wonderergr Posted September 3, 2013 Share Posted September 3, 2013 (edited) Σε αυτό το post μπορείτε να διαβάσετε την νεότερη μορφή της ιστορίας. Πρέπει να σας προειδοποιήσω πως η ιστορία αυτή είναι λίγο splatter. ΔΕΝ αποτελεί πρόταση ή πολιτική θέση. Αυτή ήταν η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα. Παρακαλώ αφήστε μου τα σχόλιά σας. Καλή όρεξη. 2. Lesser.doc Edited October 8, 2022 by Ghost Προστέθηκε link που παραπέμπει στο post με την νεότερη μορφή της ιστορίας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted September 3, 2013 Share Posted September 3, 2013 Ανατριχιαστικο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
niceguy0973 Posted September 3, 2013 Share Posted September 3, 2013 Πάρα πολύ καλή (όντως ανατριχιαστική) ιδέα! Είναι λίγο ρατσιστική, αλλά τη σώζει το γεγονός πως ο πρωταγωνιστής είναι έγχρωμος. Θα σου πρότεινα να την ξαναπεράσεις ένα χεράκι για κάποια μικρά εκφραστικά λαθάκια. Τέλος, να σου πω τι δεν μου κάθισε καλά. Το συμβάν διαδραματίζεται το 2345 και η συνθήκη που αναφέρεις υπογράφτηκε το 2339. Τα 6 αυτά χρόνια με τι τρεφόταν ο υπερπληθυσμός της Γης, εφόσον έπαψαν να κανιβαλίζουν τα υποδεέστερα είδη; Καλή συνέχεια!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wonderergr Posted September 3, 2013 Author Share Posted September 3, 2013 Για κάποια χρόνια τρέφονταν με τα υποδεέστερα είδη και έκαναν όλα αυτά τα ανατριχιαστικά που περιγράφω. Τα έξι χρόνια που αναφέρεις το περιβάλλον είχε ανακάμψει προσφέροντας τροφή, αλλά κάποιοι κράτησαν τις πρακτικές αυτές για την διασκέδασή τους! Αμφιβάλλεις πως θα υπάρξουν και τέτοιοι ηλίθιοι σε κάθε περίπτωση; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
niceguy0973 Posted September 3, 2013 Share Posted September 3, 2013 Εννοείται πως όχι... Καλό θα ήταν αυτό που μου λες εδώ να το προσθέσεις και στο κείμενό σου... Θα σε παρακολουθώ... χαχαχα!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
thanatos Posted September 3, 2013 Share Posted September 3, 2013 (edited) Πολύ πρωτότυπη ιστορία για το πως εξελίχθηκε έτσι η ανθρωπότητα. Αυτό που την κάνει ανατριχιαστική είναι η φυσικότητα με την οποία παρουσιάζεται ο κανιβαλισμός. Π.χ η αποδοχή από μέρους της οικογένειας του πρωταγωνιστή να δώσουν την κόρη τους για κρέας σαν ιδέα σου κάνει το μυαλό να σταματά για λίγα δευτερόλεπτα. Επίσης, η ιδέα του πειράματος για να νοστιμίσει το κρέας των 4 lesser είναι κι αυτό πετυχημένο. Οι σκηνές με τα πάτια γεμάτο εντόσθια είναι αξιόλογες λόγω το ότι παρουσιάζονται με τέτοια απλότητα σαν να επρόκειτο για το μενού ενός συνηθισμένου εστιατορίου. Αν δηλαδή στην θέση των ανθρώπων προς σφαγή έβαζες ζώα, τίποτα δεν θα έδειχνε μακάβριο. Όλα θα ταν νορμάλ και πολιτισμένα. Μπράβο λοιπόν γι αυτή την αντίθεση που πέτυχες! Edited September 3, 2013 by thanatos 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted September 4, 2013 Share Posted September 4, 2013 Να σε καλωσορίσω κι εγώ στο φόρουμ, Πέτρο. Έχω διαβάσει και τις άλλες αναρτήσεις σου, αλλά δεν είχα την ευκαιρία να σχολιάσω κάτι άλλο. Ας ξεκινήσω από εδώ, λοιπόν. Θα προτιμήσω να δω την ιστορία σου από μια πιο αλληγορική ή, αν θες, μαυροχιουμοριστική πλευρά, επειδή, σαν απαιτητικός αναγνώστης ΕΦ, υπήρξαν κάποια στοιχεία που κάπως με ενόχλησαν. Βέβαια, σ' αυτό βοηθά και το ότι την έχεις βάλει στη βιβλιοθήκη τρόμου κι όχι της ΕΦ, αλλά και πάλι, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι ελλιπής σε εγκυρότητα. Αναφέρομαι στο σημείο της ιστορίας όπου λες ότι όλη η χλωρίδα και η πανίδα είχε εξαφανιστεί. Αν κάτι τέτοιο είχε συμβεί, τότε θα ήταν αδύνατη και η επιβίωση των ανθρώπων στη Γη, επειδή το φαΐ δεν είναι το μόνο που μας κρατά ζωντανούς. Φυσικά, αυτό θα μπορούσες να το είχες σώσει αν μας έδινες κάποιες πληροφορίες, που να αντισταθμίζουν αυτά τα γεγονότα, χωρίς να μπαίνεις σε πολλές τεχνικές λεπτομέρειες, μιας και αυτό δεν είναι το κύριο κομμάτι της ιστορίας σου. Μην ξεχνάς πως η αληθοφάνεια της ιστορίας παίζει σημαντικό ρόλο στην όλη εικόνα της. Θα αναφερθώ και λίγο παρακάτω σ' αυτό. Έχεις ένα ωραίο θέμα στην ιστορία σου, προσεγγίζοντας τον ρατσισμό από μια πολύ εξωφρενική σκοπιά, αλλά δηλώνοντας καίρια την ύπαρξη και, ως ένα σημείο, την ασχήμια του. Ίσως να μην είναι αυτός ο σκοπός που θέλησες να γράψεις τη συγκεκριμένη ιστορία, αλλά όλα αυτά διαφαίνονται σ' όλη του την έκταση. Πράγματι, η εξέλιξη της ιστορίας κρατά το ενδιαφέρον για το τι θα γίνει, όμως, κάπου προς το τέλος, αρχίζεις και το χαλάς. Πέφτεις στο λάθος που βλέπουμε πολλές φορές στις ταινίες, όπου ο κακός «πρέπει» να εξηγήσει στον ήρωα γιατί είναι κακός, λίγο πριν τον σκοτώσει, δίνοντάς του χρόνο να του τη φέρει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως καταλαβαίνεις, το να εξηγήσει ο καθηγητής στον Ναχάρ γιατί τα έκανε όλα αυτά, φαίνεται σαν να λες σ' ένα γουρούνι γιατί πρέπει να το κάνεις μπριζόλες. Θα μπορούσες να ακολουθήσεις κάποια άλλη σκοπιά, πχ να συνέρχεται ο Ναχάρ την ώρα που ο καθηγητής παρουσιάζει τα αποτελέσματα του πειράματός του σε μια επιτροπή και να ακούει έντρομος τις αποκαλύψεις του. Επίσης, το ότι η απόκτηση γνώσεων τούς έκανε πιο εύγευστους, δεν με πείθει. Θα μπορούσες να πεις ότι η αλλαγή του περιβάλλοντος, το ότι έζησαν σαν κανονικοί άνθρωποι, ότι, κατά κάποιον τρόπο, έγιναν οικόσιτοι, έκανε το κρέας τους πιο μαλακό και πιο νόστιμο. Αυτό είναι και κάτι λίγο-πολύ γνωστό, αν συγκρίνεις το κρέας των ζώων ελεύθερης βοσκής, μ' αυτό των διάφορων ζωοτροφείων. Η γραφή σου είναι αρκετά καλή, υπάρχουν, όμως μερικά μικρολαθάκια που διορθώνονται μ' ένα πιο προσεκτικό ξαναπέρασμα . Δίνεις πολύ βάρος και σημασία σ' αυτά που θέλεις να πεις, χωρίς να μακρηγορείς, κι αυτό με έκανε να αφήσω στην άκρη τις όποιες αντιρρήσεις που είχα και να παρακολουθήσω τα όσα γίνονται. Αν, λοιπόν, δεν θέλεις να έχεις άλλους σαν κι εμένα να σου γκρινιάζουν για την μη επιστημονική αληθοφάνεια, σκέψου τρόπους να ξεπεράσεις αυτά τα σημεία. Για παράδειγμα, κι αν θες να δώσεις μια επιπλέον νότα μαύρου χιούμορ στην ιστορία, δεν χρειάζεται να πεις ότι εξαφανίστηκε όλη η πανίδα και η χλωρίδα, αλλά, ίσως, μετά από ένα περίεργο «καπρίτσιο» της ανθρωπότητας, αποφασίσαμε ότι το είδος μας είναι ο εκλεκτότερος μεζές. Στην υγειά μας Γενικά, πάντως, απόλαυσα την μετατροπή της Αφρικής σε ένα τεράστιο ανθρωποτροφείο. Αυτά από εμένα. Καλή συνέχεια! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nantia Posted September 4, 2013 Share Posted September 4, 2013 Πολύ μου άρεσε, πολύ πρωτότυπο! Συμφωνώ με τον niceguy0973 πως είναι κάπως ρατσιστικό (νιώθεις κάπως άβολα όταν το διαβάζεις) αλλά το κάνει αρκετά αληθοφανές λόγο πολλών γεγονότων στην ιστορία, όπως και το ότι ο καθηγητής ήταν Γερμανός συνδέεται με την εμμονή του Χίτλερ με την άρια φυλή. Επίσης όπως είπε και ο niceguy0973 το σώζει το γεγονός ότι ο ήρωας της ιστορίας είναι έγχρωμος και ας μην ξεχνάμε και την δήλωσή σου στην αρχή ότι ΔΕΝ αποτελεί πολιτική θέση. Με εξέπληξε η πλοκή, δεν είχα υποψιαστεί το τέλος. Δεν νομίζω ότι μπορώ να διορθώσω κάτι (και εγώ τώρα κάνω τα πρώτα μου βήματα) αλλά θεωρώ ότι για πρώτη συγγραφική προσπάθεια είναι πολύ καλό. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wonderergr Posted September 4, 2013 Author Share Posted September 4, 2013 Mesmer, ευχαριστώ πολύ για τις παρατηρήσεις σου, θα προσπαθήσω να της ενσωματώσω σε μελλοντικά εγχειρήματα. Όσον αφορά τις εξηγήσεις που δίνει ο καθηγητής στον πρωταγωνιστή, συμφωνώ πως είναι cliche αλλά ααραίτητες για την πλοκή κια έχουν κάποια βάση στην "νοστιμάδα" του κρέατος. Nantia, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Οι Γερμανοί είναι όντως οι all time classic κακοί. Θα προσπαθήσω να γίνομαι όλο και καλύτερος. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted September 4, 2013 Share Posted September 4, 2013 Πετρο δε θεωρω οτι ειναι ρατσιστικη η ιστορια σου. Ισα ισα ειναι αντιρατσιστικη μεσα στην ειρωνια και το ζοφερο σκηνικο της. Παιζεις εξυπνα με τα κλισε, το τραβας στα ακρα και, αφου συνελθει το στομαχι του δολιου ανυποψιαστου αναγνωστη (η σκηνη με το εμβρυο και η αντιδραση μου εκανε μαμα και πεθερα να πιστεψουν οτι ειμαι εγκυος...)αρχιζει ο προβληματισμος. Κανιβαλοι ρατσιστες υπαρχουν in real life, μονο που τρωνε ψυχες και ζωες αντι για σαρκες.. Βλεποντας και το ποιημα με τα μωρακια διαγιγνωσκω ενα θεμα με την ανθρωποφαγια, το σοκ και την ειρωνια...pas mal! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wonderergr Posted September 4, 2013 Author Share Posted September 4, 2013 Πετρο δε θεωρω οτι ειναι ρατσιστικη η ιστορια σου. Ισα ισα ειναι αντιρατσιστικη μεσα στην ειρωνια και το ζοφερο σκηνικο της. Παιζεις εξυπνα με τα κλισε, το τραβας στα ακρα και, αφου συνελθει το στομαχι του δολιου ανυποψιαστου αναγνωστη (η σκηνη με το εμβρυο και η αντιδραση μου εκανε μαμα και πεθερα να πιστεψουν οτι ειμαι εγκυος...)αρχιζει ο προβληματισμος. Κανιβαλοι ρατσιστες υπαρχουν in real life, μονο που τρωνε ψυχες και ζωες αντι για σαρκες.. Βλεποντας και το ποιημα με τα μωρακια διαγιγνωσκω ενα θεμα με την ανθρωποφαγια, το σοκ και την ειρωνια...pas mal! Να σε ενημερώσω πως είμαι παντρεμένος και έχω δύο αγοράκια. Ελπίζω να σε κάλυψα στο θέμα της ειρωνίας. Α! το ποίημα το έγραψα ενώ περίμενα στο αυτοκίνητο την τότε 6 μηνών έγκυος στο δεύτερο γυναίκα μου... Μάλλον έχω πρόβλημα τώρα που το βλέπω γραμμένο... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wonderergr Posted September 5, 2013 Author Share Posted September 5, 2013 (edited) Αλεξάνδρα, θα σου έλεγα να διαβάσεις την ιστορία μου με τίτλο "Η ΛΙΜΝΗ". Τουλάχιστον, δεν θα σε περάσουν για έγκυος . Πες μου σε παρακαλώ πως σου φάνηκε πέρα από τα όποια τεχνικά προβλήματα μπορεί να έχει το κείμενο (μου το έκαναν οδυνηρά σαφές άλλοι χρήστες του forum). Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου. Edited September 5, 2013 by wonderergr Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted September 5, 2013 Share Posted September 5, 2013 Απολαυσα και τη Λιμνη..Γενικα ειμαι φαν του τρομου. Δεν ειμαι συγγραφεας (απλα αναγνωστρια) και για μενα τα τεχνικα προβληματα δεν εχουν σημασια. Οταν τελειωνω μια ιστορια απανταω με ενα ναι ή ενα οχι σε δυο ερωτησεις: Μου αρεσε? Τρομαξα? Ε, για τη Λιμνη η απαντηση και στα δυο ειναι ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ! (εγκεφαλικος οργασμος...) Περαν αυτου, ως νομικος (δοκιμη δικαστης και υποψηφια διδακτωρ Εγκληματολογιας) ενιωσα νοσηρη ικανοποιηση με το θεμα του βιαστη-δολοφονου που βρισκει το μαστορη του απο τα θυματα του και , τρόπον τινα, λυτρωνεται (ηθελε να μην ειναι μονος, αναζητουσε την αγαπη και τελικα ...τη βρηκε-ειρωνεια στη διατυπωση, το'χεις πολυ τελικα το αλλα Αμπροουζ Μπιρς χιουμορ) κι ως γυναικα δεν μπορεσα να μη διασκεδασω με το ψηγμα γυναικειας ισχυος κι αλληλεγγυης... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted September 10, 2013 Share Posted September 10, 2013 Πολύ πρωτότυπα λύνεται το θέμα του υπερπληθυσμού. Έχω όμως μια απορία. Τι έγιναν οι μαύροι των άλλων ηπείρων; Όπως στις HΠΑ. Μπορείς να πεις ότι κι αυτοί είναι lesser ενώ έχουν ήδη υπογραφτεί συντάγματα την ισότητά τους εκεί;Ή είναι ένα alternate universe όπου έχουν νικήσει οι Ναζί ας πούμε; Η γραφή σου είναι πολύ καλή και δεν συνάντησα κάποιο πρόβλημα. Κύλησε νεράκι Πάντως θα περίμενα στην αρχή οι συμφοιτητές των 4 ηρώων να τους κοιτούσαν και να γλύφονται και να προκαλούσαν υποψίες. Εκτός κι αν δεν ήξεραν τίποτα μέχρι την αποκάλυψη του Δόκτορα. Κάτι μου λέει ότι θα διαβάσουμε κι άλλα ωραία πράγματα από σένα ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wonderergr Posted September 10, 2013 Author Share Posted September 10, 2013 (edited) Alex σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ομολογώ πως δεν το είχα σκεφτεί για τους μαύρους των άλλων ηπείρων.Υποθέτω πως πέθαναν κατά την διάρκεια της Μεγάλης Πείνας και αργότερα είτε φαγώθηκαν είτε θανατώθηκαν επειδή δεν δεχόντουσαν να φάνε άλλους ανθρώπους του ίδιου χρώματος με αυτούς. Σωστά; ;) Edited September 10, 2013 by wonderergr Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 11, 2013 Share Posted September 11, 2013 Η γνώμη μου: Το disclaimer που κάνεις στο πρώτο ποστ, δεν χρειάζεται. Δεν πειράζει που υπάρχει, απλώς δεν είναι αναγκαίο. Το διήγημα είναι εξ ορισμού μυθοπλασία και συνεπώς κανένας αναγνώστης δεν δικαιούται να θεωρήσει ότι εσύ ως άνθρωπος συμφωνείς με οτιδήποτε από τα όσα λένε ή πρεσβεύουν οι χαρακτήρες σου. (Κάτι τέτοιο π.χ. θα σήμαινε ότι όλοι οι συγγραφείς αστυνομικών είναι –υποψήφιοι– δολοφόνοι.) Το διήγημα πάντως, σαφώς και δεν είναι ρατσιστικό. Είναι ακριβώς το αντίθετο για τους λόγους που ανέφεραν οι προηγούμενοι. (Και βεβαίως το αν είναι ή όχι ρατσιστικό δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την όποια ποιότητά του.) Όσον αφορά την ίδια την ιστορία, το θέμα είναι αρκετά χρησιμοποιημένο, αλλά ο συνδυασμός ανθρωποφαγίας και ρατσισμού είναι καλός. Υπάρχουν πολλά-πολλά μικρά πραγματάκια που νομίζω ότι πρέπει να μάθεις να προσέχεις όταν γράφεις –όχι εσύ, όλοι μας. Για πρώτη προσπάθεια το γράψιμο δεν είναι καθόλου άσχημο, αλλά μπορεί να βελτιωθεί όσον αφορά τυπογραφικά, στίξη, γραμματικά και έκφραση. Ένα άλλο θέμα, που πολύ σωστά ανέφερε ο Mesmer, είναι αυτό της αληθοφάνειας, το οποίο πιστεύω ότι αποτελεί και τον αδύναμο κρίκο της ιστορίας σου, για πολλούς λόγους. Αν σε ενδιαφέρει, θα μπορούσα να γίνω πολύ πιο συγκεκριμένος στα ζητήματα των δύο προηγούμενων παραγράφων. Αν ναι, πες το μου και θα γίνει. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wonderergr Posted September 11, 2013 Author Share Posted September 11, 2013 Σε ευχαριστώ πολύ και θα ήθελα αν μπορεις να γίνεις πιο συγκεκριμένος. Θα με βοηθήσεις πολύ! Επίσης το disclaimer στην αρχή του κειμένου δεν είναι για να μην με περάσουν για ανθρωποφάγο ρατσιστή, αλλά γιατί πολλοί που προθυμοποιήθηκαν να με βοηθήσουν με τα όποια ελλατώματα του κειμένου στο παρελθόν, σταμάτησαν να μου μιλάνε όταν το διάβασαν. Στενοχώρια μου κι όλας, αλλά δεν ήθελα να συμβεί η ίδια παρεξήγηση εδώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 11, 2013 Share Posted September 11, 2013 Ok, θα έχεις λεπτομερή σχόλια μέχρι αύριο το βράδυ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nhrhida Posted September 12, 2013 Share Posted September 12, 2013 (edited) Η πρώτη συγγραφική απόπειρα;! Τότε μπράβο σου Πολύ ανατριχιαστική και βάρβαρη ιδέα άρα και πολύ καλή για το είδος. Θα συμφωνήσω κι εγώ με τον Mesmer στο κομματι αληθοφάνειας. Δηλ. το πρώτο που σκέφτηκα είναι: αν δεν υπήρχε χλωρίδα και πανίδα τότε ο άνθρωπος πως επιβίωσε; Επίσης ονειρεύεται την ζούγκλα μα ήδη λες δεν υπάρχει πλέον χλωρίδα. Είδα που λες σε παραπάνω ποστ πως το περιβάλλον είχε ανακάμψει τα τελευταία χρόνια. Ε, και πάλι ολόκληρη ζούγκλα θέλει παραπάνω καιρό να δημιουργηθεί. Θα ήταν λογικό να γίνοταν με ανθρώπινη παρέμβαση τόσο γρήγορη ανάκαμψη. Θα προτιμούσα αυτό το κομμάτι να ήταν μέσα στο διήγημα. Ισως να χωρούσε μέσα στην παρουσίαση που γίνεται στο αμφιθέατρο . Αν ήταν η ανάγκη επιβίωσης που ώθησε εκεί τον κόσμο -και όχι γιατί απλά επικράτησε η άποψη περί ανώτερου είδους-θα μπορούσε πχ(μια γρήγορη ιδέα ως παράδειγμα όχι ως άρτια και ουάου ιδεα!) : Κάποια ζωονόσος προσβάλει τα ζώα που ήδη καταναλώνουμε και μειώνει τραγικά τους πληθυσμούς τους. Δεν είναι μεταδοτική στον άνθρωπο αλλά εκτινάσσονται οι τιμές του κρέατος σε δυσθεώρητα ύψη. Οι περισσότεροι αρνούμενοι να στερηθούν το κρέας στρέφονται στο ανθρώπινο (που τελικά είναι τόσο νόστιμό ώστε το προτιμούν και όταν τα πράγματα βελτιώνονται). Αν και δεν νομίζω ότι έχουμε ανάγκη ακραίους λόγους για να καταφύγουμε στα χειρότερα ως είδος Το ότι τους κράτησε ζωντανούς και θέλησε να εξηγήσει: ναι μεν μπορεί να σκεφτείς πως αυτό είναι κλισέ ή δεν κολλάει να εξηγείς στην τροφή σου γιατί την τρως αλλά από την άλλη μου δείχνει έναν διεστραμμένο σαδισμό και μου αρέσει αυτό. Που δεν το κάνουν με τύψεις αλλά σαν κάτι απόλυτα αποδεκτό και αντλούν ικανοποίηση από αυτό. Το πως όλοι οι έχοντες εξουσία συμφώνησαν σε βαθμό που έφτιαξαν και "βοσκοτόπια"! Μου άρεσε και το κλείσιμο με την τύχη της "lesser" καθαρίστριας. Γενικά ήταν πολύ δυνατή ιστορία και σαν ιδέα και γιατί παρουσιάστηκε μέσα από τα μάτια του έγχρωμου που υπομένει καταστάσεις γιατί κάνει όνειρα, νιώθει ελπίδα, είναι ακριβώς ίδιος με αυτόν που τελικά πάλι τον βλέπει ως τροφή. Φυσικά και χάρη στον τρόπο που γράφεις που κυλάει ωραία χωρίς να σκοντάφτει ή να κάνει κοιλιές. Ε, και σίγουρα δεν σκέφτηκα ότι είναι ρατσιστικό (το αντίθετο) ή πως μπορεί να έχεις τέτοιες ιδέες περί σίτισης ....ή μήπως έχεις; Edited September 12, 2013 by Nhrhida 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 12, 2013 Share Posted September 12, 2013 OK, όπου έχει κίτρινο έχω αλλάξει το κείμενο, οπότε σύγκρινε με το πρωτότυπο για να δεις τη διαφορά. (Πολύ πιο σπάνια, με κίτρινο σημειώνω τις λέξεις στην οποίες γίνεται ανεπιθύμητη επανάληψη.) Πάρε μια βαθιά ανάσα πριν το ανοίξεις, εντάξει; Είπαμε, πολλά-πολλά μικρά πραγματάκια. Απλώς μαζεύονται. :-) 2. Lesser - ΜΜ.doc 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wonderergr Posted September 12, 2013 Author Share Posted September 12, 2013 Ευχαριστώ πολύ mman. Θα προσπαθήσω να τα ενσωματώσω σε μελλοντικές μου προσπάθειες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wonderergr Posted November 26, 2013 Author Share Posted November 26, 2013 Λαμβάνοντας υπόψιν όλα σας τα σχόλια και τις υπερπολύτιμες διορθώσεις του mman, μετά από κάποιο καιρό (αρκετό θα έλεγα) σας παρουσιάζω την καινούργια μορφή της ιστορίας μου. Παρακαλώ, σχολιάστε ελεύθερα. Όνομα Συγγραφέα: Οικονόμου ΠέτροςΕίδος: τρόμοςΒία; ΥποννοείταιΣεξ; ΌχιΑριθμός Λέξεων: 3693Αυτοτελής; Ναι 23 – 6 – 2425 Ξύπνησα σήμερα ιδρωμένος. Έβλεπα άσχημο όνειρο. Ήμουν λέει στο Γιοχάνεσμπουργκ, και με κυνηγούσαν μια ομάδα από πλούσιους λευκούς. Έτρεχα αριστερά και δεξιά μέσα στη ζούγκλα, προσπαθώντας να τους ξεφύγω. Ξαφνικά, πηδώντας πάνω από έναν θάμνο, έπεσα σε μία τρύπα διαμέτρου δύο μέτρων και βάθους περίπου άλλο τόσο. Χτύπησα λίγο το αριστερό μου πόδι, αλλά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με έκανε να πεταχτώ επάνω σαν να είχα καταπιεί ελατήριο. Προσπάθησα να βγω. Γαντζώθηκα από το χώμα γύρω από την τρύπα, και πιέστηκα βογκώντας να σύρω το υπόλοιπο σώμα μου έξω από αυτήν. Τότε ένοιωσα έναν έντονο πόνο στην πλάτη και έπεσα με θόρυβο στον πάτο της τρύπας σφίγγοντας τα μάτια μου που δάκρυζαν μόνα τους. Πέρασαν γύρω στα πέντε δευτερόλεπτα προτού καταφέρω να τα ανοίξω και πάλι και να εστιάσω στην παρέα που μαζευόταν από πάνω μου. Τέσσερις λευκοί, οι δύο γύρω στα σαράντα πέντε, ο ένας περίπου τριάντα ενώ ο τέταρτος ήταν ανήλικος, σχεδόν παιδί. Κρατούσαν όλοι τους ηχοβολιστικές καραμπίνες ακριβείας. Ο ανήλικος, υπό τις προτροπές του ενός σαρανταπεντάρη και τα ενθαρρυντικά του χτυπήματα στην πλάτη, την είχε σηκώσει και με σημάδευε. Έκλεισα τα μάτια και περίμενα το μοιραίο. Άκουσα την καραμπίνα να φορτίζει. Περίμενα. Τίποτα. Άνοιξα τα μάτια και βρισκόμουν στο δωμάτιό μου στους κοιτώνες του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Κολυμπούσα σχεδόν στον ιδρώτα μου και μια φλέβα στο κεφάλι μου χτυπούσε ρυθμικά, ακολουθώντας τον φρενήρη ρυθμό της καρδιάς μου, λες και ένα μικρό κερατάκι προσπαθούσε με όλη του την δύναμη να ξεφύγει από την φυλακή του κρανίου μου. Έκατσα εκεί ακίνητος κάμποση ώρα, μέχρι να ξαναβρώ την ανάσα μου και να καταφέρω να σηκωθώ. Πήγα στο μπάνιο όπου έπλυνα τα μούτρα μου, και στηριζόμενος στον νιπτήρα είδα στον καθρέφτη ότι κάποιο αγγείο είχε σπάσει στη μύτη μου και αιμορραγούσα. Βούρτσισα τα δόντια μου, άδειασα την κύστη μου και ετοιμάστηκα. Ήταν η τελευταία ημέρα που θα περνούσα στο Χάρβαρντ και έσερνα λυπημένα το κουφάρι μου στους χώρους του, προσπαθώντας να απορροφήσω όσο το δυνατόν περισσότερες εικόνες. Οι υπόλοιποι συμφοιτητές μου ήταν χαρούμενοι που θα έφευγαν από εδώ, αλλά εγώ και όλοι οι υπόλοιποι έγχρωμοι της χρονιάς μου, δεν θέλαμε να τελειώσει. Θα ήμασταν η πρώτη φουρνιά έγχρωμων που επιλέχθηκε να μορφωθεί και να σταλεί πίσω να συμβάλλει στην τοπική κοινότητα. Ήταν η δικαίωση αγώνων πολλών ετών μετά την ψήφιση της συνθήκης 4428 του 2335 από το Παγκόσμιο Συμβούλιο. Σχεδόν εκατό χρόνια αργότερα, τέσσερις συνολικά άνθρωποι του δικού μας χρώματος (ο Νίμπουρ, ο Δαχίρ, η Αντάλα και εγώ) επιλέχθηκαν για τον σκοπό αυτό. Ήμασταν και οι τέσσερις πολύ υπερήφανοι γιαυτό, αλλά κανείς μας δεν ανυπομονούσε να επιστρέψει στην μαντρωμένη πατρίδα του. Ο Νίμπουρ ήταν από την Αίγυπτο, από τον τομέα σαράντα οκτώ. Ο Δαχίρ από την Ναμίμπια και τον τομέα εξήντα τρία. Η Αντάλα από τον τομέα είκοσι έξι της Ακτής Ελεφαντοστού και εγώ από τον τομέα εκατόν είκοσι τέσσερα, ο τελευταίος της Αφρικής, το Γιοχάνεσμπουργκ. Περπάτησα μέχρι το αμφιθέατρο της περιοχής εικοσιένα του Πανεπιστημίου και έκατσα στην τέταρτη σειρά. Σε όλη την διαδρομή ο κόσμος με κοιτούσε περίεργα, ενώ μερικοί μου έκαναν και άσεμνες χειρονομίες, αλλά δεν με πείραξε. Τίποτα δεν με άγγιζε πια μετά από οκτώ χρόνια διαμονής στο λευκό κόσμο. «Lesser» ακουγόταν ψιθυριστά από κάθε στόμα όταν περνούσα, ενώ κάποιοι με έδειχναν κιόλας. Είχα πλέον συνηθίσει. Μετά από δέκα περίπου λεπτά σιωπηλής αναμονής, ήρθαν και οι άλλοι τρεις και έκατσαν δίπλα μου. «Καλημέρα Ναχάρ.» «Καλημέρα Νίμπουρ. Τι έγινε, εσείς δεν μιλάτε;» Ο Δαχίρ με την Αντάλα ήταν ζευγάρι εδώ και περίπου ένα χρόνο και την περίοδο εκείνη ήταν πολύ στενοχωρημένοι με το γεγονός ότι θα τους γυρνούσαν σε διαφορετικές περιοχές (ο καθένας στη γενέτειρά του). Σκεφτόντουσαν να ζητήσουν να παντρευτούν, αν και δεν επιτρέπονταν σε Lesser όπως εμείς, δεδομένου ότι η Αντάλα ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος και άρχισε δειλά-δειλά να της φαίνεται. Συζητούσαν ο μεν Δαχίρ έντονα η δε Αντάλα παρακλητικά σε μία διάλεκτο της Αφρικής κοινή για τις περιοχές τους, την οποία δεν αναγνώριζα. Πέρα από την διάλεκτο της πόλης μου και Αγγλικά, δεν καταλάβαινα άλλη γλώσσα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα έντονου διαπληκτισμού, ο Δαχίρ στράφηκε σε εμένα. «Πες της και εσύ! Εσένα σε ακούει!» «Τι να της πω; Αφού ξέρεις ότι δεν κατάλαβα λέξη από όσα λέτε τόση ώρα». «Επιμένει ότι η καλύτερη τακτική θα ήταν να το σκάσουμε! Τώρα! Που τελειώνουν τα βάσανά μας και επιστρέφουμε στην πατρίδα!» Κοίταξα λίγο την Αντάλα. Ήταν πολύ σκυθρωπή. Κοιτούσε το πάτωμα και χάιδευε με το ένα χέρι την κοιλιά της που πεταγόταν λες και απλά είχε φάει πολύ. Ήταν πολύ όμορφη. Νομίζω ότι την θεωρούσα την αδελφή που ποτέ δεν έζησα. Ήμασταν και οι τέσσερις αδέλφια. Καλά όχι ο Δαχίρ με την Αντάλα! Αυτό θα ήταν αηδιαστικό! Έσκυψα προς το μέρος της και της κράτησα το άλλο χέρι. Την κοίταξα στα μάτια. Με κοίταξε και αυτή. «Έχει δίκιο» της είπα. «Το χειρότερο πέρασε. Αν κάνεις υπομονή λίγες ημέρες ακόμα, θα μπορέσετε να κάνετε αίτηση να μεταφερθείτε στην ίδια περιοχή και να ζήσετε μαζί. Τώρα που η συνθήκη 4428 γίνεται επιτέλους πράξη και σε αυτή την πολιτεία υπάρχουν πολλές ελπίδες!» Ο Δαχίρ τέντωσε τα χέρια του δείχνοντας με ενώ ταυτόχρονα άνοιξε το στόμα του σε ένδειξη ότι συμφωνίας. «Αυτό της λέω και εγώ τόση ώρα!» φώναξε. Του έκανα νόημα να σταματήσει. Τίναξε να χέρια του και κοίταξε από την άλλη μεριά, στην γεμάτη πλέον αίθουσα. «Δεν μπορείτε να μεγαλώσετε το μωρό κυνηγημένοι και το ξέρεις. Μόνο αν κάνεις λίγη ακόμα υπομονή μπορείς να ελπίζεις σε ένα καλύτερο αύριο. Έχε πίστη. Μίλησα στον καθηγητή Λίντμπεργκ και με διαβεβαίωσε ότι -» Η Αντάλα μου έσφιξε το χέρι. «Έχω πίστη σε εσένα. Αφού μου το λες, θα κάνω λίγη υπομονή» μου είπε με ήρεμη φωνή. «Να δω τι θα κάνω αδελφέ μου όταν θα είμαστε σε διαφορετικούς τομείς. Θα πρέπει να σου πάρω GPS βιντεόφωνο.» Εκείνη την ώρα, ο φωτισμός της αίθουσας χαμήλωσε. Οι ψίθυροι σταμάτησαν, και τα μάτια όλων καρφώθηκαν στην γιγαντοοθόνη μπροστά μας. Ακούστηκε μια φωνή: «Εδώ και εκατόν πενήντα χρόνια, μια σημαντική αλλαγή συνέβη στον πλανήτη γη. Ο Άνθρωπος τελικά τα κατάφερε.» Στην οθόνη φάνηκε η εικόνα της γης και μια μπάρα άρχισε να γεμίζει αριστερά της. «Ξεπερνώντας σε πληθυσμό τα 10 δισεκατομμύρια, σε συνδυασμό με την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους χλωρίδας και πανίδας στον πλανήτη γη, έφτασε πιο κοντά στον αφανισμό από ποτέ. Αν δεν υπήρχαν οι Μηχανές Ανάπλασης Περιβάλλοντος για να αναγεννηθούν άμεσα τα περισσότερα φυτά θα είχαμε σίγουρα όλοι πεθάνει. Για να αποφύγει την ολοκληρωτική καταστροφή, και μην έχοντας άλλες εναλλακτικές, ο Άνθρωπος έκανε κάτι αποτρόπαιο. Αντιμετώπισε το ίδιο του το είδος σαν πηγή τροφής. Τροποποίησε μια ολόκληρη ήπειρο, την Αφρική, χρησιμοποιώντας τους κατοίκους της σαν ζωντανά. Τους κυνηγούσε και τους σκότωνε με σκοπό ακόμα και το σπορ!» Στην οθόνη βλέπαμε διάφορες εικόνες από τις εγκαταστάσεις “εκτροφής” όπως είχαν ονομάσει τις φυλακές που γεννιόμασταν και μεγαλώναμε, και στη συνέχεια ομάδες κυνηγιού ή “σαφάρι” όπως το αποκαλούσαν σε επινίκιες φωτογραφίες όπου λευκοί, άρρωστοι γέροι, στέκονταν με περηφάνια πάνω στα άψυχα κουφάρια συνανθρώπων τους που είχαν την ατυχία να γεννηθούν με άλλο χρώμα επιδερμίδας. «Οι πρακτικές αυτές όμως ανήκουν στο παρελθόν». συνέχισε η φωνή «Με την συνθήκη της 15ης Μαΐου 2339 που υπέγραψαν οι περισσότεροι ηγέτες του κόσμου, απαγορεύτηκε το κυνήγι ανθρώπων και η κατανάλωσή τους, ενώ επιπλέον αποφασίστηκε οι άνθρωποι των περιοχών αυτών να λάβουν ίσες ευκαιρίες στην ζωή, την εκπαίδευση και το μέλλον του κόσμου αυτού». Στην οθόνη τώρα περνούσαν φωτογραφίες του κτιρίου των ηνωμένων εθνών, έπειτα της αίθουσας συνεδριάσεων και μετά όλων των ηγετών που υπέγραψαν την επίμαχη συνθήκη. «Διάφοροι ηγέτες, μεταξύ αυτών και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, αρνήθηκαν να την υπογράψουν δίνοντας την επιλογή στους κατοίκους των χωρών τους. Τα ζώα και τα ψάρια δεν αναπλάθηκαν αμέσως όπως τα φυτά. Η διαδικασία αυτή μας πήρε περίπου εκατό χρόνια. Για το λόγο αυτό η Αφρική δεν αφέθηκε άμεσα στην προηγούμενη κατάστασή της, αλλά επανέρχεται μέρα με τη μέρα. Οι Άνθρωποι ποτέ ξανά δεν θα στραφούν κατά Ανθρώπων. Για να σφραγίσουμε την υπόσχεση αυτή σαν πολιτεία, αποφασίστηκε να εκπαιδεύσουμε τέσσερις νέους ανθρώπους από την Αφρική στην καλύτερη σχολή του κόσμου, το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ». Μία φωτογραφία με εμένα, τον Νίμπουρ, το Δαχίρ και την Αντάλα την πρώτη ημέρα στις εγκαταστάσεις της σχολής φάνηκε στη γιγαντοοθόνη. Κανονικά η εκπαίδευσή μας δεν θα κρατούσε οχτώ χρόνια, αλλά έπρεπε να εκπαιδευτούμε σε βασικά πράγματα πρώτα που διδάσκονται σε χαμηλότερο επίπεδο. Η αίθουσα πλημμύρισε με θόρυβο και δεν άκουγα πια την φωνή του αφηγητή. Η παρουσίαση δεν μας έλεγε κάτι παραπάνω από αυτά που μας έλεγαν τα βιβλία ιστορίας, αλλά αυτό δεν εμπόδισε μερικούς από το να ενθουσιαστούν και να αντιδράσουν. Κάποιοι χειροκροτούσαν, ενώ κάποιοι άλλοι γιουχάιζαν τις φωτογραφίες μας που περνούσαν από την οθόνη, φωνάζοντας ρυθμικά “lesser, lesser”. Τελικά όλοι σώπασαν όταν φάνηκε στην οθόνη η φωτογραφία του καθηγητή μας Χάινριχ Βον Μαϊβες. «Αυτός είναι ο εμπνευστής και κύριος αρχιτέκτονας της συνθήκης που μας εξομοιώνει όλους σαν Ανθρώπους». Η εμφάνισή του δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν η μάλλον τυπική εικόνα που κάποιος θα περίμενε από έναν Γερμανό: άσπρο, σχεδόν διάφανο δέρμα, ξανθός με γαλάζια μάτια και τετράγωνο πηγούνι. Παρόλα αυτά, οι προσπάθειές του για τους ομοίους μου αλλά και για εμάς τους ίδιους τα χρόνια που βρισκόμασταν στο Χάρβαρντ τον έκαναν στα μάτια μας κάτι παραπάνω από άνθρωπο. Αν ποτέ υπήρξε Θεός, σίγουρα ήταν κατ εικόνα και ομοίωση του Μαϊβες. Ο αφηγητής συνέχισε για ακόμη περίπου δέκα λεπτά με φωτογραφίες από τον Μαϊβες και τα κατορθώματά του, καταλήγοντας «Με τη ματιά στο μέλλον, και την σιγουριά ότι αυτός ο άνθρωπος θα πετύχει ένα καλύτερο μέλλον για εμάς, τον αφήνουμε να σας μιλήσει για τα σχέδιά του ο ίδιος. Κυρίες και κύριοι, ο Δόκτωρ Χάινριχ Βον Μαϊβες!» Τα φώτα άναψαν και οι πόρτες άνοιξαν. Ήταν αλήθεια! Ο Δόκτωρ ήταν εδώ! Δεν το πιστεύαμε! Οκτώ χρόνια μετά την έλευσή μας στο Χάρβαρντ και αμέτρητες ώρες συνομιλίας μας και διδασκαλίας μας από ολογράμματα σε οθόνες, επιτέλους θα συναντούσαμε τον μέντορά μας. Τότε, ο Μαϊβες μπήκε στην αίθουσα. Όλο το αμφιθέατρο σηκώθηκε όρθιο και ξέσπασε σε χειροκροτήματα για τον καθηγητή. Εμείς οι τέσσερις κλαίγαμε, και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο σαν να προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν είμαστε ξύπνιοι ή ονειρευόμασταν. Ο Δόκτωρ γελαστός και χαιρετώντας το πλήθος, ανέβηκε τα τρία σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο μικρόφωνο που είχε στηθεί εκεί για αυτόν. Μας έκανε νόημα και σταμάτησε ο θόρυβος. «Καλησπέρα! Επιτέλους και από κοντά. Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ την διεύθυνση για το κολακευτικό βίντεο που μου ετοίμασαν και κυρίως όλους εσάς, τους μαθητές μου, που με κάνατε υπερήφανο!» Όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Με ένα νεύμα του ακόμα, η σιωπή έγινε απόλυτη. Ακόμη και αν χωρούσε καρφίτσα να πέσει μέσα στο αμφιθέατρο, θα την ακούγαμε. «Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως κάποιους ανθρώπους που ήρθαν σχεδόν από την άλλη μεριά της γης. Κάποιους ανθρώπους που πέρασαν πολλά. Άφησαν πίσω τους μια ήπειρο – σφαγείο για να επιστρέψουν σε αυτή και να την βρουν αλλαγμένη προς το καλύτερο. Πιο ελεύθερη. Πιο φιλήσυχη. Πιο κοντά στα δικά μας στάνταρ. Μια κοινωνία όπως την οραματιστήκαμε και την σχεδιάσαμε μαζί. Αυτοί, είναι οι πρώτοι της ηπείρου τους που μορφώθηκαν και επιστρέφουν σε αυτήν για να προσφέρουν. Και ελπίζουμε να ακολουθήσουν πολλοί ακόμα. Παρακαλώ, χειροκροτήστε τους συμμαθητές και συνανθρώπους σας Αντάλα, Δαχίρ, Ναχάρ και Νίμπουρ!» Ένας προβολέας μας έλουσε με φως και μία κάμερα που δεν μπόρεσα να εντοπίσω μας έδειχνε στην γιγαντοοθόνη. Όλο το αμφιθέατρο χειροκροτούσε όρθιο στα ονόματά μας, απόλυτα πειθαρχημένο στα νεύματα του καθηγητή. Αν ήταν στο χέρι τους δεν θα βρισκόμασταν καθόλου εκεί, αλλά η παρουσία του καθηγητή υπήρξε καταλυτική. Κοιταχτήκαμε με την Αντάλα. Έκλαιγε κι εκείνη. Κοίταξα τον Δαχίρ και τον Νίμπουρ. Προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους. Όταν συναντήθηκε το βλέμμα μας, ξέσπασαν και οι δύο σε γοερά κλάματα. Ο Δόκτωρ μας έκανε νόημα να ανέβουμε δίπλα του. Αγκαλιασμένοι και οι τέσσερις, φτάσαμε κοντά του. «Συγχαρητήρια» μας είπε σφίγγοντας το χέρι καθενός από εμάς ξεχωριστά. «Ελπίζω να συγχωρέσετε την ανθρωπότητα για τα εγκλήματα που διέπραξε εις βάρος σας.» Ξαφνικά άρχισα να νιώθω αδιαθεσία. Ζαλιζόμουν και άκουγα τα πάντα σαν μέσα από πηγάδι. Κοίταξα το πρόσωπο του Δόκτωρ που ακόμη χαμογελούσε. Η τελευταία εικόνα πριν λιποθυμήσω ήταν οι τρεις ομοεθνείς συμμαθητές μου που λιποθυμούσαν δίπλα μου και τους μαθητές της πρώτης σειράς που σηκώθηκαν να τους πιάσουν. “Πιάστε τους, γρήγορα! Μην πέσουν κάτω και σκοτωθούν!” άκουσα τον Δόκτορα να λέει. Έπειτα, σκοτείνιασαν όλα. Ονειρεύτηκα πως γύρισα στο Γιοχάνεσμπουργκ. Ταξίδευα με πλοίο και την ώρα που πλησίαζε για να δεθεί στην προβλήτα είδα τους συγγενείς μου να με περιμένουν. Η μάνα μου! Και ο πατέρας μου! Μοιάζουν λυπημένοι. Α! Να και η αδερφή μου! Η αδερφή μου; Μα η αδερφή μου είναι νεκρή δεκαπέντε χρόνια τώρα! Ο πατέρας μου την πούλησε για κρέας σε έναν πλούσιο λευκό για να σωθούμε οι υπόλοιποι! Κι όμως είναι εδώ! Και με κοιτάζει στα μάτια με ένα σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη της. Σαν να μου λέει “Περιμένω ακόμα”! Η εικόνα και ο ήχος επανήλθαν. Ήμουν κάπου ξαπλωμένος και κοιτούσα το ταβάνι. Άκουσα θόρυβο από πιάτα και πιρούνια, σαν κάποιοι να έτρωγαν. Άκουσα επίσης το χαρακτηριστικό “μπίπ” που κάνουν τα μηχανήματα συντήρησης ζωής. Άραγε είχα πέσει και είχα χτυπήσει κάπου όταν λιποθύμησα; Προσπάθησα να σηκωθώ, αλλά δεν ένιωθα τίποτε. Δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια, τα χέρια, το κεφάλι μου. Ούτε τα μάτια μου δεν μπορούσα να ανοιγοκλείσω. Έμεινα έτσι ξαπλωμένος για περίπου άλλα δέκα λεπτά όπως μπόρεσα να υπολογίσω. Τότε, ένας φοιτητής ήρθε από πάνω μου. Με κοίταξε στα μάτια. Το πρόσωπό του φωτίστηκε από έκπληξη όταν κατάλαβε ότι τον βλέπω. «Herr Maives! Herr Maives, erwachte liebe! » φώναξε και απομακρύνθηκε από το οπτικό μου πεδίο φωνάζοντας. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα επέστρεψε μαζί με τον Δόκτορα. «Βλέπετε; Οι κόρες του αντιδρούν!» Ο Δόκτωρ κούνησε τα χέρια του μπροστά από τα μάτια μου προσπαθώντας να εξακριβώσει αν είχα τις αισθήσεις μου. Όταν το κατάλαβε, μου χαμογέλασε. «Καλωσόρισες στην παρέα μας φίλε μου! Σίγουρα θα αναρωτιέσαι τι έγινε. Πρώτα θα σου πω μια ιστορία. Μια ιστορία που ξεκίνησε εδώ και περίπου εκατόν πενήντα χρόνια. Όταν τελείωσαν τα ζώα, η γη έπαψε να καρποφορεί και η κρεατόμαζα που παρήγαγαν τα εργοστάσιά μας δεν έφτανε πια να μας καλύψει, οι άνθρωποι βρέθηκαν εκτεθειμένοι στις ανάγκες τους. Η κρίση χτύπησε πρώτα την πλέον καταναλωτική χώρα. Την Αμερική. Τα νεκροταφεία δεν χωρούσαν όλους τους νεκρούς που πλήθαιναν μέρα με την ημέρα. Μετά από τρεις εβδομάδες, παρέλυσαν τα πάντα. Δεν υπήρχε αστυνομία, πυροσβεστική ή στρατός. Τα χρήματα και η ιδιοκτησία δεν είχαν κανένα νόημα. Οι άνθρωποι πέθαιναν στο δρόμο από πείνα και τα πτώματα τους αφήνονταν εκεί να σαπίσουν γιατί κανείς δεν είχε την δύναμη ούτε την όρεξη ή τους πόρους για να τους θάψει. Στους επόμενους δύο μήνες το φαινόμενο έγινε παγκόσμιο. Οι διάφοροι πολιτικοί και αξιωματούχοι σταμάτησαν να βγαίνουν στα κανάλια να μας λένε πως όλα θα πάνε καλά. Σύντομα, σταμάτησαν και αυτά να εκπέμπουν. Η παγκόσμια οικονομία κατέρρευσε». Όση ώρα μου τα έλεγε αυτά, ο καθηγητής είχε κοκκινίσει, είχε ιδρώσει, είχε παρασυρθεί τόσο από τα λόγια του που δεν πρόσεξε (ή δεν το ένοιαζε) που είχαν μαζευτεί γύρω μας καμιά δεκαπενταριά συμμαθητές μου. Μπορούσα να καταλάβω πως κοιτούσαν όλοι το σώμα μου στο ύψος του κορμού μου. Κανείς δεν έδειξε να νοιάζεται που βρισκόμουν εκεί ξαπλωμένος ούτε για την κατάσταση της υγείας μου. Ούτε και προσπάθησε κανείς να με σηκώσει και να μου εξηγήσει τι γινόταν. Έβλεπα στο πρόσωπό του καθηγητή ένα διεστραμμένο σαδισμό που ικανοποιούταν με κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του. Ήξερα τα περισσότερα από αυτά που μου έλεγε από τα βιβλία της ιστορίας και την παρουσίαση στο αμφιθέατρο. Μόνο που τώρα μου τα έλεγε από την άλλη μεριά. Δεν είχε κανένα λόγο να μου τα εξηγήσει όλα αυτά. Απλά έβρισκε σε αυτό ευχαρίστηση όπως φαινόταν. «Έτσι λοιπόν, φτάσαμε να κάνουμε το μόνο λογικό πράγμα για την επιβίωσή μας: μαντρώσαμε το είδος σας, σαν υποδεέστερο του Homo Nordicus που είναι και τους κάναμε αυτό που ήταν από την αρχή, δηλαδή ζώα. Μόνο που τώρα τα ζώα αυτά χρησιμοποιούνταν για καλό σκοπό, την επιβίωση της ανώτερης σε όλα λευκής φυλής. Αντί να σφάζετε, να βιάζετε και να διαμελίζετε ο ένας τον άλλο, δώσαμε απλά ένα νόημα στην κενή σας ύπαρξη.» Κοιτούσα τον καθηγητή με τρόμο και δεν πίστευα στα αυτιά μου. Δεν μπορεί αυτός να είναι ο πρωτεργάτης της ισότητας της φυλής μου με τον υπόλοιπο κόσμο. «Και τώρα, ήρθε η ώρα να σου εξηγήσω τι ακριβώς συμβαίνει. Δεν είχαμε ποτέ σκοπό να σας αντιμετωπίσουμε ως ίσους. Ήσασταν, είστε και θα είστε απλά γελάδια. Κρέας για κατανάλωση. Ήθελα απλά να δοκιμάσω μία καινούργια θεωρία, και γιαυτό έπεισα την επιτροπή του πανεπιστημίου να σας επιτρέψει να ζήσετε ανάμεσά μας αυτά τα χρόνια ως ίσοι για να έχετε την ψευδαίσθηση ότι σωθήκατε. Η θεωρία είναι απλή. Όλες αυτές οι γνώσεις που αποκτήσατε τα τελευταία χρόνια, σας έκαναν να έχετε καλύτερη γεύση. Ειδικά οι τελευταίες ώρες, τα διάφορα συναισθήματα, μαρινάρισαν το κρέας σας σε διαφορετικές ορμόνες κάνοντάς το λίγο πιο πικάντικο. Είσαστε πια οικόσιτοι με μαλακότερο και νοστιμότερο κρέας. Τελικά, το αποτέλεσμα θα κρίνει αν η προσπάθεια άξιζε τον κόπο!» Ο καθηγητής γύρισε τότε και έκανε νόημα σε κάποιον που βρισκόταν πάνω από το κεφάλι μου. Έπιασαν το κεφάλι μου, χωρίς εγώ να βλέπω ποιος ή να νιώθω το άγγιγμα του, και το ανασήκωσαν για να μπορέσω να δω το υπόλοιπο σώμα μου. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τέτοια φρίκη. Το στέρνο μου ήταν ανοιγμένο σαν τριαντάφυλλο, ενώ τα εσωτερικά μου όργανα είχαν αφαιρεθεί. Ήμουν καλωδιωμένος σε ένα μηχάνημα υποστήριξης το οποίο με συντηρούσε, μάλλον αρκετή ώρα για να ακούσω αυτά που είχε ο καθηγητής να μου πει. Ξαφνικά, τα χέρια που κρατούσαν το κεφάλι μου το έστριψαν απότομα στα δεξιά μου. Είδα πως ήμουν ξαπλωμένος επάνω σε ένα από τα τραπέζια της μεγάλης σάλας του Πανεπιστημίου. Γύρω μου ήταν πολλοί άνθρωποι μαζεμένοι και δεν μπορούσα να δω τίποτα. «Verdünnen!» πρόσταξε ο καθηγητής. Αμέσως, το πλήθος μαζεύτηκε για να μου επιτρέψει να δω το υπόλοιπο της αίθουσας. Δίπλα μου, τοποθετημένα ώστε όλοι να μπορούν να δουν όλους, ήταν άλλα τρία τραπέζια με τους ομοεθνείς μου ξαπλωμένους επάνω τους, ξεκοιλιασμένους και άδειους όπως εγώ. Τα κεφάλια τους ήταν γυρισμένα προς το μέρος μου, ώστε να μπορούν να με δουν. Το βλέμμα μου συνάντησε εκείνο της Αντάλα που είχε βουρκώσει και ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, αλλά νομίζω πως ήθελε να μου πει τόσα πολλά για την ζωή που θα ήθελε να κάνει τώρα που θα φεύγαμε επιτέλους από το Πανεπιστήμιο και θα μπορούσε να την χαρεί με τον Δαχίρ και το παιδί τους. Ήταν η μόνη εκτός από εμένα που ήταν συνδεδεμένη σε μηχάνημα υποστήριξης. Οι άλλοι δύο, ο Δαχίρ και ο Νίμπουρ, κείτονταν απλά επάνω στα τραπέζια. Φαίνονταν από τα άψυχα μάτια τους πως δεν τα κατάφεραν. Με ένα δυνατό κρότο, η πόρτα άνοιξε και μέσα στην αίθουσα μπήκαν πέντε – έξι σεφ σπρώχνοντας καροτσάκια φαγητού. Επάνω τους ήταν μαγειρεμένα τα όργανα που μας είχαν αφαιρεθεί: συκωτάκι a la crème, σπλήνα με πατάτες, ποσέ πνευμονιού με αμελέτητα, μήτρα γαρνιρισμένη με διάφορα λαχανικά. Ένας από τους σεφ μπήκε τρέχοντας κρατώντας έναν δίσκο στο χέρι του και φωνάζοντας «Δόκτωρ! Δόκτωρ! Τι αναπάντεχο εύρημα! Αυτή η λιχουδιά είναι για εσάς Δόκτωρ για την επιτυχία της θεωρίας σας!» είπε ο σεφ. Για λίγες στιγμές έμεινα αποσβολωμένος να κοιτώ τους φίλους μου. Με επανέφερε η φωνή του καθηγητή. «Κοίτα τι βρήκαμε στην μήτρα της φιλενάδας σου!» Χαμήλωσε την πιατέλα που του είχε φέρει ο σεφ για να μπορέσω να δω το περιεχόμενό της. Μέσα στη πιατέλα βρίσκονταν μαγειρεμένο με γαρνίρισμα φρέσκα ραπανάκια το δεκαέξι εβδομάδων έμβρυο της Αντάλα. Ήθελα να κάνω εμετό, αλλά η αδυναμία μου να αντιδράσω από τα φάρμακα που μου είχαν δώσει και η απουσία στομαχιού το καθιστούσαν αδύνατο. Οι φοιτητές που είχαν έρθει έκατσαν στα τραπέζια μπροστά από τα πιάτα τους και άρχισαν να μιλούν μεταξύ τους στην αρχή χαμηλόφωνα αλλά ολοένα και πιο δυνατά. Δεν ξέρω πόση ώρα μεσολάβησε. Είχα χαθεί στις σκέψεις μου και έψαχνα απελπισμένα να βρω απάντηση στο μεγάλο “γιατί” που υπάρχει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. «Κύριοι», είπε ο καθηγητής και αμέσως όλοι σώπασαν. «Σήμερα η υπομονή τόσων ετών απέφερε καρπούς. Η αναμονή μας έφτασε επιτέλους στο τέλος της. Σήμερα εγκαινιάζουμε μία νέα γαστριμαργική εποχή. Λάβετε, φάγετε τους κόπους σας!». Με ένα του νεύμα οι πιατέλες πήγαν στα τραπέζια και οι φοιτητές άρχισαν να τρώνε. Τα πλατιά χαμόγελα και τα χαχανητά έδιναν και έπαιρναν στην αίθουσα και όλοι έμοιαζαν χαρούμενοι. Ο καθηγητής έκατσε ακριβώς μπροστά στα μάτια μου και έτρωγε το έμβρυο της Αντάλα. Το τσίμπαγε με το πιρούνι και το έκοβε με το μαχαίρι του σε μπουκιές. Ένιωσα πολύ άσχημα για το μωρό που βίαια ξερίζωσαν από την ασφάλεια των σπλάχνων της μάνας του, μαγείρεψαν και τώρα κατανάλωναν και ας μην το γνώρισα ποτέ. Όταν τελείωσε, ο καθηγητής στράφηκε σε εμένα. «Και τώρα η σειρά σου» μου είπε με παγωμένο βλέμμα και κάρφωσε το μαχαίρι του στο κεφάλι μου. Τώρα σιγά – σιγά χαμηλώνουν τα φώτα. Ελπίζω μόνο κάποιος να βρει το τσιπάκι της μνήμης μου και να μάθει ο κόσμος τι έγινε εδώ σήμερα. Το πλοίο τώρα έχει δέσει στην προβλήτα. Κατεβαίνω και πάω στην οικογένειά μου. Η αδελφή μου τρέχει, με αγκαλιάζει και με σφίγγει επάνω της. Σταματάω και την σφίγγω και εγώ. “Καλωσόρισες” μου λέει χωρίς να με κοιτάξει. “Τώρα θα μείνουμε για πάντα μαζί.” μου λέει και εγώ κοιτάζω μακριά, την θάλασσα που χάνεται στον ορίζοντα. Κάπου στο βάθος ακούστηκε ένα παρατεταμένο “μπιιιιιιιπ”. ΤΕΛΟΣ ΕΓΓΡΑΦΩΝ Τα παραπάνω είναι οι εγγραφές της τελευταίας ημέρας των λειψάνων που βρέθηκαν από την αστυνομία στις 25 – 6 – 2425 στα σκουπίδια του πανεπιστημίου. Μαζί βρέθηκαν και τα λείψανα άλλων τριών ατόμων, δύο αρσενικά και ένα θηλυκό. Η εγγραφή αυτή είναι η πιο μακροσκελής. Από την εγγραφή αυτή, αλλά και αυτές που βρέθηκαν στα άλλα λείψανα, δεν παρατηρήθηκαν υγειονομικές ή άλλες ελλείψεις. Ο Herr Maives και η ομάδα του που κατηγορήθηκαν για φόνο από την lesser καθαρίστρια του πανεπιστημίου κρίνονται αθώοι και αφήνονται ελεύθεροι, μιας και η διαδικασία εισαγωγής lesser από την Αφρική και η κατανάλωσή τους είναι νόμιμη στην Πολιτεία μας. Η καθαρίστρια χάνει όλα τα δικαιώματα που της έχουν παραχωρηθεί από την πρυτανεία και οι άδικα κατηγορούμενοι μπορούν να την θεωρούν πλέον ιδιοκτησία τους, κάνοντας με αυτήν ότι θεωρούν απαραίτητο. Επιπλέον, δίδεται η άδεια στον Herr Maives να εισάγει όσα δείγματα χρειάζεται για να πραγματοποιήσει τα γευστικά του πειράματα. Ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΗΣ ΜΑΣΑΧΟΥΣΕΤΗΣ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.