Leaderboard

- Γιώργος Πολ. Παπαδάκης: ''Οι δρόμοι του φανταστικού'': Από τα πιο παλιά μου αποκτήματα, μόλις τώρα εδέησα να το διαβάσω, είκοσι χρόνια μετά. Και ήταν ωραίο, αξιόλογο. Ξεχωριστή αναφορά στα τρία είδη που διαμορφώνουν την φανταστική λογοτεχνία. Φάντασυ, τρόμος και επιστημονική φαντασία. Με αναδρομή στους εκάστοτε δημιουργούς όσο και συνεχιστές. Και στην Ελληνική φανταστική λογοτεχνία γιατί αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας, θα πέσει να μας πλακώσει. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε το κεφάλαιο για τους Λάβκραφτ- Πόε, τους πιο συχνά αναφερόμενους ως άρχοντες του τρόμου. Στον αντίποδα με κούρασαν αυτά για Ε. Θ. Α Χόφμαν και την αρχαία Ελληνική μουσική στα πλαίσια του φανταστικού. Καλογραμμένα, πλην όμως δεν με ενδιέφεραν. Όχι όμως και τα διηγήματα που ακολουθούσαν χωρίς την προσθήκη των οποίων, η όλη μελέτη θα έλεγα ότι θα ήταν λειψή. Παλιό και αγαπημένο ''Το χαμόγελο της Σαμαρνού'' του Θωμά -Erekose- Μαστακούρη. Όποιος ψάχνει να το βρει στην εξαντλημένη Ωρόρα που ρίχνει την αυλαία, υπάρχει και εδώ! Λυπητερή νώτα και στο ''Ένα φάντασμα στη μηχανή'' του Θανάση Βέμπου, εμένα τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Τέλος, δυνατό το ''Τα όνειρα στο σπίτι βόρεια του Πλάντον'' του Γιώργου Παπαδάκη. Με φωτογραφικό υλικό και καλή επιμέλεια, νομίζω ότι αξίζει να έχει θέση στη βιβλιοθήκη κάθε φίλου του φανταστικού. - Laurence Rees: ''Οι Ναζί'': Ξεκίνημα με την αναρρίχηση του Χίτλερ στη ηγεσία του Ναζιστικού κόμματος. Πριν ακόμη εδραιώσει την δύναμη του, που είχε μόνο την επιθυμία να εφαρμόσει τα κατακτητικά του σχέδια. Και όχι τα μέσα. Όταν πλέον τα απέκτησε και αυτά, ήρθε η ώρα για την ''Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών''. Δολοφονίες πολιτικών φίλων και αντιπάλων, αποτέλεσε πρόγευση για το τι θα επακολουθούσε. Αναφορά στη συνέχεια στη χαοτική φύση του ναζιστικού κόμματος. Όπου και αρκετές υπηρεσίες με δυσδιάκριτα όρια, έμπαιναν η μία στα χωράφια της άλλης. Με αποτέλεσμα ένα μπάχαλο, που ενισχυόταν ακόμη περισσότερο από τον τρόπο διακυβέρνησης του. Έδινε ασαφείς διαταγές, αφήνοντας στα κατά τόπους τμήματα να τις εφαρμόσουν όπως νόμιζαν καλύτερα. Πάγια τακτική που μετέφερε αργότερα και στις κατεκτημένες χώρες, αναφορικά με την μοίρα του άμαχου πληθυσμού. Και εκεί καταρρίπτεται ο μύθος που ήθελε μόνο τα SS να διαπράττουν βιασμούς και εκτελέσεις γυναικόπαιδων, συνεπικούρησε και η Wehrmacht. Η δε συνήθεια του να ξυπνάει σε προχωρημένες ώρες, δεν βοήθαγε και ιδιαίτερα. Αβυσσαλέο το μίσος του για Πολωνία και Ρωσία, τις είχε κάτω μόνο από τους Εβραίους. Ενώ όντας συμπαθώντας την Αγγλία, δεν ήθελε να εμπλακούν σε ένοπλη σύρραξη. Πρέπει σε αυτό το σημείο να τονιστεί η πολύ καλή έρευνα του συγγραφέα. Με ονομαστική παράθεση μαρτύρων, και μάλιστα και από την πλευρά των ναζί! Απορώ πως δέχθηκαν να μιλήσουν και να εκμυστηρευτούν όσα έκαναν, έστω και πολλά χρόνια μετά την λήξη του πολέμου. Μόνο μία περίπτωση θα αναφέρω σ' ένα χωριό, όπου μονάδα έβαλε δύο αδέρφια να προπορευτούν. Αυτή, πενήντα μέτρα πίσω. Ως μέτρο ασφάλειας για τυχόν νάρκες από αντάρτες, υπολογίζεται ότι γύρω στους 2.000 ομήρους πέθαναν μόνο έτσι. Και είναι εκεί, προς το τέλος, που το βιβλίο αλλάζει ύφος. Παρελαύνουν σκληρές εικόνες, ιδίως με το κολαστήριο της Τρεμπλίνκα. Εκτενείς και οι αναφορές στις μάχες του Στάλινκραντ και της Μόσχας. Όπου και επισημαίνεται ως ειδοποιός διαφορά, η στάση των δύο ηγετών. Ο Χίτλερ δεν σταματούσε δευτερόλεπτο να απαξιοί όσους δεν του έλεγαν ΝΑΙ σε ότι παραληρούσε. ''Δειλοί παλιάνθρωποι'' ήταν ο αγαπημένος του χαρακτηρισμός. Αλλά και ο Στάλιν, όντας ικανός μόνο στο να τρομοκρατεί, ήταν ανίδεος από πολεμικές τακτικές. Δείχνοντας όμως έστω και στο έσχατο σημείο, την υπέρβαση -ως τέτοια μάλλον πρέπει να λογίζεται- να ακούσει επιτέλους τους στρατηγούς του. Τελευταίο και πιο σημαντικό, η ακατάβλητη στάση του ηρωικού Ρωσικού λαού. Μάχιμου και μη. Βασισμένο στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ ''The nazis: A warning from history'', ήταν πολύ καλογραμμένο και πληροφοριακό. Με ευρετήριο, βιβλιογραφικές αναφορές και επεξηγηματικές σημειώσεις για κάθε κεφάλαιο ξεχωριστά, επιβάλλεται θα έλεγα για όποιον τρέφει ενδιαφέρον για το θέμα.