Ο Θησαυρός

[dolph]

Όνομα Συγγραφέα: Θ.Ι.Γ.

Είδος: Επιστημονική φαντασία με σημαντική δόση τρόμου

Βία; Ναι (να μην διαβαστεί από ανήλικους)

Σεξ; Ναι

Αριθμός Λέξεων: 2519

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Είπα και εγώ να συμμετάσχω σε έναν διαγωνισμό και σκάρωσα αυτό το διήγημα το τελευταίο τετράωρο. Φυσικά ισχύουν οι συνηθισμένες δικαιολογίες για το χάλι της (δεν είχα χρόνο, τα παιδιά φωνάζανε στ' αυτιά μου, η γυναίκα μου παραλίγο να με διώξει απ' το σπίτιο επειδή δεν την βοήθαγα με το μωρό που έκλαιγε, κ.λπ. μπουχουχου!). Σοβαρολογώντας τώρα: καλύτερα να κατεβάσετε και να διαβάσετε το pdf, γιατί δεν θα φορμάρω την ιστορία εδώ. Απλό copy/paste θα κάνω και ό,τι βγεί· πονάει το κεφάλι μου για να ασχοληθώ με την μορφοποίηση στο φόρουμ.

 

Edit: Η ιστορία δεν θα κατέβει στον διαγωνισμό, αφού μόλις συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν για αυστηρά fantasy διηγήματα, που το δικό μου διήγημα δεν έχει καμμία σχέση με αυτά! Συγγνώμη αν σας μπέρδεψα και... ορμήστε να κριτικάρετε!

Ευχαριστώ!

 

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ

 

 

Εισαγωγή

 

Το 2014, μετά την καταστροφή του πολιτισμού στη Γη, είχαν απομείνει μικρές ομάδες ανθρώπων που προσπαθούσαν να επιβιώσουν και να δημιουργήσουν από την αρχή κοινότητες, έναν νέο πολιτισμό. Το σκηνικό παρέπεμπε σε παλιές ταινίες επιστημονικής φαντασίας, τύπου Mad Max και I am Legend, με απέραντες έρημες περιοχές και κατεστραμμένα τοπία και πόλεις. Γιατί άλλωστε δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Η καταστροφή του πολιτισμού έτσι ακριβώς θα ήταν· όλες οι υποδομές- ηλεκτρισμός, υδροδότηση, επικοινωνίες, όλα κατεστραμμένα· καμμία κεντρική διοίκηση, στρατός ή αστυνομία· ανύπαρκτες πηγές ενέργειας και διατροφής. Η καταστροφή είχε αφανίσει και την τελευταία έκταση καλλιεργήσιμης γης. Τα πάντα άγονα, στείρα· ακόμα και τα ζωντανά.

 

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ήταν φυσικό να αναπτυχθεί η επιθετικότητα, καθώς δεν μπορείς να μιλήσεις για παρανομία όταν δεν υπάρχουν πια νόμοι για να παραβείς. Στην αρχή σε μεμονωμένο επίπεδο. Κάποιος-κάπου πεινούσε, είχε εξαθλιωθεί και ξάφνου έβλεπε έναν άγνωστο με λίγες κονσέρβες τροφής. Του ζήτησε και εκείνος αρνήθηκε· τον παρακάλεσε και εκείνος πάλι αρνήθηκε· στο τέλος τον σκότωσε και πήρε όλες τις κονσέρβες. Πιο κάτω στον δρόμο ένας άλλος του ζήτησε κονσέρβες και αυτός σκέφτηκε τι είχε συμβεί πιο πριν και του πρότεινε να τις μοιραστούν. Γίνανε ομάδα, η οποία μεγάλωνε συνέχεια και έπαιρνε με την βία τις κονσέρβες όποιων συναντούσε. Και αυτές οι ομάδες γίνανε πολλές και στο τέλος μοιράσανε τις περιοχές που τους ανήκανε. Και όποιος ανύποπτος περνούσε από τις περιοχές τους έβρισκε φρικτό θάνατο καθώς πια η επιθετικότητα και η αγριότητα είχαν γίνει αρετές που ανέβαζαν κάποιον στην ιεραρχία της ομάδας.

 

Αυτές οι ομάδες στήνανε τις βάσεις τους στα χαλάσματα μιας πόλης, ενός οικισμού, και από εκεί, με αυτοσχέδια οχήματά που είχαν κατασκευάσει με τα απομεινάρια των παλιών, περιπολούσανε στην περιοχή τους για να βρούνε ανυποψίαστους περαστικούς και να τους ληστέψουν. Η κάθε ομάδα είχε δικές της τακτικές, αλλά η ομάδα του Χάρρου χρησιμοποιούσε κυρίως την εξαπάτηση. Ο Χάρρου ήταν ένας έξυπνος ηγέτης. Είχε ξεκινήσει να φτιάχνει την ομάδα μόνος του και μέσα σε έναν χρόνο η ομάδα του αποτελούταν από περισσότερα από 200 μέλη, όλων των ειδικοτήτων, και έτοιμων να κάνουν οτιδήποτε τους διάτασσε. Ήταν πολύ σκληρός, αλλά δεν ήταν αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει. Αυτός, αντίθετα με τους αγριάνθρωπους που ηγούνταν των άλλων γειτονικών ομάδων, χρησιμοποιούσε τον στρατό του μόνο αφού είχε αποκτήσει πλήρεις πληροφορίες για το θύμα του, είτε μεμονωμένο, είτε ομάδα περαστικών. Η πιο συνηθισμένη τακτική του ήταν να στείλει ένα έμπειρο μέλος της ομάδας του να συναντήσει το ανυποψίαστο θύμα, να γίνει παρέα, φίλος του, και στο τέλος, αφού είχε πάρει ό,τι χρήσιμη πληροφορία είχε να έδινε το σύνθημα της επίθεσης. Με αυτόν τον τρόπο δεν του ξέφευγε ποτέ η πολύτιμη λεία, που σε αντίθετη περίπτωση μπορεί να ήταν μικρότερης αξίας.

 

 

 

Ο Θησαυρός

 

Εκείνο το πρωί, ο Χάρρου καθόταν και έπινε τον καφέ του και περίμενε να επιστρέψει η πρώτη ομάδα από τους ανιχνευτές του. Ήταν η συνηθισμένη ρουτίνα: θα του ανάφεραν οι ανιχνευτές και θα έδινε οδηγίες δράσης. Τις περισσότερες μέρες οι αναφορές ήταν για μεμονωμένους περαστικούς ή οικογένειες· κάποιες άλλες ήταν για μικρές ομάδες και τέλος, σπάνια μεν αλλά προς ιδιαίτερη τέρψη όλης της ομάδας υπήρχαν και οι αναφορές για καραβάνια ολόκληρα που κουβαλούσανε πολύτιμα εφόδια- τρόφιμα και καύσιμα. Αυτός ο στόχος ήταν και ο καλύτερος, αλλά δυστυχώς σπάνιζε όλο και περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου. Στην αρχή ήταν αρκετά αυτά τα καραβάνια, αλλά σιγά-σιγά άρχισαν να αποδεκατίζονται από τις διάφορες ομάδες, ή να διαλύονται καθώς τα μέλη τους, απογοητευμένα από την αδυναμία των κοινοτήτων τους να υπερασπιστούν εαυτόν, έφευγαν και ζητούσαν να ενταχθούν στις ομάδες των παρανόμων.

 

Έτσι, ήταν μεγάλη η χαρά του Χάρρου και των υπόλοιπων υπαρχηγών του όταν ένας ανιχνευτής ανάφερε την έλευση ενός μεγάλου καραβανιού, μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά. Ο ένας ανιχνευτής είχε έρθει αμέσως για να ειδοποιήσει την ομάδα, ενός ο άλλος είχε εισχωρήσει μέσα στο καραβάνι και θα προσπαθούσε να μάθει οποιαδήποτε πληροφορία μπορεί να τούς ήταν χρήσιμη. Οι πληροφορίες ποίκιλαν· μπορεί να ήταν σχετικές με την άμυνα του καραβανιού ή με μια παγίδα που μπορεί να έκρυβαν (γιατί ποιος ήταν σίγουρος ότι το καραβάνι ήταν μια ομάδα ήσυχων ανθρώπων και όχι μια άλλη ομάδα παρανόμων που έστηνε παγίδα σε άλλη ομάδα ή περαστικούς; ). Επίσης, μπορεί να μάθαινες αν αυτός ήταν ο κύριος στόχος, ή αν ακολουθούσε άλλη ομάδα μεγαλύτερη και με περισσότερα λάφυρα. Τέλος, μπορεί να μάθαινες πληροφορίες μεγάλης αξίας, όπως τοποθεσίες με κρυμμένα εφόδια και πηγάδια με πόσιμο νερό, ή, όπως στην περίπτωση μας, την ύπαρξη ενός θησαυρού!

 

Αυτή την πληροφορία την έδωσε με κομμένη ανάσα ο δεύτερος ανιχνευτής που βρήκε την ομάδα στην διάρκεια της προετοιμασίας για την επίθεση. Είχε ξεγλιστρήσει από το καραβάνι τόσο ήσυχα όσο είχε εισχωρήσει και αμέσως έτρεξε στον Χάρρου. «Κουβαλάνε έναν θησαυρό!», ήταν τα πρώτα λόγια που φώναξε με το που έφτασε μπροστά του. Ο Χάρρου δεν εντυπωσιαζόταν εύκολα, αλλά το μάτι του γυάλισε σε αυτό το άκουσμα. Ήταν ενδιαφέρον, γιατί δεν είχε ξανακούσει ποτέ για πραγματικό θησαυρό. Για θησαυρούς διάβαζε στα παιδικά βιβλία και έβλεπε στον αγαπημένο του Πήτερ Παν, που συνέχεια ζήταγε απ’ την μητέρα του να παίξει στο βίντεο· και αυτή, με ανείπωτη υπομονή, τού έκανε το χατίρι και τον έβλεπε για άλλη μια φορά, κρατώντας το χέρι τού μικρού της γιού όταν σκίρτηζε στην παρουσία τού Captain Hook. Αλλά πραγματικός θησαυρός; Τί να ήταν πάλι αυτό;

 

Να ήταν κάνα φορτίο με βενζίνη; Κάνας τόνος κονσέρβες; Μπας και ήταν γόνιμο χώμα; Μα υπήρχε αυτό, ή ήταν απλά ένας μύθος μεταξύ των ομάδων; Όλοι το ψάχνανε και όλοι το συζητάγανε, μα κανείς δεν το είχε δει ποτέ. Το γόνιμο χώμα απλά δεν υπήρχε, αυτό του έλεγε η λογική του. Όσο και να είχε ταξιδέψει μετά την καταστροφή, το μόνο που είχε συναντήσει ήταν άγονο, σκληρό χώμα και άμμο. Στέρφα γη, ανίκανη να δώσει ζωή πια. Γη απογοητευμένη από την ατυχία της, μη θέλοντας να κυοφορήσει άλλο πια τον σπόρο της εξέλιξης. Γη παραδομένη στην φυσική του σύμπαντος, που λέει ότι το παράδοξο είναι να υπάρξουν ξανά οι συνθήκες για να επαναληφθεί το θαύμα της ζωής στον Γαλάζιο πλανήτη. Γιατί ανεξαρτήτως του τι λέει η λογική μας, και είναι εύκολο να το σκεφτεί κανείς ότι τόσος χώρος στο σύμπαν, δεν γίνεται να μην έχει ζωή και αλλού, η αλήθεια είναι ότι η σύμπτωση των συνθηκών που δημιούργησαν την πανδαισία ζωής στην Γη, απλά είναι στατιστικά απίθανο να επαναληφθεί. Ακόμα και αν ψάχναμε στα εκατό δισεκατομμύρια των γαλαξιών που είχαν υπολογιστεί ότι υπάρχουν στο παρατηρήσιμο σύμπαν, πάλι θα ήταν απίθανο να βρίσκαμε αυτή τη ζωή που μεγαλούργησε σε αυτό το απειροελάχιστο σημείο του στερεώματος…

 

«Αρχηγέ, τί θα κάνουμε;», διάκοψε τις σκέψεις του ο Όζζυ, ο πιστός υπαρχηγός του. «Σε ποιο σημείο θα στήσουμε την ενέδρα- στην είσοδο ή στην έξοδο του περάσματος;», συνέχισε με φανερή την ανυπομονησία του να ξεκινήσει η επιδρομή.

 

«Δεν μου λες είναι μεγάλο το καραβάνι; Πόσα περίπου άτομα;», γύρισε ο Χάρρου στον ανιχνευτή.

 

«Θα είναι περίπου εξήντα άτομα, μαζί με τους γέρους και τα παιδιά», είπε ο ανιχνευτής και συνέχισε, «εύκολος στόχος, ζήτημα να έχουν δυο-τρεις καραμπίνες και αυτές έχω την εντύπωση ότι τις έχουν για τα αγρίμια».

 

«Και πώς έμαθες για τον θησαυρό τους;», συνέχισε την ανάκριση ο Χάρρου.

 

«Αυτό είναι παράξενο», απάντησε διστακτικά ο ανιχνευτής, «αλλά όντως δεν φοβόντουσαν να το συζητήσουν. Όλοι μιλάγανε για τον πολύτιμο θησαυρό που κουβαλάνε. Όλοι λέγανε ότι αυτός θα τους εξασφαλίσει το μέλλον!».

 

«Μάλιστα…», κοντοστάθηκε ο Χάρρου και συνέχισε, «και ποιος είναι ο αρχηγός τους;», δείχνοντας ότι είχε αναπτύξει περισσότερο ενδιαφέρον απ’ ότι συνήθως.

 

«Ένας γέρος είναι, ένας αδύναμος καθηγητής, που δεν βλέπει στα δύο μέτρα χωρίς γυαλιά. Σου λέω ότι είναι πανεύκολος στόχος!», απάντησε απορημένος ο ανιχνευτής. Όλη η ομάδα φάνηκε απορημένη από τον φαινομενικό δισταγμό του αρχηγού τους.

 

«Καλά, δεν καταλαβαίνετε ότι αυτός ο στόχος είναι διαφορετικός;», φώναξε με σταθερή φωνή ο Χάρρου. «Έχετε ξανακούσει για θησαυρό; Είναι κάτι τόσο σπάνιο που μας επιβάλλει να είμαστε πιο προσεκτικοί από κάθε άλλη φορά». Και όπως όλοι σιώπησαν, έβαλε τρανταχτά γέλια και φώναξε, «Πάμε. Πάμε να δούμε τι στο καλό είναι αυτός ο θησαυρός!», και όλοι μαζί ξεσπάσανε σε κραυγές και γέλια και κίνησαν για τα οχήματά τους.

 

Μέσα σε δέκα λεπτά όλη η ομάδα ήταν στα οχήματά της και κατευθυνόταν με ταχύτητα προς το καραβάνι των ανυποψίαστων περαστικών. Σε λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά, από το καραβάνι είδαν ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης στον ορίζοντα και κατάλαβαν ότι είχαν γίνει στόχος επιδρομής. Φωνές και ουρλιαχτά ακούστηκαν και όλοι στρίψανε τα οχήματα για να φτιάξουν περίμετρο άμυνας. Σε πολύ λίγο χρόνο είχαν ετοιμαστεί και περίμεναν καρτερικά την μοίρα τους. Και ξέρανε ότι δεν θα ήταν καλή. Είχαν ακούσει και αυτοί τις διάφορες ιστορίες για τους παράνομους και είχαν στην ομάδα τους άτομα που ορκίζονταν ότι τους είχαν συναντήσει και από θαύμα είχαν επιβιώσει. Και αυτό το θαύμα περίμεναν και αυτοί. Μακάρι αυτό το σύννεφο σκόνης να προερχόταν από μια αντίστοιχη ομάδα αθώων ανθρώπων όπως αυτοί, αλλά μέσα τους γνώριζαν ότι μάταια το ελπίζανε. Τα οχήματα ερχόντουσαν από τον νότο και κανένας σώφρων δεν έφευγε από τον νότο προς τον βορρά. Όλοι είχανε δει την καταστροφή στον βορρά και κατευθύνονταν προς τον νότο με την αμυδρή ελπίδα κάπου να βρούν λίγο γόνιμο έδαφος, ένα ποτάμι με καθαρό νερό, για να χτίσουν απ’ την αρχή μια νέα ζωή. Με αυτές τις σκέψεις κάνανε όλοι τις προσευχές τους· ικεσίες σε όποιον θεό η δαίμονα πιστεύανε και παρακαλούσανε για ένα θαύμα. Κάτι να γίνει και αυτό το σύννεφο να μετατραπεί σε έναν απλό ανεμοστρόβιλο που να μην κουβαλάει τα τσεκούρια του θανάτου. Γιατί αυτό ήταν το κύριο όπλο που χρησιμοποιούσαν οι παράνομοι από τη στιγμή που είχαν σπάσει μια άμυνα· τα τσεκούρια, ώστε να μην σπαταλάνε τις πολύτιμες σφαίρες τους. Τσεκούρια και ρόπαλα, του μπέιζμπολ ή αυτοσχέδια, που επέφεραν έναν φρικτό και επώδυνο θάνατο.

 

Αλλά το θαύμα δεν ήρθε. Και πώς να έρθει σε έναν κόσμο που τον είχε καταραστεί ο Θεός; Μέσα σε λίγη ώρα η άμυνα είχε σπάσει και η εικόνα του ολέθρου ήταν συγκλονιστική. Σε όλη την έκταση της περιμέτρου του καραβανιού έβλεπες τους παράνομους να σφαγιάζουν μικρούς και μεγάλους· έβλεπες τις γυναίκες να βιάζονται σαν τα σκυλιά και αμέσως μετά να τους σκίζουν τον λαιμό και να αναβλύζει πίδακας το αίμα στον ουρανό· οι γυναίκες-επιδρομείς χαιρόντουσαν να καβαλάνε, σαν άλογα, γυμνούς ανίκανους άντρες και να τραβάνε με δύναμη τα μαστίγια που είχαν δέσει στα γεννητικά τους όργανα· μωρά ουρλιάζανε καθώς τους μπήγανε καρφίτσες στο σώμα για διασκέδαση, ή τα πετάγανε στις φωτιές που είχαν ανάψει για να καταστρέψουν ό,τι δεν τους χρειάζονταν. Τα ουρλιαχτά σκέπαζαν το ασταμάτητο γογγητό της γης· μιας γης που συνέχιζε να υποφέρει βλέποντας το αποτελείωμα του κόσμου που γέννησε, μεγάλωσε και που δεν μπορούσε πια να σώσει.

 

Η σφαγή τελείωσε κάποια στιγμή και ο μόνος ταξιδιώτης που είχε μείνει ζωντανός ήταν ο καθηγητής. Ο Χάρρου στάθηκε μπρος το κουλουριασμένο σώμα του και φώναξε με τρομερή φωνή: «Σταμάτα να κλαις! Σταμάτα!».Η φωνή του ήταν τόσο τρομακτική που ο καθηγητής σταμάτησε στην στιγμή και έστριψε το κεφάλι του να δει ποιος έκανε τους πάντες να σιωπήσουν. Με τρεμάμενα χέρια προσπάθησε να στερεώσει τα γυαλιά στο πρόσωπο του και με θολό βλέμμα είδε τον ψηλό και αξύριστο άντρα που του έβαλε τις φωνές. Ήταν φανερό ότι ήταν ο αρχηγός των κάφρων. Είχε την πιο στιβαρή αρματωσιά πάνω του, αλλά εξέπνεε έναν άλλο αέρα- κάτι ποιοτικότερο από τους υπόλοιπους. Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά δεν τον βαστούσαν τα πόδια του. Έκανε άλλη μια προσπάθεια, αλλά ο Χάρρου του έδωσε μια κλωτσιά και τον πέταξε με δύναμη κάτω, «Μην σηκώνεσαι! Εκεί κάτσε. Κάτω και να βλέπω τα χέρια σου». Ο καθηγητής υπάκουσε και άρχισε πάλι να κλαίει με λυγμούς. «Σκάσε! Δεν σου είπα να σταματήσεις να κλαίς;», σαν βροντή βγήκαν αυτά τα λόγια από το στόμα του Χάρρου. Αμέσως σταμάτησε να κλαίει και πάλι ο καθηγητής. Τα βουβά δάκρυα δεν σταμάτησαν να τρέχουν από τα μάτια του όμως.

 

«Πες μου, ποιος είναι αυτός ο θησαυρός που κουβαλάτε», είπε ο Χάρρου, μπαίνοντας στην ουσία που είχε παραμείνει ζωντανός μέχρι εκείνη τη στιγμή ο καθηγητής. «Πες μου και θα φροντίσω να πεθάνεις χωρίς άλλο πόνο», συνέχισε, «αλλιώς… θα μαρτυρήσεις την ώρα και την στιγμή που με γνώρισες».

 

«Αυτό το έχω κάνει ήδη», απάντησε με πιο σταθερή φωνή ο καθηγητής, κάνοντας τους υπόλοιπους της ομάδας να μουρμουρίσουν μεταξύ τους.

 

«Καλό αυτό, γιατί θα μας δώσει πιο γρήγορα το αποτέλεσμα που θέλουμε. Και οι δυο μας», απάντησε ειρωνικά ο Χάρρου.

 

«Τον θησαυρό… τον θησαυρό θα τον βρείτε σε εκείνο το όχημα», είπε ο καθηγητής δείχνοντας ένα μικρό φορτηγάκι με ανοιχτή καρότσα και ένα κιβώτιο πίσω του.

 

«Τρεχάτε να φέρετε το σεντούκι», διάταξε ο Χάρρου χωρίς να απευθυνθεί σε κάποιον συγκεκριμένα. Αμέσως, όλοι κουνήθηκαν προς το μέρος του φορτηγού, αλλά αφήσανε τελικά αυτούς που ήταν πιο κοντά.

 

Σε δυο λεπτά το κιβώτιο – ήταν δεν ήταν 1,5x1,5x2 μέτρα – είχε αφεθεί ανάμεσα στον Χάρρου και τον καθηγητή. «Για να δούμε αυτόν τον θησαυρό- μικρός μου φαίνεται», είπε ο Χάρρου καθώς τράβαγε το τσεκούρι του για να σπάσει την κλειδαριά. Ο καθηγητής χαμογέλασε για πρώτη φορά από τότε που είχε δει τους επιδρομείς στον ορίζοντα. Στο σπάσιμο της κλειδαριάς ο Χάρρου έκανε νόημα με το χέρι στους υπόλοιπους να κρατήσουν απόσταση ώστε να είναι ο πρώτος που θα δει, θα αγγίξει τον θησαυρό.

 

«Σκατά!», είπε καθώς είδε το περιεχόμενο, «Σκατά και απόσκατα!», και άρχισε να πετάει με μανία το περιεχόμενο του κιβωτίου.

 

Ομήρου Οδύσσεια, Ποιητική του Αριστοτέλη, Αγία Γραφή, Η Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη, Ο φύλακας στη Σίκαλη, Έγκλημα και Τιμωρία, Δον Κιχώτης και τόσα άλλα βιβλία εκσφενδονιζόντουσαν από τα νευρικά χέρια του Χάρρου.

 

«Αυτός είναι ο θησαυρός;», ούρλιαξε ο Χάρρου.

 

«Αυτός είναι ο λόγος που σας σφαγιάσαμε;», συνέχισε παραληρώντας.

 

Ο καθηγητής άρχισε να χασκογελάει, και τον κοίταξε στα μάτια για πρώτη φορά. «Γιατί, τί άλλο θα μπορούσε να είναι θησαυρός σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε», είπε χωρίς να δείχνει πια φόβο.

 

«Αυτός είναι ο πραγματικός θησαυρός, ναι!», συνέχισε με στεντόρεια φωνή.

 

«Και μακάρι να τον διαφυλάξετε, για κάποιους που θα τους φανεί χρήσιμος», είπε με ήρεμη φωνή πιά.

 

«Σκοτώστε τον! Σκοτώστε τον και κάψτε τα πάντα», ούρλιαξε ο Χάρρου.

 

«Κάψτε τα πάντα, να μην μείνει τίποτα!», συνέχισε να ουρλιάζει και έσκυψε πάνω απ’ το σεντούκι και έσπρωχνε με μανία τα βιβλία.

 

Αμέσως τον υπάκουσαν οι στρατιώτες του και ο καθηγητής ήταν νεκρός στην στιγμή με ένα καλοζυγισμένο χτύπημα από ένα ρόπαλο με καρφιά. Αφού άδειασαν τα οχήματα από την βενζίνη τους, βάλανε φωτιά σε όλα. Ένα ζευγάρι πιτσιρικάδων φορτώθηκαν το κιβώτιο με τα βιβλία και με δυσκολία το πέταξαν στη φωτιά που έκαιγε το μεγάλο φορτηγό από το καραβάνι.

 

Μετά από λίγο δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάψουν. Τα οχήματα της ομάδας έστριψαν με κατεύθυνση τον καταυλισμό τους, αφήνοντας έναν πυκνό μαύρο καπνό να ανεβαίνει στον ουρανό- θυσία στον Θεό που κατέστρεψε πρώτος αυτόν τον κόσμο. Όλοι συζητάγανε για τον θησαυρό που δεν βρήκαν και περιεργαζόντουσαν την μικρή λεία από το καραβάνι. Ο Χάρρου έπιανε νευρικά το μέσα τού δερμάτινου μπουφάν του. Ήθελε να είναι σίγουρος ότι ήταν εκεί, ότι δεν είχε πέσει. Ότι ήταν εκεί το αντίγραφο του Πήτερ Παν που είχε κρυφά πάρει απ’ το σεντούκι, πριν το πετάξουν στην φωτιά. «Captain Hook δεν σε φοβάμαι πια», σκέφτηκε και η εικόνα της μητέρας του να τού χαϊδεύει το κεφάλι τον έκανε να συνοφρυωθεί για να μην δακρύσει.

 

 

 

ΤΕΛΟΣ

 

 

 

 

 

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ.pdf

Edited December 19, 2009 by dolph

[dolph]

Διευκρίνηση: Η ιστορία δεν θα κατέβει στον διαγωνισμό, αφού μόλις συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν για αυστηρά fantasy διηγήματα, με τα οποία το δικό μου διήγημα δεν έχει καμμία σχέση!* Συγγνώμη αν σας μπέρδεψα και... ορμήστε να κριτικάρετε!

 

Επισυνάπτω ξανά το .pdf με αλλαγμένη μία ολόκληρη λέξη (!) και αναμένω σχολιασμό

 

* δεν το λέω αρνητικά προς τα fantasy

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ.pdf

Edited December 19, 2009 by dolph

[aScannerDarkly]

Κατ' αρχάς, οι διαγωνισμοί είναι δύο ειδών: Υπάρχουν οι διαγωνισμοί σαν τον συγκεκριμένο, όπου οι συμμετοχές πρέπει να κινούνται σε συγκεκριμένο χώρο, και οι πιο "ελεύθεροι" διαγωνισμοί, όπου μπορείς να κινηθείς σε οποιοδήποτε τομέα του φανταστικού σου αρέσει.

 

Η ιστορία που αφηγείσαι σίγουρα δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη - mad max, waterworld κτλ. Το ζητούμενο λοιπόν σε μια τέτοια περίπτωση είναι να δώσεις σε μια γνωστή συνταγή κάτι καινούργιο, κάτι που να την κάνει να διαφέρει. Εσύ λοιπόν φαντάζεσαι έναν κόσμο που χάνει σιγά σιγά κάθε επαφή με την "ανθρωπιά" του και αποκτηνώνεται - και αυτό συμβαδίζει με την καταστροφή του πολιτισμού. Αν δεν κάνω λάθος λοιπόν, το νόημα είναι ότι,η απώλεια της πνευματικής κληρονομιάς μας κάνει να χάσουμε κάθε είδους επαφή με την ανθρώπινη, ξεχωριστή φύση μας - γιατί αυτή είναι που μας κάνει ανθρώπους (σπόντα για την πορεία του κόσμου τα τελευταία χρόνια; ). Εξ' ου και το φινάλε.

 

Το ελάττωμα του διηγήματος πιστεύω ότι βρίσκεται στην αφήγησή σου. Σε πολλά σημεία, και κυρίως στην εισαγωγή, δε μοιάζει με λογοτεχνική αφήγηση, μου θύμισε πιο πολύ τον τρόπο που θα διηγούνταν κάποιος πχ ένα βιβλίο που διάβασε, ή μια ταινία. (πχ "Το σκηνικό παρέπεμπε σε παλιές ταινίες επιστημονικής φαντασίας, τύπου Mad Max και I am Legend, με απέραντες έρημες περιοχές και κατεστραμμένα τοπία και πόλεις."). Άλλες φορές μου θύμισε άρθρο, με κάπως "απόλυτα" συμπεράσματα που πάλι χτυπάνε κάπως σε ένα διήγημα ("Γιατί άλλωστε δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά" ή "Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ήταν φυσικό να αναπτυχθεί η επιθετικότητα") .

 

Πιο "τεχνικά", παρατήρησα ότι στην παράγραφο "Η σφαγή τελείωσε... μάτια του όμως" η λέξη "καθηγητής" επαναλαμβάνεται πάρα πολλές φορές. Θα ήθελα ίσως λίγο πιο αναπτυγμένο το σκέλος με το παρελθόν του Χάρρου, και τη σχέση του με τον Πήτερ Παν. Μου φάνηκε επίσης λίγο βεβιασμένος όλος αυτός ο συλλογισμός του για το χώμα - έμοιαζε λες και ήταν σίγουρος για το τι ήταν ο θησαυρός, και τελικά δίνει την εντύπωση ότι ήθελες να πεις κάποια πράγματα και τα έχωσες εκεί.

 

Αυτά και καλωσήρθες και στη βιβλιοθήκη.

Edited December 20, 2009 by aScannerDarkly

[dolph]

Φίλε aScannerDarkly, ευχαριστώ για την κριτική σου!Πρώτα απ' όλα να ενημερώσω ότι έχω ξαναποστάρει στην Βιβλιοθήκη στο παρελθόν .

 

Μετά θα συμφωνήσω στην παρατήρησή σου για την αρκετά συχνή χρήση της λέξης «καθηγητής» σε εκείνη την παράγραφο. Όντως δεν το είχα προσέξει!

 

Από εκεί και πέρα να σημειώσω τα εξής:

 

- Όντως, το σκηνικό δεν είναι πρωτότυπο - το λέω και εγώ ο ίδιος! -, αλλά όπως σωστά επισημαίνεις, δεν είναι αυτός ο κόσμος το κύριο ζητούμενο, δηλαδή δεν προσπαθώ να περιγράψω κάτι που δεν έχει ξαναειπωθεί.

 

- Η «Εισαγωγή» έχει γραφτεί επίτηδες σε αυτό το ύφος και είναι μία φόρμα που δουλεύω σε διηγήματα προκειμένου να δημιουργώ άμεσα το περιβάλλον που θα ειπωθεί η ιστορία. Αν σε έκανα να καταλάβεις το πού και τί παίζεται στην ιστορία, τότε για μένα έχω πετύχει τον σκοπό μου. Αν όχι, δηλαδή αν δεν κατάλαβες σε τί κόσμο βρίσκεσαι, τότε απέτυχα παταγωδώς!

 

- Ο τρόπος μου δεν είναι ξερός, εξ ού και οι γενικές «φιλοσοφικές παρατηρήσεις» για την αξία του χώματος, την μοναδικότητα της εξέλιξης στην Γη και την ευκολία με την οποία αποκτηνώνεται ο άνθρωπος στις «κατάλληλες» συνθήκες. Θέλω να πιστεύω ότι κάποιοι οδηγήθηκαν σε σκέψεις από αυτές τις παρατηρήσεις.

 

- Νομίζω ότι ο Πήτερ Παν είναι πολύ δυνατό σύμβολο και σε βοηθά να οδηγηθείς σε συμπεράσματα, χωρίς να γράψεις πολλά

 

 

 

Θα πώς επίσης και κάποιους λόγους - όχι δικαιολογίες - που δεν βγήκε τόσο καλό όσο και εγώ θα ήθελα!

 

- Ο περιορισμός των λέξεων, καθώς ξεκίνησε για συμμετοχή στον διαγωνισμό.

 

- Η «μονογραφή» του. Πέραν μικρών διορθώσεων, το διήγημα είναι κατευθείαν γραφή σε τέσσερις ώρες. Με στάσεις για σκέψη, αλλά χωρίς κανένα κόψε/ράψε. Δηλαδή, όπως ακριβώς μου ερχόταν η σκέψη, έτσι ακριβώς την έγραφα και στο τέλος διόρθωσα κάποια ορθογραφικά, κυρίως, λάθη.

 

- «Έπρεπε» να αφορά έναν «θησαυρό», καθώς ήταν για τον διαγωνισμό, όπως προείπα.

 

Και αυτό ακριβώς θα είναι και η αυστηρή κριτική προς τον εαυτό μου!ΠΟΤΕ (δεν λειτουργεί το Bold και άλλα πολλά στο forum, για αυτό και τα κεφαλαία), μα ΠΟΤΕ δεν υπάρχει περίπτωση να δώσεις κάτι ολοκληρωμένο αν δεν το δουλέψεις και το ξαναδουλέψεις... και το ξαναδουλέψεις.Είναι απαράδεκτο να πιστεύουμε ότι με μία έμπνευση και μια μονογραφή θα καταφέρουμε να γράψουμε κάτι αξιόλογο.Βιάστηκα να δημοσιεύσω, είχα και λίγο ελεύθερο χρόνο στην διάθεσή μου (και αυτή την δικαιολογία την επιτρέπω στον εαυτό μου), και τελικά έδωσα κάτι ανολοκλήρωτο. Το ίδιο λάθος κάνουν και πολλοί άλλοι και δεν βοηθάει στο τελικό αποτέλεσμα.Αυτά τα ολίγα και από μένα (σιγά μην γλύτωνα ο ίδιος από την κριτική μου!!!).

Edited December 21, 2009 by dolph

[aScannerDarkly]

Για τα bold και όλα τα άλλα πράγματα που δε λειτουργούν, η λύση όπως μας έμαθε ο Merlin, είναι μία: clear cache... κι αν δε δουλέψει, ξανά.

 

Στο θέμα τώρα: Το σκέφτηκα λίγο, και πιστεύω ότι το συγκεκριμένο αφηγηματικό ύφος θα ταίριαζε (σε εμένα πάντα), καλύτερα αν ήταν γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Συνεπώς, κάποιο από τα πρόσωπα της ιστορίας αφηγείται τα γεγονότα και μοιάζει πιο φυσικό να μιλάει με ένα τέτοιο πιο "καθημερινό" ύφος. Του τύπου, "Μετά την καταστροφή του πολιτισμού στη Γη [...], ο κόσμος μας είχε καταντήσει έτσι όπως βλέπαμε σε κάτι παλιές ταινίες, όπως το mad max, όταν ήμασταν μικροί". Ή κάπως έτσι τέλος πάντων.

 

Και κάτι, που ίσως να μην το έκανα πολύ ξεκάθαρο στο πρώτο ποστ... η συγκεκριμένη αποκτήνωση, μου μοιάζει σαν μια πολύ πιθανή εκδοχή για τη συμπεριφορά των ανθρώπινων κοινωνιών σε τέτοιες συνθήκες.

Edited December 21, 2009 by aScannerDarkly

[dolph]

...Και κάτι, που ίσως να μην το έκανα πολύ ξεκάθαρο στο πρώτο ποστ... η συγκεκριμένη αποκτήνωση, μου μοιάζει σαν μια πολύ πιθανή εκδοχή για τη συμπεριφορά των ανθρώπινων κοινωνιών σε τέτοιες συνθήκες.

 

Εννοείς ότι δεν σου πρόσφερε κάτι καινούργιο;

Αν ναι, εννοείται γιατί και αυτό είναι μέσα στα πλαίσια γνωστών ιστοριών που έχουμε στο μυαλό μας- τουλάχιστον όσοι έχουν διαβάσει κάτι παραπάνω από mickey mouse.

 

Δηλαδή, αν το έλεγες με απλά λόγια, αυτό που θές να καταλήξεις είναι ότι δεν σου προσέφερε ευχάριστη ανάγνωση; Ότι ήταν άσκοπο να το διαβάσεις;

Πες μου σε παρακαλώ ποιό είναι το τελικό συμπέρασμα!

 

ΥΓ. Τελικά τα κατάφερα να δουλέψει η μορφοποίηση πάλι... για την ώρα!

[aScannerDarkly]

Όχι καλέ, το αντίθετο λέω, ότι μου φάνηκε μια πολύ αληθοφανής και σωστά εκτιμημένη εικασία. Ως περιεχόμενο και ως νόημα, βρήκα την ιστορία εύστοχη. Αυτό προσπαθώ να πω. Τις περισσότερες παρατηρήσεις που είχα να κάνω τις έκανα πάνω στη μορφή.

Edited December 21, 2009 by aScannerDarkly

[Adicto]

Ωραίο διήγημα, το διάβασα πολύ ευχάριστα. Σίγουρα το πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζεται δεν είναι και το πιο πρωτότυπο αλλά προσωπικά δεν με ενόχλησε και τόσο. Η εισαγωγή δεν μου κακοφάνηκε επίσης, την βρήκα χρήσιμη και ταιριαστή.

Απο κει και πέρα οι περιγραφες μου άρεσαν πολύ, ιδίως η σκηνή της σφαγής καθώς και ο "Θησαυρός''. Ένοιωσα άβολα όταν τον έκαψαν, έμεινα να το σκέφτομαι για αρκετή ώρα αφ'ότου διάβασα το κείμενο.

Εν κατακλείδι, όχι οτι πιο πρωτότυπο αλλά καλογραμμένο οπωσδήποτε! Με λίγες λέξεις ακόμα, λίγο background ακόμα για τους βασικούς χαρακτήρες ίσως, θα ανέβαινε και άλλο το επίπεδο.

 

Well done!

 

 

[KELAINO]

Ωραία ιστορία και καλά δοσμένη, και δεν παίζει κανένα ρόλο που δεν αποτελεί απαύγασμα πρωτοτυπίας.

 

Προσωπικά όμως ανήκω στη μερίδα που δεν τους αρεσε η εισαγωγή. Με φάνηκε λίγο αγγαρία, λίγο "άντε να γράψω κάτι γιατί πρέπει, για να πάω στο κυρώς θέμα, που έχει και την πλάκα, όσο πιο γρήγορα γίνεται", καταλαβαίνεις.

 

Αλλά αυτό δεν είναι λάθος δικό σου αλλά καθαρά θέμα γούστου. Είτε αρέσει δηλαδή, είτε δεν αρέσει σε κάποιον.

 

Και σε φόρουμ με βιβλιοσκώληκες βρήκες να βάλεις ιστορία με βιβλία που καίγονται στο τέλος;..

 

(σωστή και λειτουργική η λεπτομέρεια με τον Π.Παν, αφήνει μια αχνότατη υποψία ελπίδας μέσα στην όλη μαυρίλα)

[dolph]

...

Και σε φόρουμ με βιβλιοσκώληκες βρήκες να βάλεις ιστορία με βιβλία που καίγονται στο τέλος;..

...

 

Ποιός άλλος θα ήταν ο Θησαυρός σε φόρουμ με βιβλιοσκώληκες; ;)

 

Ευχαριστώ Adicto και Kelaino για την καλόπιστη κριτική σας.

 

Όσον αφορά στην εισαγωγή (με βάση το σχόλιο ότι φάνηκε σαν αγγαρία), σαφέστατα και δεν ήταν αγγαρία για μένα. Αντιθέτως ήταν βασικό συστατικό αυτού που ήθελα να δώσω και με τον τρόπο που ήθελα να το δώσω (αυτή η φόρμα που αναφέρω και πιό πάνω). Νιώθω λίγο άσχημα που δεν κατάφερα να στο δώσω έτσι. Σίγουρα θα το εξετάσω να δώ αν πρέπει και μπορώ να το αλλάξω.

[KELAINO]

 

 

 

Όσον αφορά στην εισαγωγή (με βάση το σχόλιο ότι φάνηκε σαν αγγαρία), σαφέστατα και δεν ήταν αγγαρία για μένα. Αντιθέτως ήταν βασικό συστατικό αυτού που ήθελα να δώσω και με τον τρόπο που ήθελα να το δώσω (αυτή η φόρμα που αναφέρω και πιό πάνω). Νιώθω λίγο άσχημα που δεν κατάφερα να στο δώσω έτσι. Σίγουρα θα το εξετάσω να δώ αν πρέπει και μπορώ να το αλλάξω.

 

 

Όχιι, μηηη, δεν εννοούσα αυτό!!..

 

Είπα ότι είναι καθαρά θέμα γούστου. Είπα ότι δίνει την εντύπωση αγγαρίας σε μένα. Αλλά καταλαβαίνω ότι είναι μια συγκεκριμένη τεχνοτροπία που τη διάλεξες συνειδητά, και καταλαβαίνω και γιατί, απλά τώρα έτυχε σε μένα να μη λειτουργήσει.

Σε άλλους πάλι αρέσει.

Μην την πειράξεις, αν είναι μόνο για να προσπαθήσεις να μας ευχαριστήσεις όλους..

[dolph]

Υπ' όψιν ότι θα περιμένω και για άλλες παρατηρήσεις και στο τέλος θα αξιολογήσω όλα αυτά που έχουν ειπωθεί, θα προσθέσω ό,τι μεταγενέστερες σκέψεις έχω κάνει και θα προσπαθήσω να προσφέρω ένα τελικό draft, όσο πιό ολοκληρωμένο μπορώ.

 

Άλλωστε, εδώ προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι, θα είναι κουτό να μην προσπαθήσουμε όλοι να εκμεταλλευτούμε τις ευγενείς παρατηρήσεις των συμφορουμιτών μας. ;)

[Nienor]

Τώρα εμένα εδώ μου είναι λίγο δύσκολο να μπορέσω να σου πω δυο πράγματα, γιατί μπορεί την πρωτοτυπία να την έχω γραμμένη στα παλιά μου τα παπούτσια, αλλά δεν έχω αυτό το συγκεκριμένο σέτινγκ. Το μισώ πραγματικά... με ενοχλεί και στις ταινίες και στα διηγήματα και οι σκηνές που μου φέρνει αυτόματα στο μυαλό είναι οι χειρότερες από αυτές που έχω δει. Κι επίσης, διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως με αυτό το "δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά". Αυτό ρε παιδιά δηλαδή είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο; Πήγε κανείς να δει τι θα γίνει μετά και γύρισε να μας πει; Γιατί δηλαδή από το να αποκτηνωθούμε (που δεν είναι αυτός ο σωστός όρος γιατί τα ζώα μπορεί να φυλάνε την περιοχή τους αλλά δε σκοτώνουν κάθε άλλο ζώο που μπαίνει σε αυτή για να του πάρουν ... τη γούνα του, άρα κακή λέξη) και γιατί να μη συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που μας έχει απομείνει είναι απλά ο άλλος άνθρωπος;

 

Τέσπα, προφανώς τώρα αυτά δεν τα λέω σε σένα dolph είναι ένα γενικότερο παραλήρημα που πετυχαίνω το συγκεκριμένο κόνσεπτ

 

Αυτό που είναι σημαντικό για την ιστορία, είναι ότι παρά το ότι τρέφω αυτή τη βαθιά προκατάλειψη απέναντι σε αυτό κατάφερες να μου τραβήξεις το ενδιαφέρον και να το διατηρήσεις, αφού ήθελα να μάθω τι ήταν αυτός ο θησαυρός και μετά δε χαλάστηκα και καθόλου που έμαθα.

 

Δύο πραγματάκια που θα ήθελα να σου πω για να τα κοιτάξεις κάποια στιγμή:

Το ότι ο καθηγητής είναι καθηγητής είναι και το μόνο επάγγελμα που μαθαίνουμε ποτέ. Μου φαίνεται λίγο περισσότερο συμβολοποιημένο από ότι το υπόλοιπο διήγημα, λίγο ακραία συμβολοποιημένο ας πούμε. Ενώ από τη μία έχεις αυτού του τύπου την κοινωνία που αποτελεί μια ... ξερωγώ, πρόβλεψη για το μέλλον, από την άλλη έχεις έναν στερεοτυπικό καλό κύριο καθηγητή.

 

Το δεύτερο είναι ότι όσο διάβαζα είχα την προδιάθεση να πηγαίνω την όλη φάση στο μυαλό μου μερικές δεκαετίες παρακάτω. Έως πολλές. Σε κάποια φάση μάλιστα (εκεί με το γόνιμο έδαφος) γύρισα στην αρχή να κοιτάξω ξανά το έτος για να σιγουρευτώ ότι δεν κάνανε πουλάκια τα μάτια μου κι ότι όντως μιλάμε για 4 χρόνια αργότερα.

 

Αυτά από μένα κι ελπίζω να μη σε στεναχώρησα με τα προσωπικά μου κωλύματα.

 

Καλή συνέχεια

[Celestial]

Η ιστορία σου κυλούσε ευχαριστα ως ανάγνωσμα, αλλα είχε αρκετα αδύνατα σημεία.

 

κατ αρχήν σε τόσο μικρό κείεμνο δεν ειναι καλό να βάζεις "εισαγωγη" και κυρίως κείμενο, οτι λες στην εισαγωγη θα μπορουσες να το σπασεις μεσα σε καποιους διάλογους η περιγραφες, θα το δέχονταν ο αναγνώστης πολυ ποιο " smooth"

 

επίσεις στέκεσε σε εξωτερικές παρατηρίσεις, το μονο σημείο που αναφέρεσε σε σκεψεις / αισθήσεις ειναι το τέλος, ολο το υπολοιπο κείμενο ειναι διαδικαστική περιγραφη ( αλλα δυστυχώς δεν έχεις το κατάλληλο υφος για να τη κανεις να δουλέψει )

 

καλα η προτοτυπία του κόσμου ειναι αδιάφορη κι εγω ενιοτε εχω ξωτικα στις ιστορίες μου ο "ξερος" τρόπος που το παρουσίασες το χαλασε λιγο.

 

αυτα βασικα. ελ΄πίζω να κανεις καλύτερο comeback στον επόμενο !

 

[Solonor]

Βρήκα κάπως αναίτια τη μυστικοπάθεια των ανθρώπων για το θησαυρό τους, ειδικά όταν αυτό μπορεί να τους στοιχήσει το σαμάρεμα με ταυτόχρονο δέσιμο των κάκαλών τους. Κατά τ' άλλα μου άρεσε η ιδέα και το τέλος με κέρδισε, είναι από αυτά που σου μένουν. Μπράβο!

 

 

[dolph]

Ευχαριστώ Solonor και έχεις δίκιο· πρέπει να φανεί κάπως καλύτερα το είτε γιατί δεν κατάλαβε ο «κατάσκοπος» το τί είναι ο θησαυρός, ή γιατί έφυγε πριν το μάθει.

 

Όσον αφορά στην παρατήρηση της Nienor γιατί θα πρέπει να είναι τόσο άσχημος ο κόσμος μετά την Αποκάλυψη/Καταστροφή, νομίζω ότι είναι το εύκολο να γίνει και το «δικαιολογώ» στην παράγραφο που λέω «Κάποιος πείνασε...κονσέρβες...». Συγχρόνως όμως λέω ότι δεν είναι όλοι έτσι, π.χ. τα καραβάνια των αθώων που ψάχνουν να βρουν έναν καλύτερο κόσμο. Δηλαδή, η έλλειψη νόμου που θα προκαλούσε μια τέτοια καταστροφή, είμαι πεπεισμένος ότι θα αποκτήνωνε πολύ κόσμο. Τέλος πάντων, είναι ένα μοτίβο που λειτουργεί στην Ε.Φ. και για καλό λόγο υποθέτω.*

 

Εγώ θα περιμένω λίγο καιρό ακόμα για ό,τι άλλες παρατηρήσεις έχετε και μετά θα το ξαναδουλέψω και θα φέρω την νέα έκδοση εδώ.

 

Ευχαριστώ!

 

* Παρεμπιπτόντως, προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το «Ο Δρόμος» του Κόρμακ ΜακΚάρθυ. Το καλύτερο, κατά την γνώμη μου, έργο για έναν τέτοιο κόσμο. Ένα αριστούργημα της λογοτεχνίας, με αδικημένη μετάφραση από τον Αύγουστο Κορτώ.

[Tiessa]

Επειδή δε βλέπω και πολλά που θα μπορούσα να πω παραπάνω απ' όσα έχουν ήδη ειπωθεί, θα επικεντρωθώ σε δυο-τρία σημεία, τα οποία ήταν τα κυριότερα:

α) Είχα κι εγώ ένα πρόβλημα με την εισαγωγή - δεν μου άρεσε σαν γραφή, παρόλο που πέτυχε αυτό το στόχο που αναφέρεις, να με βάλει δηλαδή άμεσα στην κατάσταση της ιστορίας.

β) Καλό εύρημα να είναι βιβλία ο θησαυρός (Τι άλλο θα έλεγα εξάλλου; )

γ) Συμφωνώ με την KELAINO, ότι ευτυχώς που υπάρχει μια αμυδρή υποψία ελπίδας με την τελευταία κίνηση του Χάρρου ν' αρπάξει τον Πήτερ Παν.

 

Τέλος, προσωπικά, τέτοιου είδους ιστορίες με στενοχωρούν πολύ, αλλά φυσικά αυτό είναι άσχετο από την ποιότητα του κειμένου.

[Naroualis]

Γενική εικόνα: Ένα κείμενο με ωραία ιδέα, που όμως χρειάζεται πολύ δουλειά για να σταθεί στα πόδια του.

 

 

 

Τι μου άρεσε: Η ιδέα. Παρόλο που δεν ακριβώς πρωτότυπη, έχει μια φρεσκάδα και περνάει το μήνυμά της με αξιοπρέπεια, ένα μήνυμα που ομολογώ ότι αγαπώ και υπερασπίζομαι και προσωπικά.

 

 

Τι δε μου άρεσε: Γενικά χρειάζεται δουλειά σε διάφορα επίπεδα, αλλά κυρίως στη χρήση της γλώσσας Παρατήρησα ένα μπλέξιμο στους χρόνους των ρημάτων που χρησιμοποιείς, όπως επίσης και το αιώνιο λάθος: τα περισσότερά σου ρήματα τελειώνουν σε -νε, Ρωτούσανε, κοιτάγανε, πετάξανε. Αυτή η κατάληξη είναι ιδιωματική κι όταν δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιηθεί (πχ, κάποιος από τους ήρωές σου είναι Πελοποννήσιος ή Κρητικός), καλό είναι να αποφεύγεται. Ρωτούσαν, κοιτούσαν, πέταξαν. Απλό.

 

Οι χαρακτήρες δεν ήταν και τόσο αδύναμοι όσο περίμενα,-να πω την αμαρτία μου- αλλά θέλουν κι αυτοί το ξεσκονισματάκι τους, ειδικά όταν συζητούν.

 

 

Τώρα από πλευράς αφήγησης. Ελπίζω να μην το παρεξηγήσεις, αλλά χρειάζεται δουλειά (πόσες φορές το έχω πει ως τώρα; Ε, άλλη μια). Καταρχήν μπορείς να μας δείχνεις κάποια πράγματα αντί να μας τα λες ξερά και δημοσιογραφικά. Μπορείς να αφηγηθείς την ιστορία μέσα από το οπτικό πρίσμα του Χάρρου, πράγμα που θα κάνει και το χαρακτήρα του πιο ξεκάθαρα σκιαγραφημένο. Μέσα από τις σκέψεις του (χωρίς απαραίτητα να χρησιμοποιήσεις το πρώτο ενικό πρόσωπο στην αφήγηση) μπορούμε να καταλάβουμε πολλά για την κοινωνία όπως αυτή έχει διαμορφωθεί.

 

 

Κι ένα τελευταίο. Παρατήρησα ότι μπλέκεις τις προσωπικές σου πεποιθήσεις στο κείμενο, με τρόπο που φωνάζει ότι είναι δικές σου κι όχι των ηρώων σου. Αυτό συνήθως το αποφεύγουμε, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά γιατί κάνεις τον αναγνώστη να σταθεί, να «βγει» έξω από την ιστορία και να συνειδητοποιήσει την ύπαρξη του συγγραφέα. Μια ιστορία είναι τόσο πετυχημένη όσο λιγότερο σου επιτρέπει να «βγεις» από μέσα της την ώρα που τη διαβάζεις.

[dolph]

Ευχαριστώ πολύ και τις Tiessa και Naroualis για την εποικοδομητική κριτική τους!

 

Όντως υπάρχουν πολλές αδυναμίες και τις έχετε εντοπίσει, και με έχετε βάλει σε σκέψεις για το πώς θα διαμορφωθεί τελικά η ιστορία.

 

Απλά να επισημάνω στην Naroualis ότι τα ρήματα που τελειώνω σε -νε τελειώνουν έτσι γιατί... μου αρέσει! Δηλαδή, θέλω να ακούγονται έτσι όταν τα βάζω έτσι, και για αυτό το βλέπεις αυτό. (πολλά «έτσι» έβαλα - το ξέρω ). Μην ξεχνάμε ότι η συγγραφή έχει και τα χούγια της και ακριβώς επειδή δεν είναι τελείως λάθος κάνω αυτή την υπέρβαση. Anyway, με πιάνεις νομίζω

 

'Οσον αφορά στην τελευταία παρατήρηση (ότι φαίνεται σαν να μιλάει/φιλοσοφεί ο συγγραφέας), ακόμα δεν μου έχει χτυπήσει άσχημα. Δηλαδή, δεν είμαι ακόμα σίγουρος ότι είναι λάθος να φέρω αυτές τις σκέψεις εδώ, αλλά ίσως να πρέπει να εκφραστούν με κάποιον άλλο τρόπο- και μάλλον προς τα εκεί κλίνω.

 

Πάντως, σας υπέρ-ευχαριστώ που με βοηθήσατε να δώ τα «θέματα» του διηγήματος. Θα χρειαζόμουν 100 διαβάσματα για να δώ όλα αυτά που μου υποδείξατε σε τόσα λίγα posts με τα «καθαρά» σας μάτια και μυαλό.

 

Τέλος, ολοκληρώνοντας από την πλευρά μου, θα ήθελα να ρωτήσω αν νομίζετε ότι αξίζει να δουλευτεί από την αρχή η ιστορία. Αν δηλαδή δουλευόταν και έφτανε σε ένα πιό αξιοπρεπές σημείο, πιστεύετε ότι θα έστεκε η όλη ιδέα σε μια συλλογή διηγημάτων ή η ιδέα είναι καμμένη από χέρι;

 

Ευχαριστώ και πάλι!

[Naroualis]

Απλά να επισημάνω στην Naroualis ότι τα ρήματα που τελειώνω σε -νε τελειώνουν έτσι γιατί... μου αρέσει! Δηλαδή, θέλω να ακούγονται έτσι όταν τα βάζω έτσι, και για αυτό το βλέπεις αυτό. (πολλά «έτσι» έβαλα - το ξέρω ). Μην ξεχνάμε ότι η συγγραφή έχει και τα χούγια της και ακριβώς επειδή δεν είναι τελείως λάθος κάνω αυτή την υπέρβαση. Anyway, με πιάνεις νομίζω

 

'Οσον αφορά στην τελευταία παρατήρηση (ότι φαίνεται σαν να μιλάει/φιλοσοφεί ο συγγραφέας), ακόμα δεν μου έχει χτυπήσει άσχημα. Δηλαδή, δεν είμαι ακόμα σίγουρος ότι είναι λάθος να φέρω αυτές τις σκέψεις εδώ, αλλά ίσως να πρέπει να εκφραστούν με κάποιον άλλο τρόπο- και μάλλον προς τα εκεί κλίνω.

 

Τέλος, ολοκληρώνοντας από την πλευρά μου, θα ήθελα να ρωτήσω αν νομίζετε ότι αξίζει να δουλευτεί από την αρχή η ιστορία. Αν δηλαδή δουλευόταν και έφτανε σε ένα πιό αξιοπρεπές σημείο, πιστεύετε ότι θα έστεκε η όλη ιδέα σε μια συλλογή διηγημάτων ή η ιδέα είναι καμμένη από χέρι;

 

α) Φυσικά και η συγγραφή του καθενός έχει το δικό του προσωπικό ύφος. Χαίρομαι που είναι συνειδητή σου επιλογή, αυτό σημαίνει ότι ξέρεις τι επιλογές έχεις και τις κάνεις. Από την άλλη πρέπει να ξέρεις -κι αυτό ήθελα πιο πολύ να σου πω με το σχόλιό μου- ότι αυτό μπορεί να σε απομακρύνει από τον αναγνώστη σου. Προσωπικά, αυτή η επιλογή δεν είναι του γούστου μου.

 

β) Είναι αδύνατον να μην υπάρχει η άποψη του συγγραφέα μέσα στο ίδιο του κείμενο, Διάολε, γι' αυτό γράφουμε, για να πούμε την άποψή μας στον υπόλοιπο κόσμο. Όμως είναι καλύτερα να μην του πετάμε την άποψή μας στα μούτρα. Με πιο γλαφυρό, πιο πλάγιο τρόπο είναι πάντα πιο εύπεπτο και πιο ευγενικό. Ακριβώς αυτό που είπες δηλαδή.

 

γ) Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ιδέες καμμένες από χέρι. Και το πιο κλισέ, το πιο χιλιοειπωμένο πράγμα να πεις, αν το πεις με ωραίο και φρέσκο τρόπο, με το δικό σου τρόπο, πάντα θα τραβήξεις τα βλέμματα. Δούλεψε το κομμάτι και μη φοβάσαι τίποτα.

[dagoncult]

-Βλέπω ότι συμφωνώ σε σημεία με τους προηγούμενους, αφού έγραψα αυτά:

 

 

Η ιστορία ήταν απλογραμμένη. Δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς εννοώ. Είναι η αίσθηση που μου άφησε. Σαν να μου έδινες επιγραμματικά πληροφορίες και γεγονότα. Ίσως να ήθελε περισσότερο φτιασίδωμα ή κάτι τέτοιο.

 

Υπάρχει (στο σημείο μετά το ντου) μια παράγραφος τίγκα στη σπλατεριά. Μου φάνηκε λίγο άσκοπη (ειδικά αυτό με τα μωρά και τις καρφίτσες).

 

Η ιδέα είναι καλή για μια σύντομη ιστορία και ο θησαυρός ανεκτίμητος.

 

‘Ο Χάρρου έπιανε νευρικά το μέσα τού δερμάτινου μπουφάν του.’

Το ‘εσωτερικό’ είναι επίσης καλό.

 

‘Ομήρου Οδύσσεια, Ποιητική του Αριστοτέλη, Αγία Γραφή, Η Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη, Ο φύλακας στη Σίκαλη, Έγκλημα και Τιμωρία, Δον Κιχώτης’

Θα περίμενα κάποιο έπος της παγκόσμιας λογοτεχνίας, από την ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου. Για κάποιον λόγο μοιάζει για μένα λίγο άκυρη επιλογή. Σαν να είναι δική σου... όχι του καθηγητή (βάλε τουλάχιστον την απολογία του Σωκράτη ρε παιδί μου). Επιπλέον, μαζεύονται τρία βιβλία ελληνικής προέλευσης και, σε ένα τυχαίο δείγμα (όπως το παραπάνω), κάτι τέτοιο φαντάζει σχετικά επιτηδευμένο.

 

 

-Νομίζω ότι, σχετικά με την ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου, εννοώ κάτι σαν αυτό.

Κι ένα τελευταίο. Παρατήρησα ότι μπλέκεις τις προσωπικές σου πεποιθήσεις στο κείμενο, με τρόπο που φωνάζει ότι είναι δικές σου κι όχι των ηρώων σου. Αυτό συνήθως το αποφεύγουμε, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά γιατί κάνεις τον αναγνώστη να σταθεί, να «βγει» έξω από την ιστορία και να συνειδητοποιήσει την ύπαρξη του συγγραφέα. Μια ιστορία είναι τόσο πετυχημένη όσο λιγότερο σου επιτρέπει να «βγεις» από μέσα της την ώρα που τη διαβάζεις.

 

ΥΓ:«αλλιώς… θα μαρτυρήσεις την ώρα και την στιγμή που με γνώρισες».

«Αυτό το έχω κάνει ήδη»

Ωραία ατάκα αυτή η τελευταία

[dolph]

dagoncult ευχαριστώ για τα λόγια σου.

Θα σταθώ μόνο στο θέμα του «Πελοποννησιακού Πολέμου» τα οποία βιβλία είναι θησαυρός της παγκόσμιας τέχνης του λόγου καθότι με αυτά αρχίζει η καταγραφή της Ιστορίας.

Θα έλεγα ότι σημειολογικά είναι ίσης αξίας με την Αγία Γραφή, αλλά δεν υπάρχει λόγος να το συζητήσουμε αυτό· η ουσία είναι ότι παγκοσμίως αποδεκτώς ανήκουν στα σημαντικότερα βιβλία των ανθρώπων.

 

Όσον αφορά στην παράθεση αρκετών Ελληνικών βιβλίων, το είχα παρατηρήσει εξ' αρχής αλλά προτίμησα να το αφήσω για τους εξής λόγους:

- Τα συγκεκριμένα βιβλία είναι αποδεδειγμένα παγκόσμιος θησαυρός (αρκεί ως απόδειξη ότι όλα τα μεγάλα παγκόσμια πανεπιστήμια λόγου ασχολούνται εκτενώς με αυτά)

- Εϊπα και εγώ σε ένα φόρουμ Ελληνικό να «βολέψω» καλύτερα τους Έλληνες

 

Ευχαριστώ και πάλι!

[khar]

Δεν ξέρω πόσο καιρό γράφεις, αλλά από αυτό το δείγμα γραφής φαίνεται σαν να είσαι ακόμα στην αρχή. Ξεκινάς απότομα, σαν να δίνεις οδηγίες στον αναγνώστη, και αυτό δεν βοηθάει να ταυτιστεί κάποιος με την ιστορία. Ο ήρωας δεν είναι συμπαγής, αφού πότε συμπεριφέρεται αδίστακτα, ενώ στο τέλος δείχνει τρομερά ευαίσθητος. Θα σου πρότεινα να βάλεις έναν δεύτερο χαρακτήρα, π.χ. κάποιον βοηθό του Χάρρου, ο οποίος να συγκεντρώσει τα καλά στοιχεία που δεν ταιριάζουν στον σκληρό αρχηγό και να είναι αυτός που σώζει το βιβλίο. Ίσως να έπρεπε να αλλάξει και την οπτική γωνία από την πλευρά αυτού του χαρακτήρα. Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι λες πολλά, ενώ είναι καλύτερο οι πληροφορίες και οι εικόνες να περνούν μέσα από την ιστορία. Τέλος, αυτό το μετακαταστροφικό σκηνικό είναι πολυχρησιμοποιημένο και δεν φαίνεται να κάνεις κάτι για να το παρουσιάσεις πιο πρωτότυπα. Καλά στοιχεία είναι o "θησαυρός", ο κατάσκοπος, αν και δεν αξιοποιείται όσο έπρεπε, και το τέλος. Καλή συνέχεια.

 

 

[dolph]

Khar ευχαριστώ και σένα για τις παρατηρήσεις σου. Εϊναι πάντα πολύτιμες!

 

Θα σταθώ μόνο σε αυτήν:

Ο ήρωας δεν είναι συμπαγής, αφού πότε συμπεριφέρεται αδίστακτα, ενώ στο τέλος δείχνει τρομερά ευαίσθητος.

 

Για μένα είναι στοιχείο υπέρ-θετικό που δεν είδες τον ήρωα συμπαγή! Πέτυχε δηλαδή το χτίσιμο καθώς δεν είδες έναν μονοδιάστατο χαρακτήρα.

Στην ιστορία δεν πραγματεύομαι το απόλυτο κακό· αλλά δέχομαι ότι σε συγκεκριμένες συνθήκες οι άνθρωποι αναγκάζονται να «αγριέψουν».

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι παθαίνουν μια μετάλλαξη και ξεχνάνε το τί ήταν και τα βιώματά τους. Απλά, με επιμέλεια, τα καταχωνιάζουν βαθειά για να μην τους προδώσουν και φανούν αδύναμοι. Δηλαδή, ευχαριστώ ιδιαίτερα για αυτό το σχόλιο!

Edited January 4, 2010 by dolph