Συνέντευξη με τον Jeff Vandermeer

[trillian]

Πόσα χρόνια γράφετε και πόσα χρόνια είναι που τα έργα σας έχουν δημοσιευθεί; Πόσο δύσκολο ήταν να εκδώσετε τα βιβλία σας;

Έγραφα από 7 χρονών. Έργα μου έχουν δημοσιευθεί από το 1983. Είμαι 37 χρονών τώρα, άρα… Όσο για τις εκδόσεις – το κατώτατο όριο έκδοσης στις ΗΠΑ, όσον αφορά την ποιότητα, είναι πολύ χαμηλό, έτσι δεν ήταν και τόσο δύσκολο να εκδώσω τα έργα μου κάπου. Για να δημοσιεύσω σε περιοδικά υψηλότερης ποιότητας χρειάστηκε περισσότερος χρόνος, αλλά όχι πάρα πολύς. Στο Asimov’s πούλησα την πρώτη μου ιστορία όταν ήμουν 21 χρονών.

 

Πώς θα περιγράφατε τα έργα σας σε κάποιον που δεν σας έχει διαβάσει ποτέ; Τι καινούργιο νομίζετε ότι το γράψιμό σας προσφέρει στο είδος;

Μέσα από τα έργα κάθε συγγραφέα φαίνεται η προσωπική του φαντασία και η προσωπική του οπτική των πραγμάτων. Όπως και να έχει, το γράψιμό μου έχει επηρεαστεί εξίσου από τη συμβατική ρεαλιστική λογοτεχνία όσο και από τη φανταστική, και αυτό είναι ένα από τα πλεονεκτήματά του. Όπως επίσης και το γεγονός ότι τα καταφέρνω καλά με τις πιο φορτισμένες ή έντονες εικόνες. Σπανίως χρησιμοποιώ εικόνες ή καταστάσεις που αποκαλύπτουν τα πάντα ή που παρουσιάζουν μόνο την επιφάνεια. Συγχρόνως, μπορώ να γράψω και σκηνές δράσης, και μπορώ να αλλάξω το ύφος μου ανάλογα με τις απαιτήσεις της ιστορίας. Και συνδυάζω πολύ το χιούμορ με τον τρόμο στη λογοτεχνία μου. Αλλά είναι πάντα δύσκολο να μιλάς για τα πλεονεκτήματά σου – ακούγεσαι σαν να κομπάζεις.

 

Επιστημονική φαντασία και λογοτεχνία του φανταστικού (φάνταζυ): Ποιο από τα δύο είδη προτιμάτε να γράφετε και να διαβάζετε, και γιατί;

Θεωρώ πως η ΕΦ δεν είναι παρά μια ακόμα μορφή της φανταστικής λογοτεχνίας (φάνταζυ), και προτιμώ τη φανταστική λογοτεχνία. Νομίζω πως ο κόσμος είναι τόσο παράλογος και σουρεαλιστικός, που το να είσαι ρεαλιστικός – όπως συμβαίνει σε ένα μέρος της «ΕΦ» – είναι σαν να αγνοείς τις ψυχολογικές αλήθειες του κόσμου. Η λογοτεχνία του παραλογισμού – είτε μιλάμε για συγκεκριμένο είδος είτε για συμβατική λογοτεχνία – είναι εκείνη η λογοτεχνία που μπορεί να μιλήσει καλύτερα για τα δρώμενα ανά τον κόσμο αυτή τη στιγμή.

 

Το να κατηγοριοποιεί κανείς τα βιβλία δεν είναι πάντα εύκολο, κι όμως όλοι, από τον αναγνώστη μέχρι τον εκδότη, προσπαθούν να το κάνουν. Γιατί χρειαζόμαστε την κατηγοριοποίηση τόσο πολύ; Πρόκειται για κάτι που ωφελεί το είδος, όποιο κι αν είναι το όνομά του;

Συνήθως βοηθά στις πωλήσεις, γιατί ορισμένοι αναγνώστες αγοράζουν ένα συγκεκριμένο αριθμό βιβλίων ΕΦ/Φ το μήνα, ανεξαρτήτως συγγραφέα. Εξασφαλίζει ένα συγκεκριμένο αριθμό πωλήσεων. Αλλά, αν μιλάμε για τα βιβλία ως τέχνη, τότε προκαλεί ζημιά, γιατί η κατηγοριοποίηση περιορίζει. Υποβιβάζει το βιβλίο σε κάτι μηχανικό και δισδιάστατο. Για παράδειγμα, αν θέλαμε να περιγράψουμε το Use of Weapons του Iain M. Banks, θα το περιγράφαμε ως space opera. Αλλά, στην πραγματικότητα, το Use of Weapons είναι ένα από τα πιο εύστοχα μυθιστορήματα σχετικά με τον πόλεμο που έχουν γραφτεί στον 20ο αιώνα. Οι περισσότεροι, ωστόσο, το κατηγοριοποιούν απλά ως ΕΦ.

 

Γιατί είστε τόσο εναντίον του όρου «Νew Weird»; Είστε γενικά εναντίον της κατηγοριοποίησης ή υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που σας ενοχλεί σε αυτό τον όρο; Πώς κατηγοριοποιείτε το δικό σας έργο μέσα στο είδος – ή μήπως δεν το κατηγοριοποιείτε καθόλου;

Άρχισα να εκδίδω το 1980 και οι πρώτες μου ιστορίες σχετικά με την Ambergris εμφανίστηκαν στις αρχές του 1990, πολύ προτού ο Mieville και ο Harisson φτιάξουν τον όρο «New Weird». Προηγούμαι αυτού του υποτιθέμενου κινήματος, και αρνούμαι το έργο μου να περιορίζεται από έναν όρο που δεν το περιγράφει καθόλου καλά. Ουσιαστικά, το New Weird αντιτίθεται στη χρήση των μεταμοντέρνων λογοτεχνικών μορφών. Επίσης, κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για έναν όρο που χρησιμοποιείται για να περιγράψει συγγραφείς οι οποίοι είναι τελείως διαφορετικοί ως προς τις μεθόδους τους και τους σκοπούς τους. Έτσι, δεν κολακεύει καθόλου τους συγγραφείς που περιγράφονται ως New Weird, γιατί τους κάνει να φαίνονται τυποποιημένοι. Πιστεύω πως οι αναγνώστες και οι κριτικοί θα πρέπει να αντιλαμβάνονται τα βιβλία ως τρισδιάστατα πλάσματα που αναπνέουν και χέζουν και είναι, με κάθε τρόπο, οργανικά. Τα οργανικά πλάσματα είναι πολύπλοκα και δεν μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο από το σκελετό τους ή από τις ίνες τους ή από το κάθε ζωτικό τους όργανο ξεχωριστά. Αν ήταν να περιγράψει κανείς και τους λύκους και τις φάλαινες ως πλάσματα με ραχοκοκαλιές, τότε αυτή θα ήταν η πιο χοντροκομμένη περιγραφή που είναι δυνατόν να γίνει, και θα αδυνατούσε να παρουσιάσει τις μικρές και τις μεγάλες διαφορές αυτών των δύο ζώων. Θεωρώ πως οι κατηγοριοποιήσεις στη λογοτεχνία κάνουν το ίδιο άχρηστους διαχωρισμούς. Με ενδιαφέρει να προσπαθώ να δείξω πόσο πολύπλοκη είναι η λογοτεχνία, όχι το αντίστροφο.

 

Έχετε υπόψη σας αυτό το άρθρο; Θα θέλατε να σχολιάσετε την άποψη του Benford;

Όπως όλες οι γενικεύσεις, έτσι και η αντίδραση του Benford είναι μια αηδία. Αν τα μυθιστορήματα του φανταστικού κυριαρχούν, ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι σήμερα δεν γίνεται τίποτα ενδιαφέρον με την ΕΦ. Και αν διαβάσετε τα έργα μου ή του China Mieville ή πολλών άλλων μοντέρνων συγγραφέων του φανταστικού, σίγουρα θα παρατηρήσετε προβληματισμούς σχετικά με το παρόν και το άμεσο μέλλον. Αυτά τα μυθιστορήματα δεν είναι παραμυθάκια. Ούτε υπάρχει μέσα τους τίποτα το καθησυχαστικό. Το καινούργιο μου μυθιστόρημα, Shriek, αγγίζει θέματα όπως η αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας, ο πόλεμος στο Ιράκ, και άλλα, με τρόπο που ένα μυθιστόρημα ΕΦ ίσως να μπορούσε να αγγίξει αλλά ίσως και όχι. Σίγουρα, το γεγονός ότι γράφω φάνταζυ δεν περιορίζει την ικανότητά μου να σχολιάσω το παρόν ή το μέλλον. Επίσης, ο George RR Martin γράφει σκληρά, ρεαλιστικά μυθιστορήματα που αφορούν θέματα διαφθοράς και εξουσίας τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για τον κόσμο μας σήμερα. Επίσης, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι πολλά μυθιστορήματα ΕΦ φαίνεται να μιλούν για μια εποχή μετά από τα τωρινά μας προβλήματα. Πού είναι, λοιπόν, ο ρεαλισμός και τα σημαντικά σύγχρονα προβλήματα σε αυτό; Μου αρέσει και η ΕΦ και η λογοτεχνία του φανταστικού, αλλά δεν είμαι τόσο ανόητος ώστε να πω ότι το ένα είναι μόνο για διαφυγή και το άλλο μόνο για βαθύ προβληματισμό. Όσο για την ΕΦ ως λογοτεχνία της πρόβλεψης – αυτό είναι το πιο ασήμαντο από τα πλεονεκτήματά της, και δεν νομίζω ότι πολλά έθνη έχουν αλλάξει την πολιτική τους στάση εξαιτίας των μυθιστορημάτων ΕΦ.

 

Τι περιμένετε από ένα βιβλίο αυτές τις ημέρες προκειμένου να ενθουσιαστείτε; Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που σας εντυπωσίασε;

Από ένα βιβλίο περιμένω την ομορφιά και την ασχήμια συγχρόνως, τη σοβαρότητα και το χιούμορ. Μ’άλλα λόγια, θέλω τα βιβλία να περιέχουν εκείνα τα χαρακτηριστικά που γνωρίζουμε πως ισχύουν και στην πραγματική ζωή γενικά. Δεν εμπιστεύομαι τους συγγραφείς που δεν βάζουν καθόλου χιούμορ στο έργο τους, επειδή αυτό είναι τόσο μη-ρεαλιστικό και ψευδές, όσο το να έχει κάποιος γεμίσει το έργο του με χιουμοριστικό περιεχόμενο. Επίσης, θέλω να υπάρχει λίγος παραλογισμός, γιατί ο σημερινός κόσμος είναι σουρεαλιστικός και παράλογος. Θέλω να μπορώ να κλάψω. Θέλω να δω κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Θέλω να δω έναν καινούργιο τρόπο γραφής. Θέλω οι χαρακτήρες να είναι άνθρωποι με νόημα, που αξίζει να τους ακολουθήσεις, είτε είναι μοχθηροί είτε κατά βάση καλοί. Όσον αφορά το τελευταίο βιβλίο που με έχει εντυπωσιάσει, ένα βιβλίο σαν το Roger’s Keyhole Opera του Bruce Holland, μια συλλογή διηγημάτων, μιλά μέσα στην καρδιά μου.

 

Πιστεύετε πως, όταν κάποιος είναι συγγραφέας, αυτό μειώνει την ικανοποίηση που λαμβάνει διαβάζοντας βιβλία άλλων; (είτε μπορώντας να προβλέψει τι θα γίνει μετά, είτε νιώθοντας ότι κατακλύζεται από τις ιδέες των άλλων, είτε σκεπτόμενος αυθόρμητα «Θα μπορούσα να το είχα κάνει καλύτερα»).

Μου αρέσει πολύ να είμαι και συγγραφέας και αναγνώστης. Ναι, σημαίνει ότι μπορείς να προσέξεις τα λάθη των άλλων πιο εύκολα, καθώς και να διακρίνεις αν ένας συγγραφέας δεν έχει καμία αίσθηση ρυθμού της ιστορίας, αλλά επίσης, αν βρεις ένα βιβλίο που μπορείς να το απολαύσεις, αυτό είναι το καλύτερο συναίσθημα. Είναι υπέροχη εμπειρία όταν βρίσκεις ένα βιβλίο που μπορεί πραγματικά να σε ταξιδέψει. Όσο για το σύνδρομο του «θα μπορούσε να το είχα κάνει καλύτερα», αυτό το αισθάνομαι μόνο για τα βιβλία με φιλοδοξίες που αποτυγχάνουν να φτάσουν εκεί όπου στόχευαν ή που φαίνεται πως αποτυγχάνουν. Επιπλέον, είναι εύκολο να σκεφτείς πώς θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί καλύτερα μια τεχνική ή μέθοδος. Τα σημειώνω αυτά στο μυαλό μου ώστε, όταν τα χρησιμοποιήσω ο ίδιος, να προσπαθήσω να τα κάνω καλύτερα.

 

Ποιο είναι το πιο «αληθινό» βιβλίο φαντασίας που έχετε διαβάσει; Ένα βιβλίο που τα φανταστικά του στοιχεία, τα οποία βρίσκονται ξεκάθαρα στη σφαίρα του φάνταζυ, σας έκανε να σκεφτείτε: «Αυτό θα μπορούσε να είναι αληθινό!»

Δεν διαβάζω γι’αυτό τον συγκεκριμένο λόγο. Εκείνο που προσπαθώ να κάνω είναι να κοιτάξω τα πράγματα από τη σκοπιά του συγγραφέα. Δεν με ενδιαφέρει αν τα φανταστικά στοιχεία φαίνονται πραγματικά ή όχι. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η συνέπεια σε αυτό που προσπαθεί να πει το βιβλίο, και αν με συγκινεί ψυχικά ή αν μου προσφέρει κάτι ουσιαστικό για να προβληματιστώ.

 

Οι συγγραφείς, και ειδικότερα οι συγγραφείς φαντασίας, λέγεται πως έχουν την τάση να είναι «χαμένοι στον κόσμο τους». Έχουν τη φήμη ότι είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους, αφηρημένοι, παράξενοι και, στις περισσότερες περιπτώσεις, διανοητικά άρρωστοι – κι όμως, από την άλλη, υπάρχουν πολλοί συγγραφείς φαντασίας που είναι «φυσιολογικοί» όσον αφορά την κοινωνικότητά του. Ποιο από τα δύο είδη είναι πιο πιθανό να γράψει «καλύτερο» φάνταζυ, νομίζετε; (καλύτερο μπορεί να σημαίνει πιο «παράξενες» ιδέες, ή καινούργιους τρόπους αφήγησης μιας ιστορίας κτλ). Η «κανονικότητα» είναι συν ή μείον για έναν συγγραφέα φαντασίας;

Κάποιος κάποτε είπε: «Να είσαι κανονικός στη ζωή σου και παράξενος στη λογοτεχνία σου». Συμφωνώ με αυτό. Χρειάζεσαι μια σταθερότητα για να γράφεις συνεχώς καλά. Από την άλλη, η εκκεντρικότητα είναι μέρος της δουλειάς. Το θέμα δεν είναι πώς γίνεσαι έτσι – το θέμα είναι τι γράφεις. Όλοι φτάνουν εκεί με διαφορετικό τρόπο. Εκείνοι που δεν μου αρέσουν είναι οι συγγραφείς που το παίζουν δήθεν εκκεντρικοί φορώντας ένα συγκεκριμένο είδος ρούχων κτλ. Από την άλλη, ένα από τα πιο παράξενα πράγματα που μου έχουν συμβεί ήταν όταν ένας ζωγράφος που μου αρέσει πολύ και που έχει διαβάσει το City of Saints με πλησίασε και με ρώτησε: «Από πόσα ψυχιατρεία έχεις περάσει;» Από αυτά που διάβασε, υπέθεσε ότι είμαι παλαβός, και εκείνος έχει περάσει από τέσσερα ψυχιατρεία. Η δουλειά του, βέβαια, είναι καταπληκτική. Πράγμα το οποίο δεν οφείλεται στην όποια τρέλα του.

 

Στο CoSaM έχετε βάλει τον εαυτό σας ως χαρακτήρα μέσα στην πλοκή. Αν και η χρήση κάποιας «προσωποποίησης» του συγγραφέα είναι αρκετά κοινή τεχνική, η χρήση της συγκεκριμένης μεθόδου σε τέτοιο βαθμό είναι κάτι καινούργιο – και έχει χρησιμοποιηθεί κι από άλλους συγγραφείς τελευταία. Πρόκειται για καινούργια μόδα; Πρόκειται για κάποιο συγκεκριμένο στιλ, ή προέρχεται από κάπου πιο βαθιά, από την ανάγκη του συγγραφέα να χαθεί στον κόσμο του;

Στην πραγματικότητα, η τεχνική είναι παμπάλαια – ο Ναμπούκοφ τη χρησιμοποίησε το 1950. Απλά θα έλεγα ότι δεν χρησιμοποιείται τόσο στη λογοτεχνία του φανταστικού, γι’αυτό φαίνεται καινούργια. Επίσης, τα αποτελέσματά της είναι διαφορετικά όταν χρησιμοποιείται μέσα στη λογοτεχνία του φανταστικού. Δεν διαχωρίζω τη μορφή από την ουσία. Με άλλα λόγια, η μορφή είναι η ουσία. Όταν χρησιμοποιώ μια τεχνική σαν κι αυτή είναι επειδή το απαιτεί η ίδια η ιστορία, όχι επειδή σκέφτηκα ότι θα ήταν όμορφο να τη χρησιμοποιήσω. Ποτέ δεν χρησιμοποιώ πειραματικές τεχνικές εκτός αν οι χαρακτήρες και η ιστορία μού το ζητάνε.

 

Το «Shriek: An Afterward» γυρίζεται ταινία καθώς μιλάμε. Δεδομένου ότι οι περισσότερες ταινίες που βασίζονται σε βιβλία φαντασίας δεν έχουν σεβαστεί και πολύ το βιβλίο, πόσο διστακτικός (ή μη) ήσασταν προτού συμφωνήσετε; Είστε ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα μέχρι στιγμής; Γιατί επιλέξατε το Shriek αντί κάποιο άλλο σας έργο;

Πρόκειται για μια ταινία μικρού μήκους την οποία φτιάχνω βάσει ενός σεναρίου που ο ίδιος έγραψα. Οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχώ για τα αποτελέσματα. Επέλεξα το Shriek επειδή βγαίνει στις ΗΠΑ τον Αύγουστο και σκέφτηκα ότι θα είναι καλός τρόπος για να συνδεθούν τα δύο μεταξύ τους, καθώς κι ένας καλός τρόπος για να εξασκήσω τις καλλιτεχνικές μου ικανότητες. Μέχρι στιγμής, είμαι πολύ ευχαριστημένος με τα αποτελέσματα.

 

Από ό,τι ξέρω, οι πρώτες εκδόσεις του CoSaM περιείχαν το «The Man Who Had No Eyes» τελείως κρυπτογραφημένο. Στις τελευταίες εκδόσεις όμως μόνο η τελευταία παράγραφος είναι έτσι. Τι σας έκανε να το αλλάξετε αυτό;

Αν δεν το άλλαζα, οι κρυπτογραφικοί χαρακτήρες θα έπρεπε να παραμείνουν απολύτως ίδιοι, χωρίς να αλλάζει ούτε μία λέξη, για όλες τις επόμενες εκδόσεις. Αυτό θα ήταν εφιάλτης για τις εκδόσεις σε ξένες γλώσσες, καθώς θα ήταν πολύ δύσκολο να διατηρηθεί στη σωστή του μορφή.

 

Θα επιστρέψετε ποτέ στο Veniss; Πιστεύετε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν έχουν ακόμα ειπωθεί; Κι αν ναι, θα ήταν συνετό να τα αφηγηθείτε;

Θα επιστρέψω στο Veniss, αλλά στο μακρινό μέλλον του συγκεκριμένου μυθιστορήματος. Έχω γράψει μια ιστορία, την «Three Days in a Bordertown», η οποία λαμβάνει χώρα 800 χρόνια μετά από το Veniss. Και μετά μια άλλη ιστορία στο ίδιο μακρινό μέλλον, η οποία ονομάζεται «The Circus on the Bridge». Δεν νομίζω πως έχουν μείνει πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί, γι’αυτό κιόλας αποφάσισα να γράψω σε μια άλλη χρονική περίοδο.

 

Έχετε γράψει πολλές ιστορίες στον κόσμο της Ambergris. Πόσες ακόμα πιστεύετε ότι μπορείτε να γράψετε προτού η Ambergris χάσει τη μαγεία της; Φοβάστε ότι μπορεί να βρεθείτε στη λίστα με τους συγγραφείς που έχουν γράψει μόνο για ένα πράγμα;

Σίγουρα όχι. Κάθε συγγραφέας γράφει ένα συγκεκριμένο έργο που αρέσει περισσότερο στο κοινό ή που θεωρείται πιο αξιόλογο. Αυτό δεν με καθοδηγεί στο τι επιλέγω να γράψω. Θέλω να γράψω άλλα δύο μυθιστορήματα βασισμένα στην Ambergris και τέλος. Η σειρά θα ολοκληρωθεί. Θα μάθετε καινούργια πράγματα, αλλά επίσης θα παρουσιαστούν και καινούργια μυστήρια. Ένα πράγμα ξέρω: δεν μπορείς να παίζεις με τους αναγνώστες σου για πάντα. Έτσι κάποια πράγματα σίγουρα θα εξηγηθούν. Αλλά, όπως είπα, αυτά τα καινούργια πράγματα θα οδηγήσουν και σε καινούργια μυστήρια. Κατά κάποιο τρόπο, οι gray caps θα είναι πάντοτε μυστηριώδεις.

 

Από όλες τις σκηνές που έχετε γράψει, ποια (ή ποιες) ήταν η πιο ικανοποιητική (ικανοποιητικές); Υπάρχουν σκηνές, ή διάλογοι, που σας κάνουν πιο περήφανο που τα γράψατε;

Μου αρέσει πάρα πολύ ο διάλογος στην καφετέρια, στο «Transformation of Martin Lake», επειδή πραγματικά μοιάζει με τον διάλογο που έχω ακούσει να κάνουν μεταξύ τους οι δημιουργικοί άνθρωποι σε παρόμοιους χώρους, και είναι φυσικός καθώς και έξυπνος. Όμως είμαι πιο περήφανος γενικά για μια νουβέλα που ονομάζεται «Balzac‘s War». Χρειάστηκε να τη γράψω και να την ξαναγράψω 25 φορές για να την ολοκληρώσω όπως ήθελα. Αλλά, στην πραγματικότητα, είμαι πολύ, πολύ περήφανος για το καινούργιο μου μυθιστόρημα, Shriek, επειδή χρειάστηκε να δώσω πάρα πολλά στο ξεκίνημα και κάπου στη συνέχεια ξαναβρήκα τη δύναμή μου.

 

Υπήρξαν γεγονότα στην προσωπική (ή μη) ζωή σας τα οποία άλλαξαν τον τρόπο που γράφετε;

Ναι βέβαια. Βάζω πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία στη λογοτεχνία μου. Αλλά δεν θα ήθελα να το συζητήσω αυτό το θέμα. Δεν θέλω να αποκαλύψω τι προσωπικά πράγματα έχω βάλει στο έργο μου. Νομίζω πως το κάθε έργο πρέπει να μπορεί να σταθεί από μόνο του. Δεν με απασχολεί αν ο συγγραφέας φοβήθηκε μήπως έχει καρκίνο ή αν η αδελφή του αυτοκτόνησε ή οτιδήποτε άλλο, όταν διαβάζω τη λογοτεχνία του.

 

Ποιοι συγγραφείς σας έχουν επηρεάσει; Ποιους νέους συγγραφείς θα προτείνατε;

Με έχουν επηρεάσει ο Nabokov, ο Whittemore, και η (Angela) Carter, καθώς και άλλοι, τόσοι πολλοί που είναι δύσκολο να τους αναφέρω όλους. Όσο για τους νέους συγγραφείς, θα πρότεινα τους εξής: Catherynne Valente, Alan DeNiro, Hal Duncan, και Theodora Goss.

 

Πώς απαντάτε στην αρνητική κριτική; Τα σχόλιά σας επηρεάζονται αμέσως από τη μοχθηρή μαϊμού (evil monkey) ή κάνετε συζήτηση;

Ορισμένες φορές, κάνω συζήτηση με κάποιον αν νομίζω ότι έχει καταλάβει κάτι λάθος. Συνήθως, όμως, απλά αγνοώ την αρνητική κριτική. Καμια κριτική δεν είναι απόλυτη. Δεν αξίζει να κάθομαι να τη σκέφτομαι. Εξάλλου, είναι καλύτερα να σου κάνουν μια αρνητική κριτική, παρά να μη σου κάνουν καθόλου κριτική. Και δεν νομίζω πως η καλή λογοτεχνία δέχεται μόνο θετικές αντιδράσεις. Αν έγραφα ένα βιβλίο που άρεσε σε όλους, θα άρχιζα να πιστεύω ότι αυτό το βιβλίο έχει κάτι το ύποπτο! Η μοχθηρή μαϊμού συνήθως λέει πράγματα πιο άμεσα και στεγνά από ό,τι μπορώ να τα πω ο ίδιος.

 

Πώς προλαβαίνετε να είστε ένας γνωστός συγγραφέας και συγχρόνως να δουλεύετε και σε άλλη δουλειά; Πώς θέτετε τις προτεραιότητές σας; Με την έκδοση του Shriek στις ΗΠΑ και με το γύρισμα της ομώνυμης ταινίας, νομίζετε ότι έχετε καταφέρει να κάνετε κάτι σημαντικό, που θα σας απαλλάξει από την άλλη δουλειά;

Έκανα κάτι σημαντικό μόλις βρήκα μεγάλο εκδότη στις ΗΠΑ και στην Αγγλία. Δεν θεωρώ την άλλη μου δουλειά βάρος. Δεν θα ήθελα να ΜΗΝ έχω άλλη μία δουλειά, γιατί δεν θα ήθελα να εξαρτώμαι πλήρως από τους εκδότες μου. Θέλω να γράφω μόνο τα πράγματα που μου αρέσουν και τελείωσε. Αν εξαρτιόμουν πλήρως από τη συγγραφή, αυτό θα ήταν λάθος. Όπως έχουν τα πράγματα, απλά εξασκούμαι πολύ ώστε να μπορώ και να πηγαίνω στη δουλειά μου και να συγγράφω 20 με 40 ώρες την εβδομάδα.

 

Στο δικτυακό σας ημερολόγιο αναφέρατε ότι δεν θα γράψετε λογοτεχνία αυτό το χρόνο. Ποιες είναι οι άλλες σας ασχολίες αυτή τη στιγμή;

Κατ’αρχήν τελειώνω την ταινία Shriek και προσπαθώ να βρω κανάλια διανομής γι’αυτήν, κάνω προώθηση για το μυθιστόρημα Shriek, φτιάχνω άλλη μία ταινία μικρού μήκους βασισμένη στην Ambergris, κάνω ένα διδακτορικό, ετοιμάζω μια περιορισμένη έκδοση του Shriek από τις δικές μου εκδώσεις, θα κάνω μια περιοδεία στην Ευρώπη, και γράψω και μερικά διηγήματα.

 

Και μια πιο «τοπική» ερώτηση: Υπάρχουν σχέδια για τη μετάφραση κι άλλων έργων σας στα ελληνικά;

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον εκδότη μου στην Ελλάδα, αλλά νομίζω ότι έκανε λάθος που έβγαλε συλλογή διηγημάτων. Πιστεύω πως έπρεπε να είχε δημοσιεύσει ένα μυθιστόρημα. Από ό,τι ξέρω η συλλογή διηγημάτων δεν έκανε και πολύ καλές πωλήσεις, έτσι αυτή τη στιγμή δεν ετοιμάζονται άλλες μεταφράσεις των έργων μου στην Ελλάδα. Ωστόσο, εξακολουθώ να πιστεύω πως ένα μυθιστόρημα θα έκανε καλύτερες πωλήσεις. Θα δούμε. Σίγουρα θα ήθελα να εκδώσω πάλι κάτι δικό μου στην Ελλάδα.

 

Copyright @ 2006 Αλεξάνδρα Λέτσα

Edited May 3, 2020 by Spark
Μειώθηκε λίγο η απόσταση μεταξύ των ερωτήσεων και των απαντήσεων.

[nikosal]

Τριλ, καλή συνέντευξη και -επιπλέον- πολύ ενδιαφέρον το άρθρο στο οποίο παραπέμπεις, μήπως πρέπει να το συζητήσουμε κάπου; ή έχει ήδη συζητηθεί;

[trillian]

Το είχαμε συζητήσει εδώ - άλλωστε από εκεί είχα δει το άρθρο .