Ένα ποιηματάκι

[Elsanor]

Μιας και βλέπω ότι η ποίηση είναι στα "πάνω της" τώρα τελευταία, πάρτε ένα δικό μου που το έγραψα πέρυσι. Δεν έχει μέτρο, δεν έχει ομοιοκαταληξία, και το λέω "ποίημα" μόνο και μόνο επειδή δεν μπορώ να το κατατάξω σε κάποια άλλη κατηγορία. Εκφράζει για μένα ένα ιδανικό. Πείτε μου τη γνώμη σας αν το διαβάσετε.

 

 

A lone, little seeker I am,

Hunting with my heart the Questing Beast of this world.

 

For good? For truth? For my own scemes?

But what is good? What is truth? What is the deep secret of our inner selves?

 

* * *

 

For all that people do may be just meaningless and vain.

And the yerning to do good, might prove a selfish pleasure and no more than that.

 

For a single, different truth exists for any single, different person.

And the uniting, absolut truth may only be reserved for the divine, and not the human mind.

 

For the deep secret of our inner selves may always remain a secret.

And our mortal bodies be just pawns; the everlasting battlefield of the light and darkness inside.

 

* * *

 

And when one truly realizes all that, despair, this dark side of hope,

Often burdens in one's chest, and he does no more, and he strives for nothing.

 

But he lets himself be taken by the current of fate; knowing so much and doing nothing.

Until he looses the battle he never fought, and is lost forever.

 

* * *

 

And when one truly realizes all that, hunger for power, this all-too-human trait,

Often burdens in one's chest, and all he does, and all he strives for, are for him, and him alone.

 

And he wants to control fate; knowing so much and doing things for himself.

Until he looses the battle he never saw, and becomes vain, and is lost fover.

 

* * *

 

And when one truly realizes all that, the will to learn more and frankly help others, this blessed and divine cause,

Seldom takes root in one's heart, and he loves, and he has faith, and he hopes for a better world that may come from his actions.

 

And he finally understands fate; increasingly knowing precisely what he needs to know, and increasingly doing precisely what he needs to do.

Having seen the battle and having decided to fight it, he slowly becomes wise and is there forever; eternaly living in the part of the world he has helped to better.

Edited January 17, 2005 by Μελδόκιος

[Βάρδος]

Συμπαθητικό.

 

Flash fiction θα το έλεγα, προσωπικά.

[Guest silversoldier]

Αν και δεν τα πάω πολύ καλά με τα αγγλικά, προτιμώ τα γερμανικά, λόγω λατινικής ρίζας, μπορώ να πω πως το ποιημα έχει ωραίο νοημα....

 

Και μια παρατήρηση αγαπητέ Elsanor, μίκρυνε λίγο τους στίχους στην έκταση γιατί μπερδέυουν λίγο και χάνει πόντους η καλή δουλειά σου...

[Oberon]

Ο τρόπος που έγραψε ο Elsanor το ποίημα του, το μήκος των στίχων και το μέτρο είναι χαρακτηριστικό της ιπποτικής/επικής ποίησης στην Αναγέννηση. Παρόμοια με τις Αρθουριανές μπαλάντες. Με το μικρύνει τους στίχους Silversoldier, το μόνο που θα καταφέρει είναι να χαθεί όλη η ομορφιά του ποιήματός του!!

Σαν καθηγητής Αγγλικών μπορώ να σου πω με βεβαιότητα πως μέρος της Αγγλικής γλώσσας έχει Λατινική ρίζα, πράγμα που ισχύει και για τα Γερμανικά.

[Nienna]

Το μήκος δεν έχει σημασία.

Μην το πάρετε παράξενα, μιλάω για το μήκος των στίχων του ωραιότατου αυτού ποιήματος.

Elsanor έχεις κάνει καλή δουλειά! Πραγματικά πολύ όμορφο και λέει και αρκετά πράγματα. Εγώ θα συνέχιζα να γράφω έτσι στη θέση σου!

[Guest silversoldier]

Για να απαντήσω στο Dain, συγνώμη όπως είπα δεν έχω καλή σχέση με τα αγγλικά, παρότι όπως όλοι έχω και εγώ ένα lower. Δεν είχα ιδέα για το ιπποτικό στυλ! Ωστόσο να τονίσω ότι τα γερμανικά έχουν πολύ μεγαλύτερη σχέση με τις λατινιικές ρίζες απο τα αγγλικά. Και μια και το έφερε η κουβέντα, μήπως ξέρει κανείς κανένα ιρλανδικό τραγούδι, απο αυτά με το χαρακτηριστηκό μέτρο που χρησιμοποιείται για την απαγγελία ιστοριών (επικών συνήθως);

[northerain]

Elsanor elsanor, mpla mpla, eksaireto poihma, ksereis oti ego eimai asxetos sto 8ema, alla diabazei poly omorfa kai einai kat eme, poly kalo.Cheers!

[Isis]

Υπέροχα εξιδανικευμένες σκέψεις, ιπποτικό όπως είπε ο Dain! Ίσως ο τρόπος που το έγραψες και να το παρουσίασες να είναι ο μόνος ικανός για να προσεγγίσει και να φτάσει κανείς ένα ιδανικό!

 

Ιδιαίτερα σε αυτό το σημείο:

 

Having seen the battle and having decided to fight it, he slowly becomes wise and is there forever; eternaly living in the part of the world he has helped to better.

<{POST_SNAPBACK}>

 

Κορυφώνεται η αξία του ιδανικού (κατά τη γνώμη μου)!

Εξαιρετικό!