Το ημερολόγιο ενός Μισθοφόρου.

[kalanapathw]

λέξεις: 2196

 

 

 

Το ημερολόγιο ενός Μισθοφόρου

 

 

Και περπατάμε και περπατάμε μέσα το πυκνό δάσος του Αστροθ, περπατάω μέσα σε μία γη που οι ιστορίες των παππούδων μου αποκαλούσαν καταραμένη. Κρατάω ακόμα το σπαθί μου στα χέρια μου και παρατηρώ ότι σχεδόν όλη η λεπίδα του έχει καλυφτεί από ένα πράσινο-μαύρο υγρό, μάλλον το αίμα του τρολ που σκότωσα εγώ και η συντροφιά μου πριν από λίγο. Κοιτάζω προς τα δεξιά μου και βλέπω την πανέμορφη τοξότη μας την λένε Αζάμαρ και το όνομα της σημαίνει Άστρο του βορρά, μου το εξήγησε λίγο πριν ξεκινήσουμε την αποστολή μας, βεβαία ποτέ δεν θα μπορούσα να πιστέψω πως ένα τόσο λεπτεπίλεπτο πλασμάτακι θα μπορούσε να είναι πιο φονικό και από τον Στράτο ολοκλήρου βασιλείου. Λεπτή και κοντούλα με ξανθά σγουρά μαλλιά και παγερό ύφος φορώντας μονό μια δερμάτινη πανοπλία πάνω από τα μεταξωτά της ρούχα με την φαρέτρα της περασμένη στην πλάτη και ένα μικρό ξιφίδιο να χοροπηδεί στον γοφό, με μοναδικό δυσανάλογο πάνω της τα μεγάλα μυτερά αυτιά της, βάζω στοίχημα όλη την πανοπλία μου ότι πρέπει να είναι τιμημένη ανάμεσα στα ξωτικά του δυτικού Κόσμου, μας έσωσε στην αρχή της περιπλάνησης μας από μια εικοσάρια imps που θέλανε το αίμα μας επειδή περάσαμε μέσα από τα λημέρια τους.

Τώρα βεβαία εκείνο το σημείο δεν είναι λημέρι κανενός, εκτός αν τα νέκρα από βέλη imps νεκραναστηθούν χάρη στην μαύρη μαγεία κάποιου Νεκρομάντη.

Μερικά μέτρα μπροστά μου περπατάει ο Μάγος της συντροφιάς, ξερακιανός με μακριά γκρι μαλλιά και κόκκινο μανδύα, ενδεικτικό το ότι κάποτε πριν πολλές δεκαετίες είχε ενταχθεί στο Τάγμα της φωτιάς, αρνήθηκε να μου πει το όνομα του γιατί με θεώρει αρκετά κατώτερο του και το όνομα του θα σπιλωθεί αν το ακούσουν τα ποταπά αυτιά μου, κρατάει ψιλά το ξύλινο ραβδί του και η άκρη του χύνει άπλετο φώς σε κάθε γωνία αυτού του καταραμένου Δάσους, λάθος τεχνική πιστεύω, είναι σαν να φωνάζουμε σε όλα τα τέρατα που ελλοχεύουν πίσω από τα υπεραιωνοβία δέντρα ότι περνάει το γεύμα τους. Μέχρι στιγμής δεν τον έχω δει να κάτι το φανταστικά μαγικό, πέρα από το κολπάκι με το φώς, όσες φόρες εμπλακήκαμε σε μάχη κάθεται αρκετά πίσω και προσεύχεται στους δικούς του θεούς.

Σε γενικές γραμμές είμαι δύσπιστος με τους Μάγους και την μαγεία, κάτι που δεν μπορείς να το πιάσεις, να το μυρίσεις και να το δεις μάλλον δεν υπάρχει. Στην μονή μαγεία που πιστεύω είναι το ατσάλι που κρατάω στα χέρια μου και στον τρόπο που αυτό δημιουργήθηκε στα χυτήρια του χωρίου μου.

Αν και δεν τον βλέπω μπορώ εύκολα να ακούσω τα βαριά βήματα και την κοφτή ανάσα του τρίτου συντρόφου, είναι αυτός που οργάνωσε αύτη την αποστολή, μας βρήκε στο πανδοχείο και στην αγορά του χωρίου που κρύβεται πίσω και από την σκιά αυτού του ζοφερού βουνού, μας συστήθηκε σαν τον πρίγκιπα Έργκοθ το βασίλειο του βρισκόταν μακριά από τον δικό μας γνωστό κόσμο, είναι ο Πρίγκιπας ενός κόσμου οπού το χρυσάφι και το ασήμι ρέει άφθονο λόγω των ορυχείων που έχει σκάψει ο λαός του βαθειά μέσα στην γη, και όντος είχε παράξενη όψη που δεν είχα ξαναδεί, ήταν κοντός, πολύ κοντός θα μπορούσα να πω, γύρω στο ένα μέτρο ύψος και ένα μέτρο πλάτος μού είπε ότι ήταν νάνος, αν και δεν ξέρω τι σημαίνει ακριβώς αυτή η λέξη.

Η κοιλία του πιεζόταν κάτω από ένα αλυσιδωτό θώρακα ο οποίος είχε κατασκευαστεί από κάποιο μέταλλο άγνωστο σε μένα. είχε μακριά πυρόξανθα μαλλιά και γένια τα οποία τα είχε πιάσει σε δύο πλεξούδες που ξεκινούσαν από το πιγούνι του. Είχε περασμένο στην ζώνη του ένα πολεμικό πέλεκυ φτιαγμένο από ατόφιο χρυσάφι και είχε πάνω του σχεδιασμένο δύο βουνά που πλέον είχαν καλυφτεί με μαύρες και και κόκκινες κηλίδες από τα τέρατα που είχαμε σφαγιάσει.

Μας είχε υποσχεθεί ένα θησαυρό καταπληκτικό, είχε πει ότι άμα καταφέρναμε να φτάσουμε στην κορυφή του βουνού θα βρίσκαμε τόσα Χρύσα νομίσματα ώστε αν τα βάζαμε το ένα πάνω στο άλλο θα μπορούσαμε να φτιάξουμε δεύτερα τείχη στην Βασιλική πόλη της Ισμαρ, το θησαυρό τον είχε κρύψει ο προπάππος του ενώ επέστρεφε με τον στρατό του από τον πόλεμο των Φυλών, που είχε γίνει πριν εκατοντάδες χρόνια, διότι τα στοιχεία της φύσης του εναντιώθηκαν πάνω στο βουνό και αναγκάστηκε να κρύψει τον θησαυρό για να σώσει το στράτευμα του.

Και στην μέση τις συντροφιάς είμαι εγώ ο Αρασμότ διανύω την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου και εξασκώ την τέχνη του σπαθιού από τα δεκαπέντε μου σαν μισθοφόρος, κρατάω ακόμα το σπαθί μου χρησιμοποιώντας και τα δύο μου χέρια και δεν θέλω να το ξεκουράσω στην θήκη του διότι με τα χρόνια έγινα πιο αργός στις αντιδράσεις μου και σε αυτό το μέρος δεν ξέρεις πότε θα δεχτείς την επομένη επίθεση, βεβαία μπορώ άνετα να το χειριστώ εξίσου καλά είτε μόνο με το δεξί είτε με το αριστερό μου χέρι όταν χρησιμοποιώ ασπίδα, αλλά δυστυχώς η ασπίδα μου καταστράφηκε όταν μας επιτέθηκε μια γιγάντια αρκούδα, με δύο χτυπήματα της την μετέτρεψε σε αυτό από το οποίο είχε δημιουργηθεί, μια άμορφη μάζα ατσαλιού και αναγκαστικά την άφησα σαν επιτύμβια στήλη πάνω από το καταματωμένο σώμα της όταν τελειώσαμε μαζί της.

Η πανοπλία μου αποτελείτε από διαδοχικές σιδερένιες πλάκες οι οποίες κατασκευάστηκαν με ευλάβεια από τον σιδερά του χωρίου οπού μεγάλωσα εγώ και τα αδέρφια μου. Επίσης τυλιγμένοι στους πήχεις των χεριών μου βρίσκονται δυο αλυσιδωτά προστατευτικά τα οποία αγόρασα λίγο πριν γνωρίσω τον νάνο.

 

-Σε λίγο πλησιάζουμε στην κορφή να είστε έτοιμοι για ότι και αν συμβεί. Ακούστηκε η βραχνή φωνή του Έργκοθ.

 

Ακούω δίπλα μου την χορδή του τόξου της Αζάμαρ να τρίζει ενώ τοποθετεί ένα βέλος, ενώ ταυτόχρονα κατεβάζω την μύτη του σπαθιού μου κοντά στο χώμα για να είμαι έτοιμος να αποκρούσω οποιαδήποτε επίθεση δεχτώ.

Ο μάγος με ένα κοφτό ψιθύρισμα έσβησε την φωτιζόμενη άκρη του ραβδιού του και ήρθε πίσω από την ασφάλεια του θα μπορούσε να του παρέχει το σπαθί μου.

Το φεγγάρι έλουζε το μακάβριο δάσος και μας χάριζε μια ανεπαρκής ορατότητα.

Ο νάνος πέρασε μπροστά κρατώντας τον πολεμικό του πέλεκυ με τα δύο του χέρια σε πλάγια θέση δημιουργώντας μια ορθή γωνία με το σώμα του.

Μετά από λίγα μετρά κοντοστάθηκε, έβγαλε από την αριστερή του τσέπη ένα κομμάτι χαρτί και το μελέτησε για λίγο και ύστερα γύρισε προς το μέρος μας.

Θα μπορούσα να ορκιστώ ότι μέσα στο φεγγαρόφως τον είδα να χαμογελάει κάτω από το χοντρό μουστάκι του.

 

-Ο θησαυρός είναι κάπου εδώ! Αναφώνησε ο νάνος αλλά η τελευταία του λέξη καλύφθηκε από μια απόκοσμη κραυγή και ένα δυνατό βούισμα άρχισε να ακούγετε ενώ τα μακριά μαλλιά του νάνου άρχισαν να ανεμίζουν από ένα ρεύμα αέρα που δημιουργήθηκε ξαφνικά.

 

Και τότε έκανε την εμφάνιση του ένα πλάσμα που η ιστορία του χάνεται μέσα στους αιώνες, τότε που τα δέντρα αυτού του σκοτεινού βουνού είχαν μόλις φυτρώσει, ένα πλάσμα που το είχα ακούσει μόνο στα παραμύθια που μου έλεγαν οι παππούδες μου που το είχαν ακούσει από τους δικούς τους παππούδες. Το πλάσμα σηκώθηκε στον αέρα ήταν τεράστιο τουλάχιστον είκοσι μέτρα από φτερό σε φτερό, έμεινα αποσβολωμένος κοιτώντας τον Δράκο, είχε αστραφτερό ασήμι χρώμα και πέταγε απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας.

Η αντίδραση της συντροφιάς ήταν άμεση, το ξωτικό άρχισε ένα καταιγισμό βέλων ενάντιων του Δράκου,

Έτσι μπράβο κούκλα μου σκέφτηκα, κάνε αυτό το πλάσμα να προσγειωθεί και ίσως καταφέρω να του κάνω κάποιο σοβαρό χτύπημα, αρκεί να μην έχει στομώσει η λεπίδα του σπαθιού μου από τις μάχες που κάναμε μέχρι να ανέβουμε εδώ πάνω.

Ο νάνος μπροστά μου μάλλον έβρισε στην δίκια του ακατανόητη διάλεκτο την ιπτάμενη απειλή, ενώ ο μάγος είχε πάλι αρχίσει να προσεύχεται, ώσπου για πρώτη φόρα στην ζωή μου είδα να εφαρμόζεται μαγεία, η δύο παλάμες του μάγου γεμίσανε φλόγες, με μία απότομη κίνηση του καρπού του τίναξε μια τεράστια μια τεράστια μπάλα φωτιάς σε ένα διπλανό τεράστιο πεύκο το οποίο λαμπάδιασε λες και ήταν σπίρτο, φωτίζοντας έτσι το πεδίο της μάχης, τότε μπόρεσα να δω καθαρά τον δράκο τα βέλη της Αζάμαρ είχαν καρφωθεί παντού στα φτερά του δράκου κάνοντας τις πράσινες σταγόνες αίματος που πέφτανε να μοιάζουν με βροχή και τότε ήταν που με μία δεύτερη απότομη κίνηση του μάγου η άλλη μπάλα φωτιάς εκτοξεύθηκε προς την μεριά του κτήνους, τυλίγοντας στις φλόγες το δεξί φτερό του. Ο Δράκος έβγαλε μια δυνατή κραυγή και άρχισε μια κάθετη εφόρμηση εναντίων της συντροφιάς, πετάχτηκα γρήγορα στα δεξιά για να μην με πλακώσει ο όγκος του τέρατος. Τώρα μπροστά μου βρίσκεται ένα τέρας που θα έπρεπε να υπάρχει μόνο σε μύθους, το ένα του φτερό είναι κατεστραμμένο απο την μπάλα φωτιάς του μάγου ενώ μπορώ να μυρίσω την αψιά μυρωδιά της καμένης σάρκας του. Έχει ξεγυμνώσει τα κοφτερά δόντια του και βγάζει σφυριχτούς ήχους προς το μέρος της συντροφιάς και ταυτόχρονα κουνάει απειλητικά την ούρα του, περιμένοντας να τσακίσει την ραχοκοκαλιά όποιου πλησιάσει, τα πόδια του είναι χοντρά σαν κορμοί δέντρων με μαύρα γαμψά νύχια τα όποια χάραζαν αυλάκια στο χώμα έτοιμα να ξεσκίσουν την σάρκα μας.

Πιάνω με την άκρη του ματιού μου τον νάνο έχοντας πάνω από το κεφάλι του τον πέλεκυ να επιτίθεται με μια ιαχή προς τον λαιμό του δράκου, ήταν πιο γρήγορος απ’ότι πίστευα με τρείς δρασκελιές είχε πλησιάσει τόσο κοντά το κτήνος και την στιγμή που ήταν έτοιμος να κατεβάσει τον πελέκυ τσακίζοντας τον λαιμό του η μακριά ουρά του τον χτύπησε στα πλευρά εκσφενδονίζοντας τον πάνω στον κορμό ενός δέντρου. Ήμουν σίγουρος ότι ο σύντροφος μου ήταν νεκρός η δύναμη του χτυπήματος ήταν τεράστια, σε ένα κοινό άνθρωπο ο θάνατος θα ήταν ακαριαίος, όμως σε κλάσματα δευτερολέπτων είδα το νάνο να σηκώνετε κρατώντας το όπλο του στα χέρια του και ξεστομίζοντας ύβρεις προς τον δράκο.

Γυρίζω το βλέμμα μου προς την Αζάμαρ βλέπω ότι έχει μονό δύο βέλη στην φαρέτρα της, τα χαρακτηριστικά της είναι τραβηγμένα από την ένταση, πιάνει με τα δύο δάκτυλα της ένα βέλος και το τοποθετεί στην χορδή τραβώντας την πίσω, σημαδεύει τον Δράκο ο οποίος βρίσκεται λίγα μέτρα μπροστά της και βρυχάται, αφήνει το βέλος να γλιστρήσει από τα χέρια της και με ταχύτητα καρφώνετε στο Δεξί μάτι του Δράκου.

Το κτήνος συσπάτε και αφήνει μια διαπεραστική κραυγή. Έχω σαστίσει εκεί που θα έπρεπε να είναι το δεξί μάτι του Δράκου τώρα υπήρχε η γαλαζοπράσινη φτερωτή του βέλους ενώ το πράσινο αίμα του Δράκου δημιουργούσε αυλάκια καθώς κυλούσε πάνω στο ασημί του δέρμα.

 

-Τώρα ηλίθιε άνθρωπε! Την άκουσα να φωνάζει.

Ήξερα τι εννοούσε με το τώρα, εδώ έπρεπε να κάνω την κίνηση μου ο Δράκος σπαρταρούσε από τον πόνο και ίσως είχα την ευκαιρία να του επιφέρω κάποιο χτύπημα.

 

-στην βάση του λαιμού κάρφωσε τον. Συμπλήρωσε

.

Άρχισα να τρέχω προς το μέρος του, ενώ η κοφτερή άκρη του σπαθιού μου χάραζε ένα βαθύ αυλάκι πίσω μου.

Ο Δράκος σταμάτησε να κραυγάζει και γύρισε το γέρο του μάτι προς το μέρος μου.

Περίμενα να μου επιτεθεί με την ούρα του και ήμουν έτοιμος για αυτό, με ένα μικρό άλμα θα μπορούσα να την αποφύγω και έτσι θα πέρναγα άμεσα στην επίθεση μου. Όμως ο Δράκος με αιφνιδίασε έστρεψε το σώμα του εναντίων μου και βρέθηκα αντιμέτωπος με τα δυνατά του σαγόνια, κατέβασα δυο φόρες δυνατά το σπαθί μου στο τεράστιο κεφάλι του δίχως να τον πληγώσω και μετά άρχισα να κουνάω σαν παλαβός το σπαθί μου αριστερά και δεξιά για να αποφύγω τις τρομερές επιθέσεις που άρχισε το κτήνος εναντίων μου. Είχα αρχίσει και κουραζόμουν και πίστευα ότι αργά η γρήγορα θα γινόμουν ένα μικρό γεύμα για τον Δράκο.

Ξαφνικά η κραυγή του μάγου ακούστηκε διαπεραστική. Ο Δράκος αποφάσισε να σταματήσει να ασχολείται μαζί μου δίνοντας μου ένα δυνατό χτύπημα με το πόδι του στα πλευρά μου, το οποίο με τίναξε στον αέρα, ένιωσα το αίμα μου να τρέχει στο σώμα μου και αμέσως κατάλαβα ότι η πανοπλία μου είχε συντριβεί, πίστευα ότι είχε έρθει η ώρα να συναντήσω τους προγόνους μου. Έριξα μια γρήγορη μάτια προς τον Μάγο, ο μανδύας του ανέμιζε δίνοντας του μια αλλόκοτη όψη, είχε τα χέρια του τεντωμένα με τις παλάμες του προς το μέρος του δράκου, ένα μοχθηρό χαμόγελο σχηματιζόταν στο λιπόσαρκο πρόσωπο του, ένας κεραυνός πλήττει τον μάγο και αντανακλάται προς τον Δράκο, Ενώ εγώ νιώθω την πλάτη μου να χτυπάει σε μία σκληρή επιφάνεια, κάποιο δέντρο υποθέτω βρέθηκε στην τροχιά μου, ακούω τον διαπεραστικό ήχο που κάνει το κόκαλο που σπάει, η ραχοκοκαλιά μου τσακίζετε στα δύο, αλλά δεν νιώθω πόνο, με κυριεύει γαλήνη, μπορώ να ακούσω ζητωκραυγές, αμυδρά βεβαία, αλλά τις ακούω, ο δράκος μάλλον είναι νεκρός, το μάγουλο μου τώρα ακουμπάει το παγωμένο χώμα, χαίρομαι ο θησαυρός τώρα είναι δικός μάς, μάλλον όχι δικός μας, της συντροφιάς μου, τα μάτια μου είναι κλειστά αλλά μπορώ να δω, με κάποιον μαγικό τρόπο, αραχνοΰφαντους ανθρώπους να με πλησιάζουν μερικούς τους αναγνωρίζω, ο πατέρας μου, ο θείος μου, ο παππούς μου και αλλά νεκρά συγγενικά μου πρόσωπα μου ψιθυρίζουν αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι μου λένε.

Έχω την τιμή να έχω ένα θάνατο ηρώα, θανάσιμα πληγωμένος από κάτι πολύ δυνατότερο από εμένα.

Θέλω να ουρλιάξω όχι από φόβο, αλλά από χαρά.

Θέλω να πω στον πάππου μου και στον πατέρα μου ότι τελικά οι Δράκοι υπάρχουν, ότι πάλεψα με έναν.

Αλλά δεν βιάζομαι πλέον ξέρω ότι θα μου δοθεί η ευκαιρία να τους τα πω όλα

Εξάλλου πλέον θα έχουμε άπλετο χρόνο να συζητάμε.

 

ΤΕΛΟΣ

 

 

kalanapathw

[Cassandra Gotha]

Καλώς μας ήρθες, Καλαναπάθεις, και ευχαριστούμε για τη συμμετοχή.

 

Και περνάμε στο κυρίως πιάτο, γιατί τα ορεκτικά γεμίζουν το στομάχι.

 

Ξεκίνησες πολύ άκομψα, η πρώτη φράση δεν δίνει καλή εντύπωση. Δεν μας μεταφέρει σε περιπέτεια, αλλά σε κάτι σαν... αγγαρεία.

Επίσης, κάποια στιγμή αλλάζεις χρόνο χωρίς να υπάρχει λόγος (ενεστώτας-αόριστος).

Άλλη αδυναμία του κειμένου είναι οι πολύ μεγάλες προτάσεις, με ανεπαρκή ή λάθος χρήση των σημείων στίξης. Ήθελε κάπως παραπάνω κόμματα και τελείες, γιατί έμοιαζε σα να θες να μας κοπεί η ανάσα διαβάζοντάς το.

 

Ο λάθος τονισμός σε πολλές λέξεις με δυσκόλεψε. Επανάληψη ή έλλειψη λέξεων κάνει την ανάγνωση πραγματικό αγώνα. Γενικά, έχει πολλά γραμματικά και εκφραστικά λάθη, που το καθιστούν δυσανάγνωστο. Φαίνονται λάθη αμέλειας, γι' αυτό μη βιάζεσαι όταν λες ότι τελείωσες με ένα κείμενο. Είχες πολύ χρόνο μπροστά σου να το ξανακοιτάξεις και να το διορθώσεις. Χρειαζόταν ένα πολύ προσεκτικό ξαναπέρασμα.

 

Και κάτι άλλο που πρόσεξα: λες τρολλ, και μετά από λίγο imps. Γιατί το ένα είναι γραμμένο στα ελληνικά και το άλλο στα αγγλικά; Μπορούσες να γράψεις ιμπς, αν ήθελες να αποφύγεις 'μεταφράσεις' του τύπου καλικαντζαραίοι. Πάντως ο διαφορετικός τρόπος γραφής αυτών των δύο, χτύπησε άσχημα.

 

Και τώρα, στο πιο σημαντικό: δυστυχώς, εδώ θα σε στενοχωρήσω, αλλά το θέμα ήταν απλά ανεπαρκές. Δεν ήταν καν ιστορία ολοκληρωμένη, ήταν μόνο μια διαδρομή χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Δεν μπήκες στον κόπο να μας γνωρίσεις τους χαρακτήρες (και οι δυο γραμμές για τον καθένα, όπως τι τόξο κρατούσε και πώς έμοιαζε, δεν μετράνε), να τους νιώσουμε λίγο πραγματικούς. Μας παρουσίασες μόνο το είδος του καθένα. Άνθρωπος. Πολεμιστής. Ξωτικό. Όμορφη. Συγγνώμη, τοξότρια ήθελα να πω.

 

Και ο πρωταγωνιστής, γιατί να μείνει στη μνήμη μου, μου λες; Τι τον κάνει ξεχωριστό; Ήθελε ό,τι θέλουμε κι εμείς, οι πραγματικοί άνθρωποι, και τίποτα άλλο. Πέθανε για κάτι τόσο ταπεινό,

όσο τα λεφτά.

Και άντε, να το δεχτώ, αλλά κάνε με να το δεχτώ. Κατάλαβες; ;) Κάνε με να νιώσω το πάθος, την απληστία, αν θες, το γιατί αυτός ο άντρας οδηγήθηκε στο τέλος του.

 

Η ιστορία σου είναι πολύ αδύναμη, αλλά μην πτοείσαι: τώρα αρχίζει το ταξίδι σου στη χώρα της φαντασίας και της περιπέτειας. Απλά χαλάρωσε και απόλαυσέ το.

[DinoHajiyorgi]

Φίλε kalanapathw, κάποιες από τις προηγούμενες παρατηρήσεις είναι και δικές μου. Αλλαγή χρόνων αφήγησης, λάθος τονισμοί και μακρόσυρτες προτάσεις ή πολλές προτάσεις σαν μία, χωρίς μια τελεία.

 

Με το που ξεκίνησε η ιστορία, με το που παρουσιάστηκαν οι χαρακτήρες, είπα αμέσως "rpg". Καλώς, ας μη σταθώ κολλημένος σκέφτηκα, ας του δώσω μια ευκαιρία. Θα παραβλέψω και που όλα ξεκινούν σε ένα πανδοχείο, με μίσθωση για quest. (Τι τρέχει τέλος πάντων με τα πανδοχεία στις αρπιτζάδικες ιστορίες; Μα συνέχεια; )

 

Πέραν αυτών; Ο θησαυρός ήταν όντως τα φλουριά στην κορυφή του βουνού; 1/3 βάδην και 2/3 μάχη με δράκο; Με ξάφνιασε πόσο ανέμπνευστα και αδιάφορα εμφανίζεται ο δράκος στην ιστορία και πόσο μοιάζει η μάχη με ανάγνωση καρτών δράσης. Δεν έχω παίξει ποτέ rpg, μια ικασία κάνω, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς του γιατί δεν με άγγιξε η δράση. Δεν νοιαζόμουν για κανέναν από τους ήρωες γιατί δεν υπήρξε αρκετός χρόνος να τους γνωρίσω ή αιτία να ταυτιστώ με κάποιον.

 

Επίσης, γιατί διάλεξες σαν αφηγητή το ένα άτομο που σκοτώνεται; Επειδή ο θάνατος του σε βοηθάει να κλείσεις μια ιστορία που μάλλον δεν πήγαινε και πουθενά. Ο θησαυρός δεν κρύβει κάποια έκπληξη. Οι χαρακτήρες δεν κρύβουν μέσα τους κάποια έκπληξη. Το τέλος της περιπέτειας δεν έχει να δώσει τίποτα στον αναγνώστη.

 

Κοιτάζοντας αυτά που γράφω καταλαβαίνω πως δείχνω σκληρός προς έναν πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα που έχει το μικρόβιο και το πάθος για να γράψει. Δεν θέλω με τίποτα να σου κόψω τα φτερά. Δεν σε έκοψα όμως για αδιόρθωτο. Αν δεν το είχες με τίποτα, δεν θα ασχολούμουν καν. "Καλή προσπάθεια" και "καλή τύχη" θα σού'λεγα και δεν θα ξανα-ασχολιόμουν μαζί σου. Αισθάνομαι όμως πως ίσως αυτά τα σημαντικά που σου επισημαίνω να μην τα είχες υπόψη όταν το έγραφες, και την επόμενη φορά, έχοντας γνώση να κάνεις τη διαφορά.

 

Γι αυτό το λόγο άφησα και τελευταίο κάτι άλλο: Έκανες μεγάλο σφάλμα σε ένα διήγημα με θέμα τον θησαυρό, έναν θησαυρό που κατακτιέται, μα μην τον δείξεις ποτέ στον αναγνώστη. Γιατί; Δεν νομίζεις πως θα έπρεπε;

 

Αυτά και αγνόησε αν προτιμάς τη γνώμη μου, αλλά διάβασε καλά τα άλλα διηγήματα του διαγωνισμού για να καταλάβεις τι εννοώ.

[Guest Anime_Overlord]

Σχεδόν επαναλαμβάνοντας ότι είπανε και οι υπόλοιποι.

Οι χαρακτήρες δεν είχανε κανένα ενδιαφέρον. Μόνο εξωτερική περιγραφή τους έκανες και όχι τίποτα σε συμπεριφορά ή προσωπικότητα που τους κάνει να ξεχωρίζουνε από τους μύριους άλλους νάνους και μάγους και ελφ εκεί έξω. Σαν npc drones όλοι τους.

Η ιστορία υπερβολικά απλή και γραμμική. Φταίει κι ότι αναλώθηκε ένα μεγάλο κομμάτι στο να περιγράψεις απλά την εμφάνισή τους.

Πως θα μπορούσε να βελτιωθεί η ιδέα χωρίς να πεταχτεί; Να μην γινόταν γραμμικά η αφήγηση. Να ξεκινούσε κατευθείαν από την μάχη και με φλασιές να περιέγραφες τι έκανε ο καθένας μέχρι να φτάσει εδώ. Αλλά όχι τόσο ξερά πως μοιάζει και πόσα quest ολοκλήρωσε αλλά το πως φερόταν σε ώρες μη-πολέμου, με χωρατά και εξηγήσεις και έκφραση συναισθημάτων.

 

Και τέλος πάντων, αυτό που το έχω ζήσει στον χώρο του ερασιτεχνικού κόμιξ περισσότερο και όχι τόσο στου συγγραφικού είναι ότι όλοι ξεκινάνε με ξερά και άδεια αρχέτυπα χαρακτήρων που παραμένουνε ξερά όσο όμορφη ή φωσφοριζέ κι αν είναι η σπάθα τους. Αυτό που κάνει ενδιαφέρον τους χαρακτήρες είναι ο... χαρακτήρας τους και όχι η εμφάνισή τους. Και αυτό που κάνει μια ιστορία ενδιαφέρουσα δεν είναι ότι είναι πλέον... ιστορία αλλά το ότι είναι η αφήγηση γεγονότων με ενδιαφέρον και αγάπη από τον συγγραφέα / σχεδιαστή. Και δεν τα είδα αυτά.

Edited December 22, 2009 by Anime_Overlord

[Nienor]

Καλαναπάθω, καλωσόρισες (στα dungeon των σχολίων )

 

Δε θα σταθώ σε τίποτα από τα παραπάνω που σου ανέλυσαν ήδη τα παιδιά. Συμφωνώ κι εγώ, όπως φαντάζομαι όταν θα τα χωνέψεις και θα αρχίσεις να τα προσπαθείς θα συμφωνήσεις κι εσύ σιγά σιγά. Θέλω να σου πω μόνο πως με αυτό το ατάκτως εριγμένο τρόπο με τον οποίο το έχεις γράψει έχεις δημιουργήσει κάτι σα στυλ το οποίο προσπάθησε να μην ο χαλάσεις πάρα πολύ, τουλάχιστον για τις περιπέτειες, γιατί υποθέτω πως όταν θα καταφέρεις να το κάνεις να δουλέψει θα ταιριάζει.

 

Εγώ τώρα από την άλλη, είμαι rpgού. Πράγμα που σημαίνει πως σαφέστατα έχω περισσότερα ράμματα για τη γούνα σου Καταρχάς, ο κόσμος που χρησιμοποιείς είναι κάποιος από αυτούς στους οποίους οι ασημένιοι δράκοι πληγώνονται από πέντε βελάκια μιας ξωτικιάς κι μια φιρεμπόλα??? Για όνομα ρε συ! Άσε που έχεις έναν "κακό" ασημένιο δράκο...

 

Αλλά από την πλευρά της γραφής περισσότερο, σκέψου την αναλογία: το μάτι του εξαφανίζεται όταν το χτυπήσει ένα βέλος, άρα έχει το ίδιο μέγεθος με το βέλος, ενώ ο πολεμιστής θα είναι ένα μικρό γεύμα. Δεν έχω ιδέα πόσο μεγάλος είναι αυτός ο δράκος. Δηλαδή, αν τον ζωγραφίσεις, μάλλον έχει πολύ μεγάλο στομάχι και τόσο πολύ μικρά μάτια που σχεδόν δεν τα βλέπουμε.

 

Άλλο, κόνσεπτ: νάνος-χρυσό τσεκούρι. Ξέρεις γιατί τα μόνα όπλα που ήταν χρυσά στην ιστορία είναι διακοσμητικά? Επειδή το χρυσάφι είναι ένα εξαιρετικά μαλακό μέταλλο που λυγίζει. Τα τσεκούρια των νάνων (κι εδώ έχουμε έναν αρχετυπικό νάνο) είναι τα καλύτερα στον κόσμο, έτσι? Δεν είναι δυνατόν να μην μπορούν να κόψουν ούτε ψωμί.

 

Αν ψάξεις το κείμενο με αυτή τη λογική θα βρεις πολλά τέτοια μικρά φάουλ, αλλά και πολλά σημεία που μπορείς να τα ενισχύσεις ωραιότατα, αφού το κείμενό σου έχει και πολλά καλά στοιχεία. Ένα παράδειγμα για αυτό είναι η υπερβολή ότι θα μπορούσαν να χτίσουν ένα δεύτερο τείχος με τα νομίσματα αν τα βρουν. Είναι ένας τρόπος για να μπάσεις στο μέγεθος του θησαυρού, στην ψυχολογία του ήρωα, στη σύσταση της ομάδας, στα θέλω του καθενός. Ενίσχυσε αυτά, φάε λάχανο τα υπόλοιπα και ήδη θα έχεις τη μισή δουλειά έτοιμη

 

 

Τέλος, ο τίτλος... έλα τώρα... ποιος το γράφει αυτό το ημερολογίο? Σε μια ιστορία που παρόλο που είναι φάντασυ είναι γραμμένη καθαρά ρεαλιστικά, κίνηση, ξόρκι, κοπάνημα κτλ δε βρίσκω πως έχεις το άλλοθι της ποιητικής αδείας στον τίτλο της.

 

Καλή συνέχεια κύριος

[kalanapathw]

σαφέστατα αναγνώριζω τα λάθη μου, και το λέω γιατί απο την χαρά μου για τον διαγώνισμο είπα να γράψω κάτι γρήγορα και έκανα τον συνείρμο θυσαύρος - φανταζύ - rpg και κατάλαβα τα λάθη μου μετά την ανάρτηση! εξάλλου ούτε ο όρος ερασιτέχνης μου αξίζει γιατί στην ουσία αυτη η ιστορία είναι η πρώτη αυτοτελής ιστορία που γράφω! ερασιτέχνης θα είμαι όταν ξεκολήσω απο τον πάτο στους διαγωνισμούς του sff.gr.

επισής τις παρατηρήσεις της γράφω σε μπλοκάκι

δεν πιστεύω να γελάει κανείς

για να ελένχω τις μεταγενέστερες προσπάθειες μου.

[Guest Anime_Overlord]

Χεχε, καλά το χρυσό τσεκούρι έχει αφήσει εποχή από τότε που έπαιζα ακόμα Goden Axe στα ουφάδικα. Πολλά πράγματα δεν έχουνε πρακτική όσο έχουν κουλ εμφάνιση. Για παράδειγμα, οι καλύτερες πανοπλίες για τους άντρες έχουνε τόσο μέταλλο και τζίντζιρι μίντζιρι πάνω τους που ούτε βήμα δε θα μπορούσε κάποιος να κάνει φορώντας τις στην πραγματικότητα. Και οι καλύτερες πανοπλίες για τις γυναίκες αφήνουνε ακάλυπτο σχεδόν όλο το σώμα τους.

 

Αυτές οι συμβάσεις αληθοφάνιας είναι βέβαια κουλ να τις βλέπεις / διαβάζεις αλλά σε γραπτό λόγο θέλουνε και μια άλφα ετιολόγηση παραπάνω ρε αδελφέ.

 

Επίσης, αφού ο πρωταγωνιστής

 

πεθαίνει στο τέλος, πως γράφει στο ημερολόγιό του; Μαζί του στον άλλο κόσμο το πήρε; Πήρε μήπως και το μερίδιο από το τον θησαυρό έτσι;

 

Edited December 22, 2009 by Anime_Overlord

[Nienor]

Φυσικά και σαφέστατα και δε γελάει κανείς. Οι σημειώσεις είναι το καλύτερο πράγμα

 

Αλλά ο πάτος είναι κάτι πολύ σχετικό. Αν νιώθεις πως είσαι εκεί, ήδη σηκώθηκες λίγο παραπάνω από αυτόν κι άρα δεν είσαι πια εκεί. Και οι διαγωνισμοί εδώ δεν είναι για να μετρήσεις πόσο στον πάτο βρίσκεσαι. Είναι για να πάρεις τη γνώμη του κόσμου και να πας μερικά βηματάκια παρακάτω. Ουσιαστικά παίζοντας μαζί με τους υπόλοιπους ένα παιχνίδι που σε όλους μας αρέσει. Δε λέει τίποτα το αν θα βγεις τελευταίος ή όχι, απολύτως τίποτα. Κερδίζεις τα σχόλια και την ώρα τουλάχιστον 12 άλλων ανθρώπων (σε αυτή την περίπτωση που είμαστε 13)

[Tiessa]

Φίλε, Kalanapathw, καλώς ήρθες κι από μένα.

Αφού μας είπες ήδη ότι είναι η πρώτη αυτοτελής ιστορία που γράφεις, και αφού φαίνεται η επιρροή από τα rpg, δεν έχω να σχολιάσω κάτι για την υπόθεση. Εξάλλου δεν είναι καθόλου κακό να γράψει κανείς μια ιστορία για έναν απτό θησαυρό, αρκεί να τη διηγηθεί καλά.

Οπότε πάμε στο δεύτερο μέρος. Στο να τη διηγηθεί καλά. Σε πρώτη φάση λοιπόν, αυτό που παρατήρησαν αρκετοί είναι τα προβλήματα της στίξης. Επειδή σ' ένα κείμενο, πριν από οποιαδήποτε εμβάθυνση μάς επηρεάζει η μορφή, καλό είναι να μπορούμε να έχουμε ένα κείμενο ευπαρουσίαστο.

Στο αρχείο που σου προσθέτω, έχω κάνει μια μικρή 'επιμέλεια' με διορθώσεις στίξης, λέξεων και κάποια σχολιάκια κυρίως έκφρασης. Εννοείται ότι δεν σου αλλάζω το στυλ ή κάτι τέτοιο -μόνο κάποιες λεξούλες. Απλώς θα ήταν χρήσιμο να δεις ακριβώς την ίδια ιστορία, λίγο πιο σύμφωνη με τους συντακτικούς κανόνες.

 

Kalanapathw-1.doc

 

Η επεξεργασία του κειμένου στο αρχείο δεν είναι σε καμία περίπτωση εξονυχιστική. Είναι μονάχα ένα δείγμα, που σου παραθέτω επειδή κάτι τέτοια απλά πράγματα βελτιώνουν άμεσα την εικόνα, είτε γράφεις διήγημα είτε γράφεις κάτι εκτενέστερο.

 

Να κλείσω, λέγοντας ότι μου άρεσαν οι τελευταίες κουβέντες του ήρωα. Ήταν ένα από τα πιο καλά στοιχεία του διηγήματος κι αυτό είναι καλό, γιατί είναι βασικό να έχουμε καλό κλείσιμο σε μια ιστορία.

[Nocturnal]

Να γελάμε ; Μπα ... Γιατί να γελάμε ;

Εγω προσωπικα απλά χαμογελούσα κατα την διάρκεια της γιατί πραγματικά ένιωθα να βρίσκομαι μέσα σε ένα rpg παρά να διαβάζω μία ιστορία .

Ήταν αρκετά ευχάριστο( όντως ακόμη και εγώ μπορώ να διακρίνω αρκετά λαθάκια ) απλά το όλο θέμα των στίξεων το έκανε λίγο κουραστικο να το διαβάζεις .

Δεν σου λέω συνέχισε γιατί είμαι σίγουρος πως θα το κάνεις

 

Εξάλλου απο ότι φένεται ξεκινήσαμε μαζί το '' παρθενικό μας ταξιδι στο γράψιμο" .

Περιμένω να δω την δεύτερη ιστορία σου !! ;)

[TheTregorian]

Καλώς ήρθες αγαπητέ στο φόρουμ και στους διαγωνισμούς! Στην ιστορία σου βλέπω τον εαυτό μου όταν στα 12 μου είδα τον άρχοντα και "κόλλησα" αυτή την ασθένεια του "Πάμε να γίνω κι εγώ Τόλκιν!!" Ομολογώ ότι ακόμα δεν την έχω απολέσει αυτή την ασθένεια πλήρως...! Αλλά χάρις και την παρουσία μου εδώ αλλά και τ' αρκετά χρόνια που το δουλεύω τ' άθλημα (δε θα ναι 7 από τότε; ) κάτι καταφέρνω! Αλλά για να ρθω τώρα και σε σένα... εμένα το πρώτο που με χάλασε είναι το ότι λες ότι αυτό είναι ένα ημερολόγιο, ωραία; Λοιπόν... σ' ένα ημερολόγιο δε γράφουμε τα βιογραφικά των συντρόφων μας τόσο εκτενώς κι ιδιαίτερα του εαυτού μας λες κι έχουμε διάσπαση προσωπικότητας! Το ημερολόγιο χρησιμεύει για να καταγράφουμε κάποιες εμπειρίες και σκέψεις. Γενικότερα, αν εξαιρέσουμε το πρώτο πρόσωπο, το ύφος σου δεν ήταν ημερολογιακό. Μίλαγες σε μία φάση σε ενεστώτα λες κι ο ήρωας με το ένα χέρι κράταγε το σπαθί, με το άλλο το ημερολόγιο και με το στόμα την πένα!! Αυτό ήταν κυρίως αυτό που με ξένισε, κι όχι τόσο το "κάψιμο" με το rpg γιατί γενικά ομολογώ πως μ'αρέσει αυτό το κάψιμο (αν και δεν έχω την εμπειρία της Νίενορ για να κάνω διορθώσεις πάνω στην εφαρμογή του!!:tongue: ) . Επίσης, πρέπει να έχεις κατά νου πάντα καθώς γράφεις το από που αρχίζω και το που θα πάω και τι εννοώ μ' αυτό... Εσύ έγραψες μια ιστορία που ήταν μια απλή περιγραφή χαρακτήρων και μάχης. Αυτό δεν είναι ουσιαστικά ιστορία κατ' αρχάς! Πρέπει σε μία ιστορία ν' αλλάζουν καταστάσεις, εδώ υπάρχει μια στασιμότητα την οποία η μάχη δεν απαλύνει αλλά την εντείνει (προσωπικά βαριέμαι τις περιγραφές μαχών ακόμα και σε "επαγγελματικά" βιβλία και τις αποφεύγω και σε μένα) Πρέπει να με κάνεις να μη θέλω να τ' αφήσω το κείμενο, κι αυτό ουσιαστικά είναι ο βασικός στόχος ενός συγγραφέα. Αυτό έρχεται βέβαια με την εμπειρία! Μην αγχώνεσαι, είδα καλά στοιχεία σε σένα προσωπικά και επωφελήσου σ' αυτό το διαγωνισμό απ' τα σχόλια τα οποία ήταν απ'ότι είδα εποικοδομητικά! Αυτά λοιπόν!! Καλή συνέχεια, δυνατά με πείσμα, υπομονή κι επιμονή!! Μην αφήνεις τις δυσκολίες να σε λυγίζουν, αλλά να σε δυναμώνουν! Καλές γιορτές και καλά αποτελέσματα!

Edited December 24, 2009 by TheTregorian

[khar]

Χρειάζεται αρκετά περάσματα για να μπούν κάποιες παραπάνω τελείες και να διορθωθούν τα συντακτικά και ορθογραφικά λάθη. Μοιάζει υπερβολικά με ιστορίες που όλοι έχουμε διαβάσει ή «παίξει». Δεν έχει κάποια πρωτότυπη ιδέα που θα το ξεχώριζε από τα υπόλοιπα παρόμοια αφηγήματα. Σίγουρα αν γράφεις και διαβάζεις πολύ, μπορείς να βελτιώσεις και τη γραφή, η οποία δείχνει πρωτόλεια. Στα συν το τέλος, όπου ο ήρωας δεν κάνει την αναμενόμενη ηρωική πράξη, αλλά ηττάται.

Το ημερολόγιο ενός Μισθοφόρου. σχολια.doc

[dagoncult]

Θέλει τσεκάρισμα για τα ορθογραφικά και θέλει και πολλές τελείες, γιατί τώρα είναι αρκετά χύμα. Ειδικά για το ζήτημα με τις τελείες, πρέπει να πω ότι αντιμετώπισα σημαντικό πρόβλημα να ακολουθήσω τη ροή του λόγου σου.

 

Η ιστορία δεν έχει ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Νάνος/ξωτικό/μάγος/άνθρωπος πάνε να βρούνε θησαυρό που φυλάει δράκος.

 

Στέλνω και πιο αναλυτικές παρατηρήσεις.

 

Συνέχισε να γράφεις.

Το ημερολόγιο ενός Μισθοφόρου.doc

[kalanapathw]

Σας ευχαριστώ για τα σχόλια και τις συμβουλές και ήδη τις θέτω σε εφαρμογή στην νέα ιστορία που γράφω!

 

τρόμου για όσους ενδιαφέρονται

 

 

πιστεύω να την δημοσιεύσω μέχρι το τέλος του έτους!

[Celestial]

ξεπερνοντας τον αστοχο τίτλο και το τροπο γραφης ( που δεν ειναι θεματα στα οποια κολάω σηνηθως ) βρισκω την ιστορια σου δροσιστικη βασικα και ευχαριστη, ασχετα αν εχει καποιες τεχνικες δυσκολίες.

 

αυτο που με χαλάει ειναι η ολλη περιγραφη - εισαγωγη ενω στη πραγματικότητα το πας για μια σκηνη μάχης, δε δινεις τα κίνητρα των χαρακτήρων παρα μονο τη περιγραφη και δεν μου κοβεις την ανασα απο γραμμη σε γραμμη ως τη κλιμακωση της μαχης, εχεις ενα χρακτηρα που βλεπει για πρωτη φορα στη ζωη του δρακο και μαγεία, περασε το μας, παιξε μαζι του, δωσε μας το χαος μιας μαχης που δεν ειναι στημενο απο τη μια το παρτυ και απο την αλλη ο δρακος και πετάνε hp οι μεν στον δε, κίνηση, τεραιν, τακτικές, φωνές, καπνοί, αιμα ΑΙΜΑ ΑΙΜΑΑΑΑΑΑ....

 

με πιανεις επλίζω

 

καλως ήρθες

[lizbeth_covenant]

Καλως ήρθες κι απο μένα!!

 

Κοίτα γενικά συμφωνώ με τους προηγούμενους που σου σχολίασαν. Εμένα κάποιοι ήρωες σου μου άρεσαν. Αν τους ανέλυες περισσότερο τότε είμαι σίγουρη πως θα είχαν πολύ ενδιαφέρον. Και πρέπει να δίνεις σημασία στους ήρωες είναι βασικό στοιχείο μιας ιστορίας. Στην αρχή ομολογώ πως είναι λίγο κουραστικό. Όχι μόνο εξαιτίας του τρόπου γραφής(ο οποίος μη σε ανησυχεί, πιστεύω ότι ακολουθώντας κάποιους κανόνες θα βελτιωθείς πολύ σύντομα) αλλά κι επειδή δεν περιέγραφες κάτι το ενδιαφέρον. Αργότερα όταν μπήκε στην ιστορία ο θησαυρός άρχισε να γίνεται καλύτερο. Αλλά δεν το εκμεταλλεύτηκες όπως θα έπρεπε και έπεσε παλι...

 

Προσωπικά μου άρεσε η ιδέα ενός ημερολογίου γραμμένου απο έναν τέτοιο ήρωα ή τον οποιοδήποτε ήρωα τέλος πάντων... Σε ένα μεγαλύτερο κείμενο όμως και σίγουρα αλλιώς γραμμένο. Σε ένα διήγημα των 3500 λεξεων, δύσκολο. Δεν ήταν πολύ έξυπνο να κάνεις κάτι τέτοιο εδω. Μάλλον ήταν πολύ δύσκολο να βγει κάτι πετυχημένο. Θέλει ίσως περισσότερη εμπειρία ώστε να βγει κάτι ολοκληρωμένο. Αλλά αμα σ'αρέσει αυτο το στυλ, σκέψου το σε ενα μεγαλύτερο κείμενο... Ίσως τα καταφέρεις να λειτουργήσει καλύτερα! Κι αυτό σου το λέω γιατί εγώ προσωπικά θα έβρισκα πιο εύκολο να γράψω κάτι τέτοιο σε μεγαλο κείμενο απο το να περιοριστώ σε 3500 λέξεις....

 

Με ενα ημερολόγιο έχεις πολλά πλεονεκτήματα σα συγγραφέας. Σ' αυτά λοιπόν (που δεν εκμεταλλεύτηκες στο κείμενο σου) είναι η άμεση επαφή του αναγνώστη με τον ήρωα. Εγώ δεν το ένιωσα αυτό πολύ. Ήθελα περισσότερο συναίσθημα. Γράφουμε με συναίσθημα σε ενα ημερολογιο αν το σκεφτείς. Και ξέρεις, τα συναισθήματα κάνουν πιο ενδιαφέρουσα την καθημερινότητα!! Και ενα ημερολογιο σίγουρα περιγραφει καθημερινότητα.

 

Αυτά απο μένα! Α! Κάνε και καμια βόλτα απ'το εργαστήρι!! Ίσως σε βοηθήσει σε πολλά ζητήματα!! Καλή συνέχειααααα!!!!

[Solonor]

Η ελαφρότητα της περιγραφής που θύμιζε παιχνίδι ρόλων δε με χάλασε. Η γραφή σου μπορεί πολύ εύκολα να γίνει στρωτή. Το βασικό πρόβλημα ήταν οι τελείες. Αν σπάσεις πολλές παραγράφους, θα δεις πως ο ρυθμός σου θα βελτιωθεί άμεσα. Όσον αφορά την ίδια την ιστορία, δεκτό, είναι λίγο συνηθισμένη και είμαι σίγουρος πως δεν έλιωσες για να βρεις την ιδέα. Όμως το τελείωμα μου άρεσε πάρα πολύ και με αποζημείωσε. Δίνει κάτι δικό σου και δείχνει πως έχεις προοπτικές. Μπράβο, περιμένω την επόμενη ιστορία σου.

 

 

[KELAINO]

Κατ' αρχάς, να δηλώσω άσχετη με ρπγκ.

Η ιδιαίτερη στίξη μάλλον μ' άρεσε, μαζί με τον ενεστώτα έδινε αμεσότητα στη διήγηση να το καλλιεργήσεις το στιλ μην το αφήσεις, θα έλεγα με παρέσυρε στην ιστορία, τόσο, που κατάπια ακόμα και το χρυσό τσεκούρι του νάνου ολόκληρο!

Κάποιο πρόβλημα δημιουργούν οι λάθος τόνοι. Είναι πολύ κρίμα η "ουρά" να γίνεται "ούρα"!

Σαν Ψείρα, θα προσθέσω:

Τί είδους είναι το χωριό του ήρωα, που έχει όχι ένα, αλλά πολλά χυτήρια;

Πώς γίνεται, τριάντα χρόνια στο κουρμπέτι, να βλέπει για πρώτη φορά πράγματα όπως νάνους και μαγεία;

Μ' άρεσε πάρα πολύ το τέλος, καθώς και η γενική αίσθηση ματαιότητας που με άφησε.

Καλή συνέχεια!

[kalanapathw]

οποίος επιθυμεί να δεί μια ιστορία μου με τις διορθώσεις που μου προτείνατε θα την βρείτε εδώ. http://community.sff...showtopic=11721 περιμένω σχόλια.

[Naroualis]

Γενική εικόνα: Κλασσικό quest, αξιοπρεπές ως προς την ιδέα του, που όμως χάνει πολύ εξαιτίας του τρόπου αφήγησης.

 

 

Τι μου άρεσε: Η Κονανοειδής αίσθηση (πιστεύω στο ατσάλι που κρατώ). Το ότι ο Έργκοθ του λέει ότι είναι νάνος κι αυτός γράφει ότι δεν ξέρει τι σημαίνει αυτή η λέξη. Το τέλος κι ο τρόπος με τον οποίο το γράφεις.

 

 

Τι δε μου άρεσε: Γενικά η αφήγηση είναι κουραστική, αν και, αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, πιθανόν κάπως έτσι θα τα έγραφε ένας σαρανταφεύγα μισθοφόρος που μάχεται από τα δεκαπέντε του. Το κακό είναι ότι δεν παλεύεις για την αληθοφάνεια εδώ, αλλά για την αναγνωσιμότητα. Αν ήταν ένα μικρό κομμάτι μέσα σε ένα μεγάλο καλογραμμένο βιβλίο θα μπορούσα να το ανεχτώ και να σε συγχαρώ κιόλας που αναπαράγεις με τόση πειστικότητα τον τρόπο γραφής και σκέψης ενός αγράμματου, ακαλλιέργητου ανθρώπου. Εδώ είναι δύσκολο να το διαβάσω. Πιστεύω ότι μια αλλαγή αφηγητή (μπορείς να το κάνεις όπως ο Μάρτιν, να διηγείσαι σε τρίτο ενικό, αλλά ακολουθώντας τη ματιά και την αντίληψη του Αρασμότ) και μια προσεκτική επιλογή και διόρθωση των σημείων στίξης θα το ανέβαζε πολλές σκάλες πάνω στην εκτίμησή μου. Το δεύτερο που πρέπει αν διορθωθεί είναι το μέρος του διηγήματος που καταλαμβάνουν οι περιγραφές της εμφάνισης των συντρόφων, σε σχέση με την καθεαυτήν περιπέτεια. Κόψε το μπλα-μπλα και πέρνα στο ζουμί.

 

 

[aScannerDarkly]

Πρώτ' απ' όλα, πάρε την ιστορία σου και βάλε τελείες. Πολλές τελείες. Θα ανέβει αυτομάτως ένα επίπεδο. Φυσικά και μπορείς να χρησιμοποιείς πολύ μεγάλες περιόδους γράφοντας, όταν θέλεις πχ να δώσεις στο κείμενο έναν βιασύνης, ή έντασης, ή να καταγράψεις πχ σκέψεις που περνούν από το κεφάλι του αφηγητή, αλλά εδώ δεν κάνεις αυτό και η στίξη, ή η έλλειψή της, είναι χωρίς λογική. Επίσης, τα πολλά λάθη που σου έχουν ξεφύγει χαλούν την εντύπωση (αν και αυτή η ουρά που έγινε ούρα είχε λίγο την πλάκα της). Και φυσικά, η αφήγησή σου ταλαντεύεται άσκοπα ανάμεσα σε ενεστώτα και αόριστο.

 

Στην ιστορία σου καθ' αυτή τώρα. Ούτε εγώ έχω ιδέα από rpg, αλλά δε χρειάζεται να έχεις για να μυριστείς ότι πρόκειται για κάτι τέτοιο. Το πρόβλημα νομίζω είναι ότι δε "βασανίστηκες" να δώσεις στην ιδέα σου κάτι ξεχωριστό. Ακούγοντας τις λέξεις φάντασυ + θησαυρός, ίσως και η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό κάποιου είναι η ιστορία σου. Για να δώσεις στην ιστορία σου κάτι που ξεχωριστό, κάτι για να έχει ο αναγνώστης να θυμάται, πρέπει να προσπαθήσεις να γράψεις κάτι που, αν είναι δυνατό, να μην έχει ξαναγραφτεί. Σκέψου: θησαυρός - τι μπορεί να είναι ένας θησαυρός, πέρα από το προφανές; Αλλά, κι αν θελήσεις να γράψεις για έναν παραδοσιακό θησαυρό, δώσε του κάτι που να του δίνει χαρακτήρα, να μην είναι απλώς ένας θησαυρός. Δες τι έκανε ο dagoncult στην ιστορία του. Αυτός θα μου πεις είχε μια εντελώς παλαβή ιδέα. Δες τι έκανε και ο Waylander. Έχει έναν παραδοσιακό θησαυρό με τα όλα του, τον τοποθετεί σε μία τέτοια "κορνίζα" που τον κάνει να μη μοιάζει με όλους τους άλλους.

 

Και οι ήρωές σου. Διάλεξες την πιο κλισέ - συγγνώμη - παρέα που θα μπορούσες. Μάγος - ραβδί και σφαίρες φωτιάς, νάνος - τσεκούρι, ξωτικό - τόξο και άνθρωπος - σπαθί. Προσπάθησε να βρεις κάποιον ήρωα που να έχει κάτι απολύτως δικό σου. Αλλά, ΑΚΟΜΑ και αν πεις "εγώ θέλω αυτή την πατροπαράδοτη τετράδα", δώσε τους ζωή, όποιους ήρωες και να διαλέξεις. Οι ήρωές σου, το μόνο που κάνουν είναι να περπατούν και να πολεμούν. Μονάχα ο αφηγητής κάτι - πολύ λίγο - πάει να μας πει για τον εαυτό του. Μπορεί, ξέρω γω, ο ένας να είναι άπληστος και οι άλλοι να τον κοιτούν με μισό μάτι, ο άλλος να πηγαίνει, όχι για το θησαυρό, αλλά για κάποιον δικό του λόγο, ο άλλος να τους έχει πεθάνει στην γκρίνια. (Φυσικά αυτές δεν είναι και πολύ καλές ιδέες, απλώς γράφω ό,τι μου έρχεται πρώτο για να σου δώσω να καταλάβεις). Με αυτό τον τρόπο θα βοηθήσεις και την αφήγησή σου να γίνει ιστορία πραγματική. Γιατί αυτή τη στιγμή είναι η εξιστόρηση μιας πεζοπορίας και μιας μάχης, φαινομενικά χωρίς να στοχεύει κάπου, όπως θα πρέπει να κάνει ένα πλήρες διήγημα.

 

Α, ναι. Και αυτό το imps. Γράψε κάποιο όνομα στα ελληνικά, ή γράψε πχ "τα ιμπ, εκείνα τα πλάσματα που είναι έτσι κι αλλιώς".

 

Και όλα αυτά με καλή διάθεση, γιατί παρ' όλα αυτά τα ελαττώματα, δείχνεις ότι έχεις την ικανότητα να φανταστείς μια ιστορία, να τη ζωντανέψεις στο μυαλό σου και να την καταγράψεις. Αυτό που πρέπει να μπορείς να κάνεις δηλαδή, για να ασχοληθείς με τη συγγραφή. Φαίνεται αυτό όταν περιγράφεις τη μάχη, που δείχνεις ότι αν μη τι άλλο, είσαι "μέσα", ξέρεις τι είναι αυτό που συμβαίνει και το περιγράφεις, όπως και το τέλος, όπου δείχνεις ότι έχεις αυτό το κάτι ξεχωριστό, που λέγαμε, να δώσεις.