Άνεμος

[christina91]

Όνομα Συγγραφέα:Χριστίνα

Είδος: Τρόμος

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων:963

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Σχολιάστε ελέυθερα..

 

 

 

Άνεμος

Ο γκρίζος ουρανός δεν έλεγε να δακρύσει. Ο αέρας χτυπούσε με μανία στο παραθυρό μου. Στο στομάχι μου δημιουργήθηκε ένας κόμπος. Δεν ήταν καλό που υπήρχε άνεμος. Θυμήθηκα τα λόγια της γιαγιάς μου.

 

‘Όταν υπάρχει άνεμος οι ψυχές μπερδέυονται και χάνουν τον δρόμο τους’

 

Πήρα το φυλακτό μου και το έσφιξα μέσα στην παλάμη μου. Ήταν ένας μικρός ασημένιος σταυρός. Ένιωθα ασφάλεια όταν τον κρατούσα σφικτά. Φοβόμουν τις ψυχές.

 

Όπου και να πήγαινα τις έβλεπα μπροστά μου. Στον δρόμο, στην δουλειά, στην θέση του συνοδηγού. Μερικές φορές το καταλάμβαιναν πως τις κοιτούσα και δεν τους άρεσε αυτό. Ένιωθαν αδύναμες στο βλέμμα μου. Δεν μπορούσα όμως να μην τις κοιτώ έστω και για λίγο. Ήταν τόσο ελκυστική η θαμπάδα που τις περιέβαλλε, τα χρώματα ήταν ξεθωριασμένα αλλά και τόσο έντονα. Πάντα έψαχναν κάτι και το βλέμμα τους ήταν κενό, καθώς η ζωντάνια δεν υπήρχε πλεόν. Δεν είχαν την αρχική τους ανθρώπινη μορφή. Ήταν διάφανα πλάσματα με δύο άκρα, και το πρόσωπο τους ήταν σε όλες το ίδιο. Παγιδευμένες μέσα σε μια μορφή που δεν επέλεξαν. Όσες ψυχές κατάφερναν να έχουν την ανθρώπινη τους μορφή ήταν επικίνδυνες.

 

Όταν υπήρχε άνεμος εμφανίζονταν οι ψυχές με την ανθρώπινη μορφή στο σπίτι μου. Τις αγνοούσα αλλά δεν μπορούσα να κρύψω το ρίγος που ένιωθα όταν περναγαν απο δίπλα μου. Δεν έπρεπε να κάνω το λάθος να τις κοιτάξω.

 

Έκανε τόσο κρύο στο σπίτι που σήμανε την άφιξη τους, Άναψα κεριά που με προστάτευαν και το μεγάλο τζάκι του σαλονιού. Το κρύο δεν έλεγε να φύγει. Μέσα μου μια φωνή μου έλεγε να φύγω απο αυτό το σπίτι αλλά ήξερα όπου και να πήγαινα θα με ακολουθούσαν. Η ανάσα μου έγινε κοφτή και ένιωθα το άιμα μου πάλλόταν στην φλέβα μου. Ήρθε η ώρα.

 

Κάθησα στο καναπέ σταυροπόδι και έβλεπα στο κενό. Απομόνωσα το βλέμμα μου στην φωτιά μου τρεμόπαιζε στο τζάκι. Ο άνεμος την έσβησε. Άκουσα βήματα στον διάδρομο αργά και συρτά. Κάτι γρατσουνούσε τον τοίχο απέναντι. Η βροχή έξω άρχισε να πέφτει. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά όταν η τηλεόραση άναψε μόνη της και άλλαζε κανάλια. Με την άκρη του ματιού μου είδα την μαρμαρένια έκφραση μιας ψυχής να κάθεται στον αέρα και να με κοιτά περιμένοντας την αντίδραση μου. Έκανα πως τρόμαξα και την έβγαλα απ΄την πρίζα. Αυτή γέλασε και το σπίτι άρχισε να τρέμει, οι φωτογραφίες πάνω στο τζάκι που απεικόνιζαν εμένα και την γιαγιά μου άρχισαν να πέφτουν. Έτρεξα και πρόλαβα και έπιασα μία απο αυτές πρίν πέσει κάτω και σπάσει.

 

Έβαλα το χέρι μου στην τζέπη να βρώ το φυλακτό μου αλλά δεν ήταν εκεί. Πανικόβλητη έψαξα και στην άλλη αλλά τίποτα. Άρχισα να κοιτάζω στο σπίτι όσο πιο φυσιολογικά μπορούσα.

 

Μια σιχαμερή ψυχή βγήκε απ’το δωμάτιο μου και μέσα στον πανικό μου την κοίταξα με μια έκφραση αιδίας. Τότε το πρόσωπο της πήρε μια άγρια έκφραση και το βήμα της έγινε πιο γρήγορο. Μια κραυγή βγήκε απ΄το στόμα της, και άρχισα να τρέχω προς την αντίθετη κατέυθυνση. Ο κρύος ιδρώτας άρχισε να με λούζει και τα πόδια μου δεν με άντεχαν πλέον. Κατευθύνθηκα προς την εξώπορτά αλλά είχε κλειδωθεί. Την χτυπούσα με μανία, την κλωτσούσα και αυτή πλησίαζε επικίνδυνα προς το μέρος μου. Έκλεισα τα μάτια μου και προσπαθούσα να θυμηθώ το ξόρκι που έλεγε η γιαγιά μου όταν είχαμε αυτές τις επισκέψεις. Το μυαλό μου δεν μπορούσε όμως να θυμηθεί. Είχε κολλημενη την εικόνα του τρομακτικού προσώπου που μόλις αντίκρυσε.

 

Μόλις τα άνοιξα μπροστά μου ήταν αυτή και μια πνιχτή κραυγή βγήκε απ΄το λαρύγγι μου. Ένιωσα τα μαλλιά μου να τραβιόνται προς τα πάνω και τα πόδια μου να ξεκολλούν απ’ το πάτωμα. Οι υπόλοιπες ψυχές με κοιτούσαν ειρωνικά, λές και τιμωρούμουν για κάτι που έκανα. Ένας φριχτός πονοκέφαλος μου τρυπούσε το μυαλό και η φωνή μου είχε χαθεί εντελώς όταν με άφησε να πέσω βίαια στο πάτωμα. Σύρθηκα κάτω απ’το τραπέζι και αυτή πήρε το σιδερο του τζακιού και άρχισε να χτυπά με μανία το τραπέζι που κρυβόμουν. Το έσπασε και με χτύπησε στο χέρι και αίμα άρχισε να τρέχει. Δεν είχα επιλογές, ή θα πέθαινα ή θα προσπαθούσα να φέρω στην σκέψη μου το ξόρκι.

 

Κρατώντας την πληγή, άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά που οδηγούσαν στο δέυτερο όροφο. Οι ψυχές διασκέδαζαν με τον νέο τους παιχνίδι. Στέκονταν στο πάνω μέρος της σκάλας και μόλις ανέβηκα και το τελευταίο σκαλί με έσπρωξαν και κύλησα μέχρι το πρώτο χτυπώντας το κεφάλι μου στην γωνιά του κάγκελου. Αιμόφυρτη στο πάτωμα, θολά μπορούσα πλέον να διακρίνω τις σκιές τους. Με όση φωνή μου απέμεινε άρχισα να φωνάζω δυνατά την γιαγια μου. Ήταν ανώφελο γιατί η γιαγιά μου είχε καιρό που είχε φθάσει σε μια άλλη διάσταση που δεν την χωράει ο ανθρώπινος νους.

 

Άκουσα στο ένα ψίθυρο στο αυτί μου. Η φωνή ήταν απαλή, γνώριμη και οικία.

 

‘ Μην ανυσηχείς γλυκιά μου θα πάνε όλα καλά’

 

Μέσα στην θολούρα πρόλαβα και είδα τις ψυχές να χάνονται, την γιαγιά μου να με παίρνει απ΄το χέρι και το σώμα μου πνιγμένο σε μια λιμνούλα αίματος. Δεν μπορούσα να κλάψω για το χαμό του σώματος μου. Ανάλαφρη και στα χέρια της γιαγιάς μου είχα πλέον ελευθερωθεί.

 

Η γιαγιά μου όμως ξαφνικά αφήνει το χέρι μου και χάνεται σε μια σκοτεινή σπηλιά. Βλέπω τα άσπρα της μαλλιά να ανεμίζουν στο δυνατό αέρα. Εγώ δεν μπορώ να πάω εκεί. Ο άνεμος με παρασέρνει στο δρόμο, στο παλιό μου σπίτι, και στην θέση του συνοδηγου ενός αγνώστου. Ο άγνωστος με κοιτάζει και νιώθω οργή αλλά καθυσηχάζω τον εαυτό μου αφήνοντας τον άνεμο να με πάρει αλλού.

 

Και τότε θυμάμαι τα λόγια της γιαγιάς:

 

‘Όταν υπάρχει άνεμος οι ψυχές μπερδέυονται και χάνουν τον δρόμο τους’

Edited January 3, 2010 by christina91

[Drake Ramore]

Η ιστορία σου μου δίνει την αίσθηση πως έχει μόνο αρχή και τέλος. Η μέση της φαντάζει ασύνδετη με τις πρώτες σειρές. Πιστεύω πως ήθελε παραπάνω ανάπτυξη για να γίνει μια καλή ιστορία. Οι σκηνές με τον τρόπο που διαδέχονται η μια την άλλη (ειδικά στην αρχή) μοιάζουν με όνειρο που δεν θυμάσαι ακριβώς πως εξελίχθηκε.

Η ιδέα είναι αρκετά καλή πάντως και η γραφή σου δεν κουράζει.

 

Υ.Γ Τελικά που έχασες το φυλακτό;

[christina91]

Η ιστορία σου μου δίνει την αίσθηση πως έχει μόνο αρχή και τέλος. Η μέση της φαντάζει ασύνδετη με τις πρώτες σειρές. Πιστεύω πως ήθελε παραπάνω ανάπτυξη για να γίνει μια καλή ιστορία. Οι σκηνές με τον τρόπο που διαδέχονται η μια την άλλη (ειδικά στην αρχή) μοιάζουν με όνειρο που δεν θυμάσαι ακριβώς πως εξελίχθηκε.

Η ιδέα είναι αρκετά καλή πάντως και η γραφή σου δεν κουράζει.

 

Υ.Γ Τελικά που έχασες το φυλακτό;

 

Ήθελα να το μεταφερθεί σαν σκέψη. Όλα αυτά που λέει να τα σκέφτεται. Το φυλακτό χάθηκε και ούτε η ίδια δεν ήξερε που χάθηκε.

[Διγέλαδος]

Οι ψυχές γράφεις ότι έχουν δυο μόνο άκρα. Τι εννοείς; Κάτι σαν δυο χέρια ή δυο πόδια; Θα μπορούσες να δώσεις μια καλύτερη περιγραφή. Μη φοβάσαι να γίνεις πιο περιγραφική και αναλυτική σε πράγματα και χαρακτήρες που έχουν μεγάλη σημασία στο έργο σου.

 

όταν περναγαν απο δίπλα μου.

το σωστό κανονικά είναι περνούσαν. Τα τελευταία χρόνια (τώρα έγιναν δεκαετίες) τείνουμε να χρησιμοποιούμε στον προφορικό λόγο όλο και περισσότερο το -αγαν ενώ το σωστό είναι -ούσαν. Για παράδειγμα το χρησιμοποιείς παρακάτω σωστά εκεί που γράφεις: "κάτι γρατσουνούσε τον τοίχο"

 

στην φωτιά μου τρεμόπαιζε στο τζάκι.

που τρεμόπαιζε

 

Έβαλα το χέρι μου στην τζέπη

τσέπη.

 

Πανικόβλητη έψαξα και στην άλλη αλλά τίποτα.

κόμμα πάντα πριν το αλλά

αιδίας

αηδίας με ήτα.

του τρομακτικού προσώπου που μόλις αντίκρυσε.

που μόλις με αντίκρισε.

 

Σύρθηκα κάτω απ’το τραπέζι και αυτή πήρε το σιδερο του τζακιού

. Δηλαδή η ψυχή μπορεί να πάρει και υλική υπόσταση;

 

Το έσπασε και με χτύπησε στο χέρι και αίμα άρχισε να τρέχει.

Χρησιμοποιείς πολλές φορές το και σε μια πρόταση για να κάνεις περιγραφές διαφορετικών καταστάσεων. Μπορείς να σπάσεις την πρόταση σε μικρότερες και να βάλεις τελείες. Για παράδειγμα: Το έσπασε και με χτύπησε στο χέρι. Αίμα άρχισε να τρέχει. (Δοκίμασέ το και σε άλλες προτάσεις που κάνεις το ίδιο πράγμα.)

 

 

Η γιαγιά μου όμως ξαφνικά αφήνει το χέρι μου και χάνεται σε μια σκοτεινή σπηλιά.

Πώς προέκυψε ξαφνικά η σπηλιά; Προσπάθησε να με προετοιμάσεις για αυτήν. Περιεγραψέτη μου και συνδεσέ την με την όλη κατάσταση έτσι ώστε να μου φανεί φυσιολογική σε εκείνη τη σκηνή. Βλέπω τα άσπρα της μαλλιά να ανεμίζουν στο δυνατό αέρα. (ο αέρας είναι ρεύμα μέσα στη σπηλιά; πώς τη βλέπει μέσα στη σκοτεινή σπηλιά; δως μου περισσότερα στοιχεία ώστε να νοιώσω αυτή την απόκοσμη εικόνα)

 

Ο άγνωστος με κοιτάζει και νιώθω οργή αλλά καθυσηχάζω τον εαυτό μου αφήνοντας τον άνεμο να με πάρει αλλού.

γιατί νιώθεις οργή; καθησυχάζω λάθος ορθογραφία.

 

Πρόσεχε τους τόνους σου, σε πάρα πολλές λέξεις τον βάζεις σε διαφορετικό γράμμα από τι θα έπρεπε. Πάντα να κάνεις δυο-τρεις ελέγχους στο κείμενό σου πριν το δείξεις κάπου (ή ακόμα καλύτερα και για σένα) Έχεις μια πολύ καλή κεντρική ιδέα και μια έντονη σκηνή κυνηγητού. Θα μπορούσες να βασιστείς σε αυτά και να φτιάξεις κάτι μεγαλύτερο με αρχή, μέση και τέλος. Για παράδειγμα θα μπορούσες να προσθέσεις σκηνές από την παιδική ηλικία της ηρωίδας μαζί με τη γιαγιά της όπου της μιλάει για τις ψυχές. Θα μπορούσες να δείξεις σκηνές από το παρελθόν της ηρωίδας όπου μπορεί να συνάντησε ξανά τις ψυχές και κατάφερε να τις αντιμετωπίσει αναίμακτα με το σταυρουδάκι. Το τέλος θα μπορούσες να το επεκτείνεις περισσότερο με το να προσθέσεις ένα διάλογο με τον οδηγό.

[christina91]

Σε ευχαριστώ για τις διορθώσεις. Πάντα βιάζομαι και δεν ξέρω το γιατί. Φοβάμαι να βάλω περισσότερα στοιχεία γιατί νιώθω ότι κουράζω.

Είμαι νέα στην συγγραφή και θέλει χρόνο και εξάσκηση..

 

 

 

[Electroscribe]

Νομίζω ότι αυτή τη φορά που επέλεξες προσεκτικότερα το θέμα σου και τον χώρο που θα το τοποθετήσεις, η βελτίωση είναι αισθητή.

 

Αυτό που χρειάζεται, είναι να σκέφτεσαι για τον αναγνώστη, πριν σκεφτεί αυτός. Δηλαδή, τι επεξήγηση θα χρειαστεί για κάτι που λες, με ποια σειρά θα του δώσεις τις πληροφορίες κτλ. Οι παρατηρήσεις του twocows είναι σωστές και προσπάθησα κι εγώ να σου δώσω πιο πολύ ερωτήσεις τις οποίες αν απαντήσεις θα ξέρεις τι πρέπει να γράψεις μ' αυτό το σημείο (και ρωτώντας έτσι τον εαυτό σου θα δρομολογείς τις σκέψεις σου και θα τις κάνεις κείμενο σε κάθε περίπτωση - ίσως να μοιάζει κούραση τώρα, αλλά με λίγη προπόνηση το κάνεις αυτόματα)

 

christina91 - Άνεμος.doc

 

 

 

[christina91]

Σε ευχαριστώ για τον χρόνο. Θα προσέξω τα λάθη μου στην επόμενη ιστορία.