Ultras Violent Ultras

[dagoncult]

Όνομα Συγγραφέα: dagoncult

Είδος: τρόμος

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1912

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Γράφτηκε παράλληλα με τα 'γουρούνια'. EDIT: Ένα ορθογραφικό.

 

 

 

Κατηφόριζαν τη λεωφόρο σαν ένα μακρύ, κόκκινο φίδι. Η πομπή από τα μηχανάκια προχωρούσε αργά, με τους αρχηγούς να προπορεύονται και τους αξιωματικούς να κινούνται σαν λαγωνικά στα πλάγια, σε μια προσπάθεια να κρατήσουν σταθερή τη ροή του σχηματισμού. Πολλά αμάξια είχαν σταματήσει κι οι οδηγοί τους κοίταζαν αποσβολωμένοι τους κοκκινοντυμένους ανθρώπους. Κάποιος κατέβασε το παράθυρό του κι έκανε να διαμαρτυρηθεί, όμως άλλαξε γνώμη μπροστά στη θάλασσα από κράνη που τον περιέβαλε. Πάτησε βιαστικά το διακόπτη κι η γυάλινη επιφάνεια ανέβηκε ξανά κι έπνιξε το θόρυβο από τις εξατμίσεις, αφήνοντάς τον μόνο μέσα στην εύθραυστη ασφάλειά του.

 

Διέσχισαν όλη την απόσταση, ως το σημείο του ραντεβού, χωρίς να σταματήσουν για κανέναν∙ ούτε κανείς τους σταμάτησε. Έφτασαν στη στροφή που σχημάτιζε ο δρόμος και είδαν το πλήθος που τους περίμενε στο αντίθετο ρεύμα. Κάποιοι άρχισαν να φωνάζουν βλαστήμιες. Μερικοί πήραν να γυρίζουν πίσω φοβισμένοι, όμως οι συντονιστές τούς πλεύρισαν και τους επανέφεραν στο αρχικό σώμα της πορείας με απειλές και χτυπήματα. Ένας από τους λιποτάκτες δεν υπάκουσε στην εντολή του άντρα που τον έβριζε και πάτησε γκάζι, στρέφοντας ταυτόχρονα το τιμόνι της μηχανής του. Ο λοστός έσκισε τον αέρα σφυρίζοντας. Ο κρότος από το χτύπημα αντήχησε σαν πιστολιά. Για μια στιγμή όλοι σώπασαν, ακόμα κι οι άλλοι, απέναντι. Η ηχώ τραγούδησε ξανά και ξανά το τραγούδι της στ’ αυτιά τους, σαν να ήθελε να σιγουρευτεί ότι, κι ο τελευταίους ανάμεσά τους, καταλάβαινε το τελεσίδικο μήνυμά του. Ύστερα έσβησε και τους άφησε μόνους, αντιμέτωπους.

 

Ο Μάνος το περίμενε καιρό αυτό. Με την ένταση δίπλα του να αυξάνεται, ένιωθε ερεθισμένος όσο ποτέ άλλοτε. Τούτο ήταν πολύ μεγαλύτερο απ’ οτιδήποτε είχε ζήσει ως τώρα. Άλλωστε, ήταν ακόμα πρωτάρης στη μάχη. Σίγουρα, μερικά φερμαρίσματα και λίγοι σκόρπιοι τσαμπουκάδες δεν ήταν σημαντική εμπειρία. Μπορεί να είχε μπει σ’ αυτόν τον κόσμο από μικρός, όμως το σημερινό ραντεβού θα ήταν γι’ αυτόν μια πραγματική μύηση. Είδε τα πρώτα καπνογόνα ν’ ανάβουν στο βάθος και μια φωτοβολίδα εκτοξεύτηκε προς το μέρος τους.

 

Συντάσσονταν τώρα γοργά σε πυκνή παράταξη. Οι υπαρχηγοί δεν έπαυαν στιγμή να ουρλιάζουν διαταγές. Άκουσε μια βραχνή φωνή να βρίζει ακατάληπτα στην πλάτη του και, αμέσως μετά, ένιωσε την πίεση από τα κορμιά που έτρεχαν να στριμωχτούν πίσω του. Μέσα στην αγκαλιά τού όχλου οι σφυγμοί του άρχισαν να ανεβαίνουν και στα ρουθούνια του έφτασε η αψιά μυρωδιά από τα χημικά των καπνογόνων.

 

Του πήρε όσο βαστάει μια ανάσα για να ξανασκεφτεί την απόφασή του να έρθει σ’ αυτή τη συνάντηση κι άλλο τόσο για να καταπνίξει κάθε αμφιβολία που γέννησαν μέσα του οι σκέψεις. Ήξερε καλά πως να διώχνει τις σκέψεις του. ποτέ δεν θεώρησε ότι του χρησίμευαν σε κάτι. Οπωσδήποτε, δεν του χρησίμευαν εδώ, όχι σ’ αυτό το μέρος. Οι δικοί του κουβαλούσαν μαχαίρια και σιδερογροθιές κι έλεγαν ότι, αυτή τη φορά, θα έκαναν στους άλλους πραγματική ζημιά. Πριν μέρες, όταν το έμαθε, δεν είχε καν σοκαριστεί. Τώρα, με το ατσάλι να σκορπάει ψυχρές λάμψεις μπροστά στα μάτια του, ένιωθε το φόβο να βυθίζει τα νύχια του στους κροτάφους του… αλλά και κάτι άλλο. Κάτι που ήταν ζωώδες, παλιό και ζωντανό. Σίγουρα πιο δυνατό από το φόβο.

 

Τα συνθήματα έναρξης ακούστηκαν πάνω από το μπουμπουνητό των κροτίδων. Το κόκκινο τάγμα ξεκίνησε∙ στην αρχή σαν αργοκίνητος δεινόσαυρος και μετά με όλο και πιο σίγουρο βήμα. Βάδιζαν ίσια στο διάζωμα του δρόμου, ίσια στο όριο ανάμεσα στην τάξη και το χάος, στο θρίαμβο και την καταστροφή. Στην άλλη άκρη, η πράσινη μάζα αναδεύτηκε, σάμπως και η δική τους εκκίνηση είχε ταράξει και τις τάξεις του εχθρού. Του εχθρού, σκέφτηκε ο Μάνος σπρώχνοντας τον μπροστινό του. Είχε έρθει εδώ για να τους τσακίσει. Έτσι κι αλλιώς, κάποιον έπρεπε να τσακίσει, να πάρει μια νίκη απέναντι σε κάποιον, οποιονδήποτε. Αισθανόταν διαρκώς έτσι, χρόνια τώρα. Μια νέα φωτοβολίδα άναψε κάπου κοντά. Τα φλεγόμενα κομμάτια τής καύσης της έσκιζαν τη λάμψη που έβγαζε, λούζοντάς τους σε μια βροχή από σπίθες. Σήκωσε το κεφάλι και είδε το βεγγαλικό να χάνεται διαγράφοντας μια φωτεινή πορεία. Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να ανακτήσει την αυτοκυριαρχία του.

 

Οι κραυγές από μπροστά τον επανέφεραν με βία στην πραγματικότητα. Ένα κύμα ζέστης τον τύλιξε και κατάλαβε ότι οι άλλοι τους είχαν πετάξει μολότοφ. Είχαν κι αυτοί κάμποσες για τα καθίκια. Ο διπλανός του φώναξε κάτι - ίσως στον εαυτό του – όμως το μόνο που ακούστηκε ήταν η ίδια βαριά βλαστήμια, που έμοιαζε να ενώνει από την αρχή τους ηθοποιούς αυτού δράματος. Γύρισε και κοίταξε τα παρκαρισμένα μηχανάκια. Αναρωτήθηκε πόσοι θα επέστρεφαν σώοι πίσω στα οχήματά τους. Η σκέψη πέταξε, εξαφανίστηκε με μιας απ’ το μυαλό του. Ήξερε ότι δεν υπήρχαν περιθώρια για δισταγμούς, για λιγοψυχία. Ήρωας στα μάτια των δικών του. Ήρωας στα μάτια του. Κανένα περιθώριο για λιγοψυχία. Ο χρόνος έτρεχε… η ώρα της σύγκρουσης ήταν εδώ.

 

Οι πιο τολμηροί από τις δύο ομάδες έφτασαν σε απόσταση λίγων μέτρων και εκσφενδόνισαν τις πέτρες που κρατούσαν. Ύστερα, έτρεξαν να συναντήσουν ο ένας τον άλλο. Είδε έναν άντρα να πηδάει στο αέρα και να στέλνει τη μπότα του στο κεφάλι ενός από τους συμπολεμιστές του. Ο άνθρωπος έπεσε αμέσως από το χτύπημα. Ο άλλος τράβηξε πίσω το πόδι του και το εξαπέλυσε ξανά προς το κεφάλι του θύματός του. Ο Μάνος άρχισε να φωνάζει με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του, χωρίς να ξέρει καλά-καλά τι. Μόνο φώναζε κι έβριζε και καταριόταν. Ένας δικός του ήταν κάτω. Μέσα του, αυτό το κάτι, το παλιό και ζωντανό, άρχισε να βομβεί.

 

Η πρώτη γραμμή της μάχης πλημμύρισε από κορμιά. Είδε λοστούς και δοκάρια να υψώνονται και να κατεβαίνουν με δαιμονισμένο ρυθμό και άκουσε κραυγές πόνου που αμφέβαλε ότι μπορούσαν να βγουν από ανθρώπινο στόμα. Το μυαλό του πήρε να μένει πίσω, να αποχωρεί από το προσκήνιο. Μέχρι η σειρά του να φτάσει μπροστά, σπρωγμένη από την ανίκητη δύναμη της επιθετικότητας και του ενστίκτου, η λογική είχε βουβαθεί εντελώς. Εξάλλου, πάντα δεν ήταν βουβή; Πάντα δεν ήταν θυμωμένος; Θυμός καθημερινός. Θυμός που συσσωρευόταν. Μέρα με την ημέρα, λεπτό με το λεπτό. Φίμωνε και την ψυχή μαζί με τη λογική του.

 

Βρέθηκε αναπάντεχα στο κέντρο της βίας, σαν να είχε κάνει ένα άλμα, από την ασφάλεια των πίσω γραμμών, κατ’ ευθείαν στην αγκαλιά μιας σατανικής δίνης. Οι σπείρες της γύριζαν και γύριζαν και ο στροβιλισμός τους άφηνε πίσω του μονάχα τον πανικό. Τον πανικό… κι ένα κατάσπαρτο από σώματα έδαφος. Ένας από τους δικούς του χτύπησε με μια σιδεροντυμένη γροθιά το στέρνο ενός αντιπάλου. Άλλο ένα κορμί έπεσε.

 

Ο πράσινος κινήθηκε εναντίον του ταχύτατα κι ο Μάνος ίσα που πρόλαβε να φέρει μπροστά το ρόπαλο που κρατούσε. Το χτύπημα από το λοστό τον τράνταξε βάρβαρα, στέλνοντας τη δόνηση ως τη βάση της ράχης του. Δίχως να σκεφτεί, πίεσε με τα πόδια το έδαφος κι έριξε το σώμα του μπροστά. Τα δυο κράνη συγκρούστηκαν με έναν ξερό κρότο. Μέσα στη ζαλάδα του, πρόλαβε να καταγράψει τον ήχο από το πλαστικό προστατευτικό του άλλου, που τσακιζόταν σαν γυάλινη επιφάνεια. Ο εχθρός έσκυψε τον κορμό του φέρνοντας τα χέρια στο πρόσωπο.

 

«ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟΝ!», γάβγισε μια φωνή στα δεξιά. Τώρα ο βόμβος στο κρανίο του βροντούσε, τον παρέσερνε στον δικό του ρυθμό. Ένα ρυθμό γνώριμο, οικείο… κομμάτι του εαυτού του. Ούρλιαξε προσπαθώντας να εκτονώσει την αβάσταχτη πίεση που τον σφυροκοπούσε. Να βγάλει μαζί της την οργή και το μίσος, την εκδίκηση και την κακία. Να τα συγκεντρώσει όλα σε μία και μοναδική πράξη, να καταφέρει, επιτέλους, ένα πλήγμα στην ανημπόρια του. Σήκωσε το ρόπαλο κι ετοιμάστηκε να χτυπήσει.

 

Για μια στιγμή ο χρόνος πάγωσε.

 

 

Έμεινε εκεί, σαν άγαλμα, με το όπλο υψωμένο και την καρδιά σταματημένη. Το τιτάνιο γρύλισμα είχε έρθει από τις πίσω σειρές του εχθρού. Ο ήχος διέτρεξε ξανά το πεδίο της μάχης. Η χροιά του, η δύναμή του… σχεδόν έκανε τ’ αυτιά του να πονούν. Οι τρίχες στο σβέρκο του σηκώθηκαν. Ξέχασε το θύμα του κι έψαξε με το βλέμμα στις τάξεις των ανθρώπων με τα πράσινα διακριτικά. Είδε το πλήθος απέναντι ν’ ανοίγει σε ένα σημείο και μετά άκουσε άλλο ένα γρυλιτό, από διαφορετική μεριά αυτήν τη φορά. Κι άλλος κύκλος άνοιξε, κι άλλο γρύλισμα συγκλόνισε τα νεύρα του.

 

Μισόκλεισε τα μάτια για να δει καλύτερα. Παράξενες, σκεβρωμένες φιγούρες φάνηκαν να σπαρταρούν στο κέντρο των κύκλων που πλήθαιναν. Φιγούρες με πράσινα ρούχα, που τινάζονταν και συστρέφονταν στο έδαφος σκούζοντας λαρυγγώδεις ήχους, ανάκατους με μακρόσυρτους γόους τυφλού πόνου. Γύρω τους, οι άνθρωποι πισωπατούσαν τρομαγμένοι.

 

Μια από τις μορφές σηκώθηκε αργά, καρφώνοντας μεγάλα, γαμψά νύχια στο κράσπεδο. Έδειχνε να πολεμάει μια δική της μάχη, να βασανίζεται από ένα δικό της, προσωπικό μαρτύριο∙ μακριά από το πανδαιμόνιο που λυσσομανούσε ολόγυρα, μακριά από την υστερία που άπλωνε τη σκιά της πάνω τους. Το πλάσμα πύργωσε το ανάστημά του κι ύστερα τίναξε περήφανα το κεφάλι στον ουρανό, αποκαλύπτοντας ένα αφύσικα διογκωμένο στέρνο κι ένα παραμορφωμένο κράνος μοτοσικλετιστή. Η κάσκα έμοιαζε έτοιμη να εκραγεί από την πίεση στο εσωτερικό της. Χέρια ρωμαλέα και μακριά άνοιξαν διάπλατα και μετά, με το κεφάλι του να τραντάζεται παθιασμένα πέρα δώθε, το αποτρόπαιο ον εξακόντισε στον ουρανό μια κραυγή ασύλληπτης αγριότητας.

 

Ο Μάνος δέχτηκε το χτύπημα από το δοκάρι στον αυχένα. Η όρασή του σκοτείνιασε στιγμιαία και σωριάστηκε στην άσφαλτο σαν σακί. Πεσμένος, μέσα από το τζάμι του κράνους του, είδε με φρίκη τον εχθρό να χιμά. Ένιωσε το βόμβο που χτύπαγε στα μηνίγγια του να επιταχύνεται και, παρά τον πόνο, προσπάθησε να σηκωθεί. Άλλο ένα χτύπημα τον έκανε να διπλωθεί κρατώντας τα πλευρά του. Εντελώς ξαφνικά, ο βόμβος σταμάτησε. Όλα ησύχασαν. Δέχτηκε μια μαχαιριά στο μηρό, όμως η αίσθηση έφτασε σ’ αυτόν αδύναμη. Η σιωπή κράτησε για μερικά ακόμα δευτερόλεπτα. Μετά, το άκουσε να έρχεται• από βαθιά… από κάτω.

 

Ένας παλμός.

 

Η πραγματικότητα τρεμόπαιξε, λες και την διαπέρασε το δόρυ ενός πολεμόχαρου Θεού.

 

Δεύτερος παλμός.

 

Ξανά, η φυσική ομαλότητα αναρίγησε. Η ίδια η πλάση έμοιαζε να μην ανέχεται αυτό που συνέβαινε.

 

Τρίτος παλμός.

 

Αφουγκράστηκε μια ρωγμή να ανεβαίνει από τα έγκατα. Την ένιωσε να απλώνεται και να χαράζει την επιφάνεια του νου του, λες και η ίδια η μοίρα αργόσερνε το δάχτυλό της στο νήμα της ζωής του. Κατάλαβε ότι αυτή η ουλή θα σημάδευε ανεξίτηλα το ανώτερο, ανθρώπινο στοιχείο μέσα του.

 

Άλλος ένας παλμός.

 

Ο ποταμός της ενέργειας άρχισε να θεριεύει, η οργή να ξεχειλίζει. Μαζί της αναδύθηκαν στη φαντασία του παραφροσύνες και αίσχη που του έκαψαν το μυαλό, τσουρούφλισαν τα νεύρα του κι άρχισαν να πολιορκούν με μανία τον πυρήνα της ύπαρξής του, που τώρα συρρικνωνόταν ταχύτατα σε μια φευγαλέα αναλαμπή.

 

Ο βόμβος ήρθε στο προσκήνιο τσακίζοντας κάθε αντίσταση με τη σταθερότητα και την ισχύ του. Κάθε φορά που τον συντάραζε, αυτός άφηνε και από ένα ουρλιαχτό. Και κάθε φορά που ούρλιαζε, ένιωθε με βεβαιότητα το σώμα του να αλλάζει. Η δύναμη ασφυκτιούσε μέσα στη σάρκα που την περιόριζε τόσα χρόνια. Αποζητούσε την έξοδο. Αποζητούσε την ελευθερία. Μια ελευθερία ενστίκτου και βίας που τον φόβιζε, όμως τον καλούσε, τον διέταζε να υπακούσει.

 

Σηκώθηκε στα πόδια του. Δεν καταλάβαινε τη σιδερογροθιά που τον χτυπούσε στην πλάτη, δεν καταλάβαινε τα δοκάρια που έσπαζαν στους ώμους του. Κάτω από τον παλμό, άκουσε τον ήχο του κράνους του που παραμορφωνόταν από την πίεση. Είδε πολλούς δικούς του να μεταμορφώνονται και να επιτίθενται στους αντιπάλους. Είδε τέρατα και ανθρώπους να μάχονται στα όρια, να κραυγάζουν τρελά και να πολεμούν μέσα σε παροξυσμό. Ως το τέλος. Ως τη νίκη… ή το θάνατο. Το πλάσμα μέσα στο οποίο είχε χαθεί ο Μάνος, άφησε το μπάσο βρυχηθμό του να ενωθεί με τη βοή του μακελειού.

 

Για μια στιγμή ο χρόνος πάγωσε.

 

 

Έμεινε εκεί, σαν άγαλμα, με το όπλο υψωμένο και την καρδιά σταματημένη. Ο αντίπαλος έσκυβε ανήμπορος μπροστά του. Ύστερα, έκλεισε τα μάτια και κατέβασε το ατσάλινο ρόπαλο.

Ultras Violent Ultras.doc

Edited January 20, 2010 by dagoncult

[Adicto]

Λοιπόν...έμεις έχουμε θέμα πλέον! Νομίζω ο Γιουνγκ το έλεγε συγχρονικότητα! ΄Εγραφα άκριβώς μα ακριβώς το ίδιο θέμα ιδωμένο απο την αντίπερα όχθη (εμπνευσμένο απο την Παιάνια το 07 και το θάνατο του Φιλόπουλου)!!!

 

Πάμε στο ζουμί τώρα.

Το έχεις το θέμα, το έχεις και πολύ μάλιστα. Δεν ξέρω αν έκανες έρευνα ή στηρίχτηκες σε προσωπικές εμπειρίες, μα όσον αφορά στην αληθοφάνεια του διηγήματος παίρνεις 10 με τόνο. Όλα είναι εκεί. Μα όλα! Ακόμα και ο τίτλος είναι τέλειος (Ουλτρας για όσους δεν γνωρίζουν σημαίνει...αλλά θα μας τα πεί καλύτερα ο Ντάγκον μετά τις κριτικές).

Μπράβο!!!

 

Η αναπαράσταση είναι τέλεια. Στήνεις την χορογραφία ως έχει στην πραγματικότητα. Αργά, διστακτικά στην αρχή και με ένα μανιασμένο ξέσπασμα που καταλήγει σε Χάος στη συνέχεια.

 

Ο πρωταγωνιστής έχει σκέψη και οντότητα στο τώρα, σε ένα μεγαλύτερο κομμάτι θα μπορούσες να τον αναλύσεις ακόμα καλύτερα και να μας δείξεις πτυχές και του χτες. Διάλεξες να μην το κάνεις. Εγώ τον υποδέχτηκα σαν παλιό γνωστό, τον έχω δεί πλάι μου, τον έχω ακούσει να καυχιέται, ξέρω που μένει και πως λειτουργεί. Άλλοι αναγνώστες πάλι όχι. Με ένα μεγαλύτερο κείμενο θα κέρδιζες πολλούς ακόμα πόντους. Είναι τεράστιο θέμα αυτό και έχει ψωμί μπόλικο, ένα απλώς βίαιο παρελθόν δεν τον οδηγεί στην οπαδική αρένα απαραίτητα.

 

Ο λόγος σου είναι άριστος. Χειρίζεσαι τη γλώσσα σου πλέον με εμπιστοσύνη και έχεις αφήσει πίσω τις μεγαλοσχημίες που σε τυρανούσαν στο παρελθόν (με μία-δύο εξαιρέσεις που όμως δεν μου φάνηκαν και λόγος να μου χαλάσουν την απόλαυση). Ο ρυθμός του κειμένου είναι εξίσου καλός και είναι σταθερός.

 

Οι περιγραφές όπου χρειάστηκαν εξυπηρέτουσαν τους σκοπούς σου και σχημάτισαν ολοκάθαρες εικόνες στο μυαλό. Χρησιμοποίησες τις αισθήσεις (όραση, οσμή, ακοή) όσο χρειάστηκε και με μέτρο για να με κάνεις ενεργό θεατή.

 

Το θέμα σου είναι όμορφο και έχει βάθος. Πως (ή γιατί) ξυπνάει το Τέρας μέσα (μας); Πως διαλύεται το Εγώ μέσα στη μάζα; Που πάει όλη αυτή η οργή; Μας έδωσες ένα κείμενο με διττή ερμηνεία και ανάγνωση. Έτσι έδωσες μια έξυπνη απάντηση χωρίς να κάνεις τελείως ξεκάθαρο κατα πόσο αυτή ανήκει στη σφαίρα του υπερφυσικού ή όχι.

 

Αυτό ήταν και το τρομακτικό κομμάτι της ιστορίας σου.

 

Η ιστορία σου αδικείτε απο την ταμπέλα "ιστορία τρόμου" ίσως. Δεν μου προκάλεσες ρίγη, δεν με τρομοκράτησες, δεν μου κάρφωσες εφιαλτικές εικόνες στο κεφάλι. Είναι όμως και μια άψογη ιστορία που ρούφηξα ως το τέλος και που μου προκάλεσε κάποιες "ανησυχητικές" σκέψεις.

 

Μια χαρά λοιπόν!

 

O acab 13 εγκρίνει!!!

Edited January 9, 2010 by Adicto

[voodoo4]

Δεν ήταν τρόμου. Ήταν όμως τρομερό, στη γραφή και στην ατμόσφαιρα. Ειδικά απ'το σημείο που ο χρόνος και ο χώρος αλλοιώνεται για τον ήρωα, ένοιωσα κι εγώ να μπαίνω σε αργή κίνηση, να μετέχω στη μετάβαση από την πραγματικότητα στο όραμα και πάλι πίσω. Πολύ καλή μετάδοση των συναισθημάτων, της έξαψης και της κυριαρχίας των ενστίκτων.

Αν μου πεις ότι δεν πήρες μέρος ποτέ σε τέτοια "ραντεβού" θα δυσκολευτώ να σε πιστέψω...

[aScannerDarkly]

Το αν ήταν ιστορία τρόμου, είναι θέμα σκοπιάς: το ότι πρόκειται για κάτι που συμβαίνει συνέχεια, δίπλα μας, δε σημαίνει ότι παύει να είναι τρομακτικό και φρικτό. Από την άλλη, με αυτή τη λογική υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες που είναι τρόμου και δεν το γνωρίζουν... Η υπερφυσική "απεικόνιση" όμως που δίνεις στον εσωτερικό κόσμο των πρωταγωνιστών, το κάνει να πλησιάζει περισσότερο στον τρόμο. Έστω και αν δεν είναι αυτοσκοπός.

 

Θα ξαναματαπώ ότι έχεις εξελιχθεί πάρα πολύ και η γραφή σου είναι σίγουρη κι έχει πλέον ένα προσωπικό στίγμα. Σε ένα κείμενο το οποίο βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε διαφόρων ειδών περιγραφές, τα καταφέρνεις άριστα. Μου άρεσε επίσης ο αργός ρυθμός που έχει το κείμενο, παρόλο που οι σκηνές που περιγράφονται είναι βίαιες. Δίνει την εντύπωση του σταματημένου χρόνου, όπως ακριβώς το βιώνει και ο ήρωας.

 

Κάτι όμως δε μου άρεσε: Ξεκινώντας το κείμενο, απεικονίζεις πολύ καλά το πώς εξαφανίζεται το Εγώ στη μάζα, όπως ακριβώς είπε και ο adicto. Στο δεύτερο σκέλος του όμως η ιστορία μου δίνει την εντύπωση ηθικολογίας. Θα μου πεις "δίκιο δεν έχω σε αυτά που λέω;". Ναι, αλλά ο συμβολισμός

"ξυπνάει το τέρας μέσα μας"

παραήταν ευθύς και μονόπλευρος στα μάτια μου. Ναι, όντως οι εν λόγω άνθρωποι

γίνονται τέρατα κάνοντας τέτοιες πράξεις

, αλλά υπάρχουν περισσότερα πράγματα, που τους ωθούν να συνεχίσουν. Μία πρόχειρη πρόταση, ή αν θες, πώς θα το χειριζόμουν εγώ, γιατί δεν προσπαθώ να επέμβω, θα ήταν

να δινόταν με κάποιο τρόπο μεγαλύτερη ανάπτυξη στο πώς αυτές οι τερατώδεις μορφές και πράξεις γοητεύουν το Μάνο, ή ίσως να νιώθει ξαναγεννημένος και δυνατός μετά από τη μεταμόρφωσή του - έτσι ώστε με κάποιο τρόπο να φανεί η εσωτερική ανάγκη που τον οδηγεί σε κάτι τέτοιο.

Γιατί με αυτό τον τρόπο, στα μάτια μου, το θέμα παρουσιάζεται μονόπλευρα.

 

Αυτή είναι η γνώμη μου. Και ελπίζω να έχετε κόψει τις κακές συνήθειες.

 

ΥΓ: Αυτό το "Η ηχώς τραγούδησε ξανά και ξανά το τραγούδι της στ’ αυτιά τους" δεν το έπιασα.

Edited January 19, 2010 by aScannerDarkly

[dagoncult]

Πολλές ευχαριστίες για το χρόνο σε όλους.

 

Ο πρωταγωνιστής έχει σκέψη και οντότητα στο τώρα, σε ένα μεγαλύτερο κομμάτι θα μπορούσες να τον αναλύσεις ακόμα καλύτερα και να μας δείξεις πτυχές και του χτες. Διάλεξες να μην το κάνεις. Είναι τεράστιο θέμα αυτό και έχει ψωμί μπόλικο, ένα απλώς βίαιο παρελθόν δεν τον οδηγεί στην οπαδική αρένα απαραίτητα.

 

 

Κάτι όμως δε μου άρεσε: Ξεκινώντας το κείμενο, απεικονίζεις πολύ καλά το πώς εξαφανίζεται το Εγώ στη μάζα, όπως ακριβώς είπε και ο adicto. Στο δεύτερο σκέλος του όμως η ιστορία μου δίνει την εντύπωση ηθικολογίας. Θα μου πεις "δίκιο δεν έχω σε αυτά που λέω;". Ναι, αλλά ο συμβολισμός

"ξυπνάει το τέρας μέσα μας"

παραήταν ευθύς και μονόπλευρος στα μάτια μου. Ναι, όντως οι εν λόγω άνθρωποι

γίνονται τέρατα κάνοντας τέτοιες πράξεις

, αλλά υπάρχουν περισσότερα πράγματα, που τους ωθούν να συνεχίσουν. Μία πρόχειρη πρόταση, ή αν θες, πώς θα το χειριζόμουν εγώ, γιατί δεν προσπαθώ να επέμβω, θα ήταν

να δινόταν με κάποιο τρόπο μεγαλύτερη ανάπτυξη στο πώς αυτές οι τερατώδεις μορφές και πράξεις γοητεύουν το Μάνο, ή ίσως να νιώθει ξαναγεννημένος και δυνατός μετά από τη μεταμόρφωσή του - έτσι ώστε με κάποιο τρόπο να φανεί η εσωτερική ανάγκη που τον οδηγεί σε κάτι τέτοιο.

Γιατί με αυτό τον τρόπο, στα μάτια μου, το θέμα παρουσιάζεται μονόπλευρα.

 

 

ΥΓ: Αυτό το "Η ηχώς τραγούδησε ξανά και ξανά το τραγούδι της στ’ αυτιά τους" δεν το έπιασα.

 

 

Ναι, με κάποιες από τις περιγραφές είμαι κι εγώ σχετικά ευχαριστημένος.

Η αλήθεια είναι ότι στην πρώτη γραφή η ιστορία δεν είχε ούτε σκέψεις του ήρωα (στην αρχή) ούτε ηθικολογίες (πιο μετά). Όταν όμως την τελείωσα, και όσο την ξαναδιάβαζα, συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο απλά για μια μπρουταλιά. Έμοιαζε περισσότερο με μια άσκηση περιγραφής συγκρούσεων και δράσης και ο Μάνος ήταν ξένος και απόμακρος και άγνωστος και πρακτικά χωρίς κάποια (περισσότερο ή λιγότερο) συγκεκριμένη ψυχολογική κατάσταση. Κάτι τέτοιο δεν ικανοποιούσε κατά πρώτων εμένα ενώ επιπλέον σκέφτηκα ότι δεν θα ικανοποιήσει και όποιον τη διαβάσει. Σκέφτηκα λοιπόν να της δώσω κι άλλες λέξεις, αλλά, καταλαβαίνετε γιατί, θα έβγαινε πάρα πολύ μεγάλο. Το φοβήθηκα γιατί απαιτούσε εκτός αυτού και ενδελεχέστερη ανάπτυξη θεμάτων τα οποία δεν είμαι σίγουρος ότι 'έχω'. Βλέποντας αυτό το μεγάλο κενό και έχοντας έναν ήρωα που σκέφτεται ελάχιστα, αποφάσισα τελικά να βάλω εδώ κι εκεί πινελιές σκέψεων. Οπότε, το έστησα έτσι, ώστε να μοιάζει περισσότερο με μεγάλο φλασάκι που δίνει ότι μπορεί (μέσα στο χαμό που περιγράφει) από την ψυχική κατάσταση του πρωταγωνιστή. Στην αρχή φαίνεται ότι ίσως λειτούργησε, αλλά μετά, όσο ο πρωταγωνιστής παύει να σκέφτεται, χρειάστηκε (για να συνεχίσω να δίνω στοιχεία για το Μάνο) να βάλω τις έξτρα πινελιές σαν μέρος της αφήγησης και όχι σαν μέρος των σκέψεών του. Ίσως εκεί μου ξέφυγε, γιατί με λίγες σποραδικές φράσεις προσπάθησα να δώσω κάτι που απαιτεί πολύ περισσότερο χώρο.

 

Η ηχώ(ς) είναι ένα διακριτικό λαθάκι. Απλά 30 χρόνια εσφαλμένης γνώσης Θενκς Scanner. Να τον γοητεύουν οι μορφές και μετά τη μεταμόρφωση να νιώθει ξαναγεννημένος. Ωραίες ιδέες. Θα αφήσω να περάσει κάποιος καιρός και ίσως το ξαναπιάσω (ειδικά το δεύτερο τμήμα) κάτω από αυτό το πρίσμα.

 

ΥΓ: Πραγματικά παιδιά, στην αρχή η ιστορία έμοιαζε τόσο κενή, ξερή... μόνο ξύλο.

[Drake Ramore]

Σε εμένα η ιστορία άρεσε. Έτσι ως έχει.

 

 

Δεν έχω τις ίδιες ενστάσεις που διάβασα σε μερικά σχόλια παραπάνω. Την φαντάστηκα, χωρίς τις σκέψεις του ήρωα και χωρίς τις διακριτικές ηθικολογίες και μου φάνηκε μετέωρη. Σαν να την αφήγείται ένας παρουσιαστής ειδήσεων.

 

 

Σαν ιστορία τρόμου δεν θέλω να την δω. Η ενδοσκόπηση και ψυχογράφηση με τρομάζουν για αυτά που τυχόν θα ανακαλύψω.