Τα καλά, τα κακά και τα άσχημα

[Nihilio]

Μιας και όλοι μας λιώσαμε στο διάβασμα φέτος, να μια καλή ευκαιρία να μας πει ο καθένας ποια βιβλία που διάβασε φέτος του άρεσαν (τα καλά), ποια μίσησε (τα κακά) και (μιας και υπάρχουμε και χοροράδες στην παρέα) αυτά που βρήκε να ξεπερνούν τα αναγνωστικά όριά του (τα άσχημα) και γιατί.

 

Περιμένουμε.

[DinMacXanthi]

Ας ξεκινήσω με 2 από κάθε κατηγορία και αργοτερα, βλέπουμε. (ελαφρώς τηλεγραφικά επειδή η χριστουγεννιάτικη σούρα καλά κρατεί. Pray forgive my slight inebriety.)

Δυο άσχημα που θυμάμαι εύκολα:

-Dan Brown: The Mystic Symbol. Το βρήκα ευκαιρία, 3 μέρες πριν κυκλοφορήσει επίσημα (μισοτιμής). Τα καλά του; Διαβάζεται αηδιαστικά εύκολα. Τα άσχημα του; Όλα τα υπόλοιπα. Αναρωτιέται μήπως κανείς γιατί δεν μιλάει κανεις γι'αυτό μετά από 3 μήνες που βγήκε;

-No Plot, No Problem, a guide to writing a book in 30 days. Το επίσημο βιβλίο του NaNoWriMo. Το τσίμπησα από το Άμαζον πριν καμιά βδομάδα. Αν έχετε κάποιον γνωστό που δεν έχει γράψει ΠΟΤΕ του, τότε ίσως να τους αρέσει. Πάντως δεν στοχεύει σε άτομα που γράφουν τακτικά αλλά σε ΕΝΤΕΛΩΣ άσχετους με το "σπορ". Εγώ που στην τελική έχω περίπου 400.000 λέξεις κάτω από τη ζώνη τα τελευταία λίγα χρονάκια (μετά από μια καταμέτρηση πριν φύγω από Εδιμβούργο) δεν χρειάζομαι incentive για να γράψω και το βιβλίο αυτό προσπαθεί να κάνει με 1002 τρόπους. Περίμενα πάντως κάτι πιο ωραίο από τον Chris Baty, σαν τα pep-talks που έστελνε κατά τη διάρκεια του νανομηνα. εκείνα είχαν πλάκα.

 

Τώρα. Δυο υπέροχα που θυμάμαι εύκολα:

 

Cormack McCarthy -The Road. Αψεγάδιαστο και δηλητηριώδες. Διαβάστε το αν αντέχετε (μακριά από ξυράφια και παράθυρα).

Borges - Labyrinths. Συλλογή ιστοριών του μεγαλύτερου μη-Νομπελούχου λογοτέχνη του αιώνα που μας πέρασε.

 

Δώρο, το βιβλίο που δεν διαβάζεται, άσχετα με το πόσες προσπάθειες έκανα (πολλές. Σχεδόν το τέλειωσα. Emphasis on "σχεδόν".)

Virginia Woolf, To The Madhouse...εεεε, σόρρυ "To The Lighthouse" εννοούσα. Το χώνω στα άσχημα γιατί στην Γουλφ, ο ειρμός είναι κάτι που συμβαίνει σε άλλες νουβέλες και επίσης η εποχή μας το έχει ξεπεράσει. Ζητώντας συγχώρεση από τις Γουλφικές του φόρουμ, το βιβλίο έπαψε να είναι αναγνώσιμο εδώ και δεκαετίες. So it goes.

[Nihilio]

Το χώνω στα άσχημα γιατί στην Γουλφ, ο ειρμός είναι κάτι που συμβαίνει σε άλλες νουβέλες

Κάνεις τον θείο Τέρρυ περήφανο...

[DinMacXanthi]

Αυτός ήταν κι ο σκοπός μου

(θείος Τέρρυ) ===> <==== (Ντίνος στον ύπνο του)

Edited December 27, 2009 by DinMacXanthi

[Nocturnal]

Λοιπόν ... αν και δεν ήταν αρκετά επικοδομητική η χρονιά για μένα όσο αφορα το πλήθος των βιβλίων που περασαν απο τα χέρια μου (Είχα και τις Παναλλήνιες τρομάρα μου ! ) ωστώσο θα κάνω μία μικρη ανάλυση των ολίγων που διάβασα ...

 

# Μετά απο χίλιες δυο μετάνειες και μερικές προσευχές τελικά κατάφερα και τελείωσα τα 2 τελευταια βιβλία της ευταλογίας του Μαυρου Πυργου ( Steven King)

- Το έκτο "Το τραγούδι της Σουζάνας" το κατατάσω στα κακά ... Δεν με έπεισε , ήταν πολύ συγκεγχημένο και αρκετα αλλοπρόσαλλο ( κλασσικος KING) και μπορώ να πω πως μου ήρθε να το πετάξω απο το μπαλκόνι .... Έλα μου ντε όμως που είχα πισω μου περίπου 2000 σελίδες πραγματικά πολυ ωραιας ιστορίας και ήθελα να φτάσω επιτέλους στο τέλος ...Κι έτσι το υπέμενα ...

- Το έβδομο απο την άλλη ήταν πολύ καλό ( τι να πει κανείς ; ) και ήταν όπως του άρμοζε η κορύφωση της ιστορίας .... Ο king πραγματικα έδωσε ρέστα ....

 

# Αμέσως μετά έπιασα το " Το Ίχνος " του Guillermo del Toro (Σkηνοθέτης του Λαβυρινθου του Πάνα/ Hellboy 1,2) και του Chuck Hogan ( βλ. Prince of thieves) . Είναι το πρώτο βιβλίο από μία τρλογία και το κατατάσω φυσικά στα καλά ---- Στα ΠΟΛΥ καλά ---

Πολύ ωραία ιδέα και πολύ όμορφα δοσμένη ... Προσωπικά δεν μου μετεφερε τον τρόμο που ίσως θα ήθελε να μου μεταφέρει ( Είναι για Βρυκολακες -περίπου-) αλλα παρόλα αυτα το καταευχαριστθηκα...

 

#Επίσης διάβασα κανα 2-3 φορές το"Εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτος" του Coelho( Δεν ξέρω αν πιάνεται ως βιβλίο αλλα τέλος πάντων).Δεν Θα πω αν είναι καλό ή κακό ... Απλά πιστεύω πως είναι ένα βιβλιαράκι που θα πρέπει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθηκη ... Δεν πιστεύω πως λέει πράγματα πρωτότυπα... Ίσα ίσα λέει πράγματα για την ζωή που τα γνωρίζουμε,,, Απλά μας τα θυμίζει και στις μέρες μας που ξεχνάμε εύκολα καλό είναι να το ρίχνουμε μία ματιά που και που ...

 

Ας περάσουμε και στον βούρκο της υπόθεσης ....

 

- Και είπα που λέτε να ξαναδιαβάσω coelho και έπιασα το "Ημερολόγιο ενός μαγου" .Χμ ... Ποτέ δεν μου κέντρισαν το ενδιαφέρον τα ψευτοφιλοσοφέ βιβλία του paulo ( Σορι στους Κοελικούς αλλά αυτη είναι η γνώμη μου ) και δεν ξέρω τι περίμενα απο αυτό ... Αιωνια του η μνήμη - Δεν είμαι σίγουρος αν το τελείωσα ... μάλλον όχι

 

-Τέλος στα χέρια μου έπεσε το "Μπρισινγκρ" το 3ο βιβλίο του Εραγκον ... Δεν μπορώ να πω πως ήθελα και πολύ να το διαβάσω αλλα όταν ξεκινας μία σειρα βιβλίων όπως αυτην- που την άρχισα όταν πήγαινα γυμνάσιο- δεν σου πάει η καρδιά να μην την βλέπεις ολοκλήρωμένη στην βιβλιοθήκη σου ... Έτσι άρχισα να την διαβάζω την Γκουμούτσα (1001 Σελίδες παρακαλώ) . Το Βιβλίο απο μόνο του με παρακαλούσε να το αφήσω ...Η σειρά ενώ πήγαινε για τριλογία έγινε ως διαμαγείας τετραλογια και οι σελίδες περνούσαν με ανουσιες πληροφορίες και χωρις ενδιαφέρον υπόθεση ... Αυτο είμαι σίγουρος πως δεν το τελείωσα ... και ούτε θα το τελειώσω

 

 

Αυτά ,,,,

 

Τώρα κάνω τις πρώτες μου προσπάθειες να διαβάσω ΕΦ με το ΙΛΙΟΝ του Dan Simmons ...Αν μπορεί κάποιος να μου πει αν αξίζει θα το εκτιμόυσα ... Είναι 2 Βιβλία ( μαζί με το 2ο "Ολυμπος") πραγματικά μεγάλα και με ψιλοτρομαζουν να πω την αλήθεια

Edited December 31, 2009 by Nocturnal

[Naroualis]

Τα καλά:

 

-Το Στόμα του Δαιβόλου, του Αντώνη Κρύσιλα: εξαιρετικός τρόμος που χωρίς να υπερβαίνει τα εσκαμμένα, σε κάνει να κοιτάς πίσω από τον ώμο σου (και κάτω από το κρεβάτι σου)

-Η νύχτα της Λευκής Παπαρούνας του Κωνσταντίου Μίσσιου: για την ατμόσφαιρα και τη γλώσσα

-Η τριλογία της Προφητείας των θεών (Το Μαντείο, ο Άρχοντας, ο Σκαραβαίος) της Κάθριν Φίσερ: Γιατί έτσι πρέπει να γράφεται η εφηβική και young adult, λογοτεχνία κι όχι λες και τα παιδιά είναι πνευματικώς καθυστερημένοι ενήλικες.

-Τα μπανανόψαρα, του Φίλιππου Μανδηλαρά, για τον ίδιο λόγο.

-Ο Ζωντανός Θρύλος του Ρίτσαρντ Μάθεσον: το κλασικό έχει έναν κάποιον λόγο που λεγεται κλασικό.

-Τα χειρότερα παραμύθια των αδελφών Γκριμ, Λουίς Σεπούλβεδα, Μάρια Δελγάδο Απαραΐν: Λατινοαμερικάνικη παράνοια και τρεις ιστορίες η μία μέσα στην άλλη.

-The Ten Thousand, Paul Kearney: γιατί το military fantasy κρύβει κάποιες φορές πολύ ευχάριστες εκπλήξεις.

 

 

Τα κακά:

 

-Η Νιάλ από τη Γη των Ανέμων, Λιτσία Τροίζι: Η μέγιστη απογοήτευση, που ξεκινάει με χίλιες υποσχέσεις και μετά ψάχνεις να βρεις τζάκι να την κάψεις.

-Ίμερος και Αστραία, Δημήτρης Βαρβαρήγος: Παράδειγμα προς αποφυγήν της χρήσης της ελληνικής λαογραφίας και μυθολογίας σε φάνταζι πλαίσιο. Again, τα παιδιά δεν είναι καθυστερημένοι ενήλικες. Ας μην το ξεχνάμε αυτό.

-Η Προφητεία του Βασιλιά, Βασίλης Δημητρίου: Καλό θα είναι όταν γράφουμε ένα βιβλίο να ζητάμε και τη γνώμη κάποιου που ξέρει. Αλλιώς οι ιστορίες μας δε θα διαφέρουν από εκείνες των εκθέσεων του δημοτικού.

-Το Χρονικό της Παγωμένης Ηπείρου, Στυλιανός Κιλιμάντζος: Ομοίως.

-Οι εκλεκτοί, Θωμάς Λάσκαρης: Ομοίως...

 

 

Τα άσχημα:

 

-Πιτσαρία η Κόλαση, Μικέλε Σέριο: Ασχολίαστο γενικώς. Παρά την προσπάθεια που έκανα με τη βοήθεια το Νιχίλιο να το δω αλλιώς, από άλλη οπτική γωνία, μου προκάλεσε μόνο αναγούλα.

-Η Τσάκα-Τσάκα, Φραντσέσκα Καμπαλάνι: Το αηδέστατο και παράλογο ημερολόγιο μιας πόρνης. Ένα βιβλίο που γράφτηκε μόνοο για να γραφτεί. Για κανέναν άλλον λόγο.

 

Εντιτ: τυπογραφικά

Edited December 28, 2009 by Naroualis

[mman]

Πω-πω ήμουν πολύ τυχερός φέτος -ή απλώς έχω μάθει πια τι μου αρέσει;

 

Τα καλά:

 

1. Καζούο Ισιγκούρο - Μη μ' αφήσεις ποτέ (σ.330) [Πρώτο με διαφορά -και είναι Ε.Φ.!]

Γιατί έχω πολλά χρόνια να αξιωθώ την ανάγνωση μιας τόσο μαγικής πένας που ολοκληρώνει ένα υπέροχο έργο χωρίς την παραμικρή έξαρση, χωρίς την ελάχιστη κορύφωση, χωρίς τη στημένη χρήση μεγάλων εκφράσεων, επικών διαλόγων και εντυπωσιακών σκηνών. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστω ότι το γράψιμο ενός συγγραφέα θα μου άρεσε τόσο που να μην θέλω να ξαναδιαβάσω τίποτα απ' αυτόν! Βαθιά, πολύ βαθιά υπόκλιση με απόλυτο respect. Και απύθμενη, καταπράσινη, απολαυστική(!) ζήλια.

 

2. Αβραάμ Κάουα - Το Ασήμι που Ουρλιάζει (σ. 284) [Δεύτερο με διαφορά]

Γιατί είναι το καλύτερο γράψιμο από Έλληνα συγγραφέα του Φανταστικού που έχω διαβάσει ποτέ με την εξαίρεση δύο έργων φαντασίας ονόματι (αν θυμάμαι καλά) Ιλιάδα και Οδύσσεια συγγραφέα που αυτή τη στιγμή μου διάφευγει το όνομά του. Εντυπωσιακά αποενοχοποιημένη χρήση κλισέ και αντι-κλισέ, υπέροχη ατμόσφαιρα, εικόνες και γλώσσα που χαίρεσαι να γυρνάς πίσω και να ξαναδιαβάζεις. Το βιβλίο έχει λίγα και μικρά μειονεκτήματα που πολύ εύκολα και χωρίς καμία προσπάθεια έβαλα στην άκρη σαν αναγνώστης. Το διευκρινίζω αυτό για να γίνω έστω και λιγάκι πιστευτός για την ποιότητά του. Επί μήνες έλεγα σε όλους να μου θυμίσουν να δείρω τον Κάουα από τη ζήλια μου όταν θα τον ξανασυναντούσα. Ευτυχώς το ξέχασα όταν αυτό έγινε γιατί -αν είναι δυνατόν- ο άνθρωπος είναι καλύτερος κι απ' το βιβλίο! Για πλήρη κριτική δείτε το σχετικό topic στον Τρόμο.

 

3. Oscar Wilde - Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίη (σελ. 429)

Γιατί, αν και το βιβλίο δείχνει πλέον την ηλικία του με τον τρόπο που είναι γραμμένο, έχει μια εξαιρετική ιδέα φανταστικού που, ευτυχώς, παρά την μεγάλη φήμη του δεν γνώριζα πριν το διαβάσω και φυσικά αποτελεί έναν απολαυστικό παράδεισο γεμάτο ευφάνταστα και ευφυέστατα αποφθεύγματα και αφορισμούς στο αμίμητο στυλ του Wilde. Κλασσικό με την καλή έννοια.

 

4. Σχέδιο Φράκταλ - Κώστας Χαρίτος (σελ. 245) [μέλος του sff.gr (khar)]

Όχι μόνο γιατί φεύγει σαν νεράκι, επειδή είναι εύκολο για τους φαν της Ε.Φ. και πολύ βατό για τους μη μυημένους, αλλά και γιατί εκπροσωπεί επάξια την μοντέρνα Ελληνική Ε.Φ. στο κυρίως σώμα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Μπορεί η Ε.Φ. να μπει στα σπίτια μας την ώρα που πίνουμε τον καφέ μας ή χαζεύουμε με τους φίλους μας; Ναι! Αν κάποιος σας ρωτήσει τι παίζει στην ελληνική Ε.Φ., χαρίστε του αυτό το βιβλίο. Για πλήρη κριτική δείτε το σχετικό topic στην Ε.Φ.

 

5. Ο Λαξευτής των Στοιχείων - Βάσω Χρήστου (σελ. 600) [μέλος του sff.gr (Tiessa)]

Γιατί αποτελεί την ολοκλήρωση και κορύφωση μιας αξιοπρεπέστατης τριλογίας ελληνικής Φάνταζυ που συστήνω στο σύνολό της. Με στρωτό γράψιμο-εγγύηση, ενδιαφέρουσα υπόθεση και αυξανόμενη ένταση, με ταξίδεψε (ξανά!) σε έναν απίστευτο και συγχρόνως απόλυτα προσγειωμένο κόσμο τα προβλήματα του οποίου έγιναν και δικά μου. Για αναλυτική κριτική δείτε το σχετικό topic στη Φαντασία.

 

6. Mister Torso - Edward Lee (σελ. 66)

Φιλοσοφημένος μπάτσος στο κατόπι άξεστου χωριάταρου serial killer. Καλή ιδέα, μοναδικός κεντρικός χαρακτήρας, τρελό γέλιο με τη γλώσσα, ρεσιτάλ μετάφρασης. Έφυγε όλο σε μισή ωρα!

 

Non-fiction:

 

7. Randy Pausch - Η Τελευταία Διάλεξη (Πατάκης, σ. 283)

Καθηγητής Πανεπιστημίου καλείται να δώσει την λεγόμενη "τελευταία διάλεξη" με μόνιμο θέμα "τι θα θέλατε να πείτε στον κόσμο αν επρόκειτο να πεθάνετε σύντομα;". Μόνο που αυτός αλήθεια θα πεθάνει από καρκίνο σε λίγους μήνες! Βιβλίο ζωής -και καθόλου μαύρο, το αντίθετο. Ό,τι και να πώ είναι λίγο. Διεθνές best seller με το σπαθί του. Μετά την ανάγνωση, δείτε και την ίδια τη διάλεξη στο YouTube.

 

8. Richard Dawkins - Το εγωιστικό γονίδιο (σελ. 518)

Μνημειώδες μιμίδιο. Γαργαλιστικά εγκεφαλικό. Η αίσθηση της αλήθειας και της πραγματικότητας στην πιο πλήρη και εντυπωσιακή έκφανσή της. Εφόσον είστε κι εσείς μια μηχανή επιβίωσης, δεν γίνεται να μην έχετε διαβάσει πώς λειτουργούν και δρουν αυτές! Ο κολοφώνας της δόξας ενός πολύ μεγάλου συγγραφέα.

 

9. Gary Kasparov - Η Ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι (σ. 380)

Ένας εντυπωσιακός παραλληλισμός ζωής και σκακιού μέσα από την πορεία του σημαντικότερου σκακιστή όλων εποχών. Απροσδόκητα συγκροτημένη πένα αποκαλύπτει έναν born winner χαρακτήρα αλλά συγχρόνως τον κάνει πολύ πιο ανθρώπινο απ' ότι τον φανταζόμουν, όταν τον παρακολουθούσα από κοντά αγωνιστικά σαν σκακιστής. Γεμάτο επίσης από ενδιαφέρουσες ρήσεις κορυφαίων από διάφορους τομείς.

 

Με μεγάλη ικανοποίηση είδα ότι τα τρία από τα εννιά είναι Ελλήνων συγγραφέων του Φανταστικού και τα δύο από αυτά συμφορουμιτών! Και αν νομίζετε ότι δεν διάβασα μεγάλα και γνωστά ονόματα, αναφέρω μερικά: Λε Γκεν, Μάριο Βάργκας Λιόσα, Βαν Γκούλικ, καθώς και τα εξής:

 

Τα κακά:

 

1. Τάλως, ο τρόμος που ήρθε απ' το χθες - Στυλιανός Μωυσείδης (σ. 360)

Άσπροι χαρακτήρες, μαύροι χαρακτήρες. Σχεδόν προδιαγεγραμμένη υπόθεση που είχε μεν ενδιαφέρον αλλά έχασε πολλές ευκαιρίες να γίνει κάτι πραγματικά καλό. Όχι.

 

2. Σφαγείο No 5 - Kurt Vonnegut (σ.228)

Μάλλον φταίειη η ασυμβατότητά μας (συγγραφέα - αναγνώστη). Απλώς αδυνατώ να ακολουθήσω ή να ενδιαφερθώ γι' αυτό που θεώρείται το αριστούργημα του Vonnegut. Τι να πω; Πιθανόν να είμαι ο πιο αναρμόδιος να μιλήσω, αλλά δεν με άγγιξε πουθενά.

 

3. Το λάθος - Αντώνης Σαμαράκης (σ. 231)

Το πιο διάσημο βιβλίο και η μεγαλύτετη επιτυχία ενός από τους γνωστότερους έλληνες συγγραφείς. Πατάτα στα δικά μου μάτια: Ένα βιβλίο που δείχνει απογοητευτικά την ηλικία του όχι σε κάθε σελίδα, αλλά κάθε λιγες γραμμές. Μια κοινότυπη υπόθεση και ιδέα που ούτε γι αστείο δεν θα μπορούσε να μπορούσε να ξεχωρίσει από το slush pile ενός αξιοπρεπούς εκδοτικού σήμερα, γραμμένη με τον πιο παλιομοδίτικο τρόπο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Υπερβάλλω; Το αδικώ; Ίσως, αλλά είμαι ο αναγνώστης και έχω κάθε δικαίωμα στην υποκειμενική γνώμη μου. Αγκωμάχησα να το τελειώσω. Το συστήνω αλλά μόνο με το πιστόλι στον κρόταφο.

 

Πάμε για το 2010! (Γαμώτο, το έχω διαβάσει το "2010"...)

 

Edit: Links

Edited December 30, 2009 by mman

[Δημήτρης]

Τα καλά:

 

- Τόλκιν, Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών. Έστω και καθυστερημένα κάθησα να διαβάσω ένα από τα ομορφότερα έργα που έχουν γραφτεί ποτέ στην λογοτεχνεία του φανταστικού και όχι μόνο. Λοιπόν τι μπορώ να πω για αυτή την τριλογία εκτός από το ότι πέρασα υπέροχα διαβάζοντας την; Δεν χρειάζονται και πολλά- πολλά σχόλια πιστεύω. Εύχομαι μόνο να την είχα διαβάσει σε μικρότερη ηλικία.

 

- Jack Ketchum, Το Κορίτσι της Διπλανής Πόρτας. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα δυστυχώς. Κάτι που με ωθεί να σκεφτώ το ότι το βιβλίο θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριληφθεί και στις δυό άλλες κατηγορίες. Διαβάστε το όσοι θέλετε να πάρετε μία αληθινή γεύση τρόμου.

 

- Χ. Φ. Λάβκραφτ, Η Περίπτωση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ: Ένα πολύ μεγάλο βιβλίο από τον μάστορα του τρόμου. Ξεφεύγει λίγο από την πεπατημένη του συγγραφέα του, αλλά για είναι κάτι καλό δεν χρειάζεται σόνυ και καλά να είναι Μυθολογία Κθούλου, σωστά; Το αντίθετο μάλλιστα. Τα τρυκ που χρησιμοποιεί ο Λάβκραφτ καθ' όλην την διάρκεια του βιβλίου για να σε μπάσει στην ατμόσφαιρα της ιστορίας, είναι το κάτι άλλο. Και ιδίως προς το τέλος, διαβάζοντας την κάθοδο του καθηγητή στις κατακόμβες και το τι συνάντησε εκεί, βρέθηκα μέσα στο στοιχείο μου. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.

 

 

Τα κακά:

 

- Ray Bradbury, Φαρενάιτ 451: Το σχόλιο που θα κάνω είναι ότι στην έκδοση που το διάβασα εγώ, μου βρώμαγε πάρα πολύ άσχημη μετάφραση. Υπήρχαν κάποιες προτάσεις μέσα στο κείμενο που απλά δεν βγάζανε νόημα. Αν δεν είχα δει το έργο προτού το διαβάσω, αμφιβάλλω αν θα είχα καταλάβει τι συνέβαινε. Σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω αν το βρω σε άλλη έκδοση.

 

- Richard Matheson, Ζωντανός Θρύλος: Το βιβλίο αυτό καθαυτό ήταν ωραίο. Μου άρεσε. Απλά επειδή είχα ακούσει διθυράμβους περίμενα να διαβάσω κανένα αριστούργημα, αλλά... Θα έλεγα ότι είναι η χαρακτηριστική περίπτωση καλού βιβλίου που δεν είναι του γούστου μου.

 

- Jeff VanderMeer, Ο Ντρέιντιν Ερωτευμένος και Άλλα Διηγήματα: Το topic που έσπευσα να διαβάσω προτού πιάσω το βιβλίο με ιντρίγκαρε πολύ άσχημα για τον εν λόγω συγγραφέα. Ωστόσο το βιβλίο είχε άλλη άποψη. Πέρα από την ομότιτλη ιστορία και μία άλλη που δεν θυμάμαι τον τίτλο της, οι υπόλοιπες με άφησαν αδιάφορο. Αλλά χμμμ δεν ξέρω κατά πόσο κατάλαβα και τις άλλες ιστορίες της συλλογής. Ο VanderMeer χρησιμοποιεί έναν περίεργο τρόπο γραψίματος που ώρες- ώρες με μπέρδευε. Ανάμικτα τα συναισθήματα λοιπόν.

 

Τα άσχημα:

 

- Δεινόσαυροι, Ανθολογία από τον Λιβάνη: Από τις πιο αδιάφορες συλλογές διηγημάτων που έχω συναντήσει ποτέ μου. Μετά βίας θυμάμαι να μου άρεσαν μία ή δύο ιστορίες. Αυτό που θυμάμαι πολύ καλά ήταν ότι κουράστηκα απίστευτα διαβάζοντας το.

 

Immortals, Ανθολογία από τον Parsec: Ισχύει ότι και με τους Δεινόσαυρους, αν και αυτή ήταν λίγο καλύτερη. Ελπίζω μονάχα ο Waylander να έχει διαφορετική άποψη από 'μένα.

 

- Ούμπερτο Έκο, Το Όνομα του Ρόδου: Ότι είπα και στον Ζωντανό Θρύλο. Μονάχα που εδώ είχα ακόμη μεγαλύτερες απαιτήσεις. Ωραίο το βιβλίο, συναρπαστική η πλοκή, ωραίο γλυκόπικρο τέλος αλλά ο Έκο σε αρκετά σημεία πλάτιαζε πολύ. Ήταν η πρώτη φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου ύστερα από πολύ- πολύ καιρό να πηδάει σελίδες σε βιβλίο.

 

Κλείνοντας, και χωρίς να έχω αναφέρει όλα τα κακά βιβλία που δεν μου άρεσαν, παρατηρώ ότι σαν πολλές φόλες να διάβασα την χρονιά που μας πέρασε. Ηρθε η ώρα λοιπόν για όλο τον καλό κόσμο που με περιμένει αδιάβαστος στην βιβλιοθήκη μου (Zelazny, Le Guin, Asimof, Leiber και Σία).

[Nihilio]

Jack Ketchum, Το Κορίτσι της Διπλανής Πόρτας. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα δυστυχώς. Κάτι που με ωθεί να σκεφτώ το ότι το βιβλίο θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριληφθεί και στις δυό άλλες κατηγορίες. Διαβάστε το όσοι θέλετε να πάρετε μία αληθινή γεύση τρόμου.

Ναι, παίζει και στις τρεις κατηγορίες. Το χειρότερο βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ.

 

Και τα άσχημα, ως κατηγορία, δεν είναι πολύ κακά βιβλία, είναι πολύ ακραία.

[nikosal]

- Ray Bradbury, Φαρενάιτ 451: Το σχόλιο που θα κάνω είναι ότι στην έκδοση που το διάβασα εγώ, μου βρώμαγε πάρα πολύ άσχημη μετάφραση. Υπήρχαν κάποιες προτάσεις μέσα στο κείμενο που απλά δεν βγάζανε νόημα. Αν δεν είχα δει το έργο προτού το διαβάσω, αμφιβάλλω αν θα είχα καταλάβει τι συνέβαινε.

 

Ποια ήταν η έκδοση;

[BladeRunner]

Ποια ήταν η έκδοση;

 

Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί δυο φορές.

Απο τις εκδόσεις ΠαράΠέντε(έτος έκδοσης:2000) και απο τις εκδόσεις Γρηγόρη(έτος έκδοσης:1968).

Η κακή μετάφραση θα είναι των εκδόσεων Γρηγόρη.Δεν έχω ακούσει και καλά λόγια.

[Δημήτρης]

Ποια ήταν η έκδοση;

 

Παρα πέντε.