All Activity

Το καλύτερο τέλος είναι ο Θάνατος. Κανείς δεν θέλει να τον σκέφτεται (ή περίπου κανείς), κανείς δεν θέλει να του συμβεί (ή περίπου κανείς), όλοι τον περιμένουν να 'ρθει μετά από πολλά, παρά πολλά χρόνια (ή περίπου όλοι), κι όταν τελικά, αργά ή γρήγορα, έρθει, τίποτα δεν θα έχει πια καμιά σημασία (ή μπορεί και να έχει). Κλισέ; Ναι, φυσικά. Μα όσο κι αν προσπαθούμε να τον ξορκίσουμε με την πένα μας, δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Θα σκάσει μύτη όταν δεν θα τον περιμένουμε. Ασε που ακόμα κι αν τον παρακαλάμε να έρθει, αυτός δεν θα έρχεται. Είναι busy το παλικάρι, και μέχρι να βάλει τη δουλειά σε μια σειρά... Ανατροπή; Φυσικά, η καλύτερη.

Από εκδόσεις Στερέωμα και βιβλιοπωλείο Λαβύρινθος: 1. Βιρζινί Ντεπάντ - Βερνόν Σουμπουτέξ 1 (Στερέωμα). 12€ 2. Βιρζινί Ντεπάντ - Βερνόν Σουμπουτέξ 2 (Στερέωμα). 12€ 3. Βιρζινί Ντεπάντ - Βερνόν Σουμπουτέξ 3 (Στερέωμα). 12€ 4. Χανς-Ούλριχ Ρούντελ - Πιλότος των Stukas (Eurobooks). 16,50€ 5. Θανάσης Βέμπος - Η επέτειος (Λιβάνης). 13€

Πιστεύω ότι το καλό τέλος ή το τέλος που αξίζει στον καθένα είναι ένα τέλος που αν και σύνηθες θα έχει πάντα το κοινό του γιατί προσφέρει στον αναγνώστη κάτι που του στερεί η πραγματικότητα πολλές φορές, την κάθαρση με την απόδοση δικαιοσύνης. Αυτό με το όνειρο το βρίσκω σπαστικό ακόμα και αν ο συγγραφέας έχει κλείσει όλες τις πλοκές και δεν έχει εκκρεμόητες, είναι σαν να απαξιώνει ό,τι έφτιαξε ως εκείνη τη στιγμή. Σκέψου στο τέλος της Επιστροφής του Βασιλιά, να ανακαλύπταμε ότι όλα αυτά ήταν ένα όνειρο που είδε ο Μπίλμπο παίρνοντας έναν υπνάκο ενώ έγραφε το βιβλίο του!

Υπάρχει ένα ανοιχτό debate που δεν καλούμαστε να λύσουμε εδώ, καθώς η κάθε πλευρά έχει τα λογικά και ορθά της επιχειρήματα: ποιο άραγε είναι το δυσκολότερο κομμάτι μίας ιστορίας; Το ξεκίνημά της, το μέσον ή το τέλος, η λύση της; - Το ξεκίνημα – δεν είναι εύκολο. Μπορεί να έχουμε την βασική μας ιδέα που μας ενθουσιάζει, μπορεί να είναι μία ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά πώς ακριβώς θα ξεκινήσουμε; Το θηρίο της λευκής σελίδας, ο μέγιστος φόβος των απανταχού συγγραφέων, χτυπάει ευκολότερα και συχνότερα σε αυτή τη φάση. Πώς ξεκινάμε; Τι είδους δόλωμα θα τραβήξει τον αναγνώστη ώστε να γυρίσει στην επόμενη σελίδα, και στην επόμενη, και στην επόμενη; Γιατί να επιιλέξει το δικό μας βιβλίο και όχι κάποιου άλλου; Ποια η πρώτη μας πρόταση, η πρώτη μας λέξη; Σήμερα, εποχή όπου ο αναγνώστης βομβαρδίζεται από εκδόσεις, ταινίες, παιχνίδια, πληροφορίες, ιστορίες, αφηγήματα, είναι σαφώς δυσκολότερο να εντυπωσιαστεί. Υπάρχει τεράστια γκάμα και διαρκής, ανατροφοδοτούμενη προσφορά. Ο χρόνος του αναγνώστη είναι μετρημένος και αν η αρχή της ιστορίας μας δεν είναι αρκετά ελκυστική, είναι πιθανό να μην ασχοληθεί περαιτέρω με το κείμενό μας. - Η μέση ενός βιβλίου ενέχει επίσης τις δικές τις συγκεκριμένες προκλήσεις– κατά την προσωπική μου άποψη είναι το δυσκολότερο κομμάτι. Η αρχή μπορεί, παρά τις παραπάνω δυσκολίες, να βρεθεί, να σμιλευτεί με κάποιον τρόπο, λόγω του αρχικού δημιουργικού μας ενθουσιασμού. Η λύση πάλι μπορεί να επισύρει ένα εντυπωσιακό κλείσιμο λόγω της έντασης της κορύφωσης που έτσι κι αλλιώς έχει παρασύρει και συναρπάσει τόσο τον αναγνώστη, όσο και τον συγγραφέα. Ωστόσο η μέση, και ιδιαίτερα στα μυθιστορήματα, είναι το σημείο όπου συνήθως γίνεται η λεγόμενη κοιλιά. Πρέπει η ιστορία να συνεχίσει να εξελίσσεται χωρίς να σκοντάφτει, χωρίς να δίνεται η εντύπωση στον αναγνώστη μας ότι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τους ήρωές μας, ότι δεν ξέρουμε να πλοηγήσουμε την πλοκή μας ή ότι και εμείς οι ίδιοι έχουμε αρχίσει να βαριόμαστε το κείμενό μας. Ο αναγνώστης είναι εξαιρετικά ευαίσθητος σε σχέση με αυτό που διαβάζει και υπάρχει μία ιδιαίτερη σύνδεση πομπού και δέκτη, δηλαδή συγγραφέα και αναγνώστη στη δική μας περίπτωση. Το διαισθάνεται αν αγαπάμε την ιστορία μας, αν μας ενθουσιάζει, αν τη βαριόμαστε και οι αντιδράσεις του είναι ανάλογες με τις δικές μας διαθέσεις. Στο μέσον ενός βιβλίου, η εναρκτήρια ορμή της ιστορίας μας έχει πλέον ξεθωριάσει και η κάθαρση βρίσκεται ακόμη μακριά. Με ποια εργαλεία θα εντυπωσιάσουμε τον αναγνώστη μας, πώς θα τον κρατήσουμε προσηλωμένο στο γραπτό μας; Η μέση ενός μυθιστορήματος είναι το σημείο όπου οι λιγότερο υπομονετικοί -ή λιγότερο επίμονοι- αναγνώστες μπορεί να εγκαταλείψουν τον αγώνα. - Το τέλος. Για κάποιους η λύση είναι το δυσκολότερο σημείο ενός κειμένου. Πρέπει να δώσουμε ένα πειστικό κλείσιμο στην πλοκή μας και σε όλες τις εκ παραλλήλου μικρότερες πλοκές που αναπτύξαμε. Είναι ζωτικής σημασίας να γίνει αυτό, να «δέσουμε» δηλαδή όλα τα «νήματα» που ξεκινήσαμε να υφαίνουμε. Πρέπει δηλαδή να γίνει «απεμπλοκή» σε οποιαδήποτε «εμπλοκή», είτε σχέσεις μεταξύ προσώπων, είτε συναισθημάτων, είτε αδικιών ή ανισορροπιών. Όσοι εμπλακούν στην ιστορία πρέπει να απεμπλακούν με κάποιον ικανοποιητικό τρόπο. Στην αντίθετη περίπτωση, θα δώσουμε στον αναγνώστη μας την πολύ άσχημη εντύπωση πως έχουμε «ξεχάσει» τα ζητήματα ή τα πρόσωπα που εκθέσαμε στο έργο μας. Είναι επίσης σημαντικό, και με αυτό το κομμάτι θα ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο, να αποφύγουμε πολυφορεμένα κλισέ και προβλέψιμες λύσεις για το τέλος μας. Πλάσαμε με μεράκι μία ιστορία, τους χαρακτήρες μας, τις περιπέτειες και τις συγκρούσεις τους. Σίγουρα θέλουμε να δώσουμε ένα αξιοπρεπές επιστέγασμα σε αυτή την προσπάθεια και μία θριαμβευτική έξοδο από τη σκηνή για τους ήρωές μας. Εξάλλου, δεν ξεχνάμε πως, όσο περισσότερο τους αγαπήσουμε εμείς, τόσο περισσότερο θα τους αγαπήσουν οι αναγνώστες μας. Ας δούμε λοιπόν μερικές από τις εύκολες λύσεις που καταφεύγουν οι απρόσεκτοι, βιαστικοί ή βαριεστημένοι συγγραφείς και που αποτελούν κόκκινο πανί στα μάτια του απαιτητικού αναγνώστη. 1. Τέλος τύπου: Και έζησαν αυτοί καλά. Ναι, επιτρέπεται να έχουμε ένα ευτυχές τέλος, μπορεί να οδηγήσουμε την πλοκή μας εκεί. Ο Στίβεν Κινγκ υποστηρίζει πως τα ευτυχισμένα τέλη είναι τα συνηθέστερα, ακόμη και στην πραγματική ζωή. Δεν απαγορεύεται οι ήρωές μας να νικήσουν τους κακούς, να βρουν την πραγματική αγάπη, να επαναφέρουν το δίκαιο και την τάξη, να ελευθερώσουν τον πλανήτη, το βασίλειο, τους σκλάβους γονείς τους ή ό,τι άλλο είναι αυτό για το οποίο παλεύουν. Ο κίνδυνος αυτού του είδους τέλους βρίσκεται στον χειρισμό του: πώς θα φτάσουμε στο ευτυχές μας τέλος; Πώς θα έχουμε χτίσει την πορεία προς το τέλος αυτό; Μέσα από μία σειρά περιπέτειες που λύνονται ευφυώς και πειστικά ή με την ακατάπαυστη βοήθεια της τύχης ή κάποιου από μηχανής θεού; Και φτάνουμε έτσι στο δεύτερο, κακού είδους, τέλος: 2. Ο από μηχανής θεός. Μπορεί να λειτουργούσε στην αρχαία τραγωδία, αλλά όχι πια. Φυσικά, λέγοντας από μηχανής θεός δεν εννοούμε ότι θα χρησιμοποιήσουμε οπωσδήποτε κάποιο θεϊκό πρόσωπο, αν και δεν αποκλείεται. Ένας χαμένος συγγενής, ένας γηραιότερος χαρακτήρας, ένας σοφός ιερέας ή μάντης, ένας ξένος που η άφιξή του θα συμπίπτει με την πιο νευραλγική στιγμή της ιστορίας μας, ακόμη και η ανακάλυψη ενός σημαντικού αντικειμένου ή η τυχαία αποκάλυψη ενός μυστικού μπορεί κάλλιστα να παίξει το ρόλο ενός deus ex machina. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν συνήθως εξωγενή και πάντως απρόβλεπτο παράγοντα που λύνει την πλοκή τόσο καίρια, τέλεια και συγχρονισμένα ώστε μοιάζει με θεία πρόνοια. Τούτο συνέβαινε στο μεσαιωνικό θέατρο, όπου οι αλλεπάλληλες αναγνωρίσεις και οι επανενώσεις των προσώπων έλυναν όλα τα αδιέξοδα. Είναι κλισέ, είναι παλιομοδίτικο, είναι χιλιοειπωμένο και πιθανώς και με πολύ καλύτερους τρόπους από αυτούς που θα καταφέρουμε να χειριστούμε. Μία επέμβαση που να αλλάζει την έκβαση της μάχης, ή της διένεξης, ή του πολέμου, ή γενικά της ιστορίας μας θα πρέπει να έχει κτιστεί με μεγάλη προσοχή κατά τη διάρκεια της αφήγησης. Διαφορετικά δεν είναι ανατροπή, είναι ταχυδακτυλουργία που βγάλαμε από το καπέλο μας ελλείψει χρόνου ή φαντασίας. 3. Ήταν όλα ένα όνειρο. Αυτό είναι πάντοτε η ευκολότερη έξοδος κινδύνου. Όταν είναι όλα ένα όνειρο ο συγγραφέας δεν υποχρεούται να ολοκληρώσει κανένα από τα ζητήματά του. Στην πραγματικότητα ο συγγραφέας μοιάζει να «το σκάει από το παράθυρο» αφήνοντάς μας με την απογοήτευση της ημιτελούς πλοκής. Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου μπορεί να καταστραφεί από την απλή φράση ήταν όλα ένα όνειρο. Και μάλιστα, όσο πιο ωραία και όσο πιο περίπλοκη είναι μία ιστορία τόσο βαθύτερη η απογοήτευση και τόσο χειρότερο το αντίκτυπο. Φανταστείτε να έχουμε σετάρει χαρακτήρες, ίντριγκες, περιπέτεια, μαγικά αντικείμενα, γρίφους, αναγνωρίσεις, και τελικά τίποτα να μην έχει κανένα απολύτως νόημα επειδή κάποιος τα ονειρεύτηκε ή τα φαντάστηκε κατά τη διάρκεια μιας παραίσθησης. Ο αναγνώστης θα νιώσει προδομένος, καθώς επένδυσε χρόνο και ενθουσιασμό στο βιβλίο μας για να δει την έκβαση μιας ιστορίας. Και αν νιώσει προδομένος, είναι δύσκολο να επενδύσει πια σε μας. 4. Η τραγική λύση όπου όλοι πεθαίνουν. «Τραγική» δεν είναι τυχαία εδώ η επιλογή της λέξης. Συμβαίνει όντως σε πολλές, αρχαίες και μεσαιωνικές, τραγωδίες. Ωστόσο δεν είναι ό,τι καλύτερο για ένα μυθιστόρημα ή διήγημα φαντασίας. Είναι μάλλον εύκολο να ξεφορτωνόμαστε χαρακτήρες στων οποίων την ιστορία δεν μπορούμε να δώσουμε ικανοποιητική λύση. Είναι σαν να βαριόμαστε να συμμαζέψουμε ένα σπίτι και να επιλέγουμε να το ανατινάξουμε – ακραίο παράδειγμα, το ξέρω, αλλά νομίζω περιγραφικό -. Η λύση αυτή περιέχει κάτι από την προχειρότητα και το απογοητευτικό – για τον αναγνώστη- αίσθημα της προδοσίας που περιγράψαμε και στην περίπτωση 3. 5. Ξαφνικοί έρωτες, ξαφνικοί γάμοι. Τυπικότατη παραλλαγή του έζησαν αυτοί καλά. Ο νέος επιτρέπεται να παντρεύεται στο τέλος την καλή του – αλλά την καλή του, που τον έχουμε δει να την διεκδικεί και έχουμε καρδιοχτυπήσει με το καρδιοχτύπι του. Όταν το ευτυχές γεγονός επισφραγίζεται με καμιά δεκαριά ακόμη, όπου όλοι βρίσκουν ξαφνικά και χωρίς καμία προηγούμενη αιτία το ιδανικό τους ταίρι τότε η λύση μας είναι κλισέ που θυμίζει παλιές ελληνικές ταινίες και που καλά θα κάνουμε να αποφύγουμε. 6. Ο εσωτερικός, υπαρξιακός μονόλογος του ήρωα. Μετά τη λύση της ιστορίας θα τον δούμε να αναλογίζεται τη θέση του στον κόσμο, την πορεία του στη ζωή, το τι μεταχειρίστηκε προκειμένου να πιάσει τον κακό – συνηθισμένο τέλος σε νουάρ μυθιστορήματα ή ταινίες. Ακριβώς επειδή είναι τυπικό και σύνηθες είναι καλύτερα να το αποφύγουμε. Όλα τα παραπάνω κλισέ, με εξαίρεση την περίπτωση ήταν όλα ένα όνειρο, δεν σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν, υπό συνθήκες. Είναι υπερβολικά συνηθισμένα τελειώματα ιστοριών, για αυτό έφτασαν να τυποποιηθούν ως κλισέ και αυτό σημαίνει ένα πράγμα: ότι για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, δεκαετίες, ίσως και εκατονταετίες, ήταν αγαπητά στον κόσμο. Οι αναγνώστες, οι θεατές τα αγαπούσαν, και άρα οι συγγραφείς τα μεταχειρίζονταν. Άλλωστε το πιο συνηθισμένο κλισέ υπήρξε κάποτε πρωτοποριακή ιδέα, τόσο πρωτοποριακή και εντυπωσιακή που δημιούργησε πλήθος ανάτυπά της. Πλέον όμως οι ιστορίες που γράφονται και εκδίδονται είναι πολλαπλάσιες από αυτές που κυκλοφορούσαν παλιότερα, οι αναγνώστες έχουν άλλη παιδεία και τα κριτήρια είναι αυστηρά. Είναι απαραίτητο να αποφεύγουμε πεπατημένες οδούς και, αν δεν μπορούμε να το κάνουμε, τουλάχιστον ας προσπαθούμε να διαχειριζόμαστε τις τυποποιήσεις με φρέσκια ματιά. Αν ο αναγνώστης έχει διαβάσει άλλα τριάντα βιβλία όπου όλοι ζουν καλά και εμείς καλύτερα, όπου ο ήρωας αναλώνεται στον υπαρξιακό του προβληματισμό στο τέλος της ιστορίας ή όπου ένας παράγοντας, - πρόσωπο, κατάσταση, μαγεία ή τεχνολογία – δίνει κάθε απάντηση στο αδιέξοδο, πώς και με τι θα σταθούμε εμείς, προσφέροντας «μία από τα ίδια;» Πρέπει ο αναγνώστης να δει σε μας κάτι περισσότερο ή κάτι διαφορετικό προκειμένου να κλείσει το βιβλίο μας με μίαν ευχάριστη ανάμνηση. Το τέλος ενός βιβλίου αφήνει πάντα τον εντονότερο αντίκτυπο και για αυτό το λόγο είναι ανάγκη να είναι προσεγμένο. Είναι αυτό που θυμόμαστε τελικά, είναι αυτό που θα προσδιορίζει την τελική γεύση που μας άφησε ένα κείμενο και ίσως αυτό που θα μας κάνει να το συστήσουμε και σε άλλους. Σκεφτείτε πόσες φορές έχετε, ως αναγνώστες, ακούσει ή πει την φράση «είχε καλές ιδέες αλλά…» «ξεκίνησε όμορφα, όμως στο τέλος…» «ωραία ιστορία μα το τέλος με εκνεύρισε». Η παλιά, καλή παροιμία «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» βρίσκει απήχηση και στη συγγραφή όπως ακριβώς και στη ζωή.

Διάβασα το ''Βάαλ- Ο άρχοντας των δαιμόνων''. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μικρό παιδί που μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο, όντας καρπός παράνομου έρωτα. Κάτι δείχνει να μην πηγαίνει καθόλου καλά μαζί του, σε βαθμό ακραία νοσηρό. Και όσο μεγαλώνει αυτός, άλλο τόσο και η παράνοια που σκορπά τριγύρω. Ώσπου κάποιοι λίγοι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να τον σταματήσουν. Προτού να είναι αργά για τον κόσμο όλο. Γενικά τα θρησκευτικά θρίλερ δεν θα έλεγα ότι μου αρέσουν. Έχω διαβάσει βέβαια πολύ λίγα, λιγότερα και από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Αλλά και πάλι θα έλεγα ότι δεν με τραβάει το είδος. Έτσι και εδώ. Είχε ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα και μία- δύο καλές σκηνές. Αλλά το όλο σύνολο δεν θα έλεγα ότι με ικανοποίησε. Διαβάστηκε σχετικά ευχάριστα για το λίγο που κράτησε, αλλά θα ξεχαστεί με το πέρας της ανάγνωσης. Πιο ενδιαφέρον μου φαίνεται αυτό που ανοίγει και το τόπικ, θα κοιτάξω να το διαβάσω από την επόμενη χρονιά.

Προσθήκη 15ου μέρους

Συγχαρητήρια στους νικητές. Ευχαριστώ όσους με ψήφισαν. Περιμένω νέο θέμα για παιχνίδι,

1) Ωρόρα: Ιστορίες με κοσμικές καταστροφές (σελ 238) 2) Joe Abercrombie: Το κάλεσμα του ξίφους (σελ 670) 3) Joe Abercrombie: Πριν την αγχόνη (σελ 719) 4) Joe Abercrombie: Το τελευταίο επιχείρημα (σελ 806) 5) Dean Koontz: Νύχτες τρόμου (σελ 505) 6) Ωρόρα: Ιστορίες με αγγέλους και διαβόλους (σελ 240) 7) Graham Masterton: Το τζιν (σελ 233) 8 Wilbur Smith: Το μάτι του τίγρη (σελ 408) 9) Collin Bennet: Η δύναμη του υπνωτισμού (σελ 173) 10) Len Deighton: Απόρρητος φάκελος Ίπκρες (σελ 343) 11) Hans- Christian Huf: Quo Vadis- Οι δύσκολες στιγμές της ανθρωπότητας (σελ 350) 12) Ωρόρα: Ιστορίες ανθρώπινης μοναξιάς (σελ 240) 13) Agatha Christie: Ξενοδοχείο Μετροπόλιταν (σελ 156) 14) Αύγουστος Κορτώ: Επειδή είναι η καρδιά μου (σελ 237) 15) Ursula Le Guin: Η λέξη για τον κόσμο είναι δάσος (σελ 167) 16) Louis L' Amour: Το πιο γρήγορο πιστόλι (σελ 183) 17) Ωρόρα: Ιστορίες από το περιοδικό Weird tales (σελ 240) 18) Joe Abercrombie: Μία στάλα μίσος (σελ 672) 19) Joe Abercrombie: Το κακό με την ειρήνη (σελ 736) 20) Joe Abercrombie: Η σοφία του πλήθους (σελ 736) 21) Whitley Strieber: Επικοινωνία (σελ 517) 22) Thomas Edward Lawrence: Επτά στύλοι της σοφίας (σελ 857) 23) Ωρόρα: Ιστορίες από τον κόκκινο πλανήτη (σελ 240) 24) James Church: Ένα πτώμα στο Κόρυο (σελ 352) 25) Maxwell Kenton: Kάντυ (σελ 175) 26) Raymond Carver: Ελέφαντας (σελ 154) 27) Laurent Binet: HHhH (σελ 381) 28) John M. Ford: Το κάλεσμα του δράκου (σελ 518) 29) Ωρόρα: Ιστορίες Γαλλικής επιστημονικής φαντασίας (σελ 240) 30) Louis L' Amour: Η ώρα των λύκων (σελ 169) 31) Vasco da Gama: Το πρώτο ταξίδι στις Ινδίες (σελ 105) 32) Συλλογικό έργο: 50 ημέρες που άλλαξαν τον κόσμο (σελ 318) 33) Αύγουστος Κορτώ: Μικρό χρονικό τρέλας (σελ 246) 34) Γιώργος Πολ. Παπαδάκης: Οι δρόμοι του φανταστικού (σελ 279) 35) Ωρόρα: Ιστορίες από το περιοδικό Weird tales 2 (σελ 240) 36) Laurence Rees: Οι Ναζί (σελ 376) 37) Γιώργος Μπαλάνος: Οι κόσμοι της φωτιάς (σελ 200) 38) Patricia Highsmith: Ο ταλαντούχος κ. Ρίπλεϊ (σελ 280) 39) Jules Verne: Τα τέρατα των θαλασσών (σελ 238) 40) Robert Harris: Fatherland (σελ 476) 41) Ωρόρα: Ιστορίες με τρελούς επιστήμονες 2 (σελ 240) 42) Marquis de Sade: Πάνω στην άμεση δημοκρατία και την απάτη των ''εκπροσωπήσεων'' (σελ 64) 43) Howard Phillips Lovecraft: Ο τύμβος (σελ 192) 44) Robert Erwin Howard: Η βασίλισσα της μαύρης ακτής (σελ 196) 45) Wilbur Smith: Το αρπακτικό (σελ 459) 46) Stephen King: Η αφιέρωση (σελ 216) 47) Ωρόρα: Ιστορίες με βάρβαρους ήρωες 2 (σελ 239) 48) James Graham Ballard: High-rise (σελ 255) 49) Stephen King: Καρδιές στην Ατλαντίδα (σελ 628) 50) Robert McCammon: Βάαλ- Ο άρχοντας των δαιμόνων (σελ 276)

Η σημερινή συνάντηση ισχύει κανονικά. Σε pm έχετε ενημερωθεί για τα σχετικά links Επίσης: συγχαρητήρια στους νικητές του παιχνιδιού!

Βλέπω τα κτίρια να πέφτουν σαν αστραπές Ένα ήσυχο, βραδυφλεγές κοινωνικό δράμα, ως επί το πλείστον γκρίζο και μελαγχολικό όπως είναι συνήθως ο καιρός στην Αγγλία, δεν υπάρχει πολύς χώρος για χαρά και γέλιο, μιας και γινόμαστε μάρτυρες μιας σειράς γεγονότων και στιγμών από τις ζωές πέντε παιδικών φίλων που έχουν πάρει τους δικούς τους δρόμους στην ενήλικη ζωή. Στο τέλος, ένας εξ αυτών θα καταλήξει νεκρός, με τους υπόλοιπους να καλούνται να αναμετρηθούν με τα αισθήματα, τις πικρίες και τις ενοχές τους. Ευχάριστο βιβλίο δεν το λες, είναι αρκετά σκοτεινό, αλλά πάντως είναι εξαιρετικά καλογραμμένο και αφόρητα ρεαλιστικό, με τον συγγραφέα να χρησιμοποιεί ένα ενδιαφέρον τρικ στην αφήγηση, μιας και σε κάθε κεφάλαιο βλέπουμε τι σκέφτεται και τι κάνει ο κάθε βασικός χαρακτήρες, έτσι μπορούμε να δούμε την οπτική και τις σκέψεις του καθενός σε σχέση με τους υπόλοιπους χαρακτήρες και τα γεγονότα του παρόντος, αλλά και τους παρελθόντος. Ωραίο βιβλίο, ίσως όχι κάτι το συγκλονιστικό και το ξεχωριστό, αλλά σε κάθε περίπτωση καλογραμμένο και ενδιαφέρον. -Ιούλιος 51. Μικ Χέρον - Ανήσυχες τίγρεις (σελ. 406). 9/10 52. Χουάν Εμάρ - Χθες (σελ. 179). 7/10 53. Γιον Μπιλμπάο - Τέκνα, γονείς και χιμπατζήδες (σελ. 191). 8/10 54. Κερτ Βόνεγκατ - Το πρωινό των πρωταθλητών (σελ. 328). 8.5/10 55. Κίραν Γκόνταρντ - Βλέπω τα κτίρια να πέφτουν σαν αστραπές (σελ. 254). 8/10

Από Πρωτοπορία και Πολιτεία: 1. Τόμας Μόλεν - Darktown (Πόλις). 18€ 2. Σεμπαστιέν Ζαπριζό - Το βαγόνι των δολοφόνων (Πατάκης). 12,96€ 3. Γιώργος Κωστόπουλος - Εγώ είμαι η νύχτα (Χάρτινη Πόλη). 12,51€ 4. Γουίλιαμ Μπάροουζ - Δυτικές Χώρες (Τόπος). 5,30€* 5. Χιου Χάουι - Φάρος 23 (Anubis). 10,85€ *Με εξαργύρωση πόντων

Καλησπέρα. Το Σάββατο θα κάνουμε ένα μικρό Live zoom για σχολιασμό κειμένων και επικοινωνία, κατόπιν αιτήματος του αγαπητού @Αθανάσιος. Αποστέλλω λεπτομέρειες σε πμ. Θα χαρούμε αν μπορέσετε!

Ωραίες είναι αυτές οι ιστορίες, έχω διαβάσει μερικές που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση!!

1. 8 διηγήματα. "Κοκάλινες ράγες", "Πατριαρχική ράβδος" "Είμαστε η Σεχραζάτ", "το γεφύρι της Άρτας", "Ένα ουίσκι δρόμος", "η μέρα του μπάρμπεκιου" (5 διηγήματα) 2. 4 εκδόσεις Ελλάδα (οι 2 ήδη αναμένονται). η πρώτη βγήκε, 3 αναμένονται 3. 2 εκδόσεις εξωτερικό Καμία 4. Επιτέλους να στείλω σε εκδοτικό το εφηβικό μου. Τσεκ 5. Ένα καινούργιο μυθιστόρημα. Όχι , αλλά σκέφτομαι ένα βιβλίο με σπονδυλωτές ιστορίες, σε μια εναλλακτική Αθήνα. 6. 1000 ευρώ έσοδα από συγγραφή. 5 ευρώ. Το πρώτο εξάμηνο του 25 ήταν κάπως δύσκολο γενικότερα. Ελπίζουμε να τα πάμε καλύτερα από δω και πέρα.

Ευχαριστώ πάρα πολύ @Mesmer ! Τα σημείωσα και θα προσπαθήσω να τα εφαρμόζω στις ιστορίες μου επειδή η αλήθεια είναι ότι συνήθισα να γράφω αλλά όχι να ξαναπερνάω το κείμενό μου από μία δεύτερη ματιά επιμέλειας, κάτι που πιστεύω όλοι οφείλουν να το κάνουν, ακόμα και αν εκδίδουν τα βιβλία τους και αυτό το αναλάβει κάποιος άλλος, μπορούν να το ξαναδιαβάσουν και για αυτά τα μικρολαθάκια αλλά και για να δουν πόσο υπάρχει ροή στον λόγο, έχω παρατηρήσει πως όταν γράφεις ένα κείμενο, εκείνη τη στιγμή όλα μοιάζουν σωστά (επειδή απλά καταγράφεις τις σκέψεις σου στο χαρτί) ενώ όταν το διαβάσεις (κατά προτίμηση όχι αμέσως με το που το έγραψες αλλά μερικές ώρες μετά, δεν μπορώ να εξηγήσω τον λόγο, είναι σαν να "αποσυμπιέζεται" από το πνευματικό φορτίο ο εγκέφαλος και στη συνέχεια ασχολείται με άλλες δραστηριότητες που απαιτούν άλλη "κίνηση" άλλων περιοχών και εκείνη η περιοχή κάπως ξεκουράζεται-αναζωογονείται) σχεδόν πάντα υπάρχει κάτι να προσθέσεις, αφαιρέσει, αλλοιώσεις, αντικαταστήσεις. Είναι πολύ σημαντική σαν διαδικασία και δεν είναι όσο χρονοβόρα όσο το ίδιο το γράψιμο (π.χ. ιστορία των 3 χιλιάδων λέξεων που εμένα θα μου πάρει 1-2 ώρες να την γράψω, την διαβάζω σε 10 λεπτά).

Μάλλον αναφέρεσαι στην άνω τελεία. Είναι ένα σημείο στίξης στο οποίο γίνεται παύση της ανάγνωσης, η διάρκεια της οποίας είναι μεγαλύτερη από αυτήν στο κόμμα, αλλά μικρότερη από εκείνη της τελείας. Κρύφτηκε στους θάμνος και κρυφοκοίταξε· ο Δρ Μοχθηρός δεν άργησε να φανεί. Είναι ακόμη ένα εργαλείο που σου δίνει η γραμματική, ώστε να δώσεις στα κείμενά σου τον ρυθμό και την ατμόσφαιρα που θέλεις. Συνεχίζοντας στην ερώτησή σου, δεν υπάρχει κάτι «λάθος» στο να έχεις τεράστιες προτάσεις, χρησιμοποιώντας διάφορα άλλα σημεία στίξης ώστε να δώσεις ρυθμό στην ανάγνωση. Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός τους. Το θέμα είναι πόσο ταιριάζει στο κείμενό σου και πώς θα φανεί στους αναγνώστες. Για παράδειγμα, υπάρχει το βιβλίο Gli Invisibili (Οι Αόρατοι) του Nanni Balestrini, όπου δεν υπάρχει κανένα σημείο στίξης κι ο αναγνώστης καλείται να αφεθεί σε αυτόν τον χειμαρρώδη τρόπο γραφής. Άλλοι θα το βρουν ενδιαφέρον και άλλοι κουραστικό. Εφόσον εσύ είσαι ακόμα στη φάση που ανακαλύπτεις την πένα σου, μπορείς να δοκιμάσεις διαφορετικά στιλ γραφής για να δεις ποιο σου ταιριάζει καλύτερα. Ναι, είναι σωστό, όταν η λέξη τονίζεται στην προπαραλήγουσα. Το τετράδιό μου. Το ποδήλατό του. Το μαξιλάρι σου. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει δεύτερος τόνος, τότε η αντωνυμία μάλλον συνδέεται με τη λέξη που την ακολουθεί. Για παράδειγμα: Ο προϊστάμενός του είπε. (Δηλαδή, Ο δικός του προϊστάμενος είπε). Αλλά: Ο προϊστάμενος του είπε. (Δηλαδή, Ο προϊστάμενος είπε σε αυτόν). Αυτό μπορείς να το δεις και γραμμένο ως: Ο προϊστάμενος τού είπε. (Δηλαδή, όταν η αντωνυμία αναφέρεται στο ρήμα που ακολουθεί. τότε τονίζεται. Προσοχή, όμως, σε προτάσεις όπως: Ο προϊστάμενος του Γιώργου, όπου το «του» είναι άρθρο και όχι αντωνυμία, και δεν τονίζεται). Φυσικά και μπορείς να χρησιμοποιείς αντωνυμίες για να αποφύγεις τις επαναλήψεις ονόματος. Το πόσο συχνά θα πρέπει να αναφέρεσαι σε αυτό, για να μην χαθεί ο αναγνώστης, είναι κάτι που θα το κρίνεις εσύ, πχ αν σε μια σκηνή υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες ταυτόχρονα. Επίσης, μπορείς να χρησιμοποιείς επαναλαμβανόμενα ένα όνομα αν θέλεις να δώσεις έμφαση στο πρόσωπό του: Ο Νίκος έσπασε το βάζο. Ο Νίκος έσκισε την κουρτίνα. Ο Νίκος έφαγε όλες τις σοκολάτες. Ελπίζω να βοήθησα και πάλι. Καλό βράδυ!

Είμαι ΟΚ και εγώ για Παρασκευή.

Δεν έχω θέμα αν είναι οκ όλοι και βέβαια η @sandy1dritsakou

01. Στάλινγκραντ - Άντονι Μπίβορ (559) 10/10 02. Ο Αγαθούλης - Βολταίρος (97) 8,5/10 03. Μπάμπιτ - Σίνγκλερ Λιούις (330) 7/10 04. Βερολίνο, η πτώση 1945 - Άντονι Μπίβορ (575) 10/10 05. Ναπολέων - Έμιλ Λούντβιχ (517) 8/10 06. Άγιον Όρος, Ημερολόγιο: (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1914) - Νίκος Καζαντζάκης (125) 6/10 07. Σαμουράι! - Σαμπούρο Σακάι (483) 9/10 08. Ηθική, η θεραπεία της ψυχής - Επίκουρος (639) 10/10 09. Στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου - Σίντνεϊ Ρότζερσον (196) 8/10 10. Ζευς: Οι απαρχές του κόσμου - Συλλογικό (133) 7/10 11. Αθηνά: Η ανίκητη θεά - Συλλογικό (117) 7/10 12. Αχιλλέας: Ο ευάλωτος πολεμιστής - Συλλογικό (115) 7/10 13. Οδυσσέας: Το ταξίδι της λογικής - Συλλογικό (110) 7/10 14. Η αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πιμ από το Ναντάκετ - Έντγκαρ Άλαν Πόε (360) 8/10 15. Φονική ομορφιά - Ζόι Ρόσι (303) 7/10 16. Η κληρονόμος - Σάρα Μπλέντελ (335) 4/10 17. Φόνος στη Στοκχόλμη - Έμμα Άνγκστρομ (343) 6/10

Τέλος ψηφοφορίας; Να πούμε μέχρι Παρασκευή;

Δύσκολη ψηφοφορία, όλες οι ιστορίες ήταν μία και μία!

Ίδρωσα αλλά ψήφισα. Πολύ τρέξιμο, καθόλου χρόνος, αλλά το ευχαριστήθηκα παίδες! Ελπίζω σύντομα και τα σχόλιά μου σε όλες τις ιστορίες.

Το πρωινό των πρωταθλητών. Σχόλιο εδώ: Κερτ Βόνεγκατ (Kurt Vonnegut) -Ιούλιος 51. Μικ Χέρον - Ανήσυχες τίγρεις (σελ. 406). 9/10 52. Χουάν Εμάρ - Χθες (σελ. 179). 7/10 53. Γιον Μπιλμπάο - Τέκνα, γονείς και χιμπατζήδες (σελ. 191). 8/10 54. Κερτ Βόνεγκατ - Το πρωινό των πρωταθλητών (σελ. 328). 8.5/10