Arachnida Posted December 31, 2009 Share Posted December 31, 2009 (edited) Ανεβάζω τον πρόλογο ενός μυθιστορήματος που ετοιμάζω εδώ και καιρό. Οι φίλοι θα έχουν ακούσει να μιλάω για αυτό. Είναι κράμα ιστορικού μυθιστορήματος και φάνταζυ (και λίγο επιστημονικής φαντασίας), ενώ θα περιλαμβάνει και στοιχεία πολιτικού δοκιμίου. Εϊστε οι πρώτοι που το βλέπετε. Κριτική παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Εδώ ξεκινάει η ιστορία ενός δολοφόνου. Είναι η δική μου ιστορία. Και ορκίζομαι ότι την αφηγούμαι μετά φόβο Θεού κι ανθρώπων. «Μούσα βοήθα με να τραγουδήσω τον άντρα τον πολύτροπο, που πλήθος τόπων διάβηκε, αφού ξύπνησε μια μέρα μέσα σ’ ένα κάστρο άγιο και πολιτείες πολλές εγνώρισε, πολλές βουλές ανθρώπων, και σ’ αρίφνητα κύματα ρίχτηκε η καρδιά του. Για να σωθεί κι αυτός παλεύοντας τον χρόνο πίσω να γυρίσει, κι όμως δεν τα κατάφερε κι ας το ποθούσε τόσο». [...] Εσύ που το διαβάζεις αυτό, είσαι σίγουρος ότι σωστά διαβάζεις και για το καλό του κόσμου ή μήπως οι σκοποί σου είναι δολεροί; ΠΡΟΛΟΓΟΣ Σκέψεις ενός καταραμένου ΚΑΠΟΥ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΧΛΙΑΤ. Μήνας όγδοος. Το έτος 6579 από κτίσεως του κόσμου… Πνίγω με ανείπωτη βία τα βογκητά μου, για να μην ακουστώ. Η αγωνία μου είναι μεγάλη, δεν φαντάζομαι ότι μπορεί να έχετε έρθει στη θέση μου, χωρίς να έχετε βρεθεί αντίκρυ με την άλλη πλευρά. Είμαι σίγουρος ότι δεν έχετε έρθει στη θέση μου. Ακούω από έξω τους πυρετώδεις θορύβους της προετοιμασίας των στρατιωτών και οι χτύποι της καρδιάς μου ενώνονται μαζί τους, γίνονται ένα με τα σφυριά που μπήγουν πασσάλους στη σαθρή άμμο και με τα ποδοβολητά των αλόγων. Από πάντα πρόσμενα να έρθει αυτή η μέρα, μα τώρα που ήρθε νιώθω τη ικανοποίηση να κυλάει σαν αέρας μέσα απ’ τα δάχτυλά μου και να χάνεται. Οι πληγές μου στην πλάτη πονάνε φρικτά· δεν με νοιάζει. Δεν έχω το δικαίωμα να βάλω την ύπαρξή μου πάνω από την ιερή αποστολή, όχι τώρα που είμαι τόσο κοντά στην εκπλήρωσή της. Έχω διδαχθεί πολλά όλα αυτά τα χρόνια στο πλευρό ταγών και απλών χωρικών, οι οποίοι έβαζαν θαρραλέα την πατρίδα πάνω από τον εαυτό τους. Και εξίσου πολλά από την πλειονότητα των ανθρώπων που δεν διανοούνται καν να το πράξουν. Πατρίδα… Για ακόμα μία φορά ο πόνος με διαπερνάει χαιρέκακα για να μου υπενθυμίσει ότι εκείνη τη δήθεν «πατρίδα» την είχα προδώσει και με είχε προδώσει ουκ ολίγες φορές, στη μακριά μου πορεία που είχε ξεκινήσει κάποτε από μια άλλη άκρη του κόσμου. Και για να φτάσω σε ετούτο τον ωκεανό από άμμο, πόσες φορές δεν αμφισβήτησα την «αποστολή» και τα κίνητρά μου; Πόσες φορές δεν σκέφτηκα ότι κατά πάσα πιθανότητα ακολουθούσα ένα κενό γράμμα; Δεν είναι ότι έχασα την πίστη μου ή ότι τη χάνω τώρα. Όχι όταν έχω φτάσει τόσο κοντά και ο στόχος μου δεν απέχει παραπάνω από εφτά μίλια. Μπορεί ν’ αναρωτιέστε για το πώς υπολόγισα την απόσταση. Πάντα μ’ αρέσει να είμαι ακριβής με τις λεπτομέρειες. Ο στόχος μου, όμως, είναι ο στόχος μου; Δεν αμφισβητώ τις πρωταρχικές εντολές, προκειμένου να διασφαλίσω -να εκβιάσω αν προτιμάτε- την ανταμοιβή που με περιμένει. Τίποτα δεν είναι υποσχεμένο. Η αμοιβή θα μου δοθεί αν κριθώ άξιος. Πλέον βλέπω τα πράγματα με ουδέτερη ματιά, σάμπως τα πρόσωπα να έχουν αποστασιοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό από μένα, να μην σχετίζονται πια μαζί μου. Όπως τόσες και τόσες φορές στην τυραννισμένη ζωή μου, δεν είμαι κάτι παραπάνω από ένας θεατής και ταυτόχρονα ο πρωταγωνιστής, σε μία παράσταση της οποίας δεν γνωρίζω την αναπάντεχη εξέλιξη. Θυμάμαι μια φράση από την πρώτη ραψωδία της Ιλιάδας, που με κατατρέχει εδώ και καιρό. Αρχίζω σαν ξόρκι να την ψελλίζω μέσα απ’ τα δόντια μου: «Σαν του Αχιλλέα κι εμένα διχόγνωμη η καρδιά δουλεύει κι αναρωτιέμαι τάχα αν πρέπει το κοφτερό σπαθί που σέρνω πλάι μου να σύρω, να διασκορπίσω όλη τη σύναξη και το ρήγα να σφάξω, για να μερώσω το άγριο πάθος μου και το θυμό μου να πνίξω. Ή αν θα ‘ταν προτιμότερο να το γυρίσω αντίστροφα, εμέ στα μάτια να κοιτάζει και να το αγκαλιάσω με αγάπη λυτρωτική;» Τι σύμπτωση, σκέφτομαι, κι εγώ στην πρώτη ραψωδία του έπους μου είμαι, αν και αυτά που περιγράφω συνέβησαν πολύ μετά αφότου γεννήθηκα και πολύ κοντά αφότου πέθανα. Αναλογίζομαι αν έχω χρόνο να ανοίξω τυχαία μια σελίδα από τα πολύτιμα χειρόγραφα και να διαβάσω λίγες αράδες, ώστε να πάρω το μυαλό μου μακριά και απ’ τον πόνο και από τις βλάσφημες σκέψεις, οι οποίες με αποδομούν την ίδια αυτή στιγμή που γράφω όσα διαβάζετε. Τα γράμματά μου αλλοιώνονται, μετέχουν στο μαρτύριό μου. Όπως είμαι γονατιστός μες στη σκηνή, απλώνω με κόπο το χέρι και πιάνω ένα μπρούτζινο κύπελλο, που είναι παρατημένο πάνω σ’ ένα μπαούλο. Το κουνάω λίγο για να βεβαιωθώ ότι έχει ακόμα μέσα υγρό και τεντώνομαι για να φέρω το χείλος του πλάι στην πληγή. Σφίγγω τα δόντια από ένστικτο και χύνω πάνω της νερό σαν άτυπη σπονδή. Ένας τριβελιστικός πόνος με διαπερνάει ως τη βάση του κρανίου μου, μεταδίδεται σαν κύμα και αφού ταξιδέψει σε όλο το σώμα μου, επιστρέφει στην πληγή θεριεμένος. Πόσο χειρότερα μπορεί να είναι τα βασανιστήρια των εννιά κολάσεων και πόσα χρόνια θα χρειαστούν για να περάσω απ’ όλες; Ξέρω, αυτά που γράφω διαβάζονται ως ασυναρτησίες. Θα νομίζετε ότι έχω τρελαθεί και ίσως η γλώσσα μου δεν καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Πρέπει να συνεχίσω. Δεν μπορώ να συγκρατήσω το θυμό μου. Αλλοιώνει την κρίση μου. Παίρνω μερικές ανάσες, σχεδόν έχω καταρρεύσει. Λυγίζω και ξαναορθώνομαι πεισματικά. Πολεμάω με τον εαυτό μου, πολεμάω τον εαυτό μου. Στηρίζομαι στο σπασμένο ασημένιο σπαθί για να σηκωθώ, προσποιούμενος ότι ο πόνος σιγά σιγά καταλαγιάζει μέσα μου. Παίζω θέατρο, θα μπορούσα να φοράω κοθόρνους και να υποδύομαι το ρόλο του εαυτού μου μέσα σε μία κακογραμμένη κι ελλιπή τραγωδία. Κάνω μερικά μισά βήματα πάνω κάτω και ραπίζω με το άχρηστο σπαθί κάμποσες φορές τον αέρα, διώχνω φανταστικούς εχθρούς. Δεν είναι οι Ερινύες που με κυνηγούν, όχι. Με αυτές έχω συνάψει μια συμφωνία, που ισχύει ακόμα. Είναι άλλοι οι εχθροί μου, κανείς δεν τους έχει δει, κανείς δεν τους ξέρει. Σφίγγω τα δόντια και τους μύες μου. Στέκομαι σταθερά όρθιος. Ίσως το σώμα μου έχει αποφασίσει να δώσει μια τελευταία μάχη πριν το τέλος. Χαμογελάω από αντίδραση. Μια τελευταία μάχη… Όπως αυτή που δίνει η αυτοκρατορία, σκέφτομαι πικρά. Έξω ο άνεμος της Ανατολής φουσκώνει ασκούς και φέρνει δυσερμήνευτους οιωνούς για τους δυο μεγάλους στρατούς. Άλλοτε ο ήλιος σκεπάζεται, τα έντερα των κατσικιών μπερδεύονται, τα ξασπρισμένα κότσια της καμήλας πέφτουν στη γη με πρωτόγνωρο τρόπο, σκορπώντας ανησυχία απέναντι στο άγνωστο. Η ανησυχία μεταμορφώνεται σε φόβο παρασέρνοντας στο διάβα της κάστρα και βουνά, αυτοκρατορίες και ιδέες. Φτάνω χωλαίνοντας στην έξοδο της σκηνής. Τρεκλίζω σαν μεθυσμένος· έτσι νομίζω ότι είναι, γιατί δεν έχω μεθύσει ποτέ. Ανασηκώνω το παχύ ύφασμα. Ένας πορφυρός ήλιος βυθίζεται στη λίμνη, ανάμεσα σ’ ένα παράταιρο μωσαϊκό προσευχών, που αποπροσανατολίζει την ακοή. Μερικά δικά μου, αδύναμα λόγια παράλογης πίστης είναι και η τελευταία μου παράκληση πριν το σκοτάδι. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα εισακουστώ, ούτε σε αυτό έχω στηρίξει τις ελπίδες μου. Γνωρίζω ότι η ύστατη μάχη θα δοθεί μέσα μου. Χάνω τον έλεγχο, ο κόσμος χάνεται κάτω απ’ τα πόδια μου. Γονατίζω κι έπειτα σωριάζομαι με το πρόσωπο στο έδαφος. Τα χείλη μου κολλάνε απ’ την άμμο, είμαι ένας άθλιος δούλος της αδυναμίας μου. Ένας άθλιος δούλος του πεπρωμένου. Στρέφω το βλέμμα μου στον ουρανό, να βεβαιωθώ ότι βρίσκεται ακόμα στη θέση του. Παρηγορούμαι πλαστά. Σε λίγες ώρες μια καινούργια μέρα θα ξημερώσει παντού όπου υπάρχει ανθρώπινος πολιτισμός. Ένας νέος ήλιος θα ανατείλει πάνω από ένα νέο κόσμο. Όπως γίνεται συνέχεια και θα ξαναγίνει στο μέλλον. Πώς ένας άνθρωπος μπορεί να σταθεί εμπόδιο; Σύμφωνα με τους τύπους να συνεχίσω γράφοντας όσα έγιναν εκείνη τη μέρα. Αλλά πριν αφηγηθώ τη μέρα του πρώτου άθλιου θανάτου μου, ίσως είναι δικαιότερο πρώτα να αφηγηθώ τις μέρες της άθλιας ζωής μου. Edited December 31, 2009 by Arachnida Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 3, 2010 Share Posted January 3, 2010 Arachnida, διάβασα την εισαγωγή σου και είμαι προβληματισμένη. Υπόσχεται ενδιαφέρουσα συνέχεια, αυτό είναι σίγουρο. Όμως, διαλέγεις να αφηγηθείς στο στυλ "Είμαι ένας άθλιος και θα σας αφηγηθώ την άθλια ζωή μου". Αυτό το στυλ είναι επικίνδυνο για τον συγγραφέα, και θέλει μεγάλη προσοχή. Θέλω να πω, γιατί να διαβάσω ένα ολόκληρο βιβλίο για τη ζωή κάποιου που από την αρχή προσπαθεί (και προσπαθεί πολύ, δεν μας δίνει λόγους να το καταλάβουμε μόνοι μας) να μας πείσει για το πόσο τιποτένιος είναι; Ο συγγραφέας εδώ καλείται να πείσει τον αναγνώστη ότι αξίζει να ασχοληθεί με την ιστορία του χαρακτήρα του, αλλά φοβάμαι ότι στο κομμάτι που διάβασα αυτό δεν γίνεται με επιτυχία. Σαν εισαγωγή μυθιστορήματος είναι ανεπαρκής. Η αφήγηση αγγίζει αναποφάσιστα το επικό, κι αυτό κάνει το κείμενο να χάνει σε δύναμη. Ή θα είναι έπος ή όχι. Μέσες άκρες είναι ερασιτεχνικές. Για να είμαι ωμά ειλικρινής μαζί σου, αν είχα αγοράσει ένα βιβλίο μ' αυτή την εισαγωγή, θα είχα εκνευριστεί με την αμήχανη προσέγγιση του συγγραφέα. Και ακόμη χειρότερα, αν τη διάβαζα στο βιβλιοπωλείο, θα ξανάβαζα το βιβλίο στο ράφι. Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω, ελπίζω να σε βοήθησα λίγο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted January 3, 2010 Share Posted January 3, 2010 Αχά, πρώτο πρόσωπο! Λοιπόν. Για το ύφος και το λόγο ουδέν σχόλιο πέρα απ' το ότι μου άρεσαν. Το περιεχόμενο με κέρδισε, ήταν όσο θολό χρειαζόμουν κι είχε κάμποσα ερωτηματικά για να θέλω να διαβάσω με όρεξη τη συνέχεια. Επίσης μου άρεσε η κατάστασή του αν και σε τέτοιο χάλι να δω πώς θα βγάλει ολόκληρο μυθιστόρημα (κι άλλο ερώτημα)! Όσον αφορά για την ψυχολογία αυτολύπησης του ήρωα, ελπίζω να δικαιολογείται αυτή η αλλαγή. Προσμένω το επόμενο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted January 3, 2010 Author Share Posted January 3, 2010 Cassandra ευχαριστώ για τον κόπο, τα σχόλιά σου με προβλημάτισαν για το κείμενο. Μία μικρή επισήμανση: ο ήρωας δεν προσπαθεί να πείσει ότι είναι τιποτένιος. Στο μυαλό του είναι ίσως η σημαντικότερη ύπαρξη στον κόσμο. Απλώς έχει διαπράξει ανομήματα κατά τη διάρκεια της πορείας του και θέλει να ξεκαθαρίσει ότι τα μέσα αγιάστηκαν απ' τον σκοπό. Γράφει την εισαγωγή βαριά τραυματισμένος. Είναι η μοναδική περίσταση στο βιβλίο που καταγράφει γεγονόταν τα οποία διαδραματίζονται εκείνη τη στιγμή. Θα 'θελα να μου εξηγήσεις λίγο καλύτερα το ότι η αφήγηση αγγίζει αναποφάσιστα το επικό και ότι θα πρέπει γενικά να είναι έπος ή όχι. Όλες οι γνώμες βοηθούν, ευχαριστώ! ΥΓ Αντώνη εσένα σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για το σταθερό ενδιαφέρον στα γραπτά μου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vagos47 Posted January 4, 2010 Share Posted January 4, 2010 Καλημέρα σε όλους. Φίλε Arachnida μου άρεσε πολύ ο πρόλογος του μυθιστορήματός σου. Όλο το στυλ και ο τρόπος γραφής, ο συνδιασμός επικού, ιστορικού και φανταστικού, η υπόθεση και γενικά όλο το πλαισίο στο οποίο κινείται η ιστορία είναι καταπληκτικά. Πιστεύω πως θα βγει κάτι πραγματικά καλό και περιμένω την συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 4, 2010 Share Posted January 4, 2010 Θα 'θελα να μου εξηγήσεις λίγο καλύτερα το ότι η αφήγηση αγγίζει αναποφάσιστα το επικό και ότι θα πρέπει γενικά να είναι έπος ή όχι. Όλες οι γνώμες βοηθούν, ευχαριστώ! Εννούσα ότι ο τρόπος γραφής σου είναι σα να μην έχεις ξαναγράψει έτσι ( εγώ πάντως δεν έχω ξαναδιαβάσει κείμενό σου με αυτό το στυλ, αλλά μάλλον δεν έχω διαβάσει ό,τι έχεις γράψει ) και πειραματίζεσαι. Έχει επιτηδευμένες εκφράσεις, που ταιριάζουν σε ένα επικό μυθιστόρημα, αλλά σ' αυτό που διάβασα μου φάνηκαν παράταιρες, σα να μην ακολουθούσε το υπόλοιπο κείμενο το ίδιο κλίμα. Ήταν λες και διάβαζα τις περιπέτειες του Έλρικ, αλλά... και όχι. Με συγχωρείς, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εξηγήσω, αλλά αυτή την εντύπωση μου άφησε. Ήμουν τόσο αυστηρή στην κριτική μου, γιατί ξέρω πως αυτό ζητούσες, δεδομένου ότι μιλάμε για μυθιστόρημα. Καλή επιτυχία σου εύχομαι! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vagos47 Posted January 4, 2010 Share Posted January 4, 2010 Νομίζω οτι αυτό ακριβώς το στοιχείο κάνει το μυθιστόρημα τόσο ωραίο, ο συνδιασμός επικού και <<καθημερινού>>. Ο όλος τρόπος γραφής είναι πολυ προτότυπος. Απο ότι καταλαβα Cassandra ψάχνεις κάτι σχετικό με προηγούμενα βιβλιά που διάβασες. Εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα επειδή είναι διαφορετικο, αλλά με πολύ ωραίο τρόπο. Περιμένω περρισσότερο κείμενο για καλύτερες εντυπώσεις ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 4, 2010 Share Posted January 4, 2010 Δύσκολο το πρώτο πρόσωπο.Απαιτεί λεπτούς χειρισμούς για να μην κουράσει. Προσωπικά μου άρεσε η ποιητική διάθεση και η αυτογνωσία που δείχνει να έχει ο ήρωας, αν και η πορεία μόνο μπορεί να δείξει αν πράγματι υπάρχει το υπόβαθρο που θα το στηρίξει όλο αυτό. Τι εννοώ. Καταλαβαίνω την Κασσάνδρα στον σχολιασμό, πέρνωντας ως δεδομένο μόνο την εισαγωγή και αναλύοντας την.Πράγματι δείχνει έναν τιποτένιο που προσπαθεί να μας δείξει οτι όντως είναι τιποτένιος και η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει του αξίζει. Παρόλα αυτά αν δεν το δει ο αναγνώστης ξεκομμένο απο την υπόλοιπη ιστορία και προσπαθήσει να μπει στο μυαλό του συγγραφέα (όσο αυτό είναι δυνατόν) μπορεί να εικάσει οτι ο ήρωας λέγοντας όλα τα παραπάνω βρίσκεται στο στάδιο της αποδοχής (δεν ξεχνώ οτι στην ουσία αυτή η εισαγωγή σηματοδοτεί κάποιο απο τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου). Ενδέχεται δηλαδή ο ήρωας να ξεκίνησε με σιγουριά και εγωισμό, στην πορεία τα παραπάνω να μετουσιώθηκαν σε πίστη προς τον σκοπό του, αργότερα να καταπολέμησε τους προσωπικούς του ενδοιασμούς κάνοντας συμφωνία με τις Ερινύες -όπως χαρακτηριστικά λέει- και έπειτα να κλονίστηκε τόσο πολύ ωστε να αρχίσει να αμφιβάλει για την ορθότητα των επιλογών του. Είναι πιθανό μόνο στο τέλος πλέον να είδε καθαρά , με την εικόνα που προσπαθεί γλαφυρά να μας δώσει στο τελευταίο κεφάλαιο της άθλιας -όπως αναφέρει -ζωής του μέσω της εισαγωγής. Σε γενικές γραμμές μου άρεσε.Θα ήθελα απλώς να έχει εκτεθεί μεγαλύτερο μέρος του κειμένου ωστε να βγουν πιο ασφαλή συμπεράσματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted January 4, 2010 Author Share Posted January 4, 2010 Vagos ευχαριστώ για τα καλά λόγια, θα νομίζουν ότι έχω μπει με δεύτερο account για να αβανταδάρω Cassandra ευχαριστώ για την επεξήγηση. Drake όσα αναφέρεις για τη δομή είναι εντυπωσιακά εύστοχα. Όντως ο ήρωας ξεκίνησε με εγωισμό που μετουσιώθηκε σε πίστη και έπειτα κλονίστηκε λόγω των περιστάσεων. Είναι ένας κύκλος που επαναλαμβάνεται στο μυθιστόρημα μου. Τα γεγονότα της εισαγωγής "συμβαίνουν" περίπου στη μέση του βιβλίου, όταν η ήρωας δολοφονείται (spoiler). Ναι, σκοπεύω να ανεβάσω και τη συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 4, 2010 Share Posted January 4, 2010 Drake όσα αναφέρεις για τη δομή είναι εντυπωσιακά εύστοχα. Όντως ο ήρωας ξεκίνησε με εγωισμό που μετουσιώθηκε σε πίστη και έπειτα κλονίστηκε λόγω των περιστάσεων. Είναι ένας κύκλος που επαναλαμβάνεται στο μυθιστόρημα μου. Η ψύχρα που νιώθεις κάποιες φορές γράφοντας βράδυ δεν είναι ο αέρας, το τρίξιμο που συχνά ακους και γυρίζεις να δεις απορημένος δεν είναι η πόρτα και ο κέρσορας που αναβοσβήνει στην οθόνη σου δεν αποτελείται απο 1010001001000100. Αλλα αυτό είναι απο άλλη ιστορία.. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dimit031 Posted January 5, 2010 Share Posted January 5, 2010 Το στυλ λίγο παράξενο , ίσως λίγο περισσότερο επιτηδευμένο απ'ότι θα προτιμούσα , παόλα αυτά εύκολο στο διάβασμα , χωρίς να κουράζει.Ίσως το στυλ μου θύμισε και εμένα λίγο Έλρικ , με τη ματαιότητα να κυριαρχεί , την εξιλέωση που αποζητά μανιωδώς ο ήρωας με το να εισακουστεί η ιστορία του. Αναρωτιέμαι φυσικά τι έχει κάνει , ώστε η ζωή του να είναι "άθλια" όπως λέει και ο ίδιος... Η μέρα του πρώτου άθλιου θανάτου του...Να υποθέσω δηλαδή ότι πεθαίνει κι άλλες φορές? Αυτό μου ακούγεται λίγο υπερβολικό. Μια φορά δεν φτάνει? εκτός αν προσθέσεις στοιχεία μεταφυσικού στην ιστορία , οπότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ίσως πάλι ο χώρος να είναι μια post-nuclear εποχή , με cyborgs και τα συναφή , οπότε μιλάμε για τεχνολογία που του επιτρέπει να ξαναγυρνά στη ζωή. Μπορεί και οι υποθέσεις μου να είναι χωρίς βάση , αλλά κάτι τέτοιο φαντάζομαι. Αν τώρα , το βιβλίο είχε σαν περίληψη ας πούμε ένα κομμάτι της εισαγωγής , αυτό δεν θα με απέτρεπε από το να το αγαοράσω. Μου θύμιζε λίγο το "Ημερολόγιο ενός δαίμονα" του Clive Barker , που μου άρεσε , αν και χρησιμοποιούσε το πρώτο πρόσωπο και πολλές "εντολές" προς τον αναγνώστη. Με τον τρόπο του ο κάθε συγγραφέας σε βάζει στην ιστορία. Κατά τα άλλα η εισαγωγή μου άρεσε πολύ , αλλά θέλω να δω και το υπόλοιπο , για να κάνω τη σύνδεση στο μυαλό μου και να λυθούν κάποιες απορίες μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted January 5, 2010 Author Share Posted January 5, 2010 Η μέρα του πρώτου άθλιου θανάτου του...Να υποθέσω δηλαδή ότι πεθαίνει κι άλλες φορές? Αυτό μου ακούγεται λίγο υπερβολικό. Μια φορά δεν φτάνει? εκτός αν προσθέσεις στοιχεία μεταφυσικού στην ιστορία , οπότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ίσως πάλι ο χώρος να είναι μια post-nuclear εποχή , με cyborgs και τα συναφή , οπότε μιλάμε για τεχνολογία που του επιτρέπει να ξαναγυρνά στη ζωή. Μπορεί και οι υποθέσεις μου να είναι χωρίς βάση , αλλά κάτι τέτοιο φαντάζομαι. Ευχαριστώ dimit031 για τα σχόλια. Στοιχεία μεταφυσικού υπάρχουν στο μυθιστόρημα. Μία διευκρίνηση μόνο γιατί η ημερομηνία μπορεί λίγο να μπερδεύει: ο πρόλογος διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της μάχης του Μαντζικέρτ το 1071 μΧ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dimit031 Posted January 7, 2010 Share Posted January 7, 2010 Ευχαριστώ dimit031 για τα σχόλια. Στοιχεία μεταφυσικού υπάρχουν στο μυθιστόρημα. Μία διευκρίνηση μόνο γιατί η ημερομηνία μπορεί λίγο να μπερδεύει: ο πρόλογος διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της μάχης του Μαντζικέρτ το 1071 μΧ. Αχά! Κάτι ψιλοθυμάμαι από ιστορία , αν και πέρασαν κάμποσα χρόνια! Ευχαριστώ για την επεξήγηση. Άντε , ανυπομονούμε να διαβάσουμε και το υπόλοιπο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Waylander Posted January 10, 2010 Share Posted January 10, 2010 Καλος ο προλογος και θετικος για μενα οτι τα γεγονοτα γινονται στην αγαπημενη μου ιστορικα εποχη. Σχετικα με το κειμενο τωρα δεν εχω καποιο σημαντικο σχολιο να κανω. Η μιζερια του τυπου-αθλιου οπως αναφερεις θα εξηγηθει παρακατω οπως και η φαινομενικη του αθανασια(?)....Αναμενουμε την συνεχεια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted January 12, 2010 Share Posted January 12, 2010 Με έψησε κι εμένα. Ίσως λίγο πιο σκόρπια η σκέψη του αφηγητή απ' ότι θα μου άρεσε, αλλά περνάει έτσι σωστά την αίσθηση του καταπονημένου σώματος και νου. Ο ενεστώτας στο πρώτο πρόσωπο με προβλημάτισε. Μιλάει σαν να έχει κάποιο ακροατήριο ακριβώς δίπλα του, αλλά διευκρινίζει πως στην ουσία γράφει. Οπότε για πιο λόγο να λέει π.χ. "πλένω την πληγή μου;" Προφανώς δεν το κάνει την ίδια στιγμή που γράφει (με το δεύτερο ζευγάρι χέρια του), ούτε όταν ξεραίνεται στο φινάλε. Και είναι λίγο επιτηδευμένο να γράφεις έτσι σε ένα ημερολόγιο αντί να πεις π.χ. "χτες έκανα αυτό" με τις ίδιες ακριβώς εκφράσεις αλλά σε Αόριστο Επιμέρους παρατηρήσεις για συγκεκριμένες εκφράσεις στο αρχείο Arachnida - Εδώ ξεκινάει η ιστορία ενός δολοφόνου.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted January 12, 2010 Share Posted January 12, 2010 (edited) Θα συμφωνήσω με την Κασσάνδρα. Με φάνηκε ατέλειωτη η εισαγωγή, χωρίς να λέει όμως και πάρα πολλά. Εκείνο το συνεχές "ω πόσο τρισάθλιος και κατάπτυστος είμαι" το βρήκα κομματάκι κουραστικό. Με έκανε να αναρρωτιέμαι αν και το υπόλοιπο θα είναι έτσι. Ο Δρέικ είπε πως "αν κάποιος προσπαθήσει να καταλάβει την πρόθεση του συγγραφέα" (αν θυμάμαι καλά) αλλά δε νομίζω να είναι δουλειά του αναγνώστη αυτό, τουλάχιστον όχι από την εισαγωγή. Τον ενεστώτα το βρήκα κι εγώ προβληματικό, βοηθάει στη δημιουργία αυτού του "επιτηδευμένου και πομπώδους" που επισημάνθηκε κι από άλλους. Βέβαια ταιριάζει με την κατάσταση ενδοσκόπισης του ήρωα (επικεντρώνει στο εδώκαιτώρα του), υπάρχουν όμως και τα πρακτικά ζητήματα που ανέφερε ο Ελεκτροσκράιμπ. Εκείνη η πρώτη παραγραφούλα με κάθησε τελείως λάθος. Ίσως αυτό να με προκατέλαβε κιόλας για το παρακάτω. Συγνώμη που σε στενοχώρησα.. Edited January 12, 2010 by KELAINO Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted January 12, 2010 Author Share Posted January 12, 2010 (edited) Ευχαριστώ για το χρόνο. Λευτέρη σε ευχαριστώ και για τον κόπο, θα μπω να μελετήσω τώρα το αρχείο. Για τον ενεστώτα έχω προβληματιστεί και εγώ. Μάλλον θα τον αλλάξω. Πάντως ενεστώτας υπάρχει μόνο σε αυτό το απόσπασμα που διαβάσατε. Σε όλο το υπόλοιπο βιβλίο ο ήρωας γράφει για πράγματα που έχουν συμβεί πριν πολύ καιρό. Έτσι είναι αποστασιοποιημένος από τα γεγονότα και οι τόνοι πιο χαμηλοί. edit: Το πρώτο κεφάλαιο υπάρχει πλέον εδώ. Edited January 12, 2010 by Arachnida Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
pericles Posted January 18, 2010 Share Posted January 18, 2010 [...] Αλλά πριν αφηγηθώ τη μέρα του πρώτου άθλιου θανάτου μου, ίσως είναι δικαιότερο πρώτα να αφηγηθώ τις μέρες της άθλιας ζωής μου. Χαιρετώ σας, Εμένα μου άρεσε το όλο κείμενο. Είναι αρκετό για να σε κάνει να ενδιαφερθείς για το τί συνέβη παρακάτω. Αν και βέβαια, εγώ προσωπικά, είμαι λάτρης των ψυχογραφημάτων· και ως τέτοιο εξέλαβα το κείμενό σου. Μιάς και μιλάει σε πρώτο πρόσωπο και αναφέρεται συνεχώς στον εαυτό του. Διαβάζω για γραπτά, σπαθιά, πληγές. Όλα αυτά δείχνουν χαρακτήρα με: μόρφωση (ξέρει να διαβάζει), σπαθί (άρα είναι πολεμιστής), πληγές (άρα έχει ήδη παλέψει). Και συν όλ’ αυτά, μια οικτρή αυτολύπηση, μια αυτοκαταδίκη, μια αυτομαστίγωση. Για εμένα, αυτό είναι βούτυρο στο ψωμάκι μου. Δώσε μου κι’ άλλο! Πές μου στην ιστορία του: Ποιός είναι; Πώς βρέθηκε εκεί; Γιατί τόσο κακία στον εαυτό του; Πές μου κι’ άσε εγώ στο τέλος να κρίνω αν είναι κακός ή καλός. Αν θα τον αγαπήσω και θα τον συμπονέσω, ή αν θα τον μισήσω. Συνέχισε! Γιατί αν καθυστερήσεις πολύ την αναμονή του αναγνώστη, η όρεξη κρυώνει, και η γλυκιά προσμονή γίνεται θυμός για το «φαγητό» που του υποσχέθηκαν και ποτέ δεν του σέρβιραν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted January 19, 2010 Author Share Posted January 19, 2010 Συνέχισε! Γιατί αν καθυστερήσεις πολύ την αναμονή του αναγνώστη, η όρεξη κρυώνει, και η γλυκιά προσμονή γίνεται θυμός για το «φαγητό» που του υποσχέθηκαν και ποτέ δεν του σέρβιραν. Χαίρομαι και συμφωνώ. Η συνέχεια, δηλαδή το πρώτο κεφάλαιο του μυθιστορήματος υπάρχει εδώ: http://community.sff.gr/index.php?showtopic=11810 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted January 26, 2010 Share Posted January 26, 2010 Δεν βρήκα ιδιαίτερα ελκυστική την αρχή. Λίγο, πολύ συμφωνώ με την Cassandra. Δεν σε τραβάει ο ήρωας. Επίσης η επιλογή να ξεκινάς από τη μέση και να διηγείσαι το παρελθόν σε αναγκάζει να κάνεις «περιγραφική» πλοκή, και ίσως έτσι να χάσεις την ταύτιση του αναγνώστη. Θα προτιμούσα να ξεκινήσεις με μία μάχη, αφού φαίνεται να έχει πολλές η ιστορία, η κάποια προδοσία σε πραγματικό χρόνο και να κάνεις τα flashback ή flashforward κατά την εξέλιξη της ιστορίας. Τέλος, αν και πιθανόν να έχεις προχωρήσει πολύ την ιστορία, νομίζω ότι η πρωτοπρόσωπη αφήγηση σε μυθιστόρημα είναι μεγάλο στοίχημα. Ενώ την βρίσκω εξαιρετική για μερικά διηγήματα, πιστεύω ότι θέλει τεράστια προσπάθεια για να φέρεις σε πέρας ένα τόσο μεγάλο όγκο γραφής, χωρίς να κουράσεις τον θεατή ή να μπλέξεις με συνεχείς περιγραφές και διευκρινίσεις. Εναλλακτικά μπορεί μερικά κομμάτια να είναι πρωτοπρόσωπα και μερικά σε τρίτο πρόσωπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.