Ονειρόριο...

[Airbourne]

Όνομα Συγγραφέα:Chris Hunteris

Είδος: Ονειρική διήγηση....

Βία; (Όχι)

Σεξ; (Όχι)

Αριθμός Λέξεων:

Αυτοτελής; (Ναι)

Σχόλια: (Ελπίζω να σας αρέσει...είναι γραμμένη το 1999 περίπου...)

 

-Τελικά είναι πιο εύκολο να ξεκινήσεις κάτι που στην αρχή φαίνεται δύσκολο, ακόμα και όταν πρέπει να ξεπεράσεις τους φόβους σου. Κάθε φορά που το μυαλό μου σκέφτεται, το σώμα μου αρχίζει να απορρίπτει τις ιδέες μου, γιατί τις θεωρεί κοινότυπες και ταυτόσημες με τις σκέψεις των υπολοίπων ανθρώπων. Καμιά φορά όμως και για αγνώστους λόγους, οι σκέψεις μας οδηγούν μακριά, πέρα και απο τις πύλες του ύπνου. Όταν αυτό συμβαίνει, η ψυχή μας μαθαίνει πράγματα που οι κοινές γνώσεις ποτέ δεν θα μας μάθουν... Μαθαίνει την Αλήθεια.

 

Αποφάσισα να δώσω αυτό τον πρόλογο στην εισαγωγή του ημερολογίου μου επειδή έτσι όποιος τον διαβάσει θα βοηθηθεί εσωτερικά ώστε να συνεχίσει την ανάγνωση σε πλήρη αρμονία. Μία αρμονία στην οποία ζω εδώ και καιρό εγώ ο ίδιος. -Πάντα σκεφτόμουν μέσα μου ότι η επιφάνεια και η εικόνα της πραγματικότητας στην οποία ζούμε, έχει στοιχεία χαραχτηριστικά για κάθε έναν απο μάς ξεχωριστά. Τι ρόλο παίζει όμως αυτή η σκέψη μου στο θέατρο του παραλόγου όπου πρωταγωνιστεί η δική μας ζωή ; Παιχνίδι λέξεων και εντυπώσεων. Ίσως και να μπορούσε να χαραχτηριστεί έτσι η ζωή μας.

 

Καμια φορά εκεί που κάθομαι, σκέφτομαι, ότι τα όνειρα μου και τα όνειρα που βλέπω είναι διαφορετικά. Η σκέψη αυτή με ταράζει ψυχικά και πνευματικά. Έρχονται στιγμές που ονειρεύομαι αυτό που επιθυμώ αλλά και πάλι κάτι λείπει. Προσπαθώντας να βρώ αυτο που λείπει, κατάλαβα ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ατελείωτη χαρά. Η πηγή της ζωής και της σκέψης μας, ο πυρήνας και η αίσθηση της ύπαρξής μας. Την ανακάλυψη αυτή δεν την έκανα μόνος μου αλλά τα όνειρα μου με βοήθησαν. Ακόμα και την στιγμή που γράφω αυτές τις αράδες βλέπω μπροστά μου σελίδες απο βιβλία που δεν ξέρω τον τίτλο τους, εφημερίδες με νέα που έγιναν ή θα γίνουν. Το ωραίο είναι ότι καθώς διαβάζω τις γραμμές των βιβλίων αισθάνομαι το σώμα μου και ιδιαίτερα τα μάτια μου, να είναι κολλημένα, μια στα γράμματα και μια στο ίδιο το βιβλίο απο μακριά όμως. Έχω πιάσει αρκετές φορές τον άλλο μου εαυτό όπως τον ονόμασα, να ενοχλείται κάποιες φορές απο την παρουσία ενός τρίτου σώματος έτσι ώστε να του αποσπά την προσοχή. Βέβαια εκείνος ξεκολλά για λίγο απο τις σαγηνευτικές γραμμές των λέξεων που του δείχνουν, καθώς τις διαβάζει, εικόνες απερίγραπτης ομορφιάς και μυστηρίου.

 

Αυτό δεν συνέβαινε πάντα αλλά έγινε εντελώς ξαφνικά απο την στιγμή που αποφάσισα να παραμείνω εντελώς αποστασιοποιημένος απο την σκληρή τυπική διαδικασία που αυτοαποκαλείται Ζωή. Τώρα μάλλον ζώ για να ζώ και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ζωντανό. Ίσως γιατί νιώθω λυπημένος που ο άλλος εαυτός βιώνει τη χαρά και την ευτυχία του να ζεί και να αισθάνεται τις εικόνες που βλέπει. Αυτό είναι κάτι που στην πραγματική ροή της ζωής μου και μάλλον στη ζωή όλων δεν έχει γίνει ποτέ. Κάποτε είχα την εντύπωση ότι ήμουν ξεχωριστός. Ξεχωριστός όμως μόνο στον δικό μου κόσμο που τυχαίνει όμως να είναι και κόσμος και πολλών άλλων πλασμάτων. Ζήλεια, αυτο αισθάνομαι.

 

Είχα φτάσει σε ένα επικίνδυνο σημείο σκεφτόμουν σοβαρά το ενδεχόμενο να έχω κάποια μορφή ψύχωσης όταν είδα πως τιναζόμουν με δύναμη απο τον ύπνο μου ουρλιάζοντας με οίκτο για την ζωή μου. Απλά το ένιωθα. Ένιωθα κάτι απερίγραπτο ψυχρό, σκοτεινό και απόμερο να με τραβάει, με την ταχύτητα που μόνο το φώς σε αυτόν τον κόσμο μπορεί να πιάσει, σε έναν άλλο κόσμο όπου η ύλη με την σημασία της δεν υφίσταται. Υποσυνείδητα είχα χαραχτηρίσει αυτόν τον κόσμο Όριο μάλλον επειδή νοητικά είχα πιάσει ένα όριο στην μέχρι τώρα εμπειρία μου. Τελικά το φαινόμενο της ψυχωσής μου είχε διακοπεί για ένα μικρό χρονικό διάστημα προτού ξαναρχίσει με ακατάληπτη μανία.

 

Μια μέρα καθώς παρακολουθούσα τον άλλο μου εαυτό να διαβάζει γραμμές απο το φύλλο μιας άγνωστης σε εμένα εφημερίδας, έπιασα το Όριο μου.

 

Έβλεπα δύο κόσμους και έναν τρίτο ξεχωριστά. Ο άλλος μου εαυτός διάβαζε την εφημερίδα του και μαζί τα νέα του κόσμου του,η δεύτερη σκηνή ήταν να βλέπω τον εαυτό μου και μένα μαζί. Η τρίτη σκηνή όμως ήταν αυτή που συγκλόνισε και τάραξε τα γερά θεμέλια της ατελείωτης δύναμης του εγωισμού μου.

 

Eίχα, για πρώτη φορά στη ζωή μου βιώσει ένα πραγματικό όνειρο : Εκείνο το νεραiδένιο σχεδόν παραδεισένιο τοπίο, με τους πολύχρωμους καταράκτες να πέφτουν απο το πουθενά, σαν προπύργια για μακρυνούς δρόμους που έβγαζαν σε ξεχασμένες και άγνωστες πολιτείες που τα αρχαία κείμενα κάποτε είχαν ονομάσει ως μέρη χωρίς όνομα.Ήταν αυτά που διάβαζε ο άλλος μου εαυτός ; Τι πανέμορφα ήταν τα μυστηριώδη λουλούδια που ευωδίαζαν τόσο που και οι νεκροί θα αναστένονταν! Βρισκόταν διάσπαρτα εδω και εκεί συνεπαρμένα ίσως με την ιδέα ότι καταλάβαιναν τον εαυτό τους, γιατί φαινόταν να είναι ζωντανά. Είχα μείνει παγωμένος σε ένα μέρος που μύριζε άνοιξη και αρχές Μαίου. Δεν ήμουν μόνος. Αιθερικές παρουσίες αυλες που λίκνιζαν τα σώματά τους ανάμεσα σε ποτάμια που διέρχοταν κατακόρυφα τη γη με τα νερά τους αφρισμένα και γάργαρα όπως το νερό που νιώθει τον εαυτό του. Ήταν και αυτές εκεί, μπροστά απο μένα χαιρόταν την ύπαρξή τους. Την μεγαλύτερη εντύπωση μου την έκανε ένα λιβάδι με πολύχρωμα λουλούδια που το χρώμα τους ήταν άγνωστο σε εμένα. Αυτό το λιβάδι μου θύμιζε ιστορίες με ουράνια τόξα και ξωτικά με διάφανους μανδύες να τρέχουν ελεύθερα απο λουλούδι σε λουλούδι τόσο που τα έβλεπα , αν και μόνο αυτά ήθελαν, με την άκρη του ματιού μου.

 

Η παρουσία όμως και άλλων ανθρώπων που θαύμαζαν με τη σειρά τους και ίσως πρίν απο εμένα την ίδια σκηνή με τάραξε τόσο που άρχισα να κλαίω απο ευτυχία γιατί συνειδητοποίησα την χαρά και την αρμονία της σκηνής αυτής. Η συγκiνηση μου ήταν τόσο μεγάλη που ήθελα να πεθάνω εκείνη την στιγμή για να διατηρήσω την αίσθηση αυτή αναλοίωτη και αγνή για πάντα...

 

Κάτι όμως με πλησίασε και γυρνώντας είδα μια κοπέλα με παραδεισένια χαραχτηριστικά να πετάει πάνω σε μια λεπτή χρυσή σκόνη που υπήρχε διάχυτη σε εκείνο το μέρος και την έκανε να λάμπει όπως ο ήλιος μετά απο μία δυνατή καταιγίδα. Μία εξαίσια φωνή τότε άλωσε το μυαλό μου. Μου είπε ότι ήταν εκείνη, η αίσθηση που έψαχνα να βρώ αλλά δεν τη βρήκα εώς εκείνη την στιγμή. Ήταν η παρουσία που ερχόταν στα όνειρά μου και τάραζε τον άλλον μου εαυτό. Όταν τελικά γκρέμισα τον τοίχο που μας χώριζε, τον τοίχο των κόσμων, όπως είπε, το είναι της και η σκέψη της ενώθηκαν μαζί μου.

 

"Η πληρότητα έρχεται", είπε με φωνή αγγελική, όταν ενωθούμε και οι δύο. Στα μάτια της έβλεπα την αντανάκλασή μου. "Για να γίνει αυτό πρέπει να χορέψουμε τον χορό της αιωνιότητας. Το αποτέλεσμα του χορού είναι η μία και μοναδική αγάπη και είναι η ουσία του σύμπαντος. Είναι Ο Θεός. Εγώ την άκουγα χωρίς να δίνω σημασία σε αυτά που έλεγε γιατί η δύναμη της στιγμής ήταν τεράστια.

 

"Είναι αλήθεια" αρκέστηκα να απαντήσω εκστασιασμένος.

 

Με πήρε απο το χέρι και το άγγιγμά της ήταν δροσερό σαν τα νερά του καταράχτη δίπλα μας. Το δέρμα μου και η καρδιά μου αναρρίγησαν απο την αίσθηση. Την ίδια στιγμή η εικόνα που είχα μπροστά μου εξαφανίστηκε και την θέση της πήρε μια άλλη.

 

Ήταν αυτή, η εικόνα που έβλεπα και σηκωνόμουν απο το κρεβάτι σαν τρελός. Η κοπέλα μου μίλησε και η φωνή της ακουγόταν σαν μελωδία απο την άρπα του θεού Απόλλωνα : "έφτασες μέχρι εδώ μόνος σου για να με βρείς και τρελαινόσουν με την ιδέα ότι είσαι μία μοναδική ψυχή", μου είπε.

 

Τώρα μπροστά μας απλωνόταν ένα απέραντο σαν το έρεβος σύννεφο και εμείς ήταν σαν να βρισκόμαστε στην άκρη κάποιας εξέδρας έτοιμοι για το μεγάλο άλμα στον ουρανό της ανυπαρξίας.

 

"Όλοι έχουμε έναν σύντροφο μέσα μας" είπε. "Είμαστε διπολικά όντα, γεννιόμαστε μέσα στην ανυπαρξία και γυρνάμε μέσα σε αυτή επειδή μας ερεθίζει η σκέψη ότι θα το ξανακάνουμε απο την αρχή. Ότι θα ψάχνουμε μέχρι να την βρούμε την πηγή της τελειότητας, τη χάρη Του Θεού και τον σκοπό της δημιουργίας μας. Πεθαίνουμε και γεννιόμαστε μόνο για την επιστροφή. Η εύρεση του ετερού μας ήμιση ανοίγει τις πόρτες για τον κόσμο της αγάπης του χαμένου μας παραδείσου."

 

Αυτά τα λόγια ακούστηκαν και ένιωσα το μέρος που βρισκόμασταν και τα μαλλιά της κεφαλής μου να ηλεκτρίζονται γιατί ήταν λόγια υπερκόσμια. Είχα χάσει κάθε ιδέα του να σκέφτομαι ανθρώπινα. Είχα γίνει άλλος άνθρωπος. Ένας μετάνθρωπος ίσως. Η αλήθεια μου είχε φανερωθεί και ο σκοπός μου. Οι ουράνιες πόρτες άνοιξαν και μία σκάλα κατέβαινε μέσα απο τα μαύρα σύννεφα. Ήταν η σκάλα που οδηγούσε προς τον παράδεισο.

 

Όμως κάτι μέσα μου έλεγε ότι δεν έπρεπε να ανέβω. Δεν αρκούσε ότι βρήκα την χαρά μου. Ως άνθρωπος δεν είχα εκπληρώσει τους σκοπούς μου. Ήμουν προσκολλημένος στις ασχολίες μου, που όσο και αν ήταν ασήμαντες ήταν αυτές που μου απαγόρευσαν να ανέβω. Ήμουν εκστασιασμένος. Τότε γύρισα απότομα πίσω γιατί άκουσα ήχο κλαυμού. Ήταν ο άγγελός μου αυτό που είδα να κλαίει εκεί δίπλα μου. Τότε ρώτησα : "γιατί κλαίς" και μου είπε ότι έκλαιγε για μένα. Αυτή μπορούσε να κάνει υπομονή αλλά εγώ μετά απο αυτό δεν θα ήμουν ποτέ ο ίδιος. Γιατί θυμήθηκα τον εαυτό μου και δεν μπορούσα να ξεχάσω. Ένιωσα να λυποθυμώ γιατί αυτά τα λόγια με συντάραξαν συθέμελα. Την άκουγα να μιλά αλλά όλο και λιγότερο όλο και λιγότερο ώσπου ένιωσα ένα θερμό κύμα αέρα που με σήκωνε ψηλά πιο πάνω και απο τους κρεμαστούς καταράκτες που τους έβλεπα να πέφτουν ανέμελοι και για πάντα.

 

Ξύπνησα αργά το μεσημέρι. Μην μπορώντας να εξηγήσω τίποτα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ήταν ένα ζωντανό και αληθινό όνειρο.

 

Πόσο αργά περνούν απο τότε οι ώρες και οι μέρες. Περιμένω την στιγμή και θα την περιμένω για πάντα. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ κάνω μια προσευχή Στον Θεό της αγάπης και στο τέλος λέω ώσπου ο θάνατος να μας ενώσει. Ως άνθρωπος κοινωνικός έχω χάσει πλέον την κοινωνικότητα μου, ως άτομο έχω αποτραβηχτεί απο την κοινωνία γιατί δεν έχει να μου προσφέρει ανώτερα ιδανικά παρά μόνο ψεύτικες απολαύσεις. Περιμένω, μόνο αυτό κάνω στην ανάμνησή της, περίμενε με και εσύ ώ, αθάνατη αγαπημένη.

 

Με ανυπομονησία

Κύριος Λο

[Namris]

Ονειρικό, ευαίσθητο, ποιητικό, και το σημαντικότερο

ελπιδοφόρο (μέσα στην πρόσκαιρη μελαγχολία του).

[odesseo]

Εξαιρετικό! Από τις καλύτερες λογοτεχνικές αποδομήσεις του έρωτα που έχω διαβάσει.

Ειρωνικό, χολερικό χιούμορ τύπου Γούντι Άλεν.

 

Πρόσεξε λίγο τη γραμματική σου, γιατί προδίδει το κατά τ' άλλα προσεγμένο, γλαφυρό ύφος - π.χ. "κλαυμού", "έτερού μας ήμιση".

[Airbourne]

Σας ευχαριστώ πολύ φίλοι μου, για τα καλά σας λόγια...Πραγματικά εδω μέσα μπήκα για να βελτιώσω κάποια πράγματα...Οdesseo πράγματι κάποια σφάλματα στη γραμματική υπάρχουν, ευχαριστώ που τα πρόσεξες, μερικές φορές θέλουμε και δεν τα βλέπουμε... Namris...σου λέω απλά ότι ήμουν ερωτευμένος όταν το έγραφα αλλά μάλλον μπορείς να προβλέψεις την κατάληξη....

 

Λίγα λόγια για το κείμενο....

 

-Το κείμενο αντλεί κάποιους συνειρμούς απο θέμα μουσικού κομματιού, το Metropolis-Dream theater.... H αλήθεια είναι ότι τα συναισθήματα μας είναι ο κύριος λόγος που γράφουμε κάτι. Ήμουν 19 χρονών τότε... Μια ευαίσθητη ηλικία πάνω απο όλα... Το βασικό θέμα κρύβει πολλές προεκτάσεις, προσπάθησα να είμαι όσο πιο συγκεκριμένος μπορούσα μέσα στις γενικές γραμμές ενός ονείρου που πάντα θα είναι μέσα μου... Το παραπάνω κείμενο δεν σας κρύβω ότι απορρίφθηκε τότε απο γνωστό περιοδικό του χώρου, με το σκεπτικό ότι προάγει τον πεσιμισμό...αν και οι 60χρονοι που το διάβασαν δεν νομίζω ότι θα είχαν και άλλη άποψη...Ευελπιστώ και σε μια συνέχεια του παρόντος κειμένου, αν και χρονολογικά ο κύριος Λο είναι πρωταγωνιστής και σε άλλη μου ιστορία που κάποια στιγμή μπορεί να διαβάσετε... Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις παρατηρήσεις σας, μου είναι πολύ σημαντικές....

[synodoiporos]

Πράγματι, ένα πολύ καλό κείμενο, από αυτά που σπάνια διαβάζουμε...

 

Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα, απ' ότι βλέπω και από τους προηγούμενους έχει ήδη προκαλέσει τον ενθουσιασμό

 

Να σταθώ μόνο λίγο στο σημείο της απόρριψης της ιστορίας από παλαιό περιοδικό του χώρου, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Airbourne. Ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος για να αποθαρρυνθούν καινούριοι ευαίσθητοι δημιουργοί, με αποτέλεσμα η δημιουργική πορεία να ανακόπτεται και άνθρωποι που θα μπορούσαν να μας δώσουν ωραία πράγματα να απογοητεύονται και τελικά να παρατούν την προσπάθεια...

 

Ομολογώ πως διάβασα με κάποια συγκίνηση, στο τελευταίο τεύχος των Συμπαντικών Διαδρομών, το κείμενο του Γιώργου Σωτήρχου για το πως ξεκίνησαν το συγκεκριμένο περιοδικό, για τα όνειρα και τις ελπίδες τους, για την αγάπη τους για τον χώρο και την όλη προσπάθειά τους ώστε να έχουν τελικά οι νέοι δημιουργοί, που αγαπούν κι έλκονται από τα ίδια πράγματα, έναν χώρο για να στεγάσουν το έργο τους, τα μικρά πνευματικά παιδιά τους. Ίσως είναι ο καλύτερος τόπος για να βρει και η ιστορία που διαβάσαμε εδώ - και που προκάλεσε τον ευθουσιασμό στους αναγνώστες της - την μικρή δικαίωσή της και τον χώρο που της ανήκει στα μονοπάτια του Φανταστικού, αν και υπάρχουν άλλοι ειδικότεροι εμού για να μιλήσουν γι' αυτό.

 

Το Όνειρο οφείλουμε να το κρατήσουμε ζωντανό, χωρίς να το περιορίζουμε σε Όρια, γιατί έτσι μονάχα δικαιώνεται η προσπάθειά μας και γίνεται πιο ενδιαφέρουσα αυτή η μεγάλη μας περιπέτεια - και έχουμε πολλά περισσότερα να κάνουμε και να δούμε ακόμη...

 

Εγώ ένα μονάχα ξέρω : πως η καλύτερη βοήθεια που μπορεί να βρει o ευαίσθητος δημιουργός, ο καινούριος τεχνίτης, είναι η ενθάρρυνση.

 

Αλλά και κάτι ακόμα : η ίδια η ιστορία γράφεται γιατί θέλει να ακουστεί, να διαβαστεί κι από άλλους και να μεταδώσει το μήνυμά της, η ίδια η ιστορία...

 

Άλλη μια φορά, μπράβο στην ευτυχή στιγμή που γέννησε το παραπάνω κείμενο.

 

[Sileon]

Πολύ ωραία η ιστορία σου. Μου έφερε στο μυαλό Ραντολφ Κάρτερ απο Λαβκραφτ. Metropolis, ε? Θα σου πρότεινα να ακούσεις (πρώτα απ΄ολα) αλλά και να διαβάσεις στίχους, απο το Elyzium των Fields of the Nephilim. O δίσκος μιλάει, τουλάχιστον όπως το έχω πιάσει και εν συντομία, για το πνευματικό ταξίδι ενός ζευγαριού σε ανώτερες σφαίρες ύπαρξης και την αναζήτηση της αλήθειας. Πολύ ιδιαίτερος και υποβλητικός δίσκος.

Και όπως λένε τα παιδιά, συνέχισε και η δουλειά σου θα βρει τον δρόμο της. Εδω είναι μια πολύ καλή αρχή και για αυτό είμαστε εδώ. Εγώ θα ήθελα πολύ να δω μια συνέχειά της ή μια πιο πυκνογραμμένη μορφή της.

[Dopamine]

Ανα παράγραφο σταματούσα κάθε τόσο και το μυαλό μου έτρεχε..

Το κείμενο στην αρχή έχει μια γεύση πικρής αλήθειας. Είδα πως εκείνη την περίοδο ήσουν ερωτευμένος όπως λες, εμένα με πάει αλλού, ίσως φταίει πως ο άλλος μου εαυτός δέχτηκε το μύνημά σου αλλιώς! Δεν απέτυχε το κείμενο βέβαια, απλά οι απόψεις μου στα δικά μου όνειρα το διαστρεβλώνουν δίνοντας του μια μορφή που ικανοποιεί μονάχα εμένα.

Όμως έχεις την δυνατότητα να βάζεις τις σκέψεις σε χαρτί, συνηθισμένη κριτική, αλλά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αυτή τη φορά αυτό σημαίνει.

Κι αν αρχικά μοιάζει τόσο απαισιόδοξο στην ουσία είναι χαρακτηριστικά αισιόδοξο.

Τελικά η αναμονή σε κάτι άλλο ατέλειωτο και δυσνόητο είναι η ζωή;

Γιατί αν είναι έτσι θα περιμένω.

Μεσημέριασε, φιλοσοφία τέλος.

Μη με υπολογίζετε και μη βαράτε!

 

*bump* by the way..

[woolfie]

sigxaritiria!to mono pu boro na sou po inai oti emina aposvolomeni anarotumeni:pos vlepo to istato vioma mu toso katapliktika katagrameno se xarti??ilikrina,eisai poli tixeros pu exis tin ikanotita na apotiponis me tetoio tropo auta ta pragmata..sinesthima:cardioxtipi&ekplixi oso sinexiza na diavazo.anamniseis ksanazodanepsan&pali,anamniseis axrones&mirodies&ixoi aperigraptoi...i enosi exei idi epiteuxthi apo ti stigmi pu to grafeis&to xanadiavazeis.i katalixi eno fenomenika inai i apogoiteusi,teika krata to apostagma tis telikis aeanis elpidas.me agixe sta pio mixia vathi tis psixis mu,ekei mono pu boro na exomologitho catastaseis pera apo auto to peplo...se euxaristo gia auto.sinexise na zeis etsi :

[Nienna]

Χμμμ. Για μένα η "μαγκιά" είναι να επιχειρήσει να φέρει κανείς τ' όνειρο στον κόσμο, να υποστεί τις συνέπειες, να το ξαναεπιχειρήσει, να ξαναποτύχει, και κάποτε, ίσως, να πετύχει, και οι κόσμοι να είναι ένας μεγάλος Κόσμος, ενωμένοι.

 

Το να κλείσεις γερά την πόρτα μεταξύ των δύο κόσμο απαξιώνοντας τον απλό, καθημερινό κόσμο και υμνώντας τον άλλο είναι, θαρρώ, εύκολο - και μη παραγωγικό... [εκτός αν θεωρήσει κανείς θεμιτό παράγωγο τη θλίψη και την άρνηση].

 

Κοινώς, δεν συνιστώ σε κανέναν να περιμένει να σωθεί. Συν Αθηνά και χείρα κίνει.

[Airbourne]

Γειά σας και πάλι μετά απο πολύ πολύ καιρό...

 

Αρχικά ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σας, ειδικά χαίρομαι που ένιωσες τα συναισθήματα αυτά woolfie...

 

Νομίζω πως το να μη θέλει κάποιος να συνδέσει δυο κόσμους είναι καθαρά θέμα επιλογής του και δεν έχει καμία σχέση με τα συναισθήματα που μπορεί να έχει εκείνη την στιγμή, εγώ προσωπικά είμαι άνθρωπος των επιλογών μου και αντιπαθώ ιδιαίτερα την χειραγώγηση των πράξεων μου απο τα συναισθήματα μου. Επίσης και η θλίψη και η άρνηση είναι πιστεύω και πάλι θέμα επιλογής, ζώντας καθημερινά σε έναν κόσμο που πρέπει κανείς να επιλέγει μεταξύ μύριων διαφορετικών πραγμάτων και πέρα απο την παθολογική έννοια της θλίψης και της άρνησης, το πως ακριβώς θα αντιδρά κάποιος άνθρωπος στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος του είναι κάτι μοναδικό και διαφορετικό για τον καθένα απο εμάς. Η παραπάνω ιστορία διαδραματίζεται σε δυο ταυτόχρονους κόσμους αυτό είναι το μυστικό, όταν.."Έβλεπα δύο κόσμους και έναν τρίτο ξεχωριστά. Ο άλλος μου εαυτός διάβαζε την εφημερίδα του και μαζί τα νέα του κόσμου του,η δεύτερη σκηνή ήταν να βλέπω τον εαυτό μου και μένα μαζί. Η τρίτη σκηνή όμως ήταν αυτή που συγκλόνισε και τάραξε τα γερά θεμέλια της ατελείωτης δύναμης του εγωισμού μου."

 

Γενικά είναι πολύ περίεργο, μπορεί όμως να συμβεί κατα την διάρκεια ενός ονείρου...Βέβαια νομίζω πως το τελικό απόσταγμα του κειμένου εξαρτάται πάρα πολύ απο την ψυχοσύνθεση μας κατα την διάρκεια της ανάγνωσης. Φυσικά τα πρώτα σχόλια που είχα πάρει για το κείμενο ήταν θετικά (όταν ήθελα να το δημοσιοποιήσω σε ένα τοπικό περιοδικό)...αλλά και εκείνοι τότε μου είχαν πει ότι προάγω τον πεσιμισμό..Οκ, το βλέπω λίγο διαφορετικά...πέρασαν και τα χρόνια απο τότε...

 

Βέβαια χαίρομαι ιδιαίτερα για όλα τα σχόλια γιατί έτσι θα βελτιώσω τις ιδέες μου και τον τρόπο που μπορώ να καταγράψω ένα κείμενο, ελπίζω να μαθαίνω όσο περισσότερα γίνεται, αυτό είναι το παν... Ευχαριστώ για τον χρόνο που χάσατε για να με διαβάσετε...

[Airbourne]

Μια μικρή συνέχεια της ιστορίας...

 

Προσευχή (Απο το ημερολόγιο του κυρίου Λο.)

Στον Θεό της αγάπης

Πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμα σε έχω μέσα μου, αιώνια αγαπημένη. Κομμάτι της ψυχής μου, κομμάτι του σύμπαντος που με δημιούργησε. Οι ώρες που περνούν και τα λεπτά που τρέχουν, με φέρνουν όλο και πιο κοντά σου. Κοιτάω μέσα μου στην εσωτερική σιωπή που με γεμίζει ευτυχία και με κάνει να νιώθω ότι είσαι ακόμη εκεί, για μένα. Με τα μάτια της ψυχής μου σε βλέπω να λικνίζεσαι, αρμονικά, μπροστά στο κεχριμπαρένιο φώς των αστεριών και του μεγάλου Γαλαξία. Μέχρι να μας ενώσει ο θάνατος, ώ, αγαπημένη μου.


-Υπήρχαν στιγμές που όλα γύρω μου έμοιαζαν να παγώνουν, να μην έχουν νόημα. Κοιτούσα έξω απο το παράθυρο του δωματίου μου, υπήρχε μια λίμνη που το χειμώνα πάγωνε και μπορούσε κάποιος να κάνει παγοδρομίες. Την επισκεπτόμουν συχνά, εκεί έβρισκα μια γαλήνη μέσα στην σκοτεινιά του χειμώνα που δεν μπορούσα να βρώ μέσα στο σπίτι μου. Εκεί, μπροστά στην παγωμένη λίμνη, υπήρχε ένα παγκάκι. Συνήθιζα να κάθομαι ώρες ατελείωτες μπροστά στην παγωμένη λίμνη και να αναρωτιέμαι γιατί να νοιώθει κανείς τόσο μόνος. Παρακολουθούσα παιδάκια με τους γονείς τους να κάνουν παγοδρομίες και το μυαλό μου έπαιζε παιχνίδια, ο χώρος και ο χρόνος έμοιαζε να εξαφανίζονται καθώς βυθιζόμουν όλο και πιο πολύ σε κάτι παράλληλο με αυτό που ζούσα, έπιανα για άλλη μια φορά το Ονειρόριο μου.

Μπροστά μου έβλεπα χορογραφίες αγγέλων. Γλυστρούσαν επάνω στο παγωμένο νερό της λίμνης και άφηναν πίσω τους μια γλυκιά μυρωδιά σαν αυτή που έχουν τα βρέφη τους πρώτους μήνες της νέας τους ζωής. Ήταν ευτυχία αυτό που ένοιωθα και μια ολοκλήρωση, που ποτέ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία, να νιώσω στον πραγματικό κόσμο.  Ήταν όμως και η βοή. Αχ, Θέε μου, αυτή η βοή και η μυρωδιά, αχ Θέε μου, αυτή η μυρωδιά με έκανε να παραμιλώ και να ψυθιρίζω :

Τι ώρα να είναι , αυτή του σκότους ;
Τι κάνουν επάνω τα μεγάλα πουλιά ;
Ίσως να δίνουν παράσταση επάνω

Η μυρωδιά Θέε μου, αχ αυτή η μυρωδιά

Πώς γίνεται τώρα , να βλέπω τον κόσμο
Όπως και να'χει τον βλέπω χλωμά
Μπορεί και πάλι να τρέξω σε εσένα

Η μυρωδιά Θέε μου, αχ αυτή η μυρωδιά

Η ώρα πέρασε , κανείς δεν υπάρχει
και τώρα στο σκότος ζει η μοναξιά
και όμως ποτέ μου δεν θα ξεχάσω…

Την μυρωδιά Θέε μου , αχ  αυτή η μυρωδιά.

Περίμενα εκεί, σκεφτικός και μαγεμένος, μόνος, στην άκρη της παγωμένης λίμνης. Ο κόσμος είχε απο ώρα αφήσει το παγοδρόμιο της και εγώ το ήξερα, ότι πλησίαζε η ώρα, που θα βρισκόμαστε και πάλι μαζί.

Θα μπορούσα να πεθάνω εκείνη την στιγμή για να κρατήσω αναλοίωτο το βίωμα που ζούσα, μια για πάντα. Στο μυαλό μου τώρα η βοή έδειχνε να κοπάζει και η μυρωδιά είχε εξαφανιστεί όμως ένα πράγμα είχε μείνει μέσα στην καρδιά μου, να σε βρώ και πάλι, εσένα Αγάπη μου και να δώ τους αγγέλους να χορεύουν στην αιωνιότητα.

 

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ κάνω μια προσευχή Στον Θεό της Αγάπης.

 

Με ανυπομονησία
Κύριος Λο

Edited April 4, 2013 by Airbourne

[Loch Moors]

Υπερβατικό, ψυχεδελικό που μέσα στην αφήγηση βρίσκεις την πραγματικότητα φιλτραρισμένη απ' το όνειρο κι αυτό την κάνει πιο σκληρή γιατί αναπόφευκτα βρίσκεις τον εαυτό σου κάπου να κάτι απ' όλα αυτά ή και όλα αυτά που γράφεις. Είναι πραγματικά πολύ όμορφο κείμενο στο οποίο μπορεί να μιλάει ο κ. Λο, αλλά στην πραγματικότητα μιλάνε μόνο νοήματα, ιδέες και συναισθήμα. Η ύφανσή τους είναι εξαιρετική και πυκνή, τόσο, που νομίζω πως δε θα μπορούσα να το διαβάσω αν ήταν πολύ μεγάλο, θα με πλάκωνε!

 

Αυτό το ύφος του απροσδιόριστου μείγματος μελαγχολίας και αισιοδοξίας μοιάζει πολύ με την καθημερινότητά μας και ο τρόπος που αποδίδεις την ιδέα και το συναίσθημα της μοναξιάς είναι σχεδόν τέλειος. Ιδιαίτερα σ' αυτό το δεύτερο απόσπασμα που ανέβασες, όπου η μοναξιά δεν ταυτίζεται σε καμία περίπτωση με την απόλυτη δυστυχία ή την κατάθλιψη αλλά είναι κάτι πολύ πιο πολύπλοκο, πιστεύω πάει χέρι, χέρι με την παρατήρηση: των άλλων, της φύσης, της περιρρέουσας ευτυχίας.

 

Μπράβο και ευχαριστώ γι' αυτό που διάβασα. Να γεμίζεις πολλές σελίδες στο ονειρόριό σου..