Kelley Posted January 2, 2010 Share Posted January 2, 2010 (edited) Καλησπέρα σε όλους (ή σε όσους έχουν την υπομονή να διαβάσουν και παρακάτω) Είμαι καινούργιο μέλος και χαίρομαι πραγματικά που βρήκα ένα φόρουμ που ασχολείται κυρίως με τη λογοτεχνία. Όπως καταλάβατε, γράφω και εγώ. Για την ακρίβεια, αυτή είναι η πρώτη φορά που επιχειρώ να γράψω κάτι φανταστικό, οπότε δεν ξέρω ακόμη με σιγουριά αν μπορώ να πω πως γράφω πραγματικά. Θα ήθελα –αν έχετε την υπομονή- να παραθέσω ένα κεφάλαιο από την ιστορία μου για να μου πείτε τη γνώμη σας. Απλά επειδή διάβασα κάποια από τα σχόλια στις άλλες ιστορίες, θα ήθελα να σας προειδοποιήσω ότι τα ελληνικά δεν είναι το δυνατό μου σημείο! Σπούδασα Αγγλία και δεν σπούδασα τίποτα σχετικό με λογοτεχνία. Η δική μου ιστορία είναι για μια ομάδα λυκανθρώπων, μια απλή κοπέλα και ανήκει πιο πολύ στην κατηγορία paranormal romance. Edited January 3, 2010 by Kelley Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted January 2, 2010 Author Share Posted January 2, 2010 Το μετρό.. Ήταν η 5η συνάντηση για αυτή την εβδομάδα. Το γεγονός ότι η αναζήτηση εργασίας κυλούσε πιο ομαλά απ' ότι περίμενε θα έπρεπέ να την χαροποιεί, μα σήμερα η Στεφανία είχε ένα παράξενο συναίσθημα να τη συνοδεύει όλη μέρα. Τα νεύρα της ήταν τεντωμένα και υπήρχαν στιγμές που ένιωθε πως χωρίς λόγο, χωρίς καν κάποιο εξωτερικό ερέθισμα, οι χτύποι της καρδιάς της επιταχυνόταν αισθητά. Κάθε που οι χτύποι έπιαναν ρυθμό πολυβόλου, το μυαλό της γέμιζε πανικό, κάνοντας τα χέρια της να ιδρώνουν ασταμάτητα. Προσπαθούσε όσο πιο διακριτικά μπορεί να σκουπίζει τις ιδρωμένες της παλάμες στη θέση του μετρό, χωρίς να γίνει αντιληπτή από τον κόσμο γύρω της. Εύκολο πράγμα, αλήθεια! Μια και κανείς δε την κοιτούσε. Αυτή της η ικανότητα να κάνει τον εαυτό της αόρατο δεν ήταν τυχαία. Αντιθέτως, ήταν το αποτέλεσμα καλά μελετημένων κινήσεων. Από μικρό παιδί ήταν έτσι. Έψαχνε πάντα το πιο σκοτεινό σημείο του δωματίου για να σταθεί. Αν ο χώρος όμως ήταν πολύ φωτεινός για να κρυφτεί, τότε έβρισκε τον πιο μεγαλόσωμο άνθρωπό στο χώρο για να σταθεί από πίσω του. Για κάποιο άγνωστο -ακόμη και στην ίδια- λόγο, ένιωθε πάντα την ανάγκη να κρυφτεί, να προστατευτεί, να χαθεί στο πλήθος. Ο ιδρώτας άρχισε τώρα να στάζει αργά από το μέτωπο της. Οι σταγόνες του συγκεντρωνόταν με ταχύτητα στη κοιλότητα των γυαλιών ηλίου που φορούσε, νοτίζοντας το εσωτερικό τους και κάνοντάς τη να νιώθει ακόμη πιο αποκομμένη από τον κόσμο γύρω της. Αγωνία θα είναι, σκέφτηκε. Σαν αυτή που έχουν όλοι όσοι πάνε για μια ακόμη συνέντευξη, η οποία πιθανώς δε θα οδηγήσει πουθενά. Μόνο που αυτή δεν ήταν ακόμη μια συνέντευξη για δουλειά. Το μέλλον της κρεμόταν από αυτή τη δουλειά και η Στεφανία το ήξερε καλά. Όταν έλαβε το γράμμα που την καλούσε να εμφανιστεί στα γραφεία του Οργανισμού είχε ξαφνιαστεί λίγο. Δεν θυμόταν να έχει στείλει ποτέ εκεί το βιογραφικό της, μα ήταν σίγουρη πως αυτή η συνάντηση θα έχει θετική έκβαση. Δεν ήξερε για πιο λόγο ακριβώς ένιωθε έτσι. Όμως είχε ένα περίεργο, σχεδόν απόκοσμο συναίσθημα όλη μέρα, πως σήμερα είναι η μέρα που θα αλλάξει τη ζωή της. Δεν ήταν τα χρήματα που θα κέρδιζε αν εξασφάλιζε αυτή τη θέση που την έκαναν να αισθάνεται έτσι. Είχε μάθει να ζει με λίγα από τότε που θυμόταν τον εαυτό της. Τα μόνα της υπάρχοντα ήταν τα χίλιο- χρησιμοποιημένα έπιπλα του δωματίου που νοίκιαζε, μερικά ρούχα ετών -τα οποία πάντα φρόντιζε να χωράνε στη μικρή βαλίτσα που είχε από παιδί- και ένα ακαταλαβίστικο μενταγιόν που κουβαλούσε πάντα μαζί της όπου πήγαινε. Ποτέ δεν κατάλαβε τη σημασία του, αν και όταν ήταν πιο μικρή, περνούσε ώρες ολόκληρες παίζοντας το ανάμεσα στα δάχτυλα της. Κάθε μέρα ανακάλυπτε και μια καινούργια φιγούρα να κοσμεί την πλατιά, ασημένια επιφάνεια του. Πότε έβλεπε πάνω του τη λάμψη του φεγγαριού. Πότε έβλεπε απέραντα δάση γεμάτα μυστικά περάσματα. Άλλοτε πάλι θα έπαιρνε όρκο πως το μενταγιόν απεικόνιζε ένα κοπάδι λύκων να την κοιτά σχεδόν ευλαβικά. Η φαντασία φυσικά δεν της έλειπε ως παιδί και συχνά η Στεφανία θυμόταν τα κόλπα που της έπαιζε το μυαλό της τότε με ιδιαίτερη συμπάθεια. Πέρα από τον Έντι -με τον οποίο μεγάλωσαν μαζί και έβλεπε πια ως αδερφό της- η καλπάζουσα φαντασία της ήταν η μόνη της άμυνα για να αντέξει τις συνεχείς μετακινήσεις της από ανάδοχη σε ανάδοχη οικογένεια. Η κατάρα των ορφανών παιδιών μένει πάντα μαζί τους σαν στίγμα, σκέφτηκε και δίχως να το καταλάβει έσφιξε τα χέρια της σε γροθιές. Η γεύση της απόρριψης από τους ανθρώπους που την γέννησαν δηλητηριάζει τις αισθήσεις της ακόμη και σήμερα.. 23 χρόνια μετά. Κούνησε νευρικά το κεφάλι της, σαν να ήθελε με αυτό το τρόπο να ξορκίσει τις σκέψεις από το μυαλό της. Με αυτό τον τρόπο, εντελώς ξαφνικά, όλοι οι ήχοι χάθηκαν από τα αυτιά της. Όχι μόνο δεν έβλεπε πια μέσα από τα νοτισμένα κρύσταλλα των μαύρων της γυαλιών, αλλά τώρα δεν άκουγε κιόλας. Για μια φευγαλέα στιγμή σκέφτηκε σοβαρά να σηκωθεί από τη θέση της και να αρχίσει να φωνάζει πανικόβλητη, μα κάτι μέσα της την καθησύχαζε. Ξαφνικά, το μόνο που την ένοιαζε ήταν η απόλυτη ησυχία. Νεκρική σιγή.! Αυτό ήθελε. Να μην ακούει τίποτα παραπάνω από τον ανεπαίσθητο ήχο που έκαναν τα πνευμόνια της, καθώς ανάπνεε. Άπλωσε το χέρι της και ακούμπησε το μπράτσο του καθίσματος της για να σηκωθεί. Κάθε κίνηση, κάθε άγγιγμα έγδερνε σαν ξυράφι το δέρμα της. Το μετρό σταμάτησε δίχως να το καταλάβει και στο άνοιγμα της πόρτας οι ήχοι του σταθμού όρμισαν με φόρα, πληγώνοντας τα αυτιά της και πλημμυρίζοντας κυριολεκτικά το αποπνικτικό βαγόνι στο οποίο στεκόταν. Με δυσκολία βγήκε στη πλατφόρμα του σταθμού. Τα πόδια της έμοιαζε να μη την υπακούν. Παραπατώντας, ξεκόλλησε τα μαύρα γυαλιά από τα μάτια της και με το βλέμμα της εντόπισε μια σειρά από πλαστικές καρέκλες στο βάθος του σταθμού. Άρχισε να περπατά προς το μέρος τους τρομοκρατημένη. Αυτές οι απαίσιες καρέκλες άρχισαν να μοιάζουν σαν όαση εν μέσω της ερήμου στα μάτια της. Ήξερε πως αν καταφέρει να τις φτάσει, ίσως να μη σωριαστεί στο πάτωμα και να γλυτώσει έτσι τον εαυτό της από τη ντροπή. Πάνω από όλα ήθελε να γλυτώσει από το τρόμο που τη γέμιζε ξαφνικά η προοπτική να τραβήξει όλη τη προσοχή αυτής της λαοθάλασσας πάνω της. Μόλις κατάφερε να τις φτάσει, σωριάστηκε στη πρώτη καρέκλα που βρήκε μπροστά της και τράβηξε όσο περισσότερο αέρα μπορούσε μέσα στα πνευμόνια της με ανακούφιση. Όχι σήμερα θεέ μου, όχι σήμερα, όχι αυτή τη μέρα σκέφτηκε και ο θυμός άρχισε να καίει τα μαγουλά της. Ένας δυνατός πόνος όμως τη χτύπησε στο στήθος πριν προλάβει να αναθεματίσει τη τύχη της και την έκανε να διπλωθεί στα δύο. Ο αέρας γύρω της άρχισε να πυκνώνει επικίνδυνα, άρχισε να αποκτά γεύση. Ένα μείγμα πικρό σαν φάρμακο άρχισε να γεμίζει το στόμα της. Εκείνη τη στιγμή η Στεφανία πείστηκε απόλυτα πως βρίσκεται στα πρόθυρα καρδιακής προσβολής. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Keuthonymos Posted January 2, 2010 Share Posted January 2, 2010 Καλωσόρισες Kelley!!! Εγώ ακόμη δεν έχω καταφέρει να ολοκληρώσω κάποιες ιστορίες μου . Υπάρχουν ιδέες αλλά κάτι γίνεται(μεταφυσικό ίσως ) και τις παρατάω. Το απόσπασμα της ιστορίας σου μου αρέσει. Με έκανες να θέλω να διαβάσω και τη συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted January 2, 2010 Author Share Posted January 2, 2010 Καλωσόρισες Kelley!!! Εγώ ακόμη δεν έχω καταφέρει να ολοκληρώσω κάποιες ιστορίες μου . Υπάρχουν ιδέες αλλά κάτι γίνεται(μεταφυσικό ίσως ) και τις παρατάω. Το απόσπασμα της ιστορίας σου μου αρέσει. Με έκανες να θέλω να διαβάσω και τη συνέχεια! Καλώς σας βρήκα! Ο πρώτος αναγνώστης!!! Σ’ ευχαριστώ πολύ. Έχω ένα μικρό πρόβλημα….το κείμενο βγαίνει πολύ φορτωμένο στο ποστ!! Να φανταστείς δεν μπόρεσα να βάλω όλο το πρώτο κεφάλαιο, θα σας κούραζε το φορμάτ του. Μπορείς να βοηθήσεις? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Keuthonymos Posted January 2, 2010 Share Posted January 2, 2010 (edited) Δοκίμασε να το ανεβάσεις όπως το έχει ανεβάσει ο παρακάτω φίλος http://community.sff...=0entry136667 Κάνε το αρχείο σου (attached file). Ελπίζω να βοήθησα. Edited January 2, 2010 by keuthonymos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted January 2, 2010 Author Share Posted January 2, 2010 Δοκίμασε να το ανεβάσεις όπως το έχει ανεβάσει ο παρακάτω φίλος http://community.sff...=0entry136667 Κάνε το αρχείο σου (attached file). Ελπίζω να βοήθησα. Thank you!! Ναι, βοήθησες πολύ!!!! Σ’ ευχαριστώ και πάλι! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted January 2, 2010 Author Share Posted January 2, 2010 Και η συνέχεια από το πρώτο κεφάλαιο λοιπόν Chapter 1 Part B.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted January 2, 2010 Share Posted January 2, 2010 Καλωσόρισες στο φόρουμ. Ωραίο κείμενο, σε ορισμένα σημεία χρειάζεται πιο πλούσια ανάπτυξη. Από την ιστορία αποκαλύπτονται λίγα για να την κρίνω. Μου άρεσε πολύ η ικανότητά της να γίνεται "αόρατη". Είναι μια ιδέα που με έχει απασχολήσει κι εμένα πολλές φορές. Η γλώσσα δεν είχε σκαμπανεβάσματα, ευχάριστα διαβάζεται. Μόνο λίγες εκφράσεις δεν μου άρεσαν (πχ αυτή: "Άλλοτε πάλι θα έπαιρνε όρκο πως το μενταγιόν απεικόνιζε ένα κοπάδι λύκων να την κοιτά σχεδόν ευλαβικά" και αμέσως μετά "Η φαντασία φυσικά δεν της έλειπε ως παιδί και συχνά η Στεφανία θυμόταν τα κόλπα που της έπαιζε το μυαλό της τότε με ιδιαίτερη συμπάθεια") Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 2, 2010 Share Posted January 2, 2010 Πολύ ενδιαφέρον! Με βάση αυτά που έχεις στο μυαλό σου πιστεύεις οτι θα σου βγει ένα μικρό διήγημα ή κάποια μεγαλύτερη ιστορία που θα μπορέσει να αποτέσει βιβλίο; Έχει προοπτικές να αποκτήσει αρκετά μεγάλη πλοκή και θεματολογία πιστευω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted January 2, 2010 Author Share Posted January 2, 2010 Πολύ ενδιαφέρον! Με βάση αυτά που έχεις στο μυαλό σου πιστεύεις οτι θα σου βγει ένα μικρό διήγημα ή κάποια μεγαλύτερη ιστορία που θα μπορέσει να αποτέσει βιβλίο; Έχει προοπτικές να αποκτήσει αρκετά μεγάλη πλοκή και θεματολογία πιστευω. WoW! Δεν περίμενα να έχω σχόλια τόσο γρήγορα! Ευχαριστώ πραγματικά για το χρόνο που αφιερώσατε στο να το διαβάσετε, αλήθεια! Σε ότι αφορά τις εκφράσεις, ξέρω πως έχω πρόβλημα στο να τις συντάσσω σωστά. Αρκετές είναι πολύπλοκες και μεγάλες, σωστά;; Αυτό δεν ήταν το σχόλιο ή λάθος κατάλαβα. Και ναι, δεν είναι πολύ πλούσια η έκφραση, κυρίως γιατί με ενδιαφέρει να πω την ιστορία, δίχως να κουράσω πολύ. Δεν έχω πολλές περιγραφές μέσα, θα μπορούσα να το κάνω πιο πλούσιο. Σε ότι αφορά την έκταση, έχω γράψει 26 κεφάλαια έως τώρα. Κάποια φτάνουν και τις 11 σελίδες. Είναι απλά μια ιστορία που είχα στο μυαλό μου και ξέρω πως δεν είναι εκφραστικά τέλεια, αλλά ως αναγνώστρια οι πολλές σάλτσες με κουράζουν στα βιβλία και γι αυτό αποφάσισα να τις αποφύγω εδώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 2, 2010 Share Posted January 2, 2010 WoW! Δεν περίμενα να έχω σχόλια τόσο γρήγορα! Ευχαριστώ πραγματικά για το χρόνο που αφιερώσατε στο να το διαβάσετε, αλήθεια! Σε ότι αφορά τις εκφράσεις, ξέρω πως έχω πρόβλημα στο να τις συντάσσω σωστά. Αρκετές είναι πολύπλοκες και μεγάλες, σωστά;; Αυτό δεν ήταν το σχόλιο ή λάθος κατάλαβα. Και ναι, δεν είναι πολύ πλούσια η έκφραση, κυρίως γιατί με ενδιαφέρει να πω την ιστορία, δίχως να κουράσω πολύ. Δεν έχω πολλές περιγραφές μέσα, θα μπορούσα να το κάνω πιο πλούσιο. Σε ότι αφορά την έκταση, έχω γράψει 26 κεφάλαια έως τώρα. Κάποια φτάνουν και τις 11 σελίδες. Είναι απλά μια ιστορία που είχα στο μυαλό μου και ξέρω πως δεν είναι εκφραστικά τέλεια, αλλά ως αναγνώστρια οι πολλές σάλτσες με κουράζουν στα βιβλία και γι αυτό αποφάσισα να τις αποφύγω εδώ. Έχω διαπιστώσει πως υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες αναγνωστών.Εκείνοι στους οποίους αρέσει η λεπτομερής περιγραφή του περιβάλλοντος και των χαρακτήρων και θέλουν να γνωρίζουν ακόμα και τον ρυθμό με τον οποίο τρεμοπαίζει η λάμπα στο στενό σοκκάκι που καλύπτεται απο ομίχλη, καθώς και εκείνοι που θέλουν να τρέχει η ιστορία με πολλα συμβάντα, ανατροπές και εκπληξεις δίνοντας λιγότερο βάρος στην περιγραφή και περισσότερο στην ιστορία. Προσωπικά θα έλεγα πως ανήκω στην δεύτερη κατηγορία , θεωρώντας βέβαια την πρώτη εξίσου σημαντική (αν όχι περισσότερο) για τον χώρο της λογοτεχνίας.Επιθυμώ σε πολλές περιπτώσεις ο συγγραφέας να μην με "μπουκώνει" με λεπτομέρειες αλλά να με αφήνει να δω με τα δικά μου μάτια το περιβάλλον στο οποίο εξελίσσονται τα γεγονότα. Το δικό σου κείμενο μου άφησε υποσχέσεις για μια πολύ δυνατή πλοκή, σαν να βλέπω τον πιλότο απο κάποια σειρά που θα βγει στην τηλεόραση.Αυτό για εμένα είναι πολύ σημαντικό γιατί με κρατάει σε αγωνία για το μετά.Οι εκφράσεις και η σύνταξη τους μπορούν σαφώς να γίνουν καλύτερες με ένα χτένισμα του κειμένου ,αλλά θεωρώ πως δεν έβαλες το κείμενο τόσο για να εντοπιστούν κάποια λάθη όσο για να δεις αν είσαι στον σωστό δρόμο ή βαδίσεις σε λάθος μονοπάτια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted January 2, 2010 Author Share Posted January 2, 2010 Έχω διαπιστώσει πως υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες αναγνωστών.Εκείνοι στους οποίους αρέσει η λεπτομερής περιγραφή του περιβάλλοντος και των χαρακτήρων και θέλουν να γνωρίζουν ακόμα και τον ρυθμό με τον οποίο τρεμοπαίζει η λάμπα στο στενό σοκκάκι που καλύπτεται απο ομίχλη, καθώς και εκείνοι που θέλουν να τρέχει η ιστορία με πολλα συμβάντα, ανατροπές και εκπληξεις δίνοντας λιγότερο βάρος στην περιγραφή και περισσότερο στην ιστορία. Προσωπικά θα έλεγα πως ανήκω στην δεύτερη κατηγορία , θεωρώντας βέβαια την πρώτη εξίσου σημαντική (αν όχι περισσότερο) για τον χώρο της λογοτεχνίας.Επιθυμώ σε πολλές περιπτώσεις ο συγγραφέας να μην με "μπουκώνει" με λεπτομέρειες αλλά να με αφήνει να δω με τα δικά μου μάτια το περιβάλλον στο οποίο εξελίσσονται τα γεγονότα. Το δικό σου κείμενο μου άφησε υποσχέσεις για μια πολύ δυνατή πλοκή, σαν να βλέπω τον πιλότο απο κάποια σειρά που θα βγει στην τηλεόραση.Αυτό για εμένα είναι πολύ σημαντικό γιατί με κρατάει σε αγωνία για το μετά.Οι εκφράσεις και η σύνταξη τους μπορούν σαφώς να γίνουν καλύτερες με ένα χτένισμα του κειμένου ,αλλά θεωρώ πως δεν έβαλες το κείμενο τόσο για να εντοπιστούν κάποια λάθη όσο για να δεις αν είσαι στον σωστό δρόμο ή βαδίσεις σε λάθος μονοπάτια. Πόσο περίεργο είναι αυτό….όντως, την ιστορία την είδα σαν ταινία στο μυαλό μου, είσαι απολύτως μέσα! Η αλήθεια είναι πως αυτή είναι η πρώτη μου προσπάθεια να γράψω κάτι τέτοιο και είναι λογικό να μην είναι τέλειο. Ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη, μια και έχω καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει για όλους σας η σωστή χρήση της γλώσσας σε αυτό που διαβάζετε. Θα χρειαστώ σίγουρα έναν editor ( ή και περισσότερους) αλλά με ενδιαφέρει να πλάσω χαρακτήρες που ο αναγνώστης θα αγαπήσει πιο πολύ από όλα τα άλλα! Σας προειδοποιώ! Η ιστορία είναι φαντασίας, αλλά είναι κυρίως ρομαντική! Δεν θέλω να…απογοητευτείτε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted January 3, 2010 Author Share Posted January 3, 2010 Καλημέρα! Για όσους έκαναν τον κόπο να διαβάσουν το πρώτο κεφάλαιο, ανεβάζω και το δεύτερο. Ευχαριστώ πολύ. Κεφάλαιο 2ο.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted January 3, 2010 Share Posted January 3, 2010 Τεχνικά άρτιο. Δυνατές, γλαφυρές περιγραφές. Καλός ρυθμός και κύλιση στη διήγηση. Επιτυχημένος τρόπος απόδοσης σκέψεων και εσωτερικής κατάστασης. Σωστή, ταιριαστή, ρευστή, εύπεπτη γλώσσα (λέει τα πάντα χωρίς να σε αναγκάζει να την προσέξεις, χωρίς να σκοντάφτεις πάνω της). Λίγα ορθογραφικά. Το πλαίσιο του θέματος σε γενικές γραμμές αναγνωρίσιμο. Καλύτερο και από το εισαγωγικό κεφάλαιο κατά την προσωπική μου άποψη. Μπράβο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 3, 2010 Share Posted January 3, 2010 Καλωσήρθες, Kelley. Διάβασα τα αποσπάσματά σου, και δεν με άφησαν αδιάφορη. Με κράτησαν, ήθελα να διαβάσω παρακάτω. Πάμε λοιπόν, για μερικά σχόλια: και ένα ακαταλαβίστικο μενταγιόν που κουβαλούσε πάντα μαζί της όπου πήγαινε. Μου φάνηκε λίγο άστοχη φράση. Ένα μενταγιον μπορεί να είναι πολλά πράγματα, αλλά όχι ακαταλαβίστικο. Μια γλώσσα, ένα ποίημα, μια σειρά χειρονομιών μπορεί να είναι ακαταλαβίστικα. Τα μάτια του περιπλανήθηκαν πάνω της, ξεκινώντας χαμηλά από τα απλά -σίγουρα φθηνά- παπούτσια της Αυτό πού κολλάει; Εκείνη τη στιγμή κοίταζε τι μάρκα παπούτσια φορούσε η κοπέλα; Μάλλον άλλα πράγματα θα τράβηξαν την προσοχή του. Αυτή η μέρα τελικά ήταν υπερβολικά παράξενη για να μπορέσει να τη χωρέσει και να την κατηγοριοποιήσει το μυαλό της. Αυτό το επαναλαμβάνεις πολύ συχνά στο κείμενο, πράγμα που κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί "Εντάξει, το καταλάβαμε, δεν είμαστε ηλίθιοι". Επίσης, είναι πολύ άστοχο να σκέφτεται με αυτό τον τρόπο (το πώς εξελίχθηκε η μέρα της, δηλαδή), ενώ βιώνει εξωπραγματικές καταστάσεις. Σ' αυτές τις περιπτώσεις μπαίνει σε λειτουργία το ένστικτο αυτοσυντήρησης, και η λογική κάνει πέρα. Τέλεια, σκέφτηκε εμφανώς εκνευρισμένη με τον εαυτό της, βρήκα την ώρα και τη μέρα να ερωτευτώ κεραυνοβόλα. Πάλι άστοχο: σκέφτεται λογικά. Πολύπλοκα θα έλεγα, δεδομένης της κατάστασής της. Το σαγόνι της έπεσε στο πάτωμα. Αγγλική έκφραση που αν χρησιμοποιηθεί στα ελληνικά θα είναι σε καθαρά χιουμοριστικό κείμενο. Εδώ, με έκανε να δω πραγματικά την εικόνα του σαγονιού που ξεκολλάει από το κρανίο και πέφτει στο πάτωμα. Κάπως ξένο με το σύνολο, δε νομίζεις; Τα χείλη του σχημάτισαν ένα διαβολικά ειρωνικό χαμόγελο, που τον έκανε να δείχνει ακόμη πιο επικίνδυνος. «Ναι, είμαι ειδικός στην ανθρώπινη ανατομία. Ξέρω όλα τα ανθρώπινα όργανα με αλφαβητική σειρά. Μπορώ να στα απαριθμήσω αν θέλεις, εκτός και αν προτιμάς απλά να σου πω ποια είναι τα αγαπημένα μου». Τα μάτια του άλλαξαν χρώμα. Καλό αυτό το κομμάτι. Επιτέλους, το εξωπραγματικό κάνει την εμφάνισή του δυναμικά! Η πλάτη της Στεφανίας χτύπησε με φόρα στο τοίχο και η αναπνοή της χάθηκε μέσα απ' τα πνευμόνια της στιγμιαία. Θα έπρεπε να σωριαστεί στο πάτωμα, μα τα πόδια της την κράτησαν όρθια, δίχως καν να διαμαρτυρηθούν. Αυτή η μέρα σίγουρα δεν μοιάζει με καμιά από τις προηγούμενες, σκέφτηκε. Κι εδώ παίρνεις πίσω την επιτυχία της προηγούμενης παραγράφου. «Το μόνο που ξέρω είναι πως έχασα τις αισθήσεις μου με το που τα πόδια μου άγγιξαν το πάτωμα αυτής της αναθεματισμένης πλατφόρμας εκεί μέσα. Εσύ κατάφερες με κάποιο τρόπο να με συνεφέρεις», του απάντησε ακόμη πιο οργισμένα αυτή τη φορά και συνέχισε το μονόλογο της. «Μην περιμένεις βέβαια να σ' ευχαριστήσω αυτή τη στιγμή, γιατί όσο περνάει η ώρα τόσο και πιο πολύ εύχομαι να με είχες αφήσει σωριασμένη σ' εκείνη την πλατφόρμα! Πολύ σύντομη επανάληψη σε τόσο μικρό κομμάτι, της λέξης πλατφόρμα, που είναι και χωρίς λόγο. Την αναφέρεις κι άλλες φορές στο κείμενο, αλλά σε βεβαιώ: δε δίνουμε μία πού σωριάστηκε. Αν ήταν πεζοδρόμιο, κάτι θα άλλαζε; Θέλω να πω, ότι δίνεις έμφαση σε λάθος πράγματα, μπερδεύοντας τον αναγνώστη, κάνοντάς τον να κουραστεί. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted January 3, 2010 Author Share Posted January 3, 2010 Τεχνικά άρτιο. Δυνατές, γλαφυρές περιγραφές. Καλός ρυθμός και κύλιση στη διήγηση. Επιτυχημένος τρόπος απόδοσης σκέψεων και εσωτερικής κατάστασης. Σωστή, ταιριαστή, ρευστή, εύπεπτη γλώσσα (λέει τα πάντα χωρίς να σε αναγκάζει να την προσέξεις, χωρίς να σκοντάφτεις πάνω της). Λίγα ορθογραφικά. Το πλαίσιο του θέματος σε γενικές γραμμές αναγνωρίσιμο. Καλύτερο και από το εισαγωγικό κεφάλαιο κατά την προσωπική μου άποψη. Μπράβο. Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ! Είπαμε, πρώτη προσπάθεια. Ίσως στο μέλλον να μπορέσω να σκεφτώ κάτι πιο πολύπλοκο να γράψω. Πάντως μου δίνεις πολύ κουράγιο, να σαι καλά. Μην ξεχνάς, η ιστορία είναι καθαρά φανταστική και δεν προσπαθώ να κάνω κανέναν από τους χαρακτήρες ρεαλιστικούς, μα ούτε τις αντιδράσεις τους! Δεν θα με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Ο καθένας έχει έναν τρόπο γραφής και έναν τρόπο με τον οποίο βλέπει την πραγματικότητα, αλλά και τους φανταστικούς κόσμους στο μυαλό του. Πιστεύω το πιο σημαντικό είναι να λες το παραμύθι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Keuthonymos Posted January 3, 2010 Share Posted January 3, 2010 Μόλις διάβασα το δεύτερο κεφάλαιο της ιστορίας σου. Έχει ρυθμό και σε κρατά σε εγρήγορση. Η ένταση που επικρατεί ατην ιστορία με έκανε να διαβάζω χωρίς να με ενδιαφέρει ο χώρος που εξελίσονται οι σκηνές(οπότε δε χρειάζονται περιγραφές) και να έχω αγωνία για το τι θα επακολουθήσει. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted January 3, 2010 Author Share Posted January 3, 2010 Είναι τελικά πολύ δύσκολο να βρεις μια ισορροπία στην ιστορία που γεννιέται στο μυαλό σου, ώστε να αγγίξει τους πάντες. Ίσως τελικά δεν θα έπρεπε να προσπαθούμε να αγγίξουμε τους πάντες, αν και, δεν το κρύβω πως ζηλεύω πολύ τους ανθρώπους που το καταφέρνουν γράφοντας. Δεν ξέρω με σιγουριά αν αυτό είναι κάτι που μαθαίνεται ή είναι έμφυτο. Μακάρι να μαθαίνετε, θα μου άρεσε! Λατρεύω να μαθαίνω. Να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια των δημιουργών του έργου που κρατάω στα χέρια μου! Γι’ αυτό και συμφωνώ απόλυτα με το παρακάτω: The critic has to educate the public; the artist has to educate the critic. ……a truly great artist cannot conceive of life being shown, or beauty fashioned, under any conditions other than those he has selected (Oscar Wilde (1854-1900) Η συγκεκριμένη ιστορία μου κράτησε συντροφιά (καθώς γραφόταν) σε πολύ δύσκολες ώρες (της πραγματικότητας μου) και για μένα προσωπικά, η αξία της θα είναι πάντα μεγάλη. Ας μην ξεχνάμε ότι, όσο και σημαντική να είναι η γνώμη του αναγνώστη –που είναι σημαντική- στην τελική η συγγραφή είναι κάτι τόσο απελευθερωτικό και λυτρωτικό για όποιον γράφει που τίποτα δεν μπορεί να τον αποτρέψει από το να το κάνει! Μόλις διάβασα το δεύτερο κεφάλαιο της ιστορίας σου. Έχει ρυθμό και σε κρατά σε εγρήγορση. Η ένταση που επικρατεί ατην ιστορία με έκανε να διαβάζω χωρίς να με ενδιαφέρει ο χώρος που εξελίσονται οι σκηνές(οπότε δε χρειάζονται περιγραφές) και να έχω αγωνία για το τι θα επακολουθήσει. Καλή συνέχεια! Σ΄ ευχαριστώ για ακόμη μια φορά! Δεν θα βαρεθώ να στο λέω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 3, 2010 Share Posted January 3, 2010 (edited) Η πλοκή συνεχίζεται εξίσου ομαλά και γρήγορα (ίσως σε μερικά σημεία πολύ γρήγορα).Μου αρέσει πολύ το αποτέλεσμα που βγαίνει αν και σε μερικά σημεία φαίνεται η πένα σου να προσπαθεί να προλάβει την σκέψη σου.Αυτό είναι και καλό και κακό.Το θετικό είναι πως οι εικόνες απο την φαντασία σου βγαίνουν αυτούσιες και δωσμένες ακριβώς, σύμφωνα με την πρώτη ματιά (που πάντα είναι η δυνατότερη), και αρνητικό επειδή επειτα θέλει ένα πολύ προσεκτικό χτένισμα για να αποφύγεις μανιέρες και επαναλήψεις(κάτι που δεν έκανες στον βαθμό που έπρεπε). Σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω με την Cassandra.Οι επισημάνσεις της είναι πολύ σωστές ,και μπορώ να προσθέσω δίκαιες. Για εμένα το πρώτο κομμάτι είναι καλύτερο απο το δεύτερο στον τεχνικό τομέα. Πρόσεξε ιδιαίτερα τις επαναλήψεις και την έμφαση σε σημεία που δεν χρειάζεται.Σε πολλές περιπτώσεις το λιγότερο είναι και καλύτερο. Υ.Γ Μην ψάχνεις την ισορροπία στο κείμενο σου που θα αγγίξει τους πάντες.Θα καταλήξεις σε ένα γραπτό που θα φαίνεται γραμμένο από δύο ή περισσότερα διαφορετικά άτομα.Καλλιέργησε το προσωπικό σου στυλ και να θυμάσαι πως πρώτα γράφεις για εσένα. Καλή συνέχεια! Edited January 3, 2010 by Drake Ramore Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted January 4, 2010 Author Share Posted January 4, 2010 Η πλοκή συνεχίζεται εξίσου ομαλά και γρήγορα (ίσως σε μερικά σημεία πολύ γρήγορα).Μου αρέσει πολύ το αποτέλεσμα που βγαίνει αν και σε μερικά σημεία φαίνεται η πένα σου να προσπαθεί να προλάβει την σκέψη σου.Αυτό είναι και καλό και κακό.Το θετικό είναι πως οι εικόνες απο την φαντασία σου βγαίνουν αυτούσιες και δωσμένες ακριβώς, σύμφωνα με την πρώτη ματιά (που πάντα είναι η δυνατότερη), και αρνητικό επειδή επειτα θέλει ένα πολύ προσεκτικό χτένισμα για να αποφύγεις μανιέρες και επαναλήψεις(κάτι που δεν έκανες στον βαθμό που έπρεπε). Σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω με την Cassandra.Οι επισημάνσεις της είναι πολύ σωστές ,και μπορώ να προσθέσω δίκαιες. Για εμένα το πρώτο κομμάτι είναι καλύτερο απο το δεύτερο στον τεχνικό τομέα. Πρόσεξε ιδιαίτερα τις επαναλήψεις και την έμφαση σε σημεία που δεν χρειάζεται.Σε πολλές περιπτώσεις το λιγότερο είναι και καλύτερο. Υ.Γ Μην ψάχνεις την ισορροπία στο κείμενο σου που θα αγγίξει τους πάντες.Θα καταλήξεις σε ένα γραπτό που θα φαίνεται γραμμένο από δύο ή περισσότερα διαφορετικά άτομα.Καλλιέργησε το προσωπικό σου στυλ και να θυμάσαι πως πρώτα γράφεις για εσένα. Καλή συνέχεια! Ευχαριστώ θερμά για τα σχόλια. Ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώσατε στην ανάγνωση του και την προσοχή που του δώσατε. Όλα τα σχόλια ήταν χρήσιμα και η βελτίωση είναι πάντα ο στόχος μου ( και θα έπρεπε να είναι όλων μας). Θα ήθελα να διαβάσω και άλλες ιστορίες paranormal romance/ urban fantasy στο φόρουμ. Είναι ένα είδος που δεν έχει αναπτυχθεί ακόμη αρκετά στην Ελλάδα και απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, υπάρχουν αρκετά άτομα που θα διάβαζαν άνετα τέτοιες ιστορίες. Καλή συνέχεια εύχομαι. Πάνω απ’ όλα δημιουργική!!!!! Ευχαριστώ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted January 4, 2010 Share Posted January 4, 2010 Θα συμφωνήσω σε πολλά με τους προγηούμενους. Το κείμενο είναι πολλά υποσχόμενο, αλλά έχει μερικά τεχνικά θέματα, που μπορούν να διορθωθούν με ένα πέρασμα επιμέλειας. Κι εμένα μου άρεσε καλύτερα το πρώτο κεφάλαιο από το δεύτερο. Θα εξηγήσω γιατί. Στο πρώτο κεφάλαιο έχουμε την εισαγωγή του σκηνικού και των χαρακτήρων. Πολύ καλά, μέσα σε λίγες προτάσεις έχουμε την εμφάνιση της Στεφανίας και το παρελθόν της. Έχουμε επίσης την εμφάνιση του Άρβιν, που καταλαβαίνουμε αμέσως, από τις οξυμένες αισθήσεις του, ότι δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος. Πολύ σωστά τεχνικά, δε μας λες τίποτα άλλο γι αυτόν, εκτός από το εδώ και τώρα. Στο δεύτερο κεφάλαιο τώρα, ενώ μπαίνουμε άμεσα στη δράση, έχουμε μερικά προβλήματα κίνησης και σκηνικού. Το βασικότερο είναι ότι η σκηνή διαδραματίζεται σχεδόν αποκομμένα από το περιβάλλον της. Βρισκόμαστε στην πλατφόρμα του μετρό. Έχει πολύ κόσμο. Παρόλο που λες ότι με το άνοιγμα των ματιών της ο κόσμος υποχωρεί τρομαγμένα, αυτή είναι η μόνη στιγμή που εμφανίζεται ο κόσμος. Ο Άρβιν την αρπάζει, την τραβάει, ανεβαίνουν, βγαίνουν στο δρόμο, διαπληκτίζονται, κι όλα αυτά γίνονται ξαφνικά εντελώς αποκομμένα από το περιβάλλον τους. Μου έλειψε η παρουσία λίγου κόσμου εκεί. Ακόμα κι αν κάτι τους απομακρύνει ή αν είναι παγερά αδιάφοροι, θα ήταν χρήσιμο να υπάρχει κάτι που να μαρτυρά την ύπαρξη κόσμου: ένα σούσουρο αν έχουν φοβηθεί, μια εικόνα απομάκρυνσης είτε βιαστικής, αν η παρουσία των ηρώων αποπνέει κάτι και τους τους τρομάζει, είτε αδιάφορης, αν έχουν την ικανότητα να γίνονται κάπως αόρατοι, όπως αναφέρεται για την κοπέλα στην αρχή. Θα έπρεπε η Στεφανία να σκεφτεί να βάλει μια φωνή. Ή να υπάρχει μια εξήγηση γιατί δεν τη βάζει. Αν πλεχτούν μια δυο τέτοιες εξηγήσεις και λεπτομέρειες, θα έχεις ένα αρτιότερο δεύτερο κεφάλαιο, αντάξιο της πολύ καλής εισαγωγής σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted January 5, 2010 Author Share Posted January 5, 2010 Θα συμφωνήσω σε πολλά με τους προγηούμενους. Το κείμενο είναι πολλά υποσχόμενο, αλλά έχει μερικά τεχνικά θέματα, που μπορούν να διορθωθούν με ένα πέρασμα επιμέλειας. Κι εμένα μου άρεσε καλύτερα το πρώτο κεφάλαιο από το δεύτερο. Θα εξηγήσω γιατί. Στο πρώτο κεφάλαιο έχουμε την εισαγωγή του σκηνικού και των χαρακτήρων. Πολύ καλά, μέσα σε λίγες προτάσεις έχουμε την εμφάνιση της Στεφανίας και το παρελθόν της. Έχουμε επίσης την εμφάνιση του Άρβιν, που καταλαβαίνουμε αμέσως, από τις οξυμένες αισθήσεις του, ότι δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος. Πολύ σωστά τεχνικά, δε μας λες τίποτα άλλο γι αυτόν, εκτός από το εδώ και τώρα. Στο δεύτερο κεφάλαιο τώρα, ενώ μπαίνουμε άμεσα στη δράση, έχουμε μερικά προβλήματα κίνησης και σκηνικού. Το βασικότερο είναι ότι η σκηνή διαδραματίζεται σχεδόν αποκομμένα από το περιβάλλον της. Βρισκόμαστε στην πλατφόρμα του μετρό. Έχει πολύ κόσμο. Παρόλο που λες ότι με το άνοιγμα των ματιών της ο κόσμος υποχωρεί τρομαγμένα, αυτή είναι η μόνη στιγμή που εμφανίζεται ο κόσμος. Ο Άρβιν την αρπάζει, την τραβάει, ανεβαίνουν, βγαίνουν στο δρόμο, διαπληκτίζονται, κι όλα αυτά γίνονται ξαφνικά εντελώς αποκομμένα από το περιβάλλον τους. Μου έλειψε η παρουσία λίγου κόσμου εκεί. Ακόμα κι αν κάτι τους απομακρύνει ή αν είναι παγερά αδιάφοροι, θα ήταν χρήσιμο να υπάρχει κάτι που να μαρτυρά την ύπαρξη κόσμου: ένα σούσουρο αν έχουν φοβηθεί, μια εικόνα απομάκρυνσης είτε βιαστικής, αν η παρουσία των ηρώων αποπνέει κάτι και τους τους τρομάζει, είτε αδιάφορης, αν έχουν την ικανότητα να γίνονται κάπως αόρατοι, όπως αναφέρεται για την κοπέλα στην αρχή. Θα έπρεπε η Στεφανία να σκεφτεί να βάλει μια φωνή. Ή να υπάρχει μια εξήγηση γιατί δεν τη βάζει. Αν πλεχτούν μια δυο τέτοιες εξηγήσεις και λεπτομέρειες, θα έχεις ένα αρτιότερο δεύτερο κεφάλαιο, αντάξιο της πολύ καλής εισαγωγής σου. Από τα πιο χρήσιμα σχόλια που έχω λάβει ποτέ. Σ ‘ευχαριστώ πραγματικά για τις συμβουλές, είναι σωστές και πάνω απ’ όλα εφικτές! Χαίρομαι πραγματικά που το διάβασες και μου είπες τη γνώμη σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Valkyries Posted February 13, 2010 Share Posted February 13, 2010 (edited) Πολυ ωραία ιστορία, είχα καιρό να διαβάσω κάτι τοσο ενδιαφέρον! Μου άρεσαν οι περιγραφές και η υπόθεση και λατρεύω τα urban fantasy. Sorry που δεν μπορώ να δώσω συμβουλές, αλλά δεν εχω εμπειρία στο γράψιμμο. Θέλω πολύ να μάθω τι θα γίνει μετά Edited February 13, 2010 by Valkyries Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted March 15, 2010 Share Posted March 15, 2010 Διάβασα το πρώτο κεφάλαιο. Γενικά μια χαρά είναι, ειδικά να λάβει κανείς υπόψη του πως είναι πρώτη προσπάθεια κι ότι θές το κείμενό σου να είναι λιτό. Πέρα από λίγα ορθογραφικά, έχεις κάποια θεματαάκια που βρίσκονται στα πρώτα κείμενα όλων και καλό θα ήταν να τα δουλέψεις: - πρόσεχε τις επαναλήψεις. Αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε δυο συνεχόμενες φορές την ίδια λέξη, έστω κι αν μιλάμε για το ίδιο πράγμα (εκτός να θέλουμε να δώσουμε έμφαση) - μια μικρή επανάληψη στους κανόνες για το τελικό 'ν' και τον τονισμό δε θα πήγαινε χαμένη - προσοχή στις κλίεσεις μέσα στις τυποποιημένες εκφράσεις Στο περιεχόμενο, έχω την αίσθηση πως βιάζεσαι. Πρέπει να σκέφτεσαι κάθε στιγμή ότι ο αναγνώστης δεν είναι μέσα στο μυαλό σου, δεν έχει τις εικόνες που φαντάστηκες και κάνουν το ε΄ργο σου άξιο ανάγνωσης. Πρέπει να τους τις περιγράψεις. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα να βάλεις σάλτσες, αλλά να μην ξεχνάς πως εμείς ξέρουμε για την ιστορία, τους χώρους, τα πρόσωπα, μόνο όσα εσύ μας λες. Ας πούμε, το μενταγιόν είναι σημαντικό, αλλά νομίζω πως δε μας λες όσα χρειάζεται για να αποκρυσταλωθεί η εικόνα του στο μυαλό μας. Ο Άρβιν βγάζει την αναμενόμενη γκρίνια για τις μεγαλουπόλεις, αλλά δε μας λέει γιατί κάθεται εκεί και δεν πάει στην Αριζόνα να μη βλέπει ψυχή. Δεν αμφισβητώ ότι έχεις σκεφτεί έναν πολύ καλό λόγο και ότι δεν είναι ακόμη ώρα να μας τον πεις, αλλά είναι καλή ιδέα να πετάξεις κάποιο υπονοούμενο του τύπου "ας όψεται η ανάγκη που τον κρατούσε εκεί". Έτσι, και δε θα σκεφτούμε πως υπάρχει ένα λογικό κενό στις σκέψεις του και θα μας μπριζώσεις να θελήσουμε να μάθουμε ποιος είναι τελικά αυτός ο μυστικός λόγος (διαβάζοντας πρακατώ) Αλήθεια, γιατί ο τίτλος είναι στα αγγλικά και το κείμενο στα ελληνικά; Στο αρχείο θα βρεις πιο λεπτομερείς τεχνικές παρατηρήσεις και διευκρινίσεις. Σόρυ για το "φορτωμένο" φορμάτ, έτσι το είχα σώσει δυστυχώς. Kelley - 1 Κεφάλαιο Το Μετρό.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted March 15, 2010 Author Share Posted March 15, 2010 Διάβασα το πρώτο κεφάλαιο. Γενικά μια χαρά είναι, ειδικά να λάβει κανείς υπόψη του πως είναι πρώτη προσπάθεια κι ότι θές το κείμενό σου να είναι λιτό. Πέρα από λίγα ορθογραφικά, έχεις κάποια θεματαάκια που βρίσκονται στα πρώτα κείμενα όλων και καλό θα ήταν να τα δουλέψεις: - πρόσεχε τις επαναλήψεις. Αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε δυο συνεχόμενες φορές την ίδια λέξη, έστω κι αν μιλάμε για το ίδιο πράγμα (εκτός να θέλουμε να δώσουμε έμφαση) - μια μικρή επανάληψη στους κανόνες για το τελικό 'ν' και τον τονισμό δε θα πήγαινε χαμένη - προσοχή στις κλίεσεις μέσα στις τυποποιημένες εκφράσεις Στο περιεχόμενο, έχω την αίσθηση πως βιάζεσαι. Πρέπει να σκέφτεσαι κάθε στιγμή ότι ο αναγνώστης δεν είναι μέσα στο μυαλό σου, δεν έχει τις εικόνες που φαντάστηκες και κάνουν το ε΄ργο σου άξιο ανάγνωσης. Πρέπει να τους τις περιγράψεις. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα να βάλεις σάλτσες, αλλά να μην ξεχνάς πως εμείς ξέρουμε για την ιστορία, τους χώρους, τα πρόσωπα, μόνο όσα εσύ μας λες. Ας πούμε, το μενταγιόν είναι σημαντικό, αλλά νομίζω πως δε μας λες όσα χρειάζεται για να αποκρυσταλωθεί η εικόνα του στο μυαλό μας. Ο Άρβιν βγάζει την αναμενόμενη γκρίνια για τις μεγαλουπόλεις, αλλά δε μας λέει γιατί κάθεται εκεί και δεν πάει στην Αριζόνα να μη βλέπει ψυχή. Δεν αμφισβητώ ότι έχεις σκεφτεί έναν πολύ καλό λόγο και ότι δεν είναι ακόμη ώρα να μας τον πεις, αλλά είναι καλή ιδέα να πετάξεις κάποιο υπονοούμενο του τύπου "ας όψεται η ανάγκη που τον κρατούσε εκεί". Έτσι, και δε θα σκεφτούμε πως υπάρχει ένα λογικό κενό στις σκέψεις του και θα μας μπριζώσεις να θελήσουμε να μάθουμε ποιος είναι τελικά αυτός ο μυστικός λόγος (διαβάζοντας πρακατώ) Αλήθεια, γιατί ο τίτλος είναι στα αγγλικά και το κείμενο στα ελληνικά; Στο αρχείο θα βρεις πιο λεπτομερείς τεχνικές παρατηρήσεις και διευκρινίσεις. Σόρυ για το "φορτωμένο" φορμάτ, έτσι το είχα σώσει δυστυχώς. Kelley - 1 Κεφάλαιο Το Μετρό.doc Σε ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σου. Πάνω απ’ όλα όμως σε ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες για να κάνεις ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ! Υπάρχουν κενά στο νόημα της ιστορίας, θα συμφωνήσω μαζί σου απόλυτα. Η αλήθεια είναι πως ήταν δύσκολο να τα εντοπίσω από μόνη μου και τα σχόλια όλων με βοήθησαν πολύ να καταλάβω κάποια βασικά θέματα δομής, τα οποία δεν θα περνούσαν ούτε ως φευγαλέοι προβληματισμοί από το μυαλό μου. Στη γλώσσα (βλέπε ορθογραφικά και τελικό ν) υπάρχει ένα θέμα, αλλά η εξήγηση του είναι πολύπλοκη (απαιτεί ψυχανάλυση και όχι τόσο επανάληψη κανόνων). Ο τίτλος ήταν βεβιασμένος και απαραίτητος και δεν τον σκέφτηκα λεπτό (κακώς, όπως όλα δείχνουν). Διαβάζω κυρίως λογοτεχνικά βιβλία στα αγγλικά, οπότε ο τίτλος που σκέφτηκα ήταν στα αγγλικά. Τα σχόλια σου είναι πολύ χρήσιμα και για ακόμη μία φορά σ’ ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.