Ένας αλλιώτικος φανταστικός φίλος

[Διγέλαδος]

Όνομα Συγγραφέα: Alex
Είδος: Τρόμος
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: Λέξεις: 2540
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: για τον 34ο Διαγωνισμό Σύντομης Σουφουφίτικης Ιστορίας

Αρχείο: Ένας αλλιώτικος φανταστικός φίλος.pdf

 

 

 

Ένας αλλιώτικος φανταστικός φίλος

 

 

“Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

νομίζω ότι βρήκα τι θα κάνει καλά τον μπαμπά μου”,

 

ψιθύρισε ο μικρός Φάνης καθώς χάραζε με το μολύβι του παράξενα γράμματα πάνω στο τετράδιό του. Η μορφή των γραμμάτων δεν θύμιζαν την αλφάβητο που μάθαινε στο σχολείο. Ήταν γεμάτα γωνίες από μικρές γκρίζες ευθείες που ενώνονταν μεταξύ τους. Άφησε κάτω το μολύβι του ικανοποιημένος και κοίταξε το μεγάλο βιβλίο που είχε δίπλα του. Χάιδεψε το δερμάτινο εξώφυλλο του και τον τίτλο που εξείχε από αυτό. Τα γράμματα ήταν παρόμοια με αυτά που είχε σχηματίσει πριν. Η μυστική γλώσσα τον βοηθούσε να γράφει τις σκέψεις του στο ημερολόγιό χωρίς να φοβάται μήπως ο πατέρας του τις διαβάσει. Η ώρα ήταν περασμένη και με ένα αγκομαχητό έβαλε το βαρύ βιβλίο κάτω από το κρεβάτι του.

 

“Γιατί έχεις ακόμα ανοιχτό το φως;” ούρλιαξε ο πατέρας του Φάνη από το σαλόνι. Άφησε στο τραπέζι το άδειο μπουκάλι και σηκώθηκε για να δει γιατί ήταν ξύπνιος.

“Το παλιόπαιδο”, ψιθύρισε μέσα από τα σφιγμένα δόντια του. Έσπρωξε με δύναμη την πόρτα του παιδικού δωματίου. Ο γιος του τραντάχτηκε από τον ξαφνικό χτύπο. Κοίταξε το αγνώριστο πρόσωπο του πατέρα του πάνω από το κεφάλι του.

“Γιατί δεν έχεις κοιμηθεί ακόμα; Τι έχουμε πει για την ώρα;” Ο Φάνης δεν μπορούσε να αντιδράσει όπως και στους εφιάλτες του, τα χείλη του σαν να είχαν ραφτεί μεταξύ τους. Αν μπορούσε θα φώναζε τον φίλο του, αλλά μόνο μια μικρή σχισμή έμενε ανοιχτή για να μπορέσει να αναπνέει.

“Τι έχεις εκεί;” Η ανάσα του μύριζε αλκοόλ. Πήρε στα χέρια του το ημερολόγιο. Στένεψε τα κόκκινα μάτια του. “Ακόμα γράφεις με ορνιθοσκαλίσματα; Δεν σας μαθαίνουν τίποτα πια;” και πέταξε το τετράδιο στον κάδο των αχρήστων.

“Ένα γερό ξύλο θες τώρα” Ο Φάνης έβαλε τις χούφτες του μπροστά από τα μάτια του για να προστατευτεί.

 

Το επόμενο πρωινό ο Φάνης ξύπνησε από το ροχαλητό του πατέρα του. Στο τελευταίο του όνειρο άκουγε βρυχηθμούς από άγρια ζώα. Τώρα μπορούσε να καλέσει τον φίλο του. Έβγαλε το δερματόδετο βιβλίο κάτω από το κρεβάτι και άρχισε να απαγγέλλει από την πρώτη σελίδα. Ήταν η μόνη σελίδα που είχε γράμματα από την γλώσσα που μάθαινε στο δημοτικό. Όπως και την πρώτη φόρα που βρήκε το βιβλίο έβαλε το δάχτυλό του κάτω από την κάθε κάθε λέξη που διάβαζε. Κι αργά-αργά έκανε την επίκληση που χρειαζόταν για να εμφανιστεί μια ακόμα φορά ο φίλος του.

 

“Γιατί δεν με φώναξεςςς εχθέςςς το βράδυ;” ρώτησε ο φίλος του μόλις εμφανίστηκε. Οι λέξεις που ακούστηκαν ήταν γεμάτες φθόγγους κι ένας άνθρωπος θα κατάφερνε να τις ψελλίσει μόνο αν είχε δυο γλώσσες μέσα στο στόμα του. Όμως ο Φάνης τον καταλάβαινε.

“Δεν πρόλαβα”, είπε χαμηλόφωνα το αγόρι χαϊδεύοντας το μελανιασμένο μάγουλό του.

“Το ξέρειςςς ότι δεν χρειάζεται πια να με καλείςςς με αυτόν τον τρόπο”, τον πλησίασε ενώ τα μαύρα μάτια του εξέταζαν τα φρέσκα σημάδια του αγοριού. Άλλοτε μπορεί να το τρόμαζαν αυτά τα μάτια, όμως πια είχε συνηθίσει την παρουσία του.

“Ο δεσμόςςς μαςςς έγινε τόσο δυνατόςςς ώστε να είμαι συνέχεια δίπλα σου.”

“Είσαι ο μόνος φίλος μου.”  Κάθε φορά που ήταν δίπλα του ήξερε ότι τίποτα δεν μπορούσε να τον πειράξει.

“Άρα θα με ακούσειςςς;”

“Θέλω να δείξω πρώτα στον μπαμπά κάτι της μαμάς”, η μητέρα του αγαπούσε τον πατέρα του όπως και τον ίδιο πάρα πολύ. Έτσι του είχε πει όταν τον ξύπνησε πριν φύγει στα βιαστικά. Την είχε ρωτήσει νυσταγμένα που πήγαινε και του εξήγησε ότι θα καταλάβαινε όταν θα μεγάλωνε. Ο πατέρας του θα καταλάβαινε. Ήταν μεγάλος.

“Δεν θα αλλάξει κάτι. Θα δειςςς.”

“Θα με βοηθήσεις;” Ο φίλος του ένευσε κεφάλι του θετικά υποχωρώντας στην επιμονή του παιδιού.

Για να πάνε στην κρεβατοκάμαρα έπρεπε να περάσουν πρώτα από το σαλόνι. Όμως ο πατέρας του Φάνη κοιμόταν στον καναπέ. Ο μικρός πήγε να βάλει τον δείκτη του πάνω στα χείλια του καθώς γυρνούσε προς τον φίλο του για να μην κάνει θόρυβο, αλλά αυτός είχε εξαφανιστεί όπως είχε εμφανιστεί. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι.

 

Στάθηκε στις μύτες των γυμνών δακτύλων των ποδιών του και με αργά βήματα προσπέρασε το τέρας που κάποτε τον αγκάλιαζε. Πώς γίνεται να είχε αλλάξει τόσο πολύ; Όμως θα γινόταν ξανά καλά. Χαμογέλασε. Ο πατέρας του άνοιξε το στόμα του όπως ένα λιοντάρι πριν δαγκώσει το θήραμά του. Το χαμόγελο του αγοριού μετατράπηκε σε μια τρομαγμένη γκριμάτσα. Ο πατέρας του ξανάκλεισε το στόμα του και συνέχισε να βγάζει το πιο τρομακτικό ήχο που είχε ακούσει. Ο Φάνης συνέχισε την πορεία του και μόλις έφτασε στην κλεισμένη πόρτα της κρεβατοκάμαρας  έστριψε το μπρούτζινο πόμολο σιγά-σιγά. Γύρισε στην πλευρά του καναπέ για να δει ότι δεν είχε κουνηθεί ο πατέρας του. Η πόρτα σύρθηκε πάνω στην μοκέτα και η μυρωδιά της κλεισούρας τον ξύπνησε για τα καλά. Μπήκε μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο κλείνοντας τόσο την πόρτα ώστε να διεισδύει ίσα-ίσα μια χαραμάδα φως από το σαλόνι.

“Είσαι εδώ;” ψιθύρισε ο Φάνης

O φίλος του βγήκε μέσα από τις σκιές σαν να ήταν πάντα εκεί.

“Να’ σαι” πήγε να φωνάξει κι έκλεισε το στόμα του με τα χέρια του γρήγορα. Αν ξυπνούσε τον πατέρα του θα είχε κακά ξεμπερδέματα.

“Τι χρειάζεσαι;”

“Τα πράγματα της μαμάς. Δεν είναι εδώ. Πού, πού είναι;”

“Εύκολο. Στην πάνω ντουλάπα”, έδειξε με το μακρύ νύχι του.

O φίλος του δεν μπορούσε να τον βοηθήσει όμως να την φτάσει. Ότι πήγαινε να ακουμπήσει απλώς περνούσε από μέσα του.

Ξεχώρισε μέσα στο ημίφως το κάθισμα που ήταν μπροστά από την τουαλέτα. Το έσυρε μέχρι την ντουλάπα αφήνοντας δυο σκούρες γραμμές πάνω στο χαλί. Το σκαρφάλωσε  και τέντωσε το χέρι του για να φτάσει την άκρη της πόρτας της πάνω ντουλάπας. Μέσα ήταν ένα μεγάλο κουτί και το τράβηξε με δύναμη μέχρι που έπεσε με φόρα στα μπράτσα του. Έχασε την ισορροπία του για λίγο και παραλίγο να ρίξει κάτω την κούτα. Ένιωσε τον ιδρώτα να κυλάει από τις μασχάλες του. Την έσφιξε καλά στα χέρια του και αφού κατέβηκε από το κάθισμα την άφησε χάμω. Μακάρι να το έβρισκε εκεί μέσα. Κάτι του φάνηκε ότι γυάλισε. Αυτό πρέπει να ήταν. Κρατούσε έναν μικρό καθρέφτη. Ήταν φθαρμένος και είχε μωβ πινελιές πάνω του. Ήταν ο καθρέφτης της μαμάς. Θυμόταν όταν κρυφοκοιτούσε στο δωμάτιο των γονιών του που το χρησιμοποιούσε κάθε φορά πριν κοιμηθεί για να περιποιηθεί το πρόσωπο της. Ίσως αυτό να βοηθούσε τον μπαμπά του να θυμηθεί. Να γίνει καλύτερα.

 

“Τζάμπα ελπίζειςςς. Το βιβλίο θα σε βοηθήσει.”

“Σου είπα ότι θα το κάνω.”

“Είσαι τυχερόςςς που το βρήκεςςς. Που με βρήκεςςς.”

“Ναι, είμαι”, όντως ήταν, ο φίλος του ήταν που τον έκανε να ξαναχαμογελάσει μετά από πολύ καιρό.

“Θα ξυπνήσει ο πατέραςςςς σου σε λίγο”, τον προειδοποίησε. Ο Φανής γούρλωσε τα μάτια του κι έτρεξε προς την πόρτα. Έβγαλε πρώτα το κεφάλι του και μετά όλο το σώμα του. Προχώρησε με μικρές δρασκελιές προς το δωμάτιό του. Ο φίλος του πάλι δεν τον ακολούθησε.

 

“Λίγα πράγματα έχουν μείνει”, σχολίασε ο φίλος του ξαφνιάζοντας τον. Τον περίμενε δίπλα στο γραφείο του.  Ο Φάνης άνοιξε το βιβλίο και διάβασε σιγά-σιγά τις οδηγίες όπως τον είχε μάθει ο φίλος του. Πήρε μερικά χαρτομάντιλα από το κουτί που είχε στο κομοδίνο και τα τοποθέτησε στην μοκέτα σχηματίζοντας έναν κύκλο.

“Το έχεις ξανακάνει;” ρώτησε το αγόρι.

“Ναι, πριν πάρα πολλά χρόνια. Στο σπίτι που με βρήκεςςς”, ο Φάνης θυμόταν εκείνη την ημέρα σαν να την είχε ζήσει πριν λίγο. Έτρεχε κι έτρεχε μέχρι να πονέσουν τα πόδια του. Είχε γυρίσει από το σχολείο και πριν μπει στο σπίτι του είχε δει τον πατέρα του να μπαινοβγαίνει και να πετάει πράγματα της μαμάς εδώ κι εκεί. Κλωτσούσε κι έδινε γροθιές όπου μπορούσε. Το αγόρι είχε φανταστεί τον εαυτό του στην θέση της ραγισμένης κολόνας κι αισθανόταν τα νωπά ακόμα σημάδια στην πλάτη του. Έτσουζαν. Έκανε μεταβολή κι άρχισε να τρέχει στην γειτονιά. Όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Μέχρι που σταμάτησε από το λαχάνιασμα. Απέναντί του υπήρχε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Μπήκε μέσα να κρυφτεί και μέσα στην σκόνη και τους ιστούς αράχνης είδε το βιβλίο. Του φάνηκε τεράστιο την πρώτη φορά. Το ξεφύλλισε, αλλά δεν μπορούσε να αναγνωρίσει κάποιο γράμμα. Εκτός από την πρώτη σελίδα. Με ανυπομονησία είχε διαβάσει τις γνώριμες πια λέξεις. Όταν τελείωσε ξαφνικά εμφανίστηκε ένα τρομακτικό πλάσμα το οποίο έμαθε αργότερα να το αγαπάει. Όταν του εξήγησε για ποιους λόγους βρισκόταν σε εκείνο το σπίτι του έδωσε κουράγιο να γυρίσει πίσω κι ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Φτάνει να το άκουγε.

 

Τώρα θα έκανε αυτό που χρειαζόταν. Άναψε ένα από τα σπίρτα που είχε βρει στην κουζίνα. Η φλόγα του θύμιζε τα μάτια του πατέρα του κάθε φορά που τον πλησίαζε απειλητικά. Πέταξε το αναμμένο σπίρτο στις χαρτοπετσέτες κι αυτές πήραν αμέσως φωτιά. Τις πάτησε με ένα παπούτσι, που είχε δίπλα στο κρεβάτι, για να μην πάρει φωτιά η υπόλοιπη μοκέτα, αν και δεν θα συνέβαινε. Αυτό το κόλπο το είχε μάθει όταν έπαιζε με τη φωτιά. Για να πειραματιστεί είχε βάλει φωτιά σε μια χαρτοπετσέτα. Πίσω της είχε αφήσει ένα τετράγωνο απανθρακωμένου χαλιού σαν μια μόνιμη σκιά της. Ακόμα θυμάται τον πόνο που είχε νιώσει στον πισινό όταν ο πατέρας του τον τιμώρησε. Τότε η μητέρα του ήταν ακόμα μαζί τους.

 

Ύστερα με τριμμένη κιμωλία έφτιαξε γραμμές που τεμνόντουσαν που του θύμιζε αστέρι με τις πέντε γωνίες του να ακουμπούν την περίμετρο του κύκλου. Έπειτα σε κάθε γωνία έβαλε κι από ένα κεράκι. Δεν είχε μείνει κάτι άλλο. Κοίταξε τον φίλο του για επιβεβαίωση.

 

“Θυμάσαι τι πρέπει να κάνειςςς;”

“Ναι. Κι αν ανοίξει το πέρασμα, θα γίνει καλύτερα ο μπαμπάς μου, ε;”

“Ναι, θα σταματήσει να σε χτυπάει. ”

“Πρώτα όμως το καθρεφτάκι της μαμάς. Να το δει.” Να τη θυμηθεί.

“Καλά.”

 

Το σούσουρο είχε φτάσει μέχρι τα αφτιά του πατέρα του Φάνη και τον είχε ξυπνήσει. Είχε ξυπνήσει με έναν δυνατό πονοκέφαλο. Ελάχιστα θυμόταν από το προηγούμενο βράδυ. Μόνο τον εκνευρισμό που του είχε προκαλέσει ο γιος του. Το πρόσωπό του που του θύμιζε τόσο πολύ την μητέρα του. Την γυναίκα του. Την πουτάνα. Τόλμησε να φύγει μετά από όσα είχε κάνει για αυτήν και το παιδί τους. Χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα ποτό. Μα σε ποιον μιλάει; Πάλι εκείνον το φανταστικό του φίλο;

“Νόμιζα ότι του το είχα απαγορέψει” είπε στον εαυτό του βραχνιασμένα. Ήξερε από την αρχή ότι το παιδί του ήταν παράξενο. Κι ότι και να έκανε δεν θα διορθωνόταν. Ακόμα η τσιριχτή φωνή του τριγύριζε το κεφάλι του σαν κουνούπι. Γιατί δεν σκάει επιτέλους; Θα έκανε μια τελική προσπάθεια. Και μετά θα έψαχνε για το άλλο μπουκάλι ουίσκι.  

 

Δεν άργησε να βρει την πόρτα του δωματίου του Φάνη.

“Υπάρχει κανείς άλλος εδώ;” τον ρώτησε αγριεμένα ο πατέρας του. Η σημαδεμένη μοκέτα παραμόνευε πίσω από την ανοιγμένη πόρτα.

Ο Φάνης δεν ήξερε τι να απαντήσει. Ήξερε ότι οποιαδήποτε απάντηση του θα ήταν λανθασμένη. Έχει ήδη συμβεί τόσες φορές.

“Εγώ δεν βλέπω κανέναν εδώ”, άνοιξε τις ντουλάπες του και τις ξανάκλεισε με δύναμη.

Ο Φάνης αναπήδησε.

“Κι αφού δεν είναι κανείς εδώ”, έσπρωξε το κρεβάτι και παρέσυρε την καρέκλα από δίπλα ρίχνοντας την, “τότε δεν υπάρχει λόγος να μιλάς σε κανέναν, έτσι δεν είναι”;

Πλησίασε τον Φάνη προσέχοντας ότι είχε το ένα χέρι πίσω από την πλάτη του.

“Τι κρύβεις;” Το παιδί έτεινε διστακτικά το ένα χέρι του προς το μέρος του. “Πού το βρήκες αυτό;” ρώτησε οργισμένος ο πατέρας του βλέποντας το καθρεφτάκι. Ο Φάνης ακόμα αδυνατούσε να απαντήσει.

“Ήταν της … μητέρας σου, δεν θα έπρεπε να το έχεις εσύ”, κατά λάθος κοιτάχτηκε στο μικρό τζαμάκι. Η όψη του προσώπου του όμως τον εγκλώβισε στην θέση του. Έτριψε το αξύριστο σαγόνι του, τα κόκκινα μάτια του φαινόντουσαν τόσο κουρασμένα.

“Πως κατάντησα έτσι”, μονολόγησε. Συνέχεια σκεφτόταν τι θα μπορούσε να κάνει διαφορετικό. Κάθε φορά που της ζητούσε συγνώμη πίστευε ότι θα ήταν και η τελευταία. Δεν το είχε σχεδιάσει αυτό. Όμως η πίεση. Το άγχος που έφερνε απ’ έξω… Να είχε λίγο περισσότερη υπομονή. Και θ’ άλλαζε. Όμως όχι. Δεν το έκανε. Δεν τον καταλάβαινε. Και τώρα ο ο γιος του θύμιζε πόσο αδύναμος ήταν. Τον καθρέφτη μπροστά στον οποίο η… κάλυπτε τα σημάδια των λαθών του. Ο ίδιος γιος του του υποδείκνυε πόσο λίγος ήταν. Ο πονοκέφαλός του έγινε ακόμα πιο δυνατός. Το αγόρι τον είχε φέρει για να του μάθει.  Τα φρύδια του άρχισαν να σιγοντάρουν τη μύτη του δημιουργώντας βέλη, τα μάτια του έκαιγαν πια σαν ηφαίστεια. Το χέρι του έτρεμε από θυμό. Εκσφενδόνισε τον μικρό καθρέφτη μακριά σπάζοντάς τον σε μικρά κομματάκια.

“Θα μάθεις τώρα, που το έκανες αυτό”, και όρμησε προς τον μικρό.

“Μπαμπά”, ο γιος του έκλαιγε.

“Στο ‘πα μικρέ, τώρα κάλεσε με”, φώναξε η συριστή φωνή από το δωμάτιο.

Ο Φάνης γρήγορα ξεκίνησε να ψέλνει χωρίς την βοήθεια του βιβλίου. Μετά από τόσες φορές το είχε μάθει απ’ έξω.

“Τι αλλαμπουρδέζικα λες;”

Ο Φάνης δεν σταμάτησε  και η ένταση της φωνής του ανέβαινε σταθερά.

«Βούλωσε το ή αλλιώς θα σου κόψω την γλώσσα.»

Ο Φάνης συνέχισε. Η παλάμη του πατέρα του χτύπησε το ήδη μαυρισμένο μάγουλο του. Το παιδί γονάτισε από τον πόνο. Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια του, τώρα οι λέξεις έβγαιναν ίσα-ίσα από το στόμα του.

“Εντάξει λοιπόν θα σε κάνω να σταματήσεις”, και πήγε να τον αρπάξει από τον γιακά, ο Φάνης σιώπησε και τον κοίταξε στα μάτια. Ανάμεσα τους εμφανίστηκε ο φίλος του.

Ένα μακρύ μαυρισμένο νύχι ήταν μπροστά από τα μάτια του πατέρα του. Το νύχι αυτό άνηκε σε ένα κοκαλιασμένο δάχτυλο. Ήταν τόσο κοντά στα μάτια του που το μόνο που έβλεπε είναι ότι κατέληγε σε ένα χέρι γεμάτο φολίδες.

“Τι στο...”! Αυτόματα ο άνδρας έκανε ένα βήμα πίσω. Το στόμα του είχε στεγνώσει.

“Διάβασε τώρα τους άλλουςςς στοίχουςςς που σου έδειξα”, είπε η φωνή πίσω από το τεντωμένο χέρι.

Ο Φάνης γρήγορα ξεφύλλισε τις σελίδες μέχρι να βρει αυτή που είχε σημαδέψει κι άρχισε να ψέλνει.

Ο φίλος του προχώρησε δυο βήματα απειλώντας τον πατέρα του Φάνη κι αυτός οπισθοχώρησε.

“Φάνη, είμαι ο πατέρας σου. Δεν ξέρω τι κάνεις, αλλά σταμάτα το.”

“Λίγο ακόμα”, ακούστηκε από την μακρόσυρτη φωνή καθώς έκανε τον άντρα να πλησιάζει στο καμένο κυκλικό περίγραμμα στην μοκέτα.

Ο μικρός συνέχισε να ψέλνει βγάζοντας ακατανόητους ήχους. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε και ούτε ρίσκαρε να κοιτάξει επειδή μπορεί να έχανε κάποια λέξη. Έτρεμε ολόκληρος. Όπως και ο πατέρας του.

Ο φίλος του έκανε ένα άλλο αποφασιστικό βήμα πιο μπροστά και ο πατέρας υποχώρησε μέσα στον κύκλο.  Ακινητοποιήθηκε. Ένας πόνος άρχισε να διατρέχει όλο το σώμα του. Λες και έσχιζε κάποιος το δέρμα του με μια κοφτερή αιχμή. Σαν νύχι. Όμως αν κοιτούσε ο Φάνης θα έβλεπε ότι δεν συμβαίνει τίποτα στο δέρμα του πατέρα του. Τα κεριά έλιωναν πιο γρήγορα απ’ όσο θα έπρεπε σαν να ήταν δίπλα σε μια εστία δυνατής θερμότητας. Αλλά αν ο Φάνης πλησίαζε με τα χέρια του, δεν θα ζεσταινόντουσαν καθόλου. Ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος στις μυστικές λέξεις. Οι ίδιες λέξεις που ακούστηκαν πριν εκατοντάδες χρόνια. Μια ζωώδης κραυγή που δεν θύμιζε τίποτα ανθρώπινο βγήκε από το στόμα του άνδρα. Ένιωθε ότι μια μεγάλη πληγή είχε ανοίξει από την κορυφή του κεφαλιού μέχρι τον κόκκυγά του. Όλα τα σωθικά του ήταν εκτεθειμένα προς τον έξω κόσμο. Δεν άντεχε. Ταρακουνήθηκε για λίγο και έπειτα σωριάστηκε στο έδαφος. Ο μικρός είχε τελειώσει το βιβλίο και γρήγορα πλησίασε τον άντρα. Περίμενε με αγωνία σκυμμένος. Ο ξαπλωμένος άνθρωπος ανοιγόκλεισε τα μάτια του για λίγο μέχρι που σταθεροποίησε το βλέμμα του στο αγόρι.

“Σε ευχαριστώ Φάνη. Με βοήθησεςςς να γίνω καλά.”

Και ο μικρός αγκάλιασε τον καινούριο πατέρα του.

Edited November 9, 2013 by DinMacXanthi
Προστέθηκε η διορθωμένη ιστορία

[Ad Noctum]

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι το λάτρεψα!

 

Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό.

[Tiessa]

Μια ωραία ιστορία τρόμου με όλα τα σωστά χαρακτηριστικά.

 

Τι μου άρεσε:

Η ανάγκη του παιδιού για να βοηθήσει την κατάσταση και πώς

 

 

οι αγαθές του προθέσεις ανοίγουν την πύλη για τον δαίμονα. Ιδιαίτερα καλή η χρήση του αθώου παιδιού και των κινήτρων του και δένει καλά με τα περισσότερα από τα στοιχεία της ιστορίας.

Ήταν πολύ τρομακτικό στο τέλος, που ο πατέρας ένιωθε να σκίζεται και να διαλύεται ενώ απέξω δεν φαινόταν τίποτα. Αυτό είναι πολύ τρομακτικό και πολύ καλύτερο από το να βλέπαμε αίματα και παραμορφώσεις.

Πολύ τρομακτικό επίσης που το παιδί καλοδέχεται τον καινούργιο πατέρα του. Όχι μόνο άφησε το κακό στον κόσμο τους, αλλά δεν έχει συνειδητοποιήσει και τι ακριβώς έχει κάνει.

 

 

 

Τι δεν μου άρεσε:

Πολύ λίγα πράγματα.

 

 

Δεν είναι και πολύ φανερό το πώς βρίσκοντας το βιβλίο κάλεσε τον "φίλο" του για πρώτη φορά. Στην αρχή τον δείχνεις να μαθαίνει τη γραφή και να εξασκείται. Πώς το έκανε την πρώτη φορά αν δεν ήξερε να διαβάζει; Αν ήταν ο καιρός να ανοίξει η πύλη μετά από τόσους αιώνες και έγιναν ορισμένα πράγματα διαφορετικά απ' ό,τι τόσον καιρό, θα άξιζε τον κόπο να το πεις, για να φαίνεται και η πλήρης συνάφεια με το θέμα και το ότι το γεγονός της εύρεσης του βιβλίο δεν ήταν τυχαίο.

 

Ο ρόλος που παίζει το καθρεφτάκι της μαμάς δεν μου είναι πολύ σαφής. Δεν κατάλαβα αν χρειαζόταν και αν έπρεπε να είναι ολόκληρο ή σπασμένο και τι έγινε που έσπασε. Φαίνεται ότι όλα πήγαν 'κατ' ευχήν' του δαίμονα ανεξαρτήτως αυτού του περιστατικού.

 

 

 

Στα συν: Η συμπεριφορά του παιδιού, οι φόβοι και οι ελπίδες του, τα υλικά που μαζεύει για να κάνει την επίκληση. Χαρτοπετσέτες! Πόσο λογικό και πόσο ταιριαστό μ' ένα μικρό παιδάκι που δεν έχει πρόσβαση σε δυσκολότερα υλικά που θα ταίριαζαν καλύτερα σε σκοτεινούς λόγιους. Πολύ καλό αυτό. Μπράβο!

 

Επίσης

O.T.	αν ήξερα ότι ισχύει αυτό που λες, ότι δηλαδή δεν βάζουν φωτιά εύκολα οι χαρτοπετσέτες, μπορεί να είχα γλυτώσει το μοναδικό ξύλο από τον πατέρα μου όταν έβαλα κάποτε φωτιά σε μια χαρτοπετσέτα στην κουζίνα και μετά άρχισα να τσιρίζω ότι θα καούμε.

 

 

[wordsmith]

Αρκετά καλό, αν και με κάποιες γλωσσικές/εκφραστικές ακαμψίες και λίγη φλυαρία σε μερικά σημεία. Είναι πολύ προφανές τι θα συμβεί στο τέλος, από τη στιγμή που εμφανίζεται ο πατέρας και βλέπουμε το πρόβλημα που έχει το παιδί. Μα γιατί ο "φίλος" να είναι

δαίμονας;

Και πώς δεν τον φοβόταν το ίδιο το παιδί με τέτοια εμφάνιση; Άσε που παρουσιάζεται πολύ εύκολο να καλέσει κανείς ένα τέτοιο πλάσμα.

Στα μεγάλα συν το ότι δεν επεκτείνεσαι πάνω στο πώς έγινε έτσι αυτή η οικογένεια. Συνηθισμένο.

Στα πλην η γλώσσα, που ναι μεν είναι πολύ σωστή και κατανοητή, αλλά παραείναι ακριβής και "επιστημονική" εφόσον κατά το μεγαλύτερο μέρος βλέπουμε την οπτική γωνία ενός μικρού παιδιού. Θα μιλούσε πιο απλά και συναισθηματικά. Αλλά σου βάζω δύσκολα...

Το τέλος κατάφερες να το κάνεις σχετικά πρωτότυπο:

ο πατέρας δεν πεθαίνει, ούτε αλλάζει χαρακτήρα, αλλά αντικαθίσταται.

Καλή ιδέα.

Γενικά όχι κι άσχημο, αλλά θέλει ένα πέρασμα ακόμα.

[Mesmer]

Αυτά τα καταραμένα παιδάκια με τους φανταστικούς φίλους, όπου και να τα συναντήσεις σου σηκώνουν την τρίχα. Μ’ αρέσει που εδώ έχουμε μια πιο κοντινή ματιά της φιλίας. Το ότι το βλέπουμε από τη μεριά του παιδιού, τις σκέψεις του, τις επιθυμίες του, την αφέλειά του. Από τη μία σκεφτόμαστε ότι κάπως θα την πατήσει, από την άλλη, όμως, ήδη περνάει πολύ άσχημα, οπότε έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το πού θα καταλήξει όλο αυτό. Γενικά, ήταν μια γνωστή ιδέα που δουλεύτηκε καλά και έδωσε ένα ωραίο αποτέλεσμα.

 

Κάτι που βρήκα λίγο αχρείαστο ήταν το βιβλίο. Θα μπορούσε πιο απλά να παρουσιαστεί ο ίδιος ο δαίμονας/στοιχειό στο παιδί και να το εκμεταλλευτεί, λόγω των δυσκολιών του, αφού κι αυτοί για εύκολα θύματα ψάχνουν. Επίσης, έτσι γλιτώνεις να εξηγήσεις το πώς ο Φάνης μπόρεσε και διάβασε εκείνη την περίεργη γλώσσα εξαρχής. Εδώ, βέβαια, τίθεται και το θέμα της Πύλης, αλλά όλο και κάποιος τρόπος θα υπάρχει να ξεγελάσεις ένα παιδί.

 

Κάτι άλλο, είναι ότι θα προτιμούσα να μην υπήρχε αλλαγή στην οπτική γωνία και να δίνεται όλη η ιστορία από τη μεριά του μικρού. Νομίζω ότι έτσι θα κέρδιζε περισσότερο σε δύναμη. Αν και υπάρχει εκείνη η πολύ καλή σκηνή στο τέλος με την αλλαγή, που δεν θα μπορούσε να δοθεί διαφορετικά.

[gismofbi]

Η ιστορία χιλιοειπωμένη. Παιδάκι, φανταστικός φίλος δαίμονας, τον βλέπει μόνο το παιδάκι, κακός μπαμπάς κτλ. Αυτό που μου άρεσε είναι που παρουσίασες σωστά την παιδική αφέλεια που βλέπει μόνο το καλό, το θετικό. Επίσης λάτρεψα το πρωτότυπο τέλος. Αυτό και μόνο έκανε μια κλισέ ιστορία διαφορετική. Στα μείον, εκτός από το όλο θέμα των κλισέ, είναι ότι φαίνεται πολύ απλό να καλείς έναν δαίμονα, να κάνεις τελετές και τέτοια. Επίσης πως και δεν φοβόταν το παιδάκι αυτό το αποκρουστικό πλάσμα; Ναι μεν έχουν άγνοια και αθωότητα αλλά σκέψου ότι φοβούνται τα φανταστικά τέρατα στη ντουλάπα και κάτω από το κρεββάτι. Φαντάζεσαι τι θα έκαναν αν το έβλεπαν ζωντανά με τέτοια μορφή; Καλή επιτυχία.

[poeticlooper]

Πολύ ωραία ιστορία. Θα μπορούσε να διανθιστεί με περισσότερες λεπτομέρειες για τις σχέσεις των ηρώων όπως και να παραλειφθούν κάποιοι πλεονασμοί. Μια καλύτερη περιγραφή που θα δημιουργούσε εντονότερη ατμόσφαιρα θα το εκτόξευε. Από τα καλύτερα κείμενα σου που έχω διαβάσει     

[mman]

Πρέπει να ξεκαθαρίσεις μερικά ζητήματα εμφάνισης (π.χ. λάθος κεφαλαία, εκεί που θέλει πεζά κ.α.) στίξης (π.χ. κόμμα εκεί που θέλει τελεία κ.α.) και σύνταξης (κυρίως στους διαλόγους, έξω από τα εισαγωγικά). Δες με προσοχή αυτό το εξαιρετικό τόπικ και κυρίως το αρχικό ποστ (στην πραγματικότητα, όλοι μας εδώ μέσα θα έπρεπε να το (ξανα)διαβάσουμε). Πιστεύω ότι θα σε βοηθήσει πολύ.

Προσπάθησε να αφαιρέσεις επίθετα. Π.χ., μη γράφεις ‘φοβισμένος’. Προσπάθησε να έχεις δείξει τον φόβο μέχρι εκεί (π.χ. με διάλογο ή, ακόμα καλύτερα, με γλώσσα του σώματος) και τότε δεν θα χρειάζεται να το πεις. Κάν’ το όπως με άλλα στοιχεία που πολύ ωραία έχεις καταφέρει να δείξεις, όπως το μεθύσι: δεν είπες ότι ο πατέρας είναι μεθυσμένος ή ένας μέθυσος, έδειξες το μπουκάλι και καταλάβαμε.

Το θέμα με το ότι το παιδί δεν φοβόταν καθόλου έναν δαίμονα που μιλάει συριστικά και δεν μπορεί να πιάσει αντικείμενα, το είχα κι εγώ.

Γενικά, πάντως αυτή ήταν μια αρκετά καλή προσπάθεια.  Είχες μια σύντομη ιστορία να πεις και την είπες με συνέπεια. 

Η σκηνή μεταξύ παιδιού – πατέρα αρκετά καλή για μένα, με περιθώρια βελτίωσης.

Το τέλος αν και θα μπορούσε να είναι δυνατότερο σκηνικά, είναι ενδιαφέρον.

Στα θετικά και το ότι το παιδί δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται τι πραγματικά θα συμβεί.

Ισχυρές οι δύο τελευταίες γραμμές.

 

[niceguy0973]

Τι μου άρεσε…

Πολύ καλή ιστορία τρόμου, στην οποία χρησιμοποίησες πολλά κλισέ στοιχεία αλλά με δικό σου τρόπο, ώστε να μην γίνονται ενοχλητικά στην ανάγνωση. Μου άρεσε πολύ και η ανατροπή στο τέλος, εκπληρώνοντας στον ήρωα σου την επιθυμία του και καλύπτοντας την ανάγκη του με την παρουσία ενός καινούργιου πατέρα.

 

Τι δεν μου άρεσε…

Θα ήθελα να παίζει μεγαλύτερο ρόλο η πύλη στην ιστορία σου, εφόσον αυτό είναι και το θέμα μας. Επίσης θα ήθελα ο ήρωας σου να είναι λίγο πιο διστακτικός στο να πραγματοποιήσει την τελική επίκληση, να παραπαίει ανάμεσα στο σωστό και το λάθος με τα δικά του πάντα μέτρα και σταθμά.

 

Καλή επιτυχία…

[Andkand]

Μια πολύ καλή ιστορία τρόμου. Κατάφερες μέσα από την ψυχολογία του παιδιού να μεταφέρεις μια ανατριχίλα. Μου άρεσε το τέλος και βρήκα εμπνευσμένο το γεγονός ότι έβαλες τον φανταστικό φίλο να μιλά με διαφορετική προφορά – στοιχείο που τον διαφοροποιεί από τον πατέρα του παιδιού και μας βοηθά να καταλάβουμε τι έγινε στο τέλος!

 

Καλή επιτυχία Άλεξ!

[mman]

Προσπαθώντας να φτιάξω την κατάταξη, μόλις τώρα μου ήρθε: Ο τίτλος είναι πολύ αδύναμος. Ιδανικά, δεν θέλεις κανένα επίθετο στον τίτλο, οπότε δύο επίθετα στη σειρά σπάνια δουλεύουν σωστά. Δοκίμασε με ουσιαστικά και γενικά μικρότερους τίτλους.

[Ροη]

Μου άρεσε που ήταν η πιο αυθεντικά χόρρορ ιστορία του διαγωνισμού!
Είχε ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, ήταν καλογραμμένο, είχε και ωραίο τέλος, βγαλμένο απο τις καλύτερες ταινίες τρόμου.
Αν κάτι δεν μου άρεσε, ήταν η γλώσσα που χρησιμοποιούσε ο δαίμονας για να επικοινωνήσει. Το συριχτό εφέ στις λέξεις κάτα κάποιο τρόπο έβγαζε τον αναγνώστη απο την ατμόσφαιρα της ιστορίας. Θα μπορούσες ίσως, να αναφέρεις τον τόνο της φώνης του δαίμονα, χωρίς να επηρεάζεται η ίδια η ομιλία του. Καταλαβαίνω πώς αυτό θα χάλαγε την έκπληξη του τέλους παντως.

[dagoncult]

-Ήταν πολύ ιδιαίτερος (όπως συνηθίζεται σε τέτοιες ιστορίες ) ο φιλαράκος του Φάνη. Μου άρεσε η φωνή του που τράβαγε τα σίγμα. Όμως ίσως να ήθελα μερικές παραπάνω πληροφορίες για το τι συμβαίνει μ' αυτόν. Τώρα μένει πολύ στο σκοτάδι.

 

-Έτρεχε το κείμενο. Σ' αυτό φυσικά βοήθησαν και οι διάλογοι.

 

-Η προσωπική μου προτίμηση, πάντως, είναι να δινόταν η ιστορία με λιγότερα ρήματα και περισσότερες εικόνες. Κατά πάσα πιθανότητα κάτι τέτοιο θα είχε σαν αποτέλεσμα την μείωση της ταχύτητας, όμως από την άλλη οι σκηνές θα 'έγραφαν' πιο καλά στη φαντασία μου.

 

-Για το τέλος: Δεν ξέρω τι, αλλά θα προτιμούσα να λέει κάτι άλλο.

[Nantia]

Τι μου άρεσε:

-η ‘’εισαγωγή’’ της ιστορίας.

-η διάλογοι.

-οι μικρές περιγραφές, που σε κάνουν να φαντάζεσαι την κάθε σκηνή με λεπτομέρεια π.χ. : «Στάθηκε στις μύτες των γυμνών δακτύλων των ποδιών του…»  και

«Το έσυρε μέχρι την ντουλάπα αφήνοντας δυο σκούρες γραμμές πάνω στο χαλί…»

 

 

Τι μου άρεσε πολύ:

-ο φανταστικός φίλος

 

Που δεν μας δίνεις ξεκάθαρη περιγραφή αλλά μικρά tips (π.χ.: «Οι λέξεις που ακούστηκαν ήταν γεμάτες φθόγγους κι ένας άνθρωπος θα κατάφερνε να τις ψελλίσει μόνο αν είχε δυο γλώσσες μέσα στο στόμα του» και «“Εύκολο. Στην πάνω ντουλάπα.” έδειξε με το μακρύ νύχι του.» )που κάνει την φαντασία σου να οργιάζει.

 

-το καθρεφτάκι 

 

Που είναι η τελευταία ελπίδα του Φάνη να γίνει καλά ο μπαμπάς του, κοιτάζοντας ‘’τα χάλια του’’ στο καθρέφτη της γυναίκας του, που (απ’ ό,τι κατάλαβα) τον άφησε λόγο του αλκοολισμού.

 

-Η αθωότητα του Φάνη

 

Που φροντίζεις να μας την ‘’υπενθυμίζεις’’ σε κάθε παράγραφο. Ειδικά το « Ύστερα με τριμμένη κιμωλία έφτιαξε γραμμές που τεμνόντουσαν που του θύμιζε αστέρι με τις πέντε γωνίες του να ακουμπούν την περίμετρο του κύκλου» Άψογο!

 

-και φυσικά το ανατριχιαστικό τέλος

 

Άφησα κάτι; Μάλλον όχι

Εν ολίγοις μου άρεσε ολόκληρο!

 

Καλή επιτυχία!

[Havoc]

Μια αρκετα ανατριχιαστικη ιστορια, ένα σκληρο παραμυθι, για μεγαλα παιδια. Μ’ αρεσε ο τροπος που περιγραφεις τα συναισθηματα και τις σκεψεις του παιδιου. Το υφος είναι αρκετα πειστικο. Δν με επεισε πολύ ο φανταστικος φιλος, το ποσο ευκολα εμφανιζεται και εξαφανιζεται και τα κανει όλα να φαινονται τοσο ευκολα. Βεβαια, αν το δω ως ένα παραμυθι αυτή η αθωοτητα που το διεπει είναι και το στοιχειο που κανει το διηγημα αρκετα επιτυχημενο. Θα ηθελα περισσοτερα από τα συναισθηματα του πατερα να διαφαινονται. Σιγουρα υπαρχουν θετικα στοιχεια μεσα του, που θα ηθελα να αναδεικνυονται και πριν το τελος. 

[Mindtwisted]

Αυτά τα νιάνιαρα που επικαλούνται δαίμονες, φαντάσματα κτλ και τα κάνουν όλα μπάχαλο είναι απ' τα πιο συνηθισμένα πράγματα στον τρόμο, οπότε απ' όταν είδα το συριστικό τρόπο ομιλίας φαντάστηκα που θα καταλήξει.

 

Το τέλος μου άρεσε. Κατάλαβα τι θα γίνει στο σημείο που δαίμονας δεν τον σκοτώνει αμέσως, αλλά τον κάνει να οπισθοχωρεί προς τον κύκλο. Μου άρεσε και ο τρόπος γραφής, είχε ωραία ατμόσφαιρα. 

 

Γενικα μια ωραία ιστορία τρόμου, με ωραία εκτέλεση. Θα ήθελα να είναι λίγο πιο απρόσμενη για να με τρομάξει επαρκώς.

[Cassandra Gotha]

Η ιστορία μου άρεσε, το τέλος δυνατό, αλλά σε κάνα-δυο σημεία διαλόγων αφαιρέθηκα και γύρισα πίσω.

Θα ήθελε λίγο γυάλισμα στη γραφή, παραείναι στεγνή, σαν προφορικός λόγος. Ιδίως για να φτιάξεις ατμόσφαιρα τρόμου, σηκώνει πολύ παίδεμα ο λόγος.

[Nienor]

Ουόου Αλέξανδρε! Παίζει να είναι το πιο προσεγμένο κείμενό σου που έχω διαβάσει. Πραγματικά όλες αυτές οι λεπτομεριούλες που έχεις σπείρει εδώ κι εκεί δουλεύουνε φανταστικά και χτίζουνε έναν πολύ ρεαλιστικό πιτσιρίκο, όχι βέβαια ρεαλιστικά κακοποιημένο γιατί καταλαβαίνεις ότι εκεί θα έπρεπε να μπλέξεις με φανταστικούς φίλους που θα ήταν στο μυαλό του, ο δαίμονας ίσως θα ήτανε ο ίδιος ο μικρός, ή απλά μία από τις προσωπικότητες που θα είχε δημιουργήσει ή κάτι τέτοιο. Πάντως πάρα πολύ ρεαλιστικό για να εξυπηρετήσει την ιστορία μέχρι τέλους.

 

Μου αρέσει πάρα πολύ που δεν έχουμε ιδέα πώς ακριβώς μοιάζει ο δαίμονας και έχουμε μόνο όσα χρειαζόμαστε (και στα σημεία που τα χρειαζόμαστε) για να μας ανατριχιάζουνε. Για μένα είναι μια χαρά που δεν τον φοβάται ο μικρός, τα παιδιά φοβούνται πράγματα διαφορετικά από ότι οι μεγάλοι. Δεν είναι απαραίτητο πως θα τον φοβότανε επειδή απλά δεν μοιάζει με άνθρωπο, αφού κι όλας εξαρχής του συμπεριφερότανε πολύ καλά, ήτανε φίλος του, ο μόνος φίλος του κι όλας.

 

Εγώ ξενερώνω μόνο με τη μάνα. Δηλαδή, είτε α) έχουμε ένα τσογλάνι (συγχωρήστε μου την έκφραση) που πήρε των οματιών της και παράτησε το παιδί της με το τέρας να βαράει αυτό αντί για εκείνη είτε β) έχουμε και πάλι μία από τα ίδια, μόνο που αυτή τη φορά είναι και χαζή εκτός των άλλων και νομίζει πως «κάποτε θα καταλάβει ο μικρός» και θα φύγει κι εκείνος; Θα τη συγχωρήσει; Τι; Τέσπα, επειδή έχω και κάτι στο μυαλό μου πρόσφατο ενδεχομένως να είμαι περισσότερο κακιά μαζί της, αλλά όπως και να χει… ξερωγώ, ποια μάνα θα το άφηνε το πιτσιρίκι της με αυτόν τον πατέρα μόνο του;

 

Τέλος πάντων, αυτό έτσι κι αλλιώς δεν έχει να κάνει και πολύ με την ιστορία στην πραγματικότητα, απλά ας πούμε θα μπορούσε να την έχει σκοτώσει αυτός ο πατέρας (θα σου δυνάμωνε και την αίσθηση δικαιοσύνης στο τέλος ακόμα περισσότερο ίσως).

 

Μπράβο, Αλέξανδρε, πολύ καλή ιστορία

[Cassandra Gotha]

 

Τέλος πάντων, αυτό έτσι κι αλλιώς δεν έχει να κάνει και πολύ με την ιστορία στην πραγματικότητα, απλά ας πούμε θα μπορούσε να την έχει σκοτώσει αυτός ο πατέρας (θα σου δυνάμωνε και την αίσθηση δικαιοσύνης στο τέλος ακόμα περισσότερο ίσως).

 

 

 

Αλλά τότε θα έπρεπε (ο Αλέξανδρος) να τα βγάλει πέρα με τα νομικά θέματα (πώς και δεν τον πιάσανε; αφού θα ήταν φανερό ότι τη σκότωσε στο ξύλο).

Ναι, απαράδεκτη η μάνα.

[Airbourne]

Η ιστορία που κυλάει νεράκι...μέχρι το ιδιαίτερο τέλος της. Είχες πράγματι έμπνευση όταν την έγραφες. Αν και θα μπορούσε να είναι ψυχολογικό θρίλερ, προτίμησες την τιμημένη λύση του τέλος καλό, όλα καλά. Μου άρεσε και για αυτό. Θα μπορούσε σαφώς να έχει μεγαλύτερες προεκτάσεις ή θα μπορούσαμε να έχουμε και πατροκτονία στο τέλος, έτσι για το σόκ της υπόθεσης. Για το παιδάκι δεν άλλαξε ο πατέρας του σωματικά, θα αλλάξει όμως νοητικά και ίσως μελλοντικά το παιδάκι οδηγηθεί σε κάποιο άσυλο με περισσότερη τροφή...εννοώ, ανθρώπους. Μπράβο Άλεξ. Καλή επιτυχία και συνέχεια. 

[Naroualis]

Γενικά: Τι μου έκανε, μωρέ.

 

Μου άρεσε: Πολύ. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να πω.

 

Δε μου άρεσε: Δεν έχω ιδέα. Η παραγραφοποίηση; Το διάστιχο ανάμεσα στις σειρές; Τέτοια ευτελή κι ανάξια λόγου.

[Loch Moors]

Καλό, αλλά κάπως αδύναμο: η ιστορία βασίζεται κυρίως στα όσα γίνονται τη στιγμή που διαβάζουμε και δεν ένιωσα πως αυτά είχαν την απαραίτητη ένταση. Στην αρχή δημιουργείται ένα πολύ καλό υπόβαθρο, με τον Φάνη να ξυπνάει, τον φανταστικό φίλο να έχει εμφανιστεί, τον πατέρα να ροχαλίζει κι ο μικρός να προσπαθεί να περάσει χωρίς να τον ξυπνήσει. Με την επιστροφή στο δωμάτιο όμως ξεκινάει ένα τελείως διαφορετικό πράγμα, η τελετή μας πάει σε διαφορετική κατεύθυνση και η αρχική "επιχείρηση" τελικά δεν κατάλαβα αν χρησίμευσε κάπου. Επίσης, νομίζω ότι θέλει λίγη επεξεργασία και η αφήγηση για το πώς βρήκε ο μικρός το βιβλίο, ίσως μια ιδιαιτερότητα, ίσως όχι συμπύκνωση όλου του περιστατικού σε μία παράγραφο. Απ' την άλλη βέβαια, σκέφτομαι πως και να μην υπήρχε καθόλου δε θα με πείραζε ιδιαίτερα ως αναγνώστρια, κάπως θα το δικαιολογούσα στο βάθος του μυαλού μου.

Τέλος στα της υπόθεσης, αυτό που μου έμεινε σα "κενό" στο μυαλό μου είναι η σκηνή που ο πατέρας μπαίνει στο δωμάτιο τη στιγμή της τελετής, αλλά δεν αντιλαμβάνεται πουθενά ότι στο δάπεδο υπάρχει ένας κύκλος με κεριά που καίνε. Λες ότι προσπερνάει τη σημαδεμένη μοκέτα, οπότε είπα "οκ μάλλον τελείωσε αυτό με τα κεριά και τα έκρυψε, τώρα ένα σημαδάκι λογικό να μη το προσέξει". Μετά όμως είδα πως όντως έκαιγαν τα κεριά... χμμ εκεί μπερδεύτηκα λίγο, γιατί τη στιγμή που μπήκε ο μπαμπάς περίμενα τον ανάλογο χαμό, πόσο μάλλον που θα δει χαρτοπετσέτες και κεριά να καίνε. Τέλος πάντων, μιλάμε για πότη οπότε η κουβέντα με το αλκοόλ είναι πιο ενδιαφέρουσα απ' τις γύρω λεπτομέρειες, ασυζητητί!

 

Ένα άλλο σημείο που νομίζω πως είναι αρκετά εμφανές, είναι η πολύ γλαφυρή ανάπτυξη του παιδικού χαρακτήρα του Φάνη σε αντίθεση με τη λίγο πιο τυπική παρουσίαση του πατέρα και του φανταστικού φίλου. Πραγματικά, οι σκηνές που αφορούν λεπτομέρειες είτε της εμφάνισης, είτε της κινησιολογίας του παιδιού ήταν αξιολάτρευτες! Ακριβώς όσο χρειάζεται για να σχηματιστούν συναισθήματα για το μικρό πρωταγωνιστή. Οι άλλες δύο φιγούρες της ιστορίας όμως, μένουν αρκετά στο αναμενόμενο... ο αλκοολικός πατέρας (no mercy! ) και ο φολιδωτός δαίμονας που -με το τρόπο του- χειραγωγούσε το Φάνη για τους δικούς του σκοπούς. Φυσικά δεν εννοώ να μην υπάρχουν, η ιστορία βασίζεται και σε αυτούς, απλώς θα τους ήθελα λίγο πιο κοντά μου, να μου την σπάσει στ' αλήθεια ο πατέρας και να με τρομάξει όντως ο δαίμονας, όπως αγάπησα τον Φάνη!

 

Αυτές είναι οι βασικότερες εντυπώσεις μου απ' το κείμενό σου... έχω την αίσθηση ότι το δυνατό σημείο της γραφής σου (τουλάχιστον στο συγκεκριμένο κείμενο) είναι οι αναδυόμενες λεπτομέρειες που υπάρχουν σκόρπιες, κι αν το εκμεταλλευτείς ακόμα περισσότερο αυτό πιστεύω θα έχεις πολύ δυνατά αποτελέσματα!

 

Υ.Γ.1 Μου άρεσε το τέλος, γιατί ήταν απ' αυτές τις φορές που βγάζει μια ανατριχίλα αυτήν η φυσιολογικότητα και η παράδοση χωρίς αμφιβολίες στην αγκαλιά του δαίμονα. Εκεί που σκέφτεσαι ότι και το παιδί δεν είναι ο πληγωμένος άγγελος που νόμιζες.

 

Υ.Γ.2 Ελπίζω ο Φάνης να μη τσάκιζε τα τζακ ντάνιελς απ' το ντουλάπι του μπαμπά... Βρε λες;

Edited October 19, 2013 by Σουσαμένια Άνοιξη

[Διγέλαδος]

Ευχαριστώ όλους όσους με διάβασαν κι όσους με σχολίασαν. Αυτή είναι και η πρώτη φορά που παίρνω τόσα πολλά σχόλια σε ένα διήγημα. Αυτό που με εξέπληξε ήταν η διαφορετικότητα των γνώμων.  Κάτι που άρεσε σε κάποιον δεν θα αρέσει σε κάποιον άλλον και ούτω καθεξής. Άρα είναι πολύ δύσκολο να ικανοποιήσω τους πάντες. Κρίμα γιατί πραγματικά ήθελα να σας ικανοποιήσω όλους. Το επόμενο μου βήμα είναι να εκμεταλλευτώ όλα τα σχόλια και να γράψω μια καλύτερη έκδοση αυτού του διηγήματος βασιζόμενος σε αυτά. Δύσκολη δουλειά, αλλά το καλό είναι ότι με όλα αυτά τα σχόλια και τον χρόνο που πέρασε πια δεν είμαι τόσο δεμένος με αυτό που έγραψα και μπορώ να το τεμαχίσω πιο εύκολα. Χωρίς όμως να χάσει την ισορροπία του φυσικά. Ήδη πριν διαβάσω κάποια σχόλια είχα δει κι εγώ κάποια εκφραστικά ελαττώματα. Πριν γίνουν όλα αυτά όμως ας γράψω τις απαντήσεις μου για τα σχόλια.

 

Πολλοί αναρωτιέστε πώς διάβασε για πρώτη φορά το βιβλίο αφού ξεκίνησε να το μαθαίνει έπειτα. Όμως αυτό το γράφω στο διήγημα:

 

 

 

Τώρα μπορούσε να καλέσει τον φίλο του. Έβγαλε το δερματόδετο βιβλίο κάτω από το κρεβάτι και άρχισε να απαγγέλλει από την πρώτη σελίδα. Ήταν η μόνη σελίδα που είχε γράμματα από την γλώσσα που μάθαινε στο δημοτικό.

 

Αυτήν την πρώτη σελίδα διάβασε όταν έκανε και την πρώτη επίκληση. Την σελίδα αυτή μπορεί να την έγραψε ο προκάτοχος του βιβλίου ή

και ο Δαίμονας στην προηγούμενη του ανθρώπινη μορφή

. Δεν θέλω να το γράφω αυτό για να μην κάνω spoil εννοείται. Μετά ο δαίμονας του έμαθε τα υπόλοιπα. Αυτό που μπορώ να γράψω για να κάνω ξεκάθαρο είναι ότι αυτή την σελίδα δεν την έγραψε ο μικρός. Αλλά την βρήκε έτσι. Δέχομαι κι άλλες συμβουλές

 

 

 

 
Ο ρόλος που παίζει το καθρεφτάκι της μαμάς δεν μου είναι πολύ σαφής. Δεν κατάλαβα αν χρειαζόταν και αν έπρεπε να είναι ολόκληρο ή σπασμένο και τι έγινε που έσπασε. Φαίνεται ότι όλα πήγαν 'κατ' ευχήν' του δαίμονα ανεξαρτήτως αυτού του περιστατικού.

 

 

Δεν έπαιξε κάποιο ρόλο στην πλοκή. Έπαιξε ρόλο όμως ελπίζω στην ψυχολογία του αναγνώστη. Ήθελα να παίξω με την σιωπή και τις σκιές και το φόβο μην ξυπνήσει τον πατέρα του καθώς το έψαχνε. Έτσι μου δινόταν μεγαλύτερη ευκαιρία να περιγράψω τον Φάνη και να να αναδείξω την αθωότητά του. Έπειτα ήθελα να δώσω μια φρούδα ελπίδα στον αναγνώστη. Κι επίσης ήθελα να το χρησιμοποιήσω για το ξέσπασμα του πατέρα ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη ένταση.

 

 

 

 
Στα συν: Η συμπεριφορά του παιδιού, οι φόβοι και οι ελπίδες του, τα υλικά που μαζεύει για να κάνει την επίκληση. Χαρτοπετσέτες! Πόσο λογικό και πόσο ταιριαστό μ' ένα μικρό παιδάκι που δεν έχει πρόσβαση σε δυσκολότερα υλικά που θα ταίριαζαν καλύτερα σε σκοτεινούς λόγιους. Πολύ καλό αυτό. Μπράβο!
 
Επίσης

O.T.	αν ήξερα ότι ισχύει αυτό που λες, ότι δηλαδή δεν βάζουν φωτιά εύκολα οι χαρτοπετσέτες, μπορεί να είχα γλυτώσει το μοναδικό ξύλο από τον πατέρα μου όταν έβαλα κάποτε φωτιά σε μια χαρτοπετσέτα στην κουζίνα και μετά άρχισα να τσιρίζω ότι θα καούμε.

 

Ευχαριστώ! Ευτυχώς όταν το έπαθα εγώ έλειπαν οι γονείς μου. Νομίζω οι μοκέτες έχουν κάτι σαν πλαστικό μέσα τους και περισσότερο λιώνουν παρά καίνε; Για να μην εξαπλώνεται γρήγορα η φωτιά; Δεν ξέρω. Φυσικά τα άκουσα κι εγώ όταν το ανακάλυψαν αργότερα. Χαχα.
 

Αρκετά καλό, αν και με κάποιες γλωσσικές/εκφραστικές ακαμψίες και λίγη φλυαρία σε μερικά σημεία.

 

Θα ήθελα να διαβάσω που πιστεύεις ότι έχω ακαμψίες και φλυαρώ αν και μαντεύω κάποια σημεία από τώρα στο θέμα του εκφραστικού.

 

Είναι πολύ προφανές τι θα συμβεί στο τέλος, από τη στιγμή που εμφανίζεται ο πατέρας και βλέπουμε το πρόβλημα που έχει το παιδί.

[..]
Το τέλος κατάφερες να το κάνεις σχετικά πρωτότυπο:

ο πατέρας δεν πεθαίνει, ούτε αλλάζει χαρακτήρα, αλλά αντικαθίσταται.

Καλή ιδέα.

 

Τελικά ήξερες τι θα συμβεί ή όχι; Λογικά όλοι οι αναγνώστες καταλαβαίνουν ότι κάτι θα συμβεί στον πατέρα, αλλά δεν ήθελα να το κάνω ξεκάθαρο για να υπάρχει ένα ελαφρύ ξάφνιασμα στο τέλος.

 

Αρκετοί γράφετε για το πως το παιδί δεν τρομάζει από τον φίλο του. Νομίζω την απάντηση την δίνει η Nienor.  Δεν έχετε δει τόσες ταινίες τρόμου που ένα πιτσιρικάς κάνει παρέα με ένα φάντασμα / δαιμονικό φίλο / σκιές; Γενικά πιστεύω ότι τα παιδιά έχουν διαφορετική αίσθηση το τι είναι τρομακτικό. (Επίσης ο Φανής τον κάλεσε και ξέρει ότι κατά μια έννοια τον ελέγχει.) Στο διήγημα τρομακτικός ήταν ο πατέρας. (Και σε μας και ο φίλος). Αυτό που θα μπορούσα να γράψω είναι ότι ίσως του φάνηκε στην αρχή τρομακτικός, αλλά μετά σιγά σιγά τον συνήθισε γιατί έγινε φίλος του.

 

Κάτι άλλο, είναι ότι θα προτιμούσα να μην υπήρχε αλλαγή στην οπτική γωνία και να δίνεται όλη η ιστορία από τη μεριά του μικρού. Νομίζω ότι έτσι θα κέρδιζε περισσότερο σε δύναμη. Αν και υπάρχει εκείνη η πολύ καλή σκηνή στο τέλος με την αλλαγή, που δεν θα μπορούσε να δοθεί διαφορετικά.

 

Εδώ ξεκινάνε οι διαφορετικές οι απόψεις. Κάποιοι πιστεύουν το αντίθετο, ότι δηλαδή χρειάζεται περισσότερο οπτική γωνία του πατέρα και του "φίλου", κι άλλοι ότι είναι οκ όπως είναι. Εδώ να πω την αλήθεια έχω μπερδευτεί...

 Ευχαριστώ mman για τις παρατηρήσεις, θα τα κοιτάξω αυτά που λες!

 

 

-Για το τέλος: Δεν ξέρω τι, αλλά θα προτιμούσα να λέει κάτι άλλο.

 

Θα προσπαθήσω να σκεφτώ κάποια άλλη πρόταση γιατί τότε δεν μπορούσα να βρω κάτι άλλο.

 

 
Τι δεν μου άρεσε…
Θα ήθελα να παίζει μεγαλύτερο ρόλο η πύλη στην ιστορία σου, εφόσον αυτό είναι και το θέμα μας. Επίσης θα ήθελα ο ήρωας σου να είναι λίγο πιο διστακτικός στο να πραγματοποιήσει την τελική επίκληση, να παραπαίει ανάμεσα στο σωστό και το λάθος με τα δικά του πάντα μέτρα και σταθμά.
 

 

το σημείωσα. Ξέρει όμως το παιδάκι ακριβώς τι είναι σωστό και λάθος; Σωστό ως προς ποιον; Το παιδί θέλει απλώς να βοηθήσει τον πατέρα του. Δεν ξέρει τι θα κάνει ο φίλος του ακριβώς.

 

 

Προσπαθώντας να φτιάξω την κατάταξη, μόλις τώρα μου ήρθε: Ο τίτλος είναι πολύ αδύναμος. Ιδανικά, δεν θέλεις κανένα επίθετο στον τίτλο, οπότε δύο επίθετα στη σειρά σπάνια δουλεύουν σωστά. Δοκίμασε με ουσιαστικά και γενικά μικρότερους τίτλους.

 
Είχα μεγάλο θέμα με τον τίτλο. Είχα σκεφτεί τους παρακάτω τίτλους:

 

- Ο όχι και τόσο φανταστικός φίλος του Φάνη

- Ο φίλος του Φάνη

- Το νύχι

- Το κάλεσμα

 

ακούω προτάσεις!

 

 

 

Η ιστορία μου άρεσε, το τέλος δυνατό, αλλά σε κάνα-δυο σημεία διαλόγων αφαιρέθηκα και γύρισα πίσω.
Θα ήθελε λίγο γυάλισμα στη γραφή, παραείναι στεγνή, σαν προφορικός λόγος. Ιδίως για να φτιάξεις ατμόσφαιρα τρόμου, σηκώνει πολύ παίδεμα ο λόγος.

 

Θα τα κοιτάξω αυτά!
 

 
Εγώ ξενερώνω μόνο με τη μάνα. Δηλαδή, είτε α) έχουμε ένα τσογλάνι (συγχωρήστε μου την έκφραση) που πήρε των οματιών της και παράτησε το παιδί της με το τέρας να βαράει αυτό αντί για εκείνη είτε β) έχουμε και πάλι μία από τα ίδια, μόνο που αυτή τη φορά είναι και χαζή εκτός των άλλων και νομίζει πως «κάποτε θα καταλάβει ο μικρός» και θα φύγει κι εκείνος; Θα τη συγχωρήσει; Τι; Τέσπα, επειδή έχω και κάτι στο μυαλό μου πρόσφατο ενδεχομένως να είμαι περισσότερο κακιά μαζί της, αλλά όπως και να χει… ξερωγώ, ποια μάνα θα το άφηνε το πιτσιρίκι της με αυτόν τον πατέρα μόνο του;

 

Δυστυχώς υπάρχουν τέτοιες οικογένειες. Η μητέρα είδε αυτό ως την μόνη λύση, ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να ζήσει το παιδί και τουλάχιστον ο πατέρας θα του έδινε τροφή και στέγη. Ούτε καν της πέρασε από το μυαλό ότι θα χειροτέρευε ο πατέρας

 

Σουσαμένια Άνοιξη θα κοιτάξω αυτό με τα κεριά

 

 

Και τώρα λίγα λόγια την ιστορία μου:

 

Ήθελα με την ιστορία μου να σας βάλω σε ένα δίλημμα. Να σας κάνω να διαλέξετε από δυο κακά. Δεν ήθελα να κάνω ακόμα πιο άσχημο τον πατέρα για να σας κάνω λίγο να αμφιβάλλετε. Τελικά επιλέξατε;

 

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια. Με αυτά μου δίνετε θάρρος να συνεχίσω...

Edited October 21, 2013 by Διγέλαδος

[Naroualis]

 

Ήθελα με την ιστορία μου να σας βάλω σε ένα δίλημμα. Να σας κάνω να διαλέξετε από δυο κακά. Δεν ήθελα να κάνω ακόμα πιο άσχημο τον πατέρα για να σας κάνω λίγο να αμφιβάλλετε. Τελικά επιλέξατε

 

 

 

Μάλλον θα σε απογοητεύσω, αλλά η επιλογή ήταν ξεκάθαρη εξαρχής. Ο πατέρας δεν ήταν αρκετά ανθρώπινος για να τον επιλέξω.

[Διγέλαδος]

 

 

Ήθελα με την ιστορία μου να σας βάλω σε ένα δίλημμα. Να σας κάνω να διαλέξετε από δυο κακά. Δεν ήθελα να κάνω ακόμα πιο άσχημο τον πατέρα για να σας κάνω λίγο να αμφιβάλλετε. Τελικά επιλέξατε

 

 

 

Μάλλον θα σε απογοητεύσω, αλλά η επιλογή ήταν ξεκάθαρη εξαρχής. Ο πατέρας δεν ήταν αρκετά ανθρώπινος για να τον επιλέξω.

 

Εδώ έχεις ένα δίκιο. Λίγο πολύ κι εγώ είχα το είχα επιλέξει έτσι. Κατά μια έννοια ήταν στημένο το παιχνίδι. χμμμ...