All Activity

Ίδρωσα αλλά ψήφισα. Πολύ τρέξιμο, καθόλου χρόνος, αλλά το ευχαριστήθηκα παίδες! Ελπίζω σύντομα και τα σχόλιά μου σε όλες τις ιστορίες.

Το πρωινό των πρωταθλητών. Σχόλιο εδώ: Κερτ Βόνεγκατ (Kurt Vonnegut) -Ιούλιος 51. Μικ Χέρον - Ανήσυχες τίγρεις (σελ. 406). 9/10 52. Χουάν Εμάρ - Χθες (σελ. 179). 7/10 53. Γιον Μπιλμπάο - Τέκνα, γονείς και χιμπατζήδες (σελ. 191). 8/10 54. Κερτ Βόνεγκατ - Το πρωινό των πρωταθλητών (σελ. 328). 8.5/10

Το πρωινό των πρωταθλητών Δεκαπέντε και πλέον μήνες μετά την αγορά του, επιτέλους διάβασα κι εγώ το "Το πρωινό των πρωταθλητών", ένα βιβλίο που κάποτε ήθελα τόσο πολύ να κυκλοφορήσει στα ελληνικά και να το διαβάσω. Λοιπόν, κλασικός Βόνεγκατ, ανελέητος, καυστικός, χιουμοριστικός, οξυδερκής, λιγάκι τρελός, όλα αυτά φαίνονται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στο βιβλίο, με πλοκή λίγο-πολύ ό,τι να 'ναι, με τρελούς χαρακτήρες και με ακόμα πιο τρελά σκηνικά. Ο Βόνεγκατ με το γνωστό του χιούμορ και πνεύμα που τον διακρίνουν, σατιρίζει ανελέητα την αμερικάνικη κοινωνία της εποχής του (που δεν διαφέρει και τόσο πολύ από τη σημερινή), χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν και σε τίποτα. Ο Βόνεγκατ παίζει με τα σκηνικά, τους χαρακτήρες, την αφήγηση, γράφει ένα βιβλίο τελείως διαφορετικό από τα συνηθισμένα, την ιστορία του οποίου δύσκολα μπορεί κανείς να περιγράψει με προτάσεις που να βγάζουν νόημα. Και δεν χρειάζεται κιόλας, απλά αγοράστε το βιβλίο, διαβάστε το και απολαύστε χιούμορ, πνεύμα, σάτιρα. Θα κάνει καλό τόσο στο μυαλό σας όσο και στην ψυχική σας υγεία. 8.5/10

Μία άλλη ερώτηση/απορία: είναι σωστό να τονίζονται (δεύτερη φορά) οι λέξεις στην λήγουσα όταν ακολουθεί αντωνυμία; Π.χ. "η οδοντόβουρτσά του" / "η οδοντόβουρτσα του Νίκου, "το χαμόγελό της" / "το χαμόγελο της Μαίρης". Το έχω πετύχει πολλές φορές και χωρίς τονισμό αυτόν τον κανόνα και γι' αυτό ρωτάω. Μία ακόμα ερώτηση/απορία η οποία μόλις τώρα μου γεννήθηκε (λόγω της φύσης της τελευταίας) , είναι: μπορούμε να αποφεύγουμε την ονομασία αν χρησιμοποιούμε τις αντωνυμίες μέχρι να "ξαναπιάσουμε" το όνομα του χαρακτήρα μας¹ ή καταντάει απρόσωπο και ψυχρό έτσι; ¹ - δηλαδή, αν θέλουμε να κάνουμε φλας μπακ και να εξιστορήσουμε την πορεία της έως τώρα ζωής του Νίκου, μπορούμε π.χ. αντί να γράφουμε συνέχεια "Ο Νίκος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Ο Νίκος είχε ήσυχα παιδικά χρόνια. Ο Νίκος έπαιζε ποδόσφαιρο στο παρκάκι της γειτονιάς του μικρός." να αναφερθούμε μόνο την πρώτη φορά στο όνομά του ("Ο Νίκος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη") αλλά στη συνέχεια να το παραλείψουμε επανειλημμένα ("Είχε ήσυχα παιδικά χρόνια. Έπαιζε ποδόσφαιρο στο παρκάκι της γειτονιάς του." ) και να συνεχίσουμε την εξιστόρηση με αυτή την μορφή μέχρι να παρουσιάσουμε κάποιον άλλον (είτε δευτερεύοντα είτε πρωταγωνιστικό) χαρακτήρα στην ιστορία (ακόμα και αν αυτό συμβεί μετά από αρκετές σελίδες, 20,30) ; (το έχω πετύχει και αυτό απλά μου κακοφάνηκε λίγο, δεν ξέρω γιατί, θέμα γούστου είναι, ίσως γιατί ένιωσα πως για όποιον/α χαρακτήρα και αν μάθαινα την ύπαρξή του/της μετά το πρώτο πρόσωπο για το οποίο διάβαζα επί πόση ώρα, αναπόφευκτα, η τροχιά της παρουσίας του/της θα λειτουργούσε ως συμπληρωματική και μόνο ως προς τον Νίκο -του παραδείγματος - , ενώ αν έγραφε κάθε φορά το όνομά του, θα τον ξεχώριζε/διαφοροποιούσε από τους μετέπειτα χαρακτήρες και απλά αυτό -διαφοροποίηση- , δεν θα τον ανήγαγε σε πρωταγωνιστή των όσων θα διαδραματίζονταν στη πορεία -επειδή έτσι, και τα ίδια τα συναισθήματα, σκέψεις, ηθικά διλήμματα, σημαντικές αποφάσεις, υπαρξιακές ανησυχίες, κτλπ. των άλλων χαρακτήρων, θα τα εξετάζαμε υπό την οπτική γωνία του Νίκου, όχι πως αυτά είναι από τις ίδιες την οπτικές γωνίες των πρωταγωνιστών τους και πως οι ίδιοι τα αντιλαμβάνονται/τους επηρεάζουν σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε για αυτούς, τα χαρακτηριστικά και τις ιδιομορφίες τους) Ευχαριστώ!

Όντως βοήθησες, αρκετά κατατοπιστικές οι απαντήσεις σου! Μία κάπως άκυρη ερώτηση, σε ένα βιβλίο (το οποίο έχει χρόνια που το διάβασα και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα) είχα πετύχει υπερανάλυση τύπου να έχει γράψει κυριολεκτικά ολόκληρη σελίδα χωρίς τελεία (είχε κόμματα, παρενθέσεις και παύλες, επίσης αυτό το σύμβολο που μοιάζει με " • " που απ' ότι έχω καταλάβει, το χρησιμοποιούμε για να δώσουμε έμφαση σε κάτι που προηγήθηκε ή για προσθήκη επιπλέον πληροφοριών -κάτι σαν υπόμνημα του ίδιου που το γράφει και όχι του μεταφραστή/επιμελητή/εκδότη). Ελάχιστες φορές έχω πετύχει να γράφουν πολλές σειρές (περισσότερες των 5-6) χωρίς κάποια τελεία, όμως μόνο σε αυτή είχε τύχει κάτι τέτοιο. Είναι "σωστό" αυτό;

1) Όχι, δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει πόσες περίπου λέξεις πρέπει να μπαίνουν ανάμεσα σε κόμματα. Υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες: α. Όταν χωρίζουμε όμοια πράγματα: Από το σουπερμάρκετ πήρα τυρί, αβγά, μακαρόνια νούμερο έξι, γάλα και γιαούρτι. β. Πριν και μετά από δευτερεύουσες προτάσεις: Πριν επιστρέψουμε στο σπίτι, επισκεφτήκαμε τη γιαγιά. Ο μπαμπάς μου, που τρέχει συχνά σε αγώνες, κέρδισε το πρώτο του μετάλλιο. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις για τη χρήση του κόμματος, πχ για να δώσουμε επιπλέον πληροφορίες: Ο Γιώργος, ο ξάδερφός μου, έρχεται το Σάββατο. Ή πριν και μετά από κάποια επιφωνήματα ή επιρρήματα: Ναι, θα έρθουμε. Μπα, έτσι έγιναν τα πράγματα; Επίσης, στη συγγραφή, με τα κόμματα μπορείς να ελέγξεις το ρυθμό της ιστορίας σου. Καλό είναι να μην έχουμε τεράστιες προτάσεις, αλλά όταν κρίνουμε ότι χρειάζεται, τα κόμματα βοηθάνε ώστε να χωρίσουμε την πρόταση σε μικρότερα κομμάτια, ώστε να βοηθήσουμε τον αναγνώστη να μείνει στον ρυθμό που θέλουμε, αλλά και να μην χάσει κάτι από το νόημα της πρότασης. Για αυτό είναι σημαντικό, τα κομμάτια που χωρίζουμε με κόμματα, να έχουν το καθένα το δικό του μικρό νόημα. 2) Συνήθως, με πλάγια γράμματα μπαίνουν οι σκέψεις του χαρακτήρα: «Ναι, θα τα πούμε στο πάρτι!», φώναξε. Σιγά μην έρθω, είπε μέσα του. Πάντως, αν ο συγγραφέας κρίνει/αποφασίσει ότι ο τρόπος που θέλει να αποτυπώσει τους διαλόγους είναι με πλάγια γράμματα, δεν είναι λάθος, αρκεί να το κάνει ξεκάθαρο από την αρχή, κυρίως λόγω της σύμβασης που ανέφερα νωρίτερα. 3) Δεν υπάρχει κάποιος κανόνας. Μπορείς να το κάνεις όπως θέλεις. Ελπίζω να βοήθησα. Καλή συνέχεια!

Από ιδιώτη, με 44€: 1. Τζο Αμπερκρόμπι - Μια στάλα μίσος (Anubis) 2. Τζο Αμπερκρόμπι - Το κακό με την ειρήνη (Anubis) 3. Τζο Αμπερκρόμπι - Η σοφία του πλήθους (Anubis)

Creatures of Light and Darkness (Εκδόσεις Eos) Το βιβλίο αυτό το είχα ξεκινήσει και το είχα παρατήσει πριν από μερικά χρόνια. Τότε μου είχε δώσει την εντύπωση ότι είναι γεμάτο γαμάτες ιδέες και εικόνες, πολύ δυνατή ατμόσφαιρα και μοναδική "αίσθηση" αλλά κάπως περίεργα γραμμένο, λίγο δύσκολο και πολύ μπάχαλο (κάτι που σε μεγάλο βαθμό εξηγήθηκε όταν έμαθα ότι ο Zelazny το έγραψε ως συγγραφική άσκηση με κανέναν σκοπό να το εκδώσει, αλλά κάποια στιγμή ο Samuel Delany, άλλος ένα σπουδαίος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, τον έπεισε ότι πρέπει να εκδοθεί). Όλα αυτά τα θετικά στοιχεία με έκαναν να το σκέφτομαι ανά φάσεις και τελικά πριν λίγες μέρες του έδωσα μία ακόμα ευκαιρία. Η αλήθεια είναι ότι όσα έγραψα παραπάνω εξακολουθούν να ισχύουν για το βιβλίο (τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά), αλλά αυτή τη φορά, ξέροντας κάπως τι θα συναντήσω, η ανάγνωση του βιβλίου ήταν πολύ ευχάριστη. Σίγουρα δεν θα το πρότεινα ως πρώτη επαφή με το έργο του Zelazny, αλλά νομίζω ότι γενικά είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και αξιόλογο βιβλίο και θα το πρότεινα σε όσους έχουν διαβάσει άλλα έργα του (ειδικά με το Lord of Light έχει και κάποια κοινά χαρακτηριστικά, όπως είναι το πάντρεμα της μυθολογίας με την επιστημονική φαντασία) και είναι φανς.

Ψήφισα. Κάποιες από τις ιστορίες είχαν πάρα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Χαίρομαι που ανεβαίνει η ποιότητα των συμμετοχών και στα παιχνίδια.

Καλό απόγευμα Κυριακής σε όλη την παρέα. Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης να ενημερώσω ότι διαβάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού στον σύνδεσμο: εδώ παρατήρησα ότι αναφέρονται: περίοδος συγγραφής και περίοδος ανάγνωσης και ψηφοφορίας. Όχι σχολιασμού, όπως, για παράδειγμα, αναφέρεται στους κανόνες διαγωνισμού σύντομης ιστορίας: εδώ Ως εκ τούτου δεν θα σχολιάσω τις ιστορίες των συμμετεχόντων. Ευχαριστώ όλους όσους μπήκαν στον κόπο να αναρτήσουν σχόλια για την ιστορία μου. Με την ολοκλήρωση του παιχνιδιού θα απαντήσω. Καλή επιτυχία σε όλους !

Προσθήκη 14ου μέρους

Ψήφισα και εγώ. Είναι το ανάποδο από το πολιτικό σκηνικό που όπου και να κοιτάξεις απογοητεύεσαι. Πάλι δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις, αλλά ακριβώς για τους αντίθετους λόγους. Μπράβο παιδιά πολύ ωραίες συμμετοχές.

Μερικές απορίες που ανέκαθεν είχα: 1) Γνωρίζω πως καλό είναι να βάζουμε κόμμα ( , ) όταν γράφουμε μία πρόταση η οποία είναι μεγάλη ή όταν δίνουμε έμφαση σε κάτι μέσω παρομοίωσης/μεταφοράς (π.χ. : "Ο Γιώργος γύρισε από την δουλειά, ακούραστος ψυχικά, σωματικά εξουθενωμένος, έκανε ένα μπάνιο και ξάπλωσε να ξεκουραστεί" - "Όμορφα τα παιδικά χρόνια, σαν πολύχρωμοι χαρταετοί, ανέμελα υψωμένοι στους αιθέρες"). Δεν έχω διαβάσει όμως κάπου έναν κανόνα που να ορίζει άνα πόσες λέξεις είναι καλό να μπαίνει το κόμμα, συνήθως το βάζω με βάση πως μου φαίνεται πιο σωστό. Υπάρχει κάποιος κανόνας άνα πόσες λέξεις πρέπει να μπαίνει και σε ποιες περπτώσεις; 2) Σε άλλες ιστορίες έχω παρατηρήσει πως οι διάλογοι είναι με κανονική γραφή (με ίδια φόρμα/μέγεθος γραμματοσειράς όπως το υπόλοιπο κείμενο) ενώ σε άλλες είναι σε πλάγια γραφή. Υπάρχει σωστό/λάθος σε αυτό ή όπως το νιώθει ο/η συγγραφέας; 3) Γενική ερώτηση που δεν αφορά συντακτικό/γραμματική: Σε άλλες ιστορίες αναφέρεται πάνω πάνω ο τίτλος της ιστορίας, σε άλλες όχι. Σε άλλες αναγράφεται "ΤΕΛΟΣ" στο κάτω μέρος, σε άλλες όχι. Υπάρχει κάποιος "άγραφος κανόνας" να μπαίνουν τα credits και το "ΤΕΛΟΣ" ή ανάλογα την ιστορία, π.χ. στις πολύ μικρές ιστορίες ( <500 λέξεις) δεν πειράζει να το παραλείψουμε αυτό;

Τέκνα, γονείς και χιμπατζήδες Ο Ισπανός Γιον Μπιλμπάο έχει γράψει διάφορα ενδιαφέροντα βιβλία, όπως μια γουέστερν τριλογία, κάτι θρίλερ κ.λπ., αλλά το "Τέκνα, γονείς και χιμπατζήδες" είναι δυστυχώς το μοναδικό βιβλίο του που κυκλοφορεί στα ελληνικά. Και γράφω δυστυχώς, γιατί μου άρεσε αρκετά το βιβλίο αυτό και πολύ θα ήθελα να διαβάσω και άλλα έργα του, και ειδικότερα τη γουέστερν τριλογία του. "Ένας τροπικός τυφώνας, ένα ζευγάρι χιμπατζήδες που θα χωριστούν με βάναυσο τρόπο, ένας μηχανικός, απογοητευμένος από την καριέρα του και καταπιεσμένος από τον πληθωρικό πεθερό του, και ο παλιός του καθηγητής, φόβος και τρόμος στα αμφιθέατρα και υπεύθυνος, κατά την άποψη του πάλαι ποτέ φοιτητή του, για κάθε κακοδαιμονία που στοιχειώνει έκτοτε τη ζωή του, θα συναντηθούν σε έναν τρελαμένο μεξικάνικο αυτοκινητόδρομο, προσπαθώντας να βρουν καταφύγιο απ' τον τυφώνα." γράφει η περίληψη στο οπισθόφυλλο της (εξαιρετικής) ελληνικής έκδοσης και δεν χρειάζεται να γνωρίζετε τίποτα παραπάνω για την ιστορία. Με λιτό και σχεδόν στεγνό και απρόσωπο στιλ, ο συγγραφέας περιγράφει κάποιες εξωφρενικές καταστάσεις α λα Κουέντιν Ταραντίνο, με αφόρητο ρεαλισμό και δίχως ίχνος συναισθηματισμού, οι πρωταγωνιστές φέρονται σαν μαριονέτες, σαν πιόνια του συγγραφέα, ο οποίος ίσως έτσι θέλει να αναδείξει την πορεία που μπορεί να πάρουν οι άνθρωποι σε περίεργες και ακραίες καταστάσεις. Ύπουλο βιβλίο, ίσως όχι κάτι το φοβερό και το τρομερό από λογοτεχνική άποψη, όμως διαβάζεται απνευστί και καθηλώνει... και είναι έτοιμο για να γίνει ταινία (δύσκολο το βλέπω, τόσα χρόνια μετά την έκδοσή του). Προτείνεται. -Ιούλιος 51. Μικ Χέρον - Ανήσυχες τίγρεις (σελ. 406). 9/10 52. Χουάν Εμάρ - Χθες (σελ. 179). 7/10 53. Γιον Μπιλμπάο - Τέκνα, γονείς και χιμπατζήδες (σελ. 191). 8/10

Robert Penn Warren - Ένας τόπος για να επιστρέφεις (A Place to Come To). Εκδόσεις Πόλις. Σελίδες: 640, Τιμή: 25-10%=22,50€ Ένας τόπος για να επιστρέφεις είναι ο τίτλος της ιστορίας ζωής του Τζεντ Τιούκσμπουρι, όπως την αφηγείται ο ίδιος, έχοντας φτάσει στη μέση ηλικία και έχοντας πια συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και με το περιβάλλον του. Την αφηγείται με μια γλώσσα ολοζώντανη που κινείται από το ποιητικό μέχρι το ωμό και το άσεμνο, με ελεγχόμενη συγκίνηση και καυστικό χιούμορ, αρχίζοντας από τα παιδικά του χρόνια σε μια άχρωμη αγροτική περιοχή της Αλαμπάμα και φτάνοντας μέχρι την επίτευξη των στόχων του: να γίνει ένα διακεκριμένος καθηγητής φιλολογίας που θα κατέχει πλήρως και σε βάθος το αντικείμενό του. Ο Τζεντ γεννιέται στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και στα εννιά του χρόνια χάνει τον μέθυσο και ακαμάτη πατέρα του σ' ένα δυστύχημα που αγγίζει τα όρια του κωμικού. Η πανέξυπνη, υπερδραστήρια και πρακτική μητέρα του σπεύδει να μετοικήσει και να στήσει μια καινούργια ζωή για τον εαυτό της και το αγόρι της. Η ζωή τους κυλάει ομαλά μέσα στις δυσκολίες της και, όταν πια ο Τζεντ τελειώνει το σχολείο, η μητέρα του μία μόνο συμβουλή τού δίνει: "Να παίρνεις ό,τι είναι να πάρεις και μετά να τραβάς παρακάτω. Μη σταματάς πουθενά". Ο Τζεντ συνεχίζει ακάθεκτος και διαπρέπει στους τομείς της κλασικής και μεσαιωνικής φιλολογίας, παρότι μεσολαβεί ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και βρίσκεται για ένα διάστημα να πολεμάει στο πλευρό των Ιταλών Παρτιζάνων. Με την επιστροφή του στον τόπο του, ξαναγυρίζει στο πανεπιστήμιο και παντρεύεται. Όμως η γυναίκα του πεθαίνει λίγο καιρό μετά τον γάμο τους. Ακολουθεί μια θυελλώδης σχέση με μια παλιά του γνώριμη, η οποία σφραγίζει όλο το μυθιστόρημα. Μετά το τέλος αυτής της σχέσης, της συναρπαστικής και ολέθριας, ο Τζεντ θα ξαναπαντρευτεί, θα αποκτήσει έναν γιο, και θα χωρίσει. Και τότε θα έρθει πια η ώρα να κάνει τον απολογισμό του με μάτι κοφτερό και με ανελέητο χιούμορ, σφυροκοπώντας και κατανοώντας, ίσως και δίνοντας άφεση στον εαυτό του. Όλα αυτά, με φόντο μια Αμερική που σπεύδει να περάσει στη φάση της ευημερίας, τόσο μετά τον Α' όσο και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Διότι στο παρασκήνιο των μυθιστορημάτων του Γουόρεν υπάρχει πάντα η Ιστορία. Ενίοτε και στο προσκήνιο. Το Ένας τόπος για να επιστρέφεις είναι το τελευταίο μυθιστόρημα που έγραψε ο Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν και ένα από τα τρία καλύτερά του, όπως ο ίδιος πίστευε. Με αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας μάς προσφέρει τρία κλειδιά που μας επιτρέπουν να προσπελάσουμε το συγγραφικό του σύμπαν: τον έρωτα, στη πιο σπαρακτική του διάσταση, την περιπέτεια, με τη μεσαιωνική έννοια της αναζήτησης ενός Γκράαλ, και τον Αμερικανικό Νότο, ως μια διαλεκτική σχέση μεταξύ του ανήκειν και της απάρνησης. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Thomas Mullen - Darktown (Darktown). Εκδόσεις Πόλις. Σελίδες: 456, Τιμή: 20-10%=18€ Αμερική 1948: Χάρη σε μια σειρά ομοσπονδιακών νόμων που στοχεύουν να περιορίσουν τις φυλετικές διακρίσεις, η Αστυνομική Διεύθυνση της Ατλάντας μιας διαβόητης για τον ρατσισμό της Νότιας Πολιτείας αναγκάζεται να προσλάβει τους πρώτους οκτώ μαύρους αστυνομικούς της ανάμεσά τους, και οι Λούσιους Μπογκς και Τόμι Σμιθ. Οι νεοδιορισμένοι αστυνομικοί έρχονται αντιμέτωποι με τη βαθιά εχθρότητα των λευκών συναδέλφων τους: απαγορεύεται να προσάγουν λευκούς υπόπτους, να οδηγούν περιπολικό ή να εμφανίζονται στα κεντρικά της αστυνομίας. Όταν ο Μπογκς και ο Σμιθ βρίσκουν νεκρή μια μαύρη κοπέλα την οποία είχαν δει πρόσφατα στο αυτοκίνητο ενός λευκού, υποψιάζονται ότι πίσω από τον φόνο κρύβονται λευκοί αστυνομικοί. Η έρευνά τους θα τους φέρει αντιμέτωπους μ’ έναν βίαιο λευκό αστυνομικό, τον Ντάνλοου, ο οποίος αστυνομεύει το μαύρο κέντρο της πόλης σαν να είναι τσιφλίκι του. Ούτε μπορούν να είναι σίγουροι αν ο λευκός συνεργάτης του, ο Ρέικστροου νεαρός προοδευτικός, βετεράνος και αυτός, θα τολμήσει να αψηφήσει τα φυλετικά σύνορα και να συνάψει συμμαχία με τους μαύρους συναδέλφους του. Κυκλοφορώντας ανάμεσα σε άθλιους λαθρεμπόρους αλκοόλ, διπρόσωπες ιδιοκτήτριες οίκων ανοχής, διεφθαρμένους νομικούς, και με περιορισμένη ελευθερία κινήσεων εξαιτίας κάποιων πολιτειακών φυλετικών νόμων που εξακολουθούν να ισχύουν, ο Μπογκς και ο Σμιθ θα ρισκάρουν τη νέα τους δουλειά, ακόμα και τη ζωή τους, προσπαθώντας να τα βγάλουν πέρα σ’ έναν επικίνδυνο κόσμο έναν κόσμο στο μεταίχμιο μεγάλων αλλαγών. Τοποθετημένο στον μεταπολεμικό Νότο πριν από την ανάδυση του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων, το Darktown είναι ένα συναρπαστικό και ευφυές νουάρ μυθιστόρημα, με εξαιρετικά δομημένη πλοκή, το οποίο θίγει καίρια ηθικά και κοινωνικά ζητήματα και διερευνά τα διαχρονικά θέματα της φυλετικής καταπίεσης, της επιβολής του νόμου και της άνισης απονομής της δικαιοσύνης. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Gabrielle Zevin - Το αύριο και το αύριο και το αύριο (Tomorrow, and Tomorrow, and Tomorrow). Εκδόσεις Πατάκη. Σελίδες: 540, Τιμή: 20,90-10%=18,81€ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΩΝ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ ΤΩΝ NEW YORK TIMES ΚΑΙ ΤΟΥ KIRKUS Ένα μεσημέρι του Δεκέμβρη, στο Κέμπριτζ της Μασσαχουσέττης, ο Σαμ, φοιτητής στο Χάρβαρντ, συναντά στην αποβάθρα του μετρά την παλιά του φίλη τη Σέιντι, που σπουδάζει στο ΜΙΤ. Έχουν να μιλήσουν πάνω από δέκα χρόνια, αλλά ποτέ δεν ξέχασαν το ξεκίνημα της φιλίας τους, στην Καλιφόρνια, στο παιδιατρικό νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν ο Σαμ μετά από τροχαίο δυστύχημα και όπου η Σέιντι επισκεπτόταν την καρκινοπαθή αδελφή της. Το κοινό τους πάθος για τα videogames τούς είχε φέρει κοντά, οι δρόμοι τους όμως χώρισαν εξαιτίας μιας εφηβικής παρεξήγησης. Η απρόσμενη αυτή συνάντηση ξυπνά μέσα τους έντονη νοσταλγία και σηματοδοτεί την αρχή μιας θρυλικής συνεργασίας στον συναρπαστικό χώρο του gaming. Προτού αποφοιτήσουν από το πανεπιστήμιο, ο Σαμ και η Σέιντι σχεδιάζουν το Ichigo, το οποίο γίνεται τεράστια εμπορική επιτυχία και κάνει αίσθηση στην κοινότητα των gamers. Ο πλούτος και η φήμη δε θα τους προστατεύσουν ούτε από τις παγίδες της υπέρμετρης φιλοδοξίας, της ζήλιας και του μεταξύ τους ανταγωνισμού ούτε από τις προδοσίες και τις προσωπικές τραγωδίες που τους επιφυλάσσει η ζωή. Το Αύριο και το αύριο και το αύριο είναι η εκρηκτική ιστορία του Σαμ και της Σέιντι, που ερωτεύονται συχνά, αλλά δε γίνονται ποτέ εραστές, που συνδέονται απόλυτα και γεύονται μαζί την τεράστια επιτυχία και όλα όσα έρχονται μετά... ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Sébastien Japrisot - Το βαγόνι των δολοφόνων (Compartiment tueurs). Εκδόσεις Πατάκη. Σελίδες: 272, Τιμή: 14,40-10%=12,96€ Όταν κλείνετε κουκέτα σ’ ένα νυχτερινό τρένο, προσέχετε με ποιους συνταξιδεύετε. Όταν στο κουπέ σας βρίσκουν μια γυναίκα στραγγαλισμένη, θυμηθείτε με ποιους συνταξιδέψατε. Όταν δολοφονούνται όλοι οι συνεπιβάτες σας, φυλαχτείτε. Αν ο δολοφόνος δεν είστε εσείς, έχετε μπλέξει για τα καλά. Έξι άγνωστοι μεταξύ τους επιβάτες ταξιδεύουν στο ίδιο κουπέ με το νυχτερινό τρένο από τη Μασσαλία για το Παρίσι. Όταν το τρένο φτάνει στο Παρίσι, μια όμορφη νεαρή γυναίκα παραμένει ξαπλωμένη στην κουκέτα της. Δεν είναι στην αγκαλιά του ύπνου, ούτε καν στην αγκαλιά ενός από τους πολλούς εραστές της. Είναι νεκρή. Και οι συνεπιβάτες της εξαφανισμένοι. Το δυσάρεστο έργο της αναζήτησης του δολοφόνου ανατίθεται σε έναν κουρασμένο από το έγκλημα αστυνομικό επιθεωρητή ονόματι Αντουάν Πιερ Εμίλ Γκρατσιανό, με το παρατσούκλι «Γκράτσι». Η αστυνομία αναζητά τους υπόλοιπους επιβάτες του κουπέ, οι οποίοι δολοφονούνται ο ένας μετά τον άλλον... ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΥΤΟ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ Η ΟΜΟΤΙΤΛΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ 1965, ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΩΣΤΑ ΓΑΒΡΑ. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Victor Hugo - Οι άθλιοι (Les Misérables). Εκδόσεις Gutenberg. Σελίδες: 1.354+1.342, Τιμή: 58-10%=52,20€ (και οι δυο τόμοι) Μια συγκλονιστική καταγγελία για τη φτώχεια και την κοινωνική αδικία, αλλά και ένας ύμνος στη δύναμη της αγάπης και της ανθρωπιάς. μέσα από τις περιπέτειες του περίφημου Γιάννη Αγιάννη, ο Ουγκό περιγράφει τη Γαλλία των εξαθλιωμένων και των εξεγέρσεων. Ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας στην πλήρη εκδοχή του. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Ben Macintyre - Η πολιορκία (The Siege). Εκδόσεις Κλειδάριθμος. Σελίδες: 572, Τιμή: 18,80-10%=16,92€ Ο Μπεν Μακιντάιρ, No 1 συγγραφέας μπεστ σέλερ των Sunday Times, καταγράφει για πρώτη φορά όλο το χρονικό μιας από τις πιο απίστευτες καταστάσεις ομηρίας και τις πιο τολμηρές προσπάθειες διάσωσης της εποχής μας. Στις 30 Απριλίου του 1980, έξι οπλισμένοι άντρες εισέβαλαν στην Ιρανική Πρεσβεία στο Λονδίνο και κράτησαν είκοσι έξι ομήρους, ανάμεσά τους διπλωμάτες, επισκέπτες και Βρετανούς πολίτες. Ακολούθησε εξαήμερη πολιορκία, κατά την οποία επιστρατεύθηκαν διαπραγματευτές της αστυνομίας και ψυχίατροι, ώστε να λήξει αναίμακτα. Παράλληλα, η SAS, επίλεκτη ομάδα των Ειδικών Δυνάμεων, προετοίμαζε με άκρα μυστικότητα μια παράτολμη αποστολή διάσωσης: την Επιχείρηση Κυνηγός. Η πολιορκία αποτέλεσε κομβικό σημείο στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας διεθνώς. H Βρετανία είχε διαχειριστεί περιστατικά τρομοκρατίας του IRA, όμως ποτέ άλλοτε τρομοκρατική ενέργεια διεθνούς κλίμακας. Καθώς το δράμα κλιμακωνόταν, εκατομμύρια τηλεθεατές παρακολουθούσαν τις εξελίξεις σε ζωντανή μετάδοση, τη μεγαλύτερη στην ιστορία της βρετανικής τηλεόρασης. Αντλώντας στοιχεία από αδημοσίευτο υλικό, αποκλειστικές πληροφορίες και διηγήσεις από αυτόπτες μάρτυρες, ο συγγραφέας και ιστορικός Μπεν Μακιντάιρ προσφέρει στους αναγνώστες ένα συναρπαστικό ταξίδι και στις δύο πλευρές της πολιορκίας. Παρακολουθεί τα γεγονότα λεπτό το λεπτό, ενώ ανατρέχει στις ιστορικές αποφάσεις που οδήγησαν στη δραματική κατάληξη της υπόθεσης. Ένα έξοχο χρονικό, με δράση και αγωνία που κόβουν την ανάσα. Η Πολιορκία είναι η αληθινή ιστορία όσων συνέβησαν στην Ιρανική Πρεσβεία, ειπωμένη από εκείνους που την έζησαν. Έξι ημέρες που άλλαξαν για πάντα τον τρόπο που ένας ολόκληρος λαός έβλεπε τις Ειδικές Δυνάμεις SAS, αλλά και την ίδια του την εθνική ταυτότητα.

1. Ο Ακρογωνιαίος Λίθος (80) 2. Για Ό,τι Αξίζεις Να Πεθάνεις (448) 3. Μάτζικερτ Η Αρχή του Τέλους του Μεσαιωνικού Ελληνισμού (394) 4. Δεν Γίνονται Αυτά Εδώ (508) 5. Τρέξε, Άλεξ Κρος (380) 6. Έγκλημα Στο Λιμάνι (318) 7. Σελίδες Ιστορίας (174) 8, Οι Εμφύλιοι Της Ρώμης 49-30 πΧ (80) 9. Το Κυνήγι Των Φαντασμάτων (456) 10. Η 9η Κρίση (366) 11. Το Μυστήριο Του Σταυρού (40) 12. Αποκάλυψη (398) 13. Ποτέ Μη Γυρίζεις Πίσω (478) 14. Παγίδα Θανάτου (384) 15. Σελίδες Ιστορίας (196) 16. Παγιδευμένη Στο Παρελθόν (286) 17. Η Κόρη Του Συλλέκτη (521) 18. Η 11η Ώρα (414) 19. Ο Γλύπτης (436) 20. Ο Δολοφόνος Με Το Σημάδι Του Σταυρού (429) 21. Ιστορία Της Γραφής Και Του Βιβλίου (80) 22. Σεμινάρια Φονικής Γραφής (303) 23. Ο Εκτελεστής (447) Ο Εκτελεστής Σε μια εκκλησία, μπροστά στην Αγία Τράπεζα, βρίσκεται δολοφονημένος ένας ιεράς. Το σώμα έχει τοποθετηθεί όπως κάνουν στους νεκρούς με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος αλλά στη θέση του κεφαλιού έχει τοποθετηθεί ένα κεφάλι σκύλου. Ο ντετέκτιβ Χάντερ υποψιάζεται ότι πρόκειται για τελετουργική δολοφονία αλλά όταν ακολουθεί και δεύτερο πτώμα βεβαιώνεται ότι έχει να κάνει με έναν διαβολικό δολοφόνο. Μια καλή αστυνομική ιστορία με δυνατή ιδέα και ανατροπές. Ωστόσο οι υπερβολικά αιματηρές και φρικαλέες σκηνές των εγκλημάτων κάνουν το βιβλίο να χάνει πολύ και να απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό.

Ο Ναός της Τύχης και άλλα κείμενα - Maurice Maeterlinck, σελ. 130 (5/10) Νεκρή Φύση - Louise Penny, σελ. 472 (10/10) Ο εξαποδώ και άλλες υπερφυσικές ιστορίες - Guy de Maupassant, σελ. 72 (9/10) Nightflyers - George R. R. Martin, σελ. 165 (7/10) Ελσίνκι - Θεόδωρος Γρηγοριάδης, σελ. 240 (8/10) Ανοιξιάτικα Νερά - Ivan Turgenev, σελ. 192 (10/10) Ο μαύρος εφιάλτης - John Dickson Carr, σελ. 180 (6/10) Oh, Canada - Russell Banks, σελ. 384 (7/10) Περιμένοντας τον Γκοντό - Samuel Beckett, σελ. 126 (7/10)

Σάμιουελ Μπέκετ - Περιμένοντας τον Γκοντό Κάθε φορά που διαβάζω ένα θεατρικό έργο, αναρωτιέμαι γιατί δεν τα διαβάζω πιο συχνά. Θα ήθελα πολύ ειδικά κάποια στιγμή να πιάσω κανά Άρθουρ Μίλερ, Χάρολντ Πίντερ. Στα του βιβλίου, το γράψιμο του Μπέκετ το θεωρώ υπέροχο έστω κι αν πολλές φορές το χιούμορ είναι λίγο υπερβολικό, αν μπορώ να το πω αυτό. Εμένα πάντως η όλη ιστορία μου άρεσε, γέλασα με πολλούς διαλόγους, η όλη αναμονή για αυτόν τον Γκοντό με έκανε να διασκεδάσω αρκετά.

Διάβασα το ''High-rise''. Η ιδέα δυνατή. Αυτή ενός ουρανοξύστη, που ουσιαστικά στεγάζει μία μικρή πόλη, και οι επακόλουθες προστριβές των κατοίκων της. Να πω ότι αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε από την πολυκατοικία που μέναμε γιατί δεν πήγαινε άλλο, θα γινόταν στο τέλος κάνα φονικό. Μπόρεσα λοιπόν να μπω εξαρχής στο κλίμα της ιστορίας. Δυστυχώς. Και το πρόσημο πάλι είναι μείον. Καλή η ιδέα, δεν μου άρεσε η εκτέλεση. Ισχύει ενδεχομένως ότι ανέφερα και σε πρότερη μου κριτική, μάλλον δεν είναι του γούστου μου. Θα δω τώρα και την ταινία, ίσως να μου αρέσει περισσότερο.

31. Η γέννηση της τραγωδίας - Friedreich Nietzsche (σελ 182, Εκδοτική Θεσσαλονίκης) 32. Ιππόλυτος - Ευρυπίδης (σελ 200, Ζήτρος 2007) 33. Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών - Κατερίνα Γώγου (σελ 85, Καστανιώτη 1988) 34. Οι αρχαίοι Έλληνες στη νεοελληνική λαϊκή παράδοση - Ι. Θ. Κακριδή (σελ 109, Μορφωτικό ίδρυμα Εθνικής τραπέζης 1997) 35. Η τρικυμία - Shakespeare William (σελ 30, Άγκυρα 1996, 8/10) 36. Ο Μαύρος Πύργος ΙΙΙ, Οι ρημαγμένοι τόποι - Stephen king (σελ 613, Bell 2016, 9/10) 37. Ορέστης - Ευριπίδης (σελ 190, Κάκτος 1992)