Έρημος

[Throgos]

Λοιπόν... αρκετά με τα χιουμοριστικά. Να και ένα σοβαρό διήγημα, που είναι μεν ολοκληρωμένη ιστορία, αλλά είχα σκεφτεί και ολόκληρο υπόβαθρο για την ιστορία, το οποίο δεν φαίνεται σχεδόν καθόλου. Αλλά δεν επιράζει, έτσι φαντάζει πιο αινιγματική.

 

Κοιτώντας πίσω του συνειδητοποίησε ότι κανείς δεν βρισκόταν εκεί. Δεν υπήρχε ούτε ψυχή. Η ανάσα του διαπερνούσε την απόλυτη ησυχία της νύχτας, και του θύμιζε την μοναξιά του. Καθώς γυρνούσε πλευρό να κοιμηθεί, η ματιά του έπιασε ένα άστρο να πέφτει. Αμέσως σκέφτηκε να κάνει μία ευχή. «Να ξανάρθει η ζωή» ήταν το πρώτο πράγμα που του ήρθε στο μυαλό. Να ξανάρθει η ζωή, να ξανάρθουν οι άνθρωποι, που τον είχαν αφήσει τόσο γρήγορα, πριν καταφέρει να τους γνωρίσει.

 

Πόσα χρόνια άραγε είχαν περάσει από τότε που έφυγαν; Εκατό; Διακόσια; Δεν μπορούσε να τα μετρήσει. Πολλές δεκαετίες μοναξιάς και απομόνωσης. Κάπου είχε ακούσει ότι άνθρωποι που έμεναν πολλά χρόνια χωρίς να επικοινωνούν με συνανθρώπους κατέληγαν στην τρέλα και την σχιζοφρένεια. Αυτός όμως δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος, και είχε καταλήξει στην απόλυτη αδιαφορία και στωικότητα. Ήξερε πως η μοναξιά θα τον ακολουθούσε για την αιωνιότητα, πως αυτός ήταν η προσωποποίησή της στο σύμπαν. Η μόνη λύτρωση που περίμενε ήταν η Μεγάλη

Σύνθλιψη, αν βέβαια αυτή γινόταν ποτέ…

 

Ο παγωμένος αέρας της ερήμου του φυσούσε τα μακριά του μαλλιά, τα οποία ήταν η μόνη του παρηγοριά σε όλα αυτά τα χρόνια. Του έδιναν την ελπίδα ότι έτσι όπως μπορούσε να τα κόψει ή να τα ξεριζώσει, έτσι θα μπορούσε να κόψει και το νήμα της ζωής του κάποια μέρα. Αποφάσισε να σηκωθεί και να περπατήσει προς την κορυφή του αμμόλοφου, και να συνεχίσει το μακρύ του ταξίδι, το οποίο δεν τελείωνε ποτέ.

 

Καθώς ανέβαινε τον λόφο, προσπαθούσε να αδειάσει το μυαλό του από όλες αυτές τις σκέψεις που τον βασάνιζαν για αιώνες: ήταν ένας ακόμα Αδάμ χωρίς Εύα, ένα ανολοκλήρωτο ον που ποτέ δε θα ολοκληρωνόταν. Αλλά δεν έχανε την ελπίδα, και συνέχιζε το ταξίδι του με σκοπό να εξερευνήσει όλα τα μέρη του κόσμου, να μάθει μέχρι και το τελευταίο ον της γης, μέχρι και το τελευταίο πετραδάκι της, μέχρι και την τελευταία σταγόνα νερού. Αφού δεν μπορούσε να αφήσει αυτό τον κόσμο, θα γινόταν ένα με αυτόν, θα γινόταν ο Θεός της Γης και των Ζώων. Θα γινόταν ένας άρχοντας χωρίς υπηκόους.

 

Αυτός ο αμμόλοφος όμως δεν ήταν σαν όλους τους άλλος που είχε συναντήσει· ήταν ένας καινούριος αμμόλοφος. Προσπάθησε να ανατρέξει στις πάμπολλες αναμνήσεις του από μορφές αμμόλοφων, αλλά αυτή δεν ήταν μία από αυτές. Το ενδιαφέρον του λοιπόν αυξήθηκε, και αποφάσισε να τον εξερευνήσει. Είχε σχήμα τριγωνικό και κορυφή καθόλου μυτερή. Η πλευρά που δεν έβλεπε προς το φεγγάρι ήταν σκοτεινή, αλλά μπορούσε να διακρίνει κάποιες παράξενες πτυχώσεις στην ράχη της. Προχώρησε προς τα εκεί για να τις ερευνήσει.

 

Ήταν πρόσφατα σημάδια από κάποιο ον, τα οποία όμως δεν ήταν καθαρά γιατί ο άνεμος τα είχε σχεδόν εξαφανίσει. Αυτός όμως ήξερε καλά να τα αναγνωρίζει, καθώς η έρημος ήταν το μέρος που είχε εξερευνήσει περισσότερο. Ήξερε τις ιδιοτροπίες του ανέμου, ήξερε την συμπεριφορά της άμμου, ήξερε το βάρος κάθε κόκκου και την αντοχή του. Ίσως κάποια χαμένη καμήλα να πέρασε πριν μερικές ώρες, ψάχνοντας ένα μέρος με νερό. Καθώς είχε μια ιδιαίτερη αγάπη προς τα ζώα και τα φυτά, γιατί αυτά ήταν τα μόνα που ήταν τόσο κοντά στους ανθρώπους, αποφάσισε να αφήσει τον καινούριο αμμόλοφο και να ακολουθήσει τα ίχνη της καμήλας και να τη σώσει. Υπήρχε μια μικρή όαση σχετικά κοντά στο σημείο.

 

Με το βλέμμα του λοιπόν καρφωμένο στα υπερβολικά αχνά σημάδια στην άμμο, προχωρούσε κάτω από το αχνό σεληνόφως. Αυτά οδηγούσαν προς τα δυτικά, προς τα κει που λιγόστευαν οι οάσεις. Συνήθως τα ζώα διαισθάνονται το νερό, σκέφτηκε απορημένος. Το πιο λογικό ήταν να πάει βορειοανατολικά, όπου βρισκόταν η κοντινή όαση. Ίσως κάτι να ανάγκαζε αυτό το ον να πάει προς τα δυτικά· αλλά τα σημάδια στην άμμο ήταν καθαρά ενός και μόνο ζώου, και αυτά ήταν σταθερά και σε κοντινές αποστάσεις μεταξύ τους, πράγμα που σήμαινε ότι το ζώο δεν έτρεχε.

 

Για αρκετές ώρες περπατούσε με το κεφάλι σκυμμένο προς την κατεύθυνση των βημάτων αυτού του υποθετικού ζώου. Κάπου-κάπου έσκυβε και παρατηρούσε τα ίχνη: όσο πιο πολύ τα ακολουθούσε τόσο πιο παράξενα φαινόντουσαν. Πρόδιδαν ένα ιδιαίτερα σταθερό και ομαλό βάδισμα, αλλά όχι σαν της καμήλας.· ήταν ανάλαφρο και αρμονικό. Το φεγγάρι είχε ανέβει ψηλά στον ουρανό και φώτιζε αρκετά πλέον, τόσο που φαινόταν μία αχνή γραμμή σημαδιών που προχωρούσαν σταθερά προς τα δυτικά.

 

Τα ίχνη έδειχναν ότι αυτός που τα είχε κάνει περπατούσε χωρίς στάσεις, και αυτά ήταν το μόνο ίχνος που είχε αφήσει πίσω του. Σε μερικά μέτρα απόσταση όμως βρισκόταν κάποιο αντικείμενο που ξεχώριζε απ’ την ομοιομορφία της άμμου. Όταν πλησίασε, διέκρινε κάτι εντελώς ασυνήθιστο κοντά στην κορυφή του λόφου να έχει παγιδευτεί σε ένα από τα χνάρια: μία τούφα μαλλιά, καστανόξανθα, τα οποία όμως ήταν λεπτά και ανάλαφρα, όχι σαν των ζώων της ερήμου, που είχαν σκληρό και χοντρό τρίχωμα. Ανέμιζαν στο φύσημα του κρύου ανέμου επιδεικτικά και ειρωνικά, σαν αν ήθελαν να του τραβήξουν την προσοχή. Έσκυψε προσεκτικά για να τα εξετάσει. Τα άγγιξε και ένιωσε την απαλή τους υφή· γλυκές αναμνήσεις του ήρθαν άθελα στο μυαλό.

 

Σήκωσε αργά το κεφάλι του, και όταν στάθηκε όρθιος τα μάτια του είχαν γουρλώσει, και το δέρμα του είχε ασπρίσει από την έκπληξη και την απορία. Μπροστά του βρισκόταν το ον που ακολουθούσε· μία γυναίκα, το πρώτο ανθρώπινο ον που συναντούσε μετά από αιώνες. Μπορεί να ήταν λόγω του γεγονότος ότι ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έβλεπε μετά από τόσα χρόνια, αλλά του φάνηκε ότι μπροστά του είχε το ομορφότερο πλάσμα που υπήρχε στον κόσμο, την πιο τέλεια ύπαρξη, την προσωποποίηση της ομορφιάς.

 

Τα μαλλιά της είχαν σχεδόν το ίδιο μάκρος με τα δικά του· μέχρι το έδαφος. Το πρόσωπό της ήταν τέλειο, αψεγάδιαστο, πρόσωπο μιας ώριμης και ταυτόχρονα άγουρης γυναίκας. Τα μάτια της είχαν το χρώμα του ουρανού, της θάλασσας, των αστεριών και της αβύσσου. Το σώμα της ήταν το σώμα ενός αγάλματος, ένα πρότυπο σώματος. Τα χέρια της τόσο λεπτιπίλεπτα και ευγενικά, αλλά ταυτόχρονα δυνατά και σφιχτά. Ούτε ένα ίχνος κόπωσης ή κούρασης δεν υπήρχε πάνω της, λες και μόλις είχε ξυπνήσει από έναν αιώνιο ύπνο.

 

Ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο είχε διαγραφεί στα χείλη της· μπορούσε να διαβάσει πολλά πίσω απ’ αυτό το χαμόγελο: χαρά, νοσταλγία, ανακούφιση, ικανοποίηση. Ακριβώς αυτά που ένιωθε και εκείνος. Προσπάθησε να σκεφτεί κάτι να πει, αλλά δεν μπορούσε. Μετά από μερικά λεπτά σιγής εκείνη άνοιξε το στόμα της και ακούστηκε η γλυκιά, μελωδική της φωνή:

 

- Επιτέλους. Σε βρήκα. Ήξερα ότι κάπου υπάρχεις, ότι με περιμένεις. Ήθελα να πιστεύω ότι δεν είμαι μόνη.

- Τώρα δεν είσαι και ποτέ δε θα είσαι μόνη. Ούτε εγώ θα είμαι μόνος. Ας δώσουμε αγάπη ο ένας στον άλλον, ας δώσουμε αγάπη σε αυτόν τον κόσμο.

- Ας ξεκινήσουμε μαζί μία καινούρια αρχή, ας ξαναφτιάξουμε τον κόσμο απ’ το μηδέν.

 

 

Και απομακρύνθηκαν πιασμένοι χέρι χέρι κλαίγοντας από χαρά.

 

edit: Ουάου, έτσι όπως μπήκε το signature με τους στίχους για desert μοιάζει με σχόλιο πάνω στο κείμενο, σαν επίλογος. Καλόο...

Edited February 11, 2005 by Throgos

[Nihilio]

Πάρα πολύ καλή ιστορία, μου θυμίζει μια εναλλακτική Γέννεση. Πολύ καλή δουλειά.

Μόνο χώριζε τα σχόλια σου στην αρχή και το τέλος από την ιστορία με κάποιο διακριτικό (πχ αστράκια)

[Oberon]

Καθηλωτική ιστορία μπορώ να πω. Σαν να τη ζούσα ο ίδιος, μια που πολλά από τα συναισθήματα, πολλά σημεία της αντίληψης και της μοναξιάς του άντρα, τα έχω νιώσει και γω. Η έρημος και ο παγωμένος αέρας λειτούργησαν και σε ρεαλιστικό και σε σουρρεαλιστικό-αλληγορικό επίπεδο, πολύ καλά. Ήμουν μέσα στην ιστορία, με έβαλες μέσα δηλαδή, κάτι που για μένα είναι κριτήριο μεγάλο για το κατά πόσο θα μου άρεσει ένα ανάγνωσμα. Μπράβο!!

[Throgos]

Πάρα πολύ καλή ιστορία, μου θυμίζει μια εναλλακτική Γέννεση. Πολύ καλή δουλειά.

(πχ αστράκια)

 

Ακριβώς αυτό είχα σκεφτεί! Thanks για τα καλά σχόλια.

[King_Volsung]

Throgos, καθηλωτική όπως λέει και ο dain! Πολύ ωραία, σε τραβάει να διαβάσεις παρακάτω και σε γεμίζει από εικόνες και τα συναισθήματα του ήρωα.

 

Στο τέλος μόνο μου τα χάλασες λίγο στον διάλογο. Κάτι δεν μου άρσε εκεί πέρα... σαν να χάνεται η όλη μαγεία της ατμόσφαιρας. Πιστεύω πως αν δεν ήταν κανονικός διάλογος, αλλά "έλεγαν" αυτά που ήθελαν με την έκφραση του προσώπου τους, το βλέμμα τους, την στάση τους (ή αλλιώς την γλώσσα του σώματος) πιθανόν να ήταν καλύτερο.

Να στο εξηγήσω λίγο καλύτερα... σε όλο το κείμενό σου επικρατεί μια σιωπή, μια γαλήνη που είναι θαυμάσια. Στο τέλος που μιλάνε οι χαρακτήρες, είναι σαν να μιλάει κάποιος στην πραγματικότητα και σου αποσπάει την προσοχή και χάνεις όλη την μαγεία.

Κατάλαβες τι θέλω να πω;

[Nienna]

Τι όμορφο... Συγκινητικό... Μόνο μια δυο λέξεις με πείραξαν λιγάκι π.χ. το "σφιχτά" στα χέρια της γυναίκας... πολύ κακόηχο μου φάνηκε.

Όμως δεν έχει σημασία μια λέξη μωρέ...

Μου άρεσε πάρα πολύ!

Είμαι σε mode!

[Asgaroth]

Ναί σε όλο το κείμενο επικρατεί μια ησυχία και γαλήνη.Ένιωθα την έρημο,την άμμο να στροβιλίζεται,την απόλυτη μοναξιά.Με μετέφερες αλλού.Θα συμφωνήσω με το Βολσούνγκιο στο ότι ο διάλογος στο τέλος είναι σαν μια φωνή από την πραγματικότητα και σε ξυπνά απότομα από το όνειρο.

 

 

Ε και γράφε τίποτα!Σε έπιασε και εσένα το πνεύμα του καλοκαιριού;Καιρό έχω να δω ιστορία σου.Τώρα που άρχισαν και τα φροντηστήρια για σένα φαντάζομαι...

[tetartos]

Μια ρομαντική ιστορία -καμία σχέση με χιούμορ- για δύο μοναδικούς ανθρώπους. Η ατμόσφαιρα ήταν καθηλωτική αλλά το περιεχόμενο κάπως λειψό για τα γούστα μου. Συμφωνώ ότι το ότι μίλησαν στο τέλος σε βγάζει από την σιωπηλή ατμόσφαιρα αλλά και πάλι είναι φυσιολογικό: να ψάχνεις άνθρωπο τόσο καιρό και να μη μιλήσεις σαν τον δεις... πάει πολύ!