Βιβλία που Αφήσατε στη Μέση

[manstredin]

Τι θα σας έκανε να αφήσετε στην άκρη ένα βιβλίο χωρίς να το τελειώσετε; Κακή γραφή, προσβλητικό περιεχόμενο, αδιάφορη πλοκή, ατέλειωτες περιγραφές; Ίσως το ύφος του, οι χαρακτήρες, η προσέγγισή του σε κάποιο θέμα που σας πονάει; Προσωπικά, όποιο βιβλίο άφησα χωρίς να το τελειώσω ήταν είτε επειδή με εξόργιζε όντας κακογραμμένο, είτε επειδή με άφηνε αδιάφορη η παράνοιά του. Για παράδειγμα (και μιλώ για την δεύτερη κατηγορία) δεν κατόρθωσα να τελειώσω το Είμαστε Όλοι Στοιχειωμένοι του Chuck Palahniuk, παρόλο που είχα φτάσει κοντά στο τέλος, επειδή με κούρασε ο τρόπος που ήταν γραμμένο σε συνδυασμό με το γεγονός πως πραγματικά με έκανε να νιώθω δυστυχισμένη και αλλόκοτα με τον εαυτό μου. Στεναχωρέθηκα που το άφησα, κι όλο λέω να το ξαναπιάσω, αλλά...

[Solonor]

Άφησα το Έγκλημα και τιμωρία στη μέση, όταν ήμουν 14-15 χρονών. Οι εσωτερικές συγκρούσεις του Ρασκόλοτέτοιου ήταν πολύ βαριές για την ηλικία μου...

 

 

[Drake Ramore]

Κυρίως δύο είναι οι παράγοντες που θα με έκαναν το παρατήσω στην μέση. Οι ατελείωτες περιγραφές και η αδιάφορη πλοκή.Κατα τα άλλα θα πρέπει να είναι πολύ κακογραμμένο για να με πειράξει σε περίπτωση που τα υπόλοιπα είναι ΟΚ.

Ένα παράδειγμα είναι το βιβλίο "Η ιστορία της Λισι" του αγαπημένου μου Stephen King. Οι κριτικές απο "σοβαρές"εφημερίδες αναφέρουν πως πρόκειται για την ωριμότερη στιγμή του και ένα απο τα καλύτερα του έργα.

Συνήθως δίνω σε ένα βιβλίο (αναλόγως και του μεγέθους του ) περίπου 50-60 σελίδες για να με κερδίσει. Γνωρίζω πως πολλοί συγγραφείς στην αρχή των βιβλίων δίνουν πολλές λεπτομέρειες (άλλοτε ουσιαστικές και άλλοτε ανούσιες) οπότε έχω μάθει να το υπομένω.

Λοιπόν στο βιβλίο αυτό έδωσα παραπάνω σελίδες προθεσμία. Απο την μια πρόκειται για τον Κινγκ που εκτιμώ, και απο την άλλη ήθελα να δω που το πάει.

Πλέον έχω ξεχάσει και τις σελίδες που διάβασα το καλοκαίρι. Τοσο ξυστά, πέρασε και δεν ακούμπησε.

Ίσως και να είναι η καλύτερη λογοτεχνική στιγμή του, αλλά όταν παραγγέλνω μπέργκερ δεν θέλω να φάω σολωμό, θέλω να φάω μπέργκερ.

 

Ίσως κάποια στιγμη το ξαναφάω ξαναπιάσω. Όταν θα έχω όρεξη για ποιότητα...

[Electroscribe]

Νομίζω δεν έχω ξαναπαρατήσει βιβλίο μετά την εφηβεία μου. Κι εκείνα τα λίγα, τα ξανάπιασα κάποια στιγμή και επανόρθωσα, έστω και μόνο για να έχω πλήρη άποψη όταν τα βρίζω. Αν κάτι με έχει πείσει να το ξεκινήσω, βάζω τα δυνατά μου και το τελειώνω. δεν πα να είναι βαρετό, κακογραμμένο ή να προπαγανδίζει με γελοίο τρόπο απόψεις αντίθετες με τις δικές μου. Μάλλον ψυχαναγκαστική προσέγγιση.

 

Μόνο βιβλίο που αποτελεί εξαίρεση είναι "Ο Υπηρέτης των Οστών" της Anne Rice. Κάπου στο 1/5 περίπου, αν θυμάμαι καλά, κατόρθωσε να με αηδιάσει τόσο ώστε δεν υπάρχει περίπτωση να το ξαναπιάσω στα χέρια μου, αυτό ή άλλο της συγγραφέως. Με εκνευρίζουν οι ιστορίες στις οποίες οι "καλοί" και οι "κακοί" κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα, αλλά οι πρώτοι είναι Καλοί γιατί έτσι θέλει ο δημιουργός, ενώ οι άλλοι είναι Κακοί για τον ίδιο λόγο. Αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο ξεπέρασε (με τα δικά μου μέτρα) κάθε όριο ανθρώπινης αξιοπρέπειας, πολύ πέρα από υποκειμενικές ιδεολογίες ή προσωπικές ηθικές.

[Naroualis]

Πάνω-κατω ό,τι λέει κι ο Ελέκτρο. Δεν έχω αφήσει στην ουσία βιβλία στη μέση, ξέρω ότι κάποια στιγμή στο μέλλον (εγγύερο ή απώτερο) θα το ξαναπιάσω και θα το τελειώσω, απλά και μόνο για να ξέρω τι βρίζω.

 

Παλιότερα δεν το έκανα ούτε κι αυτό, να δίνω αναβολή δηλαδή, αλλά τα πήγαινα τα βιβλία μέχρι τέλους πριν πιάσω άλλο στα χέρια μου. Μ΄χρι που βρήκα ένα του Λιούις ( του Ναρνιοτέτοιου) που λεγόταν νομίζω Out of the Silent Planet. Τώρα που το σκέφτομαι, το Out of the Silent Planet πρέπει να το διάβασα, αλλά παράτησα το σήκουελ, του οποίου τον τίτλο δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή. ήταν ένα βιβλίο τόσο βαρετό, τόσο "μεστό" από "βαθιά νοήματα" σχετικά με το πως οι άνθρωποι έχουν αλλοτριωθεί και λοιπά, που με κούρασε αφάνταστα. Ήτνα το πρώτο βιβλίο που παράτησα ποτέ, και φυσικά πλέον ξέρω ότι κάποια στιγμή θα το ξαναπιάσω.

 

Τώρα τι θα με ενοχλούσε πιο πολύ; Σίγουρα όχι η γραφή. Θα γελούσα, αλλά δε θα το παρατούσα. Η πλοκή, χμμμ, πάλι όχι. Και πάλι θα γελούσα, και με τους χαρακτήρες το ίδιο. Νομίζω ότι περισσότερο οι ιδέες που προσπαθεί να περάσει ένα βιβλίο θα με έκαναν να το παρατήσω, ειδικά αυτές αν με εξόργιζαν ή αν με καταπίεζαν. Πχ. πριν από κανέναν χρόνο διάβασα το Χειρόγραφα που Βρέθηκαν Σε μια Μπανιέρα του Στάνισλαβ Λεμ. Ε, δε θυμάμαι γρυ. Η ιδέα ενός ανθρώπου που τον καταδυναστεύουν και του επιβάλουν τη γνώμη που πρέπει να έχει με ενοχλεί τόσο πολύ, που το απώθησα από τη μνήμη μου, παρ' όλο που και το τελείωσα και θεωρείται από τα φωτεινά σημεία της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

[mman]

"Μίχάλη, όταν ήμουν μικρός, πήγαινα με όποια να 'τανε. Τώρα πάω μόνο με τις όμορφες".

απευθυνόμενος σε μένα απολύτως ειλικρινα, ο (τελείως θεόμουρλος) ελληνοαμερικανός ξάδελφός μου, Σπύρος

 

Εφαρμόζω το αυτό -με τα βιβλία εννοείται. Οπότε παρατάω κάποια στη μέση (ή μάλλον λίγο πριν απ' αυτήν). Εκτιμώ ότι εγκαταλείπω κάπου ένα στα είκοσι, αν και το ποσοστό πρέπει να μειώνεται όσο μαθαίνω καλύτερα τα γούστα μου (π.χ. πέρσι κανένα).

Δίνω στον συγγραφέα ένα περιθώριο που ισούται περίπου με το ένα τρίτο της έκτασης του βιβλίου. Μέχρι εκεί, πρέπει να με έχει αρπάξει από κάπου ή με κάτι. Ιδέα, γράψιμο ή ένα catch της πλοκής. Στη χειρότερη περίπτωση, πρέπει να βλέπω την ένταση να ανεβαίνει έστω και αργά. Αν δεν ισχύει (κατά τη γνώμη και το γούστο μου πάντα) τίποτα από όλ' αυτά, την κοπανάω -για πάντα. Η ζωή είναι μικρή και η αναγνωστική μου ακόμα μικρότερη, ενώ έχω πάντα μια μεγάλη στοίβα που με περιμένει.

Εξαιρέσεις; Ναι, υπάρχουν. Αν ξέρω ότι ο συγκεκριμένος συγγραφέας θα με αποζημιώσει στο τέλος (π.χ. Κλαρκ, που μπορεί να είναι απίστευτα βαρετός μέχρι τη μέση). Ή αν θελώ οπωσδήποτε να έχω το δικαίωμα να θάβω μετά για πάντα το βιβλίο.

[Δημήτρης]

Ήμουν γύρω στα 16-17 όταν παράτησα το Σιλμαρίλλιον. Όχι επειδή δεν με είχε αρέσει φυσικά, αλλά επειδή δεν ήμουν ακόμη ετοιμος γι' αυτό. Στα 23 μου πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές με τις ''Icewind Wind Trilogy'' και ''Legacy of the Drow'' του Salvatore αλλά πίεσα τον εαυτό μου να συνεχίσει να διαβάζει. Το ίδιο και για την ''Φωλιά του Λευκού Φιδιού'' του Στόουκερ. Δεν θα έλεγα λοιπόν ότι παρατώ βιβλία, τα ολοκληρώνω για να έχω πλήρη άποψη. Πολύ εύστοχο το σχόλιο του mman. Λίγο πολύ ξέρω και εγώ τι μου αρέσει και με κάθε μέρα που περνάει κατασταλλάζω ολοένα και περισσότερο στα γούστα μου. Φροντίζω λοιπόν να διαβάζω ότι γνωρίζω από πριν πως θα μου αρέσει -στο βαθμό που αυτό είναι δυνατόν- και προσπαθώ όσο μπορώ να αποφεύγω τα υπόλοιπα. Αν και κοιτάζοντας στην βιβλιοθήκη μου, βλέπω να με περιμένουν ουκ ολίγες αδιάβαστες φόλες τις οποίες αγόραζα σωρηδόν μέσα στην άγνοια της νιότης μου..

 

 

[heiron]

Συμφωνώ ότι σιγά σιγά μαθαίνουμε τα γουστα μας.Από την άλλη λες "το ταδε είναι κλασικό/γινεται ντορος για αυτό,ας το διαβάσω" και πιανεις ορισμένα βιβλία που κανονικά δεν θα τα ακουμπούσες.Επιπλέον τυχαίνουν διαφορα.Όπως πχ έχω αφήσει από πέρυσι στη μέση το Κατι κολασμένο έρχεται προς τα εδώ.Κάπου το παράτησα σε άλλο σπιτι και τελικά μεχρι να το ξαναπιασω είχα πιασει βιβλία που μου άρεσαν παραπάνω και ξέμεινε.Ενα άλλο που παράτησα προπερσι ήταν το Ο λύκος της στέπας που το διαβαζα λιγο πριν απολυθώ και μετά μου φάνηκε πολύ βαρύ για κάποιον που μόλις ξεμπέρδεψε από τη θητεία του.

[MountainRoot]

Γενικά δεν μου αρέσει να αφήνω βιβλία στην μέση, σε σημείο μάλιστα που παίζει να είναι εντελώς χάλια ένα βιβλίο αλλά να συνεχίσω να το διαβάζω μόνο και μόνο για να δω τι έχει στο τέλος.

Συνήθως αυτό συνέβαινε (και μπορεί να με καταλάβετε και άλλοι) όταν σε νεαρότερη ηλικία υπήρχαν δύο παράγοντες που συντελούσαν σε κάτι τέτοιο

 

1 - Δεν είχα κατασταλάξει στο τι θέλω και μου αρέσει, ούτε είχα και την εμπειρία να ξέρω τι πάει να μου πουλήσει ο συγγραφέας απο την περιγραφή στο οπισθόφυλλο και 1-2 σελίδες ανάγνωσης

2 - και ποιο σημαντικό. ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΧΡΗΜΑΤΑ. Είχα λίγα λεφτά να πάρω δύο βιβλία να βγάλω τον μήνα. Εεεεεε και η χειρότερη μα#$%#κία να μου έβγαινε το βιβλίο θα το διάβαζα. Πάει και τέλος.

 

 

Ένα βιβλίο πάντως που θυμάμαι να αφήνω και να ξαναπιάνω είναι το Νευρομάντη. Λόγο γραφής και μόνο. Ο τυπάς έγραφε πολύ κουραστικά και μου έσπαγε τα νεύρα. Ενώ όλα ήταν τέλεια η γραφή του με απέτρεπε. Εσφιξα δόντια όμως και μετά απο πολλά χρόνια και πισωγυρίσματα το τελείωσα.

 

Ενα ακόμα που θυμάμαι, και το λέω μετά λύπης μου, είναι η Θεία Κωμωδία του Δάντη. Έκατσα να το διαβάσω στα 18 μου αλλά δεν τα κατάφερα. Αισθανόμουν χαζός που δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται (ίσως έφταιγε και το νεαρό της ηλικίας, ίσως το ότι δεν τα πάω καλά με την ποιήση) να θέλω να κατανοήσω τι θέλει να πει και να μην μπορώ. Πάντως δεν ρίχνω το φταίξιμο σε καμία περίπτωση στο βιβλίο αλλά σε εμένα και στην άγνοιά μου. Το άφησα για να το διαβάσω μετά απο κάποιο καιρό που θα είχα περισσότερη γνώση και εμπειρία.

Γενικά έχω αφήσει βιβλία γιατί δεν αισθανόμουν έτοιμος ακόμα να τα κατανοήσω. Συνήθως ήταν πολιτικού και φιλοσοφικού περιεχομένου. Αλλά αυτά σε νεαρότερη ηλικία.

[Tiessa]

Όπως και με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, με κατατρέχει ένα άγχος όταν έχω αφήσει κάτι ανολοκλήρωτο.

Έτσι και τα βιβλία που αφήνω στη μέση είναι ελάχιστα και μετρημένα στα δάχτυλα. Αν δε, λάβουμε υπόψη ότι αποτελούν και κλασικά έργα, αισθάνομαι και ντροπή που το έχω κάνει.

Θα ομολογήσω πάντως ότι έχω αφήσει στη μέση (ή μάλλον στην αρχή, κάπου στη σελίδα 80) δυο φορές τους Άθλιους. Με κούραζε αφάνταστα ο τρόπος της γραφής, με ατελείωτες περιγραφές και λεπτομέρειες, χωρίς να ξεκινάει η υπόθεση και -το χειρότερο- ήξερα την υπόθεση από ταινίες και συντομευμένο παιδικό όταν ήμουνα μικρή. Δε νομίζω να το ξαναπιάσω.

Είχα επίσης αφήσει δυο φορές στη μέση το Σιλμαρίλλιον, αλλά κάποια στιγμή το πήρα απόφαση και το τελείωσα (αφού έκανα πρώτα δυο σελίδες σημείωσεις με τα ονόματα και τα οικογενειακά δέντρα όλων).

Πάντως, τα τελευταία χρόνια, αρνούμαι να διαβάσω οτιδήποτε μου λένε ότι είναι καλό, είναι κλασικό, είναι έτσι ή άλλιώς, αν δεν αισθάνομαι ότι θα μου αρέσει. Έτσι αποφεύγω και την ταλαιπωρία, και τις τύψεις και την απώλεια χρόνου.

[Nienor]

Όταν κάτι δε μου αρέσει δεν το τρώω. Όσο κι αν πεινάω. Μπορεί να τσιμπήσω για να ξεγελάσω την πείνα μου, αλλά όχι να φάω κανονικά.

 

Έτσι ακριβώς είμαι και με τα βιβλία. Αν κάτι δε μου αρέσει, δε με κάνει να περνάω καλά μαζί του, δεν το νιώθω αρκετά, δεν αισθάνομαι να μου προσφέρει τίποτα, απλά δεν το διαβάζω. Μπορεί να το ξεφυλλίσω όταν θα είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω (και η άλλη επιλογή θα είναι πχ να κοιτάω τα ντουβάρια περιμένοντας σε κάποιο ιατρείο ) αλλά δε θα το τελειώσω ποτέ. Έτσι έχω αφήσει στη μέση πάρα πολλά βιβλία, ίσως τα περισσότερα από αυτά άδικα. Όμως, τους ξαναδίνω ευκαιρίες και δεν αισθάνομαι πάντα πως είναι το βιβλίο που δε μου αρέσει, αλλά σίγουρα μπορεί να είμαι σε λάθος φάση εγώ για να το διαβάσω. Και ίσως την επόμενη φορά που θα το πιάσω να το αγαπήσω κι όλας.

 

Ένα παράδειγμα που το παράτησα προσπαθώντας όμως δύο φορές να το διαβάσω ήταν και για μένα η ιστορία της Λίσυ. Του έδωσα δυο ευκαιρίες, έφτασα στη μία μέχρι την 60 περίπου και την άλλη μέχρι την 160 περίπου και μπούκωσα και τις δυο. Άλλο ένα που δεν του έχω δώσει δεύτερη ευκαιρία όμως είναι η Τιγκάνα. Στις 100 σελίδες περίπου. Ένα τελευταίο παράδειγμα που αποδεικνύει μόνο πόσο χαζή είμαι είναι το άρωμα της μαγείας του Πράτσετ. Το ξεκίνησα, το παράτησα καιρό, προσπάθησα να το συνεχίσω το ξαναπαράτησα και όταν τελικά το έπιασα και το διάβασα από την αρχή το λάτρεψα και αισθάνθηκα πολύ χαζή που πριν δεν έβλεπα πόσο όμορφο είναι.

[D'Ailleurs]

εγώ την "Τιγκάνα" την βαρέθηκα στις 80 σελίδες...:dazzled::dazzled:

[Kate88]

Γενικά προσπαθώ πολύ να μην αφήσω στη μέση κάποιο βιβλίο που έχω ξεκινήσει, γιαυτό μπόρεσα και τελείωσα το "Αίνιγμα της Σεβίλλης" του Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε (κατά τα άλλα αγαπημένος συγγραφέας), που ήταν απίστευτα περιγραφικός κυρίως για το τοπίο και για τα άσχετα συναισθήματα του ενός και του άλλου σε 550 σελίδες περίπου.

 

Επίσης είχα αφήσει στη μέση 2 φορές τον "Μικρό Πρίγκηπα" του Εξιπερί όταν ήμουν μικρούλα. Τελικά το διάβασα και μ άρεσε κιόλας.

 

Το μοναδικό βιβλίο που ξεκίνησα και δεν το έχω τελειώσει είναι το "Ζαφείρι του Θεού" του Ζιλμπέρ Σινουέ.

[Adicto]

Το Αίνιγμα της Σεβίλλης το παράτησα και γώ...

[Sonya]

Δεν αντέχω τον Κοέλιο. Με καμία δύναμη και Παναγία. Ξεκίνησα τον Αλχημιστή και τον άφησα στις 30 σελίδες. Ξεκίνησα και το Βουνό της Σιωπής και το άφησα πάλι κάπου εκεί. Αποφάσισα να δώσω μια τρίτη ευκαιρία και διάβασα το Ζαχίρ, αλλά αυτό κατάφερα να το τελειώσω κιόλας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προτίθεμαι να το ξαναδιαβάσω ή να το προτείνω σε κανέναν :Ρ)

 

Άλλο βιβλίο δεν έχω αφήσει στην μέση. Έβερ.

[Sileon]

... Ξεκίνησα τον Αλχημιστή και τον άφησα στις 30 σελίδες. Ξεκίνησα και το Βουνό της Σιωπής και το άφησα πάλι κάπου εκεί...

 

Υπερβολές. Μάλλον δε το ήθελες αρκετά αλλιώς θα συνωμοτούσε όλο το σύμπαν για να τα τελειώσεις.

Edited April 7, 2010 by Sileon

[Sonya]

Ρε, με την καμία, λέμε. Δεν υποφέρεται ο ξερόλας δήθεν μάγος! Μου συμβαίνει το ίδιο, επίσης, κάθε φορά που πάω να διαβάσω ποίηση που δεν είναι Σαίξπηρ ή Μπερνς ή αν βρεθώ κάπου που να παίζει Διάφανα Κρίνα. Μου γυρίζει το στομάχι πλυντήριο. :Ρ

 

ΕΜΟ! :Ρ

[Adicto]

Μου συμβαίνει το ίδιο, επίσης, κάθε φορά που πάω να διαβάσω ποίηση που δεν είναι Σαίξπηρ ή Μπερνς

 

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ!!!

 

...για τα Διάφανα θα συμφωνήσω βέβαια

[manstredin]

Ναι, το ομολογώ παράτησα κακήν κακώς στη μέση (ή μάλλον προς την αρχή θα έλεγα) το τρίτο βιβλίο από την τετραλογία της Γαιωθάλασσας της LeGuin, με τίτλο The Farthest Shore. Η αλήθεια είναι ότι ζορίστηκα μπας και το συνέχιζα, αλλά εν τέλει δεν βρίσκω τον λόγο να μαζοχίζομαι για να διαβάσω ένα βιβλίο. Ο λόγος είναι ότι το βαρέθηκα. Μετά το αρκετά συμπαθητικό Tombs of Atuan, αυτό μου φάνηκε εξαιρετικά αργό και άνοστο. Ίσως στο μέλλον να μου έρθει η όρεξη για κάτι τόσο αθώο (γιατί γενικά αυτό μου έβγαλε) και να το ξαναπιάσω, αλλά προς το παρόν δυστυχώς θα γυρίσει αδιάβαστο στο ράφι της βιβλιοθήκης.

[BladeRunner]

Απ'όσο θυμάμαι, δεν πρέπει να έχω αφήσει βιβλίο στη μέση(ή στην αρχή ή λίγο πριν το τέλος), εκτός και αν μετράνε τα κόμιξ που διάβαζα πιτσιρικάς και τα παράταγα για να παίξω μπάλα και μετά τα ξέχναγα και έπαιρνα άλλα. Γενικά, προσπαθώ να παίρνω βιβλία με περιπετειώδη ρυθμό, χιούμορ και καλή πλοκή. Για παράδειγμα δεν θα έπαιρνα Ντοστογιέφσκι σε αυτή την ηλικία που είμαι, γιατί στις 50 σελίδες θα βαριόμουν. Αλλά γίνεται να βαρεθείς τα καλογραμμένα hard-boiled αστυνομικά ή άλλα ανάλογα; Εγώ, τουλάχιστον, σίγουρα όχι. Εδώ δεν βαρέθηκα το βιβλίο 957 σελίδων του Στήβεν Κινγκ, "το κοράκι" θα βαρεθώ άλλα περιπετειώδη βιβλία που διαβάζω συνήθως;

[karatasiospa]

Εχω αφήσει μερικά βιβλία στην μέση. Το πιο πρόσφατο ήταν το The Αlgebraist του Iain M. Banks. Απορώ πως έγραψε μια τόσο κλισέ και βαρετή Space opera μιας που στα βιβλία του culture τα έχει καταφέρει πολύ καλύτερα. Επίσης έχω αφήσει στην μέση το The Sparrow της M.D.Russel (έχει βγει και στα ελληνικά). Πολυ αργή πλοκή και ένα θέμα μόνο για ανθρώπους με θεολογικά ενδιαφέροντα.

 

 

[white_unicorn]

Συνήθως δεν αφήνω βιβλία στην μέση.... θα τα διαβάσω έστω και αν περάσει καιρός....

 

Εκείνο που άφησα στα 1α μόλις κεφάλαια ήταν το Mystic River (δεν θυμάμαι συγγραφέα τώρα και βασικά βαριέμαι να ψάξω.) ήταν μετά την ταινία και είπα να το δοκιμάσω.... αλλά... δεν ξέρω, η σκηνές που το παιδί θυμάται την απαγωγή, ότι συνέβει και η όλη αντιμετώπιση από την κοινωνία μετά.... δεν ξέρω πως ή γιατί απλά... δεν το άντεξα... και δεν νομίζω να το ξαναδοκιμάσω.

 

Εκείνο που ακόμα πειμένει να το ξαναπιάσω είναι το Τραγούδι της Αυγής που πήρα πέρυσι και ακόμα είμαι στα 1α κεφάλαια.... αλλά απλά δεν με τραβάει.... κάποια στιγμή θα το τελειώσω..... απλά για να πω οτί το διάβασα....

[Δημήτρης]

 

Εκείνο που άφησα στα 1α μόλις κεφάλαια ήταν το Mystic River (δεν θυμάμαι συγγραφέα τώρα και βασικά βαριέμαι να ψάξω.) ήταν μετά την ταινία και είπα να το δοκιμάσω.... αλλά... δεν ξέρω, η σκηνές που το παιδί θυμάται την απαγωγή, ότι συνέβει και η όλη αντιμετώπιση από την κοινωνία μετά.... δεν ξέρω πως ή γιατί απλά... δεν το άντεξα... και δεν νομίζω να το ξαναδοκιμάσω.

 

 

Εννοείς την ταινία που σκηνοθέτησε ο μεγάλος Κλιντ Ίστγουντ; Αν ναι, τότε ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Dennis Lehane. Το διάβασα εγώ και ήταν καλό. Οπωσδήποτε δεν είναι σε καμία απολύτως περίπτωση ένα βιβλίο τόσο κακό, που θα σε κάνει να το σιχαθείς και να το παρατήσεις. Μάλλον έφταιξε το ότι είδες την ταινία πρώτα. Και αυτό ακριβώς είναι που αποφεύγω να κάνω εγώ. Να βλέπω δηλαδή πρώτα την ταινία, και να διαβάζω το βιβλίο μετά. Γιατί έτσι το ξενέρωμα είναι εγγυημένο.

[heiron]

To Μystic river το βρήκα τις προάλλες σε ενα συρτάρι στην πρωην βιβλιοθηκη της αδερφής.Ελεγα να της το πάω αλλά το έχω κρατήσει για το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά.Την ταινία δεν την ειδα παρά το γεγονος ότι προσφάτως την έδειξε και η τιβι περιπου για το λόγο που αναφέρει ο Δημητρης.Ετσι κι αλλιώς απαξ και δειξει ενα κανάλι καποια ταινια μια φορά θα την δειξει ξανα και ξανα.

[DinoHajiyorgi]

Χάριν του φόρουμ, ξέθαψα από την παιδική μου βιβλιοθήκη το "Παράξενες Θάλασσες" του Άρθουρ Κλαρκ (The Deep Range), εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ, 1979. Πριν τρία χρόνια αυτό. Έφτασα στη σελίδα 104 από τις 279 συνολικά και σταμάτησα. Βαρέθηκα. Δεν με άγγιξε τίποτα. Ένας πρώην αστροναύτης με ψυχολογικά και η αστυνόμευση των βυθών της Γης. Διαβάζεται σαν ρεαλιστική μελλοντολογία. Χωρίς πίου-πίου αλλά ούτε καν ένα εξωγήινο τερατάκι, ένα θαλάσσιο Κράκεν βρε αδελφέ!

 

Αν δεν βρήκα κάτι ως τη σελίδα 104 υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί μετά;

 

Διάβασα και μερικά διηγήματα από το "Στα Λημέρια των Μάγων" (από τα παιδικά του Μεταίχμιο), από διάφορους συγγραφείς, η θεματολογία όμως δεν με συγκίνησε. Μαζί με το βιβλίο του Κλαρκ μαζεύει σκόνη πάνω στο γραφείο μου.