kalanapathw Posted December 27, 2009 Share Posted December 27, 2009 Όνομα Συγγραφέα: Kalanapathw Είδος: Τρομου....μπου! Βία; οχι ακόμα...αλλά πιστεύω θα έχει πολύ. Σεξ; μπαααααα.... Αριθμός Λέξεων: 1000 Αυτοτελής; όχι απλά η εισαγωγή Σχόλια: απλά ανεβάζω το κείμενο για σχολιασμό σχετικά με τον τρόπο γραφής μου. Επιβιώνοντας στο λυκόφως. Το ρολόι του Τρακβιλ βρισκόταν κάτω από την μισοχαλασμένη κεραμοσκεπή του δημαρχείου έδειχνε δέκα παρά τέταρτο, η δυνατή βροχή μαστίγωνε τα παράθυρα των σπιτιών, και ίσως για αυτό το λόγο οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν προτιμήσει την ασφάλεια και την ζεστασιά των σπιτιών τους αντί να τριγυρίζουν από παμπ σε ταβέρνα και αντίστροφα, βέβαια ίσως το μάτι σου έπιανε κανένα ξεχασμένο θαμώνα κάποιας παμπ να τρέχει προς το σπίτι του σκυφτός με σηκωμένους τους γιακάδες του παλτού του κρατώντας πάνω από το κεφάλι του κάποια εφημερίδα που είχε αγοράσει το πρωί. Το μοναδικό μέρος το οποίο έδειχνε να έχει κάποια ζωντάνια ήταν το Αστυνομικό Τμήμα του χωρίου και ο λόγος ήταν η αλλαγή της βάρδιας, παρόλο το σκοτάδι, λόγο της παλαιάς τεχνολογίας λαμπτήρων που χρησιμοποιούσαν στις κολώνες φωτισμού, κάποιος θα μπορούσε να δει τις τέσσερις φιγούρες των αστυνομικών που τέλειωναν την βάρδια τους να βγαίνουν από το τμήμα, τυλιγμένοι μέσα στα βαριά παλτά τους, και να κατηφορίζουν προς το χωριό οπού στην πρώτη διασταύρωση αφού χαιρέτησαν ο ένας τον άλλο διασκορπίστηκαν στα γύρω στενά ώστε να επιστρέψουν στην ζεστασιά των σπιτιών τους. Το τμήμα βρισκόταν στην παρυφές του Τρακβιλ ακριβώς πάνω στον κεντρικό δρόμο που ένωνε το μικρό χωριό με τον υπόλοιπο κόσμο. Το κτήριο του Τμήματος ήταν το πρώτο και το τελευταίο κτήριο που έβλεπε κάνεις όταν ερχόταν ή έφευγε από το χωριό, ενώ ήταν και το μόνο κτήριο το οποίο μπορούσε κάποιος να θεωρήσει σύγχρονο αν και αισίως πρέπει να συμπλήρωνε πάνω από τριάντα χρόνια από την κατασκευή του. Όλα τα υπόλοιπα κτήρια του χωρίου είχαν συμπληρώσει πάνω από μισό αιώνα ζωής και ακόμα διάφορες Τράπεζες και καταστήματα που φιλοξενούσε η περιοχή είχαν διαμορφωθεί στο εσωτερικό των σπιτιών που βρισκόντουσαν στην πλατεία. Ενώ το πιο γνωστό σημείο του χωρίου, που λόγο αυτού υπήρχε μια ελαφριά μορφή τουρισμού, ήταν η γοτθικού τύπου εκκλησιά και το μεσαιωνικό κοιμητήριο , τα οποία συμφώνα με ιστορικούς αναλυτές ορθώνονταν σε αυτόν τον τόπο από το 1000 μ.χ και μπορούσε κάποιος να τα βρει ακολουθώντας το χωμάτινο μονοπάτι στο τέλος του χωριού που είχε χαραχτεί με τα χρόνια από τους επισκέπτες που ερχόντουσαν αυτό τον Ιερό τόπο. Μέσα στο τμήμα τέσσερις άλλοι αστυνομικοί ετοιμάζονται για να αρχίσουν την βάρδια τους. «Λοιπόν Ντοβερ στο τηλεφωνικό κέντρο και στους ασύρματους, Ουάσιγκτον και Κενζύ περιπολία». Είπε ο μεγαλύτερος από τους τέσσερις. Το όνομα του ήταν Σίμον Μπλακ, γύρω στα πενήντα με προχωρημένη φαλάκρα και τα μαλλιά του ,όσα του είχαν απομείνει, είχαν πάρει γκρίζες αποχρώσεις, μια μικρή μπυροκοιλία άρχιζε να κάνει αισθητή την παρουσία της κάτω από το πουκάμισο του. Ο Σίμον ήταν από τους γηραιότερους αστυνομικούς σε αυτό το Τμήμα έχοντας πάρει προαγωγή υστέρα από τις ανδραγαθίες που είχε κάνει στην περιοχή και ήταν γνωστός σαν Σερίφης σε αυτή την μικρή κοινωνία. Ο Ντοβερ με το που άκουσε το όνομα του σηκώθηκε και κατευθύνθηκε στο διπλανό μικρό δωμάτιο οπού βρισκόταν το τηλέφωνο, παλιό και μαύρο με περιστρεφόμενο καντράν, και ένας πεπαλαιωμένος ασύρματος ο οποίος χρησιμοποιούσε ακόμα λυχνίες για να λειτουργήσει με ένα μικρόφωνο που άνετα θα το ζήλευαν όλοι οι τραγουδιστές του 50΄. Κάθισε στην ξύλινη καρέκλα, που πιθανότητα την είχε δωρίσει ο Δήμαρχος στο Αστυνομικό τμήμα από το δημοτικό σχολείο του χωριού, και άπλωσε τα πόδια του κάτω από το ξύλινο γραφείο που στήριζε το τηλέφωνο και τον ασύρματο. Ένα μειδίαμα εμφανίστηκε στο πρόσωπο του και τα καστανά του ματία λαμπίρισαν. Ενδόμυχα χαιρόταν που αύτη την βροχερή νύχτα θα την πέρναγε μέσα και δίπλα στην σόμπα αλογόνου αντί να είναι στο περιπολικό με τον Ουάσιγκτον που αυτή την φορά τον είχε φορτωθεί ο νέος αστυφύλακας. Ο Μάικ Ντόβερ ήταν μαύρος, το χρώμα του δέρματος του προκαλούσε συχνά πρόβλημα στην συνεργασία του με τους συναδέλφους του. Γι’αυτό τον λόγο είχε ζητήσει την μετάθεση του σε αυτό το μικρό χωριό από την διπλανή μεγάλη πόλη. Δυστυχώς όμως και σε αυτό το τμήμα είχε αντιμετωπίσει ρατσιστική συμπεριφορά και ειδικά από τον Μπιλ Ουάσιγκτον που δουλεύανε μαζί σε αύτη την βάρδια. Πλέον δεν τον ενοχλούσαν ιδιαίτερα τα ρατσιστικά σχόλια και υπονοούμενα που δεχόταν συχνά πυκνά αλλά τα είχε συνηθίσει. Από πέντε χρόνων, όταν η οικογένεια του μετακόμισε από την αποικία στις γειτονίες του λιμανιού του Λίβερπουλ, ο Μάικ είχε βιώσει τον ρατσισμό στο πετσί του, κυρίως από τους συνομήλικους του αλλά και μερικές φόρες από ενήλικες που έβλεπαν το μικρό Μαύρο μπασταρδάκι, έτσι τον αποκαλούσαν, να κυκλοφορεί ανάμεσα τους. Ο λόγος που μπήκε στην αστυνομική ακαδημία όταν ενηλικιώθηκε, ήταν να κερδίσει λίγο κύρος μέσα στον κόσμο των λεύκων που μεγάλωνε. Όμως αμέσως διαπίστωσε ότι μπορεί να κέρδισε τον υποτυπώδη σεβασμό από τον πολίτη αλλά ο ρατσισμός που βίωνε από τους συναδέρφους του έφερνε αναμνήσεις από τον εξευτελισμό που δεχόταν από τους συμμαθητές του στο σχολειό. == == == == == == == == == == == == == == == == == == == == == == == == == Οι πόρτες του περιπολικού έκλεισαν ερμητικά αφήνοντας το κρύο αέρα και την βροχή να στροβιλίζονται έξω μαστιγώνοντας αλύπητα τα τζάμια του οχήματος. Ο Ουάσιγκτον γύρισε την μίζα και το παλιό Φορντ άρχισε να γουργουρίζει υπόκωφα. «θέλει λίγο χρόνο να ζεσταθεί». Είπε μέσα από τα δόντια του και έριξε μια γρήγορη μάτια στον νέο. Δεν ήταν πάνω από είκοσι δυο χρονών, κοκκινομάλλης, αδύνατος με φανερά ακόμα τα σημάδια της εφηβείας στο πρόσωπο του. Ένα ελαφρύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του όμως το έκρυψε το παχύ μαύρο μουστάκι του. Ήρθε στο μυαλό του η δική του πρώτη βραδινή περιπολία πριν από δώδεκα χρόνια περίπου, βεβαία τότε στην δίκη του θέση καθόταν ο γερό-Τζακ, η περιπολία λάμβανε μέρος στις κακόφημες περιοχές του Σόχο αντί του ήσυχου Τρακβιλ. «μήπως είσαι ανχομένος;» Ρώτησε ο Μπιλ, δείχνοντάς με ένα νεύμα του κεφαλιού το πόδι του Κενζυ το οποίο κινούταν νευρικά πάνω κάτω. «λίγο» αποκρίθηκε κοφτά ο Μαξ Κενζυ αν και δεν του άρεσε το αμιγώς ειρωνικό ερώτημα του γοριλοειδούς που καθόταν στο τιμόνι. «Μην ανησυχείς σε αυτό το χωριό συνήθως οι ζωοκλοπές και κλοπές μας απασχολούν, με τέτοια βροχή δεν πιστεύω κάποιος να προσπαθήσει κάτι τέτοιο, και εν τέλη άμα γίνει κάτι είμαι εγώ εδώ.» Συνεχίζεται... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
helena Posted December 27, 2009 Share Posted December 27, 2009 έλενα Λοιπόν αυτό το κείμενο με μπέρδεψε αρκετά. Εγώ είδα μια κλιμάκωση. στην αρχή το γράψιμο ήταν κάπως πώς να το πω πολύ γρήγορο, σαν να έπαιρνε κάποιος γρήγορες κοφτές ανάσες, είχε κάτει που μου έφερε αγωνία. Το δεύτερο μέρος του κειμένου μου άρεσε πιο πολύ, ίσως επειδή ήταν κάπως πιο συγκεκριμένο. Ελπίζω να δούμε άμεσα και τη συνέχεια για να βγάλουμε καλύτερα συμπεράσματα. πάντως οι τελευταίες γραμμές με έκαναν να περιμένω να διαβάσω τη συνέχεια! Όνομα Συγγραφέα: Kalanapathw Είδος: Τρομου....μπου! Βία; οχι ακόμα...αλλά πιστεύω θα έχει πολύ. Σεξ; μπαααααα.... Αριθμός Λέξεων: 1000 Αυτοτελής; όχι απλά η εισαγωγή Σχόλια: απλά ανεβάζω το κείμενο για σχολιασμό σχετικά με τον τρόπο γραφής μου. Επιβιώνοντας στο λυκόφως. Το ρολόι του Τρακβιλ βρισκόταν κάτω από την μισοχαλασμένη κεραμοσκεπή του δημαρχείου έδειχνε δέκα παρά τέταρτο, η δυνατή βροχή μαστίγωνε τα παράθυρα των σπιτιών, και ίσως για αυτό το λόγο οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν προτιμήσει την ασφάλεια και την ζεστασιά των σπιτιών τους αντί να τριγυρίζουν από παμπ σε ταβέρνα και αντίστροφα, βέβαια ίσως το μάτι σου έπιανε κανένα ξεχασμένο θαμώνα κάποιας παμπ να τρέχει προς το σπίτι του σκυφτός με σηκωμένους τους γιακάδες του παλτού του κρατώντας πάνω από το κεφάλι του κάποια εφημερίδα που είχε αγοράσει το πρωί. Το μοναδικό μέρος το οποίο έδειχνε να έχει κάποια ζωντάνια ήταν το Αστυνομικό Τμήμα του χωρίου και ο λόγος ήταν η αλλαγή της βάρδιας, παρόλο το σκοτάδι, λόγο της παλαιάς τεχνολογίας λαμπτήρων που χρησιμοποιούσαν στις κολώνες φωτισμού, κάποιος θα μπορούσε να δει τις τέσσερις φιγούρες των αστυνομικών που τέλειωναν την βάρδια τους να βγαίνουν από το τμήμα, τυλιγμένοι μέσα στα βαριά παλτά τους, και να κατηφορίζουν προς το χωριό οπού στην πρώτη διασταύρωση αφού χαιρέτησαν ο ένας τον άλλο διασκορπίστηκαν στα γύρω στενά ώστε να επιστρέψουν στην ζεστασιά των σπιτιών τους. Το τμήμα βρισκόταν στην παρυφές του Τρακβιλ ακριβώς πάνω στον κεντρικό δρόμο που ένωνε το μικρό χωριό με τον υπόλοιπο κόσμο. Το κτήριο του Τμήματος ήταν το πρώτο και το τελευταίο κτήριο που έβλεπε κάνεις όταν ερχόταν ή έφευγε από το χωριό, ενώ ήταν και το μόνο κτήριο το οποίο μπορούσε κάποιος να θεωρήσει σύγχρονο αν και αισίως πρέπει να συμπλήρωνε πάνω από τριάντα χρόνια από την κατασκευή του. Όλα τα υπόλοιπα κτήρια του χωρίου είχαν συμπληρώσει πάνω από μισό αιώνα ζωής και ακόμα διάφορες Τράπεζες και καταστήματα που φιλοξενούσε η περιοχή είχαν διαμορφωθεί στο εσωτερικό των σπιτιών που βρισκόντουσαν στην πλατεία. Ενώ το πιο γνωστό σημείο του χωρίου, που λόγο αυτού υπήρχε μια ελαφριά μορφή τουρισμού, ήταν η γοτθικού τύπου εκκλησιά και το μεσαιωνικό κοιμητήριο , τα οποία συμφώνα με ιστορικούς αναλυτές ορθώνονταν σε αυτόν τον τόπο από το 1000 μ.χ και μπορούσε κάποιος να τα βρει ακολουθώντας το χωμάτινο μονοπάτι στο τέλος του χωριού που είχε χαραχτεί με τα χρόνια από τους επισκέπτες που ερχόντουσαν αυτό τον Ιερό τόπο. Μέσα στο τμήμα τέσσερις άλλοι αστυνομικοί ετοιμάζονται για να αρχίσουν την βάρδια τους. «Λοιπόν Ντοβερ στο τηλεφωνικό κέντρο και στους ασύρματους, Ουάσιγκτον και Κενζύ περιπολία». Είπε ο μεγαλύτερος από τους τέσσερις. Το όνομα του ήταν Σίμον Μπλακ, γύρω στα πενήντα με προχωρημένη φαλάκρα και τα μαλλιά του ,όσα του είχαν απομείνει, είχαν πάρει γκρίζες αποχρώσεις, μια μικρή μπυροκοιλία άρχιζε να κάνει αισθητή την παρουσία της κάτω από το πουκάμισο του. Ο Σίμον ήταν από τους γηραιότερους αστυνομικούς σε αυτό το Τμήμα έχοντας πάρει προαγωγή υστέρα από τις ανδραγαθίες που είχε κάνει στην περιοχή και ήταν γνωστός σαν Σερίφης σε αυτή την μικρή κοινωνία. Ο Ντοβερ με το που άκουσε το όνομα του σηκώθηκε και κατευθύνθηκε στο διπλανό μικρό δωμάτιο οπού βρισκόταν το τηλέφωνο, παλιό και μαύρο με περιστρεφόμενο καντράν, και ένας πεπαλαιωμένος ασύρματος ο οποίος χρησιμοποιούσε ακόμα λυχνίες για να λειτουργήσει με ένα μικρόφωνο που άνετα θα το ζήλευαν όλοι οι τραγουδιστές του 50΄. Κάθισε στην ξύλινη καρέκλα, που πιθανότητα την είχε δωρίσει ο Δήμαρχος στο Αστυνομικό τμήμα από το δημοτικό σχολείο του χωριού, και άπλωσε τα πόδια του κάτω από το ξύλινο γραφείο που στήριζε το τηλέφωνο και τον ασύρματο. Ένα μειδίαμα εμφανίστηκε στο πρόσωπο του και τα καστανά του ματία λαμπίρισαν. Ενδόμυχα χαιρόταν που αύτη την βροχερή νύχτα θα την πέρναγε μέσα και δίπλα στην σόμπα αλογόνου αντί να είναι στο περιπολικό με τον Ουάσιγκτον που αυτή την φορά τον είχε φορτωθεί ο νέος αστυφύλακας. Ο Μάικ Ντόβερ ήταν μαύρος, το χρώμα του δέρματος του προκαλούσε συχνά πρόβλημα στην συνεργασία του με τους συναδέλφους του. Γι’αυτό τον λόγο είχε ζητήσει την μετάθεση του σε αυτό το μικρό χωριό από την διπλανή μεγάλη πόλη. Δυστυχώς όμως και σε αυτό το τμήμα είχε αντιμετωπίσει ρατσιστική συμπεριφορά και ειδικά από τον Μπιλ Ουάσιγκτον που δουλεύανε μαζί σε αύτη την βάρδια. Πλέον δεν τον ενοχλούσαν ιδιαίτερα τα ρατσιστικά σχόλια και υπονοούμενα που δεχόταν συχνά πυκνά αλλά τα είχε συνηθίσει. Από πέντε χρόνων, όταν η οικογένεια του μετακόμισε από την αποικία στις γειτονίες του λιμανιού του Λίβερπουλ, ο Μάικ είχε βιώσει τον ρατσισμό στο πετσί του, κυρίως από τους συνομήλικους του αλλά και μερικές φόρες από ενήλικες που έβλεπαν το μικρό Μαύρο μπασταρδάκι, έτσι τον αποκαλούσαν, να κυκλοφορεί ανάμεσα τους. Ο λόγος που μπήκε στην αστυνομική ακαδημία όταν ενηλικιώθηκε, ήταν να κερδίσει λίγο κύρος μέσα στον κόσμο των λεύκων που μεγάλωνε. Όμως αμέσως διαπίστωσε ότι μπορεί να κέρδισε τον υποτυπώδη σεβασμό από τον πολίτη αλλά ο ρατσισμός που βίωνε από τους συναδέρφους του έφερνε αναμνήσεις από τον εξευτελισμό που δεχόταν από τους συμμαθητές του στο σχολειό. == == == == == == == == == == == == == == == == == == == == == == == == == Οι πόρτες του περιπολικού έκλεισαν ερμητικά αφήνοντας το κρύο αέρα και την βροχή να στροβιλίζονται έξω μαστιγώνοντας αλύπητα τα τζάμια του οχήματος. Ο Ουάσιγκτον γύρισε την μίζα και το παλιό Φορντ άρχισε να γουργουρίζει υπόκωφα. «θέλει λίγο χρόνο να ζεσταθεί». Είπε μέσα από τα δόντια του και έριξε μια γρήγορη μάτια στον νέο. Δεν ήταν πάνω από είκοσι δυο χρονών, κοκκινομάλλης, αδύνατος με φανερά ακόμα τα σημάδια της εφηβείας στο πρόσωπο του. Ένα ελαφρύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του όμως το έκρυψε το παχύ μαύρο μουστάκι του. Ήρθε στο μυαλό του η δική του πρώτη βραδινή περιπολία πριν από δώδεκα χρόνια περίπου, βεβαία τότε στην δίκη του θέση καθόταν ο γερό-Τζακ, η περιπολία λάμβανε μέρος στις κακόφημες περιοχές του Σόχο αντί του ήσυχου Τρακβιλ. «μήπως είσαι ανχομένος;» Ρώτησε ο Μπιλ, δείχνοντάς με ένα νεύμα του κεφαλιού το πόδι του Κενζυ το οποίο κινούταν νευρικά πάνω κάτω. «λίγο» αποκρίθηκε κοφτά ο Μαξ Κενζυ αν και δεν του άρεσε το αμιγώς ειρωνικό ερώτημα του γοριλοειδούς που καθόταν στο τιμόνι. «Μην ανησυχείς σε αυτό το χωριό συνήθως οι ζωοκλοπές και κλοπές μας απασχολούν, με τέτοια βροχή δεν πιστεύω κάποιος να προσπαθήσει κάτι τέτοιο, και εν τέλη άμα γίνει κάτι είμαι εγώ εδώ.» Συνεχίζεται... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted December 28, 2009 Share Posted December 28, 2009 Νομιζα οτι είδες τη ταινία και ήθελες να μας διηγηθείς πως επέζησες Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kalanapathw Posted December 28, 2009 Author Share Posted December 28, 2009 Νομιζα οτι είδες τη ταινία και ήθελες να μας διηγηθείς πως επέζησες Damn υπάρχει ομόνυμη ταινία? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 28, 2009 Share Posted December 28, 2009 Αυτό το κείμενο είναι πιο ευανάγνωστο, επειδή έχει μικρότερες παραγράφους. Όπως παρατήρησε και η helena, στην αρχή είναι και πάλι μεγάλες οι προτάσεις χωρίς ανάσα. Χρειάζονται κανά-δυο τελείες εκεί που έχεις κόμματα και μερικά κόμματα ακόμα μέσα στις προτάσεις. Λες Το ρολόι του Τρακβιλ βρισκόταν κάτω από την μισοχαλασμένη κεραμοσκεπή του δημαρχείου έδειχνε δέκα παρά τέταρτο, η δυνατή βροχή μαστίγωνε τα παράθυρα των σπιτιών, και ίσως για αυτό το λόγο οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν προτιμήσει την ασφάλεια και την ζεστασιά των σπιτιών τους αντί να τριγυρίζουν από παμπ σε ταβέρνα και αντίστροφα, βέβαια ίσως το μάτι σου έπιανε κανένα ξεχασμένο θαμώνα κάποιας παμπ να τρέχει προς το σπίτι του σκυφτός με σηκωμένους τους γιακάδες του παλτού του κρατώντας πάνω από το κεφάλι του κάποια εφημερίδα που είχε αγοράσει το πρωί. Θα ήταν προτιμότερο: Το ρολόι του Τράκβιλ, που βρισκόταν κάτω από την μισοχαλασμένη κεραμοσκεπή του δημαρχείου, έδειχνε δέκα παρά τέταρτο. Η δυνατή βροχή μαστίγωνε τα παράθυρα των σπιτιών, και ίσως για αυτό το λόγο οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν προτιμήσει την ασφάλεια και την ζεστασιά των σπιτιών τους αντί να τριγυρίζουν από παμπ σε ταβέρνα και αντίστροφα. Βέβαια, ίσως το μάτι σου έπιανε κανένα ξεχασμένο θαμώνα κάποιας παμπ να τρέχει προς το σπίτι του σκυφτός, με σηκωμένους τους γιακάδες του παλτού του, κρατώντας πάνω από το κεφάλι του κάποια εφημερίδα που είχε αγοράσει το πρωί. Επίσης υπάρχουν οι λέξεις κάποιας και κάποια δυο φορές πολύ κοντά μέσα στην τελευταία πρόταση. Στις επόμενες παραγράφους έχεις περισσότερα σημεία στίξης και είναι καλύτερα. Δυο παρατηρήσεις: α) Η σωστή γραφή της λέξης χωριό παίρνει τον τόνο στη λήγουσα (χωριό). Το χωρίο είναι απόσπασμα κειμένου, π.χ, αναφερόμαστε σε χωρία της Βίβλου, άρα είναι λάθος. β) Όταν ξεκινάει κάποιος να μιλάει μέσα στα εισαγωγικά πρέπει και εκεί να είναι κεφαλαίο το γράμμα. Δε λέω ακόμα τίποτα για την πλοκή, μια που η εισαγωγή απλώς μας προϊδεάζει για κάτι που θα γίνει, αλλά δεν ξέρουμε ακόμα τι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted December 28, 2009 Share Posted December 28, 2009 Έχω ήδη δηλώσει πως αυτός ο τρόπος γραφής μ' αρέσει. Αλλά. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο στον αναγνώστη ότι γράφεις έτσι συνειδητά, και όχι επειδή δε γνωρίζεις τους κανόνες στίξης και συντακτικού. Πρώτα μαθαίνεις τους συμβατικούς κανόνες δηλαδή, και μετά τους ρημάζεις όσο γουστάρεις. Για τους κανόνες τονισμού, που ανέφερε η Τίεσσα, εκεί δυστυχώς δε νομίζω πως έχεις και πολλές επιλογές.. Απλά τους εφαρμόζεις. Και θα ήθελα να σταθώ και στο συγκεκριμένο χωρίο: Ο Μάικ Ντόβερ ήταν μαύρος, το χρώμα του δέρματος του προκαλούσε συχνά πρόβλημα στην συνεργασία του με τους συναδέλφους του. Γι’αυτό τον λόγο είχε ζητήσει την μετάθεση του σε αυτό το μικρό χωριό από την διπλανή μεγάλη πόλη. Δυστυχώς όμως και σε αυτό το τμήμα είχε αντιμετωπίσει ρατσιστική συμπεριφορά και ειδικά από τον Μπιλ Ουάσιγκτον που δουλεύανε μαζί σε αύτη την βάρδια. Πλέον δεν τον ενοχλούσαν ιδιαίτερα τα ρατσιστικά σχόλια και υπονοούμενα που δεχόταν συχνά πυκνά αλλά τα είχε συνηθίσει. Από πέντε χρόνων, όταν η οικογένεια του μετακόμισε από την αποικία στις γειτονίες του λιμανιού του Λίβερπουλ, ο Μάικ είχε βιώσει τον ρατσισμό στο πετσί του, κυρίως από τους συνομήλικους του αλλά και μερικές φόρες από ενήλικες που έβλεπαν το μικρό Μαύρο μπασταρδάκι, έτσι τον αποκαλούσαν, να κυκλοφορεί ανάμεσα τους. Ο λόγος που μπήκε στην αστυνομική ακαδημία όταν ενηλικιώθηκε, ήταν να κερδίσει λίγο κύρος μέσα στον κόσμο των λεύκων που μεγάλωνε. Όμως αμέσως διαπίστωσε ότι μπορεί να κέρδισε τον υποτυπώδη σεβασμό από τον πολίτη αλλά ο ρατσισμός που βίωνε από τους συναδέρφους του έφερνε αναμνήσεις από τον εξευτελισμό που δεχόταν από τους συμμαθητές του στο σχολειό. Τα ρατσιστικά σχόλια ποτέ δεν παύουν να ενοχλούν κάποιον, ιδίως αν ως πιτσιρικάς έχει βιώσει το ρατσισμό στο πετσί του! Πέραν τούτου, δε διασαφηνίζεται καν από την παράγραφο, τον πείραζε ή δεν τον πείραζε; Μια τελευταία λέξη: Έρευνα! Πρέπει να ξέρεις για τι πράγμα μιλάς. Σαρανταπέντε διατριβές κι εξήντα δυο μελέτες για το πως κανονίζονται οι βάρδιες στα αστυνομικά τμήματα της Αγγλίας! Ή δοκίμασε να γράψεις ξεκινώντας από τη δική σου πραγματικότητα, που την κατέχεις καλύτερα από τον καθένα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted December 29, 2009 Share Posted December 29, 2009 Θα σου γραψω κι εγω δυο πραγματακια που με χαλασαν σαν αναγνώστη ( και μονο το ξεκαθαρίζω ) του κρατώντας πάνω από το κεφάλι του κάποια εφημερίδα που είχε αγοράσει το πρωί. το που ειχε αγορασει το πρωι το χαλάει την προταση σου νομίζω, ας ηταν καποια πρωινη εφημεριδα, η καποια εφημερίδα ξερη, η και όχι βέβαια. ήταν η γοτθικού τύπου εκκλησιά και το μεσαιωνικό κοιμητήριο , τα οποία συμφώνα με ιστορικούς αναλυτές ορθώνονταν σε αυτόν τον τόπο από το 1000 μ.χ και μπορούσε κάποιος να τα βρει ακολουθώντας το χωμάτινο μονοπάτι στο τέλος του χωριού που είχε χαραχτεί με τα χρόνια από τους επισκέπτες που ερχόντουσαν αυτό τον Ιερό τόπο. ] εδω εχω να παρατηρήσω οτι ο γοτθικός ρυθμός ξεκίνησε νομιζω στα τέλη του 12 ου και επαιζε μεχρι τον 16 ο αιώνα αρα γοτθικου ρυθμου ( και οχι τυπου ) εκλήσία το 1000 μπορελι επιδη δε ξερω τι παιζει παρακατω και 2 αιωνες μπορει να σου χαλανε το κλου της ιστορίας μπορεις να πεις γοτθικου θυθμου εκλησία και κοιμητηριο που ηταν χτησμενες στα ερείπεια παλιοτερων ναων ξερογω, η να κανεις την εκλησία ρομανεσκ ( νομιζω το ρομανεσκ ηταν της μοδως πριν το γκοθικ μετα ηρθαν οι μεταλαδες ) Το όνομα του ήταν Σίμον Μπλακ, γύρω στα πενήντα με προχωρημένη φαλάκρα και τα μαλλιά του ,όσα του είχαν απομείνει, είχαν πάρει γκρίζες αποχρώσεις, μια μικρή μπυροκοιλία άρχιζε να κάνει αισθητή την παρουσία της κάτω από το πουκάμισο του. Ο Σίμον ήταν από τους γηραιότερους αστυνομικούς σε αυτό το Τμήμα έχοντας πάρει προαγωγή υστέρα από τις ανδραγαθίες που είχε κάνει στην περιοχή και ήταν γνωστός σαν Σερίφης σε αυτή την μικρή κοινωνία. Δεν ειναι ξεκάθαρη ηεποχη και το κλίμα του διηγήματος, αλλα αν δε θες να το κανεις στυλ ποταπαγόρευσης πρεπει να λάβεις υποψιν οτι οι μεσες ανδραγαθίες στην αγγλικη υπαιθρο και δη δε σε μια βαρετη κομόπολη ( με τμημα που εχει δυναμη 12 ανδρες σπασμενους σε 3 βαρδιες θεωριτικα μιας και οι απογευματινοι 4 ηταν )ειναι να κατεβαζεις γατες απο δενδρα και να μαζευεις το γερο-τζο οταν μεθάει για να μη παιθανει απο κανα κρυοπαγημα το χειμωνα σε πολυ εξτριμ καταστάσεις να παιζε και κανα πουτ δε κοτ νταουν σλοουλι αλλα λογω καιρου στην αγγλια τα ζωα γενικα ειναι πολυ ποιο μαζεμενα και το βραδυ κλεισμενα σε κλειστους χωρους οποτε και η ζωοκλοπη ποιο δύσκολη σε γενικες γραμμες, μπορει να μιλας για ενα μεμονομενο γεγονος που του εφερε τη προαγωγη, θα επρεπε να το θεσεις διαφορετικα παντως. ( επισεις νομιζω οτι ειναι ως σεριφης το σωστο οχι σαν αλλα παλι... πρεπει να σου πει καποιος που ειναι καλος στη γραμματικη ) Πλέον δεν τον ενοχλούσαν ιδιαίτερα τα ρατσιστικά σχόλια και υπονοούμενα που δεχόταν συχνά πυκνά αλλά τα είχε συνηθίσει. νομίζω οτι θες να πεις αλλα τα θεωρουσε μερος της καθημερινοτητας του, αν οχι τα ειχε σηνηθισει απλα ( κατι που δε το θεωρω παραλογο ειδικα αν ειναι κυνικος χαρακτηρας) αλλα οντως δε ξεκαθαριζεις αν τον πειραζουν πια η οχι. περαν αυτων των σχολείων περιμένω να διαβάσω τη συνέχια το οποιο ειναι μαλλον καλο γιατι μου κίνησες το ενδιαφέρον Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted January 4, 2010 Share Posted January 4, 2010 Θες ακόμα πολλές τελείες. Κάνε ένα τεστ. Πάρε το κείμενο και γράψε το από την αρχή (βολεύει γιατί είναι μικρό). Ναι, είναι πιο ωραίο να γράφεις κάτι καινούριο, αλλά μόνο θετικά θα λειτουργήσει αυτό που σου λέω. Χρησιμοποίησε τελείες και δες με ποιον τρόπο θα μπορούσες να σπάσεις τις μεγάλες προτάσεις σου. Άλλαξέ τες, ώστε να κυλούν πιο ομαλά, να μη δημιουργούν πρόβλημα στον αναγνώστη. Κάνε το σαν άσκηση στην τελική. (μπορείς ακόμα και να βάλεις ένα συγκεκριμένο όριο λέξεων για τις προτάσεις που θα γράψεις). Θα βοηθήσει. Σε σχέση με την προηγούμενη φορά, τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. ΥΓ1: Οι δυο πρώτες παράγραφοι είναι από μία πρόταση η καθεμιά. ΥΓ2:'Πλέον δεν τον ενοχλούσαν ιδιαίτερα τα ρατσιστικά σχόλια και υπονοούμενα που δεχόταν συχνά πυκνά αλλά τα είχε συνηθίσει.' -Ναι, κάτι άλλο θέλει εδώ. kalanapathw - επιβιώνοντας στο λυκόφως.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.