dimit031 Posted January 2, 2010 Share Posted January 2, 2010 (edited) Δεν είναι η πρώτη ιστορία που γράφω , ούτε και η πιο πλήρης , απλά ήταν κάτι που μου ήρθε σαν έμπνευση , ενθυμούμενος ιστορίες από το χωριό , που άκουγα πολύ μικρός και απλά τις συμπλήρωσα με λίγο από τον χαρακτήρα μου.Η ταύτιση με τους ήρωες που λένε...Αρκετά όμως σας κούρασα , ορίστε η ιστορία. Τα Δάκρυα της Νεράιδας Μια φορά και έναν καιρό , σε ένα βασίλειο μαγικό , κάπου κρυμμένο στις καρδιές των παιδιών αυτού του κόσμου , μεγάλων και μικρών , ζούσε ένας καλόκαρδος και δίκαιος βασιλιάς μαζί με την οικογένειά του , σε ένα πανέμορφο κάστρο που ήταν το στολίδι όλου του κόσμου.Το βασίλειο ευημερούσε και οι κάτοικοι ήταν πανευτυχείς. Μια μέρα όμως , ήρθε να εγκατασταθεί στη χώρα μια γριά γυναίκα , αποκρουστική στην όψη , που φορούσε συνέχεια μαύρα κουρελιασμένα ρούχα.Έχτισε μέσα σε μία νύχτα μία ξύλινη καλύβα , στις όχθες μιας από τις πολλές λίμνες που περιτριγύριζαν την πόλη. Πολές φήμες ακούγονταν για παράξενους ήχους που έρχονταν από την καλύβα τις νύχτες που το φεγγάρι γέμιζε , αλλά κανείς δεν είχε το θάρρος να πλησιάσει για να ανακαλύψει το τι συμβαίνει. Ο φόβος είχε ριζώσει στις καρδιές των ανθρώπων της χώρας. Οι φήμες φτάσανε και στα αυτιά του βασιλιά , ο οποίος μετά από πολλή σκέψη αποφάσισε να στείλει μία ομάδα στρατιωτών για να ανακαλύψουν τι είναι αυτοί οι φριχτοί ήχοι που σκίζουν τη σιγαλιά της νύχτας. Κάτι τρομερό συνέβη: Σαν να ήθελε να προστατεύσει κάποιο μυστικό , ένας δράκος εμφανίστηκε μια μέρα ξαφνικά στους ουρανούς και απήγαγε την μοναχοκόρη του βασιλιά. Όπως ήταν φυσικό , όλες οι έρευνες για τη γριά «μάγισσα» όπως την αποκαλούσαν πλέον , σταμάτησαν. Ο ευγενικός μέχρι τότε βασιλιάς έπεσε σε βαθιά μελαγχολία.Δεν μπορούσε να πιστέψει τη συμφορά που τον βρήκε.Οι μέρες περνούσαν , με το βασιλιά να βυθίζεται όλο και πιο πολύ στις σκέψεις του πόνου του , μέχρι που έγινε κάτι απίστευτο. Εμφανίστηκε μπροστά στο βασιλιά ένα κατάμαυρο κοράκι , με φτερά στο χρώμα της πιο σκοτεινής νύχτας και κάθισε απέναντί του , κοιτώντας τον στα μάτια. «Τι θέλεις μπροστά μου καταραμένο πουλί; Ήρθες να μου προσθέσεις κι άλλα βάσανα στο μυαλό και την καρδιά;» Μα το κοράκι κάθισε αναπαυτικά στο περβάζι του πύργου και μίλησε στο βασιλιά με ανθρώπινη λαλιά: «Καταραμένο μπορεί να είμαι από τουε θεούς , αλλά αυτά που θα σου πω θα σε βοηθήσουν να πάρεις πίσω την κόρη σου.» Ο βασιλιάς ξαφνιάστηκε , γιατί αν και η μαγεία δεν ήταν κάτι τελείως άγνωστο , πρώτη φορά συναντούσε κοράκι που μιλούσε και μάλιστα ίσως τον βοηθούσε. «Συνέχισε λοιπόν φίλε μου και πες μου πώς να σώσω την κόρη μου από το δράκο», είπε ο βασιλιάς όσο πιο ήρεμα μπορούσε. «Άκουσέ με λοιπόν άτυχε βασιλιά...Ο δράκος κρύβεται σε μια σπηλιά , ψηλά στο χιονισμένο βουνό.Υπάρχει ένα μονοπάτι που σε οδηγεί εκεί και , εγώ το ξέρω πολύ καλά.Αλλά είναι μονοπάτι που δεν μπορεί να διαβεί ολόκληρος στρατός , παρά μόνο ένας άντρας μόνος του.Οπότε θα σε συμβούλευα να διαλέξεις σοφά το ποιον θα στείλεις. Εγώ εγγυώμαι ότι θα φτάσει στη σπηλιά για να αντιμετωπίσει το δράκο.» Ο βασιλιάς χαμογέλασε για πρώτη φορά μετά από καιρό και άφησε την ελπίδα να μπει ξανά στην καρδιά του. «Σε ευχαριστώ φτερωτέ μου φίλε! Θα καλέσω αμέσως τους καλύτερους πολεμιστές μου και θα διαλέξω ανάμεσά τους τον πιο ικανό για αυτό το σκοπό!Έλα τα χαρά ματα και θα στον έχω έτοιμο για το ταξίδι. «Πολύ καλά λοιπόν , τα χαράματα...» , είπε το κοράκι και πέταξε προς το βουνό, ενώ ο βασιλιάς το παρατηρούσε μέχρι που χάθηκε από τα μάτια του μέσα στα σύννεφα του ουρανού. Όπως έπρεπε , έτσι και έγινε. Οι καλύτεροι πολεμιστές του βασιλείου μαζεύτηκαν μπροστά στο βασιλιά και επιλέχτηκε ένας ψηλός γεροδεμένος άντρας , με νίκες που δεν μπορούσε να ξεπεράσει κανείς άλλος σε μονομαχίες! Οι ελπίδες ενός ολόκληρου λαού ήταν μαζί του... Σαν ήρθε το χάραμα , το κοράκι περίμενε υπομονετικά στο παλάτι, μέχρι που εμφανίστηκαν ο πολεμιστής και ο βασιλιάς. Μετά τις ευχές , κοράκι και άνθρωπος ξεκίνησαν μαζί για το βουνό... Μετά από κάμποσες ώρες την δεύτερη ημέρα , το κοράκι έκανε κύκλους γύρω από τον πολεμιστή και προσγειώθηκε σε ένα κλαδί λίγο πιο μπροστά του. «Μέχρι εδώ μπορώ να σε πάω , ο δράκος είναι κοντά και δεν τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια στα κοράκια . Μπορεί να με αισθανθεί και αυτό θα θέσει σε κίνδυνο και εσένα. Η σπηλιά είναι μετά από αυτή τη στροφή του δρόμου , καλή σου τύχη!» «Σε ευχαριστώ πιστέ μου σύντροφε αυτού του ταξιδιού!Θα γυρίσω σε λίγο με την πριγκίπισσα!» Ο πολεμιστής μπήκε στη σπηλιάκαι αυτό που είδε τον έκανε να ριγήσει από τρόμο: ένας τεράστιος μαύρος δράκος ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος , ενώ η πριγκίπισσα βρισκόταν δεμένη σε ένα πάσσαλο δίπλα του. Ο δράκος φαινόταν ότι κοιμάται , οπότε με λίγη τύχη και πολύ ησυχία θα κατάφερνε να λύσει την πριγκίπισσα και να φύγουν μαζί. Ξαφνικά , από κάπου μακριά ακούστηκε το κρώξιμο ενός κορακιού:»Κρα Κρα» Χλωμός σαν πεθαμένος , ο πολεμιστής γύρισε να ρίξει μια ματιά στην είδοσο της σπηλιάς. Καθώς παρατηρούσε έξω όμως , άκουσε ένα θρόισμα από ίσω του..Ήταν και ο τελευταίος ήχος που άκουσε ποτέ στη ζωή του... Ο βασιλιάς έμαθε τα νέα από το κοράκι και άρχισε να στέλνει όλους τους πολεμιστές του , έναν-έναν , χωρίς ποτέ όμως να επιστρέφουν... Στο τέλος , κανείς πλέον δεν προσφερόταν , όσο και αν απειλούσε ο βασιλιάς , όσο και αν έτααζε αμύθητα πλούτη και δόξα σε όποιον πάει και φέρει την κόρη του πίσω. Ένα βράδυ , σε μία από τις πολλές ταβέρνες της πόλης , ένας νεαρός , εξαιτίας του ποτού μάλλον , άρχισε να καυχιέται για το πόσο εύκολα θα μπορούσε να νικήσει το δράκο και να σώσει την πριγκίπισσα. Για κακή του τύχη όμως , μέσα στο μαγαζί βρισκόταν ένας από τους συμβούλους του βασιλιά , ο οποίος μόλις άκουσε τα λόγια του νέου έτρεξε να το πει στο βασιλιά, που πήγε αμέσως στο πανδοχείο να ακόσυει το νέο αυτόν να μιλάει. Ενώ ο μεθυσμένος νέος συνέχιζε να λέει ιστορίες για νεράιδες , μαγικά αντικείμενα και δράκους και το πως πάντα τα κατάφερνε , ο βασιλιάς μίλησε και έκανε όλους τους άλλους μέσα στο μαγαζί να σωπάσουν. «Θα ήθελα πολύ να δω αν μπορείς να κάνεις πράξη όλα όσα λες μικρέ!» Ζαλισμένος από το κρασί και , δίψως να πολυσκεφτεί την απάντησή του , ο καυχησιάρης νέος απάντησε : «Φυσικά και θα σας κάνω την τιμή να πολεμήσω το δράκο και να φέρω την πριγκίπισσα πίσω σώα και αβλαβή! Δώσε μου μόνο μία εβδομάδα διορία και όλα θα γίνουν όπως πρέπει!» «Πολύ καλά λοιπόν , 7 μέρες.Αν μέχρι τότε δεν έχω την κόρη μου , θα σε δώσω εγώ προσωπικά στο δράκο να σε φάει!».Και , με τα λόγια αυτά ο βασιλιάς αποχώρησε από την ταβέρνα... Μόλις ξύπνησε , απαλλαγμένος από τη ζάλη του ποτού , ο νέος σκέφτηκε όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ...Δυστυχώς θυμόταν τα πάντα... Ντύθηκε γρήγορα , πήρε ένα σακίδιο στην πλάτη με τρόφιμα και ξεκίνησε το ταξίδι. Βγαίνοντας από τα όρια της πόλης , συνάντησε το γνωστό πλέον κοράκι. «Χαίρομαι που θα έχω παρέα στο ταξίδι , αλλά θα κάνουμε μία μικρή παράκαμψη πρώτα. Έχω 7 μέρες στη διάθεσή μου , και ο δράκος είναι μόνο δύο μέρες μακριά!» «Τώρα που πάει αυτός; Έχασε το μυαλό του τελείως; Δε βαριέσαι , ας τον ακολουθήσουμε να δούμες τι σκαρώνει , έτσι και αλλιώς η μοίρα του είναι προκαθορισμένη!» , σκέφτηκε το κοράκι και άρχισε να πετάει ξοπίσω του... Στο σούρουπο της πρώτης μέρας συνάντησαν μια μικρή ξύλινη καλύβα σε ένα ξέφωτο στο δάσος και δύο άντρες να τσακώνονται πάνω από ένα ζευγάρι μπότες «Δικές μου είναι!Είμαι ο μεγαλύτερος!», έλεγε ο ένας. «Όχι , δικές μου είναι! Εμένα αγαπούσαν περισσότερο!» , έλεγε ο άλλος. «Φίλοι μου , ηρεμήστε! Μπορώ να σας βοηθήσω να λύσετε αυτή τη μικρή διαφορά σας!» , είπε αμέσως ο νεαρός , μόλις κατάλαβε ότι μπορεί να οφεληθεί από την όλη ιστορία. «Όλα άρχισαν πριν μια εβδομάδα , όταν οι γονείς μας έφυγαν και μας άφησαν αυτή την καλύβα , που συμφωνήσαμε να μένουμε μαζί , και αυτές τις μαγικές μπότες , που δίνουν σε όποιν τις φοράει την ταχύτητα του ανέμου.Το πρόβλημα όμως είναι ότι ακόμα δεν μπορούμε να αποφασίσουμε ποιος θα τις πάρει!» «Έχω λοιπόν να σας προτείνω μια λύση που θα βάλει τέλος στη διαφωνία σας:γιατί δεν κάνετε έναν αγώνα δρόμου , από εδώ μέχρι....την πόλη ας πούμε και πάλι πίσω; Ο νικητής θα πάρει τις μπότες. Απλό!» «Και αν κάποιος μας κλέψει τις μπότες όσο λείπουμε ;» «Α , για αυτό να μην ανησυχείτε καθόλου! Θα μείνω εγώ εδώ να τις προσέχω μέχρι να γυρίσετε!» «Τέλεια!» , αναφώνησαν και τα δυο αδέρφια μαζί και αφού έριξαν ο ένας στον άλλο μια κλεφτή ματιά ξεκίνησαν ευθύς αμέσως να τρέχουν προς την πόλη. Μόλις χαθήκαν μέσα στο δάσος , ο νέος πήρε τις μπότες και και συνέχισε το ταξίδι του μονολογώντας: «ήταν τελικά πολύ εύκολο....» Έτσι πέρασε και μία ακόμα μέρα , με τον ταξιδιώτη να περιεργάζεται τις νέες μπότες του. Το μεσημέρι της τρίτης μέρας , αφού είχε κουραστεί πλέον , ο νέος κάθισε στην όχθη μιας λίμνης , που τα νερά της είχαν αυτό το γλυκό γαλαζοπράσινο χρώμα που γαληνεύει την ψυχή...Επειδή τα ωραία όμως κρατάνε πάντα λίγο , έτσι και η ηρεμία αυτή διακόπηκε από τις φωνές και τα τραγούδια 3 γυναικών , που εμφανίστηκαν στην άλλη πλευρά της λίμνης. Ο χορός τους γεμάτος χάρη , το τραγούδι τους τόσο απαλό που ακόμα και τα παραδεισέινια πουλιά κελαηδούσαν στον ίδιο ρυθμό. «Χαίρετε ωραίες μου δεσποινίδες!» φώναξε και πετάχτηκε από την κρυψώνα απ’όπου τις παρακολουθούσε τόση ώρα. Η εμφάνισή του όμως είχε το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που ήλπιζε και οι κοπέλες άρχισαν να τρέχουν τρομαγμένες να κρυφτούν. Πάνω στη βιασύνη της , μία από αυτές γλίστρησε και έπεσε μέσα στη λίμνη. «Βοήθεια!» φώναζε η κοπέλα , αλλά οι άλλες δύο κοπέλες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Τότε , χωρίς δεύτερη σκέψη ο νεαρός, ο οποίος μπορεί να πει κανείς ότι έφταιγε κιόλας που η κοπέλα έπεσε στη λίμνη , βούτηξε αμέσως και την έβγαλε στην όχθη , λιπόθυμη από το φόβο . «Ευχαριστούμε άγνωστε που βοήθησες την μικρή μας αδελφή. Τόσο καιρό προσπαθούμε να της μάθουμε κολύμπι , αλλά δεν τα καταφέρνουμε όπως διαπίστωσες και εσύ.Είμαστε οι 3 νύμφες του δάσους και πλέον σου χρωστάμε χάρη. Το συνηθισμένο που μπορεί να θέλεις είναι να πάρεις μία από εμάς για γυναίκα σου.Φαντάζομαι ξέρεις τις ιστορίες...» Εκείνη τη στιγμή , η μέχρι τότε λιπόθυμη νεράιδα άνοιξε τα μάτια της και το παλικάρι έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του ξαφνικά...Η μαγεία του κόσμου σε ένα βλέμμα... «Θέλω ....ε.....να....»Είχε χάσει τα λόγια του τελείως ... Μόλις συνήλθε και βρήκε τη μιλιά του , συνέχισε: « Δε θα μπορούσα με τίποτα να καταδικάσω την αιώνια ομορφιά σας να χαραμίζεται στα χέρια ενός θνητού. Το μοναδικό που ζητάω είναι να μου δώσετε κάτι που θα με βοηθήσει στη μάχη με το δράκο. Πρέπει να σώσω μία πριγκίπισσα βλέπετε , αλλιώς είμαι και εγώ χαμένος!» Αφού το σκέφτηκαν λίγο , η μεγαλύτερη (αν μπορούσε κανείς να κρίνει από τον τρόπο που μιλούσε και φερόταν) από τις νύμφες , έβγαλε ένα ολόλευκο μεταξωτό μαντήλι. «Μπορεί να μοιάζει απλό , αλλά όταν αμφιβάλλεις για κάτι απλά βάλε το μαντήλι αυτό μπροστά στα μάτια σου και η αλήθεια θα εμφανιστεί.» «Σας είμαι αιώνια ευγνώμων πανέμορφες νεράιδες.Μακάρι οι δρόμοι μας να διασταυρωθούν ξανά στο μέλλον , κάτω από καλύτερες συνθήκες!» «Αντίο και σε σένα πολεμιστή και καλή τύχη! Τα άστρα είναι με το μέρος σου!» Μετά τους αποχαιρετισμούς , ο νέος συνέχισε το δρόμο του. Ξαφνικά άκουσε έναν ήχο πίσω του και γύρισε ξαφνιασμένος. Ήταν η μικρότερη από τις νύμφες , που τον ακολούθησε. «Πάρε αυτό το μπουκαλάκι.Έχει μέσα τα δάκρυά μου. Μπορεί να σου φανεί παράξενο , αλλά έχουν μαγικές ιδιότητες.» «Σε ευχαριστώ!Αλλά τι ιδιότητες; Πώς θα ξέρω πότε να το χρησιμοποιήσω;» «Θα το ξέρεις όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Πρόσεχε μόνο το σημάδι σου να είναι αλάθητο.» Και , αφού τον φίλησε γλυκά στο μάγουλο και του ψιθύρισε ένα «να προσέχεις...» , εξαφανίστηκε ανάμεσα στα δέντρα. «Αχ , αυτό είναι μαγεία ,,,ένα φιλί , δυο λόγια και ένας γλυκός πόνος στην καρδιά...» , σιγοψιθύρισε και κράτησε για πάντα αυτή την ανάμνηση. Το ίδιο βράδυ , ενώ το κοράκι συνέχιζε να πετάει από πάνω του , αποφάσισε να ξεκουραστεί και να τσιμπήσει λίγο από το φαγητό που είχε πάρει μαζί του. Επειδή όμως το φως του φεγγαριού χυνόταν άπλετο μέσα στο δάσος αυτή την έναστρη νύχτα , αποφάσισε να καλύψει τα μάτια του με το δώρο των νυμφών για να προστατευτεί από το φως και να κοιμηθεί. Αυτό που είδε δεν του άρεσε καθόλου: το κοράκι στεκόταν ήσυχο δίπλα του , όμως η μορφή του άλλαζε συνεχώς , ανάμεσα σε αυτή ενός άντρα , ενός δράκου , μιας κοπέλας , και μιας γριάς με μαύρα ρούχα , χωρίς όμως καμία από αυτές τις εικόνες να μένει σταθερή για πολλή ώρα , ώστε να ξεχωρίσει λεπτομέρειες. «Χρήσιμο τελικά το δώρο....» , σκέφτηκε καθώς αποκοιμήθηκε , με το μυαλό του να βλέπει όνειρα για το πως θα ξεφορτωθεί το κοράκι. Με το χάραμα ξεκίνησε για τη σπηλιά , ενώ είχε ήδη διανύσει πάνω από το μισό της απόστασης. Το κοράκι πιστός ακόλουθός του. ¨Ακόμα αυτός ο φτερωτός υποκριτής είναι εδώ...Πώς θα απαλλαγώ από την παρουσία του;» Για καλή του τύχη , κον΄τα στην είσοδο της σπηλιάς είδε ένα βράχο με μια αετοφωλιά πάνω του. «Θα μπω από εκεί» είπε και ξεκίνησε να σκαρφαλώνει στο βράχο. «Μα , η είσοδος είναι...»ξεκίνησε να λέει το κοράκι , αλλά ο παράτολμος νεαρός είχε ήδη φτάσει στην κορυφή του βράχου. «Αναρωτιέμαι τι θα κάνει πάλι...» έλεγε το κοράκι καθώς πλησίαζε και αυτό το βράχο. Ο νέος είχε βρει όντως μία αετοφωλιά και , κρίνοντας από τις κραυγές των μικρών πουλιών , δεν ήταν και τόσο ευπρόσδεκτος. «Κοράκι , έλα! Έχει κι άλλη είσοδο εδώ , μόνο που είναι κρυμμένη!» Γεμάτο απορία , το κοράκι προσγειώθηκε ακριβώς τη στιγμή που τους είχε εντοπίσει ο ιδιοκτήτης της φωλιάς και με μια τρομερή κραυγή ορμούσε πάνω τους. Δεν του αρέσανε οι επισκέπτες , ειδικά όταν δεν τους είχε προσκαλέσει ο ίδιος! Ο άνθρωπος πρόλαβε και πήδηξε από το βράχο και προσγειώθηκε στην είσοδο της σπηλιάς , αλλά το κοράκι δεν είχε χρόνο να αντιδράσει , οπότε δέχτηκε όλη την οργή του αετού σε ένα χτύπημα που του τσάκισε το δεξί του φτερό. «Ωραία , λίγη μοναξιά επιτέλους! Που είναι και η πριγκίπισσα; Να τη σώσω να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία!» Η πριγκίπισσα ήταν εκεί , δεμένη ακόμα στον πάσσαλο , αλλά εκτός από το ότι είχε λιποθυμήσει , δεν έδειχνε να έχει άλλα σημάδια από κακουχίες πάνω της. Αφού την έλυσε και την πήρε στην αγκαλιά του , ξεκίνησε να τρέχει προς την έξοδο , όταν εμφανίστηκε ο δράκος. «ΕΣΥ!!!Θα πληρώσεις ακριβά για αυτό που έκανες!» , φώναξε ο δράκος και τα τοιχώματα της σπηλιάς ταρακουνήθηκαν από την οργή του. Άνοιξε το στόμα του , έτοιμος να κάψει με την πύρινη ανάσα του το παλικάρι και την νεαρή πριγκίπισσα, όταν σε μια στιγμή ο νέος έβγαλε το φλασκί με τα δάκρυα από μια τσέπη του γιλέκου του και το πέταξε με δύναμη στο δράκο. Το σημάδι του ήταν αλάνθαστο , όπως τον είχε συμβπουλεύσει η νύμφη και πέτυχε το δράκο στο κεφάλι. Το φλασκί έσκασε , κάνοντας τόσο θόρυβο που ο δράκοςδεν άντεξε και έκλεισε τα αυτιά του από τον πόνο , ενώ η σπηλιά γέμισε με μια έντονη λάμψη που τον τύφλωσε. «Να η ευκαιρία μας!Πάμε!» , είπε το παλικάρι και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις μπότες που είχε αποκτήσει με τόση πονηριά! Πριν φύγει όμως έσκυψε και μάζεψε μερικά χρυσά νομίσματα από το θησαυρό του δράκου , μουρμουρίζοντας κάτι για τόκο καθυστέρησης σε δυο αδέλφια. Τρέχοντας σαν τον άνεμο , έφτασε ξανά στην καλύβα που απέκτησε τις μπότες. Φυσικά τα δυο αδέλφια δεν τον υποδέχτηκαν με χαρά. «Καλησπέρα καλοί μου φίλοι!Θα αναρωτιέστε φυσικά που ήμουν όταν γυρίσατε.Είναι μεγάλη ιστορία και βιάζομαι , οπότε θα σας την πω εν συντομία. Μόλις φύγατε , κάποιος ήρθε εδώ να σας κλέψει , αλλά εγώ τον ακολούθησα φορώντας τις μπότες σας-αλήθεια , εκπληκτική εφαρμογή- και τον έπιασα. Ζήτησε συγγνώμη και μάλιστα μου έδωσε αυτά τα νομίσματα ως ένδειξη καλής θέλησης! Ορίστε λοιπόν οι μπότες σας και τα νομίσματα.Αντίο!» Τα δυο αδέλφια έμειναν να τον κοιτάζουν σα χαμένοι , αλλά αμέσως άρχισαν να τσακώνονται και για τις μπότες , αλλά και για τα χρυσά νομίσματα , που ήταν 21 στον αριθμό και δεν μπορούσαν να τα μοιράσουν δίκαια! «Τελικά και αυτό ήταν πολύ εύκολο....» μονολογούσε το παλικάρι , με την πριγκίπισσα αγκαλιά να κατευθύνεται για την πόλη! Η υποδοχή του ήταν αυτή που αρμόζει στους ήρωες! Ροδοπέταλα στο διάβα του , χειροκροτήματα και ζητωκραυγές , όλα για αυτόν που νίκησε το δράκο. Ο βασιλιάς τον αγκάλιασε , χαρούμενος που είχε πάλι την κορη του στην αγκαλιά του. Την επόμενη μέρα κανονίστηκε όλοι οι κάτοικοι του βασιλείου να τον συγχαρούν και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει η γριά «μάγισσα»! Περίμενε καρτερικά τη σειρά της , και όταν ήρθε η στιγμή , η γριά του άπλωσε το χέρι της , αλλά μόλις είδε την έκφραση στο πρόσωπό της σάστισε.Ίσως το χτυπημένο δεξί χέρι , ίσως τα μαύρα ρούχα...Κάτι του θύμιζαν όλα αυτά ...Αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί τι ακριβώς...Έβγαλε λοιπόν το χέρι του από την τσέπη και καταλάθος τράβηξε μαζί και το πέπλο των νυμφών.Τότε όλα ξεκαθάρισαν , αλλά ήταν αργά πια...Η γριά είχε αρπάξει το χέρι του και το έσφιγγε με δύναμη , ενώ ο ήρωας αισθανόταν τη ζωή του να φεύγει σιγά-σιγά . Με την τελευταία στάλα δύναμης που του είχε απομείνει , έβγαλε το σπαθί του και κάρφωσε την καρδιά της μάγισσας , παίρνοντάς τη μαζί του στην άλλη ζωή. Όσοι βρίσκονταν τριγύρω έμεινα άφνοι , αλλά μόλις η μάγισσα μεταμορφώθηκε σε ένα τεράστιο μαύρο δράκο , όλα ξακαθάρισαν απότομα. Την τελευταία στιγμή ο νέος έκανε αυτό που είχε υποσχεθεί: έσωσε την πριγκίπισσα και σκότωσε τελικά το δράκο , σώζοντας για πάντα το βασίλειο... Στο τέλος , δύο αδέρφια ακόμα τσακώνονταν για ένα ζευγάρι μπότες , που κάθε άλλο παρά μαγικές ήταν , η πριγκίπισσα παντρεύτηκε ένα πριγκιπόπουλο από ένα διπλανό βασίλειο , ο ήρωάς μας απέκτησε τη φήμη που πάντα ήθελε με το άγαλμα που στήσανε προς τιμήν του και , κάπου πιο μακριά , μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος , μια μικρή νύμφη κάθεται ατέλειωτες ώρες δίπλα σε μία γαλήνια λίμνη και δακρύζει για την αγάπη ενός θνητού... Edited January 2, 2010 by dimit031 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kalanapathw Posted January 2, 2010 Share Posted January 2, 2010 καλώς ήρθες δημήτριε, βλέπω σε έπεισα για το φόρουμ. άραξε και περίμενε τον σχολιασμό. εφόσον εγώ στον έχω κανει ήδη τον σχολιασμό Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 2, 2010 Share Posted January 2, 2010 Μου φάνηκε πολύ ευχάριστο στο διάβασμα μιας και δεν σταματούσε καθόλου να τρέχει η ιστορία με τεχνικά στολίδια και συγγραφικά τερτίπια. Ειδικά για μικρές ηλικίες , που τα μεγάλα κείμενα τους κουράζουν και τα κρυφά νοήματα περνούν ανέγγιχτα. Παρόλα αυτά δεν ένιωσα πουθενά την ανατροπή ή την έκπληξη. Το όλο παραμύθι μου κάνει μια διασκευή μεταξύ της ιστορίας των τριών αδελφών στις χίλιες και μια νύχτες, και του Δακτυλιδιού των Νιμπελούγκεν απο το Λυκόφως των θεών του Βάγκνερ. Θα ήθελα πάντως να δω κι άλλα δικά σου κείμενα ,μιας και μου άρεσε ο τρόπος που γράφεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dimit031 Posted January 2, 2010 Author Share Posted January 2, 2010 kalanapthw , είδες τελικά ότι ανέβασα την ιστορία! Δημήτριε....Έλεος!!! Άκη! Μην πω το κανονικό σου όνομα! Drake , ειλικρινά δεν έχω διαβάσει καμία από τις δύο ιστορίες που αναφέρεις , αν και σίγουρα έχω ακουστά και τις Χίλιες και Μία Νύχτες και τους σκανδιναβικούς θρύλους! Χαίρομαι πάντως που, ακόμα και σαν απλή ιστορία , κρατούσε έστω λίγο ζωντανό το ενδιαφέρον του αναγνώστη! ΣΚέψου ότι τα παιδιά δεν ξέρουν ούτε από Αραβικούς μύθους , ούτε από σκανδιναβικούς , οπότε ίσως ανακαλύψουν εκπλήξεις που εμείς έχουμε ήδη συναντήσει στο παρελθόν. Όσο για περαιτέρω ιστορίες , εύχομαι και εγώ να βρω λίγο χρόνο να τις ανεβάσω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted January 4, 2010 Share Posted January 4, 2010 (edited) Ωραία παραμυθοϊστορία. Αν και δεν έχει την πρωτοτυπία ως μεγαλύτερο ατού της, ωστόσο είναι γρήγορη και με πράγματα να συμβαίνουν συνεχώς. Έχεις ασχοληθεί περισσότερο με τη μορφή του γερακιού, σε σχέση με τη γριά και τον δράκο. Ίσως να σήκωναν λίγη ανάπτυξη ακόμα αυτοί οι χαρακτήρες. Η γρια, στο τέλος, έχει λαβωμένο χέρι. Οκ, κατανοητό το γιατί. Ο δράκος, όταν του κλέβει την κοπέλα, γιατί δεν είναι λαβωμένος όμως; Για τη φάση με τις μπότες, είναι ένα βοήθημα (δυο έξτρα σκηνές) που δεν είμαι σίγουρος ότι είναι απαραίτητο. Άλλωστε, τα δάκρυα της νεράιδας κάνουν τη δουλειά από μόνα τους. Μερικά λαθάκια διορθώνονται με ένα ξαναπέρασμα (πχ κάποια κόμματα που έχουν κενό με τη λέξη που προηγείται). Ωραία προσπάθεια. Ψιλά: 1]«Το συνηθισμένο που μπορεί να θέλεις είναι να πάρεις μία από εμάς για γυναίκα σου.Φαντάζομαι ξέρεις τις ιστορίες...» -Ωραίο αυτό 2]«Δικές μου είναι!Είμαι ο μεγαλύτερος!», έλεγε ο ένας. «Όχι , δικές μου είναι! Εμένα αγαπούσαν περισσότερο!» , έλεγε ο άλλος. -Με δυο ατάκες μας τα είπες όλα. Μπράβο. 3]Μόλις χαθήκαν μέσα στο δάσος , ο νέος πήρε τις μπότες και και συνέχισε το ταξίδι του μονολογώντας: «ήταν τελικά πολύ εύκολο....» -Ήταν όντως πάρα πολύ εύκολο. 4]«Επειδή όμως το φως του φεγγαριού χυνόταν άπλετο μέσα στο δάσος αυτή την έναστρη νύχτα» -Αν έχει φεγγάρι, μου φαίνεται ότι τ’ αστέρια θα έπρεπε να είναι κρυμμένα. 5]«όμως η μορφή του άλλαζε συνεχώς , ανάμεσα σε αυτή ενός άντρα , ενός δράκου , μιας κοπέλας , και μιας γριάς με μαύρα ρούχα» -Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα που έπαιρνε και τη μορφή ενός άντρα και μιας γυναίκας. Καταλαβαίνω το κοράκι και η γριά και ο δράκος να είναι το ίδιο πρόσωπο, αλλά ο άντρας και η γυναίκα; Επίσης, εδώ βλέπεις αυτό που λέω με τα κόμματα. 6]«Χρήσιμο τελικά το δώρο....» , σκέφτηκε καθώς αποκοιμήθηκε , με το μυαλό του να βλέπει όνειρα για το πως θα ξεφορτωθεί το κοράκι. -Αναρωτιέμαι με πόση ευκολία θα μπορούσε ο ήρωας να κοιμηθεί μετά απ’ όσα έχει δει. 7]«Τώρα που πάει αυτός; Έχασε το μυαλό του τελείως; Δε βαριέσαι , ας τον ακολουθήσουμε να δούμες τι σκαρώνει , έτσι και αλλιώς η μοίρα του είναι προκαθορισμένη!» , σκέφτηκε το κοράκι και άρχισε να πετάει ξοπίσω του... -Οι σκέψεις μπορούν να μπουν και με πλάγια γράμματα 8)«Ωραία , λίγη μοναξιά επιτέλους! Που είναι και η πριγκίπισσα; Να τη σώσω να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία!» - 9]«Η πριγκίπισσα ήταν εκεί , δεμένη ακόμα στον πάσσαλο , αλλά εκτός από το ότι είχε λιποθυμήσει, δεν έδειχνε να έχει άλλα σημάδια από κακουχίες πάνω της.» -Πολύ καιρό βάστηξε στον πάσσαλο, αλλά έτσι συμβαίνει με τα παραμύθια. 10]«Στο τέλος , δύο αδέρφια ακόμα τσακώνονταν για ένα ζευγάρι μπότες , που κάθε άλλο παρά μαγικές ήταν» -Δεν ήταν μαγικές; 11]«Η γριά είχε αρπάξει το χέρι του και το έσφιγγε με δύναμη , ενώ ο ήρωας αισθανόταν τη ζωή του να φεύγει σιγά-σιγά .» -Κάπως ανεξήγητο μένει αυτό. Edited January 4, 2010 by dagoncult Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dimit031 Posted January 5, 2010 Author Share Posted January 5, 2010 (edited) Φίλε μου dragoncult... Σ'ευχαριστώ για τις επισημάνσεις σου , πραγματικά βοηθούν στο να βελτιώνομαι . Σχετικά με μερικές ασάφειες , απλά να ξεκαθαρίσω λίγο μερικά σημεία που μπορεί να φάνηκαν ασύνδετα και άσχετα με την ιστορία. Η μορφή του άντρα που έπαιρνε η μάγισσα , ήταν η μορφή εκείνου του ρουφιάνου στην αρχή , που "κάρφωσε" στο βασιλιά ότι υπάρχει στο πανδοχείο ένας που υποστηρίζει ότι μπορεί να σκοτώσει το δράκο και μάλιστα άνετα. Η μάγισσα βλέπεις είχε εισχωρήσει παντού!Η μορφή της γυναίκας , απλά υπήρχε , έτσι γοια να σουλατσάρει ελεύθερα στην πόλη! Το ότι ο ήρωας κοιμήθηκε ήσυχος μετά , απλά δείχνει ότι δεν είχε ξεπεράσει το hangover από το ποτό! Γενικά ήταν λίγο στον κόσμο του , οπότε ανησυχούσε για προβλήματα άμεσα. Μην ξεχνάς ότι και οι μεγάλοι επιστήμονες οραματίζονταν λύσεις στα όνειρά τους! Οι μπότες όντως , δεν ήταν μαγικές , αλλά ξέρεις ότι αν πουλήσεις ένα παραμύθι όταν προωθείς ένα προϊόν , ο αγοραστής το πιστεύει! Η επίδραση του μυαλού στην ύλη... Ο δράκος που ήταν τραυματισμένος στο φτερό , ήταν απλά κάτι που ξέχασα να γράψω...Εδώ με τσάκωσες! Στο τέλος , που η γριά σφίγγει το χέρι του νέου , ας υποθέσουμε ότι είχε κάτι σαν δηλητηριασμένη βελόνα στα δάχτυλά της , που ήταν ποτισμένη με δηλητήριο. Έτσι τουλάχιστον το φανταστηκα εγώ. Τα αστέρια , ακόμα και να υπάρχει φεγγάρι λάμπουνε...Το διαπίστωσα χτες το βράδυ , κάπου στην εξοχή.Ξέρεις , μακριά από καυσαέρια και μόλυνση. Ελπίζω να κάλυψα μερικές από τις απορίες σου! Είπαμε , πρώτη ιστορία , ολοκληρωμένη και μάλιστα σε 2 μέρες! Είχα έμπνευση!Καλά , απλά δεν μπορούσε να κοιμηθεί η κοπελιά το βράδυ εύκολα και σκέφτηκα να της γράψω ένα παραμύθι! Edited January 5, 2010 by dimit031 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.