Αντιρρησίας Συνείδησης

[Morfeas]

Όνομα Συγγραφέα: Μορφέας
Είδος: επιστημονική φαντασία
Βία/Σεξ; Κατάλληλο.
Αριθμός Λέξεων: 3,500 (συνυπολογίζοντας και τίτλο)
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για τον 38ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας, Κατηγορία: ΕΦ, Θέμα: Πού είμαι;

Αρχείο: Αντιρρησίας Συνείδησης.pdf

[elgalla]

 

Πολύ ενδιαφέρουσα η σύλληψη, έχει κάτι λίγο από Matrix και Equilibrium μαζί, με ένα ανοιχτό τέλος α λα Inception, η γραφή είναι πολύ καλή και γενικά πιστεύω πως το έκανες τελείως δικό σου το θέμα του διαγωνισμού, κάτι το οποίο είναι πολύ θετικό βέβαια. Κι η πλοκή είναι πολύ καλή, ρέει ωραία. Από την άλλη, η εκτέλεση μου τα χάλασε λίγο. Το πρώτο –και πολύ μικρό- που μου χτύπησε ήταν η έλλειψη ποικιλίας στα ονόματα, ενώ μιλάμε για ένα παγκόσμιο κράτος. Θα ήθελα να έχω δει κάτι τέτοιο. Το δεύτερο και μεγαλύτερό μου πρόβλημα, όμως, ήταν ο υπερβολικά προφανής διδακτισμός της ιστορίας. Είχα την αίσθηση ότι όχι απλά λες περισσότερα απ’ όσα δείχνεις, αλλά τα εξηγείς κιόλας, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Μην εξηγείς πόσο ηλίθιοι είναι οι άνθρωποι και πόσο πρόβατα και πώς έχουν χάσει την ελευθερία τους αλλά δεν παίρνουν χαμπάρι, βρες μικρούς τρόπους να το δείξεις. Γενικά, καθώς διάβαζα, είχα διαρκώς την αίσθηση πως πάνω από το κεφάλι μου ήταν κάποιος που μου έκανε κήρυγμα. Πάντως, η ιστορία μου άρεσε, απλά θα ήθελα πιο μειωμένο το διδακτισμό, όπως είπα. 

 

 

Καλή επιτυχία!

[Ιρμάντα]

Όμορφο διήγημα και αυτό, παιδιά όλοι φορέσατε τα καλά σας για αυτό τον διαγωνισμό!

Γενικά συμφωνώ με τα σχόλια της Elgalla ιδιαιτέρως όσον αφορά στον διδακτισμό. Show don't tell λένε όλοι και εδώ υπάρχει σίγουρα πολύ tell. Χρειαζόταν νομίζω πιο σφιχτοδεμένη γραφή. Η ιδέα του ήταν πολύ καλή, μπράβο σου! Θυμήθηκα έντονα τον μεγάλο αδελφό, κυρίως λόγω της μπλε φόρμας εργασίας και βέβαια του ότι η γυναίκα τον προσελκύει στην αντίσταση.

(Στη δεύτερη σελίδα, λες κάπου ο κινέζος στρέφει το βλέμμα προς τη μεριά του, ενώ προφανώς εννοείς τη μεριά μου. No big deal απλά έτυχε να το προσέξω.)

καλή επιτυχία στον διαγωνισμό!

[WILLIAM]

Ωραία ιστορία! Φουλ επιστημονική φαντασία σε ένα δυστοπικό μέλλον,

Όπως είπε η Ειρήνη βάλατε τα καλά σας στο διαγωνισμό αυτό.

[Disco_Volante]

Καλοδουλεμένη ιστορία με θέμα αρκετά πρωτότυπο και καλή, στρωτή γραφή. Προσωπικά πιστεύω ότι η ιστορία σου ασφυκτιά στο όριο των λέξεων και πραγματικά θα ήθελα να διαβάσω μια νέα αυξημένη εκδοχή της στο μέλλον με περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την αντίσταση και το δεσποτικό καθεστώς.

 

Καλή επιτυχία και από εμένα!

[giorgos lagonas]

Ωραία ιστορία γενικά, κάτι με χαλάει στην εκτέλεση.

 

Αρχικά, θα έλεγα ότι η Elgalla με κάλυψε. Πολύς διδακτισμός, πολύ tell, περιττές επεξηγήσεις για θέματα που έτσι και αλλιώς είναι τετριμμένα και πολυχρησιμοποιημένα (ανθρωπότητα που χάνει την ελεύθερη βούληση, "κακιά" παγκόσμια κυβέρνηση, χάκερς και ηλεκτρονικοί επαναστάτες και τα σχετικά) και δημιουργούν, κατά τη γνώμη μου, το εξής αντιφατικό: 

 

Από τη μια οι πολλές ιδέες που εισάγεις (πραγματικά, χρειαζόσουν τόσα πολλά ευρήματα;) ασφυκτιούν στο όριο των λέξεων, 

 

από την άλλη, ο λόγος σου (εξαιτίας των επεξηγήσεων και του προαναφερθέντος tell) είναι χαλαρός. 

 

Τέλος, το τελευταίας στιγμής δίλημμα "έγκυος ή ανθρωπότητα" μου φάνηκε πολύ ζορισμένο, δεν με έπεισε. 

 

Νομίζω ξέρεις τι θέλεις εδώ. Περισσότερο χώρο και χρόνο και ξαναδούλεμα προκειμένου να έχεις ένα δυνατό κείμενο. Αν μη τι άλλο, η "μαγιά" υπάρχει και είναι υποσχόμενη.

 

Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό!

Edited January 9, 2015 by giorgos lagonas

[Πυθαρίων]

Καλή ατμόσφαιρα, γρήγορη συναρπαστική αφήγηση. Ο προβληματισμός σαφής και το μήνυμα ορατό. Η γλώσσα "ξερή" όσο πρέπει, ικανή να μεταδώσει την σωστή ένταση.

 

Προσωπικά, δεν ενοχλούμαι από την παράθεση των σκέψεων του ήρωα γύρω από τον σκοπό της αποστολής του, ούτε από την αναφορά στα αίτια και στα κίνητρα. Η διαδικασία αυτή, εδώ, είναι μια εσωτερική διαδικασία, μια συζήτηση του πρωταγωνιστή με τον εαυτό του. Αλλά μοιάζει μ’ εκείνες τις συζητήσεις που κάνουν οι άνθρωποι καθημερινά για μόνιμα ζητήματα. Φαίνονται σαν ανούσιες επαναλήψεις αλλά έχουν ζητούμενο την εκτόνωση, ή την επιβεβαίωση και τη συμφωνία και αποτελούν ανάγκη όταν ασφυκτιούν ή αγωνιούν ή βρίσκονται σε απόγνωση.  

 

Μου φαίνεται, δηλαδή, σαν μια φυσιολογική λειτουργία των στιγμών, όταν κάποιος επικεντρώνεται στην υλοποίηση του σχεδίου του για την επίτευξη ενός σκοπού, να ανακαλεί τις καταστάσεις, να ανακεφαλαιώνει τους λόγους, να δικαιολογεί τις επιλογές του, ενισχύοντας την αποφασιστικότητά του.  

 

Νομίζω γενικά ότι η άποψη ενός ήρωα, όταν πρόκειται για αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο, δεν έχει χαρακτήρα “αντικειμενικότητας” που σερβίρεται με το ζόρι,  διατηρεί μόνο την ισχύ μιας απλής γνώμης. Σαν κι εκείνες που ανταλλάσσουμε στις παρέες. Στο κάτω κάτω, δεν απαιτεί να την υιοθετήσουμε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι και ο τρόπος να μας δείξει τον εαυτό του, την οπτική του γωνία. Αντίθετα, συνήθως οι αφηγήσεις σε τρίτο πρόσωπο μου προκαλούν δυσφορία, όταν ο παντογνώστης αφηγητής υπαινίσσεται πως κατέχει μιαν a priori γνώση ή αλήθεια, την οποία υποτίθεται οφείλω να αποδεχτώ κι ας μην την συμμερίζομαι. 

 

Ας μου συγχωρήσουν οι συμφορουμίτες - που εισέπραξαν διαφορετικά κάποια πράγματα και εξέφρασαν άλλες απόψεις - και περισσότερο ο ίδιος ο Morfeas, την αυτόκλητη θέση "υπεράσπισης"  . Αισθάνθηκα την ανάγκη να εκφράσω απλώς κι εγώ την άποψή μου, την εντύπωση που αποκόμισα, ένα παραπάνω επειδή θεωρώ τούτο το διήγημα σαν ένα από τα τέσσερα ισάξια για την πρώτη θέση. (Στην τελική βαθμολογία μου, θα παίξουν ρόλο οι μικρολεπτομέρειες.)

 

Πολύ καλή ιστορία, ευχαριστώ Μορφέα.

Edited January 9, 2015 by Πυθαρίων

[Nienor]

Πολύ ωραία ιστορία, πολύ ωραία ιδέα και σε σημεία ελεγχόμενα παράφορη γραφή (ναι για μένα αυτό είναι στα -πολύ- θετικά, όπως και η δημιουργική μελαγχολία στην Elgalla).

 

Καταρχάς σου έχω ήδη τίτλο για όταν θα μαζέψεις συλλογή με όλα αυτά: πολυεφνική, χε

 

Εμένα στα της πλοκής ένα πραγματάκι μόνο με έκανε να σκεφτώ "έλα, τώρα!", τούτο δω: Με τη βοήθεια επιστημόνων, κατάφερα να φορτώσω τη συνείδησή μου στο δίκτυο κτλ. Τι τους θες, ρε παιδί μου; Αφού δεν εξηγείς που δεν εξηγείς τι είναι αυτοί και πώς βοήθησαν, σβήστους εκεί να πάνε στο καλό. Χάκερ είναι, μπορεί και μόνος του.

 

Και δύο πραγματάκια για την οπτική γωνία: το tell εμένα δε μου πεσε βαρύ, ίσα ίσα δηλαδή που παίζει να ήθελα κι άλλο. Δε μου φάνηκε δηλαδή πουθενά οριακό. Αλλά αυτός εδώ είναι α) ένας ερωτευμένος άντρας, πράγμα που ελάχιστα το χρησιμοποιείς, στο δίλημμα, και μάλλον πρέπει να το ενισχύσεις λίγο μέχρι εκεί. Ξέρεις, να έχω ερωτευτεί κι εγώ μέχρι να φτάσω να πρέπει να πάρω την απόφαση (πράγμα που γενικά εμένα δε μου αρέσει να συμβαίνει, θα ήθελα ιδανικά να την παίρνεις εσύ και να με πείθεις ότι είναι η σωστή, αλλά καταλαβαίνω πραγματικά πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να κλείσει σωστά το διήγημα) και β) λένε πως ο ήρωας έχει στην πραγματικότητα μία και μοναδική κινητήριο δύναμη και οι άλλες πάνε και κάθονται πάνω της. Εδώ, αν η κινητήριος δύναμη είναι πως αυτός είναι ιδεαλιστής τότε το δίλημμα εξασθενεί λίγο. Αν είναι πρώτα ερωτευμένος και παρεπιπτόντως ήτανε και ιδεαλιστής και κόλλησε τότε μου φαίνεται πολύ πιο δυνατό γιατί ξαφνικά εμπεριέχει και την κατανόηση. Θέλω να πω: προηγουμένως δηλαδή δεν σκέφτηκε ποτέ ότι θα πρέπει να φάει τόσο κόσμο; Πολύ ψιλά γράμματα, αλλά αφού τα σκέφτηκα κι αφού πλέον με έχεις πείσει ότι ξέρεις τι να κάνεις με τις σκέψεις μου, στις παραθέτω.

 

Εξαιρετικό ήταν το σημείο όπου μπαίνει στο σώμα της Μαίρης και προσπαθεί να συνηθίσει την αλλαγή στο κέντρο βάρους, γενικά για μένα ήταν εξαιρετικά δοσμένο το τέλος που βρέθηκε όχι μόνο στο σώμα μιας γυναίκας μα στο σώμα μιας εγγύου γυναίκας, κι εκτός των άλλων είχε να παλέψει με τις ορμόνες της. Μου φαίνεται πολύ ταιριαστός τρόπος για να φτάσεις στο ερώτημα (που μάλλον αργούμε λίγο να μάθουμε). Θα μπορούσες επίσης αν θέλεις να το σπείρεις εδώ κι εκεί με μικρές, ελάχιστες φράσεις που να δηλώνουν "αυτό που κάνω μπορεί και να μην ειναι σωστό αλλά δεν προλαβαίνω τώρα να το σκεφτώ, γιατί ακολουθώ ήδη το απαιτητικό σχέδιο".

 

Τέλος, εγώ βρίσκω πως χωράει ακόμα καμιά 500αρια λέξεις το πολύ. Νομίζω μετά θα σου ξεχειλώσει και θα χάσει τη δυναμική που έχει αυτή τη στιγμή που είναι πολύ καλή.

 

Και σε περίπτωση που δεν έχει γίνει απόλυτα κατανοητό μέχρι εδώ: μου άρεσε πολύ!

[mman]

Τετριμμένη υπόθεση, χρησιμοποιημένη αλλά πάντα ενδιαφέρουσα ιδέα το ανέβασμα της συνείδησης και το ταξίδι από σώμα σε σώμα.

 

Φοβάμαι όμως ότι πρέπει να συμφωνήσω για τον διδακτισμό και το tell. Γενικά με κάλυψαν οι elgalla και giorgos lagonas.

 

Πρέπει να ενισχύσεις το δίλημμα στο τέλος και να δουλέψεις περισσότερο με τον έρωτά του για την Ε.

 

Έχω την αίσθηση ότι η εγκυμοσύνη πηγαίνει ανεκμετάλλευτη. Περίμενα ότι με κάποιον (όχι προφανή ομολογώ) τρόπο, θα μεταφερόταν στο σώμα του εμβρύου και επιζούσε, μια ενήλικη συνείδηση σε σώμα βρέφους, πολύ άσχημη μοίρα για αρκετά χρόνια! Για σκέψου το...

[Man_from_Earth]

Δεν ξέρω αν είναι τόσο τετριμμένο το στόρυ που λέει ο mman...Καλή ιδέα αλλά μέτρια εκτέλεση: Μου φάνηκε πνιγμένο στις τεχνικές εξηγήσεις - και γενικά στις εξηγήσεις. Επίσης θύμησε λίγο 1984 μαζί με Matrix (όχι η υπόθεση αλλά κάποιες σκηνές). Γιατί μεταφέρεις στησίματα και σκηνικά απο αλλού αντί να φτιάξεις δικά σου; Η σκηνή με την έγκυο το υπερφόρτωσε - είχε ήδη την ένταση που χρειαζόταν απο τον έρωτά του. Παρόλα αυτά μου άρεσε που άφησες το τέλος ανοικτό.

[Tiessa]

Έξυπνο εύρημα το

 

 

ρολόι. Στην αρχή σκέφτηκα ότι "έλα, μωρέ, ολόκληρη προσωπικότητα εκεί μέσα;" αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι ένα κινητότ ων ημερών μας έχει δυνατότητες μεγαλύτερες από υπολογιστή της προηγούμενης δεκαετίας και όλα πήγαν στη θέση τους.

 

 

Βάζεις από την αρχή έναν γρήγορο ρυθμό κι ένα δύσκολο διακύβευμα και μας τρέχεις μέχρι τέλους μαζί σου.

Ένα μικρό παράπονο είναι ότι θα προτιμούσα στη συγκεκριμένη ιστορία να μην έμενε ανοιχτό το ερώτημα

 

 

του τι θα γίνει στο τέλος. Ήθελα το τέλος από σένα και το ήθελα ξεκάθαρο, αν και προσωπικά νομίζω ότι ξέρω τι θα κάνει ο ήρωας (η ηρωίδα;    )

 

 

 

Ένα άλλο θέμα είναι πως η ιστορία είναι πιο μεγάλη απ' όσο σε χωράνε οι λέξεις και αναγκάζεσαι να εξηγείς πάρα πολλά, πράγμα που σε ορισμένα σημεία κάνει τη γραφή πολύ διεκπεραιωτική. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσες να το λύσεις αυτό. Καμιά φορά ένα flash back μάς φέρνει πιο κοντά στα γεγονότα και ανεβάζει το συναίσθημα -από την άλλη βέβαια, επειδή ο κόσμος σου είναι πολύπλοκος, θα διέτρεχες τον κίνδυνο να κάνεις την ιστορία πολύ δύσκολη, ενώ τώρα ρέει εύκολα και είναι κατανοητή.

Τι λύση μένει; Είτε περισσότερες λέξεις για να μπορείς να ανασάνεις καλύτερα λογοτεχνικά είτε λιγότερα άλματα για να μην χρειάζονται τόσο πολλές αλλαγές.

 

Βασικό και μεγάλο συν της ιστορίας το πόσο καλά βρίσκεται εντός θέματος. Νομίζω καλύτερα δεν θα μπορούσε.

[wordsmith]

Σαν πρώτη εντύπωση πολύ ωραίο, καλογραμμένο και ενδιαφέρον.

Συμφωνώ με τους παραπάνω ότι είναι πολύ φορτωμένο με ιδέες, περιγραφές και γεγονότα και χρειάζεται tell για να γίνει κατανοητό παρ' όλα αυτά.

Κι εγώ περίμενα να εκμεταλλευτείς το έμβρυο βάζοντάς του την προσωπικότητα που πηγαίνει από σώμα σε σώμα - θα ήταν εντυπωσιακό (αλλά ίσως άχρηστο).

Το δίλημμα στο τέλος μού δημιουργεί την απορία: δεν το είχε σκεφτεί αυτό από την αρχή, ότι θα βρισκόταν σε αυτό το δίλημμα; Δε θα έπρεπε να έχει υπολογίσει την πιθανότητα να συμβεί κάποια βλάβη τη στιγμή εκείνη; Πολύ χρησιμοποιημένο αυτό, να συμβαίνει μια βλάβη ακριβώς πριν από την πιο σημαντική στιγμή, για να ζορίζει τα πράγματα. Αφού ένα κόλλημα του ρολογιού ακριβώς εκείνη τη στιγμή θα έκανε το ζήτημα επείγον, ζήτημα ζωής και θανάτου, θα έπρεπε να το έχουν προβλέψει (το τι θα κάνουν αν κολλήσει το ρολόι).

Δε με πειράζει που το τέλος είναι ανοιχτό, αφού μας έχεις ήδη περιγράψει τι θα συμβεί σε κάθε περίπτωση.

Συμφωνώ ότι θέλει άπλωμα σαν ιστορία και έμφαση στο συναισθηματικό κίνητρο, ότι είναι ερωτευμένος.

Και με έκανες να γελάσω με τη φράση "άσε που βρωμάει και τζατζίκι σήμερα", πάνω που με είχες σχεδόν μπερδέψει με γλώσσες προγραμματισμού και τσιπάκια.

[Cassandra Gotha]

Δεν έχω διαβάσει ακόμη τα άλλα σχόλια, άρα ίσως να επαναλάβω κάποια πράγματα. 

 

Αυτό το διήγημα είχε ένα μεγάλο μειονέκτημα: την πλοκή του. Αυτή δεν ήταν πλοκή για τόσο λίγο χώρο, ήταν σίγουρα για μία νουβέλλα, (αν όχι τούβλο των 500+ σελίδων). Τον ξέρεις τον λόγο, ε;

Δεν πρόλαβα να νοιαστώ.

Για 'μένα αυτοί οι δύο ήταν απλά πιονάκια, όπως κι οι άλλοι, και δεν ήξερα καν αν με ενδιέφερε η παρτίδα. Οπότε, κάπου στη μέση (και ως το τέλος) διάβαζα ψυχρές λέξεις, γραμμή τη γραμμή, χωρίς να με εμπλέκουν σε τίποτα (ενώ ξεκίνησε τόσο καλά, με τον τύπο που του έδειχνε το καινούργιο του ρολόι, κι έπειτα το κόλπο με τον βήχα στη διακλάδωση των διαδρόμων, κι εγώ να αναρωτιέμαι "μα τι παίζει;" ).

 

Το άλλο που δεν λειτούργησε καλά, ήταν το τέλος. Αν ο συγγραφέας δεν έχει αποφασίσει πώς τελειώνει η ιστορία του, (και αυτό φαίνεται, συνήθως, ακόμη και αν παίξει με τον αναγνώστη), τότε γιατί να μπει ο αναγνώστης στη διαδικασία να αποφασίσει; Δεν είναι δίκαιο, Μορφέα!

 

Με προβλημάτισε και το πρώτο πρόσωπο. Σχεδόν πάντα με προβληματίζει. Το ξέρω ότι ίσως να μην σήκωνε άλλο, θα ήταν πολύ δύσκολο να βλέπαμε αυτή την ιστορία από άλλη οπτική γωνία, αλλά δεν ξέρω αν θα ήταν και πιο ενδιαφέρον. Όμως, ας μην βιάζομαι να κρίνω, δεν την έγραψα εγώ. Πρώτο πρόσωπο, εντάξει, αλλά κάτι είχε ο τρόπος της αφήγησης που δεν με έπειθε τελείως. Ίσως να του έλειπε (του αφηγητή) ο χαρακτήρας. Μάλλον αυτό είναι, γιατί ξεχνιόσουν τακτικά και έκανες κύρηγμα (δεν με έκανες να καταλάβω πώς τα βίωσε αυτός τα πράγματα που περιγράφεις).

 

Τα θετικά τα ξέρω και τα περιμένω όταν διαβάζω κάτι δικό σου, και ούτε αυτή τη φορά απογοητεύτηκα: η γραφή σου μπορεί να με πιάσει από την αρχή του κειμένου και να με πάει ως το τέλος χωρίς ανάσα (αυτό σημαίνει ότι είσαι στο σημείο που μπορείς να την κάνεις πραγματικά ξεχωριστή), η φαντασία σου είναι πάντα πρόθυμη να γεννήσει καινούργιες ιστορίες, και το κέφι σου να αφηγηθείς ξεπηδάει μέσα από τα κείμενά σου, παρασέρνοντάς με.

[Mesmer]

Μ’ άρεσε ο τρόπος που χρησιμοποίησες το θέμα. Όχι τόσο εμφανές σε πρώτο πλάνο, αλλά πάντα εκεί.

 

Σίγουρα η ιστορία θέλει άπλωμα. Πρέπει να δοθεί περισσότερος χώρος και στο επιστημονικό κομμάτι και στα όσα συμβαίνουν. Πέρα απ’ αυτό, η ιστορία είναι πολύ καλογραμμένη, δεν κολλάει πουθενά και δεν αφήνει μεγάλες απορίες.

 

Αυτό που με χάλασε κάπως είναι το ανοιχτό τέλος, επειδή συνήθως δεν μου αρέσουν. Μου αφήνει την αίσθηση αναποφασιστικότητας του συγγραφέα και σπάνια θα δουλέψει καλά για μένα.

 

Καλή επιτυχία!

[Nirgal]

Θα μπορούσε να είναι γρήγορη ιστορία, αν δεν ήταν τόσο συμπιεσμένη. Κατά τη γνώμη μου χρειάζεται άπλωμα, ώστε να μη χρειάζεται να περάσεις τόσες πληροφορίες σε τόσο λίγες σκηνές. Μου άφησε την εντύπωση ότι προσπαθούσες να καλύψεις κενά πλοκής διοχετεύοντας πληροφορίες στον αναγνώστη με γρήγορο ρυθμό, ώστε να σε χωρέσει το μέγεθος του διαγωνισμού.

 

Ιστορίες με αντίστοιχες παγκόσμιες συνωμοσίες όπου όλοι οι άνθρωποι (ή η συντριπτική πλειονότητά τους) καταλήγουν άβουλοι, απαιτεί πολύ καλό στήσιμο για να αποφύγεις τα κενά, κάτι που εδώ δεν επιτυγχάνεται.

 

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά θα αναφέρω το μεγαλύτερο (κατά τη γνώμη μου κενό) της μεταπήδησης των συνειδήσεων των αντιστασιακών από σώμα σε σώμα, χωρίς τον Μεγάλο Αδερφό να εντοπίζει το παραμικρό, παρά το γεγονός ότι: α) υπάρχει η τεχνολογία για κάτι τέτοιο, άρα θα πρέπει να είναι γνωστή και στην εταιρία, και β) ότι αλλάζει η συμπεριφορά των ατόμων, άρα θα έπρεπε  να εντοπίζεται κάποια δυσλειτουργία στην επιβεβλημένη συμπεριφορά τους.

Επίσης, όπως όλες οι ‘παγκόσμιες συνωμοσίες’ έτσι και αυτή πάσχει από οξύμωρα. Αναφέρεις ότι εταιρίες προωθούν τα προϊόντα τους επηρεάζοντας τους καταναλωτές. Τι γίνεται σε περίπτωση που δύο εταιρίες είναι ανταγωνίστριες; Τι γίνεται αν οι διευθυντές των εταιριών της μίας εταιρίας παρακολουθήσουν διαφήμιση της ανταγωνίστριας και αποφασίσουν ότι το προϊόν τους είναι σκουπίδι. Θα σταματήσουν να υποστηρίζουν αυτό που παράγουν; Το ίδιο και με τους πολιτικούς και τους συμβούλους τους.

 

Σε μία τόσο απόλυτη κοινωνία, όπως αυτή που παρουσιάζεις, δεν μπορεί να σταθεί ανταγωνισμός σε οποιοδήποτε επίπεδο. Απλώς ο Μεγάλος Αδερφός εξουσιάζει και ελέγχει τα πάντα. Αφού η ελεύθερη βούληση δεν υπάρχει, δεν υπάρχει και λόγος ύπαρξης πλουραλισμού προϊόντων, πολιτικών κομμάτων, διαφημίσεων, τέχνης, φιλοσοφίας, άποψης.

 

Αποδεκτός ο λόγος ύπαρξης αντιστασιακών, αλλά παρουσίασε τον κόσμο σου παντελώς ελεγχόμενο και καταθλιπτικό, και δώσε μια εξήγηση για την ύπαρξη της αντίστασης (κάτι όπως αυτό που βλέπουμε στο Matrix).

 

Η ιστορία δένει με το θέμα, αν και ίσως θα μπορούσες να τη συνδέσεις ακόμα πιο καλά, αν έκανες τη ζωή του πρωταγωνιστή πιο δύσκολη με το να απαιτείται περισσότερος χρόνος για να καταλάβει πού βρίσκεται και μέσα σε ποιον.

[Morfeas]

Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας!

 

Καταρχάς, να πω ότι η ανάγνωση των σχολίων ήταν μια ενδιαφέρουσα και πραγματικά διαφωτιστική εμπειρία. Λίγο στο άδυτο των κεφαλιών των αναγνωστών, με τις αντιφάσεις τους (στο σύνολο των αναγνωστών) και τις διαφορές τους.

 

Συνήθως δίνω δίκιο σε γενικές γραμμές στον αναγνώστη (στη λογική "ο αναγνώστης έχει πάντα δίκιο") ακόμη και όταν δε συμφωνώ απολύτως μαζί του (ή ακόμη κι αν διαφωνώ) και προσπαθώ να αλλάξω το κείμενο για να αυξηθούν οι ικανοποιημένοι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση διαφωνώ σε πολλά θέματα, σε βαθμό που ο ιδεατός κι αλάνθαστος αναγνώστης που έχω στο κεφάλι μου να πέφτει από το βάθρο του. Υπό αυτή την έννοια, είναι ακόμη πιο διαφωτιστική εμπειρία.

 

Ακολουθούν ορισμένες απαντήσεις (τελικά μου βγήκαν λίγο ΠΑΜΠΟΛΛΑ, σε βαθμό που αν ήταν διήγημα δεν θα χωρούσε σε διαγωνισμό του SFF, οπότε προκαταβολικά συγγνώμη σε όσους χτυπήσει η ειδοποίηση του quoted και νιώσουν την υποχρέωση να τα διαβάσουν - μην τη νιώσετε παιδιά, είναι πολλά…):

 

 

Αρχικά, ορισμένα τεχνικά ζητήματα επειδή δεν είμαι σίγουρος ότι έγιναν κατανοητά.

Έξυπνο εύρημα το ρολόι. Στην αρχή σκέφτηκα ότι "έλα, μωρέ, ολόκληρη προσωπικότητα εκεί μέσα;" αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι ένα κινητότ ων ημερών μας έχει δυνατότητες μεγαλύτερες από υπολογιστή της προηγούμενης δεκαετίας και όλα πήγαν στη θέση τους.

Αυτό αισθάνομαι ότι δεν γίνεται μάλλον ξεκάθαρο (υπήρχε μια πιο ξεκάθαρη αναφορά αλλά σβήστηκε λόγω ορίου λέξεων): η προσωπικότητα δεν μπαίνει μες στο ρολόι. Το τσιπ το οποίο αναφέρω βρίσκεται μες στον εγκέφαλο των ανθρώπων (εισάγεται μέσω επέμβασης π.χ.). Από τα παρακάτω φαντάστηκα ότι εξάγεται εύκολα, αλλά (αν αυτό δεν γίνεται κατανοητό), θα κάνω μια αναφορά σε rewrite.

Με ένα απλό τσιπάκι κι ένα ειδικό ρολόι…

Με τη βοήθεια επιστημόνων, κατάφερα να φορτώσω τη συνείδησή μου στο δίκτυο, ώστε να μετακινείται από τσιπάκι σε τσιπάκι. Να εξουσιάζει εγκεφάλους, παραγκωνίζοντας προσωρινά την αρχική συνείδηση του καθενός.

Το ρολόι, για να γίνει πιο κατανοητό, είναι για το τσιπ ότι το τηλεκοντρόλ για την τηλεόραση (ένα εργαλείο για να χειριστεί ο χρήστης το τσιπάκι μες στον εγκέφαλό του - το τσιπάκι την κάνει όμως όλη τη δουλειά).

 

Οπότε με βάση τα παραπάνω θα ήταν αδύνατο να μπει ο πρωταγωνιστής στο έμβρυο, γιατί τα παιδιά δεν γεννιούνται με τσιπάκια… Κι ακόμη κι αν γεννιούνταν, θα έπρεπε να φοράνε και ειδικό ρολογάκι, για να μπορεί να μεταφέρει τη συνείδησή του ο πρωταγωνιστής στο έμβρυο. Οπότε, πάλι όχι…

 

Για τον tell.

Ναι είναι αρκετό. Δεν ξέρω, σε περίπτωση που έλειπε, αν θα γινόταν κατανοητό. Από την άλλη, σε κάποιους έλειψαν οι εξηγήσεις κι ήθελαν περισσότερο. Πάντως για το μέγεθος του κειμένου το δέχομαι ότι μπορεί να πέσει βαρύ σε κάποιον αναγνώστη - εμένα δεν νομίζω να μου έπεφτε, αλλά αυτό είναι αναμενόμενο νομίζω (αφού το έγραψα).

Αυτό που όμως πιστεύω είναι ότι όντως θα χρειαζόταν κι άλλες λέξεις, καθώς και να εστιάσω περισσότερο στη δράση, ώστε η αναλογία δράσης/tell να αυξηθεί. Επίσης, θα μπορούσα να φανταστώ το συγκεκριμένο κομμάτι σε μυθιστόρημα (είχα πάρα πολλές ιδέες για το πριν και ορισμένες για το μετά), κι έτσι η παραπάνω ιστορία δεν θα χρειαζόταν τόσο tell γιατί εκείνο θα είχε προηγηθεί κι ενσωματωθεί στην αφήγηση.

 

 

Και πάμε στο βαρύ πυροβολικό:

Για τον διδακτισμό. Ή το "όχι απλά λέω περισσότερα απ’ όσα δείχνω, αλλά τα εξηγώ κιόλας".

Γι’ αυτό ναι, διαφωνώ αρκετά (κι έχει ενδεχομένως να κάνει με το πώς βλέπω την τέχνη γενικώς - αν και πολλοί μποροί να πουν ότι το κείμενό μου δεν έχει κάποια σχέση με την τέχνη). Ο Πυθαρίων εξηγεί κάποια πράγματα, από μια πιο καλλιτεχνική σκοπιά, και με βρίσκει σύμφωνο σε ό,τι λέει (και τα λέει μάλλον πολύ καλύτερα απ’ όσο θα επιχειρήσω εγώ). Η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο, οπότε (νομίζω ότι είναι αυτονόητο ότι) βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του ήρωά μας. Εκείνος είναι ένας άνθρωπος που πάει να επιτεθεί στο σύστημα (όποιο κι αν είναι) και να σκοτώσει παραπλεύρως κάποιους ανθρώπους. Πρέπει να είναι συγκεντρωμένος στον στόχο του, από τη μια, και σίγουρος γι’ αυτά που πρεσβεύει. Που σημαίνει ότι οι άνθρωποι είναι γι’ αυτόν "πρόβατα" (αν και δεν τους βλέπει υποτιμητικά), άρα έτσι θα τους περιγράφει - αν δεν έβλεπε τόσο έντονα τα πράγματα, δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να αντιδράσει με τέτοιο βίαιο τρόπο.

 

Και για να μιλήσω και πιο τεχνικά, το συγκεκριμένο κομμάτι για μένα δεν ήταν tell, αλλά show. Έδειχνα τον χαρακτήρα του, όπως είχε διαμορφωθεί από την πληροφορική (κυρίως στο ύφος), από την οργάνωση (στις ιδέες και στον τρόπο που βλέπει τον κόσμο), από την Ελπίδα (στα συγκεκριμένα σημεία που τη σκέφτεται σπάει κάπως -ελπίζω- το ξερό και τυπικό ύφος). Αν οι σκέψεις κάποιου κι η κοσμοθεωρία του θεωρεί κανείς ότι δεν δείχνουν το ποιος είναι, τότε έχω κάποιες θεμελιώδεις διαφορές με αυτόν τον κανένα στο τι σημαίνει ένας χαρακτήρας.

 

Επιπλέον ο τρόπος που μιλά για τα συγκεκριμένα θέματα είναι πολύ -πολύ όμως- light. Για μένα θα έπρεπε να είναι πιο φανατισμένος, με περισσότερο “κήρυγμα” στον τρόπο που εκφράζεται, γιατί έτσι μιλάνε αρκετά άτομα που βρίσκονται στον αντιεξουσιαστικό χώρο (γιατί πρακτικά οι Αντιρρησίες Συνείδησης είναι μια αντιεξουσιαστική οργάνωση, αν δεν έγινε κατανοητό (όπου εξουσία=Multi-think ας πω πολύ απλοϊκά)). Οπότε, δεδομένου του τρόπου που εκφράζονται τέτοια άτομα, δεν περίμενα να φανεί “κηρυγματικός” ο λόγος του, καθώς έτσι θα είναι η φωνή του.

 

Και θα επιμείνω, επειδή το συγκεκριμένο με προβλημάτισε περισσότερο από τα υπόλοιπα, με δυο ακόμη σχόλια. Ακόμη κι αν διαφωνεί κανείς, έστω λίγη τροφή για σκέψη:

 

Επειδή μου συνέβη και στο διήγημα του εργαστηρίου (όχι ο διδακτισμός, η μη συνειδητοποίηση του ότι α΄ πρόσωπο σημαίνει υποκειμενική πραγματικότητα) θα πω την άποψή μου:

Όταν η εστίαση είναι σε πρώτο πρόσωπο (κι ορισμένες φορές σε γ πρόσωπο, όταν είναι αρκετά εστιασμένο σε κάποιον χαρακτήρα) βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου. Τώρα -για να μην μπλέκουμε με φιλοσοφικές συζητήσεις και κοσμοθεωρίες- η γνώμη μου είναι η εξής: Ο καθένας εκλαμβάνει διαφορετικά την πραγματικότητα, και με βάση τη σύγκλιση των υποκειμενικών πραγματικοτήτων μπορούμε να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα για την “αντικειμενική” πραγματικότητα. Που σημαίνει ότι εδώ βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός χαρακτήρα. Αν βλέπαμε την ίδια ιστορία μέσα από τα μάτια του Κινέζου ή του Γιώργου του συντηρητή, θα είχαμε μια άλλη ιστορία με διαφορετική ενδεχομένως κοσμοπλασία (π.χ. για το πόσο γαμάτη ήταν η χθεσινή βραδιά και τι καλά που έχουμε το τσιπάκι για να μπορέσουμε να την ξαναζήσουμε την ανάμνηση). Ίσως και τελείως διαφορετική.

Άρα δεν είναι κακό να δει κάποιος του χαρακτήρες μου ως πιόνια (ίσα ίσα σημαίνει πως έκανε μια υπέρβαση κι είδε πέρα από το κείμενο, πήρε ο ίδιος μια θέση διαφορετική από τον αφηγητή) ούτε να μην τους συμπαθήσει (αν και θα προτιμούσα να τους συμπαθήσει, παρ’ όλα αυτά).

 

Το δεύτερο είναι περισσότερο μια σκέψη (παρά θέση), αλλά θέλω να τη μοιραστώ (γιατί δεν χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως "υπερβολικό κι άτσαλο tell", αλλά ως “διδακτισμός” και μάλιστα προφανής): Πιστεύω ότι αν έγραφα ένα κείμενο με παρόμοια γλώσσα κι έκφραση, με ήρωα κάποιον ναζιστή-θαυμαστή του Χίτλερ της εποχή του Β  παγκόσμιου πολέμου, τότε ελάχιστοι θα διαμαρτύρονταν για διδακτισμό. Π.χ. να έγραφα "μα καλά, πώς γίνεται οι άνθρωποι να μην καταλαβαίνουν ότι οι Εβραίοι κρύβονται πίσω από κάθε φριχτή πράξη; Τόση πραπαγάνδα πια αυτοί οι ραβίνοι…" ή "Το σχέδιο των Εβραίων να κατακτήσουν τον κόσμο ξεκίνησε τότε… και πλέον ο κόσμος ήταν στα πλοκάμια του στυγερού συστήματος που ελέγχεται από ορισμένα μιάσματα. Μόνο εμείς ξέρουμε την αλήθεια".

Ναι, δεν νομίζω ότι θα διαμαρτύρονταν οι αναγνώστες εξίσου (ίσως να κατέληγα σε άλλον "-ισμό", τον αντισημιτισμό, βέβαια), θα το θεωρούσαν ως χτίσιμο χαρακτήρα. Και ποια η διαφορά, ουσιαστικά; Θεωρούμε ότι το δεύτερο είναι κομμάτι του character bulding, να υποθέσω (μπορεί και πάλι κάποιοι να το έβρισκαν διδακτικό, αλλά είμαι σίγουρος ότι το ποσοστό τους θα ήταν πολύ πιο μειωμένο), κι όχι διδακτικό, αφού το να είσαι ναζιστής ακόλουθος του Χίτλερ είναι κάτι κακό, άρα αποκλείεται ο συγγραφέας να προωθεί τέτοιες κακές ιδέες. Οπότε (και τώρα φοβάμαι πως όντως γίνομαι διδακτικός) θεωρώ πως δεν θα έβλαπτε να μην κολλάμε τόσο εύκολα την ταμπέλα του διδακτισμού ή του στρατευμένου (κι αυτό ελπίζω όντως να αποτελέσει τροφή για σκέψη και δεν υπάρχει λόγος να επεκταθώ).

 

 

Για τη γραφή.

Είναι όντως ξερή και στεγνή και σε ορισμένα σημεία διεκπεραιωτική. Αυτό συμβαίνει αφενός λόγω του tell, αφετέρου λόγω και της ίδιας της φωνής της αφήγησης. Είναι ένας προγραμματιστής, ο οποίος είναι χάκερ κιόλας, άρα έχει μάθει να σκέφτεται με έναν πολύ τυπικό, σχεδόν μαθηματικό, τρόπο. Είναι και συνειδητός επαναστάτης, όπως είπα παραπάνω, οπότε έχει εκπαιδευτεί να σκέφτεται με επιχειρήματα. Προφανώς και δεν είναι σε όλο του το μέρος έτσι (γιατί τότε το κείμενο δεν θα διαβαζόταν), καθώς σπάει περισσότερο ή λιγότερο σε σημεία (κυρίως όσον αφορά την Ελπίδα, τουλάχιστον έτσι προσπάθησα).

 

 

Για το τετριμμένο της υπόθεσης.

Ο λόγος που το έγραψα δεν ήταν αποκλειστικά το κόνσεπτ (θέλω να πω, υπάρχουν φορές που μπορεί να γράφεις κάτι επειδή νομίζεις ότι η ιδέα είναι φοβερή κι όταν σου πουν ότι η ιδέα είναι πολύ συνηθισμένη να απογοητεύεσαι, γιατί εκεί στήριξες το διήγημά σου – αυτό δεν είναι τέτοια περίπτωση).

Παρ’ όλα αυτά, για να είμαι ειλικρινής δεν θεωρούσα ότι η υπόθεση "Ηλεκτρονικός Επαναστάτης-χάκερ μεταφέρεται από εγκέφαλο σε εγκέφαλο για να εκτελέσει τρομοκρατική επίθεση" είναι τόσο τετριμμένη. Ως, ενδεχομένως, περισσότερο γνώστες του αντικειμένου, φαντάζομαι ότι έχετε δίκιο. Λογικά θα έχετε πολλά παραδείγματα κατά νου (σε διηγήματα ή μυθιστορήματα), οπότε αν θεωρείτε ότι κάποιο (που να εξερευνά το παραπάνω κόσνεπτ ή έστω ελάχιστα παραπλήσιο) αξίζει να το διαβάσω, μπορείτε να μου το προτείνετε (αν είναι και στα ελληνικά, ακόμη καλύτερα), γιατί μου φαίνεται ενδιαφέρον. Κι άμα σκεφτώ να το επεκτείνω κάποτε δεν θα είναι κακό να γνωρίζω τι άλλο έχει γραφτεί αντίστοιχο.

 

Επίσης θύμησε λίγο 1984 μαζί με Matrix (όχι η υπόθεση αλλά κάποιες σκηνές). Γιατί μεταφέρεις στησίματα και σκηνικά απο αλλού αντί να φτιάξεις δικά σου;

Μ’ αρέσει που όχι μόνο παίρνεις ως δεδομένο ότι μετέφερα από αλλού σκηνικά και στησίματα αντί να φτιάξω δικά μου, αλλά θεωρείς ότι το έκανα και συνειδητά και με ρωτάς και γιατί…

Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Σίγουρα δεν έγινε επίτηδες, ό,τι έγραψα το σκέφτηκα και κατέληξα σ’ αυτό επειδή μου φαινόταν πιο λογικό κι όχι επειδή μου φαινόταν πιο οικείο.

Για το 1984 δεν μπορώ να σκεφτώ σε τι σκηνικό αναφέρεσαι (εκεί υπήρχε το Κράτος, εδώ είναι μια πολυεφθνική πίσω από τα τσιπάκια, ούτε τσιπάκια δεν θυμάμαι να έχει το 1984, ή τρομοκρατικές επιθέσεις)

Για το Μάτριξ πάλι δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που είδα την πρώτη ταινία (τις άλλες δεν τις έχω δει) και μόνο μια σκηνή θυμάμαι που καμία σχέση δεν έχει με το διήγημα (και μάλιστα, δεν θυμάμαι αν μου έχει μείνει λόγω της ίδιας της ταινίας ή λόγω του Scary Movie που τη διακωμωδούσε ).

 

Το Equilibrum έχει ήδη μπει στο πρόγραμμα, btw, ενώ πρέπει να θυμηθώ και το Matrix.

 

 

περιττές επεξηγήσεις για θέματα που έτσι και αλλιώς είναι τετριμμένα και πολυχρησιμοποιημένα (ανθρωπότητα που χάνει την ελεύθερη βούληση, "κακιά" παγκόσμια κυβέρνηση, χάκερς και ηλεκτρονικοί επαναστάτες και τα σχετικά)

 

Για μένα δεν είναι περιττές οι εξηγήσεις (κι απ’ ό,τι φαίνεται και για άλλους που ζητούν περισσότερα), αλλά αυτό φαντάζομαι ότι είναι και θέμα γούστου. Δηλαδή εγώ θα ήθελα να δω έστω και συνοπτικά (που στην προκειμένη είναι συνοπτικά, για τα δεδομένα των όσων υπονοούν) το πώς κατέληξε εκεί η ανθρωπότητα, σαφώς μέσα από την οπτική ενός ανθρώπου (συγκεκριμένου, με συγκεκριμένη ιδεολογία και στάση).

Και μια διόρθωση, γιατί παρόλο που χρησιμοποιώ "περιττές επεξηγήσεις" για "τετριμμένα" θέματα, ίσως να μην ήταν και τόσο αυτονόητο ή τετριμμένο: Δεν ήταν μια "κακιά" παγκόσμια κυβέρνηση, αλλά μια "κακιά(;)" πολυεθνική εταιρεία πίσω από αυτό. Κατά τα άλλα η κοινωνία είναι "δημοκρατική" και φαινομενικά σίγουρα όχι απολυταρχική.

Αυτό ήταν μια διαφορά νομίζω από το σύνηθες του απολυταρχικού κράτους. Σε κάθε περίπτωση ισχύει το παραπάνω με την πρόταση αντίστοιχων βιβλίων (αν έχεις δηλαδή κάποιο καλό κατά νου που να χρησιμοποιεί το ίδιο "τετριμμένο" περιβάλλον, με μια εταιρεία όμως κι όχι ένα κράτος στη θέση του Μεγάλου Αδελφού, καλοδεχούμενο).

 

 

Για την αληθοφάνεια.

 

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά θα αναφέρω το μεγαλύτερο (κατά τη γνώμη μου κενό) της μεταπήδησης των συνειδήσεων των αντιστασιακών από σώμα σε σώμα, χωρίς τον Μεγάλο Αδερφό να εντοπίζει το παραμικρό, παρά το γεγονός ότι: α) υπάρχει η τεχνολογία για κάτι τέτοιο, άρα θα πρέπει να είναι γνωστή και στην εταιρία, και β) ότι αλλάζει η συμπεριφορά των ατόμων, άρα θα έπρεπε  να εντοπίζεται κάποια δυσλειτουργία στην επιβεβλημένη συμπεριφορά τους.

Καταρχάς, δεν είναι μεγάλος αδελφός, με την έννοια του κράτους-καταδότη, όπως αναφέρω και παραπάνω.

Ο συγκεκριμένος χάκερ (βλ. κεντρικός χαρακτήρας) ήταν στην εταιρεία, οπότε ήξερε πώς λειτουργούσε, ήταν μάλιστα από τα καλά στελέχη της όπως υπονοείται. Γι’ αυτόν τον λόγο και τον διάλεξαν οι Αντιρρησίες. Ήξερε πώς λειτουργούσε η εταιρεία και το λογισμικό της κι είχε την ικανότητα να την κερδίσει, έστω και με λίγα λεπτά διαφορά.

 Επιπλέον, αν και το κομμάτι όπου εξηγούσα πώς λειτουργεί το σχέδιο σε σχέση με το α' που αναφέρεις έφυγε για να χωρέσει στο όριο λέξεων του διαγωνισμού, υπάρχουν υπόνοιες στο εξής κομμάτι:

Βρίσκομαι λίγο πριν τη γραμμή λήξης. Σ’ έναν πιεστικό αγώνα δρόμου με τόσους παράγοντες, τόσες προθεσμίες: τις τακτικές αποστολές δεδομένων των χρηστών στις βάσεις δεδομένων, τις προγραμματισμένες συναντήσεις συντήρησης και τις αλλαγές βάρδιας.

Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι απολύτως σαφές (είναι πολύ λεπτό), αλλά ήταν κάτι που είχα υπολογίσει και το παρέλειψα γιατί ήταν από τις εξηγήσεις που δεν θεώρησα τόσο σημαντικές (άλλωστε θεωρούσα ότι για τους πιο "ψείρες" (αυτό δεν είναι χαρακτηρισμός, για να μην παρεξηγούμαι: έχω υπάρξει κι εγώ με ορισμένα κείμενα) που ψάχνουν να βρουν τρύπες, θα τους αρκούσε η παραπάνω αναφορά)

Η συμπεριφορά των ατόμων, παρεμπιπτόντως, δεν ήταν επιβεβλημένη (για να χτυπάει αυτόματα κάποιο καμπανάκι στο σύστημα από την απόκλιση), αλλά το εξηγώ παρακάτω.

Με τόσα δεδομένα από τόσους ανθρώπους, συνεπώς, ο ήρωάς μας είχε κάποιο χρονικό διάστημα για να δράσει πριν τον καταλάβουν και τον αντιληφθεί το σύστημα, αν κι αυτό το χρονικό παράθυρο δεν ήταν μεγάλο (γι’ αυτό και το κυνήγι με τον χρόνο).

 

Το δίλημμα στο τέλος μού δημιουργεί την απορία: δεν το είχε σκεφτεί αυτό από την αρχή, ότι θα βρισκόταν σε αυτό το δίλημμα; Δε θα έπρεπε να έχει υπολογίσει την πιθανότητα να συμβεί κάποια βλάβη τη στιγμή εκείνη; Πολύ χρησιμοποιημένο αυτό, να συμβαίνει μια βλάβη ακριβώς πριν από την πιο σημαντική στιγμή, για να ζορίζει τα πράγματα. Αφού ένα κόλλημα του ρολογιού ακριβώς εκείνη τη στιγμή θα έκανε το ζήτημα επείγον, ζήτημα ζωής και θανάτου, θα έπρεπε να το έχουν προβλέψει (το τι θα κάνουν αν κολλήσει το ρολόι).

Άλλο ένα κομμάτι που έκοψα για να χωρέσει στον διαγωνισμό ήταν ένα σχόλιο για το συγκεκριμένο. Επειδή τις αλλαγές τις κάνω στο κείμενο και δεν σώζω τις versions ξεχωριστά, δεν το έχω. Ήταν μια πρόταση εκεί που πρωτοαναφέρεται το bug, όπου υπονοούσε ότι τα προηγούμενα ρολόγια δεν εμφάνιζαν τέτοια προβλήματα. Στη διόρθωση θα το συμπεριλάβω.

Απλώς τον συγκεκριμένο παράγοντα δεν τον υπολόγιζε (θεωρούσε πολύ μικρή την πιθανότητα του να υπάρξει τέτοιου είδους βλάβη, να μην μπορεί καν να χειριστεί το ρολόι, γιατί δεν κολλούσαν στις προηγούμενες βέρσιονς). Γι’ αυτό κι η έκπληξη.

Και ναι, είναι χρησιμοποιημένο. Αλλά ο στόχος του σημείου δεν ήταν η ανατροπή για την ανατροπή. Ήθελα απλώς να φτάσω στο δίλημμα που φτάσαμε, γιατί για εμένα εκεί υπήρχε η ουσία του κειμένου. Αλλά θα επανέλθω πιο κάτω.

 

Επίσης, όπως όλες οι ‘παγκόσμιες συνωμοσίες’ έτσι και αυτή πάσχει από οξύμωρα. Αναφέρεις ότι εταιρίες προωθούν τα προϊόντα τους επηρεάζοντας τους καταναλωτές. Τι γίνεται σε περίπτωση που δύο εταιρίες είναι ανταγωνίστριες; Τι γίνεται αν οι διευθυντές των εταιριών της μίας εταιρίας παρακολουθήσουν διαφήμιση της ανταγωνίστριας και αποφασίσουν ότι το προϊόν τους είναι σκουπίδι. Θα σταματήσουν να υποστηρίζουν αυτό που παράγουν; Το ίδιο και με τους πολιτικούς και τους συμβούλους τους.

Κοίτα, εδώ δεν γίνεται να καθίσω και να γράψω πώς λειτουργεί ο κόσμος για να εξηγήσω ερωτήματα που είναι κάπως παρατραβηγμένα (για τα δεδομένα του διηγήματος) να εξηγηθούν. Αν την άπλωνα την ιδέα σε μυθιστόρημα (και το περιστατικό αυτό να ήταν ένα από τα πολλά π.χ.), τότε ναι, θα το εξηγούσα πολύ καλύτερα και πιο αναλυτικά, τόσο το πώς λειτουργεί η επιχείρηση κι ο κόσμος γενικά, όσο και το πώς καταλήξαμε εκεί.

Anyway, τι θα γινόταν σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Ό,τι και σήμερα. Αν η εταιρεία Α είχε στο πλευρό της τη Multi-think, τότε θα ήταν η Κόκα Κόλα του σήμερα. Η Multi-think είχε τόση πρακτικά δύναμη στη διαφήμιση, που ο ανταγωνισμός θα καθοδηγούνταν διαφορετικά (μπορώ να σκεφτώ πιθανές συνεργασίες που π.χ. για να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι θα μπορούσε να δώσει στο 60% των καταναλωτών διαφήμιση υπέρ της κόκα κόλα, στο 30% πέπσι και πάει λέγοντας, ανάλογα με την προσφορά της κάθε εταιρείας (οικονομική και μη))

Επιπλέον η διαφήμιση δεν θα λειτουργεί με απόλυτο τρόπο (ακόμη και με τη χημική επιρροή που επιτελείται), όπως και σήμερα δε λειτουργεί. Στο διήγημα δημιουργεί μια προδιάθεση, όπως αναφέρω, μια ευφορία ή αντιπάθεια -ισχυρότερη από ό,τι σήμερα βέβαια- αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι εξοβελίζει ολοκληρωτικά τη λογική. Λειτουργεί με αντίστοιχο τρόπο του πειράματος με την κόκα κόλα και τα ποπκόρν στο σινεμά: που πέρασε το υποσυνείδητο μήνυμα "Φάε ποπ κορν", "Πιες κόκα κόλα" μέσα από καρέ λίγων κλασμάτων του δευτερόλεπτου, κάτι που οδήγησε σε αύξηση της κατανάλωσης των συγκεκριμένων προϊόντων. Δεν πήγαν τότε ΟΛΟΙ να τα καταναλώσουν, αλλά η προδιάθεση που δημιουργήθηκε οδήγησε περισσότερους από το αναμενόμενο στην αγορά. Αυτό βέβαια δεν το κάνει λιγότερο πλάγιο μέσο (κι άρα καταδικαστέο στο μυαλό των Αντιρρησιών), απλώς η προδιάθεση από μόνη της δεν αρκεί (π.χ. "όσο κι αν σε συμπαθώ (τεχνητά -μέσω της Multi-think που έβαλες να με κάνει να σε συμπαθήσω- ή μη) αγαπητέ μου υπάλληλε, όταν χρειαστεί θα σε απολύσω")

Άρα είναι πανίσχυρη η multi-think; Θεωρητικά όχι. Πρακτικά όμως η επιρροή της είναι πολύ σημαντική, γιατί λειτουργεί υποχθόνια και κανείς (σχεδόν) δεν πρόκειται να αμφιβάλλει για την ελεύθερή του βούληση, ιδίως από τη στιγμή που συμμετέχει (το τονίζω) σε ένα δημοκρατικό σύστημα. Αν το σύστημα ήταν πιο απολυταρχικό, η συγκεκριμένη εταιρεία (που δεν είναι ότι σου βάζει μες στο κεφάλι ψεύτικες αναμνήσεις ή σκέψεις) ίσως να μην χρειαζόταν καν.

Κι αν σε μπέρδεψαν για το παραπάνω τα σχόλια του στυλ Ίσως στο τέλος να μην βρει ούτε και τη δική του ψήφο… να ξεκαθαρίσω ότι το συγκεκριμένο ήταν υπερβολή και διατυπωμένο ειρωνικά, αν δεν φάνηκε.

 

Σε μία τόσο απόλυτη κοινωνία, όπως αυτή που παρουσιάζεις, δεν μπορεί να σταθεί ανταγωνισμός σε οποιοδήποτε επίπεδο. Απλώς ο Μεγάλος Αδερφός εξουσιάζει και ελέγχει τα πάντα. Αφού η ελεύθερη βούληση δεν υπάρχει, δεν υπάρχει και λόγος ύπαρξης πλουραλισμού προϊόντων, πολιτικών κομμάτων, διαφημίσεων, τέχνης, φιλοσοφίας, άποψης.

Η κοινωνία δεν είναι τόσο απόλυτη όσο νομίζεις. Είναι "δημοκρατία" κι όχι απολυταρχικό (με την έννοια που το εννοούμε) καθεστώς, όπως προείπα. Απλώς τη βλέπουμε μέσα από τα μάτια του ήρωα, ο οποίος είναι ένας επαναστάτης και βλέπει την κοινωνία με τα μάτια εκείνου που θέλει να την αλλάξει.

Κι άσε τους πολίτες να νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι να ψηφίζουν σε μια δημοκρατική κοινωνία!

Που σημαίνει ότι ναι μεν η εταιρεία έχει μεγάλο έλεγχο, αλλά όχι τον μόνο. Θεωρητικά έχουμε δημοκρατία. Η ελεύθερη βούληση μια χαρά υπάρχει για τον περισσότερο κόσμο (ο Κινέζος μια χαρά ελεύθερη βούληση (θεωρεί ότι) έχει).

 

Για να το μετατοπίσω το ζήτημα -κι αυτό είναι κάτι που δεν ήθελα να το κάνω γιατί αυτό, δηλαδή η εύρεση αναλογιών, είναι δουλειά του αναγνώστη (αν γίνει, εννοώ, όχι με το ζόρι) κι όχι δικιά μου- αν ο χαρακτήρας (ή μάλλον ένα αντίστοιχο του χαρακτήρα) ζούσε σήμερα, μπορεί πάλι να έβλεπε τα ίδια προβλήματα (σε μικρότερο βαθμό, προφανώς, αλλά για εκείνον μπορεί να υπήρχαν). Πόσοι άνθρωποι πιστεύουν ότι ψεκαζόμαστε (δεν το πιστεύω μιας κι αναφέρθηκες σε σενάρια συνωμοσίας, σε περίπτωση που φαίνεται ότι τα προωθώ, δεδομένου και του διδακτισμού που αναφέρθηκε από πολλούς), πόσοι πιστεύουν ότι είμαστε μόνο φαινομενικά ελεύθεροι χωρίς ουσιαστική βούληση; Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με το παραπάνω, νομίζω ότι δεν μπορεί να αρνηθεί ότι υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις στην κοινωνία μας. Ο ήρωάς μου τυχαίνει να είναι μια τέτοια περίπτωση.

 

Οπότε και πλουραλισμός φαινομενικά υπάρχει, για να αναπτυχθούν τα παραπάνω (που παρεμπιπτόντως, η ιστορία δεν χρησιμοποιεί κάτι από αυτά στο δικό της παρόν για να δημιουργηθούν αντιφάσεις, αλλά το αναφέρω μιας και το λες, εφόσον το είχα σκεφτεί εκ των προτέρων), και κόμματα και τόσα άλλα "δημοκρατικά" προνόμια. Απλώς, όλα αυτά δεν γίνονται στα φανερά – νομίζω άλλωστε ότι αναφέρθηκα στον υπόγειο κι υποσυνείδητο τρόπο που λειτουργεί η εταιρεία.

 

Σοβαρά μπορώ να εξηγήσω πολλά σχετικά με το παραπάνω, γιατί δεν ήταν κάτι που προέκυψε τόσο ελαφρά τη καρδία (όσο μπορεί να φάνηκε σε ορισμένους) κι αν όντως ενδιαφέρεται κανείς (να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει), μπορεί να μου στείλει ό,τι θέλει. Απλώς δεν λέω περισσότερα, γιατί δεν το θεωρώ τόσο άμεσα συσχετιζόμενο με το διήγημα αυτό καθ’ εαυτό, καθώς και περιττό εν τέλει: σε ένα διήγημα νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να εξηγήσεις π.χ. πώς λειτουργεί μια οικονομική κρίση (για να είμαι κι εντός θέματος λογοτεχνικών παρουσιάσεων) για να την περιγράψεις να συμβαίνει (και συγγνώμη, αλλά δεν θα έπρεπε να φαίνεται π.χ. σε κάποιον χωρίς οικονομικές γνώσεις τόσο προφανές το "έχουμε κρίση γιατί δανειστήκαμε παραπάνω απ’ όσα μπορούσαμε" γιατί με τη σειρά του δημιουργούνται ένα σωρό αντιφάσεις, που θα έκρινες έτσι πάλι υποθέτω – ναι, αντιφάσεις στην πραγματικότητα! Αυτό που θέλω να πω είναι ότι εξηγήσεις υπάρχουν, απλώς είναι αρκετά πολύπλοκες και υπερβολικά μεγάλες σε έκταση για το μέγεθος του διηγήματος (καθώς κι όχι κατά τη γνώμη μου απαραίτητες, δεδομένου πάλι του διηγήματος και της πλοκής του).

 

Όλα τα παραπάνω δεν περιμένω να πείσουν κάποιον. Ο καθένας από εμάς έχει διαφορετική κοσμοθεωρία, νοημοσύνη, παραστάσεις, εμπειρίες, γούστο, κλπ. Μπορεί να μην τους καλύπτουν ορισμένους και γι’ αυτό δεν μπορώ δυστυχώς (ή -για να είμαι και στο πνεύμα του διηγήματος- ευτυχώς) να  τους αλλάξω τη γνώμη ή τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα.

 

Επίσης δεν λέω ότι δεν έχει θέματα ή προβλήματα. Απλώς στον τομέα της αληθοφάνειας είχα σκεφτεί αρκετά αυτόν τον κόσμο κι απλώς τα συγκεκριμένα ζητήματα για μένα δεν αποτελούν αντιφάσεις. Είναι πάντως φυσιολογικό να διαφωνεί κανείς, όπως προείπα δεν έχουμε όλοι οι αναγνώστες/συγγραφείς την ίδια εικόνα για το πώς λειτουργεί ο κόσμος. Παρ’ όλα αυτά, σίγουρα εκτιμώ το ότι, δεδομένου ότι βρήκες αδυναμία στην κοσμοπλασία, θεωρώντας ότι οι επιλογές μου ήταν επιπόλαιες και χωρίς πολλή σκέψη, μου το επισήμανες και προσπάθησες να μου το εξηγήσεις.

Απλώς οι συγκεκριμένες αντιφάσεις, κατ’ εμέ, δεν υφίστανται.

Αν π.χ. μου έλεγε κανείς "Δεν με πείθει ότι η συνείδηση μεταφέρεται από εγκέφαλο σε εγκέφαλο" (το οποίο είναι κάτι που εύκολα μπορεί να προκύψει από το κείμενο ως απορία, εξ ου και το "με τη βοήθεια επιστημόνων") εκεί δεν θα μπορούσα να του δώσω κάποια εξήγηση. Γιατί το πήρα ως δεδομένο ότι κάπως ο χάκερ βρήκε τον τρόπο, γιατί αλλιώς δεν θα είχα ιστορία.

 

Επίσης, αν την ξαναπιάσω την ιστορία (που θέλω, γιατί για μένα είναι από τις αγαπημένες μου ιστορίες που έχω γράψει και μάλλον η αγαπημένη μου από εκείνες που έχω δημοσιεύσει στο φόρουμ) θα αλλάξω πράγματα. Γνώριζα ότι το ερωτικό κομμάτι χρειαζόταν ενδυνάμωση, αλλά λόγω λέξεων το άφησα έτσι.

 

Το πρώτο –και πολύ μικρό- που μου χτύπησε ήταν η έλλειψη ποικιλίας στα ονόματα, ενώ μιλάμε για ένα παγκόσμιο κράτος. Θα ήθελα να έχω δει κάτι τέτοιο.

Στο μυαλό μου η ιστορία διαδραματιζόταν στον ελλαδικό χώρο, καμία εικοσαετία-τριακονταετία στο μέλλον. Θεώρησα ότι το να έχει αλλάξει τόσο πολύ η σύσταση του ανθρώπινου δυναμικού ώστε να είναι π.χ. ισομοιρασμένοι ξένοι-Έλληνες μέσα σε τόσο λίγα χρόνια δεν ήταν απαραίτητα το αναμενόμενο. Έβαλα απλώς τον Ασιάτη (και μάλιστα σε ρόλο συντηρητή…) και θεώρησα ότι παραπάνω άτομα δεν ήταν απαραίτητο να εισαχθούν. Η επιλογή του Παγκοσμιοποιημένου κράτους αφορούσε περισσότερο την κοσμοπλασία (γιατί το χρειαζόταν αυτό η εταιρεία για να δουλέψει στο κεφάλι μου στον βαθμό που δούλεψε) και δεν εξηγείται, γιατί δεν είναι απαραίτητο. Παρ’ όλα αυτά, η συμβουλή σου καταγράφεται

 

β) λένε πως ο ήρωας έχει στην πραγματικότητα μία και μοναδική κινητήριο δύναμη και οι άλλες πάνε και κάθονται πάνω της. Εδώ, αν η κινητήριος δύναμη είναι πως αυτός είναι ιδεαλιστής τότε το δίλημμα εξασθενεί λίγο. Αν είναι πρώτα ερωτευμένος και παρεπιπτόντως ήτανε και ιδεαλιστής και κόλλησε τότε μου φαίνεται πολύ πιο δυνατό γιατί ξαφνικά εμπεριέχει και την κατανόηση. Θέλω να πω: προηγουμένως δηλαδή δεν σκέφτηκε ποτέ ότι θα πρέπει να φάει τόσο κόσμο; Πολύ ψιλά γράμματα, αλλά αφού τα σκέφτηκα κι αφού πλέον με έχεις πείσει ότι ξέρεις τι να κάνεις με τις σκέψεις μου, στις παραθέτω.

Η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μου ήταν ιδεαλιστής κατά 48% και ερωτευμένος κατά 52% (το οποίο όντως θέλει να φανεί καλύτερα), εφόσον ο έρωτας του "άνοιξε τα μάτια" (σύμφωνα με τον ίδιο, έστω). Επομένως είναι περίπου ισοδύναμα πρακτικά.

Δεν καταλαβαίνω, για να είμαι ειλικρινής, πώς αποδυναμώνεται στο τέλος το δίλημμα αν είναι ιδεαλιστής. Για να σώσει την ανθρωπότητα, θα πεθάνει ο ίδιος. Όσο ιδεαλιστής και να είσαι, δεν νομίζω ότι η απάντηση σ’ αυτό το δίλημμα είναι ποτέ εύκολη.

Κιάρα, με όλα τα υπόλοιπα σχόλια σου συμφωνώ (μου άρεσαν οι προτάσεις σου), απλώς αυτό το σημείο δεν το καταλαβαίνω εντελώς.

Το δίλημμα πάντως δεν είναι τόσο απλό, αν εννοείς αυτό. Έχει πολλά σκέλη τόσο σε ιδεαλιστικό επίπεδο όσο και σε προσωπικό. Αν λες να αφαιρέσω το ιδεαλιστικό από το δίλημμα για να τονίσω το ερωτικό, δεν νομίζω ότι συμφωνώ.

Και το δίλημμα σίγουρα δεν είναι "έγκυος ή ανθρωπότητα", νομίζω ότι είναι σαφές. Η εγκυμοσύνη είναι, όντως, ένα στοιχείο που δεν είναι σημαντικό για την υπόθεση, το δίλημμα θα δούλευε εξίσου καλά και χωρίς αυτό. Αλλά μπήκε και χρησιμοποιείται στο δίλημμα για συγκεκριμένους λόγους. Ο ένας δεν υπάρχει λόγος να σχολιαστεί (δεν αφορά την πλοκή πάντως), αλλά ο άλλος, για τον οποίο παίρνει φαινομενικά σημαντική θέση στο δίλημμα σχετίζεται με το ποιος είναι ο αφηγητής και με το δίλημμά του, σε συνδυασμό με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι την αφήγηση α προσώπου. Δεν θα πω περισσότερα, παρά μόνο ότι αν ήταν σε αφήγηση παντογνώστη αφηγητή η ιστορία, θα ήταν πιο ξεκάθαρος ο ρόλος του (με ολοφάνερο tell). Κάποιος με γνώσεις ψυχολογίας, ίσως μπορεί να το δικαιολογήσει, φαντάζομαι.

 

Και τέλος, για το τέλος.

Όχι, δεν το έκανα για να εντυπωσιάσω. Ούτε επειδή τεμπέλιασα και βαρέθηκα να σκεφτώ κάποιο “κανονικό τέλος”. Κι όχι, ούτε κι επειδή μου τελείωσαν οι λέξεις.

Ήταν μια συνειδητή επιλογή, που για μένα κλείνει το συγκεκριμένο διήγημα όπως θα έπρεπε να το κλείσει. Το ανοιχτό τέλος μπορεί να μην άρεσε σε ορισμένα άτομα, αλλά, εν τέλει, κρίνοντας από τα σχόλια που έλαβα, θεωρώ ότι κλείνει εξαιρετικά καλά και ταιριαστά με το θέμα του το διήγημα. Σαν το Inception (αν και όταν το έγραφα θεωρούσα ότι είναι από την ανάποδη πλευρά, δηλαδή "φαντάσου τη συνέχεια" αντί για "φαντάσου τι είδες") που λέει κι η elgalla (αν και δεν είμαι σίγουρος ότι το εννοούμε με τον ίδιο τρόπο) με έναν σχεδόν αυτο-αναφορικό τρόπο. Μπορεί να ακούγεται υπεροπτικό, αλλά το πώς λειτούργησε με εντυπωσίασε κι εμένα και το αντιλήφθηκα αφότου διάβασα τα σχόλια, σαν να προέκυψε από μόνο του ένα πράγμα (η δεύτερη ανάγνωση του τέλους, εννοώ, όχι η πρώτη, αν και σχετίζεται με αυτή).

Δεν θα πω περισσότερα, γιατί τότε θα είναι σαν να αυτο-αναιρούμαι.

 

Να πω εδώ, ότι δεν επιτίθεμαι σε όσους έχω quotάρει, απλώς σχολιάζω αυτά που αναφέρετε, παραθέτοντας τη δική μου γνώμη. Κάπου είχα διαβάσει εδώ στο φόρουμ ότι ο συγγραφέας οφείλει να απαντήσει. Δε συμφωνώ με το παραπάνω γενικώς, απλώς στη συγκεκριμένη περίπτωση θεώρησα σημαντικό να γράψω τη δική μου οπτική πάνω στο διήγημα. Τη δική μου και μόνο οπτική, την οποία δεν χρειάζεται να συμμερίζεται κανείς άλλος.

 

Σας ευχαριστώ και πάλι για τα σχόλια. Και αν διαβάσατε όλο το παραπάνω κατεβατό και για την υπομονή σας.

 

 

[elgalla]

Wow, πραγματικά αυτό ήταν διήγημα από μόνο του. Για το Inception με τον ίδιο τρόπο το εννοούμε και αν ψάχνεις βιβλία ή ταινίες με κοντινό προσανατολισμό, το Little Brother του Cory Doctorow είναι ένα από τα καλύτερα που  έχω να σου προτείνω. Επειδή καταλαβαίνω ότι σε προβλημάτισε ιδιαίτερα το θέμα του διδακτισμού (κι εμένα με προβλημάτισε γιατί δεν με έχουν συνηθίσει σε κάτι τέτοιο οι ιστορίες σου), θα σταθώ για να σου πω λίγο πιο αναλυτικά τι ακριβώς δεν δούλεψε κατά τη γνώμη μου. 

 

Όντως, έχεις ένα χαρακτήρα που ανήκει σε μια αντιεξουσιαστική οργάνωση και είναι λογικό να έχει μια χ ιδεολογία. Όλα καλά και ορθώς λες πως πρόκειται για character building. Κι εγώ έχω ακούσει να λέγονται τέτοια και χειρότερα σε συζητήσεις όταν ήμουν ακόμη φοιτήτρια. Νομίζω πως αυτό που δεν δουλεύει είναι ο συνδυασμός των πολλών πληροφοριών που χρειάζονται για το world building σου σε συνδυασμό με την επαναλαμβανόμενη σιχαμάρα του για τα πρόβατα ανθρώπους, την κακιά εταιρεία, την παγκοσμιοποίηση κτλ. κτλ. Απλωμένα σε -πολλές- παραπάνω λέξεις δεν θα με ενοχλούσαν καθόλου, αλλά έτσι στριμωγμένα, δεν ξέρω, κάπως με χάλασαν. Γενικά γνωρίζουμε τον ήρωα σε μια φάση που έχει μια συγκεκριμένη ιδεολογία αλλά το παρελθόν του το οποίο μαθαίνουμε και η μετάβασή του από το παρελθόν αυτό στην εν λόγω ιδεολογία, επειδή ακριβώς υπάρχει το στρίμωγμα των λέξεων, δεν πολυπείθει. Φαίνεται λίγο σαν...πώς να το πω...την τύπισσα που αλλάζει γούστο στη μουσική κάθε φορά που αλλάζει γκόμενο. Με πιάνεις; Και γι' αυτό φαίνεται όλο το πράγμα σαν κάτι που έχει παπαγαλίσει χωρίς να είναι πραγματικά η άποψή του και προσπαθεί με το ζόρι να κάνει και τον αναγνώστη να το καταπιεί. Νομίζω δηλαδή πως το όλο θέμα είναι πιο πολύ αναλογικό (αναγκάζεσαι να μας πεις πολλά για τον κόσμο, αλλά λόγω της πρωτοπρόσωπης να έχεις έναν αφηγητή που διαρκώς κρίνει τον εν λόγω κόσμο χωρίς όμως να δίνεις μεγάλη βάση τελικά στο κίνητρό του) παρά θέμα πρόθεσης. Έτσι κι αλλιώς δεν φανταζόμουν ότι ήταν τέτοια η πρόθεσή σου γιατί δεν είναι κάτι που έχω δει να κάνεις αλλού και γι' αυτό με ξάφνιασε κιόλας τόσο. Και, άλλωστε, δεν είμαστε οι ιστορίες που γράφουμε, οπότε ο διδακτισμός δεν έχει να κάνει με το Μορφέα και τις αντιλήψεις του -που δεν τις ξέρουμε κιόλας- αλλά με τον χαρακτήρα που μοιάζει να προσπαθεί να μας πείσει να ασπαστούμε αντιλήψεις που κι ο ίδιος -ως πρόβατο, σαν αυτά που κατακρίνει- έχει ακολουθήσει για τα μάτια μιας μορφονιάς. Δεν ξέρω αν σε βοήθησα καθόλου, στην τελική αυτή είναι απλά η δική μου άποψη και, σε γενικές γραμμές, νομίζω πως αν απλώσεις την ιστορία με τον κατάλληλο τρόπο θα είναι πολύ εντάξει.  

[wordsmith]

Πωωωπω! Τι σεντόνι ήταν αυτό! Είσαι χειρότερος κι από μένα και όλα αυτά τα κατεβατά που σου στέλνω τόσες μέρες που σχολιάζουμε το δικό μου κείμενο στο πμ!

 

Η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μου ήταν ιδεαλιστής κατά 48% και ερωτευμένος κατά 52%.

 

Με αυτή τη φράση στέφεσαι τρελός επιστήμονας-geek με όλες τις τιμές - είναι το δικό σου μήκος Πλανκ

 

Λοιπόν, δεν το διάβασα όλο, αλλά μέχρι εκεί που διάβασα έχω να πω ότι, πρώτον, 1984 θυμίζει οτιδήποτε περιγράφει μια κοινωνία όπου όλα παρακολουθούνται και καταγράφονται, είτε η εξουσία εκπορεύεται από μια κυβέρνηση, είτε από μια πολυεθνική, είτε από έναν δικτάτορα. Δεύτερον, ως προς την περιγραφή του χαρακτήρα μέσα από τον τρόπο ομιλίας του σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, θέτεις στόχους πολύ υψηλούς. Είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις αυτό, δηλαδή να φαίνεται και ο χαρακτήρας του αφηγητή έτσι που να το προσέξει ο αναγνώστης, μαζί με όλες τις άλλες πληροφορίες που του πετάς στη μούρη. Άσε τη δυσκολία του να βγεις από τον εαυτό σου και να μιλήσεις σαν να είσαι κάποιος με άλλες απόψεις. Τουλάχιστον εμένα και στα 3 διηγήματά σου που έχω διαβάσει μου φαίνεται ότι μιλάει ο ίδιος άνθρωπος (εσύ). Ενδεχομένως χρειάζεται και μεγαλύτερη έκταση κειμένου. Εύχομαι να το καταφέρεις κάποια στιγμή, μετά από εξάσκηση, αλλά προς το παρόν μην είσαι τόσο φιλόδοξος, take it ez (που είδα να γράφει ένα μπλουζάκι τις προάλλες).

[Nirgal]

Το like γιατί έγραψες ολόκληρο δοκίμιο επάνω στα σχόλια και την ιστορία σου...

[Guest /george/]

Διάβασα πολύ γρήγορα το κείμενό σου και σίγουρα αυτό σημαίνει ότι ρέει εύκολα και δεν κουράζει. Η ιδέα ίσως να μην είναι και η πιο πρωτότυπη αλλά είναι εκτελεσμένη σωστά. Αυτό που δε μου άρεσε και τόσο είναι χωρίς αμφιβολία το τέλος. Θα έπρεπε, κατά την ταπεινη μου γνώμη, να μην είναι τόσο ανοιχτό. Αν στο μέλλον αποφασίσεις να την απλώσεις την ιστορία προσπάθησε να φτιάξεις το τέλος έτσι ώστε να έχεις μια πολύ καλή ιστορία!