All Activity

Βλέπω τα κτίρια να πέφτουν σαν αστραπές Ένα ήσυχο, βραδυφλεγές κοινωνικό δράμα, ως επί το πλείστον γκρίζο και μελαγχολικό όπως είναι συνήθως ο καιρός στην Αγγλία, δεν υπάρχει πολύς χώρος για χαρά και γέλιο, μιας και γινόμαστε μάρτυρες μιας σειράς γεγονότων και στιγμών από τις ζωές πέντε παιδικών φίλων που έχουν πάρει τους δικούς τους δρόμους στην ενήλικη ζωή. Στο τέλος, ένας εξ αυτών θα καταλήξει νεκρός, με τους υπόλοιπους να καλούνται να αναμετρηθούν με τα αισθήματα, τις πικρίες και τις ενοχές τους. Ευχάριστο βιβλίο δεν το λες, είναι αρκετά σκοτεινό, αλλά πάντως είναι εξαιρετικά καλογραμμένο και αφόρητα ρεαλιστικό, με τον συγγραφέα να χρησιμοποιεί ένα ενδιαφέρον τρικ στην αφήγηση, μιας και σε κάθε κεφάλαιο βλέπουμε τι σκέφτεται και τι κάνει ο κάθε βασικός χαρακτήρες, έτσι μπορούμε να δούμε την οπτική και τις σκέψεις του καθενός σε σχέση με τους υπόλοιπους χαρακτήρες και τα γεγονότα του παρόντος, αλλά και τους παρελθόντος. Ωραίο βιβλίο, ίσως όχι κάτι το συγκλονιστικό και το ξεχωριστό, αλλά σε κάθε περίπτωση καλογραμμένο και ενδιαφέρον. -Ιούλιος 51. Μικ Χέρον - Ανήσυχες τίγρεις (σελ. 406). 9/10 52. Χουάν Εμάρ - Χθες (σελ. 179). 7/10 53. Γιον Μπιλμπάο - Τέκνα, γονείς και χιμπατζήδες (σελ. 191). 8/10 54. Κερτ Βόνεγκατ - Το πρωινό των πρωταθλητών (σελ. 328). 8.5/10 55. Κίραν Γκόνταρντ - Βλέπω τα κτίρια να πέφτουν σαν αστραπές (σελ. 254). 8/10

Από Πρωτοπορία και Πολιτεία: 1. Τόμας Μόλεν - Darktown (Πόλις). 18€ 2. Σεμπαστιέν Ζαπριζό - Το βαγόνι των δολοφόνων (Πατάκης). 12,96€ 3. Γιώργος Κωστόπουλος - Εγώ είμαι η νύχτα (Χάρτινη Πόλη). 12,51€ 4. Γουίλιαμ Μπάροουζ - Δυτικές Χώρες (Τόπος). 5,30€* 5. Χιου Χάουι - Φάρος 23 (Anubis). 10,85€ *Με εξαργύρωση πόντων

Καλησπέρα. Το Σάββατο θα κάνουμε ένα μικρό Live zoom για σχολιασμό κειμένων και επικοινωνία, κατόπιν αιτήματος του αγαπητού @Αθανάσιος. Αποστέλλω λεπτομέρειες σε πμ. Θα χαρούμε αν μπορέσετε!

Ωραίες είναι αυτές οι ιστορίες, έχω διαβάσει μερικές που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση!!

1. 8 διηγήματα. "Κοκάλινες ράγες", "Πατριαρχική ράβδος" "Είμαστε η Σεχραζάτ", "το γεφύρι της Άρτας", "Ένα ουίσκι δρόμος", "η μέρα του μπάρμπεκιου" (5 διηγήματα) 2. 4 εκδόσεις Ελλάδα (οι 2 ήδη αναμένονται). η πρώτη βγήκε, 3 αναμένονται 3. 2 εκδόσεις εξωτερικό Καμία 4. Επιτέλους να στείλω σε εκδοτικό το εφηβικό μου. Τσεκ 5. Ένα καινούργιο μυθιστόρημα. Όχι , αλλά σκέφτομαι ένα βιβλίο με σπονδυλωτές ιστορίες, σε μια εναλλακτική Αθήνα. 6. 1000 ευρώ έσοδα από συγγραφή. 5 ευρώ. Το πρώτο εξάμηνο του 25 ήταν κάπως δύσκολο γενικότερα. Ελπίζουμε να τα πάμε καλύτερα από δω και πέρα.

Ευχαριστώ πάρα πολύ @Mesmer ! Τα σημείωσα και θα προσπαθήσω να τα εφαρμόζω στις ιστορίες μου επειδή η αλήθεια είναι ότι συνήθισα να γράφω αλλά όχι να ξαναπερνάω το κείμενό μου από μία δεύτερη ματιά επιμέλειας, κάτι που πιστεύω όλοι οφείλουν να το κάνουν, ακόμα και αν εκδίδουν τα βιβλία τους και αυτό το αναλάβει κάποιος άλλος, μπορούν να το ξαναδιαβάσουν και για αυτά τα μικρολαθάκια αλλά και για να δουν πόσο υπάρχει ροή στον λόγο, έχω παρατηρήσει πως όταν γράφεις ένα κείμενο, εκείνη τη στιγμή όλα μοιάζουν σωστά (επειδή απλά καταγράφεις τις σκέψεις σου στο χαρτί) ενώ όταν το διαβάσεις (κατά προτίμηση όχι αμέσως με το που το έγραψες αλλά μερικές ώρες μετά, δεν μπορώ να εξηγήσω τον λόγο, είναι σαν να "αποσυμπιέζεται" από το πνευματικό φορτίο ο εγκέφαλος και στη συνέχεια ασχολείται με άλλες δραστηριότητες που απαιτούν άλλη "κίνηση" άλλων περιοχών και εκείνη η περιοχή κάπως ξεκουράζεται-αναζωογονείται) σχεδόν πάντα υπάρχει κάτι να προσθέσεις, αφαιρέσει, αλλοιώσεις, αντικαταστήσεις. Είναι πολύ σημαντική σαν διαδικασία και δεν είναι όσο χρονοβόρα όσο το ίδιο το γράψιμο (π.χ. ιστορία των 3 χιλιάδων λέξεων που εμένα θα μου πάρει 1-2 ώρες να την γράψω, την διαβάζω σε 10 λεπτά).

Μάλλον αναφέρεσαι στην άνω τελεία. Είναι ένα σημείο στίξης στο οποίο γίνεται παύση της ανάγνωσης, η διάρκεια της οποίας είναι μεγαλύτερη από αυτήν στο κόμμα, αλλά μικρότερη από εκείνη της τελείας. Κρύφτηκε στους θάμνος και κρυφοκοίταξε· ο Δρ Μοχθηρός δεν άργησε να φανεί. Είναι ακόμη ένα εργαλείο που σου δίνει η γραμματική, ώστε να δώσεις στα κείμενά σου τον ρυθμό και την ατμόσφαιρα που θέλεις. Συνεχίζοντας στην ερώτησή σου, δεν υπάρχει κάτι «λάθος» στο να έχεις τεράστιες προτάσεις, χρησιμοποιώντας διάφορα άλλα σημεία στίξης ώστε να δώσεις ρυθμό στην ανάγνωση. Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός τους. Το θέμα είναι πόσο ταιριάζει στο κείμενό σου και πώς θα φανεί στους αναγνώστες. Για παράδειγμα, υπάρχει το βιβλίο Gli Invisibili (Οι Αόρατοι) του Nanni Balestrini, όπου δεν υπάρχει κανένα σημείο στίξης κι ο αναγνώστης καλείται να αφεθεί σε αυτόν τον χειμαρρώδη τρόπο γραφής. Άλλοι θα το βρουν ενδιαφέρον και άλλοι κουραστικό. Εφόσον εσύ είσαι ακόμα στη φάση που ανακαλύπτεις την πένα σου, μπορείς να δοκιμάσεις διαφορετικά στιλ γραφής για να δεις ποιο σου ταιριάζει καλύτερα. Ναι, είναι σωστό, όταν η λέξη τονίζεται στην προπαραλήγουσα. Το τετράδιό μου. Το ποδήλατό του. Το μαξιλάρι σου. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει δεύτερος τόνος, τότε η αντωνυμία μάλλον συνδέεται με τη λέξη που την ακολουθεί. Για παράδειγμα: Ο προϊστάμενός του είπε. (Δηλαδή, Ο δικός του προϊστάμενος είπε). Αλλά: Ο προϊστάμενος του είπε. (Δηλαδή, Ο προϊστάμενος είπε σε αυτόν). Αυτό μπορείς να το δεις και γραμμένο ως: Ο προϊστάμενος τού είπε. (Δηλαδή, όταν η αντωνυμία αναφέρεται στο ρήμα που ακολουθεί. τότε τονίζεται. Προσοχή, όμως, σε προτάσεις όπως: Ο προϊστάμενος του Γιώργου, όπου το «του» είναι άρθρο και όχι αντωνυμία, και δεν τονίζεται). Φυσικά και μπορείς να χρησιμοποιείς αντωνυμίες για να αποφύγεις τις επαναλήψεις ονόματος. Το πόσο συχνά θα πρέπει να αναφέρεσαι σε αυτό, για να μην χαθεί ο αναγνώστης, είναι κάτι που θα το κρίνεις εσύ, πχ αν σε μια σκηνή υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες ταυτόχρονα. Επίσης, μπορείς να χρησιμοποιείς επαναλαμβανόμενα ένα όνομα αν θέλεις να δώσεις έμφαση στο πρόσωπό του: Ο Νίκος έσπασε το βάζο. Ο Νίκος έσκισε την κουρτίνα. Ο Νίκος έφαγε όλες τις σοκολάτες. Ελπίζω να βοήθησα και πάλι. Καλό βράδυ!

Είμαι ΟΚ και εγώ για Παρασκευή.

Δεν έχω θέμα αν είναι οκ όλοι και βέβαια η @sandy1dritsakou

01. Στάλινγκραντ - Άντονι Μπίβορ (559) 10/10 02. Ο Αγαθούλης - Βολταίρος (97) 8,5/10 03. Μπάμπιτ - Σίνγκλερ Λιούις (330) 7/10 04. Βερολίνο, η πτώση 1945 - Άντονι Μπίβορ (575) 10/10 05. Ναπολέων - Έμιλ Λούντβιχ (517) 8/10 06. Άγιον Όρος, Ημερολόγιο: (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1914) - Νίκος Καζαντζάκης (125) 6/10 07. Σαμουράι! - Σαμπούρο Σακάι (483) 9/10 08. Ηθική, η θεραπεία της ψυχής - Επίκουρος (639) 10/10 09. Στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου - Σίντνεϊ Ρότζερσον (196) 8/10 10. Ζευς: Οι απαρχές του κόσμου - Συλλογικό (133) 7/10 11. Αθηνά: Η ανίκητη θεά - Συλλογικό (117) 7/10 12. Αχιλλέας: Ο ευάλωτος πολεμιστής - Συλλογικό (115) 7/10 13. Οδυσσέας: Το ταξίδι της λογικής - Συλλογικό (110) 7/10 14. Η αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πιμ από το Ναντάκετ - Έντγκαρ Άλαν Πόε (360) 8/10 15. Φονική ομορφιά - Ζόι Ρόσι (303) 7/10 16. Η κληρονόμος - Σάρα Μπλέντελ (335) 4/10 17. Φόνος στη Στοκχόλμη - Έμμα Άνγκστρομ (343) 6/10

Τέλος ψηφοφορίας; Να πούμε μέχρι Παρασκευή;

Δύσκολη ψηφοφορία, όλες οι ιστορίες ήταν μία και μία!

Ίδρωσα αλλά ψήφισα. Πολύ τρέξιμο, καθόλου χρόνος, αλλά το ευχαριστήθηκα παίδες! Ελπίζω σύντομα και τα σχόλιά μου σε όλες τις ιστορίες.

Το πρωινό των πρωταθλητών. Σχόλιο εδώ: Κερτ Βόνεγκατ (Kurt Vonnegut) -Ιούλιος 51. Μικ Χέρον - Ανήσυχες τίγρεις (σελ. 406). 9/10 52. Χουάν Εμάρ - Χθες (σελ. 179). 7/10 53. Γιον Μπιλμπάο - Τέκνα, γονείς και χιμπατζήδες (σελ. 191). 8/10 54. Κερτ Βόνεγκατ - Το πρωινό των πρωταθλητών (σελ. 328). 8.5/10

Το πρωινό των πρωταθλητών Δεκαπέντε και πλέον μήνες μετά την αγορά του, επιτέλους διάβασα κι εγώ το "Το πρωινό των πρωταθλητών", ένα βιβλίο που κάποτε ήθελα τόσο πολύ να κυκλοφορήσει στα ελληνικά και να το διαβάσω. Λοιπόν, κλασικός Βόνεγκατ, ανελέητος, καυστικός, χιουμοριστικός, οξυδερκής, λιγάκι τρελός, όλα αυτά φαίνονται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στο βιβλίο, με πλοκή λίγο-πολύ ό,τι να 'ναι, με τρελούς χαρακτήρες και με ακόμα πιο τρελά σκηνικά. Ο Βόνεγκατ με το γνωστό του χιούμορ και πνεύμα που τον διακρίνουν, σατιρίζει ανελέητα την αμερικάνικη κοινωνία της εποχής του (που δεν διαφέρει και τόσο πολύ από τη σημερινή), χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν και σε τίποτα. Ο Βόνεγκατ παίζει με τα σκηνικά, τους χαρακτήρες, την αφήγηση, γράφει ένα βιβλίο τελείως διαφορετικό από τα συνηθισμένα, την ιστορία του οποίου δύσκολα μπορεί κανείς να περιγράψει με προτάσεις που να βγάζουν νόημα. Και δεν χρειάζεται κιόλας, απλά αγοράστε το βιβλίο, διαβάστε το και απολαύστε χιούμορ, πνεύμα, σάτιρα. Θα κάνει καλό τόσο στο μυαλό σας όσο και στην ψυχική σας υγεία. 8.5/10

Μία άλλη ερώτηση/απορία: είναι σωστό να τονίζονται (δεύτερη φορά) οι λέξεις στην λήγουσα όταν ακολουθεί αντωνυμία; Π.χ. "η οδοντόβουρτσά του" / "η οδοντόβουρτσα του Νίκου, "το χαμόγελό της" / "το χαμόγελο της Μαίρης". Το έχω πετύχει πολλές φορές και χωρίς τονισμό αυτόν τον κανόνα και γι' αυτό ρωτάω. Μία ακόμα ερώτηση/απορία η οποία μόλις τώρα μου γεννήθηκε (λόγω της φύσης της τελευταίας) , είναι: μπορούμε να αποφεύγουμε την ονομασία αν χρησιμοποιούμε τις αντωνυμίες μέχρι να "ξαναπιάσουμε" το όνομα του χαρακτήρα μας¹ ή καταντάει απρόσωπο και ψυχρό έτσι; ¹ - δηλαδή, αν θέλουμε να κάνουμε φλας μπακ και να εξιστορήσουμε την πορεία της έως τώρα ζωής του Νίκου, μπορούμε π.χ. αντί να γράφουμε συνέχεια "Ο Νίκος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Ο Νίκος είχε ήσυχα παιδικά χρόνια. Ο Νίκος έπαιζε ποδόσφαιρο στο παρκάκι της γειτονιάς του μικρός." να αναφερθούμε μόνο την πρώτη φορά στο όνομά του ("Ο Νίκος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη") αλλά στη συνέχεια να το παραλείψουμε επανειλημμένα ("Είχε ήσυχα παιδικά χρόνια. Έπαιζε ποδόσφαιρο στο παρκάκι της γειτονιάς του." ) και να συνεχίσουμε την εξιστόρηση με αυτή την μορφή μέχρι να παρουσιάσουμε κάποιον άλλον (είτε δευτερεύοντα είτε πρωταγωνιστικό) χαρακτήρα στην ιστορία (ακόμα και αν αυτό συμβεί μετά από αρκετές σελίδες, 20,30) ; (το έχω πετύχει και αυτό απλά μου κακοφάνηκε λίγο, δεν ξέρω γιατί, θέμα γούστου είναι, ίσως γιατί ένιωσα πως για όποιον/α χαρακτήρα και αν μάθαινα την ύπαρξή του/της μετά το πρώτο πρόσωπο για το οποίο διάβαζα επί πόση ώρα, αναπόφευκτα, η τροχιά της παρουσίας του/της θα λειτουργούσε ως συμπληρωματική και μόνο ως προς τον Νίκο -του παραδείγματος - , ενώ αν έγραφε κάθε φορά το όνομά του, θα τον ξεχώριζε/διαφοροποιούσε από τους μετέπειτα χαρακτήρες και απλά αυτό -διαφοροποίηση- , δεν θα τον ανήγαγε σε πρωταγωνιστή των όσων θα διαδραματίζονταν στη πορεία -επειδή έτσι, και τα ίδια τα συναισθήματα, σκέψεις, ηθικά διλήμματα, σημαντικές αποφάσεις, υπαρξιακές ανησυχίες, κτλπ. των άλλων χαρακτήρων, θα τα εξετάζαμε υπό την οπτική γωνία του Νίκου, όχι πως αυτά είναι από τις ίδιες την οπτικές γωνίες των πρωταγωνιστών τους και πως οι ίδιοι τα αντιλαμβάνονται/τους επηρεάζουν σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε για αυτούς, τα χαρακτηριστικά και τις ιδιομορφίες τους) Ευχαριστώ!

Όντως βοήθησες, αρκετά κατατοπιστικές οι απαντήσεις σου! Μία κάπως άκυρη ερώτηση, σε ένα βιβλίο (το οποίο έχει χρόνια που το διάβασα και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα) είχα πετύχει υπερανάλυση τύπου να έχει γράψει κυριολεκτικά ολόκληρη σελίδα χωρίς τελεία (είχε κόμματα, παρενθέσεις και παύλες, επίσης αυτό το σύμβολο που μοιάζει με " • " που απ' ότι έχω καταλάβει, το χρησιμοποιούμε για να δώσουμε έμφαση σε κάτι που προηγήθηκε ή για προσθήκη επιπλέον πληροφοριών -κάτι σαν υπόμνημα του ίδιου που το γράφει και όχι του μεταφραστή/επιμελητή/εκδότη). Ελάχιστες φορές έχω πετύχει να γράφουν πολλές σειρές (περισσότερες των 5-6) χωρίς κάποια τελεία, όμως μόνο σε αυτή είχε τύχει κάτι τέτοιο. Είναι "σωστό" αυτό;

1) Όχι, δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει πόσες περίπου λέξεις πρέπει να μπαίνουν ανάμεσα σε κόμματα. Υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες: α. Όταν χωρίζουμε όμοια πράγματα: Από το σουπερμάρκετ πήρα τυρί, αβγά, μακαρόνια νούμερο έξι, γάλα και γιαούρτι. β. Πριν και μετά από δευτερεύουσες προτάσεις: Πριν επιστρέψουμε στο σπίτι, επισκεφτήκαμε τη γιαγιά. Ο μπαμπάς μου, που τρέχει συχνά σε αγώνες, κέρδισε το πρώτο του μετάλλιο. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις για τη χρήση του κόμματος, πχ για να δώσουμε επιπλέον πληροφορίες: Ο Γιώργος, ο ξάδερφός μου, έρχεται το Σάββατο. Ή πριν και μετά από κάποια επιφωνήματα ή επιρρήματα: Ναι, θα έρθουμε. Μπα, έτσι έγιναν τα πράγματα; Επίσης, στη συγγραφή, με τα κόμματα μπορείς να ελέγξεις το ρυθμό της ιστορίας σου. Καλό είναι να μην έχουμε τεράστιες προτάσεις, αλλά όταν κρίνουμε ότι χρειάζεται, τα κόμματα βοηθάνε ώστε να χωρίσουμε την πρόταση σε μικρότερα κομμάτια, ώστε να βοηθήσουμε τον αναγνώστη να μείνει στον ρυθμό που θέλουμε, αλλά και να μην χάσει κάτι από το νόημα της πρότασης. Για αυτό είναι σημαντικό, τα κομμάτια που χωρίζουμε με κόμματα, να έχουν το καθένα το δικό του μικρό νόημα. 2) Συνήθως, με πλάγια γράμματα μπαίνουν οι σκέψεις του χαρακτήρα: «Ναι, θα τα πούμε στο πάρτι!», φώναξε. Σιγά μην έρθω, είπε μέσα του. Πάντως, αν ο συγγραφέας κρίνει/αποφασίσει ότι ο τρόπος που θέλει να αποτυπώσει τους διαλόγους είναι με πλάγια γράμματα, δεν είναι λάθος, αρκεί να το κάνει ξεκάθαρο από την αρχή, κυρίως λόγω της σύμβασης που ανέφερα νωρίτερα. 3) Δεν υπάρχει κάποιος κανόνας. Μπορείς να το κάνεις όπως θέλεις. Ελπίζω να βοήθησα. Καλή συνέχεια!

Από ιδιώτη, με 44€: 1. Τζο Αμπερκρόμπι - Μια στάλα μίσος (Anubis) 2. Τζο Αμπερκρόμπι - Το κακό με την ειρήνη (Anubis) 3. Τζο Αμπερκρόμπι - Η σοφία του πλήθους (Anubis)

Creatures of Light and Darkness (Εκδόσεις Eos) Το βιβλίο αυτό το είχα ξεκινήσει και το είχα παρατήσει πριν από μερικά χρόνια. Τότε μου είχε δώσει την εντύπωση ότι είναι γεμάτο γαμάτες ιδέες και εικόνες, πολύ δυνατή ατμόσφαιρα και μοναδική "αίσθηση" αλλά κάπως περίεργα γραμμένο, λίγο δύσκολο και πολύ μπάχαλο (κάτι που σε μεγάλο βαθμό εξηγήθηκε όταν έμαθα ότι ο Zelazny το έγραψε ως συγγραφική άσκηση με κανέναν σκοπό να το εκδώσει, αλλά κάποια στιγμή ο Samuel Delany, άλλος ένα σπουδαίος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, τον έπεισε ότι πρέπει να εκδοθεί). Όλα αυτά τα θετικά στοιχεία με έκαναν να το σκέφτομαι ανά φάσεις και τελικά πριν λίγες μέρες του έδωσα μία ακόμα ευκαιρία. Η αλήθεια είναι ότι όσα έγραψα παραπάνω εξακολουθούν να ισχύουν για το βιβλίο (τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά), αλλά αυτή τη φορά, ξέροντας κάπως τι θα συναντήσω, η ανάγνωση του βιβλίου ήταν πολύ ευχάριστη. Σίγουρα δεν θα το πρότεινα ως πρώτη επαφή με το έργο του Zelazny, αλλά νομίζω ότι γενικά είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και αξιόλογο βιβλίο και θα το πρότεινα σε όσους έχουν διαβάσει άλλα έργα του (ειδικά με το Lord of Light έχει και κάποια κοινά χαρακτηριστικά, όπως είναι το πάντρεμα της μυθολογίας με την επιστημονική φαντασία) και είναι φανς.

Ψήφισα. Κάποιες από τις ιστορίες είχαν πάρα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Χαίρομαι που ανεβαίνει η ποιότητα των συμμετοχών και στα παιχνίδια.

Καλό απόγευμα Κυριακής σε όλη την παρέα. Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης να ενημερώσω ότι διαβάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού στον σύνδεσμο: εδώ παρατήρησα ότι αναφέρονται: περίοδος συγγραφής και περίοδος ανάγνωσης και ψηφοφορίας. Όχι σχολιασμού, όπως, για παράδειγμα, αναφέρεται στους κανόνες διαγωνισμού σύντομης ιστορίας: εδώ Ως εκ τούτου δεν θα σχολιάσω τις ιστορίες των συμμετεχόντων. Ευχαριστώ όλους όσους μπήκαν στον κόπο να αναρτήσουν σχόλια για την ιστορία μου. Με την ολοκλήρωση του παιχνιδιού θα απαντήσω. Καλή επιτυχία σε όλους !