Μικρή ιστορία για έναν μικρό θεό

[aScannerDarkly]

1632 λέξεις

 

Mikros theos.doc

Edited June 7, 2013 by aScannerDarkly

[DinoHajiyorgi]

Σπαρακτικό αλληγορικό παραμύθι που μου άρεσε πολύ σαν ιδέα. Πιστεύω μόνο πως ίσως χρειαζόταν κάποια λιτότητα στο τελικό του μήνυμα. Δηλαδή κατανόησα όλα όσα λέει ο μικρός θεός στο τέλος, πολύ πριν μου τα πει εκείνος. Μου ήρθαν κάπως σαν επανάληψη. Η καρδιά στο κουτί είναι το δυνατό στοιχείο της ιστορίας σου, και παραδόξως, ο μικρός θεός το πιο αδύναμο.

 

Επίσης με ενόχλησε που τελικά ο ήρωας σου δεν έχει καταλάβει τίποτα παρά τα όσα δηλώνει. Από τη μια «Γιατί μόνο τώρα έχω καταλάβει τι μου έλεγε, αλλά είναι πια πολύ αργά» ενώ μετά κατηγορεί πάλι τον μικρό θεό.

 

Και η αφήγηση ταλαντεύεται νομίζω λίγο στους χρόνους. Η τελική σου παράγραφος ξεκινάει «Και κάποτε ο θεός εμφανίζεται μπροστά μου…» και μετά τελειώνει «Και μ' αυτά τα λόγια, ο μικρός θεός γύρισε και χάθηκε στο δάσος…». Ίσως κάνω λάθος αλλά με χτύπησε κάπως στο μάτι.

[dolph]

Ένα πολύ όμορφο ποιήμα!

Μπράβο και πάλι μπράβο!

 

Θα σημειώσω μία παραφωνία, κατά την ταπεινή άποψή μου:

 

 

Και μ' αυτά τα λόγια γύρισε κι έφυγε και κατάλαβα ότι, για πρώτη φορά από τότε που την είχα πρωτοδεί, είχε θυμώσει μαζί μου.

 

Γύρισα τρέχοντας σπίτι, όρμησα μέσα, έβγαλα έξω το κουτί και με ένα ξύλο έλιωσα τη μικρή καρδιά που έτρεμε όπως οι καρδιές των πουλιών.

 

Δηλαδή ο ήρωας συνειδητοποιεί το λάθος και ότι η καλή του έχει θυμώσει μαζί του και τρέχει να λιώσει την καρδιά της; Πώς το ερμηνεύεις αυτό;

 

Επίσης, θα συμφωνήσω με τον DinoHajiyorgi ότι το μήνυμα επαναλήφθηκε εκβιαστικά στο τέλος. Δεν υπήρχε λόγος!

 

Επειδή ακριβώς είναι μιά πολύ ωραία ιστορία, ένα ποιήμα όπως είπα στην αρχή, προτείνω, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος του διαγωνισμού (που αυτό είναι το λιγότερο που πρέπει να ενδιαφέρει εσένα και οποιονδήποτε άλλο), να το δουλέψεις λίγο ακόμα και να δημοσιεύσεις μια λίγο πιό προσεγμένη έκδοση, γιατί αυτό το διήγημα στέκεται άνετα σε οποιαδήποτε συλλογή fantasy!

 

 

[Cassandra Gotha]

Πόσο αδύναμη και μικρή είναι η φύση του ανθρώπου!

 

Μου άρεσε πολύ, αλλά έχω λίγα να πω.

Λυπητερό, ρομαντικό, ωραία γραμμένο, με δυνατά συναισθήματα.

 

Έχω μόνο να προσθέσω κι εγώ το ίδιο σχόλιο για την τελευταία παράγραφο: μπορούσε να λείπει, δεν χρειαζόταν σε τίποτα.

[Nienor]

Λοιπόν, Scanner, είμαστε η ζωντανή απόδειξη στο πόσο πολύ πραγματικά χρειάζεται να δει και κάποιος άλλος αυτό που έγραψες εκτός από εσένα. Πιστεύω έχουμε κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα: εμείς ξέρουμε γιατί η σκηνή η συγκεκριμένη πρέπει να είναι έτσι γιατί έχουμε φανταστεί τους ήρωές μας με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο τον οποίο -μάλλον- δεν καταφέραμε να περάσουμε. Και παρόλο που κανείς από τους δυο μας δεν κατάφερε να το δει στη δική του ιστορία, το είδαμε και οι δύο ο ένας στου άλλου. Το θεωρώ τουλάχιστον απόδειξη του πόσο χρήσιμη είναι η κριτική ρε παιδί μου

 

Πέρα από το παραλήρημα, έχω να πω πως διαβάζοντας πρώτη τη συγκεκριμένη μικρή ιστοριούλα (με τα μεγάλα νοήματα, όπως εξάλλου και κάθε ιστορία σου) με έβαλε να περιμένω εντυπωσιακά πράγματα από το διαγωνισμό. Είναι μια πολύ καλή ιστορία πραγματικά, το πρώτο πρόσωπο τη δυναμώνει ακόμη περισσότερο και η εντελώς ανθρώπινη υπόσταση του χαρακτήρα σου την φέρνει κοντά μας. Αν ήξερα και πως συναισθηματικά έφτασε στο σημείο να τη σκοτώσει θα ήταν πραγματικά άψογη (κι άρα πιστεύω πως όταν θα την ξαναπιάσεις θα γίνει). Εμένα το τύπου-επιμύθιο στο τέλος δε με ενόχλησε, ίσως επειδή ακριβώς είναι μικρούλι κι αυτό όπως και η υπόλοιπη. Αλλά θεωρώ εντυπωσιακό το ότι χώρεσες όλο αυτό το νόημα μέσα σε (είναι πάνω από 1000?) λίγες λεξούλες και μας το προσέφερες, όχι ωμό ,αλλά συναισθηματικά φορτισμένο.

 

Έχω καταλήξει πως ενώ πολλές φορές δε σε πιάνω, τι ακριβώς θές να πεις δηλαδή, και οι ιστορίες σου μου φαίνονται απόμακρες για μένα, πάντοτε κάτι μου μένει και τις θυμάμαι. Πιστεύω πως αυτό είναι εξαιρετικά καλό, ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο μου περνάς συναισθήματα και με πείθεις ότι έχω διαβάσει κάτι που άξιζε τον κόπο. Μπράβο για μια ακόμη όμορφη μικρή ιστορία

[Nocturnal]

Μου άρεσε κι εμένα πόλυ . Εξαιρετικα απλό στην γραφη σαν παραμυθάκι αλλα πολυ συνθετο στο νόημα.

 

Δεν με ενοχλησε τόσο πολύ το τέλος αλλα όντως θα μπρορούσε να αποφευχθεί !!!

 

[Tiessa]

Αυτή η ιστορία, με κέρδισε από την αρχή και μόνο με τη θεματολογία της. Όλοι αυτοί οι διωγμοί στο όνομα της πίστης και των καλών μας θεών είναι ένα στίγμα που φέρουμε από το παρελθόν και που δυστυχώς μάς ταλανίζει μέχρι τις μέρες μας.

 

Στα τεχνικά τώρα, εγώ δεν έχω πρόβλημα με τα τελευταία κομμάτια. Απλώς θα ήθελα λίγο περισσότερη ανάπτυξη στο σημείο που τον οδηγεί στην καταστροφική του κίνηση. Μου ήρθε κάπως απότομα. Νομίζω ότι με λίγες προτάσεις ακόμα θα μπορούσες να έχεις φτάσει σε μια κορύφωση των συναισθημάτων του ήρωα, με τον οποίο θα ταυτιζόμαστε ακόμα καλύτερα.

 

Εκτός όμως απ' αυτό, το διήγημα ήταν πάρα πολύ όμορφο. Καλογραμμένο και μελαγχολικό, χωρίς να ανεβάζει τους τόνους, με την πίκρα της απώλειας ριζωμένη βαθιά και με τη σύγκρουση των δυο κόσμων δοσμένη εξαιρετικά μέσα σε τόσο λίγες λέξεις. Πάρα πολλά νοήματα περνάνε μέσα από τις κουβέντες και τις διηγήσεις και η "Μικρή Ιστορία για έναν μικρό θεό" δεν είναι απ' αυτές που ξεχνιούνται εύκολα.

[Nihilio]

Ωραίο "παραμύθι", με έξυπνη κεντρική ιδέα και ανάπτυξη αλλά πολύ επιγραμματικό.

Μέσα στο κείμενο υπάρχει μια πανέμορφη ιστορία με ένα πολύ δυνατό φιλοσοφική μήνυμα στο τέλος της, μέσα σε ένα σχεδόν ονειρικό πλαίσιο.

Αν και το αφηρημένο ύφος της δούλευε καλά, πιστεύω ότι μερικές παραπάνω πληροφορίες (τι είναι εκείνη, τι είναι το κυνήγι, πως γνωρίστηκαν) καθώς και μερικές ακόμα σκηνές πέρα της αφήγησης θα δούλευαν πιο αποτελεσματικά και δε θα έκαναν τόσο βιαστικές τις μεταστροφές του ήρωα.

Έχεις κάτι δυνατό μεν, αλλά δεν το εκμεταλλεύεσαι στο έπακρο.

[TheTregorian]

Scanner πήρα τις ιστορίες με τη σειρά όπως κάνω πάντα, κι έτσι ξεκινώ με τη δική σου. Εμένα η ιστορία σου μ' άρεσε πολύ! Μ' άρεσε η αλληγορία της κι αν κι είχε πολλά ασαφή σημεία ή σωστότερα, αφηρημένα δοσμένα, δε με ξένισε καθόλου διότι ο σκοπός σου προφανώς ήταν να φτιάξεις μια ιστορία με διδακτικό περιεχόμενο και το κατάφερες. Λίγο οι χρόνοι σου με μπέρδευαν σε κάποια σημεία, θεωρώ ότι θέλουν ένα "ξαναπέρασμα" αλλά ταυτόχρονα έδιναν μια ωραία αίσθηση στο κείμενο, κάτι το λυρικό. Σε αντίθεση με τους περισσότερους, εμένα μ'άρεσε το τελευταίο κομμάτι της ιστορία όπου συνομιλούσε ο ήρωας σου με το μικρό Θεό, ο οποίο τελικά κάθε άλλο παρά μικρός αποδείχτηκε σ'ότι αφορά τη σοφία του! Αυτό που μου 'μεινε ήταν τα ωραία κομμάτια που αναφέρονταν στην καρδιά. Αν και δεν μπορώ να δω το πως ζούσε χωρίς καρδιά, το παραλείπω γιατί έχουμε φαντασία, βεβαίως, βεβαίως! (Μου θύμισε και λίγο Dave Jones από τους "Πειρατές" να πω την πικρή μου αλήθεια και κάτι μου λέει ότι κι εσένα!) Ήταν πολύ ζωντανές οι εικόνες, τις έβλεπα μπροστά μου, η καρδιά μου υπήρχαν φάσεις που την ένιωθα όπως στο κείμενο!! Εν κατακλήδει, για άλλη μία φορά, εμένα δε μ'απογοήτευσες καθόλου! Μπράβο! Καλή επιτυχία και καλές γιορτές!!

[khar]

Γενικά μου άρεσε πολύ. Και η ιδέα, και η εκτέλεση και το μήνυμα. Η γλώσσα ήταν όσο έπρεπε συγκινητική και λυρική. Πιστεύω ότι ο μικρός θεός δεν πρέπει να εμφανιστεί. Επίσης, σκέψου και την πιθανότητα να ακούει την καρδιά μέσα στο κουτί, χωρίς να μπορεί να το ανοίξει για να βεβαιωθεί.

Mikros theos, sxolia.doc

[dagoncult]

Είναι μια λυπητερή ιστορία αυτή εδώ. Στο τέλος, μου φάνηκε ότι γυρνάει σε κάτι σαν διδαχή και, αν και συνήθως ψιλογουστάρω (ειδικά αν οι απόψεις του συγγραφέα με βρίσκουν σύμφωνο), ωστόσο, εδώ, ίσως να στέκεται κάπως παράτερα σε σχέση με το υπόλοιπο κείμενο.

 

Νομίζω πως θα ήθελα περισσότερες πληροφορίες για την κοπέλα, όπως και για το τι έχει συμβεί με τους θεούς και τους λαούς. Υποθέτω ότι δεν έχει συμβεί κάτι πολύ διαφορετικό απ’ ότι συμβαίνει συνήθως με τους θεούς και τους λαούς, ωστόσο, μιας και είχες λέξεις, ίσως θα χρησίμευε μια μεγαλύτερη ανάλυση.

 

Το σημείο στο οποίο ο ήρωας περιγράφει τους τρόπους/ρυθμούς με τους οποίους χτυπάει η καρδιά και (το σημαντικότερο) ό,τι αυτό συνεπάγεται είναι πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο (όλο το κείμενο είναι). Θα έλεγα μάλιστα πως αυτό αχνοφαίνεται και από το γεγονός ότι η συγκεκριμένη παράγραφος είναι η μεγαλύτερη στο κείμενο, κάτι που με κάνει να υποθέτω ότι, σ’εκείνο το σημείο, ήσουν 100% ‘συνδεδεμένος’ . Είχε ωραία ροή αυτή η παράγραφος, ενώ δεν μπόρεσα παρά να ξεχωρίσω αυτήν την παρακάτω πρόταση:

‘’Κάθε φορά όμως που άνοιγα το κουτί, η καρδιά άρχιζε σιγά σιγά να χτυπάει πιο δυνατά και πιο σταθερά, κι ήξερα τότε ότι με είχε νιώσει, ότι ήταν πια χαρούμενη και μου έλεγε να μην ανησυχώ.’’

Ας πούμε ότι έδωσε ένα ‘γεμάτο’ χτύπημα σε μια χορδή μελαγχολίας.

 

Το πόσο μέσα στο θέμα είναι η ιστορία, ίσως να σηκώνει συζήτηση. Εννοώ μάλλον ότι η έννοια του θησαυρού περιλαμβάνει αρκετά στοιχεία και εδώ έχουμε μόνο αυτό της τεράστιας σημασίας που έχει κάτι (ο θησαυρός) για κάποιον.

[lizbeth_covenant]

Πολύ ωραία ιστορία αυτή εδώ!!! Μου άρεσε παρα πολυ!

 

Πιστεύω πως θα έπρεπε να τη μεγαλώσεις κι άλλο. Αφού είχες χώρο βρε παιδί μου... Κατά την άποψή μου ήθελε λίγη παραπάνω ανάπτυξη. Επίσης το τέλος με τον μονολογο του μικρού θεού, χμμ, δε μου έκατσε πολυ καλα. Όχι πως δε μου άρεσαν αυτά που ήθελες να περάσεις. Μάλλον ο τρόπος δε μου άρεσε.

 

Παρόλα αυτά, τι να σου πω... το παραμύθι σου με μάγεψε. Ήταν θλιμμένο και με συγκίνησε και πολύ καλογραμμένο! Υπέροχη ατμόσφαιρα, ωραίες εικόνες... αυτό που χρειαζόμουν! Συγχαρητήρια λοιπον... Αυτά απο μενα...

[Solonor]

Η ιστορία με δίχασε. Το ύφος της μου άρεσε πολύ. Η ιδέα ήταν έξυπνη ενώ βρήκα το νόημα όμορφο. Ακόμη είχε δύναμη, έσφυζε από συναίσθημα και ήταν πολύ στρωτά γραμμένη. Ωστόσο ακριβώς επειδή ήταν τόσο δυνατή, με απογοήτευσε το τελείωμα καθώς περίμενα πολύ περισσότερα. Η έκπληξη μού φάνηκε ελαφρώς αναίτια και το τέλος λιγότερο ισχυρό απ’ όσο θα το ήθελα. Συνολικά μου έκανε καλή εντύπωση, όμως με απογοήτευσε κομματάκι γιατί περίμενα κάτι πραγματικά πολύ δυνατό.

 

 

[kalanapathw]

πολύ ωραίο παραμυθάκι πιστεύω οτι μπορεί να αγγίξει τον καθένα, πολυ ωραίος τρόπος γραφής απλά θα ήθελα να υπάρχουν λίγες παραπάνω πληροφορίες χωρίς ναείναι απαραίτητο!

[Naroualis]

Γενική εικόνα: Υπέροχα μικρό και κορυφωμένο τέλεια. Τη μοναξιά μας τη φτιάχνουμε μόνοι μας τελικά.

 

 

Τι μου άρεσε: Ολόκληρο. Η σχέση των δύο εραστών. Ο μικρός θεός. Το ότι δεν υπήρχαν πουθενά ονόματα. Η ασάφεια της «πόλης», τόσο ασαφής που μόνο το δάσος μοιάζει τελικά να είναι πραγματικό.

 

 

Τι δε μου άρεσε: Δεν είμαι σίγουρη ότι υπάρχει κάτι που να μη μου αρέσει. Ίσως να ήθελα το τέλος πιο λιτό.