Πτώση

[Mesmer]

Όνομα Συγγραφέα: Άγγελος
Είδος ποιήματος: Φαντασίας
Αριθμός Στίχων: 25
Σχόλια: Για τον 5^ο Διαγωνισμό Ποίησης
 

 

 

Πτώση

 

Σιωπή αφόρητη·

Απέραντα λιβάδια γεμάτα ψυχές,

Κι ούτε ένα άκουσμα λαλιάς.

Οι στιγμές μοιάζουν αιώνες,

Σ’ έναν τόπο που χρόνος δεν υπάρχει.

 

Ένας ψίθυρος, αχνός σαν ίσκιος,

Και φοβερός σαν εφιάλτης, συνάμα.

– Τον σκότωσε;–

Λαίλαπα ρίγους οι λέξεις υψώνουν·

Κάθε λογική τρελαίνουν.

 

Σεισμοί και βροντές άξαφνα χιμούν,

Θαρρείς κι η πλάση είναι σε πόλεμο.

Το έδαφος τρέμει, αναδεύεται, σκίζεται,

Κι έδαφος ρυπαρό φυτρώνει ανάμεσα.

Δύο κόσμοι γίνονται ένας.

 

Βλέμματα τρομαγμένα απ’ το άγνωστο,

Κοιτάζουν ολόγυρα τις ξένες φιγούρες.

Λέρα και μετάνοια, φρεσκάδα κι αγνότητα·

Κράμα παράταιρων, κράμα ολόιδιων.

Και στη μέση νεκρό το Θεριό.

 

Βρομιά και λάμψη πλησιάζουν,

Απλώνουν χέρια, αγγίζουν δάχτυλά.

–Ας υπάρχει ένα μέρος για όλους,

Λέει Εκείνος κι αμέσως βυθίζεται.

Έκπτωτος στη δική του Κόλαση.

 

Χρυσούπολη, 31 Μαρτίου 2013

Edited April 5, 2013 by Mesmer

[Drake Ramore]

Μου άρεσε. Εντός θέματος αλλά και εντός είδους του φανταστικού. Ωραίο κλείσιμο.

[Myyst]

Το ποίημα μου αφήνει μία αίσθηση πολύ παλιού. Μία αίσθηση αρχέγονου.

[deadend]

Γιατί το έγραψες ανάποδα;

 

Και στη μέση νεκρό το Θεριό.

Βρομιά και λάμψη πλησιάζουν,

απλώνουν χέρια, αγγίζουν δάχτυλά.

 

–Ας υπάρχει ένα μέρος για όλους,

λέει Εκείνος κι αμέσως βυθίζεται.

 

Έκπτωτος στη δική του Κόλαση.

Λέρα και μετάνοια, φρεσκάδα κι αγνότητα·

κράμα παράταιρων, κράμα ολόιδιων.

 

Βλέμματα τρομαγμένα απ’ το άγνωστο,

κοιτάζουν ολόγυρα τις ξένες φιγούρες.

 

Σεισμοί και βροντές άξαφνα χιμούν,

θαρρείς κι η πλάση είναι σε πόλεμο.

Το έδαφος τρέμει, αναδεύεται, σκίζεται,

κι έδαφος ρυπαρό φυτρώνει ανάμεσα.

Δύο κόσμοι γίνονται ένας.

 

(Ο) Ένας ψίθυρος, αχνός σαν ίσκιος

και φοβερός σαν εφιάλτης, συνάμα.

– Τον σκότωσε;–

Λαίλαπα ρίγους οι λέξεις υψώνουν(,)

κάθε λογική τρελαίνουν.

 

Σιωπή αφόρητη(,)

απέραντα λιβάδια γεμάτα ψυχές

κι ούτε ένα άκουσμα λαλιάς.

Οι στιγμές μοιάζουν αιώνες,

σ’ έναν τόπο που χρόνος δεν υπάρχει.

[abuno]

Περιγραφικό και σκοτεινό ποίημα.

Σε κάποιο σημείο έχασα για λίγο το ρυθμό.

Κορυφαία του στιγμή, ο στίχος: ''Δυο κόσμοι γίνονται ένας.''

 

 

Good luck.

Edited April 14, 2013 by abuno

[laas7]

Μου αρεσε η παρουσιαση που εδωσε η Τετη στο ποιημα... νομιζω πως του δινει αλλη δυναμικη. Στην τωρινη του παρουσιαση μοιαζει σαν κατακρεουργημενες εικονες-κομματια  ενος παζλ πεταμενα εδω και εκει που πρεπει ο αναγνωστης να βαλει σε σειρα και νομιζω πως αυτο ειναι κουραστηκο και μπερδευει.

Το σχολιο του Myst πως αφηνει μια αισθηση αρχεγονου ειναι επισης πολυ σωστο για μενα... αν επρεπε με μια λεξη να το χαρακτηρισω αυτη θα ηταν. Εχει φοβερες εικονες που σε βαζουν μεσα σε αυτο το τρομαχτικο σκηνικο και σε ρουφανε μαζι τους.

Καλη επιτυχια!

Edited April 14, 2013 by laas7

[Nienor]

Κι εμένα μου κάνει το αρχέγονο σαν χαρακτηρισμός, του ταιριάζει με έναν περίεργο τρόπο. Παρόλο που είναι λόγιο, που γενικά χρησιμοποιείς ένα λεξιλόγιο που ουσιαστικά θα μπορούσε να ταιριάζει σε δοκίμια - αυτό μαζί με το θεριό πιστεύω πως φτιάχνουν και το "αρχέγονο" που λέμε- δε με κούρασε και δε με ξένισε. Στο τουμπάρισμα που έχει κάνει η Τέτη επάνω θα τελείωνες πιο μελαγχολικά, με τη σιωπή κι όχι με τη δράση του τελευταίου στίχου. Κι εμένα μάλλον με χαλάει λίγο που ουσιαστικά τελειώνει με τη δράση, γιατί δε με φτάνουνε οι πέντε λέξεις του τελευταίου στίχου για να βγω ομαλά από το ποίημα.

 

Τώρα, εγώ πάλι, μάλλον δεν ξέρω ποιο είναι το θέμα του, το χω ίσως λίγο περισσότερο διαισθητικά από ό,τι στα άλλα φονικά μέχρι στιγμής.

[Διγέλαδος]

Ποίημα επικών διαστάσεων. Το μόνο που με χάλασε ήταν ότι υπήρχαν περισσότεροι από όσο θα ήθελα στοίχοι για μια εικόνα. Θα ήθελα να το διαβάσω σαν αρχή η τέλος ενός βιβλίου!