Ο Δράκος στο Ραβδί

[Ιρμάντα]

Συγγραφέας: Ειρήνη Μαντά

Είδος: Fantasy

Βία; Λίγη
Σεξ; Ελάχιστο
Αριθμός Λέξεων: 3500
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για το 40ο διαγωνισμό σύντομης ιστορίας με θέμα: Έγκλημα.

 

 

 

...where many paths and errands meet.

J.R.R. Tolkien.

 

 

Ο Δράκος στο Ραβδί.  

 

Ηλιόφως τον χτύπησε στα μάτια. Πετούσε πάνω από δάσος, πράγμα που σήμαινε πως ονειρευόταν ακόμη. Όμως αυτά που είχε περάσει για δέντρα ήταν στην πραγματικότητα ματσάκια βοτάνων, κρεμασμένα ανάποδα για να ξεραθούν, και κείνος τα κοιτούσε όχι βέβαια πετώντας, μα ξαπλωμένος από κάτω τους. Ανασηκώθηκε. Υπήρχε, δίπλα στο μηρό του, ένα μαχαίρι: λεκέδες από αίμα σκούραιναν τη λεπίδα. Έψαξε το σώμα του. Τα ρούχα του ήταν μπαλωμένα κατά τόπους, μα το δερμάτινο γιλέκο του το στόλιζε εντυπωσιακό κεντητό:  ένα ελάφι, με πράσινη κλωστή και κόκκινες άκρες κεράτων, σαν βουτηγμένες στο αίμα. Πονούσε παντού, μα δεν ήταν λαβωμένος. Ίσως είμαι άρρωστος, σκέφτηκε, και μετά: πού βρίσκομαι;

Βρισκόταν σε κάποιο κατώι. Το μοναδικό φως ερχόταν λοξά, από τα στενά παράθυρα απέναντί του. Τα κρεμασμένα μυριστικά έπηζαν τον αέρα, άλλοτε καθαρίζοντας το νου, άλλοτε εντείνοντας τη ζάλη. Πρόσεξε τότε πως όχι πολύ μακριά του ήταν πεσμένη κάποια γυναίκα, γυρισμένη πλάτη. Άπλωσε το χέρι στον ώμο της και την τράβηξε. Το βλέμμα της ήταν πετρωμένο, ο λαιμός της σκισμένος πέρα για πέρα. Κοντά της είχε ένα γουδοχέρι, παραδίπλα το γουδί. Η εικόνα τον τάραξε κι ας μην μπορούσε τίποτα να θυμηθεί. Και η επόμενη σκέψη τον τάραξε ακόμη βαθύτερα: τη σκότωσα εγώ.

Οπωσδήποτε, δεν υπήρχε άλλη εξήγηση. Το αίμα στο μαχαίρι είναι δικό της, όχι δικό μου. Με χτύπησε με το γουδοχέρι, την κάρφωσα, εγώ έπεσα, εκείνη πέθανε. Γιατί; Ποια ήταν; Η κατάσταση του ήταν ακόμη χειρότερη. Εγώ ποιος είμαι;

Δεν μπορούσε να ανακαλέσει την παλιά του ζωή. Τι ήταν αυτή η γυναίκα; Κάποια που είχε μπει να την ληστέψει, η ερωμένη του; Μαύρο κενό. Τον έπιανε απελπισία από την ανημποριά του να θυμηθεί. Όχι πως αυτό θα είχε την παραμικρή σημασία για οποιονδήποτε τον έβρισκε δίπλα στο πτώμα. Και αυτό το μαχαίρι...δεν του θύμιζε τίποτα, μα είχε πάνω ένα σχήμα σαν αστέρι. Ίσως ήταν διακόσμηση χωρίς νόημα, ίσως πάλι το αστέρι να ήταν ενδεικτικό της ταυτότητάς του. Δεν τον συνέφερε να το αφήσει εκεί. Το σκούπισε στο ρούχο της νεκρής, την κοίταξε δυο στιγμές, για αποχαιρετισμό. Δεν είπε λέξη, όμως το εννοούσε με όλη του την ψυχή: Συγχώρεσέ με.  Άπλωσε να απομακρύνει μία μπούκλα από τα χείλη της, που ήταν ρόδινα και ζουμερά, ακόμη χαμογελαστά, σαν χείλη γυναίκας ζωντανής. Είμαι φονιάς, και δεν ξέρω καν γιατί.

 

Τυλίχτηκε στο μανδύα του και με την κουκούλα ως τα μάγουλα άνοιξε μουλωχτά τη χαμηλή πόρτα. Ορεχτικές μυρωδιές, πυκνές φωνές, οι έμποροι διαλαλούσαν τις πραμάτειες τους πάνω από πάγκους ξεχειλισμένους αγαθά, το φως του μεσημεριού χρωματιζόταν διαπερνώντας τις απλωμένες χρωματιστές μπατανίες. Μέσα σε ένα παζάρι εύκολα μπορούσε να χαθεί. Ανέβηκε το τελευταίο σκαλί και βγήκε.

 

Βάδιζε κοιτώντας τα πόδια του, οι άνθρωποι που περνούσαν από δίπλα τον σκουντούσαν. Ένιωθε παράταιρος, όχι όπως θα έπρεπε να νιώθει ένας φονιάς, μα όπως θα ένιωθε κάποιος που δεν ήταν καν άνθρωπος, μέχρι προ ολίγου. Όσο και αν έστυβε το μυαλό του, δεν κατάφερνε να στραγγίξει την παραμικρή εικόνα. Μα ήξερε πράγματα βασικά, όπως ότι βρισκόταν στο Ντίκοϊ, που μπορούσε να το καταχωρήσει ως πόλη παραθαλάσσια- ίσως ήρθα με πλοίο- και ήξερε επίσης να διαβάζει. Στους τοίχους των κτιρίων γύρω από την αγορά υπήρχαν καρφωμένες πλήθος ανακοινώσεις. Κάποιες αφορούσαν σε μία σπείρα επικίνδυνων κακοποιών που αλώνιζε τελευταία, ενώ άλλες ήταν προειδοποιήσεις για τους πολίτες, να προσέχουν τις ισοτιμίες μεταξύ της φαλμυριανής δραχμής και της ρουπίας του Ντίκοϊ και επίσης τα αλητόπαιδα που κρύβονταν κάτω από τους πάγκους για να κλέψουν. Ο άντρας  διάβασε με προσοχή τα ονόματα των καταζητούμενων: Ο Αλκμίων, ο Ετβάς, ο ή η Ντάριν (ο συντάκτης της προκήρυξης δεν ήξερε αν ήταν άντρας ή γυναίκα) και τελευταίος κάποιος Ζυλιάν. Το όνομα Ζυλιάν του έλεγε κάτι.

Θα μπορούσε να αρχίσει ψάχνοντας τον Ζυλιάν και την παρέα του.

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αυτός ο ίδιος ο Ζυλιάν.

 

Πώς εντοπίζει κανείς μία συμμορία που καταζητείται;

Υπερβολικά ογκώδης για να συρθεί κάτω από πάγκους, ήταν ωστόσο αρκετά σβέλτος για να ξαλαφρώσει δυο νοικοκυραίους από τα πουγκιά τους, καθώς τσακώνονταν για ένα κιούπι σπάνιο ροδέλαιο. Μπήκε στο πρώτο πανδοχείο που βρέθηκε μπρος του. «Γυρεύω τον Ζυ- τον Αλκμίονα» είπε στον πανδοχέα. Αν αναφερόταν πρώτος στην επικήρυξη, ο Αλκμίων ήταν πιθανό να ήταν ο γνωστότερος της συντροφιάς. «Μήπως φάνηκε;» Με τρόπο, έδειξε τις ρουπίες που κρυφογυάλιζαν στη φούχτα του. Ο πανδοχέας έσκυψε μπροστά, σαν να δυσκολευόταν να τον ακούσει, πράγμα όχι δυσεξήγητο: το αυτί του ήταν γεμάτο τρίχες και βρώμα, σαν χορτάρια σε στόμα σπηλαίου.  Ο άντρας μάζεψε το χρυσάφι του και βγήκε.

Καπηλειά, ταβέρνες, πανδοχεία. Ο τόπος ήταν γεμάτος.

 

Στο Κοκκινόψαρο οι γυναίκες ήταν τόσο μεθυσμένες που περνούσαν από δίπλα του σαν να μην τον έβλεπαν. «Έναν Αλκμίονα τον ξέρετε;» ρωτούσε στον αέρα. Σε ένα άλλο πανδοχείο άκουσε να λένε πως στο Ντίκοϊ έβρισκες περισσότερες μάγισσες απ’ όσες μύγες σε πάγκο κρεοπωλείου. Είχε καθίσει με αυτή τη συντροφιά, γιατί η λέξη μάγισσα είχε χτυπήσει μέσα του ένα καμπανάκι. Απροσδιόριστο μα όχι ασήμαντο, όπως είχε συμβεί και με το όνομα Ζυλιάν. Οι άντρες της συντροφιάς είχαν ένα βραχνό γέλιο, σαν κρώξιμο, αλλά η μοναδική γυναίκα, ένα κορίτσι με παρθενικό πρόσωπο, τους κοιτούσε κάτω από την κουκούλα της με αποστασιοποιημένη συγκατάβαση. Προσποιήθηκε πως γέλασε με τα αστεία τους για τις μάγισσες. «Μπας και έχετε ακουστά για κάποιον Αλκμίονα;»

Απλώθηκε νέκρα. Ούτε κι εκείνος κατάλαβε πώς, μα ο διπλανός του είχε κολλήσει στο λαιμό του τη λάμα ενός μαχαιριού. Την πολύ κοφτερή λάμα, ενός πολύ κοφτερού μαχαιριού. Τόσο ύπουλα και έντεχνα που κανείς στην αίθουσα δεν το είχε προσέξει, κι όμως εκείνος ένιωθε πως θα κοβόταν ακόμη και αν ανάπνεε με λάθος τρόπο.

«Ποιος είσαι;» ρώτησε η γυναίκα με το παρθενικό πρόσωπο. Τρεις άντρες στη συντροφιά και μία γυναίκα, ντυμένη ρούχα αντρικά. Μάλιστα.

Μην θέλοντας, ή μην προλαβαίνοντας, να σκαρφιστεί κάποιο ψέμα, απάντησε:

«Δεν θυμάμαι ποιος είμαι.» Η λάμα τον πίεσε μία ιδέα περισσότερο. «Σας λεω αλήθεια. Πρέπει να με είχαν χτυπήσει. Είδα την επικήρυξη στο παζάρι- είναι παντού. Ένα από τα ονόματα μου φάνηκε γνώριμο και-»

«Πώς περιμένεις να σε πιστέψω; Από το πρωί μας ψάχνεις και εντέλει σε βρήκαμε -δεν μας βρήκες εσύ, εμείς σε βρήκαμε, λεβέντη–» μιλούσε η γυναίκα, η παρθενικότητα δεν άφηνε τα μάτια της και αυτό το ελαφρό κοκκίνισμα στα μάγουλά της δεν έλεγε να σβήσει «-πώς μπορεί να μην θυμάσαι τίποτα;»

Έγλειψε τα χείλη του, ξερά από την αγωνία. «Δεν ξέρω πώς και γιατί. Αλλά σήμερα που ξύπνησα δεν θυμόμουν τίποτα. Για χτες, για προχτές, για πριν από δέκα χρόνια.»

«Πού ξύπνησες, δηλαδή; Σε ποιανής το στρώμα; Και δεν ήξερες να τη ρωτήσεις; Ή μπας και δεν ήξερε μήτε αυτή;»

«Όχι, μόνος μου. Σε κάποιο μέρος.»

«Σε τι μέρος;» Η πίεση της λεπίδας ήταν ελάχιστα πιο απαιτητική από τη φωνή της γυναίκας.

«Σε κατώι, εντάξει; Σε ένα κατώι. Και δεν υπήρχε κανείς για να ρωτήσω. Είδα- σας είδα- στους τοίχους, είπα να ψάξω. Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν. Δεν ξέρω ποιος είμαι. Γαμώτο. Δεν υπάρχει άλλο να σας πω.» Γιατί του είχε χτυπήσει το όνομα Ζυλιάν; Αν εξαιρούσε κανείς τη γυναίκα, που ήταν αλλόκοτη, και για αυτό ελκυστική, τα υπόλοιπα πρόσωπα του ήταν αδιάφορα. Η Ντάριν μπορούσε εύκολα να περάσει για άντρας. Είχε κάτι το άφυλο η παιδικότητα της μορφής της. Μα και κάτι το τρομαχτικό. Κάτι που σε προκαλούσε να το ανακαλύψεις και να το γευτείς, μα και που συνάμα διατυμπάνιζε περίτρανα ότι μπορεί να ήταν το τελευταίο πράγμα που θα πρόφταινες να κάνεις.

Η Ντάριν χαλάρωσε κάπως. «Ποιο όνομα λοιπόν σου έκανε τόση εντύπωση;»

«Ζυλιάν. Ποιος είναι ο Ζυλιάν;»

«Όχι ποιος. Ποια. Εγώ είμαι η Ζυλιάν.» Του χαμογέλασε. «Πολλοί κάνουν το ίδιο λάθος. Ντάριν λέγεται ο φίλος δίπλα σου» ο Ντάριν αποτράβηξε το μαχαίρι του, σαν να ήταν οι συστάσεις το απαραίτητο σύνθημα. «Αλκμίων στα δεξιά μου, στα αριστερά ο Ετβάς.»

Κατέβασε ολότελα την κουκούλα της και ανασηκώθηκε, πλησιάζοντας το πρόσωπό της στο δικό του. «Μήπως τώρα σου θυμίζω κάτι;»

«Μήπως σου θυμίζω κάτι εγώ;» την αντιρώτησε. Ήταν ολότελα φαλακρή και δεν είχε ούτε φρύδια, ούτε βλεφαρίδες. Ένα άσπιλο πρόσωπο, καρτερικό και απόμακρο σαν αγάλματος, που ωστόσο εξακολουθούσε να τον γοητεύει.

Η Ζυλιάν του χάρισε δεύτερο χαμόγελο. «Φαντάζομαι πως δεν θυμάσαι ούτε πως σε λένε.»

Δεν της απάντησε.

«Μας βρήκες, λοιπόν. Τι θα κάνεις τώρα;»

«Δεν θα σας καταδώσω.»

«Πώς το ξέρω;»

Σήκωσε τους ώμους του. «Δεν με νοιάζει» είπε, εννοώντας πως δεν τον ένοιαζε ούτε να τους καταδώσει, ούτε αν τον πίστευαν. Για λίγο δεν μιλούσε κανείς, και η Ζυλιάν χάιδευε την άκρη του χειλιού της με έναν περίεργο τρόπο, σαν να υπήρχε εκεί κάποιο μουστάκι, και σαν να προσπαθούσε να το στρίψει.

«Είσαι, σαν να λέμε, ολότελα ξέμπαρκος» είπε ξαφνικά ο Ετβάς. Ήταν ένας απίθανα τριχωτός άνθρωπος και τώρα καθάριζε τα μπροστινά του δόντια με ένα σουγιά. «Τι λες, έρχεσαι μαζί μας;» Λοξοκοίταξε τους άλλους, μολονότι η πρότασή του ήταν λογική. Έχοντάς τον κοντά τους εξασφάλιζαν ότι δεν επρόκειτο να τους καταδώσει, ακόμη και να το σκόπευε. Χώρια που, στην περίπτωση αυτή, ο άντρας δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει στη ζωή του. Είπε: «Δέχομαι» πριν ακούσει καν σε ποια δουλειά.

«Θα σε λέμε Λίνο» είπε ο Αλκμίων, «έχεις μήπως αντίρρηση; Είχαμε έναν σύντροφο, Λίνο, και τον χάσαμε.»

«Λίνος είναι μια χαρά όνομα» είπε ο άντρας, μην σηκώνοντας το βλέμμα του από την Ζυλιάν.

«Άκου λοιπόν, Λίνο, πώς έχει το πράγμα» άρχισε ο Αλκμίων.

 

Στο Ντίκοϊ υπήρχε μία μάγισσα κάπως λιγότερο κομπογιαννίτισσα από τους περισσότερους συναδέλφους της. Αυτή λεγόταν Γιάλντε. Η Γιάλντε είχε το σπίτι της στην αγορά, σε μία συνοικία όπου κόνευαν οι μάγοι του σιναφιού της. Έδενε γαμπρούς και έβραζε μαντζούνια, έτσι ζούσε. Μα στα χέρια της κρατούσε ένα ασημένιο ραβδί, και πάνω σε αυτό το ραβδί υπήρχε ένας δράκος: ο ασημένιος δράκος δάγκωνε την ουρά του και το σχήμα έμοιαζε με θηλιά, στα μάτια όσων δεν ήξεραν. Το δρακοραβδί ήταν ένα πανίσχυρο μαγικό εργαλείο, εξήγησε ο Αλκμίων, αλλά η Γιάλντε ελάχιστα το σπουδαιολογούσε. Για αυτήν ήταν ένα μαραφέτι εντυπωσιασμού, το κουνούσε και πετούσε σπίθες, άναβε φωτιές και τα λοιπά. Πώς το είχε βρει ήταν ένα μυστήριο «–που εμάς δεν μας ενδιαφέρει. Ο εργοδότης μας είναι ένας ευνούχος του παλατιού, ο σεβάσμιος Νταρκάς, και μας χρυσώνει για να το αποκτήσει.»

«Τι το θέλει ο ευνούχος το δρακοραβδί; Τι περιμένει, να το κουνήσει και να του ξαναφυτρώσουν-» το είχε πει με διάθεση να αστειευτεί, μονάχα που κανείς δεν γελούσε.

«Ακριβώς αυτό. Πώς είναι δυνατόν, ρωτάς; Επειδή η θηλιά του δράκου έχει σχέση με κάποιο ξόρκι χρόνου.» Ο Λίνος έξυσε το μάγουλό του, καθώς η συζήτηση γινόταν υπερβολικά ακατανόητη και υπήρχαν ήδη πολλά μυστήρια μέσα στο κεφάλι του.

«Τι πάει να πει ξόρκι χρόνου;»

«Πάει να πει» ανέλαβε η Ζυλιάν, «πως ο Νταρκάς θα μπορέσει να ξαναζήσει τη ζωή του από ένα σημείο στο παρελθόν, όπου ακόμη δεν είναι ευνουχισμένος. Ο δρόμος μας, στη ζωή, και παντού δηλαδή, έχει σταυροδρόμια, σωστά; Για παράδειγμα, ο Αλκμίων θα ήταν αρχιστράτηγος τώρα, αν δεν είχε παρατήσει το στρατό. Εγώ θα ήμουν αλλιώς αν άφηνα τον πατέρα μου να με παντρέψει με κείνο τον άρχοντα, ή ο Ετβάς, αν δεν είχε παίξει το καράβι του στα ζάρια.» Ένωσε τις άκρες των δαχτύλων της. «Υπάρχουν πολλών ειδών σταυροδρόμια, και αν καθίσεις και τα σκεφτείς –δηλαδή, αν τα σκεφτεί κάποιος με τις αναμνήσεις του στη θέση τους- θα ανακαλύψει πως βρίσκεται στο σημείο που βρίσκεται τώρα, καλό ή κακό, επειδή κάποτε διάλεξε να στρίψει έτσι και όχι αλλιώτικα. Αν βρεθείς σε λάθος χωριό μπορείς να γυρίσεις από το δρόμο που ήρθες, ως το σταυροδρόμι, και να πάρεις από κει τη σωστή στράτα. Αν τώρα ξέρεις να χειριστείς τη μαγεία του ραβδιού, μπορείς να γυρίσεις πίσω, στο χρόνο, στη στιγμή που πήρες τη στραβή απόφαση –και να αποφασίσεις διαφορετικά. Αυτό σημαίνει ο δράκος στο ραβδί που κάνει θηλιά. Γυρίζει στο ίδιο σημείο, ξανά και ξανά.»

«Και τι θα γίνει δηλαδή; Θα πεθάνει ο ευνούχος εδώ; Θα βρεθεί ξανά, νεότερος και με τα καλαμπαλίκια του στη θέση τους; Πού; Πώς; Τι σόι παλαβομάρα είναι αυτή;»

«Από τις μεγαλύτερες το δίχως άλλο. Είναι τρελός και σαν τέτοιος πληρώνει τρελά λεφτά.» Η Ζυλιάν σήκωσε το ποτήρι της. «Το είδος των τρελών που συμπαθώ.»

 

Η δουλειά ήταν κανονισμένη να γίνει σε τρία βράδια και στο μεταξύ δεν τον άφηναν από τα μάτια τους. Όχι πως και εκείνος ήθελε να τον αφήσουν. Είχε κάνει φόνο, λογικά θα τον καταζητούσαν και η συντροφιά ανθρώπων που ήξεραν να κρύβονται ήταν το ασφαλέστερο μέρος. Και ένα μέλλον μαζί τους ίσως ήταν το μοναδικό δυνατό, εφόσον δεν είχε κανένα παρελθόν. Όχι πως η παρέα κρυβόταν ακριβώς. Σύχναζαν στα πιο πολύβουα μέρη, γελώντας, πίνοντας. Ο κόσμος απλώς τους αγνοούσε. «Το καλύτερο μέρος για να κρύψεις ένα βιβλίο είναι μία βιβλιοθήκη» έλεγε η Ζυλιάν, που συχνά καθόταν δίπλα του. Της άρεσε, μπορούσε να το καταλάβει αυτό. «Λίνο, πιες. Μην σκέφτεσαι το αύριο. Μην προσπαθείς να σκεφτείς το χτες. Μονάχα το τώρα σου ανήκει.» Το τελευταίο βράδυ πλάγιασαν μαζί. Το σώμα της, ολότελα άτριχο από κάποια ασθένεια που ούτε η ίδια πια θυμόταν, του φαινόταν γνώριμο, όσο και το πρόσωπό του στον καθρέφτη.

Στο Κοκκινόψαρο γίνονταν κουβέντες για την κόρη ενός άρχοντα που φαρμακώθηκε, για δυο ναύτες που είχαν αλληλοσφαχτεί και για κάποιον λιποτάκτη, που βρέθηκε με το πρόσωπό του ολότελα καμένο σαν από μαγική φωτιά. Ωστόσο καμιάς γυναίκας το πτώμα δεν βρέθηκε σε κανένα κατώι με το λαιμό κομμένο.

Ακόμη ένα μυστήριο.

 

 

Η μάγισσα είχε το σπίτι της σε μια συνοικία που έβλεπε στην αγορά. Δίπλα της έμενε ένας μάγος που ομόρφαινε τις άσχημες, παραδίπλα ένας άλλος που έβρισκε χαμένα αντικείμενα και απέναντι μία χαρτορίχτρα. «Είναι συντεχνία οι μάγοι» ψιθύρισε ο Ντάριν «ή συμπαιγνία. Ο ένας μάγος πουλάει πληροφορίες στον άλλο και τα κουτορνίθια ξηλώνονται.»

Ο Αλκμίων προχωρούσε πρώτος, σκιά μέσα στις σκιές. Στη ζώνη του κρέμονταν μια αρμαθιά αντικλείδια, και λάμψανε μία μονάχα στιγμή στο φεγγαρόφωτο, καθώς τα δοκίμαζε στην κλειδαριά. Κλικ, κλικ.  

Γλίστρησαν μέσα ένας –ένας. Κατέβηκαν τα λίγα σκαλιά και για μια στιγμή ο Λίνος πίστεψε πως κάτι του θύμιζε το μέρος, κυρίως οι μυρωδιές: μεθυστικές, υπνωτιστικές, δροσερές, διεγερτικές, ένα ετερόκλητο πάντρεμα διαθέσεων και αισθημάτων. Κάτι δεν πάει καλά, πρόφτασε να σκεφτεί, και τότε, όπως παραμέριζαν οι άλλοι από μπρος του είδε το τελευταίο πράγμα που περίμενε να δει: μέσα στο τρεμουλιαστό φως ενός μοναχικού λυχναριού, η γυναίκα που είχε σκοτώσει, η γυναίκα με τον ανοιγμένο λαιμό, καθόταν τώρα ολοζώντανη σε ένα σκαμνί και τους κοιτούσε, σηκώνοντας το βλέμμα της από το γουδί όπου κάποιο βότανο θα κοπανούσε με ένα μουντό ντούκου-ντούκου. Πάνω στο χαμηλό της τραπεζάκι είχε ένα φωτερό ασημένιο ραβδί, με σκαλιστή θηλιά στο πάνω μέρος του, που δεν ήταν άλλη από τον ουροβόρο δράκοντα. Η γυναίκα, η ζωντανή γυναίκα, άρπαξε με σβελτάδα ταχυδακτυλουργού το ραβδί και το σήκωσε ψηλά. Το γουδοχέρι δεν το άφησε, ενώ το γουδί της γλίστρησε στο πάτωμα και ο δράκος από πάνω τους έστειλε κύκλους αργυρής φωτιάς να τους χτυπήσουν.

«Το νου σας στις θηλιές της! Το νου σας!» φώναξε η Ζυλιάν, με φωνή ξερή σαν κρότος. Όλοι τους έσκυβαν και ξανασηκώνονταν, καθώς οι αργυροί κύκλοι περνούσαν από πάνω τους σαν τους ομόκεντρους κυματισμούς ενός βότσαλου σε λίμνη. Όχι μονάχα ο ευνούχος, αλλά όλοι εκεί μέσα δεν είχαν κάνει, άραγε, λάθος επιλογές; Κάποια στιγμή υπήρχε στη ζωή τους που θα ήθελαν να ξαναγυρίσουν πίσω για να τη διορθώσουν.

Σκυφτός, προχωρούσε σταθερά προς τη μάγισσα, όπως ένιωθε ότι έκαναν όλοι. Η Ζυλιάν πλησίαζε από την αντίθετη πλευρά και τα μάτια της, τρομερά από την ασημένια λάμψη, έλεγαν ένα πράγμα: ήρθαμε εδώ, μα τώρα είναι ο καθένας για τον εαυτό του. Όποιος έπαιρνε το ραβδί δεν επρόκειτο να το δώσει τον Νταρκάς. Ήταν ολοφάνερο. Ούτε ο Αλκμίων που μπορούσε να είχε γίνει αρχιστράτηγος, ούτε η Ζυλιάν, που μπορούσε να είναι αρχόντισσα στο πλευρό ενός ευγενή. Ούτε κανείς από τους άλλους. Οι αργυροί κύκλοι δημιουργούσαν ένα βουητό, που τον εμπόδιζε να ακούσει καθαρά, αλλά που ενεργοποιούσε, κατά τρόπο μυστήριο, το νου του. Η μάγισσα χαμογελούσε- όλη την ώρα, από όταν τους είχε δει να μπαίνουν χαμογελούσε- γνωρίζοντας εκ των προτέρων τι μπορούσε να τους κάνει και τι κατάληξη θα είχαν. Έπρεπε να πάψει αυτό. Το ραβδί της είτε θα τους έστελνε ένας διάβολος ήξερε πότε είτε θα τους έβαζε να αλληλοσκοτωθούν για το ποιος θα το πρωταρπάξει. Εκτός και κάποιος τη σταματούσε.

Νιώθοντας την κίνηση του φυσική, σαν να την είχε ξανακάνει εκατό φορές στο παρελθόν, ο Λίνος τράβηξε το μαχαίρι του και έκοψε πέρα για πέρα το λαιμό της μάγισσας. Ακόμη κι όπως πέθαινε, το αλαζονικό χαμόγελο δεν έλεγε να αφήσει τα χείλη της.

Είσαι καταδικασμένος, του είπε χωρίς να ακουστούν λόγια. Είστε όλοι καταδικασμένοι. Κοίταξε το μαχαίρι του, με το αστέρι στη λαβή, που λαμποκοπούσε σαν να μάζευε μέσα του τα απομεινάρια της λάμψης. Τον πήρε ζάλη, ήξερε πως έφταιγε το ξόρκι της, πως η θηλιά τον είχε τυλίξει ολόκληρο επειδή είχε τολμήσει, μόνος αυτός, να αγγίξει τη μάγισσα. Θα έμενε εγκλωβισμένος στη θηλιά, να ζει και να ξαναζεί ένα όραμα πλασμένο από αλήθεια και ψέμα και ανάμνηση. Αν προφτάσει και πιάσει στα χέρια της το ραβδί πρέπει να φύγετε. Αμέσως. Όποιον αγγίξει το ξόρκι είναι ξεγραμμένος. Μία προειδοποίηση, που την τραγουδούσε στο κεφάλι του μια σερνικοθήλυκη, επίπεδη φωνή.

Και που, αλίμονο, θυμόταν τόσο αργά.

Έτσι είχε συμβεί, αληθινά. Τώρα που κατέρρεαν όλα στο σημείο καμπής τα ανακαλούσε επιτέλους. Αγνοώντας τις συμβουλές του Νταρκάς είχε σκοτώσει τη Γιάλντε, την πρώτη εκείνη φορά. Ήταν νεκρή στην κανονική ροή του χρόνου. Οι άλλοι είχαν φύγει με το ραβδί. Μακάρι να είχαν συμφωνήσει και να το παρέδιδαν στον Νταρκάς, όμως προφανέστατα αφανίστηκαν, παλεύοντας ο καθένας να το κρατήσει για δικό του. Η αρχοντοπούλα που φαρμακώθηκε, οι ναύτες που αλληλοσφάχτηκαν. Ίσως εκείνοι πέθαναν έξω κι αυτός μόνος, εδώ, επειδή ήταν αυτός που είχε αγγίξει τη μάγισσα. Ίσως τον είχε χτυπήσει αληθινά με το γουδοχέρι της. Μα δεν ήταν μονάχα νεκροί, ήταν και σκλάβοι, ζεμένοι αιώνια στην ασημένια θηλιά του χρόνου. Εγκλωβισμένοι, όλοι τους, στον στρεβλό απόηχο όσων είχαν συμβεί. Και μέσα στον απόηχο-φυλακή θα ξανάσμιγαν.  Και ξανά, και ξανά. Δεν θα τους άκουγαν στα πανδοχεία, δεν θα τους έβλεπαν να γελάνε, να ερωτεύονται, να κλέβουν. Ήταν κλειστός ο κόσμος αυτός, και μικρός, και δικός τους, και προχωρούσε κυκλικά, και ξάφνου αισθάνθηκε ευγνωμοσύνη για την απώλεια της μνήμης που τον περίμενε.

Πάνω στη λαβή του μαχαιριού το αστέρι απόμεινε το μοναδικό φωτεινό πράγμα. Μόνο που δεν ήταν αστέρι, και μακάρι να το είχε αντιληφθεί πριν σκοτώσει τη Γιάλντε και πριν ο δρόμος του καθοριστεί από αυτό το έγκλημα.

Ήταν ένα κεντρικό σημείο, από όπου ξεκινούσαν πολλοί και διαφορετικοί δρόμοι.

 

 

***

Η πόρτα έτριξε και μπήκε ο Λίνος μαζί με έναν άντρα. Ο Αλκμίων τίναξε τα ψίχουλα από το τραπέζι με την ανάστροφη του χεριού του, η Ζυλιάν φόρεσε το πιο γοητευτικό της χαμόγελο, όπως πάντα όταν έβλεπε τον αγαπημένο της Λίνο. Ο Ντάριν ψιθύρισε: Ο Νταρκάς. Μέγας ευνούχος, μέγας λεφτάς, μεγάλη λέρα. Μας έφεξε. Ο Ετβάς τράβηξε το σουγιά από τα δόντια του. Ο Λίνος, ο παλιός του τιμονιέρης, είχε το χάρισμα να ξετρυπώνει παχουλούς λαγούς. Και τούτο το καινούριο λαβράκι του Λίνου ήταν παχουλό από κάθε άποψη.

Ο Λίνος ήρθε κοντά τους.

«Ο σεβάσμιος Νταρκάς» προσφώνησε τον ξένο τους με την ευγενέστερη δυνατή φωνή «θα χρειαστεί τις υπηρεσίες μας.» Ο Νταρκάς άγγιξε τα ακροδάχτυλα της Ζυλιάν με τα χείλη του. Όλοι μετακινήθηκαν για να επιτρέψουν στα φαρδιά πισινά του ευνούχου να θρονιαστούν στην κεφαλή του τραπεζιού. Ο Λίνος κάθισε τελευταίος, ισιώνοντας το γιλέκο του με το κεντητό ελάφι. «Υπάρχει εδώ στο Ντίκοϊ, η Γιάλντε, μία μάγισσα που κατέχει τρομερά ξόρκια χρόνου» άρχισε ο ευνούχος, με μια σερνικοθήλυκη, επίπεδη φωνή. «Το ραβδί της με τον ουροβόρο δράκοντα υφαίνει θηλιές, και αν μία από αυτές αγγίξει κάποιον –πάει, είναι χαμένος. Εγκλωβίζεται σε ένα περιορισμένο μέρος σκέψης, ή χώρου, ή χρόνου, σαν σε θηλιά, και δεν μπορεί να ξεφύγει στον αιώνα τον άπαντα. Ούτε καν πεθαίνοντας δεν ξεφεύγει.» Περιμένοντας εξηγήσεις, τον κοιτούσαν. «Τέλος πάντων. Αν είναι να αναλάβετε τη δουλειά, καλύτερα να το ξέρετε. Θέλω το ραβδί με τον ουροβόρο δράκοντα που έχει αυτή η μάγισσα και πληρώνω καλά. Αλλά αν προφτάσει και το πιάσει στα χέρια της πρέπει να φύγετε. Αμέσως. Όποιον αγγίξει το ξόρκι είναι ξεγραμμένος. Το δρακοραβδί παίρνει αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που ήσουν, και φτιάχνει ένα κλουβί, και σε κλειδώνει μέσα για πάντα. Αν όμως γνωρίζεις πώς να το χειριστείς μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου. Να την ξαναχτίσεις πάνω σε σωστότερο θεμέλιο.» Ακόμη κανείς δεν μιλούσε. Ο ευνούχος ένωσε τις άκρες των δαχτύλων του. «Ο δρόμος μας, στη ζωή, και παντού δηλαδή, έχει σταυροδρόμια, σωστά; Για παράδειγμα» έδειξε τον Αλκμίονα «πού θα ήσουν εσύ, αν δεν είχες λιποτακτήσει πριν από τέσσερα χρόνια, τα λέω καλά;» Ο Αλκμίων ζάρωσε τα φρύδια. Το παρελθόν του στο στρατό ήταν μία γνώση που δεν αγαπούσε να μοιράζεται. «Ή εσύ, δεσποσύνη, αν είχες καθίσει σαν υπάκουη κόρη να παντρευτείς τον αριστοκράτη που σου προξένευαν και δεν κυνηγούσες την τύχη σου με ‘κείνον τον αγύρτη που σου κόλλησε την αρρώστια.» Είχε κερδίσει την προσοχή τους, το μίσος, το φόβο τους. Ο Λίνος έκλινε το κεφάλι. «Άρχοντά μου, τι ακριβώς γυρεύεις;» ρώτησε.

«Να ξαναγίνω άντρας» απάντησε ο ευνούχος, χωρίς αιδώ. «Εσύ τι θα γύρευες, αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω στο χρόνο; Να ξαναβρεθείς στο σταυροδρόμι από όπου διακλαδίζονται όλα τα ποτάμια και τα μονοπάτια της ζωής σου. Τι θα γύρευες;»

 

---

-ο δράκος στο ραβδί-.doc

Edited September 23, 2015 by Ιρμάντα

[WILLIAM]

Και μετά είχες αμφιβολίες και άγχος! Φοβερή ιστορία, την απόλαυσα πραγματικά.

Το μόνο που θα είχα κάνει διαφορετικά ίσως να ήταν να αφήσω την αποκάλυψη για το τι κάνει το ραβδί στο τέλος γιατί έχοντας υπόψιν την ιδιότητα άρχισε να φαίνεται που πάει μόλις αναγνώρισε τη μάγισσα. 

[elgalla]

 

Πολύ όμορφη ιδέα, πλούσια γλώσσα, χορταστικές περιγραφές, με λαθάκια που ξέρεις ότι υπάρχουν και εύκολα θα διορθώσεις όταν θα είσαι πιο ξεκούραστη και με πιο καθαρό μυαλό. Εκεί στο τέλος, όμως, με μπέρδεψες αρκετά και δεν μου ήταν σαφές τι είχε συμβεί. Ο πρωταγωνιστής, που όντως ήταν ο Λίνος, σκότωσε τη μάγισσα και επηρεάστηκε από το ραβδί. Οι άλλοι πήραν το ραβδί κι έφυγαν και αλληλοσκοτώθηκαν;  Ή χρησιμοποίησαν το ραβδί και έζησαν άλλες ζωές αλλά πέθαναν έτσι κι αλλιώς; Γιατί τη Ζυλιάν την ήξεραν σαν επικηρυγμένη στην πόλη, π.χ., αλλά αναφέρεται ως «κόρη άρχοντα» μετά, δεν θα την ανέφεραν απλά ως επικηρυγμένη; Ή ήταν όλα στο κεφάλι του και τίποτα δεν ήταν πραγματικό; Αυτός όμως πιστεύει ότι οι άλλοι όντως πέθαναν στον πραγματικό κόσμο. Γιατί ο ευνούχος κι η Ζυλιάν έχουν την ίδια φωνή; Παίζει κάποιο ρόλο αυτό στην ιστορία ή είναι άσχετο; Και, καλά, αυτός ο ευνούχος; Δεν μπορούσε να τους πει «θέλω το ραβδί, αποφύγετε τους κύκλους, αν το πιάσει στα χέρια της τρέχτε και μην κάνετε ερωτήσεις γιατί εγώ σας πληρώνω»; Έπρεπε ντε και σώνει να τους εξηγήσει τι κάνει το ραβδί; Σ’ ένα μάτσο χαμένα κορμιά που μπορεί να το ήθελαν για πάρτη τους; Νομίζω πως γενικά θέλει κάπως καλύτερο δέσιμο η ιστορία, πάντως μου άρεσε –σιγά που δεν. Και μην την αφήσεις, σουλούπωσέ την, είναι πολύ ωραία η ιδέα για να την αφήσεις.

Καλή επιτυχία!

[Cassandra Gotha]

Εγκαινιάζω την ανάγνωση με αυτήν εδώ την ιστορία, που με τράβηξε με τον τίτλο της.

 

Πολύ ωραία, την ευχαριστήθηκα πραγματικά. Με άρπαξες από τη δεύτερη κιόλας παράγραφο, και συνέχισες με καλό ρυθμό, κρατώντας μου το ενδιαφέρον ως το τέλος. Στα συν η γλώσσα, καλή και επί της ουσίας, χωρίς πολλές κορδέλες, το μυστήριο γύρω από τον πρωταγωνιστή, η μάγισσα και το μαγικό μαραφέτι που είχε.

Στα μείον η τελευταία παράγραφος, που βρίσκεται εκεί για να μας εξηγήσει το πώς λειτούργησε η μαγεία, και το ότι δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τους χαρακτήρες.

 

Σίγουρα εντός θέματος, σίγουρα ολοκληρωμένη η ιστορία.

 

Έχω και κάτι σημειώσεις στο αρχείο.

ο δράκος στο ραβδί σημειώσεις Άννας.doc

[jjohn]

Καλημέρα,

 

Μία από τις πιο πολύπλοκες ιδέες του διαγωνισμού.

 Ενδιαφέρουσα ιστορία,  καλη υλοποίηση, αλλά  γίνεται φανερό ότι οι  3500 λέξεις δεν του φτάνουνε. Ξοδεύεις λίγο παραπάνω χρόνο στην αρχή του διηγήματος και όταν φτάνουμε στο ζουμί. υπάρχει ένα  ικανοποιητικό μεν κλείσιμο, αλλά κάπως μπερδεύει τον αναγνώστη.

Παρ'αυτά, η γραφή σου κυλάει ωραία και η πρώτη παράγραφος με το  δάσος που δεν είναι δάσος  μου φάνηκε αρκετά έξυπνο. Μπορεί να το κλέψω κιόλας (πλάκα κάνω )

     Τέλος, μου αρέσει πως το κείμενο υπάρχει κάποια προοικονομία για το τι θα γίνει.  Στην πρώτη ανάγνωση δεν τα αναγνώρισα, αλλά

Μέχρι να φτάσουμε στην μάγισσα, λίγο δύσκολο μόνο απ'αυτά να καταλάβεις τί ακριβώς παίζεται

, αλλά στην δεύτερη ανάγνωση μου, όντας πιο ψαγμένος πλέον, τα εντόπισα και χαμογέλασα .

 

 

Αυτά!

Καλή επιτυχία!

Edited September 25, 2015 by jjohn

[lizbeth_covenant]

Πολύ ωραία η ιστορία σου. Τη χάρηκα πραγματικά! Η γραφή σου ήταν επίσης πολύ καλή, όμορφες περιγραφές και ατμόσφαιρα.

Έδωσες πολύ χώρο στην αρχή και στο τέλος βιάστηκες λίγο. Πιστεύω όμως πως όλο το τελευταίο κομμάτι δε χρειάζεται στην πραγματικότητα. Θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις αυτές τις λέξεις στη σκηνή μέσα στο σπίτι της μάγισσας, κατά την άποψή μου. Εκεί ήταν το ζουμί και με μια πιο απλωμένη σκηνή δε θα μπερδευόταν ο αναγνώστης. Όπως το έδωσες στο τέλος ήταν περιττό-επανάληψη πληροφοριών που πάνω κάτω όλοι είχαμε καταλάβει.

Η αρχή του διηγήματος ήταν πολύ πετυχημένη. Αν και είναι κλισέ να ξυπνάει ο ήρωας σε ένα μέρος και να μην ξέρει τι έκανε και ποιος είναι, η εικόνα με τα δέντρα που τελικά δεν ήταν δέντρα ήταν πολύ καλή πραγματικά!

 

Απογοητεύτηκα λίγο με τη Ζυλιάν γιατί την παρουσιάζεις δυναμική γυναίκα ανάμεσα σε άντρες, περιπετειώδη και σκληραγωγημένη και τελικά αυτή ήθελε να γυρίσει το χρόνο πίσω για να γίνει η κυρία του κυρίου. Οκ, καταλαβαίνω πως δεν της εξελίχθηκαν καλά τα πράγματα, αλλά βρες της να κάνει κάτι άλλο που δε θα σπιλώσει την εικόνα που έχεις δώσει ήδη γι'αυτή

 

Σου λέω για τη Ζυλιέν γιατί είναι η μόνη που άγγιξες κάπως σαν χαρακτήρα από την ιστορία σου, ενώ οι υπόλοιποι, ακόμα και ο βασικός ήρωας έμειναν παραγκωνισμένοι. Το καταλαβαίνω βέβαια, σε πόσες κατευθύνσεις να κινηθείς μέσα σε 3500 λέξεις;

Ένα αδύναμο σημείο είναι πως η συμμορία αυτή δεν είχε πραγματικά κανένα σπουδαίο σχέδιο για να ολοκληρώσει την αποστολή της. Αυτό είναι σημαντικό για λόγους αληθοφάνειας, αν θέλεις να το φτιάξεις σε μια μεγαλύτερη βερσιόν της ιστορίας.

 

Καλή σου επιτυχία!

Edited September 30, 2015 by lizbeth_covenant

[alkinem]

 

Πολύ ωραία ιστορία.

Ενδιαφέρουσα ιδέα που όμως μοιάζει να ασφυκτιά μέσα στις 3500 λέξεις. Ήθελε κι άλλο χώρο, αυτό είναι ολοφάνερο. Ήταν όμως πολύ καλά γραμμένη κι αυτό της δίνει πολλούς πόντους. Όμορφες εικόνες, εκφραστικές περιγραφές, πετυχημένο το χτίσιμο ενός παρακμιακού και δίχως πολλές επιλογές κόσμου.

Ελάχιστα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, δεν χαλάνε καθόλου την γενική εικόνα.

Μου άρεσε αρκετά και πέρασα πολύ ωραία διαβάζοντάς το. Καλή σου επιτυχία.

[Solonor]

Ωραία αρχή. Πολύ ωραία αρχή. Εξίσου ωραία συνέχεια. Καλή γραφή, στρωτή, καλή και η ροή πληροφορίας. Προσεγμένο σε πολλά σημεία, όπως με το λάθος στο όνομα, δεν τους βρίσκει στο πρώτο πανδοχείο, τον βρίσκουν αυτοί, γενικά: αληθοφανές.

Η επιλογή να τον πάρουν μαζί τους έπρεπε να έχει μια εξήγηση -κι είναι πανεύκολο στην ιστορία κι αν δεν θες να χτυπήσει καμπανάκι ένα αστείο πως μπορεί να τον έχει πηδήξει η Ζυλιάν κάποτε θα ήταν αρκετό.

Κάποια πράγματα δεν χρειάζονταν tell, π.χ. η ανακάλυψη πως ήταν όλοι για την πάρτη τους. Μια σπρωξιά, μια μαχαιριά, ένα μπινελίκι ή οτιδήποτε πιο εμπνευσμένο θα έκανε τη δουλειά του.

Δυστυχώς κατάλαβα το τέλος μόλις έγινε η εξήγηση του ραβδιού. Ίσως η παρενέργειά του δεν χρειαζόταν να αναφερθεί τόσο νωρίς -ο κύκλος εννοώ.

Όπως και να έχει, μπράβο. Η ιστορία θα μου άρεσε και τυπωμένη και πληρωμένη.

[antrehil]

Απολαυστική ιστορία με μερικά λαθάκια που αναφέρθηκαν παραπάνω... παρόλα αυτά μου άρεσε πολύ η γραφή σου. Τα ονόματα των ηρώων σου ήταν ωραία και οι χαρακτήρες αρκετά ολοκληρωμένη για 3500 λέξεις. Πραγματικά την απόλαυσα!!

[GeorgeDamtsios]

Ειρήνη καλησπέρα.

 

 

 

Ο λόγος σου με εντυπωσίασε για μία ακόμη φορά. Τα καταφέρνεις εξαιρετικά να δημιουργείς εικόνες δίχως να φλομώνεις τον αναγνώστη με περιττές περιγραφές.

 

Στα της ιστορίας τώρα, έμεινα επίσης πολύ ευχαριστημένος με αυτό που διάβασα. Παλιό καλό κλασικό φάντασι στα δικά μου μάτια, με κλασικούς χαρακτήρες και περιβάλλον, αλλά δίχως σε κανένα σημείο να γίνεσαι κλισέ. Η εξέλιξή της ήταν επίσης ωραία, αφού πρόλαβες και έστησες αρκετές σκηνές παρά τον περιορισμό χώρου, καταφέρνοντας να δώσεις και ένα ικανοποιητικότατο τέλος.

 

Η μοναδική επισήμανση που έχω να σου προσάψω δε θα σου χρησίμευε ούτως ή άλλως στην παρούσα φάση αφού έχει να κάνει με τη… συμπίεση. Στα δικά μου μάτια, όλες οι σκηνές δυσκολεύονται λιγάκι να ανασάνουν, προφανώς επειδή πρέπει να χωρέσουν σε 3500 λέξεις. Τώρα που πλέον δε θα έχεις αυτή τη λαιμητόμο από πάνω σου, εκμεταλλεύσου και άπλωσε την ιστορία λιγάκι ακόμη. Είμαι σίγουρος ότι δε θα το μετανιώσεις.

 

Έστω κι έτσι όμως, η δουλειά σου είναι εξαιρετική.

 

 

 

Καλή επιτυχία!

[gismofbi]

Πολύ όμορφη ιστορία. Την απολαυσα και τη διασκεδασα. Αν και κατάλαβα τι θα γίνει δεν με απέτρεψε από το να την απολαυσω. Πολύ καλή προσπάθεια. Μπράβο σου. Καλή επιτυχία.

Edited October 5, 2015 by gismofbi

[wordsmith]

Πολύ ωραία γραμμένο και χωρίς βαρύγδουπες φράσεις - επιτέλους, επιτέλους, εδώ μέσα έχει παρασυνηθιστεί η πλημμύρα από ατάκες.

Γεμάτο ιδέες θεαματικές και πρωτότυπες, που δείχνουν ότι αυτός ο κόσμος έχει βάθος και ιστορία και χρώματα και ατμόσφαιρα - δύσκολο να το πετύχεις αυτό.

Μπερδεμένη αρκετά η παρενέργεια του ραβδιού. Το κατάλαβα σε γενικές γραμμές, αλλά με άφησε με την εντύπωση ότι το παραμπερδεύεις και ότι η ιστορία δεν τελειώνει, αλλά δαγκώνει την ουρά της επειδή δε βρίσκεις τι τέλος να βάλεις.

Βγάλε οπωσδήποτε τις φράσεις "τρελά λεφτά" και "το είδος των τρελών που συμπαθώ": το ένα είναι υπερβολικά σύγχρονο έως εξυπνακίστικο και το άλλο είναι αγγλισμός. Μπορείς και καλύτερα.

Πολύ καλό και το ζήλεψα (αν και εγώ θα του έβαζα λιγότερη μαγεία/υπερφυσικό στοιχείο). Συγχαρητήρια.

[Φάντασμα]

Ιρμάντα σου γράφω την γνώμη μου μέσα σε σπόιλερ για να μην μαρτυρήσω κάτι χωρίς να το θέλω.

 

Πριν ξεκινήσω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα δεν γράφω κριτική (δεν μπορώ να το δω έτσι) απλά γράφω την γνώμη μου σαν αναγνώστης (δίχως συγγραφική εμπειρία).

 

 

 

Όταν ξεκίνησα την ανάγνωση του διηγήματος σου άρχισα με το μυαλό μου να φτιάχνω τον κόσμο που περιγράφεις τους χαρακτήρες τις τοποθεσίες.

Έτσι όπως ξεκινάει το διήγημα η σκοτεινή αυτή ατμόσφαιρα μου άρεσε πολύ η απώλεια μνήμης του ήρωα μου κράτησε το ενδιαφέρον και συνέχιζα να διαβάζω για να μάθω περισσότερα στοιχεία για αυτόν καθώς ξετυλιγόταν η ιστορία.

Το χαρακτηριστικό με το Time Loop (αν το λέω σωστά) μπορώ να πω το έχω δει σε κάποιες ταινίες όπως στα Τα τελευταία 8 λεπτά / Source Code και Στα όρια του αύριο / Edge of Tomorrow είναι δύο από τις ταινίες που έχουν το χαρακτηριστικό αυτό ενσωματώνοντας το με διαφορετικό τρόπο η κάθε μια.

Στην προκειμένη περίπτωση το χαρακτηριστικό αυτό έχει ενσωματωθεί ως ξόρκι αρκετά ενδιαφέρον σαν ιδέα.

 

Τέλος θα συμφωνήσω με κάποια μέλη παραπάνω ότι ασφυκτιά η συγκεκριμένη ιστορία σε τόσο μικρό αριθμό λέξεων θα μπορούσε να είναι ίσως σε μορφή κεφαλαίων (π.χ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ή να είχε ένα τίτλο το κάθε κεφάλαιο χωρίς να μαρτυράει ο τίτλος πολλά από την ιστορία) έτσι θα μπορούσε να αναπτυχθεί περισσότερο θα είχε περισσότερο βάθος και ο κόσμος της ιστορίας και οι χαρακτήρες και οι τοποθεσίες τα πάντα.

 

Το διήγημα σου μου άρεσε.

 

 

Edited October 7, 2015 by Istoriomaxos

[Man_from_Earth]

Αχά, τώρα κατάλαβα γιατί θα σου άρεσε περισσότερη δράση στο δικό μου!

 

Πολύ καλογραμμένο, με δράση, μυστήριο και φυσικά έγκλημα. Ένα έγκλημα που πολύ έξυπνα βγάζεις από την αφάνεια στην οποία θα βρισκόταν (με εμάς απο κάτω να σε κράζουμε για ιστορία εκτός θέματος) κάνοντάς το το σταυροδρόμι του. Η ιστορία έχει ένα πολύ δυνατό χαρτί, το ξόρκι της θηλιάς το οποίο βρήκα εξαιρετικό σαν ιδέα. Συνήθως την ιδέα μια τέτοιας 'λούπας' την βλέπουμε με χρονομηχανές (Αν δεν κάνω λάθος στην 'Ημέρα της μαρμότας' μόνο δεν ήταν χρονομηχανή). Tαυτόχρονα όμως το ξόρκι της θηλιάς είναι ίσως και ένα αδύναμο σημείο. Κυνηγάει την ουρά του όπως είπε από πάνω η wordsmith.Ένα ξόρκι παραδοσιακά στις ιστορίες φαντασίας υπάρχει τρόπος να λυθεί - το ξόρκι και το λύσιμό του (ή η μάχη προκειμένου να λυθεί) συνήθως πάνε μαζί και αυτό μου έλειψε σε τούτη την ιστορία.

 

Σχετικά με την τελευταία ενότητα, αν και είναι σκηνή που με ενδιέφερε να δω, θα συμφωνήσω με την lizbeth_covenant οτι κάποια άλλη σκηνή ίσως θα ήταν χρησιμότερη. Tο ερώτημα της κατακλείδας υπόσχεται συνέχεια και μου δίνει την εντύπωση οτι λόγω περιορισμού λέξεων την έκοψες. Θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις το χώρο αυτό για να δώσεις λίγο παραπάνω χρόνο συμμετοχής σε αυτούς τους κακόμοιρους τους συμμορίτες...

 

Γενικά όμως μου άφησε πολύ καλή εντύπωση. Μπράβο! Καλή επιτυχία..

[Πυθαρίων]

Πηχτή γλώσσα, πηχτή ατμόσφαιρα, πηχτές εικόνες.  

Άκρατος οίνος. Δεν χρειάζεσαι πολύ. Είμαι κατά της επέκτασης.

Μ’ άρεσαν όλα, πολύ.

 

Συγχαρητήρια,    Ιρμάντα.  

[Oberon]

Το γνωρίζεις ήδη, Ειρήνη, πως είμαι φαν σου, και η συγκεκριμένη ιστορία δεν με απογοήτευσε καθόλου. Δεν θα κάνω σύγκριση με άλλες ιστορίες σου που έχω διαβάσει ή και σχολιάσει, ωστόσο και αυτή έχει τα χαρακτηριστικά twists που φαίνεται να σου αρέσουν και αρέσουν και στους αναγνώστες. 

Εδώ λοιπόν, έχουμε μια ιστορία που ξεκινά σαν straightforward fantasy, σε έναν τυπικά fantasy κόσμο (ωραία και τα ονόματα που άλλα μοιάζουν ελληνικά, άλλα εντελώς ξένα και "εξωτικά") για να εισχωρήσουν πολύ γρήγορα διάφορα tropes που συνηθέστερα βλέπουμε στην επιστημονική φαντασία. Αυτό το επιτυχημένο πάντρεμα, είναι που κάνει την ιστορία σου ακαταμάχητη. Ταξίδια στο χρόνο, εναλλακτικοί κόσμοι και ζωές, temporal causality loops για να χρησιμοποιήσω την ορολογία του Σταρ Τρεκ. Αυτό έχουμε εδώ. Temporal causality loops αλλά σε ένα κόσμο και με ένα τρόπο που πιο fantasy απλά δεν γίνεται.

Δεν μπορώ να πω πως κατάλαβα από την αρχή πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα αλλά έμεινα με ένα wow στο τέλος, κι ας ήταν από τις ιστορίες που διάβασα τρεις φορές για να καταλάβω τι ακριβώς και πώς ακριβώς συνέβαινε ό,τι συνέβαινε και ποιο ακριβώς ήταν το "τέλος" στην ιστορία. Δεν είναι κακό αυτό. Σημαίνει πως η ιστορία σου μένει στο νου του αναγνώστη και έχει επαναναγνωσιμότητα (αν υποθέσουμε πως υπάρχει τέτοια λέξη δηλαδή).

Δεν θεώρησα πως ασφυκτιά ιδιαίτερα στις λέξεις που είχες, που είχαμε όλοι δηλαδή, ωστόσο νομίζω πως είτε με λίγες λέξεις παραπάνω, είτε με ένα σχετικό "στρώσιμο", τα σημεία που μπερδεύουν λίγο, ειδικά στο τέλος, μπορούν ανετότατα να γίνουν πιο σαφή, και πιο κατανοητά, πιο ξεκάθαρα. Νομίζω τα ανέφεραν και άλλοι, και για μένα αφορούσαν κάποια... πώς να τα πω... "easter eggs" που μας δίνεις, και τα οποία δεν εξηγούνται επαρκώς όπως για παράδειγμα αυτό που αναφέρθηκε για τη φωνή της Ζυλιάν.

Θα μπορούσε άνετα να γίνει μια μεγαλύτερη ιστορία και εγώ θα τη διάβαζα με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση αφού είναι ήδη μια εξαιρετική ιστορία που μου έμεινε στο νου και θα τη θυμάμαι.

 

Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

[Mesmer]

 

 

Οκ, δεν έχω να πω και πάρα πολλά εδώ. Εξαιρετική γραφή. Πολύ όμορφη ιστορία. Ζωντανοί ήρωες και κόσμος. Ίσως κάπου να υπάρχει κάποια ασυνέπεια ως προς τους χρονικούς βρόχους, αλλά δεν έκατσα να το ψειρίσω. Το ευχαριστήθηκα με το παραπάνω.

 

Μόνο σε ένα σημείο θέλω να σταθώ, επειδή δεν ξέρω αν κατάλαβα κάτι λάθος. Αν ο Λίνος ήταν ο ίδιος με τον Λίνο της συμμορίας, τότε πώς δεν κατάλαβαν ότι ο νέος Λίνος ήταν ο παλιός Λίνος, αφού ουσιαστικά τον ήξεραν; (Βγάζει νόημα αυτό που λέω; Δεν βγάζει ε;). Σας μπέρδεψα, με μπέρδεψα, μπερδευτήκαμε.

 

 

 

Καλή επιτυχία!

[Morfeas]

Πολύ καλογραμμένη ιστορία, όπως αναμενόταν. Μου θύμισε και μια άλλη σου ιστορία, όπου πάλι χρησιμοποιούσαν συμμορίες, σατανικά σχέδια, υπόγεια και μάγους (με τον Άρτεσεν νομίζω), αλλά αυτή μου άρεσε πολύ περισσότερο τόσο όσον αφορά την ιδέα, όσο και τη γραφή ή τους διαλόγους· και σαφώς πιο κατανοητό.

 

Γενικά είναι αρκετά καλογραμμένο, με όμορφες εικόνες (άλλο ένα πέρασμα ίσως να το χρειάζεται: π.χ. συγκράτησα το «με φωνή ξερή σαν κρότος». Σαν κρότο μου φαίνεται το σωστό). Το μόνο σημείο που με μπέρδεψε

 

είναι εκεί που ο Λίνος σκοτώνει τη μάγισσα: μου φαίνεται πολύ ξαφνικό. Τον φανταζόμουν να σέρνεται στο έδαφος κι έπειτα έχει ήδη περάσει το μαχαίρι στον λαιμό της. Θα το ήθελα πιο ομαλό.

 

 

 

Στα της πλοκής:

 

 

Δεν θα αναφερθώ σε χρονικά παράδοξα κλπ ( ), αν και υπάρχει μια ασάφεια με τη φυλακή του χρόνου (σκοτώνει τη μάγισσα, βρίσκεται ξύπνιος δίπλα της κι είναι τώρα νεκρή, ψάχνει να βρει τη συμμορία κλπ κλπ). Ότι ο Λίνος ήταν μέρος της συμμορίας ήταν κάτι που εξαρχής μου καρφώθηκε στο μυαλό, αλλά μετά με έκανες να το ξεχάσω, οπότε η ανατροπή δούλεψε ως έναν βαθμό.

 

Εμένα με μπέρδεψε κάπως το τέλος τέλος, η σκηνή που τα ξεκίνησε όλα. Έτσι όπως τη διάβασα μου φάνηκε ότι ο ευνούχος επίτηδες τους έβαλε να σκοτωθούν, τάχα μου ρωτώντας τους τι ήθελαν να γίνουν αν μπορούσαν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω.

Αν δεν έγινε επίτηδες από την πλευρά του, τότε όλη η πλοκή καταλήγει προβληματική λόγω αληθοφάνειας (καθώς δεν βγάζει νόημα να τους μιλάει όπως τους μίλησε στο τέλος, δεν βγάζει νόημα καν να τους εξηγήσει τι κάνει το ραβδί, ώστε οι ίδιοι να θέλουν να το κλέψουν – και οι ευνούχοι μετά το got μου φαίνονται αρκετά πονηροί για να την πατήσουν έτσι, εκτός αν δηλώνεται ότι είναι βούρλα - αστειεύομαι).

Αν έγινε επίτηδες, τότε σε τι αποσκοπούσε ο ίδιος; Πάλι δεν βγάζει νόημα. Επίσης η τελική ερώτηση στον Λίνο δεν ξέρω τι σημαίνει. Έπρεπε να βγάλω κάποιο συμπέρασμα για τα προηγούμενα (ότι ξέρω ‘γω ο Λίνος ήθελε να ζήσει σε μια χρονοκάψουλα, οπότε γι’ αυτό ζούσε και ξαναζούσε τις τελευταίες του στιγμές, επειδή σ’ αυτό το σημείο ήθελε να καταλήξει;)

Αν δεν ήταν η τελευταία φράση του διηγήματος δεν ξέρω αν θα έδινα τόση σημασία. Απλώς αν κάτι έχω συγκρατήσει στις ιστορίες σου είναι η δομή τους, που δεν είναι τυχαία. Άρα κάτι δεν θα έπρεπε να εξυπηρετεί κι αυτή η σκηνή, ιδίως αφού κλείνεις το δράμα σου μαζί της;

 

 

 

Παρ’ όλα αυτά, με ρούφηξε, πέρασα καλά μαζί της, αισθάνθηκα ζωντανούς τους χαρακτήρες, βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιδέα και αληθοφανή την πλοκή (μ’ εξαίρεση το παραπάνω σημείο). Στα βασικά, δηλαδή, έμεινα ικανοποιημένος.

 

Τέλος, η ιστορία σου είναι και εντός θέματος και εντός είδους. Όσον αφορά το έγκλημα, όμως, δεν θα με πείραζε να είναι και πιο βασικός άξονα της ιστορίας.

Δηλαδή, οκέι, όλα αυτά συνέβησαν γιατί πήγαν να κλέψουν το ραβδί. Είναι καταζητούμενοι, λαμβάνουν και μια τιμωρία (φυλακίζονται στο time loop). Όλα αυτά είναι μες στο θέμα, αλλά μου φαίνονται περισσότερο ως ντεκόρ παρά ως ουσία. Δεν ένιωθα δηλαδή ότι αυτό που έκαναν ήταν έγκλημα (κι ας είναι η κλοπή έγκλημα), ότι δηλαδή θα τιμωρηθούν από τον νόμο, ότι αυτό που κάνουν είναι κάτι κακό ή ανήθικο ή παράνομο.

 

 Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις, είναι λεπτομέρεια αυτό και μικρή σημασία έχει.

 

Τέλος –όντως τέλος, αυτή τη φορά-, βρίσκω πολύ πετυχημένη τη λέξη που χρησιμοποίησε ο Πυθαρίων για την ιστορία και τη γραφή σου: πηχτή. Με τα θετικά και τ’ αρνητικά του, το τελευταίο. Ίσως να ήθελα πού και πού να την αραιώνεις (όπως είχες κάνει στο θεατρικό με την Πεντάμορφη, που βέβαια ήταν μόνο διάλογος), να γίνεται λίγο πιο ελαφριά στην αφήγηση, αλλά φαντάζομαι ότι αυτό είναι περισσότερο θέμα γούστου (κι ότι για άλλους η παραπάνω συμβουλή θα είναι καταστροφική). Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις, δεν ξέρω αν καν εγώ το καταλαβαίνω όταν συμβαίνει, απλώς με αφήνει με την αίσθηση ότι μου κάθεται βαρύ μετά την ανάγνωση (και στο Κουτί ήταν λογικό να με αφήνει έτσι, εδώ όμως πουρκουά;)

 

Δεν παραπονιέμαι, πάντως. Ήταν ένα καλό (που μπορεί να γίνει και εξαιρετικό, αν το δουλέψεις περισσότερο) διήγημα και αναμφίβολα μου άρεσε.

 

Καλή σου επιτυχία!

[Tiessa]

Εξαιρετική ιστορία. Και στη γραφή και στην τεχνική της.

 

 

Δεν με χάλασε καθόλου που από κάποια στιγμή και μετά κατάλαβα τι θα γίνει, ίσα-ίσα που άρχισα να ενώνω τα κομματάκια και να απολαμβάνω το παζλ που έστησες τόσο αριστοτεχνικά. Ειδικά όταν κατάλαβα πού κόλλησε εκείνο το "είχαμε έναν σύντροφο Λίνο και τον χάσαμε" κατενθουσιάστηκα!

 

Δεν μου φαίνεται ούτε να λείπει ούτε να περισσεύει τίποτα. H ιστορία μού φάνηκε και άρτια και κατανοητή στο χώρο που κατέλαβε και δεν το βρίσκω αναγκαίο να την επεκτείνεις. Το τελευταίο κομμάτι που μας γυρίζει στην αρχή πριν από την αρχή και όπου εμφανίζεται όλη η πληροφορία, θραύσματα της οποίας είχαμε μαζέψει με ένα ερωτηματικό στην πορεία, ήταν πάρα πολύ πετυχημένο τεχνικά.

 

Well done indeed!

 

 

[Nienor]

1. Πάρα πολύ ωραία ιστορία

2. Είμαι με τον Πυθαρίων και τη Βάσω: έχω καταλάβει τα πάντα, μου έχουν δουλέψει τα πάντα, μπορώ να απαντήσω και στις ερωτήσεις των υπολοίπων άμα χρειαστεί, είμαι ένθερμη υποστηρίκτρια της εξαιρετικής τελευταίας σκηνής που καταλήγει να απευθύνεται στον αναγνώστη και δε θα ήθελα να την πειράξεις.

3. Τα μόνα πράγματα που εγώ θα έφτιαχνα είναι κάτι διπλοί τόνοι που σου λείπουνε και κάτι τέτοιες χαζομαρούλες εδώ κι εκεί. Ίσως να ξανακοίταγα και λίγο πιο καθαρά (και ωμά) την αναζήτησή του. Ίσως να είναι λίγο αποσπασματική. Ίσως και όχι, εμένα πάντως, (τον συγκεκριμένο αναγνώστη) δεν με ενδιαφέρει, το σκέφτηκα γυρνώντας πίσω για να δω πού ίσως θα μπορούσα να προσφέρω μια βοήθεια στις διορθώσεις σου, αλλά είμαι κι εγώ πολύ ζεστή με το κείμενο σου (και ερωτευμένη μαζί του) για να το δω πιο καθαρά.

4. Πάρα πάρα πολύ ωραία ιστορία (ξανά, όσες φορές θέλω θα το πω, εντάξει? )

 

Ευχαριστούμε

[mman]

Καλό διήγημα, που δείχνει ξεκάθαρα ότι η συγγραφέας του ξέρει τι κάνει. Δεν διάβασα όλα τα σχόλια, οπότε δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια διαφωνία σχετικά με την τελευταία σκηνή, η γνώμη μου όμως είναι ότι επαναλαμβάνει πράγματα γνωστά, υπερεξηγεί και, κυρίως, παρουσιάζει τον μόνο αναληθοφανή χαρακτήρα, εκείνον του ευνούχου, ο οποίος δίνει περισσότερες πληροφορίες απ' όσες θα ήθελε πραγματικά να δώσει στα εκτελεστικά του όργανα, με αναμενόμενο αποτέλεσμα αυτά να τον προδώσουν. Νομίζω ότι η τελευταία σκηνή χρειάζεται σημαντική αναδιάρθρωση και, πιθανότατα, διαφορετική διαχείριση της πληροφορίας.

Γενικά, όμως, πολύ καλή προσπάθεια.

[Ιρμάντα]

Πρώτα και κύρια, ακόμη μια μεγάλη μεγάλη ευχαριστία! Σε όλους παιδιά! :give_rose:

Να απαντήσω σε μερικά βασικά, και που θεωρώ και εγώ ότι έχετε δίκιο στα περισσότερα:

 

Πολύ όμορφη ιδέα, πλούσια γλώσσα, χορταστικές περιγραφές, με λαθάκια που ξέρεις ότι υπάρχουν και εύκολα θα διορθώσεις όταν θα είσαι πιο ξεκούραστη και με πιο καθαρό μυαλό. Εκεί στο τέλος, όμως, με μπέρδεψες αρκετά και δεν μου ήταν σαφές τι είχε συμβεί. Ο πρωταγωνιστής, που όντως ήταν ο Λίνος, σκότωσε τη μάγισσα και επηρεάστηκε από το ραβδί. Οι άλλοι πήραν το ραβδί κι έφυγαν και αλληλοσκοτώθηκαν; Ή χρησιμοποίησαν το ραβδί και έζησαν άλλες ζωές αλλά πέθαναν έτσι κι αλλιώς; Γιατί τη Ζυλιάν την ήξεραν σαν επικηρυγμένη στην πόλη, π.χ., αλλά αναφέρεται ως «κόρη άρχοντα» μετά, δεν θα την ανέφεραν απλά ως επικηρυγμένη; Ή ήταν όλα στο κεφάλι του και τίποτα δεν ήταν πραγματικό; Αυτός όμως πιστεύει ότι οι άλλοι όντως πέθαναν στον πραγματικό κόσμο. Γιατί ο ευνούχος κι η Ζυλιάν έχουν την ίδια φωνή; Παίζει κάποιο ρόλο αυτό στην ιστορία ή είναι άσχετο; Και, καλά, αυτός ο ευνούχος; Δεν μπορούσε να τους πει «θέλω το ραβδί, αποφύγετε τους κύκλους, αν το πιάσει στα χέρια της τρέχτε και μην κάνετε ερωτήσεις γιατί εγώ σας πληρώνω»; Έπρεπε ντε και σώνει να τους εξηγήσει τι κάνει το ραβδί; Σ’ ένα μάτσο χαμένα κορμιά που μπορεί να το ήθελαν για πάρτη τους; Νομίζω πως γενικά θέλει κάπως καλύτερο δέσιμο η ιστορία, πάντως μου άρεσε –σιγά που δεν. Και μην την αφήσεις, σουλούπωσέ την, είναι πολύ ωραία η ιδέα για να την αφήσεις.

Καλή επιτυχία!

1. Οι άλλοι πήραν το ραβδί και αλληλοσκοτώθηκαν.

2. Ο ευνούχος δεν έχει ίδια φωνή με τη Ζυλιάν. Απλά η Ζυλιάν του λέει αυτά που τους είχε πει ο ευνούχος. Ο Λίνος και οι σύντροφοί του είναι όλοι πεθαμένοι, και όλο αυτό ειναι ένας απόηχος των σκέψεών τους. Για αυτό ξεκινάνε για την τελευταία τους δουλειά, που νομίζουν πως ακόμη δεν έχουν κάνει. Στην επικύρηξη όχι, δεν την ξέρουν καν σαν γυναίκα. Τη νεκρή τη βλέπουν σαν την κόρη ενός άρχοντα. Όλοι οι άλλοι θάνατοι που αναφέρονται αφορούν στα μέλη της ομάδας.

3. Η τελευταία παράγραφος προηγείται χρονικά της κυρίως ιστορίας. Είναι πώς τους ψώνισε ο ευνούχος από μιας αρχής.

4. Σωστά. Δεν χρειάζεται να τους τα πει όλα ο ευνούχος. Θέλει να το ξεκαθαρίσω.

 

 

Wordsmith:

Το κατάλαβα σε γενικές γραμμές, αλλά με άφησε με την εντύπωση ότι το παραμπερδεύεις και ότι η ιστορία δεν τελειώνει, αλλά δαγκώνει την ουρά της επειδή δε βρίσκεις τι τέλος να βάλεις.

 

 

Όχι, το σχέδιο ήταν να δαγκώνει την ουρά της η ιστορία. Σίγουρα όμως θέλει ξεκαθάρισμα. Ευχαριστώ για τα σχόλια!

 

 

Πολύ ωραία η ιστορία σου. Τη χάρηκα πραγματικά! Η γραφή σου ήταν επίσης πολύ καλή, όμορφες περιγραφές και ατμόσφαιρα.

Έδωσες πολύ χώρο στην αρχή και στο τέλος βιάστηκες λίγο. Πιστεύω όμως πως όλο το τελευταίο κομμάτι δε χρειάζεται στην πραγματικότητα. Θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις αυτές τις λέξεις στη σκηνή μέσα στο σπίτι της μάγισσας, κατά την άποψή μου. Εκεί ήταν το ζουμί και με μια πιο απλωμένη σκηνή δε θα μπερδευόταν ο αναγνώστης. Όπως το έδωσες στο τέλος ήταν περιττό-επανάληψη πληροφοριών που πάνω κάτω όλοι είχαμε καταλάβει.

Η αρχή του διηγήματος ήταν πολύ πετυχημένη. Αν και είναι κλισέ να ξυπνάει ο ήρωας σε ένα μέρος και να μην ξέρει τι έκανε και ποιος είναι, η εικόνα με τα δέντρα που τελικά δεν ήταν δέντρα ήταν πολύ καλή πραγματικά!

 

Απογοητεύτηκα λίγο με τη Ζυλιάν γιατί την παρουσιάζεις δυναμική γυναίκα ανάμεσα σε άντρες, περιπετειώδη και σκληραγωγημένη και τελικά αυτή ήθελε να γυρίσει το χρόνο πίσω για να γίνει η κυρία του κυρίου. Οκ, καταλαβαίνω πως δεν της εξελίχθηκαν καλά τα πράγματα, αλλά βρες της να κάνει κάτι άλλο που δε θα σπιλώσει την εικόνα που έχεις δώσει ήδη γι'αυτή

 

Σου λέω για τη Ζυλιέν γιατί είναι η μόνη που άγγιξες κάπως σαν χαρακτήρα από την ιστορία σου, ενώ οι υπόλοιποι, ακόμα και ο βασικός ήρωας έμειναν παραγκωνισμένοι. Το καταλαβαίνω βέβαια, σε πόσες κατευθύνσεις να κινηθείς μέσα σε 3500 λέξεις;

Ένα αδύναμο σημείο είναι πως η συμμορία αυτή δεν είχε πραγματικά κανένα σπουδαίο σχέδιο για να ολοκληρώσει την αποστολή της. Αυτό είναι σημαντικό για λόγους αληθοφάνειας, αν θέλεις να το φτιάξεις σε μια μεγαλύτερη βερσιόν της ιστορίας.

 

Καλή σου επιτυχία!

Σωστό και αυτό για τη Ζυλιάν. Θα το χτενίσω. Πάντως ναι, θα εξακολουθήσει να είναι μία απογοητευμένη που δεν έγινε η κυρία του κυρίου.

Βασικά, δεν είχαν σχέδιο δράσης γιατί "ζουν" σε ένα φαντασματικό παραλήρημα, δεν έχουν ούτε ακριβή επίγνωση ούτε λογική, είναι η ηχώ της ζωής τους αυτή η χρονοθηλιά. Βέβαια έχεις δίκιο ξαναλέω ότι ένα χτένισμα και ξεκαθάρισμα θα το καθιστούσε σαφέστερο αυτό.

 

Επίσης όντως έδωσα πολύ χώρο στην αρχή. Αλλά γιατί συνέβη αυτό;

Επειδή στην αρχή σχεδίαζα να έχει άλλη πλοκή αυτή η ιστορία. Ο Λίνος ξυπνάει και ανακαλύπτει στην πορεία ότι είναι γκόλεμ, φτιαγμένο από τη νεκρή πλέον μάγισσα, και ότι εκείνος ή εκείνοι που τη σκότωσαν έψαχναν να σκοτώσουν αυτόν ουσιαστικά, αλλά δεν το είχαν καταφέρει.

Επειδή λοιπόν δεν μπορούσα να καταλήξω πώς στην ευχή θα ξυπνούσε δίπλα της αλλά οι φονιάδες της μάγισσας δεν θα τον είχαν δει, έκανα την ιστορία όπως τη διαβάσατε, Και μου ξέμειναν και μερικά συναισθηματικά παραγεμίσματα από την πρώτη αυτή εκδοχή. Γιατί ο ήρωας είναι ερωτευμένος, σε αυτήν την πρώτη εκδοχή, με τη δημιουργό του μάγισσα. Και δεν υπήρχε χρονικό παράδοξο στην πρώτη εκδοχή, ούτε τίτλο δεν είχα βρει.

 

Πραγματικά θέλω να ευχαριστήσω όσους σχολίασαν και ψήφισαν την ιστορία. Σας κούρασα να το λέω και να το ξαναλέω, αλλά έτσι νιώθω.

Νομίζω ότι έχω απαντήσει στα πιο σημαντικά σχόλια, ή στα πιο ενδεικτικά -το ότι στο τέλος ήθελε άλλο χειρισμό το κείμενο το παρατηρήσατε οι περισσότεροι- και ξαναλέω, θεωρώ ότι έχετε δίκιο.

Δεν quotάρω όλων τα σχόλια ακριβώς γιατί είναι ίδια ή πολύ παραπλήσια από ένα σημείο και ύστερα. Τα διάβασα όλα με ίσο ενδιαφέρον σας βεβαιώ.

Σας ευχαριστώ και σας καληνυχτώ -και ψάχνω στο τόπικ με τα χρονικά των σουφουφίτικων διαγωνισμών, αν δω αν το θέμα που μου σφηνώθηκε έχει ξαναμπεί....-και βλέπω πως δεν έχει...

Ε ρε γλέντια σε εννιά μήνες! (Τόσο δεν είναι; ή δώδεκα;)

Φιλιά!

Edited October 15, 2015 by Ιρμάντα

[Mournblade]

Εγώ, αν έπρεπε να πω ένα πράγμα μονάχα για το διήγημα θα έλεγα αυτό: εξαιρετική, εξαιρετική γραφή. Το ευχαριστήθηκα πραγματικά, κι ας μην το διάβασα κάτω από τις καλύτερες συνθήκες. Είσαι ατμοσφαιρική, ζωντανή, παραστατική, και για μένα έχει κάτι το εκκεντρικό - με την καλή έννοια - ο τρόπος που διανθίζεις την πλοκή. (Σαν τα μπαχαρικά που δίνουν νοστιμιά στο φαγητό, αυτό μου ήρθε σαν παρομοίωση...!)

Ξεφεύγεις από τα συνηθισμένα και αυτό μου αρέσει πολύ.

Επίσης, τι άλλο με εντυπωσίασε: οι λέξεις. Κατώι κι όχι υπόγειο ή κελάρι, νοικοκυραίοι, κόνευαν, δυσεξήγητο, αρμαθιά, κτλ, κτλ. Λέξεις ιδιαίτερες, ελληνικές, δεν τις συναντάς σε fantasy. Έδεσαν όμως όμορφα, έκαναν το κείμενο σοβαρό και του έδωσαν βάθος και προσωπικότητα.

Αρνητικά δεν έχω. Διάβασα κάποια σχόλια παραπάνω, που φαίνονται λογικά επιχειρήματα, όπως ότι ο ευνούχος λέει περισσότερα απ’ ότι πρέπει ή ότι θέλει λίγο στρώσιμο (και άπλωμα) το τέλος, αλλά νομίζω ότι είναι πταίσματα. Σε πρώτη ανάγνωση και χωρίς ξεψείρισμα όλα δούλεψαν ρολόι για μένα. Μπράβο..!

[Γελωτοποιός]

Λοιπόν Ειρήνη, η ιστορία σου με απορρόφησε από την αρχή μέχρι το τέλος. Το μυστήριο πίσω από τον πρωταγωνιστή σου και την πλοκή, δημιούργησε ερωτήματα που χρειάζονταν επειγόντως απαντήσεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διαβάσω την ιστορία μονορούφι. Με εντυπωσίασε ο τρόπος γραφής σου καθώς και το άριστο ξεδίπλωμα της ιστορίας. Γενικά η αφήγηση σου πιστεύω πως είναι καθηλωτική. Η ιδέα της όλης υπόθεσης ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και ο κόσμος είχε αρκετή φαντασία. Μεγάλη πρωτοτυπία εντόπισα στον ανώνυμο πρωταγωνιστή που αποκτά χαρακτήρα και σκοπό κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Εντυπωσιακό ήταν και το τέλος της ιστορίας, μέσα από το οποίο, με τις δύο τελευταίες προτάσεις, προσπαθείς να βάλεις σε σκέψεις και τον αναγνώστη.

 

Καταλαβαίνω ότι λόγω ορίου λέξεων περιορίστηκες, αλλά αν  έπρεπε να σου επισημάνω κάποια αρνητικά στοιχεία θα ήταν τα εξής: Πρώτον, θα ήθελα να γνωρίσω λίγο καλύτερα τους χαρακτήρες και δεύτερον βρήκα τον εαυτό μου λίγο μπερδεμένο προς το τέλος. Ευτυχώς όμως η τελευταία παράγραφος και κάποια σχόλιά σου με κατατόπισαν.

 

Γενικά έξοχη ιστορία, πέρασα ευχάριστα διαβάζοντάς την. Μπράβο σου!

[Nick V.]

Το διήγημα είναι παλιό (λογικά θα το έχεις ξεπεράσει) αλλά παρόλα αυτά θα ήθελα να σχολιάσω (όσο πιο επιγραμματικά μπορώ) 2-3 σημεία που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον.

Spoiler

Η γραφή σου είναι πολύ καλή -ειλικρινά, σε μερικά σημεία οι λέξεις και οι φράσεις που χρησιμοποιείς είναι για να τις κ(λ)οπιάρω. Νομίζω όμως ότι στέκεται και κοιτάει την ιστορία λίγο αφ’ υψηλού (δηλαδή, με τέτοια γραφή, περίμενα περισσότερα από την πλοκή σου).

Ενώ στήνεις μια ηρωίδα σαν την Ζυλιάν, στο τέλος μας λες ότι παπαγάλισε τα λόγια του Νταρκά ( «Ο δρόμος μας, στη ζωή, και παντού δηλαδή, έχει σταυροδρόμια, σωστά;»). Προσωπικά προσπαθώ να αποφεύγω επαναλήψεις τέτοιου τύπου (εκτός και αν εξυπηρετούν σκοπούς ειρωνείας μεταξύ χαρακτήρων. Στην προκειμένη περίπτωση μου βγαίνει απλή αποστήθιση). 

Σε ό,τι αφορά το τέλος, για μένα υπάρχει ένα θεματάκι με την πλοκή (δεν με πειράζουν οι ερωτήσεις που απευθύνονται στους αναγνώστες αλλά θα προτιμούσα ένα διαφορετικό τέλος με ξεκάθαρη λύση).

Να πω ότι τα ονόματα που χρησιμοποιείς με προκαλούν αφάνταστα: 
Λίνο(ς)=Λύνω (το ξόρκι)
Ζυλιάν=λιαν(ι)Ζυ=λιανίζει (τους πάντες, επισκέπτεται τον παραδίπλα μάγο που θεραπεύει τα πάντα σε  τιμή ευκαιρίας και χάνεται καβάλα στο άλογο της στο ηλιοβασίλεμα…)
Νταρκάς =Νταλκάς=καημός (για τι άλλο; Για τα μπαλάκια του. Είναι τυχαίο; Δε νομίζω.)

Εφ’ όσον λοιπόν με προκαλούν αφάνταστα, και εφόσον κλείνεις το διήγημα με ερώτηση, απαντώ ότι μάλλον θα επέλεγα τη λύση «λιανίζει».