A Social Experiment

[DinMacXanthi]

Όνομα Συγγραφέα: Κωνσταντίνος Κέλλης

Είδος: δράμα; τρόμος; ξέρω γω;

Βία; nah...

Σεξ; nah...

Αριθμός Λέξεων: nah... I mean, 1200

Αυτοτελής; Ναι αν και σίγουρα θα δούλευε ως ξεκίνημα για κάτι μεγαλύτερο.

Σχόλια: Άλλο ένα στόρυ που έγραψα στην τάξη πριν κανα 2 βδομάδες, το χρησιμοποίησα κατα μέρος και στο nanowrimo εδω είναι μια πιο ανεξάρτητη έκδοση του. Τα σχόλια σας και οι διορθώσεις όπως πάντα ανεκτίμητες. Cheers.

 

 

 

 

 

*SOCIAL EXPERIMENT*

 

 

 

Is this a nightmare? You tell me.

 

***

 

“If it’s ok, I’ll wait for my friend to order.”

“Of course, sir; it’s a lovely day to sit in the garden, you know.”

Derek smiles to the waitress and moves to the empty corner table, away from the rest of the patrons. His seat overlooks the garden through a window, where the much younger clientele enjoy their coffee. Well, it would, were it not for the handfuls of dirt smeared on it. Derek doesn’t mind the privacy. This is a prime spot for the very important discussion he is about to have.

Now he’s leafing through his newspaper; he’s not reading it though. His eyes constantly leave the page to fall on his too silent mobile.

“Where are you?” he mutters and turns a page. She had picked this café herself, for its ambience, its ‘new age style’. Having yoga leaflets on the walls and serving soya milk apparently equates to ‘new age’ in her mind. Ah well. She can get the bad news in a place she feels comfortable in.

More than forty-five minutes late. This waiting is killing him. He can imagine her crying already. Too young… Too young, damn it.

And then, he feels a hand grasping his shoulder from behind.

“Finally, you’re... ouch!” Before he can turn and face her, he feels a sudden pain. Something, a small pin maybe, has gone through his light suit and punctures his skin.

“Celia, what are you–” and then he stops. A man his age in a dark linen suit goes and sits next to him. His head is clean-shaven and he’s wearing horn-rimmed glasses.

 

“Hey there,” says the man as he sits comfortably with his elbows on the table. Derek looks at him. He looks back, smiling.

“Can I help you?” Derek says after an awkward silence of at least four seconds.

“Oh yes, yes you can. Definitely.” The bald man raises his hand towards the waitress. Derek rubs the itch on his shoulder.

“You… You, a friend of Celia’s?”

“Hmm. I must presume that you are not referring to Mrs. Celia, my old elementary school teacher, so no. No, I’m not.”

“Well, who are you?”

“We’ll get to that soon enough. And to that too,” he nods towards Derek’s itchy shoulder. He then turns towards the waitress.

“Could I have a double macchiato please?” he says with a charming smile, “And my friend here will have the same.”

“Certainly sir.”

“Grazie,” says the smiling man and the girl bobs away.

“I’ve heard this café’s got great espresso. Cafés rarely keep their coffee good for long, you know. Something will always change; the espresso machine, or the blend, or ourselves when we drink it. So when you hear a place’s got great coffee, don’t wait. Go for it.”

“Listen friend, I’m pretty sure you’re sitting at the wrong table. I’m just waiting for my girlfriend and–”

“Oh, she won’t be joining us.”

That stops Derek like a handbrake. He stands there perplexed as the bald man’s eyes turn towards the newspaper. He gently takes it from Derek’s quickly-turning-numb fingers.

“What?”

“Crazy stuff going on, these past few weeks, no? Hey, did you read about those shootings?”

Derek doesn’t answer. This weirdo is talking to him like they are old acquaintances.

“It’s right here, page eight. Five people killed by gunshots in the last two months. See?” He turns the open newspaper towards Derek.

“Ok, man, you’ve got five seconds to explain what the fuck…” And there’s the handbrake again that brings Derek’s voice to a halt. This time it has the form of a magnum 357 in the bald man’s hand. It is placed casually in the middle of the table, like a pair of keys or a cell phone.

“Let’s get back to the part about you helping me. Oh, and Celia of course.”

“WHAT ARE YOU TALKING ABOUT?” His raised voice draws some stares from the few patrons inside the café. The bald man then bursts in laughter at that, as if he has just heard one of the best jokes in his life.

“Shout again and everybody in here dies, Celia too.” He says in a low tone, while still chuckling. The patrons of the café relax at that laughter and return to their business. Derek tries to stand up but feels his legs unwilling to move.

“It itches, doesn’t it? Good, let’s get to the chase then. My dear Derek, you were carefully chosen to be part of a social experiment. One of preservation. Self-preservation.”

Suddenly Derek finds that he cannot move at all. His breath comes in labors through lungs that feel like they have turned into stone.

“Yep,” the bald man’s nodding, “that’s the drug.” He calmly covers the handgun with the newspaper as the waitress brings their coffee.

“Although, anesthetic would be a better word. Or poison. My, that is good espresso.”

He puts the tiny cup down.

“Do you know what the important thing in solving a murder case is, Derek?”

Derek says nothing. He physically can’t. He just focuses on his lungs.

Keep breathing.

“Motivation. None kills without having a reason to do it in the first place. Well, assuming they are perfectly sane, or rather, sane enough. Can you blink?”

Derek blinks.

“Good. The group of gentlemen with which I associate have been conducting this experiment for some time now. Of course the press only knows about five of the killings. The cops are going nuts over it. There can see absolutely no connection among the murders, no motive, no familiarity between suspects and victims, nothing whatsoever. You know why that is?”

Derek blinks again.

“It’s because there is no connection. But I think you have guessed that already. Now. I won’t procrastinate further and I’ll move on with my proposition. You should really get the antidote before the poison kills you off. It’s quite potent.”

The bald man holds a small picture in front of Derek. A smiling old man, surely in his sixties, dressed in a military uniform. His decorations say Vietnam veteran, perhaps?

“Blink if you know this fellow.”

Derek doesn’t blink.

“Excellent. I want you to find him and kill him.”

Derek’s eyes widen.

“There’s a magnum under your newspaper,” he says as if Derek can forget that cannon of a firearm lurking unseen in the middle of the table, “you will take it and you will shoot down this person. Follow my orders and you and Celia will live happily ever after.”

He finishes off the espresso and continues.

“Get off the tracks I set down for you and you will be killed, surviving long enough to hear Celia’s screams on the phone as she dies. Think of this as a test; how long can you stick to the plan before you. Simple enough, right?”

 

***

 

So, is this a nightmare?

The typical elements are there. I can’t move; a mysterious stranger lays a terrible choice in front of me. Everyone else around me is oblivious to what’s going on.

But I am trying to move and I’m trying to wake up and nothing happens.

This isn’t a nightmare. The bald man is really there and he’s smiling terribly.

Edited November 27, 2009 by DinMacXanthi

[dagoncult]

Πρωτ' απ' όλα, συγχαρητήρια για το nanwrimo.

Για την ιστορία:

 

Κυλάει γρήγορα και σε κάνει να θες να μάθεις τι θα γίνει, αφού και ο μυστηριώδης άντρας είναι φιγούρα που τραβάει την προσοχή και η φυσιολογική τάξη ανατρέπεται μπα-μπαμ. Μάλιστα, το γεγονός ότι το υπόλοιπο σύνολο αγνοεί το δράμα που παίζεται ακριβώς δίπλα του, είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του A Social Experiment.

 

Είναι καλή και η ιδέα όλο το κείμενο να βρίσκεται ανάμεσα σε δυο σκέψεις του ήρωα. Στον αντίποδα, η επιλογή των αναγκαστικών φόνων δεν είναι πρωτότυπη, ενώ έχει υποτυπώδη ανάπτυξη/εξήγηση. Φυσικά, αυτά ίσως είναι μόνο τα πρώτα γεγονότα, οπότε κάτι τέτοιο δικαιολογεί την ελλειπή ανάπτυξη. Παρ’ όλ’ αυτά, για μια αυτοτελή ιστορία, τα στοιχεία είναι λίγα.

 

Η ιστορία δείχνει να βασίζεται στο συγκινησιακό στοιχείο στο φινάλε, ωστόσο, ο τρόμος χάνει σε ένταση, αφού η ίδια η πρόταση του φαλακρού ανθρώπου περιλαμβάνει την επιβίωση του πρωταγωνιστή, ακόμα κι αν αυτή θα έρθει με τρόπους που δεν θέλει ούτε να φαντάζεται. Το λέω αυτό γιατί, στην τελική, η απόφαση καταλήγει ανάμεσα στο ''να πεθάνω εδώ από το δηλητήριο?'' και το ''να του πω οκ τώρα, ώστε να μου δώσει το αντίδοτο, και μετά θα δω τι θα κάνω?''. Αυτό ακριβώς ήταν που μείωσε τον τρόμο για μένα.

 

ΥΓ1: «Is this a nightmare? You tell me». Αυτό το you tell me δεν είμαι σίγουρος αν θα υπήρχε σε μια σκέψη. Εννοώ πως μου έδωσε έντονα την εντύπωση ότι μιλάει σ’ εμάς και όχι στον εαυτό του. Βέβαια, αν πραγματικά μιλάει σ' εμάς, τότε καλώς το βάζεις, όμως σ' αυτήν την περίπτωση θα ήταν καλό να μας πει και μια δυο λέξεις ακόμα.

ΥΓ2: «I can’t move; a mysterious stranger lays a terrible choice in front of me». Και horrible choice είναι καλό.

ΥΓ3:Ο τίτλος έτσι κι έτσι.

[Nihilio]

Ωραία ιδέα, που θα ήταν καλός πρόλογος για ιστορία, αλλά όχι ολόκληρο φλασάκι από μόνο του.

Η κεντρική ιδέα είναι πολυφορεμένη αλλά δουλεύει καλά. Μπορώ να νιώσω το δίλημα του πρωταγωνιστή. Αλλά το κόβεις πάνω στο σημείο που η πραγματική ιστορία ξεκινάει.

Πίσω στο κείμενο τώρα, γιατί η Celia έκλεισε ραντεβού στον ήρωα; Ίσως θα έπρεπε να το εξηγήσεις λίγο καλύτερα για το ρεαλισμό του θέματος. Και γιατί ο ήρωας προτίμησε το απόμερο σημείο;

 

Τώρα στα θετικά: πολύ καλή χρήση της γλώσσας, ο διάλογος, αν και χρειάζεται λίγη περισσότερη ένταση σε μερικά σημεία, είναι λειτουργικός και έχει μερικά πολύ έξυπνα σημεία (για παράδειγμα το γέλιο του φαλακρού άντρα) και ο χώρος που εκτυλίσσεται η ιστορία πολύ όμορφα δοσμένος με λίγες λέξεις.

 

Καλή δουλειά, αλλά σηκώνει μερικά μερεμέτια ακόμα.

[mman]

Ωραία ιδέα, που θα ήταν καλός πρόλογος για ιστορία, αλλά όχι ολόκληρο φλασάκι από μόνο του.

Η κεντρική ιδέα είναι πολυφορεμένη αλλά δουλεύει καλά. Μπορώ να νιώσω το δίλημα του πρωταγωνιστή. Αλλά το κόβεις πάνω στο σημείο που η πραγματική ιστορία ξεκινάει.

Ακριβώς. Δηλαδή απάνω που μας έχεις φτιάξει και μας κρατάς από ξέρεις που.

Γιατί το γράψιμο είναι επιπέδου best seller πρώτης διαλογής. Πολύ ώριμοι και γρήγοροι διάλογοι, τρομερό catch, αλλά ξαφνικά... τελειώνει. Κάν' το εισαγωγή σε κανονικό διήγημα ή μυθιστόρημα και θα με σέρνεις από το χαλκά στη μύτη μέχρι το τέλος.

[DinMacXanthi]

Καταρχήν ευχαριστώ για τις συμβουλές και τον χρόνο σας.

Πολύ καλό timing, Μιχάλη. Αυτή τη στιγμή μαζεύω διάφορα φλασάκια και εισαγωγές ιστοριών για να τις συζητήσω με έναν από τους καθηγητές στα καθιερωμένα 1-2-1s της σχολής. Αυτό είναι μέσα σ'αυτά. Το "you tell me" μας έχει αφήσει χρόνους, τα τελευταία italics έχουν διαφοροποιηθεί αρκετά και υπάρχουν εκεί μόνο και μόνο για να δίνουν μια αίσθηση κύκλου. Αλλά μόνο για τώρα, που είναι σαν φλασάκι.

 

Ναι, είναι ξεκίνημα μεγαλύτερης ιστορίας. Από προχθές και την συζήτηση με τον Rankin περι crime thrillers, έχει έρθει από το πίσω μέρος του μυαλού μου δημιουργώντας μια ιδέα. Time will tell.

Edited February 25, 2010 by DinMacXanthi