Βοήθεια!

[Jack_Mordino]

Παιδιά το παρακάτω κομμάτι διηγήματος το έχω γράψει εδώ και περίπου 4 χρόνια (!) αλλά ποτέ δεν κατάφερα να σκεφτώ τη συνέχεια και το τέλος έτσι ωστε να μου αρέσουν πραγματικά. Το παραθέτω εδώ λοιπόν ωστε να κάνουμε συλλογική δουλειά, να πέσουν οι προτάσεις στο τραπέζι και να τελειώσει επιτέλους το έρημο, στοιχειώνει το σλκηρό μου δίσκο εδώ και τόσα χρόνια!

 

Ιδού λοιπόν:

 

 

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΕΡΟΥ ΦΡΕΖΕΣ

 

Ο Φρέζες προσπάθησε να προχωρήσει πιο μπροστά και να σηκώσει το κεφάλι για να δεί πίσω από τα κατά πολύ ψηλότερα κεφάλια την πομπή που πλησίαζε. Φαίνεται ότι στην πορεία ενόχλησε μερικούς γιατί στο διάβα του δημιούργησε εστίες μουρμούρας, γκρίνιας και βρισίματος. Παρ’ όλ’ άυτά όμως, η διέλευση της βασιλικής πομπής από τη γειτονιά του ήταν κάτι που μάλλον δεν θα είχε την ευκαιρία να ξαναδεί, γι’ αυτό έκανε πως δεν άκουσε. Με τα πολλά κατάφερε να χώσει το κοντό του κορμί στο μπροστινό μέρος του πλήθους που περίμενε την βασιλική πομπή. Η σημερινή μέρα ήταν εξαιρετική. Η Λουιζίρα, κόρη του βασιλιά θα παντρευόταν τον Κλούτο, πρίγκηπα του διπλανού βασιλείου και σύμφωνα με το έθιμο, την παραμονή του γάμου έπρεπε να παρελάσουν από τις γειτονιές της πρωτεύουσας πάνω σε ειδικό άρμα του οποίου τα ηνία κρατούσε πάντα ο πατέρας της νύφης. Φυσικά, κανείς δεν ήθελε να χάσει ένα τέτοιο γεγονός και εκατοντάδες κόσμου είχαν καταφθάσει στην πρωτεύουσα τις προηγούμενες ημέρες από όλες τις γωνιές του βασιλείου. Αυτό βέβαια, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ακόμα και οι κύριες κεντρικές οδοί είχαν πλάτος που ίσα ίσα χωρούσε τρείς καρότσες, είχε ως συνέπεια, να γίνεται το αδιαχώρητο ενώ οι κάθε λογής σαλτιμπάγκοι, ζογκλέρ, μάγοι, αλχημιστές και λοιποί πλανόδιοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να προσελκύσουν την προσοχή (και τα λεφτά) του κόσμου. Βέβαια, στην πλατεία όπου βρισκόταν ο Φρέζες τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα, όχι όμως αρκετά καλά ώστε να διατηρείται η τάξη χωρίς την παρέμβαση των Βασιλικών Φυλάκων. Κάποια στιγμή, ενώ αυτοί προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τον κόσμο, άρχισαν να ακούγονται ήχοι από οπλές αλόγων. Ο Φρέζες προσπάθησε να κάνει πιο μπροστά για να δεί τι ήταν αυτό που ακουγόταν αλλά φαίνεται ότι την ίδια σκέψη είχε και το υπόλοιπο πλήθος και έτσι τελικά βρέθηκε να σπρώχνεται και να πατιέται από τύπους που ζύγιζαν τρείς και τέσσερις φορές το βάρος του. ‘’Ααα, δεν θα με εμποδίσουν αυτά τα χαμένα υποκείμενα να θαυμάσω τα κάλλη της πριγκίπισσας’’ σκέφτηκε μέσα του και άρχισε να ψάχνει για μια έξυπνη εναλλακτική λύση που θα του επέτρεπε να απολαύσει ανεμπόδιστα το θέαμα. Και φυσικά, κάποιος σαν και αυτόν, δεν θα μπορούσε να μη βρεί μια τέτοια λύση, η οποία στην περίπτωσή μας ήταν μια τεράστια αλλα μίζερη και καχεκτική ιτιά που υψωνόταν πάνω από το πηγάδι, στο κέντρο της πλατείας. Το να φτάσει ως εκεί βέβαια ήταν ένας άθλος αλλα τελικά τα κατάφερε και, επωφελούμενος της φασαρίας και του χαλασμού άρχισε να σκαρφαλώνει στην ιτιά με γρηγοράδα που είχε αποκτήσει κυνηγημένος από κάθε είδους διώκτη. Αφού βρήκε ένα σχετικά βολικό κλαδί που του πρόσφερε άπλετη θέα, βολεύτηκε και περίμενε να δεί τη συνέχεια. Την αρχή έκαναν οι Γαντζομάτηδες, οι τρομεροί σωματοφύλακες του βασιλιά που για έμβλημά τους έχουν το μάτι που κοιτά μέσα από το γάντζο. Επιβλητικοί και αρματωμένοι πάνω στα εξίσου αρματωμένα τους άλογα, έκαναν τον κόσμο να τραβηχτεί ανεπαίσθητα, αρκετά όμως για να μπορεί να περάσει το γαμήλιο άρμα μαζί φυσικά με τους επιπλέον Γαντζομάτηδες που το περιστοίχιζαν. Καθώς η πομπή των σωματοφυλάκων περνούσε, ο κόσμος γινόταν όλο και πιο ανυπόμονος με αποτέλεσμα o χαλασμός και η φασαρία να φτάνουν σε ανυπόφορα επίπεδα. Κάποια στιγμή φάνηκε επιτέλους το χρυσοποίκιλτο άρμα με το βασιλιά και την πριγκίπισσα. Στη στιγμή, έπεσε σιωπή καθώς τα λευκά άτια του άρματος έσερναν το άρμα μέσα από τη λαοθάλασσα και όλοι σώπαιναν και κοιτούσαν τους ανθρώπους που δεν είχαν δει ποτέ κι όμως προσεύχονταν γι’ αυτούς κάθε βράδυ. Ο Φρέζες έκανε να δεί καλύτερα το άρμα που περνούσε από κάτω, αλλά την ίδια στιγμή ένα πουλί είχε την ιδέα να καθήσει πάνω στον σκούφο του Φρέζες. Αυτός, καθώς μισούσε τα πουλιά (τον πρόδιδαν πάνω στη δουλειά) έκανε νευριασμένος να το διώξει. Καθώς όμως η ιτιά που καθόταν ήταν γέρικη και δεν αρεσκόταν σε φασαρίες, αποφάσισε να ξεφορτωθεί τους απρόσκλητους επισκέπτες επιτρέποντας στο κλαδί που κάθονταν να σπάσει με έναν ξερό ήχο. Το κλαδί έσπασε ακριβώς τη στιγμή που ο Φρέζες με μια απελπισμένη προσπάθεια κατάφερε να αρπάξει το πουλί και έτσι όταν έπεσε, ο κόσμος είδε ένα πράγμα με δύο πόδια, ένα σκούφο και... δυό φτερά να πέφτει πάνω στο βασιλικό άρμα. Το πρώτο που συνέβη μετά την πτώση, ήταν να ακουστεί η υστερική κραυγή της πριγκίπισσας η οποία νόμισε ότι τους είχε επιτεθεί κάποιος δαίμονας. Το δεύτερο πράγμα ήταν να δημιουργηθεί ένας πανζουρλισμός, καθώς ο βασιλιάς κατατρομαγμένος άρχισε να κινεί χέρια και πόδια ανεξέλεγκτα προκειμένου να απαλλαχτεί από το πλάσμα που νόμισε οτι του είχε επιτεθεί. Οι Γαντζομάτηδες έσπευσαν να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση τραβώντας τα σπαθιά τους και περικυκλώνοντας την άμαξα ενώ ο κόσμος άρχισε να πλησιάζει την άμαξα υπερνικώντας τους κατακόκκινους από την προσπάθεια Φύλακες. Ο Φρέζες, καθώς προσπαθούσε να αρπαχτεί από κάπου για να σηκωθεί όρθιος, ένιωσε στο χέρι του ένα μικρό κουτί το οποίο με λίγο στρίψιμο άνοιξε για να αφήσει κάτι μεταλλικό στο χέρι του Φρέζες. Λίγο στρίψιμό ακόμα και το κουτάκι έκλεισε, και την επόμενη στιγμή βρέθηκε στον αέρα ωθούμενος από τον πανικόβλητο βασιλιά. Ο κόσμος τον υποδέχθηκε ανοίγοντας μια τρύπα στο σημείο που έπεσε και έτσι ο Φρέζες απόκτησε άλλη μια ουλή στο πονηρό του μούτρο για να έχει να διηγείται στα εγγόνια του. Σηκώθηκε αμέσως επάνω, και άρχισε να σπρώχνει το πλήθος για να ξεφύγει γνωρίζοντας ότι αν έπεφτε στα χέρια των Γαντζομάτηδων, θα γινόταν τροφή για πουλιά κρεμάμενος από μία σφιχτή, τραχιά και αφιλόξενη θηλειά... Ευτυχώς μέσα στην ανακατωσούρα, κανείς δεν τον πρόσεξε να το σκάει και έτσι έφτασε στο κρησφύγετό του σχετικά ανεμπόδιστος. Αφού κλείστηκε μέσα και διπλοκλείδωσε την πόρτα του ξύλινου δενδρόσπιτού του, άραξε στην αγαπημένη του καρέκλα από ξύλο κερασιάς και κοίταξε προσεκτικά το αντικείμενο που είχε αποκομίσει από την περιπέτειά του. Ήταν ένα μικρό κλειδί από κάποιο παράξενο κράμα μετάλλου με περίτεχνη διακόσμηση στη λαβή της οποίας η τρύπα είχε σχήμα καρδιάς. Αφού αναρωτήθηκε αρκετή ώρα για την κλειδαριά στην οποία ταίριαζε (χωρίς να καταφέρει τίποτα σπουδαίο) έπιασε να διαβάζει τον όγδοο τόμο του μνημειώδους έργου: ΄΄Σασκάγια: η ζωή και το τέλος του πατέρα των κλεφτών΄΄ μέχρι που αποκοιμήθηκε ονειρευόμενος θησαυρούς και τολμηρά κατορθώματα κλέφτικου ηρωισμού.

Την άλλη μέρα στην πόλη επικρατούσε μια παράξενη ησυχία. Ο γάμος θα ξεκινούσε στις εφτά το βράδυ και παραδοσιακά, το γλέντι θα κρατούσε μέχρι τα ξημερώματα. Η μόνη φασαρία που ακουγόταν στους δρόμους ήταν από τα παιδιά που αισθάνονταν ότι κάτι ιδιαίτερο συνέβαινε και ήταν πιο ζωηρά από το κανονικό... Το βράδυ έφτασε σύντομα και πλήθη κόσμου μαζεύτηκαν μπροστά στον επιβλητικό ναό της θεάς Λαρκόνα, θεάς της γονιμότητας, των φυτών, του έρωτα, αλλά και του πολέμου. Ο Κλούτος μαζί με την ακολουθία του περίμεναν την πριγκίπισσα ντυμένοι στα πιο μεγαλόπρεπά ρούχα που μπορούσε να δημιουργήσει η φαντασία των ραφτών του βασιλείου.

Αφού η τελετή του γάμου πραγματοποιήθηκε χωρίς απρόοπτα, άρχισε το γλέντι, για τους μεν χωρικούς υπό τη μορφή δωρεάν κρασιού και ψητού που μοιραζόταν από υπαλλήλους του βασιλιά, για τους μεν ευγενείς, υπό τη μορφή πλουσιοπάροχου τσιμπουσιού μετά μουσικής και χορού από ξακουστούς μουσικούς και χορευτές του βασιλείου. Βέβαια, ο Φρέζες δεν τολμούσε να εμφανιστεί μετά τη χθεσινή νίλα και έτσι αναγκάστηκε να περάσει τη βραδιά τρώγοντας αμύγδαλα με μέλι., με μοναδική παρέα τον Στίκι, τον μικρό και πανέξυπνο σκίουρό του.

Στο παλάτι, όσο η ώρα προχωρούσε, οι καλεσμένοι ένας ένας (ή δύο δύο) αποχωρούσαν στα ιδιαίτερα διαμερίσματα που τους παραχωρούσε ο βασιλιάς. Κάποια στιγμή, αφού η ώρα είχε προχωρήσει αρκετά, το νεόνυμφο ζευγάρι αποφάσισε να αποσυρθεί. Έτσι λοιπόν, όπως απαιτούσε το πρωτόκολλο, ο Κλούτος σηκώθηκε πρώτος και αφού υποκλίθηκε στους καλεσμένους, πήρε την Πριγκίπισσα από το χέρι και υπό τα (πονηρά) βλέμματα των θαμώνων, ανέβηκαν τη σκάλα που οδηγούσε στα διαμερίσματά τους. Μόλις ο Κλούτος έκλεισε την πόρτα πίσω τους, η Λουιζίρα (η οποία δεν πολυγούσταρε τον Κλούτο) άρχισε να χασμουριέται. Ο Κλούτος όμως ακάθεκτος άρχισε να τη γδύνει με άγαρμπες κινήσεις, αφαιρώντας της ένα ένα όλα τα ρούχα αφήνοντας μόνο την κλειδωμένη ζώνη αγνότητας την οποία ήταν υποχρεωμένη να φορά από τα δώδεκά της χρόνια. Η Λουιζίρα τον παρακολουθούσε σιωπηλή γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε παρά να το υπομείνει. Όταν ο Κλούτος τελείωσε και το δικό του γδύσιμο, έβγαλε το κουτάκι με το κλειδί της ζώνης αγνότητας της πριγκίπισσας, την πλησίασε και με θιαμβευτικό ύφος το άνοιξε, χωρίς να βρεί όμως τίποτα μέσα. Αμέσως το ύφος του άλλαξε:

«Τι σημαίνει αυτό;» Ρώτησε θυμωμένα.

«Ποιό πριγκηπά μου;» απάντησε η πριγκίπισσα

«Με δουλεύεις και από πάνω ε;»

«Μα δεν καταλαβαίνω τι εννοείς»

«Αυτό δεν το καταλαβαίνεις; Ε!;» Και λέγοντας αυτό, πέταξε το άδειο κουτί μπροστά της.

Αυτή το κοίταξε παραξενεμένη.

«Δεν γνωρίζω τίποτα γι’ αυτό πρίγκηπά μου, σου τ’ορκίζομαι.»

«Τι μου ορκίζεσαι μωρή, εσύ με τον γεροπατέρα σου τα κανονίσατε για να θίξετε τον ανδρισμό μου στην Αυλή και να με ρεζιλέψετε!»

«Μα γιατί να θέλουμε να σε ρεζιλέψουμε πρίγκηπά μου;»

«Αρκετά!» απάντησε ο Κλούτος, και σε μία επέιδειξη δύναμης τύλιξε την πριγκίπισσα σε ένα μανδύα και αφού την έδεσε και τη φίμωσε σφιχτά, ντύθηκε, ξύπνησε την προσωπική του φρουρά και επωφελούμενοι την μετατσιμπουσιάτικη ησυχία άρπαξαν την φιμωμένη πριγκίπισσα, καβάλησαν τα άλογά τους και ξεκίνησαν ολοταχώς το ταξίδι για το βασίλειο του Πίτιου του τρίτου, πατέρα του Κλούτου.

Την ίδια στιγμή που γίνονταν αυτά, ο Φρέζες έβλεπε το κλειδί που είχε κλέψει από το βασιλιά να μεγαλώνει και να ζωντανεύει, και μόλις τον αντιλήφθηκε άρχισε να κινείται προς το μέρος του με επιθετικές διαθέσεις. Ο Φρέζες δοκίμασε να τρέξει αλλα ένοιωθε ότι τα πόδια του είχαν κολλήσει στο πάτωμα. Τη στιγμή που το τεράστιο κλειδί θα τον κατάπινε, ξύπνησε ιδρωμένος και λαχανιασμένος. Μα τα κόκκαλα του μεγάλου Σασκάγια! Τι όνειρο ήταν αυτό. Σκέφτηκε. Μάλλον τα αμύγδαλα θα ήταν χαλασμένα…

Δυσάρεστα όνειρα όμως έβλεπε και η μάγισσα Ζαρέσσα, η οποία έβλεπε τρομακτικές καταστροφές, λοιμούς, πανούκλες, ηφαίστεια, πλημμύρες, δράκους και ένα σωρό άλλα, που η μοναδική τους σημασία ήταν ότι κάτι στο βασίλειο δεν πήγαινε καθόλου καλά. Ξύπνησε ταραγμένη μέσα στον σκοτεινό της πύργο και αφού έκαψε μερικά βότανα σε ένα μαγκάλι, επιδόθηκε σε πνευματικό κάλεσμα των μυριάδων μαγεμένων ζώων-σπιούνων που είχε διασπείρει σε όλο το βασίλειο (και πιο πέρα) για να μαθαίνει από πρώτο χέρι (η έστω, δεύτερο) τα τεκταινόμενα. Απάντηση της ήρθε από ένα ποντίκι-σπιούνο και ένα κοράκι-σπιούνο που έτυχε να βρίσκονται στην ιδιαίτερη κάμαρα του Κλούτου και της Λουιζίρας την ώρα της απαγωγής και στην πλατεία την ώρα της ταραχής αντίστοιχα. Αφού έμαθε με κάθε λεπτομέρεια τι είχε συμβεί, θορυβημένη η μάγισσα αποφάσισε να λάβει άμεσα μέτρα για να σώσει το βασίλειο. Ήταν γνωστό ότι ο Πίτιος είχε τον πιο μεγάλο και ισχυρό στρατό ανάμεσα στα βασίλεια που περικελείονταν από τα Καρνάσεια Όρη, και ήταν σίγουρο ότι αφού τα σχέδιά του για επέκταση δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν από το γάμο του γιού του με την κόρη του βασιλιά του διπλανού βασιλείου, θα εισέβαλλε έχοντας μάλιστα και θαυμάσια δικαιολογία την υποτιθέμενη απόπειρα ρεζιλέματος του γιού του. Έτσι λοιπόν, η μάγισσα αποφάσισε να επέμβει για να σώσει την κατάσταση. Αφού έκαψε κι’ άλλα βότανα στο μαγκάλι της και έψαλλε την μυστική λιτανεία της μεταδιαστατικής αυτοπροβολής, παρουσιάστηκε σαν όραμα μπροστά στον ξύπνιο και ιδρωμένο από τον εφιάλτη Φρέζες. Αυτός μόλις την είδε, κατατρομαγμένος έκανε προς τα πίσω και σκοντάφτοντας στην αγαπημένη του καρέκλα έπεσε φαρδύς-πλατύς στο πάτωμα.

«Φρέζες ηλίθιε!» Αναφώνησε θυμωμένα η μάγισσα

«Με τα καμώματά σου κινδυνεύει ολόκληρο το βασίλειο!»

Ο Φρέζες αφού συνήλθε από το σόκ κατάλαβε ότι η οπτασία προερχόταν από την παλιά του γνώριμο, την μάγισσα Ζαρέσσα. Ωωχ, τι έκανα πάλι και μου ήρθε αυτή η μέγαιρα, σκέφτηκε με αγανάκτηση ο Φρέζες.

«Έπρεπε να μην σε είχα σώσει από τα δόντια των σκύλων του βασιλιά εκείνη τη βραδιά πριν από τρία φεγγάρια. Βλέπω ότι εξακολουθείς να προκαλείς μπελάδες και αναστάτωση.»

«Μα δεν έκανα τίποτα σεβασμιοτάτη μάγισσα Ζαρέ-»

«Σκασμός! Το κλειδί που έκλεψες από το Βασιλιά χτες το πρωί είναι το μόνο που ανοίγει την μαγεμένη κλειδαριά της ζώνης παρθενίας της πριγκίπισσας Λουιζίρας. Ο Κλούτος προσβλήθηκε που ο Βασιλιάς του έδωσε το κουτί χωρίς κλειδί και απήγαγε την Πριγκίπισσα. Αυτή τη στιγμή ταξιδεύει προς το βασίλειο του πατέρα του έχοντας μαζί του την Πριγκίπισσα και είναι σίγουρο ότι από αύριο κιόλας θα ξεκινήσει προετοιμασίες για πόλεμο. Και όλα αυτά εξαιτίας σου ανάξιο, μίζερο, βρωμερό και τρισάθλιο υποκείμενο!»

Ο Φρέζες την κοιτούσε αποσβολωμένος μην μπορώντας να αρθρώσει λέξη, και από το φόβο του για τη μάγισσα, αλλά και από αυτά που άκουγε.

«Όπως καταλαβαίνεις, αφού είσαι ο μοναδικός υπεύθυνος για την κατάσταση, θα αναλάβεις να την επανορθώσεις. Θα πάρεις το κλειδί που έκλεψες, και αφού σε μεταμορφώσω σε ειδικό αυλικό απεσταλμένο, θα επισκεφθείς τον Πίτιο. Αν είμαστε τυχεροί και σε δεχθεί, θα μεταφέρεις τη συγνώμη του βασιλιά μας και θα τον πείσεις ότι επρόκειτο για ένα τραγικό λάθος και ότι τίποτα δεν ήταν προσχεδιασμένο. Θα έχεις και την ανάλογη ακολουθία, αλλά να ξέρεις ότι όλα τα άλογα και οι ακόλουθοί σου θα είναι ζώα μεταμορφωμένα. Το ξόρκι θα κρατήσει μόνο μέχρι αύριο τα μεσάνυχτα, γι’αυτό για να προλάβεις, μόλις ξημερώσει θα ξεκινήσεις. Και μην τυχόν σκεφτείς να το σκάσεις γιατί θα σε παρακολουθώ από κοντά.»

«Μα εγώ σεβασμιοτάτη μάγισσα-»

«Σιωπή! Θα κάνεις ότι σου λέω γιατί αλλιώς θα σε μεταμορφώσω σε βάτραχο και μάλιστα τόσο άσχημο που καμμιά πριγκηποπούλα δεν θα σε φιλήσει ποτέ για να λύσει τα μάγια!»

Και λέγοντας αυτά, η οπτασία της τρομερής μάγισσας Ζαρέσσα, εξαφανίστηκε αφήνοντας τον Φρέζες αποσβολωμένο να κοιτά τον τοίχο.

Ωωχ, τα κατάφερα πάλι. Και είχα κακό προαίσθημα εκείνο το πρωί.. Μεγάλε Σασκάγια, γιατί δεν είσαι μαζί μου; Γιατί, γιατί…

[distaros]

Πολύ πολύ καλό...

Δεν μπορώ να καταλάβω τι πρόβλημα έχεις,αφού η συνέχεια διαφαίνεται στον ορίζοντα...Αρκεί ο ήρωας να ακολουθήσει τις συμβουλές της μάγισσας,προσθέτεις και δυο-τρια απρόοπτα,καμία περιγραφή και έτοιμο...

[Jack_Mordino]

Το πρόβλημα είναι οτι αν οι συμβουλές τις μάγισσας ακολουθηθούν ο αναγνώστης θα βαρεθεί. Πρέπει να συμβεί κάτι που θα αλλάξει την πλοκή, κάτι που δεν θα είναι αναμενόμενο. Επίσης δεν έχω αποφασίσει αν ο συμπαθής μας ήρωας θα τα καταφέρει γενικώς ή αν θα τα σκατώσει και τα βασίλεια θα σφαχτούν στον πόλεμο(έτσι για να γελάμε εμείς )

[Βάρδος]

Κατ'αρχήν, είναι κωμωδία, και οι κωμωδίες σπάνια μ'αρέσουν. Αλλά επάνω στη θεματολογία δε μου πέφτει λόγος.

 

Κατά τα άλλα, μια ΠΟΛΥ καλή συμβουλή θα ήταν Show don't tell. Κάνε περισσότερες σκηνές, μην τα λες όλα μαζεμένα. Μη βιάζεσαι. Γράψε με την άνεσή σου. Κάνε ατμόσφαιρα.

 

Κάνε παραγράφους. Ειδικά στην αρχή δεν υπάρχει παραγραφοποίηση. Μετά, βελτιώνεται λίγο, αλλά πολύ λίγο.

 

Πρόσεξε πού κάνεις πηδήματα με την οπτική γωνία. Εδώ, ας πούμε--

 

μέχρι που αποκοιμήθηκε ονειρευόμενος θησαυρούς και τολμηρά κατορθώματα κλέφτικου ηρωισμού.

Την άλλη μέρα στην πόλη επικρατούσε μια παράξενη ησυχία. Ο γάμος θα ξεκινούσε στις εφτά το βράδυ και παραδοσιακά, το γλέντι θα κρατούσε μέχρι τα ξημερώματα.

 

--νόμιζα ότι "την άλλη μέρα" ο Φρέζες πήγε και τα είδε όλα αυτά. Αλλά, στην πραγματικότητα, γράφεις σε ΟΓ ουδέτερου παντογνώστο, και μετά πέρνάς στην κρεβατοκάμμαρα της πριγκίπισσας. Άκομψο.

 

Πώς θα μπορούσες να το αλλάξεις: Άσε κενό, απλά, βάζοντας πιθανώς έναν αστερίσκο στη μέση. Έτσι:

 

μέχρι που αποκοιμήθηκε ονειρευόμενος θησαυρούς και τολμηρά κατορθώματα κλέφτικου ηρωισμού.

 

*

 

Την άλλη μέρα στην πόλη επικρατούσε μια παράξενη ησυχία. Ο γάμος θα ξεκινούσε στις εφτά το βράδυ και παραδοσιακά, το γλέντι θα κρατούσε μέχρι τα ξημερώματα.

 

Οι επόμενες δύο αλλαγές ΟΓ είναι, ωστόσο, καλές: από το δωμάτιο της πριγκίπισσας στον Φρέζε ("Την ίδια στιγμή που γίνονταν αυτά, ο Φρέζες έβλεπε..." --καλή μετάβαση) και από τον Φρέζε στη μάγισσα ("Δυσάρεστα όνειρα όμως έβλεπε και η μάγισσα Ζαρέσσα...").

 

Θέμα πλοκής: Μου φαίνεται ψιλοαπίθανο να έπεσε ο Φρέζες επάνω στο βασιλικό άρμα και, μετά, να κατάφερε να ξεφύγει απ'τους φρουρους, οι οποίοι λογικά θα ήταν γύρω-γύρω. Το μυαλό μου δεν μπορεί να πιάσει μια τέτοια σκηνή, παρά μόνο συγκεχυμένα και αόριστα.

 

Τι θα μπορούσες να κάνεις στη συνέχεια: Κοίτα, αν όλα πάνε βάσει σχεδίου, τότε δε θα έχει ενδιαφέρον. Όλα τα σχέδια είναι καλά στη θεωρία κακά στην πράξη. Θα σου πορότεινα να σκεφτείς ποιος θα μπορούσε να ήθελε να γίνει πόλεμος. Αυτός θα ήθελε να σταματήσει και τον Φρέζε. Ίσως κάποιος θεός που παρακολουθούσε τη μάγισσα, ίσως κάποιος άλλος μάγος που έκανε εξίσου καλό μπανιστίρι εκείνη την ώρα...

 

Έχεις φτιάξει χάρτη των βασιλείων; Ο χάρτης πολλές φορές είναι ο καλύτερος οδηγός για να δεις ποιος μπορεί να εποφελείται από τι, γεωπολιτικά και οικονομικά.

[Jack_Mordino]

Βάρδε έχεις δίκιο για τις παραγράφους και τις μεταβάσεις. Απλά η λύση του αστερίσκου δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό.

Εν τω μεταξύ ούτε εμένα μου πολυαρέσουν οι κωμωδίες, δεν ξέρω πως μου βγήκε αυτό, ίσως από μία ολίγον δηκτική διάθεση απέναντι στα (όποια) κλισέ του Fantasy (ωχ μή βαράτε!).

Όσο για τη δημιουργία ατμόσφαιρας, νομίζω θα είχες δίκιο αν το διήγημα προοριζόταν για "σοβαρή" ιστορία. Σε ένα τέτοιου είδους διήγημα όμως πιστεύω οτι η σπιρτάδα και ο γρήγορος ρυθμός φέρνουν καλύτερο αποτέλεσμα. Όχι οτι το είχα σκεφτεί συνειδητά από την αρχή αυτό βέβαια...