Γαιαγερασμένη Πανταγητεμένη

[Loch Moors]

Για τον 33ο Δ.Σ.Σ.Ι με θέμα το "Στοίχειωμα"

είδος: παραμυθική φαντασία
βία: όχι
σεξ: ας πούμε ναι, αλλά όχι τίποτα σκληροπυρηνικό!
αριθμός λέξεων: 3.000
αυτοτελής: ναι
σχόλια: Αφιερωμένη στους παππούδες-παραμυθάδες, οι ιστορίες τους ήταν πάντα οι καλύτερες! Τα υπόλοιπα σχόλια απ' όσους τη διαβάσουν

γαιαγερασμένη πανταγητεμένη.docx

γαιαγερασμένη πανταγητεμένη.pdf

Edited May 5, 2013 by Σουσαμένια Άνοιξη

[Cassandra Gotha]

Σουσαμένια Άνοιξη,

 

σου γράφω σήμερα για να σου πω ότι διάβασα το παραμύθι σου και μου άρεσε. Δεν μπορώ να πω ότι το κατάλαβα από την αρχή, μάλιστα οι αντιστάσεις μου μπήκαν μπρος και βάλθηκαν να με πείσουν ότι αυτό που διαβάζω είναι πολύ μπερδεμένο, πολύ αόριστο για να μου αρέσει. Όμως μέσα από αυτό το πληθωρικό κείμενο με τις πολύχρωμες εικόνες βγήκα μόνο κερδισμένη. Ανανεωμένη, σίγουρη για αυτά που θέλω στη ζωή. Δεν μπορώ να πω με το χέρι σητν καρδιά ότι δεν χρειάζεται ένα καλό ξεσκόνισμα το παραμύθι σου (για να πατάμε και λίγο στη γη - στο διαγωνισμό), αλλά προσωπικά με άγγιξε όπως λίγα κείμενα το έχουν κάνει.

 

Σ' ευχαριστώ.

[Naroualis]

Γενικά: Γλυκύτερο από ένα απλό αντιπολεμικό ή αντι-καθημερινό μανιφέστο, διδακτικότερο από μια απλή ιστορία φαντασμάτων.

 

Μου άρεσε: Η λεπτομέρεια με την οποία στόλισες την αφήγησή σου. Δεν φλυαρείς ούτε κραυγάζεις, είναι σαν ν’ αφήνεις ένα σοκολατάκι στο μαξιλάρι ενός ανύπαντρου κοριτσιού. Μου άρεσε επίσης το πώς από το ειδικό και πραγματικό (Σινασσός, πόλεμος, εικοστός αιώνας) πήγες στο εντελώς γενικό και φανταστικό (το βασιλόπουλο με τα κέρατα και οι τριχωτές Αμαζόνες) χωρίς να το κάνεις θέμα.

 

Δε μου άρεσε: Νομίζω ότι θα έπαιρνε να πρόσθετες λίγη ένταση ακόμη, κάποια διένεξη μεταξύ των μελών της βασιλικής οικογένειας ίσως; Αλλά πάλι, δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα επηρέαζε την αίσθηση της γαλήνης που αποπνέει το όλο κείμενο.

[Airbourne]

Ναι, νομίζω ότι είναι πολύ όμορφο. Σε στιγμές χάθηκα στη ροή του λόγου σου, στην ιστορία μέσα στην ιστορία. Τεχνικά, δεν έχω και πολλά να πώ, μου αρέσει πολύ ο τρόπος που διαχειρίζεσαι τις λέξεις και οι αλλαγές στο κείμενο σου ανάλαφρες. Νομίζω πως έχω πάρει πολλά απο κάθε ιστορία που έχει γραφτεί εδώ μέσα. Νοιώθω ένα ρίγος και έναν τρελό ενθουσιασμό να μάθω να γράφω σωστά, με την ευκαιρία που μου δίνει το παρόν φόρουμ. Όμως επειδή πρέπει να μιλήσω για την ιστορία σου θα πώ ότι μου άρεσε ιδιαίτερα.

 

Σε ευχαριστώ με τη σειρά μου για αυτό.

[Ad Noctum]

Προσωπικά με μπέρδεψε πάρα πολύ η ιστορία... Σε σημεία έχανα την ροή και έτρεχα πίσω στο κείμενο για να καταλάβω τι γινόταν...

 

Επίσης βρήκα πολύ βαρύ (για τα προσωπικά μου γούστα πάντα) τον λόγο σου.

 

Απογοητεύτηκα γιατί περίμενα ένα παραμύθι πιο απλό (μιας και το αφιερώνεις στους παππούδες-παραμυθάδες). Επειδή όλοι είχαμε έναν παππού (ή μία γιαγιά) που έλεγε παραμύθια, δεν πιστεύω ότι κάποιος από αυτούς χρησιμοποιούσε τον λόγο με αυτόν τον τρόπο για να μας τα πει... 

 

Όλα αυτά βέβαια δεν πρέπει να σε απογοητεύουν! Επειδή δεν άρεσε σε μένα, δεν σημαίνει ότι είναι κακό. Ήδη έχεις αποσπάσει κάποια υπέροχα σχόλια για το κείμενό σου, οπότε κράτα αυτά και ξέχνα με εμένα. Εγώ είμαι απλά ένας ακόμα γεροπαράξενος

[Mesmer]

Μια ιστορία πλημμυρισμένη από όμορφες εικόνες, που δημιουργούνται αβίαστα μπροστά στα μάτια σου. Πολύ πλούσια η γραφή σου, και για ακόμη μια φορά μας δείχνεις πόσο εύκολα μπορείς χειριστείς τις λέξεις, τόσο που ο λόγος σου είναι ταυτόχρονα μεστός και απλός.

 

Πολύ καλές εντυπώσεις μού άφησε και το σουρεαλιστικό της υπόθεσης. Το πόσο εύκολα μεταφερόμαστε από το δάσος, στον κόσμο του παιδιού, στον κάτω κόσμο και μετά πάλι στο παρόν.

 

Ενδιαφέρουσα ήταν και η ιστορία για τα όσα συνέβησαν στο μικρό πρίγκιπα. Βέβαια, δεν φαίνεται να συνέβη κάτι το ανατρεπτικό, κάτι το διαφορετικό, αλλά όλα ακολούθησαν την πορεία που «έπρεπε» να ακολουθήσουν. Εδώ θα μπορούσες να ξαφνιάσεις λίγο τους αναγνώστες με κάποια αναπάντεχη περιπέτεια. Ίσως, από την άλλη, η περιπέτεια να ανήκει στον στρατιώτη, αλλά και σ’ αυτήν την περίπτωση όλα έγιναν πολύ ομαλά.

 

Μια παρατήρηση που οφείλεται περισσότερο στο προσωπικό γούστο αφορά την πληθώρα των περιγραφών. Όπως είπα παραπάνω, το κείμενο είναι γεμάτο από εικόνες και περιγραφές, που από τη μια το ομορφαίνουν, από την άλλη, όμως, σε κάποια σημεία ένιωσα πως καθυστερούσαν την εξέλιξη. Δηλαδή, θα προτιμούσα σε κάποια σημεία να έδινες περισσότερο βάση στη δράση και την αμεσότητα της ιστορίας. Οπότε, αυτό το βάζω στα αρνητικά μόνο για δικούς μου λόγους, κι όχι επειδή πραγματικά είναι.

[Oberon]

Τις ιστορίες του διαγωνισμού τις διάβασα όλες από δύο φορές γιατί πάντα έτσι κάνω. Τη δική σου όμως,  όπως και μερικές άλλες, τη διάβασα ξανά γιατί ήθελα να την ξαναβιώσω. Γιατί μιλάμε για κάτι βιωματικό, κάτι πανέμορφο, κάτι αριστοτεχνικά γραμμένο, που έχει γεύση, όσφρηση, αφή, ακοή, και όραση. Ίσως και κάτι παραπάνω από τις πέντε συνήθεις αισθήσεις. Ότι κατάφερες να έχεις τέτοιο πλούτο εικόνων, τόσες εναλλαγές, και κάμποσες ιστορίες-μέσα-στην-ιστορία με τον περιορισμό των λέξεων του διαγωνισμού, είναι κατόρθωμα και σου αξίζουν συγχαρητήρια, Σουσαμένια Άνοιξη. Τη γλώσσα της ιστορίας θα την περιέγραφα σαν "μελίρρυτο", αν η λέξη δεν ακουγόταν κάπως βαρύγδουπη, ξεκινώντας από τον παράξενο, αλλά εύηχο, τίτλο μέχρι το τέλος.

 

Έτσι, αισθάνομαι λίγο περίεργα να κάνω κάποια κριτική σε κάποια σημεία, ακριβώς γιατί η ιστορία είναι απλά καταπληκτική στο σύνολό της. Κάποιες στιγμές η ιστορία με μπέρδεψε, όχι γιατί υπήρχε κάτι το πραγματικά δυσνόητο ή ασαφές, αλλά γιατί φαινόταν να ξεφεύγει σε περιγραφικά (πανέμορφα όμως!!) "πετάγματα" της φαντασίας, σχεδόν σουρεαλιστικά στη λογική τους, που όμως δεν βοηθούσαν και πολύ το ρυθμό της και την εξέλιξη της πλοκής της. Σαν δηλαδή κάποιες στιγμές να έδινες ένα ψυχολογικό σκιαγράφημα των τεκταινόμενων μέσα στους χαρακτήρες, λίγο, λιγάκι, εις βάρος της συνοχής της ιστορίας. Εκεί με έχανες λίγο, στιγμιαία, σαν να υπήρχαν κάποιες φράσεις ή παράγραφοι που έμοιαζαν λίγο περιττές, παρόλο που τις χάρηκα όταν τις διάβαζα για τη λογοτεχνική τους αξία, και την ομορφιά της γλώσσας. 

 

Επαναλαμβάνω τη λέξη "στιγμιαία" όμως, αν και συνέβη κάμποσες φορές, γιατί πολύ σύντομα η ροή της ιστορίας, η εστίασή της στην πλοκή της επανερχόταν και συνέχιζε αυτό το παράξενο ταξίδι στους απόηχους ενός παραμυθικού παρελθόντος που τόσο όμορφα ζωντάνεψες. 

 

Εξαιρετική ιστορία, λοιπόν, που αναμφισβήτητα είναι από αυτές που ξεχωρίζουν ιδιαίτερα.

[KELAINO]

Πουλάκι μου, είσαι μια μαργιόλικια κεντήστρα λέξεων. Γράφεις και γουστάρεις, και γουστάρουμε κι εμείς μαζί.

 

 

Οκέι, στην αρχή τσίνισα. Με δείχνεις έναν στρατιώτη και περιμένω εγώ να τον ακούσω να μιλάει σαν στρατιώτης, αλλά αυτός αρχίζει να μιλάει σαν τη Σουσαμένια Άνοιξη και λέω ''α;''.

Αλλά μετά, μετά δεν είχε σημασία, απλά παραδόθηκα, αφέθηκα να με παρασέρνουν οι χειμάρροι από μέλι και γάλα που 'ν' αυτό το πράγμα οπού κατσες κι έγραψες.

[KELAINO]

 

Ενδιαφέρουσα ήταν και η ιστορία για τα όσα συνέβησαν στο μικρό πρίγκιπα. Βέβαια, δεν φαίνεται να συνέβη κάτι το ανατρεπτικό, κάτι το διαφορετικό, αλλά όλα ακολούθησαν την πορεία που «έπρεπε» να ακολουθήσουν. Εδώ θα μπορούσες να ξαφνιάσεις λίγο τους αναγνώστες με κάποια αναπάντεχη περιπέτεια. Ίσως, από την άλλη, η περιπέτεια να ανήκει στον στρατιώτη, αλλά και σ’ αυτήν την περίπτωση όλα έγιναν πολύ ομαλά.

 

Μα έτσι ''ομαλά'' έπρεπε να γίνουν. Εδώ έχουμε μια μυητική διαδικασία, ένα παραμύθι-εσωτερικό ταξίδι, τον Μύθο στην πιο απόλυτη μορφή του, αν μπορεί καμιά να πει κάτι τέτοιο.

[Big Fat Pig]

Μ' άρεσε πάρα πολύ η διάθεση της ιστορίας, μ' άρεσε πολύ το τοπίο και η επιλογή του πρωταγωνιστή, (αν και αισθάνομαι ότι ένας πιο ψημένος, μεγαλύτερης ηλικίας,  ίσως αναδείκνυε καλύτερα το διήγημα).

Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο είναι επίσης καλή επιλογή, αλλά κατά κάποιο τρόπο ο αφηγητής δεν έβγαινε μπροστά. Ήταν πάντα κρυμμένος πίσω απ' το τοπίο, τις ωραίες εικόνες, αλλά και τη δράση (κατά τη διάρκεια της εμπειρίας). Τόσο που τον ξεχνούσα. Φοβάμαι, ότι γι' αυτόν τον λόγο δεν μπόρεσα να εμπλακώ συναισθηματικά με το διήγημα, πράγμα που μού υποσχέθηκε η εισαγωγή.

Το γράψιμο πιστεύω πως θέλει λίγο παίδεμα ακόμα για να φέρει πιο ικανοποιητικά και με περισσότερη σαφήνεια τις εικόνες και τα συναισθήματα του ήρωα, ενώ στιγμές-στιγμές φαινόταν βαρυφορτωμένο και δυσνόητο. Αρκετές εκφράσεις δηλαδή με δυσκόλεψαν.

Υπάρχει έντονη χρήση του παρατατικού (ο οποίος εναλλάσσεται με αόριστο) που δεν πιστεύω ότι χρειάζεται. Επίσης πιστεύω ότι εξομάλυνε το (ζητούμενο -και ωραίο- κατά τη γνώμη μου) κοντράστ μεταξύ των «ρεαλιστικών» και των πιο φανταστικών/ονειρικών σκηνών που βιώνει ο ήρωας.

 

Στα παραπάνω χρεώνω εν μέρει όσα είπα παραπάνω για τον αφηγητή αλλά και κάποιες σκηνικές μικροασάφειες κατά την διάρκεια της εμπειρίας.

Είναι φανερό ότι ξέρεις καλά την ιστορία που θέλεις να πεις (και αυτό είναι πολύ καλό βέβαια γιατί είναι μάλλον δύσκολη ιστορία) πιστεύω όμως ότι χρειάζεται να βρεις κάποιο τρόπο να «ελαφρύνεις» το κείμενο προκειμένου να αποσαφηνίσεις περισσότερο τις εικόνες σου και να δείξεις πιο πολύ τον ήρωα.

Υπάρχουν μερικές πραγματικά ωραίες εκφράσεις, π.χ. «Ανάσανα το τελευταίο φως», αλλά όπως είπα, μάλλον πρέπει να ξεκαθαρίσει το κείμενο προκειμένου ν' ανασάνουν κι αυτές και να αναδειχτούν όσο χρειάζεται.

 

Ο επίλογος ξεκινάει με μια πολύ ζωντανή εικόνα. Εξαιρετικό και ζηλευτό ρακόρ - τονίζει έξοχα την αντίθεση μαγικού-ρεαλιστικού και πετυχαίνει διάνα ως προς την μεταφορά στον αναγνώστη της ιδέας του διηγήματος. Αλλά μετά φλυαρεί. Θέλει λίγο μάζεμα πιστεύω, και χρειάζεται να δείξει κι όχι να πει αυτά που λέει.

 

Λεπτομέρεια #1: δεν είμαι σίγουρος για την χρήση του μάλλον δυτικού όρου «ρήγας» σε τόσο έντονα ανατολίτικο τοπίο.

 

Λεπτομέρεια #2: Ο λοχαγός που χαχανίζει (στον επικήδειο) μου φάνηκε εκτός κλίματος και η σκηνή προέκυψε αμήχανη. Ήταν μάλιστα τόσο έντονη που την θυμάμαι χαρακτηριστικά, ακόμα και μέρες αφού έχω διαβάσει το κείμενο.

[Ayu]

Μου άρεσε πολύ η ιστορία, σίγουρα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη δική σου έχω διαβάσει. 

Τα μόνα που έχω να παρατηρήσω είναι:

-ότι σε μερικά σημεία σου ξεφεύγουν κάποιες μεγαλοστομίες που δεν ταιριάζουν, κατά τη γνώμη μου, στην ομορφιά του κειμένου,

-ότι σε μερικά σημεία χρησιμοποιείς περισσότερα επίθετα απ' όσα χρειάζονται και

-ότι το τέλος είναι υπερβολικά διδακτικό για τα γούστα μου. 

 

Κατά τ' άλλα, πολλά μπράβο 

[Tiessa]

Μου άρεσε πάρα πολύ η περιγραφική δύναμη αυτής τη ιστορίας. Ζήλεψα πραγματικά την ικανότητα της μεταφοράς τόσο δυνατών και πλούσιων εικόνων μέσα στο κείμενο.

Καλή η χρήση του στοιχειώματος. Πολύ καλή και η μεταφορά από τις μέρες μας στο παρελθόν και πάλι πίσω.

 

Για να πω την αλήθεια, στην αρχή δεν περίμενα κάτι τόσο σπουδαίο. Σκέφτηκα ότι μπορεί να βαρεθώ με τον στρατιώτη. Αλλά η συνέχεια με αποζημίωσε και με το παραπάνω. Είχε τα χαρακτηριστικά του παραμυθιού (there and back again) αλλά και όλα όσα χρειαζόταν για να είναι μια ολοκληρωμένη ιστορία.

Κορυφαίο σημείο για μένα:

 

 

[...] Είχα φάει κι εγώ σύκα αλλά φτερά δεν έβγαλα, γιατί η πραγματικότητα που με μεγάλωσε είχε ξεχάσει προ πολλού τέτοιες ιστορίες. Συνεπής και βλοσυρή, πρόσφερε απλές, διαδικαστικές λύσεις. Απάθεια, θάνατος, μοναξιά.

 

 

Πόσο αληθινό!

 

[TheTregorian]

Προσωπικά δυσκολεύτηκα με αυτό το κείμενο και δεν μπορώ να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό των προηγούμενων σχολιαστών. Δεν έχω ξαναδιαβάσει άλλο σου κείμενο οπότε δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία του να συγκρίνω και να πω έχεις γράψει καλύτερα και χειρότερα. Το σίγουρο είναι πως στα δικά μου μάτια, το κείμενο ήταν αρκετά φορτωμένο. Σου βγάζω το καπέλο για το χειρισμό της γλώσσας, που φαίνεται πως κατέχεις σίγουρα. Το πρόβλημα για μένα είναι ότι επειδή το ξέρεις ότι το έχεις, υπήρχαν αρκετά σημεία που απλά το παράκανες. Ένιωθα ότι με βομβαρδίζεις με όμορφες λέξεις και εικόνες και νοήματα και ήχους... έπηξα λίγο πως να το πω; 

 

Στην ιστορία τώρα. Ξεκινάς με μία σκηνή που προσωπικά θεωρώ περιττή. Όταν έχεις μία τόσο μεγάλη και πεπλεγμένη ιστορία, δε θεωρώ σωστό να χαραμίζεις λέξεις για να πεις για τον αποχαιρετισμό και τις αντιδράσεις του λοχαγού. Στη συνέχεια, όταν εμφανίζεται το στοιχειό και μιλά, νιώθω μια ανωριμότητα εκ μέρους του με τις λέξεις που προφέρει. Βέβαια κατανοώ τη διάθεσή σου για παραμυθένια ατμόσφαιρα, οπότε οκ, το καταπίνω. Όμως η αντίδραση του στρατιώτη που του μιλά ένας ανύπαρκτος; Τον νιώθω ότι τα δέχεται πολύ εύκολα. Τώρα απ' τη στιγμή που ξεκινά η αφήγηση της ιστορία τους βασιλόπουλου, έμεινα ικανοποιημένος σε μεγάλο βαθμό με το πως χειρίστηκες τη γραφή. Έδινες πολύ σωστά την εικόνα πραγμάτων που έχουν περάσει κι ο ήρωάς σου τα βλέπει κάπως συγκεχυμένα, κάπως να περνάνε γρήγορα και ρευστά. Μου έβγαλε αυτό δηλαδή εμένα και με ικανοποίησε, έδινε μία ονειρική ατμόσφαιρα. Φτάνοντας στο τέλος της ιστορίας, ένιωσα λίγο μετέωρος, ότι εντάξει, έπιασα τη γενική ιδέα, κατάλαβα τι ήθελες να μας περάσεις, αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν αντιλήφθηκα το στόχο του στοιχειού σου. Ακόμα, ίσως κάτι ψειρίστικο, αλλά το στοίχειωμα, σαν θέμα του διαγωνισμού, δεν υπήρχε στη βασική σου ιστορία. Ο αφηγητής ήταν το στοιχειό, ναι, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας σου είναι η δικιά του ιστορία και σε αυτή δεν υπάρχει στοίχειωμα.

 

Η κορύφωση της ιστορίας και απ' τα πιο ωραία σημεία, αδιαμφισβήτα το

 

"Είχα φάει κι εγώ σύκα αλλά φτερά δεν έβγαλα, γιατί η πραγματικότητα που με μεγάλωσε είχε ξεχάσει προ πολλού τέτοιες ιστορίες. Συνεπής και βλοσυρή, πρόσφερε απλές, διαδικαστικές λύσεις. Απάθεια, θάνατος, μοναξιά." 

 

Μου άρεσε πολύ!

 

Αυτά από μένα. Συγχαρητήρια για την όμορφη ιστορία και θέλω σίγουρα να δω κι άλλα από σένα. Καλή επιτυχία και καλή συνέχεια! 

[wordsmith]

Θα συμφωνήσω στα πιο πολλά με τον προλαλήσαντα: μου φάνηκε κάπως υπερβολικά φορτωμένο, σαν να έψαχνα την ιστορία (=σειρά γεγονότων) μέσα σε ένα χωράφι μαργαρίτες. Κάποια εκφραστικά λάθη, με πιο καραμπινάτο το "τελετή που χρειαζόταν επάνδρωση", και επίσης με πέταξε κάπως έξω το "εσωτερικές εικόνες της γυναίκας μου" (γιατί όχι "αναμνήσεις" ή "όνειρα" ή "φαντασιώσεις"; Πρέπει να υπάρχει λέξη γι' αυτό, δε χρειάζεται να φτιάχνεις μια καινούρια έκφραση). Απορώ πού την είδατε οι προηγούμενοι την μετάβαση από την πραγματικότητα στον φανταστικό κόσμο - δεν υπάρχει τίποτα που να δίνει κάποια πεζή, προσγειωτική εικόνα της πραγματικότητας, εκτός από τρεις τέσσερις λέξεις στο τέλος, "στεγαστικό δάνειο" "μποτιλιαρισμένες λεωφόροι", "ανεργία και μηνιαίοι λογαριασμοί". Θέλω να πω, η πραγματικότητα του στρατιώτη είναι έτσι κι αλλιώς ρομαντική-ποιητική, υπαίθρια τοπία, δέντρα, λουλούδια, βράχια, το πολύ πολύ ένας λοχίας κουτσοδόντης, δεν υπάρχει τίποτα ιδιαιτέρως άχαρο και πεζό για να νιώσουμε την αντίθεση με τον κόσμο και την ιστορία του στοιχειού. Όχι ότι δεν υπάρχουν μερικές πάρα πολύ ωραίες φράσεις, (πχ "κρατούσα παράνομα ένα κομμάτι οικειότητας" ή  "η αιώνια συνουσία πραγματικότητας και φαντασίας γεννά την επιθυμία να πετάξεις ξανά. Με άλλον αέρα") αλλά ως επί το πλείστον ακούγονται σαν μεγαλοστομίες. Και επίσης θα πετύχαινες ένα γράψιμο πιο "συναισθηματικό" αν χρησιμοποιούσες δευτερεύουσες προτάσεις αντί για ουσιαστικά, όπου μπορείς, πχ αντί για "ανυπομονούσα για μια απόδραση" είναι τόσο εύκολο να πεις "ανυπομονούσα να αποδράσω". Δεν πείστηκα ότι αυτός που μιλάει είναι ένας νέος άντρας και όχι κανένας υπάλληλος που γράφει την αναφορά του (πχ "σύντομα ενημερώθηκα").

 

Στα συν, εννοείται, η πολύ πλούσια σε ιδέες και εικόνες ιστορία και η πρωτοτυπία του να συμβαίνει στην Τουρκία (ελπίζω να μην είναι από κανένα τούρκικο σήριαλ η έμπνευσή σου ). Κράτα το ίδιο περιεχόμενο, απλώς διηγήσου το με λίγο πιο απλό τρόπο. 

 

Καλή επιτυχία!

[apelpio]

Δεν έχω να προσθέσω κάτι ιδιαίτερα εποικοδομητικό. Μου άρεσε πολύ που εμπνεύστηκες από την ελληνική παράδοση. Ωραία ήταν και η ιδέα του πριγκήπα, ο οποίος στην αναζήτησή του για την αθανασία, έριξε απάνω του τη χειρότερη κατάρα. Το πρώτο πρόσωπο βοηθάει αρκετά ώστε να μεταδώσεις τα συναισθήματα του στρατιώτη,και ύστερα, μέσα απ' αυτόν, του ίδιου του στοιχειού. Επίσης αποδεικνύεις για άλλη μια φορά πως κατέχεις στα δάκτυλα την τέχνη της έκφρασης. Πραγματικά εξαιρετικός λόγος. Παραδόξως αυτό είναι και το μεγαλύτερο αρνητικό του κειμένου σου. Αμφιβάλλω αν κανένας παππούς θα μπορούσε ποτέ να αφηγηθεί κάτι τόσο περίπλοκο αλλά είμαι σίγουρος ότι κανένα πιτσιρίκι δεν θα καταλάβαινε , κάτι τόσο σοφιστικέ. Η ιστορία σου είναι υπερβολικά φορτωμένη. Η γραφή σου είναι σαν ένα ωραίο άρωμα. Σε μικρές δόσεις ελκύει τους πάντες κοντά σου, σε μεγάλες δόσεις τους κάνει να τρέχουν μακριά σου.  Η υπερβολή μπορεί να επηρεάσει αρνητικά οτιδήποτε, όσο ποιοτικό κι αν είναι. Κατά τα άλλα δεν έχω κάποιο παράπονο, με εξαίρεση ίσως τον κάπως προβλέψιμο τρόπο που λύνεται η κατάρα του πρίγκηπα.Καλή επιτυχία.

[Nihilio]

Η ιστορία αυτή μου θύμισε Neil Gaiman, και μαζί και όλους τους λόγους που δε μου αρέσει ο Neil Gaiman.

Σίγουρα, η ιστορία έχει μία καλή ιδέα, λυρική διάθεση, γλωσσικό πλούτο, βαθιά νοήματα και περίτεχνες εκφράσεις. Για την ακρίβεια, είναι τόσο "καλή" ιστορία που χάνει κάτι από τη ζωντάνια, τη ζεστασιά και  που θα έπρεπε να έχει για να είναι καλή.

Όπως είπαν και οι τρεις προηγούμενοι, η υπερβολική χρήση του μεγαλόστομου λυρικού ύφους αφαιρεί αρκετά από το τελικό αποτέλεσμα, μία αντίστιξη υφών μεταξύ πραγματικού-φανταστικού κόσμου ίσως να λειτουργούσε καλύτερα σε αυτό το κείμενο.

[Nienor]

Ήμουνα απόλυτα σίγουρη πως είχα διαβάσει ξανά κάτι δικό σου, τελειώνοντας την πρώτη ανάγνωση ήμουνα σίγουρη για το αντίθετο. Ακόμα κι αν σε έχω ξαναδιαβάσει, τέτοιο πράγμα δεν το ‘παθα πάντως!

 

Και για να τα πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή: λατρεύω αυτόν τον τίτλο. Δεν έχω ιδέα τελικά τι σχέση έχει με το διήγημα (δεν έχω καταφέρει να σκεφτώ και μετά από τόσες μέρες) αλλά εξυπηρετεί για μένα πάρα πολύ το ρόλο του. Βλέποντάς τον θέλω το διαβάσω.

 

Βασικά, γράφεις πάρα πολύ όμορφα, σχεδόν μαγικά. Η ιστορία σου κύλησε πάνω μου σα δροσερό νερό και μου έκανε ακριβώς αυτό που μου κάνει το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα κάθε χρόνο. Δεν ξέρω πώς να το πω καλύτερα βασικά. Με δρόσισε, με έκανε να μυρίζω γνώριμα πράγματα που μου είχανε λείψει, μου ξέπλυνε την καθημερινότητα χωρίς να με κάνει να την αφήσω πίσω μου, αισθάνθηκα ότι μου έδωσε δύναμη, με πήγε αλλού για λίγο, αλλά σε ένα οικείο αλλού. Κι έτσι δροσερή και χουζουρεμένη βγήκα να στεγνώσω άμα τελείωσε. Αλλά μετά στέγνωσα και το ξέχασα. Με άφησε ικανοποιημένη, δυνατότερη να πάω παρακάτω, με τη διάθεση να κάνω τα πράγματα που έχω να κάνω που την είχα χάσει ας πούμε πριν… Αλλά την ξέχασα. Μέχρι δηλαδή να την ξαναδιαβάσω δεν ήξερα τι είχε γίνει, παρόλο που και την πρώτη φορά δεν μπερδεύτηκα πουθενά, την ξαναξέχασα.

 

Και το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν έχω ιδέα πώς θα μπορούσα να σε βοηθήσω να την κάνεις… τι? Καλύτερη? Γίνεται? Δεν έχω ιδέα… Γιατί αυτό που κάνει αυτή η ιστορία είναι μαγικό, είναι σαν ένα τραγούδι που το σιγομουρμουράς όλη την ώρα χωρίς να θυμάσαι τους στίχους του, αλλά κάποια στιγμή το ξανακούς και ξαφνικά δίνεις σημασία και στους στίχους και λες «έλα ρε, άκου τώρα τι λέει!»

 

Σε περίπτωση που δεν έχει γίνει κατανοητό, εμένα αυτό εδώ μου άρεσε–για λόγους ευκολίας ας πούμε το «αυτό εδώ» ιστορία, αν και είμαι σίγουρη πως αυτό ήτανε το λιγότερο από τις προθέσεις σου.

 

Μου αρέσει πάρα πολύ η αφιέρωσή σου. *Και μετά την ανάγνωση των σχολίων:  εγώ καταλαβαίνω πως η αφιέρωση έχει να κάνει με τα όσα έχουν μέσα τους οι παππούδες που αφηγούνται τα παραμύθια, και σίγουρα όχι ότι είχες σκοπό να γράψεις ένα παραμύθι σαν αυτά που αφηγούνται οι παππούδες. Ότι δηλαδή ήθελες να μεταφέρεις προς τιμήν τους αυτό που ένα παιδί μπορεί να νιώθει ακούγοντας τα παραμύθια τους. Και, για μένα πάντα, το κάνεις απίστευτα καλά.

 

Τέλος, για να αποσυμφορήσω λίγο όλο αυτό το –μάλλον δακρύβρεχτο- σεντόνι έχω να σου πω ότι επιστρέφοντας στη μικρή φόρμα που χρησιμοποιούμε για τις ιστορίες:

σεξ: ας πούμε ναι, αλλά όχι τίποτα σκληροπυρηνικό

 

Γέλασα με την καρδιά μου! Και μου έχει μείνει δηλαδή και η περιέργεια, ρε συ, άμα ήτανε δηλαδή σκληροπυρηνικό πώς θα ήτανε???

 

Υ.Γ. Επειδή γράφεις τόσο πολύ όμορφα, δύο πραγματάκια: ο λοχαγός στεκόταν (όχι στέκονταν), οι λοχαγοί στέκονταν και όταν λες «Έλα ρε Μπάμπη». (έτσι με τελεία) μετά αρχίζεις με κεφαλαίο.

[Cassandra Gotha]

Μετά την ανάγνωση της ερωτικής εξομολόγησης της Nienor,   βγάζω το συμπέρασμα ότι αυτό που έγραψε η Σουσαμένια Άνοιξη ήταν ένα ξόρκι. Έπιασε κι εμένα και τη Nienor και δεν ξέρω ποιος άλλος δεν μας το λέει.

 

Ευχαριστούμε, ΣΑ

(να σε λέω Σα, για συντομία; ).

[Loch Moors]

 

σεξ: ας πούμε ναι, αλλά όχι τίποτα σκληροπυρηνικό

 

Γέλασα με την καρδιά μου! Και μου έχει μείνει δηλαδή και η περιέργεια, ρε συ, άμα ήτανε δηλαδή σκληροπυρηνικό πώς θα ήτανε???

χαχαχαχα!

Ε κοίτα, εκεί θα πηγαίναμε στις 2-3 σελίδες... τουλάχιστον... (κι όσοι κατάφερναν να τελειώσουν την ανάγνωση θα ήταν ήρωες !) Εδώ ξεπέταξα μια ολόκληρη νύχτα σε 2 παραγράφους!

 

(να σε λέω Σα, για συντομία; ).

ΝΑΙ!! ΝΑΙ!! (το ολογράφως νικνέιμ μου μπορεί να αλλάξει και σε: "πιο γλυκανάλατο πεθαίνεις" )

 

 

Καθότι έχει πέσει δουλειά και αρκετό πέρα δόθε θα επιστρέψω καμιά βραδινή ώρα για απαντήσεις στα σχόλια που πήρα

[Nienor]

 

χαχαχαχα!

Ε κοίτα, εκεί θα πηγαίναμε στις 2-3 σελίδες... τουλάχιστον... (κι όσοι κατάφερναν να τελειώσουν την ανάγνωση θα ήταν ήρωες !) Εδώ ξεπέταξα μια ολόκληρη νύχτα σε 2 παραγράφους!

 

Α! Μάλιστα, καταλαβαίνω. Είναι λοιπόν θέμα... ποσότητας :P:P

[Loch Moors]

Ευχαριστώ πολύ, πολύ για τους σχολιασμούς, επικριτικούς και εμψυχωτικούς!

Καθώς τα περισσότερα ήταν γνώμες και απόψεις για την ιστορία, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να απαντήσω σε πολλά συγκεκριμένα πράγματα.

Τις παρατηρήσεις σας μπορώ να τις συνοψίσω σε μία κατηγορία, η οποία έχει να κάνει με το ότι το κείμενο φάνηκε βαρύ, παραφορτωμένο με βαρύγδουπες εκφράσεις και περιγραφές που άφηναν πίσω την υπόθεση. Κάπου με απασχόλησε κι εμένα αυτό πριν την ανεβάσω, αλλά σκέφτηκα να την αφήσω ως έχει. Στην πραγματικότητα ήταν για μένα ένας πειραμτατισμός, σε σημεία δυσκολευόμουν πολύ να συμμαζέψω ένα σωρό διαφορετικές σκέψεις ώστε να μην καταλήξει το κείμενο ένα ακαταλαβήστικό μπρεινστόρμινγκ! Μάλλον για κάποιους τα κατάφερα, ενώ για κάποιους όχι κι αυτό φυσικά είναι απόλυτα αποδεκτό, μάλλον και αναμενόμενο. Ίσως το μόνο που έχω να πω για να δικαιολογηθώ είναι το "έτσι μου βγήκε", κι αυτό προφανώς περιέχει τον κίνδυνο να "ξεμπροστιαστούν" κάποιες πιο ρομαντικές πτυχές ενός μυαλού. Πάντως διαβάζοντας και εκτιμώντας πολύ άλλες ιστορίες του διαγωνισμού σκέφτομαι πως πιθανόν να συμμεριζόμουν κι εγώ την άποψή σας αν διάβαζα αποστασιοποιημένη την ιστορία μου, σα να την έχει γράψει κάποιος άλλος.  

 

@Ad Noctum και apelpio όσον αναφορά στην αφιέρωση που έχω στην αρχή, η Nienor με κάλυψε σχεδόν απόλυτα. Θα προσθέσω μόνο ότι μερικά στοιχεία της πλοκής προέρχονται από παραμύθια που μου έλεγε ο παππούς, αποτέλεσαν το εφαλτήριο, αλλά φυσικά προσαρμόστηκαν σε μια δική μου δημιουργία.

 

@TheTregorian απόλυτα κατανοητά τα σχόλιά σου (στα περισσότερα απαντάω και παραπάνω), αλλά με προβλημάτισε ιδιαίτερα το ότι λες πως δεν κατάλαβες το ρόλο του στοιχειού... (δε θεωρώ ότι έχει νόημα να εξηγώ εκ των υστέρων πράγματα, αλλά) αν μη τι άλλο, εκεί βασίστηκε όλη η περιπέτεια του πρωταγωνιστή.

 

@Nihilio δεν έχω διαβάσει ποτέ Neil Gaiman, αλλά να το κάνω μιας και το θέτεις έτσι!

 

@όσους μου άφησαν αυτά τα σχόλια που τα διάβαζα και χαζογελούσα και χαιρόμουν μόνη μου μπροστά στον υπολογιστή, να ξέρετε ότι σας ευχάριστώ πάρα, πάρα, πάρα πολύ!

 

@Nienor για τον τίτλο: Τελικά νομίζω ότι αναφέρεται στην ίδια την Καππαδοκία την οποία επισκέφτηκα πριν από 1 χρόνο περίπου και μου άφησε μια τέτοια αίσθηση που ειναι αδύνατο να την περιγράψω. Στην πραγματικότητα θα μπορούσα να ξοδέψω όλες τις 3.000 λέξεις μιλώντας μόνο για την κοιλάδα και τη Σινασσό!

 

 

[Myyst]

Μην έχοντας προλάβει να αφήσω και το σχόλιο μου πριν τον διαγωνισμό (και φοβούμενος από προηγούμενα σχόλια μην περάσει συγγραφικός οδοστρωτήρας), έχω να κάνω μία παράκληση: Μην πειράξεις τις μαργαρίτες! 

 

Το διήγημα είχε αρκετά προβληματάκια κατά την γνώμη μου, αλλά η γραφή μου άρεσε πάρα πολύ!

[Loch Moors]

Ευχαριστώ πολύ Στέφανε για την "παράκληση"   

Θα με ενδιέφερε η γνώμη σου και πιο συγκεκριμένα, για τα προβλήματα που πιστεύεις πως υπάρχουν, αν θες να το κάνεις φυσικά

[Myyst]

Πάλι έγραψα δύο σειρές για να πω την γνώμη μου, ε; 

 

Η ιστορία μ' άρεσε πολύ. Θεωρώ ότι είχε κάποιες ασυμμετρίες (νομίζω ότι είναι η πιο κατάλληλη λέξη) σε κομβικά σημεία και μπορεί να μην λειτουργεί πάντοτε όπως πρέπει να λειτουργεί αυτή η ιστορία. Σαν ξόρκι (όπως ειπώθηκε). Στην πρώτη ανάγνωση (και μόνο) σε εμένα δεν λειτούργησε όπως έπρεπε.

 

Ένα βασικό σημείο όπου η ιστορία μου φάνηκε ασύμμετρη:

“Είναι στ’ αλήθεια καταραμένη. Όποιος τρώει απ’ τους καρπούς της…”

Ένα σφυροκόπημα μέσα στο κρανίο μου έκανε όλο το βουνό να τρέμει κι έπεσα βίαια, πιάνοντας το μέτωπό μου που φλέγονταν απ’ τον πόνο. Έχασα τις αισθήσεις μου.

 

 

Σε αυτό το σημείο παίρνουμε μία σημαντική πληροφορία που θα ξαναεμφανιστεί αρκετά αργότερα και ταυτόχρονα το διήγημα αλλάζει ρυθμό σχεδόν ταυτόχρονα. (Καταλαβαίνω γιατί είναι εκεί και τα δύο στοιχεία.) Ίσως μία υποψία απειλής στα λόγια του πρίγκηπα να βοηθούσε στην εντύπωση του στοιχείου αυτού.

 

Επίσης στο σημείο όπου ο στρατιώτης ξυπνάει στον κάτω κόσμο, νομίζω ότι η αλλαγή του ύφους χάνεται λίγο.

 

 

Λεπτομέρεια #1: δεν είμαι σίγουρος για την χρήση του μάλλον δυτικού όρου «ρήγας» σε τόσο έντονα ανατολίτικο τοπίο.

 

Λεπτομέρεια #2: Ο λοχαγός που χαχανίζει (στον επικήδειο) μου φάνηκε εκτός κλίματος και η σκηνή προέκυψε αμήχανη. Ήταν μάλιστα τόσο έντονη που την θυμάμαι χαρακτηριστικά, ακόμα και μέρες αφού έχω διαβάσει το κείμενο.

 

Πράγματι είναι λεπτομέρειες, μα μπερδεύουν αρκετά την ιστορία.

 

Η πραγματικότητα στην οποίο λειτουργεί το διήγημα έχει δυστοπικές σκιές και λειτουργεί πολύ όμορφα, ενώ τα στοιχεία που δίνεις είναι αυτά που χρειαζόμαστε ουσιαστικά για να σκιαγραφηθεί η πραγματικότητα αυτή. Επειδή η ιστορία είναι στην Καππαδοκία όπου μπερδεύονται αρκετοί πολιτισμοί, το διήγημα περιλαμβάνει ένα ιδιόμορφο ψυχικό ταξίδι, εγώ θα πρότεινα να κρατήσεις και αυτό το στοιχείο όπως έχει γραφτεί.   (Αλλά να προσέξεις τις λεπτομέρειες. Νομίζω αυτός είναι ο λόγος που οι αλλαγές της οπτικής γωνίας δεν είναι καθαρές. Βρισκόμαστε ήδη σε μία εναλλακτική πραγματικότητα, από την οποία βυθιζόμαστε σε ένα μαγικό ταξίδι, όπου εισέρχονται καθαρά στοιχεία φαντασίας, που η εξηγηση τους βασίζεται στις αισθήσεις που δημιουργεί η γραφή σου -μέσα σε 3.000 λέξεις-!) 

 

Το ότι θα έχει προβληματάκια ένα διήγημα όπου κατάφερες όλα αυτά είναι αναμενόμενο. Νομίζω ότι αν ξεκαθαρίσεις την χρονικότητα και την οπτική γωνία κάποιων κομβικών σημείων της πλοκής (χωρίς να αφαιρέσεις κάτι από την γραφή), η "Γαιογερασμένη Πανταγητεμένη" θα γίνει πολύ πιο όμορφη.