tzaspy Posted January 23, 2016 Share Posted January 23, 2016 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Τζανάκης Σπύρος Είδος: επιστημονική φαντασία Βία: ΌχιΣεξ; ΌχιΑριθμός Λέξεων:2900Αυτοτελής;ΝαιΣχόλια: Αρχείο: ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΟ ΧΡΕΟΣ.doc Edited January 23, 2016 by tzaspy 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted January 27, 2016 Share Posted January 27, 2016 Συνονόματε φίλε μου Σπύρο, τρυφερή η ιστορία σου, και φιλότιμη η προσπάθειά σου. Μιας και πρόκειται για διαγωνισμό θα χρησιμοποιήσω την τυποποιημένη φόρμα σχολιασμού. Τι κατάλαβα: Κάποια στιγμή στην εποχή μας, μία έγκυος γυναίκα στις τελευταίες μέρες πηγαίνει να ψωνίσει λίγα επιπλέον πράγματα για το μωρό της. Πέφτει θύμα μιας τρομοκρατικής επίθεσης, και μεταφέρεται βαριά τραυματισμένη, ειδικά στο πρόσωπο, στο νοσοκομείο. Κάποια άλλη στιγμή στο μακρινό μέλλον, ένας νεαρός καταγράφει το γενεαλογικό του δέντρο, και σοκάρεται με εκείνο το συμβάν της προγονής του, περισσότερο επειδή είχε τυφλωθεί και είχε από κοινού παράπονο με το παιδί της ότι ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να δουν τα μάτια ο ένας του άλλου. Συγκινημένος, και επειδή έχει τη δυνατότητα μέσω των χρονοταξιδιών, θεωρεί χρέος του να διορθώσει αυτό το παράπονο. Επιστρέφει λοιπόν στο παρελθόν όταν το παιδί είναι πια παππούς, τον παίρνει μαζί του, και πηγαίνουν ακόμα πιο πίσω, όταν η μητέρα είναι ακόμα νεαρή μαθήτρια. Έτσι δίνει την ευκαιρία και στους δύο να λυτρωθούν από το μεγάλο τους παράπονο, αν και η μητέρα δεν το ξέρει. Μόνο που ο παππούς δεν αντέχει, και την προειδοποιεί ότι δεν χρειάζεται να βρεθεί σε εκείνο το εμπορικό κέντρο εκείνη την μέρα που συνέβησαν όλα. Τι μου άρεσε: Όπως είπα, την βρήκα τρυφερή την ιστορία σου φίλε μου, και αρκετά ενδιαφέρουσα. Τα χρονομπερδέματα με εξιτάρουν πολύ, και πάντα με κρατούν να διαβάσω μέχρι τέλους για να δω τι θα συμβεί τελικά. Δεν με μπέρδεψες πουθενά, ανά πάσα στιγμή καταλάβαινα για ποια εποχή διαβάζω, και αυτό είναι ένα υπέρ για τη ροή της ιστορίας. Επίσης, δεκαεφτά γενιές, επί 25 χρόνια η κάθε γενιά, πάμε κάπου στο 2440 μΧ. Μου άρεσε που φαντάστηκες ένα μέλλον σχεδόν ουτοπικό, χωρίς εγκληματικότητα, μέσα στο πράσινο, κλπ. Τι δεν μου έκατσε καλά: -Βρίσκω κάπως ζορισμένο το να θεωρεί χρέος του να γυρίσει πίσω για να τους δώσει την ευκαιρία να δουν ο ένας τον άλλο. Επιθυμία του ναι, αλλά χρέος όχι και τόσο. -Ικανοποιεί την ανάγκη μόνο του γιου, και όχι της μητέρας, αφού συνειδητά τουλάχιστον μόνο ο παππούς λυτρώνεται από το παράπονό του. -Αν τυχόν η μητέρα θυμηθεί την περίεργη προειδοποίηση εκείνου του γεροντάκου όταν ήταν έφηβη, και δεν μπει στο εμπορικό κέντρο, θα αλλάξει όλη χρονική συνέχεια με ανυπολόγιστες συνέπειες. -Κάτι που κι εγώ έκανα, αλλά το διόρθωσα μετά από πολύ σωστές παρατηρήσεις που μου έκαναν φίλοι συμφορουμίτες. Τα πολλά θαυμαστικά δεν σημαίνουν κάτι και είναι λάθος, ένα αρκεί για να δώσει το ύφος που θες στη φράση. Επίσης, κάτι που ακόμα παλεύω να δαμάσω, έχεις σοβαρό θέμα με τα κόμματα, λείπουν τα περισσότερα, και υπάρχουν σε λάθος θέση αρκετά. Αυτό κάνει το κείμενο δύσκολο στην ανάγνωση καθώς διαταράσσεται η ροή του. -Χρησιμοποιείς τεράστιες φράσεις, σχεδόν ολόκληρες παραγράφους, χωρίς να τις κρατάς υπό έλεγχο. Σπάστες σε μικρότερες, θα σε βοηθήσει περισσότερο να ισορροπήσεις την αφήγησή σου. Επίσης επαναλαμβάνεις συχνά στην ίδια φράση τα ίδια πράγματα, δίνοντας την αίσθηση ότι δεν είσαι σίγουρος αν έκανες κατανοητό αυτό που περιγράφεις και το ξαναλές για να το εμπεδώσει ο αναγνώστης. Δες για παράδειγμα το σημείο που περιγράφεις πως ξαπλώνουν στο πάρκο και διαβάζουν τα ολογραφικά τους βιβλία, είναι μια φράση που θα καταλάβεις αμέσως τι εννοώ. -Τρεις φορές γράφεις τη λέξη "ασανσέρ", και τις τρεις το γράφεις "ανσασέρ"! Μία είναι λάθος, δύο είναι σύμπτωση, τρεις είναι μοτίβο. Γενικά: Όπως ήδη είπα, με εξιτάρουν πολύ τα χρονοταξίδια, και κάθε είδους χρονομπερδέματα. Μου άρεσε λοιπόν αρκετά η ιδέα της ιστορίας, όπως και η τρυφερότητά της. Δεν βρίσκω πειστική τη σύνδεση με το θέμα όμως. Επίσης διαπραγματεύεσαι μια τόσο δύσκολη έννοια όπως ο χρόνος πολύ επιφανειακά. Για παράδειγμα, πέρα από την προειδοποίηση του παππού που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε τεράστια παραδοξότητα, αναφέρεις πως πηγαίνει πίσω στο χρόνο και γνωρίζει τους προγόνους του. Αν αυτό γίνεται με κάποιον ξέρω γω τρόπο σαν αόρατος-άυλος παρατηρητής έχει καλώς, αν όμως πηγαίνει στην κάθε χρονική περίοδο με φυσική μορφή τότε υπάρχει θέμα. Θέλω να πω πως, το ταξίδι στο χρόνο αφήνει πάντα περισσότερα κενά απ' όσα μπορεί κανείς να καλύψει, και θέλει πολύ μαεστρία για να δοθεί έτσι που να μην σκαλώνει. Όλα αυτά όμως είναι πράγματα που τα "βλέπω" λόγω του διαγωνισμού, σε άλλη περίπτωση πιθανότατα να τα προσπερνούσα απλώς, και θα άφηνα την τελευταία φράση της ιστορίας να με κατακλύσει. Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted January 27, 2016 Share Posted January 27, 2016 (edited) Φίλε Σπύρο, καλώς ήρθες στο διαγωνισμό μας! Η ιστορία σου μου φάνηκε πολύ συγκινητική. Και σαν πλοκή ήταν ικανοποιητική. Έχω ενστάσεις στο τεχνικό μέρος. Κάνεις κάποια λάθη που θα μου επιτρέψεις να πω είναι λάθη αρχάριου, γίνονται από όλους και μονάχα με συνεχές γράψε/ σκίσε διορθώνονται. Παράδειγμα. Μπορεί σε μία σειρά να έχεις δύο φορές την ίδια λέξη, ή πολύ κοντά. Ήδη, ήδη (κάπου που λες για τα ρουχαλάκια) μέσα, μέσα (κάπου που λες για την τσάντα.) Φράσεις όπως –που θα έκανε τον τοκετό- ή –χωρίς κανέναν να τη συνοδεύει- (για την τσάντα πάλι) απλώς δεν είναι επιτυχημένες. Γενικά είναι η γνωστή τάση να λες πολλά για να περιγράψεις λιγότερα. (Η τάση των ελλήνων συγγραφέων, λέγοντας η γνωστή.) Τη μία η διασώστρια ουρλιάζει «ζει!» και αμέσως μετά οι τραυματιοφορείς το ελέγχουν. Γιατί; Δεν άκουσαν τη διασώστρια; Μήπως έχει πεθάνει στο μεταξύ;Επίσης, μου φαίνεται κάπως ακραίο η Αρίθα να μην έχει ιδέα ότι κάποτε οι άνθρωποι αλληλοσφάζονταν για ιδεοληψίες. Σε πανεπιστήμιο πάει ο φίλος της, δεν ξέρω, μου έδωσε την εντύπωση πως κάποια μόρφωση θα την έχει και αυτή. Είναι σαν να μην ξέρει ένας άνθρωπος σήμερα ότι κάποτε ζούσαμε στις σπηλιές. Είναι τεράστιο κομμάτι της ανθρώπινης ιστορίας αυτό, για να κάνει ερωτήσεις του τύπου και πώς το επέτρεπαν οι κυβερνήσεις. Όσο παλιά και αν είναι. (Για αυτό ανέφερα το παράδειγμα με τις σπηλιές.) Κι αυτή δείχνει να πέφτει εντελώς από τα σύννεφα.Και κάτι που θεωρώ σημαντικό και πιστεύω θα το παρατηρήσουν και άλλοι: αν δεν έχεις σοβαρό λόγο, μην τους τοποθετείς εκτός Ελλάδος. Ταυτίζεται κανείς δυσκολότερα με ένα ξένο όνομα, με μία ξένη χώρα. Τέλος πάντων, παρ’ όλ’ αυτά μου άρεσε. Με συγκίνησε. Θα ήθελα να ξέρω τι έγινε μετά, αν ο παππούς άλλαξε την ιστορία. Αυτό βέβαια δεν είναι παράλειψή σου, απλώς δεν είναι το ζητούμενο του διηγήματος. Μου άρεσε και πώς χειρίστηκες το θέμα Χρέος. Καλή επιτυχία! Edited January 27, 2016 by Ιρμάντα 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted January 27, 2016 Share Posted January 27, 2016 Όμορφη, συγκινητική ιστορία με ένδιαφέρον θέμα. Όπως ενδιαφέρουσα και ίσως λίγο τραβηγμένη, η οπτική του ήρωα να θεωρεί χρέος του να ικανοποιήσει την επιθυμία του παππού. Την διάβασα χωρίς να με κουράσει κάπου ή να χάσω το ενδιαφέρον μου, αν και θέλει νομίζω λίγο γυάλισμα παραπάνω, σε σημεία σαν αυτά που σου επισημαίνουν ο Σπύρος και η Ειρήνη. Ωραία ιστορία γενικά, που μου άρεσε και με συγκίνησε, ιδιαίτερα με το τέλος της. Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted January 27, 2016 Share Posted January 27, 2016 Πάρα πολύ έξυπνη και συγκινητική ιδέα, απλά δοσμένη. Στρωτή γραφή με κάποιες περιγραφές που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν το μέλλον αλλά δεν είναι απαραίτητες. Το τι είχε μαζί του το ζευγάρι όπως μια hi-tech κουβέρτα ή το τι (και από πού) θα έτρωγαν πιθανόν να μας έδινε την εικόνα του μέλλοντος που θέλεις να μας δώσεις. Το χρέος είναι τυπικό, περισσότερη μια προσωπική υποχρέωση ή επιθυμία. Εξοφλείται επίσης τυπικά όλο αλλά ουσιαστικά μόνο το μισό αφού η μητέρα δεν γνωρίζει ότι βλέπει το παιδί της και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να το καταλάβει δεχόμενη ότι ο παππούς είναι το παιδί της. Ίσως θα μπορούσες να την κάνεις λιγότερο μελό στο τέλος. Δεν ξέρω όμως πως θα μπορούσες να το πετύχεις χωρίς να το χαλάσεις.ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted January 27, 2016 Share Posted January 27, 2016 Είχες μια ενδιαφέρουσα ιδέα,, αλλά δεν μπορώ να πω ότι την αξιοποίησες ικανοποιητικά. Πρώτα απ' όλα είναι λιγάκι υπερβολικό το ότι θεωρεί χρέος του να δώσει στους προγόνους του την ευκαιρία να συναντηθούν. Αυτό βεβαίως οφείλεται στο γεγονός ότι αναπτύσσεις ελάχιστα τον χαρακτήρα του Ντέρεκ, κι έτσι δεν μας δίνεις την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε. Αλλά ακόμα κι αν το προσπεράσουμε αυτό, παραμένουν και κάποια άλλα προβλήματα: Ο Ντέρεκ ήταν επιστήμονας. Θα έπρεπε να το σκεφτεί κάπως καλύτερα πριν δημιουργήσει καταστάσεις που ίσως να επηρέαζαν το μέλλον. Όσο κι αν θεωρούσε χρέος του να διορθώσει αυτήν την “αδικία”, το ρίσκο που θα έπαιρνε και οι πιθανές του επιπτώσεις(ρίσκαρε την ίδια του την ύπαρξη στο κάτω-κάτω), θα έπρεπε να τον είχαν σταματήσει. Γενικά οι ιστορίες με ταξίδια στον χρόνο χρειάζονται αρκετό δούλεμα έτσι ώστε να μην υπάρχουν τρανταχτά αδύναμα σημεία. Πάντως η ιδέα ήταν καλή, και το κείμενο αρκετά καλογραμμένο, ενώ βρήκα τον τίτλο αρκετά όμορφο και ταιριαστό με την πλοκή. Καλή σου επιτυχία. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Silvertooth Posted January 27, 2016 Share Posted January 27, 2016 Όμορφη ιστορία, αρκετά συγκινητική. Όπως προαναφέρθηκε υπήρχαν μερικά τεχνικά λάθη, τα οποία χρειάζονται απλά λίγο περισσότερο χρόνο να διορθωθούν. Αλλά γενικώς προτιμώ να εστιάζω στην ιστορία αυτή καθ' αυτή και τη βρήκα αξιοπρεπή. Επειδή παρατήρησα ότι σχολιάστηκε αρκετά το θέμα του ότι ο παππούς φωνάζοντας στη μητέρα να μην αγοράσει άλλα ρούχα μπορούσε να προκαλέσει αλλαγές στο μέλλον, να επισημάνουμε ότι στο συγκεκριμένο διήγημα ακολουθείται η προσέγγιση ότι η ιστορία δε γίνεται να αλλάξει όσο και να προσπαθήσει κάποιος. Οπότε αυτόματα η προσπάθεια αυτή του γέρου να την προειδοποιήσει πηγαίνει εις μάτην, γιατί εκείνη είτε δεν ακούει, είτε δε θα το θυμάται όταν έρθει η ώρα, είτε δε θα το πάρει στα σοβαρά και γενικά, δε θα επηρεάσει την εξέλιξη των γεγονότων. Καλή συνέχεια! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted January 27, 2016 Share Posted January 27, 2016 Καλησπέρα Σπύρο, Αν εξαιρέσουμε κάποια τεχνικά λαθάκια(Η Ειρήνη που είναι πιο έμπειρη από εμένα τα περιγράφει καλύτερα .Εγώ απλώς να προσθέσω ότι κάποιες προτάσεις θα μπορούσες να τις έχεις μικρύνει), η ιστορία σου είναι αρκετά συγκινητική και με κέρδισε. Είναι όμορφη, δουλευεί και στο λέει αυτό κάποιος που τα ταξίδια σε χωροχρόνους και κτλπ δεν τα έχει σε πολύ εκτίμηση Συνολικά, μία καλή προσπάθεια που με λίγη προσοχή θα γινόταν ακόμα καλύτερη! Αυτά! Καλή επιτυχία! . 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted January 31, 2016 Share Posted January 31, 2016 Πάντα τις ευχαριστιέμαι τις ιστορίες με χρονοταξίδια. Έχω γράψει κι εγώ μερικές και ξέρω πόσο ωραία είναι η αίσθηση του να προσπαθείς να ταιριάξεις τις καταστάσεις μεταξύ των διαφορετικών χρονικών περιόδων. Ειδικότερα όταν έχουν να κάνουν με χρονικά παράδοξα, τις απολαμβάνω περισσότερο, αν κι εσύ, μας έφτασες μόνο μέχρι το πρώτο βήμα. Βέβαια, είχε κι αυτό το ενδιαφέρον του. Παρατηρήσεις: -Αν η Κάθριν στεκόταν ακριβώς μπροστά στη βόμβα, όταν έσκασε, θα έχανε πολύ περισσότερα από τα μάτια της. Καλύτερα να την έβαζες πίσω από τον κόσμο, να κράζει μέσα στο μυαλό τους εκείνους που δεν της δίνουν προτεραιότητα. -Από πραγματιστική σκοπιά, το χρέος που αντιμετωπίζει ο Ντέρεκ δεν είναι τόσο ισχυρό ώστε να αποτελέσει κίνητρο για να κάνει όσα κάνει. Από την άλλη, μ' αρέσει ο συναισθηματισμός που κρύβεται πίσω απ' το όλο του εγχείρημα. -Η παντελής έλλειψη γνώσης της εγκληματικής φύσης της ανθρωπότητας μπορεί να αποτελέσει κομμάτι ενός ουτοπικού κόσμου. Στη δική σου ιστορία, όμως, έχουμε δυο νέους, σπουδαγμένους ανθρώπους που ο ένας τη γνωρίζει πολύ καλά και ο άλλος δεν έχει την παραμικρή ιδέα. Σε σημερινά δεδομένα, είναι σαν να μην έχει κάποιος, έστω ακουστά, τις Σταυροφορίες ή την Ιερά Εξέταση. Γενικότερα, χρειάζεται καλύτερη ανάλυση του κόσμου για να γίνει πιστευτό. Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 1, 2016 Share Posted February 1, 2016 Αυτή είναι από τις πιο τρυφερές ιστορίες του διαγωνισμού, κι αν το σκεφτεί κανείς είναι και λογικό, δεδομένου ότι το Χρέος εδώ δεν είναι ούτε οικονομικό ούτε κάτι που επιβάλλουν οι συνθήκες, αλλά είναι καθαρά μια συναισθηματική ανάγκη. Καμιά φορά αυτό μπορεί να είναι ένα πολύ ισχυρό κίνητρο, σαφώς ισχυρότερο από κάτι που επιβάλλεται εξωτερικά. Τα καλά νέα είναι ότι διαβάζεται εύκολα και παρόλο που έχει χρονοταξίδι, κάτι που με κάνει συνήθως να αισθάνομαι ακόμα πιο ξανθιά κι από όσο είμαι , εδώ δεν μπερδεύτηκα. Ήταν απλά και ανετα δοσμένο και δεν έκανε άνω-κάτω το σύμπαν. Μου αρέσει επίσης που η επέμβαση του νεαρού προσφέρει κάτι στον μακρινό του παππού, και κάπως λιγότερο φυσικά στην προ-προ-γιαγιά που δεν ξέρει τι βλέπει. Τα λιγότερο καλά νέα είναι ότι παρόλο, που μου αρέσει αυτός ο όμορφος και αθώος και ευτυχισμένος κόσμος που περιγράφεις για το μέλλον, αφενός δεν με πείθει πλήρως κι αφ' ετέρου δεν σου χρειάζεται πραγματικά. Θα μπορούσες να μεταφέρεις τις πληροφορίες χωρίς να κάνεις τόσο αδαή την κοπέλα που ακούει τον Ντέρεκ. Δυνατό σημείο της ιστορίας Ο γερούλης, φυσικά, που φωνάζει στη μητέρα του ότι δεν χρειάζονται άλλα ρουχαλάκια! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Disco_Volante Posted February 2, 2016 Share Posted February 2, 2016 Γενικά οι ιστορίες με ταξίδια στο χρόνο μου αρέσουν και συνεπώς και η δική σου προσπάθεια μου άρεσε. Τα θετικά της ιστορίας είναι ότι ρέει πολύ ωραία και δεν αφήνει κανένα μπέρδεμα στον αναγνώστη. Γλωσσικά υπάρχουν κάποια θέματα συντακτικά θέματα και ο μακροπερίοδος λόγος. Αυτά όμως θεωρώ ότι μπορούν να εντοπιστούν και να διορθωθούν εύκολα. Αυτό που δεν μου άρεσε και τόσο είναι η προσπάθεια της ιστορίας να κάνει τον αναγνώστη να κλάψει, ντε και καλά. Αποκορύφωμα η τελευταία πρόταση! Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted February 2, 2016 Share Posted February 2, 2016 (edited) Γενικά: Καταρχάς, καλώς ήρθες! Γενικά η ιστορία σου έχει το ενδιαφέρον της και το τέλος, αν και μελό, είναι συγκινητικό. Η γραφή, παρόλο που θέλει ακόμη δουλειά –όπως πάντα και σε όλους–, δείχνει να έχει το potential για ωραία πράγματα. Το "Χάιδεμα": +Μου άρεσε που το χρονοτάξιδό σου έμεινε προσγειωμένο και δεν μπλέχτηκες με παράδοξα ή με "εντυπωσιακές" αλλαγές που θα δημιουργούσαν προβλήματα στο μέλλον. +Λεπτομέρειες του κόσμου σου στο μέλλον (π.χ. δεν υπάρχει εγκληματικότητα), ότι τα χρονοτάξιδα έχουν μπει για τα καλά στις ζωές τους (π.χ. σε πανεπιστημιακά προγράμματα) προσδίδουν ενδιαφέρον στην κοσμοπλασία σου. +Το τελευταίο μέρος της συνάντησης της κοπέλας με τον γέρο ήταν ωραία δοσμένο και μέχρι να αποχωριστούν αρκετά πειστικό. Το "Κράξιμο": –Η γραφή σου έχει κάποια προβλήματα που εύκολα διορθώνονται. Συνοπτικά και κάπως απλουστευμένα: το "πώς" όταν δεν μπορεί να αντικατασταθεί από το ότι παίρνει τόνο, ένα θαυμαστικό αρκεί ως στίξη, γενικά σου λείπουν κόμματα κι οι μεγάλες περίοδοι δεν βοηθάνε. Σκέψου ότι το κόμμα καθορίζει τον ρυθμό, οπότε χρησιμοποιώντας το, καθοδηγείς τον αναγνώστη στην ανάγνωση του κειμένου σου. Γενικά θα σου πρότεινα να δεις το εξής λινκ, που έχει μπόλικα ενδιαφέροντα. –Το βασικό πρόβλημα της γραφής είναι ότι μου έδωσε την αίσθηση της τυπικότητας. Αυτό είναι σχετικό και με τις μεγάλες περιόδους και τις πολλές δευτερεύουσες, σαν να προσπαθούσες να χωρέσεις πολλά: 0)Σκέφτηκε όμως 1)πως ήταν ευκαιρία 2)να ψωνίσει ταυτόχρονα και μερικά προσωπικά είδη 3)που ίσως δεν θα διέθετε το μαιευτήριο 4)στο οποίο θα έκανε τον τοκετό Ένα τυχαίο παράδειγμα, καθώς υπάρχουν αρκετά αντίστοιχα σημεία. 1. Κατευθείαν θα πρότεινα να ξεκινήσεις Ήταν ευκαιρία, που είναι πιο άμεσο. 2. Το ταυτόχρονα είναι περιττό. 3. Οκ, σ’ αυτό δεν έχω κάτι. Το 4 μπορείς να το παραλείψεις (προφανώς κι αυτό θα ήταν το μαιευτήριο που θα έκανε τον τοκετό). –Στην αφήγηση δεν είσαι καλά κεντραρισμένος. Μία μας δείχνεις από πολύ κοντά τους χαρακτήρες (βλ. σκέψεις της γυναίκας στην 1η σκηνή), άλλοτε φεύγεις και μας περιγράφεις γενικά το τρομοκρατικό χτύπημα. Προσωπικά θα προτιμούσα η οπτική γωνία να ήταν πιο συνεπής με τον εαυτό της. Για αυτό σου προτείνω να διαβάσεις αυτό το άρθρο, σε περίπτωση που δεν έγινε τελείως συνειδητά. –Στο τέλος δεν χρειάζονταν τόσες επαναλήψεις της φράσης του παππού, δηλαδή ήταν συγκινητικό, δεν χρειαζόταν να το τονίσεις περισσότερο, κάτι που το έκανε να φαίνεται ζορισμένο. –Ο διάλογος ανάμεσα στο ζευγάρι είχε πολλές πληροφορίες (που ήθελες να περάσεις και στον αναγνώστη), μέσω ερωταπαντήσεων, που δεν μου φαινόταν πειστικό να ανταλλάσσουν. Π.χ. Το διήγημα μου έδωσε την αίσθηση ότι διαδραματιζόταν στην Αμερική (στον δυτικό κόσμο, δηλαδή). Δεν μπορώ να φανταστώ πώς η ιστορία θα κρατούσε κρυμμένη π.χ. την 9/11. –Για τον διαγωνισμό το θέμα Χρέος δεν παρουσιάστηκε τόσο καλά. Δηλαδή μοιάζει όντως με απλή επιθυμία, δεν μας το δείχνεις τόσο σημαντικό για τον χαρακτήρα σου, πώς του κάθισε να βοηθήσει μ’ αυτόν τον τρόπο. Μην τα βλέπεις πολλά και μην πελαγώσεις, απλώς αν προσπαθήσεις ένα ένα (τουλάχιστον όσα από αυτά σου φαίνονται κι εσένα ως ελαττώματα και δεν τα θεωρείς προσωπικό σου στυλ) σταδιακά να τα βελτιώνεις νομίζω ότι θα υπάρξει μεγάλη διαφορά στα κείμενά σου. Ό,τι είδα ως δείγμα, δείχνει πολλά υποσχόμενο. Καλή επιτυχία! Edited February 2, 2016 by Morfeas 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted February 7, 2016 Share Posted February 7, 2016 Τρυφερή και όμορφη ιδέα, που όμως δεν νομίζω ότι πάτησε και πολύ γερά στο θέμα. Αυτό το οποίο θα ήταν πραγματικό ηθικό/συναισθηματικό χρέος θα ήταν το ταξίδι να το έκανε ο γιος της Κάθριν, ο οποίος θα θεωρούσε τον εαυτό του υπεύθυνο για το ατύχημα μιας και για κείνον είχε πάει να ψωνίσει. Τώρα, ο άσχετος από το μέλλον που είναι απλά καλός Σαμαρείτης δεν πείθει ιδιαίτερα για το κίνητρό του. Άλλο πράγμα που δεν πείθει είναι ο ουτοπικός μελλοντικός κόσμος, όπου δεν υπάρχει βία και εγκληματικότητα και όλα είναι ιδανικά, σε βαθμό μάλιστα που οι άνθρωποι δεν ξέρουν καν τι είναι τρομοκρατία (;!). Σχετικά με τη γραφή, τώρα, τα περισσότερα ήδη έχουν ειπωθεί, οπότε αυτό στο οποίο θα σταθώ εγώ είναι ότι οι διάλογοι ήταν κάπως ξύλινοι και μη ρεαλιστικοί, κάπως άνευροι. Γενικά, θα σου πρότεινα με την πρώτη ευκαιρία να το δουλέψεις παραπάνω γιατί έχεις μια πραγματικά όμορφη ιδέα. Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 7, 2016 Share Posted February 7, 2016 Η ιστορία αυτή με άφησε με μία περίεργη αίσθηση, κυρίως επειδή μπορώ να το κόψω σε δύο μισά. Το πρώτο μισό είναι προβληματικότατο. Και σε αυτό φταίει η γραφή του. Οι μεγάλες περίοδοι, με τις πολλές δευτερεύουσες προτάσεις ρουφάνε σα βδέλλα τη ζωντάνια και την αμεσότητα από τα όσα συμβαίνουν. Ενδεικτικά, η παράγραφος: Μια τεράστια έκρηξη έσεισε συθέμελα όλο το εμπορικό κέντρο τινάσσοντας με απίστευτη δύναμη τα θρυμματισμένα τζάμια της καμπίνας μαζί με άλλα υλικά, προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι πιο πολλοί άνθρωποι που περίμεναν υπομονετικά το ανσασέρ, έπεσαν χτυπημένοι από το ωστικό κύμα και από τα θραύσματα, τα οποία είχαν φτάσει έως τα καταστήματα που υπήρχαν σε μικρή απόσταση από το σημείο αυτό και είχαν ρίξει τις τζαμαρίες προς το εσωτερικό τους, τραυματίζοντας σοβαρά σχεδόν όλους όσους κυκλοφορούσαν εκείνη την ώρα στο ισόγειο του εμπορικού κέντρου. Η έγκυος γυναίκα η οποία ήταν πρώτη στο σημείο που έγινε η έκρηξη, κειτόταν τώρα ακίνητη στο πάτωμα, μερικά μέτρα πιο πέρα από το σημείο που στεκόταν πριν, αιμόφυρτη, με τραύματα στο πρόσωπο το οποίο δεν φαινόταν από τα αίματα. είναι τόσο κλινική στο πώς περιγράφει κάτι που θα έπρεπε να είναι συγκλονιστικό, που μου έκανε αρνητική εντύπωση. Μια σειρά από κοφτές προτάσεις θα έδιναν καλύτερα την ένταση που υπάρχει στη σκηνή αυτή, το ξαφνικό μπαμ και τα κορμιά που πέφτουν. Εδώ το αποτέλεσμα είναι μάλλον διεκπεραιωτικό. Το δεύτερο μισό παλι είναι τρομερά καλό. Ο διάλογος στην τελευταία σκηνή είναι ολοζώντανος και σου περνάει το συναίσθημα που θες. Είναι σα να έχουμε έναν άλλο συγγραφέα και "σώζει" τα όποια αδύναμα σημεία είχε η αρχή. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Man_from_Earth Posted February 11, 2016 Share Posted February 11, 2016 (edited) Μια ιστορία που παίζει με δυνατά θετικά και αρνητικά. -Βασικές προυποθέσεις (ΕΦ, χρέος) εκπληρωμένες. Για μένα είσαι σαφέστατα εντός θέματος. Εντάξει, το καταλαβαίνω ότι σύμφωνα με την περιγραφή θέματος του διοργανωτή 'χρέος νοείται μια υποχρέωση που δεν θα εκπληρώναμε αν ήταν δυνατόν' αλλά θεωρώ ότι αυτός ο ορισμός είναι πολύ περιοριστικός - και εν πάσει περιπτώσει έχω την αισθηση ότι δόθηκε σαν παράδειγμα από τον Σταματη. -Δυνατή συγκινητική σκηνή με τον παππού και ο όμορφο το κερασάκι του δει ο ένας τα μάτια του άλλου -Άφησες στον αναγνωστη τις συνέπειες του χρονοτάξιδου - δεν ασχολήθηκες εσύ με αυτό. Σοφή επιλογή γιατί κάπου εκεί πάντα μπλέκει το θέμα (π.χ. σε ποια πραγματικότητα θα γυρίσει ο Ντέρεκ;) Tα αρνητικά (έχουν ήδη ειπωθεί): -Tο χρέος δεν πείθει στη σύνδεσή του με τον Ντέρεκ καθώς τον αφορά πολύ έμεσσα. -Η ιστορία θέλει αρκετή δουλειά στο τεχνικό μέρος. Δεν το παριστάνω ειδικός, αλλά κάποια εδάφια θα πρέπει να είναι παραδείγματα προς αποφυφή για τις επόμενες ιστορίες σου. Δες αυτό: Τα καταστήματα που μπορούσε να ψωνί σει για το αγοράκι που περίμενε να γεννήσε ι, ήταν στον τέταρτο όροφο και έτσι μόλις μπήκε στο ισόγειο, πλησίασε ένα από τα ανσασέρ του εμπορικού κέντρου, που εκείνη την ώρα, τουλάχιστον στο ισόγειο ήταν γεμάτο. Μόλις στάθηκε πίσω από α υτούς που περίμ εναν, έγινε αμέσως αντιληπτή από τους υπόλοιπους που ήταν μπροστά της κ αι της παραχώρησαν ευγενικά την πρώτη θέση στην ουρά που είχε δημιουργηθεί και περίμενε τώρα υπομονετικά τον α νελκυστήρα. Σε λιγότερο από ένα λεπτό φάνηκε από ψηλά που κατέβαινε η γυάλινη καμ πίνα του ανσασέρ και ο κόσμος που είχε μαζευτεί πίσω από την Κάθριν έδειξε την συνηθισμένη αναταραχή του τέλους της αναμονής. ...πέρα από τη φοβερή επανάληψη του 'που', οι προτάσεις είναι πολύ μπερδεγουέι. ...η εντύπωσή μου είναι θετική πάραυτα. Καλή επιτυχία! Edited February 11, 2016 by Man_from_Earth 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nirgal Posted February 13, 2016 Share Posted February 13, 2016 Θα συμφωνήσω και με τους προηγούμενους σχολιαστές, πως αυτή η ιστορία χωρίζεται σε διακριτά μέρη, όχι μονάχα λόγω αλλαγής σκηνής, αλλά και λόγω ποιότητας. Στο πρώτο μέρος στο εμπορικό κέντρο, επικεντρώνεσαι στις περιγραφές, και όπως όλοι έχουν ήδη παρατηρήσει, χρειάζεται αρκετή επιμέλεια. Μεγάλες προτάσεις, περιγραφές καταστάσεων που νιώθει ο πρωταγωνιστής οι οποίες δηλώνονται άμεσα, αντί να περιγράφονται (το γνωστό show don't tell), κάποια λάθη σε όσα παρουσιάζονται (π.χ. "Αυτούς που ήταν εντελώς ακίνητοι δεν τολμούσε να τους πλησιάσει κανείς..." και λίγο αργότερα "Μία φύλακας που είχε δει πως στους τραυματίες κειτόταν ακίνητη μια κοπέλα που ήταν έγκυος, είχε σκύψει πάνω της και προσπαθούσε να καταλάβει αν ήταν ζωντανή ή νεκρή...") και πληροφορίες οι οποίες πετάνε τον αναγνώστη εκτός ατμόσφαιρας (π.χ. το αχρείαστο "Και όταν έφτασε περίπου στα δύο μέτρα από το πάτωμα, έγινε το κακό"). Η σκηνή δεν νομίζω πως είναι καν απαραίτητη. Η ιστορία θα μπορούσε κάλλιστα να ξεκινά από τη δεύτερη σκηνή/μέρος. Το δεύτερο μέρος είναι αυτό που θα έπρεπε να λειτουργήσει ως το σημείο, όπου ο πρωταγωνιστής δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα άλλο, παρά να εμπλακεί με το πρόβλημα που του παρουσιάζεται. Αυτό το σημείο είναι από τα πιο απαραίτητα στοιχεία σε ένα αφήγημα. Σε ένα διήγημα θα πρέπει να δηλώνεται όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Το πρόβλημα θα πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε ο ήρωας να μην μπορεί να το αποφύγει. Θα μπορούσες κάλλιστα να στήσεις την ιστορία έτσι ώστε ο Ντέρεκ να μην μπορεί να αποφύγει αυτήν την απόφαση. Χάνοντας χρόνο με την εισαγωγική σκηνή, έχασες και την ευκαιρία να μας παρουσιάσεις τον Ντέρεκ καλύτερα, πιο ολοκληρωμένα, να εμβαθύνεις στον χαρακτήρα του, στα κίνητρά του, και τα πιστεύω του. Έτσι, η απόφασή του να επιστρέψει στο παρελθόν και να βοηθήσει τους προγόνους του, θα ήταν δικαιολογημένη και αποδεκτή από τους αναγνώστες. Αν το είχες κάνει, δεν θα χρειαζόταν να αναφέρεις τρεις φορές τη λέξη 'χρέος' μέσα σε διάστημα λίγων γραμμών, μόνο και μόνο για να τονίσεις τη βαρύτητα της απόφασης του Ντέρεκ. Το τρίτο μέρος είναι το καλύτερο. Η ανάγνωση ρέει πολύ άνετα και οι διάλογοι είναι σαφώς οι καλύτεροι που μας προσφέρεις σε όλο το έργο. Χωρίς τις δύο προηγούμενες σκηνές, αυτή η σκηνή, αν απομονωθεί, περνάει χωρίς προσπάθεια στον αναγνώστη την εντύπωση πως ό,τι κι αν έχει προκαλέσει αυτή τη συνάντηση, έπρεπε να γίνει, γιατί κάτι διορθώθηκε, κάτι μπήκε στη θέση του. Προσωπικά θα αφαιρούσα εντελώς την τελική φράση "Δεν χρειαζόμουν άλλα ρουχαλάκια μανούλα!!" και εννοείται τα θαυμαστικά (και από όπου αλλού τα έχεις χρησιμοποιήσει - αν οι περιγραφές σου είναι καλές, τα θαυμαστικά είναι εντελώς περιττά). Η ακριβώς προηγούμενη παράγραφος με τον ηλικιωμένο να κλαίει με λυγμούς, είναι αρκετή για να καταλάβουμε τα πάντα, τι σκέφτεται και τι νιώθει, και πολύ καλή για να κλείσεις με αυτήν. Αν και όταν αποφασίσεις να επιμεληθείς την ιστορία σου, θα πρότεινα να αφαιρέσεις την πρώτη σκηνή, να επικεντρωθείς και να εμβαθύνεις στον Ντέρεκ, και να κλείνεις το διήγημα με την Κάθριν να εισέρχεται στο εμπορικό κέντρο, αναλογιζόμενη αν χρειάζεται επιπλέον ρούχα για το παιδί της, χωρίς να φτάνεις στη σκηνή της έκρηξης. Άφησε τους αναγνώστες να δώσουν αυτοί το τέλος που θεωρούν καλύτερο. Σχετικά με το θέμα του διαγωνισμού. Όπως ήδη ανέφερα μας δίνει στο πιάτο το κίνητρο που οδηγεί τον Ντέρεκ. Αυτό ξεκαθαρίζει το αν η ιστορία είναι εντός διαγωνισμού. Πιστεύω πως η ιστορία θα ήταν πολύ καλύτερη, αν το ηθικό χρέος που νιώθει ο Ντέρεκ, το αντιλαμβανόμασταν μέσα από τις επιλογές και τις πράξεις του, και όχι από την άμεση δήλωσή του. Σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες την ιστορία σου μαζί μας. Καλή επιτυχία. ΥΓ. Πριν χρόνια διάβασα μια ιστορία με χρονοταξίδι, όπου ο γιος επισκέπτεται τον ετοιμοθάνατο πατέρα του. Την είχε γράψει ο Νεκτάριος Χρυσσός (mistseeker) με τίτλο "Σαν τριαντάφυλλα". Δεν θυμάμαι ακριβώς την πλοκή, αλλά νομίζω πως κι εκεί ο γιος επισκέπτεται τον πατέρα του στο παρελθόν για να διορθώσει κάποιο λάθος. Δεν υπάρχει στο forum, αλλά θα άξιζε να τη διαβάσεις. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted February 17, 2016 Share Posted February 17, 2016 Έχουν ειπωθεί εδώ όλα όσα σκέφτηκα διαβάζοντας και δε θέλω να τα επαναλάβω. Θέλω να σου πω μόνο πως θεωρώ πως έχεις μια όμορφη και αρκετά συγκινητική πρώτη ύλη, με πολύ συναίσθημα πίσω της χωρίς να γίνεται (πολύ) μελό. Αν την αναδιαρθρώσεις και μετά διορθώσεις τα λάθη στη γλώσσα (που είναι αρκετά για την έκτασή της) πιστεύω πως θα έχεις στα χέρια σου μια καλή ιστορία που θα καταφέρνει να συγκινεί. Επειδή είναι μάλλον το πρώτο κείμενό σου που διαβάζω, να σου πω επίσης πως σίγουρα θα διάβαζα κάτι δικό σου ξανά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tzaspy Posted February 19, 2016 Author Share Posted February 19, 2016 Καλησπέρα σε όλους και από μένα. Κατ' αρχή θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όσους έκαναν τον κόπο να διαβάσουν την ιστορία μου, και ιδιαιτέρως τους 16 που με τα σχόλιά τους με βοήθησαν να καταλάβω αδυναμίες, λάθη και αστοχίες που αφορούν το κείμενο. Πρακτικά με τα σχόλια που έγιναν, και τα οποία θεωρώ όλα εύστοχα και εποικοδομητικά, μου έχει δημιουργηθεί ένα νέο χρέος. Να ξαναδομήσω από την αρχή όλη την ιστορία, με όσο γίνεται λιγότερα λάθη. Και θα το κάνω εν καιρώ. Να ζητήσω συγνώμη γιατί την έγραψα εντελώς βιαστικά και την πόσταρα σχεδόν χωρίς δεύτερη ματιά σε λιγότερο από δύο μέρες, εν όψει μιας περιπέτειας που είχα με την υγεία μου. Θέλω να ζητήσω επίσης συγνώμη από όσους δεν μπόρεσα να σχολιάσω την ιστορία τους, αλλά και σε όσους σχολίασα, το έκανα στα διαλείμματα από γιατρό σε γιατρό. Και πάλι συγνώμη. Τώρα που ξαναβλέπω το κείμενο, και μετά από τις παρατηρήσεις που έγιναν, απλώς χαμογελάω. Και βεβαίως η σύνδεση με το θέμα, από χαλαρή έως απίθανη, και βεβαίως το πρώτο κεφάλαιο για τα μπάζα, και βεβαίως θέλει αλλαγή στους διαλόγους του τέλους για λιγότερο Μάρθα Βούρτση, και βεβαίως λείπει ένα κεφάλαιο που θα ικανοποιεί και το παράπονο της μητέρας. Πάντως, αν και με περιπετειώδη τρόπο από μεριάς μου, ευχαριστήθηκα την όλη διαδικασία του διαγωνισμού και θα την επαναλάμβανα ευχαρίστως. Και πάλι ευχαριστώ. 8 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.