει (και όχι μπορεί) να πάρει μια ιστορία.

 

Ακριβώς αυτό είναι το ζουμί της υπόθεσης. Πόσα likes να βάλω, δεν ξέρω.

 

Ωραίο άρθρο.

 

Προσωπικά έχω καταλήξει στη μέθοδο Jack Daniels στο θεμα αυτό, δηλαδή μαζεύω ιδέες και περιμένω το κλικ που θα τις ενώσει σε ένα. Σχεδόν ποτέ μία ιδέα μόνη της δεν αρκεί για μία ιστορία. Κάποια στιγμή όμως θα έρθει η ιδέα εκείνη που θα ενώσει άλλες μικρές ιδέες και εμπειρίες και πράγματα που είδα και μου είπαν και έχω κάτι να ξεκινήσω (και πάνω στο γράψιμο θα κολλήσουν και άλλα πράγματα).

 

Συμφωνώ. Απόδειξη ότι το άρθρο είναι κάπως αδύναμο με την έννοια ότι δεν ξεχωρίζει ανάμεσα σε "κεντρικές" και "περιφερειακές" ιδέες.

 

Από την άλλη, ποτέ δεν ξέρεις (όπως λες κι εσύ) πότε μια περιφερειακή ιδέα θα έρθει να γίνει κεντρική και να αναδείξει όλες τις υπόλοιπες μεγαλειωδέστερα από το αναμενώμενο.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..