Προμηθείς στη Νέα Νεδερλάνδη

[Oberon]

Όνομα Συγγραφέα: Διονύσης (Oberon) Τζαβάρας
Είδος: Gaslight fantasy, steampunk fantasy, mythpunk? No idea, really.
Βία; Λίγη
Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 3500 (3507 με τίτλο και όνομα)
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για το 40ο διαγωνισμό σύντομης ιστορίας fantasy με θέμα: Έγκλημα.
Mε τη συγγνώμη μου στον Gioachino Rossini και τον Sigmund Freud.

 

Αρχείο: Προμηθείς στη Νέα Νεδερλάνδη

 

PromitheisStinNeaNederlandi.doc

Edited September 23, 2015 by Oberon

[elgalla]

 

 

Σχόλιο πρώτο: έχεις τον αγαπημένο μου τίτλο απ' όλα τα διηγήματα του διαγωνισμού.

Σχόλιο δεύτερο: δεν ξέρω πώς πας από χρόνο και αν διαβάζεις στα αγγλικά, πάντως σου συνιστώ με την πρώτη ευκαιρία να διαβάσεις τη σειρά με το νεκρομάντη, Johannes Cabal, θα λατρέψεις.

Σχόλιο τρίτο: Η ιστορία είναι 3.510 λέξεις (συν οι 7 του τίτλου και του ονόματος). Προσωπικά δεν με πολυνοιάζει και εννοείται ότι ψηφίζω να μη βγει εκτός συναγωνισμού.

 

Προχωράω στα της ιστορίας: ο κόσμος που έχεις στο νου σου είναι ενδιαφέρων αλλά πνίγεται και ασφυκτιά στις 3.500 λέξεις. Προσπάθησες να μας τα πεις όλα και κατάφερες να τα στριμώξεις, αλλά κάπου στην πορεία ξέχασες το πιο σημαντικό σου όχημα: τους χαρακτήρες. Θέλουν λίγο background, κάτι για τη σχέση μεταξύ τους ίσως, κάποιες ιδιαιτερότητες που θα τους ξεχωρίζουν. Έχεις κάποια μικρολαθάκια και τέτοια που θα διορθώσεις εύκολα με ένα πέρασμα, αλλά το βασικό πρόβλημα είναι αυτό το στριμωξίδι (το διήγημα είναι πιο πήχτρα κι από το 550 σε ώρα αιχμής) που δεν σου άφησε χώρο να αναπτύξεις τους ήρωές σου. Τέλος, υπάρχει εκείνο το σημείο με το όπλο που βρέθηκε στην τσάντα της Ντελόρια από μόνο του και που η Ηρωδιάνα επιβεβαιώνει ότι είναι αλήθεια. Αυτό θα ήθελε λίγο ξεκαθάρισμα νομίζω. Και κάτι ψιλοασήμαντο, αλλά αφού κράτησες την ονομασία Γαλατία, γιατί Παρισίους και όχι Λουτετία; Αυτά από μένα.

 

Καλή επιτυχία!

[jjohn]

Καλημέρα,

 

Μία πάρα μα πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία.  Μάλλον όμως υπερβολικά πολύπλοκη για να χωρίσει στις 3500 λέξεις του διαγωνισμού. Η τωρινή  της μορφή  δεν την κολακεύει όσο της αξίζει. Πιστεύω, αν το μεγαλώσεις, Διονύση, σε νουβέλλα, τα αποτελέσματα θα είναι  εκληπτικό. Θα έχεις άπλετο χρόνο να  αναπτύξεις τον κόσμο και να κάνεις λίγο πιο πιστευτούς τους χαρακτήρες .      Προς το παρών, ξοδεύεις πολύ  χώρο στο setting και λίγοτερο στην βασική πλοκή

που οκ είναι συνυφασμένη με το setting 100%, αλλά  δεν την ένιωσα  κοντά σε μένα, γιατί ανοίγει και τελειώνει γρήγορα

 

  Η γραφή είναι καλή. Αυτό που βρήκα απίστευτα πιστευτό ήταν οι διαλόγοι. Πραγματικά, είναι μέσα στο κλίμα της εποχής.

 

Εν ολίγοις, μία ωραία ιστορία, αλλά λίγο μπερδεμένη!

 

Καλή επιτυχία!

Edited September 26, 2015 by jjohn

[lizbeth_covenant]

Μου άρεσε πάρα πολύ ο τίτλος σου!

Ήταν μια ωραία ιδέα, μου φάνηκε πρωτότυπη και έχει πολλά να δώσει. Φαίνεται να το έχεις στήσει αρκετά οργανωμένα μέσα στο μυαλό σου. Ωραία θα ήταν να το αναπτύξεις σε μια μεγαλύτερη ιστορία ίσως. Μου άρεσαν τα ονόματα, είχε πλάκα που έμοιαζαν με όλα όσα ξέρουμε, αλλά ήταν αλλαγμένα. Όμως με κούρασαν όλα αυτά και το ότι έπρεπε να μπω σε αυτό τον κόσμο και να καταλάβω τι παίζει, μόνο σε 3.500 λέξεις. Μπερδεύτηκα σε πολλά σημεία. 

Οι ήρωες χάνονται εντελώς μέσα στον κόσμο που έπλασες, το ίδιο και η πλοκή για να πω την αλήθεια. Προς το τέλος μπήκα στο νόημα της ιστορίας. Νομίζω, λοιπόν, πως γι' αυτό που είχες στο μυαλό σου, οι λέξεις ήταν πολύ λίγες και στριμωξες τα πάντα, οπότε το αποτέλεσμα δεν ήταν όπως θα έπρεπε.

Σα δείγμα γραφής, ήταν πολύ ωραίο. Ε φυσικά δεν περίμενα και κάτι λιγότερο από σένα! Ειδικά οι τελευταίες παράγραφοι που δεν έχουν διαλόγους μου άρεσαν πολύ. (όχι πως οι διάλογοι δεν ήταν καλοί - αλλά προσπαθούσα να βγάλω άκρη με τα ονόματα και τον κόσμο).

[Ιρμάντα]

Όμορφη ιστορία, ακόμη πιο όμορφο universe.

1. Από μικρός αγάπαγα πολύ /τους Ινδιάνους κι όλους τους χαμένους....
2. Η εξετάστρια αλλού αναφέρεται ως Ηρωδιάνα και αλλού ως Ερωδιάνα.
3. Το σχέδιο εξελίχθηκε, δεν εκτυλίχθηκε. Δείχνει πολύ εκτός το εκτυλίχθηκε.
4. Η αισθητική μου θύμισε την αισθητική της ταινίας (όχι του βιβλίου όμως) The golden compass.
5. Μου άρεσε το σύμπαν αλλά ήταν σύμπαν για μυθιστόρημα. Με τίποτα δεν χωράει στο διήγημα. Και σπαταλάς και χώρο /λέξεις σε περιγραφές που, εντάξει, δεν χρειάζεται κάθε φορά να μας λες τι είδε ο ανακριτής όταν κοίταξε έξω, ή η βαρόνη. Είναι λεπτομέρειες όλα αυτά που σκιαγραφούν μεν το σύμπαν σου, το πολύ ωραίο σύμπαν σου, μα δεν παίζουν εδώ, σε ένα διήγημα, τόσο σημαντικό ρόλο με την έννοια ότι θα ήθελα, προσωπικά, λιγότερο σκιαγράφηση και περισσότερο ζουμί και πλοκή.
6. Η γραφή γενικά σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο. Και οι ρυθμοί καλοί.
7. Ό,τι είπα και σε άλλους ισχύει και για σένα. Γράψε μυθιστόρημα σε αυτό το σύμπαν. Και πες μας και πώς να συντονίσουμε, επιτέλους, τα δύο ημισφαίριά μας.....
8. Επίσης μου άρεσε που είχες Ινδιάνο ως lover/ savior.
9. ....θα χρειαζόταν επίσης μία ιδέα περισσότερη ανάπτυξη (που νομίζω πως θα μπορούσες να την «δανειστείς» από τις λέξεις των περιγραφών) στο πώς τελικά, γιατί, χτύπησε ο φρουρός την εξετάστρια. Εκείνη τη στιγμή, να μην γίνει τόσο τσακ-μπαμ η θεαματική έξοδος των δύο εραστών.
10. Θα παρατηρήσω επίσης ότι οι χαρακτήρες χρειάζονταν περισσότερη δόμηση. Είναι που είναι περίεργος ο καμβάς σου, τουλάχιστον λίιιιιγο περισσότερο να νιώθαμε, π.χ., το πόσο αδικημένοι είναι οι Ινδιάνοι. Θα το πετύχαινες για παράδειγμα με έναν εκτενέστερο σχετικό διάλογο πάνω στο ζέπελιν. Έτσι μετά θα νιώθαμε δικαίωση όταν φεύγουν οι δυο τους πετώντας. Τώρα, ούτε που προφτάσαμε να πάρουμε μυρωδιά. Δούλεψε λίγο το συναισθηματικό τους υπόβαθρο. Θα μου πεις, τι να προφτάσεις σε ένα διήγημα, αλλά είναι απαραίτητο σε βεβαιώ. Στο τέλος αισθάνθηκα ζαλισμένη από εικόνες και χρώματα, ωστόσο κανένα συναίσθημα δεν είχε αγγίξει την καρδιά μου. Τόσο φορτωμένο σύμπαν αποστράγγιξε όλη μου την προσοχή.
11. Θα ήθελα να το έβλεπα χωρίς περιορισμό λέξεων, σε νουβέλα ή κάτι.

 

Καλή επιτυχία!

Edited September 30, 2015 by Ιρμάντα

[WILLIAM]

Φίλε μου αν μη τι άλλο η θεία δε θα μπορεί να σου προσάψει τίποτα! Έφτιαξες μια ωραία ιστορία φαντασίας ανασκευάζοντας τον κόσμο, νέα ιστορία της γης, άλλα κράτη και άλλα σύνορα, ένας κόσμος που είναι κια δεν είναι ο δικός μας, το μόνο μου παράπονο είναι ότι εξ' αιτίας των λέξεων δεν είδαμε περισσότερο από αυτόν τον κοσμο. Να ελπίζουμε στο μέλλον;

[Man_from_Earth]

Ενώνω τα κομμάτια του παζλ που έγραψες εδω και λίγη ώρα. Με ταλαιπώρησες λιγάκι αλλά άξιζε...Μου άρεσε:

 

Tο ότι προτείνεις εναλλακτική Ιστορία

Tο ότι η εναλλακτική Ιστορία δικαιολογεί την απότομη ανάπτυξη του ανθρώπου μετά το μεσαίωνα (ένα θέμα που μου αρέσει γενικά και έχω γράψει κι εγώ γιαυτό.)

Tο ότι υπάρχει ευγενής σκοπός στο έγκλημα, να σταματήσουν οι πόλεμοι

Tο ότι υπάρχει φανταστικό στοιχείο από όλες τις μεριές: μάγοι, θεραπευτές, άνθρωποι με φτερά, κεραυνοί κλπ.

Η παρομοίωση με τον Προμηθέα. Πολύ εύστοχη.

 

Αλλά:

 

Η ονοματολογία σου είναι γλωσσοδέτης και από κάποιο σημείο και μετά κουράζει λίγο.

Όσο πετάνε μαζί μακριά, κάνουν infodump

Tο dumping γίνεται προς το τέλος και αυτό σημαίνει οτι μέχρι τότε υπάρχουν πολλά σκοτεινά σημεία στο στόρυ. Ο αναγνώσης δηλαδή δεν θα καταλάβει τι διάβάζει σε μεγάλο κομμάτι της ιστορίας. Αυτό υποθέτω είναι θέμα γούστου: Σε κάποιους ίσως να αρέσει γιατί δημιουργεί μυστήριο. Επίσης γίνεται γενικά: Πάντα προς το τέλος γίνονται αποκαλύψεις. Απλά σε αυτό το διήγημα ίσως συνέβη σε μεγάλο βαθμό.

Ο χρόνος που αφιέρωσες σε περιγραφές νομίζω είναι δυσανάλογα μεγάλος για τον όγκο πληροφοριών για τον κόσμο σου που ήθελες να χωρέσεις.

 

Αυτά..

Καλή επιτυχία!

[alkinem]

Σίγουρα ήταν ο πιο γοητευτικός κόσμος σε αυτόν τον διαγωνισμό και ο τίτλος τής ιστορίας ο πιο πετυχημένος.

Πολλές πληροφορίες όμως, πολλοί άνθρωποι και πολλά ονόματα. Υπερβολικά για να χωρέσουν ικανοποιητικά σε 3500 λέξεις. Ως αποτέλεσμα, συχνά-πυκνά το κείμενο γινόταν ιδιαιτέρως βαρύ και κουραστικό.

Καλογραμμένο όμως και, για εμένα τουλάχιστον, τα πάντα ήταν ολοφάνερα από την πρώτη ανάγνωση.

Μου άρεσε αρκετά, αλλά και η ίδια η ιστορία, όπως και ο κόσμος που έπλασες χρειάζονται πολύ περισσότερο χώρο.

 

ΥΓ. Ο σωλήνας μού θύμισε κάπως το ραβδί των Βριλ, από το The Coming Race του Lytton.

 

Καλή σου επιτυχία.

[Solonor]

Ωραία γραφή, ωραίο κλίμα.

Πετυχημένες αλλά κουραστικές περιγραφές. Περιγραφή δεν χρειάζεται να είναι η ανάλυση μιας εικόνας, αλλά η λεπτομέρεια που θα δώσει την εικόνα.

Καλό το ύφος των διαλόγων όμως πολλές πληροφορίες εκβιάζονται σ' αυτούς.

Η κοσμοπλασία έχει ενδιαφέρον αλλά ή θα έπρεπε να συμπτυχθεί ή θα έπρεπε να μπει σε άλλες σκηνές και περισσότερες λέξεις.

Στριμωγμένη μ' αυτόν τον τρόπο πνίγει την ιστορία.

[GeorgeDamtsios]

Διονύση καλησπέρα.

 

 

 Η ιστορία σου είναι από τις πιο εντυπωσιακές του διαγωνισμού. Και τις πιο πρωτότυπες, επίσης. Το όλο στήσιμό σου στην αρχή νομίζω ότι είναι κάπως μεγάλο, και ενώ από τη μία δεν ενοχλήθηκα καθόλου αφού μου άρεσε πολύ, από την άλλη σου στερεί χώρο από τον ήδη λιγοστό. Γιατί νομίζω ότι ο χώρος είναι ξεκάθαρα ο βασικότερος εχθρός σου. Παρότι κατάφερες και την κούμπωσες την ιστορία στο όριο, νομίζω ότι θέλεις να μας πεις ακόμη περισσότερα. Τα οποία προσωπικά θα ήθελα να τα ακούσω. 

Ωραίος ο κόσμος, ωραία τα πρόσωπα, ωραία τα μέσα, γενικώς… ωραία!

 

 

Καλή επιτυχία!

[gismofbi]

Μια ιστορία που για κάποιο λόγο μου θύμισε έντονα την ταινία cloud atlas. Εξαιρετικά καλογραμμένη, με υπέροχα ονόματα που θύμιζαν τα σημερινά, όμορφους διαλόγους που ταίριαζαν στο κλίμα της εποχής, δυνατές περιγραφές και έξυπνη ιδέα. Στα μείον είναι ότι με μπέρδεψε λίγο και με κούρασε η ανάγνωση της αλλά όχι γιατί δεν είναι καλογραμμένη αλλά γιατί όπως προειπαν τα παιδιά ασφυκτιουσε σε τόσο λίγο χώρο. Είναι μια ιστορία που δεν την χωράει ο ίδιος ο χώρος... Θέλει να απλωθεί για να πάρει αυτό που της αξίζει πραγματικά. Καλή επιτυχία.

[Cassandra Gotha]

Διάβασα και το "σχεδόν τελευταίο" διήγημα του διαγωνισμού...   Και είναι αυτό που με παίδεψε (και θα με παιδέψει κι άλλο, στην κατάταξη) περισσότερο από όλα.

Είναι πολλά αυτά που θέλω να πω, και δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να τα πω σωστά, με τη σειρά, σκέψεις θα πηγαινοέρχονται και ίσως να μπερδέψω αρνητικές με θετικές εντυπώσεις.

Ανάσα.

 

Πάμε: Καταρχήν, πρέπει να σου πω τι κατάλαβα.

Πριν δυόμιση αιώνες κάτι έγινε και ο μαγνητισμός των πόλων της γης αντιστράφηκε, αλλάζοντας και τον τρόπο της λειτουργίας του εγκεφάλου των ανθρώπων. Τότε οι άνθρωποι απέκτησαν μαγεία. Όλοι, εκτός των "ερυθρόδερμων", που την είχαν ανέκαθεν. Οι λευκοί, λοιπόν, (οι άλλες φυλές; τι έκαναν; ) χρησιμοποίησαν τη μαγεία ως όπλο για να επιβληθούν (να τις ξεπαστρέψουν) στις άλλες φυλές. Η Ντελόρια (λευκή) και ο Μπισαχαλάνι (ερυθρόδερμος) είχαν ένα σχέδιο, να χρησιμοποιήσουν ένα νέο όπλο, αυτό του κεραυνού, που δεν έχει καμία σχέση με τη μαγεία (άρα, τη νικάει, υποθέτω) για να φέρουν την ειρήνη στον πλανήτη. Αποφασίζουν να κλέψουν το όπλο του κεραυνού από τον βαρώνο (που τον παντρεύτηκε βάσει σχεδίου η Ντολόρια). Δεν κατάλαβα πού το βρήκε ο βαρώνος το όπλο, αφού είναι... των θεών; Εδώ κάτι μου λείπει. Κάτι πάει στραβά, όμως, και τη στιγμή που το κλέβει (εγώ δεν πείστηκα ότι "βρέθηκε στην τσάντα της ανεξήγητα" ) την πιάνει στα πράσα ο βαρώνος και το όπλο... εκπυρσοκροτεί (αχ, αυτά τα όπλα, το συνηθίζουν αυτό) και τον σκοτώνει. Στη δίκη της είναι μόνο αυτή, ο "αρχιφρουρός" Μπισαχαλάνι και η Εξετάστρια Ερωδιάνα, μία γυναίκα που έχει σπάσει πολλούς επαναστάτες. Δεν είμαι σίγουρη γιατί περίμεναν τη "δίκη" (πιο πολύ Ιερά Εξέταση μοιάζει) για να το σκάσουν, τι κάνουν ακριβώς εκεί. Αλλά, το σκάνε, και πάνε να ζήσουν στην Γουατεμάλα Γουαϊαντότα, την πατρίδα του Μπισαχαλάντι, όπου, μαζί με τους άλλους αντιστασιακούς, θα ξεκινήσουν τον "πόλεμο" της ειρήνης.

 

 

Αν και η ιστορία είναι ωραία, (και οι τελευταίες γραμμές συγκινητικές μέσα στο γλυκό χιούμορ τους), δεν κατάφερα να νοιαστώ. Σπατάλησες πολύ χώρο, πολλή ενέργεια, στον κόσμο, και δεν έμειναν αρκετά πράγματα για τα πιο βασικά στοιχεία, που είναι η πλοκή, ο ρυθμός της αφήγησης και οι χαρακτήρες. edit post για να συμπληρώσω το εξής: Το θέμα είναι, επίσης, πολύ βασικό στοιχείο (μάλλον το πιο βασικό). Το θέμα σου δεν είναι ο ίδιος ο κόσμος, όπως φαίνεται με την πρώτη ματιά, αλλά το όπλο του κεραυνού και τι μπορεί να κάνει. Βέβαια, και ο ίδιος ο κόσμος παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σ' αυτή την ιστορία. Αυτά τα δύο αλληλεπιδρούν. Το κόλπο ειναι, λοιπόν, να δώσεις τη βαρύτητα που πρέπει στο θέμα (όπλο) και την κοσμοπλασία, ώστε να ισορροπήσουν αυτά τα δύο.

 

Το πιο μεγάλο πρόβλημα, όμως, το αντιμετώπισα με τη γλώσσα. Τα παράξενα ονόματα με κούραζαν, με μπέρδευαν και καθιστούσαν δύσκολη τη συγκέντρωσή μου. Ένιωθα σαν να έβαζες εμπόδια μέσα στο κείμενο για να σκοντάφτω.

 

Το άλλο που το έκανε αυτό, ήταν τα πάρα πολλά επίθετα και επιρρήματα. Χαρακτήριζες σχεδόν κάθε ουσιαστικό και ρήμα, μερικές φορές με περισσότερες από μία λέξεις (σε κάποια φάση μέτρησα τέσσερα επίθετα στη σειρά)!

Ένα παράδειγμα του πόσο με δυσκόλεψε αυτή η πρακτική, είναι το εξής:

Η καθισμένη γυναίκα τίναξε έναν αόρατο κόκκο σκόνης από τη μακριά πορτοκαλί της φούστα και έσιαξε τον κότσο των μαλλιών της, ισιώνοντας και το, επίσης πορτοκαλί, καπέλο της με το φαρδύ, θολωτό μπορ και τα διάφανα σαμιαμίδια που στριφογύριζαν και το στόλιζαν.

 

Από αυτή την πρόταση, καλούμαι να φανταστώ μία γυναίκα που: 1) κάθεται, 2) "ξεσκονίζει" νευρικά τη φούστα της, 3) έχει τα μαλλιά πιασμένα κότσο, 4) τον ισιώνει, 5) φοράει ένα πορτοκαλί καπέλο με φαρδύ, θολωτό μπορ, 6) η κίνηση που ισιώνει τον κότσο ισιώνει και το καπέλο (ο κότσος είναι κρυμένος μέσα στο θολωτό μπορ; τότε πώς τον βλέπουμε; ), 7) το καπέλο έχει (ζωντανά) σαμιαμίδια, που είναι διάφανα και στριφογυρίζουν.

 

  Πόση ενέργεια να μου μείνει μετά από αυτή την προσπάθεια νοητικής απεικόνισης; Μια ενέργεια που μου χρειάζεται, αν θέλω να μπω μέσα στο κείμενο και να μου γίνει, όχι μόνο κατανοητό, αλλά και ενδιαφέρον.

Κι εδώ θυμάμαι με νοσταλγία τον Ποιητή να λέει με ζέση στον Ταχυδρόμο «Μεταφορές».

 

Αν είχες πει κάτι του στυλ «Η γυναίκα, ντυμένη σε ένα συνολάκι "Πορτοκαλιά Παράνοια" (χέσε τα σαμιαμίδια! ), τίναξε έναν αόρατο κόκκο σκόνης από τη φούστα και ίσιωσε τον κότσο της (ας αφήσουμε, επίσης, να εννοειθεί ότι κάθεται) », δεν θα είχα την εικόνα πιο εύκολα; Ίσως το "συνολάκι Πορτοκαλιά Παράνοια" να είναι κάπως αόριστος χαρακτηρισμός, αλλά νομίζω πως την κάνει τη δουλειά του χωρίς να με κάνει να κάψω φλάντζα. Κάτι καλύτερο από το δικό μου θα έβρισκες, όμως, γιατί εσύ τη φαντάστηκες πρώτος. 

 

Και έτσι, μέσα στον χείμαρρο των επιθέτων, πνίγηκαν τόσες καλές στιγμές, τόσα κλεισίματα του ματιού και αστεία - πραγματικά αστεία, γιατί το χιούμορ σου είναι λεπτό, έξυπνο.

 

Πρόταση:

Αν θελήσεις να ξαναγράψεις αυτή την ιστορία, θα ήταν καλό να αφήσεις τη δίκη (νομίζω δεν προσφέρει τίποτα) και να ξεκινήσεις με την κλοπή του όπλου (ή λίγο πιο πριν, τη σκηνή του αερόπλοιου, δηλαδή, ας τη δούμε ζωντανά, και όχι ως ανάμνηση). Το τι είναι και τι κάνει και τι το θέλουν, όλα αυτά, να βγουν μέσα από συζητήσεις και δράση, από ανθρώπους που συναντούν και καταστάσεις που μπλέκουν. Το έγκλημα ας γίνει, δηλαδή, ο φόνος του βαρώνου, αλλά μετά φαντάζομαι έναν αγώνα δρόμου με διάφορες στάσεις (κάποιοι τους βοηθούν, κάποιοι τους κυνηγάνε) μέχρι τη Γουατεμάλα. Χμ, δηλαδή, όπως τά 'χεις, εκτός της δίκης, και με περισσότερη δράση (όχι πολλές πληροφορίες μαζεμένες σε μορφή διαλόγου).

 

 

Μου άρεσε η σκέψη που έβαλες σε αυτή την ιστορία. Φαίνεται ότι έκανες πολλή δουλειά, (και θα έκανες πολύ περισσότερη αν είχες κι άλλο χρόνο), ώστε το θέμα να είναι πρωτότυπο, εμπνευσμένο. Το θέμα είναι το μεγαλύτερο συν σε αυτό το διήγημα.

Edited October 9, 2015 by Cassandra Gotha

[Mesmer]

 

 

Να ξεκινήσω με την πάρα πολύ ωραία και ιδιαίτερη κοσμοπλασία. Μου άρεσε πολύ αυτό που έκανες. Ολοζώντανος κόσμος, τόσο γνωστός όσο και άγνωστος. Η γλώσσα ταιριάζει στην εποχή που αναφέρεσαι. Τα ονόματα δίνουν έναν εύθυμο τόνο στο διήγημα, που συμβαδίζει με τη γενική του ατμόσφαιρα.

 

Εκεί που θα ήθελε περισσότερη προσοχή είναι η ισορροπία μεταξύ κοσμοπλασίας και χαρακτήρων. Δίνεις περισσότερο βάρος στα ιστορικά και πολιτικά στοιχεία της ιστορίας, με αποτέλεσμα να βλέπουμε τους ήρωες κάπως επιφανειακά, ενώ φαίνεται ότι έχουν πολύ περισσότερα να πουν.

 

Κατά τα άλλα, μια πολύ καλή δουλειά, που την ευχαριστήθηκα. Ασφυκτιά λιγάκι σ’ αυτό το όριο των λέξεων, αλλά άμα πάρει τον χώρο που τις χρειάζεται είμαι σίγουρος ότι θα λάμψει.

 

Καλή επιτυχία!

[Πυθαρίων]

Ναι, θυμίζει comic, αναδύει έντονα ατμόσφαιρα steampunk (σε καμβά εναλλακτικής ιστορίας και ίσως ανεπαίσθητες πινελιές sci-fi) και προβάλει αυτό που, αν έχω καταλάβει καλά, αντιπροσωπεύει και εκφράζει τον συγγραφέα. Νομίζω ότι πρέπει να θεωρηθεί εκατό τοις εκατό επιτυχημένο για την πιστότητά του στην απόδοση εκείνου του σουρεαλιστικού κόσμου που επιχειρεί να αναδείξει.

 

Η πλοκή του χωρά (άποψή μου), στις λέξεις-όριο του διαγωνισμού, ανεξάρτητα αν δημιουργεί την αίσθηση (προκαλώντας και την περιέργεια) πως το διήγημα θα μπορούσε να επεκταθεί, αποκτώντας ενδιαφέρουσες διαστάσεις.

 

Η γλώσσα είναι ακριβής και ώριμη και το κείμενο πλούσιο σε πολυδιάστατες πληροφορίες, πράγμα που με κάνει να νιώθω ικανοποίηση για την πρόσληψη νέων εικόνων, από την ανάγνωσή του.

 

Σαν ιστορία, διαθέτει βάθος και εκδηλώνει φιλοσοφική διάθεση, ισχυρό διαφοροποιητικό στοιχείο ποιότητας, στη σύγκριση με παρόμοιες σε είδος ιστορίες.

Στοιχείο που θεωρώ κυρίαρχο κριτήριο-πρόκριμα ανάμεσα στα άλλα υποκειμενικά κριτήρια αξιολόγησης.  Και που θα με αναγκάσει,ενδεχομένως (αν αποφασίσω να συμμετάσχω στην ψηφοφορία), να παραμερίσω άλλες επιλογές ανάμεσα από τα υποψήφια διηγήματα του διαγωνισμού, που εντάσσονται στο πεδίο της προσωπικής μου προτίμησης (και που συνάδουν με τις ροπές μου προς τα είδη τα οποία επιδέχονται περισσότερα λογοτεχνικά “πλουμίδια” και “αρώματα”).

 

Για την εξαιρετική εμπειρία,

σ’ ευχαριστώ oberon.  

Edited October 11, 2015 by Πυθαρίων

[Lord Denton]

Λοιπον. Τι να πω. Πολυ καλη ιστορια. Θα λεγα απο τις αγαπημένες μου απο πλευρα φαντασιας... αλλα! Θα μπορουσες να κοψεις τα μισα απο αυτα που έγραψες και δε θα χανοταν τιποτα. Βασικα το αντίθετο. Με λιγο κλάδεμα θα μπορούσε να φανει ακομα καλύτερα το ζουμι της ιστοριας. Γράφοντας αυτο, συνειδητοποίησα οτι δε ξερω ποιο ειναι το ζουμι της ιστοριας. Ξερω ομως οτι δεν ειναι η πολιτικη ιστορια. Ολο το ταξιδι και οι πολιτικες συζητησεις θα μπορουσαν να κοπουν. Η δικη μου κανε λιγο αδιάφορη. Τα ονόματα ηταν αρκετα και λιγο με κουρασαν-μπέρδεψαν-σταματησα να δίνω σημασια. Σκεψου να εχεις μικροτερο καστ. Οποτε αυτο που μενει ειναι το εγκλημα, ο σκοπος του και το setting. 

Αλλα πραγματικα, ηταν φανταστικη ιστορια και μπραβο! Καλη τυχη στον διαγωνισμό! 

Edited October 12, 2015 by Lord Denton

[Morfeas]

Ωραίος τίτλος και πολύ ωραία ιστορία. Όντως πολύ στριμωγμένη στις 3,500 λέξεις, ένιωσα ότι ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο πραγματικά ήταν, το οποίο από τη μία ήταν καλό γιατί σημαίνει ότι χώρεσες κάτι μεγάλο σε λίγες λέξεις (δύσκολο επίτευγμα), από την άλλη κακό, γιατί το κείμενο δεν έρρεε όσο καλά θα μπορούσε.

 

Για τη γραφή έχεις κάποια τυπογραφικά (κάποιες διπλές λέξεις, άλλες κολλημένες), λίγα γραμματικοσυντακτικά, που εύκολα διορθώνονται. Η γραφή σου γενικά είναι καλή και δείχνει άνεση, αν και σε πολλά σημεία ο λόγος σου παραγίνεται φορτωμένος (τεράστιες περίοδοι, να τα χώσουμε όλα μέσα: επίθετα στη σειρά, ουσιαστικά, δευτερεύουσες που να επεξηγούν εικόνες) που βαραίνουν το κείμενο. Ναι μεν, πετυχαίνουν την ατμόσφαιρα που θες, αλλά το κάνουν πολύ δυσκίνητο.

Επιπλέον, οι διάλογοι έχουν μερικά ζητήματα. Από τη μία, σε βάζουν στο κλίμα της «εποχής», από την άλλη σε πολλά σημεία δεν είναι ρεαλιστικοί. Δηλαδή, το να μιλάμε και στη συζήτηση να κάνω και μια αναδρομή στα τελευταία διακόσια χρόνια, για πράγματα που υποτίθεται ότι ξέρουμε, ιδίως όταν είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, κάπου με πετά έξω. Κυρίως σε σημεία που μπαίνουν ως δευτερεύουσες προτάσεις, που τα αισθανόμουν ως πληροφορίες για την κοσμοπλασία κι όχι ως κάτι που όντως θα έλεγαν.

Πάντως έχεις ωραίες εικόνες (ιδίως εκείνη στο τέλος, που τους ακολουθούν σαν δελφίνια οι συλφίδες).

 

Τα παραπάνω δεν είναι μεγάλα μειονεκτήματα, άλλωστε όπως είπα ως επιλογές συμβαδίζουν ως έναν βαθμό με την ατμόσφαιρά σου.

 

Το πρόβλημα έγκειται στο ότι χαώνουν τον αναγνώστη, τον απομακρύνουν από την εκεί-ιστορία προσπαθώντας να συλλάβει τη «μεγάλη εικόνα». Όταν στο τέλος έρχεται η ανατροπή, μου φαίνεται ουρανοκατέβατο, λες και ξαφνικά απέκτησε πλοκή. Δώσε τον χώρο στον χαρακτήρα (μετά τον διαγωνισμό), δώσε περισσότερο φωνή στον καθένα. Το τέλος ήταν πολύ όμορφο και γενικά μετά την ανατροπή οι εξηγήσεις δουλεύουν ρολόι και περνάς με επιτυχία το μήνυμά σου.

 

Η κοσμοπλασία είναι πολύ όμορφη, οι διάσπαρτες λεπτομέρειες ιντριγκαδόρικες, και όλη η ιδέα με την αλλαγή του μαγνητικού πεδίου της γης (λόγω μαγείας κλπ) μου άρεσε πάρα πολύ, αν και ομολογώ ότι μου είναι πολύ ασαφής η έκφραση της μαγείας. Η αναφορά σε βρικόλακες, από την άλλη, με πέταξε, μου φάνηκε ότι στρίμωξες πολλά και δεν πρόλαβα εγώ να πειστώ.

 

 

Οπότε η βασική μου συμβουλή είναι να δώσεις μετά τον διαγωνισμό τον χώρο που της χρειάζεται, γιατί εγώ μυρίζομαι κάτι πραγματικά καλό στους Προμηθείς σου. Και μου εμπνέεις την εμπιστοσύνη ότι ξέρεις πολύ καλά πώς να διαχειριστείς τον επιπλέον χώρο.

 

Γενικά μένω με πολύ καλή επίγευση (κυρίως λόγω πλούσιας κοσμοπλασίας εναλλακτικής ιστορίας με πολύ δυνατό πολιτικό υπόβαθρο και λόγω τέλους). Φαίνεται ότι έχεις τις δυνατότητες να το δουλέψεις κι οι ιδέες σου μου αρέσουν. Δως του τον χώρο που του λείπει και θα γίνει διαμαντάκι!

Καλή επιτυχία!

[Tiessa]

Magic(Steam)Punk!

Πολύ ενδιαφέρων κόσμος, σημαντικά τα κίνητρα του εγκλήματος, έστω κι αν φτάσαμε αργά να δούμε και το έγκλημα και τα κίνητρα.

 

 

Εισαγωγή της μη-μαγείας σε έναν μαγικό κόσμο. Μου άρεσαν κάποιες από τις περιγραφές, μέχρι ενός σημείου ακολούθησα και την παράλληλη γεωγραφία, μετά κάπου στους διαλόγους μού έπεσαν κάπως πολλά όλα μαζί και διάβαζα λίγο πιο μηχανικά και διεκπεραιωτικά, χωρίς ωστόσο να χάσω τίποτα. Τώρα δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.

Είδα να αναδύεται και το έγκλημα, και ο μηχανισμός και η συνωμοσία χωρίς μεγάλη δυσκολία. Μου δημιούργησε ζωντανές εικόνες. Ήταν επίσης του γούστου μου γιατί το έγκλημα είχε άλλο βάρος σαν πράξη στον έναν κόσμο και άλλο εντελώς στον άλλον και ήταν και ήταν εύκολο να ταυτιστώ και με τους μεν και με τους δε, οπότε έκανες καλή δουλειά.

Ανεξαρτήτως της ιστορίας και της αξιολόγησής της, επίτρεψέ μου να κάνω ένα κυνικό σχόλιο: Αν πάνε να κάνουν διαρκή ειρήνη, ξεκινώντας με έναν φόνο, και προγραμματίζοντας έναν διαφορετικό πόλεμο τα βλέπω σκούρα τα πράγματα . Αλλά ίσως αυτό να ήταν και το δώρο του Προμηθέα, ε;

 

 

[Nienor]

Αχ, μου είχες (έχεις, ακόμα έχεις) λείψει πάρα πολύ!

Οκ, δεν έχω ξετρελαθεί γιατί με βασάνισες λίγο για να το καταλάβω, αλλά τα πράματα είναι πολύ απλά: έχεις κάπου 15 μέρες να το οργανώσεις, να του κάνεις και κάνα δυο καλά σχεδιάγραμματα και να προσέξεις να μην κακομεταχειριστείς την φοβερή ιδέα πίσω του. Κι ύστερα θα έχεις 30 μέρες να το κάνεις 40-50.000 λέξεις που πιστεύω ότι του χρειάζονται για να μας πεις την ιστορία. Βέβαια, το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής που έχεις εδώ θα είναι μια από τις τρεις βασικές υποπλοκές και τέσπα, θα τα φτιάξεις αυτά μόνος σου  

Μου αρέσανε πάρα πολύ οι περισσότερες εικόνες του, που παρόλο το αλαλούμ που του συμβαίνει είναι καθαρές και τις βλέπω άνετα μπροστά μου, μου αρέσει αυτό που δεν το μαθαίνουμε έτσι μπαμ - η Βάσω το λέει "αναδύεται το έγκλημα" δεν βρίσκω κάτι καλύτερο για να στο πω- κι επίσης εμένα μου άρεσαν τα ονόματα. Φυσικά θα ήθελα να ξέρω και τους χαρακτήρες (αλλά είπαμε, στις 50.000 θα προλάβεις να μου τους γνωρίσεις μια χαρά )

 

Γράφε μας πιο συχνά, παρακαλώ? Ε? ε?

[Oberon]

Kατ'αρχήν σας ευχαριστώ πολύ όλες και όλους για τα σχόλιά σας! Επίσης ευχαριστώ για τη θέση που δώσατε στο διαγωνισμό στην ιστορία μου (που, χωρίς καμμία διάθεση ψευτοταπεινότητας, δεν την περίμενα. Περίμενα πολύ χαμηλότερη θέση, και θα εξηγήσω το γιατί). Θα κάνω ένα γενικό σχόλιο πρώτα και μετά θα απαντήσω πιο προσωπικά εκεί που αισθάνομαι πως πρέπει να το κάνω. Επίσης θα ανεβάσω ένα πρόχειρο χάρτη που έχω φτιάξει, και ένα μικρό γλωσσάριο. Αλλά όχι τώρα γιατί δεν θέλω να τα χρησιμοποιήσω αυτά σαν μέρος των σχολίων μου πάνω στα δικά σας σχόλια. 

 

Nienor said: 

Γράφε μας πιο συχνά, παρακαλώ? Ε? ε?

 

Κιάρα μου, ναι, θα γράφω πιο συχνά. Το θέλω αυτό αν και οι εποχές είναι δύσκολες για μένα (όχι μόνο για μένα φυσικά) και φοβάμαι πως δεν μπορώ εύκολα να βρω το σθένος να κάτσω να γράψω. Ωστόσο το nanowrimo θα το αποτολμήσω και ναι θα είναι η εκδοχή αυτής της ιστορίας σε μυθιστόρημα. 

 

Λοιπόν, έχετε φυσικά απόλυτα δίκιο όλοι και όλες ότι την ιστορία την "έπηξα". Το κάνω αυτό δυστυχώς, και γράφω συχνά και τεράστιες προτάσεις τις οποίες, όταν έχω το χρόνο για διορθώσεις, τις κόβω. Μου αρέσει ότι υπάρχει όριο λέξεων γιατί επίσης συχνά πλατιάζω πολύ και, όπως μου είχε πει ο mman κάποτε για μια novellette μου (την Γεμάγια), μπορούν πολλά πράγματα να ειπωθούν καλύτερα με λιγότερες λέξεις. Από την άλλη όμως, ο περιορισμός των λέξεων όταν έχω κάποια ιδέα που απλά δεν χωράει σ'αυτές, έκανε την ιστορία μου πολύ πηγμένη και μάλλον δυσανάγνωστη. Δεν βοήθησε και το φόρματινγκ που έκανα, με πολύ λίγα κενά μεταξύ παραγράφων αν και αυτό το έκανα γιατί σε άλλη ιστορία είχα ακούσει ένα κάποιο κράξιμο για το φόρματινγκ με πολλά κενά μεταξύ παραγράφων που θύμιζαν "forum posts". 

 

Aυτό που με έκανε να ανατριχιάζω όποτε σκεφτόμουν την ιστορία μου στη διάρκεια του διαγωνισμού, και πραγματικά ήταν βασικό μείον της, ήταν πως επειδή είχα εξαντλήσει εντελώς το χρόνο συγγραφής, και κάθε deadline, μου διέφυγε εντελώς να γράψω πώς βρέθηκε ο σωλήνας στην τσάντα της Ντελόρια!!! Και πάνω σ'αυτό, πώς η Ηρωδιάνα (και όχι Ερωδιάνα, αν και θα ορκιζόμουν πως το είχα τσεκάρει αυτό το σημείο στο κείμενο και πως όποτε αναφερόταν το όνομα της εξεταστού ήταν Ηρωδιάνα) δεν "έπιασε" ότι η Ντελόρια γνώριζε το πώς είχε βρεθεί ο σωλήνας εκεί!! Αυτό πραγματικά με φρίκαρε όποτε το σκεφτόμουν, και γι'αυτό περίμενα πως, μαζί με το πήξιμο, αυτό θα μου "κόστιζε" πάρα πολύ στην τελική κατάταξη των αναγνωστών. Όπως και το characterization δηλαδή, που δεν το ανέπτυξα και τόσο. Γι'αυτό και δεν περίμενα καν την 4η θέση στο διαγωνισμό...

 

Φοβάμαι πως μάλλον λόγω του πυκνογραμμένου, κορεσμένου, της ιστορίας, μερικοί σχολιαστές οδηγήθηκαν σε λάθος συμπεράσματα έστω κι αν ορισμένα σημεία είναι εντελώς ξεκάθαρα και σαφή στην ιστορία. Για παράδειγμα, κάποιοι ανέφεραν "δίκη", ενώ δεν υπήρχε πουθενά κάτι τέτοιο. Αναφέρεται καθαρά πως ο Μπισαχαλάνι, η Ηρωδιάνα και η Ντελόρια βρίσκονται σε μία αίθουσα ανακρίσεων λίγες ώρες μετά το συμβάν - το θάνατο του βαρώνου - και πως πρόκειται για ανάκριση, όχι για δίκη. Η Ντελόρια δεν δικάζεται, ανακρίνεται. Ο Μπισαχαλάνι είναι αρχηγός της ασφάλειας του αερολιμένα (αναφέρονται και άλλοι φτερωτοί σεκιουριτάδες) ενώ η Ηρωδιάνα είναι ανακρίτρια (αν και τη λέω εξεταστή),

 

Τώρα, τι ακριβώς συνέβη στην ιστορία, και ποιος είναι ο κόσμος της; Με όσο λιγότερα λόγια γίνεται: Το 1656 γίνεται μία κοσμολογική αλλαγή στους μαγνητικούς πόλους της Γης, που έχει σαν αποτέλεσμα την... "Αποκάλυψη". Η ιστορία που μέχρι τότε είναι ακριβώς όπως την γνωρίζουμε σήμερα, αλλάζει, γιατί αλλάζει η σχέση των δύο ημισφαιρίων του ανθρώπινου εγκεφάλου με αποτέλεσμα τόσο να γίνουν ορατοί άλλοι (αόρατοι) κόσμοι, όπως π.χ. η Faeriland (H Ξωτικοχώρα από τις λαογραφικές παραδόσεις), αλλά και οι άνθρωποι να αποκτήσουν μαγικές δυνάμεις, ακόμα και όσοι θεωρούσαν τη μαγεία κάτι ψεύτικο. Αυτό κυρίως για τους "δυτικούς", γιατί οι ιθαγενείς λαοί ήταν ήδη πολύ πιο "συντονισμένοι" με αυτές τις δυνάμεις και αυτούς τους κόσμους.

Όλο αυτό έχει κάποια βασικά ιστορικά αποτελέσματα που αλλάζουν κάποια γεγονότα της ιστορίας. Το βασικότερο είναι πως οι Ολλανδοί που το 1664 πούλησαν το χωριό Nέο Άμστερνταμ στους Βρετανούς, απλά δεν το έκαναν στην ιστορία, έτσι το Νέο Αμστελόδαμο έγινε το κέντρο μιας Ολλανδικής, κυρίως, χώρας στην Αμερική. Το Νέο Άμστερνταμ δεν μετονομάστηκε ποτέ σε Νέα Υόρκη. Με αυτή τη λογική, ακολούθησε μια σειρά άλλων γεγονότων σαν ντόμινο και άλλα ιστορικά γεγονότα αργότερα δεν συνέβησαν. Η Αμερικανική Επανάσταση δεν έγινε ποτέ άρα δεν δημιουργήθηκαν και οι ΗΠΑ.

Όμως η ιστορία δεν είναι alternative history/science fiction, αλλά φάντασυ. Οπότε έχω την ελευθερία να φανταστώ διάφορα χωρίς να πρέπει να τα δικαιολογήσω με μία αυστηρή λογική alternative history.

Kαι ερχόμαστε στο έτος 1918 που είναι η χρονιά που συμβαίνει η ιστορία μου. Ο κόσμος αυτός χρησιμοποιεί κάρβουνο, ατμό (αν και δεν το αναφέρω καθαρά αυτό), αλλά όχι ηλεκτρισμό! Αυτό που λέγεται "κεραυνισμός" στην ιστορία. Δεν υπάρχουν  λάμπες, δεν υπάρχουν υπολογιστές, δεν υπάρχουν γεννήτριες ηλεκτρικού ρεύματος. Όλα είναι ένας συνδυασμός μαγείας, ατμού, επιστήμης, σκλαβιάς χιλιάδων όντων (υπάρχει σκλαβιά στον κοσμό αυτό), βιομηχανιών που μολύνουν το περιβάλλον, και αρκετών πολέμων μια που μία άρχουσα τάξη ευγενών προσπαθεί να διατηρήσει την κυριαρχία της εις βάρος όλων των όντων, ανθρώπων, ζώων, και "μεταφυσικών" πλασμάτων όπως τα ξωτικάκια που αναφέρω σε κάποια σημεία.

Υπάρχει όμως και όμορφη μαγεία και ομορφιά και πάρα πολλή τέχνη και αυτογνωσία κλπ κλπ κλπ. Κάθε άνθρωπος στον κόσμο αυτό έχει τη δική του "μαγεία" που εκφράζεται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Θεραπευτές, τραγουδίστριες της όπερας με φωνές που κανονικά είναι πέραν από τις ανθρώπινες δυνατότητες, φτερωτοί άνθρωποι, και πολλά άλλα όντα που σήμερα ανήκουν στο χώρο της φαντασίας. Ακόμα και άλλες φυλές, πέρα από faeries.

Έτσι ο Gioachino Rossini o Ιταλός συνθέτης που μεταξύ άλλων έγραψε τη γνωστή όπερα "Ο Κουρέας της Σεβίλλης - Ιl Barbiere di Siviglia" (τον "Φίγκαρο" δηλαδή) στον δικό μας κόσμο, στον κόσμο της ιστορίας έγραψε το "Ο Γητευτής της Σεβίλλης - Il Fattucchiere di Siviglia" που τραγουδιέται στην αρχή της ιστορίας από τη μαρκησία. 

 

Τέλος, το όπλο που κλέβει η Ντελόρια και ο Μπισαχαλάνι είναι κάτι μεταξύ Tesla coil και taser. Είναι απλά ηλεκτρικό ρεύμα, δηλαδή μια τεχνολογία που ούτε με τη μαγεία σχετίζεται, ούτε και υπάρχει πουθενά στη Γη και την οποία εφευρίσκει ο σύζυγος της Ντελόρια. 

 

Τα υπόλοιπα σε πιο προσωπικά σχόλια tomorrow. Εννοείται πως όποιος θέλει να σχολιάσει την ιστορία μου, θα με υποχρεώσει κι ας έχει λήξει πια ο διαγωνισμός! Kαι πάλι ευχαριστώ.

Edited October 15, 2015 by Oberon

[Oberon]

Τέλος, υπάρχει εκείνο το σημείο με το όπλο που βρέθηκε στην τσάντα της Ντελόρια από μόνο του και που η Ηρωδιάνα επιβεβαιώνει ότι είναι αλήθεια. Αυτό θα ήθελε λίγο ξεκαθάρισμα νομίζω. Και κάτι ψιλοασήμαντο, αλλά αφού κράτησες την ονομασία Γαλατία, γιατί Παρισίους και όχι Λουτετία; Αυτά από μένα.

]Καλή επιτυχία!

Α, αυτό με τη Δυτική Γαλατία και τους "Παρισίους" είναι πολύ απλό. Απλά δεν σκέφτηκα πως θα είχε κάποια σημασία. Η Ντελόρια και ο άντρας της επέστρεψαν στη Νέα Νεδερλάνδη από το Παρίσι της Ευρώπης, όχι από κάποια πόλη της χώρας που αναφέρω σαν "Δυτική Γαλατία" και που βρίσκεται στη Βόρεια Αμερική (αντιστοιχεί κυρίως με το Κεμπέκ του Καναδά). Ωστόσο μου άρεσε πολύ η ιδέα σου για τη Λουτετία και στο nanowrimo, αν μου επιτρέπεις, θα χρησιμοποιήσω το όνομα για κάποια πόλη της Δυτικής Γαλατίας (που ίσως να είναι η αντίστοιχη πόλη με την Quebec City ή το Montreal) Ευχαριστώ για την ιδέα!

 

 

ΥΓ. Ο σωλήνας μού θύμισε κάπως το ραβδί των Βριλ, από το The Coming Race του Lytton.

 

Καλή σου επιτυχία.

Ναι, το έχω διαβάσει το βιβλίο του Lytton και σίγουρα θα ταίριαζαν οι Βριλ σε αυτό τον κόσμο που έφτιαξα. Δεν είχα συνειδητά στο νου μου αυτό το βιβλίο για το σωλήνα αν και μπορεί να το είχα υποσυνείδητα.

 

Διάβασα και το "σχεδόν τελευταίο" διήγημα του διαγωνισμού...   Και είναι αυτό που με παίδεψε (και θα με παιδέψει κι άλλο, στην κατάταξη) περισσότερο από όλα.

Είναι πολλά αυτά που θέλω να πω, και δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να τα πω σωστά, με τη σειρά, σκέψεις θα πηγαινοέρχονται και ίσως να μπερδέψω αρνητικές με θετικές εντυπώσεις.

Ανάσα.

 

 Στη δίκη της είναι μόνο αυτή, ο "αρχιφρουρός" Μπισαχαλάνι και η Εξετάστρια Ερωδιάνα, μία γυναίκα που έχει σπάσει πολλούς επαναστάτες. Δεν είμαι σίγουρη γιατί περίμεναν τη "δίκη" (πιο πολύ Ιερά Εξέταση μοιάζει) για να το σκάσουν, τι κάνουν ακριβώς εκεί. Αλλά, το σκάνε, και πάνε να ζήσουν στην Γουατεμάλα Γουαϊαντότα, την πατρίδα του Μπισαχαλάντι, όπου, μαζί με τους άλλους αντιστασιακούς, θα ξεκινήσουν τον "πόλεμο" της ειρήνης.

 

 

 

Η καθισμένη γυναίκα τίναξε έναν αόρατο κόκκο σκόνης από τη μακριά πορτοκαλί της φούστα και έσιαξε τον κότσο των μαλλιών της, ισιώνοντας και το, επίσης πορτοκαλί, καπέλο της με το φαρδύ, θολωτό μπορ και τα διάφανα σαμιαμίδια που στριφογύριζαν και το στόλιζαν.

 

Από αυτή την πρόταση, καλούμαι να φανταστώ μία γυναίκα που: 1) κάθεται, 2) "ξεσκονίζει" νευρικά τη φούστα της, 3) έχει τα μαλλιά πιασμένα κότσο, 4) τον ισιώνει, 5) φοράει ένα πορτοκαλί καπέλο με φαρδύ, θολωτό μπορ, 6) η κίνηση που ισιώνει τον κότσο ισιώνει και το καπέλο (ο κότσος είναι κρυμένος μέσα στο θολωτό μπορ; τότε πώς τον βλέπουμε; ), 7) το καπέλο έχει (ζωντανά) σαμιαμίδια, που είναι διάφανα και στριφογυρίζουν.

 

  Πόση ενέργεια να μου μείνει μετά από αυτή την προσπάθεια νοητικής απεικόνισης; Μια ενέργεια που μου χρειάζεται, αν θέλω να μπω μέσα στο κείμενο και να μου γίνει, όχι μόνο κατανοητό, αλλά και ενδιαφέρον.

Κι εδώ θυμάμαι με νοσταλγία τον Ποιητή να λέει με ζέση στον Ταχυδρόμο «Μεταφορές».

 

Αν είχες πει κάτι του στυλ «Η γυναίκα, ντυμένη σε ένα συνολάκι "Πορτοκαλιά Παράνοια" (χέσε τα σαμιαμίδια! ), τίναξε έναν αόρατο κόκκο σκόνης από τη φούστα και ίσιωσε τον κότσο της (ας αφήσουμε, επίσης, να εννοειθεί ότι κάθεται) », δεν θα είχα την εικόνα πιο εύκολα; Ίσως το "συνολάκι Πορτοκαλιά Παράνοια" να είναι κάπως αόριστος χαρακτηρισμός, αλλά νομίζω πως την κάνει τη δουλειά του χωρίς να με κάνει να κάψω φλάντζα. Κάτι καλύτερο από το δικό μου θα έβρισκες, όμως, γιατί εσύ τη φαντάστηκες πρώτος. 

 

 

 

Πρόταση:

Αν θελήσεις να ξαναγράψεις αυτή την ιστορία, θα ήταν καλό να αφήσεις τη δίκη (νομίζω δεν προσφέρει τίποτα) 

 

Μου άρεσε η σκέψη που έβαλες σε αυτή την ιστορία. Φαίνεται ότι έκανες πολλή δουλειά, (και θα έκανες πολύ περισσότερη αν είχες κι άλλο χρόνο), ώστε το θέμα να είναι πρωτότυπο, εμπνευσμένο. Το θέμα είναι το μεγαλύτερο συν σε αυτό το διήγημα.

 

Cassandra μου, σ'ευχαριστώ για το εκτενέστατο σχόλιο και θα σκεφτώ σοβαρά όσα έγραψες. Ωστόσο δεν υπήρχε πουθενά καμία δίκη. Μία ανάκριση υπήρχε. Για την περιγραφή τώρα της μορφής της Ντελόρια και του ντυσίματός της, απλά ξόδεψα μόλις 2,5 γραμμές και το καπέλο της αναφέρεται μόνο άλλη μία φορά στο τέλος. Συνήθως όταν διαβάζω μία ιστορία μου αρέσει να υπάρχουν λεπτομέρειες σαν αυτήν, και ο σκοπός της περιγραφής δεν ήταν το χιούμορ, ώστε να χρησιμοποιήσω ένα όνομα σαν "πορτοκαλί παράνοια". Μάλλον ένα στίγμα της εποχής και του κόσμου ήταν. Τώρα αυτό που λες για τον κότσο, επειδή η ιστορία είναι τοποθετημένη στο 1918 (αν και ένα φανταστικό 1918) και επειδή η ιστορία του κοστουμιού μου αρέσει, σκέφτηκα να βάλω τον όρο "gibson tuck" (κλεμένος από το Downton Abbey) που είναι ένας "χαμηλός κότσος" τέλος πάντων (και ορατός από ένα ταξιδιωτικό καπέλο με φαρδύ μπορ) αλλά θα είχε ακόμα έναν έξτρα όρο που για τους περισσότερους αναγνώστες δεν θα είχε νόημα. Oύτε για μένα θα είχε αν δεν έβλεπα το Downton Abbey, παρόλο που η "Gibson" αισθητική των αρχών του 20ου αιώνα μου ήταν ήδη γνωστή. Τα σαμιαμίδια ήταν επίσης ένας τρόπος να δείξω κάτι από τη μαγεία αυτού του κόσμου που τον κάνει μάλλον σουρεάλ ακόμα και στην καθημερινότητά του.

Για τη Γουατεμάλα τώρα, δεν ξέρω πώς σου φάνηκε πως εννοούσα αυτή τη χώρα σαν "Γουαιαντότα", ενώ ακόμα και το ταξίδι που κάνουν στο τέλος ο Μπισαχαλάνι και η Ντελόρια ειναι ξεκάθαρο πως πάει προς τα Δυτικά από το Νέο Αμστελοδαμο (Νέα Υόρκη) όχι νότια.

Η Γουαιαντότα είναι σήμερα το ονομα διαφόρων μικρών πόλεων, δεν θυμάμαι καν σε ποιες πολιτείες των ΗΠΑ, αλλά οι Wyandotte ήταν ένα από τα μεγάλα, πολύ μεγάλα έθνη των Ινδιάνων που ζούσαν σε πολλές περιοχές που σήμερα ανήκουν στις ανατολικές και μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ. Εξ αυτών και η χώρα Γουαιαντότα της ιστορίας. Καμία σχέση με τη Γουατεμάλα.  

Edited October 16, 2015 by Oberon

[Oberon]

Gibson tuck, o... κότσος της βαρώνης Ντελόρια Τσάουμπερστάιν (χωρίς καπέλο μετά σαμιαμιδίων όμως).  

 

Edited October 15, 2015 by Oberon

[Cassandra Gotha]

Oberon, όταν έγραψα το παράδειγμα με το ντύσιμο, το είπα: είναι ένα παράδειγμα. Και δεν πρότεινα να μην την περιγράψεις, (και αυτήν και όλα τα πρόσωπα, ζώα, πράγματα στο διήγημα), είπα ότι το έχεις πνίξει στους χαρακτηρισμούς, και ότι μπορούμε να περιγράφουμε πιο αποτελεσματικά και ξεκούραστα για το μυαλό του αναγνώστη.

 

Αυτό με τη δίκη το είδα και στο προγηγούμενο ποστ που έκανες. Τι να πω; Παρεξήγησα.

 

Η Γουαιαντότα είναι σήμερα το ονομα διαφόρων μικρών πόλεων, δεν θυμάμαι καν σε ποιες πολιτείες των ΗΠΑ, αλλά οι Wyandotte ήταν ένα από τα μεγάλα, πολύ μεγάλα έθνη των Ινδιάνων που ζούσαν σε πολλές περιοχές που σήμερα ανήκουν στις ανατολικές και μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ. Εξ αυτών και η χώρα Γουαιαντότα της ιστορίας. Καμία σχέση με τη Γουατεμάλα.  

 

Σ' ευχαριστώ γι' αυτό (έμαθα κάτι). Εντάξει, Γουατεμάλα ήθελα, Γουατεμάλα είδα (πήγαν "ελαφρώς δυτικά", κυρίως νότια, αλλά να μην τα ψειρίζουμε, και τσουπ! νά 'τους στη Γουατεμάλα).

 

Έβαλα την ιστορία σου πολύ ψηλά στην κατάταξη (δεν σου λέω πόσο, με την απορία θα μείνεις ). Μου άρεσε πολύ, παρά τα προβλήματα που βρήκα. Μου έμεινε στο μυαλό, πράγμα σπουδαίο, πιο σπουδαίο από την άρτια παρουσίαση ενός μέτριου πράγματος. Το να την αφήσεις έτσι, όμως, κατά τη γνώμη μου είναι κρίμα. (Ξέρω, θα την πας στο νανορίμο.   )

Edited October 16, 2015 by Cassandra Gotha

[Oberon]

Oberon, όταν έγραψα το παράδειγμα με το ντύσιμο, το είπα: είναι ένα παράδειγμα. Και δεν πρότεινα να μην την περιγράψεις, (και αυτήν και όλα τα πρόσωπα, ζώα, πράγματα στο διήγημα), είπα ότι το έχεις πνίξει στους χαρακτηρισμούς, και ότι μπορούμε να περιγράφουμε πιο αποτελεσματικά και ξεκούραστα για το μυαλό του αναγνώστη.

 

Αυτό με τη δίκη το είδα και στο προγηγούμενο ποστ που έκανες. Τι να πω; Παρεξήγησα.

 

 

Η Γουαιαντότα είναι σήμερα το ονομα διαφόρων μικρών πόλεων, δεν θυμάμαι καν σε ποιες πολιτείες των ΗΠΑ, αλλά οι Wyandotte ήταν ένα από τα μεγάλα, πολύ μεγάλα έθνη των Ινδιάνων που ζούσαν σε πολλές περιοχές που σήμερα ανήκουν στις ανατολικές και μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ. Εξ αυτών και η χώρα Γουαιαντότα της ιστορίας. Καμία σχέση με τη Γουατεμάλα.  

 

 

Σ' ευχαριστώ γι' αυτό (έμαθα κάτι). Εντάξει, Γουατεμάλα ήθελα, Γουατεμάλα είδα (πήγαν "ελαφρώς δυτικά", κυρίως νότια, αλλά να μην τα ψειρίζουμε, και τσουπ! νά 'τους στη Γουατεμάλα).

 

Έβαλα την ιστορία σου πολύ ψηλά στην κατάταξη (δεν σου λέω πόσο, με την απορία θα μείνεις ). Μου άρεσε πολύ, παρά τα προβλήματα που βρήκα. Μου έμεινε στο μυαλό, πράγμα σπουδαίο, πιο σπουδαίο από την άρτια παρουσίαση ενός μέτριου πράγματος. Το να την αφήσεις έτσι, όμως, κατά τη γνώμη μου είναι κρίμα. (Ξέρω, θα την πας στο νανορίμο.   )

 

 

 

:D

Μα ναι, φυσικά. Ίσα-ίσα δεν είδα καθόλου "στραβά" το σχόλιό σου. Κάθε άλλο, ειλικρινά. (Ελπίζω να μην ακούστηκα έτσι. Επεξηγηματική ήταν η πολυλογία του προηγούμενου ποστ μου). Και ναι, φυσικά και την είχα πήξει, αν και κυρίως ήταν μάλλον τα πολλά ονόματα, ειδικά διαφόρων χωρών που δεν ήταν και απαραίτητα, ούτε τόσες λεπτομέρειες για το πολιτικό σκηνικό. Ακόμα και το ότι σκέφτηκες πως ήταν δίκη και όχι ανάκριση, μα ΚΑΙ αυτό προφανώς είναι ένδειξη πως είχα πήξει την ιστορία πολύ και απλά οι αναγνώστες δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν κάθε λεπτομέρεια. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον ακριβώς αυτό είναι και η αιτία που σκέφτηκες τη Γουατεμάλα. Δικό μου το φταίξιμο δηλαδή! (Όχι ότι έχει αντικειμενικά και καμία ιδιαίτερη σημασία το πού είναι η Γουαιαντότα).

Σ'ευχαριστώ και πάλι για τα καλά λόγια, για την κατάταξη (θα βρω κανέναν μάντη του κόσμου της ιστορίας να μου πει τη θέση που την έβαλες ) και φυσικά για τον κόπο που έκανες να γράψεις δύο μεγάλα και πολύ επιβοηθητικά σχόλια για την ιστορία μου!!

Edited October 16, 2015 by Oberon

[Oberon]

Ναι, θυμίζει comic, αναδύει έντονα ατμόσφαιρα steampunk (σε καμβά εναλλακτικής ιστορίας και ίσως ανεπαίσθητες πινελιές sci-fi) και προβάλει αυτό που, αν έχω καταλάβει καλά, αντιπροσωπεύει και εκφράζει τον συγγραφέα. Νομίζω ότι πρέπει να θεωρηθεί εκατό τοις εκατό επιτυχημένο για την πιστότητά του στην απόδοση εκείνου του σουρεαλιστικού κόσμου που επιχειρεί να αναδείξει.

 

 

Nαι, πραγματικά με εκφράζουν όλα τα στοιχεία που συνέθεταν την ιστορία. Από την κλασσική μουσική και την όπερα, μέχρι την Αμερικανική ιστορία, την ιστορία των ιθαγενών Αμερικανών και των λαών που χάθηκαν, μέχρι και τη Βικτωριανή και Εδουαρδιανή εποχή, τα ήθη και τα έθιμά της και όλα αυτά. Και το είδος του steampunk φυσικά, αν και ομολογώ πως δεν είχα σαφή ιδέα για το υποείδος του gaslight fantasy αλλά μου είπε η elgalla πως αυτό που έγραφα είναι gaslight. Kαι σ'ευχαριστώ για το σχόλιο, Πυθαρίωνα.

 

Magic(Steam)Punk!

Πολύ ενδιαφέρων κόσμος, σημαντικά τα κίνητρα του εγκλήματος, έστω κι αν φτάσαμε αργά να δούμε και το έγκλημα και τα κίνητρα.

 

 

Εισαγωγή της μη-μαγείας σε έναν μαγικό κόσμο. Μου άρεσαν κάποιες από τις περιγραφές, μέχρι ενός σημείου ακολούθησα και την παράλληλη γεωγραφία, μετά κάπου στους διαλόγους μού έπεσαν κάπως πολλά όλα μαζί και διάβαζα λίγο πιο μηχανικά και διεκπεραιωτικά, χωρίς ωστόσο να χάσω τίποτα. Τώρα δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.

Είδα να αναδύεται και το έγκλημα, και ο μηχανισμός και η συνωμοσία χωρίς μεγάλη δυσκολία. Μου δημιούργησε ζωντανές εικόνες. Ήταν επίσης του γούστου μου γιατί το έγκλημα είχε άλλο βάρος σαν πράξη στον έναν κόσμο και άλλο εντελώς στον άλλον και ήταν και ήταν εύκολο να ταυτιστώ και με τους μεν και με τους δε, οπότε έκανες καλή δουλειά.

Ανεξαρτήτως της ιστορίας και της αξιολόγησής της, επίτρεψέ μου να κάνω ένα κυνικό σχόλιο: Αν πάνε να κάνουν διαρκή ειρήνη, ξεκινώντας με έναν φόνο, και προγραμματίζοντας έναν διαφορετικό πόλεμο τα βλέπω σκούρα τα πράγματα . Αλλά ίσως αυτό να ήταν και το δώρο του Προμηθέα, ε;

 

 

Σ'ευχαριστώ Βάσω. Δεν είναι κυνικό το τελευταίο σχόλιό σου. Πράγματι άφησα λίγο στο "φλου" το ηθικό του θέματος και από την πλευρά των "επαναστατών" γιατί ούτε εγώ πιστεύω πως ένα ακόμα πιο ισχυρό όπλο μπορεί να φέρει πραγματική ειρήνη έστω και σαν διπλωματικό αβαντάζ. Δεν είχα σκεφτεί ωστόσο αυτή την παραλληλία με το δώρο του Προμηθέα, όχι σε τόσο βάθος όσο το σκέφτηκες εσύ δηλαδή, αλλά πράγματι ταιριάζει πάρα πολύ και χαίρομαι πολύ που το σκέφτηκες και το επεσήμανες!

 

---

 

Και πάλι ευχαριστώ για όλα τα σχόλια αν και δεν απάντησα σε όλα προσωπικά (με quote δηλαδή) γιατί είχα καλύψει τις απαντήσεις σε πιο γενικά σχόλιά μου. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν τα διάβασα και δεν τα εκτίμησα ένα προς ένα και πολύ προσεκτικά μάλιστα.

Edited October 16, 2015 by Oberon

[WILLIAM]

Φίλτατε αυτό που είδα ότι θα το αναπτύξεις σε μυθιστόημα πολύ με χαροποίησε ακι αφού θα γίνει μυθιστόρημα θα δούμε και την εναλλακτική ιστορία, αναμένουμε λοιπόν μετά της δεούσης ανυπομονησίας.