Arachnida Posted January 19, 2010 Share Posted January 19, 2010 (edited) Νομίζω πρέπει να υπάρχει ξεχωριστό τόπικ για αυτό το βιβλίο. Λοιπόν, ένας από τους δύο τρεις μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της χώρας μας αποφασίζει να βγάλει τον "Ουροβόρο Κρίνο" (Σμαράγδια με ασήμι) της Ελίζας Πολιτσοπούλου. Για μένα αυτό είναι το πρώτο από τα δύο μεγάλα στοιχήματα του ελληνικού φάνταζυ (ακολουθούν σε λίγο καιρό "Οι γιοι της Στάχτης"). Το βιβλίο το έχω στα χέρια μου, αλλά δεν το έχω διαβάσει ακόμα. Με μια πρώτη ματιά φαίνεται πολύ προσεγμένη δουλειά, στήσιμο, εξώφυλλο, γραμματοσειρές όλα εξαιρετικά. Μπορείτε να το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Ελπίζω να το αναζητήσετε. Η σελίδα του Ουροβόρου Κρίνου στη ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ: http://www.biblionet...k&bookid=148760 Παρουσίαση του βιβλίου στην Bookpress: http://www.bookpress...iforoi-ioi.html Παρουσίαση στην κυριακάτικη Ελευθεροτυπία: http://www.enet.gr/?...0/2009&id=90596 Edited January 19, 2010 by Arachnida Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted January 21, 2010 Share Posted January 21, 2010 (edited) Όντως είναι πολύ καλή δουλειά από μέρους του εκδοτικού και μπράβο τους για το ρίσκο που ανέλαβαν. Ελπίζω να βγάλουν και τα επόμενα έξι της επταλογίας και να μην την αφήσουν ανολοκλήρωτη. Η συγγραφέας έχει όλη την καλή διάθεση και την όρεξη να συνεχίσει το έπος της, από εκεί και έπειτα είναι θέμα του Κέδρου. Προσωπικά είχα την τιμή να γνωρίσω την Ελίζα στα φοιτητικά μας χρόνια και ξέρω πολύ καλά την αγάπη της για το Φανταστικό, τα Βαμπίρ, τα r.p.g και τη μυθοπλασία. Μάλιστα την Μόριγκαν Κρόου την έχω συναντήσει και σε άλλες ιστορίες και δηλώνω κατηγορηματικά πως ο Χρήστος (ο οποίος αναφέρεται στις ευχαριστίες) δεν ήταν ο πρώτος που τη γνώρισε ! Πριν μερικές μέρες ολοκλήρωσα το βιβλίο και παρά κάποιους λόξιγγες (από αυτούς που σε κάνουν να διαβάζεις ξανά ορισμένα σημεία έχοντας την εντύπωση ότι κάτι σου ξέφυγε) ο Κρίνος διαβάζεται εύκολα. Θα ανεβάσω στο τόπικ τις εντυπώσεις μου αφού πρώτα τις στείλω στην ίδια τη συγγραφέα. Πάντως, τώρα, μια μικρή παρουσίαση μπορώ να την κάνω. Για τους μυημένους στα Παιχνίδια Ρόλων, ο κόσμος στον οποίο διαδραματίζεται η ιστορία είναι όμοιος με εκείνο του World of Darkness της White Wolf, ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου Βαμπίρ, Λυκάνθρωποι, Μάγοι, Δαίμονες, Άγγελλοι, Ξωτικά και μυθικά πλάσματα όπως Μαντίκορες και Δράκοι, αλλωνίζουν ελεύθεροι (καλά όχι και τόσο) στη Γη του σήμερα. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, λοιπόν, όπου η Ανθρωπότητα κινδυνεύει από έναν επικίνδυνο ιό, τον R.I.P, ο αφηγητής (έχοντας ερωτευτεί τα μάτια της ηρωίδας) εξιστορεί τα κατορθώματα της νεαρής (Κοκκινομάλλας Κέλτισσας ακόμα μια φορά) Μόριγκαν Κρόου, ξεκινώντας από το σημείο όπου γνωρίζει τους φίλους της, την Ελεονώρα και τον Πάτρικ, δύο έφηβους Λυκάνθρωπους. Έπειτα από κάμποσα αλλόκοτα πράγματα που τους συμβαίνουν, τα παιδιά πάνε να μαθητεύσουν σε ένα σχολείο για "ιδιαίτερους" που βρίσκεται κάπου στη Σκωτία, με δάσκαλους τον διάσημο Αλχημιστή Τζον Ντι και τον Έντουαντ Κελι καθώς κι ένα επιτελείο από εξίσου "ιδιαίτερους" καθηγητές. Ένας απο αυτούς, και χαρακτήρας κλειδί για την εξέλιξη της ιστορίας, ο γοητευτικός Μάρκους. Από το σημείο τούτο και μετά αρχίζουν οι περιπέτειες της Μόριγκαν που στην κυριολεξία τα βάζει με θεούς και δαίμονες, κάθε φορά για διαφορετικούς λόγους. Μέχρι το τέλος του βιβλίου, οι σελίδες είναι γεμάτες με δράση όπου Βαμπίρ και Λυκανθρώποι, Δαίμονες και Πνεύματα, Μαγικά Αντικείμενα και Παράλληλες Διαστάσεις, περιστρέφονται γύρω από την ηρωίδα. Παράλληλα με την κεντρική ιστορία, εξιστορούνται σε μερικά κεφάλαια, κάποια πράγματα που συνέβησαν στους γονείς της Μόριγκαν καθώς επίσης και η γέννηση της. Εκτός αυτών, υπάρχουν και άλλες ιστορίες, σε πρώτο μάλιστα πρόσωπο, τις οποίες αφηγούνται "άγνωστοι ήρωες" των οποίων οι μοίρες συνδέονται με αυτή της ηρωίδας. Όλα αυτά μπερδεύουν κάπως την πλοκή, αλλά δεν αποτελούν μειονέκτημα. Αυτά για αρχή. Edited January 21, 2010 by Παρατηρητής Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted January 21, 2010 Share Posted January 21, 2010 με δάσκαλους τον διάσημο Αλχημιστή Τζον Ντι και τον Έντουαντ Κελι αναφέρονται όντως σαν Αλχημιστές αυτοί οι δύο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted January 21, 2010 Share Posted January 21, 2010 αναφέρονται όντως σαν Αλχημιστές αυτοί οι δύο; Περισσότερο αναφέρονται ως καθηγητές. Θα έλεγα μάλιστα πως ο Τζον Ντι παίζει το ρόλο του Ντάμπλντορ, του καλοσυνάτου, πράου γερο-μάγου που προστατεύει τον ήρωα. Δεν έμεινα ικανοποιημένος από αυτόν το χαρακτήρα. Περίμενα πολύ περισσότερα για ένα τόσο αινιγματικό πρόσωπο της Ιστορίας όπως ο Ντι και πιστεύω οι πιο πολλοί αναγνώστες θα συμφωνήσουν με αυτό. Ίσως στα επόμενα βιβλία της σειράς... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted February 1, 2010 Share Posted February 1, 2010 Το ΒΙΒΛΙΟΚΑΦΕ περνάει ένα χέρι το βιβλίο σήμερα και μαζί μ' αυτό όλους εμάς της "παραλογοτεχνίας". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 1, 2010 Share Posted February 1, 2010 Το ΒΙΒΛΙΟΚΑΦΕ περνάει ένα χέρι το βιβλίο σήμερα και μαζί μ' αυτό όλους εμάς της "παραλογοτεχνίας". Άφησα και σχόλιο πάνω στο θέμα 'παραλογοτεχνίας'. Αν και το σχόλιο του από πάνω μου τα λέει όλα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted February 1, 2010 Share Posted February 1, 2010 Ουάου! Εξαίσιος προβοκάτορας. Με αφορμή ένα βιβλίο, βρίσκει την ευκαιρία να τα χώσει σ'ένα χώρο που δεν συμπαθεί. Καταλήγει δε πανηγυρικά με την ετυμηγορία: "Είχα την περιέργεια να δω το είδος αυτό της λογοτεχνίας αλλά τελικά πείστηκα ότι οι οπαδοί του.." Δηλαδή, άκουγε, ας πούμε τόσα χρόνια για μια λογοτεχνία του φανταστικού και είπε να κάνει την αρχή με αυτό το βιβλίο, απο την ανάγνωση του οποίου, βέβαια, συμπέρανε πως ακόμα ο φαντασάδες βρίσκονται σε νηπιακό στάδιο. Ή, μάλλον, επιβεβαίωσε, γιατί είναι υποψιασμένος αναγνωστης και παρ'όλο που δε διαβάζει παραλογοτεχνια, οσφρίζεται την κατάσταση που επικρατεί σε τρόμο, επ. φαντασία και φάνταζυ. Δε θα πω αν διαφωνώ ή όχι με τον πυρήνα των ιδεών του, γιατί εμπεριέχονται κομμάτια τα οποία υπό άλλες συνθήκες, σε κάποια άλλη κουβέντα, θα μπορούσαν να είναι εφαλτήριο για γόνιμο διαλογο. Ο άνθρωπος όμως είναι τραγικός. Ταμπουρώνεται πίσω απο το βάθρο του κριτικού και αμολά όλμους εμπάθειας, ύπουλα και παραπλανητικά απλουστευμένα λογύδρια περί ποιότητος, στηλιτεύοντας μπουλουκιδόν δημιουργούς και αναγνώστες. Pathetic! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted February 1, 2010 Share Posted February 1, 2010 Άφησα και σχόλιο πάνω στο θέμα 'παραλογοτεχνίας'. Αν και το σχόλιο του από πάνω μου τα λέει όλα. Λιγα του πα. Μα δεν αντεξα ρε συ Νιχίλιο! Αν του γραφα αυτά που ήθελα θα με κυνηγούσε η δίωξη ηλ. εγκλήματος... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted February 1, 2010 Share Posted February 1, 2010 Η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό μετά την ανάγνωση της κριτικού (Ο Πατριάρχης Φώτιος είναι ψευδώνυμο) είναι Ουρτ! Μόλις διάβασα βέβαια πως πρόκειται στην ουσία για συνταξιούχο καθηγήτρια θεολογίας όλα τα κομμάτια έδεσαν. Αμήν... Είναι σαν να προσπαθώ να εξηγήσω στον πατέρα μου οτι ο χρόνος που τρώω γράφοντας σε κάποιο φόρουμ είναι ισοδύναμος (και ποιοτικότερος) με τον χρόνο που σπαταλάει στο καφενείο. Ποτέ δεν θα καταλάβω την σπατάλη αυτή, ποτέ δεν θα καταλάβει την ανάγκη αυτή. Δύο κόσμοι διαφορετικοί που δεν συμπίπτουν ποτέ, αν και αλληλουπάρχουν βαδίζοντας παράλληλα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 1, 2010 Share Posted February 1, 2010 Μόλις διάβασα βέβαια πως πρόκειται στην ουσία για συνταξιούχο καθηγήτρια θεολογίας όλα τα κομμάτια έδεσαν. Αμήν... Έχω την υποψία ότι αυτό για τη συνταξιούχο θεολόγο είναι σαρκασμός για κάποιο σχόλιο που του έχουν κάνει στο παρελθόν. Στο μεταξύ η κουβέντα έχει ανάψει από κάτω και έχει καταλήξει όλοι εναντίον όλων (ο Μικρός Πρίγκιππας πάντως δίνει ρέστα ως Anonymous - εκτός κι αν κάνω κάποιο λάθος) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted February 2, 2010 Share Posted February 2, 2010 Στα διά ταύτα πάντως, τελειωσα το βιβλίο πρόσφατα και δεν πρόκειται να ακολουθήσω τη Morrigan Crow στις άλλες της περιπέτειες... Παρ'όλα αυτά μακάρι το βιβλίο να πουλήσει, ώστε οι μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι να αρχίσουν να εκδίδουν περισσότερο sff (αν και το "να κάνουμε μια αρπαχτή με ένα Harry Potter - alike" (αυτό πίστεψαν μάλλον) δε μας εγγυάται ότι θα αγκαλιάσουν το sff) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted March 1, 2010 Share Posted March 1, 2010 (edited) Στα διά ταύτα πάντως, τελειωσα το βιβλίο πρόσφατα και δεν πρόκειται να ακολουθήσω τη Morrigan Crow στις άλλες της περιπέτειες... Παρ'όλα αυτά μακάρι το βιβλίο να πουλήσει, ώστε οι μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι να αρχίσουν να εκδίδουν περισσότερο sff (αν και το "να κάνουμε μια αρπαχτή με ένα Harry Potter - alike" (αυτό πίστεψαν μάλλον) δε μας εγγυάται ότι θα αγκαλιάσουν το sff) Τι ήταν αυτό/αυτά που δεν σου άρεσε/άρεσαν ώστε να μη συνεχίσεις τη σειρά (αν και όταν κυκλοφορήσει πρώτα); Edited March 1, 2010 by Παρατηρητής Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted March 1, 2010 Share Posted March 1, 2010 Τι ήταν αυτό/αυτά που δεν σου άρεσε/άρεσαν ώστε να μη συνεχίσεις τη σειρά (αν και όταν κυκλοφορήσει πρώτα); Τα είπα στη συγγραφέα προσωπικά. Δεν υπάρχει λόγος να τα γράψω και δημόσια, γιατί δε θα είμαι ιδιαίτερα ευχάριστος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted May 20, 2010 Share Posted May 20, 2010 Τελείωσα το βιβλίο χτες βράδυ και ομολογώ ότι στεναχωρέθηκα. Υπάρχουν σαφέστατα πολλές δυνατότητες και στην ιδέα και στην πλοκή αλλά και στην πένα της συγγραφέως, αλλά δυστυχώς δεν καταφέρνουν να γίνουν ικανότητες. Πολλές φορές αναγκάστηκα να αφήσω λίγο το βιβλίο για να ξεκουραστώ από τον τρόπο με τον οποίο ανακατεύει διαφορά πράγματα χωρίς να τα εξηγεί (ή εξηγώντας τα με δασκαλίστικο τρόπο) ή για να ξαναγυρίσω να βρω μήπως πήδηξα καμιά σελίδα γιατί αυτά που διάβαζαν δεν είχαν φυσική συνέχεια με τα προηγούμενα. Υπάρχει μια εμμονή στην περιγραφή των ρούχων, ενώ οι τοποθεσίες δεν επριγράφονται πρακτικά καθόλου. Οι ήρωες βλέπουν διάφορα πράγματα να τους συμβαίνουν και δεν εκπλήσσονται σχεδόν ποτέ κι όταν εκπλήσσονται είναι μόνο για όσο εξυπηρετεί την ιδέα της συγγραφέως. Ο αφηγητής -διότι υποτίθεται ότι το κείμενο είναι η αφήγηση κάποιου προσώπου που δεν αποκαλύπτεται- είναι εντελώς απών, εκτός από στιγμές που πετιέται μέσα στη μέση υπενθυμίζοντας άγαρμπα την παρουσία του. Στην αρχή η Μόριγκαν καπνίζει συνεχώς, αργότερα ξεχνάει να καπνίσει. Αναφέρεται κάποια στιγμή ένας κλώνος -ως κάτι εντελώς φυσιολογικό- ενώ υποτίθεται ότι κανείς δεν ξέρει το και πώς γίνεται αυτό και μόνο πολύ αργότερα έρνουμε μια υποτυπώδη εξήγηση για το τι είναι και πώς δουλεύει. Σταματάω εδώ. Σε αντίθεση με το Σπύρο, εγώ θα ακολουθήσω τη Μόριγκαν στις περιπέτειές της, κυρίως γιατί πιστεύω ότι κανείς, όσο μεγάλος συγγραφέας κι αν είναι, δε μένει στάσιμος, ούτε και γεννιέται μαθημένος. Περιμένω η Ελίζα να έχει εξελίξει την πένα της ως το δεύτερο βιβλίο της σειράς και της εύχομαι, αν μας διαβάζει αυτή τη στιγμή, ό,τι καλύτερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted May 21, 2010 Share Posted May 21, 2010 Σταματάω εδώ. Σε αντίθεση με το Σπύρο, εγώ θα ακολουθήσω τη Μόριγκαν στις περιπέτειές της, κυρίως γιατί πιστεύω ότι κανείς, όσο μεγάλος συγγραφέας κι αν είναι, δε μένει στάσιμος, ούτε και γεννιέται μαθημένος. ΟΚ, ΟΚ, όταν το τελειώσεις να μου το δανείσεις παρακαλώ. (Είναι και πανάκριβα τα Ελληνικά...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dreamwhisperer Posted May 21, 2010 Share Posted May 21, 2010 Προσωπικά, έχω βαρεθεί τα στοιχήματα της ελληνικής λογοτεχνίας φαντασίας και την όλη διαδικασία που ξεκινάει κάθε φορά που μπαίνει ένα τέτοιο στοίχημα. 1. Βγαίνει το βιβλίο 2. Το ελληνικό κοινό της φαντασίας ΠΡΕΠΕΙ να το στηρίξει 3. Αρχίζουν γκρίνιες, κακές κριτικές 4. Το βιβλίο περνάει στο υπόλοιπο κοινό 5. Οι κριτικοί της υπόλοιπης λογοτεχνίας το κράζουν μαζί με όλο το είδος συνολικά 6. Το ελληνικό κοινό φαντασίας αγανακτεί. Τελικά από όλη τη διαδικασία, που έχει επαναληφθεί άπειρες φορές στο παρελθόν, προσπαθώ να καταλάβω αν ο χώρος του ελληνικού φανταστικού, θέλει να γίνει διεύρυνση του είδους στο υπόλοιπο κοινό ή θέλει να διατηρήσει το δικαίωμα να αυτοκαταστρέφεται (το αναφαίρετο δικαίωμα στην αυτοκτονία, που έλεγε και το άσμα). Ας πάμε και λίγο στο βιβλίο. Γενικώς για να μην παρεξηγηθώ, η Naroualis, μολονότι υπερβολικά αυστηρή, για μία ακόμα φορά, σε μία κριτική τα είπε όλα όσα έπρεπε να ειπωθούν (χωρίς να θέλω να σε κολακεύσω, οι κριτικές σου, όταν έχεις κέφια, είναι απίστευτα ολοκληρωμένες). Βέβαια, πριν λίγο καιρό, είχα αναρτήσει, για λόγους αστειότητας, ένα δεκάλογο του τι δεν πρέπει να κάνει ένας συγγραφέας. Η Ελίζα κατάφερε να με βγάλει χαζό, γιατί ακολουθώντας όλους τους λάθος (κατά τον πάσχων από το σύνδρομο του παντογνώστη θεού Dreamwhisperer) δρόμους, κατάφερε να με διαψεύσει. Είναι ένα πρότζεκτ υπερφιλόδοξο (επταλογία), που με τελείως πειραματικά στοιχεία γραφής μέσα του, μείξη στοιχείων, γρήγορη εναλλαγή εικόνων κτλ, καταφέρνει να σε καθηλώσει (εμένα προσωπικά, που είμαι λάτρης της σεναριακής γραφής, με εντυπωσίασε). Ακόμα και το γεγονός ότι εξελίσσεται στο Λονδίνο, είναι τόσο "λάθος", που όμως καταφέρνει να γίνεται λειτουργικό. Αξίζει να διαβαστεί; Σίγουρα ναι. Όχι γιατί είναι ελληνικό, όχι γιατί το κοινό ΠΡΕΠΕΙ να το στηρίξει, αλλά γιατί είναι ένα άκρως συναρπαστικό βιβλίο, με πολύ ωραία υπόθεση και γρήγορη εξέλιξη. Τι προβλέπω; Το βιβλίο και η σειρά της Ελίζας, έρχεται σαν σανίδα σωτηρίας σε έναν εκδοτικό οίκο, που από καιρό, ενώ ο κατάλογός του είναι απίστευτα ποιοτικός, έχει χάσει την επαφή του με το ευρύ κοινό. Αν τολμήσουν και ξεπεράσουν τα συμπλέγματα της πολυτελούς έκδοσης και η προσπάθεια συνδυαστεί με πιο φθηνή έκδοση και ηλεκτρονική προώθηση, θα μιλάμε για μία σειρά βιβλίων που έσωσε ένα εκδοτικό οίκο και δημιούργησε μία τομή στην ελληνική λογοτεχνία. Αλλά, και εδώ υπάρχει το μεγάλο ΑΛΛΑ, επταλογία, σημαίνει γύρω στα δέκα χρόνια συγγραφής, οι προβλέψεις, έστω και αν το νεαρό της ηλικίας της συγγραφέα αφήνει περιθώρια, δεν είναι πάρα πολύ ευοίωνες. Πάντως διαβάστε το! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted May 21, 2010 Share Posted May 21, 2010 @ΣπύροςΚ: Ευχαρίστως, αλλά με μια συμφωνία: δε θα τσακίσεις τη ράχη του βιβλίου (το μισώ, γκρρρρ, όταν τσακίζεται η ράχη...) @dreamwhisperer: Πάντα αναρωτιόμουν αν έπρεπε να είμαι σκληρή ή όχι με τους γνωστούς μου εκδιδόμενους συγγραφείς και τελικά αποφάσισα ότι δε θέλω. Δε θέλω να είμαι σκληρή μαζί τους, αλλά ούτε και μαλακή και χαριστική, θέλω να είμαι δίκαιη. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω όταν σχολιάζω ένα βιβλίο είναι να το κάνω με τον ίδιο τρόπο σαν να το αγόρασα από το Άμαζον. Με την ίδια αυστηρότητα που έκρινα τη Νιάλ από τη Γη των Ανέμων ή το Goblin War, έκρινα και τα Σμαράγδια. Νομίζω ότι όχι μόνο η Ελίζα, αλλά και όλοι μας έχουμε αυτό το δικαίωμα, να μας κρίνουν στο ίδιο ζύγι με τους ξένους. Χαιρομαι πολύ που αυτό αναγνωρίζεται ανάμεσα στην κοινότητά μας και θα κάνω ό,τι μπορώ για να το συνεχίσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dreamwhisperer Posted May 21, 2010 Share Posted May 21, 2010 @ΣπύροςΚ: Ευχαρίστως, αλλά με μια συμφωνία: δε θα τσακίσεις τη ράχη του βιβλίου (το μισώ, γκρρρρ, όταν τσακίζεται η ράχη...) @dreamwhisperer: Πάντα αναρωτιόμουν αν έπρεπε να είμαι σκληρή ή όχι με τους γνωστούς μου εκδιδόμενους συγγραφείς και τελικά αποφάσισα ότι δε θέλω. Δε θέλω να είμαι σκληρή μαζί τους, αλλά ούτε και μαλακή και χαριστική, θέλω να είμαι δίκαιη. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω όταν σχολιάζω ένα βιβλίο είναι να το κάνω με τον ίδιο τρόπο σαν να το αγόρασα από το Άμαζον. Με την ίδια αυστηρότητα που έκρινα τη Νιάλ από τη Γη των Ανέμων ή το Goblin War, έκρινα και τα Σμαράγδια. Νομίζω ότι όχι μόνο η Ελίζα, αλλά και όλοι μας έχουμε αυτό το δικαίωμα, να μας κρίνουν στο ίδιο ζύγι με τους ξένους. Χαιρομαι πολύ που αυτό αναγνωρίζεται ανάμεσα στην κοινότητά μας και θα κάνω ό,τι μπορώ για να το συνεχίσω. Ευθυμία, πρέπει να ομολογήσω ότι όταν ψάχνω ένα βιβλίο για να αγοράσω ή κάποιο ελληνικό βιβλίο φαντασίας, κοιτάω πάντοτε το blog σου (μα ιστολόγιο, ήμαρτον!) για να δω την κριτική που πιθανόν υπάρχει. Όταν έχεις κέφια και δεν το κάνεις βαριεστημένα, την απολαμβάνω... Αυτό νομίζω είναι κάποιο είδος αναγνώρισης, έστω και προσωπικής. Οι εποχές που προμοτάραμε τους "δικούς" μας, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, και ευτυχώς, θα ήθελα να επισημάνω. Μεγαλύτερη αυστηρότητα, ακρίβεια και αντικειμενικότητα, νομίζω όλοι οι Έλληνες συγγραφείς την έχουμε κερδίσει πλέον. Και πρέπει να τονίσω κάτι. Στο πρώτο βιβλίο, δεν βλέπουμε μόνο το αποτέλεσμα, αλλά και τις δυνατότητες... Πολύ σωστά είπες σε γενικές γραμμές, ότι δεν σου άρεσε, αλλά θα εξακολουθήσεις να διαβάζεις τη σειρά. Σκληρότητα λοιπόν Naroualis, περιμένω την επόμενη κριτική σου. χαχαχα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 21, 2010 Share Posted May 21, 2010 (edited) Σάββα, εγώ προσωπικά στο βιβλίο δεν είδα καμία πειραματική γραφή ούτε καμία ρηξικέλευθη πρόταση. Αντίθετα, είδα ότι μια από τις ιστορίες που βλέπεις σωρρηδόν online να εκδίδεται. Τι εννοώ: υπάρχει ένα setting το οποίο είναι derivative των 4-5 έργων που αγαπάει ο συγγραφέας (Harry Potter, το World of Darkness της White-Wolf, λίγος Εlric, Καμπάλα και Κέλτες) ο χώρος είναι ένα "εξωτικό" μέρος (εδώ Ιρλανδία και Σκωτία) όπου ο συγγραφέας δεν έχει ζήσει και στηρίζεται στα κλισέ για αυτή (συγκρίνε πχ το Λονδίνο του Κρίνου με το εξαιρετικό "Το ασήμι που ουρλιάζει" του Α. Κάουα) κεντρικός χαρακτήρας Mary Sue. Δε θα το εξηγήσω περεταίρω οι χαρακτήρες είναι στην καλύτεροι ασυνεπείς ή καρικατούρες ή απλά πιονάκια που προχωρούν την πλοκή. η παραδοσιακή δομή των τριών acts κάνει στην μπάντα, και στη θέση της έχουμε μια συρραφή πολλών επεισοδίων, με τη δράση να είναι συνεχής, ο ρυθμός φρενήρης και οι ανατροπές συνεχείς. Συνήθως η δομή της πλοκής θυμίζει αυτή των ιαπωνικών manga: ξεκινάμε με έναν κουλ χαρακτήρα, κάνουμε διάφορα μικροπεριστατικά και μετά μπαίνουμε σε μια τεράστια ιστορία που ίσως και να μην έχει σχέση με το αρχικό κόνσεπτ καμία προσοχή στη λεπτομέρεια Αν το ψάξεις θα βρεις άλλες 100 ιστορίες τέτοιου στυλ, ενώ στο μέλλον θα δούμε και άλλα βιβλία σε αυτό το ύφος. Έχω διαβάσει πάντως καμιά 10-ρια παρόμοιες ιστορίες ως τώρα (μέχρι κάποιο σημείο τουλάχιστον) και ο Ουροβόρος Κρίνος ήταν με διαφορά η πιο καλογραμμένη και δείχνει τις δυνατότητες της συγγραφέος. Αλλά το αποτέλεσμα... χάνει πολύ. Edited May 21, 2010 by Nihilio Διόρθωση τίτλου βιβλιο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 21, 2010 Share Posted May 21, 2010 Προσπαθώ διαβάζοντας τα ποστ σας να αποφασίσω αν θα μου αρέσει αυτό το βιβλίο ή όχι, αλλά μάλλον κλίνω προς το όχι (βαμπίρ; Λονδίνο; rpgs;μπα!) Και, Nihilio, μήπως εννοείς "Το ασήμι που ουρλιάζει" του Αβραάμ Κάουα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dreamwhisperer Posted May 21, 2010 Share Posted May 21, 2010 (edited) Σάββα, εγώ προσωπικά στο βιβλίο δεν είδα καμία πειραματική γραφή ούτε καμία ρηξικέλευθη πρόταση. Αντίθετα, είδα ότι μια από τις ιστορίες που βλέπεις σωρρηδόν online να εκδίδεται. Τι εννοώ: υπάρχει ένα setting το οποίο είναι derivative των 4-5 έργων που αγαπάει ο συγγραφέας (Harry Potter, το World of Darkness της White-Wolf, λίγος Εlric, Καμπάλα και Κέλτες) ο χώρος είναι ένα "εξωτικό" μέρος (εδώ Ιρλανδία και Σκωτία) όπου ο συγγραφέας δεν έχει ζήσει και στηρίζεται στα κλισέ για αυτή (συγκρίνε πχ το Λονδίνο του Κρίνου με το εξαιρετικό "Το ασήμι που στάζει" του Α. Κάουα) κεντρικός χαρακτήρας Mary Sue. Δε θα το εξηγήσω περεταίρω οι χαρακτήρες είναι στην καλύτεροι ασυνεπείς ή καρικατούρες ή απλά πιονάκια που προχωρούν την πλοκή. η παραδοσιακή δομή των τριών acts κάνει στην μπάντα, και στη θέση της έχουμε μια συρραφή πολλών επεισοδίων, με τη δράση να είναι συνεχής, ο ρυθμός φρενήρης και οι ανατροπές συνεχείς. Συνήθως η δομή της πλοκής θυμίζει αυτή των ιαπωνικών manga: ξεκινάμε με έναν κουλ χαρακτήρα, κάνουμε διάφορα μικροπεριστατικά και μετά μπαίνουμε σε μια τεράστια ιστορία που ίσως και να μην έχει σχέση με το αρχικό κόνσεπτ καμία προσοχή στη λεπτομέρεια Αν το ψάξεις θα βρεις άλλες 100 ιστορίες τέτοιου στυλ, ενώ στο μέλλον θα δούμε και άλλα βιβλία σε αυτό το ύφος. Έχω διαβάσει πάντως καμιά 10-ρια παρόμοιες ιστορίες ως τώρα (μέχρι κάποιο σημείο τουλάχιστον) και ο Ουροβόρος Κρίνος ήταν με διαφορά η πιο καλογραμμένη και δείχνει τις δυνατότητες της συγγραφέος. Αλλά το αποτέλεσμα... χάνει πολύ. Nihilio, οι παρατηρήσεις σου είναι πολύ εύστοχες και θα συμφωνήσω σε αρκετά σημεία, αλλά πρέπει να σου τονίσω ένα στοιχείο. Στη λογοτεχνία, κάθε τόσο γίνονται σημεία reset (έτσι τα έχουν ονομάσει στο εξωτερικό, το χρησιμοποιώ αυτούσιο, χωρίς να χρησιμοποιήσω τον όρο επανεκκίνηση). Είναι ένα φαινόμενο, που αν δεν το αγκαλιάσεις μπαίνεις στη διαδικασία να γίνεις εχθρός του. Τι συμβαίνει, λοιπόν, με πολύ απλά λόγια, καθώς υπάρχουν άνθρωποι πολύ πιο ειδικοί για να το εξηγήσουν, ακριβώς επειδή το κοινό δεν είναι σταθερό αλλά συνεχώς είτε απομακρύνονται είτε εισάγονται καινούρια στοιχεία, χρειάζεται ορισμένα φορές να γυρίσει πίσω η παραγωγή, ώστε να συμπεριλάβει από την αρχή τους νεοπροστιθέμενους ή αν θέλεις και τις καινούριες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί. π.χ. Η γκόθικ λογοτεχνία, δεν ανακαλύφθηκε χθες. Είχε μία τρομερή εξέλιξη τόσο σε δομή όσο και σε υπόθεση, που φυσικά όσο προχωράει τόσο γίνεται όλο και πιο περίπλοκη. Ένας όμως έφηβος που αποφασίσει να ασχοληθεί για οποιονδήποτε λόγο, δεν μπορεί να κατευθυνθεί στα πιο εξελιγμένα σχήματα, αλλά πρέπει να κάνει ένα πισωγύρισμα για να μπορέσει να το παρακολουθήσει. Δύσκολα θα πάει σε παλαιότερα βιβλία (και άρα που δεν αντιπροσωπεύουν την κοινωνία στην οποία ζει). Έτσι έρχεται το Twilight, μία πολύ απλουστευμένη, αλλά σύγχρονη μορφή της Γκόθικ λογοτεχνίας και ουσιαστικά ανακαλύπτουμε και πάλι την Αμερική. Το ίδιο φαινόμενο δεν συμβαίνει μόνο χρονικά, αλλά και χωρικά. Ένας Έλληνας γράφεις Χάρι Πότερ κ.ο. κ. Για εσένα, που έχεις μία πορεία ως αναγνώστης, δεν είναι δυνατόν παρά να αντιδράς (όπως και η Naroualis και ίσως και εγώ), αλλά μην ξεχνάς την ομορφιά της απλότητας για αυτούς που δεν είχαν υπόψιν τους (είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω κακής ενημέρωσης είτε οτιδήποτε) την "Αμερική". Ελπίζω να μπόρεσα να εξηγήσω ακριβώς το φαινόμενο. Γι' αυτό τέτοια βιβλία (στην κατηγορία εντάσσω και το Βασίλειο της Αράχνης του Γιάννη και ίσως αν θέλεις και τους Ονειροψιθυριστές) έχουν φοβερή σημασία. Γιατί παιδεύουν ένα κοινό σε ένα είδος και του δίνουν την δυνατότητα να εξελιχθεί. Πρέπει να υπάρχουν τέτοια σημεία εκκίνησης. Αυτό που πρέπει να αναρωτηθείς δεν είναι αν ΕΣΥ μπορείς να απολαύσεις το βιβλίο (με δεδομένη τη χρόνια πορεία σου στο χώρο), αλλά αν το "ανιψάκι" σου, η κοπέλα σου κτλ σου ζητούσαν να τους προτείνεις ένα βιβλίο για να ξεκινήσουν την αναζήτησή τους στο χώρο της φαντασίας, θα τους πρότεινες το βιβλίο. Συγνώμη για την μεγάλη απάντηση... Edited May 21, 2010 by dreamwhisperer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted May 21, 2010 Share Posted May 21, 2010 Ποτέ δεν το είδα έτσι, αλλά έχω την εντύπωση πως έχεις απόλυτο δίκιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 21, 2010 Share Posted May 21, 2010 Προσπαθώ διαβάζοντας τα ποστ σας να αποφασίσω αν θα μου αρέσει αυτό το βιβλίο ή όχι, αλλά μάλλον κλίνω προς το όχι (βαμπίρ; Λονδίνο; rpgs;μπα!) Και, Nihilio, μήπως εννοείς "Το ασήμι που ουρλιάζει" του Αβραάμ Κάουα; Ναι, αυτό εννοώ, απλά το μπέρδεψα με ελληνικό ροκ τραγούδι. Πάω να το εντιτάρω. Nihilio, οι παρατηρήσεις σου είναι πολύ εύστοχες και θα συμφωνήσω σε αρκετά σημεία, αλλά πρέπει να σου τονίσω ένα στοιχείο.Στη λογοτεχνία, κάθε τόσο γίνονται σημεία reset (έτσι τα έχουν ονομάσει στο εξωτερικό, το χρησιμοποιώ αυτούσιο, χωρίς να χρησιμοποιήσω τον όρο επανεκκίνηση). Είναι ένα φαινόμενο, που αν δεν το αγκαλιάσεις μπαίνεις στη διαδικασία να γίνεις εχθρός του. Τι συμβαίνει, λοιπόν, με πολύ απλά λόγια, καθώς υπάρχουν άνθρωποι πολύ πιο ειδικοί για να το εξηγήσουν, ακριβώς επειδή το κοινό δεν είναι σταθερό αλλά συνεχώς είτε απομακρύνονται είτε εισάγονται καινούρια στοιχεία, χρειάζεται ορισμένα φορές να γυρίσει πίσω η παραγωγή, ώστε να συμπεριλάβει από την αρχή τους νεοπροστιθέμενους ή αν θέλεις και τις καινούριες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί. π.χ. Η γκόθικ λογοτεχνία, δεν ανακαλύφθηκε χθες. Είχε μία τρομερή εξέλιξη τόσο σε δομή όσο και σε υπόθεση, που φυσικά όσο προχωράει τόσο γίνεται όλο και πιο περίπλοκη. Ένας όμως έφηβος που αποφασίσει να ασχοληθεί για οποιονδήποτε λόγο, δεν μπορεί να κατευθυνθεί στα πιο εξελιγμένα σχήματα, αλλά πρέπει να κάνει ένα πισωγύρισμα για να μπορέσει να το παρακολουθήσει. Δύσκολα θα πάει σε παλαιότερα βιβλία (και άρα που δεν αντιπροσωπεύουν την κοινωνία στην οποία ζει). Έτσι έρχεται το Twilight, μία πολύ απλουστευμένη, αλλά σύγχρονη μορφή της Γκόθικ λογοτεχνίας και ουσιαστικά ανακαλύπτουμε και πάλι την Αμερική. Το ίδιο φαινόμενο δεν συμβαίνει μόνο χρονικά, αλλά και χωρικά. Ένας Έλληνας γράφεις Χάρι Πότερ κ.ο. κ. Για εσένα, που έχεις μία πορεία ως αναγνώστης, δεν είναι δυνατόν παρά να αντιδράς (όπως και η Naroualis και ίσως και εγώ), αλλά μην ξεχνάς την ομορφιά της απλότητας για αυτούς που δεν είχαν υπόψιν τους (είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω κακής ενημέρωσης είτε οτιδήποτε) την "Αμερική". Ελπίζω να μπόρεσα να εξηγήσω ακριβώς το φαινόμενο. Τώρα, Σάββα, δεκτά τα όσα λες, αλλά φέτος, λίγο μετά το "Σμαράγδια από Ασήμι" έτυχε να διαβάσω το "Nightseer" της Laurell K. Hammilton. Ήταν το πρώτη της βιβλίο κάπου το 1994. Πολύ γνωστή και πετυχημένη συγγραφέας του χώρου. Ε, το βιβλίο είχε πάνω κάτω παρόμοια θέματα, αν εκεί που έχω Harry Potter και WoD βάλει κανείς Dragonlance: οι χαρακτήρες είχαν τόνους από backstory, το τέλος δεν ήταν τέλος και τίποτα δε δούλευε. Μερικά χρόνια αργότερα κατάφερε και πολλά από τα στοιχεία του βιβλίου της αυτού τα επανέλαβε πετυχημένα στο Guilty Pleasures. Ένα όχι ικανοποιητικό πρώτο βιβλίο δεν είναι το τέλος. Με άλλα λόγια, δεν είναι η επανάσταση αυτό το στυλ. Απλά, εξαιτίας ενός νέου μέσου (του ίντερνετ) αποκτά κοινό και ίσως σταδιακά μεταμορφωθεί σε στυλ γραφής. Εμένα σαν αναγνώστη (και συγγραφέα πλεόν, γιατί έχω κάνει κι εγώ παρόμοια λάθη στο παρελθόν) δε με καλύπτει και το λέω. Δεν το παίζω παντογνώστης. Από την άλλη όμως, έχει μια διαφορά το "εισαγωγικό βιβλίο σε ένα είδος" από το "βιβλίο που ανήκει σε ένα είδος αλλά δεν είναι συμβατικό". Ανέφερες πχ δύο βιβλία κι εσύ, τους Ονειροψιθυριστές και το Βασίλειο της Αράχνης. Κανένα από τα δύο δεν είναι τέλειο, αλλά εκεί που οι Ονειροψιθυριστές είναι ένα απίστευτα διασκεδαστικό βιβλίο για τον οποιονδήποτε και θα το πρότεινα στον μέσο αναγνώστη ως βιβλίο του χώρου. Αντίθετα το Βασίλειο της Αράχνης είναι μια αντισυμβατική πρόταση σε ένα θέμα που θα εκτιμήσουν οι μυημένοι. ΥΓ: Το twilight είναι απλά η mainstream έκδοση αυτού που χρόνια τώρα έχει ένα τεράστιο ρεύμα, βλέπε Laurell Hammilton, την άλλη του True Blood και πολλά ακόμα βαμπιρορομάντζα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted May 21, 2010 Share Posted May 21, 2010 Τι προβλέπω; Το βιβλίο και η σειρά της Ελίζας, έρχεται σαν σανίδα σωτηρίας σε έναν εκδοτικό οίκο, που από καιρό, ενώ ο κατάλογός του είναι απίστευτα ποιοτικός, έχει χάσει την επαφή του με το ευρύ κοινό. Αν τολμήσουν και ξεπεράσουν τα συμπλέγματα της πολυτελούς έκδοσης και η προσπάθεια συνδυαστεί με πιο φθηνή έκδοση και ηλεκτρονική προώθηση, θα μιλάμε για μία σειρά βιβλίων που έσωσε ένα εκδοτικό οίκο και δημιούργησε μία τομή στην ελληνική λογοτεχνία. Αλλά, και εδώ υπάρχει το μεγάλο ΑΛΛΑ, επταλογία, σημαίνει γύρω στα δέκα χρόνια συγγραφής, οι προβλέψεις, έστω και αν το νεαρό της ηλικίας της συγγραφέα αφήνει περιθώρια, δεν είναι πάρα πολύ ευοίωνες. Πάντως διαβάστε το! Δεν ξέρω κατά πόσο θα σώσει τον Κέδρο αυτό το βιβλίο-project. Έχουν συμβεί πολλά στον εκδοτικό οίκο από πέρυσι και από όσο γνωρίζω (από άνθρωπο της εταιρίας) δεν πάει και πολύ καλά. Μάλιστα η αναγνώστρια που πρωτοδιάβασε τον Ουροβόρο Κρίνο πείθοντας τον εκδοτικό να το βγάλουν, πρόσφατα αποχώρησε. Δεν ξέρω λοιπόν κατά πόσο είναι αποφασισμένοι να βγάλουν τη συνέχεια, σε καμία περίπτωση όμως δεν θέλω να βάλουν τέλος στο σχέδιο της Ελίζας. Κρίμα θα είναι. Από την άλλη δεν είμαι σίγουρος εάν το προώθησαν σωστά. Όχι πως δεν το έσπρωξαν (το αντίθετο μάλιστα) αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ενημέρωσαν τους βιβλιουπάλληλους ότι το βιβλίο δεν είναι απλώς ελληνική λογοτεχνία, ανήκει στο είδος με τα βαμπιρομυθιστορήματα που βγήκαν τσουβαλιασμένα (Λυκόφως, Σημαδεμένη, True Blood, Vampire Diaries, Αθάνατοι, η Πόλη των Οστών). Αν και κατά τη γνώμη μου ο εκδοτικός έπρεπε να φροντίσει να το κατηγοριοποιήσει στα νεανικά-εφηβικά βιβλία, διότι απευθύνεται σε ηλικίες από 15 έως 22. Τουλάχιστον έτσι δεν θα έπεφτε σε λάθος χέρια που βρήκαν την ευκαιρία να κράξουν και το βιβλίο και το Φανταστικό. Όσο για το θέμα της εφταλογίας, δεν με χαλάει καθόλου, αντιθέτως μου αρέσει. Το 7 είναι μαγικός αριθμός και κατά κάποιο τρόπο κολλάει με το concept (αν εξαιρέσουμε βέβαια και το γεγονός ότι η αγαπημένη σειρά της Ελίζας δηλαδή το Χάρι Πότερ απαριθμεί σε εφτά τόμους). Αυτό όμως που πραγματικά είμαι πολύ περίεργος να δω/διαβάσω είναι το τι μπορεί να συμβεί στα επόμενα έξι βιβλία, ως προς το πρόσωπο της ηρωίδας πάντα. Διότι στο πρώτο η συγγραφέας έδωσε πάρα πολλά στη Μόριγκαν Κροου έχοντας χάσει λιγάκι το μέτρο. Βέβαια και οι θεοί έχουν τις περιπέτειες τους, οπότε θα δούμε. Ελπίζω να δούμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 22, 2010 Share Posted May 22, 2010 "...ανήκει στα βαμπιρομυθιστορήματα που βγήκαν τσουβαλιασμένα"; Τώωωρα είναι που δεν το παίρνω! Ευχαριστώ, Παρατηρητή. Θα το συστήσω όμως σε φίλες που τους αρέσουν αυτά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.