Η πτώση της Άκρας

[Waylander]

Όνομα Συγγραφέα: Άγης Τσιώκος

Είδος: Ιστορική φαντασία

Βία; Ναι

Σεξ; οχι

Αριθμός Λέξεων: 3.336

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια:Μετα την προσθηκη του μεταφυσικου ειμαι ετοιμος....Λιγο βιαστηκη στο τελος και ολιγον στριμογμενη. Σχολιαστε ελευθερα.

 

 

 

Η πτωση της Ακρας

 

 

 

Άκρα. Γ' σταυροφορία.

Η δεύτερη πλουσιότερη πόλη στο βασίλειο της Ιερουσαλήμ και ένα από τα σπουδαιότερα λιμάνια της ανατολικής μεσογείου κατά την εποχή των σταυροφοριών. Το ξεκίνημα της τρίτης Σταυροφορίας την βρίσκει υπό την κατοχή των μουσουλμάνων μέχρι που ο έκπτωτος βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, Γκυ Ντε Λουιζιαν οδήγησε ένα μικρό στρατό μπροστά στα περήφανα τοίχοι της πόλης. Καθώς τα νέα για την πολιορκία διαδοθήκαν, η φήμη για τα πλούτη της Άκρας τράβηξε κάθε περιπλανώμενο ιππότη και τυχοδιώκτη ενώ σύντομα νέες ενισχύσεις για τους πολιορκητές έφτασαν από την Ευρώπη. Ταυτόχρονα ο Σάλαντιν, ο τωρινός βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, οδήγησε τον στρατό του μερικά χιλιόμετρα μακριά από τα τοίχοι της πόλης έτοιμος να σπάσει την πολιορκία στο πρώτο στραβοπάτημα των πολιορκητών.

Η πολιορκία είχε μόλις αρχίσει.

 

 

 

 

 

Ο άντρας περπατούσε προσεκτικά στους μισοκατεστράμενους δρόμους ενώ συλλογιζόταν πόσο ήσυχη ήταν η σημερινή νύχτα. Ούτε κραυγές και ουρλιαχτά από τους άντρες στα τοίχοι, ούτε εκοφαντικές εκρήξεις από τα βλήματα που τους έστελναν οι πολιορκητές με τους καταραμένους καταπέλτες τους. Μόνο ησυχία. Ησυχία που του φαινόταν αφύσικη μετά από τα τελευταία δυο χρόνια που είχε περάσει αποκλεισμένος κυριολεκτικά σε τούτη την πόλη.

Αυτό όμως έμελε να αλλάξει σύντομα. Οι πηγές του έλεγαν ότι ο κυβερνήτης της πόλης, ο διάσημος μηχανικός Μπάχαν Εν Ντιν Καράκους λίγες ώρες πριν έστειλε στις δυνάμεις των Σταυροφόρων, τους όρους συνθηκολόγησης για την παράδοση της πόλης. Μέχρι την αυγή η πόλη θα έπεφτε. Είχε έρθει η ώρα να δράσουν.

Ο άντρας έστριψε σε ένα μικρό σοκάκι και άρχισε να προχωρά γρηγορότερα. Είχε φτάσει σχεδόν στον προορισμό του, ένα μικρό κακόφημο καπηλειό το οποίο συνέχιζε να λειτουργεί παρά την πολιορκία. Φτάνοντας κοντοστάθηκε για λίγο μπροστά στην πόρτα. Από μέσα ακουγόταν χαρούμενες φωνές και γέλια οι οποίες ήταν στην πλειονότητα τους στην φρουρά της πόλης. Ο Καρακους εν γνώση του είχε αφήσει αυτό το πανδοχείο ανοικτό, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε μετρικούς ανώτερους αξιωματικούς του να διασκεδάζουν που και που. Σε αυτό το ίδιο πανδοχείο είχε και αυτός συνάντηση με τους συνεργάτες του.

Όταν άνοιξε την πόρτα τίποτα μέσα στο πανδοχείο δεν πρόδιδε ότι βρισκόταν σε μια πόλη που τελούσε υπό πολιορκία. Είδε άντρες να γλεντάν εδώ και εκεί πίνοντας το λιγοστό κρασί που είχε απομείνει στα κελάρια της πόλης πειράζοντας τις δυο κόρες του πανδοχέα. Σε ένα τραπέζι ένας μεθυσμένος στρατιώτης ύψωσε την κούπα του και φώναξε ότι η μέρα που ο Σάλαντιν θα έσπαγε την πολιορκία ήταν κοντά κάνοντας τους συμπολεμιστές του να τον επιφυμίσουν. Ποσό έξω έπεφταν.

“Αντόνιο” άκουσε κάποιον να φωνάζει το όνομα του. “Εδώ”

Γύρισε προς το μέρος από που ερχόταν η φωνή και αντίκρισε τους συνεργάτες του. Καθόταν σε μια απομονωμένη μεριά του καπηλειού που τους πρόσφερε την ευκαιρία για μια συζήτηση μακριά από την φασαρία και τα αδιάκριτα αυτιά. Ο άντρας που τον είχε φωνάξει ήταν ένα από τα λίγα άτομα που θα εμπιστευόταν την ζωή του. Ελληνικής καταγωγής, ψηλός με μαύρα σγουρά μαλλιά και καφέ μάτια που ακτινοβολούσανε πονηριά ο άντρας ήταν γνωστός στην Άκρα με το όνομα Οδυσσέας η αλεπού. Όταν δυο χρόνια πριν ο Αντόνιο είχε αποκλειστεί στην πόλη σύντομα βρέθηκε να δουλεύει με το Οδυσσέα.

Ο δεύτερος άντρας ήταν τελείως διαφορετικός. Επρόκειτο για έναν ξανθό πρώην ναυτικό, συμπατριώτη του από την Ιταλία. Δεν συμπαθούσε τον άντρα αυτόν και αν μπορούσε δεν θα τον είχε μπλέξει σε αυτή την ιστορία αν δεν τον χρειαζόταν για τις ναυτικές του ικανότητες. Ο Κρίστιαν όπως ονομαζόταν είχε έρθει στους Αγίους Τόπους για να πλουτίσει. Αρχικά τα είχε καταφέρει αρκετά καλά. Είχε αγοράσει σπίτι εδώ στην Άκρα τρία χρόνια πριν την καταλάβουν οι Μουσουλμάνοι με τα λεφτά που είχε συγκεντρώσει. Μόλις οι Μουσουλμάνοι κατέλαβαν την πόλη τα έχασε όλα και τώρα συνεργαζόταν μαζί τους όχι για να τους εκδικηθεί αλλά για τα πλούτη που ίσως αποκτούσαν αργότερα το ίδιο βράδυ.

Χαιρέτησε τους δυο άντρες με ένα νεύμα του κεφαλιού του και κάθισε.

“Που είναι ο Σεβάχ.” ρώτησε αναφερόμενος στο τέταρτο μέλος της συμμορίας τους.

“Πιθανότατα παίζει με τους αγαπημένους του στρατιώτες.” απάντησε ο Οδυσσέας. “Θα σε δει και θα έρθει σύντομα. Μέχρι τότε μπορείς να μας πεις για ποιον λόγω μας κάλεσες σήμερα εδώ.”

“Έχει να κάνει με τον θησαυρό...” ξεκίνησε να λέει ο Κρίστιαν,

“Ναι. Έφτασε η ώρα που περιμέναμε. Ο Καράκους πριν λίγες ώρες έστειλε στους σταυροφόρους πρόταση για συνθηκολόγηση. Έχουμε χρόνο το πολύ μέχρι την αυγή.” είπε ο Αντόνιο αποφασιστικά.

“Είσαι σίγουρος για αυτό;” ρώτησε ο Οδυσσέας. “Κάθε τόσο ακούγονται φήμες σχετικά με την λήξη της πολιορκίας.”

“Έχει δίκιο. Οι σταυροφόροι θα ελέγχουν την πόλη σίγουρα μέχρι την αυγή.” είπε μια φωνή πίσω τους. “Από το απόγευμα ακούω φήμες από τους ανώτερους μου για την συνθηκολόγηση. Αν και εντυπωσιάζομαι που ο μικρός κλεφτής από δω το έμαθε επίσης. Οι πληροφορία υποτίθεται θα ήταν μυστική.” συνέχισε αναφερόμενος στον Αντόνιο.

“Σεβάχ. Η θα έπρεπε να σε αποκαλώ λοχαγέ” είπε ο Οδυσσέας και σηκώθηκε και έκανε κοροϊδευτικά τον χαιρετισμό των στρατιωτών.

Ο λοχαγός χαμογέλασε. Ήταν αξιωματούχος της μουσουλμανικής φρουράς της πόλης. Ένα χρόνο πριν είχε πιάσει τον Οδυσσέα και εκείνος για να σώσει την ζωή του είπε στον Σεβάχ το μικρό τους μυστικό.

“Θα ξεκινήσουμε συμφωνά με το σχέδιο” είπε ο Αντώνιο. “ Πρέπει όλα να γίνουν πριν την αυγή. Αν οι σταυροφόροι μπουν στην πόλη ήμαστε νεκροί.”

 

 

 

 

 

 

Τριγύριζε ανυπόμονα μέσα στην σκηνή του, καθώς περίμενε. Ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα υπομονετικός και αυτό του είχε βγει πολλές φορές σε κακό. Χάρη στην βιαστικό χαρακτήρα του είχαν χάσει την μάχη του Χαττιν και στην συνέχεια το ίδιο του το βασίλειο. Και με μια απερίσκεπτη σκέψη είχε αρχίσει τούτη εδώ την πολιορκία όταν του αρθήκαν την Τυρό. Όχι, κανείς δεν μπορούσε να πει ότι Γκυ Ντε Λουζιαν ήταν υπομονετικός άντρας.

Ίσως όμως να μην ήταν μόνο ο βιαστικός του χαρακτήρας που τον είχε οδηγήσει αρχικά να επιτεθεί στην Άκρα. Χρόνια πριν, όταν δεν είχε γίνει ακόμα βασιλιάς της Ιερουσαλήμ είχε ανακαλύψει εδώ στην Άκρα ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά των αγίων τόπων. Μέσα στην πόλη βρισκόταν ο θησαυρός των Ιωαννίτων Ιπποτών, αμύθητα πλούτη που είχαν συγκεντρωθεί στην διάρκεια τον τελευταίων εκατό χρόνων. Όλοι οι Ιωαννίτες Ιππότες που βρισκόταν στην πόλη εκτελέστηκαν πριν έξι χρόνια που ο Σάλαντιν κατέλαβε τη πόλη και τώρα αν ο ίδιος έκανε την κίνηση του γρήγορα θα αποκτούσε γρήγορα όλα τους τα πλούτη τους.

Ο άνθρωπος του που δούλευε μέσα στην πόλη τον είχε ενημερώσει ότι ο θησαυρός ήταν ακόμα εκεί που οι Ιππότες τον είχαν αφήσει. Παρά το γεγονός ότι όταν κατέλαβαν την πόλη οι μουσουλμάνοι εγκατέστησαν το αρχηγείο τους μερικά μετρά πάνω από το μέρος οπού ο θησαυρός βρισκόταν, οι ίδιοι δεν ανακάλυψαν τίποτα.

Παρόλαυτα ο θησαυρός κινδύνευε τώρα περισσότερο από ποτέ. Την αυγή οι σταυροφορικές δυνάμεις που πλέον διοικούταν από τον Ριχάρδο και τον Φίλιππο, βασιλιάδες της Αγγλίας και της Γαλλίας αντίστοιχα θα έμπαιναν στην πόλη. Οι Ιωαννίτες ιππότες θα είχαν σύντομα τον θησαυρό στην κατοχή τους.

“Άρχοντα μου.” άκουσε να του λέει μια φωνή βγάζοντας τον απότομα από τις σκέψεις του.

Γυρίζοντας προς την είσοδο της σκηνής αντίκρισε έναν μελαψό, μαυρομάλλη άντρα με ένα χαρακτηριστικό μαύρο μουστάκι στο πρόσωπο του, να τον κοιτά.

“Μοχμετ!” είπε ανακουφισμένος ο Γκυ. “Είχα βαρεθεί να σε περιμένω.”

“Ζητώ συγνώμη άρχοντα μου αλλά έπρεπε να παραδώσω τους ορούς παράδοσης του Άρχοντα Καράκους.” Ο νεαρός άντρας υπηρετούσε μέσα στην φρουρά της πόλης. Από τις πρώτες μέρες τις πολιορκίας τον χρησιμοποιούσαν ως αγγελιοφόρο ανάμεσα στις δυο παρατάξεις. Ο Γκυ σύντομα τον πλησίασε και του είπε για τον θησαυρό. Δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο συνεργάτη. Έντιμος, πιστός, ο νεαρός Μοχμετ έκανε για την δουλειά.

“Όπως και να έχει μπορείς να ξεκινήσεις. Οι ώρες περνάν. Εσύ και οι άντρες σου έχετε μέχρι το πρωί.”

“Μάλιστα.” είπε ο αγγελιοφόρος και ξεκίνησε να φύγει.

Ο Γκυ είχε ηρεμίσει κάπως. Ο θησαυρός ήταν σχεδόν δικός του. Θα ήταν αρκετά εύκολο μετά την κατάλειψει της πόλης να κάνει τον Μοχμετ να σιωπήσει. Όπως είχε κάνει άλλωστε και στον μοναδικό άλλο άνθρωπο που ήξερε για τον θησαυρό πριν αρκετά χρόνια, έναν Ιταλό σταυροφόρο ονόματα Αντόνιο Πάολο που χρόνια πριν, στην μάχη του Χαττιν.

 

 

 

 

Ο Αντόνιο Πάολο περπατούσε μαζί με τον Οδυσσέα την αλεπού στους περιτέχνους διαδρόμους της ακρόπολης των Σταυροφόρων. Η ακρόπολη ήταν ένα πελώριο κτίσμα που ήταν κτισμένο σε έναν μικρό λόφο και ενωνόταν σε πολλές μεριές με τα τοίχοι. Χωριζόταν σε δυο επίπεδα εκ τον οποίων στο ψηλότερο έμενε τώρα ο Καράκους και οι διάφοροι αξιωματούχοι των Μουσουλμάνων ενώ στο κατώτερο στεγαζόταν το αρχηγείο της φρουράς της πόλης. Ή σε άλλες εποχές το αρχηγείο των Ιωαννίτων ιπποτών.

Αυτό που δεν ήξεραν οι περισσότεροι ήταν ότι υπήρχε άλλο ένα επίπεδο. Το επίπεδο με τον θησαυρό. Είχε βρεθεί άλλη μια φορά εκεί πριν πολλά χρόνια, μαζί με έναν παλιό του σύντροφο, όταν είχε πρωτοέρθει στους αγίους τόπους ως ιππότης του Ιωάννη του βαπτιστή. Πολλά χρόνια μετά επέστρεφε για να πάρει αυτό τον θησαυρό.

Οι δυο τους βρισκόταν τώρα στο δεύτερο επίπεδο, το επίπεδο της φρουράς, που τώρα ήταν άδειο καθώς οι οροί της παράδοσης όριζαν όλοι οι στρατιώτες της πόλεις να βγουν από την πόλη ως την αυγή. Όλοι εκτός πιθανότατα από τον λοχαγό Σεβάχ που θα τους περίμενε στο λιμάνι, σκέφτηκε ο Αντόνιο.

Καθώς προχωρούσαν στους μαρμάρινους διαδρόμους δεν μπόρεσε παρά να θαυμάσει την ακρόπολη. Οι γκριζοκίτρινοι τοίχοι έστεφαν αστόλιστοι, απλοί, μα αυτή η απλότητα τους απογείωνε. Που και που έβλεπαν ένα μυστικιστικό σύμβολο ή ζωγραφιές από το έμβλημα των Ιωαννίτων, το γεράκι. Συνέχισαν να περπατούν ενώ δεξιά και αριστερά τους περνούσαν διαφορές αίθουσες όπως τα λουτρά, ένα μικρό δωμάτιο εκκλησιασμού, και το οπλοστάσιο. Τελικά μόλις έφτασαν στο τέρμα του διαδρόμου, ο Αντόνιο έκανε ένα νεύμα στον Οδύσσέα να σταματήσει.

Στον τοίχο μπροστά τους, σκαλισμένη πάνω στον τοίχο ήταν η σκηνή του μυστικού δείπνου σκαλισμένη με τέτοια τέχνη που ακόμα και ο Αντόνιο που ποτέ του δεν πίστεψε πραγματικά σε οποιοδήποτε θεό ένιωθε ευλάβεια μπροστά του. Άπλωσε το χέρι του και πίεσε το δισκοπότηρο που κρατούσε ο Ιησούς, το γνωστό από διάφορους θρύλους ως Άγιο Δισκοπότηρο, και έκανε πίσω. Ένα βουητό άρχισε να ακούγεται και ο τοίχος σιγά σιγά υποχώρησε προς τα πίσω αποκαλύπτοντας μια στριφογυριστή σκάλα που οδηγούσε προς τα κάτω.

“Καταπληκτικό” άκουσε τον Οδυσσέα να λέει καθώς συνέχιζαν. Πράγματι το μυστικό πέρασμα ήταν κριμένο πάρα πολύ καλά. Ο ίδιος δεν θα το είχε βρει ποτέ αν δεν είχε δει τον μεγάλο μάγιστρο να πιέζει το Άγιο δισκοπότηρο τυχαία.

Η σκάλα τους οδήγησε πίσω από άλλη μια κλειστεί πόρτα με άλλη μια τοιχογραφία. Αυτή την φορά απεικόνιζε μια σκηνή από την ζωή των ιπποτών, οπού ένας ιππότης άγγιζε με την άκρη του σπαθιού του έναν άλλο άντρα χρίζοντας τον έτσι ιππότη.

Πριν προλάβει να κάνει οτιδήποτε ο Αντόνιο ο Οδυσσέας είπε:

“Μην μου πεις, το σπαθί”.

“Ναι” απάντησε αυτός και πίεσε το σπαθί.

“Αυτό που αποκαλύφθηκε αυτή την φορά δεν ήταν μια στριφογυριστεί σκάλα που οδηγούσε προς τα τάρταρα αλλά μια πελώρια αίθουσα που ήταν γεμάτη από ασύλητα πλούτη. Χρυσά και ασημένια νομίσματα κάθε εποχής, κοσμήματα και αρχαία τεχνουργήματα βρισκόταν παρατημένα άταχτα στην αίθουσα.

“Θεοί. Είμαι στον παράδεισο.” είπε ο Οδυσσέας και ξεκίνησε να περιπλανιέται στην αίθουσα κοιτάζοντας εδώ και εκεί.

“Μην χαζεύεις και πολύ τριγύρω. Σε λίγο θα πρέπει να ξεκινήσουμε.”

Στο τρίτο επίπεδο που οι δυο τους, ο Αντόνιο είχε ανακαλύψει για καλή του τύχη, ένα υπόγειο πέρασμα που οδηγούσε σε ένα από τα ποιο απομακρυσμένα σημεία του λιμανιού της Άκρας, στον παλιό πύργο των Μυγών πάνω στον φοινικικό κυματοθραύστη. Το πέρασμα άνοιγε μονό από την μια μεριά και έτσι ο ίδιος θα πήγαινε να ανοίξει την πόρτα ώστε να μπουν ο Σεβάχ και ο Κρίστιαν ενώ ο Οδυσσέας θα έμενε και θα άρχιζε να μαζεύει τον θησαυρό.

Κοίταξε μια φορά τον θησαυρό και μια τον Οδυσσέα και ξεκίνησε.

 

 

 

 

Ο Οδυσσέας είχε μείνει μόνος με το θησαυρό και δεν θα μπορούσε να αρνηθεί ότι ένιωθε έναν κάποιον πειρασμό. Ο Αντόνιο θα έλειπε για ένα τέταρτο τουλάχιστον και μέχρι τότε ο ίδιος θα μπορούσε να γεμίσει ένα σάκο χρυσό και να εξαφανιστεί. Όχι αρκετά όμως. Και εκτός αυτού θεωρούσε τον Αντόνιο φίλο του. Αν συνεργαζόταν με τον ξινό ναυτικό ή τον λοχαγό ίσως το σκεφτόταν ποιο σοβαρά.

Καθώς τριγύριζε τον θησαυρό είδε ένα χρυσό τσαμπί σταφύλι, συμβόλου του παλιού Ελληνικού θεού του κρασιού Διόνυσο, που του θύμισε την πατρίδα. Είχε γεννηθεί σε μια αγροτική οικογένεια στο Μωρία αλλά δεν έμεινε για πολύ καιρό μαζί τους. Στην ηλικία των δέκα κιόλας έφυγε, ταξιδεύοντας για το άγνωστο μέχρι που είκοσι χρονιά αργότερα βρέθηκε στην Άκρα ως κλεφτής, λίγες μέρες πριν αρχίσει η πολιορκία. Αν τα κατάφερναν όμως με το θησαυρό ίσως γυρνούσε στην Ελλάδα. Δεν θα ήταν άσχημα, θα βοηθούσε τους δικούς του, αν ήταν ακόμα ζωντανοί και ο ίδιος θα μπορούσε να πάει στην Πόλη και να επενδύσει το μερίδιο του.

Καθώς ονειροπολούσε είδε κάτι που του απέσπασε την προσοχή. Του φαινόταν ότι άκουγε κάτι σαν ψίθυρο, μια υπόκωφη φωνή στο μυαλό του.

“Οδυσσέα.”

Γύρισε προς το μέρος οπού άκουσε την φωνή, μα δεν αντίκρισε κανέναν παρά μόνο τον θησαυρό.

“Οδυσσέα.”

Κοιτώντας ποιο προσεχτικά προς τη μεριά που βρισκόταν ο θησαυρός πρόσεξε ένα περίτεχνα φτιαγμένο, κύπελο που του φαινόταν ότι ακτινοβολούσε ένα απαλό, πράσινο φως. Για μια στιγμή άρχισε να αμφιβάλει για τα λογικά του μα τελικά ρώτησε:

“Τι είσαι;”

“Ότι πεθύμησες ποτέ σου. Δύναμη. Φήμη.” είπε η φωνή μέσα στο μυαλό του ενώ το πράσινο φως τρεμόπαιζε σε κάθε λέξη.

Έχω αρχίσει να τρελαίνομαι, σκέφτηκε ο Οδυσσέας κοιτώντας το κύπελο. Ξαφνικά όμως θυμήθηκε ένα άλλο κύπελο που είχε δει το ίδιο βραδύ, το κύπελο στην τοιχογραφία του δείπνου, το Ιερό Δισκοπότηρο. Οι μύθοι και οι θρύλοι των χριστιανών έλεγαν ότι μπορούσε να θεραπεύσει κάθε αρρώστια και να πραγματοποιήσει κάθε όνειρο που βρισκόταν κοιμισμένο στην καρδιά ενός άντρα.

“Τι μπορείς να μου δώσεις για να σε εμπιστευτώ;” ρώτησε.

“Άρχισες να με πιστεύεις. Μπορώ να σου πω για του τρεις άντρες που έρχονται αυτή την στιγμή από την ακρόπολη με σκοπό να πάρουν αυτό το θησαυρό και πιθανότατα θα σε σκοτώσουν μόλις σε δουν.”

Έντρομος ο Οδυσσέας πήγε προς την σκάλα που οδηγούσε στο δεύτερο επίπεδο. Πράγματι άκουγε βήματα όπως του είχε πει το μαγεμένο κύπελο. Αν τους ξάφνιαζε είχε μια ευκαιρία. Άρπαξε ένα πανέμορφο σπαθί από το θησαυρό και τους περίμενε κρυμμένος κοντά στην είσοδο.

 

 

 

 

Ο Μοχμετ κατέβαινε την στριφογυριστή σκάλα που ένωνε το δεύτερο επίπεδο με το τρίτο, το επίπεδο του θησαυρού. Μαζί του είχε πάρει δυο άντρες τις φρουράς που είχε καταφέρει να εξαγοράσει. Ο άρχοντας Γκυ του είχε πει ότι είχε χρόνο μέχρι την αυγή, δηλαδή τρεις με τέσσερεις ώρες, να μετακινήσει τον θησαυρό από την ακρόπολη σε ένα συγκεκριμένο σπίτι οπού ο Γκυ θα έμενε μόλις έμπαιναν στην πόλη οι σταυροφόροι. Χαμογελώντας σκέφτηκε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να παρέδιδε έτσι τον θησαυρό σε έναν από τους σταυροφόρους.

Φτάνοντας στην βάση της σκάλας αντίκρισε το θέαμα που στοίχειωνε το μυαλό του εδώ και καιρό, έναν αμύθητο θησαυρό που σύντομα θα ανοδικέ στον Μοχμετ.

“Ξεκινήστε να μαζεύετε” φώναξε στους άλλους δυο.

Σαν απάντηση στα αυτιά του έφτασε μια κραυγή. Γυρνώντας είδε τον ένα από τους βοηθούς του σωριασμένο στο πάτωμα μέσα σε μια λιμνούλα αίμα και από πάνω του έναν ψηλό μαυρομάλλη άντρα που στο ένα χέρι κρατούσε ένα σπαθί με χρυσή λαβή και στο άλλο ένα παράξενο κύπελο.

Χωρίς να πει λέξη ο ίδιος είδε τον άλλο του βοηθό να ορμά στον άντρα. Το κυρτό γιαταγάνι βρήκε μπροστά του το χρυσό σπαθί κάθε φορά που πήγε να χτυπήσει τον άντρα λες και μπορούσε να διαβάσει την σκέψη του βοηθού του. Τραβώντας το σπαθί του και αυτός μπήκε στην μάχη.

 

 

 

 

 

Ο Οδυσσέας θα ήταν από ώρα νεκρός αν δεν υπήρχε το κύπελο. Φαίνεται ότι μπορούσε να ακούσει την σκέψη κάθε άντρα και έτσι τον ενημέρωνε για τις επίθεσης των αντιπάλων του. Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό.

Ήταν τυχερός που είχε σκοτώσει και τον δεύτερο άντρα δευτερόλεπτα πριν το επιτεθεί και ο τελευταίος που από τι φαίνεται ήταν αρχηγός τους. Οι δυο τους άρχισαν να ξιφομαχούν μανιασμένα σκορπίζοντας τους σωρούς με τα χρυσά νομίσματα γύρω τους.

“Πάνω. Δεξιά. Αριστερά.” Ούρλιαζε η φωνή του δισκοπότηρου προδίδοντας τα χτυπήματα του αλλού. Παρά όμως το πλεονέκτημα του είχε αρχίσει να κουράζετε καθώς το σπαθί που κρατούσε στα χεριά του δεν ήταν φτιαγμένο για μάχη. Η χρυσή λαβή του ήταν διακοσμημένη με πολύτιμους λίθους που του έδιναν βάρος κάνοντας την κάθε κίνηση του ποιο αργή από την προηγούμενη.

Αυτό ήταν το θανάσιμο λάθος του. Στην επόμενη απόκρουση του το χτύπημα του αντιπάλου του έκανε το σπαθί του να φύγει μακριά και τον ίδιο να πέσει προς τα πίσω. Ο μελαψός άντρας τον πλησίασε και ψιθυρίζοντας κάποια λόγια στα αραβικά ετοιμάστηκε να τον αποτελειώσει.

Ποτέ δεν τα κατάφερε αφού ένα βέλος καρφώθηκε ξαφνικά με ταχύτητα στην πλάτη του. Στην άλλη μεριά της αίθουσας ο Οδυσσέας είδε με χαρά τον Αντόνιο μαζί με τον Σεβάχ ο οποίος κρατούσε ένα τόξο.

 

 

 

 

Δυο ώρες αργότερα ο Οδυσσέας έστεφε μαζί με τον Κρίστιαν μπροστά στο μικρό καράβι που θα τους έβγαζε από την πόλη περιμένοντας τον Αντόνιο και τον Σεβάχ να μεταφέρουν το τελευταίο μέρος του θησαυρού. Τα είχαν καταφέρει σχεδόν πάνω στην ώρα. Στα δυτικά το χρώμα του ουρανού σιγά σιγά άνοιγε φανερώνοντας ότι η αυγή σύντομα θα έφτανε. Ήταν πλούσιοι.

Η εισβολή των τριών μουσουλμάνων τους είχε εφνιδιάσει. Ο ίδιος ήταν τυχερός που ήταν ζωντανός ακόμα. Αν δεν είχαν εμφανιστεί οι άλλοι τώρα πιθανότατα να ήταν αυτός νεκρός και όχι ο μελαψός άντρας που πέθανε από το βέλος του χαμογελαστού λοχαγού. Ο Σεβάχ τον είχε αναγνωρίσει ως ο αγγελιοφόρος που ο Καράκους είχε στείλει στο παρελθόν πολλές φορές στους σταυροφόρους και τους άλλους δυο ως απλούς στρατιώτες. Ο Αντόνιο είχε πει ότι είτε οι Ιωαννίτες είτε ο πρώην βασιλιάς της Ιερουσαλήμ Γκυ τους είχαν στείλει να πάρουν τον θησαυρό. Όταν τον ρώτησαν για τον Γκυ δεν τους απάντησε και οι ίδιοι δεν επέμεναν καθώς ήξεραν τον μυστικοπαθή χαρακτήρα του που αρνούταν να αποκαλύψει σχεδόν οτιδήποτε για το παρελθόν του.

Παρολαυτά ο Οδυσσέας ήξερε. Το δισκοπότηρο είχε διαβάσει το παρελθόν του Αντόνιο στην καρδιά του. Από την ώρα που είχαν βγει στην προκυμαία δεν είχε σταματήσει να του μιλά. Οράματα και υποσχέσεις δύναμης του υποσχόταν. Το κύπελο από όλο τον θησαυρό του αρκούσε. Με αυτό στα χεριά του θα μπορούσε να γίνει μέχρι αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης, σκέφτηκε χαμογελώντας. Τώρα του έλεγε ότι ο ξανθός ναυτικός ποιο διπλά ήθελε να κλέψει τον θησαυρό αλλά ήταν πολύ δειλός για να το κάνει. Ή ότι οι άλλοι δυο σύντροφοι τους οπού να ναι έφταναν.

Οι δυο τους ξεπρόβαλαν μέσα από τον Πύργο των Μυγών κουβαλώντας του δυο τελευταίους σάκους στιγμές αργότερα. Μόλις τους φόρτωσαν πάνω στο πλοίο ο Σεβάχ είπε:

“Ήμαστε έτοιμοι. Οπού να ναι ξημερώνει και τότε συμφωνά με τους ορούς οι μουσουλμάνοι θα κατεβάσουν την αλυσίδα που κλείνει τον κόλπο και θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε.” είπε ενοόντας την αλυσίδα που έφραζε τον κόλπο κατά την διάρκεια της πολιορκίας.

“Πες τους ότι θα πρέπει να ξεκινήσετε τώρα. Οι παλιοί κύριοι του θησαυρού έρχονται από τον ίδιο δρόμο με εσάς.” άκουσε ο Οδύσσειας το Δισκοπότηρο να του λέει.

“Πως το ξέρεις;” τον ρώτησε ο Κρίστιαν μόλις τους διαβίβασε αυτά που του είπε το δισκοπότηρο.

“Μπορώ να τους ακούσω” απάντησε αυτός που τώρα πράγματι μπορούσε να ακούσει βήματα από τον πύργο.

“Μην χάνουμε χρόνο τότε.” φώναξε ο Αντόνιο που του είχε πάντα εμπιστοσύνη. “Ξεκινάμε”

Βοήθησε τον Κρίστιαν και τον Αντόνιο να ξεκινήσουν το καράβι ενώ ο Σεβάχ άρχισε να ρίχνει με το τόξο του στους άντρες που άρχισαν να βγαίνουν από τον πύργο. Ο Οδυσσέας είδε σιδηρόφρακτους ιππότες που έφεραν το έμβλημα με το γεράκι σε πράσινο άσπρο φόντο. Από τι φαίνεται οι Ιωαννίτες Ιππότες μπήκαν στην πόλη πριν την αυγή. Παρολαυτά όμως είχαν αργήσει και το μονό που μπορούσαν να κάνουν ποια ήταν να στέφονται στο φοινικικό κυματοθραύστη και να τους φωνάζουν ενώ παράλληλα προσπαθούσαν να προστατευτούν από το βέλη το μουσουλμάνου λοχαγού.

Τα είχαν καταφέρει. Είχαν ξεμακρύνει από τον κυματοθραύστη πλέον ενώ είχε σχεδόν ξημερώσει τελείως. Μπροστά τους έβλεπαν την αλυσίδα να σηκώνετε δίνοντας τους ασφαλή πέρασμα. Οι τέσσερεις σύντροφοι ξέσπασαν σε ζητωκραυγές. Ήταν πλούσιοι.

Καθώς ο Κρίστιαν του οδηγούσε μακριά από την πόλη που είχαν περάσει δυο ολόκληρα χρόνια ο Οδυσσέας άκουγε πίσω του στην πόλη καμπάνες να χτυπούνε δηλώνοντας ότι η Άκρα είχε πέσει και οι σταυροφόροι είχαν γυρίσει στην πόλη.

“Τέλος” του ψιθύρισε το Ιερό δισκοπότηρο.

Edited December 21, 2009 by Waylander

[DinoHajiyorgi]

Το δισκοπότηρο ε; Έξυπνο. Okay, είναι fantasy! Μαζί με την κασέλα του dagoncult θα ήταν άπαιχτο δίδυμο.

 

Έχω να πως πως εντυπωσιάστηκα. Είναι η πιο καλογραμμένη, συγκροτημένη ιστορία που έχεις ποστάρει στο φόρουμ. Θα μου άρεσε ασχέτως του μεταφυσικού του στοιχείου. Και θα έλεγα πως θα το έπαιρνε να μεγαλώσει κι άλλο, περισσότερο ίσως για να δω μια κάποια ολοκλήρωση στους χαρακτήρες - όταν το θέμα σου είναι Μια Νύχτα Καιρός για να Φυγαδευτεί ένας Θησαυρός. Ένα είδος ιστορικού ριφιφί δηλαδή.

 

Ενώ έτσι όπως είναι...πέφτει σαν εισαγωγή σε μια περιπέτεια που μόλις αρχίζει. Ο Γκυ σίγουρα θα βάλει να τους κυνηγήσουν, που θα πάνε και που θα καταλήξουν όλοι αυτοί, ποιο είναι το μυστικό του Αντόνιο και τι θα γίνει με τον Οδυσσέα και τον Θούλη...εεε, το Δισκοπότηρο ήθελα να πω.

 

Waylander-Waylander ... τσκ-τσκ-τσκ ... καλογραμένη μεν, ανολοκλήρωτη δε.

[Nienor]

Στο λέω κάθε φορά κι επαναλαμβάνομαι, αλλά το πιστεύω: Κάθε νέα σου ιστορία που διαβάζω είναι πολλές φορές καλύτερη από την ακριβώς προηγούμενη και η μέρα με τη νύχτα με τις πρώτες που είχες ανεβάσει. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν το βλέπω να συμβαίνει αυτό.

 

Όντως το έπαιρνε να γίνει πολύ μεγαλύτερο αν και ίσως ήδη έχει μέσα κάποιες λεπτομέρειες του σχεδίου που δεν τις χρειαζόμαστε και δεν προσφέρουν κάτι. Ίσως από την ανάγκη σου να είναι όλα τακτοποιημένα και να λειτουργούν μεταξύ τους. Και αυτό είναι κάτι που το έχεις πετύχει και λειτουργεί μάλλον στην εντέλεια. Οι χαρακτήρες σιγά σιγά. Νομίζω πως κι αυτοί είναι σε πολύ καλύτερο επίπεδο κι εξάλλου αυτοί ωριμάζουν μαζί σου.

[Cassandra Gotha]

Θα συμφωνήσω στο ότι έχεις βελτιωθεί εντυπωσιακά!

Αυτή είναι πραγματικά μία συγκροτημένη ιστορία.

 

Το μόνο αρνητικό που θα σου πω, είναι ότι με δυσκόλεψε στην ανάγνωση η αμέλειά σου να διορθώσεις κάποια λάθη. Πολλές φορές αναγκάστηκα να προσθέσω συλλαβές ή να αλλάξω γράμματα σε λέξεις, για να βγάλω νόημα.

Την επόμενη φορά δώσε χρόνο και σ' αυτό το κομμάτι, και θα έχεις κάνει άλλο ένα άλμα προς τα πάνω.

[Solonor]

Πολύ ωραία ιστορία δράσης, σε πολύ ατμοσφαιρικό πλαίσιο. Ήταν ίσως η πιο καθαρόαιμη ιστορία θησαυρού. Μερικές λεπτομέρειες χωρούν βελτίωση ακόμη, όπως μερικά ορθογραφικά, αλλά ο λόγος σου, ο ρυθμός και η εξιστόρηση ήταν πολύ καλά. Και φυσικά να αναφέρω πως ήταν σίγουρα η καλύτερή σου ως τώρα. Μπράβο, ήταν διασκεδαστικότατη!

 

 

[Nocturnal]

Ενδιαφέρουσα ιδέα που με παρακινούσε συνεχώς να κοιτάξω παρακάτω . . . Για να πω την αλήθεια μου φάνηκε προβλέψιμο το Δισκοπότηρο σαν θησαύρος αλλα μου μετέφερες σχεδόν άριστα την ατμόσφαιρα της εποχής και για μένα αυτό είναι αρκετό για να πω πως διάβασα μία κάλη ιστορία .

 

Συνήθως δεν επισημένω λαθη ( γιατι πολυ απλα δεν μπορώ να τα ανακαλύψω ) αλλα εδώ βρήκα 2-3 κυρίως καλαισθησίας και θα ήθελα να σου τα πω ...

 

* Αρχικά ένα ορθογραφικο που επαναλλήφθηκε πολλες φορες για να ήταν εκ παραδρομής ..." τα τοίχοι " είναι " τα τείχη "

 

*"Στον τοίχο μπροστά τους, σκαλισμένη πάνω στον τοίχο ήταν η σκηνή του μυστικού δείπνου σκαλισμένη με τέτοια τέχνη που ακόμα και ο Αντόνιο που ποτέ του δεν πίστεψε πραγματικά σε οποιοδήποτε θεό ένιωθε ευλάβεια μπροστά του".....

 

Η επαληψη της λέξης σκαλισμένη στην ίδια πρόταση μου κάθησε κάπως . Θα μπορούσες να βαλεις "φτιαγμενη/δημιουργημένη με τέτοια τέχνη"

 

*“Θεοί. Είμαι στον παράδεισο.” είπε ο Οδυσσέας .... Χμ , " Θεοί " ->Μάλιστα , Δωδεκαθειστής ο Οδυσσεας . Και ύστερα

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ;;;;;;; Χμ ,,,Εεεε.... κατι λάθος είναι εδώ ...

Εκτός βέβαια και αν ηταν πράγματι τόσο αλεπου που το έπαιζε σε διπλο ταμπλο αλόμη και με τις Θρησκείες ...

 

 

Και κάτι ασχετο ... απλα μου ήρθε στο μυαλό : "την αλυσίδα που έφραζε τον κόλπο" -----> Σαν tabon ένα πράγμα !!!!

[khar]

Την διάβασα άνετα και με ενδιαφέρον, κυρίως επειδή συνδυάζει στις κατάλληλες ποσότητες τις ιστορικές αναφορές, το μυστήριο και τη δράση. Νομίζω ότι έχεις πετύχει μια πολύ καλή αναλογία .Δεν ξετρελάθηκα, ίσως επειδή έλειπε το κάτι παραπάνω, αλλά ήταν αρκετά καλή. Χρειάζεται πολλές ορθογραφικές διορθώσεις και να προστεθούν κόμματα. Επίσης, πρέπει να δώσεις μια εξήγηση για το λόγο που το δισκοπότηρο επέλεξε τον Οδυσσέα. Ίσως θα ήταν καλύτερα να μην του μιλάει, αλλά να προαισθάνεται κάθε φορά τι θα συμβεί.

 

Η πτωση της Ακρας, σχολια.doc

[dagoncult]

Λοιπόν, η ιστορία έχει ενδιαφέρον. Είναι πρωτότυπος ο χώρος στον οποίον την τοποθετήθεις. Οι χαρακτήρες θα ήθελαν μεγαλύτερη ανάπτυξη, αλλά αυτό θα απαιτούσε πολύ περισσότερες λέξεις. Το φινάλε ήταν σχετικά επίπεδο και είναι και η ατάκα στο τέλος. Θα προτιμούσα κάτι άλλο, κάτι που να υπονοεί οτιδήποτε από το τέλος. Καλό, κακό, τελεσίδικο, ξετελεσίδικο… δεν με νοιάζει, αλλά άφησε μας με κάτι πιο ιδιαίτερο.

 

Μια ημερομηνία στην αρχή (το έτος) θα ήταν καλή ιδέα. Υπάρχει, νομίζω, πολύ μεγάλο περιθώριο για ρετουσάρισμα. Και τα ορθογραφικά θα διορθώνονταν και διάφορα άλλα από δω κι από κει, που όμως τώρα ψιλοκάνουν μπαμ. Η χρησιμοποίηση περισσότερων κομμάτων δεν θα ήταν άσχημη ιδέα επίσης.

 

Ψιλά:

 

1)Στην αρχή εμφανίζονται πολλές επαναλήψεις της λέξης ‘πόλη’.

 

2)«Παρά το γεγονός ότι όταν κατέλαβαν την πόλη οι μουσουλμάνοι εγκατέστησαν το αρχηγείο τους μερικά μετρά πάνω από το μέρος οπού ο θησαυρός βρισκόταν»

Σαν να ακούγεται πιο εύηχο το «οπού βρισκόταν ο θησαυρός». Και ένα κόμμα μετά τη λέξη ‘πόλη’ θα ήταν καλό.

 

3)«Την αυγή οι σταυροφορικές δυνάμεις που πλέον διοικούταν από τον Ριχάρδο και τον Φίλιππο, βασιλιάδες της Αγγλίας και της Γαλλίας αντίστοιχα θα έμπαιναν στην πόλη. Οι Ιωαννίτες ιππότες θα είχαν σύντομα τον θησαυρό στην κατοχή τους.»

Για κάποιον που δεν τα γνωρίζει αυτά, οι Ιωαννίτες και οι σταυροφόροι πολιορκητές δεν είναι απαραίτητα το ίδιο (το κατάλαβα προς το τέλος). Έτσι, μια αναφορά πιθανώς θα βοηθούσε έναν σκράπα σαν και μένα. Σ’ αυτό λοιπόν το σημείο, νόμιζα ότι είχες κάνει λάθος, εννοώντας, αντί για Ιωαννίτες, σταυροφόροι. Στο μεταξύ, δες πάλι αυτό με τα κόμματα. Κατά τη γνώμη μου, θέλει ένα μετά την ‘αυγή’ ή/και ένα μετά το ‘σταυροφορικές δυνάμεις’. Οπωσδήποτε ένα μετά το ‘αντίστοιχα’. Τσέκαρε το. Δε βρίσκεις ότι στρώνει κάπως στην ανάγνωση;

 

4)“Ζητώ συγνώμη άρχοντα μου αλλά έπρεπε να παραδώσω τους ορούς παράδοσης του Άρχοντα Καράκους.”

Παραδώσω-παράδοση

 

5)«Στον τοίχο μπροστά τους, σκαλισμένη πάνω στον τοίχο ήταν η σκηνή του μυστικού δείπνου σκαλισμένη με τέτοια τέχνη που ακόμα και ο Αντόνιο που ποτέ του δεν πίστεψε πραγματικά σε οποιοδήποτε θεό ένιωθε ευλάβεια μπροστά του.»

Εδώ είναι δύο οι επαναλήψεις, ενώ το τελευταίο ‘του’ θα έπρεπε να είναι ‘της’.

 

6)«Ο Σεβάχ τον είχε αναγνωρίσει ως ο αγγελιοφόρος που ο Καράκους είχε στείλει…»

Μάλλον ‘ως τον αγγελιοφόρο’.

 

7)«Παρολαυτά ο Οδυσσέας ήξερε. Το δισκοπότηρο είχε διαβάσει το παρελθόν του Αντόνιο στην καρδιά του.»

Του Κρίστιαν.

 

Κάποια από τα παραπάνω αποτελούν λόγους για τους οποίους πιστεύω ότι η ιστορία αδικείται πάρα πολύ από την απουσία χτενίσματος.

[Tiessa]

Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες, ότι η ιστορία αυτή έχει περισσότερο δυναμικό από τις προηγούμενες και είναι καλύτερη και πολύ περισσότερο δουλεμένη.

Μια που δεν ξέρω τα ιστορικά στοιχεία του θέματος, παίρνω ως δεδομένο ότι το ιστορικό υπόβαθρο είναι αυτό που λες, το οποίο είναι όντως ενδιαφέρον και έχει πολλά περιθώρια για ενδιαφέρουσες εξελίξεις. Είναι επίσης ιστορικό φάντασυ, κάτι που έχει περισσότερες απαιτήσεις, αφού δεν μπορείς να παρεκλίνεις υπερβολικά από την πεπατημένη της γήινης ιστορίας μας.

Έξυπνο και κλασικό ως θησαυρός το Δισκοπότηρο, με κάποια μικρά προβλήματα ωστόσο. Για παράδειγμα, ένα τόσο σημαντικό αντικείμενο (μιλάμε για το Holy Grail!) θα ερχόταν αργά ή γρήγορα στο φως. Αν επιπλέον έχεικαι τη δυνατότητα να 'διαβάζει' μυαλά και να δίνει τηλεπαθητικά οδηγίες, σίγουρα αξίζει και με το παραπάνω. Επειδή δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι που συμβαίνει στις μέρες μας, αλλά με ένα πολύ παρελθοντικό γεγονός, το τέλος έτσι όπως έρχεται μας αφήνει στη μέση. Χρειάζεται να έχουμε έστω και μια πολύ φευγαλέα ματιά στο τι θα γίνει αργότερα με το Δισκοπότηρο, καθώς και στο γιατί διάλεξε έναν τυχοδιώκτη για να το μεταφέρει. Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε τη δική του βούληση ή τη βούληση κάποιου ανώτερου όντος. Ή έστω να έχουμε μια υπόνοια ότι ο Οδυσσέας θα εξελιχθεί σε κάποιο πολύ σημαντικό πρόσωπο εκείνης της εποχής.

Αυτό θα απογείωνε την ιστορία, θέτοντας την ψηλότερα τόσο ως φάντασυ όσο και ως ιστορικό διήγημα.

[TheTregorian]

Ιστορικό φάνταζι μυθιστόρημα... ενδιαφέρον!! Δεν είχα ξανατύχει σε διαγωνισμό και μ' εντυπωσίασε! Μπράβο που ξέφυγες από τα συνηθισμένα! Το διήγημα μ' άρεσε, κυλούσε ωραία και λογικά, δεν είχες κενά. Στην αρχή φοβήθηκα ότι πρόκειται για κανά καταραμένο θυσαυρό, αλλά ευτυχώς μου το γύρισες αλλού! Δεν έχω κάποιο παράπονο, πέραν του ότι να προσέξεις λίγο την έκφραση σου σε κάποια σημεία (έχουν ήδη αναφερθεί, μην τα ξαναλέω) και την ορθογραφία σου!! Κατά τ'άλλα με ικανοποίησες και παρατηρώ ότι βελτιώνεσαι αλματωδώς αγαπητέ! Μπράβο! Καλή επιτυχία και καλές γιορτές!!

[Naroualis]

Γενική εικόνα: Αξιοπρεπέστατη προσπάθεια, που όμως, όπως και οι προηγούμενες δουλειές σου που έχω διαβάσει, χάνει πολύ από την επιμέλειά της.

 

 

Τι μου άρεσε: Η προφανής γνώση των ιστορικών γεγονότων. Ακόμη κι αν μου λες ψέματα σε κάποιο σημείο, δε με πολυνοιάζει. Είσαι αρκετά αληθοφανής για να το χάψω σα χάνος. Η ροή της ιστορίας με ισορροπία μεταξύ των προπαρασκευαστικών σκηνών και των σκηνών μάχης και γενικά δράσης.

 

 

Τι δε μου άρεσε: Η εισαγωγική παράγραφος ήταν κάπως ξερή, «ιστορική», σα μέρος χρονογραφήματος. Με δυσκόλεψε πολύ στην ανάγνωση το ότι η κάθε σκηνή δε χωριζόταν ευδιάκριτα από την άλλη. Ειδικά όταν μπήκε στην ιστορία ο Γκυ, εκεί τα έχασα προς στιγμήν. Και ξέρω ότι θα γίνω σκληρή κι ελπίζω να με συγχωρέσεις, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να ξεπεράσεις αυτό το πρόβλημα με τον ορθογραφικό έλεγχο. Δεν είσαι κανένας πρωτάρης πλέον, έχεις τόσες ιστορίες στο ενεργητικό σου. Κάποια πράγματα είναι τόσο χτυπητά, που πραγματικά ενοχλούν και χαλάνε την όποια καλή εικόνα αποπνέει η ιστορία, όπως αυτό το «τα τοίχοι» που το βλέπω παντού σε όλο το κείμενο. Οι πόλεις έχουν τα τείχη και τα σπίτια έχουν τους τοίχους.

 

 

[aScannerDarkly]

Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση της ιστορίας σου μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο. Και γι΄ αυτό είναι κρίμα να χάνει τόσο πολύ σε εντυπώσεις εξ' αιτίας των ορθογραφικών λαθών. Η αφήγηση επίσης θα πρέπει να γίνει λίγο πιο προσεγμένη σε σημεία, γιατί κι εμένα με μπέρδεψε και χρειάστηκε να διαβάσω δυο τρεις φορές κάποια κομμάτια για να καταλάβω.

 

Νομίζω ότι έχεις κάνει ένα λάθος, όσον αφορά στη χρήση του

δισκοπότηρου

στο θησαυρό. Αυτά που λέει και υπόσχεται ("Ό,τι πεθύμησες ποτέ σου. Δύναμη. Φήμη") στον Οδυσσέα, είναι εντελώς αταίριαστα με αυτά που υποτίθεται ότι το αντικείμενο εκπροσωπεί. Αυτή η ασυμφωνία είναι πολύ σημαντική και νομίζω ότι θα πρέπει να βρεις ένα άλλο αντικείμενο, αλλιώς να του δώσεις έναν πιο ευγενή σκοπό.

 

Πάντως, από τις ιστορίες σου που έχω διαβάσει εδώ (μάλλον όλες), δείχνεις όλο και περισσότερο ότι το "έχεις". Έχεις την απαραίτητη φαντασία και διάθεση να φτιάχνεις ιστορίες. Γράφε τες λίγο πιο προσεκτικά.

[Innerspaceman]

Απο αρχής είχα θετική διάθεση για αυτήν την ιστορία για την πολεμική ατμόσφαιρα - θεματολογία, ιππότες, το Δισκοπότηρο κτλ όλα αυτά μου είναι αξιαγάπητα. Το μεγάλο ατού του διηγήματος είναι όλο αυτό το ιστορικό πλαίσιο και οι λεπτομέρεις που έχεις βάλει που δίνουν μια έντονη αίσθηση ρεαλισμού . Όμως πιστεύω ότι όλα τα ατού της ιστορίας σου χάνουν πάρα πολύ από ένα μείον.

 

Η ροή του λόγου χώλενε και σκάλωνε σε πολλά σημεία. Κατά την γνώμη μου ένα τέτοιο διήγημα με τόσες ιστορικές αναφορές και διάφορες λεπτομέρεις στην πλοκή κτλ όχι μόνο απαιτεί αλλά και επιβάλεται ο λόγος να κυλάει άνετα, να είναι στρωτός διότι αλλιώς κουράζει τον αναγνώστη. Επίσης φένεται ότι διαθέτεις αρκετή φαντασία αλλά νομίζω ότι σε σημεία το βαρυφόρτωσες με κάποιες λεπτομέρειες οι οποίες στην τελική δεν εξυπηρετούν το γενικό κεντρικό θέμα, το εστιάσμα της ιστορίας.

Δέν έκανες αρκετά "χτενισματα" στην ιστορία και αυτό είναι εμφανές. Είναι κρίμα να έχεις ένα τόσο καλό πρωτο υλικό και να χαλάει απο "προχειρότητες".

 

Μου άρεσε γενικά σαν ατμόσφαιρα κτλ αλλά με κούρασε σαν αναγνώστη.

Πιστεύω ότι έχεις πολλές δυνατότητες αλλά δεν χρειάζεται βιασύνες.