distaros Posted January 8, 2005 Share Posted January 8, 2005 (edited) Μόλις έπιασα στα χέρια μου "το παιχνίδι του στέμματος",ακολουθώντας τις συμβουλές ενός φίλου μου... Η πρωτοτυπία,ο κυνισμός,η απουσία μοτίβων και στερεότυπων,οι φρέσκιες ιδέες και οι ρεαλιστικοί χαρακτήρες,μου θύμισαν αφάνταστα τον Erikson... Edited January 8, 2005 by Anergos Xaros Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μελδόκιος Posted January 8, 2005 Share Posted January 8, 2005 Erikson δεν έχω διαβάσει, αλλά το Game of Thrones που διάβασα από Martin δε μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση... Μου φάνηκε πολύ σαπουνοπερέ για το στύλ μου. Γούστα είναι τούτα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted January 8, 2005 Share Posted January 8, 2005 Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον απο τους δύο. Ο Martin μ'αρέσει για τους τρομερα αληθοφανείς χαρακτήρες του, και τις απίστευτες δολοπλοκίες τους. Ο Erikson (Steven και ουχί Stiven ) μ'αρέσει για τον απίστευτα λεπτομερή, βαθύ και μελετημένο κόσμο του, και για τις πρωτότυπες φυλές. Οπότε, Martin - Erikson σημειώσατε Χ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted January 8, 2005 Share Posted January 8, 2005 Ακριβώς. Κι εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Και οι δύο είναι καταπληκτικοί για τελείως διαφορετικούς λόγους. Ο Martin έχει πολύ καλούς χαρακτήρες. Ο Erikson έχει φοβερές ιδέες, και τρομερή πρωτοτυπία στον κόσμο. Μελδόκιε, πώς και δε σου άρεσε ο Martin; Μέχρι πού έχεις διαβάσει το Game of Thrones; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 9, 2005 Share Posted January 9, 2005 Από τα δύο πρώτα βιβλία του άσματος της φωτιάς και του πάγου του Martin τον κρίνω ως υπερεκτιμημένο. Οι τυπικοί χαρακτήρες μιας ψευδομεσαιωνικής σαπουνόπερας (υποδειγματικά όμως αναπτυγμένοι), μια απίστευτη εμμονή σε περιγραφές που καταντα κουραστική (κάθε βιβλίο θα μπορούσε να ήταν 100 - 200 σελίδες μικρότερο), αίμα και σπέρμα χωρίς ιδιαίτερη αιτία και όλο και πιο δραματικές ανατροπές που κάνουν τη λάμψη να ωχριά (Αν και ομολογουμένως το "αριστούργημα" του Ν. Φόσκολου κερδίζει ως προς τα φάνταζυ στοιχεία). Αυτό που κάνει το SoIaF όμως ένα καλό ανάγνωσμα είναι το ότι σπάει τα κλισέ και ότι έχει ένα δαιδαλώδες σενάριο που σε κρατάει. Ericson δεν έχω διαβάσει ακόμα, αλλά είναι μέσα στους στόχους μου. Από τα όσα έχω ακούσει όμως μάλλον θα μου αρέσει περισσότερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted January 9, 2005 Share Posted January 9, 2005 Από τα δύο πρώτα βιβλία του άσματος της φωτιάς και του πάγου του Martin τον κρίνω ως υπερεκτιμημένο. Ξέρεις πολλά άλλα fantasy που να είναι καλύτερα από το ASoInF; Εγώ ελάχιστα, και έχω διαβάσει πολύ fantasy. Οι τυπικοί χαρακτήρες μιας ψευδομεσαιωνικής σαπουνόπερας (υποδειγματικά όμως αναπτυγμένοι), Φίλε, δεν είναι οι τυπικοί χαρακτήρες μιας ψευδομεσαιωνικές σαπουνόπερας. Σε αντίθεση με τα περισσότερα μυθιστορήματα του είδους, δεν έχει ούτε γενναίους ιππότες, ούτε μεσσίες, ούτε απίστευτους ήρωες. Οι χαρακτήρες είναι όπως, λογικά, θα ήταν οι άνθρωποι στον κόσμο που δείχνει. Κυνικά, ώμα. Και αληθοφανώς. μια απίστευτη εμμονή σε περιγραφές που καταντα κουραστική (κάθε βιβλίο θα μπορούσε να ήταν 100 - 200 σελίδες μικρότερο), Είσαι ο μόνος άνθρωπος που έχω ακούσει να το λέει αυτό. Ίσα-ίσα που ο Martin θεωρείται λιτός συγγραφέας. Για την ακρίβεια, δεν γράφει τίποτα πέρα από τα απαραίτητα. Πού είδες εσύ κάτι που δε χρειαζόταν; αίμα και σπέρμα χωρίς ιδιαίτερη αιτία Ιδιαίτερη αιτία υπάρχει' οι σκηνές δεν είναι ανούσιες. Αλλά είναι και για ενηλίκους. Δηλαδή, προτιμάς το fantasy που είναι για ηλικίες από 15 και κάτω --με τη βία αυτελείωτη αλλά μισή, και με το σεξ κανένα πεταχτό φιλάκι; και όλο και πιο δραματικές ανατροπές που κάνουν τη λάμψη να ωχριά Δηλαδή, δεν σ'αρέσουν οι ιστορίες με ανατροπές; Ο Martin έκανε αυτό που έπρεπε να γίνει εδώ και καιρό στο χώρο: έβαλε ανθρώπους να ενεργούν σαν άνθρωποι και τις συνέπειες να είναι πραγματικά μπερδεμένες. Δεν έχει για χαρακτήρες μερικούς τύπους που βαδίζουν σ'έναν ίσιο δρόμο, σφάζουν τέρατα, και στο τέλος φτάνουν στον τελικό κακό --πράγματα γελοία, αν το σκεφτεί λιγάκι κανείς. Μην κάνουμε επίθεση σ'έναν συγγραφέα μόνο και μόνο επειδή είναι γνωστός και πετυχημένος. Υπάρχουν και πετυχημένοι συγγραφείς που είναι πραγματικά καλοί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
distaros Posted January 9, 2005 Author Share Posted January 9, 2005 Αν και μ'αρέσει,τον Martin τον θεωρώ λιγάκι υπερεκτιμημένο...Αν και θα μου πεις,εδώ θεωρείται καλός συγγραφέας ο Salvatore... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 9, 2005 Share Posted January 9, 2005 Ναι, αλλά διάβασα και το δεύτερο βιβλίο και το τρίτο της σειράς είναι στο πρόγραμμα. Ναι, το τραγούδι της φωτιάς και του πάγου είναι ένα αρκετά καλό fantasy, δεν είπα το αντίθετο. Απλά ανέφερα όλα αυτά που με εκνευρίζουν, κυρίως επειδή δεν συμπαθώ τις τεράστιες ιστορίες και θέλω ένα βιβλίο να ρέει, κάτι που στο song of ice and fire δε θεωρώ ότι γίνεται πάντα. Ιδίως αφού έφτασα το clash of kings στη σελίδα 300 είχα φάει το ξενέρωμα της ζωής μου από το πόσο το είχε κουράσει το θέμα. Μετά άρχισε κάπως να φτιάχνει το βιβλίο, απλά ως εκεί ένιωθα ότι το βιβλίο δεν οδηγούσε πουθενά. Βέβαια στη συνέχεια εμφανίστικάν διάφοροι απο μηχανής θεοί και έστρωσε κάπως. Τεσπα, γούστα είναι αυτά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted January 9, 2005 Share Posted January 9, 2005 Κοίτα, μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος μπορεί να αποκαλέσει το aSoInF "σαπουνόπερα", και να μην του αρέσει για αυτό το λόγο. Αλλά. Δεν μπορώ να καταλάβω, ας πούμε, ότι οι περιγραφές του είναι κουραστικές, όταν υπάρχουν τόσοι συγγραφείς που κάνουν πραγματικά κουραστικές περιγραφές (πχ, Tad Williams, Robin Hoob, Clive Barker). Για μένα, το ASoInF είναι ό,τι πρέπει από απόψη περιγραφών. Δεν είναι ούτε τεράστιες, ώστε να σε κουράζουν, αλλά υπάρχει και κάποιο ζουμί. Γιατί, άμα δεν υπάρχει και κάποιο ζουμί, κάτι να δαγκώσεις, αν ο συγγραφέας δεν προσπαθεί λίγο να σε βάλει στο "κλίμα", τότε γίνεται ανούσια η ιστορία. Είναι σα να διαβάζεις σχεδιάγραμμα μυθιστορήματος, όχι μυθιστόρημα. Εγώ, αν έχω κάτι να τον ψέξω τον Martin, είναι το ότι έχει, πλέον, μπλεχτεί στην ίδια του την πλοκή, ο αχρείος, και δεν μπορεί να συνεχίσει την ιστορία. Επίσης, δε μ'αρέσει κι εμένα που χρησιμοποιεί τη μαγεία στον κόσμο του ως απομηχανή θεό για να λύνει την πλοκή του. Μ'αρέσει η μαγεία να είναι κάτι πιο σταθερό. Γενικά, έχει κάποια ψεγάδια --ουδείς τέλειος, ούτως ή άλλως--, αλλά, ρε φίλε, άμα συγκρίνεις τώρα τον Martin με άλλους σύγχρονους συγγραφείς του είδους --άσε τον θεό τον Zelazny και τον Ηerbert κατά μέρους--, είναι πάρα πολύ καλός. Και είναι και καλύτερος σε σχέση με αρκετούς παλιότερους, πχ Μούρκοκ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 9, 2005 Share Posted January 9, 2005 Εγώ πάλι απλά νομίζω ότι προσπαθεί υπερβολικά. Έτσι σε σημεία μου δίνει την αίσθηση του "ψεύτικου". Εννοώ ότι πόσες φορές οι χαρακτήρες θα ταξιδέψουν μακριά από αγαπημένα τους πρόσωπα, θα κυνηγηθούν, αιχμαλωτιστούν, κακοποιηθούν, δραπετεύσουν, ακρωτηριαστούν; Στις πόσες σφαγές χωριών και βιασμούς θα σταματήσει να είναι ρεαλιστικός και θα γίνει γραφικός; (το σπέρμα και άιμα που λέγαμε) Ως πότε οι (ίδιοι) αληθοφανείς χαρακτήρες δε θα καταντήσουν κουραστικοί; Και μέχρι πότε θα μπορεί να πετάει με άνεση νέους χαρακτήρες στην ιστορία; Ο Μάρτιν προσπαθεί να γράψει ένα έργο ζωής και λυγίζει κάτω από το βάρος του έργου που έχει αναλάβει. Και αυτή είναι η μεγάλη του αδυναμία: Ότι υπερεκτίμησε ο ίδιος τις (ομολογουμένως πάρα πολύ μεγάλες) ικανότητές του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted January 9, 2005 Share Posted January 9, 2005 Μα, αν έχεις παρατηρήσει, δε συμβαίνουν συνέχεια τα ίδια πράγματα στους ίδιους χαρακτήρες, επομένως αυτό που λες είναι άκυρο. Εκτός κι αν μου πεις σε τι ακριβώς αναφέρεσαι, γιατί έτσι δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Πού έχεις δει να επαναλαμβάνονται καταστάσεις; Απο κεί και πέρα, το να είναι κανείς κατά κανόνα ρεαλιστικός δεν το θεωρώ μειονέκτημα. Δεν είναι καν μειονέκτημα. Είναι θέμα τού τι θέλεις να γράψεις. Και, άμα γίνεται πόλεμος, στον πόλεμο αυτά συμβαίνουν: λεηλασίες, πυρπολύσεις, βιασμοί, και σκοτωμοί. Το σωστό είναι να γίνεται αναφορά σε όλα αυτά. Αλλιώς, δεν είναι πόλεμος' είναι μια παιδική εκδοχή του πολέμου. Κι αυτή είναι μια "ρετσινιά" που η Φαντασία δεν τη χρειάζεται, έτσι κι αλλιώς, Ήρθε ο καιρός να καταλάβει ο κόσμος ότι η Φαντασία ΕΙΝΑΙ ρεαλιστικό και ώριμο είδος ιστορίας. Γιαυτό κιόλας οι περισσότεροι καινούργιοι συγγραφείς κινούνται προς το πιο ρεαλιστικό, εκτός από κάποιους που έχουν μείνει στο παρελθόν --πχ, Τerry Brook, R. A. Salvatore. Ο Μάρτιν προσπαθεί να γράψει ένα έργο ζωής και λυγίζει κάτω από το βάρος του έργου που έχει αναλάβει. Και αυτή είναι η μεγάλη του αδυναμία: Ότι υπερεκτίμησε ο ίδιος τις (ομολογουμένως πάρα πολύ μεγάλες) ικανότητές του. Κατ'αρχήν, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι προσπαθεί να πετύχει, εκτός κι αν τον ρωτήσουμε. Αλλά, αν αυτός ο συγγραφέας δεν είναι αρκετά ικανός για να γράψει ένα έπος, τότε ποιος είναι; Είναι ζωντανός αυτή τη στιγμή επάνω στον πλανητή Γη; Αλλά, γενικώς, εμένα δε μ'αρέσει η νοοτροπία "Ανέλαβε πιο πολλά απ'ό,τι μπορούσε να σηκώσει". Στην τελική, ο καθένας γράφει ό,τι τον εκφράζει. Θέλοντας και μη, γράφει σύμφωνα με τη συγγραφική εμπειρία που έχει συγκεντρώσει μέχρι στιγμής, και εξάγει ένα αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα δεν κρίνεται από το μέγεθος της πλοκής, ή τον αριθμό των σελίδων, αλλά από το τι γράφει εκεί μέσα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Jaqen H'Gar Posted March 17, 2005 Share Posted March 17, 2005 (edited) Einai gnwsth h porwsh pou xw gia ton MArin opote pshfizw dagwmto ton George.Xwris auto na shmenei oti kai o Erikson den einai apo tous agaphmenous mou.Isa isa.Apla protimw to styl kai thn safhneia pou exei o MArtin.Auto pou mou aresei polu ston Erikson einai h kosmopolitikh ais8hsh kai h prwtotupia tou setting tou.Mou aresei arketa kai to gegonos oti akolou8aei thn istoria kapoiwn legenwnariwn kai tou stratou tous sta perata tou kosmou. Katii pros ton Nihilio.Diafwnoume se auto pou pes oti upokuptei sto varos tou ergou tou kai auto to sthrizw sto gegonos oti to 3o vivlio(1o kai 2o meros) htan kai ta agaphmena mou ths seiras.Oxi mono upokuptei sto varos alla to apogeiwnei sunexws.Sto 3o vivlio uparxoun shmeia pou pragmatika exoun xaraxtei mesa mou.Opws enas gamos,h atmosfaira ston bora kai o hxos kapoiwn horns se kapoia sugekrimenh fash ka8ws kai mia sugekrimenh monomaxia kapou sto telos.Uparxoun kai alla polla.Apla anefera endeiktika auta pou mou rthan prwta xwris na kanw spoilers.Osoi exoun diavasei fantazomai katalavan poia ennow... Edited March 17, 2005 by Jaqen H'Gar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted September 12, 2005 Share Posted September 12, 2005 Οταν ειχα πρωτοδει το τοπικ δεν εδωσα σημασια γιατι δεν ειχα διαβασει κανενα.Τωρα εχω διαβασει μαρτιν και μου κανει εντυπωση γιατι τον προτιμουν οι περισσοτεροι.Να μην διαβασω ερικσον δηλαδη?Να προτιμησω Feist ας πουμε? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
leste Posted September 12, 2005 Share Posted September 12, 2005 Nihilio δεν είσαι ο μόνος που ξενέρωσε κάπως με το δεύτερο βιβλίο (δεν μιλάω για τον εαυτό μου -είμαι βαμμένος Μαρτινικός) όμως φαντάζομαι ότι τώρα θα τα έχεις διαβάσει όλα (το τρίτο χωρίζεται σε δύο τόμους στις εκδόσεις που το πήρα). Μήπως έχεις αλλάξει γνώμη; Με αυτά που ακούω για τον Erikson πάντως, σίγουρα έχει μπει στον προς ανάγνωση σωρό (Lazy Binomial είναι). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted September 12, 2005 Share Posted September 12, 2005 Έχω, έχω και με το παραπάνω. Το τρίτο τα κατάφερνε καλύτερα στο θέμα deus ex machina σε σχέση με το δεύτερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted September 21, 2006 Share Posted September 21, 2006 Έχοντας διαβάσει λοιπόν τα τρία πρώτα βιβλία της κάθε σειράς ψηφίζω Martin δαγκωτό. Και τα 6 βιβλία ήταν πάρα πολυ καλά (με τα πρώτα πάρα πολύ καλά, τα δεύτερα λίγο κουραστικά και τα τρίτα εξαιρετικά) αλλά, ότι κι αν κερδίζει ο Erikson στο θέμα "world building" ο Martin το κερδίζει με τους άριστα χαρακτήρες του. Από πλοκή και οι δύο τα πάνε το ίδιο καλά, αν και με όο καλύτεροι οι χαρακτήρες τόσο πιο ικανοποιητική η πλοκή, ενώ νομίζω στο θέμα της γραφής ο Μάρτιν πάλι προηγείται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted September 21, 2006 Share Posted September 21, 2006 Εγω ειμαι στα 2 απο καθε σειρα.Εχω ενα χρονο που διαβασα το 2ο του Μαρτιν και ολο λεω να παρω το 3ο(...) αλλ τιποτα.Ναι,οντως ο Μαρτιν εχει πιο καλη προζα,πιο καλη γραφη.Αλλα ο Ερικσον εχει πιο τρελη φαντασια πιο πορωτικες καταστασεις.Γενικως δεν ειναι στο ιδιο ακριβως "ειδος" για να κριθουν.Βεβαια και οι δυο εχουν μπολικο πολεμο που ειναι καλο! Α,οσοι ειστε Θεσ/κη περαστε απο Βιβλιοστοκ.Εχει το μεταφρασμενο "Οι κηποι του φεγγαριου"!Ναι,εκεινο με το ασχετο εξωφυλλο ντε!Αλλα εχει μονο 8 ευρω.Συμφερει πιστευω,κι ας μην ειναι καλο το εξωφυλλο βρε αδερφε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dexter Posted February 7, 2007 Share Posted February 7, 2007 Ω ναι το πρώτο "ξεθάψιμο" που κάνω. Άντε σε καλή μεριά... Στο θέμα μας. Martin δεν έχω διαβάσει και δεν σκοπεύω να το κάνω στο εγγύς μέλλον, αλλά αν κρίνω από τους "Κήπους του Φεγγαριού" του Έρικσον που ήταν ένα βιβλίο άψογο, μάλλον εκεί θα μείνω. Έχω σκοπό να προμηθευτώ σύντομα και τα υπόλοιπα της σειράς που έχουν κυκλοφορήσει. Έχω ακούσει τόσα πολλά καλά για το House of Chains... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 7, 2007 Share Posted February 7, 2007 To House of chains το διαβάζω αυτόν τον καιρό. 200 σελίδες που έχω διαβάσει ως τώρα μου έχουν φανεί σπατάλη χαρτιού... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pixie Posted February 9, 2007 Share Posted February 9, 2007 Επρεπε να φτάσεις στο House of Chains για να το καταλάβεις βρε Μιχάλη? Ο Ερικσον γράφει ένα βιβλίο σε μέγεθος ντιβανοκασέλας στο οποιο συμβαίνουν ελάχιστα πράγματα και αυτά περιληπτικά. Εδώ στο Gardens of the moon είναι ένας τύπος (Τλαν Ιμάς νομίζω) που έρχεται και πάλι έρχεται και φτάνει μετά από 20 σελίδες για να σκοτωθεί σε μονομαχία που κρατάει μιάμιση σελίδα. Αν δεν εμφανιζόταν και καθόλου κανείς δεν θα στενοχωριόταν. Ο Ερικσον είναι σαν να γράφει τις περιπέτειες του Τομ Μπομπαντίλ ένα πράγμα. Εννοείται ότι είμαι βαμμένη μαρτινικιά, γι' αυτό γίνομαι τόσο κακιά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 9, 2007 Share Posted February 9, 2007 Κοίτα, και το Gardens of the moon και (κυρίως) το Memories of Ice μου άρεσαν. Το Deadhouse gates μου έβγαλε την ψυχή μέχρι τις τελευταίες 200 σελίδες που άξιζαν. Το house of Chains έχει ένα πρώτο μέρος τεσσάρων κεφαλαίων και 260 σελίδων, όπου μας περιγράφει πως ένας τρολ (που η φυλή του δε λέγεται τρολ αλλά τέμπλορ) κατεβαίνει από τα βουνά με 2 συντρόφους του για να σφάξει ανθρώπους, αιχμαλωτίζεται και μετά γίνονται διάφορα άλλα που προλέγουν το λαμπρό πεπρωμένο του, χωρίς στο ενδιάμεσο να σου παρουσιάζει και κάποια άλλη σκηνή από όσα γίνονται. Δηλαδή έλεος! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted October 7, 2008 Share Posted October 7, 2008 Κοίτα, και το Gardens of the moon και (κυρίως) το Memories of Ice μου άρεσαν. Το Deadhouse gates μου έβγαλε την ψυχή μέχρι τις τελευταίες 200 σελίδες που άξιζαν. Το house of Chains έχει ένα πρώτο μέρος τεσσάρων κεφαλαίων και 260 σελίδων, όπου μας περιγράφει πως ένας τρολ (που η φυλή του δε λέγεται τρολ αλλά τέμπλορ) κατεβαίνει από τα βουνά με 2 συντρόφους του για να σφάξει ανθρώπους, αιχμαλωτίζεται και μετά γίνονται διάφορα άλλα που προλέγουν το λαμπρό πεπρωμένο του, χωρίς στο ενδιάμεσο να σου παρουσιάζει και κάποια άλλη σκηνή από όσα γίνονται. Δηλαδή έλεος! Eγώ τώρα είμαι προς το τέλος του House of chains και διαφωνώ μαζί σου.Η απλοική αρχή του ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου παρουσιάσει για να μην κουραστώ όπως σε άλλα βιβλία του.Το συγκεκριμένο κυλά σα ρυάκι...που αργότερα γίνεται χείμαρρος βέβαια. Ο Μάρτιν γράφει πολύ πιο αργά οπότε από αυτόν περιμένω -εχμ-τελειότητα ενώ από τον Έρικσον περιμένω καλές ιδέες,γαμάουα χαρακτήρες κτλ χωρίς σούπερ γραφή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted August 9, 2010 Share Posted August 9, 2010 Sorry για το διπλοποστ αλλα ειδα οτι καποιος ψηφσε και...δηλαδη ελεος... 3-23?!? Αμαρτια ειναι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted August 10, 2010 Share Posted August 10, 2010 Πώς και δεν το είχα δει νωρίτερα αυτό; Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να ψηφίσω, πώς να διαλέξεις απ' τους δύο πιο αγαπημένους σου συγγραφείς; Πιστεύω ότι η γραφή του Έρικσον είναι υπέροχη. Έχει απίστευτο χιούμορ και λεπτή ειρωνεία, κάτι που λατρεύω. Κανείς δεν ανέφερε για τους χαρακτήρες του όμως. Κάποιοι, ειδικά οι κοινοί θνητοί, είναι απίστευτοι! Με εντυπωσιάζει κάθε φορά που μου συστήνει κάποιον νέο χαρακτήρα, με κάνει να τον αγαπήσει ώστε όταν τον σκοτώσει να μου λείψει. Τα μειονεκτήματα τα έχω αναφέρει αλλού και βαριέμαι να τα ξαναπώ. Ο Μάρτιν όμως! Ψήφισα αυτόν, γιατί μου δημιούργησε την αίσθηση να τον ξαναδιαβάσω. Τόσο όμορφα γραμμένη σειρά, ωραία πλοκή, αληθοφανείς χαρακτήρες, ανώτατη "σαπουνόπερα". Μ' αρέσει αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Biggrandma Posted August 10, 2010 Share Posted August 10, 2010 Δυσκολεύομαι να επιλέξω είναι η αλήθεια. Κάποια βασικά στοιχεία που έχω ξεχωρίσει στους δύο. O Martin έχει φτιάξει μια αρκετά μη συμβατική ιστορία, διαφορετική και (πολύ) λιγότερο αποστειρωμένη από τις λοιπές κλασικές fantasy σειρές που έχω διαβάσει (Wheel of time, dragonlance legends). Θα συμφωνήσω με αρκετούς από τους προηγούμενους για τους χαρακτήρες και ιδίως για τον τρόπο με τον οποίο επηρεάζονται και επηρεάζουν τις καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται. Ίσως να το παρακάνει βέβαια μερικές φορές με τη σκληρότητα, αλλά πολλοί θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν ως "ρεαλισμό". Το κύριο πρόβλημά του, το οποίο συνάντησε και (δυστυχώς) δεν κατάφερε να υπερνικήσει και ο R.Jordan είναι ότι από ένα σημείο και μετά άφησε την ιστορία του να γραφτεί μόνη της, βάσει αυτών των χαρακτήρων και περιστάσεων που δημιουργήθηκαν στην αρχή. Μοιάζει να αδυνατεί να δημουργήσει τις καταστάσεις για να φέρει τους ήρωές του εκεί που θέλει. Για αυτό ίσως και να έχει καθυστερήσει τόσο πολύ το Dance of Dragons. Από την άλλη έχουμε ένα πιο μεθοδικό συγγραφέα, ο οποίος έχει συγκεκριμένο στόχο, διαδρομή και χρονοδιάγραμμα. Ο Erikson θα τελειώσει την ιστορία του στο δέκατο βιβλίο (ή τουλάχιστον έτσι λέει) και γράφει προς εκείνο το στόχο. Κάθε βιβλίο του έχει μια κλιμάκωση (αρκετά απότομη στις τελευταίες σελίδες, είναι η αλήθεια) στο οποίο γίνεται κάτι το κοσμοϊστορικό. Μέχρι να φτάσει όμως εκεί, μας ταΐζει όχι έναν, αλλά δέκα γαϊδάρους. Έχει απλωθεί κι αυτός με τους χαρακτήρες του και πρέπει να αφιερώνει χώρο στο βιβλίο για όλους, κάτι που δυστυχώς δεν προχωράει την ιστορία όσο γρήγορα θα θέλαμε. Ομως, δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι μέσα σε όλο αυτό το χώρο αναπτύσσει έναν πολυστρωματικό (στο χρόνο) κόσμο, πάνω στον οποίο μετά μπορεί να πατήσει ο οποιοσδήποτε. Η ιστορία του κόσμου την οποία ξεδιπλώνει σιγά σιγά, μαζί με την πάνω από καλή ιστορία (την οποία επίσης ξεδιπλώνει πολύ σιγά) είναι τα δύο κύρια πλεονεκτήματά του που με έχουν κρατήσει στη σειρά. Οι χαρακτήρες τώρα είναι άλλο κεφάλαιο. Φαίνεται ότι έχει συμπάθειες κι αντιπάθειες, κάτι που το δείχνει στη γραφή του κι αυτό κατά τη γνώμη μου δεν είναι σωστό. Η ετυμηγορία; Δεν μπορώ ακόμα να αποφασίσω. Θα περιμένω μάλον 4-5 χρόνια ακόμα που θα έχουν ολοκληρωθεί (ελπίζω) κι οι δύο σειρές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.