Τεχνικές προώθησης της πλοκής

[Nihilio]

Συνήθως μου έρχεται στο μυαλό ένα μέρος της ιστορίας, μπορεί η αρχή, μπορεί η μέση, μπορεί το τέλος. Αν προχωρήσει σε 2-3 μέρες έχω σκεφτεί την αρχή τη πορεία και το τέλος. Έπειτα παίρνω πληκτρολόγιο και ξεκινάω, αφήνοντας τις επιμέρους σκηνές να βγούν την ώρα που γράφω ώστε να προωθήσουν τη πλοκή προς το επιθυμητό τέλος. Μπορεί κάπου στα μισά να προσταφαιρεθούν χαρακτήρες, να μπουν υποπλοκές στη κεντρική πλοκή και γενικά παραμένει δυναμική. Στις δύο σχετικά μεγαλύτερες ιστορίες που γράφω ακόμα, έχουν εμφανιστεί χαρακτήρες που αρχικά δεν υπήρχαν στα σχέδια μου, στη μία δε παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, στην άλλη το ψάχνω ακόμα πόσο θα συμμετάσχουν.

Γενικά πάντως είναι καλό να υπάρχει μια αρχή, μια σειρά από γεγονότα και ένα τέλος για να βάζει σε μια πορεία το συγγραφέα

4 χρόνια μετά και συνεχίζω να λειτουργώ έτσι. Απλά πλέον γράφω (και σκέφτομαι) μεγαλύτερα πράγματα. Πρόσφατα μάλιστα (στο nanowrimo) δοκίμασα και τη μέθοδο του σκελετού πλοκής: ήξερα τι θα γίνει στην ιστορία και απλά έκανα ένα διάγραμμα των σκηνών. Δούλεψε πολύ καλά, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις από το αρχικό προσχέδιο, αλλά εκεί πρέπει να ξέρεις που πηγαίνεις.

Ίσως, κάποια στιγμή να δοκιμάσω να γράψω και χωρίς πλοκή, κάτι μεσαίου μεγέθους (20-25 χιλιάδες λέξεις πχ) για να δω πως βγαίνει. Θα δούμε.

 

Εσείς πώς δουλεύετε αλήθεια στο θέμα: πλοκή;

[Arachnida]

Στα διηγήματα έχω από πριν στο μυαλό μου την πλοκή και μετά προσπαθώ να τη μεταφέρω στο χαρτί με τον καλύτερο τρόπο. Το μεγαλύτερο χρόνο τον ξοδεύσω στην αναζήτηση μιας καλής ιδέας και μπορώ να πω ότι η αναλογία είναι 95 με 5%.

Πρόσφατα που προσπάθησα να γράψω δύο παραμύθια χωρίς μια κεντρική ιδέα στο μυαλό μου, ούτε την ιστορία τελείωσα, ούτε και μου άρεσαν αυτά που έγραψα.

Όταν είχα ξεκινήσει να γράφω το μοναδικό μυθιστόρημα μου, δεν είχα στο μυαλό μου οτιδήποτε. Ένα βράδυ, έγραψα σε μερικές σελίδες μία σκηνή που μου άρεσε και μου φαινόταν τρομακτική. Την χρησιμοποίησα σαν πρόλογο και πήρα διάφορα στοιχεία της για να δημιουργήσω τον κόσμο, αλλά μετά από 130.000 λέξεις, ακόμα δεν την έχω ενσωματώσει στην πλοκή.

Γενικά η εξέλιξη της ιστορίας πήρε μορφή μέσα μου από τα πρώτα κεφάλαια, αλλά αυτά τα δύο χρόνια που έγραφα, άλλαζα συνεχώς σημαντικές λεπτομέρειες και το βρήκα οδυνηρά δύσκολο να βάλω μία τελεία μέχρι εδώ που έχω φτάσει.

Πάντως για τη συνέχεια έχω έναν σκελετό σε χαρτί, δηλαδή μία σελίδα όλη κι όλη, μη φανταστείτε τίποτα οργανωμένες σημειώσεις. Απλά αναφέρω: "37ο Κεφάλαιο: Μάχη στην ομίχλη, 38ο Κεφάλαιο: Ο Βαλτάζαρ συναντά τον Ροτ, 39ο Κεφάλαιο: Ο Ροτ σκοτώνει το Βαλτάζαρ" κλπ. Τώρα περιμένω μέχρι να έχω διάθεση να γράψω τα συγκεκριμένα κεφάλαια.

Επίσης μερικές φορές, γράφω σκηνές, οι οποίες απλά μου αρέσουν και περιμένω την κατάλληλη στιγμή για να τις εντάξω στην πλοκή. Πάνω κάτω αλληλεπιδρούν μαζί της, τη μεταμορφώνουν και μεταμορφώνονται.

[mman]

Προφανώς και το θέμα είναι υποκειμενικό και καθαρά προσωπικό. Καταθέτω την προσωπική μου εμπειρία:

Από τα δώδεκά μου που ξεκίνησα να γράφω, ήξερα πάντα, πάντα το τέλος. Ποτέ δεν ξεκινούσα αν το τέλος δεν ήταν σαφές. Ελάχιστες φορές το τέλος βγήκε (πολύ λίγο) διαφορετικό από αυτό που είχα στο μυαλό μου πριν αρχίσω να γράφω.

Μέχρι τα είκοσι τρία μου έγραφα με καθόλους ή ελάχιστες σήμειώσεις. Μετά άρχισα να κάνω πολύ γενικούς σκελετούς, ίσως μόνο λίγες γραμμές για μια ιστορία 5000 λέξεων.

Τα τελευταία χρόνια δεν γράφω τίποτα χωρίς λεπτομερέστατο σκελετό ακόμα και για ιστορίες 3000 λέξεων. Με βοηθάει να ξεκαθαρίζω στο μυαλό μου τι θα μπει στην ιστορία και τι πρέπει να μείνει απ' έξω και κυρίως να διαχειρίζομαι όσο καλύτερα μπορώ τη ροη της πληροφορίας προς τον αναγνώστη.

Εννοείται πως ξοδεύω πολύ, πάρα πολύ χρόνο απλά σκεπτόμενος την ιστορία και κρίνοντας κάθε φορά αν με την βέλτιστη πλοκή και εξέλιξη που έχω βρει αξίζει τον κόπο να γραφτεί. Έχω μερικές δεκάδες ιστορίες στο κεφάλι μου που δεν θα γραφτούν ποτέ γιατί απλώς δεν πέρασαν αυτό το πρώτο τέστ. Το βρίσκω πολύ πιο βολικό αυτό από το να ξεκινάω κάτι που τελικά έχει μεγάλες πιθανότητες να μείνει στη μέση (τελειώνω πάνω από το 90% των ιστοριών μου).

Ενδεικτικά νούμερα: Διήγημα του 2007: 12000 λέξεις. Σκελετός και Σημειώσεις: 1500 λέξεις.

Μυθιστόρημα 2003-5: 117.000 λέξεις. Σκελετός και Βοηθητικά Αρχεία: 28.000 λέξεις.

Ναι, καμιά φορά αναπολώ την εποχή που καθόμουν μπροστά στο πληκτρολόγιο και το κείμενο έδειχνε να γράφεται σχεδόν από μόνο του (αν και δεν ήταν καθόλου έτσι). Αλλά συγχρόνως ξέρω, ότι γράφοντας όσο πιο οργανωμένα μπορώ, το αποτέλεσμα είναι εγγυημένα καλύτερο. Τουλάχιστον έτσι δουλεύει μ' εμένα.

[Naroualis]

Εννιά στις δέκα δεν έχω την παραμικρή ιδέα για πού πηγαίνει το όλο θέμα. Ο τρόπος που γράφω θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτόματη γραφή: έχω την αίσθηση (όχι τόσο έντονη ώστε ν' αρχίσω να μιλάω για τις προηγούμενες ζωές μου :Ρ) ότι την ιστόρία που γράφω απλά την ξαναθυμάμαι. Τα όποια λάθη γίνονται είναι απλά η κακή μου μνήμη που τα βάζει έτσι. Πολλές φορές έχω αλλάξει ολόκληρο subplot ή και την καθεαυτό ροή της ιστορίας και η αλλαγή με έκανε να νιώσω ωραιότερα -όχι σαν να διόρθωσα κάτι αλλά σαν να το θυμήθηκα σωστά. Ελάχιστες φορές έχω κάνει σκελετό και μόνο για πολύ μεγάλα διηγήματα-νουβέλες κλπ. Ο πρώτος πραγματικός σκελετός που έκανα ήταν ο Ουροβόρος όφις κι ο τελευταίος η Ερυθρά Σανδαράχη για το Νανόριμο.

 

Γενικά γράφω ξέροντας τι θέλω να πω. Τώρα αν αυτό που θέλω να πω είναι η περιγραφή μιας ωραίας εικόνας ή μια ιδέα αμπελοφιλοσοφική ή η ίδια η ιστορία, αυτό είναι άλλο θέμα.

[Domenico]

Όπως έχω πει και σε άλλα ποστ βρίσκομαι στα ξεκινήματα μου. Κάποια στιγμή, λοιπόν, τέθηκε το ερώτημα "μπαίνω στο βιβλίο ή γράφω την περίληψη";

Αρχικά διάλεξα το πρώτο. Είχα την βασική ιδέα, 5-10 χαρακτήρες, πως ξεκινάει και πως τελειώνει και λέω το υπόλοιπο θα μου έρθει στην πορεία. Έλα μου ντε που δεν ήρθε και πάσχιζα μια βδομάδα να συνεχίσω πέραν των δυο πρώτων παραγράφων...

Οπότε κατευθύνθηκα προς το δεύτερο. Κάθισα για αρκετό καιρό και ασχολήθηκα με περιφερειακά θέματα του κόσμου μου(με τον χάρτη κυρίως) και ένα πρωινό, ξαφνικά, ήξερα τι γίνεται σε κάθε κεφάλαιο του βιβλίου. Έκανα έναν σκελετό χειρόγραφο. Μετά το πέρασα στον υπολογιστή. Το αποτέλεσμα με βοήθησε να συνεχίσω στην περίληψη του δεύτερου(όπου έκανα τα ίδια βήματα και την έχω τελειώσει επίσης) και μέχρι τις αρχές Νοέμβρη ελπίζω-υπολογίζω-θέλω να πιστεύω ότι θα έχω τελειώσει και την περίληψη του τρίτου, για να μπω στο κείμενο.

Εμένα ως Κυριάκο με βοηθάει, γιατί ξέρω ανά πάσα στιγμή ποιος πάει που και τι κάνει. Δεν θα μου τύχει ας πούμε ένας χαρακτήρας να μπει καταμεσής της ιστορίας και να πρέπει να γυρίσω πίσω, να σβήνω και να γράφω κλπ(με ποσοστό βεβαιότητας 99%. οκ μπορεί και να τύχει, αλλά είναι σχεδόν απίθανο). Ένα άλλο θετικό είναι ότι το εκτυπωμένο αποτέλεσμα το δίνω σε ένα δυο άτομα που το βλέπουν σοβαρά και κάθονται, το διαβάζουν, γράφουν σχόλια και κάνουν προτάσεις, δηλαδή συζητάμε πάνω στο θέμα. Έτσι και βελτιώνομαι(έχει τύχει να σκοτώνω κάποιον και μετά με την συζήτηση να αποδεικνύεται χρήσιμος, οπότε τον άφησα ζωντανό. Αν όμως το έγραφα πρώτα, μετά θα έπρεπε να ξαναγράψω ολόκληρο κεφάλαιο) και βλέπω πως ακούγονται οι ιδέες μου στους άλλους. Γιατί οκ εγώ δεν έχω θέμα με τα δεκάδες ονόματα χαρακτήρων, τόπων κλπ, αν δεν τα θυμάμαι εγώ ποιος θα τα θυμάται; Αλλά οι άλλοι δεν γίνεται, ξεχνούν. Αν όμως τους δώσεις μια περιληψούλα το διαβάζουν μια, δυο και μετά μπορούν να σε παρακολουθήσουν.

Επιπλέον, όταν ξέρω τα πάντα από την αρχή, σχηματίζω μια ιδέα για τους διαλόγους κλπ και μετά πιστεύω όλα θα έρθουν πιο ομαλά απ'ότι αν το έγραφα την ώρα που το σκεφτόμουν, γιατί ξέρω τι έχει ο ήρωας στο κεφάλι του, τι θα κάνει μετά και άρα (λογικά) θα μπορώ να δώσω έναν άλλο αέρα στο κείμενο εξ αρχής, κάτι που χωρίς την περίληψη θα έπρεπε να το κάνω με άπειρες διορθώσεις....

Επομένως, ναι, προσωπικά θα πρότεινα την μέθοδο της προσεκτικής οργάνωσης της πλοκής, αλλά και πάλι, έτσι λειτουργό εγώ. Υπάρχουν πολύ πιο έμπειρα άτομα εδώ μέσα, με δάφνες ή χωρίς, που λειτουργούν αλλιώς(χμ..ίσως η μέθοδος αυτή να προτείνεται περισσότερο για αρχάριους(ή και σαν εξάσκηση. πχ να το θέμα, να το τέλος, βρείτε πως καταλήγουμε εκεί)....όχι; Δεν ξέρω, μια ιδέα ρίχνω...

[niceguy0973]

Το Πάσχα που μας πέρασε τελειώσα το πρώτο μου βιβλίο. Το ολοκλήρωσα μέσα σε δυό μιση μήνες. Όταν ξεκίνησα να γράφω μου έβγαιναν όλα μόνα τους, χωρίς περιλήψεις και σκελετούς. Οι εικόνες παιρνούσαν μπροστά μου κι εγώ τις κατέγραφα. Έγραψα έτσι συνολικά 16 κεφάλαια. Διαβάζοντάς το μετά ανακάλυψα πως, κατά την γνώμη μου πάντα, δεν είχα κάποιο πρόβλημα στην πλοκή. Το έδωσα σε μια γνωστή μου συγγραφέα και μου επιβεβαίωσε την άποψή μου. Άλλα ήταν τα λάθη μου και τα διόρθωσα. Τώρα έχω ξεκινήσει το δεύτερο βιβλίο μου το οποίο και ολοκληρώνω μέσα στον μήνα. Σε αυτό έφτιαξα και σκελετό και περίληψη. Η αλήθεια είναι πως με βοήθησε αρκετά γιατί ήταν πιο δύσκολη η υπόθεση από το πρώτο. Σίγουρα λοιπόν βοηθάνε οι σημειώσεις και ο σκελετός...

[Domenico]

Το Πάσχα που μας πέρασε τελειώσα το πρώτο μου βιβλίο. Το ολοκλήρωσα μέσα σε δυό μιση μήνες. Όταν ξεκίνησα να γράφω μου έβγαιναν όλα μόνα τους, χωρίς περιλήψεις και σκελετούς. Οι εικόνες παιρνούσαν μπροστά μου κι εγώ τις κατέγραφα. Έγραψα έτσι συνολικά 16 κεφάλαια. Διαβάζοντάς το μετά ανακάλυψα πως, κατά την γνώμη μου πάντα, δεν είχα κάποιο πρόβλημα στην πλοκή. Το έδωσα σε μια γνωστή μου συγγραφέα και μου επιβεβαίωσε την άποψή μου. Άλλα ήταν τα λάθη μου και τα διόρθωσα. Τώρα έχω ξεκινήσει το δεύτερο βιβλίο μου το οποίο και ολοκληρώνω μέσα στον μήνα. Σε αυτό έφτιαξα και σκελετό και περίληψη. Η αλήθεια είναι πως με βοήθησε αρκετά γιατί ήταν πιο δύσκολη η υπόθεση από το πρώτο. Σίγουρα λοιπόν βοηθάνε οι σημειώσεις και ο σκελετός...

 

Γειά σου ρε Νεκτάριε και έλεγα τι ξέχασα να αναφέρω μέσα στην ακατάπαυστη φλυαρία μου!!!

Όταν έγραφα τον πρώτο σκελετό τα πράγματα έβγαιναν, όπως λες και συ εύκολα και χωρίς κολλήματα. Στον δεύτερο σκελετό όμως, οι ιδέες έπαψαν να έρχονται με ρυθμό πολυβόλου. Από εκεί και πέρα έπρεπε να σκεφτώ λογικά και μεθοδικά ότι είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή, ώστε ότι παρουσιάζεται στην αρχή, να έχει έπειτα μια εξέλιξη. Δηλαδή στην αρχή όλα είναι ωραία και γυαλιστερά, στην συνέχεια όμως τίποτα δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη του. Κάθε χαρακτήρας(εγώ κινούμαι με περίπου 20 βασικούς + 10 με 15 δευτερεύοντες) πρέπει να βρίσκεται σε ένα συγκεκριμένο σημείο, σε μια ορισμένη στιγμή και με έναν αποκλειστικό σκοπό. Αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκω τον σκελετό πολύ χρήσιμο. Αν το έλεγα μεταφορικά θα παρομοίαζα το να αρχίσεις το γράψιμο έχοντας έναν σκελετό με το να ξεκινάς το κέντημα ενός καρέ έχοντας το πατρόν. Σίγουρα θα τα καταφέρεις και χωρίς αυτό, αλλά με πιο τρόπο είναι πιο εύκολο;

[Cassandra Gotha]

Τις περισσότερες φορές ξεκινάω να γράφω με αφετηρία μια ιδέα, μια σκηνή ή φράση, ή απλά έναν χαρακτήρα. Χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για το πώς θα πάει, και φυσικά ούτε λόγος για το τέλος. Αυτό σχεδόν πάντα έχει ως αποτέλεσμα μια ιστορία που ξεκινάει με ένα σωρό υποσχέσεις και ξεφουσκώνει όσο προχωράει προς το τέλος. Γι' αυτό και τα περισσότερα διηγήματά μου έχουν αδύναμα, χλιαρά φινάλε, και τα τρία μυθιστορήματά μου έχουν μείνει στην -ούτε καν- μέση. Στα μυθιστορήματα που έχω ξεκινήσει από ένα σημείο και μετά χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα (κυρίως στο μυαλό μου, γιατί στο γραμμένο κείμενο δεν φαίνεται ακόμα τίποτα, μόνο χαρακτήρες και καταστάσεις που έχουν ξεπηδήσει και είναι αδύνατο να πείσουν τον αναγνώστη ότι κάπου οδηγούν).

 

Τα μόνα ισορροπημένα διηγήματά μου (τρία-τέσσερα όλα κι όλα) τα έγραψα κάνοντας πρώτα έναν σωστό σκελετό, δουλεύοντας πάνω σ' αυτόν και πριν και κατά τη διάρκεια της συγγραφής τους. Σίγουρα σε ένα μυθιστόρημα αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο (πόσοι χαρακτήρες θα εμφανιστούν από το πουθενά, πόσα προβλήματα), αλλά πιστεύω πως αν αρχίσω να το εφαρμόζω κι εκεί, μόνο κέρδος θα έχω.