SpirosK Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 Πέρνοντας αφορμή από μια mini-συζήτηση στο "Τι γράφετε;" σκέφτηκα να κάνω μια μικρή έρευνα (γκάλοπ) για το σε ποια ηλικία ξεκινάει κάποιος να γράφει SFF συνειδητά (κι αν η πρώτη συγγραφή δεν ήταν SFF, τότε γιατί μεταπηδήσατε στο SFF στην ηλικία που μεταπηδήσατε. Εγώ ξεκίνησα στα 17 προς 18, μεταφέροντας την αφηρημένη αυτο-βιογραφία μου και ένα γενικότερο feeling κατάθλιψης σε ένα sci-fi περιβάλλον. ("Η εταιρία", είναι στο blog μου προς download, το θεωρώ άθλια γραμμένο πλέον, αν και έχει ιδέες που ακόμα χρησιμοποιώ ). EDIT: πρόσθεσα διευκρινήσεις μετά το πρώτο post του aScannerDarkly. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή. Γιατί πχ στο δημοτικό θυμάμαι να έχω γράψει κάνα δυο φορές αφηγηματικές εκθέσεις και στα αγγλικά αργότερα πάντα προτιμούσα την έκθεση με την ιστορία. Να γράφω απλά και μόνο από χόμπι, πρέπει να έκανα κάποιες μισοτελειωμένες απόπειρες γύρω στα 22 (στο περίπου) και επανήλθα μετά από δυο τρία χρόνια, με μεγαλύτερη επιτυχία. Τότε είναι που μπορώ να πω ότι έγινε μέρος της ζωής μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted November 10, 2009 Author Share Posted November 10, 2009 Κι εγώ στα 10-12 έγραφα ποιηματάκια όπως όλα τα παιδιά αλλά δεν το μετράω, γιατί ρωτάω ακριβώς αυτό που λες μετά, δηλαδή πότε ξεκίνησε η συνειδητοποιημένη συγγραφή ως συγγραφή και όχι ως εκθεσούλα ή κάτι άλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 Όσο για το δεύτερο σκέλος, που δεν απάντησα, το πρώτο διήγημα που κατάφερα να τελειώσω έτυχε να είναι ΕΦ, χωρίς όμως να "ταχθώ" ποτέ σε συγκεκριμένο είδος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 Δεν έγραφα πεζό λόγο όταν ήμουν μικρός. Ζωγράφιζα κόμικς, με σούπερ ήρωες, δεν έγραφα όμως διηγήματα. Στη σχολή κινηματογράφου, σε ηλικία 24 χρονών, έγραψα ένα ογκοδέστατο σενάριο, που μόνο με μυθιστόρημα θα το σύγκρινες. Είχε τίτλο “Of Punishers” και ο ήρωας ήταν ένας άθλιος διανομέας πορνογραφικών εντύπων σε συνδρομητές που ζούσαν σε πλανήτες κυριευμένους από τους Τιμωρούς, φανατικό τάγμα υπέρ της αγνότητας που είχε σκοπό να εξαγνίσει τον γαλαξία δια πυρός και σιδήρου. Ήταν βασισμένο σε κόμικ που είχα ζωγραφίσει για έναν φίλο. Σίγουρα δεν είχα πάρει τη γραφή σεναρίου στα σοβαρά, αν και το σενάριο είχε τραβήξει το ενδιαφέρον του καθηγητή μου. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα το 1988, με το μυαλό να γυρίσω πίσω στην Αμερική, έγραψα άλλο ένα σενάριο, και σε αντίθεση στο προηγούμενο έπος, αυτή τη φορά δοκίμασα κάτι low budget. Μου βγήκε το «Καταραμένος Πλανήτης» που το μετέτρεψα σε πεζό και το πόσταρα στο sff πρόσφατα. Το 1993, τριαντάρης πλέον, κάνοντας μια πρόταση για μια τηλεοπτική σειρά ανθολογίας τύπου Twilight Zone, με τίτλο «Νεκρά Φώτα», γράφοντας μια εισαγωγή για τις περιλήψεις σεναρίων που θα ακολουθούσαν, έγραψα στα γρήγορα την ιδέα μιας ιστορίας, που χρόνια αργότερα θα γινόταν το «Ο Άνθρωπος που Λάτρευε το Ηλιοβασίλεμα». Και πολλές άλλες από τις περιλήψεις έγιναν διηγήματα πολύ αργότερα. Το πρώτο διήγημα επιστημονικής φαντασίας, που κάθισα και έγραψα συνειδητά σαν πεζό, ήταν το «Συγκοινωνούντα Κάτοπτρα» το 2002 ή 2003, στα 40. Αιτία στάθηκε μια ανακοίνωση που είχα διαβάσει σε ένα 9 για διαγωνισμό, που δεν τον προλάβαινα φυσικά, αλλά σκέφτηκα να έχω κάτι έτοιμο για την επόμενη φορά. Ψήφισα "19-25" γιατί απαντάει πιο σωστά την ερώτηση για την περίπτωση μου. Έτσι τουλάχιστο νομίζω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 Στα δεκατρία, ένα 'επεισόδιο' της σειράς Captain Scarlet (μόνο που πολύ παλιοί ξέρουν τι ήταν αυτό) για να παίξουμε με τον αδελφό μου. Ήταν το πρώτο κείμενο sf σε χαρτί (γιατί παίζαμε και παλιότερα, αλλά μόνο προφορικά). Παλιότερα έγραφα παραμύθια επίσης για τον αδελφό μου. Αμέσως μετά ξεκίνησα μια ιστορία με εξωγήινους που δεν ολοκλήρωσα. Πρώτο, κανονικό ολοκληρωμένο κείμενο στα δεκατέσσερα. Νομίζω ο λόγος για sf και αργότερα για sff ήταν η επιθυμία της εξερεύνησης. Ο ασφαλέστερος τρόπος να εξερευνήσεις έναν κόσμο ήταν φτιάχνοντάς τον. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 Έγραψα πρώτη φορά ένα διήγημα για το φανζιν Hack and Slash, στα 15. Είχε να κάνει με μερικούς χαρακτήρες παιχνιδιών ρόλων που έρχονται στη ζωή και ''ανταμοίβουν'' ανάλογα τους παικτες τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 Απ' τα 17 που άρχισα να παίζω dnd, έγραφα πάντα ιστορίες που αφορούσαν τα background των χαρακτήρων μου, καθώς και τις ιστορίες που παίζαμε σε χιουμοριστικό στυλ. Αλλά δεν το έπαιρνα σοβαρά, το έκανα για πλάκα. Από ένα σημείο και μετά, οι συμπαίκτες άρχισαν ν' απολαμβάνουν περισσότερο τις ιστορίες που έγραφα για το παιχνίδι απ' το ίδιο το παιχνίδι, το οποίο έγινε τελικά ένα νέο παιχνίδι. Γύρω στα 24, ένας συμπαίκτης και (τότε) πολύ σημαντικός άνθρωπος, είχε πάθει σχεδόν ψύχωση με τις ιστορίες αυτές. Μ' έβαζε για ώρες να γράφω για την απόλαυσή του τα σέσιον και με χαροποιούσε ιδιαιτέρως η αδυναμία που έδειχνε στις ιστορίες. Όταν χωρίσαμε, έγραψα όλη την περιπέτεια που είχαμε παίξει, προσπαθώντας να "ξορκίσω" τον πολύ μεγάλο πόνο που μου προκάλεσε αυτός ο χωρισμός. Μια ωραία τριλογία που καταστράφηκε μαζί με τον σκληρό μου δίσκο. Για τα ωραία του μάτια και την ζημιά που μου είχαν προκαλέσει, έγραψα πολλά πολλά κείμενα, προσπαθώντας πεισματικά (και αναποτελεσματικά) να τον ξεπεράσω. Εν τέλει, τον ευχαριστώ βαθύτατα που υπήρξε η σαδίστρια μούσα μου για τόσα χρόνια και μ' έκανε να καταλάβω πόσα πολλά σήμαινε για μένα το γράψιμο ιστοριών φαντασίας. My Diar, I owe you more than you'll ever know. I hope I'll be given the chance to tell you some day. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 Στα 17 ξεκίνησα να γράφω συστηματικά νιώθοντας για πρώτη φορά οτι "αυτό που γράφω μπορεί να αρέσει και σε άλλους να το διαβάσουν". Για την ακρίβεια βαρέθηκα να είμαι storyteller σε rpgs και να φτιάχνω ιστορίες που χάνονταν. Θεωρούσα ότι κάποιες θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί αντί απλά να ειπωθούν. Σταμάτησα εντελώς τα rpgs τότε και το έριξα στο γράψιμο. Μάλιστα ξεκίνησα με τη γραφή novels, όχι με διηγήματα. Τα διηγήματα με κέρδισαν αργότερα, γύρω στα 20. Απο εκείνο τον μακρινό καιρό πέρασαν... ΤΕΣΣΕΡΑ ολόκληρα χρόνια... wow... Ο βασικός λόγος για τον οποίο ξεκίνησα να γράφω είναι προσωπικός, και στην τελική, ποιος νοιάζεται πέρα από μένα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 Στα 12 (πρώτο ολοκληρωμένο έργο στα 15) και ήταν Ε.Φ. γιατί πολύ απλά αγοούσα όχι πώς να γράψω κάτι μη Ε.Φ., αλλά ακόμα και το γεγονός ότι μπορώ να γράψω κάτι μη Ε.Φ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 Η πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια ήταν στο δημοτικό, όπου έγραψα για ένα ταξίδι στον Τιτάνα. Δυστυχώς, αν και ημιτελές, το έργο μου χάθηκε άπατο και, το κυριότερο, αδιάβαστο. Μετά από αυτό (και τα απαραίτητα ποιήματα της εφηβείας) έγραψα μια ιστοριούλα στα 19 μου. Την ξανάπιασα (διορθώνοντάς την προς το χειρότερο) 10 χρόνια μετά! Στην πραγματικότητα όμως δεν έχω αρχίσει ακόμα να γράφω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 Λογικό Τέταρτε, πρέπει να περιμένεις, τέσσερα χρόνια ακόμα... Ως τα σαράντα σου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 εγω πρωτη φορα επιχειρησα sci-fi με μια ιστορια για την αποικηση του Αρη απο την ανθρωποτητα,στα 12-13...Το βιβλιο σταματησε ομως σε μια εξεγερση καπου στη σεληνη..εκτοτε χαθηκαν τα ιχνη του λογω σχολειου μπλα μπλα μπλα..Οι γονεις μου που ειχαν διαβασει ως ενα σημειο φανηκε να εχουν περιεργεια να δουν τι θα γινει στη συνεχεια. Μετα καταπιαστηκα στα 16-17 με μια ιστορια σε κοσμο φαντασιας..αρκετα κλισε για τα γουστα μου πια...αραχνιαζουν σε καποιο σημειο στο σκληρο...κριμα γιατι σχεδον ολο το εχω στο κεφαλι μου και το μισο γραμμενο αλλα δε μπορω να το συνεχισω γιατι εχω αλλαξει αντιληψη..οποτε εμπιπτω στην πρωτη κατηγορια νομιζω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 Παράξενο, αλλά έκανα πρόσφατα μια παρόμοια κουβέντα. Λοιπόν, το πρώτο πράγμα που έγραψα συνειδητά στη ζωή μου ήταν σπορ και σφφ. Ήμουν στην τρυφερή ηλικία των 11 (καλοκαίρι πέμπτης προς έκτη δημοτικού), δηλαδή το 1987 (κρατήστε την ημερομηνία, σημαίνει πολλά), και είχε τον χαρακτηριστικό τίτλο "Ευρωμπάσκετ 3987". Όσοι έχουν επιζήσει από το παροξυσμικό κύμα γέλιου και τον πνιγμό από νερό και λοιπά υγρά που βγήκαν από τη μύτη μπορούν να είναι σίγουροι ότι διαβάζοντας τα παρακάτω δε θα μου γλιτώσουν... Επρόκειτο για μια ιστορία στην οποία λάμβαναν μέρος οι ομάδες μπάσκετ του Κυπέλου Ευρώπης, μαζί με αντίστοιχες ομάδες μαζορετών κι ήταν τόσο σου-φου (χωρίς δεύτερο φου) που θύμιζε το σφφ επεισόδιο των Εφτά Θανάσιμων Πεθερών. Κλασσικά το μεγάλο πρόβλημα ήταν να θυμάσαι όλα τα ονόματα, οπότε υπήρχαν κάρτες (προσφορά της διπλανής μου στο θρανίο που με τσίγκλαγε να το γράψω όταν με έπαιρνε η βαρεμάρα) με αναλυτικά τα ονόματα, το ύψος και την ηλικία κάθε παίκτη και μαζορέτας. Αδυνατώ να κρύψω ότι στο τέλος ο κάθε παίχτης έπαιρνε φιλενάδα-παύλα-σύζυγο τη μαζορέτα με τον ίδιο αρθμό στην ομάδα με τον δικό του. Έπαιζε και εκβιασμός, έπαιζε και απαγωγή, έπαιζαν κι αναβολικά σου-φου-στάιλ, έπαιζε και ξύλο μεταξύ των παικτών (ήμουν και θα είμαι ελαφρώς χουλιγκάνα, τι να κανουμε...). Το όλον κράτησε περίπου έξι μήνες για να γραφτεί και περίπου δυο μπλε τετράδια εξηντάφυλλα. Ηταν το πρώτο σφφ, αλλά και το πρώτο που έγραφα έβερ. Το δεύτερο, ο "Μαύρος Δαίμονας", ήταν πάλι σφ, περίπου όπως της Τιέσσα, αλλά αντί του Κάπτεν Σκάρλετ, εγώ είχα τον Κάπτεν Χάρλοκ. Πέντε χρόνια για να γραφτεί, περίπου 200 σελίδες τετραδίου και ακατάλυπτη υπόθεση που στο τέλος έβγαινε στη χαμένη Ατλαντίδα του διαστήματος, πολλούς γάμους και πάμπολλες υιοθεσίες (μη με ρωτάτε γιατί, δε θυμάμαι καν). Υποτιθεται ότι θα είχε και ένα σήκουελ και ένα πρίκουελ, αλλά κάπου εκεί με πρόλαβε η προετοιμασία για τις Πανελλήνιες και έλαβαν επ' αόριστον αναβολή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted November 10, 2009 Share Posted November 10, 2009 Παράξενο, αλλά έκανα πρόσφατα μια παρόμοια κουβέντα. Λοιπόν, το πρώτο πράγμα που έγραψα συνειδητά στη ζωή μου ήταν σπορ και σφφ. Ήμουν στην τρυφερή ηλικία των 11 (καλοκαίρι πέμπτης προς έκτη δημοτικού), δηλαδή το 1987 (κρατήστε την ημερομηνία, σημαίνει πολλά), και είχε τον χαρακτηριστικό τίτλο "Ευρωμπάσκετ 3987". Σε παρακαλώ.... Υπάρχει κάπου αυτό; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 11, 2009 Share Posted November 11, 2009 Παράξενο, αλλά έκανα πρόσφατα μια παρόμοια κουβέντα. Λοιπόν, το πρώτο πράγμα που έγραψα συνειδητά στη ζωή μου ήταν σπορ και σφφ. Ήμουν στην τρυφερή ηλικία των 11 (καλοκαίρι πέμπτης προς έκτη δημοτικού), δηλαδή το 1987 (κρατήστε την ημερομηνία, σημαίνει πολλά), και είχε τον χαρακτηριστικό τίτλο "Ευρωμπάσκετ 3987". Όσοι έχουν επιζήσει από το παροξυσμικό κύμα γέλιου και τον πνιγμό από νερό και λοιπά υγρά που βγήκαν από τη μύτη μπορούν να είναι σίγουροι ότι διαβάζοντας τα παρακάτω δε θα μου γλιτώσουν... Επρόκειτο για μια ιστορία στην οποία λάμβαναν μέρος οι ομάδες μπάσκετ του Κυπέλου Ευρώπης, μαζί με αντίστοιχες ομάδες μαζορετών κι ήταν τόσο σου-φου (χωρίς δεύτερο φου) που θύμιζε το σφφ επεισόδιο των Εφτά Θανάσιμων Πεθερών. Κλασσικά το μεγάλο πρόβλημα ήταν να θυμάσαι όλα τα ονόματα, οπότε υπήρχαν κάρτες (προσφορά της διπλανής μου στο θρανίο που με τσίγκλαγε να το γράψω όταν με έπαιρνε η βαρεμάρα) με αναλυτικά τα ονόματα, το ύψος και την ηλικία κάθε παίκτη και μαζορέτας. Αδυνατώ να κρύψω ότι στο τέλος ο κάθε παίχτης έπαιρνε φιλενάδα-παύλα-σύζυγο τη μαζορέτα με τον ίδιο αρθμό στην ομάδα με τον δικό του. Έπαιζε και εκβιασμός, έπαιζε και απαγωγή, έπαιζαν κι αναβολικά σου-φου-στάιλ, έπαιζε και ξύλο μεταξύ των παικτών (ήμουν και θα είμαι ελαφρώς χουλιγκάνα, τι να κανουμε...). Το όλον κράτησε περίπου έξι μήνες για να γραφτεί και περίπου δυο μπλε τετράδια εξηντάφυλλα. Μη σου πω ότι αν το γράψεις τώρα αυτό θα κάνεις best seller. Από μικρός έβγαζα ιστορίες, έκατσα αρχές 2003, στα 20 μου να γράψω κάτι βασισμένο σε RPG που έπαιζα εκείνο τον καιρό, το σήκωσα στο ίντερνετ, σε κάποιους (για κάποιον λόγο που ακόμα δεν έχω καταλάβει) άρεσε και συνέχισα και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted November 11, 2009 Share Posted November 11, 2009 (edited) Ξεκίναγα ιστορίες σε παλιά τετράδια από τόσο μικρός που δε θυμάμαι πόσο ήμουν. Ήταν όλες action-fantasy ή action-scifi και ποτέ δεν τις συνέχιζα. Αιωνίως το πρώτο κεφάλαιο και τέλος. Στα 12 έπεσε στα χέρια μου μια συλλογή ΕΦ (αυτή που μετέφρασε η... Ροζίτα Σώκου), το πρώτο σφφ πράγμα που διάβασα. Είχε ένα διήγημα του Φρέντερικ Μπράουν και από κει έμαθα τι είναι η βινιέτα (το φλασάκι, που λέμε εδώ), πράγμα που μου επέτρεψε να γράψω κάτι ολοκληρωμένο. Σύντομα έπαψαν να με ικανοποιούν οι ιστορίες που το μόνο νόημά τους ήταν μια απρόοπτη τελευταία φράση κι άρχισα να γράφω κανονικά κείμενα με αρχή, μέση και τέλος (εφηβικές ανοησίες, όμως). Στα 15, ένας φίλος μού δάνεισε το Άλμουρικ του Ρόμπερτ Χάουαρντ, το οποίο είχε αγοράσει τυχαία κι ανακάλυψα ότι υπήρχε φάνταζυ και σε βιβλία εκτός από ταινίες (μη γελάτε, ήταν το 1992 - στα τρία ενδιάμεσα χρόνια δεν είχα ξαναβρεί κάτι σφφ να διαβάσω, επαρχιώτης ων). Κάπου εκεί κλείδωσαν τα πράγματα. Edited November 11, 2009 by Electroscribe Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted November 11, 2009 Share Posted November 11, 2009 Ξεκίνησα στην Πέμπτη δημοτικού, γύρω στα έντεκα δηλαδή, και το πρώτο μου διαμάντι ήταν ένα φωσκολικό μυθιστόρημα ονόματι "Δικαίωμα Ζωής" που γέμισε εννιά τετράδια (μιλάμε για έπος) και αφορούσε πέντε αγόρια που είχαν πέσει στα δίχτυα των ναρκωτικών και της πορνείας (!), οι οποίοι εν τέλει, μετά από ένα σωρό περιπέτειες και εμπλοκές σε συμμορίες, έφτιαξαν ένα μουσικό συγκρότημα κι έγιναν διάσημοι... Άβυσσος η ψχή του εντεκάχρονου... Από τότε τέλειωσα άλλα δύο, σε ηλικία δεκαπέντε το "Λευκές Καμέλιες", που εν ολίγοις αφορούσε ένα αγόρι πολύ παρεξηγημένο, με διάφορα ψυχολογικά (κάπου μπλεκόταν και η δολοφονία της κοπέλας του), και το οποίο στο τέλος αυτοκτονούσε, κι έπειτα,στην ηλικία των δεκαεφτά, ακολούθησε το "Μάνστρεντιν, οι Πέντε Φυλές", το πρώτο εγχείρημά μου στο φανταστικό, το οποίο είναι περί τις τετρακόσιες σελίδες, και κάποτε θέλω να ξαναπιάσω... Περιτό να πω, πως τίποτα από τα παραπάνω δεν διαβάζεται φυσικά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted November 11, 2009 Share Posted November 11, 2009 Πάντα τα τετράδιά μου ήταν γεμάτα, και δεν εννοώ τα μαθητικά τετράδια (αν και αυτά τα γέμιζα πιο πολύ με τα δικά μου πράγματα, παρά με μαθήματα...) Φαντασία όμως, έγραψα πρώτη φορά κάπου μετά τα 25, δεν θυμάμαι ακριβώς. Σοβαρά όμως το κάνω ένα χρόνο τώρα. Και εννοώ συστηματικά, δουλεύοντας και προσπαθώντας, και όχι απλά διασκεδάζοντας, όπως παλαιότερα. Ο λόγος; Η φαντασία είναι η ανάσα μου, χωρίς καμία υπερβολή. Και δεν σκοπεύω να ξαναγυρίσω στον κόσμο της γκρίζας βαρεμάρας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted November 11, 2009 Author Share Posted November 11, 2009 Χαίρομαι πάντως που η μεγάλη πλειοψηφεία "είχαν το μικρόβιο" από μικροί/-ές...! Πάντα αναρωτιόμουν για αυτό... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted November 11, 2009 Share Posted November 11, 2009 Σε παρακαλώ.... Υπάρχει κάπου αυτό; Δυστυχώς όχι. Κάπου στα είκοσι με έπιασε μια embarasment moment και όχι απλά το πέταξα αλλά το έσκισα και σε μικρά μικρά κομματάκια. Έχει απομείνει μόνο μία ή δύο σελίδες, τις οποίες τις είχα κρατήσει ως κάτι που μπορεί να το προσαρμωσω σε κάποια άλλη ιστορία. Νομίζω ότι είναι μια περιγραφή στιγμής έντασης, κάτι τέτοιο. Την ίδια τύχη είχε και το δεύτερο μυθιστόρημά μου, που δεν ήταν σφ, αλλά κατασκοπικό. Μη σου πω ότι αν το γράψεις τώρα αυτό θα κάνεις best seller. Σωποδήποτε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
I robot Posted November 11, 2009 Share Posted November 11, 2009 5η δημοτικου, δισέλιδο κόμικ με ηρωα τον Σπύρο, ένα παιδί που γινεται μαρτυρας εισβολης σαρκοφάγων εξωγηινων (το ρομποτ τους ειναι κάτι μεταξυ R2D2 και DALEK) και βαζει τις φωνες. Στην πραγματικότητα έχει γίνει μαρτυρας γυρισμάτων ταινίας scifi. Από εκεί και πέρα οτι ναναι. Πρωτο διηγημα scifi στα 17 νομίζω με παιδιά-κανιβαλους σε κατεστραμενο κόσμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted November 11, 2009 Share Posted November 11, 2009 Δε θυμάμαι ακριβώς τάξη, αλλά κάπου Τετάρτη δημοτικού (μία πριν μία μετά ή κάπου εκεί...) είχαμε κανει στο σχολείο μια μικρούλα έκδοση με παραμύθια. Είχα γράψει ένα παραμύθι με δράκους, συγχρονους (τον Νέφος, τη Μόλυνση κτλ) αλλά πλήρως προσωποποιημένους με τα σπίτια τους και τα όλα τους. Μετράει για f??? Οκ, την πρώτη φάση που θυμάμαι να φτιάχνω κάτι f ήμουνα 14 και ήταν μόλις είχα ξεκινήσει να χτίζω τον κόσμο μου και κάποιους από τους πρώτους του χαρακτήρες (η πρώτη πρώτη ήταν η Λύδα - και όχι Λήδα γιατί είχε μια λύρα και μου άρεσε ο συνειρμός). Δε θυμάμαι όμως ποια ήταν η πρώτη πρώτη ιστορία που είχε γράψει και το έχω προσπαθήσει πολλές φορές. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως ήταν παραμύθι πάντως, ίσως ο Βασιλιάς Πράσινος και η Μαλαματένια (με τον βασιλιά των φιδιών και την κόρη του φεγγαριού και μια κακιά μάγισσα με τσιράκια αράχνες ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted November 12, 2009 Share Posted November 12, 2009 (edited) Ξεκίναγα ιστορίες σε παλιά τετράδια από τόσο μικρός που δε θυμάμαι πόσο ήμουν. Ήταν όλες action-fantasy ή action-scifi και ποτέ δεν τις συνέχιζα. Αιωνίως το πρώτο κεφάλαιο και τέλος. Αλίμονο! Η Κατάρα Του Πρώτου Κεφάλαιου! Βλέπω ότι βαράει κι άλλους... Πάντως το πρώτο πράγμα που κατάφερα να ολοκληρώσω ήτανε μια νουβέλα (να την πεις?) που έγραψα γύρω στα 13, με τίτλο "η Γεωργία και το Τέρας". Είχε ίντριγγες, δολοπλοκίες, επαναστάσεις, προδομένους έρωτες, κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες. Α ναι, και ένα τέρας. Το μετράω σαν πρώτη απόπειρα συνειδητής συγγραφής φανταστικού, γιατί ξεκίνησα συνειδητά να το γράφω σαν παραμύθι. Ίσως να το αποκαλούσα φάνταζυ, άν γνώριζα τον όρο, αλλά τον καιρό εκείνο δεν είχαμε μεις τέτοια πράματα, παιδάκι μου. Τότε "επιστημονική φαντασία" ήταν ο Ιούλιος Βερν. Ο Πόλεμος των Άστρων ήταν "διαστημική". Ο Κόναν "περιπέτεια/δράση". Τόλκιν έβρισκες στα "παιδικά". Δε θυμάμαι πότε πρωτοσυνάντησα τον όρο "fantasy". Σε κάποια φάση, απλά εμφανίστηκε... Edited November 17, 2009 by KELAINO Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
NZK Posted November 21, 2009 Share Posted November 21, 2009 (edited) ούπς!! σόρρυ Νόβα, σβήσε το ποστ από εδώ, το μετακίνησα στο σωστό θρεντ :Ρ Edited November 21, 2009 by Loader Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.