dagoncult Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 (edited) Όνομα Συγγραφέα: dagoncult Είδος: τρόμος Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 1192 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Ελπίζω να σας αρέσει Όταν ο Μπαμπάς και η Μαμά πήγαν για πρώτη φορά τον Γουίλι στο χοιροστάσιο, αυτός ήταν δεν ήταν έξι χρονών. Ως τότε, η είσοδος στην πίσω αυλή ήταν αυστηρά απαγορευμένη για το παιδί. Ο Γουίλι πάντοτε υπάκουγε - ο λόγος του Μπαμπά και της Μαμάς ήταν διαταγή - κι έμενε να ατενίζει με δέος και περιέργεια το κτίσμα. Τη μέρα που τον φώναξαν και του έδωσαν το πρώτο του ζευγάρι γαλότσες και τη φόρμα εργασίας, κατάλαβε αμέσως τι επρόκειτο να συμβεί. Οι γονείς του φορούσαν ήδη τις στολές τους, πλυμένες και καθαρές. Τον κάλεσαν στην κουζίνα και του είπαν με χαμόγελο πως η ώρα είχε φτάσει και ότι ήταν πια καιρός να επισκεφτεί το χοιροστάσιο. Να δει από τι ζούσαν, ποια ήταν η δουλειά τους. Με υπερένταση, φόρεσε την εξάρτησή του και τους ακολούθησε στην πίσω αυλή. Η Μαμά έσυρε με κόπο τη σκουριασμένη πόρτα κι άφησε το φως του ήλιου να τρυπώσει στο χώρο. Πισωπάτησαν κι οι τρεις, καθώς μια διαβολεμένη αποφορά δραπέτευσε από το άνοιγμα κι ύστερα ο Μπαμπάς τον έπιασε από το ένα χέρι, η Μαμά από το άλλο και μπήκαν μαζί στο σπίτι των γουρουνιών. Ο Γουίλι άφησε τη ματιά του να πλανηθεί στο ημίφως. Είδε τον πάγκο με τα εργαλεία που δέσποζε σε μια από τις γωνίες. Είδε τα τσιγκέλια στον ανατολικό τοίχο και τα απροσδιόριστα αντικείμενα που κρέμονταν στους γάντζους τους. Είδε το δάπεδο, το στρωμένο με ακαθαρσίες και άλλα πράγματα, που δε μπορούσε να πει τι ήταν. Και, τελικά, είδε τα κελιά των ζώων, περιφραγμένα με χοντρά, ατσάλινα κάγκελα. Στο εσωτερικό τους διέκρινε τους όγκους των γουρουνιών, που ξάπλωναν πάνω σε ένα στρώμα από λάσπες και περιττώματα. Προχώρησαν πιο κοντά. «Πρόσεξε καλά μικρέ, γιατί η ξενάγηση θα είναι σύντομη», είπε ο Μπαμπάς. «Αυτά είναι τα γουρούνια μας», έκανε δείχνοντας τα ζώα. «Εγώ σ’ αυτά βασίστηκα για να τα καταφέρω και, αν θες να πετύχεις κάτι στη ζωή σου, και συ πάνω τους θα πρέπει να βασιστείς. Το ξέρω, είναι άθλια όντα, όμως θα πρέπει να τα φροντίζουμε, γιατί, στην πραγματικότητα, αυτά ζουν εμάς κι όχι εμείς αυτά». «Ο Μπαμπάς έχει δίκιο», μίλησε δίπλα του η Μαμά. «Τα γουρούνια μας είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε. Χωρίς αυτά θα πεινούσαμε και δε θα μπορούσαμε να σου αγοράζουμε καινούρια ρούχα, ούτε να πάρουμε εκείνο το όμορφο ποδήλατο που σου κάναμε δώρο τα Χριστούγεννα». «Και τι κάνουν και μας ζουν;», ρώτησε ο Γουίλι. «Αυτά δεν κάνουν κάτι μικρέ», του απάντησε ο Μπαμπάς. «Ποτέ δεν κάνουν κάτι. Εμείς τους κάνουμε». Η Μαμά πήρε με τη σειρά της το λόγο. «Αυτό δεν έχει σημασία Γουίλι∙ όχι τώρα. Αυτό που εσύ πρέπει να ξέρεις είναι ότι τα γουρούνια πρέπει να μένουν πάντα χορτάτα». Το παιδί την κοίταξε με απορία. «Ναι», συμφώνησε ο Μπαμπάς, «εσύ, προς το παρόν, πρέπει να έχεις στο μυαλό σου μονάχα αυτό: Τα γουρούνια πρέπει να τα κρατάς πάντα χορτάτα». «Ω ναι… θα φάνε τα πάντα τα γουρούνια μας», συνέχισε η Μαμά. «Αυτοί οι διάβολοι θα έτρωγαν κι εμάς, αν δεν τους κρατούσαμε κλεισμένους εδώ μέσα. Να θυμάσαι παιδί μου, ποτέ μην πλησιάζεις τα γουρούνια. Τάιζέ τα συνέχεια, μη σταματάς να τους δίνεις φαγητό, αλλά, για όνομα του Θεού… κάν’ το από μακριά. Θα πέθαινα από τον πόνο αν πάθαινες κανένα κακό∙ το γνωρίζεις αυτό, έτσι;» Ο Γουίλι έμεινε για λίγο αμίλητος. «Θα φάνε τα πάντα», μονολόγησε σαν χαμένος. Ένα από τα γουρούνια γύρισε νωθρά το κεφάλι και τους κοίταξε. Το βλέμμα του ήταν θολό και τα βλέφαρά του βάραιναν από το λίπος και τη βρώμα. Η νύστα το νίκησε κι έγειρε στο πλευρό του αφήνοντας τους ανθρώπους να το παρατηρούν. «Και, δηλαδή, σαν τι τρώνε;», ρώτησε τους γονείς του ο Γουίλι. «Να», έκανε ο Μπαμπάς, «εμείς, κανονικά, τους δίνουμε φρούτα και λαχανικά, όμως αυτά δεν χορταίνουν με τίποτα. Όσο και να τους δώσεις, είναι ικανά να φάνε κι άλλο τόσο». «Ξοδεύουμε πολλά σε φρούτα και λαχανικά», πετάχτηκε η Μαμά. «Τα προσέχουμε τα γουρούνια μας εμείς. Όμως…». Άφησε τα λόγια της μετέωρα κι ύστερα έκανε ένα βήμα μπροστά. Βύθισε το χέρι της σ’ ένα τσουβάλι που βρισκόταν κοντά κι έβγαλε από μέσα ένα μήλο. Με μια γρήγορη κίνηση το πέταξε μέσα σε ένα από τα κελιά. Οι ένοικοί του αδιαφόρησαν και το άφησαν να κυλήσει μέσα στη λάσπη. «Βλέπεις;», του έκανε. «Δε θέλουν το μήλο. Αν πεινάσουν πολύ θα το φάνε, όμως τώρα δεν το θέλουν. Έχουν συνηθίσει αλλιώς». «Τι αλλιώς;» Ο Μπαμπάς άρχισε να τρίβει το πάνω χείλος του και είπε. «Άλλη φορά αυτά. Εσύ, στο μεταξύ, να μην ξεχνάς… αν θες να πηγαίνουν καλά τα πράγματα, θα πρέπει να κρατάς τα γουρούνια χορτάτα. Πάντα». «Είσαι καλό παιδί Γουίλι, δε θέλεις να στενοχωρήσεις τη Μαμά και τον Μπαμπά, έτσι δεν είναι;», ήρθε σφυριχτή στ’ αυτί του η φωνή της Μαμάς. Ο Μπαμπάς πήγε στον ανατολικό τοίχο και ξεκρέμασε κάτι από ένα τσιγκέλι. Επέστρεψε κι έδωσε στο γιο του τον ψόφιο αρουραίο που κρατούσε. Ο μικρός αηδίασε, αλλά δεν τρόμαξε. Το ζώο είχε χάσει όλο το του το αίμα και το πετσί του ήταν τραχύ και ξερό. Έζεχνε σήψη και, όταν το έπιασε, του φάνηκε μαλακό. Φαντάστηκε τη γροθιά του να κλείνει, τα δάχτυλά του να βουλιάζουν στο σαπισμένο κουφάρι. Πέταξε τον αρουραίο πέρα. Ο Μπαμπάς τον χαστούκισε. Αυτό δεν ήταν το πρώτο χαστούκι που έτρωγε από τον πατέρα του, ήταν όμως αρκετά δυνατό για να τον τρομοκρατήσει και να τον κάνει να τρέξει πίσω από τη Μαμά. Ο Μπαμπάς μάζεψε τον ποντικό και μετά ήρθε και στάθηκε από πάνω του. «Ο μικρός έκανε ένα λάθος∙ δε θα το ξανακάνει… σωστά μωρό μου;», είπε η Μαμά. Ο Γουίλι κούνησε γρήγορα το κεφάλι και η γυναίκα συνέχισε. «Θα πρέπει να ακούς τους γονείς σου παιδί μου. Να τους βοηθάς… να τους υπακούς. Δε θέλεις να πιστέψουμε ότι δεν μας αγαπάς, κάνω λάθος;». Σταμάτησε για λίγο, ώστε να δώσει έμφαση στα λόγια της. «Πάρε το ποντίκι αγαπούλα μου, ψόφιο είναι έτσι κι αλλιώς, και πέταξέ το στα γουρούνια, να δεις πως θα χαρούν τα καταραμένα», συμπλήρωσε με τη φωνή της να παίρνει ένα μελιστάλαχτο τόνο. Ο Μπαμπάς έτεινε τον αρουραίο στον Γουίλι. Εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα, φάνηκε να διστάζει. «Πάρ’ το ψυχή μου. Τάισε τα γουρούνια», ψιθύρισε η Μαμά. «Πάρ’ το μικρέ. Τάισε τα γουρούνια», είπε ο Μπαμπάς. Ο Γουίλι έπιασε το ζώο από το σβέρκο και το πέταξε στα γουρούνια με μια γρήγορη κίνηση. Αμέσως, τα πλάσματα όρμησαν να το φάνε. Το παιδάκι παρατήρησε με δέος το φρικτό τσιμπούσι, χωρίς στιγμή να κατορθώσει να τραβήξει τα μάτια του από το θέαμα. «Ω ναι…», τραγούδησε η Μαμά, όταν το γεύμα των γουρουνιών τελείωσε, «τα γουρούνια μας θα φάνε τα πάντα». Τον έπιασαν πάλι από το χέρι και γύρισαν να φύγουν. Ήταν λογικό ο αρουραίος να τον σοκάρει, όμως αυτό στην πορεία θα άλλαζε… θα έπρεπε να αλλάξει. Είχαν να του πουν τόσα πολλά για τα γουρούνια. Για τη σημασία που είχαν για την οικογένειά τους, για το πως τα κρατούσαν χορτάτα… για τις τροφές που τα τάιζαν. Είχαν να του μιλήσουν για αρουραίους και για γάτες, για σκύλους και για αρνιά. Για ξοφλημένα άλογα ιπποδρόμου και για τα άρρωστα γελάδια. Είχαν να του πουν και για εκείνη την άλλη, την αγαπημένη λιχουδιά των γουρουνιών, όμως, αυτό… θα του το έλεγαν τελευταίο. ΤΑΪΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ.doc Edited January 8, 2010 by dagoncult Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Εξαιρετικός τρόμος χωρίς να χρειάζεται να γίνει σπλατεριά για να σε κάνει ν'ανατριχιάσεις. Ομολογώ, βέβαια, πως έχοντας δει μια b-movie του '80, σκεφτόμουν από την αρχή κιόλας αυτό που υπονοείται στο τέλος...αλλά, δεν φταις εσύ. Το κείμενο είναι όπως του αρμόζει για μία τέτοια ιστορία... Ευχαριστούμε που παραλίγο να ξεράσουμε κιόλας (εκεί με τον αρουραίο). Δεν κάνω πλάκα, έτρωγα αμέριμνη την γκοφρετίτσα μου και πνίγηκα από την αηδία... Άλλη φορά δεν θα διαβάζω τρώγοντας! It's a promise! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vagos47 Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι τα γουρούνια μπορούσαν να παρουσιαστούν με τέτοιο τρόπο. Μου άρεσε πολύ η όλη παρουσίαση και γενικά η ιστορία. Βέβαια δεν είμαι ειδικός σε θέματα τεχνικής κτλ , αλλά θα ήθελα να διαβάσω λίγο περισσότερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Εμπνευσμένο απο το Hannibal και την τιμωρία που επιφύλλασε ο Mason Verger στον Dr.Lecter ε; Θα επανέλθω αργότερα για κριτική. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Τι μου άρεσε: -Το στυλ είναι vintage Stephen King. Μπορείς να το εκλάβεις όπως θέλεις αλλά εγώ το λέω για καλό. -Αυτό βγαίνει από τους "αλλόκοτους" (eerie είναι η λέξη που θα προτιμούσά) τρόπους ομιλίας των γονιών και από κάποιες υπερβολές στην περιγραφή και στους χαρακτηρισμούς προς -Τα γουρούνια. Κάνεις ένα φυσιολογικό ζώο να ακούγεται τόσο κακό. Αυτό βοηθάει την ιστορία σου οπότε... ξανάμανα Τι δεν μου άρεσε: -Δύσκολη ερώτηση. Είναι ένα σύντομο κείμενο που έχει να πει κάτι και το λέει. Πάντως η αρχική μου σκέψη ήταν ότι τα κεφαλαία στο Μπαμπάς και Μαμά δεν εξυπηρετούν κάποιον σκοπό. Από την άλλη, τώρα που το σκέφτομαι ξανά, αυτό το κεφαλαίο τους κάνει "διαφορετικούς" και αυτό προσθέτει στον αλλόκοτο χαρακτήρα τους. Χρειάζεται; -Α, και μην φοβάσαι να πεις '''"μπλα μπλα", ΕΙΠΕ ο τάδε.''' Εκείνο το "τραγούδησε" (και για ένα απλό "ω ναι") μου φάνηκε πολύ κάπως. Ετυμηγορία: Δεν με αηδίασε όπως την γκοφρετοφαγούσα Πέγγυ αλλά την ευχαριστήθηκα την ιστορία. Δεν με τρόμαξε αλλά είχε έναν υφέρποντα τρόμο που στεκόταν στις άκρες, κάτι που νομίζω ήταν και ο δικός σου σκοπός. Καλή χρήση αναγνωστικού χρόνου, πετυχημένο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Είναι καλογραμμένο σίγουρα. Οι διάλογοι είναι ζωντανοί, μας δείχνουν απο νωρίς οτι κάτι δεν παει καλά με αυτή τη φαμέλια. Φαντάστηκα μια οικογένεια rednecks του Αμερικάνικου Νότου. Ωραίο σημείο αυτό: Ο Μπαμπάς έτεινε τον αρουραίο στον Γουίλι. Εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα, φάνηκε να διστάζει. «Πάρ’ το ψυχή μου. Τάισε τα γουρούνια», ψιθύρισε η Μαμά. «Πάρ’ το μικρέ. Τάισε τα γουρούνια», είπε ο Μπαμπάς. Το κακό είναι πως απο την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις που θα καταλήξει καθότι αυτό το theme (ανθρωποφάγα γουρούνια) έχει χρησιμοποιηθεί αρκετά στη λογοτεχνία Τρόμου. Θα μου άρεσε και μια νύξη για το πως ακριβώς άλλαξαν διατροφικές συνήθειες τα γουρούνια! Ωραίο κείμενο πάντως! υγ Ο Γουίλι έπιασε το ζώο από το σβέρκο και το πέταξε στα γουρούνια με μια γρήγορη κίνηση. Αμέσως, τα πλάσματα όρμησαν να το φάνε. Το παιδάκι παρατήρησε με δέος το φρικτό τσιμπούσι Λογικά, ενας αρουραίος θα αποτελούσε μια χαψιά για τα γουρούνια. Άρα, το τσιμπούσι (κάτι που υποδηλώνει στο μυαλό μου και διάρκεια) δεν μου πολυκάθεται! Γιατί να μην πέταγαν ένα άρρωστο ζωντανό απο τη φάρμα τους το οποίο θα έτρωγαν ενω ακόμα ζούσε; Αυτό θα ήταν πολύ πιο φρικαλέο πιστεύω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Γιατί να μην πέταγαν ένα άρρωστο ζωντανό απο τη φάρμα τους το οποίο θα έτρωγαν ενω ακόμα ζούσε; Αυτό θα ήταν πολύ πιο φρικαλέο πιστεύω! Tι του βάζεις ιδέες!!!! Και χωρίς πλάκα τώρα, τρώω μία σπανακόπιτα (το μεσημεριανό μου)....χαχαχα, δεν με πάει αυτό το διήγημα λέμε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dolph Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Σύντομο και πετυχημένο, αν και δεν είναι το στυλ μου οι ιστορίες φρίκης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 (edited) Σε πολλά σημεία με πρόλαβε ο Adicto , και συμφωνώ μαζί του. Το διήγημα αν και καλογραμμένο μου δημιουργεί ερωτηματικά.Όχι σχετικά με την πλοκή, αλλά με τους χαρακτήρες. Εξηγούμαι. Αρχίζοντας το κείμενο μου άρεσαν οι αναφορές στους γονείς σαν "Μπαμπάς και Μαμα" και μάλιστα με κεφαλαία.Το μυαλό μου πήγε σε Hillbillies του Αμερικάνικου Νότου που ζούν στα βουνά και στο δάσος απομονωμένοι. Οδηγούν ένα παλιό πίκαπ Σέβυ του '57 που το κόκκινο του χρώμα έχει ξεθωριάσει και είναι στοκαρισμένο σε πολλά σημεία και το αυτοκόλλητο στην καρότσα λέει "Ο θεός σώζει αυτούς που κουβαλάν όπλα". Μου δημιούργησες δηλαδή πεντακάθαρους συνειρμούς με δύο απλές λέξεις και μπράβο. Στην πορεία όμως μου το αναιρείς με την καλόβολη στάση της μητέρας και την αναφορά σε δώρα Χριστουγέννων, ποδήλατα, και καινούρια ρούχα.Σε μια ιστορία τρόμου που ξεκινάει δεν θέλω τους απάνθρωπους/δολοφόνους- όπως αφήνεις να εννοηθεί στο τέλος- να είναι καλόβολοι.Δεν τους θέλω να ανησυχούν για υλικά αγαθά.Θέλω η ανάγκη τους για βαναυσότητα να τους οδηγεί ,και όχι η ανάγκη για επιβιώση και καλή ζωή. Απο μια άλλη σκοπιά τώρα.Η ιστορία είναι προβλέψιμη απο την αρχή.Είναι τόσο προβλέψιμη που απλά περίμενα να δω τι τέλος θα δώσεις για να με κάνεις να τρομάξω.Η αλήθεια είναι πως δεν τρόμαξα (ίσως έχω πάθει ανοσία πλέον στα διηγήματα τρόμου). Όταν χειρίζεσαι μια ιστορία που είναι διάφανη στα μάτια του αναγνώστη είναι δύσκολο να τον τρομάξεις. Θα μπορούσες να δώσεις περισσότερη ένταση στον χαρακτήρα του γιού, ή μεγαλύτερη κακία στον πατέρα ή ακόμα και να προσθέσεις μια σκηνή που θα έδειχνε το μέλλον χωρίς όμως να το αφήσεις στην σκέψη της μητέρας.Θα μπορούσε π.χ κάπου στο κείμενο να φαίνεται απο πνιχτά βογγητά που ακούγονταν απο την καταπακτή πως υπήρχε και άλλο γεύμα , πιο πλούσιο και θρεπτικο. Να φαίνονταν δυο δάκτυλα να προσπαθούν να την ανοίξουν, ματωμένα και χωρίς νύχια. Να πήγαινε κοντά ο γιός, βλέποντας μέσα απο τις γρίλιες που ελάχιστα φωτίζονταν ματωμένα ξανθιά μαλλιά και ένα ζευγάρι γαλανά μάτια που ούρλιαζαν να της ανοίξει. Γενικώς ωραίο κείμενο, αλλά όχι τρομακτικό. Καλή συνέχεια! Edited January 8, 2010 by Drake Ramore Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Εγώ πάλι δεν ξέρω από Χιλλμπίλλις αλλά από Σουηδούς αγρότες οικολογικής κατευθύνσεως, κι έχοντας αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου άργησα πολύ να μπω στο κλίμα. Άσε που είχα τη μία ένσταση μετά την άλλη: Ένα σωστά φροντισμένο χοιροστάσιο δε βρωμοκοπάει και τόσο πολύ πια! Γιατί είναι ο πάγκος με τα εργαλεία στην ίδια αίθουσα; Και τα τσιγκέλια; Ακαθαρσίες στο πάτωμα; Ούτε τόσο δα άχυρο μέσα στα κλουβιά, μόνο λάσπη και σκατά; Και τα γουρούνια να κυλιούνται εκεί μέσα, πρέπει να είναι τίγκα στο έκζεμα! Και η Μαμά να λέει ότι τα φροντίζουν τα γουρούνια τους, φροντίδα είναι αυτή; Που είναι ο κτηνίατρος της περιφερείας να τους κοτσάρει ένα λουκέτο; Επειδή και οι στολές τους ήταν πλυμένες, κατάλαβες; Υπέθεσα ότι κάποιους στοιχειώδης κανόνες υγειινής θα τους τηρούσαν, αλλά εκεί μέσα ήταν το χάλι το μαύρο. Άσε που όσο το σκέφτομαι, ίσως και να ήταν ακόμα πιο ανατριχιαστικό με ένα κλινικά αποστειρωμένο περιβάλλον. Ο τίτλος ήταν όντως λίγο κάρφωμα. Για τη γραφή και το ξεδίπλωμα της πλοκής δε βρίσκω κάτι να γκρινιάξω, ήταν εντάξει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted January 8, 2010 Author Share Posted January 8, 2010 Πάνω απ' όλα, ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σας να την διαβάσετε και να γράψετε το σχόλιό σας. Η αλήθεια είναι ότι είχα άλλα πράγματα στο μυαλό μου όταν την έγραφα (αλλά μάλλον βγήκε πιο έντονη η σαουθιά). Μάλιστα, σε μια δόση, σκεφτόμουν να τους κάνω τελειίως (μα τελείως) διαφορετικούς από τους συνηθισμένους κακούς κτηνοτρόφους. Κάτι τέτοιο θα φώτιζε καλύτερα κάποιες πτυχές της ιστορίας, όμως σκέφτηκα ότι θα τραβούσε το κείμενο μακριά από το χοιροστάσιο και επιπλέον θα έσκαγαν πολύ φάτσα-φόρα αυτές οι πτυχές. Ετσι, προτίμησα να κάνω μία μίξη, βάζοντας τους από τη μια να έχουν τον χώρο μες στη βρώμα κτλ και από την άλλη να έχουν κάποιες συγκεκριμένες απόψεις για την ανατροφή του γιού και, φυσικά, για τα γουρούνια. Ναι, η σκέψη δεν ήταν να βγει τρομακτικό. Όχι με την κλασική έννοια. ΥΓ:Τα γουρούνια ήταν ο μεγάλος μου καημός σ' αυτήν την ιστορία και ήθελα γενικά οι προβολείς να είναι πάνω τους. Καλή χρήση αναγνωστικού χρόνου Θερμές ευχαριστίες για τούτο το σχόλιο. Λογικά, ενας αρουραίος θα αποτελούσε μια χαψιά για τα γουρούνια. Άρα, το τσιμπούσι (κάτι που υποδηλώνει στο μυαλό μου και διάρκεια) δεν μου πολυκάθεται! Γιατί να μην πέταγαν ένα άρρωστο ζωντανό απο τη φάρμα τους το οποίο θα έτρωγαν ενω ακόμα ζούσε; Αυτό θα ήταν πολύ πιο φρικαλέο πιστεύω! Σωστός για τη διάρκεια του τσιμπουσιού. Ούτε που το είχα υπολογίσει. Να πήγαινε κοντά ο γιός, βλέποντας μέσα απο τις γρίλιες που ελάχιστα φωτίζονταν ματωμένα ξανθιά μαλλιά και ένα ζευγάρι γαλανά μάτια που ούρλιαζαν να της ανοίξει. Ναι, τώρα που το λες, η εστίαση της προσοχής του αναγνώστη στον Γουίλι φαίνεται να σπρώχνει τον τρόμο πιο μπροστά. Καλή παρατήρηση. Που είναι ο κτηνίατρος της περιφερείας να τους κοτσάρει ένα λουκέτο; Εεε... ρε KELAINO, αφού τη διάβασες την ιστορία... που λες να είναι ο κτηνίατρος; :) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Εεε... ρε KELAINO, αφού τη διάβασες την ιστορία... που λες να είναι ο κτηνίατρος; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Έριξα και μια ματιά στις κριτικές αφού το διάβασα και γενικά δεν είμαι το ίδιο ευχαριστημένος. Η γραφή δεν με απογοήτευσε και ήταν τεχνικά άρτια (πιστεύω). Αυτό που δεν με ικανοποίησε ήταν η πλοκή, η οποία δίνεται πολύ βιαστικά και με ένα τέλος που δεν μας δείχνει, μας λέει την υπόθεση όλης της ιστορίας. Καταλαβαίνω βέβαια πως το ''twist'' δεν είναι και τόσο δύσκολο να το δεις οπότε μια ιστορία 5000 λέξεων με αυτό το τέλος μάλλον θα νευρίαζε παρά θα ευχαριστούσε, αλλά αυτό ίσως είναι ένα σημάδι πως η πλοκή γενικά δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσα. Ως εδώ που έχεις γράψει, πλην της τελευταίας exposition παραγράφου, έχεις κάτι πολύ καλό που θα μπορούσες άνετα να χρησιμοποιήσεις ως αρχή για κάτι μεγαλύτερο και λίγο πιο διαφορετικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Είναι μια σωστά στημένη ιστορία, απλά αρκετά προβλέψιμη. Είναι από τις περιπτώσεις που είσαι 100% σίγουρος για το τι θα γίνει, αλλά ευχαριστιέσαι φετιχιστικά να διαβάσεις την ιστορία. Με δυο λόγια, ήταν ένα διήγημα με συγκεκριμένο στόχο, τον οποίο και πετυχαίνει απόλυτα, αλλά δε θα μείνει και στη μνήμη μου ως κάτι ξεχωριστό. ΥΓ1: Εξάρτυση (=εξοπλισμός), όχι εξάρτηση (από τα ναρκωτικά). ΥΓ2: Εμένα η Μαμά και ο Μπαμπάς μου θύμισαν το People Under the Stairs. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Η γραφή είναι πολύ καλή, αλλά παίζεις κόντρα σε πολύ δυνατό αντίπαλο (Clive Barker - Pig Blood Blues) για να κερδίσεις τις εντυπώσεις. Τεχνικά η ιστορία μου άρεσε. Έχει σωστή γλώσσα, πετυχημένο ρυθμό και η εξέλιξη της πλοκής προχωράει με στέρεα βήματα. Λείπει όμως το κάτι παραπάνω. Το twist στο τέλος αφήνει ένα ψήγμα τρόμου αλλά δεν αρκεί για να κάνει την ιστορία να δουλέψει. Θα μπορούσε όλη αυτή η σκηνή να ήταν ένα flashback μέσα σε μια μεγαλύτερη ιστορία όταν πια ο ήρωας θα... μάθαινε. Όπως έχει ως τώρα, μάλλον... λίγη θα τη χαρακτήριζα. Στα συν: Ζωντανοί διάλογοι, στρωτή γραφή, μια καλή ιδέα Στα πλην: Πολύ μικρό, η σκηνή με το νεκρό αρουραίο που δεν στέκει λογικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 9, 2010 Share Posted January 9, 2010 (edited) Dagoncult, είναι απ' τις φορές που γίνομαι κακιά, κι αυτό δεν μ' αρέσει. Peace. Ναι, το ομολογώ: δεν διαβάζω τρόμο. Ίσως γι' αυτό να μην είμαι η καταλληλότερη να κρίνω κείμενα του είδους. Όμως, ο κυριότερος λόγος που αποφεύγω το είδος είναι ιστορίες σαν αυτή εδώ. Τι ήταν αυτό; Απλά αρρωστημένες σκέψεις, χωρίς πλοκή; Μου φάνηκε σαν απλά να ήθελες να γράψεις κάτι άσχημο, κάτω απ' την πρόφαση του τρόμου. Δεν κατάλαβα γιατί το κάνουν αυτό; Έτσι; Από ανωμαλία; Κάτι δεν θα έπρεπε να υπάρχει εκεί; Όσο για τη γλώσσα, ήταν πολύ στητή, πολύ ψεύτικη για να με πείσει για οτιδήποτε. Ιδίως σ' αυτό το σημείο: «Ω ναι… θα φάνε τα πάντα τα γουρούνια μας», συνέχισε η Μαμά. ... ... Τάιζέ τα συνέχεια, μη σταματάς να τους δίνεις φαγητό, αλλά, για όνομα του Θεού… κάν’ το από μακριά. Θα πέθαινα από τον πόνο αν πάθαινες κανένα κακό∙ το γνωρίζεις αυτό, έτσι;» Ε, εντάξει, κάπως υπερβολικό να μην του έχουν πει τίποτα μέχρι τώρα, και να του λένε πως κινδυνεύει η ζωή του αν πεινάσουν τα γουρούνια. Αν ήθελες να γράψεις τρόμο με σαρκοφάγα γουρούνια, (εκτιμώ το ότι απέφυγες το σπλάτερ), μπορούσες να έχεις και ένα θέμα, μία στοιχειώδη τουλάχιστον πλοκή, που θα στήριζε αυτό που θέλεις να δώσεις. Τώρα το αποτέλεσμα αποδυναμώνεται και με αφήνει, προσωπικά, αδιάφορη. Edited January 9, 2010 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted January 18, 2010 Share Posted January 18, 2010 Σε πολλά σημεία με πρόλαβε ο Adicto , και συμφωνώ μαζί του. .Σε μια ιστορία τρόμου που ξεκινάει δεν θέλω τους απάνθρωπους/δολοφόνους- όπως αφήνεις να εννοηθεί στο τέλος- να είναι καλόβολοι.Δεν τους θέλω να ανησυχούν για υλικά αγαθά.Θέλω η ανάγκη τους για βαναυσότητα να τους οδηγεί ,και όχι η ανάγκη για επιβιώση και καλή ζωή. Στο Motel Hell παντως μια χαρα δουλεψε το στιλακι του καλοβολου δολοφονου... Οπως και να'χει, πολυ ατμοσφαιρικη ιστορια (ΜΑΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, μην φτιαξεις χοιρινο!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 18, 2010 Share Posted January 18, 2010 Δεν γνώριζα τον τίτλο "Μotel hell"και googlara για να δω τι αφορά. Διαπίστωσα πως πρόκειται για μια παλιά ταινία που δεν έχω δει. Παρόλα αυτά στα σπόιλερ του imdb λέει πως πρόκειται για μια παρωδία τρόμου, και όχι για ταινία τρόμου. Αυτό νομίζω ενισχύει και την αρχική μου άποψη ακόμη περισσότερο. Θα την παρακόλουθήσω βέβαια σε πρώτη ευκαιρία για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη γνώμη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted January 20, 2010 Share Posted January 20, 2010 Μου άρεσε η ατμόσφαιρα και η γραφή, και για μένα, οι υπερβολικοί διάλογοι-όπως και τα κεφαλαία στη "Μαμά" και στον "Μπαμπά"-ήταν εύστοχοι για το συγκεκριμένο διήγημα. Συμφωνώ επίσης πως μου φάνηκε μικρό και πως η εικόνα του "τσιμπουσιού" δεν στέκει (ίσως αν τους πετούσε ένα καλάθι ή μια σακούλα αρουραίους;) . Επίσης, λιγάκι απογοητεύτηκα, γιατί ήθελα περισσότερη φρίκη και νομίζω η ιδέα το σήκωνε. Θα προτιμούσα είτε να ενσωματωθεί κάπως στο κείμενο αυτό που υπονοείται στην τελευταία παράγραφο είτε να λείπει τελείως, γιατί έτσι κι αλλιώς ήμουν υποψιασμένη πως το πράγμα είχε προεκτάσεις από τις πολλές επαναλήψεις στα λόγια της Μαμάς πως τα γουρούνια τρώνε τα πάντα . Συνολικά, μου άρεσε σαν ιστορία και σίγουρα, όπως είπε και ο DinMacXanthi δεν σπαταλά τον αναγνωστικό χρόνο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted June 22, 2011 Share Posted June 22, 2011 My dearest new members, my esteemed Great Old ones, a breath of your time if you will. Κάτω από το holodeck... από τα Τρεκ φόρουμ... από τις χαριτωμενιές στα status messages... τα παιχνιδάκια και τους διαγωνισμούς... Περιμένουν. Ιστορίες θαμμένες και ξεχασμένες για καιρό... ήρθε η ώρα να σηκωθούν, να τινάξουν το χώμα από πάνω τους και να σας φρικάρουν. Διαβάστε. Αν τολμάτε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted June 23, 2011 Share Posted June 23, 2011 Εγώ προφανώς και τόλμησα να διαβάσω αυτήν την ιστορία( για ποιον λόγο, άραγε; ). Τεχνικά ήταν άρτια, καλογραμμένη, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε κιόλας. Κατ' αρχάς, αυτό που είπαν και παραπάνω: από τον τίτλο ακόμα ξέρεις ποιο είναι το punchline. Ακόμα κι έτσι, όμως, ο τρόπος που δίνεται δεν μου αρέσει, γιατί πετιέται σε στιλ εντυπωσιασμού, χωρίς κανένα υπόβαθρο. Γενικά, η όλη φάση μοιάζει στημένη για να περιγράψει κάτι φρικιαστικό, κι από εκεί και πέρα τίποτα. ΥΓ: Εκτός από μήλα, δοκίμασες να τους πετάξεις και κάνα τσουρέκι; Να σου έλεγα εγώ για πότε θα το ρημάζανε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted June 23, 2011 Share Posted June 23, 2011 Καλογραμμένη ιστορία, με καλούς διαλόγους, που τονίζουν τη «διαφορετικότητα» των γονιών (όπως και τα κεφαλαία του Μπαμπά και της Μαμάς, που εμένα μου άρεσαν και μου έφεραν στο νου την ταινία ). Η γραφή μού φάνηκε λίγο ανάλαφρη για ιστορία τρόμου, κάτι που ίσως να στέρησε λίγο από την ατμόσφαιρα. Πάντως, υπήρχε μια φρική παντού μέσα στη ιστορία, κάτι που είναι πολύ καλό. Το τέλος μπορώ να πω ότι το μυρίστηκα κι εγώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.