Throgos Posted February 1, 2005 Share Posted February 1, 2005 (edited) Λοιπόν, να κι ένα δικό μου ποίημα, γραμμένο σε μια στιγμή έμπνευσης μες στο μάθημα. Κανονικά είναι και ένα άλλο ποίημα το οποίο ασχολείται με το ίδιο θέμα, και πάνε μαζί. Αλλά θα γράψω μόνο αυτό, γιατί το άλλο δεν μ' άρεσε και τόσο (κι αυτό γραμμένο στο μάθημα) Γιατί οι μέρες ολοένα μικραίνουν; Άθλιες και ποταπές στον ορίζοντα Διαφαίνονται, χωρίς εγωισμό ή Την παραμικρή αυτοπεποίθηση. Γιατί οι δημιουργίες μας αργοπεθαίνουν; Πνεύμα άπιαστο και άσβεστο Της φύσης χάδι Σαν χθες ήταν που σε χάσαμε. Βαθύ, μαύρο σκοτάδι. Έφτασε η ώρα της αιωνίας μίμησης; Πέντε δίδυμοι βράχοι κείτονται Στου γιαλού την άκρη. Πέντε ολόιδια κύματα Σκάνε έξω στην ακτή. Έφτασε η ώρα που αναιρεί τους κόπους μας; Οικοδομήματα αιώνων, μνήμη συσσωρευμένη Γνώση των Θεών Σαν χθες ήταν που σε χάσαμε. Θρήνος Μουσών. Κόκκινες πέτρες, ξερά χόρτα Ρημαδιασμένα απ’ τον καυτό άνεμο Ιδού η κατάληξη της ιστορίας Κοίτα το νερό που ξέρανες, Κοίτα τη φαγωμένη γη, Κοίτα τις διεφθαρμένες ζωές Και κλάψε στη σκιά της καμένης, πια, ελιάς. edit: συγχωρήστε τα κεφαλαία στην αρχή των στίχων όπου δεν χρειάζονται, το αναθεματισμένο το word φταίει. Edited February 1, 2005 by Throgos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted February 2, 2005 Share Posted February 2, 2005 Μα, ορισμένοι ποιητές βάζουν επίτηδες κεφαλαίο στην αρχή κάθε στίχου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted February 2, 2005 Author Share Posted February 2, 2005 Μα, ορισμένοι ποιητές βάζουν επίτηδες κεφαλαίο στην αρχή κάθε στίχου. <{POST_SNAPBACK}> Εγώ όμως δε θέλω, ήθελα μια συνέχεια στο στίχο, υπάρχουν και διάφοροι διασκελισμοί και τέτοια. Τέλος πάντων. Κάνα σχόλιο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted February 13, 2005 Share Posted February 13, 2005 Πολύ όμορφο. Είναι βέβαια και η ίδια η απόδειξη του ότι δεν χάσαμε κάποια πράγματα και πως δεν διανύουμε αυτόν τον μαύρο καιρό. Γιατί ούτε επανάληψη βλέπω, ούτε απουσία των μουσών στα λόγια σου... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted February 15, 2005 Share Posted February 15, 2005 (edited) Έφτασε η ώρα που αναιρεί τους κόπους μας;Οικοδομήματα αιώνων, μνήμη συσσωρευμένη Γνώση των Θεών Σαν χθες ήταν που σε χάσαμε. Θρήνος Μουσών. Αναμνήσεις απ'τους χαμένους αρχαίους θεούς, τ' αρχαία μεγαλεία... μια ωνύξη Καβαφική (διαβάζω ΚΠΚ και τον βλέπω παντού...) [Πρώτα το (-) για να μην μείνει η αίσθησίς του: δεν μ'αρέσει το 'σπάσιμο στο τέλος΄ ή το σπάσιμο του ρυθμού, ή ο συνοστισμός των στίξεων... κατά τα άλλα:] Μ'αρέσει... Συμπάσχω μ' αυτή την αίσθηση (συμπάσχω: μπρρρ...), μου δίνει κι εμένα έμπνευση ώρες-ώρες (όπως στο 2ο της 9ης Φεβρουαρίου, ή τη 'θλίψι' <http://community.sff.gr/index.php?showtopic=1227>) Ο γλυκός λόγος της Αταλάντης είναι ίσως εκεί που βρίσκει κανείς παρηγοριά, όταν του λέγεται (γιατί πώς μπορεί κανείς να παρηγορηθεί απ'την έπαρσί* του)... [Αλλά πολλή παρηγοριά θα διώξει τις απελπισμένες Μούσες! so beware! ] *ναι, πορώνομαι με τα τριτόκλιτα! Α, ναι, επειδή το σκεφτόμουν αλλά διαβάζοντας το ποστ μου βλέπω πως 'δεν περνά': Το ποιήμα μου αρέσει πολύ, το βρίσκω συγκινητικό και ... doh, out of words! Οι Μούσες μαζί σας, -Ορφέας Edited February 15, 2005 by Orpheus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.