Θεϊκές αϋπνίες

[MadnJim]

Όνομα Συγγραφέα: MADnJIM
Είδος: Funny fantasy να το πω;
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: Περίπου 1900
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για τον 37ο διαγωνισμό σύντομης ιστορίας..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

ΘΕΪΚΕΣ ΑΫΠΝΙΕΣ..
                                     
          Παρά το μεγάλο υψόμετρο, στον Όλυμπο έκανε πολύ ζέστη αυτό το βράδυ. Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι στο πρόσωπο του Δία και έκανε την παχιά μακρυά γκρίζα γενειάδα του να δείχνει σαν άπλυτη, και το μουστάκι του να κρεμάει πάνω στα χείλη του και να τον τρελαίνει στο γαργαλητό. Δεν ήταν αυτό όμως που τον ενοχλούσε τόσο πολύ ώστε να του είναι αδύνατο να ησυχάσει στο θεϊκό κρεβάτι  που μοιραζόταν με τη γυναίκα του, την επίσης θεά και αδερφή του, την Ήρα. Ούτε ότι το στρώμα από πούπουλα ερινυών είχε μουσκέψει και σβώλιαζε. Ήταν ακριβώς το γεγονός ότι μοιραζόταν το κρεβάτι του με την Ήρα που ήταν τόσο ενοχλητικό, κάτι που σε γενικές γραμμές ήταν λογικό κι αναμενόμενο αφού ήταν η γυναίκα του, και πολλές φορές κι ευχάριστο όταν εκείνη είχε πιο πριν πάρει από τον Ασκληπειό καναδυό ταμπλέτες συμπυκνωμένου χυμού βαλεριάνας και αποκοιμιόταν αμέσως ήσυχα σα μωράκι. Απόψε όμως είχε ρεσιτάλ γκρίνιας επειδή ο Δίας είχε χάσει νωρίτερα πολλές μναις σε ένα ανόητο κατά την άποψή της στοίχημα που είχε βάλει με τον Άρη και τον Απόλλωνα ενώ παρακολουθούσαν από τη βεράντα του παλατιού τους τελικούς της πάλης στους αγώνες της Ολυμπίας.
“Σε είχα προειδοποιήσει Δία,..” είπε κάποια στιγμή με φαινομενικά ήρεμο αλλά στην πραγματικότητα άκρως επικίνδυνο τόνο η Ήρα, “..αν ξαναπαίξεις στοιχήματα με τους άλλους άχρηστους θα κοιμηθείς στους σταύλους με τα άλογα του γυιου σου του Απόλλωνα..”
“Έλα τώρα αγάπη μου..” προσπάθησε να την καλοπιάσει ο πατέρας των θεών, “..μη μιλάς έτσι για τα παιδιά σου, εξάλλου το κάνεις να φαίνεται πιο σημαντικό απ' ότι είναι..”
“Το κάνω; ΤΟ ΚΑΝΩ; Εγώ το κάνω; Μια περιουσία σου πήραν ρε χαμένε, αν ήσουν θνητός θα μπορούσες να γίνεις βασιλιάς με τόσα λεφτά!..” φώναξε η Πρώτη Θεά εκνευρισμένη.
“Τώρα υπερβάλλεις..” τόλμησε χαμηλόφωνα ο Δίας, κι αμέσως ευχήθηκε να μην το είχε κάνει.
“Υπερβάλω, ε; Θα σου πω εγώ τώρα αν υπερβάλω..” του απάντησε φανερά τσαντισμένη και σηκώθηκε από το κρεβάτι. “Σήκω και φύγε αμέσως μη σε πάρει και σε σηκώσει απόψε..”
          Άρπαξε το μαξιλάρι της και του το πέταξε κατευθείαν στο πρόσωπο. Ο Δίας σηκώθηκε κι αυτός, αλλά με σωφροσύνη που πήγαζε από την πείρα του φρόντισε να το κάνει από την άλλη πλευρά του κρεβατιού.
“Μωρό μου..” ξεκίνησε να λέει, αλλά η ματιά της γυναίκας του τον έκανε να καταπιεί τη συνέχεια.
“Μωρό σου;..” ξέσπασε εκείνη, “..αυτά να τα πεις στις τιποτένιες τις μύζουρες* γήινες που πας και ξημεροβραδυάζεσαι γερομπισμπίκη, όχι σε μένα. Μου αλλάζεις και μορφές κιόλας παλιοκύντερε* που μυρίζεις λόχμη* και σε πιάνουν γεροντοβουβονιές*!! Εγώ είμαι η Ήρα ρε, η Πρώτη Κυρία των θεών, η Αρχόντισσα του Ολύμπου! Καλά μου έλεγε όταν ήμουν μικρή ο μπαμπάς να μην σε παντρευτώ..”
“Εμ, αγάπη μου, ο.. μπαμπάς σου τυγχάνει να είναι και δικός μου, κι αν το ξέχασες να σου θυμήσω ότι σε έφαγε και στο τσακ σε γλύτωσε η μάνα μας η Ρέα πριν σε χωνέψει. Και δεν με παντρεύτηκες εσύ καλή μου, εγώ σε πήρα, σε κατάφερα τότε που έγινα κούκος κι έπεσα δήθεν στην ποδιά σου, από μένα έγινες αρχόντισσα..” της πέταξε ο Δίας γελώντας, αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου έξυπνο γιατί η Ήρα αγρίεψε ακόμα περισσότερο.
“Να πας στον Άδη ρε, κι ακόμα παρακάτω, στα Τάρταρα να μη σε βλέπω. ΈΞΩΩΩ...” ούρλιαξε δυνατά και το μαρμάρινο θεϊκό παλάτι σείστηκε συθέμελα.
          Ο Δίας έφυγε γρήγορα προς την πόρτα, και ίσα που πρόλαβε να βγει και να την κλείσει πίσω του όταν άκουσε τον αμφορέα να σκάει πάνω της από την άλλη πλευρά και να γίνεται θρύψαλα. Λυπήθηκε, όχι για τον αμφορέα, είχε μπόλικους, αλλά γιατί είχε κρασί ακόμα μέσα και ήταν από καλή χρονιά. Κούνησε το κεφάλι του, αναστέναξε, και προχώρησε με ταχύ βήμα στο διάδρομο προς το λιακωτό. Δεν ήταν καλή βραδιά για να είναι κοντά στη γυναίκα του αν ήθελε να αποφύγει αχρείαστα καρούμπαλα.
          Μόλις βγήκε στη μεγάλη αυλή είδε ανάμεσα στους ψηλούς κίονες να στέκεται ο γυιος του ο Άρης, κι ακουμπισμένος στο μεγάλο του σπαθί να πίνει από ένα χρυσό κέρατο και να του χαμογελά συμπονετικά.
“Έχει τα κέφια της η μαμά πάλι, ε;..” του είπε και γέλασε.
“Μη γελάς ρε, όσο πρόλαβα να βγω απ' το δωμάτιο..” του απάντησε ο Δίας κατσούφικα και πήγε κοντά του. “Εσύ τι έγινε, έχουμε αϋπνίες πάλι, έχεις καιρό να κάνεις πόλεμο και βαρυέσαι;..”
“Α, όχι, απλά τα λέγαμε μέχρι πριν λίγο με τον Φοίβο, μόλις έφυγε, αν ερχόσουν ένα λεπτό πιο πριν θα τον προλάβαινες κι αυτόν εδώ..”
“Τέτοια ώρα; Να δω πως θα σηκωθεί το πρωί να βγει με το άρμα του στον ουρανό..” μουρμούρισε ο Δίας και πήρε το κέρατο από τα χέρια του γυιου του για να το αδειάσει μονορούφι.
“Είπε ότι θα στείλει τον Φαέθωνα..” είπε ο Άρης αδιάφορα και πήγε σε έναν μακρύ μαρμάρινο πάγκο γεμάτο κέρατα και αμφορείς για να βάλει στον εαυτό του ένα άλλο.
“Μα ο Φαέθωνας είναι πιτσιρίκι ακόμα, ξέρει να κουμαντάρει τα άλογα;..” πέταξε με έκπληξη ο Πρώτος Θεός. “Ότι να'ναι, τα'χετε φορτώσει όλα στον κόκκορα μου φαίνεται τελευταία, άλογο τον κάνατε, ιππαλεκτρύωνα* ένα πράμα!..”
          Ο Άρης γέλασε σιγανά για να μην ξυπνήσει όλο το παλάτι, και γέμισε ένα κέρατο και για τον πατέρα του.
“Έλα μπαμπάκα, μην ανησυχείς..” του είπε μαλακά και του το έδωσε, “..όλα καλά θα πάνε. Κάποτε πρέπει να βγει κι αυτός στον ουρανό, να μαθαίνει σιγά σιγά. Εξάλλου τι φοβάσαι; Με τα νεύρα που έχει η μάνα σίγουρα αύριο θα έχει συννεφιές και καταιγίδες..”
“Ναι, σ' αυτό δεν έχεις κι άδικο..” μουρμούρισε ο Δίας και ήπιε μια γουλιά από το κέρατό του. “Ωραίο μπρούσκο, απ' τον Διόνυσο είναι;..” είπε εντυπωσιασμένος μόλις κατάπιε .
“Φτιάχνει κρασιά λέμε, δεν παίζει ο ξάδερφος..” συμφώνησε κι ο Άρης.
          Ο Δίας ήπιε και το υπόλοιπο σαν σφηνάκι και άφησε το άδειο κέρατο στον πάγκο για να πάει προς τη μικρή πλατφόρμα που εξείχε από το λιακωτό στο κενό. Από κει απογειωνόταν συνήθως ο Ερμής όταν είχε να μεταφέρει κάποιο μήνυμα.
“Που θα πας;..” τον ρώτησε ο Άρης μόλις τον είδε να ετοιμάζεται να πηδήξει.
          Ο πατέρας των θεών κοντοστάθηκε και γύρισε να τον κοιτάξει χαμογελώντας πονηρά.
“Θα σου πω, αλλά κοίτα μη σου ξεφύγει τίποτα στη μάνα σου..” είπε χαμηλόφωνα.
“Παιδιά είμαστε;..” τον καθησύχασε ο Άρης.
“Είναι μια μικρούλα στο Άργος, η κόρη του Ακρίσιου, ξέρεις, του βασιλιά,..” του εκμυστηρεύθηκε σιγανά, “.. κάπου άκουσε ο φοβιτσιάρης έναν χρησμό ότι θα τον καθαρίσει το εγγόνι του και για να μη το ρισκάρει πέταξε την μικρή στα μπουντρούμια..”
“Έλα ρε!..”
“Ναι! Και μιλάμε για μια λολίτα δεκάξι χρονών μπουκιά και αμβροσία, να την πιεις στο κέρατο! Δανάη τη λένε. Λέω να της κάνω μια επισκεψούλα..”
          Ο Άρης έβαλε τα γέλια.
“Χαχαχα, αν το πάρει είδηση η μάνα σε βλέπω στον Κάτω Κόσμο να κάνεις παρέα στον θείο..” είπε και το βροντερό του αυτή τη φορά γέλιο αντήχησε στις απόκρημνες πλαγιές του Ολύμπου μέσα στη νύχτα.
“Σσσσττ..” έκανε αμέσως ο Δίας με ανησυχία, “..θα τους ξυπνήσεις όλους..”
“Χαχαχα, ναι, συγνώμη, μου ξέφυγε..” απάντησε ο Άρης γελώντας ακόμα αλλά σιγότερα αυτή τη φορά. “Και δε μου λες, στο μπουντρούμι πως θα μπεις, το σκέφτηκες αυτό;..”
“Εννοείται!..” απάντησε ο Δίας με μια λάμψη στα μάτια. “Αυτή τη φορά θα γίνω χρυσή βροχή και θα μπω από το παραθυράκι, θα πετύχω τη μικρή στον ύπνο και θα γίνει το λάβε ταύτα Ελισσάβετ και εποίησέ τα επί πλαισίου που λέει κι ο λαϊκός βάρδος..”
“Ναι, εντάξει, δεν μου χρειάζονται αυτές οι εικόνες πατέρα, κατάλαβα τι θα κάνεις μετά..” τον έκοψε ο Άρης βιαστικά και έκανε μια γκριμάτσα αηδίας καθώς σκέφτηκε στιγμιαία τον γηραιό γενειοφόρο Αρχιθεό να αγκαλιάζει το λεπτεπίλεπτο κατάλευκο νεανικό κορμί της δεκαεξάχρονης θνητής. “Αλλά χρυσή βροχή ρε πατέρα, πολύ βιτσιόζο σε βρίσκω, να χαλαρώσεις λίγο τα φαγοπότια με τον Πάνα, σε παρασύρει..” συνέχισε πάλι καλαμπουρίζοντας μισομεθυσμένος.
“Χρυσή βροχή είπα ρε, όχι φυσικό αφρίζωντα οίνο!..” γρύλισε πειραγμένος ο Δίας μέσα από τα δόντια του. “Εσύ τι θα κάνεις, θα πας για ύπνο;..” του άλλαξε την κουβέντα με τρόπο..
“Ναι, γιατί αύριο λέω να κατέβω μια βόλτα στην Ολυμπία, θέλω να γνωρίσω εκείνον τον παλαιστή από κοντά..”
“Εκείνο το θηρίο που ήταν σα δίφυλλη ντουλάπα; Γιατί;..”
“Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω..” του απάντησε ο Άρης. “Μ' αρέσει, είναι ωραίος τύπος, κι αυτός και η παρέα του, είναι καλά παιδιά όλοι. Εξάλλου..” συνέχισε με μια περιπαιχτική λάμψη στα μάτια του, “..τόσες μναις σου πήρα εξαιτίας του απόψε, λέω να κάνω κάτι να του το ανταποδώσω..”
“Κοροϊδεύεις ρε, αλλά έκανε ζαβολιά και το ξέρεις, είχε αλείψει το κορμί του με λίπος αντί για λάδι, και γλυστρούσε από τις λαβές όπως ο μπάρμπας σου ο Ποσειδώνας στα κύματα..” μούτρωσε ο Δίας. “Κανονικά δεν έπρεπε να μετρήσει το στοίχημα..”
“Χαχαχα, σε πόνεσε που σου αδειάσαμε το πουγκί, ε;..” τον πείραξε κι άλλο γελώντας πάλι ο Άρης.
“Ότι μου αδειάσατε το πουγκί όχι, αλλά ότι τα πήρε κρανίο η Ήρα και με τρέλανε πάλι με τη γκρίνια της ναι..”
“Σ' αυτό δεν έχεις άδικο πατερούλη, αν πάρει μπρος η μάνα δεν τη σταματά ούτε ο Εκατόγχειρας. Τελοσπάντων, λέω να πάω κάτω αύριο να δω από κοντά την απονομή των μεταλλίων, κι έπειτα θα πεταχτώ απέναντι στην Περσία..”
“Στην Περσία;..” απόρησε ο Αρχιθεός! “Πως σου 'ρθε αυτό πάλι, καμιά πιτσιρίκα ρε παλιόπαιδο;..” χαμογέλασε πονηρά κάτω από τα μουστάκια του.
“Χαχαχα, όχι, όχι..” γέλασε ο θεός του πολέμου. “Λέω να τσιγκλήσω λίγο εκείνον τον Δαρείο μπας και ξεκινήσει καμιά εκστρατεία προς τα δω και περάσει λίγο ευχάριστα η ώρα που με τόση ηρεμία τελευταία με βλέπω τελικά να μένω άνεργος..”
“Τι να πω, εσύ ξέρεις, ότι θες κάνε. Εγώ μια φορά την κοπανάω, άντε και  καλό βράδυ..”
          Ο Δίας γύρισε πάλι στην άκρη της πλατφόρμας κι ετοιμάστηκε να πηδήξει, αλλά τον σταμάτησε ξανά ο Άρης.
“Που'σαι, πατέρα..” του φώναξε χαμηλόφωνα, “..δυο λέξεις μόνο, για καλό στην ηλικία σου..”
“Ε; Τι εννοείς;..” κοντοστάθηκε πάλι ο Δίας και γύρισε απορημένος.
“Βασιλικός πολτός πατέρα, βοηθάει τους ηλικιωμένους, ξέρεις, ανορθώνει..” του πέταξε ο Άρης και του έκλεισε με νόημα το μάτι ενώ ξεκαρδιζόταν. “Βγαίνει και σε ταμπλέτες τώρα τελευταία, μ' ένα ωραίο μπλε χρώμα..”
“Ρε άει στον Άδη απόψυγμα*, είπα κι εγώ τι θα πεις..” απάντησε ο Δίας και κάνοντας δυο δρασκελιές πήδηξε στο κενό. “Και δεν είμαι ηλικιωμένοοοοος..” φώναξε τελευταία στιγμή πριν μεταμορφωθεί σε χρυσή βροχή και στρίψει για το Άργος.
          Ο Άρης κούνησε χαμογελώντας το κεφάλι του. Πάλι ο Δίας έκανε τα δικά του, και πάλι η Ήρα θα άφριζε όταν την άλλη μέρα καλοθελητές θα της σφύριζαν με τρόπο πως ο άντρας της ξαναξεπόρτισε κι ας της είχε υποσχεθεί ότι δεν θα το ξανακάνει τότε που έγινε ταύρος και βάτεψε την Ευρώπη. Γέμισε το κέρατο με κρασί και έριξε μέσα κάμποσο μέλι, δεν είχε ύπνο και χρειαζόταν κάτι πραγματικά δυνατό για να τον χαλαρώσει..-
                                                                                             By MADnJIM

*Σημειώσεις:
Μύζουρις = αυτή/ός που κάνει πεολειχία
Κύντερος = κοπρίτης, θρασύς, αναίσχυντος
Λόχμη = αιδείο με τριχοφυΐα
Βουβονιώ = ερεθίζομαι ερωτικά
Ιππαλεκτρύωνας = μυθικό ον από τη μέση και μπροστά ήταν άλογο κι από τη μέση και       
                                 πίσω κόκκορας
Απόψυγμα = προϊόν αφόδευσης

[Morfeas]

Πάλι εγώ σου κάνω ποδαρικό;

 

Ήταν ευχάριστο ανάγνωσμα. Νομίζω πως ως γραφή (τουλάχιστον στην αρχή) ήταν καλύτερη από ένα άλλο σου που έχω διαβάσει.

 

Πώς θα ήταν, λοιπόν, ο Όλυμπος αν ήταν επεισόδιο ελληνικής κωμωδίας, ε;

Olympus meets Οικογενειακές Ιστορίες.

Χτυποκάρδια στον Όλυμπο.

Όπως και να το περιγράψεις, είναι catchy!

 

Αρχικά, τα θετικά:

 

 

1)Από τα δυνατά σημεία οι αστερίσκοι, ήταν πετυχημένες οι λέξεις, και που δεν τις γνώριζα, μου ταίριαζαν ηχητικά, πριν διαβάσω το νόημά τους.

2)Ενδιαφέροντα σημεία υπήρξαν, όπως και αξιόλογα λογοπαίγνια(ο Άρης κι ο Δαρείος, η αναφορά σε πρόσωπα και τέρατα). Αν και το κομμάτι με την υπερβολικά οικεία καθημερινότητα του θεϊκού ζεύγους μου ξένισε αρχικά, καταλαβαίνω γιατί επιλέχθηκε. Πάντως υπήρχαν ευφάνταστες ιδέες.

3)(Γενικά) χρησιμοποιείς τη γλώσσα σου ως ένα μέσο για να πεις μια ιστορία. Μπορεί να μην εντυπωσιάζει, αλλά θέτει στο προσκήνιο την ιστορία.

 

 

 

Θέματα έκφρασης, στίξης ή ορθογραφικά επίσης υπήρξαν, αλλά δεν έχει νόημα να σταθώ, αφού όπως έγραψες και στο τόπικ του διαγωνισμού το κάνεις περισσότερο για την πλάκα σου και δεν αλλάζεις τα γραπτά σου. Άλλωστε αν το ξαναδείς, κάποια σημεία μπορούν να διορθωθούν και δεν υπήρξε κάτι που να δυσκολεύει ουσιαστικά την ανάγνωση.

 

Τα αρνητικά, μερικά εκ των οποίων και ξεψειρίσματα:

 

Αυτό που μου στέρησε ενδεχομένως κομμάτι έχεις απόλαυσης και το σημειώνω για να το έχεις κατά νου, εφόσον θες, για τα επόμενα έργα σου είναι το εξής:

 

1) Είναι συνηθισμένο οι κωμωδίες να έχουν ρόλους καρικατούρες-κλισέ, καθώς μέσω αυτού του μοτίβου βγαίνει συχνά γέλιο. Παρ’ όλα αυτά πρέπει τα κλισέ να χρησιμοποιούνται με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε είτε να ανατρέπονται είτε να ενσωματώνονται στο έργο.

 

Δηλαδή μια κωμωδία δεν είναι απλή συρραφή καλών κι έξυπνων ατακών, αλλά έργο με χαρακτήρες, οι πράξεις ή τα λόγια των οποίων βγάζουν γέλιο. Όπως κι όλα τα υπόλοιπα λογοτεχνικά είδη. Κι εδώ δεν ένιωσα ότι είχα να κάνω με χαρακτήρες αλλά απλώς με καρικατούρες (τη σύζυγο που γκρινιάζει για τον γκομενιάρη γέρο-σύζυγό της, ο οποίος περνά την κλιμακτήριό του γκομενίζοντας με μικρές κλπ), που δε με έπεισαν τόσο ώστε να μπω μέσα στο κείμενο και να γελάσω με όσα εκτυλίσσονταν στο διήγημα. Σα να σκεφτόμουν, «α αυτό μπήκε για να γελάσω». Εξαίρεση βέβαια σ’ αυτό αποτελούν οι αστερίσκοι που για κάποιο περίεργο λόγο, σε μένα δούλεψαν καλά! (και μάλιστα θέλω να χρησιμοποιώ στο εξής μερικά, γιατί όχι;)

 

Δηλαδή, ανακεφαλαιώνω (κι αυτό προφανώς είναι λίγο υποκειμενικό): όταν α)περιμένω να γελάσω (οκέι κωμικό fantasy διάβαζα) και β)βλέπω πού ο άλλος θέλει να γελάσω (μέσω των χαρακτήρων-καρικατούρων ή χαρακτήρων-κλισέ αν θες), δεν γελάω, γιατί χάνεται ο παράγοντας «έκπληξη» που ειδικά στην κωμωδία νομίζω είναι συχνά αναγκαίος.

 

Μπορεί να είμαι εγώ περίεργος. Απλώς νομίζω ότι θα έβγαινε καλύτερα αν σκεφτόσουν "τώρα γράφω fantasy, το οποίο έχει κάποια αστεία σημεία" παρά "τώρα γράφω funny fantasy". Αυτά με επιφύλαξη τα λέω, γιατί δεν ξέρω τι σκεφτόσουν προφανώς, λέω απλώς τι μου έγβαλες.

 

2) Ορισμένοι αναχρονισμοί(;) και διαφοροποιήσεις(;;) από τη μυθολογία

 

 

Δεν κατάλαβα χρονικά πού βρισκόμαστε, μου έδινε την αίσθηση ότι επινοούνταν πράγματα για να βγει μια καλή ατάκα (βλ. 1), σα να μην είχες σκεφτεί πού να το εντάξεις χρονικά. Π.χ. αναφέρεις την κόρη του βασιλιά του Άργους, έπειτα μιλάς για μπρούσκο και στο τέλος και για βιάγκρα. Δηλαδή, χάνεται κάπως η αληθοφάνεια (θα μου πεις ιστορία για τους θεούς του Ολύμπου διαβάζω), που για μένα γενικά είναι σημαντική. Ίσως αν με παρέσερνε το κείμενο να μην έδινα σημασία.

 

Ακόμα και οι ατάκες του ζεύγους μου ξένισαν λίγο, αν και τις δέχομαι ως επιλογή. Και κάποια σημεία, όπως η αναφορά σε μαξιλάρια και κρεβάτια, ίσως να ήθελα στις περιγραφές σου να ενσωματώνονταν καλύτερα στον κόσμο που έχτισες, όπως έκανες με άλλα σημεία. Π.χ. γιατί το μαξιλάρι που πετά η Ήρα στον Δία να μην είναι μαξιλάρι από σύννεφα, ή από ηλιαχτίδες ή από κάτι άλλο τέλος πάντων.

Θέλω να πω, είναι που είναι υπερβολικά γήινοι και σημερινοί οι διάλογοι, νομίζω πως θα ήταν καλύτερο (κι ενδεχομένως εντονότερη η αντίθεση που ίσως να έβγαζε περισσότερο γέλιο) να φαινόταν πιο εξωτικό-θεϊκό το περιβάλλον. Γιατί έτσι φαίνεται σα να παρακολουθούμε τους καβγάδες ενός ζευγαριού που νομίζουν ότι είναι θεοί του Ολύμπου (μαγεία στην τελική δεν βλέπουμε, μόνο ακούμε να περιγράφεται)

 

Ακόμα ο Άρης λέει ότι αν τσαντιστεί η Ήρα, θα έχουν την επόμενη μέρα συννεφιές και καταιγίδες. Έχει κάποια σχέση αυτή η δύναμη με την Ήρα; Αυτά δεν είναι δουλειές του Δία;

 

 

 

Πάντως καλή δουλειά, αν και σχετικά ατημέλητη , και τη διασκέδασα περισσότερο από το άλλο σου διήγημα που είχα διαβάσει!

Επίσης χαίρομαι που δε σταματάς να γράφεις!

 

 

Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

 

[elgalla]

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ιδιαίτερα fan του κωμικού fantasy, προτιμώ γενικά το fantasy με κωμικές στιγμές - το πρώτο πάντα μου βγάζει κάτι το βεβιασμένο, σαν να σου λέει: "έλα, γέλασε τώρα, πρέπει να γελάσεις", ενώ το δεύτερο λειτουργεί πολύ πιο φυσικά για μένα. Οι αναχρονισμοί στο κείμενο με χάλασαν πάρα πολύ, τόσο γλωσσικά, όσο και συνειρμικά και σαν αναφορές. Δεν λέω ότι έπρεπε να το γράψεις στα αρχαία, προφανώς, αλλά σε πολλά σημεία η γλώσσα με πέταγε τελείως εκτός. Νομίζω ότι, σε γενικές γραμμές, συμφωνώ πάρα πολύ με το Μορφέα, αυτό που θα είχα να προσθέσω είναι πως το κείμενο διαβάζεται περισσότερο σαν βινιέτα παρά σαν διήγημα. Είναι, δηλαδή, σαν να πήρες μια τυχαία στιγμή στο χρόνο από τη ζωή του ζευγαριού και να την παρουσίασες και όχι σαν μια ιστορία με...well, ιστορία. Οριακά εντός θέματος θα τη χαρακτήριζα, επίσης. Δεν μου ήταν δυσάρεστο ανάγνωσμα σίγουρα, δεν το θεωρώ δηλαδή κακό, ως ένα βαθμό με διασκέδασε, απλά δεν θα έλεγα ότι με ενθουσίασε κιόλας. 

 

Καλή επιτυχία! 

[Cassandra Gotha]

Ωραίο το στρώμα από πούπουλα ερινυών!

 

Λυπήθηκε, όχι για τον αμφορέα, είχε μπόλικους, αλλά γιατί είχε κρασί ακόμα μέσα και ήταν από καλή χρονιά.

 

Αδιόρθωτος!

 

 

Στο σημείο που τα παίρνει η Ήρα, της έκοβες τη φόρα με τις απανωτές παραπομπές για να καταλάβουμε τι λέει. Κρίμα, και τα έλεγε τόσο ωραία (θα προτιμούσα να μην χρειάζεται εξήγηση, μια που αυτές οι σκηνές κανονικά διαβάζονται με μια ανάσα).

 

 

Το κείμενο κάνει την πλάκα του, πράγμα που μ' αρέσει, αλλά θα προτιμούσα να την κάνει μέσω μιας ιστορίας. Δεν είναι ιστορία, δεν υπάρχει αρχή, μέση, τέλος, ούτε ένα κεντρικό θέμα που να αναπτύσσεται δημιουργικά. Είναι μια ματιά, μόνο.

Edited October 6, 2014 by Cassandra Gotha

[xrusaki]

Λοιπον ,εχω την εντυπωση οτι το εγραψες πολυ γρηγορα . Εχει ορθογραφικα λαθη και ασυνταξιες πχ λεξεις που γραφεις αλλιως στην ιδιαπροταση, με αλλη ορθογραφια που δειχνουν οτι δεν το δουλεψες οσο θα επρεπε. Το υφος της Ηρας που απο την μια ειναι αριστοκρατικη και απο την αλλη ξεκατινιαζεται και χρησιμοποιει την λεξη ρε με χαλασε. Δεν μπορω να φανταστω μια αριστοκρατικη κυρια οπως μου ερχεται στο μυαλο να διωχνει απο την μια τους μιζερους φιλους , οικογενεια του αντρα της που τον παρασερνουν να χανει λεφτα στον τζογο και απο την αλλη να τον φωναζει ρε.Πολλες ιστοριες της μυθολογιας μαζι , που σε καποια σημεια ηταν μια ωραια σατιρα μεταλογοτεχνικη αλλα σε καποια αλλα ηταν σαν να τα ελεγες για να τα πεις. Τι σχεση πχ ειχε η ιστορια του πατερα της Ηρας; Ειχε να προσθεσει κατι στο περιστατικο; Οχι.. 

[mman]

Γενικά συμφωνώ με τους προηγούμενους και κυρίως με τον Morfea που τα είπε πιο αναλυτικά.

Όσο και να μην είσαι των διορθώσεων, μερικά πράγματα οφείλουμε να τα διορθώνουμε πριν δώσουμε το κείμενο σε τρίτους, όπως ακριβώς οφείλουμε να περιποιούμαστε τον εαυτό μας πριν πάμε σε ένα ραντεβού. Δες την ανάγνωση σαν ραντεβού με τον αναγνώστη.

Έχοντας αυτό υπόψη, οι "μναις" βγάζουν μάτι, καθώς και κάποια ορθογραφικά που θα ήταν πολύ εύκολο να τα πιάσεις με ένα απλό F7 στο Word. Επίσης, κάτι που κάνουν πολλοί λάθος, δεν υπάρχει σημείο στίξης με δύο τελείες. Τα αποσιωπητικά είναι με τρεις τελείες πάντα. Η τελεία είναι (προφανώς!) με μία -γιατί το έχουμε ακούσει κι αυτό. Δύο τελείες δεν σημαίνουν τίποτα.

Συγνώμη που τα τονίζω, αλλά η εμφάνιση παίζει σημαντικό ρόλο στην αναγνωστική απόλαυση, και αυτά είναι πράγματα που μπορούν να διορθωθούν πολύ εύκολα.

 

Στην ίδια την ιστορία, πέραν του τι παρατήρησαν οι προηγούμενοι, εμένα δεν με έπεισε το ξέσπασμα της Ήρας για μια τόσο ασήμαντη (για θεούς) αφορμή.

Πολύ καλό το πλαίσιο της Ελισάβετ και η χρυσή βροχή.

[Nienor]

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ τα περισσότερα που έχουν γραφτεί, αλλά θέλω να προσθέσω πως αυτό εδώ δεν είναι φάντασυ γιατί το φάντασυ εμπεριέχει την έννοια της μυθοπλασίας. Αυτό εδώ είναι ελληνική μυθολογία, ξαναγραμμένη με τον τρόπο σου. Δεν έχει ούτε ακριβώς ιστορία, ούτε και τίποτα καινούργιο, ούτε και μεγάλη σχέση με το θέμα του διαγωνισμού. Συγνώμη που πρώτη φορά που σου γράφω δεν έχω να πω τίποτα καλό, αλλά έχω έστω κάτι που μπορεί να σε βοηθήσει αν όντως σου αρέσει αυτό το στυλ: Τσιφόρος (είναι μεν εξαντλημένο, αλλά άμα ψάξεις πάρα πολλά μέρη του κυκλοφορούν εκεί έξω ελεύθερα).

[notis58]

Η ιστοριούλα μου άρεσε, είναι πολύ κοντά στον τρόπο που φτιάχνω τις δικές μου. Η ορθογραφία δεν ήταν το πρόβλημα και κάποιοι που το επισημαίνουν γράφουν χωρίς τόνους! Όμως, η χρησιμοποίηση λέξεων που φαινομενικά δίνουν ιλαρότητα, δεν δείχνουν ομογένεια με τους διαλόγους που ακούγονται κοινοί και καθημερινοί.
Ο Ν. Τσιφόρος με την Ελληνική Μυθολογία του μου ήρθε κι εμένα στο μυαλό, χωρίς βέβαια να την αντιπαραβάλλω με τη δική σου· απλώς το αναφέρω για να καταδείξω, ότι δεν είναι ιστορία φαντασίας αλλά κάτι από μία πράξη θεατρικού, με ήρωες Θεούς της Ελληνικής Μυθολογίας.

 

Εύχομαι καλή επιτυχία!

[aScannerDarkly]

Αναγκαστικά θα ξεκινήσω από αυτό, γιατί δεν γίνεται αλλιώς: η εμφάνιση του κειμένου είναι εξαιρετικά προβληματική. Πολλά ορθογραφικά λάθη, λάθη στη στίξη, κι εκείνες οι δύο τελείες οι οποίες υποθέτω πως είναι αποσιωπητικά, μόνο που δεν είναι.

 

Θα πρέπει επίσης να παρατηρήσω ότι δεν είναι φάντασι και δεν μπορώ να φανταστώ πώς γίνεται να τη θεωρήσω εντός θέματος.

 

Κατά τα άλλα, θα πρέπει να πω ότι δεν πρόκειται ακριβώς για ιστορία, όπως είπαν και άλλοι, παρά μόνο ένα στιγμιότυπο, ενώ (αφού ομολογήσω ότι δεν τα πάω και τόσο καλά με την κωμωδία) δεν μπορώ να πω ότι γέλασα σε κάποιο σημείο. Αυτό μάλλον οφείλεται στην έλλειψη πρωτοτυπίας - γκρινιάρα σύζυγος και μπερμπάντης άντρας. Οι χαρακτήρες έχουν αυτή και μόνον αυτή τη διάσταση, κάτι που δεν αρκεί για να τους κάνει ενδιαφέροντες στα μάτια μου.

 

Ελπίζω να μη στενοχωριέσαι που δεν έχω να πω κάτι υπέρ σου, είμαι πάντως γνωστός γκρινιάρης.

[xrusaki]

Δεν ειπα οτι με ενοχλουν τα ορθογραφικα. Ειπα οτι ηταν ενδειξη οτι η ιστορια ηταν προχειρογραμμενη. Γεγονος που φαινοταν γενικα και απο τον τροπο γραφης και απο τις ιστοριες που χρησιμοποιησε, Απλα λογω ευγενειας χρησιμοποιησα τα ορθογραφικα ως πιο εμφανη. Επισης το οτι εχω επιλεξει να γραφω χωρις τονους δεν σημαινει οτι δεν ξερω ορθογραφια.

[Tiessa]

Λοιπόοον:

Τα καλά νέα: Διασκεδαστική ήταν η ιστορία, όπως και μας το υποσχόταν. Διαβάστηκε εύκολα, ήταν ευχάριστη και ανάλαφρη και δεν παρέλειψε να κάνει και μερικές αστείες αναφορές σε καταστάσεις όπως την υποκίνηση πολέμου από τον Άρη, τα δυνατά κρασιά του Διόνυσου και άλλα τέτοια σχετικά.

 

Τα κακά νέα: Περίμενα να δω την ενσάρκωση κι όχι ν' ακούσω ότι θα γίνει ενώ παρακολουθούσα όλες τις οικογενειακές σκηνές και τους καυγάδες.

Δίνεις πολύ λίγο ενώ θα μπορούσες άνετα να ξεκινήσεις με την ίδια την ενσάρκωση και να δουλέψεις από κει.

 

 

 

Συγνώμη που επεμβαίνω στη δημιουργική σου φάση, αλλά με τέτοια χιουμoριστική διάθεση που το ξεκίνησες, φαντάσου τι θα μπορούσες να είχες κάνει με τη χρυσή βροχή. Σκέψου να ήταν καμιά θυμωμένη κυρά εκεί στο παλάτι του Ακρίσιου και να σκούπιζε βάρβαρα τη βροχή που μούσκεψε τα πατώματα ας πούμε...

 

 

 

[MadnJim]

 

 

Συγνώμη που επεμβαίνω στη δημιουργική σου φάση, αλλά με τέτοια χιουμoριστική διάθεση που το ξεκίνησες, φαντάσου τι θα μπορούσες να είχες κάνει με τη χρυσή βροχή. Σκέψου να ήταν καμιά θυμωμένη κυρά εκεί στο παλάτι του Ακρίσιου και να σκούπιζε βάρβαρα τη βροχή που μούσκεψε τα πατώματα ας πούμε...

 

 

 

Πολύ καλή ιδέα!! Έφτασεεεε..:

"Θεϊκές αϋπνίες 2 - Με τα μάτια της μάνας"

 

 

EDIT: Φίλε William έχεις δίκιο, λάθος μου. Τώρα πήγε στη θέση της..

Edited October 10, 2014 by MadnJim

[WILLIAM]

Κάνε την ξεχωριστή ιστορία να μπορεί να βρίσκεται εύκολα!

Πολύ γέλιο και οι δυο ιστορίες!

[Mesmer]

Με την πρώτη ματιά: Κεφάτο και ευχάριστο διήγημα. Φαίνεται ότι το διασκέδασες καθώς το έγραφες κι αυτό είναι κάτι που μετράει πάρα πολύ στη συγγραφή. Το να μεταδίδεις το μεράκι σου γι’ αυτό που κάνεις κρατάει τον αναγνώστη στην ιστορία σου. Απ’ ό,τι φαίνεται και στις Βιβλιοθήκες, οι κωμωδίες είναι αυτό που σ’ αρέσει να γράφεις περισσότερο, μιας και αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό των ιστοριών που έχεις ανεβάσει.

 

Τι μου άρεσε: 1. Ο ιδιαίτερος ο τρόπος να μας παρουσιάσεις την ιστορία πίσω από ένα γνωστό μύθο. Είναι κάπως ανακουφιστικό να βλέπεις ότι ακόμη και οι θεοί μπορεί να περνάνε τα ίδια με μας.

 

2. Το ξέσπασμα της Ήρας. Το καλύτερο σημείο του κειμένου.

 

Τι δεν δούλεψε τόσο καλά:

1. Η κωμωδία είναι αρκετά δύσκολη σαν είδος. Το να ξεφύγεις από στημένες καταστάσεις και να βάλεις το χιούμορ μέσα στην ίδια την πλοκή και τους ήρωές σου είναι ένα βασικό της στοιχείο. Εδώ δεν το πετυχαίνεις, κάτι που κάνει το χιούμορ σου να μοιάζει εκβιαστικό.

 

2. Η απουσία πλοκής. Ουσιαστικά δεν υπάρχει αρχή-μέση-τέλος στο διήγημα. Μας περιγράφεις κάτι που φαίνεται να είναι μια συνηθισμένη μέρα στον Όλυμπο. Αλλά ένας αναγνώστης θέλει να δει κάτι το διαφορετικό. Είναι σαν να ξεκίνησες να γράφεις έχοντας μια συγκεκριμένη ιδέα στο μυαλό σου κι έβαλες και διάφορα άλλα χιουμοριστικά περιστατικά τριγύρω για να τη γεμίσεις.

 

3. Καμία σύνδεση με το θέμα του διαγωνισμού. Συνηθίζουμε να γκρινιάζουμε όταν οι ιστορίες των διαγωνισμών ξεφεύγουν αρκετά από το θέμα του. Εσύ εδώ ίσα-ίσα που το αγγίζεις και η σκηνή στο τέλος μοιάζει σαν πρόσχημα για να είναι το διήγημα εντός θέματος. Το θέμα θα πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο του διηγήματος. Βέβαια, είναι ο πρώτος σου διαγωνισμός και θα μάθεις πολλά απ’ αυτόν για να είσαι καλύτερα προετοιμασμένος για τους υπόλοιπους.

 

Αποτίμηση: Αν και περνάς ευχάριστα διαβάζοντάς το, αλλά θέλει κάτι παραπάνω για να σου αφήσει περισσότερο όταν το τελειώσεις.

 

Καλή επιτυχία!

[jjohn]

Holla,

 

Φίλε Σπύρο αυτό είναι το πρώτο κείμενο σου που διαβάζω, οπότε δεν ξέρω πως είναι συγκριτικά με άλλα σου κείμενα.  Σίγουρα πρόκειται για ένα ευχάριστο κειμενάκι(διάλογο -ουσιαστικά-) που επειδή δεν ξεχειλώνεται στις 3.000 λέξεις καταφέρνει να μην κουράζει ιδιαίτερα πολύ.

 

Προσωπικά, θα ήθελα το κείμενο σου λίγο πιο "καμμένο". Λίγο πιο εξτρημ, πως λέει π.χ σε κάποια φάση ο Άρης "Λέω να τσιγκλήσω λίγο τον Δαρείο". Ε, θα το ήθελα  λίγο πιο σουρρεάλ(π.χ είναι ωραία η αναφορά στο τραγούδι για κάποια Ελισσάβετ, στα μπλε χαπάκια και σε ό,τι άλλο μπορεί να μας θυμίσει λίγο τωρινή μας εποχή).

 

  Τώρα, όσον αφορά τα αρνητικά, νομίζω τα επισήμαιναν λίγο-πολύ οι άλλοι(Ειδικά ο Άγγελος από πάνω με κάλυψε  στα σημεία 2-3 αρκετά καλά ). Νομίζω πως βιάστηκες. Με λίγες μέρες δουλειάς, το κείμενο θα είχε καλύτερη εικόνα και, ενδεχομένως, μπορεί να  έβαζες και καμιά  ακόμη αστεία φάση!

 

Καλή συνέχεια!

Edited October 12, 2014 by jjohn

[wordsmith]

Holla,

 

O.T.

Άσχετο αλλά επειδή μου έχει ήδη βγει το όνομα grammar nazi: αν, γράφοντας "Holla" εννοείς το ισπανικό "Γεια", να σε πληροφορήσω ότι γράφεται με ένα L ("Hola") και γενικά στα ισπανικά δεν υπάρχουν διπλά όμοια σύμφωνα, ακόμα και το όνομα "Άννα" γράφεται "Ana" και το "LL" θεωρείται ξεχωριστό γράμμα και προφέρεται αλλιώς κι όχι "λ" (άσε, πολύ μπέρδεμα, πού να σου εξηγώ ).

 

On topic:

Στα θετικά του κειμένου η άνεση στη γλώσσα και εύγε, νέε μου, που διάλεξες να γράψεις κωμωδία - κάτω η σοβαροφάνεια! Από αυτήν πάσχουν οι περισσότεροι Έλληνες συγγραφείς, εγώ τα λέω αλλά δε με ακούτε... Αλλά συμφωνώ με τους παραπάνω ότι θα έπρεπε, ακόμα και η κωμωδία, να αντιμετωπίζεται πιο σοβαρά: δε φτάνουν οι αρχαίοι θεοί που μιλάνε μάγκικα και μοιάζουν σαν να βγήκαν από σεξιστικό ανέκδοτο για να μας κάνουν να γελάσουμε, είναι κάπως ευκολία του συγγραφέα. Μου αρέσει που έχεις όρεξη για τέτοια και ιδέες, αλλά είναι κρίμα αυτά να μην αξιοποιούνται όσο πρέπει επειδή δε θέλεις να διορθώσεις τίποτα. Και απ' αυτό πάσχουν οι Έλληνες συγγραφείς, νομίζουν ότι φτάνει η έμπνευση και δε χρειάζεται καθόλου δουλειά. Μπορείς να γράψεις χιουμοριστικά διηγήματα με πολύ σοβαρά θέματα ή τουλάχιστον με πιο πρωτότυπη ιδεολογία από κάτω και όχι απλά να μεταφέρεις τους αρχαίους θεούς σε μια πεζή καθημερινότητα. Μην πτοείσαι, you can do it!

 

Και εις άλλα με υγεία.

[KELAINO]

Εμένα πάλι μ’ αρέσει το κωμικό φάντασυ.

 

Στα θετικά.

- αρκετά αεράτη γραφή. Γενικά ρέει και δεν σκοντάφτει, αλλά θα μπορούσες να το περάσεις άλλη μία, χρόνο είχες άφθονο δηλαδή.

- οι διάφοροι αρχαιοπρεπείς όροι, οι «αστερίσκοι», που λέει κι ο φίλος πιο πάνω.

- η καλή χρήση κωμικών στοιχείων όπως οι αναχρονισμοί και το ξεκατίνιασμα της Ήρας. Και οφείλω να ομολογήσω ότι με παραξένεψε το ότι αυτά ειδικά τα στοιχεία αναφέρθηκαν στα αρνητικά, αφού είναι κλασικά συστατικά του χιουμοριστικού κειμένου. Ένιγουέη.

 

Τα αρνητικά αναφέρθηκαν ήδη. Για μένα το χειρότερο ήταν το κουρασμένο θέμα «μπερμπάντης άντρας βι ες γρινιάρα γυναίκα». Διάβαζα ελπίζοντας ότι θα βλέπαμε μια καινούργια αντιμετώπισή του, αλλά όχι. Δεν είδαμε.

Επίσης, η εικόνα του ώριμου κυρίου που ξερογλείφεται για το δεκαεξάχρονο ανήλικο είναι λίγο αηδία ρε μαν.

Για την έλλειψη πλοκής, συμφωνώ μεν, από την άλλη η φόρμα του ευθυμογραφήματος την επιτρέπει, οπότε δεν είναι και τόσο τραγικό σφάλμα για την πάρτη μου.

[MadnJim]

Σας ευχαριστώ όλους που διαβάσατε και σχολιάσατε την ιστορία μου. Ελπίζω να γελάσατε τουλάχιστον λίγο. Επεξηγήσεις δεν έχω να κάνω, εκτός ίσως από το να διευκρινίσω πως ήταν σατυρικό κείμενο σε ήδη υπάρχουσα μυθολογία, οπότε ήταν αρκετά φυσικό να είναι μια "στιγμή". Βασιζόταν αποκλειστικά στους διαλόγους και στις ατάκες, και στο ότι είναι γνωστά πρόσωπα που "τσαλακώνονται".

 

Σίγουρα έμαθα πολλά! Το ότι σπάνια (ως καθόλου) ξαναπιάνω μια ιστορία μου αφού την τελειώσω δεν σημαίνει και πως δεν διορθώνομαι - προσπαθώ να εξελιχτώ από ιστορία σε ιστορία. Στον επόμενο διαγωνισμό που θα λάβω μέρος θα προσπαθήσω να είμαι πραγματικά αντάξιος των περιστάσεων..

[Ιρμάντα]

Πλάκα είχε αυτό! Εννοώ πως είναι πρωί (σχετικά) πίνω το καφεδάκι μου καθότι ξενύχτησα και σε κάποια φάση μου έφυγε από το στόμα -ο καφές- από τα γέλια.

 

Τι θα σε συμβούλευα: Αφού το έχεις το χιουμοριστικό, προχώρα το. Δεν θα με χαλούσε, να είναι άλλη τόση η ιστορία και να γίνονται κι άλλες φάσεις. Βέβαια πρόκειται για διαγωνισμό οπότε είχες περιορισμό -αλλά έχε το στο νου σου.

Ο Διόνυσος ήταν αδελφός του Άρη και όχι ξάδελφος. Σίγουρα πράγματα. Ήταν γιος του Δία (που δεν θα'ταν) και της πριγκίπισσας Σεμέλης (κόρη του Κάδμου).

Η προστακτική του λαμβάνω είναι λαβέ και όχι λάβε. Υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις προστακτικών αορίστου β΄ που τονίζονται στη λήγουσα και να πώς θα τις θυμάσαι: Ω μαθητά! Ελθέ στον πίνακα, λαβέ την κιμωλίαν, ιδέ την άσκησιν, ευρέ την λύσιν και ειπέ ημίν.

Ομοίως, η προστακτική του ποιώ στον ενεστώτα κάνει ποίει και στον αόριστο ποίησον. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι χρησιμοποιούσαν προστακτική ενεστώτα για κάτι που γίνεται συνέχεια, εξακολουθητικά, σαν να λέμε, και αορίστου για κάτι που γίνεται μία φορά. Για αυτό απαντώνται συχνότερα προστακτικές αορίστου.

Καλύτερα να έβαζες εντός πλαισίου. Επί πλαισίου εννοεί: πάνω.

Ναι, σου τα γράφω αυτά επειδή μπορείς να το ψάξεις, και έχεις το ενδιαφέρον, όπως έψαξες τόσες ωραίες λέξεις και μου πλούτισες τις γνώσεις και σε ευχαριστώ! Και την επόμενη φορά που θα ξαναγράψεις fun με αρχαίους θεούς, να αναστενάξει από Όλυμπος μέχρι Δελφοί!

:mf_sonne:

[WILLIAM]

Έχει και δεύτερο μέρος, πήγαινε στο σχετικό τόπικ να δεις την επίσκεψη του Δία στο Άργος.

[MadnJim]

Πολύ χαίρομαι που διασκέδασες Ειρήνη.

Σ' ευχαριστώ για τις διευκρινήσεις πάνω στα αρχαία ελληνικά, ομολογώ πως δεν είμαι δυνατός σ' αυτό το θέμα, για την ακρίβεια είμαι εντελώς σκράπας! Η συγκεκριμένη έκφραση "Λάβε ταύτα Ελισσάβετ και εποίησέ τα επί πλαισίου" είναι γνωστό αστείο, από ένα τραγούδι του Κ.Μακεδόνα που στο ρεφραίν λέει "Πάρτα Λίζα και κάν'τα κορνίζα"!!

 

Όπως είπε κι ο William, η συγκεκριμένη ιστορία έχει και συνέχεια, "Θεϊκές αϋπνίες 2 - Με τα μάτια της μάνας", θα τη βρεις λίγο πιο κάτω στη βιβλιοθήκη, ή εδώ στα σχόλια λίγο παραπάνω θα βρεις λινκ..

Edited December 14, 2014 by MadnJim